WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Transkrypt

1 Dnia 13 października 2015 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący Protokolant - SSO Ewa Malinowska - sekretarz sądowy Patrycja Żuk po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa K. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) z siedzibą w O. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o wymierzenie kary pieniężnej na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 11 kwietnia 2014 r., znak: (...) I. oddala odwołanie, II. zasądza od powoda K. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) z siedzibą w O. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt XVII AmE 72/14 UZASADNIENIE W dniu 11 kwietnia 2014 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki - na podstawie art. 56 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 1 pkt 12 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dalej: PE) i art. 104 k.p.a. - wydał decyzję (znak: (...)), którą wymierzył przedsiębiorcy K. M. (1), prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) w O., karę pieniężną w wysokości (...) zł za to, że przedsiębiorca ten, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, naruszył warunek (...). koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa URE z 13 stycznia 2005 r. w ten sposób, że wprowadził do obrotu gaz skroplony (LPG) nie spełniający wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 28 grudnia 2006 r. ws. wymagań jakościowych dla gazu skroplonego czy naruszył art. 56 ust. 1 pkt 12 PE. Uzasadniając swą decyzję Prezes URE wskazał, że wszczął przeciwko przedsiębiorcy postępowanie administracyjne w związku uzyskaniem informacji o wynikach kontroli, przeprowadzonej 31 lipca 2013 r. przez inspektorów Inspekcji Handlowej, na eksploatowanej przez K. M. (1) stacji paliw w O.. Kontrola ta wykazała, że oferowany do sprzedaży gaz skroplony (LPG) nie spełnia wymagań jakościowych określonych w ww. rozporządzeniu, z uwagi na całkowitą zawartość siarki wynoszącą 72 mg/kg przy maksymalnej wartości 50 mg/kg z tolerancją 50, +9,2%. Zdaniem organu, stwierdzona nieprawidłowość oznacza, że

2 przedsiębiorca naruszył warunek (...). koncesji z 13 stycznia 2005 r. na obrót paliwami ciekłymi, co z kolei stanowi podstawę do wymierzenia kary pieniężnej w wysokości (...) przychodu przedsiębiorcy z działalności objętej obowiązkiem posiadania koncesji, osiągniętego w 2013 r., tj. w kwocie (...) zł. ( decyzja, k. 3-5 ). Odwołanie od powyższej decyzji 25 kwietnia 2014 r. wywiódł przedsiębiorca K. M. (1), zaskarżając decyzję w całości oraz wnosząc o jej zmianę w całości i odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej. W odwołaniu powód podniósł, że nie jest w stanie samodzielnie stwierdzić jakości paliwa LPG, które nabywa od firmy PPHU (...) z terminala w B.. Według strony, jest to dla niej fizycznie niewykonalne i nie dysponuje ona żadnymi narzędziami prawnymi na wykonanie ekspertyzy paliwa. Odnosząc się do nieprawidłowości, jakie wystąpiły podczas innej kontroli, przeprowadzonej u przedsiębiorcy 17 października 2013 r., strona zauważyła, iż nie ma gwarancji, że w niniejszej sprawie badanie próbki podstawowej było prawidłowe, tzn. kilkoma metodami, żeby wykluczyć błąd akredytowanego laboratorium. Zdaniem strony, nietrafne było odwołanie się przez Prezesa URE do orzecznictwa Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dotyczącego benzyny i oleju napędowego, a nie paliwa gazowego (LPG). Nadto, powód zarzucił organowi, iż ten źle ocenił sytuację finansową przedsiębiorcy, gdyż z przedłożonych dokumentów wynika spadek przychodu między 2013 a 2011 r. o (...) zł. ( odwołanie, k ). W odpowiedzi na odwołanie z 18 sierpnia 2014 r. Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. ( odpowiedź na odwołanie, k ). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: K. M. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) w O., uzyskał - na mocy decyzji Prezesa URE z 13 stycznia 2005 r. - koncesję na obrót paliwami ciekłymi na okres do 20 stycznia 2015 r. Warunek (...). koncesji przewidywał, że koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów i z norm określonych prawem. dowód: okoliczności bezsporne W dniu 31 lipca 2013 r. inspektorzy, reprezentujący Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w O., przeprowadzili kontrolę na stacji paliw w O. przy ul. (...), eksploatowanej przez K. M. (1). Podczas kontroli pobrano do zbadania próbki paliw. Badanie próbki podstawowej gazu LPG, przeprowadzone metodą (...), wykazało całkowitą zawartość siarki 72 mg/kg przy maksymalnej zawartości 50 mg/kg z tolerancją wynoszącą 50, +9,2. dowód: Protokół kontroli, k. 5-7 akt admin.; Protokół pobrania próbek paliw nr (...), k akt admin.; Protokół przyjęcia próbki do badań nr (...), k. 11 akt admin.; Protokół z badań Nr (...), k. 13 akt admin. Na skutek zawiadomienia przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, o oferowaniu przez K. M. (1) paliw niespełniających wymagań jakościowych określonych w stosownych przepisach, Prezes URE 19 lutego 2014 r. wszczął z urzędu postępowanie ws. wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z naruszeniem warunku (...). koncesji

3 na obrót paliwami ciekłymi. W dniu 11 kwietnia 2014 r. Prezes URE wydał decyzję, która została zaskarżona w niniejszym postępowaniu sądowym. dowód: kserokopia pisma Prezesa UOKiK z 10 stycznia 2014 r., znak: (...), k. 3-5 akt admin.; Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego, k akt admin. W roku 2013 przedsiębiorca osiągnął przychód z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości (...) zł dowód: okoliczność bezsporna; pismo K. M. (1) do URE z r., k akt admin. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zgromadzonym w sprawie dokumentom zawartym w aktach administracyjnych sprawy, uznając je za wiarygodne. Powyżej opisany stan faktyczny znajduje oparcie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały przywołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne. Zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Natomiast warunek (...). koncesji udzielonej powodowi przewidywał, że koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami wynikającymi z zawartych umów i z norm określonych prawem. Odpowiedzialność określona w art. 56 ust. 1 pkt 12 PE ma charakter obiektywny, ponieważ dla stwierdzenia naruszenia przez koncesjonariusza ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób sprzeczny z wiążącym go nakazem lub zakazem. W niniejszej sprawie koncesjonariusz poddał w wątpliwość prawidłowość wyniku badania próbki podstawowej gazu LPG wskazując, że konieczne było przeprowadzenie tego badania kilkoma metodami, aby wykluczyć ewentualny błąd. Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że - po pierwsze - nieuzasadnione i nieskuteczne jest podważanie przez powoda prawidłowości wskazanego badania dopiero na etapie postępowania przed sądem. To w postępowaniu prowadzonym przez Inspekcję Handlową, a więc nawet nie przed Prezesem URE, należało podnosić wszelkie zastrzeżenia, co do prawidłowości przebiegu przeprowadzanej kontroli, w tym co do prawidłowości pobrania i zbadania próbki paliwa. Zatem to w tym ostatnim postępowaniu powinny zostać wyjaśnione wszystkie wątpliwości w tej mierze. Zgodnie z ustawą z 15 grudnia 2000r. o Inspekcji Handlowej, Inspekcja jest wyspecjalizowanym organem kontroli powołanym do ochrony interesów i praw konsumentów oraz interesów gospodarczych państwa (art. 1 ust. 1). Do postępowania przed jej organami w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy k.p.a. (art. 1 ust. 3). Do zadań Inspekcji należy między innymi kontrola produktów wprowadzonych do obrotu w zakresie zgodności z zasadniczymi lub innymi wymaganiami określonymi w przepisach odrębnych z wyłączeniem produktów podlegających nadzorowi innych właściwych organów (art. 3 ust. 1 pkt 1a). Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 i 2 powołanej ustawy, ustalenia kontroli inspektor dokonuje w protokole kontroli, do którego kontrolowany może zgłosić uwagi - bezpośrednio do protokołu lub na piśmie w terminie 7 dni od dnia przedstawienia protokołu do podpisu. Wojewódzki inspektor ma natomiast obowiązek ustosunkowania się do zgłoszonych uwag niezwłocznie, jednak nie później niż w ciągu 14 dni od ich otrzymania (ust. 3). Prezes URE nie jest uprawniony do negowania wyników postępowania prowadzonego przez

