Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu PROGRAM NAUCZANIA DRUKARZ 734[01]

Transkrypt

1 Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu 734[01]/ZSZ/MENiS/ PROGRAM NAUCZANIA DRUKARZ 734[01] Zatwierdzam Minister Edukacji Narodowej i Sportu Warszawa 2002

2 Autorzy: dr inż. Janusz Figurski dr inż. Henryk Godlewski inż. Urszula Łobejko mgr inż. Janina Dretkiewicz-Więch mgr inż. Dorota Mazur-Dulęba Recenzent: mgr inż. Marek Jędra Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Dorota Mazur-Dulęba 1

3 Spis treści I. Plan nauczania 3 II. Programy nauczania przedmiotów zawodowych 4 1. Podstawy techniki 4 2. Podstawy projektowania graficznego Materiałoznawstwo Technologia Maszyny i urządzenia Zajęcia praktyczne 37 2

4 I. PLAN NAUCZANIA Plan nauczania Zasadnicza szkoła zawodowa Zawód: drukarz 734[01] Dla młodzieży Dla dorosłych Lp. Przedmioty nauczania Liczba godzin tygodniowo w trzyletnim okresie nauczania Liczba godzin tygodniowo w trzyletnim okresie nauczania Semestr I-VI Klasy I-III Forma stacjonarna 1. Podstawy techniki Podstawy projektowania graficznego 2 1, Materiałoznawstwo 2 1, Technologia Maszyny i urządzenia 6 4, Zajęcia praktyczne 26 20,5 360 Razem Liczba godzin w trzyletnim okresie nauczania Forma zaoczna 3

5 II. PROGRAMY NAUCZANIA PRZEDMIOTÓW ZAWODOWYCH PODSTAWY TECHNIKI Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: wykonać szkice w rzutach aksonometrycznych i prostokątnych, odczytać i sporządzić proste rysunki wykonawcze, odczytać i sporządzić dokumentację technologiczną, wykonać rysunki techniczne prostych elementów maszyn i urządzeń poligraficznych rozróżnić rysunki techniczne: wykonawcze, złożeniowe, zestawieniowe, zastosować technikę komputerową do sporządzania szkiców i prostych rysunków technicznych, odtwarzania i powielania technicznej informacji rysunkowej, rozróżnić podstawowe wielkości elektryczne i jednostki miar, rozróżnić materiały przewodzące, półprzewodzące, izolacyjne, magnetyczne oraz wskazać ich zastosowanie, wyjaśnić zjawisko powstawania prądu elektrycznego oraz rozróżnić jego źródła i rodzaje, rozróżnić podstawowe elementy obwodu elektrycznego, rozróżnić typowe rodzaje maszyn elektrycznych, rozróżnić podstawowe przyrządy pomiarowe, ich symbole i oznaczenia, zmierzyć napięcie, natężenie prądu, moc i rezystancję, rozróżnić podstawowe elementy elektroniczne i automatyki, wykazać różnice między uziemieniem a zerowaniem, odczytać schematy prostych układów elektrycznych, elektronicznych i automatyki, rozróżnić rodzaje więzów, wskazać kierunki reakcji oraz określić warunki równowagi ciała sztywnego, obliczyć prędkość obrotową, pracę mechaniczną, moc, energię i sprawność, rozróżnić rodzaje odkształceń i naprężeń oraz wyjaśnić pojęcie naprężenia dopuszczalnego, wyjaśnić pojęcie tarcia tocznego i ślizgowego, scharakteryzować siłę bezwładności, rozróżnić wyważanie statyczne i dynamiczne, obliczyć naprężenia w elementach ściskanych i rozciąganych, obliczyć naprężenia gnące i skręcające wału, 4

6 scharakteryzować połączenia stosowane w maszynach i urządzeniach, rozróżnić osie, wały, łożyska, sprzęgła, hamulce, przekładnie, mechanizmy oraz określić ich zastosowanie, rozróżnić napędy pneumatyczne i hydrauliczne oraz określić ich zastosowanie, posłużyć się normami, posłużyć się Dokumentacją Techniczno-Ruchową, dokumentacją konstrukcyjną maszyn i urządzeń, posłużyć się literaturą techniczną oraz katalogami wyrobów, zastosować zasady współpracy w zespole, skorzystać z różnych źródeł informacji. Materiał nauczania 1. Dokumentacja techniczna Rola rysunku technicznego w pracy zawodowej. Materiały i przybory rysunkowe. Organizacja stanowiska kreślarskiego. Normalizacja w rysunku technicznym. Znormalizowane arkusze, linie i tabliczki rysunkowe. Wykreślanie podstawowych konstrukcji geometrycznych. Rzutowanie aksonometryczne i prostokątne. Wymiarowanie. Widoki i przekroje. Oznaczanie i kreskowanie przekrojów. Szkicowanie przedmiotów. Uproszczenia rysunkowe połączeń. Tolerancje, pasowania, odchyłki kształtu i położenia. Oznaczanie chropowatości powierzchni i powłok. Rysunek złożeniowy. Rysunki wykonawcze. Rysunki schematyczne. Ćwiczenia: Wykonywanie szkicu bryły geometrycznej w rzutach prostokątnych. Wykonywanie szkicu bryły geometrycznej w rzucie aksonometrycznym. Ustalanie liczby i rodzaju rzutów na arkuszu, wymiarowanie rysunku. Wykonywanie szkiców prostych elementów maszyn z uwzględnieniem różnego rodzaju przekrojów, linii przenikania i oznaczeniem wymiarów tolerancji, pasowania, odchyłek kształtu i położenia, chropowatości powierzchni i obróbki powierzchni. Wykonywanie rysunku przedmiotu w przekrojach. Czytanie rysunków technicznych. 5

7 2. Podstawy elektrotechniki Zjawisko powstawania prądu elektrycznego. Prąd stały. Prąd przemienny. Prawo Ohma i prawa Kirchhoffa. Obwody prądu stałego. Łączenie źródeł prądu. Praca i moc prądu elektrycznego. Pole magnetyczne. Indukcja magnetyczna i elektromagnetyczna. Obwody magnetyczne. Prąd przemienny. Elementy obwodu prądu przemiennego. Połączenie odbiorników w gwiazdę i trójkąt. Podział odbiorników energii elektrycznej. Urządzenia grzewcze. Transformatory i ich zastosowanie. Silniki prądu stałego. Silniki indukcyjne. Zabezpieczenie silników elektrycznych przed przeciążeniem i zwarciem. Elementy składowe instalacji. Przewody i kable. Osprzęt elektryczny. Elementy zabezpieczające. Instalacje sygnalizacyjne, alarmowe, sterujące. Bhp podczas eksploatacji odbiorników elektrycznych. Ćwiczenia: Identyfikowanie materiałów przewodzących i izolacyjnych. Obliczanie natężenia i napięć prądów w obwodach prądu stałego. Wykonywanie pomiarów podstawowych wielkości elektrycznych w obwodach prądu stałego. Rozróżnianie na schematach elementy obwodów elektrycznych. Obliczanie mocy i energii w obwodzie prądu. Obliczanie parametrów obwodów elektrycznych. Dokonywanie odczytów wskazań przyrządów pomiarowych. Dokonywanie pomiaru napięcia, natężenia prądu, mocy i rezystancji. Porównanie źródeł światła pod względem poboru mocy i natężenia oświetlenia Odczytywanie parametrów odbiornika z tabliczki znamionowej. Rozpoznawanie rodzaju silnika indukcyjnego na podstawie danych tabliczki znamionowej. Rozpoznawanie gniazdek i wtyczek jednofazowych i trójfazowych. Rozróżnianie poszczególnych elementów instalacji elektrycznej, sprzętu izolacyjnego, zabezpieczeń przeciwporażeniowych. 6

