Maszyny technologiczne konwencjonalne
|
|
- Sabina Marczak
- 8 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 Maszyny technologiczne konwencjonalne I. WSTĘP. Frezowaniem nazywa się obróbkę skrawaniem za pomocą narzędzi wieloostrzowych, zwanych frezami. Obrabiarki do tego rodzaju obróbki nazywają się frezarkami. Ruch główny (roboczy) obrotowy wykonuje frez, a ruch posuwowy przedmiot zamocowany na stole. Frez ma kształt bryły obrotowej (walcowej, stoŝkowej lub innej). Ostrza są nacięte na jego powierzchni bocznej (frez walcowy), a często takŝe na powierzchni czołowej (frez czołowy). 1. Frezarki Frezarki dzielą się na poziome i pionowe zaleŝnie od połoŝenia osi freza w czasie pracy. Stół frezarki poziomej moŝe być przesuwany mechanicznie i ręcznie w trzech prostopadłych kierunkach: - wzdłuŝnym - poprzecznym - pionowym. Taka obrabiarka nazywa się frezarką poziomą zwykłą. JeŜeli stół frezarki poziomej zwykłej jest zaopatrzony w obrotnicę umoŝliwiającą skręcenie stołu wokół osi pionowej o pewien kąt, to frezarka taka nosi nazwę frezarki uniwersalnej. Na frezarce uniwersalnej moŝna nacinać rowki śrubowe, co ma duŝe zastosowanie w obróbce narzędzi o ostrzach skośnych i kół o uzębieniu skośnym. W frezarkach pionowych oś obrotu freza ma w czasie pracy połoŝenie pionowe, a wiec prostopadłe do powierzchnie stołu. Niektóre z frezarek pionowych mają mechanizm umoŝliwiający ustawienie i prace wrzeciona i freza w połoŝeniu pochyłym. Stół frezarki pionowej ma posuw wzdłuŝny mechaniczny i ręczny, zaś ruch pionowy stołu stosowany jest tylko do ustawienia stołu w pozycji umoŝliwiającej frezowanie. 2. Frezy ZaleŜnie od kształtu ostrzy freza dzielą się na frezy: - ścinowe - zataczane - kątowe Frezy ścinowe ostrzy się na powierzchni przyłoŝenia, a frezy zataczane za powierzchni natarcia. Ostrza frezów mogą być: a) Proste zgodne z tworzącą walca, b) Śrubowe. Zwojowość freza określa się tak jak zwojowość śruby: Frez jest prawozwojny wtedy, gdy ustawiony osią pionowo ma zwoje wznoszące się od lewej ręki w prawo, lewozwojny w lewo. JeŜeli frez walcowy ma nacięte ostrza równieŝ na jednaj z powierzchni czołowych, to nazywa się frezem walcowo czołowym i skrawa nie tylko ostrzami naciętymi na powierzchni walcowej, ale równieŝ ostrzami na czole. Frezy walcowo czołowe o średnicach małych są wykonywane razem z uchwytem, nazywają się one frezami palcowymi. SłuŜą do frezowanie krzywek, rowków. Frezy tarczowe mogą mieć ostrza tylko na powierzchni walcowej. Są to frezy jednostronne. 1.1 Rysunek frezów: a) palcowy b) i c) tarczowe
2 3. Frezowanie. Powierzchnie płaskie mogą być obrabiane: a) Za pomocą frezowania obwodowego frezem walcowym; b) Za pomocą frezowania czołowego frezem czołowym lub głowica czołową; Podziału frezów moŝna dokonać takŝe pod względem narzędzia, frezy: a) Walcowe b) Walcowo czołowe c) Piłkowe d) Trzpieniowe e) Kształtowe Frezowanie moŝe być: - przeciwbieŝne; - współbieŝne. Frezowanie jest przeciwbieŝne (rysunek poniŝej), jeŝeli frez obraca się w kierunku strzałki Przedmiot zaś przesuwa się w kierunku strzałki II. Ostrze freza 1 w pewnym miejscu zajmuje pozycje A. W momencie dojścia ostrza do pozycji A opór skrawania wynosi 0, ale przy dalszym ruchu freza i przedmiotu opór skrawania, a więc i siła skrawania, wzrastają od zera do swej największej wartości w punkcie B, który jest punktem wyjścia ostrza z materiału. 1.2 Rysunek pracy ostrza freza walcowego przy frezowaniu przeciwbieŝnym: a) schemat, b) kształt wióra. Frezowanie jest współbieŝne, jeŝeli kierunek ruchu głównego (roboczego) jest zgodny z kierunkiem ruchu posuwowego. Parametry frezowania.
3 We frezowaniu, jak w kaŝdej obróbce mechanicznej charakterystycznymi wielkościami są: a) Szybkość skrawania; b) Posuw skrawania c) Głębokość skrawania 5. Podzielnica. Często trzeba stosować dokładny podział na obwodzie kołowym przedmiotu, np. przy wykonaniu frezów, wierteł, kół zębatych. Do tego słuŝą podzielnice (rysunek). Dzielimy je na: a) Zwykłe b) Zwykłe z przekładnią c) Uniwersalne Podzielnica z przekładnią ma wrzeciono wydrąŝone i nagwintowane na roboczym końcu do nakręcenia uchwytu lub tarczy zabierakowej oraz zaopatrzone w gniazdo stoŝkowe na kieł. 1.3 Rysunek podzielnicy: II. KLASYFIKACJA METOD OBRÓBKI KÓŁ ZĘBATYCH Obróbka kół zębatych moŝe być przeprowadzona według metod: a) kształtowej b) kopiowej c) obwiedniowej. W metodzie kształtowej narzędzie ma kształt wrębu. W metodzie kopiowej prowadnice suportu narzędziowego są wodzone wzdłuŝ kopiału (wzornika). W metodzie obwiedniowej narządzie obwodzi zarys zęba przez kolejne połoŝenia ostrzy skrawających. Przy omawianiu metod obróbki kół zębatych naleŝy mieć na uwadze: a) Sposób obróbki, który moŝe odbywać się: - struganiem, - dłutowaniem, - frezowaniem - szlifowaniem b) Kształt narzędzia i geometrię jago ostrzy, c) Cykl roboczy, który moŝe odbywać się w sposób: - ciągły bez przerw, tj. obróbka wszystkich zębów w kole jest przeprowadzona jednocześnie, stopniowo, - przerywany charakteryzujący się tym, Ŝe po obróbce jednego wrębu następuje podział i cykl obróbki powtarza się dla następnego wrębu, Z kinematycznego punktu widzenia naleŝy stwierdzić, Ŝe obrabiarki pracujące z cyklem ciągłym nieprzerwanym mają prostszy układ kinematyczny niŝ obrabiarki z cyklem przerywanym, do cyklu ciągłego natomiast stosuje się bardziej złoŝone narzędzia, trudniejsze do ostrzenia i ustawienia aniŝeli narzędzia do obróbki przerywanej.
4 Poza tym naleŝy odróŝnić obróbkę: 1) zgrubną (zdzieranie) mająca na celu usunięcie nadmiernego materiału z wrębu; powinna ona odbywać się na obrabiarkach do obróbki zgrubnej, o mniejszej dokładności, sztywnej i znacznie tańszej, narzędziami narzędziami uproszczonych kształtach, mniej dokładnych, a przez to tańszych; 2) kształtującą, której celem jest nadanie ostatecznego kształtu zarysowi zęba za pomocą narzędzi bardzo dokładnych, o złoŝonych kształtach, a tym samym bardzo drogich. III. DŁUTOWANIE WEDŁUG METODY MAAGA 3.1 Obróbka uzębienia w walcowym kole na dłutownicy Maaga. Zasadę nacinania uzębienia wg metody Maaga pokazuje powyŝszy rysunek. Jest to dłutowanie metodą Maaga. I połoŝenie odpowiada momentowi, gdy narzędzie zaczyna nacinać ząb pierwszy, przy czym nacinanie koło jak gdyby przetacza się po zębatce, wykonując jednocześnie przesuniecie w kierunku strzałki B oraz obrót w kierunku A; II połoŝenie odpowiada końcowemu stanowi, tj., gdy koło przesunęło się dokładnie o jedną podziałkę, a jednocześnie obróciło o kąt odpowiadający tej jednej podziałce, podziałce wiec ząb został w części obrobiony. III połoŝenie, gdy narzędzie zatrzymało się u góry (nad nacinanym kołem), samo zaś koło tylko przesuwa się (bez obrotu) wstecz jedną podziałkę w kierunku strzałki C i w ten sposób następuje podział. Po dokonaniu podziału następuje drugi cykl ruchów, a więc narzędzie rozpoczyna ruch roboczy, a nacinane koło ruchy toczne i w ten sposób zostanie obrobiony drugi ząb itd. Ruchy przy obróbce. - ruch roboczy (dłutujący) narzędzia, - ruch odtaczania składa się z części przesuwnej i obrotowej. Zamocowanie narzędzia. Ustawienia narzędzia-zębatki dokonujemy w płaszczyźnie czołowej, pionowej dłutownicy. Do podsuwania noŝa przeznaczone są nagwintowane czopki przesuwane przez przekręcanie sworzni, na których znajduje się koło zębate. Podczas jałowego suwu suwaka narzędzie jest odchylane w celu uniknięcia tarcia narzędzia o obrabiany przedmiot. Geometria ostrza narzędzia-zębatki Maaga.
5 PoniewaŜ narzędzie wykonuje ruch roboczy prostopadle do powierzchni czołowej obrabianego koła, przeto krawędź zęba zębatki zrzutowana na powierzchnię czołową musi dać odpowiednie wymiary liniowe i kątowe nominalne obrabianego koła (rysunek poniŝej). Obróbka walcowych kół zębatych o uzębieniu śrubowym. Obróbka zębów śrubowych, narzędziem-zębatka według metody Maaga odbywa się w sposób podobny jak nacinanie zębów prostych. RóŜnica polega jedynie na tym, Ŝe narzędzie wykonuje ruch roboczy (strugający) wzdłuŝ linii zęba. W tym celu skręca się obrotnicę z prowadnicami suwaka narzędziowego narzędziowego o kąt pochylenia linii zęba β 0. Zamocowanie narzędzia.
6 Gdy do obróbki śrubowych zębów zostanie uŝyte takie samo narzędzie jak do obróbki zębów prostych, wówczas sposób zamocowania narzędzia jest taki sam jak przedstawiono na rysunku. W tym przypadku jednak wybieg narzędzia musi być stosunkowo duŝy. W celu uniknięcia tego zwiększonego wybiegu stosuje się specjalne narzędzia-zębatki z zębami skośnymi, a wówczas musi być zastosowany specjalny imak narzędziowy umoŝliwiający ustawienie narzędzia równolegle do czoła obrabianego koła. IV. DŁUTOWANIE WEDŁUG METODY FELLOWSA. Zasadę nacinania uzębienia według metody Fellowsa pokazano na rysunku poniŝej. Podczas obróbki kół zębatych według metody Fellowsa występują, więc następujące ruchy zasadnicze: a) Ruch roboczy narzędzia posuwisto-zwrotny wzdłuŝ linii zęba, b) Obrotowy ruch narzędzia (noŝa Fellowsa), c) Obrotowy ruch nacinanego koła. Obroty obrabianego koła oraz narzędzia odbywają się w ten sposób, jak gdyby współpracowały ze sobą dwa koła zębate tworzące przekładnię zębatą. Zarys zęba obrabianego koła jest obwiednią kolejnych połoŝeń zarysu zęba noŝa Fellowsa. Oprócz wyŝej wymienionych ruchów występują podczas obróbki ruchy pomocnicze: d) Promieniowy ruch dosuwowy wgłębny mający na celu zbliŝenie narzędzia ku kołu, aby wprowadzić narzędzia na odpowiednią głębokość w materiał nacinanego koła. Ruch ten występuje w początkowym okresie oraz w momencie, gdy po dokonaniu obróbki zgrubnej naleŝy dalej wgłębić narzędzie, aby wykończyć zęby koła nacinanego, e) Ruch odsuwający narzędzie od przedmiotu lub przedmiot od narzędzia w czasie powrotnego skoku narzędzia. Ruch ten jest bezwzględnie potrzebny, gdyŝ umoŝliwia uniknięcie tarcia zębów narzędzia o zęby nacinanego koła. NaleŜy wreszcie nadmienić, Ŝe nowoczesne dłutownice Fellowsa są
7 zaopatrzone w urządzenie do samoczynnego wyłączania ruchów obrabiarki po zakończonej obróbce koła zębatego. Geometria ostrza noŝa Fellowsa. ZaleŜności geometryczne dla ostrzy noŝa Fellowsa ustalimy na podstawie rysunku. Przyjmujemy przy tym dla uproszczenia, Ŝe w rzucie poziomym ząb o zarysie ewolwentowym został zastąpiony przez zębatkę. Narzędzie ma kąt przyłoŝenia ε dla krawędzi wierzchołkowej, zaś dla krawędzi bocznych jest to kąt ζ, ponadto zaś dla krawędzi wierzchołkowej mamy kąt natarcia γ. PoniewaŜ narzędzie wykonuje ruch roboczy w kierunku równoległym do osi, przeto nominalny kąt zarysu zęba narzędzia powinien dokładnie odpowiadać nominalnemu kątowi zarysu nacinanego koła w rzucie na powierzchnię czołową nacinanego koła. Obróbka kół zębatych o uzębieniu śrubowym metodą Fellowsa. Struganie zębów śrubowych na dłutownicy Fellowsa nastręcza pewne trudności. Wrzeciono robocze dłutownicy pozostaje w tym samym połoŝeniu, jak przy nacinaniu zębów prostych, a więc oś wrzeciona jest równoległa do osi nacinanego koła. Ruch roboczy narzędzia odbywa się równieŝ równolegle do osi nacinanego koła. Chcąc więc nacinać zęby śrubowe, musimy podczas ruchu roboczego narzędzia nadać mu dodatkowo ruch obrotowy, aby uzyskać ostatecznie ruch śrubowy. Narzędzie musi mieć zęby śrubowe. V. FREZOWANIE OBWIEDNIOWE. Frezowanie obwiedniowe walcowych kół zębatych polega na zasadzie współpracy ślimaka z kołem ślimakowym (rysunek), z tym Ŝe w przypadku frezowania mamy do czynienia zamiast ślimaka z frezem ślimakowym, a zamiast koła ślimakowego występuje obrabiane koło walcowe. Po jednym obrocie freza ślimakowego koło obrabiane obróci się o kąt odpowiadający jednemu skokowi zwoju zębów freza ślimakowego. Gdy frez jest jednokrotny (jednozwojny), wówczas obrabiane koło obróci się o kąt odpowiadający jednej podziałce, gdy jest k-krotny krotny kąt odpowiadający k podziałkom.
