KOSZYKÓWKA NA WÓZKACH JAKO SPORT PARAOLIMPIJSKI Sport uprawiany przez osoby niepełnosprawne wzorowany jest na sporcie ludzi pełnosprawnych, dostosowany do możliwości funkcjonalnych rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Klasyfikacja do sportu osób niepełnosprawnych polega na podziale zawodników, ma na celu stworzenie grup i klas osób o identycznym lub zbliżonym stopniu dysfunkcji ruchowej, co stwarza uczestnikom w miarę równe szansę we współzawodnictwie sportowym. 28 lipca 1948 roku, w dniu otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Londynie, Sir Ludwik Gutmann zorganizował zawody łucznicze na terenie szpitala w Stoke Mandeville. Źródła historyczne przyjmują tę datę za początek zorganizowanego, światowego uprawiania sportu przez osoby niepełnosprawne, mimo że wcześniej przeprowadzane były już zawody oraz treningi niepełnosprawnych. Pierwszymi pacjentami - sportowcami byli głównie kombatanci drugiej Wojny Światowej. W tym czasie rozwinęła się także koszykówka na wózkach, która uprawiana była wyłącznie przez osoby po urazie kręgosłupa. Obecnie jednak tę dyscyplinę sportu mogą uprawiać wszyscy, którzy zostaną zakwalifikowani jako niepełnosprawni. Choć sama gra znana była od co najmniej 1946 roku, to po raz pierwszy mecze paraolimpijskie rozegrano w Rzymie w 1960 roku. W Polsce także zaczęto ją uprawiać w latach 60. Obecnie w koszykówkę na wózkach w wersji paraolimpijskiej gra się już w 80 krajach świata. Celem każdej z drużyn jest zdobywanie punktów za celne rzuty do kosza przeciwnika. Boisko ma wymiary 26 lub 28 na 14 lub 16 metrów. Czas gry wynosi 4 razy 10 minut, obwód i wysokość koszy jest taka sama. Zawodnicy na wózkach muszą przemieszczając się kozłować piłką czyli, mogą tylko dwukrotnie poruszyć kołami wózka - potem muszą odbić piłkę od ziemi. Dopuszczalna jest ciągła jazda pod warunkiem, że drugą ręką zawodnik będzie kozłować (odbijać piłkę od podłogi). Zespoły składają się z pięciu zawodników. Rozgrywki międzynarodowe rozgrywane są pod patronatem International Wheelchair Basketball Federation, natomiast w USA, gdzie sport ten jest najbardziej rozwinięty podlega National Wheelchair Basketball Association. W Polsce rozgrywki Polskiej Ligi Koszykówki na Wózkach prowadzone są na zlecenie Polskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych START. Od 1973 odbywają się mistrzostwa świata mężczyzn, a od 1990 kobiet. Od 1997 rozgrywane są mistrzostwa świata juniorów. Koszykówka na wózkach jest też sportem paraolimpijskim.
