WCZORAJ, DZIŚ i JUTRO HISTORIA EPIPHONE

WCZORAJ, DZIŚ i JUTRO HISTORIA EPIPHONE

Pierwszymi produktami założonej przez Anastasios Stathopoulo w 1890r. fabryki instrumentów były m.in. lutnie, skrzypce i Greckie lioutos. Od 1907 do 1912 roku, rodzina Stathopoulo mieszkała i pracowała przy ulicy 121 West 28th Street na Manhattanie. NA SAMYM POCZĄTKU Historia Epiphone jest dość zawiła. Firma wielokrotnie doznawała wzlotów i upadków, znikała i pojawiała się doświadczając szczytów sprzedaży, kontrastujących z kryzysami. Na szczęście najświeższy rozdział w działalności firmy, zapoczątkowany w 2006r. jest jednym z najlepszych. Epiphone stało się wówczas jedną z lepiej prosperujących firm produkujących instrumenty, zyskując szacunek konkurencji oraz klientów. Rozdział pierwszy zapoczątkowany został jakieś 130 lat wcześniej, w pracowni Anastasios Stathopoulo. Syn Greka, sprzedawcy drewna Anastasios nie przedłużył tradycji rodzinnej jeśli chodzi o swój zawód. Można jednak powiedzieć, że do produkcji instrumentów wykorzystywał podobne surowce. Zaczął budować lutnie, skrzypce i tradycyjne greckie lioutos w 1873r. Po kilku latach Anastasios popłynął wraz z rodziną przez Morze Egejskie w celu rozpoczęcia nowego życia w Turcji. W 1890r. talent i reputacja, jaką zyskał pozwoliły mu otworzyć własną fabrykę instrumentów oraz założyć własną rodzinę. Pierwszy syn o imieniu Epaminondas, urodził się w 1893r. Następnie rodzina powiększyła się o Alexa, Minnie oraz Orpheus'a. W 1903r., rodzina Stathopoulo zmuszona była opuścić Turcję z powodu nieustannych prześladowań imigrantów greckich przez rodowitych Turków. Tym razem przenieśli się do domu mieszczącego się w pobliżu dolnego Manhattanu. Anastasios tworzył oraz sprzedawał swoje instrumenty na parterze, w momencie kiedy jego rodzina mieszkała na pierwszym piętrze, tuż nad warsztatem. Granica pomiędzy pracą a domem i życiem osobistym została więc niemalże całkowicie zatarta. Epaminondas (nazywany Epi ) oraz Orpheus ( Orphie ) bardzo szybko zaczęli pomagać ojcu w pracy przy sklepie, ucząc się jednocześnie zasad działania tego biznesu od podstaw. Działalność miała się nieźle. Była to świetna okazja dla Anastasiosa, aby zaistnieć w Nowym Jorku. Był to bowiem okres szczytu szaleństwa na punkcie mandolin, a popularność nazwiska Stathopoulo wciąż rosła dzięki tradycyjnym greckim instrumentom, jakie budował lutnik. Dzięki sławie, jaką zdobyły instrumenty ich ojca (oznaczane jako A. Stathopoulo,manufacturer-repairer of all kinds of musical instruments, oraz zbudowane w pracowni przy 247 West 42nd Street), synowie Stathopoulo mogli cieszyć się doskonałym wychowaniem oraz dużymi możliwościami w zakresie edukacji. Sytuacja jednak zmieniła się w lipcu 1915r., kiedy chory na raka Anastasios zmarł w wieku 52 lat. EPI PRZEJMUJE DOWODZENIE Epi miał jedynie 22 lata, kiedy przejął rodzinny biznes. Odziedziczył on po ojcu wiele mocnych stron miał smykałkę do robienia interesów, był dumny ze swojej pracy dodatkowo jednak miał świadomość zmieniających się czasów, co mogło okazać się ważne w nadchodzących latach. Co ważne, Epi nie był jedynie lutnikiem, czy biznesmenem. Był również wyśmienitym muzykiem i ekonomistą. char Epaminondas Stathopoulo (nazywany Epi ) przejął rodzinny biznes mając zaledwie 22 lata i poprowadził firmę na szczyt sukcesu, co trwało aż do jego śmierci podczas II Wojny Światowej. Epi szanował tradycję związaną z instrumentami jego ojca, ale wyczuł również konieczność podążania z duchem czasu. W 1917r., zmienił nazwę firmy na House Of Stathopoulo i zaczął dostosowywać ofertę produktów. Mandoliny traciły swoją popularność w okresie powojennym, a na ich miejsce zaczęły pojawiać się banjo, których 'boom' przyszedł wraz z Jazzem. Epi trzymał wówczas rękę na pulsie i momentalnie uzbroił firmę w odpowiednią ofertę. Epi nie tylko przedstawił serię produktów banjo, ale także unowocześnił design instrumentu. Opatentował nową konstrukcję obręczy oraz pierścienia. Była to zapowiedź tego, co miało się wydarzyć. Podczas gdy zmiany na rynku spowodowały upadek wielu firm, House Of Stathopoulo było w fazie pełnego rozkwitu. Struktura firmy została przeorganizowana w 1923 w momencie, gdy jej sukcesy rosły z dnia na dzień (Epi mianował się prezesem i głównym dyrektorem firmy). Nawet nazwa została zmieniona w celu odzwierciedlenia zmieniającej się tożsamości firmy. Były to czasy wielkich możliwości i Epi potrzebował odpowiedniej marki. Ostatecznie postanowił utworzyć nazwę poprzez połączenie swojego nazwiska z greckim słowem oznaczającym 'brzmienie'. W ten właśnie sposób narodził się Epiphone. W 1924r. Epiphone wypuścił na rynek serię banjo - Recording Series of banjos. Aby