8 VI. STRUGANIE WEDŁUG METODY GLEASONA. Struganie metodą Gleasona wykorzystuje się do obróbki stoŝkowych kół zębatych (rysunek). OdróŜniamy dwa sposoby obróbki kół stoŝkowych wg tej metody : a) Starszy sposób (stosowany do dzisiaj dla małych kół); b) Sposób nowoczesny. Sposób starszy przedstawiono na rysunku powyŝej. Na przedłuŝeniu obrabianego koła 1 jest osadzony na wspólnej osi I-I segment zębaty 2 mający ten sam kąt stoŝka podziałowego, co nacinane koło. Segment zębaty 2 zazębia się z pierścieniową zębatką 3 mogąca się obracać dookoła własnej osi II-II. Zębatka ta podczas tego obrotu zabiera za sobą prowadnice suwaka narzędzia nacinającego zęby koła 1. Ruch obrotowy dookoła osi I-I otrzymuje nacinane koło 1 i segment zębaty 2od pałąka 4, który otrzymuje ruch wahający od krzywki (niewidocznej na rysunku) poprzez cięgło TOKARKI PODZIAŁ I KINEMATYKA TOCZENIA Wśród róŝnych rodzajów obróbki metali skrawaniem toczenie jest procesem najbardziej rozpowszechnionym. Wynika to z potrzeby stosowania w róŝnego rodzaju maszynach i urządzeniach części o kształtach obrotowych, wykonywanych przez toczenie na maszynach zwanych tokarkami.
9 Tokarki - zaleŝnie od przeznaczenia - moŝna podzielić na następujące grupy: tokarki ogólnego przeznaczenia, tokarki specjalizowane i tokarki specjalne. Tokarki ogólnego przeznaczenia: tokarki kołowe, tokarki tarczowe, tokarki karuzelowe, tokarki wielonoŝowe, tokarki rewolwerowe, półautomaty i automaty tokarskie. Tokarki specjalizowane: tokarki do robót bardzo dokładnych, tokarki do robót kształtowych, tokarki obcinarki. Tokarki specjalne: tokarki specjalne dla przemysłu hutniczego do toczenia walców, tokarki specjalne dla kolejnictwa, tokarki specjalne dla przemysłu samochodowego. Najliczniejszą grupę tokarek uŝywanych w przemyśle stanowią tokarki kłowe, które moŝna podzielić jeszcze na tokarki produkcyjne oraz tokarki pociągowe. Obie te grupy tokarek kłowych róŝnią się między sobą sposobem napędu suportu przesuwającego nóŝ. podczas toczenia. Tokarki produkcyjne są do tego celu wyposaŝone w wałek pociągowy; a tokarki pociągowe mają ponadto śrubę pociągową, która zapewnia bardzo dokładne przesuwanie noŝa. Dzięki uŝyciu śruby pociągowej tokarki pociągowe mają znacznie szerszy zakres zastosowania niŝ tokarki produkcyjne. MoŜna na nich bowiem wykonywać - oprócz wielu innych robót - równieŝ nacinanie gwintów. Rysunek poniŝej przedstawia tokarkę pociągową. Na jednym końcu łoŝa 6, wyposaŝonego w prowadnice, znajduje się wrzeciennik 1. Na drugim końcu łoŝa jest umieszczony konik 5. Z boku łoŝa znajdują się: śruba pociągowa 10, wałek pociągowy 12, zębatka 11 oraz skrzynka posuwu 2 przenosząca napęd z wrzeciennika na suport. Na prowadnicach łoŝa mogą się przesuwać sanie wzdłuŝne suportu połączone ze skrzynką suportową 4, na której jest widoczna wśród innych mechanizmów dźwignia do włączania posuwu za pomocą śruby pociągowej. Na saniach wzdłuŝnych są umieszczone sanie poprzeczne suportu, a na nich imak narzędziowy 3. ŁoŜe tokarki jest ustawione na dnie blaszanej wanny 9 i wraz z nią jest umocowane do podstaw 7 i 8. We wrzecienniku znajdują się mechanizmy przenoszące napęd z silnika na wrzeciono tokarki, na którym jest umieszczony uchwyt szczękowy, mocujący materiał podczas obróbki. Wrzeciono tokarki to wałek z otworem przelotowym zakończonym stoŝkowo. W stoŝek ten wciska się kieł, który wraz z kłem konika podtrzymuje niekiedy materiał podczas toczenia. Do napędzania tokarki słuŝy silnik elektryczny, który przenosi napęd na wrzeciennik. Ruch obrotowy z wrzeciennika jest przenoszony następnie za pomocą przekładni zębatej na przekładnię skrzynki posuwów. Ze względu na bezpieczeństwo obsługi przekładnie są przykryte osłonami. Uruchamianie i zatrzymywanie wrzeciona oraz zmiana kierunku ruchu obrotowego wrzeciona są dokonywane za pomocą dźwigni i wałka 13. Wrzeciennik tokarki jest przekładnią, dzięki której z silnika o stałej prędkości obrotowej moŝna uzyskiwać róŝne prędkości obrotowe wrzeciona. Główną częścią wrzeciennika jest wrzeciono od strony otworu stoŝkowego zakończone gwintem zewnętrznym, na który nakręca się uchwyt tokarki lub tarczę zabierakową. Wrzeciono moŝe obracać się w panewkach łoŝyska, z których jedno jest cylindryczne, a drugie - stoŝkowe. Zmianę prędkości obrotowej uzyskuje się we wrzecienniku za pomocą przekładni zębatej. Liczba osiąganych stopni prędkości zaleŝy od konstrukcji wrzeciennika. W róŝnych typach tokarek stosuje się róŝne wrzecienniki - od bardzo prostych do skomplikowanych. Wrzecienniki są wyposaŝone w urządzenie zwane nawrotnicą, które umoŝliwia przekazywanie skrzynce suportowej ruchu obrotowego w jednym lub drugim kierunku. Nawrotnica jest zwykle umieszczana we wrzecienniku i stanowi jeden z jego mechanizmów.
10 W tokarce między wrzeciennikiem a skrzynką posuwów znajdują się w zazębieniu koła zębate. Mają one za zadanie przenoszenie ruchu obrotowego na skrzynkę suportową oraz przyspieszanie lub zwalnianie tego ruchu w stosunku do ruchu wrzeciona. Do podpierania podczas toczenia długich lub cięŝkich przedmiotów, zamocowanych w uchwycie tokarki lub umocowanych w kłach, słuŝy konik. Poprzeczne przesunięcie konika wykorzystuje się często do toczenia stoŝków o małym kącie wierzchołkowym. Suport tokarki słuŝy do mocowania i przesuwania noŝa podczas toczenia. Skrzynka suportowa jest umocowana od spodu do sań wzdłuŝnych suportu. W skrzynce suportowej są umieszczone mechanizmy słuŝące do przenoszenia ruchu ze śruby pociągowej lub wałka pociągowego na suport. W dolnej części skrzynki suportowej znajduje się mechanizm do uruchamiania wrzeciona tokarki. Składa się on z wałka, poruszającego sprzęgło, i dźwigni. Imak jednonoŝowy moŝe być zastąpiony imakiem czteronoŝowym. W takim przyrządzie zamocowuje się zwykle cztery noŝe o róŝnych kształtach, przeznaczone do róŝnych zabiegów. Po zakończeniu jednego zabiegu moŝna zluzować dźwignią nakrętkę śruby głównej imaka i - obróciwszy głowicę o kąt 90 - ponownie ją unieruchomić. Dzięki temu bardzo szybko jeden nóŝ moŝna zastąpić innym, niezbędnym do dalszych czynności tokarskich. W dolnej części skrzynki suportowej znajduje się mechanizm do uruchamiania wrzeciona tokarki. Mechanizmem umoŝliwiającym zmianę posuwu noŝa jest skrzynka posuwów. W tokarkach kłowych często w skrzynkach posuwów jest stosowana przekładnia typu Nortona. 2. NARZĘDZIA TOKARSKIE Podstawowymi narzędziami stosowanymi w procesach obróbki skrawaniem przez toczenie są noŝe tokarskie. Liczne ich odmiany róŝnią się między sobą połoŝeniem ostrza, połoŝeniem krawędzi skrawającej, sposobem zamocowywania oraz sposobem wykonania. Przyjmując jako podstawę podziału przeznaczenie noŝy, rozróŝnia się: noŝe do obtaczania, zwane obtaczakami, noŝe do wytaczania, zwane wytaczakami, noŝe do przecinania, zwane przecinakami, noŝe do toczenia kształtowego, zwane noŝami kształtowymi. Wymienione w tej grupie noŝe w większości przypadków wykonuje się w dwóch odmianach przeznaczonych do róŝnych rodzajów obróbki. Pierwszą odmianę stanowią noŝe słuŝące do operacji wstępnej, zwane zdzierakami, a drugą - noŝe słuŝące do obróbki wykańczającej, zwane wykańczakami. NoŜe do obtaczania są stosowane do toczenia wzdłuŝnego powierzchni zewnętrznych. Za ich pomocą toczy się wałki gładkie, wałki stopniowe, powierzchnie stoŝkowe oraz płaskie powierzchnie czołowe tych wałków lub innych przedmiotów toczonych. Typowe noŝe tokarskie do obtaczania pokazano na rys. NoŜem lewym - rys. a) - nazywamy nóŝ, który ma krawędź skrawającą po stronie kciuka lewej ręki, połoŝonej na powierzchni natarcia i skierowanej palcami ku wierzchołkowi noŝa. NoŜem prawym - rys. b) - nazywamy nóŝ, który ma krawędź skrawającą po stronie kciuka prawej ręki, połoŝonej na powierzchni natarcia i skierowanej palcami ku wierzchołkowi noŝa. NoŜe do wytaczania są przeznaczone do toczenia powierzchni wewnętrznych zarówno wzdłuŝnych, jak i poprzecznych, o kształtach walcowych rys. b), stoŝkowych - rys. a) lub płaskich. NoŜe do przecinania słuŝą do cięcia na tokarce materiału w postaci prętów, odcinania przedmiotu wytoczonego uprzednio z pręta oraz nacinania rowków zewnętrznych na przedmiotach obrabianych na tokarce.
