Do Samorządowe Kolegium Odwoławcze Tutaj wpisz adres siedziby SKO

Tutaj wpisz swoje Imię i Nazwisko, adres zamieszkania Tutaj wpisz datę, nazwę swojego miasta tutaj wpisz oznaczenie decyzji MOPS o odmowie przyznania 200 zł Do Samorządowe Kolegium Odwoławcze Tutaj wpisz adres siedziby SKO za pośrednictwem Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej Dział Świadczeń Rodzinnych Tutaj wpisz adres siedziby MOPSu ODWOŁANIE od decyzji Prezydenta Miasta wpisz miasto nr wpisz nr decyzji od której odwołujesz się z dnia wpisz datę sporządzenia decyzji, wydanej z upoważnienia przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w wpisz miasto, o odmowie przyznania prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego, realizowanej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, za okres od kwietnia do grudnia 2013 r., odebranej w dniu wpisz datę odebrania przez ciebie decyzji W imieniu własnym wnoszę odwołanie od decyzji Prezydenta Miasta wpisz miasto nr wpisz nr decyzji z dnia wpisz datę wydania decyzji, wydanej z upoważnienia przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w wpisz miasto, o odmowie przyznania prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego, realizowanej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, za okres od kwietnia do grudnia 2013 r., w całości i wnoszę o: 1. zmianę zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie wpisz swój stopień pokrewieństwa wobec niepełnosprawnego, np. syna córki wnuka itd opiekującego/ej się własną/ym wpisz kim się opiekujesz, np. matką, bratem, dziadkiem itd i pobierającego/cą w związku z tą opieką od dnia wpisz datę od kiedy masz przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego świadczenie pielęgnacyjne wpisz na jaki okres, np. na stałe, bądź wpisz datę do kiedy, jako osoby, która jest uprawniona do uzyskania pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01 kwietnia do 31 grudnia 2013 r. w ramach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego, 2. wypłatę należnej pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego za tutaj wpisz miesiące: kwiecień, maj, czerwiec, lipiec sierpień wrzesień październik listopad grudzień,w któ- Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 1 z 16

rych posiadasz prawo do świadczenia pielęgnacyjnego: wszystkie razem wymień jeśli decyzję o świadczeniu masz co najmniej od kwietnia tego roku do końca roku 2013 r. w kwocie po 200 zł za każdy miesiąc wraz z ustawowymi odsetkami od zaległości, licząc je od dnia terminu wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego przez MOPS, tj. za kwiecień od wpisz kiedy co miesiąc MOPS płaci ci świadczenie, np. 20, 25 itd -go kwietnia, za maj od powtórz tę datę-go maja, itd. do dnia przekazania środków na konto bankowe wpisz swoje imię i nazwisko, jakie jest znane co do danych MOPS w wpisz miasto w Dziale Świadczeń Rodzinnych. I. Stan faktyczny UZASADNIENIE Wpisz imię i nazwisko niepełnosprawnego, lat wpisz wiek, np. 60 (ur. w wpisz rok urodzenia r.), jest osobą niepełnosprawną, wymień, po przecinku, jakie posiada schorzenia, wystarczy kilka najpoważniejszych. Na mocy orzeczenia wpisz oznaczenie orzeczenia o niepełnosprawności oraz jaki zespół je wydał w wpisz miasto z dnia wpisz datę wydania orzeczenia wpisz imię i nazwisko niepełnosprawnego został/a uznany/a za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym, niepełnosprawność ma charakter trwały i orzeczenie zostało wydane wpisz okres na jaki zostało wydane orzeczenie, np. na stałe lub datę do kiedy np. do 15.05.2013 r., zaś datę powstania niepełnosprawności określono na rok wpisz rok powstania niepełnosprawności, jaki widnieje na orzeczeniu. Od około wpisz od kiedy mniej więcej opiekujesz się niepełnosprawnym, tutaj wpisz swoje imię i nazwisko podjął/ęła się opieki nad wpisz imię i nazwisko niepełnosprawnego, swoją/im twój stopień pokrewieństwa wobec tej osoby, np. matką, dziadkiem itd. W dniu wpisz datę złożenia wniosku do MOPS o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, wpisz swoje imię i nazwisko wystąpił/a z wnioskiem do MOPS w wpisz miasto o przyznanie wspomnianego świadczenia pielęgnacyjnego. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta wpisz miasto, wpisz oznaczenie decyzji o przyznaniu świadczenia pielęgnacyjnego z dnia wpisz datę z tej decyzji, wydanej z upoważnienia przez Dział Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w wpisz miasto, wpisz swoje imię i nazwisko uzyskał/a prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z dniem wpisz datę od kiedy przyznano ci świadczenie pielęgnacyjne na wpisz na jaki okres, np. na stałe, bądź wpisz datę do kiedy. W dniu wpisz datę złożenia wniosku do MOPS o dodatkowe 200 zł, wpisz swoje imię i nazwisko złożył/a kolejny wniosek do MOPS w wpisz miasto, do Działu Świadczeń Rodzinnych, tym razem ubiegając się o przyznanie prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego w okresie od 01 kwietnia do 31 grudnia 2013 r. w kwocie po 200 zł za każdy miesiąc, w ramach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego. W dniu wpisz datę odebrania decyzji o odmowie przyznania pomocy 200 zł, wpisz swoje imię i nazwisko otrzymał/a decyzję Prezydenta Miasta wpisz miasto nr wpisz nr decyzji o odmowie pomocy 200 zł z dnia wpisz datę sporządzenia tej decyzji, wydaną z upoważnienia przez Dział Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w wpisz miasto, o odmowie przyznania prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego realizowanej na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413). II. Stan prawny Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 2 z 16

