Minister prywatyzuje energetykę Jan Bury od 20 listopada 2007 roku pełni funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa, gdzie odpowiada między innymi za prywatyzację sektora energetycznego. W pierwszym roku urzędowania doprowadził do IPO akcji Enea SA za ok.2 mld złotych. W 2008 r. MSP uzyskało łącznie z tytułu prywatyzacji 2,37 mld zł, z czego większość pochodziła ze sprzedaży akcji spółek sektora elektroenergetycznego. Rok 2009 przyniósł kolejne zakończone sukcesem oferty spółek energetycznych: Lubelski Węgiel Bogdanka (528 mln zł) i PGE (6 mld zł). Minister Bury doprowadził też do sprzedaży resztówek akcji spółek energetycznych, których prywatyzację rozpoczęto wcześniej, m.in. PGE Elektrownia Bełchatów SA (grudzień 2008 r., 741 mln zł), Górnośląski Zakład Energetyczny SA (lipiec 2009 r., 658 mln zł), Vattenfall Heat Poland SA (lipiec 2009 r., 642 mln zł), PGE Elektrownia Turów SA (grudzień 2008 r., 334 mln zł), Elektrociepłownia Kraków SA (174 mln zł). W 2009 r. nie powiodła się natomiast pełna prywatyzacja Enei. To zadanie przesunięto na 2010 r., kiedy rozpocznie się prywatyzacja Tauronu i nastąpi dalsza sprzedaż akcji PGE obie oferty będą realizowane przez Giełdę Papierów Wartościowych. W 2010 roku MSP sfinalizuje także prywatyzację ZEC Bytom i EC Zabrze. Minister Jan Bury tak komentuje strategię prywatyzacyjną w energetyce: Jeżeli w Polsce ma istnieć konkurencja na rynku energetycznym, to nie może być tak, że cztery największe spółki energetyczne, w których pakiet kontrolny ma państwo, konkurują między sobą mówi. Dlatego, aby tworzyć realną konkurencję niezbędne jest przejęcie spółek przez innego inwestora, natomiast państwo zachowa pakiet kontrolny w dwóch grupach PGE i Tauron. Silnymi grupami energetycznymi w Europie są te z aktywną obecnością właścicielską swoich państw. My też chcemy zachować aktywną rolę właścicielską Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w e w co najmniej dwóch podmiotach: w PGE większościową, a w Tauronie mniejszościową, korporacyjną (podobnie jak na przykład w Orlenie). Minister Jan Bury oprócz zapewnienia istotnej części przychodów uzyskiwanych przez rząd z prywatyzacji sprawuje także nadzór nad większością sektora energetycznego, który nadal pozostaje w gestii państwa. Jego największą troskę w kontekście bezpieczeństwa energetycznego państwa stanowi niedoinwestowanie strategicznych obszarów, a zwłaszcza sieci energetycznych. Uważa, że ich modernizacja jest absolutnie priorytetowa, konieczne jest też usprawnienie funkcjonowania mostów i połączeń transgranicznych. To wszystko wymaga jednak ogromnych nakładów finansowych. Zdaniem Jana Burego, zyski wypracowane przez spółki powinny być inwestowane w budowę nowoczesnej energetyki, a nie konsumowane w postaci dywidendy. - Do końca 2025 roku wszystkie polskie grupy energetyczne powinny wydać na inwestycje około 200 mld zł podkreśla. Sama tylko PGE do 2025 roku wyda na inwestycje i to bez energetyki jądrowej 117 mld zł, z czego 85 mld zł na inwestycje w energetykę konwencjonalną, modernizacje i inwestycje w dystrybucję, a 32 mld zł w energetykę odnawialną. Tauron do 2020 roku powinien przeznaczyć 45 mld zł na nowe moce konwencjonalne, kogenerację, odtworzenie i infrastrukturę dystrybucyjną, a do 2015 roku na energetykę odnawialną wiatrową i biogazową 4,5 mld zł. Z kolei Energa do 2015 roku przeznaczy 6 mld zł na energetykę konwencjonalną, a do 2020 roku około 10 mld zł na energetykę odnawialną. Enea zainwestuje 10 mld zł w energetykę konwencjonalną do 2015 roku. Dotychczas Jan Bury był znany jako