11 NoŜe kształtowe o róŝnym zarysie krawędzi skrawających są przeznaczone do toczenia np. powierzchni kulistych (a), do toczenia i zataczania frezów kształtowych (b) itp. Ze względu na połoŝenie ostrza rozróŝniamy noŝe proste, wygięte i odsadzone. NoŜe proste mają ostrze, które jest przedłuŝeniem trzonka i nie jest w stosunku do jego osi ani przesunięte, ani wygięte. Przykładem noŝy prostych są noŝe do obtaczania przedstawione. NoŜe wygięte mają część roboczą wygiętą w stosunku do osi trzonka w lewo lub w prawo. Ze względu na sposób zamocowywania w tokarce rozróŝniamy noŝe oprawkowe i imakowe. Wszystkie noŝe zamocowywane bezpośrednio w imaku tokarki nazywamy imakowymi. W odróŝnieniu od nich noŝami oprawkowymi nazywamy takie, które są uchwycone w specjalnych oprawkach, a dopiero wraz z nimi mocowane w imaku tokarki lub głowicy rewolwerowej. NóŜ oprawkowy przeznaczony do pracy w imaku noŝowym przedstawiono na rysunku poniŝej. Ze względu na sposób wykonania rozróŝnia się noŝe jednolite - rys. a) i niejednolite - (rys. b) i c).
12 Ze względu na charakter pracy rozróŝniamy noŝe zwykle oraz noŝe wysoko wydajne. Zwykłymi nazywamy noŝe. które są przystosowane do pracy w normalnych warunkach skrawania. Takimi noŝami skrawa się ze stosunkowo małymi szybkościami, a posuwy noŝa nie są zbyt duŝe. Gdy jednak konieczne jest zwiększenie wydajności procesu skrawania zwiększa się szybkość skrawania lub posuw. W takim przypadku nie moŝna stosować noŝy uŝywanych do pracy w normalnych warunkach. gdyŝ ich wytrzymałość jest zbyt mała. Do obróbki wysoko wydajnej stosuje się noŝe ze specjalnych materiałów oraz noŝe o specjalnych kształtach. NoŜe takie mają nalutowane płytki z węglików spiekanych, ujemny kąt natarcia oraz niekiedy łamacze wióra. Łamacze wióra są stosowane ze względu na bezpieczeństwo pracy tokarza i łatwiejszy transport wiórów. RozŜarzone wióry, powstające podczas obróbki szybkościowej w duŝych ilościach, mogą być przyczyną nieszczęśliwych wypadków. Z tego powodu proces skrawania naleŝy prowadzić tak, aby oddzielający się od materiału wiór szybko ulegał złamaniu lub przynamniej zwinięciu. 3. PRZYRZĄDY DO MOCOWANIA PRZEDMIOTÓW Sposób zamocowania przedmiotu na tokarce zaleŝy od jego kształtu i wymiarów. W związku z tym stosuje się róŝne przyrządy do mocowania, stanowiące wyposaŝenie tokarek. Zasadniczo przedmioty przeznaczone do toczenia zamocowuje się w uchwytach lub kłach. Najczęściej do mocowania przedmiotów małych i średniej wielkości o kształtach walcowym lub pierścieniowym jest stosowany uchwyt samocentrujący spiralny. Bardzo duŝe przedmioty o nieregularnych kształtach zamocowuje się w uchwytach tarczowych czteroszczękowych, których kaŝdą szczękę ustawia się oddzielnie. W tym celu pokręca się kluczem kaŝdą śrubę wkręcającą się w nakrętkę szczęki. Opisane uchwyty i tarcze są nakręcane na gwint wrzeciona tokarki i wraz z nim wykonują obrót podczas skrawania. Wszystkie przedmioty długie (wałki) zamocowuje się w kłach tokarki. W tym celu na obu stronach czołowych wałka naleŝy wykonać nakiełki, tj. nawiercenia, które słuŝą jako oparcie dla kłów obrabiarki. Do zamocowania wałka w kłach potrzebne są jeszcze dalsze przyrządy, a mianowicie - tarcza zabierakowa i zabierak. Sposób zamocowania wałka w kłach przedstawiono na rys.1). Na wałku 1 jest umocowany zabierak 4, który opiera się o palec 3 tarczy zabierakowej 2, nakręcanej na wrzeciono tokarki. Wałek wspiera się na kłach 5 i 6. Gdy wrzeciono tokarki zostanie wprowadzone w ruch, wraz z nim zacznie się obracać wałek napędzany zespołem zabierakowym (tarcza zabierakowa - zabierak). Niekiedy w kłach zamocowuje się przedmioty mające w środku otwory. Wówczas niezbędne są trzpienie tokarskie. Sposób zamocowania w kłach takiego przedmiotu przedstawia rys. 2) Jak widać na rysunku, w otwór przedmiotu został wtłoczony trzpień tokarski o odpowiedniej średnicy. Czynność tę wykonuje się zwykle na prasie dźwigniowej. rys. 1) rys. 2) Długie wałki obrabiane w kłach podpiera się w połowie długości za pomocą podtrzymki stałej umocowanej do łoŝa tokarki lub podtrzymki ruchomej umocowanej na suporcie i wraz z nim przesuwającej się wzdłuŝ obrabianego wałka. Przed przystąpieniem do toczenia naleŝy nie tylko odpowiednio umocować obrabiany przedmiot w uchwycie lub w kłach, lecz równieŝ we właściwy sposób umocować w imaku noŝowym nóŝ tokarski. Wierzchołek ostrza powinien znajdować się na wysokości osi kłów. JeŜeli wymiary trzonka noŝa nie zapewniają uzyskania takiej wysokości, stosuje się podkładki w postaci blaszek, które naleŝy podłoŝyć pod nóŝ. Równie waŝne, jak prawidłowe ustawienie podkładek, jest właściwe wysunięcie noŝa z imaka. Powinno ono być mniejsze niŝ 1,5 grubości noŝa.
13 4. OPERACJE WYKONYWANE NA TOKARKACH Na tokarkach moŝna wykonywać wiele operacji, które nadają przedmiotom róŝnorodne kształty. Obróbce mogą podlegać powierzchnie zewnętrzne i wewnętrzne, powstające w toczeniu wzdłuŝnym lub prostopadłym do kierunku osi tokarki. W wyniku obróbki mogą powstawać w obu rodzajach toczenia (wzdłuŝnym i poprzecznym) powierzchnie walcowe, stoŝkowe lub kształtowe. Na tokarkach wykonuje się nie tylko obróbkę za pomocą noŝy tokarskich, lecz równieŝ za pomocą narzędzi typowych dla innych rodzajów obróbki skrawaniem. Tak więc na tokarkach moŝna wiercić otwory, rozwierać je rozwiertakami, gwintować otwory gwintownikami oraz nacinać gwinty zewnętrzne narzynkami. Jako główne operacje tokarskie moŝna wymienić: 1) toczenie zewnętrznych powierzchni walcowych, 2) toczenie rowków zewnętrznych i przecinanie, 3) toczenie powierzchni czołowych, 4) toczenie powierzchni stoŝkowych, 5) wytaczanie, 6) toczenie gwintów, 7) toczenie powierzchni kształtowych, 8) wykończanie powierzchni kształtowych, a ponadto stosowanie w ~miarę potrzeby - nawiercanie, wiercenie i rozwiercanie otworów. Toczenie powierzchni zewnętrznych walcowych następuje wówczas, gdy przedmiot wykonuje ruch obrotowy dokoła swej osi, a nóŝ ~przesuwa się w równolegle do tej osi. Z takim rodzajem toczenia spotykamy się w praktyce najczęściej. Zwykle toczenie wzdłuŝne odbywa się w dwóch przejściach noŝa. Pierwsze przejście ma na celu usunięcie niemal całego naddatku na obróbkę. Jest to tzw. toczenie zgrubne. Podczas drugiego usuwa się pozostały naddatek na obróbkę i wygładza obrobioną powierzchnię. Jest to tzw. toczenie dokładne. Podczas skrawania zgrubnego stosuje się zwykle duŝy posuw noŝa i znaczną głębokość skrawania; szybkość skrawania w toczeniu zgrubnym nie powinna być duŝa. Podczas skrawania dokładnego naleŝy stosować znacznie mniejszy posuw i mniejszą głębokość skrawania, a za to - wydatnie zwiększyć szybkość skrawania. Toczenie wzdłuŝne, podobnie zresztą jak i niektóre inne rodzaje toczenia, moŝe być prowadzone jako stopniowane lub niestopniowane. Powstające w wyniku toczenia stopniowanego przedmioty mają na swej powierzchni wgłębienia, występy lub rowki. Toczenie rowków zewnętrznych oraz niekiedy przecinanie wykonuje się za pomocą noŝy odsadzonych. JeŜeli słuŝą one do przecinania, nazywamy je przecinakami. W celu wykonania rowka lub przecięcia materiału nóŝ wykonuje ruch posuwowy poprzeczny w kierunku osi obracającego się przedmiotu. Toczenie powierzchni stoŝkowych moŝna wykonać następującymi sposobami: z przesuniętym konikiem, ze skręconymi saniami narzędziowymi, z zastosowaniem liniału. Podczas toczenia z przesuniętym konikiem wartość przesunięcia, zaleŝną od wymaganego pochylenia tworzącej stoŝka, określa się wg wzoru. Toczenie stoŝków z przesuniętym względem osi tokarki konikiem stosuje się do toczenia stoŝków o małym kącie wierzchołkowym. Do toczenia stoŝków wewnętrznych stosuje się podobne metody z tą tylko róŝnicą, Ŝe noŝe do tych operacji powinny być dostosowane do toczenia wewnętrznego. Wytaczanie wzdłuŝne odbywa się noŝem wygiętym prawym, a wytaczanie poprzeczne - noŝem wygiętym hakowym. W wyniku tej obróbki uzyskuje się wewnętrzną powierzchnię walcową stopniowaną. Toczenie gwintów - zarówno zewnętrznych, jak wewnętrznych - jest wykonywane noŝami kształtowymi. NóŜ kształtowy o zarysie odpowiadającym zarysowi gwintu wykonuje posuw na jeden obrót wałka, równy skokowi śruby. Posuw noŝa powinien być zatem tak zsynchronizowany z obrotem wałka, aby w czasie jednego obrotu wałka nóŝ zawsze przesuwał się o wartość skoku. Taką synchronizację uzyskuje się przez dobór kół wymiennych napędzających śrubę pociągową tokarki. 5. GEOMETRIA OSTRZA SKRAWAJĄCEGO NOśA TOKARSKIEGO Narzędzia stosowane w róŝnych rodzajach obróbki skrawaniem róŝnią się między sobą znacznie wyglądem zewnętrznym. JednakŜe przy bliŝszym rozwaŝaniu okazuje się, Ŝe części robocze tych narzędzi pracują na podobnych zasadach, a ich ostrza są ukształtowane z takich samych elementów. Najbardziej typowym i najczęściej uŝywanym w obróbce skrawaniem narzędziem jest nóŝ tokarski. Na jego przykładzie najłatwiej moŝna wyjaśnić budowę ostrza narzędzi oraz przedstawić zjawiska zachodzące podczas skrawania. NóŜ tokarski składa się z dwu zasadniczych części: chwytu i części roboczej. Chwyt noŝa tokarskiego słuŝy do zamocowania narzędzia w imaku tokarki. Część robocza narzędzia jest ukształtowana przez kilka powierzchni widocznych na rys. Są to: powierzchnia natarcia, główna powierzchnia przyłoŝenia, pomocnicza powierzchnia przyłoŝenia.
