WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Transkrypt

1 Sygn. akt XVII AmE 82/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Witkowska Protokolant: Edyta Borucińska po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2012r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki z udziałem zainteresowanego E S.A. z siedzibą w G. o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej Dnia 26 lipca 2012r. na skutek odwołania R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 26 lutego 2010r. Nr OPO (8)/2009/2010/LS 1) oddala odwołanie; 2) zasądza od R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz E S.A. z siedzibą w G. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt XVII AmE 82/10 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 26 lutego 2010 roku Nr OPO (8)/2009/2010/LS pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po rozpatrzeniu wniosku R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy zawarcia przez E S.A. z siedzibą w G. umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej 1

2 elektroenergetycznej Farmy Wiatrowej B. o mocy 48,3 MW zlokalizowanej w gminach P. i L. orzekł, iż na przedsiębiorstwie energetycznym E S.A. z siedzibą w G. nie ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej Farmy Wiatrowej B. o mocy 48,3 MW zlokalizowanej w gminach P. i L.. Za podstawę swojego rozstrzygnięcia Prezes Urzędu Regulacji Energetyki uznał fakt braku warunków technicznych przyłączenia farmy wiatrowej B. do sieci elektroenergetycznej Przedsiębiorstwa energetycznego E S.A. Przy przyjęciu takiego stanowiska pozwany kierował się treścią art. 7 ust. 1 i 3 ustawy Prawo energetyczne. Pozwany wskazał, że Instytut Energetyki Oddział G. wykonał ekspertyzę warunków przyłączenia farmy wiatrowej B. do sieci, po czym ekspertyza ta została uzupełniona dla wariantu W2+. Podniósł, iż opracowana ekspertyza wykazała, że poza koniecznymi do przebudowy liniami 110 kv w związku z przyłączeniem farm wiatrowych, dla których wydano już warunki przyłączenia, konieczne jest przeprowadzenie inwestycji wynikających z przyłączenia F W B. także w następujących ciągach liniowych: G. - W., G. - T.. Poza tym ekspertyza wykazała w stanach n-1 sieci elektroenergetycznej konieczność przebudowy na przekrój 240 mm odcinków ciągów linii 110 kv: G. - W., G. - T.. Pozwany zaznaczył przy tym, że Plan Rozwoju na lata E S.A. nie zawiera wskazanego w ekspertyzie zakresu przebudowy sieci dystrybucyjnej i nie znalazł się on także w opracowanych założeniach do Planu Rozwoju na lata Stwierdził, iż opracowana ekspertyza wykazała też konieczność przebudowy sieci dystrybucyjnej E2Sp. z o.o., a tego również nie ma w obecnym Planie Rozwoju ww. Operatora. Pozwany zauważył, że według tej ekspertyzy praca FW B. wpływa na wzrost obciążenia linii 110 kv FW B. - W3. o ponad 30 %. Przeciążenie tego odcinka, występuje już przy postoju FW B. (101 % wartości dopuszczalnej), w stanie pracy rośnie do 137 %. Dodatkowo stwierdzone zagrożenia dla systemu elektroenergetycznego, na terenie E. T., powodowane przyłączeniem rozpatrywanej w ekspertyzie generacji wiatrowej W2+, wymagają podjęcia działań mających na celu zwiększenie zdolności przesyłowych sieci dystrybucyjnej, głównie poprzez dostosowanie linii sieci 110 kv do wyższej temperatury pracy przewodów roboczych, a niekiedy przebudowy na większy przekrój. 2

