Biuletyn MSSF. Naprzeciw standardom. W tym wydaniu: W oczekiwaniu na aktualizację projektu standardu leasingu

Biuletyn MSSF Naprzeciw standardom W tym wydaniu: W oczekiwaniu na aktualizację projektu standardu leasingu Wydanie 01/2013, marzec 2013

Spis treści W oczekiwaniu na aktualizację projektu standardu leasingu 3 Wprowadzenie 3 Zakres 4 Definicja leasingu 4 Krótkoterminowe umowy leasingu 5 Data rozpoczęcia leasingu czy data rozpoczęcia okresu leasingu? 5 Okres leasingu 5 Opłaty leasingowe 7 Opcja wykupu 9 Stopa dyskonta 9 Rozliczenia po stronie leasingobiorcy ujmowanie kosztów 10 Umowy zawierające składniki leasingowe i nieleasingowe 11 Wewnętrzny charakter transakcji 12 Opłaty leasingowe przed rozpoczęciem umowy i zachęty leasingowe 12 Zmiany umowy lub okoliczności 12 Rozliczenia po stronie leasingodawcy 12 Wymogi dotyczące prezentacji i ujawnień 15 Inne kwestie dotyczące leasingu 18 Data wejścia w życie i dalsze działania 22 Załącznik A Rozliczenia po stronie leasingobiorcy obejmujące ponowną ocenę możliwości przedłużenia umowy leasingu 23 Załącznik B Rozliczanie zmiennych opłat leasingowych zależnych od indeksu lub stawki 25 Załącznik C Przykład rozliczeń po stronie leasingobiorcy 26 Załącznik D Przykład rozliczeń po stronie leasingodawcy 28 Nasze publikacje i przydatne linki 30 Kontakt 32

W oczekiwaniu na aktualizację projektu standardu leasingu Wprowadzenie W sierpniu 2010 roku Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) oraz amerykańska Financial Accounting Standards Board, czyli FASB (zwane łącznie Radami) opublikowały wspólny projekt standardu zawierający propozycje fundamentalnych zmian sposobów rozliczania umów leasingu. Od stycznia 2011 roku Rady weryfikują przedstawione w nim propozycje w oparciu o opinie zebrane w formie listów, podczas obrad okrągłego stołu lub sesji prezentacyjnych. Prace weryfikacyjne dobiegają właśnie końca. Wiele propozycji zawartych w pierwotnym projekcie uległo fundamentalnej zmianie. Wśród proponowanych zmian znajduje się propozycja ujmowania przez leasingobiorców wszystkich umów o maksymalnym okresie leasingu przekraczającym 12 miesięcy w sprawozdaniu z sytuacji finansowej. Wszystkie bezwarunkowe umowy leasingu będą rozliczane liniowo lub przyśpieszoną metodą ujmowania kosztów w zależności od wyniku testu klasyfikacji umów leasingu, który będzie obejmował analizę cech składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu oraz warunków umowy. Proponuje się podobny model dla leasingodawcy, zbliżony do dzisiejszego rozliczania metodą liniową umów leasingu operacyjnego, bez konieczności wyksięgowania składnika aktywów objętego umową czy początkowego zysku/ straty, oraz metodę należności i wartości rezydualnej, ujmującą należności z tytułu leasingu i oprocentowanie wartości rezydualnej składnika aktywów. Test klasyfikacji modeli leasingodawcy będzie analogiczny do testu proponowanego po stronie leasingobiorcy. Ze względu na znaczący zakres zmian w porównaniu z pierwotną wersją projektu standardu, rady zdecydowały się ponownie przedstawić projekt potencjalnym użytkownikom. Jego wydanie przewiduje się na drugi kwartał 2013 roku. Streszczenie Oczekiwany zaktualizowany projekt standardu dotyczącego leasingu będzie zawierał następujące propozycje: Ujmowanie aktywów i zobowiązań u leasingobiorcy wszystkich leasingów innych niż krótkoterminowe. Koncepcja leasingu operacyjnego ulega eliminacji. Propozycja zwiększy wartość aktywów i zobowiązań leasingowych ujmowanych w sprawozdaniu z sytuacji finansowej, co będzie miało wpływ na wskaźniki finansowe w kowenantach kredytowych. Wprowadza dwie metody ujmowania kosztów u leasingobiorcy: ujęcie liniowe dla większości umów leasingu nieruchomości oraz przyśpieszone ujmowanie kosztów leasingu sprzętu. Zmienia się prezentacja kosztów leasingowych w sprawozdaniu z całkowitych dochodów w zależności od rodzaju umowy leasingowej. W przypadku niektórych umów klasyfikowanych obecnie jako leasing operacyjny koszty najmu zostaną zastąpione kosztami amortyzacji i odsetek, zaś suma kosztów będzie ujmowana wcześniej w okresie leasingu. Wobec tego wskaźniki finansowe, takie jak zysk przed odsetkami, podatkami i amortyzacja (EBITDA) ulegną zmianie. Podwójny model dla leasingodawcy, wymagający zastosowania modelu należności i wartości rezydualnej lub modelu leasingu operacyjnego. Dokonuje się testu klasyfikacji leasingowej w oparciu o stopień zużycia składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu. Modyfikacje wytycznych w obszarach identyfikacji umów leasingowych, okresu leasingu i zmiennych opłat leasingowych. Znaczące ujawnienia wymagane zarówno po stronie leasingodawcy, jak i leasingobiorcy. Zastosowanie pełnego lub zmodyfikowanego modelu retrospektywnego zastosowania standardów do istniejących umów leasingu operacyjnego. W obu przypadkach konieczna jest korekta danych porównawczych. Jednostki posiadające umowy leasingu finansowego (w US GAAP zwane leasingiem kapitałowym ) mogą przenieść na przyszłe okresy kwoty ujęte na pierwszy dzień zastosowania lub zastosować pełną metodę retrospektywną. Niniejsze wydanie biuletynu poświęcone jest porównaniu propozycji, które ukażą się w projekcie zmienionym w toku prac obu Rad w latach 2011 i 2012 do jego wersji pierwotnej z roku 2010. Propozycje te mogą oczywiście ulec dalszym zmianom w toku opracowywania ostatecznej wersji projektu. Wymogi dotyczące nowego standardu regulującego rozliczanie umów leasingu będą zależały od wyników dalszych prac. Biuletyn MSSF 3