8 3. Podstawy elektroniki i automatyki Zjawisko półprzewodnictwa, półprzewodniki. Prąd elektryczny w półprzewodnikach. Podstawowe elementy elektroniczne, właściwości, budowa, zastosowanie, symbole graficzne. Podstawowe układy prostownicze. Wzmacniacze, zasada działania, wykorzystanie. Układy scalone, rodzaje, zastosowanie. Sterowanie automatyczne. Podział układów sterowania automatycznego. Aparatura sterująca. Układy sterowania stycznikowo-przekaźnikowego. Regulacja automatyczna. Regulatory. Człony układów automatycznej regulacji. Rodzaje układów automatycznej regulacji. Mikroprocesory i sterowniki mikroprocesorowe. Ćwiczenia: Rozróżnianie elementów elektronicznych na podstawie wyglądu i symboli graficznych Odczytywanie parametrów elementów elektronicznych z katalogu. Określanie funkcji elementów elektronicznych w obwodach elektrycznych. Analizowanie schematów blokowych automatycznego sterowania. Analizowanie schematów blokowych automatycznej regulacji. 4. Podstawy mechaniki i wytrzymałości materiałów. Siła i jej właściwości. Jednostki siły. Rodzaje i układy sił. Moment siły. Para sił i jej właściwości. Warunki równowagi: punkt materialny i ciało sztywne. Praca. Moc. Energia. Sprawność. Rodzaje ruchów. Ruch obrotowy. Naprężenia i odkształcenia. Prawo Hooke'a. Statyczna próba rozciągania metali. Naprężenia dopuszczalne. Podstawowe przypadki obciążeń elementów konstrukcyjnych: rozciąganie i ściskanie, ścinanie, zginanie, skręcanie. Wytrzymałość zmęczeniowa. Ćwiczenia: Wyznaczanie reakcji podpór. Wyznaczanie dla prostych przypadków warunków równowagi sił działających na punkt materialny i ciało sztywne. Wyznaczanie warunków równowagi sil w układzie przestrzennym. Obliczanie: mocy, energii kinetycznej. Obliczanie: prędkości obwodowej, prędkości obrotowej. Obliczanie: wydłużenia, naprężeń rozciągających, naprężeń zginających, momentu skręcającego. 7

9 5. Podstawy konstrukcji elementów mechanicznych Klasyfikacja i cechy użytkowe części maszyn. Normalizacja części maszyn. Materiały konstrukcyjne. Tolerancje, pasowania i chropowatość powierzchni. Połączenia nierozłączne: spawane, zgrzewane, lutowane, klejone, kitowane, połączenie przez odkształcenia trwałe. Połączenia rozłączne: cierne, kołkowe, sworzniowe, gwintowe. Elementy sprężynujące. Połączenia rurowe i zawory. Osie i wały. Ułożyskowania. Przekładnie: cierne, cięgnowe, zębate. Sprzęgła. Hamulce. Mechanizmy funkcjonalne: dźwigniowe, krzywkowe, śrubowe. Układy hydrauliczne i pneumatyczne. Ćwiczenia: Rozpoznawanie na podstawie oznaczenia: stali, staliwa, żeliwa, metali nieżelaznych i ich stopów. Posługiwanie się PN określającymi skład chemiczny, znakowanie i zastosowanie stopów żelaza. Obliczanie tolerancji, wymiarów granicznych luzów i tolerancji pasowania dla zadanych pasowań ruchowych, mieszanych i spoczynkowych. Rozpoznawanie połączeń rozłącznych i nierozłącznych. Rozpoznawanie części maszyn na rysunkach. Czytanie rysunków prostych części maszyn w rzutach prostokątnych. Czytanie przekrojów części maszyn. Czytanie rysunków wykonawczych wybranych części maszyn. Czytanie rysunków złożeniowych prostych urządzeń. Czytanie schematycznych rysunków mechanicznych. Środki dydaktyczne Komplet materiałów rysunkowych. Komplet przyborów kreślarskich. Wzory pisma znormalizowanego. Rysunki: złożeniowe, wykonawcze, montażowe, schematyczne. Zestaw elementów elektrycznych, elektronicznych i automatyki. Mierniki wielkości elektrycznych. Układy elektryczne i elektroniczne. Podstawowe maszyny i urządzenia elektryczne. Materiały dydaktyczne ilustrujące: szeregowe i równoległe połączenia rezystorów, łączenie odbiorników w trójkąt i gwiazdę, budowę maszyn elektrycznych, przyrządy pomiarowe, 8

10 diodę, tranzystor i tyrystor, układy wzmacniaczy tranzystorowych, schematy instalacji elektrycznych. Modele i eksponaty: eksponaty połączeń nierozłącznych, modele i eksponaty części maszyn z połączeniami kształtowymi, modele i eksponaty wałów i osi z łożyskami tocznymi i ślizgowymi, modele i eksponaty sprężyn i innych elementów podatnych. modele zaworów z przekrojami, Modele sprzęgieł, hamulców, kół zębatych, przekładni mechanicznych, Modele mechanizmów, maszyn, urządzeń. Schematy maszyn i urządzeń. Instrukcje obsługi maszyn i urządzeń. Dokumentacja Techniczno-Ruchowa. Foliogramy, fazogramy. Filmy dydaktyczne. Symulacyjne programy komputerowe. PN, PN-ISO. Literatura techniczna. Uwagi o realizacji programu Program nauczania przedmiotu Podstawy techniki obejmuje zintegrowane treści z zakresu: dokumentacji technicznej, elektrotechniki i elektroniki, mechaniki i wytrzymałości oraz podstaw konstrukcji elementów mechanicznych. Celem programu jest przygotowanie ucznia do prawidłowego użytkowania oraz obsługiwania maszyn i urządzeń stosowanych w introligatorstwie. W procesie nauczania-uczenia się należy wiązać teorię z praktyką przez odpowiedni dobór ćwiczeń obliczeniowych, wykorzystywać wiadomości i umiejętności z innych przedmiotów oraz rozwijać u uczniów umiejętności samokształcenia i korzystania spoza podręcznikowych źródeł informacji. Materiał teoretyczny należy wyselekcjonować i ograniczyć do niezbędnego minimum. Ćwiczenia podane w poszczególnych działach tematycznych stanowią propozycję, która może być wykorzystana w czasie zajęć. Nauczyciel powinien przygotować ćwiczenia o różnym stopniu trudności, które może realizować w warunkach swojej szkoły. Program nauczania wskazane jest realizować metodą opisu i wyjaśnienia w połączeniu z pokazem, dyskusji dydaktycznej, ćwiczeń praktycznych oraz metod aktywizujących. Dla lepszego zrozumienia i utrwalenia wiadomości z zakresu podstaw techniki zaleca się 9

