OBJAŒNIENIA DO SZCZEGÓ OWEJ MAPY GEOLOGICZNEJ POLSKI

PAÑSTWOWY INSTYTUT GEOLOGICZNY PAÑSTWOWY INSTYTUT BADAWCZY LESZEK JANKOWSKI, ROBERT KOPCIOWSKI G³ówny koordynator Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski A. BER Koordynator regionu karpackiego A. WÓJCIK OBJAŒNIENIA DO SZCZEGÓ OWEJ MAPY GEOLOGICZNEJ POLSKI 1:50000 Arkusz Nowy migród (1039) (z 1 tab. i 3 tabl.) WARSZAWA 2014

Autorzy: Leszek JANKOWSKI, Robert KOPCIOWSKI Pañstwowy Instytut Geologiczny Pañstwowy Instytut Badawczy Oddzia³ Karpacki ul. Skrzatów 1, 31-560 Kraków Redakcja merytoryczna: El bieta NAUWALDT Akceptowa³ do udostêpniania Dyrektor ds. pañstwowej s³u by geologicznej mgr in. A. PRZYBYCIN ISBN 978-83-7863-354-9 Copyright by Ministerstwo Œrodowiska, Warszawa 2014 Przygotowanie wersji cyfrowej: Ewa ŒLUSARCZYK-KRAWIEC, Sebastian GURAJ

SPIS TREŒCI I. Wstêp (L. Jankowski, R. Kopciowski).......................................... 5 II. Ukszta³towanie powierzchni terenu (L. Jankowski, R. Kopciowski).......................... 7 III. Budowa geologiczna.................................................. 9 A. Stratygrafia..................................................... 9 1. Neogen (L. Jankowski).............................................. 9 a. Miocen.................................................... 9 Seria œl¹ska (L. Jankowski) 1. Kreda...................................................... 10 a. Kreda dolna................................................. 10 2. Kreda paleogen................................................. 10 a. Kreda górna paleocen........................................... 10 3. Paleogen.................................................... 11 a. Eocen.................................................... 11 b. Oligocen.................................................. 12 Seria dukielska (L. Jankowski, R. Kopciowski) 1. Paleogen.................................................... 15 a. Eocen.................................................... 15 b. Oligocen.................................................. 16 Seria magurska Siar (R. Kopciowski) 1. Kreda paleogen................................................ 18 a. Kreda górna paleocen........................................... 18 Mastrycht paleocen............................................ 18 2. Paleogen.................................................... 19 a. Paleocen eocen............................................... 19

b. Eocen.................................................... 20 Eocen górny................................................ 20 c. Oligocen.................................................. 21 Czwartorzêd (L. Jankowski, R. Kopciowski)................................... 23 a. Plejstocen.................................................. 23 Zlodowacenia po³udniowopolskie..................................... 23 Zlodowacenia œrodkowopolskie...................................... 24 Zlodowacenia pó³nocnopolskie...................................... 24 b. Czwartorzêd nierozdzielony........................................ 24 c. Holocen................................................... 25 B. Tektonika (L. Jankowski, R. Kopciowski)..................................... 26 C. Rozwój budowy geologicznej (L. Jankowski, R. Kopciowski).......................... 29 IV. Podsumowanie (L. Jankowski, R. Kopciowski).................................... 33 Literatura...................................................... 33 SPIS TABLIC Tablica I Szkic geomorfologiczny w skali 1:100 000 Tablica II Szczegó³owe metryczki otworów wiertniczych zamieszczonych na mapie geologicznej Tablica III Szkic geologiczny odkryty z elementami tektoniki w skali 1:100 000

I. WSTÊP Arkusz Nowy migród (1039) Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski 1:50 000 le y w obrêbie województwa podkarpackiego, z powiatami jasielskim i kroœnieñskim. W obrêb powiatu kroœnieñskiego wchodz¹ gminy: Dukla i Chorkówka, a w obrêb powiatu jasielskiego gminy: Krempna, Osiek Jasielski, Nowy migród i Tarnowiec. Wyznaczaj¹ go wspó³rzêdne: 21 30 i 21 45 d³ugoœci geograficznej wschodniej oraz 49 30 i 49 40 szerokoœci geograficznej pó³nocnej. Obszar objêty arkuszem zbudowany jest z utworów serii magurskiej, dukielskiej oraz œl¹skiej (zawieraj¹cej tzw. fa³dy przeddukielskie), przykrytych miejscami osadami czwartorzêdu. Prace nad map¹ geologiczn¹ w skali 1:50 000 prowadzone by³y w latach 2003 2006, na podstawie projektu badañ geologicznych dla opracowania arkusza Nowy migród (1039) Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50 000, zatwierdzonym decyzj¹ MOŒZNiL pismem KZK/012/107/P/94 z roku 1994. Przy zestawianiu materia³ów kartograficznych wykorzystano nowe zdjêcie geologiczne wykonane przez: L. Jankowskiego (seria œl¹ska, dukielska) i R. Kopciowskiego (seria magurska i dukielska) oraz zdjêcia autorów wczeœniejszych publikacji. Dla uzupe³nienia zdjêcia geologicznego utworów czwartorzêdowych wykorzystano tak e materia³y A. Wójcika oraz W. R¹czkowskiego. Dla poprawnej interpretacji budowy geologicznej i tektoniki oraz utworów czwartorzêdowych pos³u ono siê zdjêciami lotniczymi w skali 1:25 000 oraz zdjêciami radarowymi (interpretacja A. Pi¹tkowska, A. Maksym, J. Probulski). W opracowaniu wykorzystano tak e wyniki oznaczeñ mikrofaunistycznych wykonanych przez: M. Gareck¹ (nanoplankton) oraz A. Szyd³o (otwornice). Nadzór nad sondami prowadzili L. Jankowski i R. Kopciowski. Autorzy pragn¹ podziêkowaæ pracownikom Geonafty w Jaœle A. Maksymowi i J. Probulskimu za konsultacjê przy reinterpretacjach g³êbokich wierceñ i danych dotyczacych przebiegu g³ównych struktur tektonicznych z obszaru arkusza. Pierwsze wzmianki o budowie geologicznej tego rejonu znajdujemy w pracach: Paula (1869, 1883), Paula, Tietze go (1877), Waltera, Dunikowskiego (1882), Olszewskiego (1882) Uhliga (1883, 1888, 1895), a tak e w Atlasie Geologicznym Galicji (Szajnocha, 1896). PóŸniej prace w tym regionie 5

prowadzili: Noth (1915), Cizancourt (1927) i Nowak (1921, 1927). Do powstania bardziej szczegó³owego obrazu budowy geologicznej tej strefy przyczynili siê: Warcha³owska-Pazdrowa (1930, 1933, 1934), B hm (1931, 1932, 1933), Teisseyre (1932), Obtu³owicz (1933), Konior (1933), Wdowiarz (1931, 1937, 1953), Tokarski (1947, 1963, 1970). Ca³y dostêpny materia³ geologiczny z okresu przedwojennego zosta³ zrewidowany i zestawiony przez Œwidziñskiego na Mapie Geologicznej Polskich Karpat Zachodnich w skali 1:200 000 poprawionej po II wojnie œwiatowej (Œwidziñski, 1958). W 1952 roku Mrozek wykona³ mapê okolic Bóbrki. W latach 1952 1955 Wêc³awik (1969) prowadzi³ badania w po³udniowo-zachodniej czêœci obszaru proponuj¹c wydzielenie w serii magurskiej stref tektoniczno-facjalnych gorlickiej po³udniowej i pó³nocnej. W 1952 roku Karnkowski (1957) zajmowa³ siê budow¹ geologiczn¹ fa³du Skalnika, a Kruczek (1956, 1968) fa³du Œwierchowej i fa³du Bóbrki. Szymakowska wykona³a w 1958 roku zdjêcie geologiczne na pó³noc od fa³du Œwierchowej (Szymakowska, 1959). Badania na temat mo liwoœci odkrycia z³ó wêglowodorów w okolicy Skalnika Mrukowej by³y prowadzone przez Strzetelskiego (1968). Œl¹czka (1967, 1968) uzupe³ni³ istniej¹ce materia³y i zestawi³ arkusze Nowy migród i Tylawa Szczegó³owej Mapy Geologicznej bez utworów czwartorzêdowych w wersji tymczasowej oraz opracowa³ budowê serii dukielskej na tym obszarze (Œl¹czka,1971). Sikora (1970) prowadzi³ badania nad wiekiem warstw magurskich. A. Koszarski, L. Koszarski (1985) uzupe³nili wiadomoœci na temat strefy Siar, wprowadzaj¹c termin piaskowców z W¹tkowej. Wg³êbnej interpretacji budowy geologicznej ca³ego regionu gorlickiego, wykorzystuj¹c wyniki badañ geofizycznych, dokona³ Konarski (1980). Praca Bromowicza (1992) dotyczy³a rozwoju facjalnego piaskowców magurskich tego regionu. Œl¹czka i Mizio³ek (1995) prowadzili badania geologiczne w rejonie Ropianki. Kopciowski (1996,1998) przedstawia rozwój facjalny i tektonikê obszarów s¹siednich. Kopciowski, Garecka (1996) wydzielaj¹ najm³odsze osady jednostki raczañskiej Siar w rejonie G³adyszowa tj. warstwy z G³adyszowa. Na s¹siednich obszarach Jankowski (1997, 1998) przedstawi³ nowy pogl¹d na budowê geologiczn¹ tzw. pó³wyspu Harklowej i u ej. Zestawiono mapy geologiczne w skali 1:200 000 (odkryt¹ i zakryt¹) badanego obszaru (R¹czkowski i in., 1995; Nescieruk i in., 1995). W ostatnich latach wykonano mapy geologiczne s¹siednich obszarów Osiek (Kopciowski i in., 1997a, b) i Gorlice (Kopciowski i in., 1997a, b) i Zborów (Kopciowski, 1999a, b). Literatura dotycz¹ca utworów czwartorzêdowych wystêpuj¹cych na obszarze arkusza jest nieliczna. Tarasy rzeczne Wis³oki zosta³y opracowane przez Paw³owskiego (1925) i Klimaszewskiego (1948). Wystêpowanie osuwisk w rejonie Beskidu Dukielskiego bada³ Teisseyre (1936). Poziomy tarasowe utworzone przez Wis³okê u ich wylotu z Beskidu Niskiego opisa³ Magiera (1989). Zwi¹zek osuwisk strukturalnych z budow¹ geologiczn¹ pod³o a okreœli³ Bober (1977). Szczegó³owe badania osuwisk w Lipowicy przeprowadzili: Gerlach i in. (1958), Pokorny (1958) oraz Bober, Thiel (1980). W ostatnich latach zintensyfikowano badania osuwisk na stokach (W. R¹czkowski inf. ustna) 6

w okolicach Lipowicy. Zajmuj¹ce znaczne po³acie osuwiska stwarzaj¹ zagro enia budowlane. Poza tym o osuwiskach w rejonie Cergowej Góry wspomina Zientara (1991). Opracowanie Wójcika (2003) dotycz¹ce utworów czwartorzêdowych regionu do³ów Jasielsko-Sanockich wnosi szereg nowych informacji odnosz¹cych siê do geologii czwartorzêdu tego obszaru. Wczeœniej Wójcik i in. (1992) podaje dane dotycz¹ce niektórych utworów czwartorzêdu pó³nocnego skraja arkusza. Poza tym krótkie charakterystyki geomorfologiczne tego obszaru zawarte s¹ w pracach Klimaszewskiego (1935), Starkla (1972), Adamczyka i Gerlacha (1983) oraz Wójcika (2003). W ostatnim czasie obszar arkusza jest przedmiotem zainteresowania geologii naftowej i szereg ods³oniêæ by³o celem wycieczek i sesji terenowych (Dziadzio i in., 2004). II. UKSZTA TOWANIE POWIERZCHNI TERENU Beskid Niski sk³ada siê z wielu stosunkowo krótkich grzbietów górskich o g³ównym kierunku przebiegu z NW na SE. Pasma te ³¹cz¹ siê ze sob¹ w dwa wyraÿne ci¹gi rozdzielone pasmem niewielkich kotlin œródgórskich. Starkel (1972) wyró ni³ tu: Obni enie Krempnej, Obni enie Dusznicy Myscowej, Kotlinkê Tylawy i Beskid Dukielski. W kierunku pó³nocnym Beskid Niski opada ku Do³om Jasielsko-Sanockim bardzo wyraÿnym (zw³aszcza nad Kotlin¹ Osieka) progiem wysokoœci 150 200 m. U jego podnó a wykszta³ci³y siê: Rynna migrodzka, Pogórze Jasielskie, Wzgórz Targowisk i Garb Pachowej. Tworz¹ one szeroki pas obni eñ o przewa nie p³askich dnach. Kotliny oddzielone s¹ od siebie niewysokimi wododzielnymi garbami. Formy rzeczne i rzeczno-denudacyjne. Przez opisywany obszar przep³ywaj¹ dwie du e rzeki: Wis³oka (na zachodzie) i Jasio³ka (na wschodzie). Do Wis³oki uchodz¹: Wilisznia, Go³êbiówka, Iwielka i Nieg³oszcz; odwadniaj¹ce omawiany obszar w kierunku zachodnim, pó³nocno-zachodnim i pó³nocnym oraz potok Ryj odwadniaj¹cy obszar w kierunku wschodnim. We wschodniej czêœci obszaru p³ynie Jasio³ka, do której uchodz¹ lewostronne dop³ywy, z których najwa niejszy to Potok Chyrowski, a prawostronne to potok Ambrowski i potok Jasionka odwadniaj¹ce omawiany obszar w kierunku wschodnim, pó³nocno-wschodnim, po³udniowo-wschodnim i pó³nocnym. Doliny wiêkszych rzek i potoków w granicach Beskidu Niskiego biegn¹ generalnie z SE na NW. Niektóre z nich posiadaj¹ jednak krótkie odcinki prze³omowe (o przebiegu zbli onym do SW NE) o charakterystycznych stromych zboczach i w¹skich dnach. Jednak zdarzaj¹ siê doliny o przebiegu od NW do SE (dolina potoku Mszanka). Najczêstsz¹ form¹ dolinn¹ wystêpuj¹c¹ na omawianym obszarze s¹ doliny wcio- sowe (tabl. I). Powszechnie wystêpuj¹ równie doliny p³askodenne (skrzynkowe) o w¹skich akumulacyjnych lub erozyjno-akumulacyjnych dnach. Stanowi¹ one formê przejœciow¹ miêdzy górnymi, wciosowymi odcinkami dolin, a dolnymi, posiadaj¹cymi wyraÿne stopnie tarasowe. U wylotu dolin bocznych o du ym spadku, w których potoki transportuj¹ du ¹ iloœæ materia³u, 7

