W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Regina Owczarek Jędrasik (spr.) st. sekr. sąd. Ewelina Czerwińska

Transkrypt

1 Dnia 10 grudnia 2014 r. W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Sędzia SA Sędzia SA Protokolant: Krystyna Karolus Franczyk Regina Owczarek Jędrasik (spr.) Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania ( ) spółki z o.o. w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary pieniężnej na skutek apelacji pozwanego st. sekr. sąd. Ewelina Czerwińska od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt XVII AmE 175/11 I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala odwołanie; II. nakazuje pobrać od ( ) spółki z o.o. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty od apelacji, od obowiązku uiszczenia której pozwany jest zwolniony. Sygn. akt VIA Ca 357 / 14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 13 września 2011r. nr ( ) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki / dalej jako Prezes URE, pozwany / orzekł, że przedsiębiorca ( ) sp. z o. o. z siedzibą w W. naruszyła warunki koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej mu decyzją z dnia 9 lutego 2005r. Nr ( ) w ten sposób, iż prowadząc działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w P. przy ul. ( ) dokonywał sprzedaży paliw ciekłych przy wykorzystaniu kontenerowej stacji paliw, w skład której wchodziły dwa dwukomorowe zbiorniki naziemne o pojemności 20 m 3 każdy / punkt I decyzji/. Za naruszenie ustalone w punkcie I decyzji Prezes URE nałożył na Spółkę ( ) karę pieniężną w wysokości zł, co stanowi 0,034% przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2010r. / punkt II decyzji/. Od wyżej wskazanej decyzji ( ) sp. z o.o. w W. / dalej jako Spółka, powodowa Spółka, powódka/ wniosła odwołanie. 1

2 Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013r. sygn. akt XVII AmE 175/11 Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił decyzję w punkcie II w ten sposób, że odstąpił od wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust.6 a ustawy Prawo energetyczne / punkt 1 sentencji/ oraz orzekł o kosztach postępowania / punkt 2 sentencji/. Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia. Decyzją z dnia 9 lutego 2005r. Prezes URE udzielił Spółce koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lutego 2005r. do 15 lutego 2015r.. Według postanowienia koncesji, koncesjonariusz jest zobowiązany do spełniania określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej oraz do prowadzenia działalności na zasadach określonych w ustawie - prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych. Spółka prowadzi działalność koncesjonowaną poprzez stację paliw w P. przy ul. ( ), wybudowaną na podstawie decyzji nr ( ) z dnia 3 maja 1992r., mocą której Kierownik Urzędu Rejonowego w P. udzielił pozwolenia na budowę kontenerowej stacji paliw na działce położonej w P. przy ul ( ). W piśmie z dnia 10 lipca 2008r. powodowa Spółka poinformowała Prezesa URE między innymi o tym, że posiada stacje paliw ze zbiornikami naziemnymi, na których odbywa się sprzedaż oleju napędowego, jedną z tych stacji była stacja paliw przy ul ( ) w P.. W piśmie z dnia 16 stycznia 2009r. Prezes URE wezwał Spółkę do usunięcia w terminie 30 dni stanu faktycznego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji i z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą udzieloną koncesją poprzez dostosowanie sposobu wykonywania działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi do obowiązujących przepisów prawa, tj. zaprzestanie eksploatowania na potrzeby prowadzonej działalności objętej koncesją zbiorników naziemnych zlokalizowanych na terenie stacji paliw. W uzasadnieniu tego wezwania wskazano, że Spółka wykorzystuje kontenerowe stacje paliw do wykonywania działalności określonej w art. 32 ust.1 pkt 4 prawa energetycznego polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, mimo że od 1 stycznia 2006r. przepis 99 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie / Dz. U dalej jako rozporządzenie Ministra Gospodarki z 21 listopada 2005r. / dopuszcza użytkowanie stacji kontenerowych wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego. Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej w P. przeprowadziła 27 listopada 2009r. czynności kontrolno- rozpoznawcze na stacji paliw w P. przy ul. ( ), w wyniku których ustalono, że na terenie stacji wyłączony został handel paliwami płynnymi / brak dystrybutorów/, prowadzona jest sprzedaż paliwa gazowego propan butan ze zbiornika naziemnego o pojemności 4,85 m 3, butli 11kg z gazem propan- butan oraz oleju opałowego w 63 pojemnikach po 20 l każdy. W piśmie z dnia 14 maja 2010r. Spółka poinformowała Prezesa URE, że stacja przy ul. ( ) w P. nie jest użytkowana w rozumieniu przepisów udzielonej koncesji. 2

3 Komenda Powiatowa Państwowej Straży Pożarnej w P. przeprowadziła 1 marca 2011r. ponownie czynności kontrolno rozpoznawcze na przedmiotowej stacji i stwierdziła, że na terenie stacji wyłączony został handel paliwami płynnymi / brak dystrybutorów /, prowadzona jest sprzedaż paliwa gazowego i oleju w zakresie ustalonym w wyniku poprzedniej kontroli. W 2010r. Spółka osiągnęła przychody z działalności gospodarczej ogółem w wysokości ,53zł, w tym przychody z działalności koncesjonowanej w wysokości ,14 zł, przy czym zysk netto z działalności gospodarczej ogółem wyniósł ,44 zł. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie ma zastosowanie przepis art. 56 ust.6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. prawo energetyczne / tekst jedn. Dz. 2012,1059, dalej jako prawo energetyczne/. Sąd I instancji wskazał, że stacja, której spór dotyczy, została wybudowana na podstawie decyzji z dnia 3 marca 1992r., mocą której Kierownik Urzędu Rejonowego w P. udzielił pozwolenia na budowę kontenerowej stacji paliw na działce opisanej w decyzji. Decyzją z dnia 9 lutego 2005r. Prezes URE udzielił Spółce koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lutego 2005r. do 15 lutego 2015r. ustalając, że Spółka spełnia warunki określone w art. 33 ust. 1 pkt 1-4 prawa energetycznego oraz że nie zachodzą wobec Spółki okoliczności określone w art. 33 ust. 3 pkt 1-3 prawa energetycznego. Zdaniem Sądu Okręgowego, skoro Prezes URE wydał 9 lutego 2005r. koncesję, to uprawnione jest przyjęcie, że w ocenie organu powodowa Spółka spełniała wymagane przepisami prawa warunki, między innymi miała możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonanie działalności. Wobec tego według Sądu Okręgowego- powodowa Spółka miała prawo do uznania, że posiadana przez nią infrastruktura spełnia wymagane normy. Sąd I instancji podkreślił, że warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane, są przedmiotem badania na etapie udzielania koncesji, bowiem na gruncie przepisów prawa energetycznego świadczą one o możliwościach technicznych gwarantujących prawidłowe wykonywanie działalności. Sąd Okręgowy więc stwierdził, że wydając koncesję 9 lutego 2005r. Prezes URE zaakceptował stan stacji paliw w P.. Ustosunkowując się do zarzutu pozwanego, że w postępowaniu o udzielnie koncesji powodowa Spółka nie przedstawiała żadnych informacji ani dokumentów dotyczących eksploatowania stacji paliw w P., Sąd orzekający podniósł, że pozwany poprzestał na oświadczeniu Spółki o zamiarze uruchomienia stacji paliw, nie poczynił zaś prawidłowych ustaleń co do tego jaka to stacja, czyli nie poczynił ustaleń dla oceny możliwości technicznych prowadzonej działalności koncesjonowanej. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe działanie organu przyczyniło się do przeświadczenia Spółki o zgodności prowadzonej działalności z warunkami udzielonej koncesji i dlatego nie ma podstaw do przypisania powódce pełnej odpowiedzialności za naruszenie warunków koncesji, a przez to szkodliwość czynu staje się znikoma. W związku z tym oraz uwzględniając fakt zaprzestania przez powódkę naruszeń Sąd Okręgowy uznał, że w danej sprawie zachodzą przesłanki do wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust.6 a prawa energetycznego. 3

