WYROK. Sygn. akt XVII AmE 196/10. Dnia 7 maja 2012r.

Transkrypt

1 Sygn. akt XVII AmE 196/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 maja 2012r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: asystent sędziego Adam Zaborski po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2012r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania T. Sp. z o.o. z siedzibą w K. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o zmianę taryfy dla energii elektrycznej na skutek odwołania T. Sp. z o.o. z siedzibą w K. od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 13 września 2010 roku Nr DTA- /III/DK/JC 1. Oddala odwołanie. 2. Zasądza od T. Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. SSO Bogdan Gierzyński XVII AmE 196/10 Uzasadnienie: Decyzją z dnia 13 września 2010 roku Nr DTA- /III/DK/JC pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz z późn. zm.) i art. 47 ust 1 i 2 w związku z art. 30 ust 1 i art. 45

2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku powoda E. Sp. z o.o. z siedzibą w K. zawartego w piśmie z dnia 2 lipca 2010 roku znak: P/V/VD/DZ/8109/2010, uzupełnionego pismem z dnia 4 sierpnia 2010 roku znak P/V/VD/DZ/9521/201, postanowił odmówić zatwierdzenia zmiany taryfy dla energii elektrycznej dla odbiorców w grupach G, zatwierdzonej Decyzją z dnia 22 stycznia 2010 roku znak: DTA- 2009/2010/ /III/DK. Od powyższej Decyzji odwołanie wniósł powód E. Sp. z o. o. z siedzibą w K. zaskarżając ja w całości. Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił naruszenie przepisów materialnych i proceduralnych, to jest naruszenie: 1. przepisów postępowania art. 155 k.p.a. poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że w sprawie nie zachodzą przesłanki do zmiany decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 22 stycznia 2010 roku, znak DTA- 2009/2010//III/DK zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 2 lipca 2010 roku, 2. przepisów prawa materialnego art. 23 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że zaniżenie poziomu kosztów w taryfie dla grup taryfowych G bez uwzględnienia uzasadnionych i realnych kosztów oraz słusznej marzy przedsiębiorstwa energetycznego jest uzasadnione i prowadzi do równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców energii elektrycznej. Powód wniósł o: 1. zmianę zaskarżonej Decyzji i zatwierdzenie zmian w taryfie energii elektrycznej dla odbiorców taryfowych G, zgodnie z wnioskiem powoda z dnia r.; 2. zasądzenie od Pozwanego na rzez Powoda kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

3 Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w złożonej odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej Decyzji i wniósł o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny: Powód E. Sp. z o.o. z siedzibą w K. ustalił taryfę dla energii elektrycznej dla odbiorców w grupach G, przyłączonych do sieci E. S.A., która została zatwierdzona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 22 stycznia 2010 roku Nr DTA- )/2009/2010/ /m/dk i ogłoszona w Biuletynie Branżowym Urzędu Regulacji Energetyki - Energia elektryczna nr 15/2010 z dnia 22 stycznia 2010 roku. Taryfa ta została wprowadzona przez powoda do stosowania w rozliczeniach z odbiorcami od dnia 6 lutego 2010 roku. Pismem z dnia 2 lipca 2010 roku powód wystąpił z wnioskiem o zatwierdzenie zmiany taryfy w zakresie podwyższenia cen energii elektrycznej. Przedsiębiorstwo wnioskuje o podwyższenie ceny zakupu energii elektrycznej na warunkach rynkowych, tj. do wysokości 184,56 zł/mwh (bez akcyzy) oraz utrzymania jednostkowego kosztu na pokrycie kosztów profilu zmienności, rynku bilansującego opłaty rozliczeniowej w wysokości 5 zł/mwh oraz o uwzględnienie w projekcji finansowej opublikowanej, średniej ceny sprzedaży energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym za rok 2009 w wysokości 197,21 zł/mwh, do wyznaczenia kosztów zakupu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Pismem z dnia 20 lipca 2010 roku powód został wezwany do przedłożenia wykazu zawartych kontraktów na zakup energii elektrycznej na 2010 rok, ilości energii elektrycznej objętej poszczególnymi kontraktami oraz ceny zakupu energii elektrycznej zawartej w tych kontraktach. Pismem z dnia 4 sierpnia 2010 roku przedsiębiorca przedłożył wniosek stanowiący odpowiedź na w/w wezwanie. Wnioskowana przez powoda kwota wzrostu przychodu