4 Zakres Zmodyfikowany projekt standardu ma na celu potwierdzenie tymczasowych decyzji zawartych w pierwotnej wersji wstępnego projektu standardu, wykluczających z swojego zakresu: umów leasingowych dotyczące wydobycia surowców, ropy, gazu ziemnego i podobnych nieodnawialnych zasobów, umów leasingowych dotyczące koncesji na świadczenie usług wchodzących w zakres KIMSF 12 Umowy na usługi koncesjonowane (tylko MSSF); umów leasingowych dotyczące aktywów biologicznych, w tym tarcicy (dla celów US GAAP). Poza tym, ponieważ proponowany zakres standardu obejmie wszystkie rodzaje aktywów, nie tylko rzeczowe aktywa trwałe, Rady zdecydowały, że nie będzie on wymagał od jednostek sprawozdawczych rozliczania umów leasingu aktywów niematerialnych zgodnie z proponowanymi zasadami. Definicja leasingu Definicja leasingu zawarta w projekcie opiera się w dużej mierze o definicję z interpretacji KIMSF 4 Ustalenie, czy umowa zawiera leasing, która wymaga rozliczania umowy jako leasingu, jeżeli przenosi ona prawo do kontroli wykorzystania określonego składnika aktywów. Potencjalni użytkownicy wyrażali obawy, że definicja leasingu jest zbyt szeroka i wobec tego za leasing zostanie uznanych wiele umów o świadczenie usług. Definicja leasingu nabiera znaczenia dla wielu leasingobiorców w związku z zawartą w standardzie propozycją eliminacji leasingu operacyjnego. W toku modyfikacji Rady podjęły decyzję o zmianie definicji zawartej w projekcie standardu. Oczekuje się, że zgodnie z definicją zawartą w zmodyfikowanym projekcie, umowa zostanie uznana za leasing, jeżeli jej realizacja jest uzależniona od korzystania z określonego składnika aktywów, a umowa przenosi prawa do sprawowania kontroli nad użytkowaniem tego składnika na wyznaczony okres czasu w zamian za zapłatę. Zmodyfikowana propozycja podtrzymuje koncepcję, że musi być możliwa bezpośrednia lub pośrednia identyfikacja danego składnika aktywów (np. za pomocą numeru seryjnego), ale jednostka sprawozdawcza musi uwzględnić prawo leasingodawcy do zastąpienia tego składnika aktywów innym. Umowa nie stanowi leasingu, jeżeli wymiana danego składnika aktywów jest dla jego właściciela opłacalna w sensie technicznym i ekonomicznym, bez konieczności uzyskania zgody klienta. Zmodyfikowana propozycja ma również podkreślać, że składnik aktywów stanowiący przedmiot leasingu (np. podłoga budynku) może stanowić fizycznie wyodrębnioną część większego składnika aktywów, jeżeli część tę bezpośrednio lub pośrednio wskazano w umowie. Część większego składnika aktywów, która nie jest wyodrębniona fizycznie (np. 50% pojemności rurociągu) nie stanowi konkretnego składnika aktywów. Zmodyfikowany projekt powinien opierać się o koncepcję kontroli podobną do przedstawionej w projekcie standardu dotyczącego ujmowania przychodów, gdzie umowa przenosi prawo do kontroli nad użytkowaniem określonego składnika aktywów, jeżeli klient ma możliwość kierowania jego wykorzystaniem i czerpania z niego korzyści w okresie leasingu. Obejmują one zarówno korzyści ekonomiczne wynikające bezpośrednio z wykorzystania danego składnika aktywów, np. zielone certyfikaty, jak i produkty drugorzędne, ale nie mogą obejmować ulg podatkowych. Zdolność do kierowania wykorzystaniem danego składnika aktywów to możliwość decydowania, w jaki sposób, kiedy i jak jest on użytkowany. Jeżeli klient może określić produkty lub korzyści czerpane z tytułu użytkowania danego składnika aktywów, ale nie jest w stanie podejmować decyzji dotyczących wsadu lub procesu, który prowadzi do powstania tych produktów, sama zdolność do określenia produktu nie potwierdza zdolności klienta do kierowania użytkowaniem tego składnika aktywów. W sytuacjach, kiedy właściciel decyduje o sposobie wykorzystania danego składnika aktywów w toku świadczenia usług na rzecz klienta, obie strony będą musiały ocenić, czy korzystanie z tego składnika aktywów da się oddzielić od usług świadczonych na rzecz klienta. Jeżeli istnieje możliwość oddzielenia, umowa może obejmować leasing. Jeżeli jednak nie da się oddzielić wykorzystania składnika aktywów od usług świadczonych na rzecz klienta, umowy nie traktuje się jako leasingu. Przesłanki wskazujące na możliwość oddzielenia składnika aktywów obejmują fakt, czy stanowi on samodzielny przedmiot sprzedaży lub leasingu i czy klient może wykorzystywać go samodzielnie, czy w powiązaniu z innymi dostępnymi zasobami. Spostrzeżenie Zmodyfikowana definicja leasingu mogłaby znacząco zmniejszyć liczbę umów wymuszających systematyczną płatność pod groźbą zapłacenia kary oraz umów dostawy rozliczanych zgodnie z zasadami leasingu, ponieważ eliminuje założenie zawarte w KIMSF 4, że umowa zawiera leasing tylko dlatego, że nabywca otrzymuje niemal cały produkt wygenerowany przez dany składnik aktywów.

Krótkoterminowe umowy leasingu Projekt określa leasing krótkoterminowy jako umowy, których maksymalny dopuszczalny okres leasingu wraz z dopuszczalnymi okresami przedłużenia w chwili zawarcia nie przekracza 12 miesięcy i proponuje przyznanie leasingobiorcom i leasingodawcom pewnych zwolnień z rozliczania tego rodzaju umów. Leasingobiorca ujmowałby składnik aktywów i odpowiadające mu zobowiązanie w kwocie niezdyskontowanej, zaś leasingodawca mógłby zdecydować, czy stosuje obecne zasady rozliczania leasingu operacyjnego w odniesieniu do indywidualnych umów. Zdaniem niektórych respondentów zwolnienia dla leasingobiorców są zbyt ograniczone i nie odpowiadają zakresowi zwolnień przyznanych leasingodawcom. Analizując ponownie propozycje zawarte w projekcie Rady odniosły się do tej opinii. W zmodyfikowanym projekcie definicja leasingu krótkoterminowego nie zmieni się, lecz prawo wyboru metody rozliczenia zbliżonego do obecnie stosowanej metody rozliczania leasingu operacyjnego będzie dotyczyć zarówno leasingodawców, jak i leasingobiorców. Ponadto decyzji o stosowanej metodzie nie będzie można podejmować indywidualnie dla każdej umowy leasingu. Będzie to wybór zasad rachunkowości stosowanych do danej klasy aktywów. Spostrzeżenie Leasing odwoływalny spełnia definicję leasingu krótkoterminowego, jeżeli okres nieodwoływalny wraz z okresem wypowiedzenia nie przekracza 12 miesięcy. Leasing odwoływalny oznacza umowę, którą może wypowiedzieć zarówno leasingodawca, jak i leasingobiorca, przy minimalnych opłatach z tytułu rozwiązania, lub które zawierają opcję odnowienia, wymagającą uzgodnienia między leasingodawcą a leasingobiorcą. Załóżmy, że leasingobiorca podpisuje umowę, w której zawarty jest warunek, że nie można jej rozwiązać przez pierwsze trzy miesiące. Po tym okresie umowa ulega automatycznemu przedłużeniu, jeżeli nie zostanie wypowiedziana. Umowę może rozwiązać leasingodawca lub leasingobiorca w dowolnym momencie po upływie pierwszych trzech miesięcy, pod karą w wysokości równej jednej miesięcznej racie. W tym przykładzie maksymalny okres leasingu wynosi cztery miesiące (pierwsze trzy miesiące bez prawa wypowiedzenia oraz miesięczny okres wypowiedzenia wynikający z kary umownej). W tym przykładzie obie strony umowy mogą rozliczyć ją jako leasing krótkoterminowy. Data rozpoczęcia leasingu czy data rozpoczęcia okresu leasingu? Projekt proponuje wycenę umów leasingu na dzień rozpoczęcia leasingu (zawarcia umowy), a ujmowanie na dzień rozpoczęcia leasingu. Respondenci wyrażali obawy, że między datą podpisania umowy a rozpoczęcia leasingu mogą powstać zyski lub straty czy mogą również ulec zmianie założenia dotyczące opcji i warunkowych umów najmu, co doprowadzi do powstania zmian jeszcze przed rozpoczęciem leasingu. Dla uproszczenia Rady zdecydowały się na wycenę i ujmowanie leasingu na dzień rozpoczęcia umowy. Okres leasingu W projekcie okres leasingu definiuje się jako najdłuższy możliwy prawdopodobny okres z uwzględnieniem możliwości odnowienia umowy. Niemal wszyscy komentatorzy byli sprzeciwni wobec tej propozycji, argumentując, że opcja przedłużenia umowy nie stanowi zobowiązania do chwili jej faktycznego wykonania oraz że szacowanie terminu obowiązywania umowy może być pracochłonne i kosztowne, a jego wyniki niewiarygodne przy umowach z możliwością wielokrotnego odnowienia. W toku modyfikacji Rady zgodziły się z wieloma obawami podnoszonymi w uwagach i zdecydowały się na zastosowanie wyższego progu definiowania terminu leasingu. Okres umowy najmu obowiązujący strony leasingu powinien być określony w projekcie jako okres nieodwoływalny, w ciągu którego najemca dzierżawi majątek objęty umową, łącznie z opcjami przedłużenia lub wypowiedzenia umowy, o ile jednostka posiada istotną motywację ekonomiczną do przedłużenia umowy lub jeśli nie posiada motywacji do jej wypowiedzenia. Kryteria stosowane przez jednostki przy określaniu możliwości występowania znaczącej motywacji ekonomicznej są zbliżone do obecnie stosowanych kryteriów oceny konieczności uwzględnienia opcji odnowy w okresie obowiązywania umowy leasingu. Biuletyn MSSF 5

