Szczegółowe kryteria ocen z fizyki w zsz kl. I

Szczegółowe kryteria ocen z fizyki w zsz kl. I 1. Astronomia I Grawitacja Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który: podaje definicję roku świetlnego wyjaśnia założenia teorii heliocentrycznej Mikołaja Kopernika wyjaśnia, dlaczego zawsze widzimy tę samą stronę Księżyca opisuje przebieg i wynik przeprowadzonego doświadczenia, wyjaśnia rolę użytych przyrządów, wykonuje schematyczny rysunek obrazujący układ doświadczalny podaje przykłady ruchu krzywoliniowego, szczególnie ruchu jednostajnego po okręgu opisuje ruch jednostajnego po okręgu, posługując się pojęciem siły dośrodkowej, zaznacza na rysunku kierunek i zwrot siły dośrodkowej wskazuje w otoczeniu przykłady sił pełniących funkcję siły dośrodkowej wskazuje w otoczeniu przykłady oddziaływań grawitacyjnych Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dopuszczającą, a ponadto: opisuje budowę Galaktyki i miejsce Układu Słonecznego w Galaktyce opisuje miejsce Układu Słonecznego w Galaktyce i miejsce Ziemi w Układzie Słonecznym opisuje gwiazdy jako naturalne źródła światła opisuje Słońce jako jedną z gwiazd, a Galaktykę (Drogę Mleczną) jako jedną z wielu galaktyk we Wszechświecie opisuje przebieg i wynik przeprowadzonego doświadczenia, wyjaśnia rolę użytych przyrządów, wykonuje schematyczny rysunek obrazujący układ doświadczalny Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dostateczną, a ponadto: porównuje rozmiary i odległości we Wszechświecie (galaktyki, gwiazdy, planety, ciała makroskopowe, organizmy, cząsteczki, atomy, jądra atomowe) posługuje się pojęciem roku świetlnego wskazuje różnice miedzy planetami typu Ziemi (Merkury, Wenus, Ziemia i Mars) a planetami olbrzymimi (Jowisz, Saturn, Uran i Neptun) wymienia nazwy i podstawowe własności planet Układu Słonecznego i porządkuje je według odległości od Słońca opisuje warunki panujące na Księżycu, wyjaśnia przyczynę występowania faz i zaćmień Księżyca opisuje działanie siły grawitacji jako siły dośrodkowej przez analogię z siłami mechanicznymi posługuje się pojęciem pierwszej prędkości kosmicznej opisuje ruch satelity geostacjonarnego Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dobrą, a ponadto: rozwiązuje zadania związane z przedstawianiem obiektów bardzo dużych i bardzo małych w odpowiedniej skali wyjaśnia ruch gwiazd na niebie za pomocą ruchu obrotowego Ziemi rozwiązuje proste zadania związane z budową Układu Słonecznego wykorzystuje wiedzę o charakterze naukowym do formułowania wniosków opartych na obserwacjach empirycznych dotyczących faz i zaćmień Księżyca opisuje ruch jednostajny po okręgu, posługując się pojęciem okresu i częstotliwości interpretuje zależności między wielkościami w prawie powszechnego ciążenia dla mas punktowych lub rozłącznych kul

wyjaśnia wpływ siły grawitacji Słońca na ruch planet i siły grawitacji planet na ruch ich księżyców, wskazuje siłę grawitacji jako przyczynę spadania ciał na powierzchnię Ziemi opisuje ruch sztucznych satelitów wokół Ziemi (jakościowo) rozwiązuje proste zadania obliczeniowe związane z: - pierwszą prędkością kosmiczną, - siłą grawitacji, 2. Fizyka atomowa Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który: wyodrębnia efekt fotoelektryczny opisuje efekt fotoelektryczny, wyjaśnia pojęcie fotonu wyjaśnia, że wszystkie ciała emitują promieniowanie, wskazując przykłady opisuje budowę atomu wodoru Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dopuszczającą, a ponadto: Obserwuje i opisuje zjawiska fizyczne zachodzące w otoczeniu opisuje zależności energii fotonu od częstotliwości podaje postulaty Bohra opisuje promieniowanie ciał Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dostateczną, a ponadto: wykorzystuje postulaty Bohra i zasadę zachowania energii do opisu powstawania widma wodoru opisuje widmo wodoru stosuje zależność między promieniem n-tej orbity a promieniem pierwszej orbity w atomie wodoru interpretuje linie widmowe jako przejścia między poziomami energetycznymi atomów opisuje związek między promieniowaniem emitowanym przez dane ciało oraz jego temperaturą opisuje stan podstawowy i stany wzbudzone opisuje falowe i kwantowe własności światła Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dobrą, a ponadto: rozwiązuje proste zadania obliczeniowe dotyczące energii fotonu, budowy atomu wodoru, promieniowania ciał formułuje wnioski oparte na obserwacjach empirycznych dotyczących natury światła interpretuje zasadę zachowania energii przy przejściach elektronu między poziomami energetycznymi w atomie z udziałem fotonu wykorzystuje zasadę zachowania energii do wyznaczenia energii i prędkości fotoelektronów 3. FIZYKA JĄDROWA Ocenę dopuszczającą otrzymuje uczeń, który: wymienia cząstki, z których są zbudowane atomy podaje skład jądra atomowego na podstawie liczby masowej i atomowej formułuje wnioski oparte na obserwacjach empirycznych dotyczących zjawiska promieniotwórczości podaje przykłady zastosowania zjawiska promieniotwórczości (datowania substancji na podstawie składu izotopowego) wyjaśnia, że każda gwiazda zmienia się w czasie swojego życia podaje przybliżony wiek Wszechświata Ocenę dostateczną otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dopuszczającą, a ponadto:

