Nasza Galaktyka

Podobne dokumenty
Zderzenie galaktyki Andromedy z Drogą Mleczną

Budowa Galaktyki. Materia rozproszona Rozkład przestrzenny materii Krzywa rotacji i ramiona spiralne

Grawitacja - powtórka

Wykład 10 - Charakterystyka podstawowych systemów gwiazdowych: otoczenie Słońca, Galaktyka, gromady gwiazd, galaktyki, grupy i gromady galaktyk

Po co wymyślono ciemną materię i ciemną energię. Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

Galaktyka. Rysunek: Pas Drogi Mlecznej

Dane o kinematyce gwiazd

Egzamin maturalny z fizyki i astronomii 5 Poziom podstawowy

Odległość mierzy się zerami

Galaktyki i Gwiazdozbiory

Analiza spektralna widma gwiezdnego

Teoria Wielkiego Wybuchu FIZYKA 3 MICHAŁ MARZANTOWICZ

LX Olimpiada Astronomiczna 2016/2017 Zadania z zawodów III stopnia. S= L 4π r L

Metody wyznaczania masy Drogi Mlecznej

Wszechświat w mojej kieszeni. Wszechświat mgławic. Grażyna Stasińska. Nr. 1. Obserwatorium paryskie ES 001

12.1 Słońce. Ogromna moc promieniowania Słońca to skutek zarówno ogromnych rozmiarów, jak i wysokiej temperatury powierzchni.

Od Wielkiego Wybuchu do Gór Izerskich. Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny UWr Zakład Fizyki Słońca CBK PAN

Tworzenie protonów neutronów oraz jąder atomowych

Ekspansja Wszechświata

Synteza jądrowa (fuzja) FIZYKA 3 MICHAŁ MARZANTOWICZ

Planety w układach podwójnych i wielokrotnych. Krzysztof Hełminiak

Liceum dla Dorosłych semestr 1 FIZYKA MAŁGORZATA OLĘDZKA

PROJEKT KOSMOLOGIA PROJEKT KOSMOLOGIA. Aleksander Gendarz Mateusz Łukasik Paweł Stolorz

Kontrola wiadomości Grawitacja i elementy astronomii

Astronomia galaktyczna

Sprawdzian 2. Fizyka Świat fizyki. Astronomia. Sprawdziany podsumowujące. sin = 0,0166 cos = 0,9999 tg = 0,01659 ctg = 60,3058

To ciała niebieskie o średnicach większych niż 1000 km, obiegające gwiazdę i nie mające własnych źródeł energii promienistej, widoczne dzięki

ETAP II. Astronomia to nauka. pochodzeniem i ewolucją. planet i gwiazd. na wydarzenia na Ziemi.

ALMA. Atacama Large (sub)millimeter Array

14 POLE GRAWITACYJNE. Włodzimierz Wolczyński. Wzór Newtona. G- stała grawitacji 6, Natężenie pola grawitacyjnego.

Układ słoneczny, jego planety, księżyce i planetoidy

Astronomiczny elementarz

pobrano z serwisu Fizyka Dla Każdego zadania fizyka, wzory fizyka, matura fizyka

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

S C E N A R I U S Z L E K C J I. przeprowadzonej w X LO w Krakowie dla uczniów klasy drugiej o profilu matematyczno- fizycznym

Efekt Dopplera. dr inż. Romuald Kędzierski

Odległości Do Gwiazd

Ewolucja w układach podwójnych

Uogólniony model układu planetarnego

Rozciągłe obiekty astronomiczne

Czarna dziura obszar czasoprzestrzeni, którego, z uwagi na wpływ grawitacji, nic, łącznie ze światłem, nie może opuścić.

Oddziaływanie podstawowe rodzaj oddziaływania występującego w przyrodzie i nie dającego sprowadzić się do innych oddziaływań.

W poszukiwaniu nowej Ziemi. Andrzej Udalski Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Warszawskiego

Astronomia. Znając przyspieszenie grawitacyjne planety (ciała), obliczyć możemy ciężar ciała drugiego.

Materiały edukacyjne Tranzyt Wenus Zestaw 3. Paralaksa. Zadanie 1. Paralaksa czyli zmiana

GRAWITACJA I ELEMENTY ASTRONOMII

Sztuczny satelita Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym

Grawitacja. Wykład 7. Wrocław University of Technology

Ruch obiegowy Ziemi. Ruch obiegowy Ziemi. Cechy ruchu obiegowego. Cechy ruchu obiegowego

Liceum dla Dorosłych semestr 1 FIZYKA MAŁGORZATA OLĘDZKA

Czarne dziury. Grażyna Karmeluk

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

ASTRONOMIA Klasa Ia Rok szkolny 2012/2013

Konkurs Astronomiczny Astrolabium V Edycja 29 kwietnia 2019 roku Klasy IV VI Szkoły Podstawowej Odpowiedzi

Co ma wspólnego czarna dziura i woda w szklance?