skuteczny parlamentarzysta i silnie związany z ziemią rzeszowską poseł Polskiego Stronnictwa Ludowego. Zasiada w ławach poselskich od 1991 r. przez pięć kadencji, z jedną tylko przerwą w latach 1997-2001. Jako prawnik uczestniczył w pracach różnych komisji sejmowych, a także w komisji śledczej ds. PZU. Od 2001 roku jest członkiem Krajowej Rady Sądownictwa. Od wczesnej młodości był związany z ruchem ludowym najpierw w ZMW Wici, potem w PSL, gdzie obecnie pełni funkcję wiceprezesa Naczelnego Komitetu Wykonawczego. Bliscy znajomi uważają go za bardzo dobrego przedsiębiorcę o doskonałym wyczuciu biznesowym, a przy tym miłego, kulturalnego człowieka, który nawet kiedy został wiceministrem odbiera telefony i oddzwania do osób, chcących się 122
Jan Bury Klemens Ścierski
Prof. Jerzy Niewodniczański Mirosław Bieliński Maciej Owczarek
z nim skontaktować. Jan Bury ma na koncie udane przedsięwzięcia gospodarcze, jednak ze względu na pełnioną służbę publiczną nie angażuje się obecnie w żadne projekty tego typu. Zastrzega jednak, że po zakończeniu kariery politycznej chętnie wróci do biznesu. Jan Bury widzi zresztą w energetyce duży potencjał dla rozwoju przedsiębiorczości, także na wsi. Zapotrzebowanie na energię odnawialną to jego zdaniem wielka szansa dla polskiego rolnictwa i to nie tylko dzięki budowie dość kosztochłonnych farm wiatrowych, ale także przez inwestowanie w małe siłownie wodne czy w uzyskiwanie energii z biomasy. Dla naszego rolnictwa to mógłby być nowy impuls, choć nie rozwiąże on najistotniejszego problemu, czyli deficytu mocy. Musimy budować nowe bloki energetyczne i inwestować w energetykę atomową podkreśla. Jan Bury ma 46 lat, jest żonaty, ma córkę i mimo iż od lat pracuje w Warszawie, z niezmiennym zapałem dojeżdża na każdy weekend do rodzinnego domu pod Rzeszowem. Rozbicie energetyki to był błąd Klemens Ścierski urodził się 8 listopada 1939 w Lędzi-nach. W 1963 roku ukończył studia na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Śląskiej, przez rok pracował na tej uczelni jako asystent. W 1964 roku przeszedł do pracy w Elektrowni Halemba, gdzie był kierownikiem bloku i dyżurnym ruchu. W latach 1971 1978 był kierownikiem pionu remontów w Elektrowni Siersza. Od 1978 do 1995 roku był związany z Elektrownią Łaziska, do 1983 roku jako dyrektor techniczny, a następnie dyrektor naczelny. Od marca 1995 do grudnia 1996 roku pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu w rządach Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza. W 1997 roku powrócił do pracy w Elektrowni Łaziska (już jako Elektrownia Łaziska S.A.), gdzie był wiceprezesem zarządu i dyrektorem; od 2001 roku dyrektorem Południowego Koncernu Energetycznego S.A. Elektrownia Łaziska. Klemens Ścierski to wynalazca, jest autorem około 50 patentów technologicznych. Działa w Stowarzyszeniu Wynalazców i Racjo-nalizatorów Polskich. W latach 1993 1997 był posłem na Sejm z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego, pracował w komisjach Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, a także Systemu Gospodarczego i Przemysłu oraz Integracji Europejskiej. Ponownie zasiadł w parlamencie w grudniu 2004 roku. Został wówczas senatorem w wyniku wyborów uzupełniających w okręgu rybnickim. Mandat zdobył z ramienia Unii Wolności. Pod koniec kadencji należał do Koła Senackiego demokraci.pl. Obecnie jest doradcą wicepremiera i ministra gospodarki, Waldemara Pawlaka. Klemens Ścierski uważa, że w Polsce błędem było rozbicie energetyki, wtedy kiedy była skonsolidowana w Okręgach Energetycznych. Jak podkreśla, dokonano