ojty) WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Transkrypt

1 Sygn. akt VI ACa 1963/13 ojty) 2 jph WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 października 2014 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA - Małgorzata Kuracka Sędziowie: SA - Beata Waś (spr.) SA - Krzysztof Tucharz Protokolant: Lidia Ronkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 października 2014 r. w Warszawie sprawy z powództwa Sp. z o.o. w P przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w W o wymierzenie kary pieniężnej na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 7 października 2013 r., sygn. akt XVII AmE 19/12 I. zmienia zaskarżony wyrok w całości nadając mu następującą treść: 1. oddala odwołanie w całości; 2. zasądza od Sp. z o.o. w P na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W złotych tytułem zwrotu kosztów procesu."; kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) II. zasądza od Sp. z o.o. w P na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) Na oryginale whścm? podpisy Za zgodność z orvginsicm scw:e> Jzam STARS^EOETAjŁ&fĄDOY^i' trażyna TFierzman

2 Sygn. akt VI ACa 1963/13 UZASADNIENIE naruszył warunek koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Decyzją nr z dnia 30 grudnia 2011 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że sp. z o.o. z siedzibą w P Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 23 marca 2009 r. nr i za te działania wymierzył sp. z o.o. z siedzibą w P karę pieniężną w wysokości zł, co stanowiło 0,04 % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez niego w roku Przedmiotową decyzję Prezes Urzędu Regulacji Energetyki oparł na wynikach kontroli przeprowadzonej w dniu 17 maja 2010 r. na Stacji Paliw Spółka Jawna w miejscowości W, która wykazała niezgodność parametrów jakościowych z obowiązującym normami sprzedawanego tam gazu płynnego, którego sp. z o.o. z siedzibą w P był wyłącznym dostawcą. Odwołanie od powyższej decyzji zaskarżając ją w całości, złożył sp. z 0.0., który zarzucił: 1. naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. prawo energetyczne (tj. Dz. U. z 2006 r. nr 89, póz. 625 z późn. zm.), poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż Sp. z o.o. dopuścił się naruszenia warunku określonego w pkt udzielonej mu koncesji, to jest świadomie uczynił przedmiotem obrotu paliwo ciekłe (gaz LPG) jakościowo niezgodne z parametrami określonymi w obowiązujących przepisach, gdy tymczasem jak wynika to z materiału dowodowego zgromadzonego przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki skarżący dołożył wszelkich możliwych

3 starań aby gaz LPG dostarczony do Stacji Paliw spółka jawna odpowiadał obowiązującym wymaganiom jakościowym; 2. naruszenie art. 56 ust. 2 w związku z art. 56 ust. 3 ustawy prawo energetyczne, poprzez błędne wyliczenie kwoty nałożonej na skarżącego kary pieniężnej ( zł.) ustalonej jako 0,04% przychodu z działalności koncesjonowanej, który za rok 2010 wynosił zł; 3. naruszenie art. 56 ust. 6 ustawy prawo energetyczne, poprzez całkowicie nieuzasadnione przyjęcie, iż pomimo dołożenia przez Sp. z o.o. najwyższej staranności w zakresie zapewnienia dostaw gazu odpowiadającego obowiązującym wymogom jakościowym, stopień zawinienia skarżącego był znaczny i uzasadniał nałożenie na niego kary w wysokości 0,04% przychodu z działalności koncesjonowanej, w szczególności, gdy podmiot, któiy finalnie wprowadził zakwestionowany produkt (gaz LPG) do obrotu (sprzedaży detalicznej), został decyzją Prezesa URE z dnia 27 grudnia 2011 r. nr ukarany karą pieniężną jedynie w wysokości 0,0048% przychodu z działalności koncesj ono wanej; 4. naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności: a) zasady praworządności wynikającej z art. 7 oraz zasady zaufania do organów administracji publicznej wynikającej z art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. nr 98, póz z późn. zm.), poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i ustalenia, w szczególności w świetle środków dowodowych przedstawionych przez skarżącego, rzeczywistych i niewątpliwych przyczyn ujawnienia na Stacji Paliw gazu płynnego LPG nie spełniającego obowiązujących wymogów jakościowych; b) art ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2000 r. nr 98, póz z późn. zm.), poprzez zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wydanego orzeczenia tych przyczyn, z powodu których Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustalił znaczny stopień zawinienia