4 Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej. Swoje zastrzeżenia powód powinien był zatem zgłosić najpierw Wojewódzkiemu, a w dalszej kolejności Głównemu Inspektorowi Inspekcji Handlowej, nie zaś Prezesowi URE, czy tutejszemu Sądowi. Bezspornym jest, że mimo istnienia takiej możliwości, powód nie zgłosił żadnych uwag do protokołu pobrania próbek paliw i nie odmówił jego podpisania. Również protokół kontroli został przez niego podpisany bez jakichkolwiek zastrzeżeń - powód nie skorzystał z prawa wniesienia uwag bezpośrednio do protokołu, bądź w piśmie do Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej. Wreszcie, powód nie wystąpił o zbadanie próbki kontrolnej. W kontekście tych okoliczności bezprzedmiotowe jest odwoływanie się przez stronę powodową do nieprawidłowości, jakie wystąpiły podczas innej kontroli, przeprowadzonej u przedsiębiorcy 17 października 2013 r. Po drugie, jak słusznie zauważył pozwany, metoda zastosowana przy badaniu próbki paliwa pobranej ze stacji paliw powoda (tzw. metoda fluorescencji w nadfiolecie) stanowi jedną z trzech równorzędnych metod badania poziomu zawartości siarki (obok metody Wickbolda, czy utleniania siarki), dopuszczoną do stosowania w oparciu o pkt 4 ppkt 3 załącznika do rozporządzenia Ministra Gospodarki z 23 marca 2007 r. ws. metod badania jakości gazu skroplonego. W ocenie Sądu, skoro w niniejszej sprawie badanie przeprowadziło akredytowane laboratorium w oparciu o dopuszczalną metodę, a powód nie zakwestionował go w wyżej wskazanym trybie, to wyniki tego badania należy uznać za miarodajne. Nie ma natomiast podstaw do tego, by - jak sugeruje powód - konieczne było prowadzenie badań paliwa w oparciu o wszystkie dopuszczone metody badawcze. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie zasługują na uwzględnienie twierdzenia powoda, jakoby nie był on w stanie samodzielnie stwierdzić jakości paliwa oferowanego do sprzedaży. Należy podkreślić, że na koncesjonariuszu spoczywa bezwzględny obowiązek przestrzegania warunków udzielonej mu koncesji oraz obowiązujących przepisów prawa. Stosownie do art. 32 ust. 1 pkt 4 PE, wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi wymaga uzyskania koncesji. Fakt reglamentowania określonej działalności oznacza poddanie jej szczególnym rygorom ze względu na konieczność ochrony pewnych dóbr (jak np. bezpieczeństwo państwa lub obywateli, inny ważny interes publiczny) oraz swoistą gwarancję państwa, że działalność ta będzie prowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Z kolei w myśl art. 56 ust. 1 pkt 12 PE, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Przywołany przepis dotyczy odpowiedzialności za nieprzestrzeganie różnego rodzaju obowiązków koncesyjnych. Sugeruje on, że odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny i niezależny od przeszkód napotykanych przez przedsiębiorcę w prowadzonej działalności koncesjonowanej, tj. oparta jest na zasadzie ryzyka. Przedsiębiorca, któremu udzielono koncesji na prowadzenie reglamentowanej działalności gospodarczej, przyjmuje na siebie określone obowiązki, które mają stanowić gwarancję prawidłowego prowadzenia tej działalności. W zakresie działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, do takich obowiązków zalicza się w szczególności obowiązek nieczynienia przedmiotem obrotu paliw, których parametry jakościowe nie odpowiadają normom wynikającym z obowiązujących przepisów. Przedsiębiorca odpowiada zatem za jakość wprowadzonego do obrotu paliwa.

