WYDANIE CZWARTE Marzec / Kwiecień 2013 Wielkanoc! Wielkanoc! Wielka radość w sercu, gdy stąpasz po świecie - kwitnącym kobiercu. Na stole pisanki pięknie malowane, wśród zieleni trawy cukrowy baranek. Bazie w wazoniku, ciasta i wędliny... WIELKANOC - i wielkie spotkanie Rodziny! Wesołych Świąt!!! Zdrowia, szczęścia, humoru dobrego, a, przy tym wszystkim stołu bogatego. Mokrego dyngusa, smacznego jajka. I niech, te święta będą jak bajka.
Tradycje i symbolika Świąt Wielkanocnych Wielkanoc: to najstarsze i najważniejsze święta chrześcijańskie, upamiętniające śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Święta te są ruchome, każdego roku przypadają w innym terminie - pomiędzy 22 marca a 25 kwietnia, czyli wtedy, kiedy w przyrodzie panuje już wiosna. Święta Zmartwychwstania: Poprzedza je: Wielki, czterdziestodniowy post, który rozpoczyna Środa Popielcowa. W tym dniu księża posypując głowy wiernych popiołem wypowiadają słowa:,,z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. Okres postu to czas duchowego przygotowywania się wiernych do świąt Zmartwychwstania poprzez udział w nabożeństwach wielkopostnych takich jak: rekolekcje, droga krzyżowa czy gorzkie żale. Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień: Bezpośredni okres przygotowań do świąt Wielkanocnych rozpoczyna Niedziela Palmowa i Wielki Tydzień. Niedziela Palmowa: Wprowadza nas w atmosferę wydarzeń bezpośrednio poprzedzających śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Tego dnia święcimy palmy. Poświęcenie palm odbywa się na pamiątkę uroczystego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy, kiedy to zgromadzony lud rzucał pod Jego stopy zielone gałązki palm. Wielki Czwartek: To dzień Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus, ustanowił sakramenty Eucharystii i Kapłaństwa oraz zapowiedział zdradę Judasza i zaparcie się Świętego Piotra. Podczas mszy św. w wielu kościołach praktykowany jest obrzęd obmywania nóg dwunastu osobom (na pamiątkę obmycia nóg uczniom przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy).Po Eucharystii Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do przygotowanej ciemnicy, gdzie rozpoczyna się Jego adoracja. We wszystkich kościołach milkną dzwony i organy na znak żałoby. Zastępują je drewniane kołatki. Wielki Piątek: To dzień męki i śmierci Pana Jezusa.W wielu parafiach po południu odbywają się Drogi Krzyżowe na wzór tej ostatniej -Jezusa na Golgotę. Podczas wieczornego nabożeństwa ma miejsce czytanie lub śpiewanie całej męki pańskiej z podziałem na role. Charakterystyczne dla Wielkiego Piątku jest też to, że kapłan przez chwilę leży krzyżem przed ołtarzem. Najważniejszą częścią liturgii jest adoracja krzyża. Po Eucharystii Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do przygotowanego grobu, przy którym zaciągają straże najczęściej strażacy i harcerze. Wielka Sobota: To dzień ciszy i adoracji Najświętszego Sakramentu złożonego do grobu, czas oczekiwania na Zmartwychwstania. Od samego rana w Wielką Sobotę Wierni oddają także pokłon krzyżowi oraz odbywa się święcenie pokarmów, które znajdą się na wielkanocnym stole. Niedziela Wielkanocna (zwana też Wielką Niedzielą): To dzień radosny, bo Chrystus powstał z martwych. Rozpoczyna go poranna Msza św. zwana Rezurekcją, którą poprzedza uroczysta procesja z Najświętszym Sakramentem wokół kościoła. Po powrocie do domu w gronie rodzinnym zasiada się do uroczystego śniadania wielkanocnego. Członkowie rodziny składają sobie życzenia, dzielą się świątecznym jajkiem. Wśród smakołyków na świątecznym stole nie może zabraknąć wielkanocnych baranków, zajączków, babek i mazurków. Stoły zdobione są bukietami z bazi i z pierwszych wiosennych kwiatów.