tego głównie z powodów politycznych. Można było przeprowadzić te zmiany inaczej, tak jak zrobiono to w innych krajach. W Polsce rozbito energetykę w jednym dniu. W tym momencie skończyły się możliwości budowy nowych bloków, linii energetycznych i poważnych modernizacji. W jego ocenie stosunkowo małe przedsiębiorstwa energetyczne nie mają szansy na wygranie czegokolwiek: na inwestycje, na rozwój, na współpracę z nauką, na zgromadzenie poważnego potencjału intelektualnego, na zdobycie funduszy w bankach i na walkę z konkurencją. Mniejsze przedsiębiorstwa są oczywiście potrzebne, ale w energetyce rządzą na świecie duże firmy. Jak mówi, poważnym zaniedbaniem była też dotychczasowa polityka kadrowa. Polską energetyką rządzili często ludzie bez odpowiednich kwalifikacji i doświadczenia. Zawsze brakowało nam sensownego lobby energetycznego, które miałoby jasno określony kierunek działania. Poszczególne grupy przedsiębiorstw lub wręcz pracowników zostały zantagonizowane. Energetycy przeciwko górnikom, energetycy węgla kamiennego występowali przeciwko energetykom węgla brunatnego, wytwórcy energii przeciwko dystrybutorom, elektrownie przeciw elektrowniom mówi Klemens Ścierski. Uważa również, że energetyka nie jest atrakcyjnym miejscem pracy dla ELEKTRO NERGETYKA nr 1 (3) / 2010 125
młodych, kreatywnych ludzi. Kadra przedsiębiorstw energetycznych, która powinna być ich dominującą wartością, jest coraz mniej aktywna, zniechęcona brakiem rozwoju, ciekawej i twórczej pracy. Część zdolnych ludzi odeszła z pracy w energetyce. W firmach rzadko przyjmuje się nowych pracowników, a jeżeli tak, to prawników i ekonomistów, a ze zdolnych inżynierów robi się często urzędników. Ogromną szkodą było zaniedbanie infrastruktury technicznej, pozostawionej w praktyce samej sobie. W ostatnim czasie wybudowaliśmy niewiele nowych bloków. Najnowsza z wybudowanych w naszym kraju elektrownia Opole ma już przeszło 20 lat. Większość naszych elektrowni została wybudowana w latach 1960. i 1970. Zawsze brakowało decyzji oraz środków na odtworzenie istniejących mocy wytwórczych i budowę nowych. Przez lata żyliśmy w przekonaniu o nadwyżce mocy zainstalowanej w systemie elektroenergetycznym, dyskutowaliśmy o mostach energetycznych, prywatyzacji i konsolidacji. Uważano, że polską energetykę należy sprywatyzować, a obcy inwestorzy wybudują nowe elektrownie i energia będzie tania. Zaniedbaliśmy modernizację i inwestycje sieci energetycznych. Zbyt często zapominano, że urządzenia trzeba remontować, modernizować, usprawniać, dbać, aby zużywały mniej energii, aby były bardziej niezawodne. Zapomnieliśmy o diagnostyce i unifikacji, o nowych technologiach, racjonalizacji. Nie ma postępu technicznego, wymiany doświadczeń, wynalazczości, patentów, prac naukowo-badawczych, nie ma szacunku dla ludzi myślących wskazuje Klemens Ścierski. Nie można jednocześnie zapominać o pozytywnych działaniach mających miejsce w polskiej energetyce: bezinwestycyjnym zwiększeniu mocy wielu bloków w elektrowniach, wielu uruchomionych w nich instalacjach odazotowania, odsiarczania i odpopielania. Jak podkreśla Klemens Ścierski, sam jest z wykształcenia energetykiem jądrowym i także z tego powodu opowiada się za energią jądrową w Polsce. Wierzy, że energia pochodząca z polskiej elektrowni atomowej będzie tańsza i bezpieczna. Dla przyszłych pokoleń nie ma innej alternatywy. Uważa też, że nie należy lekceważyć odnawialnych źródeł energii (OZE). Natomiast jego zdaniem bardzo niebezpieczne jest utrwalanie w świadomości społecznej przekonania, że odnawialne źródła energii