Zestaw zdań testowych z przedmiotu Bankowość 1. Elementami systemu finansowego są m.in. system polityczny oraz system ekonomiczny 2. System finansowy państwa jest jednym z elementów systemu ekonomicznego 3. Sfera finansowa i sfera realna są częściami systemu ekonomicznego. 4. Na system finansowy państwa składają się m.in. związki zawodowe w bankach komercyjnych oraz w Narodowym Banku Polskim. 5. Instrumenty finansowe, rynki finansowe oraz przepisy prawa stanowią elementy systemu finansowego państwa. 6. System finansowy państwa potrzebny jest wyłącznie władzom publicznym. 7. Pieniądz powstaje w systemie finansowym wskutek decyzji podmiotów sfery realnej. 8. W ramach swej funkcji monetarnej system finansowy dostarcza podmiotom niefinansowym pieniądz i umoŝliwia jego krąŝenie. 9. Jedną z funkcji systemu finansowego jest umoŝliwianie dobrowolnego przepływu środków pienięŝnych od podmiotów nadwyŝkowych do deficytowych. 10. W ramach funkcji kapitałowo-redystrybucyjnej następuje wyłącznie dobrowolny przepływ środków od podmiotów nadwyŝkowych do deficytowych. 11. Wymuszony przepływ środków w systemie finansowym to ten, który wiąŝe się z napadami i rabunkami. 12. Wymuszony przepływ środków w systemie finansowym wiąŝe się z podatkami i innymi daninami publicznymi. 13. Zewnętrzne finansowanie pośrednie odbywa się za pośrednictwem rynku finansowego. 14. Rynki finansowe słuŝą m.in do ułatwiania bezpośredniego przepływu środków od podmiotów nadwyŝkowych do deficytowych. 15. Kontrola wykorzystania funduszy publicznych moŝe być sprawowana tylko przez wyspecjalizowane słuŝby publiczne. 16. W dobrze zorganizowanym systemie finansowym nie są potrzebni Ŝadni pośrednicy finansowi. 17. Na rynku finansowym przeprowadza się wyłącznie transakcje papierami wartościowymi. 18. Papiery wartościowe są jednym z instrumentów finansowych będących przedmiotem obrotu na rynku finansowym. 19. Pierwotni kredytodawcy to inaczej podmioty deficytowe, a ostateczni kredytobiorcy to podmioty nadwyŝkowe. 20. Do grupy prywatnych instytucji finansowych zalicza się m.in. banki, fundusze inwestycyjne i zakłady ubezpieczeń. 21. Do publicznych instytucji finansowych zalicza się m.in. banki komercyjne, domy maklerskie, brokerów i dilerów. 22. Krajowa Izba Rozliczeniowa oraz Bankowy Fundusz Gwarancyjny zaliczane są do niedepozytowych pośredników finansowych. 23. Jednym ze źródeł instrumentów finansowych są transakcje kredytowe podmiotów gospodarczych. 24. KaŜde roszczenie jednego podmiotu gospodarczego do majątku innego podmiotu jest instrumentem finansowym.
25. Do instrumentów finansowych zalicza się wyłącznie takie roszczenia, które są zgodne z obowiązującym prawem. 26. Instrumenty finansowe powstają m.in wtedy, gdy banki świadczą usługi rozliczeniowe. 27. Prywatne podmioty gospodarcze nie mogą emitować Ŝadnych instrumentów finansowych. 28. JeŜeli jedno przedsiębiorstwo dostarcza innemu towar na zasadzie kredytu kupieckiego, to odbiorca tego towaru staje się emitentem instrumentu finansowego. 29. KaŜda transakcja o charakterze kredytowym powoduje powstanie instrumentu dłuŝnego. 30. Instrumenty finansowe powstają tylko wtedy, gdy jakiś podmiot gospodarczy zadłuŝa się u innego. 31. Tzw. podstawowe instrumenty finansowe mają za zadanie przenosić czasowo lub na stałe własność środków pienięŝnych. 32. Obligacje skarbowe zaliczane są do tzw. pochodnych instrumentów finansowych. 33. Zmiana cen pochodnych instrumentów finansowych następuje pod wpływem zmiany cen instrumentów bazowych (podstawowych). 34. Cena tzw. bazowych instrumentów finansowych jest pochodną cen instrumentów pochodnych. 35. Pochodne instrumenty finansowe nie mogą być zbywane bez instrumentów podstawowych. 36. Emitentem dłuŝnego instrumentu finansowego moŝe być tylko spółka akcyjna, gmina lub skarb państwa. 37. Emitentem dłuŝnego instrumentu finansowego jest zawsze ten podmiot, który potrzebuje pieniędzy. 38. Akcje i udziały w spółkach naleŝą do dłuŝnych instrumentów finansowych. 39. Jednostki udziałowe w otwartych funduszach inwestycyjnych są zaliczane do dłuŝnych instrumentów finansowych. 40. Prawa poboru akcji oraz udziały w spółkach kapitałowych zaliczane są do instrumentów finansowych reprezentujących prawa korporacyjne. 