W kilku krajach (Anglia, Kanada, Australia) osoby sprawne mogą grać w zawodach koszykówki na wózkach w zespołach mieszanych. Gracze w koszykówce na wózkach są podzieleni na klasy w zależności od sprawności funkcjonalnej i rodzaju schorzenia. Jest pięć klas zawodników - klasa 1, 2, 3, 4 i 4.5. oraz 3 grupy pośrednie - 1.5, 2.5 i 3.5. Zawodnicy najmniej sprawni są klasyfikowani do niższych klas i dostają tyle samo punktów (np klasa 1-1pkt, klasa 2 - pkt. itp.)np. paraplegia na skutek urazu w okolicy górnego odcinka piersiowego kręgosłupa. Im lepsze możliwości funkcjonalne zawodnika tym jest od zakwalifikowany do wyższej klasy np. paraplegia na skutek urazu w okolicy lędźwiowej kręgosłupa, amputacje, niedowłady kończyn dolnych itp.. Suma punktów zawodników na boisku nie może przekroczyć 14 w zawodach międzynarodowych (IP, MŚ, ME). W rozgrywkach ligowych (w tym w Polsce) dopuszcza się 14,5 pkt. Limit punktowy dla drużyny stosuje się aby gracze z większym uszkodzeniem narządu ruchu mogli grać razem z tymi najsprawniejszymi. W koszykówce integracyjnej zawodnicy sprawni dostają 5 punktów. Koszykówka na wózkach jest jedną z najchętniej oglądanych przez kibiców dyscyplin paraolimpijskich. Jej popularność w niektórych krajach pozwoliła na stworzenie profesjonalnych lig.najlepsze na świecie drużyny w koszykówce na wózkach to: Kanada, USA, Australia, Holandia, Wielka Brytania, Japonia i Włochy. Wózki, na których poruszają się gracze, są w zasadzie pozbawione elementów potencjalnie niebezpiecznych. Dla większej stabilności mają pochylone koła i są dodatkowo wsparte małymi kółkami. Zawodnicy mogą przypinać się do wózków, by jeszcze bardziej zwiększyć dynamikę i skuteczność swojej gry. Maksymalna wysokość od podłogi do szczytu poduszki na siedzisku, kiedy jest używana lub szczytu siedziska, kiedy poduszka nie jest używana nie może przekraczać: 63 cm dla zawodników z punktacją 1.0 3.0; 58 cm dla zawodników z punktacją 3.5 4.5. Zezwala się na wyłożenie siedzenia wózka gąbką, której wysokość nie może przekroczyć 10 cm; jednak dla zawodników z punktacją 3,5; 4,0; 4,5; grubość nie może przekroczyć 5 cm, podnóżki w wózkach muszą znajdować się w swoim najwyższym punkcie 11 cm nad podłożem, maksymalna średnica kół - 69 cm, dopuszcza się taśmę zabezpieczającą przed spadaniem nóg z podnóżka do tyłu. obowiązuje zabezpieczenie ostrych części wózka oraz numery na koszulkach Zmiany w wyposażeniu wózka niezgodne z regułami po tym jak zostały one już sprawdzone i zatwierdzone jest zwykle niesportowym zachowaniem i może być ukarane faulem
dyskwalifikującym. Zawodnik nie może w czasie trwania meczu podnieś się z wózka w celu np. załapania za wysokiej piłki lub zbiórki tzw. uniesienie (ma miejsce kiedy zawodnik unosi pośladki, tak że oba pośladki nie są w kontakcie z siedziskiem wózka lub używaną poduszką, w celu osiągnięcia przewagi w zasięgu). Sędzia w tym momencie powinien odgwizdać przewinienie techniczne (dla drużyny przeciwnej 2 rzuty osobiste oraz piłka z autu). Sytuacja, kiedy gracz unosi z podłogi tylne koła trzymając jedną bądź dwie ręce na ciągach tylnych kół jest legalna. Faul osobisty zawodnika powinien zostać orzeczony w sytuacji gdy w wyniku kontaktu z przeciwnikiem unosi tylne koła, a obie jego ręce są w powietrzu i w ocenie sędziego spowodowany kontakt przynosi przeciwnikowi widoczną niekorzyść. Błąd zawodnika powinien być orzeczony w momencie, kiedy sięga po piłkę z podłogi lub próbuje ją podnieść w wyniku czego unosi tylne koła, jego ręce są w powietrzu. Tilting wychylanie ( Stanie na kole ): jest sytuacją kiedy zawodnik z jedną lub obiema rękoma w powietrzu unosi jedno tylne koło