wystêpuj¹ sto ki nap ³ ywowe.naobszarze Beskidu Niskiego koryta rzek i potoków s¹ w¹skie, ichszerokoœæ nie przekracza kilku metrów. Przewa nie s¹ skalne lub skalno-akumulacyjne. Wzd³u dolin g³ównych rzek i potoków zaznaczaj¹ siê krawêdzie tarasów odkilku do kilkunastu metrów wysokoœci. W dnach dolin powszechnie wystêpuj¹ tarasy akumulacyjne nadzalewowe i zalewowe oraz kamieñce rzeczne.tarasy zalewowe tworz¹ dwa wyraÿne poziomy o wysokoœci 0,5 2,0 i 3,0 5,0 m n.p. rzeki. Na wychodniach rogowców znajduj¹ siê niekiedy progi skalne lub ma³e wodospady (najbardziej znany to wodospad na Iwelce w Iwli). Odmienny charakter ma morfologia Do³ów Jasielsko-Sanockich w pó³nocnej czêœci obszaru arkusza Nowy migród. G³ówny rys rzeÿby nadaj¹ rozleg³e, nieznacznie nachylone powierzchnie stanowi¹ce system w³o onych, erozyjno-akumulacyjnych sto ków nap³ywowych utworzonych przez Iwelkê, Wis³okê i Jasio³kê u wylotu z Beskidu Niskiego. Tarasy erozyjno-akumulacyjne nadzalewowe wystêpuj¹ jako sp³aszczenia na stoku z pokryw¹ wirow¹ na wysokoœci 30,0 50,0 m n.p. wspó³czesnych koryt rzecznych. Tarasy erozyjno-akumulacyjne nadzalewowe o wysokoœci 12,0 30,0 m n.p. rzeki wystêpuj¹ w postaci szerokich p³atów oddzielonych od den dolin wyraÿnym za³omem. Natomiast tarasy erozyjno-akumulacyjne o wysokoœci 6,0 12,0 m n.p. rzeki zajmuj¹ znaczne powierzchnie w kotlinach rzek. Tarasy akumulacyjne nadzalewowe, zalewowe oraz kamieñce rzeczne towarzysz¹ powszechnie wszystkim rzekom i wiêkszym potokom tworz¹c dwa wyraÿne poziomy o wysokoœci 0,5 2,5 m i 3,0 5,0 m. Wzd³u rzek i potoków zaznaczaj¹ siê wyraÿne, o kilkumetrowej wysokoœci krawêdzie tarasów rzecznych. Rozdzielaj¹ one powierzchnie tarasów powsta³ych w kolejnych etapach rozwoju den dolinnych. Koryta rzek i potoków s¹ w¹skie, jedynie Wis³oka w pó³nocno-zachodniej i Jasio³ka w pó³nocno-wschodniej czêœci arkusza posiadaj¹ koryto szerokie do30m.wœród form antropogenicznych mo na wyró niæ kamienio³omy,g³ównie piaskowców cergowskich. Formy denudacyjne. RzeŸba Beskidu Niskiego wykazuje œcis³¹ zale noœæ od odpornoœci ska³ pod³o a i przebiegu struktur tektonicznych. Grzbiety górskie zbudowane s¹ z odporniejszych na wietrzenie kompleksów piaskowców magurskich, a ich kierunki przebiegu nawi¹zuj¹ przewa nie do przebiegu fa³dów i ³usek. Na obszarze objêtym arkuszem dominuj¹ grzbiety i garby szero- kie zaokr ¹ glone owierzchowinach do 50 100 m szerokoœci (tabl. I). Kulminacje szczytów wystepuj¹ na wysokoœci od 500 do 720 m n.p.m., a najwy sze wzniesienie to góra Cergowa (716 m n.p.m) we wschodniej jego czêœci obszaru, natomiast w czêœci zachodniej to góra Kamieñ (714 m n.p.m). Krótkie doliny boczne rozdzielaj¹ przewa nie grzbiety i garby w¹skie zaokr¹glone. Na obszarze objêtym arkuszem zdaje siê zaznaczaæ jeden z wyró nianych w Karpatach poziomów zrównañ pogórski poziom zrównania, który tworz¹ fragmenty sp³aszczeñ w wysokoœci 470 530 m n.p.m. na progu i 550 600 m n.p.m. w g³êbi Beskidu Niskiego (Starkel, 1972). Problem istnienia poziomów zrównañ wymaga wspólczesnych badañ. 8

Stoki grzbietów i zbocza dolin s¹najczêœciej wypuk³o-wklês³e, rzadziej proste lub wypuk³e. Ich nachylenie, zale ne od odpornoœci ska³ pod³o a, jest zró nicowane i waha siê od 3 do 30. Stoki grzbietów Beskidu Niskiego s¹ czêsto przemodelowane przez osuwiska. W ich obrêbie zaznaczaj¹ siê nisze i tylne progi w postaci mniej lub bardziej wyraÿnych, zazwyczaj pó³kolistych krawêdzi. Jêzory osuwiskowe posiadaj¹ nieregularn¹ i urozmaicon¹ powierzchniê. Sk³adaj¹ siê na ni¹ nabrzmienia, bezodp³ywowe zag³êbienia, wa³y oraz progi kilku-, a nawet kilkunastometrowej wysokoœci. Czêœæ obszaru arkusza Nowy migród po³o ona na pó³noc od szosy Dukla Nowy migród jest gêsto zaludniona, przewa a na tych terenach gospodarka rolna, sadownicza i hodowlana. Natomiast rejony arkusza po³o one na po³udnie od szosy Dukla Nowy migród to tereny górskie, s³abo zaludnione, dominuje tu gospodarka rolno-hodowlana i leœna. Ludnoœæ znajduje zatrudnienie w oœrodkach przemys³owych Jas³a i Gorlic oraz w kopalnictwie naftowym rejonu Jas³a. III. BUDOWA GEOLOGICZNA A. STRATYGRAFIA 1. Neogen a. Miocen upki ilaste z egzotykami (melan tektoniczny).podczas prac kartograficznych wykartowano kilka wychodni kompleksów chaotycznych (Jankowski, 2004). Wyró niono tu utwory o charakterze melan u tektonicznego oraz takie, które wydaj¹ siê byæ pierwotnymi olistostromami. Matrix (t³o skalne) tych kompleksów stanowi¹ przede wszystkim mu³owce ilaste i i³owce. Utwory te s¹ silnie wapniste. Barwa ich jest zielono-popielato-szara oraz popielata. Szczególnie dobrze ods³oniêty jest kompleks chaotyczny w brzegach Jasionki (Dziadzio i in., 2004). Szerokoœæ wychodni osi¹ga tutaj kilkaset metrów. Podobnie te obserwowaæ je mo na w potokach p³yn¹cych spod Góry Cergowej. W zachodniej czêœci arkusza podobne strefy kompleksów chaotycznych widoczne s¹ potoku na wschód od Myscowej, wpadaj¹cego do Wis³oki. By³y te widziane w Wis³oce, na zachód od Myscowej. W¹skie strefy kompleksów chaotycznych o cechach melan u wystêpuj¹ te na granicach elementów tektonicznych; m.in. w okolicach ysej Góry. We wczeœniejszych opracowaniach (Œl¹czka, 1963, 1971) utwory te znaczone by³y jako warstwy hieroglifowe pobrane z matrix próbki wskazuj¹ na wiek, co najmniej oligoceñski. W wykonanym na potrzeby arkusza otworze stwierdzono tu m.in. formy nanoplanktonu Braarudosphaera sp. Coccolithus formosus (Kamptner) Wise, Coccolithus pelagicus (Wallich) Schiller, Dictyococcites bisectus (Hay, Mohler et Wade) Bukry et Percival, Dictyococcites sp., Helicosphaera sp., Reticulofenestra umbilica (Levin) Martini et Ritzkowski, Sphenolithus distentus (Martini) Bramlette et Wilcoxon, Sphenolithus moriformis (Brönnimann et 9

Stradner) Bramlette et Wilcoxon, Sphenolithus sp. oznaczenie M. Garecka i otwornic spiryt. Allomorphina trigona Reuss, Caudammina ovuloides (Grzybowski), Trochamminoides coronatus (Brady), Saccammina placenta (Grzybowski), Glomospira charoides (Jones et Parker) oznaczenia A. Szyd³o. * * * Obszar arkusza Nowy migród obejmuje trzy g³ówne elementy tektoniczne. S¹ to od po³udnia seria magurska Siar, seria dukielska i seria œl¹ska. Seria œl¹ska Seria œl¹ska reprezentowana jest przez jej czêœæ wewnêtrzn¹; strefê przeddukielsk¹ i strefê œl¹sk¹ w wykszta³ceniu klasycznym. 1. Kreda a. Kreda dolna Piaskowce cienko³awicowe i ³upki. Najstarszymi utworami nawierconymi na obszarze arkusza s¹ osady kredy dolnej (otw. 3). S¹ one s³abo rozpoznane i mog¹ odpowiadaæ warstwom lgockim. 2. Kreda paleogen a. Kreda górna paleocen Piaskowce i ³ upki ilaste warstwy istebniañskie. Najstarszymi utworami wystêpuj¹cymi na powierchni terenu na obszarze arkusza s¹ warstwy istebniañskie. Litologicznie jest to kompleks z³o ony z grubo³awicowych i gruboziarnistych, miejscami piaskowców zlepieñcowych. Oprócz kwarcu i skaleni zawieraj¹ one okruchy ska³ osadowych, przewa nie wapieni oraz klasty margli i ³upków ilastych. Cieñsze ³awice piaskowcowe wzbogacone s¹ na ogó³ w glaukonit, przyjmuj¹c szarozielonkawa barwê. Pakiety piaskowcowe rozdzielaj¹ cienkie wk³adki szarostalowych ³upków ilastych. Na obszarze arkusza warstwy istebniañskie ods³aniaj¹ siê w pasie miêdzy Gorzycami a Bóbrk¹, w j¹drze antykliny Œwierchowej Bóbrki. Ogniwo to jest tutaj Ÿle ods³oniête. Najlepsze ods³oniêcia spotyka siê w potokach w Gorzycach, na po³udnie od ubienka, Poraju i na po³udnie od Bóbrki. Wystêpuj¹ce tu utwory warstw istebniañskich wykszta³cone s¹ g³ównie jako masywne, grubo- i bardzo grubo³awicowe piaskowce. Wietrzej¹ na rdzawy kolor i s¹ ³atwo rozsypliwe. Rzadko widoczne s¹ czarne i szare wk³adki ³upków. Charakterystyzuj¹ siê tzw. kulistym wietrzeniem. Warstwy istebniañskie stwierdzone w jadrze antykliny, która przybiera cechy antykliny nadnasuwczej, œciêtej od strony pó³nocnej, maj¹ zmienn¹ mi¹ szoœæ, któr¹ szacuje siê tutaj na co najmniej 750 m (otw. 3) (tabl. II). 10

3. Paleogen a. Eocen Piaskowce oraz ³upki czerwone i szare piaskowce ciê kowickie i ³upki pstre. Na obszarze arkusza wystêpuj¹ one jedynie w skrzyd³ach antykliny Œwierchowej Bóbrki, w pasie pomiêdzy Gorzycami a Bóbrk¹. Piaskowce ciê kowickie stwierdzono w formie soczew w obrêbie ³upków pstrych st¹d te na profilu rysowane s¹ nad i pod poziomem piaskowców ciê kowickich. Jednak e, z³y stan ods³oniêæ utrudnia kartograficzne rozpoziomowanie piaskowców ciê kowickich, st¹d w wielu miejscach na mapie wydziela siê je ³acznie z otaczaj¹cymi je ³upkami pstrymi. Profile otworów naftowych wskazuj¹ na trzy poziomy piaskowców ciê kowickich w obrêbie ³upków pstrych. Widoczne w ods³oniêciach piaskowce s¹ zwykle masywne, zlepieñcowate lub gruboziarniste, o gruboœci ³awic do kilku metrów, barwy szarej lub bia³awej. S¹ ³atwo rozsypliwe, z³o one z otoczaków jasnego lub ró owego kwarcu o œrednicy do kilkunastu centymetrów, niekiedy wystêpuj¹ fragmenty egzotyków granitowych lub gnejsów. Fragmenty klastów s¹ obtoczone. Mi¹ szoœæ poszczególnych poziomów piaskowców jest zmienna. awice piaskowców ciê kowickich prze³awicane s¹ czasami wk³adkami ³upków czerwonych lub szarych. Mi¹ szoœæ utworów wynosi tu do 100 m. Piaskowce piaskowce ciê kowickie.naobszarze arkusza wystêpuj¹ one jedynie w antyklinie Œwierchowej Bóbrki, w pasie pomiêdzy Gorzycami a Bóbrk¹. Jak wspomniano, piaskowce ciê kowickie stwierdzono w formie soczew w obrêbie ³upków pstrych. W niektórych miejscach mo na kartograficznie wydzieliæ same piaskowce ciê kowickie. Piaskowce s¹ zwykle masywne, zlepieñcowate lub gruboziarniste, grubo³awicowe, o mi¹ szoœci ³awic do kilku metrów. S¹ barwy jasnej, szarej lub bia³awej, zwykle ³atwo rozsypliwe. Na sk³ad ziarnowy sk³adaj¹ siê g³ównie dobrze obtoczone otoczaki jasnego lub ró owego kwarcu, o œrednicy do kilkunastu centymetrów. Spotykane s¹ fragmenty egzotyków granitowych lub gnejsów. Mi¹ szoœæ poszczególnych poziomów piaskowców jest zmienna. Osi¹gaj¹ do 50 m. upki czerwone i zielone ³ upki pstre ods³aniaj¹ siê jedynie w pasie miêdzy Gorzycami a Bóbrk¹, w skrzyd³ach antykliny Œwierchowa Bóbrka. Lepiej rozwiniête s¹ w po³udniowym skrzydle antykliny. Skrzyd³o pó³nocne jest œciête i zwykle brak tych utworów. Jako poziom ³upków pstrych nale y rozumieæ zwarty kilkunastometrowy pakiet ³upków czerwonych i zielonych cienkie wk³adki widzimy tak e w obrêbie ³awic piaskowców ciê kowickich. Podkreœliæ trzeba jednak problematykê wydzieleñ wszystkich facji ³upkowych w eocenie. W starych opracowaniach naftowych wydziela siê poziomy ³upków pstrych, które w istocie odpowiadaj¹ poziomowi warstw hieroglifowych. upki pstre maj¹ mi¹ szoœæ, od kilkudziesiêciu do 150 m. upki brunatne i zielone oraz piaskowce cienko³awicowe warstwy hieroglifowe. Utwory te w opracowaniach naftowych s¹ okreœlane niekiedy jako najwy szy 11

poziom ³upków pstrych. Na obszarze arkusza wystêpuje jedynie pasami w skrzyd³ach antykliny Œwierchowa Bóbrka, pomiêdzy Gorzycami a Bóbrk¹. S¹ to g³ównie ciemnoszare, brunatne ³upki ilaste, bezwapniste z wk³adkami ³upków czerwonych i zielonych. upki prze³awicane s¹ cienko³awicowymi, drobnoziarnistymi piaskowcami, o barwie czarnej lub zielonawej. Piaskowce ³upi¹ siê na drobne kostki, pokryte s¹ niekiedy manganowymi nalotami. Na powierzchniach ³awic wystêpuj¹ hieroglify. Mi¹ szoœæ serii wynosi oko³o 300 m. b. Oligocen Piaskowce i ³upki (piaskowce z Mszanki) s¹ najbardziej typowe dla serii dukielskiej, jednak ich zasiêg nie ogranicza siê jedynie do niej. Na obszarze serii œl¹skiej piaskowce te wystepuj¹ tak e w jadrowej czêœci antykliny Iwonicza, w okolicy na wschód od Zboisk. Ogniwo to wystêpuje tu poni ej warstw menilitowych. Wykszta³cone s¹ jako grubo³awicowe, jasnoszare lub bia³awe, ó³towietrzejace piaskowce, zwykle ró noziarniste, s³abo lub Ÿle wysortowane, cukrowate. Zawieraj¹ skalenie, ziarna kwarcu, glaukonit i ziarna miki, rzadko wystepuj¹ ziarna ska³ przeobra- onych. Stwierdzono w nich okruchy ³upków zielonych i kawa³ki wêgla. W obrêbie ³awic widoczne s¹ tak e struktury osuwiskowe. Piaskowce przek³adane s¹ ³upkami typu menilitowego. W niektórych profilach s¹ odpowiednikiem margli globigerynowych (Œl¹czka, 1971). Mi¹ szoœæ serii wynosi oko³o 30 m. Wed³ug najnowszych ustaleñ s¹ one wieku oligoceñskiego (Dziadzio i in., 2004). upki (³upki menilitowe) oraz piaskowce cienko³awicowe i œrednio- ³ awicowe, rogowce i margle warstwy menilitowe. Wydzielenie to obejmuje kilka opisanych tu ogniw litologicznych warstw menilitowych, na mapie zastosowano je w miejscach trudnych do rozdzielenia kartograficznego. Wyznacznikiem litologicznym s¹ typowe dla serii œl¹skiej brunatne lub czekoladowe ³upki bitumiczne z prze³awiceniami cienko- i œrednio³awicowych piaskowców. Charakterystyczna dla tzw. strefy przeddukielskiej jest czêsta obecnoœæ margli lub grubo ³upi¹cych siê ciemnych ³upków oraz poziomów rogowcowych. Margle (margle podcergowskie) i ³upki (³upki menilitowe) warstwy menilitowe. Nazwa dla tego ogniwa zosta³a zaproponowana przez Œl¹czkê (1959) dla utworów znajduj¹cych siê w profilu pod ogniwem grubo³awicowych piaskowców cergowskich. Wystêpuj¹ w obrêbie antyklin nadnasuwczych przy piaskowcach cergowskich. Najlepiej ods³oniête s¹ w okolicy Lipowicy (w brzegach Jasio³ki), oraz w czo³owej strefie nasuniêcia ³uski Mrukowej Dukli. Wystêpuj¹ w obrêbie warstw menilitowych w kilku elementach tektonicznych; tych zaliczanych do serii dukielskiej oraz œl¹skiej. Wykszta³cone s¹ tutaj jako ciemnobrunatne, krzemionkowe margle, rozpadaj¹ce siê p³ytowo lub drzazgowo. Po zwietrzeniu s¹ barwy szarej. W obrêbie ogniwa mo na wyró niæ co najmniej dwie wk³adki rogowców, zwykle barwy brunatnej. Wystêpuj¹ ponadto typowe, 12