uratują polską energetykę. Trzeba pogodzić się z faktem, że Polska nie ma naturalnych warunków dla eksploatacji wielu typów źródeł energii z grupy OZE. TB Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w e Zwolennik energetyki jądrowej Prof. Jerzy Niewodniczański urodził się 20 stycznia 1936 r. w Wilnie. Ojciec był znanym fizykiem, profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego, a matka pracowała jako asystentka prof. Tadeusza Vetulaniego na wydziale zootechniki. Rodzinie udało się przetrwać okres ostatniej wojny i w ramach repatriacji przyjechać do Polski. Osiedli w Krakowie, gdzie prof. Niewodniczański senior objął katedrę fizyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jerzy Niewodniczański jest fizykiem i geofizykiem. Ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. Był dyrektorem Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej, dziekanem Wydziału Fizyki i Techniki Jądrowej, a w latach 1984-87 prorektorem AGH. Od roku 1988 do 1990 był dyrektorem Międzyresortowego Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej. Jego staraniem w 1991 roku powstał Wydział Fizyki i Techniki Jądrowej. Został jego pierwszym dziekanem. Posiada tytuł profesora honorowego AGH. Od 1992 do 2009 roku pełnił funkcję prezesa Państwowej Agencji Atomistyki. Nie przerwał w tym okresie pracy w AGH. Działalność i zainteresowania naukowe profesora były związane m.in. z wykorzystaniem metod jądrowych w badaniach i różnych zastosowaniach praktycznych. Zajmował się profilowaniem otworów wiertniczych metodami jądrowymi, dużo czasu poświęcił zagadnieniom dozymetrii, ochrony przed promieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwu jądrowemu. Opublikował ok. 80 prac naukowych dotyczących m.in. metod geofizyki jądrowej w badaniach gruntów, na temat złóż węgla, miedzi, cynku, ołowiu, żelaza i soli potasowych, metod jądrowych w analizie chemicznej, badań izotopów stabilnych w opadach i w lodowcach, promieniotwórczości naturalnej utworów geologicznych. Jest członkiem wielu towarzystw naukowych, komitetów PAN i rad naukowych. Aktywnie działał w Międzynarodowej Agencji Atomowej (MAEA), przez 6 lat był członkiem, a w latach 2000 i 2005 wiceprzewodniczącym Rady 126
Gubernatorów MAEA. Brał udział w opracowaniu Prawa Atomowego w Polsce. Znana jest także fascynacja profesora turystyką górską, jest przewodnikiem tatrzańskim, był instruktorem alpinizmu. Jest gorącym zwolennikiem budowy elektrowni atomowej w Polsce. Jak podkreśla, jest to technologia pod każdym względem przydatna naszemu krajowi. Trudno sobie wyobrazić produkcję energii elektrycznej w Polsce, która ma wzrosnąć w najbliższej przyszłości prawie dwukrotnie, bez udziału energetyki jądrowej. Nie mamy rzek, które mają duże spadki, nie mamy możliwości wykorzystania odpowiednich, własnych źródeł gazu czy ropy. Będziemy zawsze pod tym względem uzależnieni od dostawców zagranicznych. Węgiel nam się kiedyś skończy, zresztą spalanie węgla dla produkcji energii elektrycznej jest najmniej korzystnym wykorzystaniem tego surowca mówi profesor. Energia jądrowa jest bezpieczna. Zapewnia też długofalowe bezpieczeństwo energetyczne, to znaczy gwarantuje dostawy energii elektrycznej społeczeństwom przez najbliższe kilkaset lat w sposób trwały. Jest bezpieczna również z uwagi na stosunki międzynarodowe. Elektrownie jądrowe zużywają niewiele paliwa, które łatwo zmagazynować. Wobec tego można na terenie elektrowni zmagazynować paliwo nawet na kilkanaście lat pracy. W związku z tym żadne perturbacje cenowe czy zmiany w dostawach, zakłócenie transportu, itd. nie