Protokoły routingu dynamicznego

Transkrypt

1 Protokoły routingu dynamicznego Autor: Waldemar Pierścionek W artykule tym kontynuujemy omawianie zagadnień związanych z procesem routingu. Przedstawimy między innymi poszczególne typy protokołów routingu dynamicznego, charakterystykę protokołów RIP oraz IGRP, metody zapobiegania powstawaniu pętli między routerami oraz konfigurowanie redystrybucji danych o routingu. W dużych sieciach wielosegmentowych routing dynamiczny jest podstawową metodą zdobywania wiedzy, dzięki której routery poznają topologię sieci oraz budują tabele routingu. Wymiana informacji między routerami odbywa się zgodnie z określonymi algorytmami i przy wykorzystaniu protokołów routingu dynamicznego. Według typowej klasyfikacji, protokoły routingu dynamicznego dzielą się na protokoły wektora odległości (distance vector) oraz protokoły stanu łącza (link state). Inny podział wyodrębnia grupy protokołów klasowych i bezklasowych. Protokoły wektora odległości Protokół wektora odległości - informacje o poszczególnych sieciach "propagują" się stopniowo. Na przykład router A dopiero po dwóch cyklach czasowych uzyska informacje o sieci Routery używające protokołów wektora odległości regularnie wysyłają kompletną zawartość swojej tabeli routingu do wszystkich routerów sąsiednich, a te z kolei przesyłają informacje dalej (p. rysunek str. 67). Warto zwrócić uwagę na to, że router ogłasza nie tylko sieci, do których jest bezpośrednio podłączony, ale także te, których nauczył się od sąsiadów - protokoły tej grupy określa się też mianem "routing poprzez plotkowanie". Jako sposób wymiany danych stosowana jest najczęściej komunikacja rozgłoszeniowa (broadcast), chociaż niektóre protokoły wykorzystują multiemisję (multicast). Nazwa "wektor odległości" pochodzi stąd, iż poszczególne trasy ogłaszane są jako wektory zawierające dwie informacje: odległość oraz kierunek. Odległość opisuje koszt danej trasy i wyrażana jest za pomocą metryki, natomiast kierunek definiowany jest poprzez adres następnego skoku. Protokoły wektora odległości są łatwe w konfiguracji i bardzo dobrze nadają się do zastosowania w małych sieciach. Niestety, jednym z ich podstawowych problemów jest tzw. zbieżność, czyli powolne reagowanie na zmiany zachodzące w topologii sieci, na przykład wyłączenie lub włączenie pewnych segmentów - zerwanie łącza zostaje odzwierciedlone w tabelach routingu poszczególnych routerów dopiero po pewnym czasie. Czas, po którym wszystkie routery mają spójne i uaktualnione tabele routingu nazywany jest czasem zbieżności. Kolejną wadą protokołów wektora odległości jest generowanie dodatkowego ruchu w sieci poprzez cykliczne rozgłaszanie pełnych tabel routingu, nawet wówczas, gdy w topologii sieci nie zachodzą żadne zmiany. Protokoły tej grupy nie są też odporne na powstawanie pętli między routerami (zarówno między bezpośrednimi sąsiadami, jak i pętli rozległych), co skutkuje wzajemnym odsyłaniem sobie pakietów z informacją o tej samej sieci. Mechanizmy pozwalające unikać powstawania takich pętli omówimy w dalszej części artykułu. Należy zwrócić również uwagę na problem propagacji błędnych informacji. Przykładowy Router A, otrzymujący dane od swojego sąsiada B, musi zakładać, iż są one poprawne, gdyż nie ma żadnego sposobu na ich zweryfikowanie i ewentualne wykrycie błędów w tabeli routingu routera B. To oczywiście oznacza, że router A również będzie przekazywał błędne informacje do swoich pozostałych sąsiadów. Ważnym parametrem dla protokołów wektora odległości jest maksymalna rozpiętość sieci, czyli maksymalna dopuszczalna w danym protokole liczba kolejnych routerów (skoków) na ścieżce wiodącej do sieci docelowej. Sieci dostępne przez większą od dozwolonej liczbę skoków oznaczane są jako nieosiągalne. Protokoły wektora odległości pracują zgodnie z algorytmami opracowanymi przez R.E.Bellmana, L.R.Forda i D.R.Fulkersona, a typowymi przedstawicielami tej grupy są RIP oraz IGRP. Protokoły stanu łącza

2 Protokół stanu łącza W protokołach stanu łącza każdy router przechowuje kompletną bazę danych o topologii sieci z informacjami o koszcie pojedynczych ścieżek w obrębie sieci oraz o stanie połączeń. Informacje te kompletowane są poprzez rozsyłanie tzw. pakietów LSA (link-state advertisement) o stanie łączy. Każdy router wysyła informację o bezpośrednio do niego podłączonych sieciach oraz o ich stanie (włączone lub wyłączone). Dane te są następnie rozsyłane od routera do routera, każdy router pośredni zapisuje u siebie kopię pakietów LSA, ale nigdy ich nie zmienia. Po pewnym czasie (czasie zbieżności) każdy router ma identyczną bazę danych o topologii (czyli mapę sieci) i na jej podstawie tworzy drzewo najkrótszych ścieżek SPF (shortest path first) do poszczególnych sieci. Router zawsze umieszcza siebie w centrum (korzeniu) tego drzewa, a ścieżka wybierana jest na podstawie kosztu dotarcia do docelowej sieci - najkrótsza trasa nie musi pokrywać się z trasą o najmniejszej liczbie skoków. Do wyznaczenia drzewa najkrótszych ścieżek stosowany jest algorytm E.W. Dijkstry. Ponieważ każdy router ma identyczną bazę danych informacji o sieci, protokoły stanu łącza są znacznie bardziej odporne na rozgłaszanie przypadkowych błędów ogłaszane przez sąsiadów niż protokoły wektora odległości. Ponadto drzewo rozpinające sieć pozbawione jest w naturalny sposób rozległych pętli łączących routery. Jedną z najważniejszych cech protokołów stanu łącza jest szybkie reagowanie na zmiany w topologii sieci. Po zmianie stanu łącza router generuje nowy pakiet LSA, który rozsyłany jest od routera do routera, a każdy router otrzymujący ten pakiet musi przeliczyć od nowa drzewo najkrótszych ścieżek i na jego podstawie zaktualizować tabelę routingu. Protokoły stanu łącza nazywane są też protokołami "cichymi", ponieważ w przeciwieństwie do protokołów wektora odległości nie rozsyłają cyklicznych ogłoszeń, a dodatkowy ruch generują tylko przy zmianie stanu łącza. Ze względu na sposób działania i swoje cechy protokoły stanu łącza przeznaczone są do obsługi znacznie większych sieci niż protokoły wektora odległości. Do wad protokołów stanu łącza zaliczyć można zwiększone zapotrzebowanie na pasmo transmisji w początkowej fazie ich działania (zanim "ucichną"), gdy routery rozsyłają między sobą pakiety LSA. Dodatkowo ze względu na złożoność obliczeń drzewa SPF, protokoły stanu łącza mają zwiększone wymagania dotyczące procesora i pamięci RAM routera (zwłaszcza przy większych sieciach). Typowym przedstawicielem tej grupy protokołów jest OSPF (Open Shortest Path First). Protokoły klasowe Jako sieć główną przyjmuje się adres sieci zgodny z klasą adresu IP. Podstawową cechą protokołów klasowych jest to, iż nie ogłaszają one maski podsieci razem z adresem sieci. Router odbierający może zastosować maskę z własnego interfejsu, jeśli interfejs ma adres IP z tej samej sieci głównej, co sieć ogłaszana.