W myśl rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego: w zgodzie z 2. 1 prawo do pomocy przysługuje osobom mającym ustalone za miesiąc kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad lub grudzień 2013 r. prawo do świadczenia pielęgnacyjnego przyznane na podstawie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. 1 ), zwanej dalej ustawą, spełniającym warunki określone w art. 17 ustawy, pomoc przysługuje w wysokości 200 zł miesięcznie, pomoc jest przyznawana niezależnie od dochodu, pomoc jest wypłacana w terminie wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego, o którym mowa w 2 ust. 1, i jest realizowana przez organ właściwy w rozumieniu ustawy, pomoc udzielana jest z urzędu, tzn. bez obowiązku złożenia do organu wypłacającego świadczenie wniosku o przyznanie pomocy, 1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1630, z 2007 r. Nr 64, poz. 427, Nr 105, poz. 720, Nr 109, poz. 747, Nr 192, poz. 1378 i Nr 200, poz. 1446, z 2008 r. Nr 70, poz. 416, Nr 138, poz. 872 i 875, Nr 223, poz. 1456 i Nr 237, poz. 1654, z 2009 r. Nr 97, poz. 800 i Nr 219, poz. 1706, z 2010 r. Nr 50, poz. 301, z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 149, poz. 887, Nr 171, poz. 1016 i Nr 205, poz. 1212 oraz z 2012 r. poz. 1255 i 1548. Wg Rady Ministrów spełnienie dopiero wszystkich powyższych wymogów (a poprzez użycie zapisu prawo do świadczenia pielęgnacyjnego spełnienie łącznie z wymogami stawianymi w ustawie o świadczeniach rodzinnych osobom występującym o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego) stawianych w rozporządzeniu zakreśla krąg osób będących beneficjentami pomocy finansowej. Podstawą wydania powyższego rozporządzenia jest art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182). Z przepisu tego wyniku, że Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki realizacji programu, o którym mowa w art. 24 ust. 1 (ustalenie programu pomocowego), uwzględniając potrzebę zapewnienia efektywności rządowego programu pomocy społecznej. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż 2. 1 przytoczonego rozporządzenia odnosi do grupy osób otrzymujących świadczenie pielęgnacyjne, jako uprawnionych przez Radę Ministrów do otrzymania pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego, którzy spełniają wymogi art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. 1 ), w brzemieniu nadanym ustawą zmieniająca (Dz. U. z 2012 r. poz. 1548), jaka weszła w życie z dniem 01.01.2013 r. W obrocie prawnym, na dzień wydania przedmiotowej decyzji MOPS z wpisz miasto, znajdują się decyzje administracyjne dwóch grup opiekunów posiadających prawo do świadczenia pielęgnacyjnego: pierwsza grupa opiekunów to opiekunowie osób niepełnosprawnych, którzy na mocy dotychczas (do 31.12.2012 r.) obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych, spełniający warunki określone w art. 17 wówczas obowiązującej ustawy, uzyskali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, w tym częstokroć na czas nieokreślony, druga grupa opiekunów to opiekunowie osób niepełnosprawnych, którzy na mocy ustawy o świadczeniach rodzinnych obowiązującej od dnia 01.01.2013 r., a więc uwzględniającej ustawę zmieniającą ( Dz. U. z 2012, poz.1548), spełniający warunki określone w art. 17 obecnie obowiązującej ustawy (po zmianach, czyli po uwzględnieniu ustawy zmieniającej) Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 3 z 16

uzyskali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Literalne odczytanie treści przedmiotowego rozporządzenia wskazuje, iż pomoc finansowa adresowana jest przez Radę Ministrów do drugiej grupy opiekunów (a także grupy pierwszej ale spełniający jednocześnie warunki znowelizowanego art. 17, jak to ma miejsce w grupie drugiej). Rożnica w brzemieniu art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych, porównując jego treść sprzed zmian od 01.01.2013 r. w stosunku do treści uwzględniającej zmiany, skupia się w obrębie dwóch głównych modyfikacji: a) adresaci, którzy mogą stać się opiekunami osób niepełnosprawnych (obecnie został zmodyfikowany zapis określający osoby z obowiązkiem alimentacyjnym katalog takich osób został rozszerzony), b) dodanie punkt 1b, w którym wprowadza się drastyczne ograniczenie, dotyczące wieku osoby niepełnosprawnej, jaki posiadała z chwilą powstania niepełnosprawności (wcześniej nie było tej regulacji, a obecnie wprowadzono, iż niepełnosprawność podopiecznego musiała powstać przed ukończeniem przez niego 18, bądź w przypadku osób uczących się, 25 roku życia). Ponieważ wpisz swoje imię i nazwisko spełnia zapisy art. 17 w brzmieniu nadanym ustawą o świadczeniach rodzinnych obowiązującą do 31.12.2012 r. (pierwsza grupa opiekunów), wpisz swoje imię i nazwisko spełnia zapisy art. 17 w nowym, obecnie obowiązującym zapisie ustawy w zakresie adresatów, którzy mogą być opiekunami osób niepełnosprawnych (druga grupa opiekunów), a jedynie niespełniony jest zapis art. 17 przez osobę niepełnosprawną, którą wpisz swoje imię i nazwisko opiekuje się, o którym mowa w pkt. 1b, tj. o wieku powstania niepełnosprawności (wpisz kim dla ciebie jest niepełnosprawny np. marka siostra brat itd. i swoje imię i nazwisko, np. matka Jana Kowalskiego itp nabyła niepełnosprawność w wieku podaj ile lat miał niepełnosprawny w chwili powstania niepełnosprawności lat, a obecnie ma lat podaj obecny wiek niepełnosrpwnego), stąd przytaczanie innych zastrzeż art. 17 ustawy (obowiązującym od 01.01.2013 r.), o którym mowa w przedmiotowym rozporządzeniu jest bezcelowe, ponieważ wpisz swoje imię i nazwisko je spełnia, bądź pozostałe go/jej nie dotyczą, stąd zostały w tym miejscu pominięte. III.Celowość, wykładnia systemowa, niezgodność rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182). Podstawą wydania przedmiotowego rozporządzenia, jak już zostało to przytoczone, jest ustawa o pomocy społecznej. Okoliczność ta ma szczególne znaczenie przy rozważaniu, jakimi wartościami musi kierować się rządowy plan pomocowy, bowiem rozporządzenie daje uprawnienie do regulacji prawnej adresatów normy jedynie w zakresie, na jaki pozwala sama ustawa (w tym wypadku o pomocy społecznej). Art. 24 ust. 2 (czy ustęp 1 tegoż artykułu) ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182) nie daje legitymacji rządowi do stanowienia zróżnicowania adresatów normy prawnej charakteryzujących się relewantną cechą (opieka nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, rezygnacja z pracy zawodowej na rzecz świadczenia całodobowej pomocy nad członkiem rodziny i związana z tym utrata wynagrodzenia i Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 4 z 16

