WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Transkrypt

1 f~> Sygn. akt VI ACa 533/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Dnia 17 lutego 2015 r. Przewodniczący - Sędziowie: Sędzia SA Małgorzata Manowska SA Marcin Strobel SO (del) Aleksandra Kempczyńska Protokolant: Izabela Nowak po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Handlowego Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P> przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary pieniężnej na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt XVII AmE 153/11 oddala apelację. Na oryginale właściwe podpisy Za zgodność z oryginałem stwierdzani STARSZ^-SĘKRETARZ SĄDOWY Grażyna wierźman

2 Sygn. akt VI ACa 533/14 Uzasadnienie Decyzją z dnia 21 czerwca 2011 r., wydaną na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12, art. 56 ust. 2 w związku z art. 56 ust. 3 i 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej jako Pe") oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy " Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P przy ul., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, 1. że Przedsiębiorca - " Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P przy ul., naruszył warunek koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 21 stycznia 2009 r. Nr w ten sposób, iż 7 września 2010 r. oferował do sprzedaży gaz płynny, nie spełniający wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 28 grudnia 2006 r. w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego; 2. za działania opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy - ] Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P, przy ul. posiadającemu numer identyfikacji podatkowej NIP: karę pieniężną w wysokości złotych, co stanowi 0,19 % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez niego w roku 2010 r. 1

3 W dniu 11 lipca 2011 r. " Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P wniosła odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie w całości oraz zasądzenie od Prezesa URE na rzecz skarżącej Spółki kosztów podstępowania w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na odwołanie prezes URE podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2013 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że " ; Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P jest przedsiębiorcą, któremu decyzją z dnia 21 stycznia 2009 r., o nr udzielona została koncesja na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 16 maja 2009 r. do dnia 15 maja 2019 r. Spółka prowadzi przedmiotową działalność gospodarczą poprzez stację paliw w O przy ul., Zgodnie z punktem ww. decyzji, koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów. Pismem z dnia 28 marca 2011 r. Prezes UOKiK poinformował Prezesa URE, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 7 września 2010 r. przez inspektorów Wojewódzkich Inspektoratów Inspekcji Handlowej, m.in. na stacji paliw należącej do Spółki " Przedsiębiorstwo Handlowe ujawniono naruszenie warunków udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi przez oferowanie gazu płynnego LPG niespełniającego wymagań jakościowych określonych przepisami prawa. Inspektorzy prowadzący kontrolę pobrali w dniu 7 września 2010 r. próbkę paliwa w postaci gazu LPG ze zbiornika o pojemności 4850 litrów 2

4 zawierającego 1260 litrów gazu LPG z dostawy od M D Kontrolowana Spółka przedstawiła dowód dostawy nr z 1 września 2010 r. oraz świadectwo jakości z dnia 20 sierpnia 2010 r. sporządzone przez, Z protokołu z badań z dnia 10 września 2010 r., Nr, wynika, że w próbce gazu płynnego LPG, pobranej podczas kontroli przeprowadzonej u przedsiębiorcy w dniu 7 września 2010 r., stwierdzono zawartość siarki w wysokości 83 mg/kg, przy maksymalnej dopuszczalnej zawartości wynoszącej 50 mg/kg. Przekroczenie obowiązującej normy nastąpiło o 40,2 %. Ponowna kontrola na stacji paliw w O przy ul. została przeprowadzona w dniu 21 września 2010 r. Badania próbki gazu LPG pobranej podczas tej kontroli również z dostaw od M D wykazały, że gaz ten spełnia wymagania Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 r. ws. wymagań jakościowych dla gazu skroplonego LPG. Gaz skroplony LPG dostarczył kontrolowanej Spółce r " Przedsiębiorstwo Handlowe M D, prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi pod nazwą Dystrybucja ^ z siedzibą w miejscowości S W następstwie kontroli, przeprowadzonej u przedsiębiorcy przez inspektorów Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w dniu 28 września 2010 r., z przedstawionych przez przedsiębiorcę dokumentów i złożonych wyjaśnień wynika, że sprzedany Spółce Przedsiębiorstwo Handlowe gaz płynny zakupiony został 31 sierpnia 2010 r. w firmie, Sp. z o.o. z siedzibą w B (na podstawie faktury VAT ), która jest importerem gazu płynnego, a miejscem dystrybucji jest terminal przeładunkowy spółki zlokalizowany w B przy ul. Partia gazu dostarczona wg faktury SP. z o.o. w firmie. została zakupiona przez GmbH w Szwajcarii według 3