trafiać do klientów o różnym stopniu zaawansowania i zamożności, zawierała ona modele Deluxe, Concert, Bandmaster oraz Artist models (plus model Wonder). I rzeczywiście, instrumenty stały się tak popularne, że w kolejnych Epiphone Recor Epi Stathopoulo przewidział wybuch popularności banjo w US i w 1924r. wypuścił na rynek serię tych instrumentów dostosowaną do szerokiej grupy odbiorców - Epiphone Recording Series że w kolejnych latach Epi jeszcze bardziej zwiększył produkcję i wykupił firmę produkującą banjo Favoran, aby móc poradzić sobie z tak dużym zapotrzebowaniem. Dzięki takim modelom, jak Emperor oraz poparciu przez muzyków, jak Carl Kress, popularność tych produktów wciąż rosła wraz z reputacją Epiphone a, aż do punktu kiedy nazwa firmy ponownie została zmieniona w 1928r. Od tego momentu znana była jako Epiphone Banjo Company. PIERWSZE GITARY Krach na giełdzie, który nastąpił w 1929r. spowodował, że firma prosperowała poniżej poprzeczki, którą przedtem dość wysoko zawiesiła. Dodatkowo pojawiło się gwałtowne załamanie jeśli chodzi o popularność banjo. Wiele firm produkujących takie instrumenty upadło wówczas z tego powodu. Epi jednak, znów był przygotowany do zmian. W momencie szczytu popularności banjo, w 1928r. przedstawił on pierwszą serię gitar - Recording series. Każda z nich posiadała nazwę składającą się wyłącznie z jednej litery (od A do E ) oraz wyróżniający serię, nietypowy kształt korpusu. Gitary serii Recording składały się z kombinacji świerku i klonu. W zależności od ceny, do wyboru były wersje arched i flat top. Choć rynek był już gotowy na taki produkt, gitary Recording nie odniosły Krach na giełdzie z 1929r. Spowodował drastyczne załamanie popularności banjo. Trzymający rękę na pulsie Epi, momentalnie odpowiedział na to serią gitar - Recording Series wyróżniającą się nietypowym kształtem korpusu. Zainspirowany gitarami Master Model Gibsona, Epi w 1931r. zaproponował linię archtop Masterbilt z otworem w kształcie f (model De Luxe,na powyższym zdjęciu był najdroższy z serii).gitary te umocniły reputację Epiphone'a, ale rozpoczęły również zawziętą rywalizację z firmą Gibson.

sukcesu sprzedażowego. Pierwszym problemem był brak nazwiska sławnego muzyka grającego na gitarze Epiphone, który mógłby rozreklamować produkty. Drugim mankamentem tych gitar był fakt, że są za ciche. Instrumenty serii Recording były za małe i zbyt mocno ozdabiane w porównaniu do wielkiego i głośnego Gibsona L-5. Epi wyciągnął jednak odpowiednie wnioski z tej porażki i nie trzeba było zbytnio się wysilać, aby zauważyć wpływ L-5 na kolejne gitary Epiphone'a typu archtop, które ukazały się w w 1931r Seria Masterbilt miała niemalże identyczne główki, otwory w kształcie litery f, a nawet nazwę podobną do Gibson Master Model (jednak poszczególne nazwy modeli byłyby nawet bardziej interesujące niż system numerów seryjnych stosowany przez Gibsona. Były to modele De Luxe, Broadway, Windsor i Tudor). Pomimo że gitary Masterbilt zainspirowane zostały modelem Gibsona, posiadały one swoją własną tożsamość. Intencją stworzenia tych gitar, nie było skopiowanie serii Master Model, lecz jej zniszczenie... EPIPHONE KONTRA GIBSON W latach '30, rywalizacja między firmami Epiphone i Gibson rosła od przyjaznego sparingu po totalną wojnę. Znieważony pojawieniem się serii Masterbilt oraz zmagający się z kryzysem handlowym na Rozmiar ma znaczenie! W 1935r. Epiphone przedstawił nowy model - Emperor - rewelacyjna gitara archtop z wycięciem f, której spora szerokość, bo aż 18 3/8 była niewątpliwie spowodowana chęcią stworzenia gitary większej niż Gibson. początku dekady Gibson, odpowiedział ogniem w 1934r. poprzez zwiększenie rozmiarów istniejących już wcześniej modeli i przedstawienie nowego, olbrzymiego Super 400 (nazwany tak z powodu ceny $400). Nie chcąc dać za wygraną, Epi odpowiedział rewelacyjnym Emperorem, który posiadał zwiększony korpus i rozreklamowany został poprzez prowokacyjną kampanię reklamową z półnagą kobietą. W 1936r. Epiphone uderza ponownie zwiększając rozmiar Przedstawiona w 1935r. Epiphone'owska seria gitar elektrycznych Electar potwierdziła innowacyjność firmy oraz dążenie do rozwoju. Przetworniki Master Pickup wykorzystywane przy gitarach były jak na te czasy bardzo zaawansowane. swoich modeli De Luxe, Broadway i Triumph (powodując, że były o 3/8 szersze od Gibsonów). W tym momencie, gitary Epiphone zostały uznane za jedne z najlepszych na świecie, a sam Epi cieszył się patronatem kilku najbardziej szanowanych muzyków na scenie. Epiphone'owski showroom powrócił do swojej pierwotnej lokacji, czyli West Street, Manhattan. Było to również miejsce spotkań różnych sławnych muzyków. W