3 Przykładowy układ dwóch routerów pracujących z protokołem klasowym. Wszystkie interfejsy zostały skonfigurowane z adresami IP z tej samej sieci głównej klasy B Jednak interfejs szeregowy routera B (połączenie z routerem A) ma przypisaną dłuższą maskę podsieci niż pozostałe interfejsy ( ). Sposób ogłaszania tras do routerów sąsiednich prześledzimy na przykładzie układu przedstawionego na rysunku obok. Dla protokołów klasowych stosowane są następujące zasady ogłaszania sieci lub podsieci: Jeżeli podsieć oraz interfejs, przez który jest ogłaszana, mają identyczną sieć główną oraz jednakowej długości maskę podsieci, to podsieć będzie ogłaszana poprawnie (poprawny adres sieci, ale bez maski). Na przykład router A ogłasza przez interfejs S0 (p. rysunek) podsieć (sieć LAN), a router B interpretuje to ogłoszenie z maską podsieci własnego interfejsu S0 (w tym wypadku maska ma 30 bitów). Jeżeli podsieć ma taką samą sieć główną jak interfejs, przez który ma być ogłoszona, ale inną maskę podsieci, podsieć ta nie będzie w ogóle ogłaszana. Na przykład router B na rysunku nie będzie ogłaszał przez interfejs S0 podsieci , ponieważ jej maska (24 bity) jest niezgodna z maską interfejsu S0 (30 bitów). Jeżeli ogłaszana podsieć ma inną sieć główną niż interfejs, przez który jest ogłaszana, router wysyłający ogłoszenie dokonuje automatycznego przekształcenia na adres sieci głównej, czyli adres wynikający z klasy. Proces ten nazywany jest łączeniem tras na granicy sieci głównych (p. rysunek). Łączenie tras na granicy sieci głównych Jednym z problemów wynikających ze stosowania protokołów klasowych jest brak obsługi tzw. sieci nieciągłych. Sieci nieciągłe to dwie podsieci tej samej sieci głównej rozdzielone inną siecią główną - p. rysunek poniżej. Interfejsy Ethernet routerów A i B mają przypisane adresy IP z różnych podsieci sieci głównej Na interfejsach szeregowych łączących routery wykorzystywana jest sieć główna W tej sytuacji router A, ogłaszając sieć do swojego sąsiada, będzie musiał dokonać przekształcenia na adres wynikający z klasy (granica sieci głównych). Ogłoszenie sumaryczne dociera do routera B, ale jest ignorowane, ponieważ router B ma dokładniejsze informacje o sieci , gdyż jest lokalnie podłączony do podsieci Analogicznie wygląda przypadek ogłaszania podsieci do routera A. W efekcie ani router A, ani B nie będą miały w tabelach routingu informacji o podsieciach IP stosowanych w segmentach LAN swojego sąsiada. Rozwiązaniem tego problemu jest na przykład zastosowanie protokołu bezklasowego, który dzięki ogłaszaniu również maski podsieci, pozwala na wyłączenie automatycznego łączenia tras na granicy sieci głównych (ogłaszana jest poprawna długość podsieci), a router odbierający ogłoszenie może zapisać w tabeli routingu adres sieci IP o poprawnej długości. W przypadku sieci nieciągłych można posłużyć się także drugorzędnymi adresami IP należącymi do tej samej sieci głównej co nieciągłe podsieci. Adresy drugorzędne należy przypisać do wszystkich interfejsów na trasie między podsieciami nieciągłymi - p. rysunek.

4 Kolejny adres przypisujemy do interfejsu poleceniem konfiguracyjnym interfejsu: ip address adres_ip Maska_Podsieci secondary Przykład sieci nieciągłej Sieci za routerem A oraz za routerem C należą do tej samej sieci głównej i są przykładem podsieci nieciągłych rozdzielonych inną siecią główną: oraz Dzięki przypisaniu adresów drugorzędnych należących do różnych podsieci tej samej sieci głównej , ogłaszanie informacji przez poszczególne interfejsy na trasie między routerem A i C nie wymaga łączenia tras na granicy sieci głównych. Ogłaszanie realizowane jest niezależnie dla poszczególnych adresów IP przypisanych do interfejsu. W omawianym przypadku przypisanie dwu adresów IP do interfejsu oznacza dwukrotny proces ogłaszania, niezależnie dla adresu głównego i drugorzędnego. Protokół RIP RIP jest jednym z najstarszych przedstawicieli grupy protokołów wektora odległości. Jest to standard otwarty, a jego podstawowa wersja opublikowana jest w dokumencie RFC 1058 (obecnie dostępna jest również wersja druga). W wersji pierwszej RIP jest klasycznym przykładem protokołu wektora odległości, jest także protokołem klasowym, a więc nie jest w nim ogłaszana maska podsieci. Wszelkie omówione wcześniej cechy protokołów klasowych są w protokole RIP obecne. Protokół RIP nie ma własnego protokołu warstwy transportowej. Ogłoszenia realizowane są z wykorzystaniem portu 520 dla protokołu UDP. Informacje między routerami są wymieniane standardowo, metodą rozgłoszeniową (na poziomie warstwy sieciowej stosowany jest adres docelowy ). Aby zapobiec sytuacji, gdy wszystkie routery w tym samym czasie rozpoczynają rozsyłanie danych, faktyczny czas aktualizacji wybierany jest z przedziału od 25,5 do 30 sekund. W protokole RIP jedynym elementem wykorzystywanym do obliczenia metryki jest liczba skoków przez kolejne routery na trasie do sieci docelowej. Jeżeli do wybranej sieci prowadzą dwie (lub więcej) trasy z jednakową liczbą skoków, obie będą pokazywane w tabeli routingu, w innych sytuacjach pokazywana jest tylko trasa z najlepszą metryką. Pełna tabela routingu ogłaszana jest do routerów sąsiednich cyklicznie co około 30 sekund.