liœciasto ³upi¹ce siê ³upki menilitowe oraz wk³adki piaskowców cienko- lub grubo³awicowych, wapnistych, zwykle drobnoziarnistych. W najwy szej czêœci profilu rozpoznano coraz grubsze wk³adki piaskowców typu cergowskiego. Mi¹ szoœæ ogniwa jest zmienna (czêsto w wyniku œciêcia tektonicznego). Najwiêksze ods³oniêcia stwierdzono w brzegach Jasio³ki. Mi¹ szoœæ ogniwa zwykle osi¹ga ok. 100 m. Rogowce warstwy menilitowe. Wwielu miejscach na obszarze arkusza mo na kartograficznie wydzieliæ ogniwo rogowców. Pojawiaj¹ siê w kilku miejscach w profilach utworów serii œl¹skiej oraz fa³dów przeddukielskich i serii dukielskiej w obrêbie warstw menilitowych. Niekiedy traktowane by³y jako poziom chronostratygraficzny (Œl¹czka, 1971). Rogowce wystêpuj¹ zazwyczaj w s¹siedztwie margli i typowych ³upków menilitowych. W profilu fa³dów przeddukielskich wyró - niono kilka (zwykle dwa) poziomów rogowcowych, w czêœci profilu poni ej piaskowców cergowskich. Poziomy rogowców znajduj¹ siê tak e w czêœci profilu ponad piaskowcami cergowskimi. W pó³nocnej czêœci obszaru, stwierdzono jeden sta³y poziom rogowców. Zwykle s¹ one czarne, niekiedy bia³awe, pasiaste, o mi¹ szoœci od kilku do kilkunastu centymetrów. Piaskowce grubo³awicowe i cienko³awicowe oraz ³upki (piaskowce cergowskie) warstwy menilitowe.wœród ³upków menilitowych w strefie przeddukielskiej pojawia siê facja grubo³awicowych piaskowców o litotypie piaskowców kroœnieñskich. Ich nazwa pochodzi od znajduj¹cej siê na omawianym arkuszu Góry Cergowej (Teisseyre, 1930). Rozwiniête s¹ g³ównie w brze nej czêœci serii dukielskiej, w tzw. fa³dach przeddukielskich i w serii œl¹skiej. S¹ to zwykle szare, masywne, grubo³awicowe piaskowce, œrednio- i drobnoziarniste, o spoiwie ilasto-wapnistym. Charakterystyczne dla nich jest wystêpowanie klastów ró nego rodzaju ³upków i detrytusu roœlinnego. Piaskowce s¹ bardzo odporne na wietrzenie, tworz¹ wyniesienia i s¹ czêsto eksploatowanym materia³em budowlanym. Cech¹ charakterystyczn¹ tego ogniwa jest jego znaczna zmiennoœæ w mi¹ szoœciach obserwowana na d³ugoœci fa³du. Piaskowce cergowskie tworz¹ soczwy o zmiennej mi¹ szoœci. Najdalej na pó³noc stwierdzono je w fa³dzie Iwonicza (na wschód od Zboisk osi¹gaj¹ do 50 m). Najwiêksz¹ mi¹ szoœæ osi¹gaj¹ w rejonie Cergowej Góry. Zmienna mi¹ szoœæ wystêpuje w obrêbie fa³du Dukli (s¹ g³ównym elementem antyklin nadnasuwczych) w rejonie od migrodu a po Duklê, a tak e w fa³dzie Skalnika w okolicach Myscowej. Mi¹ szoœæ ich wynosi ponad 300 m. upki oraz piaskowce œrednio³awicowe i cienko³awicowe (³upki cergowskie) warstwy menilitowe. Oprócz grubo³awicowych piaskowców cergowskich wœród ³upków wystêpuje wyró niona przez Tokarskiego (1955) facja ³upków cergowskich. S¹ to g³ównie szare, mikowe, wapniste ³upki prze³awicane œrednio- i cienko³awicowymi szarymi piaskowcami. Utwory te nie ró ni¹ siê litologicznie od facji kroœnieñskich z tym, e prze³awicane s¹ ³upkami menilitowymi. Mi¹ szoœæ tych osadów wynosi 20 100 m. Stwierdzono je ponad ogniwem 13

piaskowców cergowskich. Mo na je obserwowaæ w tych samych elementach tektonicznych w s¹siedztwie piaskowców cergowskich. upki, piaskowce cienko³awicowe i rogowce (³upki menilitowe) warstwy menilitowe.wydzielenie to odnosi siê do poziomu warstw menilitowych nad ogniwami piaskowców i ³upków cergowskich. Wykszta³cone s¹ jak typowe dla serii œl¹skiej brunatne lub czekoladowe, czêsto bitumiczne margle z prze³awiceniami. W obrêbie tego ogniwa, w fa³dach przeddukielskich, wyró niæ mo na tak e poziom rogowcowy. W potokach przecinaj¹cych fa³d migrodu Dukli stwierdzono ponadto wystêpowanie bardzo cienkie wk³adki tzw. wapienia ze Skalnika (zwanego w innych rejonach wapieniem ³u añskim). Utwory te znane s¹ z fa³du Skalnika (Œl¹czka, 1971). S¹ to organodetrytyczne wapienie sk³adaj¹ce siê z okruchów mszywio³ów, glonów i du ych otwornic. S¹ wskaÿnikiem redepozycji z istniej¹cej ju w eocenie strefy szelfowej. Mi¹ szoœæ serii ³upków menilitowych wynosi 200 300 m. upki i piaskowce warstwy przejœciowe. Kompleks wyró niony na mapie opracowanej przez Œl¹czkê (1963) i opisywany w profilach otworów stwarza powa ne trudnoœci w pracach kartograficznych, zw³aszcza przy s³abych ods³oniêciach naturalnych. Charakterystyczne dla warstw przejœciowych jest wspó³wystêpowanie facji menilitowej i kroœnieñskiej. Za górn¹ granicê tych utworów przyjmuje siê umownie ostatnie pojawienie siê ³upków menilitowych. Warstwy przejœciowe nale ¹ ju do kroœnieñskiego systemu depozycyjnego (wk³adki menilitów we wschodniej czêœci Karpat wystêpuj¹ a do miocenu). Warstwy te wystêpuj¹ pasami w obydwu skrzyd³ach antyklin: Œwierchowej Bóbrki, Iwonicza oraz fa³dów migród Dukla i Skalnik. Mi¹ szoœæ ich wynosi oko³o 150 200 m. Piaskowce grubo³awicowe i ³upki warstwy kroœnieñskie dolne. W przyjêtym na obszarze Karpat podziale warstw kroœnieñskich (Koszarski, ytko, 1961) wystêpuj¹ce tu nale y uznaæ za warstwy kroœnieñskie dolne. Zastosowano trójcz³onowy podzia³ oparty o litologiê. Wyró niono: dolny cz³on grubo³awicowych piaskowców, ogniwo piaskowcowo-³upkowe o zmiennym udziale piaskowców i ³upków oraz najwy sze ogniwo o dominacji ³upków. Utwory te s¹ w³aœciwe dla elementów tektonicznych serii œl¹skiej w pó³nocnej i œrodkowej czêœci obszaru. Wykszta³cone s¹ zwykle jako grubo- lub bardzo grubo³awicowe, masywne, szare piaskowce drobnoziarniste, zwykle o równym ziarnie. G³ównie zbudowane z ziaren kwarcu. Spotyka siê te równo rozproszone ziarna miki. Piaskowce s¹ wapniste, ³atwo rozsypliwe, miejscami przek³adane s¹ œrednio³awicowymi piaskowcami z konwolucjami. Rzadko tworz¹ im cienkie wk³adki szarych, wapnistych ³upków z równomiernie rozproszon¹ mik¹. W obrêbie ³awic piaskowców kroœnieñskich spotyka siê tak e sp³ywy i klasty o wiêkszych rozmiarach. Mi¹ szoœæ ich wynosi oko³o 750 m. 14

Piaskowce cienko³awicowe i œrednio³awicowe oraz ³upki warstwy kroœnieñskie dolne.jest to zespó³ piaskowców i ³upków o zmiennym stosunku ³upków do piaskowców. Wystêpuj¹ tu g³ównie piaskowce z konwolucjami, znacznie rzadziej p³ytowe. Wykszta³cone s¹ typowo jako szare lub popielate drobnoziarniste, wapniste piaskowce, cienko- i œrednio³awicowe. Licznie obecne w piaskowcach ziarna miki najlepiej widoczne s¹ na powierzchniach ³awic. Spêkania ciosowe zwykle wype³nione s¹ strza³k¹ kalcytow¹. Na sp¹gowej powierzchni ³awic wystêpuj¹ liczne hieroglify pr¹dowe. Piaskowce poprzek³adane s¹ szarymi, wapnistymi silnie mikowymi ³upkami. Ku stropowi zwykle iloœæ ³upków siê zwiêksza, st¹d p³ynne przejœcie do ogniwa o zdecydowanej dominacji ³upków. Mo na je obserwowaæ we wszystkich elementach tektonicznych jednostki œl¹skiej oraz w fa³dach przeddukielskich. Na obszarze arkusza wystêpuj¹ w skrzyd³ach antykliny Œwierchowej Bóbrki oraz ³usce Kopytowej. Ponadto ich znaczn¹ mi¹ szoœæ stwierdzono w po³udniowych skrzyd³ach ³usek migrodu Dukli i Skalnika. W serii przeddukielskiej wystêpuj¹ bezpoœrednio nad warstwami przejœciowymi. Ich mi¹ szoœæ waha siê to 600 700 m w pó³nocnej czêœci arkusza, ale w fa³dach przeddukielskich mniej ni 150 m. Wapienie (wapieñ z Jas ³ a) warstwy kroœnieñskie dolne.wobrêbie wy- szej czêœci profilu warstw kroœnieñskich wystêpuj¹ wapienie kokolitowe, wieku oligoceñskiego, tworz¹ce niekiedy kilka wk³adek. Na obszarze arkusza zosta³y stwierdzone jedynie w jednym ods³oniêciu w okolicach Toków (Œl¹czka, 1963) i ich mi¹ szoœci okreœlono na oko³o 1 m. upki i piaskowce cienko³awicowe warstwy kroœnieñskie dolne. Utwory te charakteryzuj¹ siê zdecydowan¹ przewag¹ ³upków nad piaskowcami cienko³awicowymi. S¹ to szare i szaropopielate ³upki wapniste z rozsianym równomiernie py³em muskowitowym. Piaskowce s¹ szare, drobnoziarniste, wapniste, z licznymi hieroglifami na powierzchni sp¹gowej. Ogniwo to wype³nia synklinalne strefy na ca³ym obszarze jednostki œlaskiej, wystêpuj¹c pasami. Ich mi¹ szoœæ waha siê od ponad 1500 m w pó³nocnej czêœci arkusza, ale w fa³dach przeddukielskich ponad 100 m. Seria dukielska 1. Paleogen a. Eocen upki brunatne i zielone oraz piaskowce cienko³awicowe warstwy hieroglifowe i ³upki pstre.utwory te s¹ najstarszymi elementami litologicznymi serii dukielskiej na obszarze arkusza. Wykszta³cone s¹ g³ównie jako ciemnoszare, brunatne ³upki ilaste, bezwapniste z wk³adkami ³upków czerwonych i zielonych. upki prze³awicane s¹ cienko³awicowymi, drobnoziarnistymi piaskowcami, barwy czarnej lub zielonawej. Piaskowce ³upi¹ siê na drobne 15

kostki, pokryte s¹ niekiedy nalotami manganowymi. Na powierzchniach ³awic wystêpuj¹ hieroglify. Mi¹ szoœæ utworów wynosi oko³o 100 m. Wystêpuj¹ w elementach tektonicznych w po³udniowej czêœci arkusza, m.in. w okolicach Trzciany i góry Mszanka. b. Oligocen Piaskowce i ³upki (piaskowce z Mszanki).Ogniwo piaskowców z Mszanki jest najbardziej typowe dla serii dukielskiej. Obszar arkusza jest obszarem stratotypowym (Warcha- ³owska-Pazdrowa, 1930). Jednak e zasiêg piaskowców z Mszanki nie ogranicza siê jedynie do serii dukielskiej. Na obszarze arkusza wystêpuj¹ na po³udnie od nasuniêcia Zawadki. Buduj¹ tu doœæ wysokie wzniesienia m.in górê Mszanka i wzgórza na po³udnie od Chyrowej. Wykszta³cone s¹ jako grubo³awicowe, jasnoszare lub bia³awe, ó³towietrzej¹ce piaskowce, zwykle ró noziarniste, s³abo lub Ÿle wysortowane, cukrowate. Zawieraj¹ skalenie, ziarna kwarcu, glaukonit i ziarna miki, rzadko wystêpuj¹ ziarna ska³ przeobra onych. Niekiedy wystêpuj¹ w nich okruchy zielonych ³upków i kawa³ki wêgla. W obrêbie ³awic stwierdzono struktury osuwiskowe. Piaskowce poprzek³adane s¹ ³upkami typu menilitowego. Wed³ug najnowszych ustaleñ s¹ to utwory dolnooligoceñskiego wieku (Dziadzio i in., 2004). Mi¹ szoœæ ich wynosi powy ej 200 m. Kompleks warstw menilitowych obejmuje kilka cz³onów lotologicznych, których wspólnym wyznacznikiem jest obecnoœæ czarnych ³upków lub margli wraz ze znajduj¹cymi siê w ich obrêbie seriami piaskowców wykszta³conych jako soczewy w tle anoksycznych utworów marglistych i ³upkowych. Poziomy typowych ciemnych, liœciastych najczêœciej ³upków menilitowych jak te przedzielaj¹ poziomy margli podcergowskich, ale mog¹ równie wystêpowaæ nad zwartym poziomem piaskowców cergowskich. W niektórych miejscach nie mo na kartograficznie rozpoziomowaæ dok³adniej warstw menilitowych zatem zosta³y one ujête w tym wydzieleniu. Tak wydzielone poziomy charakteryzuj¹ typowe ciemne, czarne lub czekoladowe ³upki, czêsto liœciaste (z br¹zow¹ rys¹). W jednostce dukielskiej czêœciej wystêpuj¹ grubo³upi¹ce siê ³upki margliste lub margle (poza poziomem margli podcergowskich), czêste s¹ tak e facje debrytowe. Rogowce warstw menilitowych s¹ grubsze zdarza siê do kilkudziesiêciu nawet poziomów rogowców. Piaskowce prze³awicaj¹ce ³upki menilitowe s¹ zazwyczaj cienko³awicowe, drobnoziarniste, brudnoszare. Mi¹ szoœæ ich szacuje siê na oko³o 100 m. upki oraz piaskowce cienko³awicowe i rogowce (³upki menilitowe) warstwy menilitowe.kompleks warstw menilitowych obejmuje kilka cz³onów litologicznych, których wspólnym wyznacznikiem jest obecnoœæ czarnych ³upków lub margli wraz ze znajduj¹cymi siê w ich obrêbie seriami piaskowców wykszta³conych jako soczewy w tle anoksycznych utworów marglistych i ³upkowych. Poziomy typowych ciemnych, liœciastych najczêœciej ³upków menilitowych znajduj¹ siê zarówno w sp¹gowej czêœci warstw menilitowych jak te przedzielaj¹ poziomy margli podcergowskich, ale mog¹ równie wystêpowaæ nad zwartym poziomem piaskowców 16