4 wynikającego z powyższych zmian wynosi tyś. złotych, co skutkowałoby dodatkowym, średnim wzrostem cen energii elektrycznej o 5,84 %. W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Wprawdzie decyzja Prezesa URE o zatwierdzeniu taryfy może, co do zasady, zostać zmieniona lub uchylona na podstawie art. 155 k.p.a., przy czym może to nastąpić tylko przed upływem okresu, na jaki została zatwierdzona taryfa (zob. wyrok SN z dnia r., III SK 23/08, LEX nr ). Po tej dacie stosowanie, w odniesieniu do decyzji zatwierdzającej taryfę, przepisu art. 155 k.p.a. jest niemożliwe z uwagi na treść art. 47 ust. 2c pr. en., który ma charakter przepisu szczególnego, o którym mowa w art. 155 k.p.a., sprzeciwiającego się zmianie decyzji zatwierdzającej taryfę. Zgodnie z art. 155 k.p.a. decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjmuje się, że decyzje podejmowane przez organ w tym trybie mają charakter uznaniowy. W wyroku z dnia r., VI ACa 1242/09, niepubl., SA w Warszawie w sprawie dotyczącej odmowy zatwierdzenia taryfy ustalonej przez przedsiębiorstwo energetyczne wskazał, że "ustawodawca wyraźnie zastrzegł w przepisie, że decyzja może, a nie musi zostać zmieniona. Użycie zwrotu może oznacza, że wydanie decyzji zmieniającej zależy od uznania organu. Pogląd o uznaniowości decyzji tego rodzaju jest zresztą ugruntowany w orzecznictwie. Tak więc rozstrzygnięcia wydane na podstawie art. 155 Kpa są zawsze oparte na konstrukcji uznania administracyjnego, co oznacza, że ocena w konkretnej sprawie, czy występują racje społeczne lub słuszny interes strony należy do

5 organu rozstrzygającego i do niego należy wybór jednego z możliwych rozwiązań, niezależny od wyników tej oceny". Tak więc powołany przepis upoważnia, ale nie obliguje, organ rozpoznający sprawę do uchylenia lub zmiany ostatecznej decyzji w sprawie zatwierdzenia taryfy (rozstrzygnięcie pozostawiając uznaniu organu administracji). Przedmiotem postępowania prowadzonego w tym trybie jest przeprowadzenie weryfikacji wydanej już decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) takiej decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Ocena w tym zakresie dokonywana jest po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i argumenty przedstawione przez przedsiębiorstwo energetyczne we wniosku o zmianę decyzji zatwierdzającej taryfę. Po wejściu w życie nowej taryfy nie można żądać zmiany taryfy poprzedniej, jednakże przedsiębiorca energetyczny ma interes prawny w rozstrzygnięciu przez sąd, czy odmowa zmiany decyzji taryfowej była zasadna (vide: wyrok SN z dnia r. sygn. III SK 42/08OSNP 2011/7-8/115). W związku z tym, że art. 155 k.p.a. ma charakter wyjątkowy, gdyż burzy porządek prawny ustalony prawomocną decyzją administracyjną, to strona wnioskująca o jej zmianę powinna wykazać, że zachodzą okoliczności zmiany decyzji ostatecznej. W ocenie Sądu, powód okoliczności takich nie wykazał. W szczególności powód nie wykazał, że nie mógł przewidzieć poziomu cen zakupu energii elektrycznej w 2010 r. w trakcie opracowywania taryfy zatwierdzonej w dniu 22 stycznia 2010 roku Decyzją Nr DTA- /m/dk. Przeciwnie, z treści odwołania wynika, że powód przewidywał wyższe ceny zakupu, jednak ostatecznie przyjął poziom cen wynikający z wezwania pozwanego (k- 34). Przepis art.47 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U Nr 89 z 2006 r., poz 625 z późn. zm.) jednoznacznie

6 stanowi, że przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje ustalają taryfy dla paliw gazowych i energii, które podlegają zatwierdzeniu przez Prezesa URE, oraz proponują okres ich obowiązywania. Oznacza to, że ustalenie taryfy jest wyłącznym uprawnieniem przedsiębiorstwa energetycznego, a Prezes URE nie jest władny do żądania wprowadzenia w opracowanej taryfie zmian. Rola Prezesa ogranicza się do oceny taryfy z zasadami i przepisami, o których mowa w art i w konsekwencji jej zatwierdzenie lub odmowa zatwierdzenia. Uprawnienia do żądania zmian w taryfie nie dają również przepisy art. 50 ust. 1, 7, 77 1 i 80 k.p.a. Zmieniając zatem w toku postępowania o zatwierdzenie taryfy przyjęte stawki taryfowe, powód działał w ramach własnego ryzyka gospodarczego. Gdyby rzeczywiste koszty zakupu okazały się niższe od planowanych odniósłby z tego tytułu korzyść, a z przeciwnym przypadku- stratę. Jeśli zatem rozbieżność pomiędzy przyjętymi przy tworzeniu taryfy poszczególnymi pozycjami kosztowymi, a kosztami rzeczywistymi nie wynika z nadzwyczajnych i nieprzewidywalnych zdarzeń to brak jest podstaw do stosowania instytucji nadzwyczajnej określonej w art.155 k.p.a. Skutki wynikające wyłącznie z działań lub zaniechań strony w trakcie postępowania o zatwierdzenie taryfy nie stanowią słusznego interesu strony w rozumieniu art.155 k.p.a. Zasadna w związku z tym była odmowa zatwierdzenia zmiany taryfy, dokonana zaskarżona Decyzją. Z tych względów odwołanie należało oddalić wobec braku podstaw do jego uwzględnienia (art k.p.c.). O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art.98 k.p.c.)