wpływają na pracę takiej elektrowni. Według prof. Jerzego Niewodniczańskiego zasoby paliwa dla energetyki jądrowej są znacznie bogatsze niż jakichkolwiek surowców energetycznych. Zasoby w pełni udokumentowanych złóż zapewnią dostawy uranu na obecnym poziomie cen, wystarczające na 85-letnią eksploatację reaktorów. Odpady radioaktywne to nie jest poważny problem. Przeciętna elektrownia jądrowa zużywa bowiem 30 ton uranu rocznie - to mniej więcej tyle, ile mieści się w jednym wagonie kolejowym. Elektrownia węglowa o podobnej mocy potrzebuje trzech pociągów węgla - i to dziennie. Energia elektryczna sprzedawana przez elektrownię jądrową jest tańsza od energii elektrycznej z elektrowni gazowej czy jakiejkolwiek innej. W przypadku elektrowni jądrowej inwestycja na początku jest bardzo kosztowna, natomiast sama eksploatacja już nie. Przestawienie się na energetykę jądrową jest wyborem jednego z najbardziej opłacalnych sposobów produkcji elektryczności koszt jej wytwarzania może być nawet o 40 proc. niższy niż w konwencjonalnych elektrowniach węglowych. TB Otwarcie cen to korzyść dla wszystkich Prezes zarządu spółki Energa S.A. Mirosław Bieliński jest absolwentem Wydziału Ekonomiki Produkcji Uniwersytetu Gdańskiego oraz studium podyplomowego finanse i rachunkowość UG. W 1989 roku związał się z firmą konsultingową Doradca Consultants Ltd. Gdynia. Przeszedł w niej od stanowiska młodszego konsultanta do partnera, członka zarządu i współwłaściciela. Założył TPS sp. z o.o. ( Otwarta przestrzeń i działalność doradcza). Był prezesem MP59 sp. z o.o. (spółka celowa projektu Otwarta przestrzeń ), a także kierował firmą Pharmag S.A. Gdańsk. Przewodniczył i był członkiem rad nadzorczych kilku spółek. Brał udział m.in. w przygotowaniu i prowadzeniu programu prywatyzacji podmiotów komunalnych na zlecenie ministra skarbu. Jest autorem wielu analiz, raportów i koncepcji dla największych przedsiębiorstw z branży energetycznej (m.in. dla KE Energa S.A., PGNiG S.A., ABB, Rafineria Gdańska S.A., Nafta Polska). Przygotowywał wiele projektów prywatyzacyjnych i prywatyzacyjno-restrukturyzacyjnych oraz z zakresu doradztwa strategicznego i finansowo-ekonomicznego. Jako doradca pracował dla ponad 50 klientów, w tym największych polskich firm i instytucji. Certyfikowany doradca w zakresie zarządzania, członek założyciel Stowarzyszenia Doradców Gospodarczych. Byłoby idealnie podkreśla prezes Mirosław Bieliński gdyby ceny energii na rynku krajowym były powiązane z cenami na rynkach państw ościennych. Otwarcie naszego rynku na eksport i import energii mogłoby przynieść sporo korzyści zarówno firmom energetycznym, jak i ich klientom. To stwarzałoby najlepszą sytuację dla 127
odbiorców oraz dla samych firm energetycznych. Przy okazji podniosłoby wiarygodność firm energetycznych w oczach instytucji finansowych. Jego zdaniem, im więcej połączeń transgranicznych, tym wyższy poziom bezpieczeństwa i tym większe przekonanie, że ceny kształtuje rynek. Energa, która teraz dysponuje źródłami wytwarzania o mocy około 1000 MW, zaczęła 13 projektów inwestycyjnych. Ich pełna realizacja oznaczałaby przyrost mocy o około 2200 MW, a szacowany koszt ich wykonania to około 15 mld zł. Projektem o największym budżecie jest budowa nowej elektrowni w Ostrołęce. Jego koszt oceniamy na 5 6 mld zł. Przygotowanie inwestycji jest poważnie zaawansowane mówi Mirosław Bieliński. Drugim dużym projektem w obszarze wytwarzania jest planowana budowa elektrowni gazowej o mocy około 800 MW. Chcemy zbudować nawet kilkaset biogazowni. Do 2020 roku planujemy mieć