utrzymywanie się wyłącznie z uzyskanego świadczenia pielęgnacyjnego, pozostawanie w relacji z niepełnosprawnym członkiem rodziny w obowiązku alimentacyjnym i wywiązywanie się z tego obowiązku dobrowolnie odciążając w ten sposób państwo od konieczności zapewnienia instytucjonalnej opieki tym osobom), w tym również do wprowadzania uregulowań prawnych w oderwaniu od funkcji samej ustawy, które zostały określone w postaci kryteriów w art. 2 ust. 1 o treści: Art. 2. 1. Pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. oraz w art. 3 o treści: Art. 3. 1. Pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. 2. Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa w art. 2 ust. 1, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. 3. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. 4. Potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. bądź nawet w przepisach o pomocy społecznej określających kryteria dochodowe. Przedmiotowe rozporządzenie Rady Ministrów w uznaniu wpisz swoje imię i nazwisko wyszło poza ustawowe umocowanie prawne w jakim miały być ustanawiane rządowe programy pomocy społecznej i stało się narzędziem różnicowania sytuacji rodzin w sposób niezależny od ich faktycznego poziomu życia ( 2.3 rozporządzenia mówi, iż Pomoc jest przyznawana niezależnie od dochodu, a 2.1 ogranicza pomoc do opiekunów, którzy pobierają świadczenie pielęgnacyjne ale wyłącznie na nowych zasadach, bądź spełniają nowe zasady art. 17), a objawiającym się tym, iż wobec dwóch grup opiekunów posiadających przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na mocy ustawy o świadczeniach rodzinnych, charakteryzujących się tymi samymi cechami relewantnymi, pominięto jedną grupę adresatów pomocy, dokonując uprzywilejowania drugiej grupy opiekunów, która i tak już została dofinansowana w postaci dodatku 100 zł (polepszenie sytuacji materialnej), wypłacanego na mocy ustawy o świadczeniach rodzinnych, jaka obowiązuje od 01.01.2013 r. Należy w tym miejscu, w sposób stanowczy podkreślić, kto jest adresatem pomocy finansowej: czy jest to opiekun czy jest to niepełnosprawny. Celem świadczenia pielęgnacyjnego jest zastąpienie dochodu z pracy zarobkowej, jaki opiekun uzyskiwał, bądź uzyskiwałby, gdyby pracował i nie zajmował się opieką nad niepełnosprawnym. Instytucja, jaką jest świadczenie pielęgnacyjne, stanowi zatem pomoc dla osoby opiekującej się osobą niepełnosprawną, ma skompensować utracony dochód z pracy zarobkowej. Pomoc finansowa do świadczenia pielęgnacyjnego, usankcjonowana w przedmiotowym rozporządzeniu, jest zatem uzupełnieniem rekompensaty z tytułu utraconych dochodów z zarobkowania (bądź z teoretycznie możliwych do uzyskania dochodów, w wyniku niepodejmowania pracy zarobkowej z uwagi na fakt sprawowanej opieki nad niepełnosprawnym) Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 5 z 16

przez opiekuna. Uznając powyżej przytoczoną celowość świadczenia pielęgnacyjnego należy także uznać, iż nie ma różnicy w podejmowanej decyzji przez opiekuna o rezygnacji z zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym czy to dzieckiem czy dorosłym czy 18 latkiem czy 25 latkiem bądź i 50, 60, 80, 90 latkiem, wszyscy są bowiem niepełnosprawni i wszyscy w zgodzie z orzeczeniem Zespołów ds Orzekania o Niepełnosprawności nie mogą bez codziennej, stałej pomocy samodzielnie egzystować, gdyż częstokroć zagraża to nie tylko utracie zdrowia ale i przede wszystkim życia. Rada Ministrów w przedmiotowym rozporządzeniu dokonała natomiast pominięcia legislacyjnego, dokonując określenia (zawężenia) kręgu uprawnionych do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego wyłącznie do opiekunów, których niepełnosprawni podopieczni stali się niepełnosprawni przed ukończeniem 18, bądź w przypadku osób uczących się 25 roku życia (poprzez powołanie się na art. 17 ustawy o pomocy społecznej w obecnie obowiązującym brzmieniu), ograniczając w ten sposób prawo do pomocy finansowej pozostałych opiekunów, którzy posiadają przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego a data powstania niepełnosprawności ich podopiecznych nie spełnia powyższego warunku. Przedmiotowe rozporządzenie poza zawężeniem adresatów normy prawnej (bezpośrednio opiekunów a pośrednio wykluczonych niepełnosprawnych, z racji wieku, w którym nabyli niepełnosprawność) nie zdefiniowało pułapu wieku niepełnosprawnego, do ukończenia którego przysługuje jego opiekunowi prawo do pomocy finansowej, zatem może mieć niepełnosprawny obecnie zarówno 5 lat, jak i 65 lat itp., ważnym w treści rozporządzenia jest jedynie fakt, w jakim wieku osobą niepełnosprawna nabyła swoją znaczną niepełnosprawność. Literalnie odczytywane przedmiotowe rozporządzenie przyznaje zatem prawo opiekunowi do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym, który może mieć np. 40 lat i pozostawać na rencie socjalnej, bądź mieć 25 lat i pobierać rentę rodzinną, ewentualnie posiadać alimenty itp. inne środki utrzymania. Rada Ministrów próbuje zatem uzależnić prawo do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego wyłącznie od wieku powstania niepełnosprawności a nie od utraconych dochodów przez opiekuna, a właśnie ta druga przesłanka leży u podstaw w ogóle powstania instytucji świadczenia pielęgnacyjnego a nie wiek niepełnosprawnego w chwili powstania niepełnosprawności. Uzasadnienie projektu uchwały nr 48/2013 Rady Ministrów, na mocy której powstało przedmiotowe rozporządzenie wskazuje, iż Rada Ministrów uparcie (podobny program pomocowy był już określony w 2011 oraz 2012 r.), niezależnie od stanu faktycznego, próbuje wykazywać, że jeśli niepełnosprawność dotyczy dziecka (tym razem niepełnosprawny został określony przez młody wiek powstania jego niepełnosprawności) to jest szczególna i wymaga uprzywilejowanego traktowania (dozgonnie). Rada Ministrów nie widzi konsekwencji swoich niesprawiedliwych społecznie regulacji, gdyż przyznając prawo po pomocy finansowej wyłącznie wobec opieki nad niepełnosprawnym z czasem powstania niepełnosprawności przed ukończeniem przez niego 18 czy 25 roku życia, to nie przyznaje pozostałym opiekunom tej pomocy do świadczenia i to w ogóle nie zwracając uwagi na faktyczną sytuację materialną opiekunów w obu przypadkach. Nie sposób z daty powstania niepełnosprawności określić zasadność pomocy finansowej (tym bardziej na mocy ustawy o pomocy społecznej) do świadczenia pielęgnacyjnego, dzieląc opiekunów w przedmiotowy sposób, w zależności od wieku, w którym powstała niepełnosprawność podopiecznego, jeśli nie kontroluje się sytuacji faktycznej, materialnej, gdyż taka praktyka jest niesprawiedliwa społecznie i doprowadza do dyskryminacji jednej i uprzywilejowania drugiej grupy opiekunów charakteryzujących się relewantną cechą, a zatem łamie konstytucyjną zasadę równości. Wystarczy wziąć pod uwagę sytuację dwóch rodzin, w których rodzice (ojciec i matka) Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 6 z 16