Poniedziałek Wielkanocny (zwany też Lanym Poniedziałkiem albo Śmigusem- dyngusem): To drugi dzień świąt. W Polsce w tym dniu dla żartów oblewa się wodą inne osoby nawet nieznajome. Należy jednak pamiętać, aby w oblewaniu zachować umiar. Święta Wielkanocne: Kojarzą się nam: z koszyczkiem, święconką, barankiem, kolorowymi pisankami, babką lukrowaną, mazurkiem i Lanym Poniedziałkiem. Do koszyczka na święconkę wkłada się obowiązkowo: chleb, jajka, wędlinę, sól, chrzan, babkę, baranka i pisankę. Święconką dzielimy się podczas Wielkanocnego śniadania. Koszyczek przykrywa się białą, haftowaną serwetką i ozdabia mirtem i bukszpanem. Baranek: To symbol Świąt Wielkanocnych. Ma on chorągiewkę z napisem,,alleluja i uosabia samego Chrystusa, który jako ofiarny baranek oddał życie za ludzi, by następnie zmartwychwstać i odnieść zwycięstwo nad śmiercią, złem i grzechem. Jajka,kurczaczki, pisanki, bazie: To symbole odradzającego się życia. Istnieje przekonanie, że podzielenie się jajkiem z bliskimi zacieśnia więzi Rodzinne. Jajka są tradycyjnym pokarmem tych świąt. Chleb: W tradycji chrześcijańskiej to symbol Ciała Chrystusa, zaś we wszystkich kulturach to pokarm niezbędny do życia. Wędlina: To pamiątka baranka paschalnego, którego Izraelici spożywali przed wyjściem z niewoli egipskiej. Sól: Ma nas chronić przed grzechem.
OPOWIADANIA DO POCZYTANIA DLA CAŁEJ RODZINY Bajeczka wielkanocna A. Galicy Wiosenne słońce tak długo łaskotało promykami gałązki wierzby, aż zaspane wierzbowe Kotki zaczęły wychylać się z pączków. - Jeszcze chwilkę mruczały wierzbowe Kotki daj nam jeszcze pospać, dlaczego musimy wstawać? A słońce suszyło im futerka, czesało grzywki i mówiło: - Tak to już jest, że wy musicie być pierwsze, bo za parę dni Wielkanoc, a ja mam jeszcze tyle roboty. Gdy na gałęziach siedziało już całe stadko puszystych Kotków, Słońce powędrowało dalej. Postukało złotym palcem w skorupkę jajka puk-puk i przygrzewało mocno. - Stuk-stuk zastukało coś w środku jajka i po chwili z pękniętej skorupki wygramolił się malutki, żółty Kurczaczek. Słońce wysuszyło mu piórka, na głowie uczesało mały czubek i przewiązało czerwoną kokardką. - Najwyższy czas powiedziało to dopiero byłoby wstyd, gdyby Kurczątko nie zdążyło na Wielkanoc. Teraz Słońce zaczęło rozglądać się dookoła po łące, przeczesywało promykami świeżą trawę, aż w bruździe pod lasem znalazło śpiącego Zajączka. Złapało go za uszy i wyciągnęło na łąkę. - Już czas, Wielkanoc za pasem odpowiedziało Słońce a co to by były za święta bez wielkanocnego Zajączka? Popilnuj Kurczaczka, jest jeszcze bardzo malutki, a ja pójdę obudzić jeszcze kogoś. - Kogo? Kogo? dopytywał się Zajączek, kicając po łące. - Kogo? Kogo? popiskiwało Kurczątko, starając się nie zgubić w trawie. - Kogo? Kogo? szumiały rozbudzone wierzbowe Kotki. A Słońce