biogazownie o mocy 300 MW. Pierwsze mają być gotowe w 2011 roku. W planie jest także budowa elektrowni wodnej pod Nieszawą. Na razie prowadzone są prace mające na celu zbadanie wpływu planowanej budowy na środowisko. Od ich wyników zależy, czy elektrownia będzie mogła powstać. Energa planuje m.in. duże inwestycje w energetykę wiatrową. Jednak z wyliczeń wynika, że do każdego zainstalowanego 1 MW mocy wiatrowej Energa-Operator musi wydać około 1 mln zł na przyłączenie do sieci. Elektrownia wiatrowa powoduje wzrost niestabilności, a więc jest to zmniejszenie bezpieczeństwa pracy sieci. Zamiast inwestować we wzrost bezpieczeństwa, jesteśmy zmuszeni inwestować w coś, co destabilizuje pracę sieci. Przy dzisiejszych potrzebach energetycznych taki sposób finansowania inwestycji wiatrowych jest dużym błędem systemowym stwierdza prezes Bieliński. Obecnie elektrownie wiatrowe partycypują w połowie kosztów budowy przyłącza ale do przyłącza trzeba jeszcze doprowadzić sieć, a to z reguły jest kilkadziesiąt razy droższe niż samo przyłącze. W budowie sieci elektrownie wiatrowe nie uczestniczą. Lokalizacje elektrowni wiatrowych są wybierane ze względu na warunki wiatrowe, a nie z uwagi na potrzeby sieci. Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w energetyce Kto jest kim w e Moim zdaniem zauważa prezes inwestorzy farm wiatrowych powinni mieć znacznie większy udział w finansowaniu działań koniecznych do przyłączenia tych farm do sieci. Wydaje się ponadto, że farmy wiatrowe powinny być też obciążone pełnym kosztem pozyskania energii interwencyjnej, bo są sprawcami pojawienia się tego kosztu. Realizacja wszystkich tych inwestycji pozwoli grupie trzykrotnie zwiększyć własną produkcję energii przy jednoczesnym utrzymaniu pozycji krajowego lidera na rynku produkcji energii ze źródeł odnawialnych podkreśla prezes Energi S.A. Przygotowujemy się do prywatyzacji, a polega to na tym, że tworzymy przejrzystą grupę kapitałową o jasnej strategii. Liczymy, że dzięki temu Energą będzie zainteresowane szerokie grono inwestorów podsumowuje Mirosław Bieliński. TB Konieczna restrukturyzacja Prezes Enei Maciej Owczarek ukończył Politechnikę Warszawską oraz studia MBA Uniwersytetu Warszawskiego (wraz z University of Illinois). W latach 1986-1990 był nauczycielem akademickim w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, a w latach 1990-1992 właścicielem firmy handlowej IMA. Następnie pracował w Levi Strauss Poland (1992 1995), a od 1996 roku w Amoco Central Europe jako kierownik marketingu na Europę centralną. Z kolei od 1997 2002 roku w Intersport Polska był zatrudniony jako dyrektor generalny i członek zarządu. Dyrektor generalny Yellowtel Polska, odpowiedzialny za zarządzanie oraz rozwój firmy na terenie Europy środkowej. Od 2002-2006 - dyrektor zarządzający TP PubliTel - odpowiedzialny za całość przedsiębiorstwa związa- 128
nego z utrzymaniem 80 tys. automatów publicznych oraz sprzedażą kart telefonicznych. W latach 2007-2009 prezes zarządu TP TELTECH, odpowiedzialny za zarządzanie spółką zależną w Grupie Kapitałowej TP oraz za przygotowanie i wdrożenie projektu mającego na celu optymalizację kosztów utrzymania sieci dostępowej oraz rozwój firmy. Grupa kapitałowa Enea to konglomerat spółek, których polityki nie zawsze są zbieżne z głównymi kierunkami rozwoju. Dlatego potrzebna jest poważna restrukturyzacja grupy - podkreśla Maciej Owczarek, prezes Enea S.A. Jego zdaniem, restrukturyzację należy rozumieć jako wprowadzenie mechanizmów zarządczych, które istotnie usprawniają bieżące zarządzanie grupą kapitałową, z