Układ Słoneczny Pytania:

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Konkurs Astronomiczny Astrolabium IV Edycja 26 kwietnia 2017 roku Klasy I III Gimnazjum Test Konkursowy

Sprawdzian Na rysunku przedstawiono siłę, którą kula o masie m przyciąga kulę o masie 2m.

Astronomia na egzaminie maturalnym. Część 2

1. Obserwacje nieba 2. Gwiazdozbiór na północnej strefie niebieskiej 3. Gwiazdozbiór na południowej strefie niebieskiej 4. Ruch gwiazd 5.

SPRAWDZIAN NR Merkury krąży wokół Słońca po orbicie, którą możemy uznać za kołową.

Wszechświat: spis inwentarza. Typy obiektów Rozmieszczenie w przestrzeni Symetrie

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

Ekosfery. Gimnazjum Klasy I III Doświadczenie konkursowe nr 5

Rozważania rozpoczniemy od fal elektromagnetycznych w próżni. Dla próżni równania Maxwella w tzw. postaci różniczkowej są następujące:

FIZYKA III MEL Fizyka jądrowa i cząstek elementarnych

Skala jasności w astronomii. Krzysztof Kamiński

Wpływ pól magnetycznych na rotację materii w galaktykach spiralnych. Joanna Jałocha-Bratek, IFJ PAN

Klimat na planetach. Szkoła Podstawowa Klasy VII-VIII Gimnazjum Klasa III Doświadczenie konkursowe 2

Sens życia według gwiazd. dr Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny Uniwersytet Wrocławski

LIV Olimpiada Astronomiczna 2010 / 2011 Zawody III stopnia

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

ZOO galaktyk i odkrywanie egzoplanet poprzez EU-HOU w internecie. dr Krzysztof Rochowicz Zakład Dydaktyki Fizyki UMK

Budowa i ewolucja gwiazd I. Skale czasowe Równania budowy wewnętrznej Modele Diagram H-R Ewolucja gwiazd

Układ Słoneczny. Powstanie Układu Słonecznego. Dysk protoplanetarny

Pozorne orbity planet Z notatek prof. Antoniego Opolskiego. Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny UWr Zakład Fizyki Słońca CBK PAN

Praca. Siły zachowawcze i niezachowawcze. Pole Grawitacyjne.

Galaktyki aktywne II. Przesłanki istnienia,,centralnego silnika'' Dyski akrecyjne Czarne dziury

Ewolucja galaktyk. Agnieszka Pollo Instytut Problemów Jądrowych Warszawa Obserwatorium Astronomiczne UJ Kraków

Teoria ewolucji gwiazd (najpiękniejsza z teorii) dr Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny Uniwersytetu Wrocławskiego

4π 2 M = E e sin E G neu = sin z. i cos A i sin z i sin A i cos z i 1

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

Ruchy planet. Wykład 29 listopada 2005 roku

Ciała drobne w Układzie Słonecznym

Gimnazjum klasy I-III

Czy można zobaczyć skrócenie Lorentza?

Diagram Hertzsprunga Russela. Barwa gwiazdy a jasność bezwzględna

Budowa i ewolucja gwiazd I. Skale czasowe Równania budowy wewnętrznej Modele Diagram H-R Ewolucja gwiazd

LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE. Ćwiczenie nr 3 Temat: Wyznaczenie ogniskowej soczewek za pomocą ławy optycznej.

Wstęp do astrofizyki I

Ciemna materia w sferoidalnych galaktykach karłowatych. Ewa L. Łokas Centrum Astronomiczne PAN, Warszawa

Metody poszukiwania egzoplanet (planet pozasłonecznych) Autor tekstu: Bartosz Oszańca

DYNAMIKA dr Mikolaj Szopa

Jak zmieni się wartość siły oddziaływania między dwoma ciałami o masie m każde, jeżeli odległość między ich środkami zmniejszy się dwa razy.

( W.Ogłoza, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Pracownia Astronomiczna)

Cząstki elementarne z głębin kosmosu

Następnie powstały trwały izotop - azot-14 - reaguje z trzecim protonem, przekształcając się w nietrwały tlen-15:

GRAWITACJA MODUŁ 6 SCENARIUSZ TEMATYCZNY LEKCJA NR 2 FIZYKA ZAKRES ROZSZERZONY WIRTUALNE LABORATORIA FIZYCZNE NOWOCZESNĄ METODĄ NAUCZANIA.