wędrowało po niebie i rozglądało się dokoła, aż zanurzyło złote ręce w stogu siana i zaczęło z kimś rozmawiać. - Wstawaj śpioszku mówiło baś, baś, już czas, baś, baś. A to coś odpowiedziało mu głosem dzwoneczka : dzeń-dzeń, dzeń-dzeń. Zajączek z Kurczątkiem wyciągali z ciekawości szyje, a wierzbowe Kotki pierwsze zobaczyły, że to coś ma śliczny biały kożuszek i jest bardzo małe. - Co to? Co to? pytał Zajączek. - Dlaczego tak dzwoni? piszczał Kurczaczek. I wtedy Słońce przyprowadziło do nich małego Baranka ze złotym dzwonkiem na szyi. - To już święta, święta, święta szumiały wierzbowe Kotki, a Słońce głaskało wszystkich promykami, nucąc taką piosenkę:
,,Historia żółtego kurczątka - B. Machoń Na wiejskim podwórku, w przytulnym kurniku, mieszkało sobie śliczne kurczątko ze swoją mamą- kurą i tatą-kogutem. Mama kura uczyła je dreptać po podwórku i wygrzebywać pazurkami z ziemi pyszne ziarenka i robaczki. Tata kogut pokazywał, jak trzeba wskakiwać na płot i piać donośnie- kukuryku. Oboje rodzice bardzo kochali swoje maleństwo. Aż nagle, któregoś dnia, a było to wczesna wiosna, kurczątko spostrzegło, że rodzice nie mają już dla niego tyle czasu. -Pii, pii... pobaw się ze mną, mamo- prosiło. -Ko, ko, ko gdakała kura, nie mama dzisiaj czasu, muszę znieść dużo jajek, ko, ko,ko Wielkanoc już blisko! pobaw się samo Maleństwo. I kura poszła znosić jajka. Kurczątko pobiegło do taty koguta. -Pi, pi... Nudzi mi się... Pobaw się ze mną tatusiu! -Kukuryku! Nie mam dziś czasu, muszę obudzić gospodynie i ogłosić całemu światu, że Wielkanoc już blisko. Pobaw się samo Maleństwo i kogut wskoczył na płot wołając donośnie kukuryku! Obrażone kurczątko poszło w świat. Na łące spotkało baranka. - Bee, bee, dokąd idziesz Maleństwo? Takie małe kurczątka nie powinny oddalać się same od domu, bee... - Pi,pii... Przez tę Wielkanoc nikt nie ma dla mnie czasu. Komu w ogóle potrzebne są te Święta? - Jak to, bee...nie wiesz? No to posłuchaj: - Święta potrzebne są kwiatom, żeby mogły kolorami przystroić świat. - Święta potrzebne są mamusiom, żeby mogły upiec pyszne wielkanocne ciasta: baby i mazurki. - Święta potrzebne są tatusiom, żeby mogli zaczarować jajka w kolorowe pisanki. - Święta potrzebne są też dzieciom, żeby mogły znaleźć prezenty od wielkanocnego zajączka. Aha! Pi, pii teraz już rozumiem, muszę szybko przeprosić rodziców, że byłem niegrzeczne, a potem pobiegnę sprawdzić czy wszystko już gotowe do Wielkanocy. Pi, pii do widzenia baranku.
JEŚLI MASZ OCHOTĘ WYTNIJ, OZDÓB I ZŁÓŻ KOSZYCZEK WIELKANOCNY. MOŻE W TYM ZADANIU POMOGĄ CI RODZICE?
Z OBRAZKÓW ZAMIESZCZONYCH PONIŻEJ, SPRÓBUJ WYKONAĆ KARTKĘ ŚWIĄTECZNĄ. MOŻESZ JE POKOLOROWAĆ, WYCIĄĆ, DOKLEIĆ RÓŻNE INNE OZDOBY. JEŚLI UDA CI SIĘ WYKONAĆ ZADANIE, TO PRZYNIEŚ GOTOWĄ KARTKĘ DO PRZEDSZKOLA (do 28.03.2013r.) A OTRZYMASZ NAGRODĘ.