5 faktury nr z dnia 28 sierpnia 2010 r. a krajem pochodzenia dostawy była Rosja (country of origin-russia). Gaz został odprawiony w Oddziale Celnym w B w dniu 29 sierpnia 2010 r. wg dokumentu SAD w 7 wagonach. Zakwestionowana partia gazu płynnego została dostarczona przez M; D 1 bezpośrednio cysterną z terminalu bez magazynowania tego gazu ani bez uprzedniego jego zbadania. Przedsiębiorca dysponował dokumentem potwierdzającym przeprowadzenie badania jakości gazu LPG przez producenta paszport nr 980 E z dnia 12 sierpnia 2010 r. wydany przez Rossiskaja Federacja, J " okrug, P, raj on, Żi razjezd ] Pismem z dnia 8 kwietnia 2011 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę - r " " Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P o wszczęciu z urzędu postępowania ws. wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia przez niego warunku koncesji na obrót paliwami ciekłymi i jednocześnie wezwał przedsiębiorcę do nadesłania informacji i dokumentów dotyczących jego ogólnej sytuacji finansowej, osiągniętych przychodów i dochodów, uzyskanych z działalności gospodarczej ogółem w 2010 r. oraz przychodów i dochodów z działalności koncesjonowanej w zakresie paliw ciekłych w roku Przedsiębiorstwo Handlowe Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P nie ustosunkowało się do ww. pisma Prezesa URE. Pismem z dnia 25 maja 2010 r. Prezes URE zawiadomił Spółkę "" o zakończeniu postępowania dowodowego w ww. postępowaniu i o możliwości zapoznania się przez koncesjonariusza z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. 4

6 Przedsiębiorca nie podał ogólnej sytuacji finansowej, osiągniętych przychodów i dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej ogółem w 2010 roku ani przychodów i dochodów z działalności koncesjonowanej w zakresie paliw ciekłych w roku 2010 r. stąd Prezes URE przyjął przychód z działalności objętej koncesją w wysokości ,86 zł z opłaty z tytułu uzyskania koncesji". Powyżej opisany stan faktyczny nie był między stronami sporny i został ustalony przez Sąd Okręgowy w oparciu o ww. dowody, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń. Zdaniem Sądu I instancji zaskarżona decyzja jest prawidłowa, a podnoszone przez odwołującego w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować jej zmianą, ani też jej uchyleniem. W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zauważył, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 roku, Nr 89, poz. 625) karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Sąd ten stwierdził, że naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów z art. 56 ust. 1 i 2 Pe i wymierzenia na tej podstawie kary pieniężnej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. W ocenie Sądu I instancji, brzmienie powołanych wyżej przepisów przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w sytuacji spełnienia hipotezy przedmiotowej normy prawnej. Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe stanowi więc samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga zawinionego działania przedsiębiorcy. wykazania Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy uznał, że zachodzą podstawy do nałożenia na odwołującego się kary pieniężnej 5