4 skarżącego oraz odmówił wiarygodności i mocy dowodowej tym dowodom przedstawionym przez skarżącego, z których wynika, iż w toku prowadzonej działalności dokłada on wszelkich możliwych starań aby gaz wprowadzany przez niego do obrotu spełniał wymagania jakościowe, a także, iż pogorszenie parametrów jakościowych gazu mogło stanowić okoliczność całkowicie niezależną od skarżącego, będącą efektem samoistnych naturalnych procesów (reakcji chemicznych) zachodzących w paliwie jakim jest gaz płynny LPG. Podnosząc powyższe sp. z o.o. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie jako bezprzedmiotowego, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji w pkt 2, poprzez odstąpienie od wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy Prawo energetyczne. W odpowiedzi na odwołanie pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o jego oddalenie. Wyrokiem z dnia 7 października 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję w całości oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 460 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił że sp. z o.o. z siedzibą w P jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej gazu płynnego, handlu paliwami, olejami opałowymi, polimerami, olejami smarowymi. Działalność ta prowadzona jest na podstawie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z dnia 23 marca 2009 roku udzielonej na okres od 1 kwietnia 2009 r. do 31 marca 2019 r. Zgodnie z warunkami prowadzenia działalności określonymi w ww. koncesji (pkt ) przedsiębiorcy temu nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których

5 parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi Pismem datowanym na dzień 23 września 2010 r., Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów poinformował Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o niezgodnej z obowiązującymi normami jakości gazu płynnego, m.in. na Stacji Paliw transportu do miejsca dostawy gazu w ilościach i w terminach zaspokajających pełne odpowiedzialność za jakość gazu LPG przez siebie dostarczonego. Odpowiedzialność ta dotyczy gazu LPG przechowywanego w modułach LPG zainstalowanych na stacji paliw, na której został przeprowadzony proces czyszczenia zbiorników przez klienta i W trakcie kontroli rozpoczętej w dniu 17 maja 2010 roku na zlecenie Prezesa niezgodność gazu skroplonego LPG z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie trzech parametrów jakościowych, tj.: obecności siarkowodoru (w sytuacji gdy wymagania jakościowe nie przewidują obecności tego gazu), zawartości siarki (w sytuacji gdy wymagania jakościowe dla tego parametru wynoszą po uwzględnieniu tolerancji wynikającej z metody badawczej max. 59,2 mg/kg natomiast wynik badania wyniósł 97 mg/kg), klasy korozji - w sytuacji gdy wymagania jakościowe wymagają przepisami i wynikającymi z zawartych umów. Spółka Jawna w miejscowości W Na stacji tej wyłącznym dostawcą gazu był sp. z o.o. w F Na podstawie umowy z dnia 26 czerwca 2008 r., nr sp. z o.o. w P i zobowiązał się do dokonywania na rzecz Stacji Paliw Spółka Jawna w miejscowości W stałej sprzedaży gazu i jego zapotrzebowanie ww. stacji. Jednocześnie sp. z o.o. w P przejął na których zainstalowany został system telemetrii. Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na Stacji Paliw Spółka Jawna w miejscowości W, w pobranych próbkach podstawowych stwierdzono klasy 1 zaś wyniki badań wykazały klasę 3. Badania próbki kontrolnej gazu LPG przeprowadzone przez Laboratorium w W wykazały niezgodność 4

6 z obowiązującym przepisami prawa parametrów jakościowych gazu: obecność W kontekście powyższych ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy Sąd Ochrony - energetycznego, Sąd Okręgowy miał na uwadze, że obowiązek powoda został określony w koncesji udzielonej mu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 23 marca 2009 roku, na podstawie której, nie wolno mu było czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami Dopuszczalna jakość gazu skroplonego została natomiast określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 roku w sprawie wymagań jakościowych W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie sądowe, w tym analiza akt administracyjnych, nie dało jednak podstaw do stwierdzenia że pkt Wskazał, że mimo, iż przeprowadzona w dniu 17 maja 2010 roku kontrola na wykonawcze, zaś na podstawie umowy z dnia 26 czerwca 2008 roku to powód był wyłącznym dostawcą gazu płynnego LPG na ww. stacji, w ocenie Sądu I instancji brak było podstaw by przesądzić o odpowiedzialności powoda na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa energetycznego i wystarczające do nałożenia na niego kary pieniężnej na Szczególnie, że jak wskazał Sąd I instancji ocena zasadności nałożenia kary charakterystycznych dla prawa karnego zasad, takich jak konieczności rozstrzygania nie dających się wyjaśnić wątpliwości na korzyść podmiotu ukaranego karą pieniężną. siarkowodoru, zawartość siarki - powyżej 100 mg/kg, klasa korozji - klasa 4. Konkurencji i Konsumentów uznał, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Dokonując subsumpcji w płaszczyźnie art. 56 ust. 1 pkt 12 Prawa określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów. dla gazu skroplonego (Dz. U. Nr 251, poz 1851). wskazanej koncesji został przez powoda naruszony. Stacji Paliw sp.j. w miejscowości W wykazała, że sprzedawany tam gaz skroplony LPG nie odpowiadał parametrom określonym przez przepisy wskazanej podstawie. pieniężnej w trybie art. 56 ust. 1 pkt 12 odbywa się przy uwzględnieniu