cergowskich. W niektórych miejscach nie mo na kartograficznie rozpoziomowaæ dok³adniej warstw menilitowych zatem zosta³y one ujête w tym wydzieleniu. Tak wydzielone poziomy charakteryzuj¹ typowe ciemne, czarne lub czekoladowe ³upki, czêsto liœciaste (z br¹zow¹ rys¹). W jednostce dukielskiej czêœciej wystêpuj¹ grubo³upi¹ce siê ³upki margliste lub margle (poza poziomem margli podcergowskich), czêste s¹ tak e facje debrytowe. Rogowce warstw menilitowych s¹ grubsze zdarza sie do kilkudziesiêciu nawet poziomów rogowców. Piaskowce prze³awicaj¹ce ³upki menilitowe s¹ zazwyczaj cienko³awicowe, drobnoziarniste, brudnoszare. Mi¹ szoœæ ich szacuje siê na oko³o 100 m. Margle (margle podcergowskie), ³upki (³upki menilitowe) i rogowce warstwy menilitowe.nazwa dla tego ogniwa zosta³a zaproponowana przez Œl¹czkê (1959) dla utworów znajduj¹cych siê w profilu pod ogniwem grubo³awicowych piaskowców cergowskich. Podobnie jak w fa³dach przeddukielskich wystêpuj¹ w obrêbie antyklin nadnasuwczych przy piaskowcach cergowskich. Najlepiej ods³oniête s¹ w okolicy Trzciany i Myscowej. Wystêpuj¹ w obrêbie warstw menilitowych w kilku elementach tektonicznych u³o onych tu w kompleks dupleksowy. Wykszta³cone s¹ tutaj typowo jako ciemnobrunatne, krzemionkowe margle, rozpadaj¹ce siê p³ytowo lub drzazgowo. Po zwietrzeniu s¹ barwy szarej. W obrêbie ogniwa mo na wyró niæ co najmniej dwie wk³adki rogowców, zwykle barwy brunatnej. Wystêpuj¹ ponadto typowe, liœciasto ³upi¹ce siê ³upki menilitowe oraz wk³adki piaskowców cienko- lub grubo³awicowych, wapnistych i zwykle drobnoziarnistych. Mi¹ szoœæ utworów jest zmienna (czêsto w wyniku œciêcia tektonicznego) i osi¹ga oko³o 100 m. Piaskowce grubo³awicowe i ³upki (piaskowce cergowskie) warstwy menilitowe.jest to kompleks piaskowcowo-³upkowy z³o ony z piaskowców grubo³awicowych o mi¹ szoœci od 0,4 do 3,0 m. Piaskowce s¹ barwy niebieskawoszarej, na ogó³ drobnoziarniste, czasem œrednioziarniste, mikowe, kruche o spoiwie ilasto-wapnistym. Niekiedy w poszczególnych ³awicach wystêpuj¹ soczewki wirków oraz okruchy i toczeñce ³upków brunatnoczarnych. Piaskowce rozdzielone s¹ ³upkami ilastymi, czarnymi i brunatnoczarnymi z licznymi wk³adkami ³upków ciemnoszarych i szarych, grubo³upliwych, czêsto marglistych, sporadycznie wystêpuj¹ wœród nich wk³adki ³upków zielonych lub niebieskozielonych. Mi¹ szoœæ tego kompleksu jest bardzo trudna do oszacowania ze wzglêdu na silne zaawansowanie tektoniczne i nieci¹g³e profile. Szacuje siê j¹ na powy ej 200 m. Stwierdzono je w dolinie Jasionki oraz w potoku w Zawadce Rymanowskiej. Wiek kompleksu na podstawie mikrofauny (oznaczy³ A. Szyd³o) i nanoplanktonu (oznaczy³a M. Garecka) ustalono na oligocen dolny. upki i piaskowce warstwy przejœciowe.kompleks osadów wyró niony na mapie opracowanej przez Œl¹czkê (1963) opisywany w profilach otworów stwarza powa ne trudnoœci w pracach kartograficznych, zw³aszcza przy tak s³abych ods³oniêciach naturalnych jak na obszarze 17

arkusza. Charakterystyczne dla warstw przejœciowych jest wspó³wystêpowanie facji menilitowej i kroœnieñskiej. Za górn¹ granicê tych utworów przyjmuje siê umownie ostatnie pojawienie siê ³upków menilitowych. Warstwy przejœciowe nale ¹ ju do kroœnieñskiego systemu depozycyjnego (wk³adki menilitów we wschodniej czêœci Karpat wystêpuj¹ a do miocenu). Wystêpuj¹ jedynie w okolicy Mszany. Ich mi¹ szoœæ to oko³o 150 m. Piaskowce œrednio³awicowe i cienko³awicowe oraz ³upki mu³owcowe warstwy kroœnieñskie dolne.utwory te reprezentowane s¹ przez naprzemianleg³e, szare œrednio- i cienko³awicowe, drobnoziarniste, laminowane, mikowe piaskowce i szare, wapniste ³upki mu³owcowe. Sporadycznie pojawiaj¹ siê wk³adki piaskowców grubo³awicowych oraz brunatnych ³upków marglistych. Mi¹ szoœæ kompleksu piaskowcowego szacunkowo mo na okreœliæ na oko³o 450 m. Wiek kompleksu na podstawie mikrofauny (oznaczy³ A. Szyd³o) i nanoplanktonu (oznaczy³a M. Garecka) ustalono na oligocen. Wy szy kompleks ³upkowy to szare, wapniste mu³owce z nielicznymi wk³adkami piaskowców cienko³awicowych, o mi¹ szoœci oko³o 550 m. Ca³kowit¹ mi¹ szoœæ kompleksu szacuje siê na oko³o 800 1000 m. Utwory te stwierdzono w potokach w okolicy Myscowej oraz w Zawadce Rymanowskiej. Seria magurska Siar 1. Kreda paleogen a. Kreda górna paleocen Mastrycht paleocen Piaskowce cienko³awicowe, œrednio³awicowe i grubo³awicowe, ³upki oraz margle fukoidowe warstwy inoceramowe.wprofilu warstw inoceramowych dominuj¹ ³awice piaskowców konwolutnych o mi¹ szoœci 10 25 cm, rozdzielone ³upkami mu³owcowymi. Udzia³ piaskowców i ³upków w obrêbie tego kompleksu jest zmienny, generalnie przewa aj¹ ³awice piaskowców. Najczêœciej spotykane tu interwa³y to: Tabc, Tbcd, Tcd. Piaskowce konwolutne s¹ drobnoziarniste, dobrze wysortowane, barwy szaropopielatej, o spoiwie wapnisto-ilastym. Zawieraj¹ widoczne makroskopowo ziarna kwarcu, muskowitu oraz detrytusu roœlinnego podkreœlaj¹cego laminacjê. S¹ to zazwyczaj œrednio³awicowe piaskowce warstwowane równolegle i przek¹tnie, z licznymi konwolucjami. Na powierzchniach sp¹gowych zawieraj¹ liczne hieroglify. S¹ to najczêœciej œlady erowania rozmyte przez schodz¹ce pr¹dy zawiesinowe. Zazwyczaj poszczególne efekty aktów depozycyjnych wewn¹trz ³awic piaskowców licz¹ oko³o 10 15 cm i s¹ rozmyte przez nastêpny akt depozycyjny. Czasami w obrêbie opisanego kompleksu wystêpuj¹ piaskowce œrednio³awicowe i grubo³awicowe z rozproszonym materia³em frakcji gruboziarnistej wewn¹trz dobrze wysortowanego materia³u 18

frakcji drobniejszych. Najgrubszy materia³ gromadzi siê w czêœci sp¹gowej, w jamkach wirowych, gdzie najwiêksza œrednica ziarna dochodzi do 0,5 cm. Mi¹ szoœæ ³awic piaskowców nie przekracza 50 cm. W kompleksie wystepuj¹ tak e zlepieñce i piaskowce gruboziarniste, Ÿle wysortowane, barwy szarej, o spoiwie wapnisto-ilastym. Materia³ jest Ÿle obtoczony, a wielkoœæ ziarn waha siê od 0,2 do 0,5 cm. Jest to przede wszystkim kwarc, skalenie oraz fragmenty ³upków serycytowych. awice zbudowane z tych utworów osi¹gaj¹ mi¹ szoœæ 0,5 1,0 m. Pomiêdzy ³awicami piaskowców konwolutnych wystêpuj¹ mu³owce grubo³upliwe, ciemnoszaropopielate, wapniste, nierównomiernie wietrzej¹ce (na bia³o, niekiedy na ó³tobr¹zowo). Prze³am ich jest nierówny, a rysa popielata. W obrêbie dolnej i œrodkowej czêœci kompleksu warstw inoceramowych spotykane s¹ te kremowe margle fukoidowe o mi¹ szoœci 15 20 cm. Najlepiej ods³aniaj¹ siê one w potoku na po³udnie od Myscowej. Z pobranych próbek dolnej i œrodkowej czêœci profilu warstw inoceramowych na podstawie obecnoœci mikrofauny: Nothia latissima (Grzybowski), Rhabdammina robusta (Grzybowski), Ammodiscus sp., Hormosina excelsa (Dyl¹ anka), Hormosina ovulum (Grzybowski), Recurvoides sp., Trochamminoides sp., Bolivinopsis spectabilis (Grzybowski), Karrerulina coniformis (Grzybowski), Gerochammina conversa (Grzybowski), Matanzia varians (Glaessner), ustalono wiek na mastrycht paleocen (oznaczy³ A. Szyd³o). Z pobranych próbkek z górnej czêœci profilu warstw inoceramowych na podstawie obecnoœci mikrofauny: Subbotina triloculinoides (Plummer), Globigerina calactea (Finlay), Globigerina fringa Subbotina, Chiloguembelina cf. morsei (Kline), ustalono wiek na paleocen dolny (oznaczy³ A. Szyd³o). Kierunki transportu w warstwach inoceramowych wskazuj¹ na transport z NE na SW (Jurkiewicz, Karnkowski, 1959; Sikora, 1970). Ca³kowita mi¹ szoœæ warstw inoceramowych wynosi prawdopodobnie oko³o 600 m i jest doœæ trudna do ustalenia ze wzglêdu na silne zaanga owanie tektoniczne tych warstw i odk³ucie od podœcielaj¹cych utworów. 2. Paleogen a. Paleocen eocen upki czerwone, zielone i piaskowce cienko³awicowe ³upki pstre oraz piaskowce cienko³awicowe, œrednio³awicowe i grubo³awicowe oraz ³upki czerwone, zielone piaskowce ciê kowickie i ³upki pstre. W nielicznych tylko przypadkach mo na przeœledziæ stopniowe przejœcie warstw inoceramowych do ³upków pstrych. Najlepiej ods³oniêt¹ doln¹ granicê ³upków pstrych obserwujemy w górnym biegu prawego dop³ywu potoku Wis³oka, na po³udnie od Myscowej, gdzie pierwsze pakiety czerwonych ³upków wystêpuj¹ pomiêdzy ³awicami piaskowców konwolutnych warstw inoceramowych. 19

upki pstre s¹ to i³owce i mu³owce grubo- i cienko³upliwe, bezwapniste, barwy czerwonej i czerwono-zielonej z wystêpuj¹cymi w nich sporadycznie drobnoziarnistymi piaskowcami cienko³awicowymi barwy zielonkawej spowodowanej wystêpowaniem glaukonitu. Mikrofauna oznaczona w próbkach wskazuje na paleocen eocen. Paleocen okreœlono na podstawie nastêpuj¹cych zespo³ów otwornicowych: Saccammina placenta (Grzybowski), Ammodiscus bornemanni (Reuss), Glomospirella grzybowskii (Jurkiewicz), Hormosina ovulum (Grzybowski), Rzehakina fissistomata (Grzybowski), Trochamminoides coronatus (Brady), Bolivinopsis spectabilis (Grzybowski), najni szy eocen dolny: bardzo liczne Glomospira sp.: Glomospira charoides (Jones et Parker), Glomospira gordialis (Jones et Parker), ponadto Recurvoides sp., Haplophragmoides sp.; wy szy dolny eocen: Saccammina placenta (Grzybowski), Kalamopsis grzybowskii (Dyl¹ anka), Hormosina excelsa (Dyl¹ anka), Hormosina ovulum (Grzybowski), Hormosina velascoense (Cushman), Trochamminoides coronatus (Brady); Trochamminoides lituiformis Brady, Haplophragmoides walteri (Grzybowski), Recourvoides nucleolus (Grzybowski), Recourvoides walteri (Grzybowski), Reticulophragmium amplectens (Grzybowski), Bolivinopsis spectabilis (Grzybowski), Gerochammina conversa (Grzybowski); œrodkowy eocen: Rhabdammina sp. Nothia sp., Reophax duplex (Grzybowski), Trochamminoides coronatus (Brady), Trochamminoides lituiformis (Brady), Reticulophragmium amplectens (Grzybowski) bardzo liczne, Gerochammina conversa (Grzybowski) (oznaczy³ A. Szyd³o). W obrêbie dolnej czêœci kompleksu ³upków pstrych wystêpuj¹ piaskowce glaukonitowe. Piaskowce s¹ najczêœciej œrednio- i grubo³awicowe, miejscami zlepieñcowate, intensywnie zielone, bezwapniste. Zawieraj¹ kwarc, muskowit, glaukonit, skalenie. W utworach tych materia³ jest Ÿle wysortowany, miejscami wystêpuje uziarnienie frakcjonalne z rozdzieleniem na frakcje tylko najgrubszego ziarna. W odró nieniu od piaskowców ciê kowickich okolic Szymbarku i Maœlanej Góry (Kopciowski i in., 1997a) nie tworz¹ zwartego kompleksu, a jedynie pojedyncze ³awice na przestrzeni kilkudziesiêciu metrów. Mi¹ szoœæ serii waha siê od oko³o 100 250 m. b. Eocen Eocen górny upki zielone i brunatne (³upki z Szymbarku) (³upki z Zembrzyc) warstwy podmagurskie. Ponad ³upkami pstrymi wystêpuj¹ ³upki ilaste i mu³owcowe, najczêœciej grubo³upliwe, barwy szarozielonej i zielonej, miejscami brunatnoczekoladowej, silnie wapniste. W partii sp¹gowej, na przestrzeni kilku centymetrów, przechodz¹ od ³upków pstrych do ³upków szarozielonych (Kopciowski i in., 1997a). Na arkuszu Nowy migród takie przejœcie nie jest widoczne. Mi¹ szoœæ kompleksu ³upków podmagurskich jest zmienna i waha siê od 80 do oko³o 125 m. Próbka pobrana na pó³noc od Krempnej z ³upków podmagurskich zawiera zespó³ mikrofauny charakterystyczny dla eocenu górnego: Nothia excelsa (Grzybowski), Saccammina grzybowskii irregularis (Grzybowski), 20