3 Zdaniem pozwanego oznacza to, że z uwagi na przekroczenie dopuszczalnych obciążeń linii 110 kv niezależnie od pracy FW B. lub przy ograniczonym jej udziale nie jest możliwe przyłączenie przedmiotowej jednostki wytwórczej do sieci elektroenergetycznej. W opinii pozwanego powyższe okoliczności spowodowały wystąpienie braku możliwości technicznych i w związku z tym wniosek o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej FW B. o mocy 48,3 MW złożony przez wnioskodawcę nie mógł zostać pozytywnie rozpatrzony. Mając powyższe na uwadze Prezes URE stwierdził, że na Przedsiębiorstwie nie ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie obiektu Wnioskodawcy do dystrybucyjnej sieci elektroenergetycznej ze względu na brak warunków technicznych, co wprost wynika z art. 7 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne. Od powyższej Decyzji powód wniósł odwołanie, uznając ją za niezgodną z obowiązującymi przepisami prawa i naruszającą art. 7 ust. 1 oraz art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne poprzez błędne zastosowanie w przedmiotowej sprawie w/w podstawy prawnej i przyjęcie, iż po przeanalizowaniu okoliczności faktycznych sprawy zachodzą przesłanki do uznania, że na przedsiębiorstwie energetycznym E S.A. z siedzibą w G. nie ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej Farmy Wiatrowej B. o mocy 48,3 MW zlokalizowanej w gminach P. i L., a także naruszającą art. 16 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne z uwagi na pominięcie w planach inwestycyjnych wniosku skarżącego z dnia roku. Jednocześnie powód wniósł o: - uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania alternatywnie o jej zmianę i zobowiązanie E S.A. z siedzibą w G. do zawarcia umowy o przyłącze do sieci elektroenergetycznej o łącznej mocy 9,2 MW ( zamiast pierwotnej 48,3 MW ) FW B. co Skarżący podnosił jako alternatywne rozstrzygnięcie złożonego wniosku o przyłączenie do sieci, - orzeczenie o kosztach postępowania wg norm przepisanych prawem w tym o kosztach zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu odwołania powód podniósł, iż ze swej strony spełnił wszelkie wymogi przewidziane przez przepisy prawa do zawarcia umowy, a zatem odmowa 3

4 zawarcia umowy o przyłączeniu do sieci jest nieuzasadniona. Powód zauważył, iż w dniu roku wystąpił do zainteresowanego o wydanie warunków wykonania ekspertyzy przyłączeniowej dla Farmy Wiatrowej B., zaś po jej wykonaniu złożył wniosek o określenie warunków przyłączenia farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej zainteresowanego, który pismem z dnia roku znak TK - 2/110-20/2008 uznał wymagane uzupełnienie oraz kompletność wniosku i przystąpił do procedury określania warunków przyłącza. Następnie, jak podał, poinformowano powoda pismem z dnia roku o konieczności wykonania uzupełnienia wariantu W2+, które to uzupełnienie zostało wykonane. Konsekwencją spełnienia wszystkich wymaganych od powoda warunków celem zawarcia umowy o przyłączeniu do sieci było pismo z dnia roku o odmowie zawarcia umowy o przyłączeniu do sieci elektroenergetycznej i stwierdzenie, że nie będzie to możliwe do 2015 roku, bo takich planów zainteresowany nie ma. Zdaniem powoda stanowisko Prezesa URE zawarte w zaskarżonej Decyzji, stanowiące de facto powtórzenie stanowiska zainteresowanego nie można uznać za zmierzające do rozpatrzenia okoliczności faktycznych sprawy i wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (zwłaszcza alternatywnej propozycji zawarcia umowy o mniejszej mocy), a na pewno nie rozstrzygające spór, który zaistniał w niniejszej sprawie. Powód powołując się na przepisy art. 7 ust. 1 i 5, 6, art. 16 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego, podniósł, iż nie są przestrzegane przepisy prawa materialnego zobowiązujące przedsiębiorstwa energetyczne do opracowania planów rozwoju z uwzględnieniem obecnego i przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną, albowiem przyłączenia do sieci farmy wiatrowej powoda zainteresowany nie brał w ogóle pod uwagę w planach inwestycyjnych na lata , jak również na kolejne lata Powód wywiódł, iż przyjmując takie stanowisko jakie zaprezentowała E S.A. z siedzibą w G. Prezes URE faktycznie nie rozstrzygnął sporu dotyczącego odmowy zawarcia stosownej umowy pomiędzy powodem a zainteresowanym, lecz jednostronnie podzielił stanowisko zainteresowanego naruszające przepisy prawa materialnego. Wskazał, iż przyjmując stanowisko Prezesa URE za trafne można wyprowadzić wniosek, że w takim przypadku powód nigdy nie zawrze umowy o przyłączeniu Farmy Wiatrowej B. do sieci, gdyż nigdy nie zostanie ta inwestycja uwzględniona w planach 4