41. Dewizy nie są zaliczane do instrumentów finansowych. 42. Środki pienięŝne na rachunkach w bankach zagranicznych zalicza się do podstawowych instrumentów finansowych. 43. Akcje i udziały w spółkach kapitałowych za granicą zalicza się do tzw. wartości dewizowych. 44. Polecenie wypłaty oraz czek naleŝą do warunkowych instrumentów rozliczeń. 45. Akredytywa dokumentowa jest typowym bezwarunkowym instrumentem rozliczeń. 46. Pieniądz współczesny powstaje poza systemem finansowym. 47. System bankowy ułatwia jedynie przepływ istniejącego pieniądza w gospodarce. 48. System bankowy jest jednym z podsystemów systemu finansowego. 49. Współczesny pieniądz powstaje w systemie bankowym. 50. Rozliczenia bez uŝycia pieniądza nie są moŝliwe. 51. Podstawowa masa oszczędności gromadzi się w Polsce w systemie bankowym. 52. Banki są jedynymi pośrednikami finansowymi, którzy gromadzą oszczędności powstające w sektorze gospodarstw domowych. 53. Wszelkie rozliczenia pienięŝne muszą odbywać się za pośrednictwem banków. 54. Podmioty gospodarcze mają obowiązek przeprowadzania rozliczeń za pośrednictwem banków jeŝeli jednostkowa kwota rozliczenia przekracza 3 tys. euro. 55. Polski system bankowy jest oparty na modelu dwuszczeblowym. 56. W polskim systemie bankowym dominują banki specjalistyczne.
57. Polski system finansowy naleŝy do tzw. systemów bankowo zorientowanych. 58. W systemie finansowym bankowo zorientowanym nie ma miejsca na rynek finansowy. 59. Jednym z zadań banku centralnego jest obsługa emisyjna skarbu państwa. 60. Do podstawowych zadań Narodowego Banku Polskiego naleŝy organizacja rozliczeń pienięŝnych. 61. Podstawowym zadaniem NBP jest wspieranie polityki gospodarczej rządu. 62. Zapewnienie stabilności pieniądza jest ustawowym obowiązkiem Narodowego Banku Polskiego. 63. Podstawowym zadaniem banku komercyjnego jest kasowa obsługa placówek handlowych. 64. KaŜdy bank uniwersalny naleŝy do kategorii banków komercyjnych. 65. Bankiem specjalistycznym jest taki bank, który przeprowadza wyłącznie operacje zastrzeŝone dla banków. 66. Depozyty zgromadzone we wszystkich bankach w Polsce objęte są gwarancjami Skarbu państwa. 67. KaŜdy bank w Polsce jest obligatoryjnie uczestnikiem systemu gwarantowania depozytów przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny. 68. Oprócz pełnienia roli gwaranta depozytów, Bankowy Fundusz Gwarancyjny prowadzi działalność polegającą na udzielaniu bankom kredytów na zasadach komercyjnych. 69. Rozliczenie i rozrachunek to synonimy. 70. Rozrachunek dokonywany jest przez Narodowy Bank Polski na zlecenie Krajowej Izby Rozliczeniowej. 71. Rozliczenie to transfer funduszy z banku do banku na zlecenie Krajowej Izby Rozliczeniowej. 72. Oprócz usług rozliczeniowych, Krajowa Izba Rozliczeniowa prowadzi działalność kredytową w ramach transakcji na rynku międzybankowym. 73. Czynności bankowe zastrzeŝone dla banków mogą wykonywać za zgodą Komisji Nadzoru Bankowego takŝe podmioty niebankowe. 74. Podstawowym narzędziem pozyskiwania środków na działalność banków hipotecznych są listy zastawne. 75. Kredytów hipotecznych mogą udzielać wyłącznie banki hipoteczne. 76. Do podstawowych sfer działania banków inwestycyjnych naleŝy finansowanie fuzji i przejęć oraz emisja i handel papierami wartościowymi. 77. Banki inwestycyjne zajmują się przede wszystkim finansowaniem inwestycji rzeczowych, w tym zwłaszcza inwestycji infrastrukturalnych. 78. Operacje pasywne banków polegają na udzielaniu kredytów i poŝyczek. 79. Operacje aktywne banków polegają na przyjmowaniu róŝnego rodzaju depozytów. 80. Istotą działania banku jest pośrednictwo w przepływie nadwyŝek pienięŝnych między oszczędzającymi a kredytobiorcami. 81. Podstawowym źródłem, z którego banki udzielają kredytów, są ich fundusze własne. 82. Nie ma Ŝadnego związku między poziomem oprocentowania depozytów bankowych a poziomem oprocentowania udzielanych przez nie kredytów. 83. Gdyby nie pośrednictwo banków, deponenci mogliby więcej zarabiać na zgromadzonych oszczędnościach przy tym samym poziomie ryzyka. 84. Gdyby nie pośrednictwo banków, kredytobiorcy mogliby bez problemów taniej zaciągać kredyty. 85. Dzięki pośrednictwu banków oszczędności mogą przynosić ich posiadaczom dodatkowe dochody bez wielkiego ryzyka.