Proponowane kryteria stosowane w chwili rozpoczęcia leasingu do oceny występowania znaczącej motywacji ekonomicznej obejmują: Czynnik wynikający z: Kontraktów Aktywów Specyficznych dla jednostki Rynku Przykład Czynniki takie jak zapisy umowy leasingowej, które mogłyby prowadzić do znaczącej ekonomicznej zachęty ze skorzystania z opcji przedłużenia w dniu rozpoczęcia umowy, lub w przypadku zmiany umowy leasingu, w tym także znaczące kary za wcześniejsze rozwiązanie umowy, obowiązek leasingobiorcy do ponoszenia kosztów materialnych w celu przywrócenia aktywów do stanu pierwotnego przed oddaniem go do leasingodawcy czy istnienie dokonanie przedłużenia umowy czy nabycia przedmiotu leasingu na warunkach preferencyjnych. Charakterystyka aktywów będących przedmiotem leasingu, która może powodować znaczącą ekonomiczną zachętę do skorzystania z opcji przedłużenia, także w wyniku istnienia znacznych ulepszeń dokonanych przez leasingobiorcę, dostosowania aktywów do specyfiki klienta czy w wyniku uwarunkowań geograficznych (na moment rozpoczęcia leasingu lub w późniejszym terminie). Historyczna praktyka podmiotu, intencje kierownictwa i zwyczajowe branżowe praktyki. Opłaty rynkowe czy wyceny aktywów. Zmodyfikowany projekt standardu będzie również wymagał przeszacowania okresu obowiązywania leasingu w przypadku znaczącej zmiany okoliczności, która spowoduje znaczące zmniejszenie lub zniwelowanie motywacji ekonomicznej do odnowienia umowy po stronie leasingobiorcy. Przeszacowanie nie uwzględnia jednak czynników rynkowych. Zmiany opłat leasingowych wynikające z przeszacowania zmuszą leasingobiorcę do korekty zobowiązań związanych z tymi opłatami i składnikiem aktywów stanowiącym przedmiot leasingu, co przedstawiono w Załączniku A. Leasingodawcy stosujący omawiany poniżej model należności i wartości rezydualnej będą musieli dokonać korekty ujmowanych aktywów i zobowiązań, zaś leasingodawcy stosujący model leasingu operacyjnego będą rozliczać zmiany dochodu z tytułu leasingu prospektywnie, poczynając od daty przeszacowania. Spostrzeżenie Praktyczny aspekt stosowania niektórych czynników może budzić obawy, zwłaszcza w przypadku przeszacowania. Załóżmy, że jednostka sprawozdawcza zawiera umowę leasingu obejmującą możliwość przedłużenia przy stałej stawce opłat. W chwili rozpoczęcia umowy jednostka stwierdza brak istotnej motywacji ekonomicznej do jej przedłużenia i wobec tego nie uwzględnia takiej opcji przy obliczeniu pierwotnego terminu jej obowiązywania. W trakcie leasingu jednak następuje wzrost wartości użytkowanego składnika aktywów (czynnik rynkowy) i możliwość przedłużenia umowy staje się dobrą okazją z ekonomicznego punktu widzenia. Choć proponowane wytyczne stanowią, że przy przeszacowaniu nie należy uwzględniać czynników rynkowych, bierze się pod uwagę intencje kierownictwa, bo jest to czynnik charakterystyczny dla danej jednostki. W konsekwencji stawki rynkowe są czynnikiem wpływającym na intencje kierownictwa, zatem trudno ich nie uwzględniać. 6

Opłaty leasingowe Projekt wymaga posłużenia się metodą oczekiwanych wpływów ważoną prawdopodobieństwem przy szacowaniu wielkości opłat leasingowych obejmujących opłaty warunkowe. Wielu respondentów zgłosiło zastrzeżenia wobec tej propozycji, podnosząc, że taka metoda spowoduje istotny wzrost zmienności zysków, a jej zastosowanie wiąże się ze znaczącymi kosztami. Dyskusje prowadzone przez specjalistów z obu Rad doprowadziły do zmian projektu standardu. Od leasingobiorców i leasingodawców będzie się wymagać zastosowania modelu należności i wartości rezydualnej w celu uwzględnienia opłat zmiennych, które: są skonstruowane w taki sposób, że są zasadniczo stałymi opłatami leasingowymi (nazywanymi ukrytymi minimalnymi opłatami leasingowymi ); są oparte o indeks lub stopę, a w takim razie podstawą obliczenia zmiennych opłat leasingowych będzie indeks lub stopa przeważająca (spotowa) w chwili rozpoczęcia umowy leasingu; leasingobiorca ma uiścić w ramach gwarancji wartości rezydualnej (tj. różnicy między oczekiwaną a gwarantowaną wartością rezydualną). Leasingodawca natomiast nie ujmuje kwot należnych z tytułu wartości rezydualnej lub jej gwarancji do momentu zakończenia okresu leasingu. Leasingodawcy będą musieli dokonać przeszacowania zmiennych opłat leasingowych w ramach gwarancji wartości rezydualnej oraz w przypadku, gdy podstawą ich obliczenia jest indeks lub stopa. Przesłanki wskazujące, że opłata leasingowa jest w istocie stała W toku analizy propozycji zawartych w projekcie RMSR opracowała wskaźniki umożliwiające identyfikację w istocie stałych opłat leasingowych, obejmujących opłaty oparte o wskaźniki niezwiązane ze składnikiem aktywów stanowiącym przedmiot leasingu, umowy, w których zmienna opłata charakteryzuje się niewielkim poziomem niepewności, umowy kompensaty płatności stałych w przypadku spadku poniżej poziomu rynkowego, umowy, w których opłata zależy od minimalnego umownego poziomu produkcji lub sprzedaży, umowy stanowiące dla leasingodawcy bezpośrednią wartość bez uwzględniania przyszłego wzrostu stawki lub indeksu oraz takie, które nie zawierają żadnych opłat stałych. Nie podjęto jednak decyzji dotyczących czynników, które należy uwzględnić. Nie ma wobec tego jasności co do zakresu uznawania zmiennych opłat leasingowych za w istocie stałe. Zmodyfikowany projekt standardu będzie zawierał dodatkowe wytyczne, w tym czynniki, które należy uwzględnić w klasyfikacji i obliczeniach. Spostrzeżenie W oparciu o obserwacje poczynione w trakcie spotkań Rady wydaje się, że zamierza ona wprowadzić środki umożliwiające zidentyfikowanie płatności w istocie stanowiących opłatę minimalną, których struktura ma na celu wyłącznie eliminację opłat za wynajem z wyceny składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu i odpowiadającego mu zobowiązania. Opłaty zmienne, których podstawą nie jest indeks ani stopa i które nie stanowią w swej istocie stałych opłat leasingowych nie wchodzą w zakres wyceny zobowiązania leasingobiorcy, a w przypadku zastosowania przez leasingodawcę modelu należności i wartości rezydualnej, nie uwzględnia się ich w kwocie należności od leasingobiorcy. Leasingobiorcy i leasingodawcy ujmują zmienne płatności leasingowe jako koszty lub jako przychody w chwili powstania. Biuletyn MSSF 7