posiadają po jednym uczącym się dziecku w wieku np. 24 lat (rówieśnicy). Dziecko z jednej z tych rodzin uległo wypadkowi w wieku 24 lat i stało się trwale, znacznie niepełnosprawne. Dziecko z drugiej rodziny uległo wypadkowi w wieku 26 lat i stało się tak samo niepełnosprawne. Jedno z rodziców dziecka zrezygnowało z zatrudnienia i zajęło się opieką nad niepełnosprawnym i uzyskało świadczenie pielęgnacyjne, a drugie pracuje, bądź prowadzi własną działalność gospodarczą, w drugiej rodzinie sytuacja jest taka sama. Opiekunowie w obu rodzinach na mocy dotychczas (do 31.12.2012 r.) obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych uzyskali prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na stałe. W opisanej sytuacji rodzic z jednej z tych rodzin otrzymał 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego oraz od stycznia 2013 r. dodatkową pomoc w postaci 100 zł miesięcznie w zgodzie z literalnym brzemieniem ustawy o świadczeniach rodzinnych obowiązującym od 01.01.2013 r. i to niezależnie od dochodu drugiego z rodziców dziecka. W sytuacji zaś drugiej rodziny, z racji powstania niepełnosprawności po ukończeniu 25 lat, rodzic opiekujący się niepełnosprawnym dzieckiem otrzymał 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego ale nie uzyska dodatkowego wsparcia od stycznia 2013 r w postaci 100 zł. Przedmiotowe rozporządzenie przyzna natomiast dodatkowo opiekunowi w rodzinie, w której osoba nabyła swoją niepełnosprawność w wieku 24 lat, poza posiadanymi 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego, poza posiadanym już prawem do 100 zł dodatku do tego świadczenia, dodatkową pomoc w kwocie 200 zł, począwszy od kwietnia 2013 r., zatem sumarycznie taka rodzina otrzyma 820 zł pomocy od kwietnia 2013 r. Druga z opisanych rodzin, z samego faktu, iż osoba w ich rodzinie stała się niepełnosprawna w wieku 26 lat, nie otrzyma wsparcia od kwietnia 2013 r., ich sumaryczna pomoc wyniesie niezmiennie 520 zł. Sytuacja materialna obu tych rodzin może być taka sama (dochody rodzin identyczne), rozporządzenie raz będzie widzieć konieczność przyznania dodatkowego wsparcia do świadczenia pielęgnacyjnego, w drugim zaś przypadku już nie, mimo iż różnic w statusie tych rodzin nie musi być wcale. Zasadniczo gorsza sytuacja materialna będzie w przypadku, w którym znajduje się wpisz swoje imię i nazwisko, a więc utrzymywania się wyłącznie z kwoty 520 zł świadczenia pielęgnacyjnego i opieki nad niepełnosprawną/ym wpisz stopień pokrewieństwa wobec niepełnosprawnego, np. matką, dziadkiem itd., gdyż w zgodzie z literalnym brzmieniem obowiązującej od 01.01.2013 r. ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz treścią przedmiotowego rozporządzenia obowiązującym od kwietnia 2013 r., mimo, iż znajdzie się w porównywalnie gorszej sytuacji materialnej (nawet od rodziny, w której drugi z rodziców pracuje bądź prowadzi własną działalność gospodarczą, a pierwszy z rodziców nie uzyskał prawa do dodatku 100 zł do świadczenia pielęgnacyjnego a także nie uzyskał pomocy finansowej w ramach przedmiotowego rozporządzenia w kwocie 200 zł), nie otrzyma on/a ani dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego 100 zł, ani nie otrzyma pomocy finansowej w kwocie 200 zł, ale z uwagi wyłącznie na fakt pominięcia legislacyjnego, gdyż osobą, którą opiekuje się nie ma daty powstania niepełnosprawności w wieku 18 czy 25 lat a w wieku wpisz cyfrę, określającą wiek, w którym była osoba niepełnosprawna jak nabyła niepełnosprawność, np. 30,40,50 itp lat, tylko jakie to ma znaczenie dla rekompensaty utraty przez wpisz swoje imię i nazwisko dochodów z tytułu rezygnacji z pracy i dobrowolnego zajęcia się opieką nad niepełnosprawną/ym wpisz stopień pokrewieństwa, np. matką dziadkiem itd. i odciążenia w ten sposób państwa od konieczności zapewnienia instytucjonalnej opieki nad niepełnosprawnym? Należy przypomnieć, iż sytuacja materialna opiekuna (wpisz swoje imię i nazwisko) to efekt polityki społecznej państwa, która świadczenie pielęgnacyjne ustaliła na poziomie 520 zł a nie wyższym, natomiast nie jest to wina opiekuna, gdyż ten wywiązuje się ze wszystkich podjętych przez siebie zobowiązań. Rada Ministrów, widząc potrzebę dodatkowej pomocy finansowej dla osób otrzymujących świadczenie pielęgnacyjne, stworzeniem swojego programu rządowego przyznała się do faktu, iż świadczenie pielęgnacyjne na poziomie 520 zł miesięcznie wymaga dodatkowego wspierania, gdyż jest zbyt niskie. Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 7 z 16

IV. Niekonstytucyjność 2. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego w zakresie w jakim uniemożliwia nabycie prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego (w okresie od kwietnia do grudnia 2013 r.) obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy, a otrzymującej świadczenie pielęgnacyjne na podstawie dotychczas (do 31.12.2012 r.) obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych wpisz do kiedy masz prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, np. na stałe lub konkretną datę, np. do 15.05.2013 r., niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, którego niepełnosprawność powstała po ukończeniu 18 roku życia, lub w przypadku osób niepełnosprawnych kontynuujących naukę, po ukończeniu 25 roku życia, z art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji RP. Wsparcie państwa zasadne jest wobec osób, których sytuacja życiowa wymaga pomocy szczególnie tam, gdzie państwo na specjalny obowiązek jej udzielania, a więc wobec rodzin, osób ubogich czy niepełnosprawnych. Taki szczególny charakter dbałości państwa ma swoje podstawy wywodzące się m.in. z art. 18 Konstytucji (nakazy ochrony i opieki nad rodziną w ogólnym przesłaniu) jak również z art. 71 Konstytucji (szczególnej pomocy władz publicznych rodzinom w trudnej sytuacji materialnej i społecznej) ale również art. 69 Konstytucji (osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczaniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej). Oczywiście pomoc udzielana na mocy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182) jest określana co do zasady przez ustawodawcę w sposób