O zgubnych skutkach niezaspokojenia potrzeby ruchu u dzieci Piękny zimowy dzień. Świeci słońce, kilka stopni poniżej zera, puszysty śnieg a w parku na spacerze nie ma ani jednego dziecka. Jesienią, gdy mży deszcz lub wieje wiatr jest podobnie. Za to zdecydowanie lepiej bywa wiosną i latem. Wówczas spotykamy dzieci trzymane za ręce i spacerujące noga za nogą wraz z rodzicami. Gdy dorośli pozwolą dzieciom na trochę samodzielności zaraz słychać upominanie: Nie biegaj bo się spocisz., Nie wchodź na murek bo spadniesz., Nie przeskakuj przez konar bo upadniesz i rozbijesz sobie głowę... Spotykamy też dzieci czteroletnie sprawne ruchowo wożone do przedszkola w wózkach lub wnoszone po schodach na rękach do sal. A przecież wszyscy wiemy, że sprawność fizyczna jest ważnym wskaźnikiem prawidłowego rozwoju psychoruchowego dziecka. Wiek przedszkolny to okres wzrastającej sprawności ruchowej. U starszych przedszkolaków i młodszych uczniów obserwuje się: - ogromną potrzebę ruchu i dlatego mówi się o nadruchliwości oraz o konieczności zaspokojenia głodu ruchu dzieci - korzystne zmiany w sprawności oraz koordynacji ruchowej i z tego powodu wiek przedszkolny nazywa się złotym wiekiem motoryczności. O rozwój fizyczny i sprawność ruchową przedszkolaków mają dbać zarówno rodzice jak i nauczyciele. Niepokojąco zwiększa się liczba rodziców, którzy nie należycie zaspakajają potrzebę ruchu u swoich dzieci. Nie zwracają również uwagi na wynikające z tego konsekwencje dla ich dziecka, innych dzieci a nawet dla personelu przedszkola. Zabiegani i zapracowani rodzice : - cieszą się, gdy ich dziecko długo i spokojnie siedzi przed telewizorem a potem dziwią się, że różni się ono od rówieśników, bo jest mniej sprawne, słabe ( chorowite) i szybko się męczy - nie stwarzają dziecku okazji do ruchowego wyżycia się, a potem uskarżą się, że jest nadmiernie ruchliwe, nie potrafi spokojnie usiedzieć przez chwilę i przeszkadza wszystkim w domu; - nie dbają o to, aby dziecko realizowało potrzebę ruchu przebywając jak najdłużej na powietrzu a potem są zaskoczeni, że dziecko jest słabe, mało odporne i często choruje. Zgodnie z prawidłowościami rozwoju fizycznego starszych przedszkolaków i młodszych uczniów monotonny nawet dwukilometrowy spacer za rękę jest dla dziecka bardzo męczący. Nie potrafi się ono dostosować do rytmu kroków dorosłego a trzymane stale za tą samą rękę deformuje kręgosłup. Jednocześnie to samo dziecko bez zmęczenia pokonuje drogę zdecydowanie dłuższą biegając, przeskakując przez przeszkody, wspinając się na konary, wbiegając na schody itp. Deszcz, wiatr, upał a nawet mróz nie może być przeszkodą w organizowaniu dzieciom pobytu na powietrzu, gdyż poprzez udział w zabawach ruchowych, grach zespołowych i zawodach sportowych dzieci nabędą tężyzny fizycznej i odporności zdrowotnej. Zasygnalizowane tu niekorzystne tendencje w wychowaniu rodzinnym wymuszają na nauczycielach przedszkola i szkoły nasilenie pracy w zakresie zaspakajania potrzeby ruchu w sposób korzystny dla rozwoju psychoruchowego dzieci. Odbywa się to dwa, trzy razy dziennie poprzez udział w zabawach z różnymi elementami ruchu np. biegu i pościgu, równowagi, podskoku i skoku, czworakowania, toczenia, rzutu, pokonywania przeszkód itp. organizowanych przez nauczyciela. Potrzebę ruchu dzieci zaspakajają również podczas codziennie prowadzonych ćwiczeń porannych a także w trakcie ćwiczeniach gimnastycznych prowadzonych przez nauczyciela dwa, trzy razy w tygodniu. Co każdy przedszkolak powinien umieć idąc do szkoły w zakresie sprawności fizycznej Zgodnie z nową podstawą programową dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w szkole podstawowej: - dba o swoje zdrowie - jest sprawne fizycznie lub jest sprawne w miarę swoich możliwości, jeżeli jest dzieckiem mniej sprawnym ruchowo - uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, sali gimnastycznej.