14 Powierzchnia natarcia ma najcięŝsze zadanie do wykonania podczas procesu skrawania. Ona bowiem przejmuje cały nacisk wióra oddzielanego od obrabianego materiału. Pozostałe powierzchnie ostrza, zwane powierzchniami przyłoŝenia, odgrywają podczas skrawania drugorzędną rolę. Zarówno powierzchnia natarcia, jak i powierzchnie przyłoŝenia mogą w róŝnych narzędziach przybierać róŝne kształty. Powierzchnie ostrza noŝa tokarskiego przecinają się wzajemnie tworząc krawędzie, nazywane krawędziami skrawającymi (tnącymi) ze względu na czynność wykonywaną podczas skrawania. NajwaŜniejszą rolę odgrywa w tym procesie krawędź AB, utworzona z przecięcia się powierzchni natarcia z powierzchnią przyłoŝenia. Jest to tzw. główna krawędź skrawająca. Krawędź CD, powstała w wyniku przecięcia się powierzchni natarcia z pomocniczą powierzchnią przyłoŝenia, nazywa się pomocniczą krawędzią skrawającą. Krawędź CB, powstałą z przecięcia powierzchni natarcia z przejściową powierzchnią przyłoŝenia, nazywamy przejściową krawędzią skrawającą. Tam, gdzie przecina się powierzchnia natarcia z powierzchniami przyłoŝenia, powstaje naroŝe, zwane wierzchołkiem noŝa tokarskiego. Zazwyczaj w wierzchołku noŝa tokarskiego przejściowa krawędź skrawająca przybiera postać łuku o pewnym promieniu zaokrąglenia r. Powierzchnie tworzące ostrza noŝa są pochylone względem siebie pod pewnymi kątami. To samo moŝna równieŝ powiedzieć o krawędziach ostrza powstałych w wyniku przecięcia się tych powierzchni. Zwymiarowanie tych kątów, znajdujących się w płaszczyznach rozmaicie usytuowanych w przestrzeni, wymaga wprowadzenia układu odniesienia, który zapewniałby jednoznaczne ich określenie. Płaszczyzna P r jest płaszczyzną podstawową. Jest ona zwykłe w noŝach tokarskich jednocześnie płaszczyzną oporową, na której nóŝ opiera się w imaku tokarki. Płaszczyzna przekroju głównego ostrza Po jest płaszczyzną normalną układu odniesienia. Jest ona prostopadła do rzutu krawędzi skrawającej na płaszczyznę podstawową. Z tego wynika, Ŝe płaszczyzna normalna jest prostopadła do płaszczyzny podstawowej i przechodzi przez rozpatrywany punkt głównej krawędzi skrawającej. Płaszczyzna P s jest płaszczyzną krawędzi skrawającej. Przechodzi ona przez główną krawędź skrawającą (lub jest do niej styczna, gdy krawędź jest krzywoliniowa). Jednocześnie płaszczyzna ta jest prostopadła do płaszczyzny podstawowej i normalnej. Mając do dyspozycji w taki sposób zbudowany układ odniesienia, moŝna określić na płaszczyznach układu kształt ostrza scharakteryzowany za pomocą kątów. W płaszczyźnie podstawowej P, są uwidocznione rzuty krawędzi skrawających na płaszczyznę. Rzuty krawędzi skrawających tworzą prostą wskazującą kierunek posuwu p noŝa kąty oznaczone symbolami κ r i κ r (kappa). Kąt κ r utworzony między prostą określającą kierunek ruchu posuwowego a rzutem głównej krawędzi skrawającej na powierzchnię P r nazywamy kątem przystawienia głównej krawędzi skrawającej.
15 Kąt κ r utworzony między prostą określającą kierunek ruchu posuwowego a rzutem pomocniczej krawędzi skrawającej na płaszczyznę P r, nazywamy kątem przystawienia pomocniczej krawędzi skrawającej. Pomiędzy rzutem na płaszczyznę podstawową głównej krawędzi skrawającej a rzutem pomocniczej krawędzi skrawającej powstaje kąt ε r, zwany kątem naroŝa. Symbolem r oznaczono zaokrąglenie przejściowej krawędzi skrawającej w rzucie na płaszczyźnie normalnej. W płaszczyźnie P o są widoczne kąty powstałe w wyniku przecięcia ostrza płaszczyzną prostopadłą do głównej krawędzi skrawającej. Oznaczamy je symbolami α o, β o i γ o. Kąt α o nazywa się kątem przyłoŝenia głównym. Jest on zawarty między prostą styczną do głównej powierzchni przyłoŝenia i płaszczyzną P s. Kąt β o nazywa się kątem ostrza głównym. Jest on zawarty między styczną do powierzchni przyłoŝenia a styczną do powierzchni natarcia. Kąt γ o nazywa się kątem natarcia głównym. Jest on zawarty między prostą styczną do powierzchni natarcia a płaszczyzną podstawową P r. Kąt przyłoŝenia α o zmniejsza tarcie między obrabianym przedmiotem a powierzchnią przyłoŝenia narzędzia. Wartość tego kąta powinna zapewniać jedynie dostateczne zmniejszenie tarcia, bez nadmiernego jednak zmniejszenia kąta ostrza. ZaleŜy ona od rodzaju noŝa, obrabianego materiału oraz warunków obróbki; zwykle przyjmuje się kąt przyłoŝenia główny α o = Kąt natarcia γ o ma za zadanie ułatwienie spływu wióra podczas obróbki. Im większy będzie kąt natarcia narzędzia, tym łatwiej jego ostrze będzie wnikać w materiał, gdyŝ powstający wiór mniej będzie się odkształcał, dzięki czemu napór materiału na narzędzie będzie mniejszy. Nadmierne jednak zwiększenie kąta natarcia powoduje znaczne osłabienie noŝa. W praktyce przyjmuje się kąt natarcia główny w granicach γ o = Parametry skrawania Podczas toczenia moŝna rozróŝnić na obrabianym przedmiocie trzy zasadnicze powierzchnie. Są to: powierzchnia obrabiana, powierzchnia skrawana oraz powierzchnia obrobiona. Przebieg procesu skrawania charakteryzują w znacznej mierze warunki skrawania. Warunki te określamy nazwą parametrów skrawania. NajwaŜniejszymi parametrami skrawania są szybkość skrawania, głębokość skrawania i posuw. Od tych parametrów zaleŝą: wartość oporów skrawania, dokładność wymiarów, gładkość obrobionej powierzchni oraz trwałość ostrza i wydajność obróbki. Szybkością skrawania nazywamy stosunek drogi, którą przebywa krawędź skrawająca narzędzia względem powierzchni obrabianego przedmiotu w kierunku głównego ruchu roboczego, do czasu przebycia tej drogi. Obracający się na tokarce przedmiot o średnicy d wykonuje w ciągu minuty n obrotów. Wobec tego punkt A, znajdujący się na powierzchni wałka, przebędzie względem wierzchołka noŝa drogę wynoszącą w ciągu jednego obrotu π d, czyli tyle, ile wynosi obwód wałka. JeŜeli wałek wykona w ciągu jednej minuty n obrotów, d n = π 1000 to droga, którą przebędzie w tym czasie punkt A, wyniesie v [ m / min] Głębokością skrawania nazywamy odległość powierzchni obrabianej od obrobionej. Głębokość D d 2 skrawania w toczeniu wyraŝa się zaleŝnością g = [ mm] Posuwem nazywa się wartość przesunięcia noŝa podczas jednego obrotu toczonego przedmiotu. Posuw oznacza się literą f, a jego wartość wyraŝa w mm na jeden obrót przedmiotu. Podczas toczenia nóŝ moŝe wykonywać ruch posuwowy w kierunku równoległym do prowadnic łoŝa tokarki i wówczas nazywa się go posuwem wzdłuŝnym. JeŜeli podczas toczenia nóŝ wykonuje ruch prostopadły do poprzedniego kierunku, to taki posuw nazywa się poprzecznym.
16 Podczas toczenia ruch obrotowy przedmiotu oraz ruch posuwowy noŝa sumują się, w wyniku czego krawędź skrawająca wykonuje ruch śrubowy wokół obrabianego przedmiotu. W wyniku tego ruchu z obrabianego przedmiotu zostaje zdjęta w postaci wióra warstwa materiału zwana warstwą skrawaną. WIERCENIE 1. Wstęp: Wiercenie, rozwiercanie i pogłębianie są sposobami obróbki otworów kołowych. Charakteryzują się one taką samą zasadą kinematyczną ruch główny obrotowy i ruch pomocniczy prostoliniowy, posuwowy. KaŜde z narzędzi, które stosuje się przy poszczególnych przypadkach wykazuje inną budowę, oraz ilość zdejmowanego materiału w czasie obróbki. Przy pomocy wiercenia uzyskuje się otwory w materiale pełnym, a więc w przedmiotach wykonanych z półfabrykatów nie posiadających wstępnie odlanych lub odkutych otworów. Obróbkę tą przeprowadza się zazwyczaj wiertłami krętymi. Otwory o małych średnicach wykonuje się w jednym przejściu, natomiast otwory o średnicach powyŝej 25 mm wykonuje się zazwyczaj w kilku przejściach tzn. wierci się najpierw wiertłem mniejszym i następnie (zaleŝnie od średnicy gotowego otworu) wiertłem większym lub wiertłem o Ŝądanej średnicy. MoŜemy wyróŝnić wiercenie przelotowe i nieprzelotowe. Poprzez wiercenie uzyskuje się otwory o mało dokładnym wymiarze i kształcie (IT11 IT14) oraz niezbyt gładkiej powierzchni. JeŜeli otwór ma być wykonany dokładnie, to po wierceniu muszą być przeprowadzone dalsze zabiegi, których celem jest poprawienie dokładności wymiarowo-kształtowej, oraz gładkości powierzchni otworu. Zabiegi te noszą nazwę rozwiercania. MoŜna je podzielić na rozwiercanie zgrubne (IT10 IT11) i wykańczające (IT6 IT10). W przypadku otworów bardzo dokładnych stosuje się zazwyczaj trzy przejścia obróbkowe: rozwiercanie zgrubne, półwykańczające i wykańczające. W odróŝnieniu od zabiegów wiercenia i rozwiercania w czasie pogłębiania następuje zmiana kształtu wykonywanego otworu. W zakres pogłębiania wchodzi obróbka pogłębień pod łby cylindryczne i stoŝkowe wkrętów, planowanie powierzchni czołowych otworów oraz wykonywanie róŝnych pogłębień kształtowych. 2. Podział kinematyczny wiercenia: Spośród czterech teoretycznych moŝliwości kinematycznych wiercenia w praktyce stosowane są dwa: a) wiercenie pionowe: wiercenie narzędziem wykonującym jednocześnie ruch obrotowy i posuwowy przy nieruchomym przedmiocie obrabianym. Ta odmiana jest najczęściej stosowana, głównie na wiertarkach. b) wiercenie poziome: wiercenie narzędziem wykonującym tylko prostoliniowy ruch posuwowy, ruch główny- obrotowy wykonuje przedmiot obrabiany. Ze względu na moŝliwość uzyskania większej dokładności stosowane jest w przypadku wiercenia głębokich otworów. Poza tym stosuje się je na tokarkach. 3. Wiertła: Wiertło składa się z dwóch zasadniczych części: - części roboczej - części chwytowej
17 W części roboczej wiertło posiada wyfrezowane dwa śrubowe rowki wiórowe (1), wzdłuŝ których biegną łysinki (2), mające za zadanie prowadzenie wiertła w obrabianym otworze. W części skrawającej moŝna wyróŝnić dwie krawędzie skrawające (3 i 3 ), powstałe w wyniku przecięcia się powierzchni rowków wiórowych i odpowiednio uformowanych powierzchni przyłoŝenia (4 i 4 ). Obie krawędzie przesunięte są względem siebie i nachylone pod kątem 2χ. W wyniku przecięcia się obu powierzchni przyłoŝenia powstaje dodatkowa krawędź (5) zwana ścinem. Jest to niekorzystny element części skrawającej wiertła, gdyŝ znacznie wpływa na wzrost siły osiowej, występującej przy wierceniu. Dlatego w praktyce warsztatowej często wprowadza się korekcję wiertła polegającą na skróceniu długości ścina poprzez jego zeszlifowanie. Podział wierteł: a) ze względu na przeznaczenie: - wiertła ogólnego przeznaczenia, tzn. wiertła kręte i piórkowe, przeznaczone do wiercenia w pełnym materiale otworów zwykłych o stosunku l/d < 1 10 i średnicy d 100 mm - wiertła specjalnego przeznaczenia, tzn. wiertła do wiercenia głębokich otworów o stosunku l/d > 5 10, wiertła rdzeniowe, wiertła stoŝkowe, stopniowe oraz wiertła do otworów wielokątnych b) ze względu na rozwiązania konstrukcyjne: - wiertła jednolite wykonane ze stali szybkotnącej - wiertła łączone z częścią roboczą ze stali szybkotnącej zgrzewaną z częścią chwytową, lub z lutowanymi ostrzami z węglików spiekanych c) ze względu na rodzaj chwytu: - z chwytem walcowym gładkim - z chwytem walcowym z zabierakiem prostokątnym - z chwytem stoŝkowym 4. Rozwiertaki: Rozwiercanie stosuje się wszędzie tam gdzie wymagana jest duŝa dokładność wymiarowo-kształtowa otworu. Ogólnie rozwiercanie moŝna podzielić na rozwiercanie zgrubne i wykańczające. Ze względu na siły