Weryfikacja indeksu lub stopy Podjęte przez Radę decyzje spowodują, że zmodyfikowany projekt standardu będzie zawierał propozycję przeszacowania opłat leasingowych uzależnionych od indeksu lub stopy przy użyciu indeksu lub stopy obowiązujących na koniec każdego okresu sprawozdawczego. Zmiany wartości zobowiązania leasingobiorcy wynikające z przeszacowania znajdą odzwierciedlenie w wyniku finansowym w stopniu, w jakim zmiana ta dotyczy bieżącego okresu sprawozdawczego oraz w formie korekt wartości składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu w stopniu odpowiadającym ich odniesieniu do przyszłych okresów sprawozdawczych. Zmiany kwoty należności leasingodawcy w modelu należności i wartości rezydualnej wynikające z przeszacowania będą jednak ujmowane bezpośrednio w wyniku finansowym. Załącznik B jest ilustracją zmodyfikowanej propozycji przeszacowania zmiennych opłat leasingowych obliczanych w oparciu o indeksu lub stopę. Spostrzeżenie Zdaje się, iż niespójność proponowanego podejścia leasingobiorcy i leasingodawcy do zmian wartości opłat leasingowych zależnych od indeksu lub stopy nie ma podstawy koncepcyjnej. Metodę rozliczania po stronie leasingodawcy Rady uzgodniły między sobą jako próbę uproszczenia wymogów rachunkowych dotyczących rozdzielnej prezentacji zmian następujących w bieżącym okresie sprawozdawczym i zmian dotyczących przyszłych okresów sprawozdawczych. Choć Rady na razie zdecydowały, że leasingobiorcy będą musieli wykazywać opłaty leasingowe zmieniające się w wyniku zmian indeksu lub stopy oddzielnie od zmian dotyczących przyszłych okresów sprawozdawczych, planuje się opracowanie dalszych wytycznych dotyczących metod stosowanych do alokacji zmian stóp lub wskaźników w celu odzwierciedlenia wzorca konsumpcji korzyści ekonomicznych generowanych przez składnik aktywów objęty leasingiem. Późniejsza wycena i ponowna ocena gwarancji wartości rezydualnej W toku analizy propozycji zawartych w projekcie Rady omawiały kwestię kolejnych wycen i ponownych oceń oczekiwanych kwot wpłaty ze strony leasingobiorcy w ramach gwarancji wartości rezydualnej. W efekcie oczekuje się, że zmieniony projekt będzie zawierał propozycje uwzględnienia gwarancji wartości rezydualnej w początkowej wycenie składnika aktywów objętego leasingiem przez leasingobiorcę, podlegającej następnie systematycznej amortyzacji począwszy od daty rozpoczęcia leasingu do zakończenia jego obowiązywania lub w okresie ekonomicznej użyteczności tego składnika aktywów, zależnie od tego, których z nich jest krótszy. Metoda amortyzacji powinna odzwierciedlać konsumpcję korzyści ekonomicznych generowanych przez składnik aktywów stanowiący przedmiot leasingu. Jeżeli stopnia konsumpcji nie da się łatwo określić, stosuje się metodę amortyzacji liniowej. Leasingobiorca dokonuje ponownej oceny kwoty zobowiązania prognozowanej z tytułu gwarancji wartości rezydualnej, jeżeli fakty i okoliczności wskazują na możliwość wystąpienia znaczącej zmiany kwoty tego zobowiązania. Zmiany kwoty zobowiązania leasingobiorcy powstające w bieżącym lub w przeszłych okresach ujmuje się w wyniku finansowym, zaś zmiany dotyczące okresów przyszłych w formie korekty wartości składnika aktywów objętego leasingiem. Prawo leasingodawcy do otrzymania opłat leasingowych nie obejmuje gwarancji wartości rezydualnej. Choć podejście proponowane po stronie leasingodawcy wydaje się proste w porównaniu z modelem dotyczącym leasingobiorcy, może prowadzić do znaczących wahań wartości wyniku finansowego, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że zmiany należności leasingodawcy w efekcie przeszacowania będą ujmowane bezpośrednio w wyniku finansowym zamiast proporcjonalnego ujęcia w okresie obowiązywania umowy leasingu. 8

Opcja wykupu Odmiennie od pierwotnej wersji projektu zmodyfikowany standard zawiera propozycję rozliczania opcji wykupu przedmiotu leasingu podobnie do opcji przedłużenia umowy leasingu. Wobec tego opcja wykupu zapewniająca leasingobiorcy znaczącą motywację ekonomiczną do ich realizacji uwzględnia się w kwocie zobowiązania z tytułu opłat leasingowych. Wytyczne dotyczące ponownej oceny opcji wykupu powinny być takie same, jak w przypadku terminu leasingu. Stopa dyskonta wymaga przeszacowania tylko w przypadku wystąpienia zmiany wartości opłat leasingowych wynikającej ze zmiany oceny znaczącej motywacji ekonomicznej leasingobiorcy do wykorzystania możliwości odnowienia umowy leasingowej. Stopa dyskonta W projekcie standardu zaznaczono, że podstawą opłaty naliczanych leasingobiorcy przez leasingodawcę mogłoby być rosnące oprocentowaniem kredytu, którego stopa jest uwzględniona w umowie leasingu, lub w przypadku leasingu nieruchomości zysk z nieruchomości. Nie opracowano jednak hierarchii zastosowania tych wskaźników. W toku analizy propozycji zawartych w projekcie Rady zdecydowały się na zamieszczenie tej hierarchii w zmodyfikowanym projekcie standardu. Wyjaśnia on, że jeżeli istnieje możliwość zastosowania stopy naliczania opłat przez leasingobiorcę, ma ona pierwszeństwo przed oprocentowaniem kredytu. W innych przypadkach należy stosować rosnące oprocentowanie kredytu. Biuletyn MSSF 9