5 przedsiębiorstwa energetycznego, pomimo, iż zgodnie z przepisami prawa należy i należało brać ją pod uwagę, skoro ze stosownym wnioskiem powód wystąpił już w 2007 roku, co jest okolicznością bezsporną. Zdaniem powoda w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy powoływanie się przez Prezesa URE na brak spełnienia jednej z przesłanek do zawarcia umowy na przyłączenie do sieci świadczy nie tylko o przyjęciu stanowiska zaprezentowanego przez zainteresowanego, a ponadto jest wyrazem niezauważenia, iż pismem z dnia roku powód proponował zawarcie alternatywnie umowy na 9,2 MW ( 20% pierwotnej wnioskowanej mocy), które to rozwiązanie pozwoliłoby zrealizować przedsięwzięcie pomimo ograniczonego jego zakresu i finalnie doprowadziło do zawarcia umowy o przyłączeniu do sieci. Powód zaznaczył, iż na przedsiębiorstwie energetycznym spoczywa także publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy, innymi słowy bez uzasadnionego powodu przedsiębiorstwo energetyczne nie może odmówić zawarcia umowy, zachowując jednakże prawo do negocjowania jej treści np.: o mniejszej mocy. Powód wywiódł, iż w świetle art. 16 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne na przedsiębiorstwie energetycznym spoczywa obowiązek uwzględniania w swych planach rozwojowych zarówno obecnego jak i przyszłego zapotrzebowania na paliwa gazowe lub energię elektryczną, a zatem, jak podał, techniczne i ekonomiczne warunki dostarczania, rzutujące na obowiązek przedsiębiorstwa energetycznego przyłączenia odbiorcy do sieci elektroenergetycznej (art. 7 ust. l ustawy Prawo energetyczne) winny być rozpatrywane nie tylko w odniesieniu do sieci aktualnie istniejącej, ale także pod kątem projektowanych inwestycji przedsiębiorstwa energetycznego czego również wydając zaskarżoną decyzję Prezes URE nie bierze pod uwagę. Wskazał, iż celem realizacji wspomnianego wyżej obowiązku na przedsiębiorcy energetycznym, stosownie do art. 4 ust. l Prawa energetycznego, ciąży zadanie utrzymywania zdolności urządzeń, instalacji i sieci do realizacji dostaw paliw lub energii w sposób ciągły i niezawodny, przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościowych, ale nie tylko. Nadto powód podniósł, iż w świetle art. 16 ust. 1 powołanej ustawy przedsiębiorca energetyczny ma obowiązek sporządzania dla obszaru swego działania planów rozwoju w zakresie zaspokajania obecnego i przyszłego zapotrzebowania w paliwa gazowe lub energię elektryczną, uwzględniając miejscowy plan zagospodarowania 5