opisuje zjawisko promieniotwórczości naturalnej, wskazując przykłady źródeł promieniowania jądrowego posługuje się pojęciami jądra stabilnego i niestabilnego opisuje rozpad izotopu promieniotwórczego, posługując się pojęciem czasu połowicznego rozpadu podaje przykłady zastosowania energii jądrowej podaje wiek Słońca i przewidywany czas jego życia posługuje się pojęciami: pierwiastek, jądro atomowe, izotop, proton, neutron, elektron opisuje sposoby ochrony przed promieniowaniem podaje przykłady zastosowania zjawiska promieniotwórczości rysuje wykres zależności liczby jąder, które uległy rozpadowi od czasu wyjaśnia zasadę datowania substancji na podstawie składu izotopowego, np. datowanie węglem l4c opisuje reakcję rozszczepienia uranu 235U zachodzącą w wyniku pochłonięcia neutronu; podaje warunki zajścia reakcji łańcuchowej opisuje reakcje termojądrowe zachodzące w gwiazdach oraz w bombie wodorowej Ocenę dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dostateczną, a ponadto: odróżnia reakcje jądrowe od reakcji chemicznych posługuje się pojęciami: energii spoczynkowej, deficytu masy i energii wiązania wskazuje przykłady izotopów wymienia właściwości promieniowania jądrowego opisuje wybrany sposób wykrywania promieniowania jonizującego wyjaśnia, jak promieniowanie jądrowe wpływa na materię oraz na organizmy, opisuje rozpady alfa, beta (nie są wymagane wiadomości o neutrinach) oraz sposób powstawania promieniowania gamma opisuje powstanie Słońca i jego przyszłe losy wymienia podstawowe właściwości czerwonych olbrzymów, białych karłów, gwiazd neutronowych i czarnych dziur Ocenę bardzo dobrą otrzymuje uczeń, który spełnia wymagania na ocenę dobrą, a ponadto: opisuje reakcje jądrowe, stosując zasady: zachowania liczby nukleonów i zasadę zachowania ładunku oraz zasadę zachowania energii wymienia korzyści i zagrożenia płynące z energetyki jądrowej wyjaśnia, skąd pochodzi energia Słońca i innych gwiazd interpretuje zależność E = mc2 opisuje Wielki Wybuch jako początek znanego nam Wszechświata posiada wiadomości i umiejętności wykraczające poza program nauczania potrafi stosować wiadomości w sytuacjach nietypowych (problemowych) umie formułować problemy i dokonuje analizy lub syntezy nowych zjawisk umie rozwiązywać problemy w sposób nietypowy osiąga sukcesy w konkursach pozaszkolnych Kryteria oceny śródrocznej i rocznej 1. Przy ustalaniu oceny śródrocznej i rocznej nauczyciel bierze pod uwagę stopnie ucznia z poszczególnych obszarów działalności według następującej hierarchii ważności: a. prace klasowe; b. sprawdziany i odpowiedzi ustne; c. aktywność na zajęciach; d. aktywność pozalekcyjna;