5 Koncesja jest przejawem reglamentacji działalności gospodarczej dokonywanej przez państwo. Stanowi ona wyraz zgody władz publicznych na podjęcie i prowadzenie określonej działalności przez konkretnego przedsiębiorcę. Na koncesjonariusza nakładany jest szereg szczególnych obowiązków, które mają gwarantować wykonywanie spoczywających na podmiocie zadań gospodarczych na odpowiednim poziomie. Od podmiotów wykonujących regulowaną działalność gospodarczą wymaga się spełnienia zwiększonych oczekiwań co do umiejętności, wiedzy, skrupulatności i rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również znajomości obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. W istotę tej działalności wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2005 r., sygn. akt IV CK 100/05, System Informacji Prawnej Legalis nr 92763; czy wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 marca 2006 r., sygn. akt I ACa 1018/05, System Informacji Prawnej LEX nr ). Koncesjonariusz odpowiada za jakość wprowadzanego do obrotu produktu, dlatego też nie może on zasłaniać się tym, że nabywa paliwo od innego podmiotu ( PPHU (...)) i przerzucać na ten podmiot winę za złą jakość produktu. Wbrew twierdzeniom powoda, dysponuje on instrumentami pozwalającymi mu na weryfikację jakości paliwa wprowadzanego do obrotu. Może on na przykład zażądać od dostawcy paliwa certyfikatów potwierdzających jego jakość przy zakupie każdej partii, czy zlecić przeprowadzenie badania paliwa w akredytowanym laboratorium przed wprowadzeniem go do obrotu. Jednocześnie należy zauważyć, iż w orzecznictwie przyjęto, że działanie polegające na uzyskaniu certyfikatu jakości od dostawcy nie może stanowić jedynej formy zabezpieczenia i potwierdzenia jakości produktu, będącego przedmiotem działalności koncesjonowanej. Profesjonalista obowiązany jest bowiem do podjęcia kroków dalej idących, zapewniających sprostanie obowiązkom wynikającym z koncesji bez względu na to, jakich środków będzie musiał użyć i jakie działania będzie musiał podjąć, by ten cel osiągnąć. Natomiast w analizowanej sprawie przedsiębiorca nie przedsięwziął żadnych czynności zmierzających do ustalenia jakości zakupionego i oferowanego klientom gazu LPG, nie powołał nawet się na świadectwa jakości paliwa otrzymane od dostawcy. Dla stwierdzenia naruszenia warunku koncesji nie jest istotne, czy przekroczenie dopuszczalnej zawartości siarki w gazie skroplonym LPG było następstwem celowego, umyślnego działania koncesjonariusza, czy też niedochowania prze niego wymaganej staranności (zawinione zaniechanie). W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego w postaci protokołu kontroli (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w O. z 31 lipca 2013 r., protokołu z badań próbki podstawowej paliwa, przeprowadzonych przez akredytowany podmiot (...) Sp. z o.o. Laboratorium w M., za udowodniony należy uznać fakt wprowadzenia przez powoda, 31 lipca 2013 r., do obrotu gazu skroplonego LPG o jakości niezgodnej z obowiązującymi przepisami prawa, tj. Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 r. ws. wymagań jakościowych dla gazu skroplonego. Oczywisty jest tym samym fakt naruszenia przez przedsiębiorcę warunku (...). koncesji udzielonej mu decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 13 stycznia 2005 r. W tej sytuacji należało przyjąć, że powód ponosi pełną odpowiedzialność za nieodpowiednią jakość wprowadzonego do obrotu paliwa. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Prezesa URE co do tego, że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki nałożenia na koncesjonariusza kary pieniężnej, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 12 PE.