6 przestrzennego. Powód stwierdził zatem, iż to na przedsiębiorstwie energetycznym spoczywa publicznoprawny obowiązek zaspokojenia nie tylko obecnego, ale i przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną, powinien on więc podejmować przedsięwzięcia związane z rozbudową albo budową nowych sieci rozdzielczych. Wobec powyższego powód stwierdził, iż Prezes URE wydając zaskarżoną decyzję zgodnie z art. 8 ust. l Prawa energetycznego nie rozstrzygnął sprawy sporu o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci. Prezes URE w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. Odpowiedź na odwołanie wniósł również zainteresowany E. - S.A. z siedzibą w G., domagając się oddalenia odwołania oraz zasądzenia od powoda na rzecz zainteresowanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: Powód R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 06 marca 2007r. wystąpił do E Oddział w T. o wydanie warunków wykonania ekspertyzy przyłączeniowej dla farmy B. (k. 16 akt adm., okoliczność bezsporna). Instytut Energetyki Jednostka Badawczo Rozwojowa Oddział G. Zakład Automatyki i Analiz Systemowych sporządził Ekspertyzę wpływu przyłączenia farmy wiatrowej B. o mocy 48 MW na prace i parametry Krajowego Systemu Elektroenergetycznego (ekspertyza k. 12 akt adm., k. 10v akt adm.). Po wykonaniu ekspertyzy powód złożył wniosek o określenie warunków przyłączenia dla farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW do sieci elektroenergetycznej E (k. 16 akt adm.). Pismem z dnia 02 grudnia 2008r. powód został poinformowany o konieczności uzupełnienia ekspertyzy dla wariantu W2+ (k. 16 akt adm.). W/w Instytut Energetyki opracował Obliczenia dodatkowe do ekspertyzy wpływu przyłączenia farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW na pracę i parametry Krajowego Systemu Elektroenergetycznego ( ekspertyza k. 12 akt adm., k.10 akt adm.). Pismem z dnia 18 sierpnia 2009r. przesłanym do wiadomości Prezesa URE E S.A. poinformował powoda o odmowie zawarcia umowy o przyłączenie do sieci 6

7 elektroenergetycznej farmy wiatrowej B. ze względu na brak warunków technicznych (k. 1, 16 akt adm.). W odpowiedzi R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. wystosował pismo z dnia 02 września 2009r. (k akt adm.), do treści którego ustosunkował się E S.A. w piśmie z dnia 06 października 2009r. (k. 11 akt adm.). W piśmie z dnia 09 grudnia 2009r. R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o wszczęcie postępowania administracyjnego w zakresie odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej E farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW. Pismem z dnia 28 grudnia 2009r. Prezes URE zawiadomił R Park Wiatrowy I Sp. z o.o. oraz E S.A. o wszczęciu postępowania w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy zawarcia przez E S.A. umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW zlokalizowanej w gminach P. i L. (k akt adm.). W piśmie z dnia 15 stycznia 2010r. E S.A. złożył wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie (k akt adm.). W dniu 26 lutego 2010r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję. W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: W ocenie Sądu zaskarżona Decyzja jest prawidłowa i słuszna, a podnoszone przez powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej zmianą bądź uchyleniem. Niewątpliwie zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) w sprawach spornych dotyczących odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci rozstrzyga Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek strony. W niniejszym przypadku wniosek w tym trybie złożył R Park Wiatrowy I Sp. z o.o., zwracając się o wszczęcie postępowania administracyjnego w zakresie odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej E farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW. W tym też przedmiocie prowadzone było postępowanie przez Prezesa URE. Rozważenia wymagała zatem zasadność odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW. 7