7 Wiąże się tym samym z konieznośeią ustalenia okoliczności popełnionego uchybienia w sposób nie budzący wątpliwości. Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego bazując na wynikach kontroli przeprowadzonej na stacji paliw, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki a priori założył odpowiedzialność powoda za wprowadzenie na rynek gazu płynnego LPG niezgodnego z normami. Ustalenie to zostało oparte na swoistym domniemaniu odpowiedzialności dostawcy gazu, ograniczając w tym względzie postępowanie dowodowe do wyników kontroli próbek na stacji paliw. W przekonaniu Sądu I instancji zastosowanie natomiast takiego domniemania nie było uprawnione, a już w szczególności nie mogło stanowić samoistnej podstawy nałożenia kary pieniężnej. Zdaniem Sądu sam fakt dostarczania przez powoda gazu na kontrolowaną stację nie przesądza w sposób dostateczny faktu wprowadzania przez dostawcę do obrotu paliw niezgodnych jakościowo z ustalonymi normami. Przedstawione dowody nie tylko nie wykazują bezpośrednio uchybienia powoda, ale budzą również wiele wątpliwości związanych z przyczynami wystąpienia zanieczyszczeń gazu na stacji na której przeprowadzono kontrolę. Pozwany nie ustalił też na którym etapie dystrybucji powstały zanieczyszczenia, ani też nie wykazał przyczyn ich powstania. W tym zakresie Sąd Okręgowy miał na względzie, że z informacji udzielonych przez powoda w toku postępowania administracyjnego wynika, że zlecał on transport gazu płynnego LPG do stacji paliw w miejscowości W przedsiębiorstwu sp. z o.o., które profesjonalnie zajmuje się działalnością związaną z transportem gazu LPG. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykluczyło przy tym, że niewłaściwe parametry jakościowe gazu płynnego, będącego przedmiotem kontroli, powstały na skutek okoliczności leżących po stronie przewoźnika. Jak wskazał Sąd zanieczyszczenia te mogły wystąpić również już po dostarczeniu gazu na stację paliw bez związku z działalnością powoda. Mogły one także powstać na skutek reakcji chemicznych, czy też działań osób trzecich, przy czym przeprowadzone w sprawie

8 postępowanie dowodowe nie wykluczyło w sposób definitywny możliwości zaistnienia reakcji chemicznych w trakcie transportu, czy przechowywania gazu. Sąd I instancji wskazał też, że Prezes URE dysponował środkami pozwalającymi na zweryfikowanie w sposób nie budzący wątpliwości działalności powoda pod względem jakości sprzedawanego paliwa LPG. Środkiem takim mogło być chociażby zbadanie paliwa na innych stacjach, na których dostawcą był pozwany, skoro zaopatrywanie w gaz płynny LPG stacji w miejscowości W stanowiło jedynie część, zapewne stosunkowo niewielką, prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej. Zbadanie jakości paliwa dostarczanego przez powoda na innych stacjach mogłoby potwierdzić bądź wykluczyć odpowiedzialność powoda za stwierdzone na stacji paliw w miejscowości W nieprawidłowości związane z jakością gazu. Do weryfikacji odpowiedzialności powoda w tym przedmiocie doprowadziłoby również zbadanie jakości paliwa bezpośrednio w miejscu jego dystrybucji. W sytuacji jednak zaniechania tych czynności, zdaniem Sądu Okręgowego wydanie zaskarżonej decyzji spowodowało że ciężar wykazania okoliczności wyłączających odpowiedzialność został przerzucony na przedsiębiorcę, co uznać należało za sprzeczne jest z zasadami odpowiedzialności publicznoprawnej i zasadami rozłożenia ciężaru udowodnienia faktów. Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji uznał, że oparcie w sprawie ustaleń faktycznych w oderwaniu od charakteru prowadzonej przez powoda działalności jedynie na swoistym domniemaniu wynikającym z faktu dostawy przez powoda gazu na kontrolowaną stację, bez wyjaśnienia istniejących w sprawie wątpliwości, nie mogło prowadzić do nałożenia na powoda kary w rozumieniu art. 56 Prawa energetycznego. O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł stosownie do wyniku sporu, na podstawie art. 98 k.p.c.