11 przeprowadzanie dużej ilości pokazów oraz ćwiczeń. Właściwe wykorzystanie podczas lekcji odpowiednich filmów i komputerowych programów symulacyjnych wpłynie w dużym stopniu na szybsze przyswajanie nowych informacji przez uczniów oraz rozwój samodzielnego myślenia. Zajęcia należy prowadzić w pracowni wyposażonej w niezbędne środki dydaktyczne. Uczniowie powinni mieć możliwość korzystania z różnych źródeł informacji (Internet, normy, DTR, rysunki, poradniki). Na realizację poszczególnych działów tematycznych proponuje się następujący podział godzin. Lp. Działy tematyczne Liczba godzin 1. Dokumentacja techniczna Podstawy elektrotechniki Podstawy elektroniki i automatyki Podstawy mechaniki i wytrzymałości Podstawy konstrukcji elementów mechanicznych 35 Razem 114 Podane w tabeli liczby godzin mają charakter orientacyjny. Nauczyciel może wprowadzić pewne zmiany, mające na celu lepsze dostosowanie programu do specyfiki szkoły. Dokumentacja techniczna realizacja treści programowych ma na celu ukształtowaniu umiejętności wykonania i czytania rysunków oraz dokumentacji technicznej w stopniu pozwalającym na posługiwanie się nimi w pracy zawodowej. Podstawy elektrotechniki ważne jest opanowanie przez uczniów umiejętności poprawnego posługiwania się terminologią techniczną, rozróżniania maszyn elektrycznych oraz przyrządów pomiarowych. Należy uświadomić zagrożenia związane z prądem elektrycznym oraz wskazać środki ochrony przeciwporażeniowej. Podstawy elektroniki i automatyki należy przedstawić typowe układy elektroniczne wskazać na ich zastosowanie oraz demonstrować elementy elektroniczne, elementy automatyki i urządzenia elektroniczne. Podstawy mechaniki i wytrzymałości podczas procesu nauczaniauczenia należy odwoływać się do wiadomości i umiejętności uczniów nabytych wcześniej na lekcjach fizyki. Szczególnie ważne jest opanowanie przez uczniów umiejętności rozróżniania podstawowych wielkości mechanicznych i ich jednostek oraz obliczania prędkości obrotowej, pracy mechanicznej, mocy, energii, sprawności oraz naprężeń. Podstawy konstrukcji elementów mechanicznych należy skoncentrować się na budowie, charakterystycznych cechach i 10

12 zastosowaniu elementów maszyn. Bardzo ważne jest kształtowanie umiejętności rozróżniania materiałów konstrukcyjnych, czytania dokumentacji technicznej oraz identyfikowania rysunku z obiektem rzeczywistym. Propozycje metod sprawdzania i oceniania osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie postępów ucznia powinno odbywać się w trakcie realizacji programu na podstawie kryteriów określonych na początku zajęć. Kryteria oceniania powinny dotyczyć poziomu oraz zakresu opanowania przez ucznia wiadomości i umiejętności, określonych w szczegółowych celach kształcenia. Na podstawie analizy celów kształcenia należy przeprowadzić ich hierarchizację i opracować wymagania edukacyjne na poszczególne stopnie szkolne. Proces oceniania powinien obejmować: diagnozę poziomu wiadomości i umiejętności uczniów pod kątem założonych celów kształcenia, identyfikowanie postępów ucznia w toku realizacji treści kształcenia oraz wykrywanie trudności w osiąganiu założonych celów kształcenia, sprawdzanie wiadomości i umiejętności ucznia po zrealizowaniu treści programowych. Podczas realizacji programu należy oceniać uczniów w zakresie wyodrębnionych celów kształcenia na podstawie: ustnych sprawdzianów poziomu wiadomości i umiejętności, pisemnych sprawdzianów, obserwacji pracy ucznia podczas wykonywania zadań. Podczas procesu kształcenia należy sprawdzać na bieżąco postępy uczniów. Ma to na celu monitorowanie stopnia osiągnięcia założonych celów kształcenia oraz daje możliwość dobierania skutecznych metod pracy z uczniem. Dokonując kontroli i oceny w formie ustnej należy zwracać uwagę na operowanie zdobytą wiedzą, merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć technicznych, poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne uczniów proponuje się sprawdzać przez obserwację czynności wykonywanych podczas realizacji ćwiczeń. Ocena po zakończeniu realizacji programu nauczania przedmiotu powinna uwzględniać wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela sposobów sprawdzania osiągnięć ucznia. 11

13 Literatura Bożenko L.: Maszynoznawstwo dla Zasadniczych Szkół Zawodowych. WSiP, Warszawa 1998 Mac S., Leowski J.: Bezpieczeństwo i Higiena Pracy. Podręcznik dla szkół zasadniczych. WSiP, Warszawa Nowicki J. Podstawy elektrotechniki i elektroniki dla zasadniczych szkół nieelektrycznych. WSiP, Warszawa 1999 Przybyłowska-Łomnicka A.: Pomiary elektryczne. Obwody prądu przemiennego. Wydawnictwa szkolne PWN, Warszawa, Łódź 2000 Kurdziel R.: Podstawy elektrotechniki dla szkoły zasadniczej. Część 1-2. WSiP, Warszawa 1999 Rutkowski A.: Części maszyn. WSiP, Warszawa 1996 Stattler H.: Elektrotechnika w zarysie. WSiP, Warszawa 1982 Wojtkun F., Bukała W.: Materiałoznawstwo. Część 1 i 2. WSiP, Warszawa 1999 Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych. 12

14 PODSTAWY PROJEKTOWANIA GRAFICZNEGO Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: wyjaśnić budowę pisma drukarskiego, rozpoznać i sklasyfikować rodzaje pisma drukarskiego, scharakteryzować pismo dwuelementowe, jednoelementowe i pisanki, rozróżnić podgrupy i odmiany pisma drukarskiego, dokonać analizy obrazu typograficznego, dokonać analizy kompozycji obrazu, scharakteryzować reprodukcję oryginałów wielotonalnych, rozróżnić systemy identyfikacji wizualnej, zaprojektować małe formy graficzne, zaprojektować materiały reklamowe, skonstruować reklamę prasową, zastosować komputerowe programy graficzne w projektowaniu, skorzystać z różnych źródeł informacji. Materiał nauczania 1. Budowa pism drukarskich Pismo, jego budowa i pochodzenie. Klasyfikacja i rozpoznawanie pism drukarskich, Pisma dwuelementowe, jednoelementowe, pisanki, inne pisma. Podgrupy i odmiany pism drukarskich. 2. Atrybuty obrazu typograficznego i graficznego Analiza obrazu typograficznego (wyraz, wiersz, kolumna). Zagadnienia kompozycyjne (kontrast, rytm, balans, kolor). Grafika książki. Podstawy reprodukcji oryginałów wielotonalnych. Addytywna i subtraktywna synteza barw. 3. Obsługa komputera Podstawy obsługi programów edytorskich i graficznych. 4. Projektowanie grafiki użytkowej Systemy identyfikacji wizualnej. Logo znak graficzny jako nośnik informacji. Projektowanie małych form graficznych (bilet wizytowy, papier firmowy). Projektowanie materiałów reklamowych (folder reklamowy, opakowanie). Działanie i konstruowanie reklamy prasowej. Zastosowanie komputerowych programów graficznych w projektowaniu. 13