8 Sąd zważył, iż powód złożył wniosek o określenie warunków przyłączenia dla farmy wiatrowej o mocy 48,3 MW i dla farmy wiatrowej o takiej mocy została wykonana ekspertyza wpływu na system elektroenergetyczny. Między innymi złożenie prawidłowego wniosku o określenie warunków przyłączenia oraz sporządzenie adekwatnej ekspertyzy jest warunkiem formalnym, jakie przedsiębiorstwo ubiegające się o przyłączenie powinno spełnić. Zgodnie bowiem z treścią 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz. U. z 2007 r. Nr 93, poz. 623, ze. zm.) podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci składa wniosek o określenie warunków przyłączenia w przedsiębiorstwie energetycznym zajmującym się przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej, do którego sieci ubiega się o przyłączenie. Jak wynika z treści 7 powołanego rozporządzenia wniosek ten powinien zawierać wskazanie mocy przyłączeniowej. Z kolei stosownie do 7 ust. 5 pkt 4 do wniosku o określenie warunków przyłączenia należy dołączyć między innymi ekspertyzę wpływu przyłączanych urządzeń, instalacji lub sieci na system elektroenergetyczny, wykonaną w zakresie i na warunkach uzgodnionych z operatorem, na którego obszarze działania nastąpi przyłączenie, jeżeli wniosek składają podmioty zaliczane do I albo II grupy przyłączeniowej. W tym zakresie nie została więc zachowana procedura określająca wymagania stawiane ubiegającemu się o przyłączenie do sieci w świetle rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego. W niniejszej sprawie zasadnicze znaczenie ma jednak przepis art. 7 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, zgodnie z którym przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Z kolei przepis ust. 3 tegoż artykułu stanowi, iż obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy przypadku, gdy ubiegający się o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci nie ma tytułu prawnego do korzystania z obiektu, do którego paliwa gazowe lub energia mają być dostarczane. 8

9 W związku z treścią powołanych przepisów, zdaniem Sądu, należy stwierdzić, iż przedsiębiorstwo energetyczne ma publicznoprawny obowiązek przyłączenia danego podmiotu do sieci, jednakże nie jest to obowiązek bezwzględny, albowiem powstaje dopiero wówczas, gdy wypełnione zostaną przesłanki określone w powołanych przepisach, mianowicie jeśli: - istnieją techniczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania energii, - istnieją ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania energii, - żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru, - ubiegający się o zawarcie umowy o przyłączenie do sieci ma tytuł prawny do korzystania z obiektu, do którego paliwa gazowe lub energia mają być dostarczane. W niniejszej sprawie Przedsiębiorstwo energetyczne E S.A. stanęło na stanowisku, iż brak jest warunków technicznych dla przyłączenia do sieci, w związku z czym odmówiło przyłączenia do sieci farmy wiatrowej B. o mocy 48,3 MW. W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy potwierdza słuszność stanowiska zainteresowanego E S.A. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na wnioski z obliczeń rozpływowych wykonanych przez Instytut Energetyki (k ekspertyzy), a mianowicie, iż w wariancie W2+ rozwoju energetyki równoczesna praca z 100% generacją ze wszystkich elektrowni wiatrowych może skutkować znacznymi obciążeniami elementów sieciowych na obserwowanym obszarze. Niezależnie od pracy FW B. lub przy ograniczonym udziale badanej FW stwierdzono: - w przypadku równoczesnej pracy wszystkich FW w okolicach G., w modelach doliny letniej i zimowej w stanach pogarszających wyprowadzenie mocy poprzez wyłączenie jednego transformatora w stacji G. istnieje zagrożenie przeciążenia pozostałych (w LD do 136%, w ZD do 116%). Dodatkowo w modelu LD zwiększone obciążenia transformatorów zanotowano także przy wyłączeniu linii 400 kv G. - B. oraz linii 110 kv w ciągu T. - L. - F W K. ; - w modelach letnich na liniach 110 kv G. - C. oraz G. - G. S. - Z. - K. znaczne obciążenia notowano już w stanie normalnym. W analizowanych stanach wyłączeń maksymalne przeciążenia na tych odcinkach rejestrowano przy wyłączeniach w sieci NN: linii 400 kv G. - P., linii 220 kv G. - J., transformator 400/110 kv; 9