18 występujące przy rozwiercaniu zgrubnym rozwiertaki zdzieraki stosowane są tylko do obróbki maszynowej. Występują one jako nasadzane i trzpieniowe. Rozwiertaki wykańczaki w odróŝnieniu od zdzieraków posiadają większą parzystą ilość ostrzy. Waha się ona najczęściej w granicach od 6 do 16. Powierzchnia obrobiona wykazuje mniejszą chropowatość, oraz większą dokładność wymiarowo-kształtową. Wynika to z faktu, Ŝe dla kaŝdego ostrza przypada mniejsza ilość materiału do zeskrawania. Rozwiertaki wykańczaki mogą być stałe lub nastawne. Podział rozwiertaków ze względu na: a) kształt obrabianego otworu: - rozwiertaki do otworów walcowych - rozwiertaki do otworów stoŝkowych b) osiąganą dokładność wymiarowo-kształtową: - rozwiertaki zdzieraki - rozwiertaki wykańczaki c) sposób pracy: - rozwiertaki ręczne - rozwiertaki maszynowe d) sposób zamocowania: - rozwiertaki trzpieniowe - rozwiertaki nasadzane e) rozwiązanie konstrukcyjne: - rozwiertaki jednolite - rozwiertaki niejednolite z częścią roboczą wykonaną z węglików spiekanych lub ze stali szybkotnącej, łączoną z częścią chwytową poprzez lutowanie, zgrzewanie lub w sposób mechaniczny f) zakres wymiarów obrabianych otworów: - rozwiertaki stałe - rozwiertaki nastawne 5. Pogłębiacze: Podział ze względu na przeznaczenie: - pogłębiacze walcowo-czołowe do otworów walcowych, głównie do wykonywania otworów przejściowych do gwintów - pogłębiacze stoŝkowe do otworów stoŝkowych - pogłębiacze do nadlewków - pogłębiacze kształtowe
19 Charakterystyczną cechą pogłębiaczy walcowo-czołowych jest pilot, który słuŝy do dokładnego prowadzenia pogłębiacza w otworze. Pilot moŝe być stały lub wymienny. Zaletą pogłębiacza z wymiennym pilotem jest moŝliwość wykorzystania jednego narzędzia do wielu otworów prowadzących. Główne krawędzie skrawające znajdują się na powierzchni czołowej, natomiast pomocnicze znajdują się na powierzchni walcowej. Pogłębiacze stoŝkowe są wykonywane z róŝnymi kątami wierzchołkowymi. Posiadają one większą ilość ostrzy. Stosuje się je do pogłębień pod stoŝkowe łby wkrętów i innych tego rodzaju pogłębień. 6. Wiertarki: Wiertarki stanowią podstawową grupę obrabiarek, na których wykonuje się operacje wiertarskie, niekiedy natomiast dodatkowe operacje, np. gwintowanie. MoŜemy je podzielić na obrabiarki: a) pracujące w systemie jednonarzędziowym: - wiertarki stołowe (pojedyncze i szeregowe) - wiertarki stojakowe (słupowe i kadłubowe) - promieniowe - jednowrzecionowe wiertarki współrzędnościowe b) pracujące w systemie wielonarzędziowym: - wiertarki wielowrzecionowe z przestawnymi lub nieprzestawnymi wrzecionami o osiach równoległych - wiertarki z głowicami rewolwerowymi - jednostki wiertarskie w centrach obróbkowych 7. Mocowanie narzędzi na wiertarkach: UzaleŜnione jest od rodzaju chwytu jaki posiada oraz od rodzaju końcówki wrzeciona wiertarki. Wiertarki najczęściej posiadają wrzeciona z gniazdami stoŝkowymi. Narzędzia z chwytem walcowym zamocowuje się w uchwytach trójszczękowych. Do szybkiej wymiany narzędzi w czasie ruchu obrotowego wrzeciona stosujemy oprawki szybkomocujące. 8. Mocowanie przedmiotów na wiertarkach: Przedmioty obrabiane mogą być mocowane bezpośrednio na stołach obrabiarek lub przy uŝyciu uchwytów znormalizowanych bądź uchwytów i przyrządów specjalnych. Stoły wiertarek posiadają znormalizowane rowki teowe i przy pomocy śrub, nakrętek teowych, łap dociskowych moŝliwe jest bezpośrednie mocowanie na nich przedmiotów obrabianych. Spośród znormalizowanych uchwytów do mocowania przedmiotów stosuje się imadła maszynowe stałe, obrotowe oraz przystosowane do zamocowania w rowkach teowych stołu uchwyty szczękowe samocentrujące lub z nastawnymi szczękami. W produkcji seryjnej stosuje się często uchwyty i przyrządy specjalne umoŝliwiające prowadzenie narzędzi oraz obróbkę otworów o tolerowanym rozstawie osi. STRUGANIE 1. Wstęp, kinematyka strugania:
20 Struganie stosuje się do obróbki płaszczyzn oraz niektórych kształtowych powierzchni prostokreślnych. Ruch główny przy struganiu jest ruchem prostoliniowym zwrotnym. Składa się on w zasadzie z właściwego ruchu roboczego o prędkości v r, przy którym odbywa się skrawanie i powrotnego ruchu jałowego o prędkości v j, przy którym skrawanie nie zachodzi. Celem usprawnienia obróbki, strugarki budowane są zazwyczaj w ten sposób, Ŝe prędkości ich suwów jałowych są większe od prędkości suwów roboczych. Ruch posuwowy przy struganiu jest ruchem okresowym, odbywającym się w czasie suwu jałowego lub bezpośrednio po zmianie suwu jałowego na suw roboczy. Ruch główny i posuwowy moŝe przy struganiu wykonywać przedmiot obrabiany lub narzędzie. Przy struganiu wzdłuŝnym ruch główny wykonuje przedmiot, zaś ruch posuwowy narzędzie. Przy struganiu poprzecznym ruch główny wykonuje narzędzie, zaś ruchem posuwowym przesuwa się zwykle przedmiot. Odmianę strugania poziomego stanowi struganie pionowe często zwane dłutowaniem. 2. Strugarki: a) strugarka wzdłuŝna: ruch główny przedmiot ruch posuwowy narzędzie b) strugarka poprzeczna: ruch główny narzędzie ruch posuwowy przedmiot c) strugarka pionowa (dłutownica):
21 ruch główny narzędzie ruch posuwowy przedmiot 3. Zastosowanie strugania oraz noŝe strugarskie: Na strugarkach wzdłuŝnych i poprzecznych obrabia się zewnętrzna powierzchnie przedmiotównajczęściej płaszczyzny lub powierzchnie ograniczone płaszczyznami. Narzędziami uŝywanymi do obróbki na tych obrabiarkach są noŝe strugarskie zwykle odgięte do tyłu. Mogą być one róŝnych rodzajów. Do zgrubnej obróbki stosowane są zdzieraki proste (b) lub zdzieraki wygięte (a). Obróbkę dokładną moŝna przeprowadzić gładzikami spiczastymi (c) lub wykańczakami prostoliniowymi (d). Do strugania rowków oraz przecinania przeznaczone są przecinaki (e). Geometria ostrzy noŝy strugarskich jest analogiczna do geometrii noŝy tokarskich poznanych na poprzednim ćwiczeniu. Na dłutownicach obrabia się prostokreślne powierzchnie wewnętrzne i zewnętrzne, nieobrotowe i obrotowe. NoŜe strugarskie i dłutownicze wykonuje się najczęściej ze stali szybkotnącej. 4. Zamocowywanie przedmiotów obrabianych na strugarkach: Na strugarkach wzdłuŝnych, przedmioty mocuje się zwykle bezpośrednio na stole. Na strugarkach poprzecznych przedmioty obrabiane mogą być mocowane równieŝ przy pomocy śrub i docisków bezpośrednio na górnej lub bocznej powierzchni stołu. Bardzo często do zamocowania stosuje się tutaj takŝe imadła maszynowe. Przy obróbce przedmiotów obrotowych bywają często uŝywane uchwyty samocentrujące. 1.Charakterystyka obróbki ściernej Obróbka ścierna jest rodzajem obróbki skrawaniem, w której usuwanie zbędnego materiału odbywa się za pomocą narzędzi ściernych lub luźnych ziaren. Liczna ziarna o nieoznaczonej geometrii mają nieregularne kształty, wiele krawędzi i wierzchołków. Orientacja ziaren względem głównych kształtów kinematycznych w chwili zetknięcia z materiałem ma charakter losowy. Podczas obróbki ściernej poza wiórowym usuwaniem naddatku występują takŝe spręŝyste i plastyczne odkształcenia materiału. Grubość warstwy usuwanej przez ostrze jest bardzo mała i wynosi kilka µm. 2. Fazy działania ziarna ściernego na przykładzie szlifowania: 2.1. Ziarno ścierne uderza pod małym kątem η w materiał obrabiany z prędkością v w i pojawia się odkształcenie spręŝyste oraz tarcie między ziarnem a materiałem. Odkształcenie to zaleŝy od właściwości materiału i parametrów obróbki Ostrze wgłębia się w materiał, rośnie wzajemny nacisk i powoduje trwałe odkształcenie plastyczne materiału szlifowanego, towarzyszy temu tarcie wewnętrzne. Materiał zaczyna się nawarstwiać i wypływać na boki wykonanego rowka i przed ostrze Zaczyna się w momencie osiągnięcia przez ostrze progowej głębokości h µ. Kiedy osiągnie tą wielkość zaczyna się właściwe tworzenie wióra. Wartość tej głębokości zaleŝy od rodzaju i właściwości
22 materiału (granicy plastyczności przy ścinaniu), promienia zaokrąglenia wierzchołka ziarna,kąta wcinania η, siły nacisku, a takŝe temperatury i prędkości skrawania. Podczas skrawania materiału zuŝyciu mechanicznemu podlegają pojedyncze ziarna ścierne, co wraz ze zuŝyciem spoiwa powoduje makrozuŝycie narzędzia. 3.Narzędzia do obróbki ściernej W obróbce ściernej rozróŝnia się dwie grupy: - obróbkę narzędziami spojonymi, jak: ściernice, segmenty, krąŝki, taśmy, osełki, w których ziarna ścierne są związane spoiwem. - Obróbkę luźnym ścierniwem, w której uŝywa się luźnych ziaren zawartych w pastach lub płynach. 3.1.Materiały ścierne Materiał ścierny- substancja mineralna, której elementy po jej rozdrobnieniu mają właściwości ostrzy skrawających. Rodzaje materiałów ściernych: - twarde - supertwarde - polerskie - o róŝnej twardości, charakteryzujące się drobnoziarnistością Ziarno ścierne -element materiału ściernego po jego rozdrobnieniu. Mikroziarno - ziarno o wielkości mniejszej niŝ 60µm. Ścierniwo jest to materiał ścierny rozdrobniony na ziarna określonej wielkości. Podczas rozdrabniania powstają nieregularne ziarna ścierne o najrozmaitszych formach geometrycznych, najczęściej o róŝnej budowie wewnętrznej i wytrzymałości, zróŝnicowanej ostrości krawędzi i róŝnym zaokrągleniu wierzchołków. 3.2.Podział ścierniwa: 1. Naturalne: - diament (D) - korund (AN) - szmergiel (N) - krzemień (KM) - granat (G) - pumeks (p) - tlenek Ŝelazowy - baryt - kaolin - kreda - talk - trypla 2. Sztuczne: - diament syntetyczny (DS) - regularny azotek boru (B) - elektrokorund (A) - węglik krzemu (C) - węglik boru (BC) - szkło - berylowy tlenek - chromowy tlenek - wapno wiedeńskie 3.3.Spoiwa
23 Spoiwo jest składnikiem narzędzi ściernych, którego zadaniem jest powiązanie poszczególnych ziaren ściernych w porowate ciało stałe. Spoiwo musi mieć następujące właściwości: - odpowiednią wytrzymałość, stosownie do rodzaju ścierniwa i przeznaczenia narzędzia - odporność na wpływy chemiczne i wilgoć - zdolność do tworzenia w narzędziu moŝliwie duŝych porów, spełniających rolę rowków wiórowych. Rodzaje spoiw: - ceramiczne - magnezytowe - krzemianowe - Ŝywice naturalne - Ŝywice sztuczne - gumowe - Ŝywiczne -mechanicznie wzmocnione - gumowe- mechanicznie wzmocnione - metalowe spiekane - metalowe galwaniczne - klejowe - klejowo-ŝywiczne 4. Szlifowanie ściernicowe Szlifowanie polega na masowym mikroskrawaniu materiału obrabianego przez ziarna ścierne związane spoiwem. Jest to najbardziej rozpowszechniona metoda obróbki wykańczającej, która zapewnia uzyskanie duŝej dokładności wymiarowo-kształtowej i wysoką jakość warstwy wierzchniej przy duŝej wydajności. Do materiałów twardych uŝywamy tarcz miękkich i na odwrót do materiałów miękkich uŝywamy tarcz twardych Odmiany szlifowania: - szlifowanie powierzchni walcowych: * szlifowanie kłowe * szlifowanie bezkłowe - szlifowanie płaszczyzn - szlifowanie głębokie - przecinanie ściernicowe Mocowanie ściernic PoniewaŜ ściernice pracują z duŝymi prędkościami obrotowymi, muszą być starannie zamontowane na wrzecionach szlifierek.rys.01 przedstawia zamocowanie tarczowej ściernicy płaskiej. Ściernica 1 osadzona na wrzecionie 2, jest zaciśnięta między dwoma tarczami 3 nakrętką 4. Pomiędzy tarczami a ściernicą znajdują się elastyczne podkładki 5.Przed zamocowaniem ściernicy otwór jej musi być dokładnie dopasowany do średnicy końcówki wrzeciona. Gdy otwór jest za duŝy,wylewa się go ołowiem 6 i roztacza na odpowiedni wymiar. Rys.01:Zamocowanie ściernic
Tokarka uniwersalna SPC-900PA
Tokarka uniwersalna SPC-900PA Tokarka uniwersalna SPC-900PA Charakterystyka maszyny. Tokarka uniwersalna SPC-900PA przeznaczona jest do wszelkiego rodzaju prac tokarskich. MoŜliwa jest obróbka zgrubna
Bardziej szczegółowoTokarka uniwersalna SPA-700P
Tokarka uniwersalna SPA-700P Tokarka uniwersalna SPA-700P Charakterystyka maszyny. Tokarka uniwersalna SPA-700P przeznaczona jest do wszelkiego rodzaju prac tokarskich. MoŜliwa jest obróbka zgrubna i wykańczająca
Bardziej szczegółowoOpracował; Daniel Gugała
Opracował; Daniel Gugała Obróbka skrawaniem rodzaj obróbki ubytkowej polegający na zdejmowaniu (ścinaniu) małych części obrabianego materiału zwanych wiórami. Obróbkę skrawaniem dzieli się na dwie grupy:
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 2
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Toczenie cz.i KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 2 Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn 1.