7 za działanie stypizowane w art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe. W jego ocenie odwołujący akceptując warunki udzielonej mu koncesji, zaakceptował również obowiązek ujęty w jej punkcie , zgodnie z którym koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych określonych w niniejszej koncesji, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów lub z norm określonych obowiązującymi przepisami. Warunek koncesji jednoznacznie zakazywał sprzedaży paliw nie odpowiadających normatywnym wymaganiom jakościowym. Istotnym jest wyłącznie to, że wymagania koncesji nakazywały przedsiębiorcy podjąć wszelkie niezbędne działania, aby sytuacja taka nie miała miejsca. Zdaniem Sądu Okręgowego to na odwołującym, jako profesjonaliście ciążył obowiązek stworzenia takiej organizacji, aby wykluczyć możliwość wprowadzenia do sprzedaży gazu o jakości nie odpowiadającej normom określonym w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 roku w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego. Podkreślenia wymaga, że przedsiębiorcy mają pełną swobodę wyboru działań, które podejmą w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych. Mogą to czynić, np. poprzez pobranie stosownych próbek paliwa do kontroli. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika natomiast, że odwołujący nie poczynił jakichkolwiek działań, aby nie dopuścić do obrotu gazu o niewłaściwej jakości poprzestając na posiadaniu świadectwem jakości. Sąd Okręgowy podkreślił, że tego typu dokument jest jedynie oświadczeniem osoby (osób) ten dokument podpisującej, a nie dowodem na prawdziwość zawartych w nim treści. W postępowaniu sądowym jako dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Ponadto Sąd I instancji stwierdził, że przedłożone świadectwo jakości gazu z dnia 20 sierpnia 2010 r. sporządzone przez. nie dotyczy dostawy gazu, który według wyjaśnień Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w B z dnia 6 października 2010 r. 6

8 dostarczony został Przedsiębiorstwo Handlowe przez M D. M; D zakupił gaz w firmie w dniu 31 sierpnia 2010 r. i dostarczył Spółce tą samą cysterną bez magazynowania go w zbiornikach stacjonarnych. Z kolei zakupiony gaz z, pochodził z dostawy zakupionej od GmbH w Szwajcarii według faktury nr z dnia 28 sierpnia 2010 r. a krajem pochodzenia dostawy była Rosja (country of origin-russia). Gaz został odprawiony w Oddziale Celnym w B : w dniu 29 sierpnia 2010 r. wg dokumentu SAD w 7 wagonach. Wagony, których numery są wymienione w dokumencie SAD nie są tymi, z których pobrano próbki będące oceną jakości paliwa w raporcie z dnia 20 sierpnia 2010 r. sporządzone przez. Spółka nie sprawdziła, czy świadectwo jakości odpowiada dostawie gazu przez nią zakupionego. W toku działań kontrolnych realizowanych w ramach ogólnokrajowej kontroli jakości paliw Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej pobrał próbki gazu LPG, które przekazano następnie do autoryzowanego laboratorium, Pracownia Paliw w G, celem zbadania jego jakości. Według ustaleń Prezesa, z protokołu z przeprowadzonego badania próbki podstawowej z 10 września 2010 r. wynika, że gaz płynny nie spełnia wymagań jakościowych określonych w powyższym rozporządzeniu, z uwagi na zawyżoną zawartość siarki, która wynosiła wyniosła 83,0 mg/kg, gdzie maksymalna zawartość, przy uwzględnieniu tolerancji wynikającej z metody badawczej powinna wynosić 59,2 mg/kg. Tym samym dowiedzione zostało przekroczenie dopuszczalnego poziomu siarki o 40,2%. Sąd I instancji uznał więc, że odwołujący na własne ryzyko dopuścił do sprzedaży gaz płynny LPG o niewłaściwej jakości przyjmując na podstawie dokumentu z dnia 20 sierpnia 2010 r., że spełnia on normy jakościowe określone w obowiązujących przepisach. Ta okoliczność pozwala uznać, że odwołujący przejął na siebie odpowiedzialność za jakość 7