Rozliczenia po stronie leasingobiorcy ujmowanie kosztów Wzór ujmowania kosztów po stronie leasingobiorcy proponowany w projekcie różni się znacząco od obecnie stosowanego sposobu rozliczania leasingu. Zgodnie z projektem koszty najmu są eliminowane i zastępowane przez amortyzację i koszty odsetkowe. Ta propozycja ujmowania kosztów wynika z traktowania umowy leasingu jako formy finansowania. Składnik aktywów stanowiący przedmiot leasingu amortyzuje się systematycznie (zwykle metodą liniową) w celu odzwierciedlenia wzorca konsumpcji prognozowanych przyszłych korzyści ekonomicznych. I odwrotnie: zobowiązanie amortyzuje się metodą efektywnej stopy procentowej, co powoduje zwiększenie kosztów odsetkowych we wcześniejszych okresach. Wielu potencjalnych użytkowników wyrażało jednak obawy, że proponowany wzór ujmowania kosztów nie odpowiada charakterystyce ekonomicznej wszystkich typów leasingu. Rada zdecydowała się zatem odwrócić propozycje przedstawione w projekcie. Zmodyfikowany projekt ma zawierać propozycje dwóch sposobów ujmowania kosztów: jeden powodujący przyspieszone rozliczenie kosztów w oparciu o propozycje uwzględnione w pierwotnej wersji projektu (metoda odsetek i amortyzacji) oraz drugi, którego efektem jest liniowe ujmowanie kosztów (metoda ujęcia jednolitego kosztu leasingu). W obu metodach leasingobiorca ujmowałby składnik aktywów będący przedmiotem leasingu oraz zobowiązanie z tytułu leasingu w bieżącej wartości opłat leasingowych. Leasingobiorca stosujący metodę odsetek i amortyzacji wycenia następnie zobowiązanie po koszcie zamortyzowanym, ujmując koszty odsetkowe w wyniku finansowym. Składnik aktywów będący przedmiotem leasingu jest systematycznie i racjonalnie amortyzowany. Wobec tego uznawanie kosztów leasingu odbywa się metodą przyśpieszoną. Koszty odsetek i amortyzacji są ujmowane odrębnie w wyniku finansowym. Leasingobiorca stosujący metodę ujęcia jednolitego kosztu leasingu wycenia zobowiązanie po koszcie zamortyzowanym (po ujęciu początkowym), zaś składnik aktywów objęty leasingiem wycenia się w formie salda sumę kosztów leasingu ujmuje się liniowo niezależnie od tego, czy ujęcie to odpowiada wzorcowi zużycia danego składnika aktywów. Sumaryczny koszt leasingu jest prezentowany jako pozycja wyniku finansowego. Projekt będzie zawierał propozycje nowych testów klasyfikacyjnych leasingu, pozwalających określić, czy leasingobiorca stosuje metodę odsetek i amortyzacji, czy ujęcia jednolitego kosztu leasingu w oparciu o stopień zużycia składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu (tj. czy leasingobiorca nabywa i zużywa więcej niż nieznaczną część wartości użytkowej tego składnika aktywów). Zasadę tę należy jednak stosować kierując się zasadą dopasowania i odpowiednio do charakteru danego składnika aktywów. Zgodnie z zasadą dopasowania zakłada się, że leasing rzeczowych aktywów trwałych obejmujących grunty, budynki lub ich części należy rozliczać zgodnie z zasadą ujęcia pojedynczych kosztów leasingu. Założenie to nie ma zastosowania, kiedy: okres leasingu obejmuje większość okresu ekonomicznej przydatności składnika aktywów lub bieżąca wartość stałych opłat leasingowych stanowi niemal całość wartości godziwej danego składnika aktywów. Spostrzeżenie Ocena dopasowania testów umów leasingu dotyczących nieruchomości może przynieść różne efekty, w zależności od tego, czy grunty i budynki traktuje się jako jedną jednostkę rozliczeniową, czy rozlicza oddzielnie. Rady nie poświęciły uwagi temu zagadnieniu. 10

W przypadku umów leasingu dotyczących aktywów innych niż nieruchomości przyjmuje się sposób rozliczania metodą odsetek i amortyzacji, chyba że: okres leasingu stanowi nieznaczącą część okresu ekonomicznej przydatności składnika aktywów lub bieżąca wartość stałych opłat leasingowych stanowi nieznaczną część wartości godziwej danego składnika aktywów. Leasingobiorca dokonuje klasyfikacji umowy leasingowej w chwili jej rozpoczęcia. Nie wymaga się weryfikacji tej klasyfikacji, chyba że umowa leasingu ulega znaczącej zmianie i jest rozliczana jako nowa. Załącznik C przedstawia przykładowe metody rozliczania leasingu zawarte w propozycjach nowego projektu standardu. Spostrzeżenie Analizując propozycje zawarte w projekcie Rady zastanawiały się nad utrzymaniem testu klasyfikacyjnego obowiązującego obecnie w ramach MSR 17, ale odrzuciły ten pomysł, częściowo dlatego, że ich zdaniem nowe testy są łatwiejsze w użyciu. Ponadto, zdaniem członków Rady, odpowiednio dopasowane testy lepiej oddają charakter ekonomiczny różnych transakcji leasingowych. Wpływ proponowanych zmian na test klasyfikacji leasingu zapewne najbardziej odczują jednostki sprawozdawcze użytkujące aktywa niezwiązane z real estate w ramach umów leasingu. Leasing sprzętu, obecnie klasyfikowany zgodnie z MSR 17 jako leasing operacyjny, po przejściu nowych testów będzie rozliczany prawdopodobnie metodą odsetek i amortyzacji, co spowoduje przyspieszone ujęcie kosztów w sprawozdaniu z całkowitych dochodów. Utrata wartości składnika aktywów objętego leasingiem Projekt standardu proponuje poddanie aktywów używanych na mocy umów leasingu testom na utratę wartości, podobnie jak innych aktywów długoterminowych. Jeżeli dany składnik aktywów objęty umową leasingu rozliczaną metodą ujęcia pojedynczych kosztów leasingu utraci wartość, leasingobiorca koryguje dalszą amortyzację tego składnika w celu zachowania liniowego sposobu rozliczania kosztów przez pozostały okres obowiązywania umowy, chyba że utrata wartości spowoduje spadek ogólnych kosztów leasingu w pozostałym okresie poniżej poziomu odsetek od zobowiązania leasingowego. W takich przypadkach, zamiast kontynuować rozliczanie kosztów metodą liniową, dalszą amortyzację składnika aktywów prowadzi się zgodnie z metodą odsetek i amortyzacji. Jeżeli natomiast składnik aktywów będący przedmiotem leasingu zostanie spisany zgodnie z metodą ujęcia pojedynczych kosztów leasingobiorca ujmuje następnie koszty leasingu odpowiednio do tempa rozliczania spłat zobowiązania leasingowego. Umowy zawierające składniki leasingowe i nieleasingowe Zgodnie z projektem, w przypadku umowy zawierającej zarówno elementy leasingu, jak i usługowe, oddzielne usługi podlegają wydzieleniu i rozliczeniu osobno od elementów leasingu (elementy niedające się oddzielić rozlicza się w ramach umowy leasingu). Analizując ponownie propozycje projektu Rady doszły jednak do wniosku, że należy wyeliminować to kryterium i zamiast tego wprowadzić wymóg rozdzielnego rozliczenia wszystkich elementów nieleasingowych i leasingowych, przy czym elementy nieleasingowe powinny być rozliczane zgodnie z innymi obowiązującymi standardami. Wobec tego wszystkie elementy nieleasingowe będą oddzielone i rozliczane oddzielnie od leasingowych niezależnie od tego, czy dają się oddzielić, czy też nie. Leasingodawca alokuje płatności do elementów leasingowych i nieleasingowych w sposób zgodny z metodami alokacji zawartymi w projekcie dotyczącym ujmowania przychodów. Leasingobiorca alokuje płatności na elementy leasingowe i nieleasingowe na podstawie relatywnych, możliwych do zaobserwowania cen zakupu poszczególnych elementów. Jeżeli takich cen nie da się zaobserwować, leasingobiorca rozlicza wszystkie płatności w ramach leasingu. Spostrzeżenie Projekt wywołał liczne pytania, czy elementy wspólne wielu umów leasingowych (np. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie i utrzymanie powierzchni wspólnej) odpowiadają definicji dającej się oddzielić usługi. Decyzja Rad dotycząca eliminacji kryterium oddzielności i zastąpienia go wymogiem oddzielnego rozliczania elementów nieleasingowych ma na celu jednoznaczne stwierdzenie, że takie elementy zwykle nie stanowią części zobowiązania leasingowego ujmowanego w sprawozdaniu z sytuacji finansowej. Biuletyn MSSF 11