10 - przeciążenia na liniach 110 kv L. - T., C.. - W., J. - B. - B. P., N. - B. P., T. Północ - T. Wschód - T. R. o oraz K. - W3. są spowodowane przyłączeniem w pobliżu generacji wiatrowej. W niniejszej ekspertyzie podano także, iż w wariancie W2+ w okolicach węzła W3. planuje się przyłączenie generacji wiatrowej o mocy ok. 250 MW. Natomiast w przypadku równoczesnej pracy farm wiatrowych w okolicach W., tj.: F W N.5, FW R., FW K., FW P. oraz FW B. stwierdzono: - w stanie bez wyłączeń brak dodatkowych przeciążeń spowodowanych pracą analizowanej farmy. - w stanie normalnym na ciągu liniowym od miejsca przyłączenia FW P. do stacji L. już bez FW B. uzyskano przekroczenie dopuszczalnych obciążeń powyżej 120% (w LD do 122%, w LS do 132%). Praca FW B. skutkuje zwiększeniem obciążenia o ok. 20%. W analizowanych stanach wyłączeń maksymalne obciążenia zanotowano w modelach letnich powyżej 220% dopuszczalnej wartości, a w modelach zimowych powyżej 120%. Bez FW B. obciążenia były o 30% mniejsze. - w stanach z wyłączoną linią 110 kv w ciągu T. - L. - FW K. notowane są maksymalne przeciążenia na linii W. Z. - W. (z farmą w modelach letnich do 125%, w modelu doliny zimowej do 105%, bez farmy obciążenia są mniejsze o 7-8%). - w stanach z wyłączoną linią 110 kv w ciągu FW B. /FW R. - L. - G. w modelach letnich istnieje zagrożenie przeciążenia ciągu liniowego T. - L. - FW K. do 113%. Bez FW B. obciążenie wynosi ok. 90% dopuszczalnej wartości. - wyłączenie linii 110 kv w ciągu T. - L. - FW K. może skutkować przeciążeniem na liniach G. - L. - FW B. /FW R. (w modelach letnich do 134%, w modelach zimowych do 109%). Bez FW B. zanotowano obciążenia na pograniczu dopuszczalnej wartości. Zgodnie z analizą Instytutu Energetyki stwierdzone zagrożenia dla systemu elektroenergetycznego na terenie E. T., powodowane przyłączeniem rozpatrywanej w ekspertyzie generacji wiatrowej W2+, wymagają podjęcia działań mających na celu zwiększenie zdolności przesyłowych sieci dystrybucyjnej, głównie poprzez dostosowanie linii sieci 110 kv do wyższej temperatury pracy przewodów roboczych, a niekiedy przebudowy na większy przekrój. Przedmiotowa ekspertyza wykazała także konieczność dokonania szeregu inwestycji. 10

11 Powyższe jest zgodne ze stanowiskiem E S.A., który informował, iż przed przyłączeniem farmy wiatrowej B. na terenie Oddziału w T. dodatkowo w potrzebach inwestycyjnych należałoby ująć przebudowę około 80 km na wyższy przekrój oraz modernizację przewodów około 160 km linii 110 kv w ciągach liniowych: G. W., G. T., W. A. T. Południe oraz G. J. (k. 11 akt adm.). Tymczasem inwestycje te nie znalazły się w projekcie planów rozwoju zainteresowanego do roku Zaznaczenia wymaga, iż ekspertyza wykazała także konieczność wykonania modernizacji linii 110 kv m.in. G. S. Z., Z. K. oraz C., będących według zainteresowanego własnością E2 Sp. z o.o., które nie są w planie rozwoju tej Spółki na lata i nie będą ujmowane w planie przyszłego rozwoju Spółki (k. 11v akt adm.). Wprawdzie zgodnie z treścią art. 7 ust. 5 ustawy Prawo energetyczne przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane zapewnić realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1-4, 7 i 8 i art. 46 oraz w założeniach lub planach, o których mowa w art. 19 i 20, jednakże jak wynika ze stanowiska zainteresowanego (k. 11 akt adm.) plany rozwoju zainteresowanego na najbliższe lata objęły modernizację różnych elementów sieci elektroenergetycznej pozwalające na przyłączenie innych podmiotów niż farma wiatrowa B. o mocy 48,3 MW, z uwagi na wcześniejsze wydanie im warunków przyłączenia. W tym miejscu podkreślić jednakże trzeba, iż kolejność przyłączania farm wiatrowych nie budziła wątpliwości powoda. Nadto nadmienić trzeba, iż przepisy prawa nie określają, jakie kryteria w zakresie ustalenia kolejności przyłączania farm wiatrowych powinny być brane pod uwagę. Wbrew twierdzeniom powoda Sąd nie dopatrzył się naruszenia art. 16 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, stosownie do treści którego przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii sporządzają dla obszaru swojego działania plany rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na paliwa gazowe lub energię, uwzględniając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo kierunki rozwoju gminy określone w studium 11