4 Prezes URE wniósł apelację od wyroku z dnia 19 grudnia 2013r., zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego zmianę przez oddalenie odwołania ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Pozwany zarzuca: naruszenie art k.p.c. przez niepełne podanie podstaw rozstrzygnięcia, naruszenie przepisu 99 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. przez uznanie, że wynikający z tej regulacji zakaz został wprowadzony wcześniejszymi przepisami, naruszenie art.33 ust.1 prawa energetycznego poprzez uznanie, że Prezes URE wydając powódce koncesję w 2005r. zaakceptował brak dostosowania przez powódkę warunków technicznych prowadzonej działalności do przepisów, które weszły w życie w 2006r. naruszenie art. 56 ust.6a prawa energetycznego przez jego zastosowanie, naruszenie art. 355 k.c. przez jego niezastosowanie. Powodowa Spółka wnosiła o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje. Apelacja jest uzasadniona. Decyzją z dnia 9 lutego 2005r. Prezes URE udzielił powodowej Spółce koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lutego 2005r. do 15 lutego 2015r. / decyzja akta administracyjne/ Na potrzeby tej działalności powódka eksploatowała do początku 2009r. stację paliw przy ul ( ) w P., wyposażoną w zbiorniki naziemne / okoliczność bezsporna, a nadto pisma Spółki z dnia 1 lutego 2008r. i z dnia 10 lipca 2008r. k. 1-3 akt administracyjnych/. Powódka zaprzestała wykorzystywania tej stacji do obrotu paliwami ciekłymi na skutek wezwania jej przez Prezesa URE do usunięcia stanu faktycznego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji i przepisami regulującymi działalność objętą koncesją / okoliczność bezsporna, a nadto wezwanie z dnia 16 stycznia 2009r. oraz pisma: Spółki z dnia 14 maja 2010 i z dnia 28 czerwca 2011r, Komendy Straży Pożarnej w P. z dnia 21 stycznia 2010r. i z dnia 9 marca 2011r. oraz Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z dnia 30 kwietnia 2010r.- k , 76 i , 55 i , 74 akt administracyjnych /. Jak wynika z wyżej wskazanych pism Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. stacja, której dotyczy spór, została pobudowana w 1992r. na podstawie pozwolenia na budowę kontenerowej stacji paliw na działce położonej przy ul. ( ) w P., czyli stacja została wzniesiona jako obiekt budowlany tymczasowy / art. 2 ust.1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. prawo budowlane Dz. U ze zm. oraz 20 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie nadzoru urbanistyczno- budowlanego Dz. U ze zm.; a następnie art. 3 pkt 5 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane- tekst jednolity Dz. U ze zm./. Kontenerowa stacja paliw w P. została umieszczona w terenie zabudowanym, przy czym plan zagospodarowania przestrzennego miasta nie uwzględnia w tym miejscu stacji paliw / pisma Spółki do Ministra Gospodarki z dnia 18 lutego 2009r. i z dnia 14 września 2009r. oraz dokumentacja zdjęciowa stacji paliw - k i akt administracyjnych /. 4

5 Według twierdzeń pozwanego, niekwestionowanych przez powodową Spółkę / art. 230 k.p.c./ w toku postępowania w sprawie udzielenia koncesji na obrót paliwami ciekłymi, prowadzonego od października 2004r. do lutego 2005r., Spółka nie przedstawiła żadnych informacji ani dokumentów dotyczących eksploatowania przez nią stacji paliw w P.. Spółka przedstawiła dokumenty dotyczące posiadanej bazy materiałowej, to jest dokumenty dotyczące użytkowanych trzech zestawów cystern samochodowych do przewozu gazu płynnego i innych paliw oraz dotyczące eksploatowanych stacji gazu płynnego. Ponadto Spółka oświadczyła, że pod koniec roku planujemy uruchomić własną stację paliw Jak wynika z pisma powódki z 1 lutego 2008r. / k. 1-2 akt administracyjnych / Spółka posiadała w 2008r. kilka stacji paliw w Polsce, przy czym Spółka przebudowywała stacje kontenerowe na stacje paliw z podziemnymi zbiornikami przed lutym 2009r. / pismo Spółki do Ministra Gospodarki z dnia 18 lutego 2009r. k akt administracyjnych/. Skoro więc - jak ustalono powodowa Spółka prowadziła obrót paliwami ciekłymi na kontenerowej stacji paliw w P. po dniu 1 stycznia 2006r. do początku 2009r., to powódka naruszyła postanowienie koncesji, według którego koncesjonariusz jest zobowiązany do spełnienia określonych przepisami warunków wykonywania działalności gospodarczej. Na podstawie bowiem przepisu 99 