86. Dzięki pośrednictwu banków kredytobiorcy mogą poŝyczać pieniądze, oszczędzając na kosztach informacji. 87. Dzięki pośrednictwu banków deponenci nie ponoszą ryzyka kredytowego związanego z podmiotami korzystającymi z ich oszczędności. 88. Jako pośrednik kredytowy bank nigdy nie angaŝuje się majątkowo w przeprowadzane transakcje. 89. KaŜda z transakcji w sferze pośrednictwa kredytowego powoduje majątkowe zaangaŝowanie banku, który je przeprowadza. 90. Bilans banku pokazuje rozmiary zaangaŝowania majątkowego banku w transakcje pośrednictwa kredytowego. 91. Na podstawie rachunku zysków i strat moŝna określić skalę zaangaŝowania banku w transakcje pośrednictwa kredytowego. 92. Analizując rachunek zysków i strat moŝna stwierdzić, jaka jest efektywność działania banku. 93. Bank nie angaŝuje się majątkowo w operacje rozliczeniowe jego klientów. 94. KaŜda z usług świadczonych przez bank wiąŝe się z jego zaangaŝowaniem majątkowym. 95. Zarówno w operacjach pasywnych, jak i w operacjach aktywnych bank jest stroną transakcji. 96. Dzięki temu, Ŝe bank jest stroną transakcji w operacjach aktywnych i pasywnych, moŝliwa jest transformacja ryzyka dla deponentów. 97. Transformacja terminów przez bank oznacza dla kredytobiorców moŝliwość prolongowania terminów spłat kredytów. 98. Dzięki transformacji nominałów dokonywanej przez banki przybywa na rynku pieniędzy. 99. Podstawowym źródłem dochodów banku w sferze pośrednictwa kredytowego są prowizje i opłaty. 100. Tzw. bierne stopy procentowe to stopy uŝywane do naliczania naleŝnych bankowi odsetek. 101. Stopy procentowe czynne (aktywne) wyznaczają cenę kredytów bankowych. 102. Skutki transakcji banku w sferze pośrednictwa kredytowego są widoczne tylko w jego rachunku zysków i strat. 103. W ramach usług pośrednictwa w rozliczeniach banki komercyjne przyjmują lokaty klientów. 104. Chcąc korzystać z usług rozliczeniowych banków, trzeba koniecznie mieć w banku rachunek rozliczeniowy. 105. ZaangaŜowanie majątkowe banku w usługi pośrednictwa w rozliczeniach widoczne jest w jego bilansie. 106. Bank nie angaŝuje się majątkowo w operacje rozliczeniowe swoich klientów. 107. Jedyny ślad świadczonych usług rozliczeniowych widoczny jest w rachunku zysków i strat banku. 108. Emisja papierów wartościowych na zlecenie klienta oraz udzielanie kredytów naleŝą do tej samej sfery działania banku. 109. Usługi w sferze pośrednictwa w obrocie papierami wartościowymi nie powodują majątkowego zaangaŝowania banku. 110. Podstawowym instrumentem wiąŝącym klienta z bankiem jest rachunek bankowy. 111. Środki zgromadzone na kaŝdym rodzaju rachunku bankowego mogą zostać wykorzystane bezpośrednio do zapłaty za dobra i usługi. 112. Mając środki na rachunku lokat, nie moŝna nimi zapłacić za dobra bądź usługi, dopóki nie zostaną przekazane na rachunek bieŝacy.