nieograniczony co do treści, nie mniej każdy akt prawny (a za taki należy uznać przedmiotowe rozporządzenie, powstałe na bazie ustawy o pomocy społecznej, co zostało w tożsamej w tym zakresie sprawie obszernie uzasadnione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny z Poznania, w swoim pytaniu prawnym skierowanym do Trybunału Konstytucyjnego, oznaczonym P38/12) musi bezwzględnie być zgodny z konstytucją, i to niezależnie czy jest sporządzony przez ustawodawcę, czy też jak w omawianym przypadku przez organ władzy wykonawczej na drodze rozporządzenia. Wpisz swoje imię i nazwisko nie zarzuca zatem Radzie Ministrów, iż ta nie ma prawa do rozdystrybuowania środków z budżetu państwa w ramach planów pomocowych na mocy ustawy o pomocy społecznej. Natomiast wg wpisz swoje imię i nazwisko problem natury prawnej dotyczy czy Rada Ministrów swoim planem pomocowym dokonała pominięcia legislacyjnego czy też zaniechania oraz czy przedmiotowe rozporządzenie mieści się w granicy prawnej, jaką określa ustawa o pomocy społecznej, a wszystko to należy ocenić pod kątem niedopuszczalności przez nadrzędne przepisy Konstytucji RP. Dla rozważenia niekonstytucyjności 2.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) potrzebne jest przeanalizowanie zakresu odwołań tegoż paragrafu do: IV.1. ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182), IV.2. ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r. poz. 1255), obowiązująca aż do 31.12.2012 r., IV.3. ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm. aż do Dz. U. z 2012 r. poz. 1548), obowiązująca od 01.01.2013 r., czyli uwzględniająca ustawę zmieniająca z 07 grudnia 2012 r. poz. 1548, Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 8 z 16

z treścią konstytucyjnych wartości określonych w art. 2, art. 18, art. 32 ust. 1, art. 69 oraz art. 71 ust. 1 Konstytucji RP. Literalnie brzmiący przedmiotowy 2. 1 rozporządzenia Rady Ministrów (cytowany na stronie wpisz nr strony, na której znajduje się omawiany pkt, w pkt. II. Stan prawny odwołania) wprost odwołuje się do ustawy o pomocy społecznej (pkt. IV.1.) a także do ustawy o świadczeniach rodzinnych (pkt. IV.2. oraz pkt. IV.3.) w zakresie określenia adresatów pomocy (opiekunów posiadających prawo do świadczenia pielęgnacyjnego) oraz zakreślenia miesięcy, w których pomoc finansowa ma zostać przyznana (od kwietnia do grudnia 2013 r.,) z zastrzeżeniem, że tylko w tych miesiącach, w których opiekun ma prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Niezgodność przedmiotowego 2. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z ustawą z pkt. IV.1. została już uzasadniona w pkt. III. tego odwołania, na stronach od wpisz nr strony na której zaczyna się pkt III do wpisz nr strony na której kończy się pkt III. Próba rozdzielenia opiekunów, posiadających przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie ustawy z pkt. IV.2. oraz IV.3., w udzielanej pomocy finansowej musi zostać uznana za niekonstytucyjną, ponieważ wiek powstania niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej nie jest wartością chronioną konstytucyjnie (tym bardziej, że ustawa nie określiła wieku niepełnosprawnego, do ukończenia którego miałby być on szczególnie traktowany, zatem może być niepełnosprawnym dzieckiem ale również niepełnosprawnym dorosłym), a taką wartością jest sama niepełnosprawność, zatem nie może być uzasadnionym powodem naruszenia przez ustawodawcę, a za nim przez Radę Ministrów w przedmiotowym rozporządzeniu przez odwołanie się do ustawy z pkt. IV.3., konstytucyjnej zasady równości. Powyższe twierdzenie determinuje wniosek, że w przedmiotowym rozporządzeniu Rada Ministrów dokonała nieuprawnionego pominięcia legislacyjnego, dokonując arbitralnego określenia (zawężenia) kręgu uprawnionych do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego wyłącznie do opiekunów, których niepełnosprawni podopieczni stali się niepełnosprawni przed ukończeniem 18, bądź w przypadku osób uczących się 25 roku życia (spełniających zakres ustawy z pkt. IV.3.), ograniczając w ten sposób prawo do pomocy finansowej pozostałych opiekunów (spełniających zakres ustawy z pkt. IV.2.), którzy posiadają przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego a data powstania niepełnosprawności ich podopiecznych nie spełnia powyższego warunku wiekowego. Takie rozgraniczenie wiekowe łamię zasadę równości oraz godzi w społeczne poczucie sprawiedliwości u opiekunów charakteryzujących się relewantną cechą (opieka nad niepełnosprawnym członkiem rodziny nawet może istnieć to samo spokrewnienie w linii prostej rodzic a dziecko, rezygnacja z pracy zawodowej na rzecz świadczenia całodobowej pomocy nad członkiem rodziny i związana z tym utrata wynagrodzenia i utrzymywanie się wyłącznie z uzyskanego świadczenia pielęgnacyjnego, pozostawanie w relacji z niepełnosprawnym członkiem rodziny w obowiązku alimentacyjnym i wywiązywanie się z tego obowiązku dobrowolnie odciążając w ten sposób państwo od konieczności zapewnienia instytucjonalnej opieki tym osobom). Takie zróżnicowanie opiekunów (ze względy tylko i wyłącznie czy niepełnosprawność podopiecznego powstała przed ukończeniem 18, czy odpowiednio dla kontynuującego naukę, 25 roku życia i to niezależnie od jego wieku, a więc może być niepełnosprawnym dorosłym czy inna osoba w rodzinie, która posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności i wymaga stałej bądź długotrwałej codziennej pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych ale jej niepełnosprawność powstała po ukończeniu 18, czy odpowiednio 25 roku życia) nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia i nie wytrzymuje krytyki ze strony zapisów konstytucyjnych Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 9 z 16