ust.1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r., od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia, czyli od 1 stycznia 2006r. było dopuszczone użytkowanie stacji kontenerowych wyłącznie jako tymczasowych obiektów budowlanych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe Sił Zbrojnych oraz w celu realizacji inwestycji o znaczeniu krajowym, a także do zaopatrzenia jednostek pływających żeglugi morskiej i śródlądowej, kolejnictwa oraz statków powietrznych lotnictwa cywilnego, przy czym pod warunkiem spełnienia określonego w przepisie wymogu co do ich usytuowania. Przytoczony przepis jak wynika z jego treści wskazywał na dopuszczalny sposób użytkowania stacji kontenerowych przeznaczonych do zaopatrzenia w produkty naftowe, czyli wprowadził zakaz innego użytkowania tych stacji, który wobec tego miał zastosowanie do stacji kontenerowych bez względu na czas ich wybudowania. Zarzut powodowej Spółki, że w przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. nie wskazano okresu przejściowego umożliwiającego przedsiębiorcom dostosowanie prowadzonej działalności do zakazu wynikającego z 99 ust.1 tego rozporządzenia nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z przepisem 237 ust. 1 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 30 sierpnia 1996r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie / Dz. U / kontenerowe stacje paliw płynnych / 2 pkt 4 / powinny być dostosowane do warunków technicznych dla stałych stacji paliw płynnych w terminie 6 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia, czyli do 17 stycznia 2003r., jako że rozporządzenie weszło wżycie 17 stycznia 1997r. Powyższe rozporządzenie zostało uchylone rozporządzeniem z dnia 20 września 2000r. Ministra Gospodarki w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie / Dz. U /, które weszło w życie 18 lutego 2001r. Przepis 236 ust.1 rozporządzenie z dnia 20 września 2000r. stanowił, że stacje kontenerowe powinny być dostosowane do warunków technicznych dla stałych stacji paliw w terminie do dnia 16 stycznia 2003r. z tym, że obowiązek ten nie dotyczył stacji kontenerowych paliw wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa lub ustanawianych w celu realizacji 5

6 inwestycji / ust /. Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20 grudnia 2002r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie / Dz. U /, które weszło w życie 16 stycznia 2003r., nadało przepisowi 236 ust.1 rozporządzenia z dnia 20 września 2000r. inne brzmienie dotyczące warunków technicznych dla stacji gazu płynnego. Ta zmiana nie może być jednak rozumiana jako uchylenie obowiązku dostosowania stacji kontenerowych do warunków technicznych dla stałych stacji paliw, gdyż wprowadzona została po upływie terminu zakreślonego dla dokonania dostosowania. Po zmianach wprowadzonych z dniem 16 stycznia 2003r. pozostał nadal obowiązek wyposażenia w terminie do 31 grudnia 2005r. istniejących stacji paliw w urządzenia określone w 234 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 20 września 2000r. Ponadto w 103 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000r. określono wymagania co do usytuowania stacji kontenerowych, jako tymczasowych obiektów przeznaczonych od czasowego zaopatrzenia użytkowników w produkty naftowe. Dopiero z dniem 1 stycznia 2006r.wprowadzono ograniczenie sposobu użytkowania stacji kontenerowych, skutkujące zakazem prowadzenia na stacjach kontenerowych obrotu paliwami ciekłymi z zastosowaniem naziemnych kontenerowych zbiorników na paliwa ciekłe. Aczkolwiek zatem rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. nie przewiduje terminu na zmianę sposobu użytkowania stacji kontenerowych, to jednak był ustanowiony 6-letni termin na dostosowanie takich stacji do warunków technicznych dla stałych stacji paliw, a dodatkowo termin do 31 grudnia 2005r. na wyposażenie stacji w urządzenia i dopiero po 9-latach od rozpoczęcia procesu dostosowywania stacji kontenerowych do warunków dla stałych stacji paliw wprowadzono ograniczenie sposobu użytkowania stacji kontenerowych do takiego sposobu jaki jest właściwy, biorąc pod uwagę tymczasowy