sobotnie popołudnia Epi pozwalał otwierać gabloty i jammować muzykom, jak Al Caiola i Harry Volpe, z czego cieszyli się bardzo ludzie podziwiający wydarzenie przed budynkiem. Możliwe, że nie był to wyłącznie akt dobrej woli. Obaj muzycy, rozsławiali później instrumenty Epiphone'a włączając w to innych, jak np. sam Les Paul. Epiphone nie był powodem do obaw jedynie dla firmy Gibson. Świadom rosnącego od 1932r. sukcesu gitar elektryczelektrycznych Electar Series (oryginalnie nazwana Electraphone) w 1935r. Konstrukcja gitary była naprawdę silna i posiadała pojedynczo kontrolowane magnesy na przetworniku Master Pickup dającym optymalny sygnał wyjściowy. W tym czasie Gibson wymyślił coś bardzo podobnego (w następnym roku wprowadził elektryczne gitary hawajskie). Seria Electar była poważnym ciosem dla konkurencji, jednocześnie przypinając Epiphone etykietę prawdziwych innowatorów. Latem 1937r., Epi odnotował dwukrotny wzrost sprzedaży. Po pewnym czasie ostra rywalizacja między Epiphone i Gibson zaczęła przyjmować łagodniejszą formę. Jednak w 1939r. obie firmy przedstawiły całkiem podobne gitary hawajskie typu pitch-changing. W tym samym roku Gibson wypuścił serię skrzypiec, podczas gdy Epiphone odpowiedział linią kontrabasów. Wybuch II Wojny Światowej był ostatecznym gongiem kończącym najbardziej krwawy pojedynek lutników tego wieku. NIEPRZYCHYLNY CZAS Wojna odmieniła wszystko. Przed zbombardowaniem Pearl Harbour w 1941r. Epiphone był na grzbiecie fali. Kiedy zakończyła się ostatnia walka w 1945, firma była już pozbawiona swojego najmocniejszego atutu. Chory na białaczkę Epi umarł tragicznie w trakcie wojny, przekazując tym samym firmę w ręce młodszych braci Orphie i Frixo, którzy od tego momentu odpowiedzialni byli za finansową i mechaniczną stronę działalności. Firma Epiphone kontynuowała starcie z Gibson poprzez wprowadzenie na rynek wersji gitar Emperor i De Luxe z wycięciem 'cutaway'. Następnie podwyższyła poprzeczkę wraz z nadejściem elektrycznej wersji De Luxe cutaway. Przetworniki stale były udoskonalane, a słynni gitarzyści wciąż pojawiali się na scenie zaopatrzeni w gitary Epiphone'a. Z zewnątrz wydawało się, że biznes kręci się więc jak zawsze. Jednak z czasem pojawiły się pewne skazy zarówno na linii produkcyjnej, jak i w biurze. Bracia Stathopoulo nie dawali sobie rady i w 1948r. Frixo oddał swoje udziały Orphie'mu. Co gorsza, firma traciła reputację związaną z dobrą jakością wykonania oraz innowacyjnością z jakiej słynął Epiphone za rządów Epi ego. Dodatkowo presja, jaką rządów Epi ego. Dodatkowo presja, jaką stworzyły związki zawodowe jeszcze bardziej pogarszała sytuację. Aby ominąć ten ostatni problem, fabryka Epiphone'a została w 1953 roku przeniesiona z Manhattanu do Filadelfii. Niestety wielu znakomitych lutników firmy nie chciało opuszczać Nowego Jorku, co doprowadziło do spadku jakości produktów i coraz większymi krokami przybliżało Epiphone'a do całkowitego upadku. POŁĄCZENIE EPIPHONE I GIBSON Kiedy problemy Epiphona wciąż rosły po 1950r., Gibson bezustannie rósł w siłę. Główną konkurencją tej firmy stał się wówczas kalifornijski Fender. Firma ta produkowała bardzo popularne wówczas modele Telecaster i Stratocaster. Jeśli Gibson miał jakąś słabość w tym czasie, były to na pewno kontrabasy, które przestały być produkowane przed wojną i już nigdy nie powróciły do oferty. Kiedy więc główny dyrektor Gibsona, Ted McCarty otrzymał telefon od Orphie'go, który spytał go, czy nie chciałby wykupić części Epiphone'a zajmującej się basami-,(była to wciąż bardzo szanowana dywizja firmy, pomimo jej kłopotów) nie musiał się długo zastanawiać. W Maju 1957r. McCarty zapłacił proponowaną sumę ($20,000) i w ten sposób Gibson przejął kontrolę nad Epiphone. Nawet podczas powojennego osłabienia, Epiphone cieszył się bardzo dobrą reputacją w tworzeniu kontrabasów. Modele, jak B-4 nakłoniły firmę Gibson do wykupu firmy w 1957r.. Pierwotnym zamiarem Gibsona było wykorzystanie renomy, jaką posiadały basy Epiphone'a. W 1957r., plan ten powędrował do kosza. Zamiast tego, McCarty podał informację, że w tym właśnie roku marka Epiphone zostanie reaktywowana z całkiem nową ofertą instrumentów. Te produkowane przez Gibsona Epiphone'y miały trafić do dealerów, którzy chcieli sprzedawać produkty Gibsona, ale wciąż nie spełniali wymogów, aby dostać kontrakt (prawa do sprzedaży modeli Gibsona były w tym czasie bardzo rzadkie wśród sprzedawców). Było to więc świetne rozwiązanie. Dealerzy mogli bowiem sprzedawać produkty jakości Gibsona i nie przejmować się konkurencją. Produkcja Epiphone została więc przeniesiona do Kalamazoo (to samo miasto, w którym Gibson HQ). Kłopoty Epiphone a z lat '50 