mówiących także o konieczności zapewnienia pomocy RP w zabezpieczaniu egzystencji niepełnosprawnego, o nakazie ochrony i opieki nad rodziną w ogólnym przesłaniu, i łamie te zasady nie tylko w aspekcie socjalno-ekonomicznym, ale przede wszystkim w społecznym poczuciu sprawiedliwości i nie może w demokratycznym państwie prawa być ignorowane przez władze. Wg bowiem literalnie obowiązującego rozporządzenia (odczytywanego przez odwołanie do ustawy z pkt. IV.3.) nieistotny jest wiek niepełnosprawnego (czy dziecko czy osoba w podeszłym wieku bez znaczenia), a jego wiek, w którym powstała niepełnosprawność, zatem Rada Ministrów zaadresowała pomoc finansową do opiekuna, który opiekuje się "dzieckiem" w wieku np. 40 lat, które może pozostawać na rencie socjalnej, bądź 25 lat, które może pobierać rentę rodzinną, ewentualnie posiadać alimenty itp. inne środki utrzymania (własny dochód), i jego opiekun otrzyma dodatkowe wsparcie finansowe do świadczenia pielęgnacyjnego, a drugi z rodziców osoby niepełnosprawnej może być nawet bardzo zamożnym człowiekiem, a w sytuacji opiekunów, którzy podjęli się opieki nad niepełnosprawnymi członkami rodziny, którzy stali się niepełnosprawni w późniejszym wieku niż to przewiduje literalnie rozporządzenie (odczytywane w swoim odwołaniu do ustawy z pkt IV.3.), mimo iż mogą być w gorszej sytuacji materialnej, to nie uzyskają prawa do pomocy finansowej, zatem nie można w sposób niedyskryminujący dzielić prawo do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego, dokonując przedmiotowego podziału opiekunów wyłącznie ze względu na wiek, w którym podopieczny nabył niepełnosprawność, gdyż z tego jedynie faktu nie wynika żadna dodatkowa, uzasadniona (tym bardziej konstytucyjnie) potrzeba dodatkowego wsparcia i to dla opiekuna. Natomiast z chwilą kiedy Rada Ministrów podjęła się stworzenia planu pomocowego i wprowadziła regulacje rangi rozporządzenia, ale będącego aktem prawnym powszechnie obowiązującym, dokonała w nim pominięcia legislacyjnego, to należy tę niezgodność z ustawą zasadniczą skorygować, gdyż źródłem porządku prawnego jest na pierwszym miejscu Konstytucja a nie rozporządzenie i nie ustawa i nie można w zgodzie z Konstytucją faworyzować bądź dyskryminować adresatów norm prawa (opiekunów osób niepełnosprawnych), różnicować, którzy charakteryzują się relewantną cechą, gdyż muszą być traktowani równo i to w równym stopniu (tak w tym kraju orzeka Trybunał Konstytucyjny), a wartości konstytucyjnie uzasadniającej odmienne traktowanie opiekunów (określonych w zapisie ustawy z pkt. IV.2. a z pkt. IV.3.) ani ustawa z pkt. IV.3. ani samo przedmiotowe rozporządzenie nie prezentuje. W tym miejscu należy przytoczyć treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego stanowiącego, iż konstytucyjna zasada równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji): polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowani równo. A więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (orzeczenie z 9 marca 1988 r., sygn. U. 7/87, OTK w 1988 r., cz. I, poz. 1). Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się również co do możliwości zróżnicowania sytuacji prawnych tych podmiotów, ale wyłącznie w szczególnie umotywowanych przypadkach (wyrok TK z dnia 18 lipca 2008 r. sygn. akt P 27/07). Wg bowiem Trybunału Konstytucyjnego: punktem wyjścia orzekania o zasadzie równości musi więc zawsze być ustalenie, czy istnieje wspólność cechy relewantnej pomiędzy porównywanymi sytuacjami, a więc, innymi słowy, czy zachodzi podobieństwo tych sytuacji. Wystąpienie takiego podobieństwa stanowi przesłankę zastosowania zasady równości. Jeżeli więc zostaje stwierdzone, że sytuacje podobne zostały przez prawo potraktowane odmiennie, to wskazuje to na możliwość naruszenia zasady równości. Nie zawsze jednak odmienność potraktowania sytuacji podobnych jest konstytucyjnie niedopuszczalna, bo mogą zachodzić wypadki, gdy będzie ona usprawiedliwiona. Wszelkie Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 10 z 16

odstępstwa od nakazu równego traktowania podmiotów podobnych muszą zawsze znajdować uzasadnienie w odpowiednio przekonujących argumentach. Argumenty te muszą mieć: 1) charakter relewantny (racjonalnie uzasadniony), a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma, oraz służyć realizacji tego celu i treści; 2) charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych; 3) jakiś związek z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne potraktowanie podmiotów podobnych. Jedną z takich zasad konstytucyjnych jest zasada sprawiedliwości społecznej (zob. orzeczenie z 3 września 1996 r., sygn. K. 10/96, OTK ZU nr 4/1996, poz. 33, s. 281). Dopiero brak owych przekonujących argumentów powoduje, że regulacja różnicująca reżim prawny podmiotów czy sytuacji podobnych nabiera charakteru niekonstytucyjnej dyskryminacji bądź uprzywilejowania. W treści tego samego orzeczenia czytamy, iż: Zgodnie z k.r.o. - nie wnikając w szczegóły zagadnienia - obowiązek alimentacyjny sprowadza się do obowiązku dostarczania środków utrzymania (niekiedy także środków wychowania) i obciąża krewnych w linii prostej (zstępnych i wstępnych) oraz rodzeństwo (art. 128 k.r.o.). Kodeks ustala <> zobowiązanych, stanowiąc, że obowiązek ów obciąża zstępnych przed wstępnymi, wstępnych przed rodzeństwem, a w razie gdyby było kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża krewnych bliższych stopniem przed dalszymi (krewnych w tym samym stopniu obciąża w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym; art. 129 k.r.o.). Obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje ponadto dopiero w braku osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie może zadośćuczynić obowiązkowi (lub gdy uzyskanie od niej na czas środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami, art. 132 k.r.o.). ( ) Nie ulega kwestii, że na tym tle ustawowa regulacja musi być uznana za niesprawiedliwą i krzywdzącą. Skoro członek najbliższej rodziny (brat/siostra, dziadek/babka czy też syn/córka - to ostatnie, choć trudniejsze do wyobrażenia, nie jest wszak niemożliwe) wywiązuje się ze swych obowiązków - moralnych i prawnych - wobec ciężko chorego krewnego i wymaga to odeń rezygnacji z zarobkowania, to winien on w tych działaniach otrzymać odpowiednie wsparcie państwa. Wybranie z kręgu osób zobowiązanych do alimentacji (a więc tych, na które państwo nakłada obowiązek opieki nad potrzebującą pomocy osobą najbliższą) jedynie rodziców (naturalnych, przysposabiających, zastępczych) i przyznanie wyłącznie im prawa do zasiłku stałego narusza konstytucyjną zasadę równości, a także zasadę sprawiedliwości społecznej, pojmowaną nie w aspekcie socjalno-ekonomicznym, lecz odnoszoną również do społecznego poczucia sprawiedliwości, które w demokratycznym państwie prawnym nie powinno być przez ustawodawcę ignorowane (art. 2 Konstytucji), godzi też w konstytucyjne nakazy ochrony i opieki nad rodziną w ogólności (art. 18 Konstytucji) oraz szczególnej pomocy władz publicznych rodzinom w trudnej sytuacji materialnej i społecznej (art. 71 Konstytucji). Co prawda Trybunał w tym wypadku odnosi się do instytucji zasiłku stałego, jego funkcji, który został następnie z mocy ustawy zastąpiony przez świadczenie pielęgnacyjne regulowane ustawą o świadczeniach rodzinnych, a nie jak w przedmiotowym rozporządzeniu do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego, to nie mniej Trybunał Konstytucyjny jasno i wyraźnie podkreślił, iż skoro wpisz kim jesteś dla niepełnoprawnego, np. syn córka itd. podjął/ęła się opieki nad swoją/im wpisz kim dla ciebie jest niepełnosprawny, np. matką, dziadkiem itd. to winien/nna w tej opiece otrzymać odpowiednie wsparcie państwa i nie można w tym odpowiednim wsparciu różnicować go/ją bez wyraźnych, konstytucyjnie uzasadnionych przesłanek, Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 11 z 16