Reophax pilulifer Brady, Haplophragmoides parvulus Blaicher, Haplophragmoides walteri (Grzybowski), Trochamminoides folium (Grzybowski), Gerochammina conversa (Grzybowski) (oznaczyli B. Olszewska, A. Szyd³o). Próbki pobrane na nannoplankton wapienny zawiera³y: Isthmolithus recurvus Deflandre, Reticulofenestra umbilica (Levin) Martini et Ritzkowski, Cribrocentrum reticulatum (Gartner et Smith) Perch-Nielsen, Discoaster saipanensis Bramlette et Riedel, Lanternithus minutus Stradner, Dictyococcites bisectus (Hay, Mohler et Wade) Bukry et Percival. Gatunki te wskazuj¹ na eocen górny (po³¹czone zony kokolitowe NP 19-20). c. Oligocen Piaskowce glaukonitowe, grubo³awicowe i ³upki (piaskowce z W¹tkowej) warstwy magurskie. Z utworów tych na opisanym obszarze zbudowane s¹ pasma grzbietów góry Kamieñ. W piaskowcach zaobserwowano wyraÿn¹ dwudzielnoœæ. W dolnej partii kompleksu obserwujemy œrednio- i grubo³awicowe piaskowce ze strefami amalgamacji, rozdzielone kilkudziesiêciocentymetrowymi pakietami grubo³upliwych ³upków podobnych do ³upków z warstw podmagurskich. Piaskowce stanowi¹ oko³o 70% profilu. Granica sp¹gowa i stropowa piaskowców z ³upkami jest ostra, co sprawia wra enie jakby ³upki te nie by³y (w wiêkszoœci przypadków) zwi¹zane z cyklami osadzania siê piaskowców. Opiniê tê potwierdza wygl¹d piaskowców, które maj¹ charakter sp³ywów piaszczystych, o niskiej zawartoœci frakcji ilastej. Mi¹ szoœæ tej czêœci warstw wynosi oko³o 100 250 m. Wy sza czêœæ piaskowców ma ju zupe³nie odmienny charakter. S¹ to przewa nie ³awice piaskowcowe z strefami amalgamacji. Mi¹ szoœæ pomiêdzy tymi rozmyciami wynosi od kilku do kilkudziesiêciu centymetrów. Udzia³ ³upków w tej czêœci profilu zazwyczaj nie przekracza 10%. Mi¹ szoœæ tego kompleksu waha siê w granicach od 300 do 800 m. W obrêbie piaskowców mo na wydzieliæ dwie litofacje. Najczêœciej wystêpuj¹ piaskowce grubo³awicowe i bardzo grubo³awicowe. S¹ to utwory grubo- i œrednioziarniste, miejscami zlepieñcowate, o spoiwie ilastym, miejscami ilasto-wapnistym. Makroskopowo w przewa aj¹cej iloœci obserwuje siê kwarc, podrzêdnie skalenie oraz liczne ziarna glaukonitu. Pojedyncze ziarna kwarcu na ogó³ nie przekraczaj¹ 0,1 cm, miejscami w partiach sp¹gowych ³awic mog¹ dochodziæ do 0,3 0,5 cm, a sporadycznie w partiach zlepieñcowatych do 1 2 cm. Utwory te na niezwietrza³ej powierzchni s¹ jasnopopielate z ciemnymi plamami zwi¹zanymi z wystêpowaniem glaukonitu; wietrzej¹c przybieraj¹ barwê brunatno ó³t¹, staj¹ siê rozsypliwe. Obserwuje siê w nich uziarnienie frakcjonalne normalne i odwrócone, bardzo czêsto s¹ masywne, bezstrukturowe. W obrêbie piaskowców bardzo grubo³awicowych wystepuje czêsto warstwowanie równoleg³e wielkoskalowe. S¹ to typowe utwory sp³ywów piaszczystych o bardzo ma³ej zawartoœci frakcji ilastej. Mi¹ szoœæ ³awic siêga kilku metrów. Powsta³y one z kilku aktów depozycyjnych i rozdzielone s¹ poziomami amalgamacji. Niekiedy w obrêbie piaskowców grubo³awicowych wystêpuj¹ podrzêdnie szarozielone ³upki grubo³upliwe. 21

Drug¹ litofacjê stanowi¹ piaskowce cienko- i œrednio³awicowe, o mi¹ szoœci 5 25 cm, drobnoziarniste, dobrze wysortowane. atwe do zaobserwowania jest w nich warstwowanie równoleg³e i przek¹tne w ma³ej skali. Spotykane s¹ tu doœæ czêsto konwolucje zwi¹zane z niestatecznym warstwowaniem. Na powierzchni sp¹gowej obserwujemy liczne bioturbacje oraz rzadziej œlady po pr¹dach zawiesinowych. Powierzchnia sp¹gowa jest ostra, ku górze przechodzi w ³upki. Pomiêdzy ³awicami piaskowców wystêpuj¹ pakiety ³upków œrednio³upliwych, barwy ciemnoszarej, bezwapniste, ³upi¹ce siê nierówno. Pakiety ³upków osi¹gaj¹ mi¹ szoœci 10 15 cm, a stosunek piaskowców do ³upków wynosi 50% 50%. Jedynie miejscami zauwa amy przewagê ³upków, wœród których obserwuje siê ³awiczki piaskowców 1 2 cm. Profil piaskowców najlepiej ods³oniêty jest w górnym biegu potoku (lewy dop³yw potoku Wis³oka) na zachodnich stokach góry Kamieñ. Wiek samego kompleksu warstw magurskich wyznaczono na zasadzie superpozycji ze wzglêdu na brak mikrofauny w obrêbie tych utworów. Przyjmuj¹c wiek stropowej czêœci ³upków podmagurskich (³upki z Szymbarku) na najwy - szy eocen górny i bior¹c pod uwagê szybk¹ sedymentacjê utworów opisanych jako piaskowiec magurski mo na by je zaliczyæ do najni szego oligocenu dolnego. Za A. Koszarskim, L. Koszarskim (1985) mo na sk³oniæ siê ku idei nazywania piaskowców magurskich facji glaukonitowej piaskowcami z W¹tkowej. Ca³kowita mi¹ szoœæ tego kompleksu wynosi od 300 800 m. upki mu³owcowe i piaskowce œrednio³awicowe (warstwy z Ma³astowa) (³ upki z Budzowa) warstwy nadmagurskie.warstwy nadmagurskie stwierdzono jedynie w rejonie przysió³ka Ostryszne, g³ównie w potoku Wis³oka. Od ni ejleg³ych warstw magurskich ró ni¹ siê przede wszystkim udzia³em procentowym ³upków w profilu. Udzia³ ten miejscami dochodzi do 90%, a œrednio wynosi oko³o 70%. Wykszta³cenie piaskowców i ³upków jest takie same jak w warstwach magurskich, jedynie niektóre partie ³upków warstw nadmagurskich s¹ bardziej krzemionkowe od ³upków rozdzielaj¹cych piaskowce warstw magurskich. W stropowej partii wydzielenia niektóre ³awice piaskowców i ³upków nie zawieraj¹ glaukonitu, przybieraj¹c barwê popielat¹, natomiast zawartoœæ muskowitu upodabnia je do litotypu menilitowego. Za sp¹g warstw nadmagurskich przyjêto pierwsze wyst¹pienie kilkunastometrowego pakietu ³upków nad piaskowcami magurskimi, wœród których ³upki wystêpuj¹ podrzêdnie. Mi¹ szoœæ warstw nadmagurskich wynosi oko³o 600 700 m. Na podstawie mikrofauny i nannoplanktonu wapiennego oznaczonego w próbkach pobranych z okolic Ostrysznego oraz w rejonie Folusza, G³adyszowa oraz Ma³astowa (Kopciowski i in.,1997a) wiek warstw nadmagurskich okreœlono na oligocen. Wœród otwornic wyró niono wyst¹pienia otwornic aglutynuj¹cych: Rhabdammina sp., Saccammina placenta (Grzybowski), Hormosina ovulum (Grzybowski), Haplophragmoides sp., liczne wapienne formy bentoniczne: Bolivina aenariensiformis Mjatliuk, Bolivina coockei Cushman, Bolivina crenulata Cushman, Bolivina danvilensis Howe et Wallace, Bolivina fastigia Cushman, Cibicides amphisylensis (Andreae), Cibicides lopjanicus Mjatliuk, Globocassidulina globosa (Hantken), Fursenkoina schreibersiana Czjzek, 22

Asterigerina cf. bracteata Cushman, Discorbis sp., Uvigerina sp., a tak e obecnoœæ otwornic planktonicznych: Chiloguembelina gracillima (Andreae), Laterostomella cubensis (Plumer), Acarinina cf. rugosoaculeata Subbotina, Globanomalina micra (Cole), Globigerina leroyi Blow et Banner, Globigerina officinialis Subbotina, Tenuitella brevispira (Subbotina), Tenuitella cf. gemma Jenkins, Globorotaloides suteri Bolli wskazuje na najni szy oligocen. Nale y zaznaczyæ, e w próbkach znaleziono otwornice na wtórnym z³o u: Globigerina linaperta Finlay, Globigerina eocaena Guembel, Globigerinatheka conglobata luterbacheri Bolli, albo Acarinina rotundomarginata Subbotina, Globorotalia aculeata Jenkins, a tak e inne szcz¹tki organiczne: okrzemki (spirytyzowane), ig³y g¹bek (oznaczy³ A. Szyd³o). W sp¹gowej czêœci warstw nadmagurskich stwierdzono wystêpowanie nanoplanktonu: Reticulofenestra lockeri Miller, Reticulofenestra ornata Miller, Reticulofenestra umbilica (Levin) Martini et Ritzkowski, Cyclicargolithus floridanus (Roth et Hay in Hay et al.) Bukry, Cyclicargolithus abisectus (Müller) Wise, Isthmolithus recurvus Deflandre. Obecnoœæ takiego zespo³u wskazuje oligocen dolny (oznaczy³a M. Garecka). W próbce pobranej ze stropowej czêœci warstw nadmagurskich oprócz wy ej wymienionych form stwierdzono obecnoœæ przedstawicieli gatunku Sphenolithus distentus (Martini) Bramlette et Wilcoxon, co wraz z towarzysz¹cymi im pojedynczymi osobnikami Cyclicargolithus abisectus pozwala sugerowaæ wiek tej czêœci kompleksu na oligocen dolny (NP-23). Czwartorzêd Na powierzchni utworów fliszowych wystêpuj¹ osady czwartorzêdowe, tworz¹c ró nowiekowe, zró nicowane genetycznie i litologicznie pokrywy o zmiennej mi¹ szoœci. W obrêbie Beskidu Niskiego zajmuj¹ one stosunkowo niewielkie powierzchnie. Wystepuj¹ przewa nie w dnach dolin oraz w dolnych partiach zboczy. Wyj¹tek stanowi¹ koluwia osuwiskowe, które miejscami zajmuj¹ znaczne powierzchnie stoków. Natomiast w obrêbie Do³ów Jasielsko-Sanockich wykazuj¹ one znacznie wiêksze rozprzestrzenienie i zró nicowanie. Granice wydzieleñ wyznaczono w oparciu o ods³oniêcia naturalne, wykonane sondy oraz otwory archiwalne. Stratygrafiê osadów czwartorzêdowych ustalono g³ównie w oparciu o kryteria hipsometryczno-morfologiczne. a. Plejstocen Zlodowacenia po³udniowopolskie wiry, g³azy, piaski i gliny rzeczne tarasów nadzalewowych 30,0 50,0 m n.p. rzeki wystêpuj¹ w dolinie Jasionki, w okolicy Wrocanki i w dolinie Wis³oki, na zachód od Nowego migrodu. W sk³ad pokrywy aluwialnej wchodz¹ otoczone, œrednioi grubookruchowe wiry oraz g³azy, piaszczyste i piaszczysto-py³owate. 23

Zlodowacenia œrodkowopolskie wiry i g³azy, piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów nadzalewowych 12,0 30,0 m n. p. rzeki.zajmuj¹ najwiêksze powierzchnie w dolinach Wis³oka i Jasionki. W dolinie Wis³oka wystêpuj¹ w okolicy Nowego migrodu, natomiast w dolinie Jasionki tworz¹ pasy po obu stronach doliny, najczêœciej w okolicy Wrocanki. Pokrywê aluwialn¹ tworz¹ obtoczone wiry i g³azy (do kilkunastu cm œrednicy), piaszczyste i piaszczysto-py³owate. Mi¹ szoœæ pokrywy wirowej osi¹ga kilka metrów i jest ona przykryta bardzo cienk¹ warstw¹ glin piaszczystych i glin py³owatych. Zlodowacenia pó³nocnopolskie wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów nadzalewowych 6,0 12,0 m n. p. rzeki. Tarasy te zajmuj¹ du e powierzchnie wzd³u g³ównych dolin rzecznych Jasionki i Wis³oki. S¹ to œrednio- i grubookruchowe wiry oraz g³azy, py³owate i py³owato-piaszczyste. Mi¹ szoœæ pokrywy wirowej waha siê od 3 do 6 m. Na osadach facji korytowej zalega warstwa glin piaszczystych i glin py³owatych, niekiedy z domieszk¹ wirów. Osady aluwialne wystêpuj¹ na cokole skalnym o wysokoœci 2,0 5,0 m. b. Czwartorzêd nierozdzielony Bloki, g³azy i rumosze skalne zwietrzelinowe.wydzieleniem objêto grubookruchowe osady pokryw zwietrzelinowych typu go³oborzy. Zajmuj¹ niewielkie powierzchnie na stokach grzbietów zbudowanych z grubo³awicowych piaskowców magurskich. Pokrywê tê tworz¹ g³azy o rozmiarach od kilkunastu do kilkudziesiêciu centymetrów. Grubookruchow¹ pokrywê wype³nia drobny rumosz piaskowcowy, miejscami zagliniony i zapiaszczony. Gliny i mu³ki lessopodobne oraz mu³ki (py³y) zwietrzelinowe koluwialne i eoliczne.wspólnym wydzieleniem objêto gliniasto-py³owate osady pochodzenia zwietrzelinowego, koluwialnego i eolicznego. S¹ to gliny piaszczyste i py³owate, rzadziej ilaste oraz mu³ki piaszczysto-ilaste. Ich litologia w znacznym stopniu zale y od utworów pod³o a fliszowego. Mi¹ szoœæ ich jest zmienna. Na mapie geologicznej zaznaczono je w kilku miejscach, m.in. w okolicy Toków i Chorkówki. Gliny, i³y, piaski i rumosze skalne deluwialne i koluwialne.wspólnym wydzieleniem objête zosta³y pokrywy soliflukcyjne oraz utwory deluwialne, których kartograficzne rozdzielenie w trakcie badañ terenowych jest praktycznie niemo liwe. S¹ to g³ównie gliny piaszczyste, py³owate, piaski py³owate oraz i³y, zawieraj¹ce czêsto rumosze skalne. Zawartoœæ rumoszy jest ró na i zale y od litologii utworów pod³o a fliszowego. Pokrywy te wystêpuj¹ w dolnych partiach stoków 24

