Praktyczne aspekty prawa telekomunikacyjnego i audiowizualnego Wprowadzenie do wykładu
Dr Andrzej Nałęcz Dyżur: wtorek, 10.00-11.00 sala B409. Proszę śledzić ogłoszenia na mojej stronie wydziałowej tam poinformuję np. o nieobecności na dyżurze.
Zaliczenie przedmiotu Obecność i aktywność na zajęciach: 30%. Test zaliczeniowy: 70%.
Program zajęć 1. Telekomunikacja i usługi audiowizualne znaczenie Internetu dla obu dziedzin. 2. Regulacja rynku telekomunikacyjnego dysfunkcje rynku telekomunikacyjnego jako rynku infrastrukturalnego. Regulacja ekonomiczna i społeczna. 3. Usługi telekomunikacyjne ze szczególnym uwzględnieniem dostępu do Internetu oraz usług telefonicznych. 4. Obowiązki przedsiębiorców telekomunikacyjnych wobec użytkowników końcowych (konsumentów) oraz prawa użytkowników końcowych teoria i praktyka. 5. Wybrane orzecznictwo organów regulacyjnych i sądowych w sprawach telekomunikacyjnych. 6. Radiofonia, telewizja i inne usługi audiowizualne. 7. Specyficzna problematyka oferowania usług audiowizualnych w Internecie prawo unijne, prawo polskie i praktyczne aspekty jego stosowania. 8. Wybrane orzecznictwo organów administracyjnych i sądowych w sprawach telekomunikacyjnych.
TELEKOMUNIKACJA I USŁUGI AUDIOWIZUALNE ZNACZENIE INTERNETU DLA OBU DZIEDZIN
Internet a tradycja Współcześnie życie mieszkańców państw wysoko rozwiniętych w coraz większym stopniu przenosi się do Internetu. Prawo nie nadąża za tymi przemianami (przykład: kontrowersje wokół Ubera i jego relacji do tradycyjnych taksówek).
Dostęp do programów i audycji a Internet Dostęp do programów (uporządkowanego układu audycji) lub poszczególnych audycji można dziś w Polsce uzyskać na kilka sposobów W multipleksie. Drogą satelitarną. Drogą kablową. W Internecie. Zależnie od sposobu rozpowszechniania (albo rozprowadzania) programu, inna jest odnosząca się do tego prawna regulacja.
Uzasadnienie potrzeby łącznego rozpatrywania sektorów: telekomunikacyjnego i audiowizualnego Warunki usług telekomunikacyjnych (a zwłaszcza ich jakość) mają rosnące znaczenie m.in. dla innych usług, w tym audiowizualnych usług medialnych na żądanie.
REGULACJA RYNKU TELEKOMUNIKACYJNEGO
Pojęcie regulacji sektorowej Regulacja sektorowa oznacza specyficzne, stałe, władcze oddziaływanie przez państwo na te sektory gospodarki, w których występują niepożądane zjawiska gospodarcze, a w szczególności niesprawności mechanizmu rynkowego. Jednym z takich sektorów gospodarki jest sektor telekomunikacyjny.
Cele regulacji Cele regulacji można podzielić na ekonomiczne oraz społeczne. Cele ekonomiczne wiążą się z konkurencją na rynku i zmierzają do stworzenia konkurencji, stworzenia samego efektu konkurencji (tzw. substytuowanie konkurencji) albo zablokowania konkurencji (gdy nie jest pożądana). Cele społeczne wiążą się z m.in. z zapewnieniem dostępu do dóbr publicznych, ochroną bezpieczeństwa publicznego lub ochroną konsumentów.
USŁUGI TELEKOMUNIKACYJNE ZE SZCZEGÓLNYM UWZGLĘDNIENIEM DOSTĘPU DO INTERNETU ORAZ USŁUG TELEFONICZNYCH
Nowe zjawiska w telekomunikacji w UE W ostatnich latach UE zainteresowała się neutralnością sieciową, czyli zapewnieniem użytkownikom usługi dostępu do Internetu nieograniczonego dostępu do wszystkich treści dostępnych w Internecie. Zwieńczeniem tego zainteresowania stało się rozporządzenie o otwartym Internecie z 2015 r. Z zagadnieniem neutralności sieciowej wiążą się problemy taryf zerowych (zero-rating) oraz usług specjalistycznych. UE dąży do zniesienia opłat za roaming na swoim obszarze.
OBOWIĄZKI PRZEDSIĘBIORCÓW TELEKOMUNIKACYJNYCH WOBEC UŻYTKOWNIKÓW KOŃCOWYCH (KONSUMENTÓW) ORAZ PRAWA UŻYTKOWNIKÓW KOŃCOWYCH TEORIA I PRAKTYKA
Szczególnie interesujące są obowiązki przedsiębiorców telekomunikacyjnych dotyczące zakresu i jakości świadczonych usług oraz informowania o tym użytkowników końcowych. Obowiązkom tym odpowiadają uprawnienia użytkowników końcowych.
RADIOFONIA, TELEWIZJA I INNE USŁUGI AUDIOWIZUALNE
Reglamentacja w radiofonii i telewizji Radiofonia i telewizja poddana została reglamentacji ze względu na potrzebę ochrony interesu publicznego, do którego zalicza się m.in. różnorodność kulturowa, prawo do informacji, pluralizm mediów, ochrona małoletnich i konsumentów.
Zakres reglamentacji działalności audiowizualnej i audialnej System reglamentacji obejmuje wyłącznie usługi masowego przekazu czyli przeznaczone do odbioru przez znaczną część ogółu odbiorców, mogące mieć na nią wyraźny wpływ. Spod reglamentacji wyłączone są działania niekomercyjne (nie mające charakteru działalności gospodarczej), prywatne witryny internetowe oraz usługi polegające na dystrybucji treści audiowizualnych wytworzonych przez prywatnych użytkowników (np. Youtube brak odpowiedzialności redakcyjnej). Spod reglamentacji całkowicie wyłączone jest nadawanie programów radiowych w Internecie oraz audialnych usług na żądanie.
Instrumenty reglamentacji Do instrumentów reglamentacji należą koncesje i wpisy do rejestrów oraz kary pieniężne, a także inne środki (w mniejszym zakresie). Koncesji wymaga np. rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (drogą naziemną, satelitarną, kablową). Rozpowszechnianie programów telewizyjnych wyłącznie w Internecie nie wymaga koncesji wystarczy wpis do rejestru. Za naruszenie przepisów o działalności audiowizualnej grożą kary pieniężne.
SPECYFICZNA PROBLEMATYKA OFEROWANIA USŁUG AUDIOWIZUALNYCH W INTERNECIE
Tradycyjna telewizja a usługi audiowizualne na żądanie Przewiduje się, że audiowizualne usługi medialne na żądanie mogą w przyszłości przynajmniej częściowo zastąpić rozpowszechnianie telewizyjne. W USA potwierdzają to statystyki dotyczące Netflixa. W 2015 r. N. miał 40 mln abonentów w USA, co odpowiada 36% gospodarstw domowych (75 mln na świecie, w 130 krajach), abonenci obejrzeli w 2015 r. 42,5 mld godzin audycji w streamingu. Jako przyczynę korzystania z Netflixa użytkownicy podają wygodę streamingu na żądanie.
Bariery dla rozwoju audiowizualnych usług medialnych na żądanie Podstawową barierę w UE stanowią różne reżimy ochrony praw autorskich w poszczególnych państwach członkowskich.