wyłączając go/ją w dyskryminujący sposób z kręgu osób uprawnionych, gdyż narusza to konstytucyjną zasadę równości. Rada Ministrów wykazała przedmiotowym rozporządzeniem, iż rekompensata w postaci świadczenia pielęgnacyjnego wymaga dodatkowego wsparcia, a zatem nie jest odpowiednia jak określił to Trybunał Konstytucyjny, a zatem w uznaniu wpisz swoje imię i nazwisko nie można literalnie interpretować przepisów 2. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.03.2013 r. (Dz.U. z 29.03.2013 r., poz. 413) w sprawie szczegółowych warunków realizacji rządowego programu wspierania osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego w zakresie w jakim uniemożliwiają nabycie prawa do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego (w okresie od kwietnia do grudnia 2013 r.) obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy, a otrzymującej świadczenie pielęgnacyjne na podstawie dotychczas (do 31.12.2012 r.) obowiązującej ustawy o świadczeniach rodzinnych wpisz do kiedy masz prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, np. na stałe lub konkretną datę, np. do 15.05.2013 r., niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, którego niepełnosprawność powstała po ukończeniu 18 roku życia, lub w przypadku osób niepełnosprawnych kontynuujących naukę, po ukończeniu 25 roku życia, gdyż powstała zauważona potrzeba zwiększenia pomocy państwowej, a dokonane pominięcie legislacyjne, niedające literalnie prawa do przyznania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego łamie nadrzędne przepisy konstytucyjne. Uznając, iż pominięcie legislacyjne ma miejsce, iż Rada Ministrów swoim planem pomocowym dokonała (w oparciu o ustawę z pkt. IV.3.) pogwałcenia wartości konstytucyjnych dyskryminując opiekunów (o relewantnych cechach) posiadających na mocy ustawy z pkt. IV.2. prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, należy skupić się na zapisie przedmiotowego paragrafu rozporządzenia, który określa, w jakich miesiącach przysługuje opiekunowi prawo do pomocy finansowej do świadczenia pielęgnacyjnego. Jak już przytoczono, prawo do pomocy finansowej przysługuje w okresie od kwietnia do grudnia 2013 r., ale wyłącznie w miesiącach, w których opiekun ma przyznane prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Ponieważ rozporządzenie winno (z konstytucyjnego punktu widzenia) przyznać pomoc opiekunom spełniającym zarówno zapisy ustawy z pkt. IV.2. oraz IV.3. konieczne jest zbadanie ustawy zmieniającej z 07 grudnia 2012 r. (Dz. U. z 2012, poz.1548), która poza wprowadzeniem zmian do ustawy z pkt. IV.2. zawiera również zapis w art. 11 ust. 1 oraz 3, mówiący o terminie zachowania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oraz wygaśnięciu z mocy prawa decyzji administracyjnej (w obu przypadkach jest to 30.06.2013 r.), przyznającej prawo do świadczenia pielęgnacyjnego opiekunów na stałe, którzy nabyli je przed wejściem w życie ustawy z pkt. IV.3. (przed 01.01.2013 r.), a zatem jest ingerencją ustawodawczą w prawa nabyte. Art. 2 Konstytucji RP zawierający klauzulę demokratycznego państwa prawnego należy, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, do fundamentalnych przepisów konstytucyjnych określających podstawowe i szczególnie chronione cechy ustrojowe RP. Artykuł ten stanowi niezwykle ważną dyrektywę w zakresie stanowienia prawa dla organów władzy publicznej. Z dyrektywy tej wywodzą się między innymi takie zasady prawa jak: zasada proporcjonalności, zasada niedziałania prawa wstecz, zasada prawa do sądu, zasada ochrony życia ludzkiego, zasada ochrony praw słusznie nabytych. To jedynie tylko część zasad czerpiących z zasady demokratycznego państwa prawa. Odnosząc się do zasady demokratycznego państwa prawnego Trybunał wielokrotnie wskazywał, że: 1) ochrona praw nabytych dotyczy zarówno praw podmiotowych prywatnych, jak i Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 12 z 16

publicznych praw podmiotowych, a także ich ekspektatyw, 2) źródłem tych praw jest ustawa, ale są one funkcjonalnie związane z prawami gwarantowanymi przez Konstytucję, gdyż stanowią realizację tych praw, 3) do naruszenia zasady ochrony praw nabytych dochodzi, gdy pozbawia się jednostkę dotychczasowego prawa podmiotowego w drodze uchylenia lub zmiany ustawy, a także przez jego ograniczenie, które naruszy istotę tego prawa, 4) zasada ochrony praw nabytych nie oznacza, że prawa te są niezmienne; ustawodawca ma pewną swobodę w zakresie kształtowania treści danego prawa. Dopuszczalne zmiany czy ograniczenia, a czasem również pozbawienie prawa podmiotowego jest możliwe z uwagi na realizację innych ważnych wartości. Może ono być dokonane jedynie w niezbędnym zakresie i pod warunkiem wyrównania praw utraconych (por. wyrok z 23 listopada 1998 r., sygn. SK7/98, OTK ZU nr 7/1998, poz. 114, wyrok z 30 marca 2005 r., sygn. K 19/02, OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 28). W wyroku z 10 lipca 2000 r., SK 21/99 stwierdzono, że zasada lex retro non agit oraz zasada ochrony praw nabytych mają charakter zasad przedmiotowych, wyznaczających granice ingerencji władzy publicznej w sferę praw podmiotowych. Naruszenie tych zasad może uzasadniać zarzut niedopuszczalnego wkroczenia przez tę władzę w sferę konstytucyjnie chronionych praw lub wolności jednostki, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia sprzecznego z porządkiem konstytucyjnym