i przednie małe kółko z podłogi w trakcie rzutu, obrony, przechwytu, próby przechwytu, zbiórki lub w trakcie podrzutu sędziowskiego. Zagranie to jest legalne. Faul techniczny orzekany jest w sytuacjach: nadmierne wymachiwanie łokciami; opuszczanie boiska bez uzasadnionego powodu; wywracanie wózka, wypadanie z wózka w celu udawania faulu; unoszenie się z wózka w celu osiągnięcia niezasłużonej korzyści. unoszenie obu tylnych kół z podłogi w celu osiągnięcia niezasłużonej korzyści. wyjmowanie stopy (stóp) z podstawki na stopy w celu osiągnięcia niezasłużonej korzyści. używanie jakiejkolwiek części kikuta w celu osiągnięcia niezasłużonej korzyści lub aby sterować wózkiem. W trakcie gry zdarza, się że wózek zepsuje się lub podczas dalszego użytkowania może być dla innych zawodników. W takim przypadku sędzia zatrzymuje czas i pozwala drużynie dokonać naprawy wózka. Naprawa musi zostać ukończona w ciągu 50 sekund od czasu kiedy gra została zatrzymana w przeciwnym razie zawodnik musi być zmieniony. Zdarza się, że zawodnik wywraca się lub wypada z wózka, wtedy gra jest kontynuowana. Sędzia powinien zwracać uwagę, aby zawodnik nie starał się w ten sposób zatrzymywać gry w celu uzyskania niezasłużonej korzyści np. powstrzymania szybkiego ataku przeciwnika. Opracowano na podstawie informacji Fundacji Solutare
NORDIC WALKING JAKO SPORT UZUPEŁNIAJĄCY FORMĘ REHABILITACJI RUCHOWEJ DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH Nordic Walking jest ciekawą i przyjemną formą odpoczynku. Polega on na marszu ze specjalnie do tego przystosowanymi kijami. Niektórym może się wydawać, że jest to sport nowy, jednak jego początki datuje się na lata dwudzieste XX wieku. Wtedy była to forma treningu dla narciarzy biegowych. Obecnie trenować może każdy a sam Nordic Walking ma trzy poziomy aktywności zdrowotny, fitness, sportowy. Podczas Nordic Walking osoba uprawiająca ten rodzaj aktywności angażuje do wysiłku większość mięśni ciała. Pracują one zupełnie inaczej niż podczas zwykłego marszu. Są bardziej wzmocnione, zwłaszcza ramiona, które stają się mocniejsze i bardziej wytrzymałe. Po intensywnych ćwiczeniach podczas takich spacerów, jesteśmy w stanie z większą łatwością, wchodzić na wzgórza a co najważniejsze Nordic Walking pozwala spalać nieco więcej kalorii niż podczas chodzenia. Jak się więc okazuje, można go uznać za dobrą formę odchudzania- zrzucenia zbędnych kilogramów. Kije do Nordic-Wolkingu mają bardzo wiele zalet, między innymi odciążają stawy, które zwłaszcza u osób starszych mogą być nadwyrężone i schorowane. Najważniejsze o czym trzeba pamiętać to nie mylić kijków do Nordic Walking z kijami trekkingowymi. Czasami dochodzi do takich pomyłek gdyż sprzedawcy często nie informują klienta o dosyć zasadniczych różnicach między wyposażeniem trekkingowym a marszowym. Oprócz kijków istnieją różne ciekawe i czasami potrzebne dodatki. Chodzić z kijami można w zasadzie w każdym miejscu na ziemi, tak nad morzem jak i w górach. Poleca się rozpoczynać przygodę z Nordic Walking pod okiem instruktora. Taka osoba pomoże dobrać kije i nauczy przyjmować prawidłową postawę podczas chodzenia, ważna jest też sama technika chodzenia.instruktorem Noric Wolkingu mogą zostać osoby, które są absolwentami szkół wyższych z zakresu wychowania fizycznego, fizjoterapeutami, rehabilitantami oraz wszyscy ci którzy czują się na siłach i są aktywni fizycznie. Ten rodzaj sportu jest wręcz sposobem na zdrowe życie, ma wiele zalet i przynosi ogromne korzyści. Główne zalety Nordic Wolking to ogólna poprawa stanu zdrowia, krążenia i dotlenienie całego organizmu. Odpowiednie przygotowanie kije do Nordic Wolking to dobry sposób na poprawę kondycji fizycznej oraz osiągnięcie korzyści zdrowotnych. Najważniejszy jest dobry trening i poznanie właściwej techniki. Można dzięki temu poprawić funkcjonowanie układu