doprowadziły do wykupienia firmy przez Gibsona w 1957r. (za $20,000) partnerstwo, które zrodziło się wówczas między firmami trwa po dziś dzień. NOWY POCZĄTEK Epiphone nie pozostawał długo w cieniu Gibsona. Kiedy zaczęły pojawiać się nowe produkty w 1958r. jasne stało się, że marka posiada już trzy różne oblicza. Z jednej strony Epiphone - tworzący tańsze wersje istniejących modeli Gibsona. Poza tym firma zaczęła reprodukować słynne projekty Epiphone'a sprzed lat (jak Emperor, Deluxe i Triumph) i tworzyć nowe modele, których nie można było spotkać nigdy przedtem. Dodatkowo, kwitła też produkcja linii gitar elektrycznych, w tym Sheraton i Moderne Black (wraz z modelem o podwójnym wycięciu w korpusie inspirowanym Telecasterem) oraz akustycznych typu flat-top, jak np. Frontier, który posiadał korpus o kwadratowych ramionach (Pierwszy taki zrobiony przez Gibsona. Z podobnego designu słynęły przedtem gitary Martin). To wszystko w połączeniu ze wzmacniaczami, W C Z O R A J, D Z I Ś I J U T R O. H I S T O R I A E P I P H O N E W C Z O R A J, D Z I Ś I J U T R O. H I S T O R I A E P I P H O N E

Wypuszczony w 1958r. jako część nowej linii epiphone'a. Sheraton był odważnym modelem nieco przypominającym Gibson ES-335, który udowodnił, że przejęcie firmy przez Gibsona nie oznaczało końca jej kreatywności. Oni po prostu je kochali - Kiedy John Lennon, Paul McCartney i George Harrison kupili sobie gitary Epiphone Casino w 1964r., podkreślona została jakość instrumentu, a następnie także zespołu Kształt korpusu typu square-shouldered był zazwyczaj wykorzystywany przez Martin Company. W 1958r. Gibson musiał schować dumę do kieszeni i wykorzystałich pomysł, aby stworzyć Epiphone Frontier. które firma zaczęła produkować spowodowało, że produkty Epiphone stały się czymś więcej niż tylko prawie Gibsonami, wbrew przewidywaniom wielu ludzi. Wielka inauguracja nowych produktów Epiphone miała miejsce na targach NAMM, które odbyły się w lipcu 1958r. Emperor był wówczas flagowym modelem firmy. Targi poskutkowały zamówieniem 226 gitar oraz 63 wzmacniaczy (w obu przypadkach nie była to zbyt wielka ilość). W ciągu kilku najbliższych lat wszystko się jednak zmieniło i już w 1961r. firma sprzedała 3,798 sztuk stanowiących 20% całości produktów, zamówionych z Kalamazoo do 1965r. Bardziej imponujący od ilości sprzedanych instrumentów był ich prestiż. We wczesnych latach '60, Epiphone Emperor kosztował znacznie więcej niż najwyższej klasy Gibson Byrdland, podczas gdy Excellente (1963 deluxe flat top) był o 100 dolarów droższy od J-200 i wykonany z rzadszych rodzajów drewna. Dowód, że Epiphone nie był tylko cieniem Gibsona. pojawił się w 1963r. w postaci Excellente luksusowej gitary typu flat top, kosztującej wówczas o 100 dolarów więcej niż szanowany Gibson J-200. Wczesne lata '60 niosły ze sobą wybuch popularności muzyki folkowej, Epiphone było na to gotowe. Firma ponownie przedstawiła swój klasyczny model, Seville (z przetwornikami i bez) w 1961r. uzupełniając ofertę o modele Madrid, Espana oraz Entrada. W 1962r. Epiphone zaczął produkować gitary dwunastostrunowe nazwane Bard oraz ich mniejsze wersje, które nosiły nazwę Serenader. Powstała również seria gitar folkowych (typu flat top) o żelaznych strunach, m.in. Troubadour (w 1963). Siła serii akustycznej w dużej mierze zależała od sukcesu klasycznych modeli gitar elektrycznych, jak np. Casino z podójnym wycięciem. Szczególnie gdy cała trójka gitarzystów z The Beatles pojawiała się z nim na scenie (każdy posiadał swój egzemplarz - John Lennon, Paul McCartney i George Harrison). To wydarzenie było bardzo ważne w perspektywie zwiększenia popularności firmy. Epiphone miało już w ofercie czternaście elektrycznych gitar typu archtop, sześć gitar elektrycznych (solid-body), trzy basy, siedem gitar akustycznych o stalowych strunach, sześć gitar klasycznych, cztery akustyczne gitary typu archtop, trzy banjo i mandolinę. PRZENIESIENIE DO JAPONI Od początku do połowy lat '60 Epiphone zyskało dużą popularność. W 1965r. firma odnotowała pięciokrotny wzrost sprzedaży w porównaniu do roku 1961. Taki dobrobyt nie mógł niestety trwać wiecznie. Wzrost produkowanych zagranicą gitar zaskoczył amerykańskie fabryki i w 1969r. Te tanie modele (zazwyczaj oparte na istniejących już amerykańskich instrumentach) wydarły około 40% sprzedaży Epiphone/Gibson oraz doprowadziły do upadku wielu firm produkujących instrumenty. Były też inne utrudnienia. Dyrektor Ted McCarty zdecydował się na pewne redukcje. Jakość produktów obniżyła się i zaczęły się problemy. W tym osłabionym stanie, firma macierzysta Gibsona CMI, została wykupiona w 1969r. przez ekwadorską korporację ECL (której doświadczenie