113. Jednym ze źródeł finansowania kredytów i lokat bankowych są poŝyczki z rynku międzybankowego. 114. Środki kupione w ramach depozytów S/N, 1W i 2W wpłyną do banku w tym samym dniu. 115. Zwrot depozytów na rynku międzybankowym następuje zawsze z datą waluty spot. 116. Banki nie mogą zaciągać poŝyczek na rynku finansowym. 117. Wspólną cechą wszystkich kredytów klasycznych jest to, Ŝe kaŝdy z nich jest zawierany na podstawie indywidualnie zawieranej umowy. 118. Banków nic nie ogranicza w sprawie zbywania wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów. 119. Jedną z istotnych cech poŝyczki jest przeznaczenie jej na cel uzgodniony w umowie. 120. Bank moŝe zaŝądać spłaty całej kwoty kredytu w kaŝdej chwili. 121. Klasyczne kredyty bankowe są w zasadzie niezbywalne, to znaczy bank nie moŝe odzyskać pieniędzy przed umownym terminem spłaty. 122. Kredyt w rachunku bieŝącym moŝe otrzymać wyłącznie posiadacz rachunku rozliczeniowego. 123. Mając w banku kredyt rachunku bieŝącym, trzeba pamiętać o terminach jego spłaty, aby nie narazić się na karne odsetki. 124. Kredyty w rachunku bieŝącym są zazwyczaj zabezpieczone całym majątkiem kredytobiorcy. 125. Terminarz spłat kredytu w rachunku bieŝącym bank ma obowiązek dostarczyć kredytobiorcy w chwili zawarcia umowy. 126. Mając rachunek rozliczeniowy w jednym banku, moŝna zaciągnąć kredyt w rachunku bieŝącym w innym. 127. Nie moŝna w danym banku zaciągnąć kredytu w rachunku kredytowym, jeŝeli nie mamy tam rachunku rozliczeniowego. 128. Do istoty kredytu dyskontowego naleŝy to, Ŝe jest spłacany w ratach. 129. Jednym z rodzajów kredytu dyskontowego jest factoring. 130. Kto inny zaciąga kredyt dyskontowy, a kto inny go spłaca. 131. Oprocentowanie kredytu dyskontowego jest zawsze niŝsze niŝ kredytu w rachunku bieŝącym. 132. Dyskonto weksla oznacza przeniesienie praw z weksla na bank, który go przyjmuje. 133. Osoba, która uzyskała kredyt dyskontowy, musi pamiętać o terminowym wykupie zdyskontowanego weksla. 134. Factoring zupełny i niezupełny to dwie odmiany tego instrumentu kredytowego. 135. Factoring niejawny stosuje się wtedy, gdy dłuŝnik zastrzegł moŝliwość odstąpienia jego zobowiązania. 136. Factoring niewłaściwy stosują banki, które nie chcą brać na siebie ryzyka nieotrzymania w terminie przyjętej od klienta naleŝności. 137. Transakcja kupna przez bank wierzytelności w ramach factoringu właściwego ma dla faktoranta charakter ostateczny. 138. Lokata w papiery wartościowe jest zawsze bardziej opłacalna, niŝ lokata na rachunku bankowym. 139. Źródłem dochodów z lokaty w papiery wartościowe mogą być odsetki, dywidendy i róŝnice kursowe. 140. Lokaty w papiery wartościowe nie są obciąŝone ryzykiem. 141. Lokaty banku w papiery wartościowe są bardziej płynne niŝ udzielane kredyty. 142. Bank nie moŝe upłynnić posiadanych papierów wartościowych przez terminem ich umorzenia. 143. Portfel papierów wartościowych pełni w banku wyłącznie funkcję dochodową.