e. prace domowe i prace długoterminowe oraz projekty. 2. Oceny: śródroczna i roczna nie są średnią arytmetyczną uzyskanych ocen cząstkowych, lecz wynikiem postępów ucznia, jego zaangażowania i przyrostem jego wiedzy. 3. Przy wystawianiu oceny rocznej pod uwagę bierze się ocenę śródroczną. Szczegółowe kryteria ocen z matematyki w zsz kl. I 1. Liczby rzeczywiste interpretować liczby naturalne na osi liczbowej, rozpoznawać liczby naturalne podzielne przez 2, 3, 5, 9, 10, 100, rozkładać liczby dwucyfrowe na czynniki pierwsze, wykonywać proste rachunki na liczbach całkowitych, obliczać potęgi liczb wymiernych o wykładnikach naturalnych, zapisywać w postaci jednej potęgi: iloczyny potęg o takich samych podstawach, iloczyny oraz ilorazy potęg o takich samych wykładnikach oraz potęgę potęgi (przy wykładnikach naturalnych), rozpoznawać liczbę złożoną, gdy jest ona jednocyfrowa lub dwucyfrowa, a także, gdy na istnienie dzielnika wskazuje poznana cecha podzielności, obliczać wartości pierwiastków drugiego i trzeciego stopnia z liczb, które są odpowiednio kwadratami lub sześcianami liczb wymiernych, mnożyć i dzielić pierwiastki drugiego stopnia, mnożyć i dzielić pierwiastki trzeciego stopnia. zamieniać ułamki zwykłe o mianownikach będących dzielnikami liczb 10, 100, 1000 itd. na ułamki dziesiętne skończone dowolną metodą (przez rozszerzanie ułamków zwykłych, dzielenie licznika przez mianownik w pamięci, pisemnie lub za pomocą kalkulatora), zamieniać ułamki zwykłe na ułamki dziesiętne (także okresowe), zamieniać ułamki dziesiętne skończone na ułamki zwykłe. porównywać potęgi o różnych wykładnikach naturalnych i takich samych podstawach oraz porównywać potęgi o takich samych wykładnikach naturalnych i różnych dodatnich podstawach, zamieniać potęgi o wykładnikach całkowitych ujemnych na odpowiednie potęgi o wykładnikach naturalnych, Liczby rzeczywiste i działania na nich. zapisywać liczby w notacji wykładniczej wyłączać czynnik przed znak pierwiastka oraz włączać czynnik pod znak pierwiastka, przedstawiać liczby rzeczywiste w różnych postaciach (np. ułamka zwykłego, ułamka dziesiętnego okresowego, z użyciem symboli pierwiastków, potęg) 2. Oś liczbowa i przedziały liczbowe interpretować liczby naturalne na osi liczbowej, interpretować liczby całkowite na osi liczbowej, obliczać wartość bezwzględną,

interpretować liczby wymierne na osi liczbowej; obliczać odległość między dwiema liczbami na osi liczbowej, posługiwać się pojęciem przedziału liczbowego, zaznaczać przedziały na osi liczbowej:, (P) posługiwać się pojęciem przedziału liczbowego, zaznaczać przedziały na osi liczbowej: 3. Błąd bezwzględny i błąd względny przybliżenia zaokrąglać liczby naturalne, szacować wartości wyrażeń arytmetycznych, zaokrąglać rozwinięcia dziesiętne liczb. obliczać błąd bezwzględny i błąd względny przybliżenia: pobliczać błąd bezwzględny i błąd względny przybliżenia: 4. Obliczenia procentowe przedstawiać część pewnej wielkości jako procent lub promil tej wielkości i odwrotnie wykonywać obliczenia związane z VAT, obliczać odsetki dla lokaty rocznej, obliczać procent danej liczby, obliczać liczbę na podstawie danego jej procentu, stosować obliczenia procentowe do rozwiązywania problemów w kontekście praktycznym, np. obliczać ceny po podwyżce lub obniżce o dany procent, obliczać podatki: wykonywać obliczenia procentowe: obliczać podatki: wykonywać obliczenia procentowe: obliczać podatki: obliczać zysk z lokat (również złożonych na procent składany i na okres krótszy niż rok)