9 otrzymanego gazu. Ponadto Sąd Okręgowy stwierdził, że w przedmiotowej sprawie odwołujący w żaden sposób nie wykazał, że dopełnił należytej staranności, ocenianej zgodnie z art k.c. w zakresie obowiązku koncesyjnego określonego w punkcie przy uwzględnieniu zawodowego charakteru prowadzonej działalności. Zdaniem Sądu Okręgowego dla oceny czy wypełniający warunki koncesji czyni to z należytą starannością istotne znaczenie ma sporządzenie wzorca koncesjonariusza, który ma obowiązek wprowadzania do obrotu paliw, których parametry jakości odpowiadają normom wynikającym z rozporządzenia. Wzorcem tym w ocenie Sądu I instancji będzie jego zaangażowanie i dbałość o wykonanie zobowiązania. Jest to pewne minimum, którego może oczekiwać każdy klient i które zapewnia koncesjonariuszowi brak odpowiedzialności, za naruszenie warunków koncesji. Bezpieczeństwo obrotu i ochrona zaufania do koncesjonariusza nakazuje nadto, by przy ocenie dołożenia staranności szczególnego rodzaju zwrócić uwagę na ogólnie podzielane w społeczeństwie zasady jakie wiążą podmioty z wstępowaniem w stosunki określonego rodzaju. Oznacza to, że pewne przymioty, uzdolnienia i kwalifikacje będą uwzględniane w takim zakresie, w jakim objęte są powszechnie żywionymi oczekiwaniami dla stosunków danego rodzaju. W konsekwencji, ich brak oznaczać będzie winę, nawet jeżeli koncesjonariusz zdawał sobie sprawy ze swoich ograniczeń. Zachowanie odbiegające in minus od wzorca jest kwalifikowane jako niedbalstwo dłużnika, przy czym jeżeli ta różnica między wzorcem, a zachowaniem dłużnika jest bardzo znacząca, można mówić o rażącym niedbalstwie. W przekonaniu Sądu Okręgowego należy zatem uznać, że profesjonalizm dłużnika powinien przejawiać się w dwóch podstawowych cechach jego zachowania: postępowaniu zgodnym z regułami fachowej wiedzy oraz sumienności. Wzorzec należytej staranności musi uwzględnić zwiększone oczekiwania co do zawodowych kwalifikacji koncesjonariusza-specjalisty, co do 8

10 jego wiedzy i praktycznych umiejętności skorzystania z niej (por. wyrok SN z 21 września 2005 r., IV CK 100/05, LEX nr ). Obok fachowych kwalifikacji od profesjonalisty wymaga się zwiększonego zaangażowania w podjęte działania przygotowujące i realizujące świadczenie. Chodzi o większą zapobiegliwość, rzetelność, dokładność w działaniach dłużnika. Tak rozumiany wzorzec należytej staranności koncesjonariusza wymaga, by jego działania powodowały, że ewentualne możliwości wprowadzenia do obrotu paliwa o jakości nieodpowiadającej parametrom wynikającym z norm prawa były ograniczone do minimum. W przekonaniu Sądu Okręgowego dla przyjęcia, że odwołujący był należycie staranny w wykonywaniu obowiązków wynikających z koncesji konieczne jest wykazanie, że dbał o jakość wprowadzonego do obrotu paliwa, przy czym dbałość ta nie była jedynie formalną, polegająca na sprawdzeniu dokumentów, konieczne jest by w ramach tej dbałości koncesjonariusz podejmował także inne działania, mające na celu wyeliminowanie wprowadzania do obrotu paliwa o parametrach nieodpowiadających normie. Tymczasem spółka, jak zauważył Sąd I instancji, nawet nie sprawdziła otrzymanego dokumentu z dnia 20 sierpnia 2010 r. nie zażądała dodatkowych dokumentów wskazujących na źródło dostawy co w jego ocenie uprawnia do przypisania jej winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa. Sąd Okręgowy określił to jako sytuację gdy koncesjonariusz wie o możliwości wprowadzenia do obrotu paliwa o niewłaściwych parametrach (potencjalnej możliwości naruszenia koncesji), ale bezpodstawnie uważa, że tego nie czyni". W przekonaniu Sądu Okręgowego materiał dowodowy w sprawie nie dostarczył żadnych podstaw do wnioskowania, że odwołujący dołożył staranności szczególnego rodzaju, jako profesjonalista, by uniknąć takiej sytuacji. Oznacza to, że doszło do naruszenia warunków koncesji, a zatem zaszły przesłanki, z art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe. Skoro w wyniku przeprowadzonych kontroli ustalono, że wprowadzony do obrotu gaz płynny nie spełnia wymogów 9