5 Protokół RIP włączany jest głównym poleceniem konfiguracyjnym router RIP. Dodatkowo należy skonfigurować proces RIP podkomendą network. Polecenie network ma podwójne znaczenie: po pierwsze określa, które z bezpośrednio podłączonych sieci będą ogłaszane do routerów sąsiednich, po drugie wskazuje interfejsy routera, które będą pracować w danym protokole. Składnia polecenia network jest następująca: network Klasowy_Adres_Sieci. Polecenie network wymaga podania adresu sieci wynikającego z klasy, nie można stosować adresu podsieci ani konkretnego adresu interfejsu. Nie podaje się również maski podsieci. Wyobraźmy sobie sytuację przedstawioną na rysunku obok. Wykonanie tylko polecenia network podczas konfiguracji protokołu RIP spowoduje, że żadna z sieci bezpośrednio podłączonych nie będzie rozgłaszana przez żaden interfejs (nie zostało włączone ogłaszanie na interfejsach S0 i S1, a sieć domyślnie w ogóle nie jest rozgłaszana przez interfejs E0, o czym więcej w dalszej części artykułu). Z kolei wykonanie tylko polecenia network spowoduje ogłaszanie podsieci przez interfejs S1 i podsieci przez interfejs S0. Tym razem sieć w ogóle nie może być ogłaszana, a dodatkowo podsieci sieci głównej nie będą ogłaszane przez interfejs E0 (nie jest objęty poleceniem network). Aby przykładowy router A ogłaszał wszystkie sieci przez wszystkie interfejsy, wymagana będzie następująca konfiguracja: RouterA(config)#router RIP RouterA(config-router)#network RouterA(config-router)#network Przykładowy układ czterech routerów w pętli W kilku kolejnych zagadnieniach dotyczących protokołu RIP będziemy wykorzystywać układ czterech routerów połączonych w zamkniętej pętli (p. rysunek). Konfiguracja routera c2600 jest następująca: c2600(config)#router RIP c2600(config-router)#network c2600(config-router)#network Konfiguracja pozostałych routerów będzie analogiczna (każdy z nich ogłaszać będzie inną sieć IP stosowaną w segmencie LAN). Aby wyświetlić zawartość tabeli routingu, na routerze c2600 wykonujemy polecenie show ip route: Gateway of last resort is not set R /24 [120/1] via , 00:00:03, Serial0/0 R /8 [120/1] via , 00:00:10, Serial0/1 R /24 [120/2] via , 00:00:10, Serial0/1 [120/2] via , 00:00:04, Serial0/ /24 is subnetted, 1 subnets

6 C is directly connected, Ethernet0/ /24 is subnetted, 4 subnets R [120/1] via , 00:00:10, Serial0/1 R [120/1] via , 00:00:04, Serial0/0 C is directly connected, Serial0/0 C is directly connected, Serial0/1 Protokół RIP - parametry czasowe Update (czas aktualizacji) - czas wysyłania kolejnych aktualizacji. W protokole RIP domyślnie około 30 sekund. Invalid (trasa nieważna) - zegar uruchamiany razem z ostatnią aktualizacją. Przy braku aktualizacji, po przekroczeniu tego czasu trasa oznaczana jest jako nieważna, ale nie jest automatycznie usuwana z tabeli routingu, tylko przechodzi w tryb przytrzymania trasy (hold down). W protokole RIP czas ten wynosi domyślnie 180 sekund (6 czasów aktualizacji). Hold down (przytrzymywanie trasy) - czas przetrzymywania w tabeli routingu tras nieważnych (nieaktualizowanych). Trasa w tym trybie oznaczana jest w tabeli routingu jako "possibly down", ale jest cały czas wykorzystywana do wysyłania pakietów i router nie akceptuje ewentualnych ogłoszeń tej trasy od innych sąsiadów. Zastosowano tutaj zasadę, że lepiej przytrzymać w tabeli routingu trasę być może uszkodzoną, niż zbyt szybko przełączyć się na inną trasę do tej samej sieci, ale z wyższą metryką. W protokole RIP czas ten wynosi domyślnie 180 sekund (chyba że wcześniej skończy się czas flush). Flush (usuwanie trasy z tabeli) - czas, po którym trasa nieaktualizowana usuwana jest z tabeli routingu. Zegar ten uruchamiany jest razem z ostatnią aktualizacją trasy. Ponieważ w protokole RIP czas ten wynosi domyślnie 240 sekund, więc w praktyce trasa nieaktualizowana usunięta zostanie z tabeli routingu już po 60 sekundach trybu hold down (plus 180 sekund czasu invalid). Sieci zgłaszane dynamicznie w protokole RIP oznaczane są literką R, wiarygodność protokołu RIP standardowo ustawiona jest na wartość 120, a metryka to po prostu liczba skoków do sieci docelowej. Zwróćmy uwagę, że dla każdej pozycji zgłaszanej dynamicznie wyświetlany jest też czas jej ostatniej aktualizacji (w normalnych warunkach poniżej 30 sekund dla protokołu RIP). Sieć z punktu widzenia routera c2600 dostępna jest przez dwie jednakowo dobre (metryka) trasy, odpowiednio przez interfejs S0/0 i S0/1. W przypadku uruchomienia przełączania procesowego - pakiet po pakiecie (omawialiśmy to w poprzednim artykule) - router realizowałby równoważenie ruchu, przesyłając połowę pakietów przez pierwszy interfejs, a połowę przez drugi. W przypadku wystąpienia trudnych do zidentyfikowania problemów z ogłaszaniem tras w protokole RIP, najlepiej posłużyć się poleceniem debug. Przykładowo komenda debug ip RIP pozwala śledzić tylko ruch związany z protokołem RIP, z dokładnym podziałem, jakie sieci są ogłaszane bądź otrzymywane przez poszczególne interfejsy. W poniższym fragmencie komunikatów wyświetlanych w trybie śledzenia na routerze c2600 zauważmy podawaną liczbę skoków bądź metrykę, stosowaną wersję protokołu RIP (v1) oraz podział na ogłaszane podsieci i sieci główne: 00:53:23: RIP: received v1 update from on Serial0/1 00:53:23: in 1 hops 00:53:23: in 1 hops 00:53:23: in 2 hops 00:53:23: in 2 hops 00:53:29: RIP: sending v1 update to via Serial0/0 ( ) 00:53:29: subnet , metric 2 00:53:29: subnet , metric 1 00:53:29: network , metric 2 00:53:29: network , metric 1 Oprócz omawianego wcześniej czasu aktualizacji, w procesie zarządzania zawartością tabeli routingu uwzględniane są jeszcze inne parametry czasowe - p. ramka. Domyślne parametry czasowe stosowane w protokole RIP zmodyfikować można poleceniem: timers basic update invalid holddown flush. Aby zilustrować stosowanie poszczególnych czasów, posłużymy się przedstawionym wcześniej układem czterech routerów i w tabeli routingu routera c2600 będziemy obserwować sieć (LAN za routerem A), która nie będzie poprawnie aktualizowana. W tym celu w konfiguracji protokołu RIP na routerze A należy wyłączyć wysyłanie ogłoszeń przez interfejs Serial 0 poleceniem:

7 RouterA(config-router)#passive-interface Serial0 Przez pierwsze 180 sekund trasa pokazywana jest poprawnie i wykorzystywana jest podczas przesyłania pakietów do sieci (tylko czas ostatniej aktualizacji zwiększa się powyżej 30 sekund): R /24 [120/1] via , 00:01:13, Serial0/0 Po upływie około 3 minut kończy się czas invalid i trasa przechodzi w tryb hold down, w którym nadal będzie wykorzystywana do obsługi ruchu dla sieci : R /24 is possibly down, routing via , Serial0/0 Teoretycznie trasa może pozostawać w trybie hold down przez 180 sekund, ale już po 60 sekundach kończy się czas flush (zegar ten uruchamiany jest razem z ostatnią aktualizacją) i trasa usuwana jest z tabeli routingu, a na jej miejsce pojawia się nowy wpis, prowadzący do sieci przez router B z wyższą metryką równą 3: R /24 [120/3] via , 00:00:10, Serial0/1 Po wyłączeniu komendy passive-interface, do tabeli routingu natychmiast powraca pierwotna trasa do sieci , ponieważ jest ogłaszana z lepszą metryką (1 skok). Jedną z głównych wad protokołu RIP jest sposób obliczania metryki, uwzględniający tylko liczbę skoków do sieci docelowej. Przy obliczaniu kosztu danej trasy w ogóle nie uwzględnia się parametrów transmisyjnych, takich jak przepustowość, wprowadzane opóźnienie czy obciążenie poszczególnych interfejsów. Powróćmy do poprzedniego modelu czterech routerów. Router c2600 kieruje się do sieci zawsze przez router A, gdyż jest to tylko jeden skok. Moglibyśmy sobie jednak wyobrazić sytuację, w której połączenie między routerem c2600 i A ma bardzo małą przepustowość w porównaniu z poszczególnymi połączeniami na trasie "na około" przez router B. W domyślnej konfiguracji protokół RIP jest bezradny wobec tego problemu, można jednak posłużyć się dodatkowymi poleceniami, które sztucznie będą podnosić metrykę w protokole RIP dla pewnych, wybranych tras. Poniżej przedstawiamy przykład konfiguracji routera c2600, w wyniku której trasa do sieci będzie miała podnoszoną metrykę o wartość 4. W efekcie łączna metryka przyjmie wartość 5 i będzie gorsza niż koszt trasy do sieci przez router B (metryka równa 3): c2600(config)#access-list 1 permit c2600(config)#router rip c2600(config-router)#offset-list 1 in 4 serial0/0 Polecenie offset-list podawane w konfiguracji protokołu RIP odczytujemy następująco: dla ogłoszeń przychodzących (in) do interfejsu Serial 0/0, które są zgodne z listą dostępu numer 1 (zdefiniowaną w poleceniu access-list - listy dostępu omówimy w jednym z następnych artykułów), należy podnosić metrykę o wartość 4. Zauważmy, że pokazany tutaj zapis oznacza zezwolenie (permit) dla ogłoszeń dotyczących sieci (zapis w tzw. odwrotnej masce oznacza, że ostatni bajt adresu sieci może być dowolny - ustawione jedynki). W efekcie przedstawionej konfiguracji, w tabeli routingu routera c2600 pojawi się następujący wpis dla sieci : R /24 [120/3] via , 00:00:10, Serial0/1 Oczywiście router A, przesyłając pakiety do routera c2600 (do sieci ), będzie posługiwał się trasą bezpośrednią (z metryką 1), chyba że na routerze A wprowadzimy analogiczną konfigurację dla sieci Protokół RIP przekazuje pełną zawartość tabeli routingu do routerów sąsiednich, stosując metodę rozgłoszeniową; oznacza to rozsyłanie informacji do wszystkich. W pewnych sytuacjach ta domyślna konfiguracja może okazać się rozwiązaniem nadmiarowym, a wręcz niedobrym. Wyobraźmy sobie taki układ routerów, jak na rysunku. Chcielibyśmy, aby router c2600 przesyłał kompletną tabelę routingu do routera B, ale nie do routera A. Router c2600 nie może więc posługiwać się metodą rozgłoszeniową, zamiast tego musi jawnie wskazać router B jako odbiorcę (p. pokazane niżej polecenia konfiguracyjne). Polecenie passive-interface (stosowane już wcześniej) wyłącza metodę rozgłoszeniową na wybranym interfejsie, natomiast komenda neighbor wskazuje konkretnego sąsiada, do którego wysyłane będą informacje protokołem RIP: C2600(config)#router rip C2600(config-router)#passive-interface Ethernet 0/0

8 C2600(config-router)#neighbor Protokół RIP w wersji 2 Protokół ten opisany jest w dokumencie RFC 1723, w porównaniu z wersją pierwszą wprowadzono w nim szereg modyfikacji. Główną zmianą jest ogłaszanie maski podsieci razem z adresem sieci. W ten sposób w wersji drugiej protokół RIP nadal jest protokołem wektora odległości, ale bezklasowym. Nie występuje już problem sieci nieciągłych, można także wyłączyć automatyczne łączenie tras na granicy sieci głównych. Dzięki rozsyłaniu maski podsieci protokół RIP w wersji drugiej obsługuje sieci VLSM (Variable Length Subnet Masking), czyli te, w których stosuje się różnej długości maskę dla podsieci tej samej sieci głównej. Zoptymalizowano także sposób komunikacji z routerami sąsiednimi. W wersji drugiej nadal wykorzystywany jest port 520 protokołu UDP, ale transmisja realizowana jest w drodze multiemisji z wykorzystaniem specjalnej grupy o adresie Dzięki temu ruch związany z protokołem RIP nie obciąża wszystkich urządzeń w danym segmencie, a jedynie routery należące do grupy Wprowadzono także możliwość wzajemnego uwierzytelniania routerów wymieniających informacje. Pozwala to wyeliminować z sieci routery nieautoryzowane, od których nie będą akceptowane ogłoszenia. Dla zapewnienia pełnej współpracy ze starszymi urządzeniami, które posługują się tylko wersją pierwszą RIP, dodano komendy pozwalające włączyć pełną zgodność z wersją pierwszą. W poprzedniej sekcji wielokrotnie odwoływaliśmy się do przykładowego układu czterech routerów połączonych w pętli. Teraz dla tego samego układu włączmy wersję drugą protokołu RIP. W tym celu należy posłużyć się poleceniem version: c2600(config)#router rip c2600(config-router)#version 2 Niestety, po włączeniu wersji drugiej w tabeli routingu routera c2600 pojawia się sieć jako 8-bitowa, choć faktycznie na routerze B jest to sieć 24-bitowa Oznacza to, że choć wersja druga domyślnie jest protokołem bezklasowym, stosuje automatyczne łączenie tras na granicy sieci głównych: R /8 [120/1] via , 00:00:04, Serial0/1 Aby ten stan zmienić, należy w konfiguracji protokołu RIP wykonać polecenie no auto-summary. Wprowadzenie tej zmiany skutkuje nowym wpisem w tabeli routingu routera c2600: R [120/1] via , 00:00:01, Serial0/1 Komenda debug ip RIP może być ponownie wykorzystana do zweryfikowania działania wersji drugiej protokołu RIP. Zwróćmy uwagę na ogłaszaną maskę podsieci oraz specjalną grupę multiemisji ( ): RIP: received v2 update from on Serial0/1 05:46:17: /24 -> in 1 hops 05:46:17: /24 -> in 1 hops 05:46:17: /24 -> in 2 hops 05:46:17: /24 -> in 2 hops 05:46:17: RIP: sending v2 update to via Serial0/1 ( ) 05:46:17: /24 -> , metric 2, tag 0 05:46:17: /24 -> , metric 1, tag 0 05:46:17: /24 -> , metric 2, tag 0 05:46:17: /24 -> , metric 1, tag 0 Rysunek obok przedstawia przykładowy układ czterech routerów pracujących z różnymi wersjami protokołu RIP. Aby umożliwić routerowi A wysyłanie i odbieranie ogłoszeń przez interfejs Ethernet 0/0 zarówno dla wersji 1, jak i wersji