12 uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje bowiem, aby plany rozwoju zainteresowanego pozostawały w sprzeczności z tym uregulowaniem, zwłaszcza, iż w celu racjonalizacji przedsięwzięć inwestycyjnych, przy sporządzaniu planów, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii są obowiązane współpracować z przyłączonymi podmiotami oraz gminami, na których obszarze przedsiębiorstwa te wykonują działalność gospodarczą (art. 16 ust. 5 ustawy Prawo energetyczne), a nie podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie. Nie można zatem podzielić stanowiska powoda, iż na zainteresowanym spoczywał obowiązek modernizacji sieci istniejącej bądź budowy nowej sieci, by móc zawrzeć z powodem umowę o przyłącze do sieci elektroenergetycznej o mocy 48,3 MW, skoro nie było to przewidziane w wyżej wym. planach. Należy podkreślić, iż powód nie kwestionował ustaleń i wniosków przedstawionych w,,ekspertyzie wpływu przyłączenia farmy wiatrowej B. o mocy 48 MW na prace i parametry Krajowego Systemu Elektroenergetycznego oraz w,,obliczeniach dodatkowych do ekspertyzy wpływu przyłączenia farmy wiatrowej B. o mocy 48 MW na prace i parametry Krajowego Systemu Elektroenergetycznego, jak również nie przedstawił dowodów, które mogłyby te ustalenia i wnioski skutecznie podważyć. Jeśli chodzi natomiast o przyłączenie do sieci farmy wiatrowej B. o mocy ograniczonej do 9,2 MW, czego domagał się opcjonalnie powód w odwołaniu, należy wskazać, iż powód nie złożył wniosku o przyłączenie farmy o mocy 9,2 MW, nie została też sporządzona dla farmy o takiej mocy ekspertyza wpływu na system elektroenergetyczny, zaś brak takiej ekspertyzy w odniesieniu do farmy wiatrowej o mocy 9,2 MW powoduje, że przedsiębiorstwo energetyczne, do sieci którego ma nastąpić przyłączenie nie jest w stanie określić warunków przyłączenia. Zaskarżona Decyzja Prezesa URE dotyczyła odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej farmy o mocy 48,3 MW, wobec czego nie jest możliwe uwzględnienie wniosku o zmianę decyzji i orzeczenie, iż na zainteresowanym ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej powoda o mocy 9,2 MW, skoro nie zostały przez powoda wypełnione dla farmy o takiej mocy procedury określone w ustawie Prawo energetyczne. 12

13 Podsumowując, konsekwencją uznania, że w przedmiotowej sprawie nie istnieją techniczne warunki do przyłączenia do sieci elektroenergetycznej farmy powoda jest stwierdzenie, że na Przedsiębiorstwie energetycznym E S.A. nie ciążył publicznoprawny obowiązek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, a zatem stanowisko zaprezentowane przez Prezesa URE w zaskarżonej Decyzji należy przyjąć za prawidłowe. Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art k.p.c., nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia. O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, w oparciu o treść art. 98 i 99k.p.c. SSO Maria Witkowska 13