wiązało się nie z gitarami, lecz z piwem). Epiphone znalazł się wówczas w kłopotliwej sytuacji. Postrzegany był jako drugorzędny w stosunku do Gibsona, ale zbyt drogi, aby konkurować z produktami zagranicznymi. Początkowo japoński Epiphone był dość biedny, ale rosnące tempo produkcji dało się zauważyć już w 1976r. Kiedy to powstało mnóstwo modeli, w tym szereg nowoczesnych gitar elektrycznych. Początkowo japoński Epiphone był dość biedny, ale rosnące tempo produkcji dało się zauważyć już w 1976r. Została wówczas przedstawiona seria Presentation Series 765 (Palisandrowe gitary, typu dreadnought zawierające inkrustację vine of life na główce). Pomysł przeniesienia produkcji Epiphone do Japonii wypłynął już przed przejęciem przez ECL. W 1970r. Faktem stało się nagłe zatrzymanie produkcji Epiphone'ów oraz rozpoczęcie importowania ich z japońskiego miasta Matsumoto. Nie były to jednak Epiphone'y, jakie wszyscy znali. Wręcz przeciwnie, były to po prostu na nowo oznakowane wersje modeli już wcześniej produkowanych przez Spółkę Matsumoku lecz z lekką nutą wyobraźni lub szacunku do rodowodu marki. Sytuacja poprawiła się w 1976 roku, gdy oferta Epiphone została wzmocniona przez pojawienie się modeli, takich jak Monticello (seria gitar elektrycznych typu scroll-body) oraz nową serię flat-topów, o nazwie Presentation. Była także seria flat-topów, Nova oraz trzy całkiem nowe modele Genesis ( typu solid body). W 1979 lista produktów Epiphone dość szybko się powiększała, osiągając ponad 20 modeli flat-topów o żelaznych strunach oraz wiele innych TYM RAZEM DO KOREI W momencie kiedy wydawało się już, że firma Epiphone złapała grunt pod nogami, w bardzo krótkich odstępach czasowych spadły na nią trzy bomby. Pierwszą był rozwój elektronicznych keyboardów. Drugą były wciąż wzrastające koszty japońskiej produkcji, które spowodowały przeniesienie Epiphone do Korei w 1983r. oraz jego współpracy z firmą Samick. Trzecia bomba spadła na samą centralę Gibsona na początku roku 1986. Trzech absolwentów Harvardzkiego MBA (Henry Juszkiewicz, David Berryman oraz Gary Zebrowski) przejęło firmę z rąk ECL/Norlin. Ich głównym celem było postawienie na nogi marki Gibson. Istniało więc zagrożenie, że Epiphone, który w 1985r. przyniósł poniżej 1 miliona dolarów dochodu zostanie zmieciony pod dywan i całkowicie zapomniany. Epiphone wciąż jednak odznaczał się sporym potencjałem. Juszkiewicz dość szybko zauważył w nim uśpionego giganta i zdecydował się na podróż do Korei w celu znalezienia sposobu na to, aby firma dorównała sukcesowi innych azjatyckich marek, jak Charvel oraz Kramer. Juszkiewicz przypomniał o pochodzeniu Epiphone a i prędko zaczął otrzymywać wyniki. Sprzedaż znów zaczęła wzrastać.

Sprzedaż nie była jednak jedyną rzeczą, jaka zaczęła się rozwijać. W 1988r. oferta Epiphone stale się poszerzała. Epiphone produkował wówczas nową serię gitar akustycznych o kwadratowych ramionach PR, a także interpretację Gibsona J- 180, kilka instrumentów klasycznych, banjo i mandoliny. Były też gitary elektryczne wzorowane na Gibsonie (od flagowych modeli, jak Les Paul i SG do archtopów typu Howard Roberts Fusion) oraz produkty będące pokłonem w stronę legendarnych Epiphone'ów, np. w postaci Sheraton II. EPIPHONE ZDOBYWA ŚWIAT To był dopiero początek. Ale gdy nastały lata '90, Epiphone wciąż miał sporo pracy do zrobienia. Oferta obejmowała już 43 różne modele z przekroju wielu stylów muzycznych oraz progów cenowych. Najważniejszym brakiem, który trzeba było uzupełnić były wówczas historyczne produkty Epiphone. Bez produktów mających głębokie korzenie i głośną historię, firma mogłaby wydawać się anonimowa, można by powiedzieć bez twarzy. Wówczas jej produkty mylone byłyby z podrzędnymi wytworami różnych zagranicznych marek. David Berryman, który prowadził Epiphone w tych czasach rozpoznał kolejną przeszkodę stopującą firmę przed popularnością na całym świecie. Wciąż nie posiadała ona własnego biura i pracowników. Nie zwlekając zbyt długo, Berryman zdecydował się na nabycie biura w Seulu, mianował Jima Rosenber- Słynny rockowiec Lenny Kravitz prezentuje najnowszą modę - Epiphone'a Riviera. -ga dyrektorem ds produktu i robił wszystko, aby zmienić panującą wówczas błędną opinię, że Epiphone jest drugorzędny w porównaniu do Gibsona. Biuro w Seulu było prawdziwym punktem zwrotnym. Zamiast słabego kontaktu firmy ze swoim produktem wraz z niedostatecznym nadzorem jego jakości, Epiphone miał teraz możliwość zakasać rękawy i wziąć się do roboty, kładąc szczególny nacisk na jakość produkcji (powołano specjalną grupę ludzi, którzy mieli sprawdzić jakość produktów i sposób funkcjonowania fabryki). Długie dnie i bezsenne noce poświęcone