Wewnętrzny charakter transakcji Projekt proponował wyłączenie z leasingu umów, które automatycznie przenoszą prawo własności do składnika aktywów po zakończeniu okresu obowiązywania umowy lub zawierają możliwość okazyjnego zakupu i przeniesienia wszystkich istotnych kwot ryzyka i korzyści związanych z danym składnikiem aktywów. Analizując propozycje zawarte w projekcie Rady zdecydowały, że transakcje stanowiące w istocie kupno lub sprzedaż nie będą specjalnie traktowane ani wyłączane z zakresu ostatecznej wersji standardu. Wobec tego, jeżeli umowa nie zawiera leasingu, należy ją rozliczać zgodnie z innymi obowiązującymi standardami. Opłaty leasingowe przed rozpoczęciem umowy i zachęty leasingowe Zmodyfikowany projekt będzie zawierał propozycję, by opłaty leasingowe dokonane przed udostępnieniem składnika aktywów stanowiącego przedmiot leasingu (datą rozpoczęcia umowy) rozliczać jako zaliczki na poczet tego składnika aktywów. Zaliczki te zwiększą następnie wartość tego składnika aktywów w dniu rozpoczęcia leasingu. Projekt nie zajmuje się tym tematem. Rozliczenia po stronie leasingodawcy Projekt proponował hybrydowy (podwójny) model rozliczania po stronie leasingodawcy. Wybór modelu zależał od tego, czy leasingodawca nadal był narażony na znaczące ryzyko i mógł czerpać korzyści związane ze składnikiem aktywów stanowiącym przedmiot leasingu. Jeżeli leasingodawca zachował ekspozycję na znaczące ryzyko lub korzyści związane z przedmiotem leasingu, zachowuje te aktywa w swoim sprawozdaniu finansowym oraz ujmuje należności i zobowiązanie. Jeżeli leasingodawca nie był narażony na ryzyko i nie mógł czerpać korzyści, wyksięgowuje dany składnik aktywów i zastępuje go kwotą należności i wartością rezydualną, zaś związany z nim zysk ujmuje w momencie rozpoczęcia umowy. Wielu respondentów wskazywało, że propozycje dotyczące rozliczania po stronie leasingodawców wymagają znaczącego dopracowania i doprecyzowania i że leasingodawcy potrzebują dodatkowych wytycznych umożliwiających wybór odpowiedniej metody. Ponadto w wielu komentarzach pojawiała się opinia, że aktualny model rozliczania po stronie leasingodawcy jest nierówny oraz wątpliwość, czy koszty poniesione przy wdrażaniu nowego modelu przełożą się na podniesienie jakości sprawozdań finansowych. 12 Ponadto, ponieważ projekt nie omawia opłat stanowiących zachęty leasingowe, w komentarzach często pojawiało się pytanie dotyczące sposobu ich rozliczania. Analizując propozycje zawarte w projekcie Rady zdecydowały, że leasingobiorca powinien ująć zachęty leasingowe w początkowej wycenie składnika aktywów stanowiącego przedmiot umowy (tj. wpływy od leasingodawcy zmniejszają wartość tego składnika aktywów). Zmiany umowy lub okoliczności Projekt nie określa sposobu rozliczania zmian umów leasingowych. Analizując propozycje zawarte w projekcie Rady zdecydowały, że istotne zmiany powodują w istocie rozwiązanie dotychczasowej umowy, a zatem zmieniona umowa powinna być rozliczana jako nowa. Ponadto zmiany, które wpływają na ocenę, czy dana umowa zawiera leasing, czy nie, powinny prowadzić do ponownej oceny takiej umowy pod tym kątem. W toku modyfikacji Rady potwierdziły zastosowanie podwójnego modelu rozliczania po stronie leasingodawców (z wyłączeniem leasingu krótkoterminowego). Zmodyfikowany projekt będzie jednak zawierał zmienione modele rozliczania leasingodawców. Leasingodawcy będą stosować test klasyfikacji leasingu analogiczny do testu proponowanego dla leasingobiorców. Test ten pozwoli określić, czy jednostka ma stosować model należności i wartości rezydualnej, czy model leasingu operacyjnego zbliżony do aktualnie obowiązującego w ramach MSR 17. Oznacza to, że leasingodawcy stosowaliby model należności i wartości rezydualnej do umów wiążących się ze sprzedażą znaczącej części danego składnika aktywów leasingobiorcy, który następnie wykorzystuje ją w okresie obowiązywania umowy. Model leasingu operacyjnego miałby zastosowanie w przypadkach, gdy umowa nie wiąże się ze sprzedażą znaczącej części danego składnika aktywów leasingobiorcy. Test klasyfikacji leasingu przeprowadzano by jedynie w chwili rozpoczęcia umowy, chyba że jego warunki uległyby następnie znaczącej zmianie, powodującej rozliczanie jej jako nowego leasingu.

W ramach modelu należności i wartości rezydualnej leasingodawca zastępowałby dany składnik aktywów wartością należności leasingowych wycenianych jako bieżąca wartość opłat leasingowych zdyskontowana stopą odsetkową stosowaną wobec leasingobiorcy, a wartość rezydualną składnika aktywów wyceniano by w formie alokacji wartości bilansowej tego składnika. Leasingodawca ujmowałby zysk związany z częścią składnika aktywów będącą przedmiotem leasingu jako różnicę między ujętą kwotą należności a wyksięgowanym kosztem. Na wartość rezydualną składnika aktywów składa się wartość rezydualna brutto, wyceniana w bieżącej kwocie szacunkowej wartości rezydualnej na koniec okresu obowiązywania umowy, zdyskontowanej przy pomocy stopy odsetkowej stosowanej wobec leasingobiorcy, po odliczeniu odroczonego zysku. Odroczony zysk wycenia się jako różnicę między wartością rezydualną brutto składnika aktywów objętego leasingiem a alokacją jego wartości bilansowej. Odroczony zysk stanowi reprezentację zysku wbudowanego w wartość rezydualną składnika aktywów. Leasingobiorca musi najpierw alokować wartość bilansową składnika aktywów między część objętą leasingiem (tj. koszt wyksięgowany) a część zatrzymaną przez leasingodawcę (tj. wartość rezydualną składnika aktywów). Podstawą alokacji będzie stosunek wartości bieżącej opłat leasingowych do wartości godziwej składnika aktywów będącego przedmiotem leasingu. Jeżeli na przykład suma zysku generowanego przez dany składnik aktywów (tj. różnica między wartością godziwą a wartością bilansową tego składnika) wynosi 200 PLN, zaś 60% wartości bilansowej składnika aktywów uległo wyksięgowaniu (tj. wartość bieżąca należności leasingowych stanowi 60% wartości godziwej tego składnika aktywów), w chwili rozpoczęcia leasingu ujmuje się 120 PLN zysku (200 PLN x 60%) w odniesieniu do części składnika aktywów podlegającej leasingowi, a 80 PLN z zysku ujmuje się w wartości rezydualnej tego składnika aktywów. Ta propozycja ujmowania wyniku finansowego po początkowej wycenie umowy leasingowej wynika z traktowania tej umowy jako formy finansowania. Należności z tytułu leasingu amortyzuje się metodą efektywnej stopy procentowej, zaś wartość rezydualną brutto zwiększa się do poziomu szacunkowej wartości rezydualnej na koniec okresu obowiązywania umowy z zastosowaniem stopy odsetkowej wykorzystywanej wobec leasingobiorcy. Prowadzi to do przyspieszonego ujmowania dochodu. Odroczonego zysku nie ujmuje się w wyniku finansowym do momentu sprzedaży składnika aktywów, odnowienia umowy leasingu lub ponownej oceny należności z tytułu leasingu. Model leasingu operacyjnego jest podobny do modelu obowiązującego w ramach MSR 17. Leasingodawca kontynuuje ujmowanie składnika aktywów objętego umową leasingu. Opłaty leasingowe ujmuje się metodą liniową przez okres leasingu, chyba że istnieją inne racjonalne podstawy, które lepiej odzwierciedlają upływ w czasie występowanie korzyści uzyskiwanych przez użytkownika. W chwili rozpoczęcia umowy nie ujmuje się należności z tytułu leasingu. Załącznik D przedstawia przykładowe metody rozliczania leasingu przez leasingodawcę zawarte w zmodyfikowanym projekcie standardu. Spostrzeżenie Opracowując propozycje do zmodyfikowanego projektu Rady brały pod uwagę różnorodne warianty metody należności i wartości rezydualnej, w tym model uwzględniający stopień pewności otrzymania zysku w chwili przekazania składnika aktywów objętego umową (podobny do propozycji dotyczącej ujmowania przychodów). Ostatecznie Rady ustaliły, że wyżej omawiany model należności i wartości rezydualnej będzie najbardziej odpowiedni koncepcyjnie i zgodny z decyzjami podjętymi w odniesieniu do modelu rozliczania po stronie leasingobiorcy. Niektórzy członkowie Rady i przedstawiciele potencjalnych użytkowników wyrażali jednak obawy dotyczące braku symetrii modelu rozliczania po stronie leasingodawcy i modelu ujmowania przychodów. Biuletyn MSSF 13