charakter takich stacji. Stanowisko powodowej Spółki, że jako przedsiębiorca nie miała odpowiedniego czasu na dostosowanie działalności do zakazu wynikającego z przepisu 99 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. nie zasługuje na uwzględnienie. Chybiony jest także zarzut Spółki, że wobec uzyskania koncesji z dnia 9 lutego 2005r. uznała ona, że dalsza eksploatacja kontenerowej stacji paliw do działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi jest dopuszczalna także po 1 stycznia 2006r. Jak trafnie wskazuje apelacja, koncesja została powódce udzielona 9 lutego 2005r., a ograniczenie sposobu użytkowania kontenerowych stacji wprowadzono z dniem 1 stycznia 2006r. Koncesję udzielono Spółce bez zastrzeżenia obiektów, na których może być prowadzona działalność koncesjonowana. Udzielenie koncesji nie zwalnia z obowiązku uzyskania innych koncesji lub zezwoleń wymaganych na podstawie odrębnych przepisów / art. 33 ust. 2 prawa energetycznego/. Ponadto zgodnie z art. 33 ust.1 pkt 3 prawa energetycznego w postępowaniu o udzielnie koncesji Prezes URE bada, czy wnioskodawca ma możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonanie działalności, a- jak wynika z powyższych ustaleń co do majątku Spółki- powódka miała możliwości techniczne do prawidłowego wykonywania działalności bez eksploatacji stacji paliw w P., której nawet nie ujawniała w postępowaniu o udzielenie koncesji. Zgodnie zaś z przepisem art. 50 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej / Dz. U ze zm. / organ koncesyjny jest uprawniony, a nie zobowiązany do sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji w celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją. 6

7 Również wątpliwości powódki co do interpretacji powołanych wyżej przepisów nie dają podstawy do przyjęcia, że powódka nie naruszyła warunków koncesji, jako że wątpliwości te można było wyjaśnić po opublikowaniu przepisów mających zastosowanie w danej sprawie. Dodać trzeba, że powódka jak wskazała w powołanym piśmie do Ministra Gospodarki z dnia 18 lutego 2009r. przebudowywała stacje kontenerowe na stacje paliw z podziemnymi zbiornikami. Przyczyną zatem nieprzebudowania stacji w P. nie był brak wiedzy powódki co do tego obowiązku. Skoro więc powodowa Spółka naruszyła postanowienie udzielonej jej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, to nałożenie przez Prezesa URE na powodową Spółkę kary pieniężnej znajduje podstawę prawną w przepisie art. 56 ust. 1 pkt 12 prawa energetycznego. Wbrew stanowisku powódki nie zachodzą w danej sprawie przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary. Zgodnie z przepisem art. 56 ust 6a prawa energetycznego Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Wprawdzie powodowa Spółka po wezwaniu Prezesa URE zaniechała naruszeń, lecz w sprawie nie zachodzi druga niezbędna przesłanka odstąpienia od wymierzenia kary. Nie można bowiem uznać, aby stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy, skoro powodowa Spółka naruszyła przepisy ważne z punktu widzenia bezpieczeństwa ludności, a naruszenie trwało przez długi, bo 3 letni okres i w ocenie Sądu Apelacyjnego - źródłem tego naruszenia były wyłącznie kwestie dotyczące zabezpieczenia interesu majątkowego Spółki. Wymierzając karę w wysokości zł, która to kwota stanowi zaledwie 0, 034 % przychodu powódki z działalności koncesjonowanej w 2010r., Prezes uwzględnił normatywne wskazówki wymiaru kary określone w art. 56 ust 6 prawa energetycznego. Powodowa Spółka nie wykazała takich okoliczności, które nie zostały wzięte pod uwagę przez Prezesa, a miały by wpływ na wymiar kary. Z tych względów trzeba stwierdzić, iż zaskarżona decyzja jest prawidłowa i nie ma podstaw do uwzględnienia odwołania powódki. W konsekwencji należało na podstawie art k.p.c.- zmienić zaskarżony wyrok i oddalić odwołanie / art k.p.c. /. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sadowych w sprawach cywilnych / tekst jednolity Dz. U ze zm./ w związku z art i art k.p.c. nakazano pobrać od powodowej Spółki, jako przegrywającej spór, kwotę 100 zł tytułem opłaty od apelacji, od uiszczenia której Prezes URE jest zwolniony. 7