Bardziej szczegółowoKATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI
KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Wiercenie, pogłębianie, rozwiercanie, gwintowanie Nr ćwiczenia : 5 Kierunek:
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 1
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Geometria ostrzy narzędzi skrawających KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 1 Kierunek: Mechanika
Bardziej szczegółowoDr inż. Paweł Rokicki Politechnika Rzeszowska Katedra Materiałoznawstwa, Bud. C, pok. 204 Tel: (17) 865-1124. Obróbka skrawaniem
Dr inż. Paweł Rokicki Politechnika Rzeszowska Katedra Materiałoznawstwa, Bud. C, pok. 204 Tel: (17) 865-1124 Obróbka skrawaniem Obróbka skrawaniem Polega na oddzieleniu z obrabianej bryły za pomocą narzędzia
Bardziej szczegółowoPoradnik tokarza / Karol Dudik, Eugeniusz Górski. wyd. 12 zm., 1 dodr. (PWN). Warszawa, Spis treści
Poradnik tokarza / Karol Dudik, Eugeniusz Górski. wyd. 12 zm., 1 dodr. (PWN). Warszawa, 2016 Spis treści PRZEDMOWA 13 Rozdział 1 PODSTAWY TOKARSTWA 15 1.1. Tolerancje i pasowania 15 1.2. Struktura geometryczna
Bardziej szczegółowoKATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI. Obróbka skrawaniem i narzędzia
KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI Przedmiot: Temat ćwiczenia: Obróbka skrawaniem i narzędzia Toczenie cz. I Numer ćwiczenia: 2 1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie odmian toczenia,
Bardziej szczegółowoZAMIEJSCOWY WYDZIAŁ MECHANICZNY W SUWAŁKACH
Politechnika Białostocka ZAMIEJSCOWY WYDZIAŁ MECHANICZNY W SUWAŁKACH INSTRUKCJA DO ZAJĘĆ LABORATORYJNYCH Temat ćwiczenia: Badanie wpływu parametrów skrawania na stan obrabianej powierzchni. Numer ćwiczenia
Bardziej szczegółowoKATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI Inżynieria wytwarzania: Obróbka ubytkowa
Przedmiot: KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI Inżynieria wytwarzania: Obróbka ubytkowa Temat ćwiczenia: Toczenie Numer ćwiczenia: 1 1. Cel ćwiczenia Poznanie odmian toczenia, budowy i przeznaczenia
Bardziej szczegółowoKlasyfikacja metod kształtowania powierzchni w oparciu o sposób tworzenia I i II linii charakterystycznej [1]
Tablica 1.1 Klasyfikacja metod kształtowania powierzchni w oparciu o sposób tworzenia I i II linii charakterystycznej [1] I Linia charakterystyczna Kształtowa Punktowa Obwiedniowa II Linia charakterystyczna
Bardziej szczegółowoObróbka ubytkowa i spajanie 1
Procesy obróbki ubytkowej Obróbka ubytkowa to taki sposób nadawania kształtów i wymiarów przedmiotu, w wyniku którego usunięty zostaje nadmiar materiału w postaci tzw. naddatku. rodzaje: - obróbka skrawaniem,
Bardziej szczegółowoPOLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN. Ćwiczenie OB-2 BUDOWA I MOŻLIWOŚCI TECHNOLOGICZNE FREZARKI OBWIEDNIOWEJ
POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN Ćwiczenie OB-2 Temat: BUDOWA I MOŻLIWOŚCI TECHNOLOGICZNE FREZARKI OBWIEDNIOWEJ Opracował: mgr inż. St. Sucharzewski Zatwierdził: prof.
Bardziej szczegółowoSposób kształtowania plastycznego wałków z wieńcami zębatymi
Sposób kształtowania plastycznego wałków z wieńcami zębatymi Przedmiotem wynalazku jest sposób kształtowania plastycznego wałków z wieńcami zębatymi, zwłaszcza wałków drążonych. Przez pojecie wał drążony
Bardziej szczegółowoPoradnik narzędziowca / Eugeniusz Górski. wyd. 5 popr. i uzup. - 2 dodr. Warszawa, Spis treści
Poradnik narzędziowca / Eugeniusz Górski. wyd. 5 popr. i uzup. - 2 dodr. Warszawa, 2015 Spis treści ROZDZIAŁ I Materiały i półfabrykaty stosowane na narzędzia skrawające 11 1. Materiały narzędziowe 11
Bardziej szczegółowoNacinanie walcowych kół zębatych na frezarce obwiedniowej
POLITECHNIKA POZNAŃSKA Instytut Technologii Mechanicznej Maszyny technologiczne laboratorium Nacinanie walcowych kół zębatych na frezarce obwiedniowej Opracował: dr inŝ. Krzysztof Netter www.netter.strefa.pl
Bardziej szczegółowoBudowa i zastosowanie narzędzi frezarskich do obróbki CNC.
Budowa i zastosowanie narzędzi frezarskich do obróbki CNC. Materiały szkoleniowe. Sporządził mgr inż. Wojciech Kubiszyn 1. Frezowanie i metody frezowania Frezowanie jest jedną z obróbek skrawaniem mającej
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 7
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Szlifowanie cz. II. KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 7 Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn
Bardziej szczegółowoPrzykładowe rozwiązanie zadania egzaminacyjnego z informatora
Przykładowe rozwiązanie zadania egzaminacyjnego z informatora Rozwiązanie zadania obejmuje: - opracowanie propozycji rozwiązania konstrukcyjnego dla wpustu przenoszącego napęd z wału na koło zębate w zespole
Bardziej szczegółowoĆwiczenie OB-1A POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN. Temat: Opracowali: dr inż. W. Froncki i mgr inż. R.
POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN Ćwiczenie OB-1A Temat: PRZEGLĄD OBRABIAREK Opracowali: dr inż. W. Froncki i mgr inż. R. Synajewski Zatwierdził: dr hab. inż. W. Pawłowski
Bardziej szczegółowoProgramowanie obrabiarek CNC. Nr 5
olitechnika oznańska Instytut Technologii Mechanicznej Laboratorium rogramowanie obrabiarek CNC Nr 5 Obróbka wałka wielostopniowego Opracował: Dr inŝ. Wojciech taszyński oznań, 2008-04-18 1. Układ współrzędnych
Bardziej szczegółowoKONKURS WOJEWÓDZKI O TYTUŁ NAJLEPSZEGO ŚLUSARZA ZIEMII LUBUSKIEJ 2014 CZĘŚĆ TEORETYCZNA
KOD UCZESTNIKA... ILOŚĆ PUNKTÓW ZA TEST... KONKURS WOJEWÓDZKI O TYTUŁ NAJLEPSZEGO ŚLUSARZA ZIEMII LUBUSKIEJ 2014 CZĘŚĆ TEORETYCZNA Na teście zaznacz poprawną odpowiedź! 1. Na rysunku nr 1 przedstawiono:
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 2
Przedmiot : Techniki Wytwarzania: Obróbka ubytkowa Temat: Toczenie KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 2 Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn
Bardziej szczegółowoPL B1. POLITECHNIKA LUBELSKA, Lublin, PL BUP 06/15
PL 221264 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 221264 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 405298 (51) Int.Cl. B23F 1/08 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data zgłoszenia:
Bardziej szczegółowoSposób kształtowania plastycznego uzębień wewnętrznych kół zębatych metodą walcowania poprzecznego
Sposób kształtowania plastycznego uzębień wewnętrznych kół zębatych metodą walcowania poprzecznego Przedmiotem wynalazku jest sposób kształtowania plastycznego uzębień wewnętrznych kół zębatych metodą
Bardziej szczegółowoSpis treści. Wstęp... 9
Spis treści Wstęp... 9 1. Narzędzia do obróbki ubytkowej... 11 Stanisław Krawczyk 1.1. Narzędzia do obróbki skrawaniem... 11 1.1.1. Klasyfikacja narzędzi do obróbki wiórowej... 11 1.1.2. Narzędzia nieobrotowe
Bardziej szczegółowoPOLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN. Ćwiczenie OB-1B PRZEGLĄD OBRABIAREK. Redagował: dr inż. W.
POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN Ćwiczenie OB-1B Temat: PRZEGLĄD OBRABIAREK Redagował: dr inż. W.Froncki Opracował: dr inż. W.Froncki Zatwierdził: prof. dr hab. inż.
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR OBRÓBKA UZĘBIENIA W WALCOWYM KOLE ZĘBATYM O UZĘBIENIU ZEWNĘTRZNYM, EWOLWENTOWYM, O ZĘBACH PROSTYCH, NA FREZARCE OBWIEDNIOWEJ
ĆWICZENIE NR 6. 6. OBRÓBKA UZĘBIENIA W WALCOWYM KOLE ZĘBATYM O UZĘBIENIU ZEWNĘTRZNYM, EWOLWENTOWYM, O ZĘBACH PROSTYCH, NA FREZARCE OBWIEDNIOWEJ 6.1. Zadanie technologiczne Dla zadanego rysunkiem wykonawczym
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR OBRÓBKA UZĘBIENIA W WALCOWYM KOLE ZĘBATYM O UZĘBIENIU ZEWNĘTRZNYM, EWOLWENTOWYM, O ZĘBACH PROSTYCH, NA DŁUTOWNICY FELLOWSA
ĆWICZENIE NR 5. 5. OBRÓBKA UZĘBIENIA W WALCOWYM KOLE ZĘBATYM O UZĘBIENIU ZEWNĘTRZNYM, EWOLWENTOWYM, O ZĘBACH PROSTYCH, NA DŁUTOWNICY FELLOWSA 5.1. Zadanie technologiczne Dla zadanego rysunkiem wykonawczym
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR Materiały pomocnicze do wykonania zadania
ĆWICZENIE NR 3 3. OBRÓBKA TULEI NA TOKARCE REWOLWEROWEJ 3.1. Zadanie technologiczne Dla zadanego rysunkiem wykonawczym tulei wykonać : - Plan operacyjny obróbki tokarskiej, wykonywanej na tokarce rewolwerowej
Bardziej szczegółowo1. OBRÓBKA WAŁKA NA TOKARCE KŁOWEJ
ĆWICZENIE NR 1. 1. OBRÓBKA WAŁKA NA TOKARCE KŁOWEJ 1.1. Zadanie technologiczne Dla zadanego rysunkiem wykonawczym wałka wykonać : - Plan operacyjny obróbki tokarskiej, wykonywanej na tokarce kłowej TUC
Bardziej szczegółowoNacinanie walcowych kół zębatych na frezarce obwiedniowej
POLITECHNIKA POZNAŃSKA Instytut Technologii Mechanicznej Maszyny technologiczne laboratorium Nacinanie walcowych kół zębatych na frezarce obwiedniowej Opracował: dr inż. Krzysztof Netter www.netter.strefa.pl
Bardziej szczegółowoObliczanie parametrów technologicznych do obróbki CNC.