zabiegowi spowodowały, że produkty zmieniły się nie do poznania. Tym razem wszelkie procesy fabryczne zostały dokładnie ocenione i poprawione w razie jakichkolwiek niedociągnięć. Fabrykanci zostali poinstruowani, jakich materiałów mają używać, aby instrumenty były naprawdę wyjątkowe. Od tego momentu Epiphone nadzorował rozwój wszystkich komponentów, od przetworników poprzez mostki, przełączniki, markery na progach, unikatowe opcje, jak metalowe logo E, czy customowe strunociągi. Finansowo i emocjonalnie, Epiphone zainwestował w te gitary wszystko co miał. Cały ten wysiłek oraz pieniądze zdecydowanie się zwróciły. Pierwszym owocem trudów włożonych w nowy projekt Epiphone'a była limitowana edycja gitar elektroakustycznych, której sukces pokazał jak dobrze odbudowana została firma. Podczas targów NAMM w 1993r. jeszcze więcej gitar elektroakustycznych (oraz nowa seria Prs) pojawiło się w ofercie Epiphone'a. Można było odnieść wrażenie, że Epiphone był na tych targach liderem, a nie pobocznym projektem. Choć Epiphone koncentrował się na przyszłości tworząc nowe modele, nie zapomniał też o swoich korzeniach. W 1993r. Limitowane edycje gitar Riviera i Sheraton zostały wyprodukowane w fabryce Gibsona mieszczącej się w Nashville. Poza tym powstały również modele flat-top 250 Excellente, Texan oraz Frontier.. Te Epiphone'y zostały wypuszczone jako specjalne edycje, produkowane jednorazowo, (niepraktyczne byłoby przeniesienie produkcji do USA na stałe) ale entuzjastyczne przyjęcie modeli skłoniło Rosenberga do wznowienia produkcji wielu klasycznych serii poprzez koreańską fabrykę. Osoby, które uczestniczyły w targach NAMM 1994 mogły zobaczyć ponowne wydania takich klasyków, jak Casino, Riviera, Sorrento oraz Rivoli bass. Kolejne miesiące był dla firmy znaczące, dzięki rozgłosowi, jaki powstał po targach oraz wielkim nazwiskom, które zaczęły pokazywać się na scenie z Epiphone'ami. Mowa tu m.in. o muzykach, jak Chet Atkins czy Noel Gallagher. Wiele osób przekonało się wówczas, że gitary firmy mogły być wybierane z powodu ich jakości, a nie w związku z faktem, że były tańsze np. od Gibsona. Możliwe, że najbardziej ikoniczny design Epiphone'a lat '90. Sygnatura Noela Gallaghera była równie popularna, jak sam zespół Oasis. Zbudowany w Japoni z selekcjonowanego drewna,wyposażony w amerykańskie przetworniki, otwierający serię Elitist Series w 2002r. Sheraton przedstawiony na zdjęciu był przekonującym dowodem, że gitary Epiphone to dużo więcej,niż Gibsony z niższej półki. WCIĄŻ DO GÓRY W późnych latach '90 Epiphone odnosił prawdopodobnie największe sukcesy w całej jego historii. Rosnąca w siłę marka w tym okresie zdecydowała się na wypuszczenie serii Advanced Jumbo oraz kilku ważnych sygnatur. Sheratony John Lee Hookera z USA Collection były bardzo gustowne, pełne pięknego brzmienia oraz autentyczne. Model Supernova Noel Gallagher wyróżniał się ponadprzeciętnym wyglądem oraz charakterem. Kształt gitary stał się jednym z najbardziej ikonicznych w tym czasie. Następnie pojawiły się modele John Lennon 1965 oraz Revolution Casino. Te niesamowicie autentyczne i niezawodne modele połączyły Epiphone'a z najwyśmienitszym artystą wszech - czasów oraz spowodowały, że firma stała się częścią rockowej legendy. Po nastaniu nowego tysiąclecia, firma wciąż rozwijała się z wielkim impetem i przedstawiła nową serię - Elitist. Wraz z serią, Epiphone zapewnił sobie umocnienie pozycji na rynku w kategorii gitar akustycznych poprzez zaangażowanie słynnego lutnika Gibsona, Mike'a Voltza. Wkład Voltza w rozwój firmy jest nieoceniony. Chociaż firma odnosiła wielkie sukcesy w zakresie gitar elektrycznych, wciąż istniała potrzeba przywrócenia dawnej reputacji akustycznych gitar typu flat-top, które uchodziły niegdyś za jedne z najlepszych. Wielkie zmiany nadeszły wraz z serią Masterbilt, która z modelem Paul McCartney 1964 USA Texan (przedstawiony w 2005r.) umocniła pozycję gitar Paul McCartney użył gitary 1964 Epiphone Texan podczas rejestracji utworu Yesterday kultowy status instrumentu spowodował, że w 2005r. Epiphone wypuścił jego amerykańską reedycję. akustycznych firmy na rynku i skojarzyła je z kolejnym wielkim nazwiskiem. Międzynarodowe zainteresowanie produktami firmy spowodowało, że w 2003r. Epiphone otworzył nową fabrykę mieszczącą się w Chinach. Była to pierwsza taka placówka otwarta samodzielnie po przejęciu firmy przez Gibsona. Wyposażona w amerykańskich dyrektorów i lutników, zapewniła całkowitą kontrolę nad produktem. Pojawiła się więc szansa na postawienie kolejnego kroku w rozwoju firmy, który następnie dał jej sporą przewagę nad konkurencją (spośród której większość nadal dzieli obszary robocze).