15 Ćwiczenia: Przeglądanie i analizowanie przykładów technik plastycznych na płaszczyźnie: rysunek, malarstwo, grafika, fotografia i inne. Analizowanie środków wyrazu plastycznego. Analizowanie wpływu narzędzi i materiałów na formy pojedynczych środków wyrazu i formę końcową dzieła plastycznego. Komponowanie formy i treści. Analizowanie budowy liter i świateł. Konstruowanie liter. Projektowanie papieru firmowego, wizytówki, folderu, okładki. Projektowanie reklamy prasowej. Wykonywanie prac projektowych z wykorzystaniem komputerowych programów graficznych. Środki dydaktyczne Katalogi i plansze krojów pism. Plansze poglądowe kompozycji graficznych. Przykłady prac uczniów. Programy edytorskie i graficzne: Quark X Press, Adobe Indesign, Corel Draw, Adobe Ilustrator. Uwagi o realizacji programu Program przedmiotu należy realizować w ścisłym powiązaniu zagadnień teoretycznych z praktycznym wykonywanie zadań. W procesie nauczania-uczenia się wskazane jest stosowanie metody przewodniego tekstu, metody projektów i ćwiczeń praktycznych. Szczególny nacisk należy kłaść na samokształcenie, wyszukiwanie i selekcjonowanie materiałów dla potrzeb projektowania tworzenie podbudowy warsztatu projektanta. Ćwiczenia powinny mieć charakter sprawdzający, wdrażać do stosowania wiedzy teoretycznej w pracy zawodowej. Materiał nauczania stanowiący informację wykorzystywaną do realizacji szczegółowych celów kształcenia przedmiotu został podzielony na cztery części. Pierwsza to wiadomości z zakresu budowy pisma drukarskiego. Nauczyciel powinien zapoznać uczniów z pochodzeniem pisma, dokonać analizy pism drukarskich, omówić cechy charakterystyczne poszczególnych grup i odmian pisma. Druga część obejmuje wybrane wiadomości o atrybutach obrazu typograficznego i graficznego. Realizując program należy przede wszystkim wytworzyć płaszczyznę porozumienia, wprowadzając w sposób zrozumiały dla ucznia zasób terminów i pojęć związanych z zagadnieniami typograficznymi i kompozycyjnymi. W materiale nauczania uwzględniono także podstawy 14

16 reprodukcji oraz tematykę syntezy barw. W trzeciej części materiału nauczania zatytułowanej Obsługa komputera największy nacisk położono na posługiwanie się programami edytorskimi i graficznymi. Dobra, bezbłędna i sprawna obsługa tych programów wpłynie zdecydowanie na realizację czwartej części materiału nauczania projektowanie grafiki użytkowej. Realizacji tych treści programowych nie można sobie wyobrazić w dzisiejszym świecie bez znajomości obsługi edytorów tekstu i programów graficznych. Próby praktycznego rozwiązania problemów przez uczniów mogą ujawnić wiele aspektów i zagadnień szczegółowych wymagających rozwiązania w korektach indywidualnych. Korekta nie może przekreślać wymogu indywidualnego rozwiązywania problemów przez ucznia, powinna mieć charakter naprowadzający, korygujący kierunek poszukiwań, wskazywać alternatywne możliwości. Ćwiczenia powinny kształtować pomysłowość plastyczną oraz pokazywać możliwości różnorodnych rozwiązań dla tego samego problemu. W procesie projektowania można wyróżnić trzy podstawowe etapy: określenie formy plastycznej wyrobu, dobieranie materiałów i dobieranie technologii wykonania grafiki. Zajęcia dydaktyczne powinny odbywać się w pracowni projektowania graficznego i sali komputerowej. Decydujące znaczenie dla jakości kształcenia ma wyposażenie dydaktyczne pracowni. Należy stworzyć uczniom możliwości swobodnego przemieszczania się w pracowni. Zajęcia powinny odbywać się w grupach osobowych, z zapewnieniem indywidualnego dostępu ucznia do komputera. Rozwiązaniem optymalnym jest, by proces nauczania był serią ćwiczeń. Projektując ćwiczenia, nauczyciel powinien dokonać analizy treści kształcenia i wybrać jedynie te treści, które są niezbędne do wykonania zaplanowanych ćwiczeń. Zaleca się grupować jednostki lekcyjne w bloki 2 4 godzinne, co umożliwia realizację ćwiczeń projektowych w całości oraz zwiększa efektywność kształcenia. Dobierając tematy poszczególnych zajęć należy wybrać takie zestawy treści, aby uczeń mógł samodzielnie wykonać prosty projekt. Szczególnie istotne jest, by po zakończeniu zadania uczeń mógł na forum klasy zaprezentować swój projekt, uzasadniając zastosowane w nim rozwiązania. 15

17 Proponuje się następujący podział godzin na realizację poszczególnych działów programu nauczania. Lp. Działy tematyczne Liczba godzin 1. Budowa pism drukarskich 8 2. Atrybuty obrazu typograficznego i graficznego Obsługa komputera Projektowanie grafiki użytkowej 38 Razem 76 Podane w tabeli godziny mają charakter orientacyjny. Nauczyciel może wprowadzić zmiany mające na celu lepsze dostosowanie programu do specyfiki szkoły. Propozycje metod sprawdzania i oceniania edukacyjnych osiągnięć uczniów Podczas oceniania wiedzy ucznia należy wziąć pod uwagę umiejętności teoretyczne i praktyczne. Szczególny nacisk należy położyć na twórcze podejście ucznia do danego zagadnienia projektowego. Ocena wiedzy powinna dotyczyć zapamiętania, zrozumienia i zastosowania pojęć, definicji w konkretnych sytuacjach ćwiczeniowych. Sprawdzenie umiejętności praktycznych dotyczy kolejności działań, sposobu używania przyborów, szybkiego i właściwego stosowania narzędzi i programów komputerowych. Ocenianie powinno uświadamiać uczniowi poziom jego osiągnięć w stosunku do wymagań edukacyjnych, wdrażać do systematycznej pracy, samokontroli i samooceny Sprawdzanie osiągnięć i postępów w opanowywaniu wiedzy i umiejętności można przeprowadzić różnymi metodami. Najlepiej ocenianie osiągnięć ucznia można realizować za pomocą sprawdzianów (ustnych, pisemnych i praktycznych), testów osiągnięć szkolnych. Wymaga to od nauczyciela określenia kryteriów i norm oceniania, opracowania testów osiągnięć szkolnych, arkuszy obserwacji i arkuszy oceny postępów. Bezpośrednia rozmowa ucznia z nauczycielem pozwala na precyzyjne ustalenia, czy uczniowie rozumieją i stosują w praktyce zdobytą wiedzę i umiejętności. 16

18 Literatura Praca zbiorowa: Poligrafia ogólna. WSiP, Warszawa Magdzik S., Jakucewicz S.: Podstawy poligrafii. WSiP, Warszawa Trzaska F.: Podstawy techniki wydawniczej. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa Bojko S.: Polska sztuka plakatu. Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, Warszawa Jurkiewicz A.: Podręcznik metod grafiki artystycznej. Arkady, Warszawa Werner J.: Podstawy techniki malarstwa i grafiki. PWN, Warszawa- Kraków Praca zbiorowa: Grafika wczoraj i dziś. PWN, Warszawa Czasopisma: Poligrafika, Poligrafia polska, Print & Publishing, Przegląd papierniczy, Opakowania, Świat druku. Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych. 17