11 jakościowych zgodnych z obowiązującymi przepisami, odpowiedzialność z tego tytułu spoczywa tylko i wyłącznie na podmiocie gospodarczym prowadzącym sprzedaż tego paliwa. Mając na uwadze, że działanie takie stanowi naruszenie warunków udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi słusznie, zdaniem Sądu Okręgowego, Prezes URE uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą podstawy do nałożenia na odwołującego kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Pe. W ocenie tego Sądu decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem ocena dokonana przez Prezesa URE, co do charakteru i rozmiaru naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy - Prawo energetyczne i udzielonej koncesji. W przekonaniu Sądu Okręgowego fakt naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych został stwierdzony ponad wszelką wątpliwość, z tego też względu wysokość kary pieniężnej w wysokości ,00 złotych, co stanowi zaledwie 0,19% przychodu z działalności koncesjonowanej ( ,86 zł) osiągniętego przez odwołującego w 2010 roku, Sąd ten uznał za symboliczną. Przede wszystkim Sąd I instancji zaznaczył, że Prezes URE mógł, stosowanie do treści art. 56 ust. 3 Pe, wymierzyć karę pieniężną w wysokości do 15 % przychodu ukaranego przedsiębiorcy. Sąd Okręgowy podkreślił, że kara pieniężna, o której wyżej mowa, ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań. Ponadto, w ocenie Sądu I instancji, wymierzona przedsiębiorcy kara pieniężna ustalona została z uwzględnieniem przepisu art. 56 ust. 3 Pe i pozostaje we właściwej proporcji do jego przychodu. Jego zdaniem sytuacja finansowa odwołującego pozwala na uiszczenia tej kary bez uszczerbku dla aktywów przedsiębiorstwa i nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia 10

12 finansowego dla dalszego wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej. Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy uznał, że ustalone w postępowaniu administracyjnym okoliczności dotyczące stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu odwołującego w pełni uzasadniają nałożenie kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa URE. Nie można podzielić twierdzenia odwołującego o nieustaleniu stopnia szkodliwości czynu. Odwołanie w tym zakresie jest jedynie polemiką z decyzją Prezesa URE sprowadzającą się do kwestionowania szkodliwości czynu. Ocena stopnia szkodliwości czynu jest uznaniowa, jednak dowodem za przypisaniem naruszeniu dużej szkodliwości przemawia stopień przekroczenia normy o 40,2%. Tego rodzaju procentowe zwizualizowanie przekroczenia normy nie może być zdaniem Sądu I instancji traktowane jako nie mające wpływu na środowisko skoro stanowi o 40% więcej niż zakłada norma. Zgodnie z koncesją Spółka miała wprowadzać do obrotu paliwa ciekłe, których parametry jakościowe są zgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów. Zdaniem Sądu I instancji zmniejszenie wysokości kary stałoby w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi za niezastosowanie się do bezwzględnie obowiązujących wymagań prawa energetycznego, jak również represyjno-wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przedsiębiorstwie przestrzegania reguł prawnych w przyszłości tym bardziej, że przedsiębiorca był już karany za wprowadzanie do obrotu paliwa niezgodnego z obowiązującymi przepisami. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących prowadzących do zmniejszenia wymiaru kary. Dokumenty załączone do odwołania nie świadczą o złej sytuacji finansowej spółki, tylko o dochodzeniu należnych jej wierzytelności. Sąd I instancji oddalił wniosek dowodowy z zeznań świadka i przesłuchania strony, bowiem Spółka nie wskazała jakie 11