naruszenia tych praw lub wolności. W wyroku z 12 września 2000 r., K. 1/2000 Trybunał stwierdził, że z konieczności zachowania praw nabytych nie można wywodzić obowiązku ustawodawcy kreowania identycznych uprawnień dla innych osób (ten wyrok nie ma jednak zastosowania do przedmiotu sprawy, ponieważ pomoc finansowa do świadczenia pielęgnacyjnego jest adresowana do opiekuna a nie do niepełnosprawnego, a opiekunowie w obu przypadkach czyli ustalonych na mocy ustawy z pkt. IV.2. oraz pkt. IV.3. stanowią tą samą grupę osób mających cechy co najmniej podobieństwa jeśli nie identyczności przesłanka relewancji). Ingerencja ustawy zmieniającej z 07 grudnia 2012 r. poz. 1548 w prawa opiekunów, słusznie nabyte (państwowa forma pomocy z postaci świadczenia pielęgnacyjnego w zamian za codzienną, bardzo często wymagająca 24 godzinnego na dobę poświęcenia pracę przy swoich niepełnosprawnych bliskich w rodzinach), jakie uzyskali na mocy ustawy z pkt. IV.2., godzi w kontynuacyjną wartość jaką jest ochrona rodziny. W wyroku z 4 stycznia 2000 r., K. 18/99 stwierdzono, że u podstaw praw nabytych znajduje się dążenie do zapewnienia jednostce bezpieczeństwa prawnego i umożliwienia jej racjonalnego planowania przyszłych działań. Rzesza opiekunów, którzy nabyli prawo do świadczenia pielęgnacyjnego na mocy ustawy z pkt. IV.2. musiała zrezygnować z pracy zarobkowej, z zajmowanych stanowisk, z uzyskiwanych dochodów, wykluczając się w imię podjętej opieki nad bliskim niepełnosprawnych ze swojego życia zawodowego (często również i prywatnego), wiedząc, iż ustawa z pkt. IV.2. daje im gwarancję stałości wypłat świadczenia pielęgnacyjnego (przy spełnieniu określonych w tej ustawie przesłanek), jak również opłaconych składek zdrowotnych i emerytalnych, a zatem dawała możliwość świadomego zaplanowania swojego życia, jako opiekuna, przed podjęciem tej decyzji. Dla równowagi przytoczonych orzeczeń Trybunału należy stwierdzić, iż ingerując w prawa nabyte, prawodawca powinien umożliwić zainteresowanym dostosowanie się do nowej sytuacji, w szczególności poprzez wprowadzenie odpowiedniego vacatio legis. Ocena dopuszczalności ograniczeń praw podmiotowych wymaga zatem rozważenia: 1) czy wprowadzone ograniczenia znajdują podstawę w innych normach, zasadach lub wartościach konstytucyjnych, Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 13 z 16

2) czy nie istnieje możliwość realizacji danej normy, zasady lub wartości konstytucyjnej bez naruszania praw nabytych, 3) czy wartościom konstytucyjnym, dla realizacji których prawodawca ogranicza prawa nabyte, można w danej konkretnej sytuacji przyznać pierwszeństwo przed wartościami znajdującymi się u podstaw zasady ochrony praw nabytych, 4) czy prawodawca podjął niezbędne działania mające na celu zapewnienie jednostce warunków do przystosowania się do nowej reguły. Gdyby przyjąć, iż ustawa zmieniająca z 07 grudnia 2012 r., poz. 1548, z konstytucyjnego punktu widzenia ma wystarczające uzasadnienie do ingerencji w słusznie nabyte prawa opiekunów do świadczenia pielęgnacyjnego na mocy ustawy z pkt. IV.2., pozbawiając ich tych praw, trzeba by było dopuścić do akceptacji przekonanie, iż niepełnosprawni, którymi do tej pory opiekowali się ich opiekunowie, nie muszą już mieć zapewnionej opieki, względnie państwo nie musi dążyć do dbałości o takie wartości jak rodzina, ochrona rodziny, jak pomoc osobom w trudnej sytuacji zdrowotnej, życiowej, z racji niepełnosprawności (trwałej i znacznej i wymagającej stałego udziału osób drugich w zaspokajaniu wszelakich potrzeb życiowych). Nie ma raczej innej słabszej grupy społecznej niż osoby niepełnosprawne, szczególnie te znacznie i stale niepełnosprawne. Dopuszczenie do ingerencji w prawa nabyte opiekunów poza pozbawieniem praw samych opiekunów wpłynęłoby druzgocąco nie tylko na życie opiekuna i brak zaufania tegoż opiekuna do państwa jak i prawa, ale przede wszystkim na życie samego niepełnosprawnego, do czego dopuścić nie powinna nie tylko rodzina ale przede wszystkim prawodawca. Opiekun, który w wyniku ingerencji w prawa nabyte zostanie ich pozbawiony traci częstokroć jedyny, dopuszczalny przez ustawę dochód, zatem będąc zmuszony działaniami prawodawcy musi zacząć na nowo pracować, aby mógł się utrzymać, a tym samym pozostawić swojego bliskiego niepełnosprawnego bez niezbędnej opieki. Dopuszczenie do opisanej sytuacji rodzi konsekwencje w postaci stworzenia realnego zagrożenia dla utraty zdrowia i życia osób niepełnosprawnych, jak i ludzi z środowiska, w którym niepełnosprawni żyją. Przyjęty okres vacatio legis (6 miesięczny) zapisany w art. 11 ust. 1 ustawy zmieniającej z 07 grudnia 2012 r., poz. 1548, jest niewystarczającym argumentem, przemawiającym za konstytucyjnością art. 11 par. 3 tej samej ustawy. Do podobnego wniosku doszedł już w analogicznej sprawie Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 22 lipca 2008 r. sygn. akt P 41/07 (w tej sprawie okres vacatio legis był nawet roczny, a mimo tego nie usprawiedliwiał ingerencji w prawa nabyte opiekunów). Sprawę ochrony praw nabytych podjął również Rzecznik Praw Obywatelskich w swoim wystąpieniu RPO/723319/13/III/1113.2 RZ z dnia 06.03.2013 r. skierowanego do MPiPS o zajęcie stanowiska wobec zasadniczych wątpliwości RPO co do zachowania przez ministerstwo praw nabytych, zaufania obywatela do prawa i państwa. W odpowiedzi z 29.03.2013 r. ministerstwo udzieliło informację, którą można uznać za jawne nadużycie, jeśli by tego nie nazwać arogancją ze strony prawodawcy. Przytoczona treść wyjaśnień ministerstwa brzmi następująco (cytat ze strony internetowej RPO): Minister Pracy i Polityki Społecznej (29.03.2013 r.) wyjaśnił, że przyjęte rozwiązania, w szczególności wysokość świadczeń i wprowadzenie kryterium dochodowego przy specjalnym zasiłku opiekuńczym, wynikają z ograniczonych możliwości budżetowych. Konstytucyjna zasada ochrony praw nabytych nie ma charakteru absolutnego i nie wyklucza stanowienia regulacji ograniczających lub znoszących prawa podmiotowe. Zakazane jest wyłącznie arbitralne i nieproporcjonalne ograniczanie praw nabytych, mogą one natomiast być uszczuplane "w szczególnych okolicznościach" nie tylko z uwagi na wartości konstytucyjne, ale i pewne okoliczności gospodarczo-społeczne, m. in. równowagę finansową państwa czy kryzys gospodarczy. Wpisz datę sporządzenia odwołania Strona 14 z 16