9 2, należy w konfiguracji interfejsu E 0/0 wykonać następujące polecenia: RouterA(config-if)#ip rip send version 1 2 RouterA(config-if)#ip rip receive version 1 2 RouterA(config-if)#no ip split-horizon Polecenie pierwsze włącza wysyłanie ogłoszeń zarówno w trybie rozgłoszeniowym (wersja 1), jak i w trybie multiemisji (wersja 2). Polecenie drugie pozwala odbierać komunikaty z wersji pierwszej i drugiej. Komenda no ip split-horizon (omówimy ją w dalszej części artykułu) jest tutaj niezbędna, aby router A wysyłał do routera B informacje o sieciach, których nauczył się od routera c2600 (i odwrotnie). Ponieważ poprzez interfejs Serial 0/0 router A sąsiaduje tylko z routerem wersji pierwszej, w konfiguracji interfejsu S 0/0 należy wykonać polecenia: RouterA(config-if)#ip rip send version 1 RouterA(config-if)#ip rip receive version 1 Proces uwierzytelniania realizowany jest w parze routerów wymieniających pakiety RIP. Opiera się na wspólnym (identycznym) haśle zdefiniowanym na obydwu routerach. Dostępne są dwie metody przekazywania hasła między routerami. W metodzie domyślnej hasło przesyłane jest jawnym tekstem wewnątrz pakietu RIP i niepowołane osoby, którym uda się podsłuchać pakiety w sieci mogą to hasło odczytać. Metoda druga wymaga zastosowania odpowiedniej komendy, jest jednak rozwiązaniem o wiele bezpieczniejszym, gdyż używa algorytmu MD5. Hasło w tej metodzie nie jest bezpośrednio przesyłane. Na podstawie treści pakietu RIP oraz treści hasła tworzony jest, zgodnie z algorytmem MD5, 128-bitowy podpis cyfrowy, który następnie przesyłany jest do routera sąsiedniego razem z pakietem RIP. Router sąsiedni, znając to samo hasło, może na podstawie otrzymanego pakietu wyliczyć samodzielnie 128-bitowy łańcuch i porównać go z podpisem otrzymanym w pakiecie. Konfigurowanie procesu uwierzytelniania wymaga zdefiniowania zestawu kluczy, do których przypisane będą hasła stosowane w różnych godzinach do nadawania i odbierania informacji od routera sąsiedniego. Przeanalizujmy poniższy zestaw poleceń konfiguracyjnych na routerze c2600, włączających uwierzytelnianie metodą MD5: 2600(config)#key chain zestaw1 2600(config-keychain)#key (config-keychain-key)#key-string cisco 2600(config-keychain-key)#accept-lifetime 08:00:00 Mar infinite 2600(config-keychain-key)#send-lifetime 08:00:00 Mar infinite 2600(config)#interface E 0/0 2600(config-if)#ip rip authentication key-chain zestaw1 2600(config-if)#ip rip authentication mode md5 W powyższym przykładzie tworzony jest zestaw kluczy o nazwie zestaw1. Nazwa ta ma znaczenie lokalne i może być dowolna na każdym routerze. W ramach zestawu utworzono jeden klucz, któremu przypisano hasło cisco. To hasło musi być identyczne z hasłem przypisanym do klucza na routerze sąsiednim. Dwie dodatkowe komendy acceptlifetime oraz send-lifetime służą do określenia, kiedy dany klucz może być stosowany odpowiednio do odbierania i wysyłania pakietów RIP. Klucz numer 1 może być wykorzystywany od godziny 8:00 10 marca 2001 i ma nieskończoną ważność. W konfiguracji interfejsu Ethernet 0/0 włączono korzystanie z zestawu kluczy zestaw1 w procesie uwierzytelniania komunikacji przez ten interfejs. Komenda ostatnia (nieobowiązkowa) włącza korzystanie z metody opartej na algorytmie MD5 (domyślnie hasło przesyłane jest jawnym tekstem). Protokół IGRP Standardowo jeden pakiet protokołu RIP może przesłać maksymalnie 25 pozycji z tabeli routingu. Podczas stosowania metody uwierzytelniania z przesyłaniem hasła jawnym tekstem pierwsza pozycja w pakiecie RIP zawiera hasło. W metodzie opartej na algorytmie MD5 dwie pozycje w pakiecie RIP (pierwsza i ostatnia) zarezerwowane są na 128-bitowy podpis cyfrowy. Protokół IGRP opracowany został przez firmę Cisco w celu wyeliminowania niektórych ograniczeń protokołu RIP. Jedną z najważniejszych zmian jest znacznie większy dopuszczalny rozmiar sieci. W protokole RIP najdłuższa ścieżka mogła mieć tylko 15 skoków, w protokole IGRP zwiększono tę wartość do 255 (domyślnie limit ustawiony jest na 100 skoków). Jako protokół wektora odległości i protokół klasowy IGRP podlega takim samym zasadom pracy, jak protokół RIP i w wielu punktach jest do niego podobny. Poszczególne sieci ogłaszane są do sąsiadów przez wszystkie włączone interfejsy z wykorzystaniem komunikacji rozgłoszeniowej. Zmieniono jednak wartości liczników czasowych w porównaniu z protokołem RIP (ich znaczenie jest identyczne), co pokazuje poniższa tabela:

10 W ramach zestawu można zdefiniować kilka kluczy, które mogą być stosowane w różnym czasie, niezależnie dla trybu wysyłania i odbierania danych. Poszczególne klucze przeglądane są kolejno (od najmniejszego numeru do największego), aż znaleziony zostanie ten, który można wykorzystać w danym czasie przy wysyłaniu (albo odbieraniu) pakietów RIP. Opcja infinite w poleceniach accept-lifetime i send-lifetime oznacza nieskończoną ważność klucza, począwszy od wskazanej daty. Innym rozwiązaniem jest podanie w powyższych poleceniach daty i czasu wygasania kluczy. Można też zadeklarować czas życia kluczy od wskazanej daty przez określoną liczbę sekund. W porównaniu z RIP znacznie zoptymalizowano format pakietu IGRP, a protokół przenoszony jest bezpośrednio przez warstwę IP jako protokół nr 9 (RIP wykorzystuje UDP). Kolejną ciekawą zmianą jest możliwość rozłożenia ruchu pakietów na kilka tras o niejednakowej metryce, prowadzących do tej samej sieci. Jedną z najważniejszych cech protokołu IGRP jest jednak zupełnie inny sposób obliczania metryki trasy. W protokole RIP koszt trasy opierał się tylko na liczbie skoków do sieci docelowej. IGRP przesyła i monitoruje liczbę skoków, ale tylko w celu sprawdzania, czy trasa nie jest zbyt długa (255 skoków maksymalnie). Liczba skoków nie jest w ogóle brana pod uwagę przy wyliczaniu metryki. W zamian uwzględnia się 5 następujących parametrów: Czas Wartość Przepustowość - wartość stała definiowana w konfiguracji interfejsu, ustawiana poleceniem bandwidth. Im większa wartość, tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie uwzględniana w metryce. Opóźnienie - wartość stała definiowana w konfiguracji interfejsu, ustawiana poleceniem delay. Im mniejsza wartość, tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie uwzględniana w metryce. Pewność - wartość dynamicznie mierzona na poziomie interfejsu i wyrażana jako liczba z przedziału od 1 do 255. Im większa wartość (mniej błędów na interfejsie), tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie nieuwzględniana w metryce. Obciążenie - wartość dynamicznie mierzona na poziomie interfejsu i wyrażana jako liczba z przedziału od 1 do 255. Im mniejsza liczba (mniej obciążony interfejs), tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie nieuwzględniana w metryce. MTU - maksymalny rozmiar pola danych ramki przesyłanej w danym segmencie. Protokół IGRP śledzi najmniejszą wartość MTU na trasie, ale obecnie w ogóle nie uwzględnia tego parametru w metryce. Update od 72 do 90 sekund Invalid 270 sekund Hold down 280 sekund Flush 630 sekund Aktualne wartości powyższych parametrów wyświetlić można poleceniem show interfaces. Ponieważ Pewność i Obciążenie są parametrami rzeczywistymi, zmieniającymi się w trakcie pracy interfejsu, oznaczałoby to również "ciągłą" zmianę metryk. Aby temu zapobiec, wprowadzono rozwiązanie, w którym parametry te wyznaczane są z dokładnością do 5 minut na podstawie średniej ważonej z odczytów wykonywanych co 5 sekund. Kompletny wzór, na podstawie którego wyznacza się metrykę ma postać: metryka = [k1*bw IGRP(min) + (k2*bw IGRP(min) )/(256-LOAD) + k3*dly IGRP(sum) ] * [k5/reliability + k4] Zwróćmy uwagę na stosowane we wzorze stałe od k1 do k5. Jeżeli stała k5 przyjmuje wartość 0, ostatni składnik wzoru (nawias kwadratowy) nie jest w ogóle uwzględniany (wynik mnożenia zawsze byłby zerowy). Domyślnie stała k1=k3=1, a pozostałe stałe mają wartość 0, co oznacza, że powyższy wzór przekształca się do następującego: metryka = BW IGRP(min) + DLY IGRP(sum) Wartości stałych od k1 do k5 można zmienić poleceniem metric weights tos k1 k2 k3 k4 k5

11 Składnik BWIGRP(min) oblicza się, dzieląc 107 przez najmniejszą Przepustowość na całej trasie, natomiast DLYIGRP(sum) jest sumą opóźnień wprowadzanych przez wszystkie interfejsy wyjściowe na całej trasie wyrażoną w dziesiątkach ms. Wyznaczymy teraz metrykę przykładowej trasy prowadzącej z routera A do sieci 5 za routerem D (patrz rys. obok). Najniższa przepustowość na trasie z routera A do sieci 5 wynosi 512 kb/s, stąd: BW IGRP(min) = 107/512 = oraz DLY IGRP(sum) = 50000/10 = 5000, czyli metryka= =24531 Protokół IGRP konfigurujemy podobnie jak protokół RIP, za pomocą głównego polecenia konfiguracyjnego router oraz podkomend network, których znaczenie i działanie jest takie samo, jak w protokole RIP. Zasadniczą różnicą jest stosowanie opcji obszar w poleceniu router, wskazującej identyfikator obszaru autonomicznego, w tym wypadku zwanego również domeną routingu. W przeciwieństwie do protokołu RIP, routery pracujące z protokołem IGRP mogą zostać logicznie przydzielone do różnych obszarów, w ramach których wymieniane są informacje. Standardowo routery pracujące w dwu różnych obszarach nie wymieniają informacji o sieciach. W naszym przykładowym układzie czterech routerów połączonych w pętli (patrz str. 69), konfiguracja routera c2600 mogłaby być taka: c2600(config)#router IGRP 10 c2600(config-router)#network c2600(config-router)#network Konfiguracja pozostałych routerów będzie analogiczna. Założono, że wszystkie routery pracują w obszarze 10. Zawartość tabeli routingu wyświetlić można poleceniem show ip route: Gateway of last resort is not set I /24 [100/80135] via , 00:00:21, Serial0/0 I /8 [100/80225] via , 00:00:22, Serial0/1 I /24 [100/82135] via , 00:00:22, Serial0/0 [100/82135] via , 00:00:22, Serial0/ /24 is subnetted, 1 subnets C is directly connected, Ethernet0/ /24 is subnetted, 4 subnets I [100/82125] via , 00:00:22, Serial0/1 I [100/82125] via , 00:00:22, Serial0/0 C is directly connected, Serial0/0 C is directly connected, Serial0/1 c2600#