5. Wzory skróconego mnożenia korzystać z nieskomplikowanych wzorów, w których występują oznaczenia literowe, zamieniać wzór na formę słowną, stosować oznaczenia literowe nieznanych wielkości liczbowych i zapisywać proste wyrażenie algebraiczne na podstawie informacji osadzonych w kontekście praktycznym, obliczać wartości liczbowe wyrażeń algebraicznych, redukować wyrazy podobne w sumie algebraicznej, dodawać i odejmować sumy algebraiczne, opisywać za pomocą wyrażeń algebraicznych związki między różnymi wielkościami, mnożyć jednomiany, mnożyć sumę algebraiczną przez jednomian oraz, w nietrudnych przykładach, mnożyć sumy algebraiczne, wyznaczać wskazaną wielkość z podanych wzorów, w tym geometrycznych i fizycznych. używać wzorów skróconego mnożenia na a b 2 : 2 2 używać wzorów skróconego mnożenia na a b : używać wzorów skróconego mnożenia na a b 2 : 2 2 używać wzorów skróconego mnożenia na a b : 6. Równania i nierówność pierwszego stopnia z jedną niewiadomą zapisywać związki między wielkościami za pomocą równania pierwszego stopnia z jedną niewiadomą, rozwiązywać równania stopnia pierwszego z jedną niewiadomą, sprawdzać, czy dana liczba spełnia równanie stopnia pierwszego z jedną niewiadomą, za pomocą równań rozwiązywać zadania osadzone w kontekście praktycznym, zapisywać związki między wielkościami wprost proporcjonalnymi i odwrotnie proporcjonalnymi. obliczać błąd bezwzględny i błąd względny przybliżenia: sprawdzać, czy dana liczba jest rozwiązaniem równania: rozwiązywać nierówności pierwszego stopnia z jedną niewiadomą: rozwiązywać nierówności pierwszego stopnia z jedna niewiadomą:

pobliczać błąd bezwzględny i błąd względny przybliżenia: sprawdzać, czy dana liczba jest rozwiązaniem równania: rozwiązywać nierówności pierwszego stopnia z jedną niewiadomą: rozwiązywać nierówności pierwszego stopnia z jedna niewiadomą: posiada wiadomości i umiejętności wykraczające poza program nauczania potrafi stosować wiadomości w sytuacjach nietypowych (problemowych) umie formułować problemy i dokonuje analizy lub syntezy nowych zjawisk umie rozwiązywać problemy w sposób nietypowy osiąga sukcesy w konkursach pozaszkolnych Szczegółowe kryteria ocen z matematyki w zsz kl. II 1. Funkcja zaznaczać w prostokątnym układzie współrzędnych punkty o danych współrzędnych i odczytuje współrzędne zaznaczonych punktów podać proste przykłady funkcji podać definicję funkcji rozumie definicję miejsca zerowego funkcji. biegle posługiwać się układem współrzędnych rozpoznać przyporządkowania będące funkcjami odczytywać z wykresu funkcji dla jakich argumentów funkcja przyjmuje wartości dodatnie, dla jakich ujemne, a dla jakich zero odczytywać z wykresu funkcji przedziały, w których funkcja rośnie, maleje odczytywać z wykresu funkcji punkty, w których funkcja przyjmuje w danym przedziale wartość największą lub najmniejszą. obliczać wartości funkcji podanych nieskomplikowanym wzorem i zaznaczać punkty należące do jej wykresu odczytywać i interpretować informacje przedstawione za pomocą wykresu funkcji odczytywać i interpretować informacje przedstawione za pomocą wykresów funkcji (w tym wykresów opisujących zjawiska występujące w przyrodzie, gospodarce, życiu codziennym), 2. Trygonometria podać twierdzenie Pitagorasa wskazać w trójkącie prostokątnym przyprostokątne i przeciwprostokątną

podać definicje funkcji trygonometrycznych korzystać z własności trójkątów podobnych stosować twierdzenie Pitagorasa stosować definicje funkcji trygonometrycznych obliczać dokładną miarę kąta ostrego równego 30, 45 i 60. korzystać z przybliżonych wartości funkcji trygonometrycznych odczytanych z tablic stosować proste zależności między funkcjami trygonometrycznymi: rozwiązuje zadania typowe z zastosowaniem wartości funkcji trygonometrycznych rozwiązuje zadania nietypowe z zastosowaniem wartości funkcji trygonometrycznych 3. Funkcja liniowa rysować wykres funkcji liniowej, korzystając z jej wzoru. stosować pojęcie funkcji liniowej podać przykłady funkcji sprawdzać, czy dana para liczb spełnia układ dwóch równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi, rozwiązywać układy równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi, interpretować współczynniki występujące we wzorze funkcji liniowej. odczytywać z wykresu funkcji liniowej miejsce zerowe i przedziały, w których funkcja ma stały znak. wyznaczać wzór funkcji liniowej na podstawie informacji o tej funkcji lub o jej wykresie. funkcja linowa w zadaniach typowych wykorzystywać własności funkcji liniowej do interpretacji zagadnień geometrycznych, fizycznych itp. (także osadzonych w kontekście praktycznym). funkcja linowa w zadaniach nietypowych 4. Interpretacja geometryczna układu równań pierwszego stopnia z dwiema niewiadomymi sprawdzać, czy liczba jest rozwiązaniem równania, rozwiązać proste równania I stopnia z jedną niewiadomą. sprawdzać, czy dana para liczb spełnia układ dwóch równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi, rozwiązywać układy równań stopnia pierwszego z dwiema niewiadomymi, rozwiązywać zadania tekstowe z zastosowaniem układów równań rozwiązywać układy równań o współczynnikach ułamkowych. rozwiązywać równania, w których występują wzory skróconego mnożenia, rozwiązywać zadania tekstowe o podwyższonym stopniu trudności 5. Funkcja postaci a y x