144. Korespondent banku to inny bank prowadzący dla niego rachunek rozliczeniowy. 145. Narodowy Bank Polski jest dla banków krajowych ich korespondentem loro. 146. KaŜdy z banków komercyjnych, z wyjątkiem niektórych banków spółdzielczych, ma w NBP swój rachunek nostro. 147. Posiadane u korespondentów zagranicznych rachunki loro słuŝą bankom krajowym do rozliczeń dewizowych. 148. SWIFT to system słuŝący do rozliczeń netto stosowany w Narodowym Banku Polskim. 149. W rozliczenia krajowe angaŝuje się zazwyczaj Narodowy Bank Polski. 150. W celu przeprowadzania rozliczeń banki komercyjne muszą posiadać w NBP swoje rachunki rozliczeniowe. 151. Wszelkie rozliczenia pienięŝne muszą odbywać się za pośrednictwem Krajowej Izby Rozliczeniowej i NBP. 152. Większość rozliczeń klientowskich w kraju odbywa się w systemie rozliczeń brutto. 153. Rozliczenia w czasie rzeczywistym mogą odbywać się tylko w tzw. systemie rozliczeń netto. 154. Rozliczenia w czasie rzeczywistym są moŝliwe tylko w systemie rozliczeń brutto. 155. W systemie rozliczeń netto rozrachunek, czyli przekazanie środków z banku do banku, musi być poprzedzony rozliczeniem, czyli kompensatą wpływów i wypłat dla kaŝdego banku. 156. Najczęściej wykorzystywanym bankowym instrumentem rozliczeń jest polecenie przelewu. 157. Aby otrzymać środki z polecenia przelewu, trzeba potwierdzić ich odbiór. 158. Polecenie przelewu to inaczej polecenie zapłaty. 159. Polecenie zapłaty jest instrumentem przewidzianym dla płatności cyklicznych i niespornych. 160. Rozliczenie określonej wierzytelności w trybie polecenia zapłaty inicjuje wierzyciel. 161. Kartą kredytową moŝna płacić wyłącznie bezgotówkowo. 162. KaŜda karta płatnicza jest kartą kredytową. 163. Wydatki płacone kartą kredytową powodują niezwłoczne obciąŝenie konta jej posiadacza. 164. Płatności dokonywane karta debetową rozliczane są raz w miesiącu. 165. Większość transakcji zagranicznych wymaga rozliczeń dewizowych. 166. Polska walutą moŝna płacić za dostawy towarów i usług z zagranicy. 167. Transakcje zagraniczne pociągają za sobą więcej rodzajów ryzyka niŝ transakcje krajowe. 168. Importer towarów zagranicznych zawsze musi ponosić ryzyko kursowe. 169. Regulując zobowiązanie wobec zagranicznego kontrahenta za pomocą polecenia wypłaty, trzeba liczyć się z ryzykiem opóźnień spowodowanych czynnikami niezaleŝnymi od banku. 170. Zastosowanie do rozliczeń zagranicznych polecenia wypłaty zwalnia obie strony od ryzyka. 171. Do bezwarunkowych instrumentów rozliczeń zaliczamy m.in. akredytywę dokumentową oraz inkaso dokumentowe. 172. Za pomocą akredytywy dokumentowej moŝna ograniczyć wiele rodzajów ryzyka do poziomu moŝliwego do zaakceptowania. 173. Im więcej banków pośredniczy w rozliczeniu konkretnej transakcji, tym wyŝsze są związane z tym koszty. 174. Dla uniknięcia ryzyka w transakcjach zagranicznych wystarczy zagwarantować sobie w kontrakcie zapłatę w stabilnej walucie.
175. Zawsze gdy otrzymujemy świadczenie od kontrahenta później niŝ wykonujemy nasze, ponosimy ryzyko. 176. Otrzymanie czeku bankierskiego jest równoznaczne z otrzymaniem w tym momencie zapłaty. 177. Od momentu otrzymania czeku bankierskiego do momentu otrzymania pieniędzy moŝe upłynąć nawet kilka tygodni. 178. Euroczeki moŝna wystawiać w walucie miejsca pobytu. 179. Zapłata beneficjentowi kwoty podanej w akredytywie dokumentowej następuje niezwłocznie po wysłaniu przez niego towaru. 180. Bank moŝe wypłacić kwotę akredytywy dopiero po stwierdzeniu zgodności otrzymanych dokumentów z warunkami akredytywy. 181. Akredytywa dokumentowa chroni od ryzyka tylko eksportera. 182. Zarówno akredytywa dokumentowa, jak i inkaso dokumentowe, zmniejszają ryzyka stron w sposób symetryczny. 183. Za pomocą instrumentów zabezpieczenia rozliczeń moŝna ograniczać niektóre lub wszystkie rodzaje ryzyka. 184. Inkaso dokumentowe gwarantuje podawcy dokumentów terminowe otrzymanie naleŝności. 185. Gwarancja bankowa jest jednym ze skuteczniejszych instrumentów ochrony przez ryzykiem w transakcjach zagranicznych.