9 Apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości złożył pozwany, niezastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, że powód nie naruszył warunku koncesji, mimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że gaz płynny dostarczony przez powoda nie spełnia wymagań jakościowych przewidzianych stosownymi przepisami prawa, a zatem w konsekwencji - że powód nie dochował należytej staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej i wprowadzając do obrotu paliwo nie posiadające właściwej jakości naruszył warunek udzielonej naruszenie art k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonym w sprawie, uznanie, że obniżenie parametrów jakościowych paliwa mogło nastąpić na skutek zanieczyszczenia zbiornika, w którym powód magazynował paliwo, lub cysterny, w której przewożono paliwo, podczas gdy powód przyznał, że ani zanieczyszczenie paliwa, ani zanieczyszczenie cysterny nie mogły być przyczyną wykwalifikowanej kadry i określonych procedur przesądza o tym, że prowadził on poprzez oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie zaś wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I który zarzucił Sądowi I instancji: naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne, poprzez jego mu decyzją z dnia 23 marca 2009 r. nr koncesji na obrót paliwami ciekłymi; dowodów i całkowicie dowolne, nie mające oparcia w materiale dowodowym pogorszenia się jakości paliwa; naruszenie art. 231 k.p.c., poprzez nieuzasadnione uznanie, że samo prowadzenie działalności przez powoda przy pomocy specjalnego sprzętu, działalność z należytą starannością Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości, instancji do ponownego rozpoznania. 8

10 Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się zasadna. Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny w przytoczonym powyżej zakresie przejmuje jako własne. W kontekście tych ustaleń, w szczególności wobec ustalenia, iż w trakcie kontroli w dniu 17 maja 2010 roku na zlecenie Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na Stacji Paliw Spółka Jawna w miejscowości W w pobranych próbkach paliw dostarczonego przez powoda stwierdzono niezgodność gazu skroplonego LPG z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie trzech parametrów jakościowych, tj.: obecności siarkowodoru, zawartości siarki, a także klasy korozji, i wobec potwierdzenia wymienionych niezgodności w wyniku badania próbki kontrolnej gazu LPG przeprowadzonego przez Laboratorium w W w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał jednak błędnej subsumpcji w płaszczyźnie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - prawo energetyczne. W niniejszej sprawie, w świetle powołanych wyników badań, nie budzi wątpliwości, że gaz płynny wprowadzony przez powoda do obrotu, w dniu kontroli przeprowadzonej przez Inspekcję Handlową na Stacji Paliw Sp. j. nie spełniał norm jakościowych przewidzianych w obowiązujących przepisach. Przy czym co wymaga szczególnego podkreślenia, zgodnie z umową z dnia 26 sierpnia 2008 r. gaz płynny na wymienioną stację paliw dostarczał wyłącznie powód. To on tym samym odpowiadał za jakość gazu oferowanego do sprzedaży na wskazanej stacji /vide: karta 37 akt administracyjnych/. Wskazać natomiast należy, że zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Sądu Najwyższego, odpowiedzialność z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z

