Poszukiwanie skarbu Liczba osób: 1 + 1. Opis Na dworze, w różnych miejscach (drzewa, krzaki, kamienie, kępki trawy), chowamy jakiś przedmiot. Zależnie od naszych intencji może to być rzecz znana dziecku, np. ulubiona zabawka, lub rzecz nowa, atrakcyjna coś słodkiego albo drobny prezent. Jeśli jest to znana dziecku zabawka, mówimy mu, że gdzieś w pobliżu schował się jego (powiedzmy) miś i teraz spróbujemy go odnaleźć. Jeśli jest to coś nowego, to nie zdradzając, co to takiego, proponujemy odnalezienie schowanego skarbu. Polecenia, jakie wydajemy dziecku, prowadząc je do skarbu, zależą od jego wieku. Trzy-, czterolatkowi mama powie: Idź do przodu, stań, idź w stronę ławki, omiń ją, stań, odwróć się w stronę huśtawki, idź do przodu, podejdź do tego dużego krzaka, poszukaj na dole.... Natomiast z pięcio-, sześciolatkiem można ćwiczyć znajomość strony prawej i lewej. Jeśli dziecko jeszcze się myli (do czego ma prawo pięciolatek, a i sześciolatkowi się zdarzy), proponujemy zawiązać na prawym nadgarstku kolorową wstążeczkę, albo po prostu na prawej dłoni zrobić kropkę flamastrem, jednocześnie informując 107
poszukiwacza skarbu, że jeśli zapomni, która to prawa strona wystarczy, żeby spojrzał, która rączka jest oznaczona. Większość pięciolatków liczy do dziesięciu. Polecenia można wydawać, wymieniając liczbę kroków, które dziecko ma do przejścia, np.: Idź do przodu pięć kroków, stań, odwróć się w prawo, idź cztery kroki przed siebie, stań, teraz zrób osiem kroków w lewo, stań, odwróć się w prawo, idź sześć kroków, a teraz, uważnie rozglądając się, idź małymi kroczkami przed siebie, cofnij się odrobinę, poszukaj wokół drzewa, które minąłeś. Uwagi Dzieci lubią tego typu zabawy. Rozwijają one spostrzegawczość, orientację w przestrzeni i koordynację słuchowo-ruchową. Jeśli nie możemy wyjść z dzieckiem na dwór, to pobawmy się w domu. Z pewnością znajdziemy wiele ciekawych kryjówek. Myślimy, że pięcio-, sześciolatek byłby zadowolony, gdyby to on mógł schować jakiś przedmiot, a mama szukałaby skarbu. Jeśli umiałby określić: Idź, mamo, w prawo, potem w lewo, to z pewnością oznaczałoby, że już nigdy nie zapomni, która ręka jest prawa, a która lewa. 108
Cień w parku Liczba osób: parzysta. Opis Na początku zabawy proponujemy, aby w słoneczny dzień zwrócić uwagę dziecka na nasze cienie: czy są długie czy krótkie, gdzie się znajdują za nami, przed nami czy może z boku? Można obrysowywać kredą na asfalcie swoje cienie, apotem je kolorować. Gdy dziecko oswoi się z cieniem, pobawmy się z nim inaczej. Jedna osoba, powiedzmy tata, porusza się, czyli spaceruje, biega, skacze na jednej nodze, na obydwu nogach, robi różne figury, gimnastykuje się, a dziecko jest jego cieniem. Dziecko stara się cały czas być zwrócone twarzą do taty i wykonuje to, co robi tata. Potem następuje zmiana ról. Dziecko robi wszystko, cokolwiek przyjdzie mu do głowy, a tata jest jego cieniem. Gdy rodzic bawi się z dwójką dzieci, ma dwa cienie. 109
Uwagi Polecamy tę zabawę. Jeśli dobrze wytłumaczymy dzieciom, na czym ona polega, to już trzylatek będzie się świetnie bawił. Starsze dzieci nie potrzebują w parze dorosłego. Doskonale radzą sobie z rówieśnikiem. Córeczka jednej z nas uwielbia te zabawy, biega radośnie dookoła i udowadnia, że może być równa albo większa od rodziców. Lubi robić różnorodne figury i obserwować, jak zachowuje się jej cień. 110
Przeprawa przez rzekę Liczba osób: przynajmniej 3 + osoba prowadząca. Potrzebne: tyle kartek, ilu uczestników. Opis Ustalamy metę i start, które będą wyznaczać brzegi rwącej rzeki. Zadanie polega na tym, aby wszyscy uczestnicy w bardzo specyficzny sposób przeprawili się na drugi brzeg rzeki. 1. Stajemy na starcie: pierwsza osoba trzyma w ręku tyle kartek, ile jest osób. Kartki te symbolizują kamienie, po których możemy przejść na drugą stronę. 2. Kładzie je kolejno przed sobą i przechodzi po nich do przodu, a kolejne osoby szybko ruszają za nią, przeskakując z kartki na kartkę. 3. Ostatnia osoba zbiera wolne kartki i podaje do przodu tak, aby pierwsza mogła dalej podążać w stronę drugiego brzegu. 4. Na jednej kartce może stanąć wiele osób, ale pod warunkiem, że nie dotkną ziemi nawet częścią stopy. 5. Kto dotknie ziemi, wraca na start. 111
6. Grupa musi pamiętać, że zadanie jest wykonane wtedy, gdy wszystkie osoby znajdą się na mecie, a więc czasami trzeba wracać po pechowców. 7. Jest jeszcze jedno utrudnienie osoba prowadząca, która jest nurtem rzeki. Kartkami-kamieniami trzeba manipulować tak, aby nurt rzeki ich nie porwał. 8. Jeśli choć przez chwilę kartka nie będzie zajęta, możemy ją stracić, ale czasami nurt może okazać się łaskawy i oddać kamienie. 9. Zadaniem osoby prowadzącej jest też oceniać, kto ma wrócić na start. 10. Długość trasy ustalamy w zależności od liczby osób. Uwagi Można jeszcze bardziej utrudnić tę zabawę, np. podczas jej trwania nie możemy porozumiewać się słowami. Zostają więc tylko gesty. Zabawa ta zachęca do ścisłej współpracy, uczy współdziałania, troski i odpowiedzialności za innych. Powodzenia!!! Zapewniamy doskonałą zabawę!!! 112