oddechowego i naczyniowego, zwiększa się przy tym pobór tlenu a organizm dobrze dotleniony lepiej funkcjonuje. Podczas wbijania kijków pracują mięśnie kończyn górnych i dolnych, również kręgosłup czerpie wiele korzyści z tego rodzaju aktywności. Ponieważ maszerując z kijkami odciążamy stawy, także osoby z nadwagą mogą trenować Nordic Walking bez obawy, wystąpienia jakichkolwiek poważnych kontuzji. Ogromną zaletą chodzenia z kijami jest to, że można spalać o wiele więcej kalorii niż podczas zwykłego spaceru czy nawet biegu. Kije pomagają utrzymać prawidłową postawę organizmu, kręgosłup nie ulega skrzywieniom a osoba ćwicząca nie musi obawiać się o stabilność podczas marszu na nierównym terenie. Nordic Walking poleca się jako doskonałą formę rehabilitacji. Badania specjalistyczne potwierdziły, że mózg staje się aktywniejszy poprzez dostarczenie większej dawki tlenu. Mimo, iż zapoznanie się z poprawną techniką chodu nie jest zbyt proste i wymaga cierpliwości posiada bardzo dużo niezaprzeczalnych zalet i daje wiele korzyści. Jest to dobry trening dla osób aktywnie uprawiających sporty zimowe, zwłaszcza bieg na nartach. Wiosną, latem czy wczesną jesienią, kiedy nie ma warunków do jazdy na nartach można trenować Nordic Walking i podtrzymywać doskonałą formę w oczekiwaniu na sezon zimowy. Dzięki takim treningom można uniknąć kontuzji narciarskich z powodu nieodpowiedniego przygotowania. Ćwiczenie całego ciała to możliwość jaką daje marsz z kijkami, żadne inne ćwiczenia nam tego nie zapewnią nawet na siłowni po kolei ćwiczymy poszczególne partie ciała. Trening zapewnia się zarówno nogom, biodrom, rękom, barkom jak i ramionom oraz mięśniom klatki piersiowej. Opracowano na podstawie Nordicwolking.com
BADMINTON DLA INWALIDÓW Przepisy gry (od 1 sierpnia 2004) Następujące poprawki do przepisów gry w badmintona mają zastosowanie dla różnych kategorii niesprawności jak wymieniono poniżej. Klasyfikacja Międzynarodowego Związku Badmintona dla Inwalidów (IBAD) Jest to funkcjonalna klasyfikacja wszystkich fizycznych niesprawności. Minimalny zakres niesprawności opisany poniżej może być powiększony, ale nie pomniejszony bez zgody IBAD. Jakiekolwiek zmiany tego typu nie mogą być oficjalnie uznane, chyba że zostaną opublikowane w periodyku IBAD. Dalsze szczegóły mogą być udostępnione przez IBAD. BADMINTON NA WÓZKU klasa I BMW 1 Zawodnik z porażeniem czterokończynowym z uszkodzeniem powyżej poziomu C 8 z minimalną (jednak nieznaczącą) utratą czynności ruchowych ręki grającej. Niewielkie zmiany pozycji tułowia są osiągane wolną ręką trzymającą, popychającą albo podtrzymującą wózek lub udo. Dolna część tułowia dotyka tylnej części wózka. Ruchy ramienia do tyłu są ograniczone brakiem rotacji tułowia. Celowe ruchy wózka są zazwyczaj nieefektywne. Rodzaje porażeń ośrodkowych Porażenie dwukończynowe znacznego stopnia. Ograniczenie kontroli kończyn górnych niewielkiego stopnia. Umiarkowane zaburzenia równowagi. Spastyczność kończyn dolnych znacznego (4) stopnia. BADMINTON NA WÓZKU klasa II BMW 2 Zawodnik z porażeniem dwukończynowym poprzecznym powyżej poziomu T 12. Niewielkie zmiany pozycji tułowia są osiągane wolną ręką trzymającą, popychającą albo podtrzymującą wózek lub udo. Dolna część tułowia dotyka tylnej części wózka. Ruchy ramienia do tyłu są ograniczone brakiem rotacji tułowia. Celowe ruchy wózka są zazwyczaj nieefektywne. Rodzaje porażeń ośrodkowych Porażenie dwukończynowe umiarkowanego stopnia.