i zazêbiaj¹ siê niekiedy z utworami mniejszych rzek i potoków. Ich mi¹ szoœæ dochodzi do kilku metrów. Najwiêksze powierzchnie zajmuj¹ w podstokowych obszarach wzd³u doliny Jasio³ki i pó³nocno-wschodniej czêœci obszaru, gdzie brak ods³oniêc nie pozwala na szczegó³owe rozpoziomowanie. Utwory soliflukcyjne powsta³y w zimnych okresach plejstocenu. W holocenie zosta³y nadbudowane przez osady deluwialne zwi¹zane ze sp³ukiwaniem materia³u ze stoków u ytkowanych rolniczo. I³y, gliny, torfy i kreda jeziorna zag³êbieñ bezodp³ywowych i okresowo przep³ywowych.utwory te zosta³y wyró nione w kilku miejscach w pó³nocnej czêœci obszaru arkusza; m.in. w Szczepañcowej i ubienku. S¹ to nierozdzielone osady zag³êbieñ, sk³adaj¹ce siê z glin i i³ów z wk³adkami kredy jeziornej oraz okresowo wystêpuj¹ prze³awicenia zaglinionych torfów. I³y, gliny, gliny z rumoszami skalnymi, g³azy oraz bloki (pakiety fliszu) koluwialne. Wydzieleniem objêto osady ró nych typów osuwisk, obrywów skalnych oraz z³azisk materia³u zwietrzelinowego. W sk³ad koluwiów wchodz¹ gliny, gliny py³owate i gliny piaszczyste, i³y oraz tkwi¹ce w nich drobne okruchy rumoszu ³upkowego i piaskowcowego, bloki i g³azy piaskowcowe oraz ca³e pakiety fliszu. Miejscami w obrêbie jêzorów osuwiskowych wystêpuj¹ niewielkie zag³êbienia wype³nione i³ami, mu³kami oraz torfami. Osady koluwialne wykazuj¹ jednak znaczne zró nicowanie pod wzglêdem litologicznym. Ich wykszta³cenie zale ne jest od budowy pod³o a, na którym rozwinê³o siê osuwisko. Na obszarze arkusza osuwiska wystêpuj¹ g³ównie w po³udniowej czêœci w obrêbie jednostek: magurskiej, dukielskiej i œl¹skiej (fa³dów przeddukielskich). Ponadto powstanie i rozwój osuwisk wi¹ e siê równie z wystêpowaniem i przebiegiem uskoków. Mi¹ szoœæ koluwiów jest zró nicowana, waha siê od kilku do kilkunastu metrów. Najwiêksze powierzchnie zajmuj¹ one w okolicy Dukli, a szczególnie w okolicy góry Cergowej. Asymetryczna w kszta³cie góra Cergowa, (co ma zwi¹zek z u³o eniem masywnych piaskowców cergowskich) jest pokryta osuwiskami zarówno od strony pó³nocnej, bardziej stromej, jak te po³udniowej, bardziej po³ogiej. Szeroki pas osuwisk wystêpuje na zboczach gór, od Lipowicy do Trzciany, które s¹ zwi¹zane z szerok¹ stref¹ uskokow¹. Silnie przemodelowane osuwiskami s¹ na po³udniowych i zachodnich stokach Góry Kamieñ w okolicy Krempnej. Podobnie te stosunkowo czêsto wystêpuj¹ w okolicy Góry Chyrowej oraz Góry Chryrowskiej (Dana). W pó³nocnej i œrodkowej czêœci obszaru arkusza osuwiska wystêpuj¹ rzadziej i wykszta³cone s¹ raczej w formie p³ytko odciêtych z³azisk, bez dobrze widocznych nisz. c. Holocen wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y oraz mu³ki z domieszk¹ piasków (mady) tarasów nadzalewowych 3,0 5,0 m n.p.rzeki.tarasy te zosta³y kartograficznie wyró nione w dnach dolin g³ównych rzek Jasionki i Wis³oki. Buduj¹ je s³abo- i œrednioobtoczone 25

wiry oraz g³azy. W wirach wystêpuj¹ cienkie (od kilku do kilkudziesiêciu centymetrów mi¹ szoœci) wk³adki piasków, mu³ków lub mu³ków piaszczystych. Mi¹ szoœæ pokrywy wirowej wynosi 2,0 4,5 m. Na osadach facji korytowej zalega warstwa (od 0,5 do 1,5 m mi¹ szoœci) mu³ków, mu³ków piaszczystych, glin py³owatych lub piasków, niekiedy z domieszk¹ wirów. Ca³a pokrywa aluwialna wystêpuje na niskim cokole skalnym (od 0,5 do 2,0 m wysokoœci). Piaski, gliny i i ³ y (namu ³ y) rzeczne den dolinnych zosta³y wyró nione w dnach mniejszych dolin, w pó³nocnej czêœci obszaru, w Do³ach Jasielsko-Sanockich. Mi¹ szoœæ pokrywy aluwialnej wynosi 1 3 m. wiry i g³azy oraz piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów zalewowych i nadzalewowych 0,5 5,0 m n.p. rzeki.wspólnym wydzieleniem objêto osady kamieñców, tarasów zalewowych i nadzalewowych w miejscach, gdzie ich kartograficzne rozdzielenie by³o niemo liwe. Aluwia wype³niaj¹ dna dolin dop³ywów bocznych oraz górnych odcinków g³ównych rzek. Kamieniec (do 0,5 m wysokoœci) tworz¹ s³abo obtoczone wiry, g³aziki, a nawet g³azy z domieszk¹ piasków i mu³ków piaszczystych. Tarasy zalewowe i nadzalewowe zbudowane s¹ ze wirów, g³azików i g³azów tkwi¹cych w piaskach i piaskach py³owatych, przykrytych cienk¹ pokryw¹ (0,5 1,0 m) mu³ków, mu³ków piaszczystych oraz piasków py³owatych. Mi¹ szoœæ osadów jest zmienna i waha siê od 0,5 do 3,0 m. Miejscami seria aluwialna z³o ona jest na cokole skalnym o wysokoœci od 0,5 do 2,0 m. wiry, g³azy, piaski i gliny tarasów zalewowych 0,5 2,5 m n.p.rzeki tworz¹ w¹skie ³achy przybrze ne (kamienice oraz starorzecza) oraz niskie stopnie tarasowe w bezpoœrednim s¹siedztwie koryt rzecznych. Wystêpuj¹ w dolinie Jasio³ki i Wis³oki. Osady te w³o one s¹ w pokrywê tarasów nadzalewowych. S¹ to wiry œrednio- i grubookruchowe oraz g³azy, piaszczyste i piaszczysto-py³owate. wiry przykryte s¹ miejscami cienk¹ (do 0,5 m) warstw¹ glin py³owatych i mu³ków piaszczystych. Osady tarasów zalewowych osadzi³y siê w najm³odszym holocenie i kszta³towane s¹ wspó³czeœnie w czasie wezbrañ. Ich mi¹ szoœæ nie przekracza 2,0 m. B. TEKTONIKA Na obszarze arkusza Nowy migród wystêpuj¹ trzy g³ówne jednostki tektoniczne oddzielone od siebie p³aszczyznami nasuniêæ tj. p³aszczowina magurska, dukielska oraz œl¹ska (tabl. III). Istotnym problemem badawczym jest ci¹gle przebieg nasuniêcia p³aszczowiny dukielskiej (Œl¹czka, 1970; Koszarski i Tokarski, 1967). W tej czêœci Karpat dyskutowane jednostki tektoniczne (wystêpuj¹ce tu przed nasuniêciem magurskim) sk³adaj¹ siê jedynie z oligoceñskich elementów facjalnych. Brak wyznaczników facjalnych typowych jedynie dla p³aszczowiny dukielskiej (zarówno piaskowce cergowskie, jak i piaskowce z Mszanki wystêpuj¹ w szeregu elementach tektonicznych zaliczanych b¹dÿ to do p³aszczowiny dukielskiej b¹dÿ te do œl¹skiej piaskowce z Mszanki spotykane 26

s¹ w typowym œl¹skim fa³dzie Iwonicza). W tym opracowaniu przyjêto przebieg p³aszczowiny dukielskiej w nawi¹zaniu do bardziej wschodniej czêœci Karpat gdzie w fa³dach pojawiaj¹ siê warstwy inoceramowe (Wdowiarz i in., 1988, 1991). Istotne znaczenie ma tutaj strefa nasuniêcia Zawadki. P³aszczowina magurska Siar (podjednostka Siar). Upad p³aszczyzny nasuniêcia jednostki magurskiej na dukielsk¹ i œl¹sk¹ waha siê na obszarze arkusza w granicach 45 do 50. P³aszczowina ta zajmuje ma³¹ czêœæ obszaru arkusza Nowy migród w jego po³udniowo-zachodniej czêœci (tabl. III). Wystêpuj¹ce tu struktury fa³dowe maj¹ przebiegu NW SE. Oko³o 60% stanowi¹ regularnie sfa³dowane piaskowce magurskie i warstwy nadmagurskie tworz¹c struktury synklinalne rozdzielone silnie sfa³dowanymi utworami ³upków pstrych i warstw inoceramowych w j¹drze struktur antyklinalnych. Zarówno w obrêbie struktur synklinalnych, jak i antyklinalnych mo na zaobserwowaæ liczne z³uskowania i zluÿnienia tektoniczne. Najbardziej wewnêtrzn¹ struktur¹ jest ³uska Uherca, gdzie wystêpuj¹ jednie piaskowce z W¹tkowej. Dalej ku pó³nocnemu wschodowi obserwujemy antyklinê Krempnej z rozwiniêtym w jej centrum na wschód od Krempnej oknem tektonicznym Krempnej, w którym ods³aniaj¹ siê warstwy kroœnieñskie p³aszczowiny dukielskiej. Na zewn¹trz od tych struktur obserwujemy ³uskê Kamienia, która jest kontynuacj¹ ³uski Jawcze (Kopciowski i in., 1997a). W tym elemencie tektonicznym bêd¹cym jednoczeœnie najbardziej zewnêtrznym elementem p³aszczowiny magurskiej obserwujemy pe³ny profil litostratygraficzny od warstw inoceramowych po warstwy nadmagurskie. P³aszczowina dukielska (jednostka dukielska). Elementy tektoniczne zaliczane do p³aszczowiny dukielskiej zajmuj¹ po³udniow¹ i po³udniowo-wschodni¹ czêœæ obszaru (tabl. III). U³o one s¹ one tutaj w kompleks o charakterze dupleksowym. P³aszczowina magurska gra tu rolê nasuniêcia stropowego. Jak wspomniano dyskusyjny jest problem przebiegu nasuniêcia p³aszczowiny dukielskiej na œl¹sk¹, a nawet jej zasiêg. Na omawianym obszarze brak jest warstw inoceramowych, których wystêpowanie decyduje o klasyfikacji. Najbardziej istotn¹ lini¹ nasuniêcia jest tu strefa nasuniêcia Zawadki. W obrazie kartograficznym uderza gwa³towna zmiana kierunku przebiegu elementów tektonicznych. Niemal równole nikowo przebiegaj¹ce elementy zaliczane do p³aszczowiny œl¹skiej i przeddukielskiej na po³udnie od strefy Zawadki uzyskuj¹ magurski przebieg SE NW. Strefa nasuniêcia Zawadki zdaje siê po czêœci uto samiaæ ze strefa nasuniêcia dukielskiego i ma charakter nasuniêcia pozasekwencyjnego. Jest ona podkreœlona wystêpowaniem szeregu kompleksów chaotycznych. Szereg elementów tektonicznych w strefie p³aszczowiny dukielskiej, zbudowanych z utworów eocenu (warstwy hieroglifowe i ³upki pstre) i oligocenu (piaskowców z Mszanki, warstw menilitowych i kroœnieñskich) jest nasuniêtych na siebie tworz¹c zwarty system dupleksowy. P³aszczowina œl¹ska (jednostka œl¹ska) jest tu reprezentowana przez swoj¹ najbardziej wewnêtrzn¹ czêœæ; fragment centralnego synklinorium karpackiego i strefê przeddukielsk¹. 27

Najbardziej pó³nocnym elementem antyklinalnym jest tzw. ³uska Kopytowej opisana tutaj jako pas wychodni warstw menilitowych w j¹drze, nasuniêta na swoje przedpole ju poza pó³nocn¹ krawêdzi¹ obszaru. Jest to z³uskowany wewnêtrznie element. Z³uskowania widoczne s¹ równie w synklinalnej czêœci w obrêbie warstw kroœnieñskich oddzielaj¹cych ³uskê Kopytowej od nastêpnego elementu antyklinalnego antykliny Œwierchowej Bóbrki. Antyklina Œwierchowej Bóbrki rozci¹ga siê równole nikowo przez ca³y obszar arkusza. W jej j¹drze nawiercono nawet utwory kredy dolnej (przekrój geologiczny A B). Najstarszymi utworami ukazuj¹cymi siê w j¹drowej partii s¹ warstwy istebniañskie. Mimo pozornej symetrycznoœci widzianej w obrazie kartograficznym jest to silnie z³uskowany element, z fragmentami pó³nocnego skrzyd³a. W okolicy Faliszówki, silnie z³uskowane warstwy istebniañskie, wraz ze strzêpami warstw menilitowych nasuwaj¹ siê na przedpole warstw kroœnieñskich. Zredukowaniu ulegaj¹ te pozosta³e cz³ony litostratygraficzne skrzyd³a pó³nocnego. Szeroka, wype³niona warstwami kroœnieñskimi synklina Sulistrowej oddziela antyklinê Œwierchowej Bóbrki od bardziej po³udniowego elementu tektonicznego, jakim jest antyklina Draganowej. W obrêbie warstw kroœnieñskich synkliny Sulistrowej obserwowaæ mo na liczne zaburzenia i nawet nasuniêcia wsteczne. Antyklina Iwonicza Draganowej jest stosunkowo symetryczna w przekroju. Najstarszym elementem facjalnym s¹ tutaj warstwy menilitowe, ods³aniaj¹ce siê szerzej w wyniesionej czêœci wschodniej. W j¹drze tej antykliny nawiercone zosta³y warstwy istebniañskie. Jej oœ pociêta jest uskokami dziel¹cymi j¹ na szereg bloków o zró nicowanej amplitudzie wyniesienia. Antyklina Iwonicza Draganowej jest nasuniêta na swoje przedpole. Strefy nasuniêcia widoczne s¹ w obrêbie warstw kroœnieñskich. Bardziej po³udniowym elementem, tradycyjnie zaliczanym do tzw. fa³dów przedukielskich, jest ³uska Mrukowej Dukli. Od antykliny Iwonicza Draganowej oddzielona jest szerok¹ stref¹ warstw kroœnieñskich. Granice nasuniêcia ³uski Mrukowej Dukli podkreœla silny kontrast morfologiczny wynikaj¹cy z wystêpowania w jej j¹drze odpornych na wietrzenie piaskowców cergowskich. U czo³a nasuniêcia ³uski wystêpuj¹ strefy melan y tektonicznych. Na przekroju A B widoczny jest charakter tego elementu, wykszta³cony w formie typowej antykliny nadnasuwczej, z silnie zredukowanym skrzyd³em pó³nocnym. Wystêpuj¹ce w j¹drze piaskowce cergowskie ku po³udniowi przechodz¹ w m³odsze elementy warstw menilitowych i warstw kroœnieñskich. Bardziej po³udniowym elementem strefy przeddukielskiej jest ³uska Dusznicy Skalnika. Jest to podobnie jak ³uska Mrukowej Dukli antyklina nadnasuwcza i podobnie w jej j¹drze wystêpuj¹ grubo³awicowe piaskowce cergowskie. W po³udniowo-wschodniej czêœci obszaru widzimy te wyodrêbniony w morfologii p³at Cergowej Góry jego proste relacje z elementami tektonicznymi czêœci zachodniej fa³dów przeddukielskich zaburza opisana poni ej strefa uskokowa w czêœci wykorzystana przez Jasio³kê. 28