Zmienne opłaty leasingowe Rady omówiły późniejszą wycenę wartości rezydualnej składnika aktywów przez leasingodawcę zgodnie z modelem należności i wartości rezydualnej, jeżeli umowa leasingu obejmuje zmienne opłaty leasingowe nieujęte w kwocie należności z tytułu leasingu w momencie jego rozpoczęcia. Zmieniony projekt standardu zawiera propozycję, by w przypadku, gdy stawka oprocentowania naliczana leasingobiorcy odzwierciedla możliwe do zaobserwowania prognozowane zmienne opłaty leasingowe, leasingodawca dokonywał korekty wartości rezydualnej składnika aktywów w oparciu o prognozy zmiennych opłat leasingowych i ujmował ją jako koszt w momencie otrzymania tych opłat. Różnice między faktyczną i prognozowaną kwotą opłat leasingowych nie powodują dalszych korekt wartości rezydualnej składnika aktywów. Jeżeli jednak stopa oprocentowania naliczanego przez leasingodawcę leasingobiorcy nie odzwierciedla prognozowanych zmiennych opłat leasingowych, leasingodawca nie dokonuje żadnych korekt wartości rezydualnej składnika aktywów związanych ze zmiennymi opłatami leasingowymi. Na przykład umowa leasingu samochodu obejmuje opłaty stałe i określony przebieg dopuszczalny w okresie obowiązywania umowy. W przypadku przekroczenia tego przebiegu leasingobiorca musi uiścić dodatkową opłatę, naliczaną od przekroczenia na koniec okresu obowiązywania umowy. W chwili rozpoczęcia umowy leasingu leasingodawca nie oczekuje, że leasingobiorca przekroczy dopuszczalny przebieg, wobec tego opłata za przekroczenie wliczona jest tylko jako zabezpieczenie zysku leasingodawcy z tytułu składnika aktywów objętego leasingiem. Leasingodawca wycenił umowę na podstawie wartości opłat stałych i prognozowanej wartości rezydualnej przy założeniu, że liczba przejechanych przez leasingobiorcę kilometrów nie przekroczy limitu dopuszczalnego w ramach warunków umowy przy danym poziomie opłat stałych. Natomiast element zmienny podlega oddzielnej wycenie. Wobec tego leasingodawca nie będzie dokonywał późniejszych korekt wartości rezydualnej składnika aktywów, jeżeli leasingobiorca przekroczy dopuszczalny przebieg samochodu. Rozważmy jednak przypadek umowy, w której ustalono minimalne opłaty stałe plus opłaty zależne od poziomu sprzedaży osiągniętego przez najemcę danej nieruchomości. W chwili rozpoczęcia leasingu leasingodawca prognozuje osiągnięcie przez leasingobiorcę danego poziomu sprzedaży, a zatem przewiduje otrzymanie zmiennej opłaty leasingowej. Opłata zmienna została uwzględniona w umowie w celu zapewnienia leasingobiorcy pewnej ulgi w początkowym okresie prowadzenia działalności lub w czasie dekoniunktury, a leasingodawcy - udziału w dodatkowych zyskach leasingobiorcy osiągniętych dzięki podjęciu przez leasingodawcę dodatkowych inwestycji w przedmiot leasingu. W tym przykładzie leasingodawca prawdopodobnie wycenił umowę w taki sposób, że suma opłat stałych i zmiennych zapewni mu pożądany zysk na danym składniku aktywów. Jeżeli tak, to musi on dokonać późniejszej korekty wartości rezydualnej składnika aktywów w oparciu o prognozowane zmienne opłaty leasingowe oraz ująć koszt w chwili otrzymania tych opłat. Spostrzeżenie Rady zgodziły się, że powyższa decyzja powoduje komplikacje praktyczne, ale uznały, że brak korekty wartości rezydualnej składnika aktywów w przypadku prognozowania zmiennych opłat leasingowych może doprowadzić do oszacowania nadmiernej kwoty zysku w okresie obowiązywania umowy lub spowodować konieczność ujęcia utraty wartości składnika aktywów objętego leasingiem. Oba skutki uznano za umożliwiające manipulowania kwotami, a jednocześnie za powód niekonsekwencji wyceny wartości rezydualnej składnika aktywów w zależności od wyceny umowy leasingu. Rady podkreśliły przy tym, że najprawdopodobniej korekta wartości rezydualnej aktywów dotycząca zmiennych opłat leasingowych będzie zjawiskiem rzadkim. 14