12 Ponownie wyświetlane są dwie trasy do sieci z jednakową metryką Wiarygodność protokołu IGRP wynosi 100. Wyobraźmy sobie teraz, że na routerze c2600, w konfiguracji interfejsu Serial 0/0 zwiększono parametr Opóźnienie, wykonując komendę delay (wartość w dziesiątkach ms). Spowoduje to zwiększenie metryki prowadzącej do sieci przez ten interfejs i po pewnym czasie trasa ta, jako gorsza, zostanie z tabeli routingu usunięta. Aktualny stan parametrów wpływających na metrykę wyświetlić można dla interfejsu S0/0 poleceniem show interfaces S0/0. Bardzo ciekawą cechą protokołu IGRP jest możliwość rozłożenia ruchu pakietów na kilka tras o różnych metrykach. W omawianym powyżej przykładzie trasa prowadząca do sieci przez interfejs S0/0 została usunięta z tabeli routingu z powodu gorszej metryki. Jeśli jednak w konfiguracji protokołu IGRP na routerze c2600 zastosujemy polecenie variance zakres, w tabeli routingu oprócz trasy najlepszej pojawią się również te, których metryka nie będzie niższa niż iloczyn zakresu i najlepszej metryki. W naszym przykładzie najlepsza metryka trasy przez interfejs S0/1 wynosi Trasa przez interfejs S0/0 jest mniej niż 3 razy gorsza (zmieniono opóźnienie na ). Aby w tabeli routingu pojawiły się obie trasy, należy wykonać następujące polecenia: c2600(config)#router IGRP 10 c2600(config-router)#variance 3 Skutek obserwujemy w poleceniu sh ip route: I /24 [100/240135] via , 00:00:16, Serial0/0 [100/82135] via , 00:00:16, Serial0/1 Jeżeli teraz na routerze c2600 włączone zostanie przełączanie pakiet po pakiecie (no ip route-cache), pakiety do sieci rozdzielane będą między poszczególne interfejsy w stosunku 1 do 3 (wynika to ze stosunku metryk, a nie z komendy variance 3), co sprawdzić można po wydaniu polecenia debug ip packet. Polecenie variance 3 oznacza, że w tabeli routingu pojawią się też trasy z metryką dwa razy gorszą od najlepszej, ale nie cztery razy gorszą. Po przekroczeniu dozwolonej liczby skoków, dla określonej sieci ustawia się parametr DLYIGRP na wartość 0xFFFFFF, co oznacza, iż sieć jest nieosiągalna. Poszczególne parametry pracy protokołu IGRP (także RIP, jeśli jest włączony) wyświetlić można poleceniem show ip protocol. Zwróćmy uwagę na parametry czasowe, wartości stałych od k1 do k5, dozwoloną rozpiętość sieci (100), ogłaszane do sąsiadów sieci (podane klasowo), adresy sąsiadów, od których odbierane są informacje: c2600#sh ip protocol Routing Protocol is "igrp 10" Sending updates every 90 seconds, next due in 9 seconds Invalid after 270 seconds, hold down 280, flushed after 630 Outgoing update filter list for all interfaces is Incoming update filter list for all interfaces is Default networks flagged in outgoing updates Default networks accepted from incoming updates IGRP metric weight K1=1, K2=0, K3=1, K4=0, K5=0 IGRP maximum hopcount 100 IGRP maximum metric variance 3 Redistributing: igrp 10 Routing for Networks: Routing Information Sources: Gateway Distance Last Update :01: :01:20 Distance: (default is 100)

13 Zapobieganie pętlom Zarówno w sieciach wykorzystujących protokół RIP, jak i tych pracujących z protokołem IGRP może zdarzyć się, że routery zaczną odsyłać do siebie nawzajem pakiety, sądząc, że ten drugi wie, jak dostarczyć pakiet do sieci docelowej. Jest to przypadek pętli, która oprócz układu dwu sąsiednich routerów może obejmować swoim zasięgiem także większe grupy routerów (są to pętle rozległe). Wprowadzono kilka mechanizmów zabezpieczających sieć przed powstawaniem pętli. Pierwszy z nich, nazywany dzieleniem horyzontu (split horizon) oznacza, iż router nie może ogłaszać przez konkretny interfejs sieci, których nauczył się przez ten interfejs. Tę regułę nazywamy także blokadą ogłaszania wstecznego albo zakazem "uczenia swojego nauczyciela". Na zamieszczonym powyżej rysunku router B otrzymuje od sąsiada ogłoszenie o sieci przez interfejs S0. Router B nie może wysyłać informacji o sieci z powrotem przez ten sam interfejs. Reguła dzielenia horyzontu jest domyślnie włączona w konfiguracji interfejsów. Po jej wyłączeniu można doprowadzić do powstania pętli między routerami, co zaobserwujemy w przykładowym układzie czterech routerów fizycznie połączonych w pętli z włączonym protokołem RIP. Aby wyłączyć regułę dzielenia horyzontu, w konfiguracji interfejsu należy wykonać komendę: no ip split-horizon. Skutek sprawdzamy w poleceniu sh ip int s0/0: Serial0/0 is up, line protocol is up Internet address is /24 Split horizon is disabled Dla naszego przykładowego scenariusza dzielenie horyzontu należy wyłączyć w obydwu interfejsach szeregowych routera c2600 oraz w interfejsie s0 routera A i s1 routera B (sąsiedzi routera c2600). Dodatkowo na routerze c2600 usuwamy adres IP z interfejsu Ethernet 0/0 ( ), co spowoduje usunięcie informacji o sieci z tablicy routingu routera c2600. W przypadku systemu operacyjnego 11.3 router c2600 nie informuje o tym fakcie swoich sąsiadów, którzy w efekcie przysyłają do niego informacje o sieci ze zwiększoną metryką (równą 2). Router c2600 musi te informacje zaakceptować, gdyż nie ma innych, lepszych i sam ogłasza sieć do sąsiadów, ponownie zwiększając liczbę skoków (3). Routery A i B również muszą to ogłoszenie zaakceptować (mimo że zwiększa się metryka), gdyż router c2600 jest oryginalnym nauczycielem, od którego dowiedziały się o sieci Tak powstaje pętla, na skutek której pakiety do sieci router c2600 kierować będzie do routera A, a router A odsyłać będzie do c2600. W kolejnych cyklach czasowych, sieć jest ogłaszana z coraz większą metryką, co bardzo dobrze można zaobserwować po uruchomieniu procesu śledzenia deb ip RIP na routerze c2600: 08:29:45: RIP: sending v1 update to via Serial0/1 ( ) 08:29:45: network , metric 9 08:29:47: RIP: received v1 update from on Serial0/1 08:29:47: in 10 hops Dla powyższych ogłoszeń zawartość tabeli routingu routera c2600 będzie następująca: R /16 [120/10] via , 00:00:01, Serial0/1 W przypadku protokołu RIP pętla dla sieci automatycznie się skończy po przekroczeniu dozwolonej liczby skoków (15), gdyż sieć ta zostanie oznaczona jako nieosiągalna (z metryką równą 16). Pętle rozległe powstające w większej grupie routerów eliminuje się poprzez regułę dzielenia horyzontu z zatruwaniem wstecznym (split horizon with poisoned reverse). W przeciwieństwie do zwykłej reguły dzielenia horyzontu, tym razem zezwala się na ogłaszanie wsteczne, ale tylko w bardzo specyficznych sytuacjach. Wyobraźmy sobie parę routerów, w której router A regularnie ogłasza do routera B pewną sieć, za każdym jednak razem zwiększając metrykę tej trasy (co może być skutkiem powstania pętli w innej części sieci). Router B "zgadza się" na pierwsze podniesienie metryki przez router A, ale przy kolejnym ogłoszeniu z ponownie większą metryką router B "domyśla się", iż w sieci powstała pętla i "zatruwa" trasę poprzez wysłanie ogłoszenia z powrotem do routera A, ale z metryką oznaczającą sieć nieosiągalną (16 dla protokołu RIP). Powróćmy teraz do scenariusza omawianego powyżej, w którym wyłączono dzielenie horyzontu między routerem