Obliczanie parametrów technologicznych do obróbki CNC. Materiały szkoleniowe. Opracował: mgr inż. Wojciech Kubiszyn Parametry skrawania Podczas obróbki skrawaniem można rozróżnić w obrabianym przedmiocie
Bardziej szczegółowoPL 213921 B1. Sposób odzyskowego toczenia odpadowych wałków metalowych i zestaw noży tnących do realizacji tego sposobu. WYSOCKI RYSZARD, Rogoźno, PL
PL 213921 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 213921 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 386269 (51) Int.Cl. B23B 1/00 (2006.01) B23B 27/06 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej
Bardziej szczegółowoPrzekładnie zębate. Klasyfikacja przekładni zębatych. 1. Ze względu na miejsce zazębienia. 2. Ze względu na ruchomość osi
Przekładnie zębate Klasyfikacja przekładni zębatych 1. Ze względu na miejsce zazębienia O zazębieniu zewnętrznym O zazębieniu wewnętrznym 2. Ze względu na ruchomość osi O osiach stałych Planetarne przynajmniej
Bardziej szczegółowoPrzedmiotowy System Oceniania
rzedmiotowy System Oceniania ok szkolny 2010/2011 rzedmiot Technologia obróbki skrawaniem i obrabiarki Szkoła/zawód: Technikum Mechaniczne przy Zespole Szkół im.gen. J.ustronia w Lubaczowie/ technik mechanik
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 9
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Ostrzenie narzędzi skrawających. KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 9 Kierunek: Mechanika
Bardziej szczegółowo(62) Numer zgłoszenia, z którego nastąpiło wydzielenie:
PL 221466 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 221466 (21) Numer zgłoszenia: 409437 (22) Data zgłoszenia: 29.05.2009 (62) Numer zgłoszenia,
Bardziej szczegółowoFrezarka uniwersalna
Frezarka uniwersalna Dane ogólne 1) uniwersalna frezarka konwencjonalna, wyposażona we wrzeciono poziome i pionowe, 2) przeznaczenie do obróbki żeliwa, stali, brązu, mosiądzu, miedzi, aluminium oraz stopy
Bardziej szczegółowoPL 216311 B1. Sposób kształtowania plastycznego uzębień wewnętrznych kół zębatych metodą walcowania poprzecznego. POLITECHNIKA LUBELSKA, Lublin, PL
PL 216311 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 216311 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 392273 (51) Int.Cl. B23P 15/14 (2006.01) B21D 53/28 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej
Bardziej szczegółowoPrzedmowa do wydania czwartego 15. Przedmowa do wydania pierwszego 15. 1. Wiadomości ogólne 17. 2. Dokumentacja technologiczna 43
Spis treści 5 Spis treści Przedmowa do wydania czwartego 15 Przedmowa do wydania pierwszego 15 1. Wiadomości ogólne 17 1.1. Proces produkcyjny i technologiczny oraz jego podział 17 1.2. Rodzaje obróbki
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 4
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Frezowanie KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 4 Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn 1. Cel
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR Materiały pomocnicze do wykonania zadania
ĆWICZENIE NR 2 2. OBRÓBKA TARCZY NA TOKARCE 2.1. Zadanie technologiczne Dla zadanej rysunkiem wykonawczym tarczy wykonać : - Plan operacyjny obróbki tokarskiej, wykonywanej na tokarce kłowej TUR-50. -
Bardziej szczegółowoEGZAMIN POTWIERDZAJĄCY KWALIFIKACJE W ZAWODZIE Rok 201 CZĘŚĆ PISEMNA
Nazwa kwalifikacji: Użytkowanie obrabiarek skrawających Oznaczenie kwalifikacji: M.19 Wersja arkusza: X Układ graficzny CKE 2013 Arkusz zawiera informacje prawnie chronione do momentu rozpoczęcia egzaminu
Bardziej szczegółowoT E M A T Y Ć W I C Z E Ń
Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Zakład Obróbki Skrawaniem Wydział: BMiZ Studium: stacjonarne I st. Semestr: 1 Kierunek: MiBM Rok akad.: 2016/17 Liczba godzin: 15 LABORATORIUM OBRÓBKI
Bardziej szczegółowoEGZAMIN POTWIERDZAJĄCY KWALIFIKACJE W ZAWODZIE Rok 2018 CZĘŚĆ PISEMNA
Arkusz zawiera informacje prawnie chronione do momentu rozpoczęcia egzaminu Układ graficzny CKE 2018 Nazwa kwalifikacji: Użytkowanie obrabiarek skrawających Oznaczenie kwalifikacji: M.19 Wersja arkusza:
Bardziej szczegółowoPODZIELNICE. Dokumentacja Techniczno-Ruchowa i Lista Części
PODZIELNICE Dokumentacja Techniczno-Ruchowa i Lista Części Podzielnice przeznaczone są do operacji frezowania, szlifowania i wiercenia. Tarcza podziałowa z 24 nacięciami umoŝliwia bezpośrednie podziały:
Bardziej szczegółowoBADANIE CYKLU PRACY PÓŁAUTOMATU TOKARSKIEGO
POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN Ćwiczenie OB.-3 Temat: BADANIE CYKLU PRACY PÓŁAUTOMATU TOKARSKIEGO Opracowanie: dr inż. Michał Krępski Łódź, 2010r. Temat ćwiczenia:
Bardziej szczegółowoVI. Normowanie czasu robót na tokarkach rewolwerowych
VI, Normowanie czasu robót na tokarkach rewolwerowych 211 Zabieg 9: a) obrócić imak 4-nożowy, zmienić posuw na p =» 1,9 i prędkość obrotową na n = 10 obr/min. - 0,20 min b) czynności związane z zabiegiem
Bardziej szczegółowoSpis treści tomu I. Część pierwsza. Proces skrawania. Rozdział I Wiadomości ogólne prof. dr hab. inż. Eugeniusz. Rozdział II Materiały narzędziowe
Spis treści tomu I Część pierwsza Proces skrawania I Wiadomości ogólne prof. dr hab. inż. Eugeniusz Górski 1. Podział obróbki skrawaniem 1 2. Kinematyka skrawania 3 3. Geometria ostrza 5 Literatura 18
Bardziej szczegółowoPrzedmiotowy system oceniania - kwalifikacja M19. Podstawy konstrukcji maszyn. Przedmiot: Technologia naprawy elementów maszyn narzędzi i urządzeń
Przedmiotowy system oceniania - kwalifikacja M19 KL II i III TM Podstawy konstrukcji maszyn nauczyciel Andrzej Maląg Przedmiot: Technologia naprawy elementów maszyn narzędzi i urządzeń CELE PRZEDMIOTOWEGO
Bardziej szczegółowoKoła zębate. T. 3, Sprawdzanie / Kazimierz Ochęduszko. wyd. 5, dodr. Warszawa, Spis treści
Koła zębate. T. 3, Sprawdzanie / Kazimierz Ochęduszko. wyd. 5, dodr. Warszawa, 2012 Spis treści Część pierwsza Geometryczne zaleŝności w przekładniach zębatych I. Wiadomości podstawowe 21 1. Klasyfikacja
Bardziej szczegółowoRZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 174823 (13) B1
RZECZPOSPOLITAPOLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 174823 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 306627 Urząd Patentowy (22) Data zgłoszenia: 29.12.1994 Rzeczypospolitej Polskiej (51)IntCl6: B23B 39/02 B23B
Bardziej szczegółowoWiertarka kolumnowa B-1850FE/400
Wiertarka kolumnowa B-1850FE/400 Wiertarka kolumnowa B-1850FE/400 Charakterystyka maszyny. Wiertarka kolumnowa B-1850FE/400 przystosowana jest wiercenia, rozwiercania, gwintowania, pogłębiania walcowego
Bardziej szczegółowoLaboratorium Obróbki Mechanicznej
Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Wydział: BMiZ Studium: stacjonarne Semestr: II Kierunek: ZiIP Rok akad.:2016/17 Liczba godzin - 15 PROCESY I TECHNIKI PRODUKCYJNE Laboratorium Obróbki
Bardziej szczegółowoPoradnik GARANT OBRÓBKA SKRAWANIEM wiercenie gwintowanie pogłębianie rozwiercanie dokładne cięcie frezowanie toczenie mocowanie
Poradnik OBRÓBKA SKRAWANIEM ROZWIERCANIE DOKŁADNE POGŁĘBIANIE GWINTOWANIE WIERCENIE PODSTAWY MATERIAŁY wiercenie gwintowanie pogłębianie rozwiercanie dokładne cięcie frezowanie toczenie mocowanie INFO
Bardziej szczegółowoSposób precyzyjnej obróbki płaskich powierzchni, (54) zwłaszcza obróbki drobnych przedmiotów ceramicznych w cyklu automatycznym
RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 161481 (13) B2 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (21) Numer zgłoszenia: 287841 (22) Data zgłoszenia: 15.11.1990 (51) Int.C l.5: B24B 7/22
Bardziej szczegółowoWZORU UŻYTKOWEGO q Y1 [2\\ Numer zgłoszenia:
RZECZPOSPOLITA POLSKA EGZEMPLARZ ARCHMLNY 19 OPIS OCHRONNY PL 58524 WZORU UŻYTKOWEGO q Y1 [2\\ Numer zgłoszenia: 105005 5i) Intel7: Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej @ Data zgłoszenia: 10.07.1996
Bardziej szczegółowo12 Frezy HSS 12. Wiertła HSS. Wiertła VHM. Wiertła z płytkami wymiennymi. Rozwiertaki i pogłębiacze. Gwintowniki HSS. Frezy cyrkulacyjne do gwintów
1 Wiertła HSS Wiercenie 2 3 Wiertła VHM Wiertła z płytkami wymiennymi 4 5 Rozwiertaki i pogłębiacze Gwintowniki HSS Gwint 6 Frezy cyrkulacyjne do gwintów 7 8 Płytki do toczenia gwintów Narzędzia tokarskie
Bardziej szczegółowoKATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI. Obróbka skrawaniem i narzędzia
KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI Przedmiot: Temat ćwiczenia: Obróbka skrawaniem i narzędzia Toczenie cz. II Numer ćwiczenia: 3 1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie studenta z parametrami
Bardziej szczegółowoPraca przejściowa technologiczna. Projektowanie operacji
Praca przejściowa technologiczna Projektowanie operacji MARTA BOGDAN-CHUDY PROJEKTOWANIE OPERACJI plan obróbki wybór sposobu ustalania i mocowania dobór obrabiarki dobór narzędzi skrawających ustalenie
Bardziej szczegółowo...J. CD "f"'" POLITECHNIKA LUBELSKA, Lublin, PL BUP 06/12. ZBIGNIEW PATER, Turka, PL JANUSZ TOMCZAK, Lublin, PL
RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 216309 (13) 81 (21) Numer zgłoszenia 392276 (51) Int.CI B23P 15114 (2006.01) B21D 53/28 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data
Bardziej szczegółowoSpis treści płyt DVD. Systemu ZERO-OSN do wersji 1.82. Płyta DVD - 1 czas 1.58.30 Podstawy obróbki skrawaniem i narzędzia
Spis treści płyt DVD Systemu ZERO-OSN do wersji 1.82 Płyta DVD - 1 czas 1.58.30 Podstawy obróbki skrawaniem i narzędzia 1. Tworzenie i usuwanie wióra czas 5.52 Fragmenty filmu obrazują (w dużym powiększeniu)
Bardziej szczegółowoKONKURS WOJEWÓDZKI O TYTUŁ NAJLEPSZEGO ŚLUSARZA ZIEMII LUBUSKIEJ 2013 CZĘŚĆ TEORETYCZNA
KOD UCZESTNIKA ( NR STANOWISKA)...... ILOŚĆ PUNKTÓW ZA TEST... KONKURS WOJEWÓDZKI O TYTUŁ NAJLEPSZEGO ŚLUSARZA ZIEMII LUBUSKIEJ 213 CZĘŚĆ TEORETYCZNA Na teście zaznacz poprawną odpowiedź! 1. Stop żelaza
Bardziej szczegółowoPL B1. POLITECHNIKA LUBELSKA, Lublin, PL BUP 20/12
PL 218402 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 218402 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 394247 (51) Int.Cl. B23F 5/27 (2006.01) B21D 53/28 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej
Bardziej szczegółowoPodstawy Konstrukcji Maszyn
Podstawy Konstrukcji Maszyn Część Wykład nr. 1 1. Podstawowe prawo zazębienia I1 przełożenie kinematyczne 1 i 1 = = ω ω r r w w1 1 . Rozkład prędkości w zazębieniu 3 4 3. Zarys cykloidalny i ewolwentowy
Bardziej szczegółowoZespół Szkół Samochodowych im. Tadeusza Kościuszki ul. Leśna 1a Podstawy Konstrukcji Maszyn Techniki Wytwarzania. Temat: Prace ślusarskie.