podać przykłady wielkości odwrotnie proporcjonalnych a podać dziedzinę i zbiór wartości funkcji y x wykorzystać pojęcie wielkości odwrotnie proporcjonalnych stosuje proporcjonalność w zadaniach praktycznych rozwiązuje nietypowe zadania związane z proporcjonalnością odwrotną. 5. Równanie kwadratowe podać przykłady jednomianów kwadratowych, odczytać ze wzoru współczynnik jednomianu kwadratowego określać kierunek ramion paraboli bez rysowania wykresu jednomianu kwadratowego odczytywać ze wzoru współczynniki funkcji kwadratowej obliczać wartość jednomianu kwadratowego dla danego argumentu odczytywać z wykresu miejsca zerowe funkcji kwadratowej określać liczbę pierwiastków równania kwadratowego rozwiązywać równania kwadratowe niezupełne rozwiązywać równania kwadratowe z jedną niewidomą szkicować wykres funkcji kwadratowej korzystając z jej wzoru odczytywać z wykresu funkcji niektóre jej własności obliczać współrzędne wierzchołka paraboli odczytywać, dla jakich argumentów jednomian kwadratowy przyjmuje wartości dodatnie, a dla jakich ujemne. sprawdzać, czy punkt należy do wykresu jednomianu kwadratowego, obliczać współrzędne punktu przecięcia wykresu funkcji kwadratowej z osią Y rozwiązywać nierówności kwadratowe z jedną niewiadomą interpretować współczynniki występujące we wzorze funkcji kwadratowej w postaci kanonicznej oraz w postaci ogólnej szkicować wykres trójmianu obliczać największą lub najmniejszą wartość funkcji kwadratowej zapisanej w postaci ogólnej obliczać najmniejszą i największą wartość funkcji kwadratowej w przedziale. stosować do rozwiązywania zadań poznaną wiedzę dotyczącą funkcji kwadratowej i jej własności. rozwiązywać typowe zadania tekstowe, wykorzystując w nich równania kwadratowe. za pomocą równań kwadratowych opisywać i rozwiązywać zadania osadzone w kontekście praktycznym z geometrii, fizyki itp. sprawnie odczytywać z wykresu własności jednomianu kwadratowego. właściwie interpretować i wykorzystywać zdobytą wiedzę w sytuacjach problemowych. rozwiązywać nietypowe zadania tekstowe, wykorzystując w nich równania kwadratowe. 6. Figury na płaszczyźnie i obliczenia z zastosowaniem trygonometrii Proste, płaszczyzny i kąty w przestrzeni rozpoznawać kąty środkowe i wpisane w okrąg obliczać miarę kąta środkowego i wpisanego opartych na podanych częściach łuków, wskazać na modelu prostopadłościanu proste równoległe wskazać na modelu kąt dwuścienny.