6 W art. 56 ust. 6a PE przewidziano, że Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie ww. przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. W ocenie Sądu, w analizowanym przypadku nie można przyjąć, że stopień szkodliwości czynu był znikomy przede wszystkim z uwagi na wielkość przekroczenia dopuszczalnej normy zawartości siarki w paliwie. Całkowita zawartość siarki została przekroczona o (...), a przy uwzględnieniu tolerancji (wynoszącej (...) wskaźnik ten przekroczono o (...). Dokonując oceny stopnia szkodliwości czynu należy także odnieść się do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, który przewiduje, że paliwa transportowane, magazynowane, wprowadzane do obrotu oraz gromadzone w stacjach zakładowych powinny spełniać wymagania jakościowe, określone dla danego paliwa ze względu na ochronę środowiska, wpływ na zdrowie ludzi oraz prawidłową pracę silników zamontowanych w pojazdach, ciągnikach rolniczych, a także maszynach nieporuszających się po drogach. Zbyt wysoka zawartość siarki w paliwie niekorzystne wpływa na środowisko poprzez emisję do niego toksycznych składników, powoduje również podwyższoną korozyjność spalin w stosunku do układu wydechowego samochodu oraz bardzo niekorzystne oddziaływania na katalityczne układy oczyszczania spalin (zmniejszenie efektywności działania reaktora katalitycznego). Większa od dopuszczalnej zawartość związków siarki w gazie LPG może być również powodem zwiększonej korozyjności, a tym samym agresywności tego paliwa w stosunku do materiałów, z których wykonane są zbiorniki i układy zasilające. Ponadto, przedmiotowe naruszenie godzi również w obowiązki koncesyjne powoda, pewność obrotu paliwami oraz prawa konsumentów, którzy nie dysponują możliwością sprawdzenia jakości oferowanego im paliwa. Oceniając wagę naruszonych obowiązków oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia należy stwierdzić, że ciążące na koncesjonariuszu obowiązki były sformułowane w sposób jasny i precyzyjny. Według Sądu, powyżej wskazane okoliczności skłaniają do wniosku, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka znikomego stopnia szkodliwości czynu, co oznacza, że danym przypadku nie było podstaw do zastosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Wobec tego Prezes URE był uprawniony do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej. Odnośnie do zarzutu powoda, iż nietrafne było odwołanie się przez Prezesa URE do orzecznictwa Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, dotyczącego benzyny i oleju napędowego, a nie paliwa gazowego (LPG), należy w pełni przychylić się do stanowiska pozwanego, że powołane orzecznictwo ma walor uniwersalny, zatem jego przywołanie nie mogło zostać zakwalifikowane jako uchybienie. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę pozwanego, co do zasadności orzeczenia kary pieniężnej, jak i jej wysokości. Powód nie przedstawił okoliczności, które podważałyby, czy to zasadność wymierzenia kary, czy też jej wymiar. W myśl art. 56 ust. 6 PE, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Podtrzymując przedstawioną powyżej argumentację, Sąd Okręgowy przyjął, że w niniejszej sprawie stopień szkodliwości czynu należy ocenić jako znaczny. Jak już wskazano, naruszenie przez powoda obowiązku koncesyjnego miało charakter zawinionego

7 zaniechania. Ustalając wysokość kary pozwany prawidłowo uwzględnił również fakt, iż przedsiębiorca nie był dotychczas ukarany przez Prezesa URE karami pieniężnymi. W opinii Sądu, pozwany trafnie ocenił możliwości finansowe przedsiębiorcy. Nieistotna jest przy tym - podnoszona przez powoda - okoliczność wystąpienia spadku przychodu między 2013 a 2011 r. o (...) zł, ponieważ wysokość kary pieniężnej ustalana jest zgodnie z wytycznymi zawartymi w art. 56 ust. 3 PE. Według tego przepisu, wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, nie może przekroczyć (...) przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć (...) przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Uzasadniając swą rzekomo złą sytuację finansową w toku postępowania administracyjnego powód powołał się jedynie na okoliczność spadku sprzedaży gazu LPG, wynikającą z wprowadzenia małego ruchu przygranicznego z obwodem kaliningradzkim i związanym z tym wzrostem sprzedaży tańszej benzyny i oleju napędowego pochodzących z Rosji. Przedsiębiorca nie przedstawił natomiast, ani w postępowaniu przed Prezesem URE, ani w postępowaniu sądowym, żadnych konkretnych dokumentów finansowych, wskaźników, czy danych, które wskazywałyby na to, że kara w wymierzonej przez pozwanego wysokości faktycznie zagraża jego płynności finansowej. Dlatego też twierdzenia powoda w tym zakresie należało uznać za gołosłowne. Według Sądu, kara w wysokości (...) zł, stanowiąca zaledwie (...) przychodu z działalności koncesyjnej, osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2013 r., jest adekwatna do stopnia zawinienia, szkodliwości czynu, postawy przedsiębiorcy oraz jego sytuacji majątkowej. Z tych wszystkich względów, stwierdzając brak podstaw do uwzględniania odwołania, na podstawie art k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie. O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości (...) zł, ustalone na podstawie 14 ust. 3 pkt 3 w zw. z 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ws. opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.