5.1. Powstawanie i rozchodzenie się fal mechanicznych.

Transkrypt:

13.1.1 Nasza Galaktyka Skupisko ok. 100 miliardów gwiazd oraz materii międzygwiazdowej składa się na naszą Galaktykę (w odróżnieniu od innych pisaną wielką literą). Większość gwiazd (podobnie zresztą jak gaz i pył) koncentruje się w stosunkowo cienkim dysku; jego średnica to ok. 1,2 10 21 m, grubość zaś ok. 2 10 19 m zatem stosunek średnicy do grubości wynosi ok. 60:1. Dla porównania, w przypadku płytki DVD analogiczny stosunek wynosi 100:1. Tak więc przybliżony model w skali naszej Galaktyki uzyskamy umieszczając dwie płytki DVD obok siebie. Należy jednak zwrócić uwagę, że powierzchnia dysku Galaktyki jest bardzo rozmyta, średnia odległość między gwiazdami rośnie stopniowo w miarę oddalania się od płaszczyzny dysku. Jego grubość jest więc wielkością w pewnym sensie umowną. Droga Mleczna to obraz naszej Galaktyki widzianej od wewnątrz. Widzimy ją jako pasmo gwiazd i materii międzygwiazdowej otaczającej Ziemię. Światło licznych odległych gwiazd zlewa się w mglistą poświatę. Te gwiazdy i obłoki materii międzygwiazdowej, które obserwujemy poza płaszczyzną Drogi Mlecznej, znajdują się stosunkowo blisko Słońca i dlatego możemy je dostrzec w dowolnym kierunku (patrz rys. 13.3). Rys. 13.3 Schematyczny obraz fragmentu dysku Galaktyki w okolicy Słońca. Bliskie gwiazdy odnajdziemy w dowolnym kierunku, bardziej odległe będą koncentrować się wzdłuż płaszczyzny Galaktyki i składać się na obraz Drogi Mlecznej. Grubość dysku Galaktyki nie jest jednakowa: w środku występuje tzw. centralne zgrubienie. Tam również zagęszczenie gwiazd i materii międzygwiazdowej jest największe, a w samym środku istnieje silne źródło promieniowania. Astronomowie prześledzili ruch gwiazd w otoczeniu tego centralnego obiektu i oszacowali jego masę na ok. 4 miliony mas Słońca. Ponieważ zajmuje niewielki obszar, a bezpośrednio nie możemy go zobaczyć, jest to z pewnością olbrzymia czarna dziura (czyli obiekt tak gęsty, że nawet światło ma zbyt małą prędkość, by uciec z jej powierzchni ). Nie możemy dokładnie przyjrzeć się samemu centrum Galaktyki, gdyż jest ono mocno zasłonięte przez grube warstwy pyłu i tylko promieniowanie podczerwone i radiowe może przez te gęste obszary przeniknąć. Struktura dysku Galaktyki obejmuje kilka ramion spiralnych. Mogłoby się wydawać, że gwiazdy wykazują silną tendencję do koncentrowania się w tych ramionach, ale tak nie jest! Koncentracja gwiazd i materii gwiazdowej nie wykazuje dużych różnic w obrębie dysku.

Natomiast ramiona zawierają więcej jasnych gwiazd i rozświetloną przez nie materię międzygwiazdową. Jakie jest położenie Słońca względem ramienia spiralnego? Słońce leży na krawędzi ramienia, mniej więcej w połowie odległości od centrum Galaktyki do jej zewnętrznych granic. Z Ziemi nie jest łatwo dostrzec strukturę spiralną, ale np. obserwacje radiowe obłoków wodoru ujawniają ich istnienie. Dysk galaktyczny otoczony jest przez halo, jak to ilustruje rys. 13.4. W halo odnajdziemy znacznie mniej gwiazd niż w dysku, prawie nie ma tam też materii międzygwiazdowej. Ze względu na dużą objętość, obszar ten w istotny sposób wprowadza swój wkład do masy całej Galaktyki. Większość gwiazd halo koncentruje się w gromadach kulistych (fot. 13.5), zawierających miliony gwiazd; wbrew pierwszemu wrażeniu, nawet w centralnych obszarach gromad kulistych odległości gwiazd w porównaniu do ich rozmiarów są naprawdę duże. Gromady gwiazd należące do dysku są o wiele mniej upakowane i mają bardziej nieregularny kształt to gromady otwarte. Rys. 13.4. Halo naszej Galaktyki, obejmujące jej dysk. Nie znamy dokładnie rozmiarów tego obszaru. Fot. 13.5 Gromada kulista M13. Jej średnica wynosi ok. 10 18 m, co stanowi 1/1000 rozmiarów dysku Galaktyki.