13 konkretnie okoliczności chce dowieść tymi środkami a z układu uzasadnienia odwołania wynikało, że dowód byl powoływany na okoliczności bezsporne. Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie żądania zapłaty kwoty zł, lub oddalenie roszczenia o zapłatę ponad kwotę zł. Ewentualnie powód wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Powód podniósł zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego zawnioskowanego przez powoda pomimo, że przedmiotem tego dowodu były fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znacznie, oraz zarzut sprzeczności ustaleń Sądu I instancji z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającą się przede wszystkim w błędnym ustaleniu stopnia zawinienia skarżącej, a także błędnym ustaleniu stopnia szkodliwości czynu, które to ustalenia nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest bezzasadna. Sąd Apelacyjny w pełni popiera i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne i rozważania poczynione przez Sąd I instancji. Wskutek tego zbędne jest ich ponowne przytaczanie, należy zaś odnieść się do zarzutów apelacji. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zarzuty apelacji sprowadzają się wyłącznie do zakwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy, nie kwestionują zaś w ogóle merytorycznej sfery rozstrzygnięcia. Przy tym choć skarżący wskazuje, że zaskarża wyrok Sądu I instancji w całości to jednak żaden z podniesionych w apelacji zarzutów nie dotyczył tej jego części, w której oddalono odwołanie na punkt 1) decyzji Prezesa UKE t.j. co do stwierdzenia, iż powód naruszył warunki koncesji. Powód kwestionował jedynie te ustalenia (i to wyłącznie w części), które stały się podstawą określenia wysokości nałożonej kary. W tej sytuacji nie ma w 12

14 chwili obecnej podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia w ten sposób aby uchylić lub zmienić punkt pierwszy decyzji Prezesa UKE. Jak wyżej wskazano Sąd Apelacyjny podzielił rozważania prawne Sądu I instancji w całości, z kolei zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego sąd II instancji nie bierze pod uwagę z urzędu, z wyjątkiem tych, które skutkowały nieważnością postępowania. Takich zaś w odniesieniu do zaskarżonego rozstrzygnięcia nie można postawić. Nie mniej uznać należy za bezzasadne zarzuty apelacji, pozostawały one bowiem bez wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie powód wprowadził do obrotu gaz o parametrach niezgodnych z normami. Nie dołożył zatem należytej staranności w sprawdzeniu jakości paliwa oferowanego klientom, samo zaś żądanie przedstawienia certyfikatów potwierdzających jakość paliwa przy zakupie każdej partii nie jest wystarczające. Profesjonalista powinien podejmować wszelkie możliwe działania by sprostać znanym mu warunkom koncesji. Na tle niniejszej sprawy powód nie przedstawił żadnych dowodów pozwalających na wniosek, że podejmował działanie mające na celu sprawdzenie jakości zakupionego i oferowanego do sprzedaży paliwa, poza uzyskaniem świadectwa jakości paliwa od dostawcy. Przy tym jak zauważył Sąd Okręgowy wagony, których numery były wymienione w dokumencie SAD, nie były tymi, z których pobrano próbki do oceny jakości paliwa w raporcie z dnia 20 sierpnia 2010 roku, sporządzonego przez " Spółka nie sprawdziła, zaś czy świadectwo jakości odpowiada dostawie gazu przez nią zakupionego. Wbrew twierdzeniom strony powodowej nie można tu więc mówić o wypełnieniu przez nią standardów jakie zadeklarowała się przestrzegać w ramach przyznanego jej certyfikatu ISO, ani tym bardziej aby dochowała należytej staranności. Z kolei bez wpływu na ocenę działań powódki pod kątem zachowania standardów należytej staranności pozostaje to czy ograniczyła się do korzystania 13