Uaktualnienie klasycznej gitary Epiphone'a w postaci Nick Valensi Riviera P94, jest ukłonem w stronę przeszłości, ale także świeżym powiewem przyszłości. W 2006r. Epiphone stał się firmą posiadającą w swojej ofercie wszystko dla wszystkich. Wielu muzyków ceni firmę za repliki modeli Gibsona, które zapewniają jakość najbardziej znanych amerykańskich modeli w konkurencyjnych cenach. Kolekcjonerzy vintage'owych gitar bez problemu mogą pozwolić sobie na reedycje serii Elitist, w tym Emperor, Casino i Excellente (a także wiele więcej). Artyści nagrywający w studiu skłaniają się ku serii US, której jakość może konkurować z produktami każdego innego producenta gitar na świecie, podczas gdy fanatycy rock n rolla zachwyceni są zazwyczaj oferowanymi przez firmę sygnowanymi modelami, od Nick Valensi Riviera po gitary Zakk Wylde Les Paul Custom. Niezależnie od budżetu, umiejętności, czy gatunku muzycznego...każdy znajdzie coś dla siebie w ofercie Epiphone. Co ważniejsze, Epiphone zachował przy tym wszystkim ducha, który wniesiony został do firmy przez Epi Stathopoulo. Czy to poprzez przedsięwzięcie z 2006r., Guitar of the Month, (polegające na nowym modelu z serii 'collector' wypuszczanym co miesiąc) czy niekończące się wyzwania rzucane tradycyjnym gitarom, firma wciąż podejmuje ryzyko. Owocuje ono zazwyczaj pożądanymi efektami. Bardzo trafnie ujął to David Berryman. Gibson to tradycyjna firma - mówił. Epiphone jest bardziej jak renegat. Zmienia swoje nastawienie i dostosowuje się do sytuacji. Zawsze tak było. Można podejrzewać, że zawsze będzie. Epiphone wciąż współpracuje z największymi talentami reprezentującymi przeróżne gatunki muzyczne. Zakk Wylde z Black Label Society jest jednym z wielu przykładów muzyków, którzy posiadają swoje sygnatury Epiphone'a (w 2006 miał już 3 modele podpisane swoim nazwiskiem). W 2006, Epiphone potrafił zaoferować naprawdę wiele - Zaczynając od oficjalnych replik Gibsona, przez autentyczne sygnatury, po wiernie odtworzone modele z bogatej historii Epiphone'a! KALENDARIUM EPIPHONE 1863 Anastasios Stathopoulos rodzi się w greckiej Sparcie. 1873 Anastasios buduje swoje pierwsze instrumenty (wg dokumentów Epiphone z lat '30). 1877 Rodzina Stathopoulos przenosi się do miasta Smyrna w Azjatyckiej Turcji. 1890 Anastasios zakłada dużą fabrykę instrumentów w Syyrnie produkującą skrzypce, mandoliny, lutnie i tradycyjne Greckie lioutos. 1893 Anastasiosowi i jego żonie Marianthe rodzi się pierwszy syn Epimanondas ( Epi ). Jego imię zainspirowane zostało bohaterem wojennym z historii starożytnej Grecji. 1903 Prześladowanie greckich imigrantów przez rodowitych Turkówpowoduje, że rodzina Stathopoulos ucieka do Nowego Jorku (Podczas imigracji końcowe s zostaje usunięte z rodzinnego nazwiska). Rodzina powiększyła się teraz o synów Alexa i Orpheusa ( Orphie ) oraz córkę Alkminie ( Minnie ). Reszta rodzeństwa (Frixo) i córka (Elly) rodzi się w Ameryce. 1915 Anastasios umiera, pozostawiając działalność w rękach Epi, zapoczątkowująctym samym nowy okres w historii Epiphone (oczywiście marka nie nosiła jeszcze takiej nazwy). Orphie jest drugi w hierarchii firmy, podczas gdy Frixo i Minnie będą z nią aktywnie związani dopiero później. 1917 Epi zaczął etykietować instrumenty. Od tego momentu sprzedawane pod nazwą House of Stathopoulo. Zaczyna się era banjo i Epi tworzy swoją pierwszą konstrukcję tego instrumentu. 1924 Łącząc swoje nazwisko z greckim odpowiednikiem słowa brzmienie, Epi rejestruje markę Epiphone. 1925 Epi kupuje firmę Favoran produkującą banjo w Long Island City i zaopatruje tym samym Epiphone w nową serię banjo - Recording. Jej ozdobny design oraz klasyczne brzmienie momentalnie przynoszą firmie sukces. 1928 Napędzony sukcesem serii Recording, Epiphone przedstawia również gitary podpisane tą serią. większość z nich wykonana ze świerku i klonu (carved top). 1931 Epiphone wypuszcza pełną linię gitar archtop z wycięciem f (12 modeli), z najbardziej popularnymi modelami De Luxe, Broadway oraz Triumph. (Było o nich głośno jeszcze przez kolejne 40 lat.) 1935 Ostatnim ciosem Epiphone'a podczas długiej rywalizacji z firmą Gibson, było wypuszczenie na rynek gitary Emperor. 1937 Epiphone przedstawia innowacyjny, kontrolowany przetwornik (jako część serii Electar). W tym momencie reputacja firmy była tak dobra, że zachęciła do współpracy czołowych muzyków, jak Tony Mottola, Dick McDonough oraz George Van Eps. 1943 Epi umiera chory na białaczkę, pozostawiając firmę w rękach braci Orphiego i Frixo. Waśń, która pojawiła się między braćmi powoduje, że Frixo sprzedaje swoje udziały w 1948r. Lata powojenne są dla firmy bardzo ciężkim okresem przez co w połowie lat '50, Epiphone poza kontrabasami i gitarą Harry Volpe student guitar, produkuje jedynie kilka modeli instrumentów. 