11 Prawa energetycznego, sankcjonowana karą pieniężną nakładaną przez Prezesa U RE na podstawie art. 56 ust. 1 prawa energetycznego, ma charakter odpowiedzialności obiektywnej, tym samym istotne (z punktu widzenia nałożenia kary pieniężnej) znaczenie ma tylko efekt działań koncesjonariusza, w postaci wprowadzenia niespełniającego tych wymagań paliwa do obrotu. Nie jest przy tym konieczne wykazanie winy umyślnej lub nieumyślnej karanego podmiotu (por. Sąd Najwyższy m.in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 września 201 lr., III SK 10/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2008 r., sygn. akt III SK 10/08, wyrok z dnia 1 czerwca 2010 r., III SK 5/10; wyrok z dnia 4 listopada 2010 r., III SK 21/10 i wyrok z dnia 12 kwietnia 2011 r. III SK 46/10). Stopień zawinienia karanego podmiotu ma natomiast znaczenie tylko przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej - stosownie do art. 56 ust 6 ustawy - prawo energetyczne. W związku z powyższym, w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że już samo wprowadzenie przez powoda do obrotu paliwa /gazu płynnego/ niespełniającego norm określonych odrębnymi przepisami, stanowi naruszenie obowiązków wynikających z koncesji, uzasadniające nałożenie na niego kary pieniężnej (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 stycznia 201 lr., VI ACal031/10, w którym Sąd Apelacyjny uznał, że wprowadzenie do obrotu paliwa, w którym zawartość siarki przekracza dopuszczalną normę oznacza, iż doszło do naruszenia warunków koncesji, a zatem zaszły przesłanki z art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - prawo energetyczne). Należy natomiast podkreślić, że przeprowadzone przez Prezesa URE postępowanie dowodowe nie pozwoliło na konstatację, że ustalona w toku kontroli niezgodność paliwa /gazu płynnego/ z obowiązującymi przepisami miała charakter uchybienia, którego nie sposób przypisać powodowi. Szczególnie, że zauważyć należy, iż w dniu 28 kwietnia 2010 r. nastąpiło odwodnienie przez właścicieli stacji dwóch zbiorników naziemnych gazu propanbutan, filtra rurociągu technologicznego oraz filtra dystrybutora na stacji w 10

12 kontrolą a przypomnieć trzeba, że zobowiązani byli dokonywać tych czynności co 2 lata. Nadto system telemetrii, zainstalowany na żądanie powoda w zbiornikach jego klienta wykazał, że nie było żadnej ingerencji z zewnątrz w zawartość zbiornika. Dostatecznego podważenia protokołu kontroli Inspekcji Handlowej z dnia 17. Brak bowiem możliwości jednoznacznego przypisania zawartych w nich ustaleń do partii paliwa, której próbki zostały pobrane do badan przez inspekcję Ponadto wykonując działalność koncesjonowaną powód obowiązany jest do koncesjonowanego przedsiębiorcę, przy wprowadzaniu do obrotu gazu płynnego /jego dostarczaniu na stacje/, bez wątpienia obowiązuje bowiem podwyższony miernik należytej staranności uwzględniający zawodowy charakter tej działalności. Powód miał zatem obowiązek czuwać nad tym, by warunków koncesji nie naruszać, a więc tak zorganizować działalność, aby wykluczyć możliwość wprowadzenia do obrotu dostarczenia na stację paliwa o jakości nie odpowiadającej normom. W tym kontekście działalności przy pomocy specjalistycznego sprzętu, wykwalifikowanej kadry i określonych procedur nie uzasadniało konstatacji, iż dochował on warunków koncesji. Zwłaszcza, że jak wynika z materiału zgromadzonego w sprawie powód nie wykazał, że w ciągu ostatnich 3 lat przed dokonaną kontrolą paliwa dostarczonego przez niego przeprowadzał czyszczenie zbiornika, w którym magazynował paliwo. Mimo,że miejscowości W /k. 35 akt administracyjnych/, czyli tuż przed dokonaną czego powód nie kwestionował. maja 2010 r. (k akt administracyjnych) nie mogły też stanowić wyniki badań sporządzonych przez t: analiza kontrolna nr z dnia 15 maja 2010 r. a także sprawozdania z badań nr Handlową. dochowania szczególnej staranności (art k.c.). Powoda jako trafnie zarzuca Prezes URE, że samo prowadzenie przez Sp. z o.o. domagał się czyszczenia zbiorników znajdujących się na stacji kontrahenta. li

13 Słusznie wskazuje apelujący, że sam fakt, że przepisy prawa nie zobowiązywały powoda do takiej czynności nie zwalniały go od obowiązku należytej staranności w dbaniu o jakość paliwa. A takie zaniechanie w sposób oczywisty tę dbałość powoda podważa. Zgodzić należy się także ze stanowiskiem Prezesa, że świadectwo jakości paliwa wystawiane przez producenta, w tym wypadku S.A zaświadcza jedynie o określonej jakości paliwa trafiającego do zbiornika powoda a nie świadczy o jakości produktu opuszczającego ten zbiornik. Tym samym Powodowi w toku postępowania nie udało się wykazać by ktokolwiek inny odpowiadał za zanieczyszczenie paliwa w zbiornikach. A jego argumentacja podniesiona w odwołaniu de facto zmierza do wykazania, ze nie ma winnego za zanieczyszczenie paliwa. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd, wyrażony w przywołanym przez powoda w odwołaniu, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010, III CSK 21/10 tym nie mniej w przedmiotowej sprawie nie zaszły tego rodzaju wątpliwości, które by należało tłumaczyć na korzyść powoda. Skoro bowiem do powoda dostarczono paliwo odpowiedniej jakości a kontrahenci nie ingerowali w zbiorniki z paliwem do zanieczyszczenia paliwa musiało dojść na etapie, za który odpowiedzialność ponosi powód. Gdyby natomiast uznać jak chciałby powód, że do zanieczyszczenia doszło na skutek niekontrolowanych reakcji chemicznych to należałoby przyjąć, że każde paliwo na stacjach benzynowych nie odpowiada normom. W świetle powyższego, Sąd Apelacyjny odmiennie niż Sąd I instancji w pełni podziela stanowisko Prezesa URE co do naruszenia przez powoda warunków koncesji /warunku w myśl którego koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów"/, skutkującego koniecznością wymierzenia mu kary pieniężnej o której mowa w art