19 MATERIAŁOZNAWSTWO Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: określić właściwości fizyczne, chemiczne, mechaniczne i technologiczne materiałów stosowanych w poligrafii, określić przeznaczenie materiałów poligraficznych, zakwalifikować materiały poligraficzne do produkcji, określić znaczenie wody w poligrafii, scharakteryzować materiały smarne, rozróżnić metale i ich stopy, określić znaczenie związków wielkocząsteczkowych w poligrafii, dokonać klasyfikacji klejów, dokonać klasyfikacji i charakterystyki wyrobów papierowych, dobrać papier i tekturę do produkcji, scharakteryzować właściwości drukowe i użytkowe farb, wyjaśnić mechanizmy utrwalania farb, sklasyfikować farby drukarskie i lakiery, wyjaśnić wymagania stawiane formom drukowym, porównać właściwości form drukowych, sklasyfikować materiały pokryciowe używane w introligatorstwie, sklasyfikować materiały do laminowania, impregnowania, gumowania i brązowania, dobrać folie do tłoczenia, sklasyfikować materiały pomocnicze stosowane w introligatorstwie, skorzystać z norm i literatury technicznej. Materiał nauczania 1. Podstawy materiałoznawstwa Klasyfikacja materiałów używanych w procesach poligraficznych. Podstawowe grupy materiałów. Przykłady zastosowania materiałów. Właściwości materiałów, ogólna budowa i charakterystyka głównych grup materiałów. Elementarne badania wybranych materiałów. Ogólne zasady dobierania materiałów poligraficznych. Ekologia i utylizacja odpadów. 2. Woda w przemyśle poligraficznym Skład, zanieczyszczenia, twardość, uzdatnianie, neutralizacja. 18

20 3. Materiały introligatorskie Wyroby papierowe. Kleje, farby i lakiery. Folie do laminowania, tłoczenia i brązowania. Materiały pokryciowe, wzmacniające, usztywniające i pomocnicze; właściwości i zakres zastosowania. 4. Materiały stosowane do wykonywania form drukowych Materiały podłożowe metalowe i niemetalowe. Warstwy kopiowe światłoczułe, termoczułe i fotoreliefowe. 5. Materiały stosowane w drukowaniu Papiery, tektury. Folie z tworzyw sztucznych i aluminium. Folie kompleksowe (laminaty). Papiery syntetyczne. Farby maziste i ciekłe, typograficzne, offsetowe, wklęsłodrukowe, fleksodrukowe, sitodrukowe. Charakterystyka podstawowych surowców. Produkcja, sposoby utrwalania farb. Właściwości farb drukowych, stopień utarcia, właściwości reologiczne, barwa, połysk, krycie i intensywność barwy. Materiały pomocnicze. 6. Materiały konstrukcyjne Żeliwa właściwości i zakres zastosowania. Stale konstrukcyjne właściwości i zakres zastosowania Stopy metali nieżelaznych właściwości i zakres zastosowania. Materiały spiekane właściwości i zakres zastosowania. Tworzywa sztuczne konstrukcyjne właściwości i zakres zastosowania. 7. Materiały smarne Oleje i smary klasyfikacja, właściwości, zastosowanie. Ćwiczenia: Rozpoznawanie próbek materiałów. Ocenianie jakości i przydatności próbek materiałów poligraficznych, zgodnie z wymaganiami technologicznymi. Określanie rodzajów materiałów poligraficznych, ich podstawowych parametrów, cech, zastosowania i warunków przechowywania na podstawie przedstawionych półproduktów i produktów poligraficznych. Określanie podłoży drukowych do wykonania danego rodzaju produkcji. Dobieranie farby do drukowania na różnych materiałach do wykonania okładek oraz do drukowania na okładkach. Dobieranie materiałów pomocniczych do wykonania półproduktów i produktów. 19

21 Środki dydaktyczne Próbki: wytworów papierowych, farb drukowych i dodatków do farb, podłoży drukowych niepapierowych, materiałów pokryciowych, klejów, folii do tłoczenia i laminowania, lakierów, rozpuszczalników i rozcieńczalników. Zestaw materiałów smarnych. Grubościomierz, mikroskop, lupy, ph-metr. Uwagi o realizacji programu Celem nauczania przedmiotu Materiałoznawstwo jest wyposażenie ucznia w wiedzę z zakresu budowy, właściwości oraz wykorzystania w introligatorstwie różnych grup materiałów: papierowych, klejów, farb, lakierów, folii, a także wody i materiałów konstrukcyjnych. Program przedmiotu stanowi podbudowę teoretyczną do realizacji zadań zawodowych w ramach zajęć praktycznych. Proces kształcenia powinien być tak zorganizowany, aby wywołał zainteresowanie uczniów problemami zawodowymi oraz uświadomił potrzebę samokształcenia poprzez korzystanie z norm, poradników, katalogu, Internetu. Kształtowanie umiejętności wynikających ze szczegółowych celów kształcenia wymaga stosowania różnych metod i form nauczania oraz właściwego doboru rodzaju i liczby środków dydaktycznych. Szczególną uwagę należy zwrócić na podstawowe dla zawodu materiały poligraficzne. Każdy uczeń powinien mieć możliwość bezpośredniej identyfikacji materiałów. Efektywna realizacja programu nauczania wymaga zastosowania metod podających, problemowych, eksponujących i praktycznych. Przede wszystkim zaleca się metody aktywizujące: przypadku, sytuacyjną oraz metodę projektów. Zastosowanie tych metod w procesie nauczaniauczenia się umożliwi uczniowi pełne i podmiotowe uczestnictwo w zajęciach edukacyjnych. Ze względu na dużą różnorodność materiałów należy kształtować u uczniów umiejętność trafnego ich doboru z uwzględnieniem: jakości, trwałości, przeznaczenia, ochrony środowiska oraz uwarunkowań ekonomicznych. Wskazane jest korzystanie z Internetu do pozyskiwania 20

22 informacji dotyczących materiałów poligraficznych, zamieszczanych przez firmy handlowe i producentów. Organizowanie wycieczek do firm produkujących materiały poligraficzne oraz stosujących te materiały w produkcji i usługach znacząco wpłynie na zrozumienie treści przedmiotu i ukształtowanie założonych umiejętności. Proponuje się następujący podział godzin na realizację poszczególnych działów programu nauczania. Lp. Działy tematyczne Liczba godzin 1. Podstawy materiałoznawstwa 8 2. Materiały introligatorskie Woda w przemyśle poligraficznym 2 4. Materiały do wykonywania form drukowych 8 5. Materiały stosowane w drukowaniu 8 6. Materiały konstrukcyjne 4 7. Materiały smarne 2 Razem 76 Propozycje metod sprawdzania i oceniania edukacyjnych osiągnięć uczniów Sprawdzanie osiągnięć ucznia powinno odbywać się przez cały czas realizacji programu, na podstawie ustalonych kryteriów. Podczas kontroli i oceny osiągnięć uczniów należy zwracać uwagę na umiejętność operowania zdobytą wiedzą, merytoryczną jakość wypowiedzi, poprawne stosowanie pojęć technicznych i wnioskowanie. Ocena osiągnięć szkolnych powinna aktywizować i mobilizować do pracy zarówno ucznia, jak i nauczyciela. Proces oceniania powinien obejmować: diagnozę stanu wiadomości i umiejętności uczniów pod kątem założonych celów kształcenia, identyfikowanie postępów uczących się w toku realizacji treści kształcenia oraz rozpoznawanie trudności w osiąganiu założonych celów kształcenia, sprawdzanie wiadomości i umiejętności ucznia po zrealizowaniu treści kształcenia. W trakcie realizacji programu nauczania należy dokonywać oceny osiągnięć uczniów w zakresie wyodrębnionych celów kształcenia na podstawie: ustnych sprawdzianów poziomu wiadomości i umiejętności, 21