Zespół Szkół Samochodowych im. Tadeusza Kościuszki ul. Leśna 1a Podstawy Konstrukcji Maszyn Techniki Wytwarzania. Temat: Prace ślusarskie. 23.02.2016 Podstawy Konstrukcji Maszyn 1 PRZEBIEG LEKCJI: 1. Ślusarstwo.
Bardziej szczegółowoKATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI. Obróbka skrawaniem i narzędzia
KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI Przedmiot: Temat ćwiczenia: Obróbka skrawaniem i narzędzia Obróbka ręczna Numer ćwiczenia: 1 1. Cel ćwiczenia Poznanie podstawowych operacji wykonywanych ręcznie,
Bardziej szczegółowoModuł 2/3 Projekt procesu technologicznego obróbki przedmiotu typu bryła obrotowa
Moduł 2/3 Projekt procesu technologicznego obróbki przedmiotu typu bryła obrotowa Zajęcia nr: 5 Temat zajęć: Dobór narzędzi obróbkowych i parametrów skrawania Prowadzący: mgr inż. Łukasz Gola, mgr inż.
Bardziej szczegółowoRZECZPOSPOLITAPOLSKA(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) (13) B2
RZECZPOSPOLITAPOLSKA(12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 161647 (13) B2 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (21) Numer zgłoszenia: 285386 22) Data zgłoszenia: 24.05.1990 51) IntCl5: B23Q 7/02 Tarcza
Bardziej szczegółowoMaszyny technologiczne. dr inż. Michał Dolata
Maszyny technologiczne 2019 dr inż. Michał Dolata www.mdolata.zut.edu.pl Znaczenie obrabiarek 2 Znaczenie obrabiarek polega przede wszystkim na tym, że służą one do wytwarzania elementy służące do budowy
Bardziej szczegółowoPRZECIĄGACZE.
Wzrost produktywności Poprawa jakości Bezkonkurencyjność Przepychacze Przeciągacze śrubowe Przeciągacze okrągłe Przeciągacze wielowypustowe Przeciągacze wielowypustowe o zarysie ewolwentowym Przeciągacze
Bardziej szczegółowoNarzędzia skrawające firmy Sandvik Coromant. Narzędzia obrotowe FREZOWANIE WIERCENIE WYTACZANIE SYSTEMY NARZĘDZIOWE
Narzędzia skrawające firmy Sandvik Coromant Narzędzia obrotowe RZOWANI WIRCNI WYTACZANI SYSTMY NARZĘDZIOW 2012 WIRCNI ak dobrać odpowiednie wiertło ak dobrać odpowiednie wiertło 1 Określenie średnicy i
Bardziej szczegółowoPolitechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej. Laboratorium Programowanie obrabiarek CNC. Nr 2
1 Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Laboratorium Programowanie obrabiarek CNC Nr 2 Obróbka z wykorzystaniem kompensacji promienia narzędzia Opracował: Dr inŝ. Wojciech Ptaszyński
Bardziej szczegółowoT E M A T Y Ć W I C Z E Ń
Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Zakład Obróbki Skrawaniem Wydział: BMiZ Studium: stacjonarne I st. Semestr: 1 Kierunek: MiBM Rok akad.: 2017/18 Liczba godzin: 15 LABORATORIUM OBRÓBKI
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE NR 4 4. OBRÓBKA ROWKA PROSTOKĄTNEGO NA FREZARCE POZIOMEJ
ĆWICZENIE NR 4 4. OBRÓBKA ROWKA PROSTOKĄTNEGO NA FREZARCE POZIOMEJ 4.1. Zadanie technologiczne Dla zadanego rysunkiem wykonawczym wałka wykonać : - Plan operacyjny obróbki rowka prostokątnego, wykonywanego
Bardziej szczegółowoINSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 3
Przedmiot : OBRÓBKA SKRAWANIEM I NARZĘDZIA Temat: Toczenie cz. II KATEDRA TECHNIK WYTWARZANIA I AUTOMATYZACJI INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Nr ćwiczenia : 3 Kierunek: Mechanika i Budowa Maszyn
Bardziej szczegółowoPolitechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej. Programowanie obrabiarek CNC. Nr 2. Obróbka z wykorzystaniem kompensacji promienia narzędzia
1 Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Programowanie obrabiarek CNC Nr 2 Obróbka z wykorzystaniem kompensacji promienia narzędzia Opracował: Dr inż. Wojciech Ptaszyński Poznań, 2015-03-05
Bardziej szczegółowoPL 218203 B1. R&D PROJECT SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ, Łódź, PL 17.12.2012 BUP 26/12
PL 218203 B1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) OPIS PATENTOWY (19) PL (11) 218203 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 395134 (51) Int.Cl. B23B 3/16 (2006.01) B23B 3/18 (2006.01) Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej
Bardziej szczegółowoHistoria Avanti-Tools
POZNAŃ 2012 Historia Avanti-Tools 1988 Założenie firmy AVANTI Sp. z o.o. 1991 AVANTI zostaje wyłącznym dystrybutorem w Polsce narzędzi firmy HERTEL. 1994 Po sprzedaży firmy HERTEL amerykańskiej firmie
Bardziej szczegółowoProjektowanie Procesów Technologicznych
Projektowanie Procesów Technologicznych Temat Typ zajęć Dobór narzędzi obróbkowych i parametrów skrawania projekt Nr zajęć 5 Rok akad. 2012/13 lato Prowadzący: dr inż. Łukasz Gola Pokój: 3/7b bud.6b tel.
Bardziej szczegółowoPOLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN. Ćwiczenie AP-4 BADANIE CYKLU PRACY AUTOMATU REWOLWEROWEGO
POLITECHNIKA ŁÓDZKA INSTYTUT OBRABIAREK I TECHNOLOGII BUDOWY MASZYN Ćwiczenie AP-4 Temat: BADANIE CYKLU PRACY AUTOMATU REWOLWEROWEGO Opracowanie: mgr. inż. J. Jaworski Opracowanie elektroniczne: dr inż.
Bardziej szczegółowoTechniki Wytwarzania -
Pro. Krzyszto Jemielniak Część 1 Pojęciodstawowe k.jemielniak@wip.pw.edu.pl http://www.cim.pw.edu.pl/kjemiel ST 149, tel. 234 8656 Techniki Wytwarzania - Obróbka bka Skrawaniem Regulamin przedmiotu Techniki
Bardziej szczegółowoPRZYKŁADOWE ROZWIĄZANIE ZADANIA EGZAMINACYJNEGO Z INFORMATORA CKE
PRZYKŁADOWE ROZWIĄZANIE ZADANIA EGZAMINACYJNEGO Z INFORMATORA CKE Materiały zebrał: i opracował : A. Szydłowski Przy opracowaniu wykorzystano materiały z Informatora CKE oraz ze strony: www.oke.lomza.com/informacje_o_egz/egz_zawodowy/zadania_technikum/pliki/tech.mech_rozw.pdf
Bardziej szczegółowoTematy prac dyplomowych inżynierskich kierunek MiBM
Tematy prac dyplomowych inżynierskich kierunek MiBM Nr pracy Temat Cel Zakres Prowadzący 001/I8/Inż/2013 002/I8/Inż/2013 003/I8/ Inż /2013 Wykonywanie otworów gwintowanych na obrabiarkach CNC. Projekt
Bardziej szczegółowoSzczegółowy opis przedmiotu zamówienia
Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego Projekt współfinansowany przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach
Bardziej szczegółowoTECHNOLOGIA MASZYN. Wykład dr inż. A. Kampa
TECHNOLOGIA MASZYN Wykład dr inż. A. Kampa Technologia - nauka o procesach wytwarzania lub przetwarzania, półwyrobów i wyrobów. - technologia maszyn, obejmuje metody kształtowania materiałów, połączone
Bardziej szczegółowoNARZĘDZIA ŚCIERNE DIAMENTOWE I Z REGULARNEGO AZOTKU BORU
NARZĘZIA ŚCIERNE IAMENTOWE I Z REGULARNEGO AZOTKU BORU NARZĘZIA ŚCIERNE IAMENTOWE I Z REGULARNEGO AZOTKU BORU.....1 Spis treści... 2 Zastosowanie i zalety ściernic diamentowych i z regularnego azotku boru...
Bardziej szczegółowoNależy skorzystać z tego schematu przy opisywaniu wymiarów rozwiertaka monolitycznego z węglika. Długość całkowita (L)
Budowa rozwiertaka Należy skorzystać z tego schematu przy opisywaniu wymiarów rozwiertaka monolitycznego z węglika. (D1) chwytu (D) Długość ostrzy (L1) Długość chwytu (LS) Maks. głębokość rozwiercania
Bardziej szczegółowoPowiat Ostrowiecki WYKAZ WYPOSAŻENIA
1 Załącznik Nr 1 Powiat Ostrowiecki WYKAZ WYPOSAŻENIA Nowoczesne Warsztaty Szkolne przy Zespole Szkół Nr 4 w Ostrowcu Świętokrzyskim zakup wyposażenia techno dydaktycznego do Pracowni obróbki mechanicznej.
Bardziej szczegółowoEGZAMIN POTWIERDZAJĄCY KWALIFIKACJE W ZAWODZIE Rok 2019 CZĘŚĆ PISEMNA
Arkusz zawiera informacje prawnie chronione do momentu rozpoczęcia egzaminu Układ graficzny CKE 2018 Nazwa kwalifikacji: Użytkowanie obrabiarek skrawających Oznaczenie kwalifikacji: M.19 Wersja arkusza:
Bardziej szczegółowoPrzygotowanie do pracy frezarki CNC
Wydział Budowy Maszyn i Zarządzania Instytut Technologii Mechanicznej Maszyny i urządzenia technologiczne laboratorium Przygotowanie do pracy frezarki CNC Cykl I Ćwiczenie 2 Opracował: dr inż. Krzysztof
Bardziej szczegółowoKatalog zbędnych środków produkcji 2011
Katalog zbędnych środków produkcji 2011 PRZECIĄGARKA PIONOWA BVE-40/2000/630 Siła rozciągająca 40 T Prędkość robocza 0 + 7,5 m/min Ilość obrabianych jednocześnie detali 3 Moc zainstalowana 50 kw Skok 2000
Bardziej szczegółowoLaboratorium Programowanie Obrabiarek CNC. Nr H3
1 Politechnika Poznańska Instytut Technologii Mechanicznej Laboratorium Programowanie Obrabiarek CNC Nr H3 Programowanie z wykorzystaniem prostych cykli Opracował: Dr inŝ. Wojciech Ptaszyński Poznań, 18
Bardziej szczegółowoNarzędzia obrotowe FREZOWANIE WIERCENIE GWINTOWANIE WYTACZANIE ROZWIERCANIE ADAPTERY DO ZASTOSOWAŃ OBROTOWYCH
ARZĘDZIA SRAWAJĄCE FIRY SADVI CRAT arzędzia obrotowe FREZWAIE WIERCEIE GWITWAIE WYTACZAIE RZWIERCAIE ADATERY D ZASTSWAŃ BRTWYCH 2015 RT arzędzia do frezowania czołowego rzegląd narzędzi Coroill 210 Strona
Bardziej szczegółowoMOŻLIWOŚCI OBRÓBKI W ZAKŁADZIE PRODUKCYJNYM ZAFAMA W ZAWIERCIU
MOŻLIWOŚCI OBRÓBKI W ZAKŁADZIE PRODUKCYJNYM ZAFAMA W ZAWIERCIU 1. TOKARKI KARUZELOWE STEROWANE NUMERYCZNIE a) KNA 110 CNC Maksymalna średnica zewnętrzna ø1300mm Dokładność wymiarowa: ±0,025mm b) VLC 2000
Bardziej szczegółowoWykonanie ślimaka ze zmiennym skokiem na tokarce z narzędziami napędzanymi
Wykonanie ślimaka ze zmiennym skokiem na tokarce z narzędziami napędzanymi Pierwszym etapem po wczytaniu bryły do Edgecama jest ustawienie jej do obróbki w odpowiednim środowisku pracy. W naszym przypadku
Bardziej szczegółowoPROJEKTOWANIE PROCESU TECHNOLOGICZNEGO WAŁKA STOPNIOWEGO.
TEMAT: PROJEKTOWANIE PROCESU TECHNOLOGICZNEGO WAŁKA STOPNIOWEGO. Przebieg projektowania procesu technologicznego: 1. Analiza danych wejściowych 2. Dobór metod i sposobów obróbki 3. Ustalenie postaci i
Bardziej szczegółowoPRZYRZĄDY FREZARSKIE
PRZYRZĄY RZRSKI PRZYRZĄY RZRSKI 195 PRZYRZĄY RZRSKI Wszystkie produkty z grupy przyrządów i stołów podziałowych oraz pozostałego oprzyrządowania do operacji frezarskich poddawane są dokładnej kontroli
Bardziej szczegółowo