14 ust 1 pkt 12 ustawy - prawo energetyczne. Brak było zatem co do zasady podstaw dla uchylenia zaskarżonej decyzji. W świetle wyjaśnień Prezesa URE zawartych w odpowiedzi na odwołanie /k. 53/, Sąd Apelacyjny, mimo rzeczywiście błędnego wyliczenia w zaskarżonej decyzji wysokości nałożonej na powoda kary finansowej, nie znalazł także podstaw do zmiany wysokości /obniżenia/ wymierzonej powodowi kary. Wprawdzie trafnie podnosi powód, że wskazana przez Prezesa URE kara pieniężna jako 0,04 % przychodu z działalności koncesjonowanej, który za rok 2010 wyniósł zł winna wynieść ,04 zł, nie zaś jak przyjął Prezes URE zł, nie mniej jednak zauważyć należy, że jako podstawę wyliczenia kary pieniężnej Prezes URE omyłkowo przyjął przychód powoda z działalności w zakresie wytwarzania paliw ciekłych /właśnie kwotę zł/, zamiast przychód osiągnięty przez powoda z działalności w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, tj. kwoty zł. De facto pomyłka popełniona przez Prezesa nastąpiła zatem z korzyścią dla powoda, skoro w sytuacji przyjęcia kary na poziomie 0,04 % tego przychodu prawidłowo ustalona kara wyniosłaby , 90 zł, zaś błędnie ustalona w zaskarżonej decyzji została na kwotę zł, co jak należy zauważyć stanowi jedynie 0,021 % przychodu, w oparciu o który Prezes URE obowiązany był miarkować wymiar kary. W tym zakresie Sąd Apelacyjny miał też na uwadze, że przedmiotowa kara pieniężna, jako mieszcząca się w dolnych granicach wyznaczonych przez ustawę, w realiach niniejszej sprawy w odpowiednim stopniu uwzględnia przesłanki jej wymiaru z art. 56 ust 6 prawa energetycznego, tj. stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie powoda, a także jego możliwości finansowe. Należało mieć przede wszystkim na uwadze, że w pobranych próbkach stwierdzono niezgodność gazu skroplonego LPG w zakresie trzech parametrów jakościowych. 13

15 Tak wymierzona kara w należyty sposób spełni również swoją funkcji represyjno - prewencyjną. Należy przy tym podzielić pogląd, iż kara nakładana ni przedsiębiorcę z nie może mieć charakteru symbolicznego. Jej celem jest bowiem dalszej kolejności ochrona konsumentów przed wadliwymi i niespełniającym wymogów właściwej jakości paliwami, czasami wręcz szkodliwymi dla środo wiski czy niebezpiecznymi dla użytkowanych aut. Z tych też przyczyn, uznając apelację za zasadną, zaś wysokość wymierzone powodowi zaskarżoną decyzją kary pieniężnej za adekwatną, Sąd Apelacyjny zmieni zaskarżony wyrok i wniesione przez powoda odwołanie w całości oddalił, co m podstawie art k.p.c. implikowało orzeczenie jak w punkcie I. 1. sentencji. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialnościze ostateczny wynik sporu (art k.p.c. w zw. z art i 3 k.p.c.), obciążając nimi w całości stronę przegrywającą - powoda. Wysokość kosztów procesu przeć sądem I instancji (pkt I. 2. sentencji) ustalono na podstawie 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłai za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomoc) prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.), natomiast wysokość kosztów postępowania apelacyjnego (pkt II. sentencji) ustalono stosownie do dyspozycji 12 ust. 1 pkt 2 w z\y. z 14 ust. 3 pkt 3 Za zgodność z on gmilcn, snviercizu wskazanego rozporządzenia.