Istotne znaczenie dla obrazu kartograficznego maj¹ wielkie strefy uskokowe. Generalnie tworz¹ one sieæ uskoków o przebiegu NW SE i SW NE, która modeluje obraz kartograficzny poszczególnych elementów tektonicznych. Du e strefy uskokowe przechodz¹ przez wiêkszoœæ elementów tektonicznych obszaru. S¹ odpowiedzialne za gwa³towne zmiany i zaburzenia w ich przebiegu. Najwa - niejsze znaczenie ma strefa uskokowa na linii Zawadka Rymanowska Teodorówka oddzielaj¹ca m.in. p³at Cergowej Góry od zachodniej czêœci obszaru. Strefa ta zdaje siê byæ za³o ona na poprzecznej rampie w pod³o u. Ma obecnie charakter uskoku rozrywaj¹cego, po jego obydwu stronach widzimy inny obraz kartograficzny, inn¹ amplitudê nasuniêcia elementów tektonicznych fa³dów przedukielskich. Bardziej przejrzysty jest uk³ad po zachodniej stronie. Doœæ regularne ³uski Mrukowej Dukli i Dusznicy Skalnika po wschodniej stronie strefy uskokowej staj¹ siê w istocie bardziej zwê onym w swej amplitudzie uk³adem dwu antyklin nadnasuwczych (z j¹drami zbudowanymi z piaskowców cergowskich). Rotacja w strefie przysukokowej mo e byæ przyczyn¹ rotacji p³atu Cergowej Góry. Du e znaczenie maj¹ tak e sprzê one ze sob¹ uskoki wynosz¹ce ku górze (na linii Chyrowa Iwla) œrodkowe partie ³usek migród Dukla i Skalnika. G³ówne strefy uskokowe maj¹ za³omowy charakter, co wykorzystuj¹ g³ówne rzeki i wystêpuj¹ w towarzystwie szeregu uskoków stowarzyszonych. Widoczne w terenie uskoki stowarzyszone i uk³ad elementów tektonicznych ma³ej skali wskazuje np. na sinistralny przesuw w strefie uskokowej wykorzystywanej przez Wis³okê. C. ROZWÓJ BUDOWY GEOLOGICZNEJ Najstarszymi, znanymi jedynie z wierceñ utworami na obszarze arkusza Nowy migród s¹ utwory kredy dolnej nawiercone na fa³dzie Œwierchowej Bobrki (tab. 1). S¹ to utwory o charakterze g³ównie turbidytów. W kredzie górnej paleocenie w pó³nocnej czêœci obszaru osadza³y siê grubo³awicowe warstwy istebniañskie, natomiast w czêœci basenu subbasenie magurskim, stwierdzono warstwy inoceramowe. Relacja regionu facjalnego warstw istebniañskich i inoceramowych jest ci¹gle niejasna. Basenowe facje inoceramowi s¹ inne ni masywne piaskowce istebniañskie deponowane z wytr¹cania siê z zawiesiny gêstych pr¹dów podmorskich. Kierunki transportu obserwowane w piaskowcach inoceramowych wskazuj¹ na obszar Ÿród³owy usytuowany na pó³nocnym wschodzie. Od póÿnego paleocenu do eocenu górnego obserwuje siê tu zmianê w charakterze sedymentacji czêœci magurskiej, natomiast podobna w typie do warstw istebniañskich sedymentacja piaskowców ciê kowickich, wk³adanych w utwory pelagicznego t³a tzw. ³upków pstrych przewa a na czêœci œl¹skiej. W eocenie œrodkowym na obszarze magurskim dominuje sedymentacja ³upków pstrych, by z pocz¹tkiem eocenu górnego zanikn¹æ ca³kowicie, przechodz¹c w ciemne szarozielone ³upki (warstwy podmagurskie), których czêœæ stropowa zawiera zespo³y otwornic, które pozwalaj¹ korelowaæ ten poziom z poziomem margli globigerynowych. W wy szym eocenie œrodkowym i ni szym eocenie górnym trwa³a 29

TABELA LITOLOGICZNO-STRATYGRAFICZNA Tabela 1 Stratygrafia System Oddzia³ Piêtro Utwory (opis litologiczny) Procesy geologiczne wiry, g³azy, piaski i gliny rzeczne tarasów zalewowych f t1 0,5 2,0 m n.p.rzeki Q h C z w a r t o r z ê d P l e j s t o c e n H o l o c e n Zlodowacenia pó³nocnopolskie Interglacja³ eemski Zlodowacenia œrodkowopolskie Interglacja³ wielki Zlodowacenia po³udniowopolskie Interglacja³ augustowski wiry i g³azy oraz piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów zalewowych i nadzalewowych 0,5 5,0 m n.p.rzeki f t1+ ti Q h f Piaski, gliny i i³y (namu³y) den dolinnych p Q h wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y oraz mu³ki z domieszk¹ piasków (mady) rzeczne tarasów nadzalewowych f ti 3,0 5,0 m n.p.rzeki g³ Q h I³y, gliny, gliny z rumoszami skalnymi oraz bloki (pakiety fliszu) koluwialne ig k Q I³y, gliny, torfy i kreda jeziorna zag³êbieñ bezodp³ywowych i okresowo przep³ywowych ig li Q Gliny, i³y, piaski i rumosze skalne deluwialne i koluwialne dk gi Q Gliny, mu³ki lessopodobne oraz mu³ki (py³y), zwietrzelinowe, deluwialne i koluwialne i eoliczne g z Q Bloki, g³azy i rumosze skalne zwietrzelinowe z bl Q wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów nadzalewowych 6,0 12,0 m n.p.rzeki f tiii Q p 4 wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów nadzalewowych 12,0 30,0 m n.p.rzeki f tii Q p 3 wiry, g³azy, piaski, gliny i i³y rzeczne tarasów nadzalewowych 30,0 50,0 m n.p.rzeki f ti Q p 3 Akumulacja rzeczna w dolinach Erozja wg³êbna rzek i potoków rozcinanie pokryw akumulacyjnych Powstawanie tarasów zalewowych i nadzalewowych Grawitacyjne ruchy masowe, akumulacja osadów koluwialnych Wype³nianie zag³êbieñ bezodp³ywowych Wytr¹canie siê wêglanu wapnia Grawitacyjne ruchy masowe (osuwiskowe), akumulacja osadów koluwialnych Spe³zywanie i sp³ukiwanie materia³u ze stoków, akumulacja osadów soliflukcyjnych i deluwiów w dolnych partiach stoków Akumulacja osadów zwietrzelinowych na stokach Wietrzenie w klimacie zimnym, akumulacja materialu eolicznego i deluwialnego Akumulacja rzeczna, powstawanie tarasów rzecznych Denudacja i erozja w warunkach klimatu peryglacjalnego Denudacja i erozja rzeczna Pog³êbianie den dolin Akumulacja rzeczna, powstawanie tarasów rzecznych Denudacja i erozja w warunkach klimatu peryglacjalnego Denudacja i erozja rzeczna Pog³êbianie den dolin Akumulacja rzeczna, powstawanie poziomów tarasowych Denudacja i erozja w warunkach klimatu peryglacjalnego Denudacja i erozja rzeczna Pog³êbianie den dolin Plejstocen dolny Powstanie przydolinnego poziomu zrównania Neogen Miocen Pliocen upki ilaste z egzotykami (melan tektoniczny) ³ M i Rozciêcie pogórskiego poziomu zrównania Powstanie pogórskiego poziomu zrównania Rozciêcie œródgórskiego poziomu zrównania Powstanie œródgórskiego poziomu zrównania Powstanie dolin wiêkszych rzek Pionowe ruchy podnosz¹ce Sfa³dowanie i nasuniêcie utworów fliszowych Powstawanie melan ów tektonicznych Paleogen Oligocen upki mu³owcowe i piaskowce œrednio³awicowe (warstwy z Ma³ostowa) (³upki z Budzowa) warstwy nadmagurskie ³ Ol ms mc [ ]* Sedymentacja w basenach fliszowych Piaskowce glaukonitowe, grubo³awicowe i ³upki (piaskowce z W¹tkowej) warstwy magurskie pc Ol [ ms] 30

cd. tabeli 1 Piaskowce œrednio³awicowe i cienko³awicowe oraz ³upki mu³owcowe warstwy kroœnieñskie dolne pc Ol [ d] upki i piaskowce cienko³awicowe warstwy kroœnieñskie dolne ³pc Ol [] œ Wapienie (wapieñ z Jas³a) warstwy kroœnieñskie dolne Ol [] œ w P a l e o g e n O l i g o c e n Eocen górny Piaskowce cienko³awicowe i œrednio³awicowe oraz ³upki warstwy kroœnieñskie dolne pc Ol [] œ Piaskowce grubo³awicowe i ³upki warstwy kroœnieñskie dolne pc³ Ol [] œ upki i piaskowce warstwy przejœciowe ³pc Ol [ d] [œ] upki oraz piaskowce cienko³awicowe i rogowce (³upki menilitowe) warstwy menilitowe ³pc Ol [ œ] [d] upki oraz piaskowce œrednio³awicowe i cienko³awicowe (³upki cergowskie) warstwy menilitowe ³ Ol [ œ] Piaskowce grubo³awicowe i ³upki (piaskowce cergowskie) warstwy menilitowe pc³ Ol [ d] Piaskowce grubo³awicowe i cienko³awicowe oraz ³upki (piaskowce cergowskie) warstwy menilitowe pc³ Ol [ d] [œ] Rogowce warstwy menilitowe rc Ol [ œ] Margle (margle podcergowskie), ³upki (³upki menilitowe) i rogowce warstwy menilitowe me Ol [ d] Margle (margle podcergowskie i ³upki (³upki menilitowe) warstwy menilitowe me³ Ol [ œ] upki (³upki menilitowe) oraz piaskowce cienko³awicowe i œrednio³awicowe, rogowce i margle warstwy menilitowe ³pc Ol [ œ] Piaskowce i ³upki (piaskowce z Mszanki) pc³ Ol [ d] [œ] upki zielone i brunatne (³upki z Szymbarku) (³upki z Zembrzyc) warstwy podmagurskie ³ E 3 ms [ ] Sedymentacja w basenach fliszowych E o c e n Eocen dolny Piaskowce cienko³awicowe, œrednio³awicowe i grubo³awicowe oraz ³upki czerwone i zielone piaskowce ciê kowickie i ³upki pstre pc E 1 [ ms] upki brunatne i zielone oraz piaskowce cienko³awicowe warstwy hieroglifowe ³ E [] œ upki brunatne i zielone oraz piaskowce cienko³awicowe warstwy hieroglifowe i ³upki pstre ³pc E [ d] upki czerwone i zielone ³upki pstre ³ E [] œ Piaskowce piaskowce ciê kowickie pc E [] œ Piaskowce oraz ³upki czerwone i szare piaskowce ciê kowickie i ³upki pstre pc³ E [] œ Paleocen eocen upki czerwone, zielone i piaskowce cienko³awicowe ³upki pstre ³ Pc E [ ms] Kreda paleogen Kreda górna paleocen Mastrycht paleocen Piaskowce cienko³awicowe, œrednio³awicowe, grubo³awicowe, ³upki oraz margle fukoidowe warstwy inoceramowe pc Cr m Pc [ ms] Piaskowce i ³upki ilaste warstwy isebniañskie pc Cr 3 Pc [] œ Kreda Kreda dolna Piaskowce cienko³awicowe i ³upki pc³ Cr 1 [] œ * [ms] seria magurska Siar, [d] seria dukielska, [œ] seria œl¹ska 31

sedymentacja warstw hieroglifowych deponowanych jako turbidyty piaszczyste o niskiej gêstoœci sp³ywu i turbidyty mu³owcowe. Facje ³upków pstrych i warstw hieroglifowych lateralnie siê zazêbia³y. Na pocz¹tku oligocenu po okresie spokoju mia³o miejsce silne zró nicowanie w obrêbie basenów. W basenie magurskim na pocz¹tku oligocenu ponownie rozwija³a siê sedymentacja piaskowców facji glaukonitowej tj. piaskowców z W¹tkowej. Utwory te powsta³y g³ównie w wyniku depozycji turbidytów piaszczystych o podwy szonej gêstoœci sp³ywu oraz sporadycznie osadów osuwisk podmorskich. Obszar Ÿród³owy tych osadów znajdowa³ siê prawdopodobnie na pó³nocy, a obserwowane w nich kierunki transportu wskazywa³y na transport z pó³nocnego wschodu. Osady te by³y deponowane w sposób szybki, a nawet gwa³towny. Dalej ku górze profilu facja piaskowcowa ustêpuje na rzecz utworów ³upkowych. Nastêpuje znaczne uspokojenie tempa sedymentacji. Wystêpuj¹ce tu ³upki s¹ czêsto skrzemionkowane, co byæ mo e odpowiada facji menilitowej basenu dukielsko-œl¹skiego. W ca³ym profilu serii raczañskiej pó³nocnej pocz¹wszy od facji inoceramowej obserwuje siê, na podstawie zespo³ów otwornicowych, sta³¹ tendencjê do sp³ycania zbiornika. W oligocenie dolnym w czêœci pó³nocnej obserwujemy przede wszystkim sedymentacje czarnobrunatnych mu³owców zaliczanych do warstw menilitowych (ich kolor i zawartoœæ substancji bitumicznej wskazuje na anoksyczny charakter œrodowiska basenu) w obrêbie, których w czêœci po³udniowej obserwujemy gruboi œrednio³awicowe piaskowce cergowskie. Basen, w którym osadza siê seria warstw menilitowych, by³ ju p³ytszy ni w eocenie, s³abo dotleniony, otwornice (Olszewska, 1986) wskazuj¹ na och³odzenie klimatu. Typowe facje deponowane przewa nie z pr¹dów zawiesinowych pojawiaj¹ siê wraz z rozwojem basenu kroœnieñskiego, utwory w nim deponowane tworz¹ pokrywê w ujednoliconym basenie dukielsko-œl¹skim. Generalnie basen kroœnieñski zacz¹³ ulegaæ sp³ycaniu. Grubo³upi¹ce siê ³upki kroœnieñskie mog¹ byæ osadem ju p³ytszej czêœci zbiornika. W czasie miocenu dosz³o prawdopodobnie do ostatecznego zamkniêcia i sfa³dowania materia³u basenu karpackiego; powstawania ³usek i p³aszczowin, a nastêpnie rozwin¹³ siê system uskoków poprzecznych tn¹cych zarówno struktury fa³dowe, jak i p³aszczyzny nasuniêæ. Po sfa³dowaniu i wydÿwigniêciu Karpat nast¹pi³ proces formowania rzeÿby opisywanego obszaru. W pliocenie, w wyniku nastêpuj¹cych po sobie ruchów wypiêtrzaj¹cych i okresów wzglêdnego spokoju tektonicznego, powsta³y poziomy zrównañ. Rozpocz¹³ siê równie proces kszta³towania wspó³czesnego systemu sieci rzecznej. W czwartorzêdzie nast¹pi³o znaczne pog³êbienie dolin rzecznych oraz powsta³ system tarasów rzecznych. W czasie zlodowaceñ mia³o miejsce powstawanie osadów soliflukcyjnych u podnó y stoków oraz akumulacja aluwiów, a w okresach interglacjalnych ich rozcinanie oraz pog³êbianie den dolin. Ze schy³kiem plejstocenu i w holocenie rozpocz¹³ siê proces tworzenia osuwisk. Wspó³czeœnie w dnach dolin nastêpuje akumulacja osadów rzecznych. U wylotu dolin bocznych rozbudowuj¹ siê sto ki nap³ywowe. Na stokach odm³adzaj¹ siê stare lub powstaj¹ nowe osuwiska, zachodzi proces sp³ukiwania i tworzenia siê pokryw deluwialnych. 32