23 pisemnych sprawdzianów (testów osiągnięć szkolnych), obserwacji ucznia podczas wykonywania ćwiczeń. Obserwując czynności ucznia podczas ćwiczeń i dokonując oceny jego pracy, należy zwrócić uwagę na: rozpoznawanie próbek materiałów, rozróżnianie grup materiałów poligraficznych, określanie przeznaczenia materiałów, charakteryzowanie właściwości materiałów. W ocenie osiągnięć ucznia należy uwzględnić wyniki sprawdzianów oraz poziom wykonania ćwiczeń. Ocenianie osiągnięć uczniów powinno być dokonywane zgodnie z obowiązującą skalą ocen. 22

24 Literatura Jakucewicz S., Magdzik S.: Materiałoznawstwo dla szkół poligraficznych. WSiP, Warszawa Jakucewicz S., Magdzik S., Struciński J.: Materiałoznawstwo poligraficzne. WSiP, Warszawa Magdzik S.: Ćwiczenia laboratoryjne z technologii introligatorstwa przemysłowego. OWPW, Warszawa Magdzik S.: Introligatorstwo przemysłowe. WSiP, Warszawa Praca zbiorowa: ABC poligraficzno-komputerowo-wydawnicze. Kraków Praca zbiorowa: Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny. Ossolineum, Wrocław Szczęsny R.: Materiałoznawstwo introligatorskie. WNT, Warszawa Zadrożny Z.: Wklęsłodruk fotografie, retusz i reprodukcje. WNT, Warszawa Praca zbiorowa: Podręcznik fleksografii. Zrzeszenie Polskich Fleksografów, Warszawa Gruszczyński Cz.: Farby graficzne. WSiP, Warszawa Jakucewicz S.: Farby drukowe. Michael Huber Polska Sp. z o.o., Wrocław Jakucewicz S.: Papier w poligrafii. Inicjał, Warszawa Magdzik S., Jakucewicz S.: Podstawy poligrafii. WSiP, Warszawa Praca zbiorowa: Poligrafia ogólna. WSiP, Warszawa Czichon M., Magdzik S., Jakucewicz S., Mudrak E.: Formy drukowe. WSiP, Warszawa Czasopisma: Poligrafika, Poligrafia polska, Print & Publishing, Przegląd papierniczy, Opakowania, Świat druku. Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych. 23

25 TECHNOLOGIA Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: rozróżnić i scharakteryzować podstawowe i pochodne techniki drukowania, scharakteryzować podstawowe rodzaje prac drukarskich, określić właściwości i zakres stosowania materiałów drukarskich, rozróżnić formy drukowe i określić sposoby ich wykonania, dobrać maszyny drukujące do rodzaju i wielkości produkcji, obliczyć czas wykonania określonej produkcji, posłużyć się metodami uszlachetniania druków, określić przyczyny typowych wad druku oraz sposoby ich usuwania, zaplanować czynności technologiczne na stanowiskach obsługi maszyn drukujących, zastosować nazwy, pojęcia i określenia poligraficzne, scharakteryzować procesy poligraficzne przygotowawcze i introligatorskie, dobrać proces technologiczny do wykonania określonego produktu, dobrać metody zabezpieczania półproduktów i produktów poligraficznych przed wpływem czynników zewnętrznych, dobrać środki ochrony osobistej dla charakterystycznych stanowisk pracy, określić sposoby udzielania pomocy przedlekarskiej, skorzystać z norm i literatury technicznej. posłużyć się zasadami bhp, ochrony ppoż. i ergonomii. Materiał nauczania 1. Podział i charakterystyka technik drukowania Technika drukowania wypukłego: typograficzna, fleksograficzna, typooffsetowa, tłoczenia folią. Technika drukowania płaskiego: litograficzna, światłodrukowa, offsetowa, dilitho i kserograficzna. Technika drukowania wklęsłego: rotograwiurowa, tamponowa, stalorytnicza. Technika drukowania sitowego: drukowania bezpośredniego (sitowa), drukowania pośredniego. Drukowanie: podstawowe, dodatkowe, pochodne. Drukowanie wielokolorowe i wielobarwne. Drukowanie arkuszowe, zwojowe, drukowanie kształtek. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania. 24

26 2. Procesy drukowania typograficznego Materiały: elastyczny, sztywny, miękki, twardy. Nacisk i deformacja materiałów w czasie drukowania. Napięcie powierzchniowe i zwilżalność w drukowaniu. Podział i przenoszenie farby. Przyjmowanie i utrwalanie farb na podłożach. Zasady doboru podłoży drukowych, farb i dodatków do farb typograficznych. Obciągi typograficzne. Zasady przyrządzania i drukowania nakładu podstawowych prac drukarskich. Wady druków przyczyny i sposoby ich usuwania. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania typograficznego. 3. Procesy drukowania offsetowego Charakterystyka zjawisk fizyko-chemicznych zachodzących podczas drukowania offsetowego. Roztwory zwilżające. Obciągi offsetowe. Nacisk i odtaczanie cylindrów w drukowaniu offsetowym. Przyrządzanie maszyn i drukowanie nakładu. Kontrola jakości drukowania offsetowego. Wady druków przyczyny i sposoby ich usuwania. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania offsetowego. 4. Procesy drukowania fleksograficznego Charakterystyka i specyfika drukowania fleksograficznego. Sposoby montażu formy drukowej. Zasady doboru farb do podłoży niepapierowych. Możliwości technologiczne i zakres zastosowania technologii drukowania fleksograficznego. Wady druków przyczyny i sposoby ich usuwania. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania fleksograficznego. 5. Procesy drukowania wklęsłodrukowego Zasada drukowania wklęsłego. Montaż formy drukowej. Przygotowanie zespołów drukującego i farbowego. Wady i zalety wklęsłodruku. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania fleksograficznego. 3. Procesy drukowania sitodrukowego Rodzaje prac drukarskich. Zasada doboru materiałów. Przygotowanie podłoży i farb drukarskich. Zasady przyrządzania i drukowania na maszynach. Wady druków przyczyny i sposoby ich usuwania. Zasady bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska podczas drukowania sitowego. 4. Procesy wykonywania form drukowych Formy drukowe: klasyfikacja, materiały, budowa, sposoby wykonywania, ocena jakości. Ogólny podział technologii wykonywania form drukowych: fotomechaniczne, mechaniczne, ręczne. Podział technologii wykonywania wypukłych form drukowych. Wykonywanie form do 25