Umiarkowane zaburzenia równowagi. Umiarkowana spastyczność kończyn dolnych (3 stopnia). BADMINTON NA WÓZKU klasa III BMW 3 Zawodnik z porażeniem dwukończynowym pionowym z uszkodzeniem na poziomie L 1 i niższym. Minimalną niesprawnością jest tu utrata siły mięśniowej co najmniej o 20 pkt. w jednej lub obu kończynach. Zawodnik siedzi wyprostowany, normalny zakres ruchów tułowia i ramienia. Ruchy tułowia aby zwiększyć zasięg są możliwe jedynie przy użyciu wolnego ramienia przytrzymującego, popychającego wózek lub udo. Celowe ruchy wózka są możliwe. Po rozpoczęciu ruchu ręki tułów nie może optymalnie wychylić się do przodu. Ruchy boczne nie są możliwe bez asysty wolnego ramienia. Rodzaje porażeń ośrodkowych Porażenie dwukończynowe poziome niewielkiego stopnia. Niewielkie zaburzenia równowagi. Spastyczność kończyn dolnych niewielkiego stopnia. Zawodnik nie może grać na stojąco. BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII klasa I BMSTL 1 Poważne upośledzenie nóg (równowagi statycznej i dynamicznej) 1. Ciężka odmiana polio obu nóg. 2. Amputacja jednej nogi powyżej kolana i jednej poniżej. 3. Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego. 4. Ciężkie porażenie dwukończynowe poziome. 5. Ciężkie porażenie połowicze włączając rękę grającą. BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII klasa II BMSTL 2 Zawodnik utrzymuje pozycję stojącą i ma obniżoną siłę mięśniową o co najmniej 20 pkt. w jednej lub obu kończynach dolnych lub równoważną niesprawność. Umiarkowane upośledzenie nóg 1. Jedna niesprawna noga. 2. Polio jednej nogi.
3. Amputacja jednej nogi poniżej kolana. 4. Sztywne biodro i kolano. 5. Zwichnięcie biodra z widocznym skróceniem kończyny. 6. Umiarkowany stopień uszkodzenia obu nóg. 7. Polio. 8. Amputacja obu kończyn poniżej kolana. 9. Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego, rozszczep kręgosłupa na poziomie S 1. BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII klasa III BMSTL 3 Zawodnik utrzymuje pozycję stojącą i ma obniżoną siłę mięśniową o 10-19 pkt. w jednej lub obu kończynach dolnych lub równoważną niesprawność. Łagodne upośledzenie nóg Sztywność pojedynczej kostki. Amputacja na poziomie śródstopia (min. 1/3 stopy). Podwichnięcie biodra. Ograniczenie ruchomości w zakresie jednego biodra, kolana lub kostki. Polio: utrata siły mięśniowej o co najmniej 10 pkt. w jednej lub obu kończynach dolnych. BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM POWYŻEJ TALII klasa I BMSTU 4 Poważne upośledzenie ręki niegrającej. Minimalna niesprawność: utrata 50 pkt. albo Amputacja jednej ręki na poziomie lub powyżej łokcia. Uszkodzenie splotu ramiennego z porażeniem całej kończyny górnej. Skrócenie kończyny górnej z niesprawną dłonią oraz równoważne niesprawności. Ręka grająca ze znaczną utratą szybkości podczas maksymalnego zamachu spowodowaną utratą siły mięśniowej, zakresu ruchu albo problemy równorzędne. Utrata szybkości musi być w kierunku uderzania. Utrata siły mięśniowej jest nie większa niż 4 stopnie w skali MRC w kierunku uderzania (zarówno forhend jak i bekhend) i obejmuje jeden z pobliskich stawów. Utrata zakresu ruchu o 30-50 % dotycząca przodozgięcia barku, wyprostu łokcia, nawracania przedramienia.