Ponieważ możliwości ruchowe starszych przedszkolaków i młodszych uczniów są ogromne dlatego współpraca z rodzicami w tym zakresie jest nieodzowna. Rodzice muszą zrozumieć, że dla prawidłowego rozwoju psychofizycznego każde dziecko ma brać udział w zabawach ruchowych, ćwiczeniach gimnastycznych a także w grach i zabawach sportowych organizowanych w sali oraz na powietrzu. Oto kilka porad i wskazówek dla rodziców ułatwiających wspólne zabawy z dziećmi. Gimnastyka ma być dla dziecka wesołą i radosną zabawą a dorosły powinien ćwiczyć razem z dzieckiem. Nie należy wydawać poleceń, komenderować, pouczać i ciągle upominać. Najlepiej gdy dziecko wraz z dorosłym bawi się w zabawy naśladowcze np. Skaczące piłeczki ( podskoki obunóż), Wiatr i liście ( skłony na boki i wirowanie dookoła siebie ), Zabawy kotków ( chodzenie na czworakach za piłką, wykonywanie kociego grzbietu ), Zanieś misiowi śniadanie ( przenoszenie na tacy drobnych klocków ). Tego typu zabawy nie tylko sprzyjają rozwojowi sprawności ruchowej ale także pobudzają wyobraźnię i fantazję a także podsuwają pomysły do różnorodnych zabaw tematycznych. Dzieci bardzo chętnie popisują się swoimi umiejętnościami i dlatego dobrze jest też nadawać ćwiczeniom gimnastycznym charakter nie tylko zabawowy ale także zadaniowy np. Przejdź po pniu drzewa.., Biegnij slalomem pomiędzy drzewami ( ustawionymi przeszkodami)., Idź przed siebie z książką położoną na głowie., Skacz raz na jednej, raz na drugiej nodze.. Podczas takich ćwiczeń dzieci wykazują się odwagą, sprytem, wytrwałością a także odczuwają radość z osiągniętego celu. Należy ( bez względu na pogodę) organizować dzieciom zabawy w wodzie ( pływanie) i z wodą (np. puszczanie okręcików w basenie, wlewanie lub przelewanie wody), na śniegu ( lepienie bałwana, rzucanie śnieżkami, jazda na sankach i nartach) i lodzie ( jazda na łyżwach ).Ważne jest zapewnienie dziecku podczas zabaw bezpieczeństwa zarówno gdy odbywają się one w mieszkaniu, w parku jak i na podwórku. Każde dziecko ma orientować się w tym, co mu wolno a czego nie wolno robić. Musi wiedzieć, że nie wolno skakać po meblach, wchodzić na zamarznięty staw, bawić się piłką blisko jezdni, wdrapywać się na wysokie drzewa itp. Dzieci sprawne ruchowo będą odznaczać się : - dobrym stanem zdrowia, gdyż ono w znacznym stopniu zależy od ruchu. Słaba koordynacja ruchowa jest przyczyną braku motywacji i unikania ćwiczeń - większą odpornością psychiczną i fizyczną, odbywa się to poprzez możliwość wyładowywania nadmiaru energii, rozładowywania emocji i uwolnienia napięć podczas ćwiczeń i zabaw ruchowych - pewnością siebie i zadowoleniem. Dzieci sprawne ruchowo odczuwają przyjemność z uczestniczenia w zabawach i ćwiczeniach gdyż mają świadomość, ile już potrafią. Są też dumne ze swojej samodzielności oraz zaradności - lepszymi umiejętnościami społecznymi, dzieci sprawne ruchowo łatwiej nawiązują kontakty z rówieśnikami potrafią współdziałać w zespole, są akceptowane społecznie i często stają się przywódcami w grupie. Bywają dzieci, które unikają zabaw i ćwiczeń ruchowych, bo nie mogą nadążyć za rówieśnikami, gorzej jeżdżą na rowerku, słabiej pływają itp. Te dzieci charakteryzują się niezręcznością ruchową, słabą koordynacją, wzrokowo ruchową i słabą płynnością ruchów. Napotykając na trudności zaczynają unikać danej aktywności ruchowej lub w ogóle przestają ćwiczyć. Brak ćwiczeń przyczynia się do nie rozwijania danej umiejętności, a więc do jeszcze większych trudności. To z kolei często powoduje odrzucenie dziecka przez rówieśników jego izolację a także wyśmiewanie się. W jaki sposób możemy pomóc dzieciom, które unikają aktywności ruchowej? Przede wszystkim stwarzać okazję do ruchu i razem z dzieckiem bawić się. Szukać takich form aktywności, które sprawiają dziecku zadowolenie i radość. Podczas wspólnych zabaw motywować, zachęcać poprzez przekonywanie i chwalenie za najdrobniejszy sukces. Nigdy nie należy zmuszać dziecka do aktywności fizycznej. Natomiast znaleźć wśród rówieśników dziecko z takim samymi możliwościami ruchowymi i w trakcie wspólnych zabaw, chwalić za podejmowane próby. Dzięki temu wzrośnie samoocena dziecka a z czasem i satysfakcja z pokonywania własnej słabości.