realnym wpływem na wynik. To rozwiązania dające większą możliwość podejmowania trafnych decyzji biznesowych. Restrukturyzacja nie musi jednocześnie oznaczać znacznych zwolnień - zauważa. Tak też może być w przypadku polskich grup energetycznych, w tym również Enei. Potrzebna jest jednak zmiana sposobu działania firm energetycznych i zasad wykorzystania potencjału pracowników. Maciej Owczarek przypomina, że przed polską energetyką stoją duże wyzwania: inwestycje w sektorze wytwarzania, inwestycje w odnawialne źródła energii, zakrojona na szeroką skalę modernizacja i rozbudowa sieci przesyłowych. Ktoś to musi wybudować, eksploatować i rozwijać - mówi. Jego zdaniem, problemy sektora energetycznego wymagają rozwiązań systemowych, bo wiele z nich dotyczy więcej niż tylko jednego lub kilku przedsiębiorstw. Jak zaznacza prezes Owczarek, potrzeba wprowadzenia nowych rozwiązań jest coraz pilniejsza, i to nie tylko z powodu czekających inwestycji o ogromnej skali, ale również dlatego, że rynek energii się zmienia, podobnie jak i świadomość klienta. Przykłady firm energetycznych, które przeprowadziły proces restrukturyzacji, jednoznacznie pokazują, że jest to możliwe. Efekty zmian będą długofalowe. Najpierw podniesie się efektywność zarządzania i znacznie wzrosną zyski, a ostatecznie istotnie poprawi się kondycja finansowa wszystkich graczy na rynku energetycznym. Zaowocuje to lepszą pozycją wyjściową w negocjacjach z instytucjami finansowymi, dostępnością do efektywniejszych instrumentów finansowania inwestycji i uzyskaniem siły, która pozwoli skutecznie rywalizować z europejskimi potentatami - dodaje Maciej Owczarek. Enea prowadzi prace nad rozpoczęciem budowy dwóch bloków na węgiel kamienny w Elektrowni Kozienice. Trwają przygotowania do budowy bloku o mocy 1000 MW - to aktualnie jedna z największych inwestycji energetycznych w Polsce. Spodziewamy się, że uruchomienie bloku nastąpi w roku 2015. Skłaniamy się również do podjęcia decyzji o budowie drugiego bloku w Kozienicach o podobnej mocy, co pozwoliłoby nam na optymalizację kosztów budowy - przedstawia swoje plany prezes Owczarek. Jako grupa mamy niewiele odnawialnych źródeł energii tylko elektrownie wodne o mocy 56 MW. Aby wywiązać się z obowiązkowej sprzedaży zielonej energii, musimy kupować poza grupą duże ilości świadectw pochodzenia tej energii lub ponosić opłaty zastępcze. Dlatego celem spółki jest samowystarczalność w produkcji i sprzedaży wymaganych ilości zielonej energii. Planujemy inwestycje w farmy wiatrowe i w biogazownie - mówi Maciej Owczarek. Naszym celem jest wybudowanie lub przejęcie w najbliższych latach projektów farm wiatrowych o łącznej zainstalowanej mocy około 300-500 MW. Chcemy kupować gotowe projekty farm wiatrowych, którymi będziemy zarządzać. Jesteśmy mocno zaangażowani w projekty o mocy 170 MW, a na etapie analizy rynku i wstępnego projektowania 290 MW. Farmy wiatrowe Enei mają być zlokalizowane w północno-zachodniej Polsce, szczególnie na wybrzeżu Morza Bałtyckiego. Enea realizuje także projekty związane z biogazowniami. W najbliższym czasie planuje wybudować lub przejąć 27 biogazowni o mocy 1-2 MW każda. Podpisaliśmy umowę kupna biogazowni w Liszkowie, jednej z największych tego typu instalacji w Polsce. To była największa dotychczas inwestycja Enei w sektorze biogazu. Traktujemy ją z jednej strony jako sukces biznesowy, a z drugiej jako doskonałą okazję do zebrania doświadczeń w eksploatacji biogazowni. W przyszłości będzie to bowiem dziedzina, w której Enea planuje znaczną aktywność. tb ELEKTRO NERGETYKA nr 1 (3) / 2010 129