1957 Firma macierzysta Gibsona, CMI kupuje Epiphone'a za 20,000 dolarów. Początkowo wykorzystana ma być jedynie linia kontrabasów, ale ostatecznie nazwa Epiphone powraca na główki gitar. Cała gama nowo zaprojektowanych gitar akustycznych i elektrycznych zostaje wypuszczona na rynek w 1958r. Dwa lata później produkcja Epiphone przeniesiona jest do fabryki Gibsona w Kalamazoo, Michigan. 1961 Supergwiazda muzyki country, Ernest Tubb zaopatruje cały swój zespół, czyli Texas Troubadours w gitary Epiphone, podczas gdy ówczesny basista Johnnego Casha - Marshall Grant, również gra na kontrabasie Epiphone 1963 Wieloletni użytkownik Epiphone'a Al Caiola otrzymuje własny model gitary, następnie nagrywając na nim takie utwory, jak Bonanza oraz The Magnificent Seven. 1964 George Harrison, John Lennon i Paul McCartney kupują gitary Casino. Nagrali oni na nich przebój All You Need Is Love (nagrane na wszystkich trzech). McCartney używa modelu Casino do solówek w utworze Ticket To Ride, podczas kiedy Harrison wykorzystuje taki sam model w Hello Goodbye. McCartney nabywa również Epiphone Texan, na którym nagrywa Yesterday. 1970 W obliczu zagranicznej konkurencji, produkcja Epiphone zostaje przeniesiona do Japonii. W latach '70 i wczesnych '80, Epiphone zmniejsza ilość powstających modeli, zachowując jednak opinię wysokiej jakości marki importowanej. 1983 Produkcja Epiphone'a przeniesiona zostaje do Korei. 1986 Henry Juszkiewicz, David Berryman i Gary Zebrowski nabyli Epiphone'a i Gibsona. Oferta Epi zostaje wkrótce poszerzona i zawiera również bardziej tradycyjne modele, jak Sheraton, Emperor oraz Howard Roberts. Dodatkowo powstają epiphoneowskie wersje klasycznych gitar Gibsona, jak Les Paul, Flying V oraz Explorer. 1992 Jim Rosenberg pojawia się w firmie jako dyrektor ds. produktu zdecydowanie powiększając wachlarz instrumentów. Od tego momentu dostępnesą gitary spełniające wymogi każdego stylu muzycznego oraz dopasowane do stopnia zaawansowania każdego muzyka. Otwarcie własnego biura w Seulu umożliwia Epiphone'owi trzymac rękę na pulsie jeśli chodzi o bezpośrednią kontrolę jakości produktów, których jakość do tego czasu powoli się obniżała. 1993 Reputacja Epiphone a staje się jeszcze lepsza za sprawą kolekcji Nashville USA limitowana edycja modeli Epiphone'a produkowanych w Stanach Zjednoczonych (pierwszy raz od 20 lat). 1994 Dywizja Gibsona produkująca gitary akustyczne Montana, zaczyna produkować limitowane gitary Epiphone, tworzone w USA. Są to modele Excellente, Frontier i Texan. Na targach NAMM pojawiają się wznowienia klasycznych modeli, jak Casino, Riviera i Sorrento (każdy z nich jest częścią nowej serii produkowanej w Korei). 1995 Epiphone obchodzi 80-tą rocznicę przejęcia firmy przez Epi Stathopoulo's. 1996 Podczas szczytu popularności zespołu Oasis, Epiphone zaopatruje gitarzystę Noela Gallaghera w kultową sygnaturę - Supernova. 1998 Epiphone przedstawia zestawy dla początkujących, a także serię Advanced Jumbo Series. 1999 John Lennon Revolution i 65 Casino zostają przedstawione jako część kolekcji Epiphone USA, włącznie z parą gitar John Lee Hooker Sheraton. Wysoka jakość oraz klimat tych sygnowanych instrumentów podkreślać ma wciąż rosnący status Epiphone a, który staje się wyborem najlepszych. 2002 Powstaje nowa seria Elitist, ciesząca się powszechnym uznaniem. Powodem jest m.in. wstąpienie słynnego lutnika Gibsona, Mike'a Voltza w szeregi Epiphone'a. Skupił się on na produkcji gitar akustycznych oraz marketingu. Voltz powoduje, że nowa seria Masterbilt po pierwsze łączy Epiphone ze swoją przeszłością, a po drugie umacnia firmę na pozycji lidera (zarówno w produkcji gitar akustycznych, jak i elektrycznych). 2003 Międzynarodowe zainteresowanie produktami Epiphone prowadzi do otwarcia fabryki w Chinach. Wyposażona w amerykańskich dyrektorów i lutników, zapewnia firmie wzrost popularności produkowanych przez nią instrumentów. 2005 Epiphone przypomina o swojej renomie, wypuszcza- - sygnowany model Paul McCartney 1964 USA Texan zostaje ponownie wypuszczony na rynek. 2006 W katalogu Epiphone'a można znaleźć ofertę szerszą niż kiedykolwiek przedtem. Zawiera ona m.in. nowe modele serii Elitist, wierne reedycje, rewelacyjne sygnatury oraz idealnie odwzorowane wersje gitar Gibsona.

Dystrybucja w Polsce: Lauda Audio Ul. Leśna 15A/1 81-876 Sopot 058-555-0660 www.lauda-audio.pl