Tabela 13.2 podsumowuje naszą wiedzę o rozmiarach i odległościach w Galaktyce, warto poświęcić chwilę na stworzenie modelu w skali, który lepiej oddaje te wartości. Tab. 13.2 Rozmiary i odległości w Galaktyce Rozmiar lub odległość Wartość [m] Promień Ziemi 6,37 10 6 Promień Słońca 6,96 10 8 Średnia odległość Ziemi od Słońca 1,50 10 11 Odległość najbliższej gwiazdy (Proxima Centauri) Grubość dysku Galaktyki (w przybliżeniu, poza centralnym zgrubieniem) 3,99 10 16 2 10 19 Średnica dysku Galaktyki (w przybliżeniu) 1,2 10 21 13.1.2 Obrót Galaktyki Gwiazdy i materia międzygwiazdowa w Galaktyce nie są nieruchome. W dysku dominuje obrót wokół centrum, pokazany na rys. 13.6. Większość gwiazd i materii międzygwiazdowej uczestniczy w tym ruchu krążąc po orbitach kołowych wokół środka. Jak widać na rysunku, im dalej od centrum Galaktyki, tym mniejszy fragment orbity pokonuje obiekt w tym samym czasie. Po 60 mln lat, Słońce (B) wykonało ćwierć obiegu, ale gwiazda na krawędzi dysku (A) pokonała w tym samym czasie mniejszą część swojej orbity. Rys. 13.6. Obrót naszej Galaktyki. Symbole A, B i C pokazują 4 położenia wybranych gwiazd w różnej odległości od centrum, każde kolejne po upływie 20 mln lat od poprzedniego.

Jaki jest okres obiegu Słońca wokół środka Galaktyki? Ponieważ Słońce pokonało ćwierć swej orbity w ciągu 60 mln lat, okres jednego obrotu wyniesie 240 mln lat. Podobnie jak Słońce, pozostałe obiekty położone w tej samej odległości, obiegają środek Galaktyki w ciągu 240 mln lat. Bliżej środka okres ten jest krótszy, a dalej dłuższy. Gwiazdy poruszają się wokół centrum Galaktyki wskutek oddziaływania grawitacyjnego. W ten sposób wyjaśniamy zarówno ruch w płaszczyźnie dysku, jak i poza nią. Poza płaszczyzną dysku ruch jest mniej uporządkowany. Co prawda gwiazdy i gromady kuliste obiegają środek Galaktyki, ale mogą to robić we wszystkich kierunkach. Badanie ruchu obiektów położonych coraz dalej od centrum ujawniło niezwykłą cechę. Na podstawie odległości i okresu obiegu możemy w łatwy sposób (z uogólnionego III prawa Keplera) określać masę centralnego obiektu. Okazuje się, że dla obiektów odległych prędkość liniowa ich ruchu prawie wcale nie maleje (jak to jest np. dla kolejnych planet w Układzie Słonecznym), a co za tym idzie masa określana na podstawie ich ruchu jest większa niż ta, którą możemy w jakikolwiek sposób dostrzec! Tę formę masy, która przejawia się tylko poprzez oddziaływanie grawitacyjne nazywamy ciemną materią. Jak się ocenia, może jej być nawet 10-krotnie więcej niż zwykłej materii, przy czym większość znajduje się właśnie w halo. Natura ciemnej materii pozostaje zagadkowa i jest przedmiotem gorących debat teoretyków. Ramiona spiralne nie są trwałymi tworami; są raczej jak korki na autostradzie. Gwiazdy do nich wchodzą i wychodzą. To samo dotyczy gazu międzygwiazdowego. Gdy obłok gazu dostaje się do ramienia, zostaje nieco sprężony. Zapoczątkowuje to dalszą kontrakcję i powstawanie gromad otwartych gwiazd. Pozostałości gazu po procesie tworzenia gwiazd zostają rozświetlone przez młode słońca (patrz fot. 13.7). Po upływie kilku milionów lat, gdy obszary nowo powstałych gwiazd i otaczających je pozostałości gazu wydostają się z ramion, resztki materii rozpraszają się, a krótko żyjące masywne gwiazdy wybuchają jako supernowe. Tak więc ramiona spiralne to rozświetlone przez nowo powstające słońca obszary. Gwiazdy powstają również poza ramionami, ale zdecydowanie rzadziej. Poza ramionami mniej masywne gwiazdy kontynuują swój żywot, a gromady otwarte stopniowo ulegają rozproszeniu. Po pewnym czasie powrócą po raz kolejny do obszaru ramion, podobnie jak np. Słońce, które robiło to już wielokrotnie. Fot. 13.7 Młoda gromada gwiazd w obszarze obłoku międzygwiazdowego gazu i pyłu. Rozmiar tego obszaru to ok. 1,6 10 17 m. Fot. HST, NASA.