27 drukowania płaskiego. Zasady wytwarzania form do drukowania wklęsłego. Wykonywanie form do drukowania sitowego. Formy drukowe: typograficzne, offsetowe, fleksograficzne, wklęsłodrukowe i sitodrukowe. 5. Pozostałe procesy poligraficzne Skład tekstu. Obróbka informacji graficznej. Technologia procesów introligatorskich. Ćwiczenia: Badanie właściwości podłoży drukowych. Przygotowywanie farb i materiałów pomocniczych. Kontrola jakości form drukowych. Rozpoznawanie przyczyn wad druków i zaproponowanie sposobów ich usuwania. Analiza systemów sterowania procesem drukowania. Dobieranie sposobów przyrządzania maszyn i drukowania nakładu z różnych form i na różnych podłożach we wszystkich technikach drukowania. Środki dydaktyczne Modele maszyn. Zestaw form drukowych z odbitką próbną, Zestaw urządzeń pomiarowych, Przykłady odbitek drukarskich. Materiały dydaktyczne: tabele regulacji maszyn, schematy maszyn. Źródła informacji: dokumentacja techniczna i instrukcja obsługi, Polskie Normy, teksty przewodnie, instrukcje. Uwagi o realizacji programu Treści programowe przedmiotu Technologia stanowią podbudowę teoretyczną do realizacji zadań zawodowych w ramach zajęć praktycznych. Program nauczania powinien być realizowany w ścisłym powiązaniu z pozostałymi przedmiotami zawodowymi. Korelacja pozwoli na łączenie teorii z praktyką i dlatego należy ją uwzględnić podczas opracowywania 26

28 rocznych planów dydaktyczno-wychowawczych i dobieraniu treści kształcenia. Wspólne planowanie procesu nauczania powinno odbywać się zarówno na początku procesu edukacyjnego, jak również w trakcie jego realizacji. Wskazane jest, aby nauczyciele przedmiotów zawodowych wspólnie opracowywali tematy zintegrowanych ćwiczeń. Łączenie zagadnień teoretycznych z praktyką sprawi, że przekazywane wiadomości staną się pełniejsze, będą łatwiej przyswajane przez uczniów. Stymuluje to także aktywniejszą postawę uczniów w procesie nauczania-uczenia się. Zajęcia powinny być prowadzone w pracowni przedmiotowej, której wyposażenie w odpowiednie środki dydaktyczne powinno umożliwić realizację pokazów i ćwiczeń. Podczas realizacji programu nauczania wskazane jest stosowanie aktywizujących metod nauczania z elementami pokazu i opisu, ze szczególnym uwzględnieniem ćwiczeń wykonywanych samodzielnie lub w grupach 2-4 osobowych. Należy położyć nacisk na samokształcenie. W czasie nauki uczeń powinien samodzielnie wzbogacać wiedzę o przedmiocie, korzystać z różnych źródeł informacji, wyrabiać nawyki systematycznej pracy, samodzielnie rozwiązywać problemy. Wskazane jest zainteresowanie uczniów postępem technicznym oraz zachęcanie do śledzenia mody panującej w poligrafii oraz stosowania nowej wiedzy zawodowej. Zaleca się organizowanie wycieczek na targi specjalistyczne, wystawy oraz pokazy maszyn i urządzeń poligraficznych. Obok celów poznawczych należy kształtować pożądane postawy uczniów, jak: rzetelność, odpowiedzialność za pracę, dbałość o jej jakość, poszanowanie dla pracy innych, racjonalne stosowanie materiałów. Wskazane jest zwracanie uwagi na zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Uczniowie powinni rozpoznawać nieprawidłowości i zagrożenia, które mogą wystąpić w procesie pracy, oraz określać procedury udzielania pomocy przedlekarskiej osobom poszkodowanym. Treści programowe wspomagane są ćwiczeniami, które poza ilustracją omawianych zagadnień pozwalają na kształtowanie umiejętności łączenia ze sobą wiedzy zdobywanej na innych przedmiotach i dostrzegania zależności między nimi, rozwiązywania problemów, wnioskowania. Oprócz technologii powszechnie stosowanych, należy uwzględnić najnowsze techniki wytwarzania. Informując uczniów o nowościach kształtujemy ich zainteresowania techniczne. W szkole dysponującej programem komputerowym wspomagającym wytwarzanie treści kształcenia powinny być realizowane z wykorzystaniem tego programu. 27

29 Ćwiczenia stanowią propozycję, która może być wykorzystana podczas zajęć. Nauczyciel powinien przygotować inne ćwiczenia, które może zrealizować w warunkach swojej szkoły. Podczas realizowania programu nauczania należy zwrócić uwagę na kształtowanie umiejętności ogólnozawodowych, pozwalających na wykorzystanie wiedzy teoretycznej w praktyce, zastosowanie różnych technologii wykonania produktu. W trakcie wykonywania procesów technologicznych należy rozróżniać i uwzględniać niebezpieczeństwa związane z wykonywaną pracą. Program nauczania przedmiotu powinien być realizowany aktywizującymi metodami nauczania, np.: tekstu przewodniego oraz ćwiczeń praktycznych lub metodą projektów. Zajęcia powinny odbywać się w pracowni z wydzielonymi stanowiskami do poszczególnych operacji. Uczniowie powinni pracować samodzielnie lub w grupach liczących od dwóch do sześciu osób. Praca w grupie pozwala uczniom na zdobywanie umiejętności ponadzawodowych, takich jak: komunikowanie się, praca w zespole, prezentowanie wyników własnej pracy. Efektem pracy ucznia (grupy uczniów) powinien być produkt lub półprodukt wykonany według uproszczonego procesu technologicznego. Stanowiska ćwiczeniowe powinny być wyposażone w odpowiedni sprzęt, narzędzia, urządzenia i maszyny oraz materiały i pomoce dydaktyczne. W czasie zajęć uczniowie powinni korzystać z różnych źródeł informacji: czasopism poligraficznych, instrukcji, poradników, Internetu. Proponuje się następujący podział godzin na realizację poszczególnych działów. Lp. Działy tematyczne Liczba godzin 1. Podział i charakterystyka technik drukowania 8 2. Procesy drukowania typograficznego Procesy drukowania offsetowego Procesy drukowania fleksograficznego Procesy drukowania wklęsłodrukowego Procesy drukowania sitodrukowego Procesy wykonywania form drukowych Procesy poligraficzne pozostałe 70 Razem 458 Podane w tabeli liczby godzin mają charakter orientacyjny. Nauczyciel może wprowadzić zmiany mające na celu lepsze dostosowanie programu do specyfiki szkoły. 28