15 z listwy kwalifikowanych i sprawdzonych dostawców. Abstrahując bowiem od tego, że z treści apelacji wynika, iż tak w rzeczywistości nie było, bowiem powódka sama przyznała, że kupuje też paliwo od innych dostawców, należy stwierdzić, że nie może to skutkować przerzuceniem odpowiedzialności z powódki jako koncesjonariusza na inną osobę, za to że wprowadzono paliwo niezgodne z przepisami. Jakkolwiek ograniczenie się do sprawdzonych dostawców może zmniejszyć ryzyko zakupu paliwa niespełniającego norm to nie eliminuje tej możliwości w całości. Tym samym powód także w tym wypadku winien czynić co w jego mocy aby ustrzec się naruszeniu warunków koncesji w ten sposób. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości, że Prezes URE prawidłowo nałożył na stronę powodową karę, jak i że kara ta nie jest nadmiernie wygórowana. Kara ta wynosi w przybliżeniu zaledwie 1/79 dopuszczalnej kary maksymalnej jaką zgodnie z art. 56 ust. 3 PE można nałożyć za tego typu naruszenie. Zdaniem Sądu II instancji biorąc już pod uwagę samą skalę naruszenia obowiązujących norm jakościowych paliwa (przekroczenie zawartości siarki o ponad 40%) oraz fakt, że powód był już w przeszłości karany za wprowadzenie do obrotu paliwa niezgodnego z obowiązującymi przepisami, uzasadnione było nałożenie na niego kary w tej wysokości. Poza tym w ocenie Sądu Apelacyjnego nie trzeba opinii biegłego aby ustalić, że znaczne przekroczenie norm zawartości siarki w paliwie jest szkodliwe dla środowiska. Wychodząc bowiem z założenia racjonalności działania prawodawcy, należy przyjąć, że skoro wprowadził on określone normy składu paliwa w celu ochrony środowiska, to jest oczywiste, ze ich znaczne przekroczenie wywiera negatywny wpływ na środowisko naturalne w znacznym stopniu. Powódka nie przedstawiła żadnych okoliczności, z których mogłoby wynikać, że przynajmniej w tym konkretnym przypadku, istnieje choćby prawdopodobieństwo, wystąpienia sytuacji gdy znacznie zwiększenie siarki w paliwie, wbrew ustalonym normom, nie wpływa negatywnie na środowisko. 14

16 Ponadto nie jest rzeczą Sądu kontrolowanie czy państwowe normy są pod tym względem prawidłowe. Na marginesie należy zaś zauważyć, że jest rzeczą powszechnie znaną, że nawet obecnie dopuszczone do obrotu paliwa są szkodliwe dla środowiska, czego wyrazem jest to, że w przyszłości zaplanowano dalsze ograniczenie zawartości szkodliwych substancji w nich, w miarę możliwości jakie daje postęp technologiczny. Tym samym nie sposób przyjąć za prawidłowe stanowiska powoda, że przekroczenie zawartości siarki w sprzedawanym przez niego paliwie o ponad 40%, nie miało negatywnego wpływu na środowisko. Już tylko z tego powodu należało więc uznać, że słuszne Prezes Urzędu Regulacji Energetyki przyjął wysoką szkodliwość naruszenia jakiego dopuścił się powód. Na koniec należy stwierdzić, że nie sposób uznać za słusznie twierdzenia powoda, że jedynie incydentalnie wprowadził do obrotu paliwo nie spełniające wymogów. Stwierdzenie to stoi bowiem w sprzeczności do niepodważonego ustalenia Sądu I instancji, że powód był już karany za podobne naruszenie warunków udzielonej mu koncesji. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku na podstawie art. 385 k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na przepisie art. 98 k.p.c. Naotyginaicwtaśdwepodpisv Za zgodność z orygmaiem stwierdzam STARSZY SEKRETARZ SĄDOWY ^Sfażyna Wierzman