stosować zależności między kątem środkowym i kątem wpisanym obliczać długość okręgu i łuku okręgu obliczać pole koła wykorzystuje definicję prostokąta, kwadratu, trapezu, równoległoboku i rombu, stosować wzory na pola czworokątów w prostych zadaniach. zaznaczać na modelu graniastosłupa proste prostopadłe, rozpoznać wzajemne położenie dwóch płaszczyzn w przestrzeni. obliczać pole pierścienia, wycinka kołowego stosować twierdzenia o kątach środkowych i wpisanych w zad. tekstowych, klasyfikować czworokąty rozwiązywać zadania różnego typu, wykorzystując wzory na pola czworokątów. wskazać na modelu graniastosłupa ściany prostopadłe rozpoznać kąt dwuścienny i wyznaczać kąt płaski będący jego miarą korzystać z własności funkcji trygonometrycznych w obliczeniach geometrycznych w trójkątach. korzystać z własności funkcji trygonometrycznych w obliczeniach geometrycznych w prostokątach. korzystać z własności funkcji trygonometrycznych w obliczeniach geometrycznych w równoległobokach. korzystać z własności funkcji trygonometrycznych w obliczeniach geometrycznych w trapezach i deltoidach. znaleźć rzut prostokątny punktu (prostej) na płaszczyznę. zaznaczyć kąt nachylenia prostej do płaszczyzny, rozwiązywać zadania tekstowe o podwyższonym stopniu trudności stosować twierdzenia o kątach w okręgu w zadaniach o podwyższonym stopniu trudności. rozwiązywać zadania nietypowymi metodami, Kryteria oceny śródrocznej i rocznej 1. Przy ustalaniu oceny śródrocznej i rocznej nauczyciel bierze pod uwagę stopnie ucznia z poszczególnych obszarów działalności według następującej hierarchii ważności: a. prace klasowe; b. sprawdziany i odpowiedzi ustne; c. aktywność na zajęciach; d. aktywność pozalekcyjna; e. prace domowe i prace długoterminowe oraz projekty. 2. Oceny: śródroczna i roczna nie są średnią arytmetyczną uzyskanych ocen cząstkowych, lecz wynikiem postępów ucznia, jego zaangażowania i przyrostem jego wiedzy. 3. Przy wystawianiu oceny rocznej pod uwagę bierze się ocenę śródroczną. Warunki i tryb uzyskania wyższej niż przewidywana ocenie klasyfikacyjnej (semestralnej i rocznej) Na mocy rozporządzenia w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych Uczeń ma prawo do uzyskania wyższej niż przewidywana oceny rocznej, po spełnieniu następujących warunków:

a. oceny z co najmniej połowy prac pisemnych (klasowych) są ocenami z poziomu o który ubiega się uczeń b. prace klasowe są poprawiane w określonym terminie, c. uczeń nadrobi zaległości i spełni wymagania określone w planach wynikowych na wyższą ocenę. d. frekwencja na zajęciach ucznia wynosiła co najmniej 80 % a wszystkie opuszczone godziny są usprawiedliwione Przedmiotowy System Oceniania z fizyki i matematyki kl. I ZSZ Przedmiotowy System Oceniania z fizyki i matematyki uczniów klasy pierwszej ZSZ w Bielicach. Program jest zgodny z zapisami Statutu Zespołu Szkół Zawodowych w Bielicach Rozdział - Wewnętrzne Zasady Oceniania a także w związku z orzeczeniem Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Nowym Mieście Lubawskim z zapisami Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych 6. 1. Nauczyciel jest obowiązany, na podstawie opinii publicznej poradni psychologicznopedagogicznej, w tym publicznej poradni specjalistycznej, dostosować wymagania edukacyjne, o których mowa w 4 ust. 1 pkt 1, do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono zaburzenia i odchylenia rozwojowe lub specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom. 2. Dostosowanie wymagam edukacyjnych, o których mowa w 4 ust. 1 pkt 1, do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom, następuje także na podstawie opinii niepublicznej poradni psychologiczno -pedagogicznej, w tym niepublicznej poradni specjalistycznej, o której mowa w art. 71b ust. 3b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, zwanej dalej ustawą.3. W przypadku ucznia posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego nauczania dostosowanie wymagań edukacyjnych, o których mowa w 4 ust. 1 pkt 1, do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia może nastąpić na podstawie tego orzeczenia. Sposoby dostosowania wymagań edukacyjnych (według prof. M. Bogdanowicz ) częste odwoływanie się do konkretu ( np. graficzne przedstawianie treści zadań ), szerokie stosowanie zasady poglądowości omawianie niewielkich partii materiału i o mniejszym stopni trudności ( pamiętając, że obniżenie wymagań nie może zejść poniżej podstawy programowej ) podawanie poleceń w prostszej formie ( dzielenie złożonych treści na proste, bardziej zrozumiałe części ) wydłużanie czasu na wykonanie zadania podchodzenie do dziecka w trakcie samodzielnej pracy w razie potrzeby udzielenie pomocy, wyjaśnień, mobilizowanie do wysiłku i ukończenia zadania zadawanie do domu tyle, ile dziecko jest w stanie samodzielnie wykonać potrzeba większej ilości czasu i powtórzeń dla przyswojenia danej partii materiału.