30 Propozycje metod sprawdzania i oceniania osiągnięć edukacyjnych ucznia Sprawdzanie postępów ucznia powinno odbywać się w trakcie realizacji programu na podstawie ustalonych kryteriów. Proces oceniania powinien obejmować: diagnozę stanu wiedzy i umiejętności uczniów pod kątem założonych celów kształcenia, identyfikowanie postępów uczących się w toku realizacji treści kształcenia oraz rozpoznawanie trudności w osiąganiu założonych celów kształcenia, sprawdzanie wiedzy i umiejętności po zrealizowaniu treści kształcenia. W trakcie realizacji programu nauczania należy dokonać oceny osiągnięć uczniów w zakresie wyodrębnionych celów kształcenia na podstawie: ustnych sprawdzianów poziomu wiadomości i umiejętności, pisemnych sprawdzianów (testów osiągnięć szkolnych), obserwacji ucznia podczas wykonywania ćwiczeń. Dokonując kontroli i oceny w formie ustnej należy zwracać uwagę na operowanie zdobytą wiedzą, merytoryczną jakość wypowiedzi, właściwe stosowanie pojęć, poprawność wnioskowania. Umiejętności praktyczne proponuje się sprawdzić przez obserwację czynności wykonywanych przez ucznia podczas realizacji ćwiczeń. Dokonując oceny pracy szczególną uwagę należy zwrócić na: organizowanie stanowiska pracy zgodnie z wymaganiami technologicznymi, zasadami bhp, ochrony ppoż. i ochrony środowiska, dobieranie materiałów, narzędzi i urządzeń do wykonania określonych zadań, wykonywanie czynności wymaganych w ćwiczeniach praktycznych z uwzględnieniem kolejności i dokładności wykonania, wyszukiwanie i gromadzenie materiałów dotyczących introligatorstwa z różnych źródeł. Kontrolę poprawności wykonania ćwiczenia należy przeprowadzić w trakcie i po jego wykonaniu. Uczeń powinien samodzielnie sprawdzić wyniki swojej pracy według przygotowanego przez nauczyciela arkusza oceny. Kontroli według tego samego arkusza powinien dokonać nauczyciel oceniając poprawność, jakość i staranność wykonania zadania. Ocena po zakończeniu realizacji programu nauczania powinna uwzględniać wyniki wszystkich stosowanych przez nauczyciela metod sprawdzania osiągnięć ucznia. 29

31 Literatura Druździel M., Fijałkowski T.: Technologia przygotowania form druku i oprawy w technice typograficznej. WZSPP, Warszawa Jakucewicz S., Magdzik S.: Materiałoznawstwo dla szkół poligraficznych. WSiP SA. Warszawa Jakucewicz S., Magdzik S., Struciński J.: Materiałoznawstwo poligraficzne. WSiP, Warszawa Gruszczyński Cz.: Farby graficzne. WSiP, Warszawa Jakucewicz S.: Farby drukowe. Michael Huber Polska Sp. z o.o., Wrocław Jakucewicz S.: Papier w poligrafii. Inicjał, Warszawa Magdzik S., Jakucewicz S.: Podstawy poligrafii. WSiP, Warszawa Praca zbiorowa: Poligrafia ogólna. WSiP, Warszawa Czichon M., Magdzik S., Jakucewicz S., Mudrak E.: Formy drukowe. WSiP, Warszawa Zadrożny Z.: Wklęsłodruk fotografie, retusz i reprodukcje. WNT, Warszawa Praca zbiorowa: Podręcznik fleksografii. Zrzeszenie Polskich Fleksografów, Warszawa Magdzik S.: Ćwiczenia laboratoryjne z technologii introligatorstwa przemysłowego. OWPW, Warszawa Magdzik S.: Introligatorstwo przemysłowe. WSiP, Warszawa Praca zbiorowa: ABC poligraficzno-kom[uterowo-wydawnicze. Kraków Praca zbiorowa: Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny. Ossolineum, Wrocław Szczęsny R.: Materiałoznawstwo introligatorskie. WNT, Warszawa Czasopisma: Poligrafika, Poligrafia polska, Print & Publishing, Przegląd papierniczy, Opakowania, Świat druku. Wykaz literatury należy aktualizować w miarę ukazywania się nowych pozycji wydawniczych. 30

32 MASZYNY I URZĄDZENIA Szczegółowe cele kształcenia W wyniku procesu kształcenia uczeń/słuchacz powinien umieć: scharakteryzować proces eksploatacji maszyn i urządzeń, scharakteryzować procesy zużyciowe, określić przyczyny powodujące zużycie urządzeń mechanicznych, określić zależności między zużyciem a smarowaniem, rozróżnić i sklasyfikować maszyny poligraficzne, scharakteryzować elementy składowe maszyny lub urządzenia poligraficznego na podstawie dokumentacji technicznej, rozróżnić podstawowe typy maszyn drukujących, rozpoznać główne zespoły i mechanizmy maszyn drukujących, określić parametry techniczne i możliwości technologiczne maszyn drukujących, sporządzić schematy technologiczne maszyn, sporządzić schematy kinematyczne i strukturalne mechanizmów, określić zakres stosowania i parametry techniczne maszyn poligraficznych, dobrać zestaw maszyn do wykonania określonego wyrobu poligraficznego, rozróżnić rodzaje, określić zasady działania zabezpieczeń stosowanych w maszynach poligraficznych, określić zagrożenia związane z obsługą maszyn i urządzeń. Materiał nauczania 1. Eksploatacja maszyn Stany i czynności eksploatacyjne. System eksploatacji, trwałość i niezawodność maszyn. Charakterystyka eksploatacyjna. Czynniki decydujące o prawidłowej eksploatacji. Bezpieczeństwo eksploatacji. Klasyfikacja i charakterystyka czynności obsługowych i logistycznych. Przykłady czynności obsługowych: porządkowe, kontrolne, regulacyjne, smarownicze, konserwacyjne. Przykłady czynności logistycznych: planowanie zapotrzebowania na materiały eksploatacyjne, energię, informacje, zaopatrywanie, gromadzenie i utylizacja. Smarowanie maszyn. Czynności kontrolno-pomiarowe. Bezpieczeństwo techniczne i ekologiczne eksploatacji. Klasyfikacja i charakterystyka zagrożeń. Dokumentacja eksploatacyjna. 31

33 2. Budowa maszyn drukujących typograficznych Klasyfikacja ogólna maszyn drukujących. Główne zespoły i mechanizmy maszyn typograficznych: samonakładaki pneumatyczne maszyn arkuszowych, zespoły drukujące, zespoły farbowe, wykładaki arkuszowe. Budowa i zasada działania podstawowych układów regulacji i zabezpieczeń. Podstawowe parametry techniczne i technologiczne maszyn typograficznych. 3. Budowa maszyn drukujących offsetowych Klasyfikacja, podstawowe parametry techniczne i technologiczne Główne zespoły i mechanizmy maszyn offsetowych. Stanowiska zwojowe maszyn zwojowych. Budowa zespołów drukujących, farbowych i zwilżających maszyn arkuszowych i zwojowych. Budowa i zasada działania podstawowych układów regulacji technologicznych i zabezpieczeń. 4. Budowa maszyn drukujących fleksograficznych Klasyfikacja, podstawowe parametry techniczne i technologiczne. Główne zespoły i mechanizmy. Budowa zespołów drukujących i farbowych, nawijaków, złamywaków i wykładaków maszyn zwojowych. Budowa i zasada działania podstawowych układów regulacji technologicznych i zabezpieczeń. 5. Budowa maszyn drukujących wklęsłodrukowych Klasyfikacja, parametry techniczne i technologiczne. Główne zespoły i mechanizmy. Budowa zespołów drukujących i farbowych. Budowa i zasada działania podstawowych układów regulacji technologicznych i zabezpieczeń. 6. Budowa maszyn drukujących sitodrukowych Klasyfikacja, podstawowe parametry techniczne i technologiczne. Główne zespoły i mechanizmy. Budowa i zasada działania podstawowych układów regulacji technologicznych i zabezpieczeń. 7. Maszyny poligraficzne Terminologia. Klasyfikacja i cechy klasyfikacyjne. Parametry techniczne i zakres zastosowań technologicznych. Dobór maszyn do realizacji procesu lub produktu poligraficznego. Rodzaje zabezpieczeń stosowanych w maszynach poligraficznych. 32