14 c2600 i jego sąsiadami (między tymi routerami automatycznie wyłączone jest też zatruwanie wsteczne). W tym scenariuszu doprowadziliśmy do powstania pętli między routerem c2600 i jego sąsiadami, a skutek tego przenosi się również na router C. Między routerem A i C włączone jest dzielenie horyzontu oraz zatruwanie wsteczne. Router A zaczyna ogłaszać sieć do routera C z coraz większą metryką. Przy drugim podniesieniu metryki router C zatruwa trasę do sieci , wysyłając do routera A ogłoszenie z metryką 16. Router A otrzymuje więc informację, że do sieci na pewno nie można pójść przez router C: 08:34:49: RIP: sending v1 update to via Serial1 ( ) 08:34:49: RIP: build update entries 08:34:49: network metric 16 Kolejny mechanizm, którego celem jest przyspieszenie aktualizacji tabel routingu, to tzw. aktualizacja wymuszona (triggered update). Niezależnie od regularnych czasów aktualizacji (około 30 sekund dla protokołu RIP) router wysyła natychmiastowo do swoich sąsiadów informacje o sieci, dla której zmieniła się metryka (na lepszą bądź gorszą). Aktualizacja wymuszona przesyła tylko tę sieć, dla której zmieniła się metryka, a nie całą tabelę routingu, nie zakłóca też terminarza aktualizacji regularnych. Przykładem aktualizacji wymuszonej jest włączenie polecenia shutdown w konfiguracji interfejsu. Sieć IP tego interfejsu jest natychmiastowo usuwana z tabeli routingu, a do sąsiadów wysyłane jest ogłoszenie, iż sieć ta jest nieosiągalna. W zależności od systemu operacyjnego ogłaszana sieć zostanie od razu usunięta z tabeli routingu innych routerów bądź ustawiona w tryb przytrzymywania (hold down). Pamiętajmy, że usunięcie adresu IP z interfejsu routera z systemem operacyjnym 11.3 nie powoduje aktualizacji wymuszonej (w wersji 12.0 już tak). Redystrybucja danych routingu Proces redystrybucji danych o routingu między różnymi źródłami informacji najczęściej konfiguruje się w środowisku, w którym uruchomione są różne protokoły routingu dynamicznego. Jego celem jest przekazanie informacji o sieciach zebranych w ramach jednego protokołu do innego protokołu routingu dynamicznego. Można sobie wyobrazić rozbudowaną sieć, w której część urządzeń pracuje z wykorzystaniem protokołu RIP, a pozostała część korzysta z protokołu IGRP. Dzięki redystrybucji wszystkie routery będą posiadały informacje o wszystkich segmentach sieci. Specyficzną odmianą procesu redystrybucji jest rozgłaszanie tras statycznych przy wykorzystaniu protokołu routingu dynamicznego. Poprzez redystrybucję realizuje się także wymianę danych między różnymi obszarami w ramach protokołu IGRP. Podstawowym problemem przy przekazywaniu informacji z jednego źródła do innego jest zmiana metryki. Nie można bowiem przenieść tras z protokołu RIP, gdzie metryka to liczba skoków mniejsza niż 16, do protokołu IGRP, w którym koszt trasy wyznaczany jest według zupełnie innych kryteriów. W trakcie konfigurowania procesu redystrybucji w ramach określonego protokołu routingu dynamicznego należy podać wartość metryki, jaką będą otrzymywały wszystkie pobierane z innego źródła trasy. Prześledzimy teraz scenariusz, w którym router c2600 będzie realizował redystrybucję między protokołem RIP oraz IGRP (patrz rysunek). Przykład redystrybucji między RIP a IGRP Sieć z lewej strony routera c2600 (interfejs S0/0 oraz router A) korzysta z protokołu RIP, sieć z prawej strony (interfejs S0/1 oraz router B) stosuje protokół IGRP. Redystrybucję włącza się na routerze brzegowym dla kilku źródeł informacji; w tym wypadku jest to router c2600, na którym uruchomiono zarówno protokół RIP, jak i IGRP. Podstawowym poleceniem konfiguracyjnym jest komenda redistribute parametr wykonywana wewnątrz procesu, do którego dane pobierane są z zewnętrznego źródła wskazanego jako parametr. Przykładowa konfiguracja routera c2600 mogłaby być następująca: c2600(config)#router rip c2600(config-router)#redistribute igrp 10 metric 5 c2600(config-router)#passive-interface Serial 0/1 c2600(config-router)#network c2600(config)#router igrp 10

15 c2600(config-router)#redistribute rip c2600(config-router)#default-metric c2600(config-router)#passive-interface Serial 0/0 c2600(config-router)#network Zwróćmy uwagę na dwa sposoby określania metryki dla pobieranych tras. Metrykę można zdefiniować, stosując opcję metric w komendzie redistribute. W powyższym przykładzie trasy pobierane do protokołu RIP z obszaru 10 protokołu IGRP będą miały metrykę 5. Można także zdefiniować domyślną metrykę dla wszystkich poleceń redistribute, stosując komendę default-metric z odpowiednimi parametrami. W powyższym przykładzie polecenie default-metric wymagało aż pięciu parametrów, z których liczona jest metryka w protokole IGRP (Przepustowość, Opóźnienie, Pewność, Obciążenie, MTU). Dla protokołu RIP wymagany jest tylko jeden parametr - liczba skoków. Polecenie passive-interface blokuje ogłaszanie danego protokołu przez wskazany interfejs. Gdybyśmy dodatkowo chcieli w ramach protokołu RIP ogłaszać trasy statycznie wpisane do tabeli routingu routera c2600, należałoby wykonać następujące polecenie: c2600(config)#router rip c2600(config-router)#redistribute static metric 5 Na zakończenie skonfigurujmy redystrybucję między dwoma obszarami protokołu IGRP pokazanymi na rysunku. Ponieważ tym razem redystrybucja dotyczy tego samego protokołu, nie występuje tutaj problem zmiany metryki. Przykład redystrybucji między dwoma obszarami IGRP Konfiguracja routera c2600 będzie następująca: c2600(config)#router igrp 10 c2600(config-router)#redistribute igrp 20 c2600(config)#router igrp 20 c2600(config-router)#redistribute igrp 10 * * * Następny artykuł dotyczyć będzie filtrowania ruchu przechodzącego przez router, przy wykorzystaniu list dostępu. Autorzy są instruktorami i inżynierami systemowymi w firmie DC Edukacja (adresy WaldekP@edukacja.com i PiotrZ@edukacja.com ). Firma DC Edukacja specjalizuje w szkoleniach technicznych dla administratorów i inżynierów Microsoft i Cisco, przeprowadza również egzaminy VUE i Prometric. Posiada ośrodki szkoleniowe w Warszawie, Wrocławiu, Gdańsku i Kielcach.