Spastyczne porażenie jednej kończyny niewielkiego stopnia lub atetoza. Oraz porównywalne niesprawności. BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM POWYŻEJ TALII klasa II BMSTU 5 Minimalna niesprawność to utrata 30 pkt. lub poważne albo umiarkowane upośledzenie ręki niegrającej. Amputacja jednej kończyny górnej poniżej łokcia ale powyżej nadgarstka. Uszkodzenie splotu ramiennego z pewnymi zachowanymi funkcjami. Wrodzony nieprawidłowy rozwój kończyny. RĘKA GRAJĄCA Łagodne upośledzenie ręki grającej. Amputacja palców lub nieprawidłowy rozwój z przykurczem. Sztywny nadgarstek z przykurczem. Osłabienie dłoni lub stawu kończyny górnej. Porównywalne niesprawności. GRZBIET I KADŁUB Znacząca utrata ruchomości o stałym charakterze i/lub skolioza powyżej 60 stopni mierzona metodą Comba (konieczne zdjęcie RTG). KARŁOWATY WZROST Maksymalna wysokość osoby kwalifikowanej do niesprawności nie może przekraczać 142 cm dla mężczyzn i 136 cm dla kobiet. Zawodnik musi dodatkowo posiadać inną niesprawność (nie dotyczy karłowatości przysadkowej). UWAGI 1. Zawodnik z postępującą niesprawnością motoryczną np. SM musi być kwalifikowany na nowo na początku każdych zawodów. 2. Zawodnicy, którzy nie są klasyfikowani według powyższych zasad: np. z ograniczeniem umysłowym, z chorobami serca, klatki piersiowej, brzucha, skóry, uszu lub oczu ale bez niesprawności motorycznej.
WSPÓŁZAWODNICTWO W KLASIE Z MNIEJSZYMI NIESPRAWNOŚCIAMI Jeżeli zawodnik wybiera współzawodnictwo w klasie z bardziej sprawnymi zawodnikami, musi w tej klasie pozostać do końca zawodów. BADMINTON DLA INWALIDÓW. ZMIANY PRZEPISÓW GRY Przepis 1.1. uzupełnia się tekstem: Dla inwalidów używa się następujących boisk: 1.1.1. Badminton na wózku: boiska do gry pojedynczej i gry podwójnej są jak na rysunkach F,G,H oraz I odpowiednio. 1.1.2. Badminton na stojąco (niedowład poniżej talii klasy I&II): boisko do gry pojedynczej jest jak na rysunku J. W badmintonie na wózku w przepisach 1.4. i 1.10. liczbę 1,55 zastępuje się liczbą 1,40, a liczbę 1,524 zastępuje się liczbą 1,372. Przepis 9.1.2. otrzymuje brzmienie: 9.1.2. serwujący i odbierający stoją na przeciwległych polach serwisowych po przekątnej albo są na właściwych polach serwisowych bez dotykania linii ograniczających te pola. Przepis 9.1.3. stosuje się tylko w badmintonie na stojąco z niedowładem powyżej talii. W badmintonie na wózku przepis ten otrzymuje brzmienie: 9.1.3. na początku serwu (przepis 9.2.) koła serwującego i odbierającego są nieruchome. Przepis 9.1.5. stosuje się w badmintonie na stojąco. W badmintonie na siedząco i na wózku słowo talii zastępuje się słowem pachy. Przepis 9.5. otrzymuje brzmienie: 9.5. W grze podwójnej w badmintonie na stojąco partnerzy mogą przyjąć na swoich boiskach dowolną pozycję nie zasłaniającą przeciwnego serwującego lub odbierającego. W grze podwójnej w badmintonie na siedząco i na wózku partnerzy są na przylegających polach serwisowych. Przepis 10.1.1. otrzymuje brzmienie: 10.1.1. Zawodnicy serwują i odbierają na swoich właściwych polach serwisowych.