IV. PODSUMOWANIE W czasie prac kartograficznych zosta³o uszczegó³owione rozpoznanie budowy geologicznej obszaru arkusza Nowy migród. Uœciœlono przebieg g³ównych stref uskokowych maj¹cych generalnie przebieg SW NE. Wykartowano nowe okno tektoniczne (na wschód od Krempnej) w obrêbie jednostki magurskiej. Po dok³adnych pracach kartograficznych niektóre struktury opisywane dot¹d jako antykliny zakwalifikowano jako ³uski lub zaznaczono z³uskowania i zluÿnienia tektoniczne w ich obrêbie. Opracowano wzajemne relacje lateralne i wiekowe pomiêdzy poszczególnymi wydzieleniami litostratygraficznymi. Na arkuszu Nowy migród wprowadzono nowe wydzielenie kompleks chaotyczny. Wœród utworów czwartorzêdowych wyró niono w trakcie badañ terenowych dziewiêæ typów ró nowiekowych pokryw aluwialnych oraz piêæ typów osadów stokowych. Kraków, 2006 r. LITERATURA Adamczyk B., Gerlach T.,1983 Charakterystyka warunków przyrodniczych Beskidu Niskiego. Probl. Zagosp. Ziem Górskich PAN, 23. Blaicher J.,1961 Poziom wapiennej mikrofauny w górnym eocenie serii magurskiej. Biul. Inst. Geol., 166: 55 59. Bober L., 1977 Osuwiska województwa kroœnieñskiego. Przew. 49. Zjazdu Pol. Tow. Geol., Krosno 22 25 wrzeœnia 1977, Wyd. Geol., Warszawa: 45 54. Bober L., Thiel K., 1980 Badania statecznoœci zbocza osuwiskowego w Lipowicy ko³o Dukli. Biul. Inst. Geol., 324: 239 282. Böhm B., 1931 Sprawozdanie z badañ geologicznych wykonanych w r. 1930 w okolicy migrodu, arkusz Jas³o Dukla. Posiedz. Nauk. PIG, 30: 31 37. Böhm B.,1932 Sprawozdanie z badañ geologicznych, wykonanych w r. 1931 na SW æwiartce arkusza Jas³o Dukla. Posiedz. Nauk. PIG, 33: 24 26. Böhm B., 1933 Sprawozdanie z badañ geologicznych, wykonanych w r. 1932 w po³udniowej czêœci arkusza Jas³o. Posiedz. Nauk. PIG, 36: 40 43. Bromowicz J.,1992 Basen sedymentacyjny i obszary Ÿród³owe piaskowców magurskich. Zesz. Nauk. AGH, Geol., 54: 1 120. Cizancourt H.,1927 Z³o a ropy w Polsce. Harklowa. Biul. Stacji Geol., 15: 1 41. Dziadzio P., Jankowski L., Kopciowski R., Matyasik I.,2004 Geologia jednostki œl¹skiej potencjalnej strefy do przysz³ych poszukiwan naftowych.wycieczka W: 75 Zjazd Naukowy PTG, Iwonicz 2004. Gerlach T.,Pokorny J.,Wolnik R.,1958 Osuwisko w Lipowicy. Prz. Geogr., 30, 4: 658 700. Jankowski L.,1997 Warstwy z Gorlic najm³odsze utwory po³udniowej czêœci jednostki œl¹skiej. Prz. Geol., 45, 3. Jankowski L., 1998 Geologia przedpola jednostki magurskiej w okolicach Gorlic. W: Konferencja Naukowo-Techniczna pt.,,dzieñ dzisiejszy Przemys³u Naftowego. Wysowa, 1998. 33

Jankowski L.,2004 Budowa geologiczna przedpola jednostki magurskiej miêdzy Dunajcem a Wis³ok¹ ze szczególnym uwzglêdnieniem utworów chaotycznych. Praca doktorska. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Oddz. Karpacki, Kraków. Jurkiewicz H., Karnkowski P., 1959 O wieku warstw inoceramowych p³aszczowiny magurskiej w okolicy Gorlic. Acta Geol. Pol. 9, 1: 17 54. Karnkowski P.,1957 O perspektywach ropnych p³aszczowiny magurskiej ³¹cznie z ni szymi jednostkami w rejonie na po³udnie od Gorlic. Nafta, 13, 7 8: 177 180. Klimaszewski M.,1935 Z fizjografji Beskidu Niskiego. Wierchy, 13: 89 93. Klimaszewski M.,1948 Polskie Karpaty Zachodnie w okresie dyluwialnym. Pr. Wroc³. Tow. Nauk., Ser. B,7. Konarski E.,1980 Wg³êbna budowa karpackiej pokrywy fliszowej w rejonie Gorlicko-Kroœnieñskim. Zak³. Oprac. Geol. Górnictwa Naftowego Geonafta. Wyd. Geol., Warszawa. Konior K.,1933 Z badañ geologicznych w Karpatach œrodkowych miêdzy Gorlicami a Sanokiem. Rocz. Pol. Tow. Geol., 9: 269 277. Kopciowski R., 1996 Budowa geologiczna p³aszczowiny magurskiej miêdzy Rop¹ a Banic¹. Biul. Pañst. Inst. Geol., 374: 21 39. Kopciowski R., 1998 Budowa geologiczna p³aszczowiny magurskiej strefy Siar miêdzy Rop¹ a Krempn¹. W: Konferencja Naukowo-Techniczna pt,,dzieñ dzisiejszy Przemys³u Naftowego. Wysowa, 1998. Kopciowski R.,1999a Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1: 50 000, ark. Zborów. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Kopciowski R.,1999b Objaœnienia do Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1: 50 000, ark. Zborów. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Kopciowski R., Garecka M., 1996 Najm³odsze utwory strefy Siar jednostki magurskiej. Prz. Geol., 44, 5: 486 488. Kopciowski R., Zimnal Z., Chrz ¹ stowski J., Jankowski L., Szymakowska F., 1997a Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1: 50 000, ark. Gorlice. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Kopciowski R., Zimnal Z., Chrz¹stowski J., Jankowski L., Szymakowska F.,1997b Objaœnienia do Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1: 50 000, ark. Gorlice. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Kopciowski R., Zimnal Z., J., Jankowski L.,1997a Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1: 50 000, ark. Osiek Jasielski. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Kopciowski R., Zimnal Z., J., Jankowski L., 1997b Objaœnienia do Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1: 50 000, ark. Osiek Jasielski. Narod. Arch. Geol. PIG-PIB, Warszawa. Koszarski A.,Koszarski L.,1985 Geology of the Middle Carpathians and the Carpathian Foredeep.Carpatho-Balkan Geological Association XIII. Cracow, stop 52. Inst. Geol., Warszawa. Koszarski L., Tokarski A., 1967 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1:50 000, (bez utworów czwartorzêdowych). Region Karpat i Przedgórza, ark.: Osiek. Wyd. Geol., Warszawa. Kruczek J.,1956 Geologia antykliny ê yna-œwierchowa. Biul. Inst. Geol., 110: 139 175. Kruczek J.,1968 Strukturalne ramy akumulacji ropy w z³o u Bóbrka-Rogi. Biul. Inst. Geol., 215: 79 138. Magiera J.,1989 Aluwialne sto ki na przedpolu Beskidu Niskiego, miêdzy Nowym migrodem a Libusz¹. Spraw. z Pos. Komis. Nauk. PAN, Oddz. w Krakowie, 33, 1: 231 232. 34

Mrozek K., 1952 Szkic geologiczny okolic Œwi¹tkowej Wielkiej i Œwierzowej Ruskiej. Praca magisterska. Arch. AGH, Kraków. Nescieruk P., Paul Z., Ry³ko W., Szymakowska F., Wójcik A., ytko K.,1995 Mapa Geologiczna Polski 1:200 000, ark. Jas³o, wyd. B. Pañstw. Inst. Geol., Warszawa. Noth J., 1915 Foraminiferen aus Unter und Oberkreide des Osterreichischen Anteils an Flysh, Helvetikum und vorlandvorkomen. Jb. der Geol. Bundesand, 3. Nowak J.,1921 Nafta Karpat polskich w œwiecie geologii regionalnej. Pr. Geogr., 6: 3 25. Nowak J.,1927 Zarys tektoniki Polski. II Zjazd Stow. Geogr., Kraków. Obtu³owicz J.,1933 Mapa geologiczna antykliny Bóbrka Rogi. Geol. Statyst. Naft., 8. Olszewska B.,1986 Otwornice warstw menilitowych polskich Karpat zewnêtrznych. Ann. Soc. Geol. Pol., 55, 1 2. Olszewski S.,1882 Przekrój geologiczny kopalni nafty w Ropiance. Górnik, 1: 2 5. Paul K., M., 1869 Die geologischen Verhaltnisse des nordlichen Saroser und Zemplinger Comitates. Jb. Geol. R.- Anst., 19: 256 280. Paul K.,M., 1883 Geologische Karte der Gegend von Dukla und Ropianka in Galizien. Vehr. Geol.R.-Anst.: 146 147 Paul K.M.,Tietze E.,1877 Studien in der Sandsteinzone der Karpathen. Jb Geol. Reich., 27. Paw³owski S.,1925 O terasach w dolinie Wis³oki. Pok³osie Geogr.: 151 175. Pokorny J.,1958 Osuwisko w Lipowicy z dnia 13.5.1957 r. Czas. Geogr., 29, 1: 79 80. R¹czkowski W., Wójcik A., Zimnal Z., Nescieruk P., Paul Z., Ry³ko W., Szymakowska F., ytko K.,1995 Mapa Geologiczna Polski 1:200 000, ark. Jas³o, wyd. A. Pañstw. Inst. Geol., Warszawa. Sikora W.,1970 Budowa geologiczna p³aszczowiny magurskiej miêdzy Szymbarkiem Ruskim a Nawojow¹. Biul. Inst. Geol., 235: 5 121. Starkel L.,1972a Karpaty Zewnêtrzne. W: M. Klimaszewski (red.), Geomorfologia Polski, 1 Polska po³udniowa góry i wy yny. PWN, Warszawa: 52 115. Starkel L.,1972b Charakterystyka rzeÿby Polskich Karpat i jej znaczenie dla gospodarki ludzkiej. Probl. Zagosp. Ziem Górskich, 10: 75 150. Strzetelski J.,1968 Mo liwoœci odkrycia z³ó ropy w Karpatach dukielskich w rejonie Skalnika Mrukowej. Nafta, 24, 10: 289 296. Szajnocha W.,1896 Atlas geologiczny Galicji. Tekst do zeszytu 6. Kom. Fizjogr. AU. Kraków. Szymakowska F., 1959 Rozwój warstw kroœnieñskich w niektórych obszarach Karpat Œrodkowych. Kwart. Geol. 3, 3. Œl ¹ czka A., 1959 Stratygrafia fa³dów dukielskich okolic Komañczy-Wis³oka Wielkiego. Kwart. Geol., 3, 3: 583 601. Œl ¹ czka A., 1967 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1:50 000 (bez utworów czwartorzêdowych). Region Karpat i Przedgórza, ark.tylawa. Wyd.Geol., Warszawa. Œl ¹ czka A., 1963 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1:50 000 (bez utworów czwartorzêdowych), Region Karpat i Przedgórza, ark.: Osiek, Wyd.Geol., Warszawa. Œl ¹ czka A., 1968 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1:50 000, (bez utworów czwartorzêdowych). Region Karpat i Przedgórza, ark.: migród Nowy. Wyd. Geol., Warszawa. Œl¹czka A.,1971 Geologia jednostki dukielskiej. Pr. Inst. Geol., 63: 77 87. Œl ¹ czka A., Mizio ³ ek M.,1995 Sytuacja geologiczna warstw ropianieckich w Ropiance (polskie Karpaty fliszowe). Rocz. Pol. Tow. Geol., 65, 1 4. Œwidziñski H.,1958 Mapa Geologiczna Karpat Polskich, czêœæ wschodnia. Wyd. Geol., Warszawa. 35

Teisseyre H., 1936 Materia³y do znajomoœci osuwisk w niektórych okolicach Karpat i Podkarpacia. Rocz. Pol. Tow. Geol., 12: 135 192. Tokarski A.,1947 Ramowa tektonika fa³dów jasielskich. Mat. Fizjogr. Kraju, 7: 1 13. Tokarski A.,1955 Dokumentacje z³o owe; Folusz, Mrukowa, Osobnica, Arch. ZGN, Jas³o. Tokarski A.,1963 Über die Möglichkeit junger Bewegung des Dukla Wola Michowa frontes. CBGA, V Congr., v.4, Comm. scien. Bukareszt. Tokarski A.,1970 Undulowane tektonicznie przetasowania w pó³oknie Jaœlisk. Geof. i Geol. Naft., 11 12: 305 317. Uhlig V.,1883 Beiträge zur Geologie der westgalizischen Karpathen. Jb. Geol. Reichsansalt. 33. Uhlig V., 1888 Ergebnisse geologischer Aufnahmen in den westgalizischen Karpathen I. Die Sandsteinzone zwischen dem pienninischen Klippenzuge und dem Nordrande, Jb. Geol. Reichsanst., 38: 85 264. Uhlig V.,1895 Bemerkungen zur Gliederung karpathischen Bildungen. Eine Entgegung an Herrn C. M. Paul. Jb. Geol. Reichsanst., 44: 183 232. Walter H., Dunikowski E., 1882 Geologiczna budowa naftonoœnego obszaru zachodnio-galicyjskich Karpat. Kosmos, 7: 263, 353, 449. Warcha ³ owska-pazdrowa O.,1930 Budowa geologiczna okolic Dukli i migrodu. Kosmos, A, 54: 917 928. Warcha³owska-Pazdrowa O.,1933 Fauna numulin z Karpat dukielskich. Spraw. Tow. Nauk. Lwów, 12: 211 212. Warcha³owska-Pazdrowa O.,1934 O numulinach z okolic Dukli. Kosmos A, 59: 263 282. Wdowiarz J.,1931 Szkic geologiczny Karpat miêdzy Prze³êcz¹ Dukielsk¹ a Os³awic¹-Os³aw¹. Kosmos A, 55 : 675 691. Wdowiarz J.,1937 Sprawozdanie z badañ geologicznych, wykonanych w r. 1935 na ark. Ropianka. Posiedz. Nauk. PIG, 48: 19 20. Wdowiarz S.,Zubrzycki A.,Frysztak-Wo³kowska A.,1988 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1:50 000, ark. Rymanów (1040). Pañst. Inst. Geol.-PIB, Warszawa. Wdowiarz S., Zubrzycki A., Frysztak-Wo ³ kowska A.,1991 Objaœnienia do Szczegó³owej Mapy Geologicznej Polski w skali 1:50 000, ark. Rymanów (1040). Pañst. Inst. Geol.-PIB, Warszawa. Wêc³awik S., 1969 Budowa geologiczna p³aszczowiny magurskiej miêdzy Ujœciem Gorlickim a Tyliczem. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 59: 1 96. Wójcik A., 2003 Czwartorzêd zachodniej czeœci Do³ów Jasielsko-Sanockich (polskie Karpaty Zewnêtrzne). Pr. Pañst. Inst. Geol., 178. Wójcik A., Jasionowicz J., Szymakowska F., 1992 Szczegó³owa Mapa Geologiczna Polski w skali 1: 50 000, ark. Jas³o. Pañstw. Inst. Geol., Warszawa. Zientara T.,1991 Influence of geological structure on landslide development in the eastern part of the flysch Carpathians. Folia Geograph., 22. 36