Późniejsze przeszacowanie W ramach modelu należności i wartości rezydualnej proponowanego w zmienionym projekcie należności z tytułu leasingu podlegają testowi utraty wartości zgodnie z MSSF 9 Instrumenty finansowe lub z MSR 39 Instrumenty finansowe: klasyfikacja i wycena (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z MSSF) oraz Topic 310 Receivables w ramach Kodyfikacji Standardów Rachunkowości FASB (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z US GAAP). Wartość rezydualna składnika aktywów podlega testowi na utratę wartości zgodnie z MSR 36 Utrata wartości aktywów (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z MSSF) oraz z Topic 360 Property, Plant and Equipment (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z US GAAP). MSSF nie dopuszczają przeszacowywania wartości rezydualnej składnika aktywów. Przeniesienie/sekurytyzacja należności leasingowych Rady omawiały kwestię wyceny należności leasingowych w modelu należności i wartości rezydualnej, przeznaczonych do sprzedaży, oraz wytyczne dotyczące wyksięgowania w przypadku przeniesienia lub sprzedaży należności leasingowych. Rady zdecydowały, że leasingodawca nie wycenia należności z tytułu leasingu w wartości godziwej, nawet jeżeli część kwoty należności jest przeznaczona do sprzedaży. Podobnie, leasingodawca stosuje obecnie obowiązujące zasady wyksięgowania należności z tytułu leasingu zawarte w MSSF 9 lub MSR 39 (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z MSSF) lub w Topic 860 Transfers and Servicing (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z US GAAP), ale ich wartość bilansową alokuje na podstawie wartości godziwej, eliminując elementy opcjonalne oraz zmienne opłaty leasingowe niepodlegające przeniesieniu. Wymogi dotyczące prezentacji i ujawnień Prezentacja - leasingobiorca Zmodyfikowany projekt zawiera propozycję, by leasingobiorca prezentował składnik aktywów stanowiący przedmiot umowy tak, jak gdyby był on jego własnością. Jednostki sprawozdawcze będą mogły wybrać między oddzielną prezentacją składnika aktywów i zobowiązań leasingowych w sprawozdaniu z sytuacji finansowej, a ich prezentacją w ramach ogólnej pozycji. W przypadku wyboru drugiej możliwości, aktywa te i zobowiązania oraz pozycja, w której je ujęto będą wymagały ujawnienia w informacjach dodatkowych do sprawozdania finansowego. W ramach metody odsetek i amortyzacji, której zapewne dotyczyć będzie propozycja, leasingobiorca powinien zaprezentować koszty odsetkowe i koszty amortyzacyjne jako oddzielne pozycje w sprawozdaniu z całkowitych dochodów. W ramach metody rozliczenia pojedynczych kosztów leasingobiorca łączyłby koszty odsetkowe z korektą wartości użytkowanego składnika aktywów w jednej pozycji kosztowej, prezentowanej w sprawozdaniu z całkowitych dochodów. Rady omówiły również kwestię klasyfikacji środków pieniężnych wypłaconych z tytułu różnych elementów leasingu, prezentowanych w sprawozdaniu z przepływów pieniężnych. Zmodyfikowany projekt będzie zawierał następujące propozycje w ramach metody odsetek i amortyzacji: środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału z odsetkami należy klasyfikować zgodnie z odpowiednimi wymogami MSSF i US GAAP; środki pieniężne stanowiące rozliczenie zmiennych opłat leasingowych nieuwzględnionych w wycenie zobowiązania z tytułu leasingu należy sklasyfikować jako przepływy pieniężne z działalności operacyjnej. Środki pieniężne wypłacone w ramach proponowanej metody ujęcia pojedynczych kosztów oraz w odniesieniu do leasingu krótkoterminowego, które nie zostały uwzględnione w wartości zobowiązania z tytułu leasingu, klasyfikuje się jako przepływy pieniężne z działalności operacyjnej. Leasingobiorcy mają obowiązek ujawnienia nabycia użytkowanego składnika aktywów w zamian za zobowiązanie do uiszczenia opłat leasingowych w przypadku umów leasingu rozliczanych zarówno metodą odsetek i amortyzacji, jak i metodą ujęcia pojedynczych kosztów w formie dodatkowego ujawnienia transakcji niepieniężnej. Spostrzeżenie Wysunięta przez Rady propozycja, by nie łączyć kosztów amortyzacji z kosztami odsetkowymi w ramach pozycji kosztów leasingu w przypadku umów zaklasyfikowanych do metody odsetek i amortyzacji może mieć wpływ na rozliczenia jednostek posiadających umowy koszt plus. Umowy te często umożliwiają zwrot kosztów najmu, ale bez kosztów odsetkowych. Może to utrudniać przestrzeganie warunków proponowanych w projekcie standardu. Biuletyn MSSF 15

Ujawnienia - leasingobiorca Analizując propozycje zawarte w projekcie Rady poparły utrzymanie zawartych w nim wymogów dotyczących ujawniania informacji, ale wprowadziły pewne zmiany redakcyjne i dodały nowe ujawnienia. Najważniejsze wymogi dotyczące ujawniania informacji zawarte w zmienionym projekcie standardu obejmują: uzgodnienie bilansu otwarcia i zamknięcia użytkowanych aktywów w podziale na kategorie aktywów i rodzaje umów leasingowych rozliczanych zgodnie z metodą odsetek i amortyzacji i zgodnie z metodą ujęcia pojedynczych kosztów leasingowych (dotyczy jednostek rozliczających się zgodnie z MSSF); oddzielne uzgodnienie bilansu otwarcia i zamknięcia zobowiązań dotyczących płatności leasingowych w podziale na kategorie aktywów i rodzaje umów leasingowych rozliczanych zgodnie z metodą odsetek i amortyzacji i zgodnie z metodą ujęcia pojedynczych kosztów leasingu; analizę zapadalności niezdyskontowanych przepływów pieniężnych uwzględnionych w kwocie zobowiązania leasingowego, z uzgodnieniem do kwoty przedstawionej w sprawozdaniu z sytuacji finansowej; zagregowane koszty związane ze zmiennymi opłatami leasingowymi, nieuwzględnionymi w kwocie zobowiązania leasingowego. Po ponownej analizie propozycji zawartych w projekcie Rady zaproponowały eliminację wymogów dotyczących ujawniania (a) istnienia i podstawowych warunków klauzul dotyczących możliwości wykupienia użytkowanego składnika aktywów oraz (b) początkowych kosztów bezpośrednich poniesionych z tytułu leasingu. Prezentacja - leasingodawca Oczekuje się, że Rady zaproponują, by kwoty należności leasingowych i wartości rezydualnej składnika aktywów w modelu należności i wartości rezydualnej były prezentowane w sprawozdaniu z sytuacji finansowej oddzielnie jako aktywa z tytułu leasingu lub w formie zagregowanej, w jednej pozycji ( aktywa z tytułu leasingu ), z osobnym ujawnieniem w informacji dodatkowej. Wartość rezydualna składnika aktywów brutto oraz odroczony zysk omówiony w ramach modelu należności i wartości rezydualnej będą prezentowane łącznie jako wartość rezydualna netto składnika aktywów w sprawozdaniu z sytuacji finansowej lub w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego. Dla tych umów leasingu w modelu należności i wartości rezydualnej, zaktualizowany projekt ma zaproponować iż sprawozdanie z całkowitych dochodów będzie przedstawiało zwiększenie wartości rezydualnej aktywów jako przychody odsetkowe oraz amortyzację początkowych kosztów bezpośrednich, jak przesunięcie do dochodu z odsetek. Dochody i koszty z tytułu leasingu ujmuje się w wartości brutto lub netto, w zależności od tego, który sposób lepiej odpowiada modelowi działalności leasingodawcy. Jeżeli na przykład model działalności leasingodawcy zakłada wykorzystywanie leasingu jako alternatywnej metody pozyskiwania wartości z towarów, które zostałyby w innych okolicznościach sprzedane, propozycje będą wymagały oddzielnej prezentacji dochodów i kosztów leasingu poniesionych przez leasingodawcę. Jeżeli jednak model działalności leasingodawcy zakłada wykorzystanie leasingu jako sposobu finansowania, projekt będzie wymagał ujęcia dochodu netto i kosztów leasingu w jednej pozycji w sprawozdaniu z całkowitych dochodów. Projekt ma również dopuszczać prezentację dochodów i kosztów z tytułu leasingu oddzielnie od pozostałych dochodów i kosztów leasingodawcy w sprawozdaniu z całkowitych dochodów lub ujawnienia tych kwot w notach do sprawozdania finansowego. W przypadku ujawnienia w notach należy wskazać pozycje, w których dochód i koszty są prezentowane. Rady omówiły również kwestię klasyfikacji wpływów środków pieniężnych z tytułu leasingu, prezentowanych w sprawozdaniu z przepływów pieniężnych. Zmieniony projekt będzie również zawierał propozycję, by wpływy pieniężne z płatności leasingowych klasyfikować jako przepływy pieniężne z działalności operacyjnej, z wyjątkiem wpływów dotyczących należności sekurytyzowanych. Przy klasyfikacji przepływów pieniężnych z należności sekurytyzowanych należy stosować obecnie obowiązujące wytyczne. 16