Przepis 11.1. otrzymuje brzmienie: 11.1. Pola serwisowe w badmintonie na stojąco. 11.1.1. Zawodnik strony serwującej serwuje z prawego pola serwisowego gdy strona serwująca nie zdobywa lub zdobywa parzystą ilość punktów w danym secie. 11.1.2. Zawodnik strony serwującej serwuje z lewego pola serwisowego, gdy strona serwująca zdobywa nieparzystą ilość punktów w danym secie. 11.1.3. Wzór odwrotny stosuje się do partnerów. W przepisie 13.3.5. dopisuje się albo wózka. Dopisuje się przepisy 16.2.3. i 16.2.4.: 16.2.3. W badmintonie na wózku podczas meczu zawodnikowi można zezwolić na opuszczenie boiska do trzech minut w towarzystwie sędziego w celu zacewnikowania. 16.2.4. W badmintonie na wózku zawodnikowi można zezwolić na naprawę zepsutego wózka uwzględniając, że będzie to wykonane w możliwie najkrótszym czasie. Jeżeli zawodnik opuszcza boisko towarzyszy mu sędzia. Dopisuje się przepisy 18 i 19: 18. OGRANICZENIA RUCHOWE W badmintonie na wózku: 18.1. Odbijając lotkę zawodnik dowolną częścią tułowia dotyka siedzenia wózka. 18.2. Gdy lotka jest w grze stopy dotykają podnóżka. Stopy mogą być przyczepione do podnóżka. 18.3. Gdy lotka nie jest w grze dowolna część stopy może dążyć do dotknięcia podłoża. W szczególności zawodnik nie może używać stóp do hamowania lub podpierania się. 18.4. Bezpośrednio przed i uderzając lotkę zawodnik nie może dotykać podłoża dłońmi dla podpierania się. 18.5. Gdy lotka jest w grze podniesiony podnóżek nie może dotykać podłoża. 19. WYPOSAŻENIE WÓZKA 19.1. Ciało zawodnika może być przymocowane do wózka pasem elastycznym. 19.2. Wózek może być wyposażony w podpierające tylne koło wystające poza główne koła.
Uwaga: na wszystkich rysunkach Rysunek F Boisko i pole serwisowe do gry pojedynczej w badmintonie na wózku klasy III BMW3 Rysunek G Boisko i pole serwisowe do gry pojedynczej w badmintonie na wózku klas I&II BMW 1&2 Rysunek H Boisko i pole serwisowe do gry podwójnej w badmintonie na wózku klasy III - BMW3
Rysunek I Boisko i pole serwisowe do gry podwójnej w badmintonie na wózku klas I&II BMW 1&2 Rysunek J Boisko i pole serwisowe do gry pojedynczej w badmintonie na stojąco z niedowładem poniżej talii klas I&II Badminton na stojąco z niedowładem poniżej talii klasa III i niedowładem powyżej talii Ci inwalidzi grają na normalnym boisku gry pojedyncze i podwójne zgodnie z przepisami gry.