Dzień dobry, przepraszam, dziękuję "Jasiu, co się mówi?", "No, powiedz ładnie: dziękuję" - któż z nas nie był świadkiem podobnych rozmów lub sam nie strofował w ten sposób własnego dziecka? Chociaż dla większości z nas takie sformułowania stanowią zachętę do bycia uprzejmym i kulturalnym, w rzeczywistości są one strofowaniem i zawstydzaniem dziecka. Rzadko który maluch postawiony w takiej sytuacji wypowiada bez zająknięcia, z uśmiechem, oczekiwany przez rodziców, czy opiekunów zwrot grzecznościowy. Dlaczego? Albo z powodu nieśmiałości, albo - znacznie częściej - dlatego, że musi się głęboko zastanowić, "co się mówi?" Dziecko, co się mówi? Czy nasze dziecko wita się z sąsiadami mijanymi na klatce schodowej, z rodzicami kolegów i koleżanek z przedszkola lub szkoły, z nauczycielami i innymi bliższymi i dalszymi znajomymi? Czy mówi "dzień dobry" ekspedientkom w sklepie i osobom w każdym innym miejscu tego rodzaju, z którymi wypada się przywitać? Czy dziękuje za otrzymane prezenty? Czy przeprasza, gdy niechcący kogoś potrąci? Tak? To świetnie, pytanie tylko: czy robi to z własnej woli, automatycznie, czy też za każdym razem trzeba mu o tym przypominać? Nie? Dlaczego nie? Może dlatego, że sami tak nie postępujemy? Rodzicu, co się mówi? Każdy rodzic chce, by jego dziecko było grzeczne, uprzejme i kulturalne. Trudno jednak wymagać od malucha, by robił coś, czego nie robią jego rodzice. Skąd dziecko ma wiedzieć, "co się mówi?", gdy na co dzień nie słyszy tych słów z ust rodziców? Jakże często nie witamy się z kimś, bo oczekujemy, że to on jako pierwszy powinien się przywitać. W sklepach i instytucjach nie mówimy "dzień dobry", "dziękuję" ani "do widzenia", bo przecież ich pracownicy nie są naszymi znajomymi i zakładamy, że wypowiadane przez nich zwroty grzecznościowe są wyuczone i nieszczere (nawet jeśli - to co z tego? czy to usprawiedliwia naszą nieuprzejmość?). A w kontaktach z własnym dzieckiem? Jak często zapominamy podziękować malcowi za drobne prezenty, jakie od niego otrzymujemy... Jak wielu z nas uważa, że przeproszenie dziecka za cokolwiek zburzyłoby nasz rodzicielski autorytet... Powiedz ładnie: "dziękuję" Tymczasem uprzejmość jest pewnego rodzaju nawykiem. Nie da się nauczyć dziecka uprzejmości, wpajając mu od pewnego momentu (zresztą: od kiedy? od kiedy nauczy się mówić? od kiedy pójdzie do przedszkola?), co należy mówić w określonych sytuacjach i za każdym razem o tym przypominając. W ten sposób można osiągnąć tylko tyle, że maluch będzie uprzejmy jedynie przy rodzicach i tylko przez jakiś czas - tak długo, jak długo rodzice będą mu przypominać "co się mówi". Małe dzieci naśladują swoich rodziców, a na to, jakimi ludźmi będą one, gdy dorosną, ogromny wpływ mają wzorce wyniesione z domu. Jeśli więc chcemy, by nasze maluchy były miłymi, uprzejmymi dziećmi, a w przyszłości kulturalnymi dorosłymi, sami takimi bądźmy - nie strofujmy, nie napominajmy, lecz na co dzień dawajmy im dobry przykład. Ktoś musi jako pierwszy powiedzieć "dzień dobry".
Który z obrazków najbardziej się Tobie podoba? Pokoloruj go według własnego pomysłu.
COŚ DLA MALUCHA Kotek wybrał się na spacer, zobaczył smutne kwiaty w ogrodzie. Dlaczego jesteście smutne? zapytał. Na to kwiatki odpowiedziały: Bo nie jesteśmy kolorowe! - Nie martwcie się, pomaluję was! I kotek zabrał się zaraz do pracy. Najwyższy kwiat pomalował na kolor serca, a najniższy na kolor nieba. Kwiatek w środku miał barwę,jak słońce. Czy już wiesz, jakie to były kolory? Pomaluj kwiatki w taki sam sposób, jak zrobił to kotek. Policz, ile jest kwiatków, możesz jeszcze coś dorysować i pokolorować słońce.