Stałe paliwa wtórne - jako element systemu odzysku energii z odpadów

Stałe paliwa wtórne - jako element systemu odzysku energii z odpadów Autor: mgr inŝ. Ryszard Wasielewski, dr inŝ. Aleksander Sobolewski - Instytut Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu ("Nowa Energia - dodatek tematyczny Termiczne Przekształcanie Odpadów Komunalnych") W Polsce duŝe ilości odpadów o walorach energetycznych są bezpowrotnie tracone na składowiskach. Taki sposób gospodarowania odpadami jednocześnie obciąŝa środowisko. Dla odzysku energii szczególnie interesujące są odpady, których termiczne przekształcanie wykazuje dodatni bilans energetyczny (energia dostarczona do procesu jest niŝsza niŝ uzyskana). Według aktualnie obowiązującej legislacji odzysk energetyczny odpadów jest dopuszczalny zarówno w instalacjach specjalnie do tego celu przystosowanych (najczęściej w procesie spalania), jak równieŝ w innych instalacjach, które jednak powinny spełniać odpowiednie wymagania bezpieczeństwa ekologicznego [1-3]. Jednak niejednorodność składu oraz niestabilność właściwości fizykochemicznych stanowią powaŝne utrudnienie dla bezpośredniego stosowania w tych instalacjach nieprzygotowanych odpadów jako paliwa. Utrudnienia obejmują zarówno problemy techniczne i eksploatacyjne, a takŝe zagroŝenia ekologiczne związane z emisją zanieczyszczeń do powietrza. Szansą rozwiązania tych problemów jest wstępne przetwarzanie odpadów w kierunku uzyskania tzw. kwalifikowanych paliw alternatywnych, dla których postawić moŝna sprecyzowane wymagania jakościowe. Produkcja paliw alternatywnych z odpadów jest znana i stosowana od wielu lat [4-6]. W szeregu krajów europejskich, mających na tym polu wieloletnie doświadczenie, takich jak: Niemcy, Włochy, Finlandia czy Austria, opracowano krajowe normy jakościowe dla paliw alternatywnych [4-6]. Normy te uwzględniają zarówno parametry energetyczne paliwa, jak i aspekty ekologiczne jego wykorzystania. Przedstawiony problem dostrzegany jest równieŝ w Polsce. Aktualnie zarówno w kraju jak i poza jego granicami, głównym odbiorcą paliw alternatywnych jest energochłonny przemysł cementowy. Od wielu lat wykorzystuje on wyjątkowo korzystne warunki technologiczne dla termicznego przekształcania odpadów. Potencjalne wykorzystanie paliw alternatywnych jest jednak znacznie szersze. Prognozy wykonane podczas realizacji międzynarodowego programu badawczego QUO VADIS, uwzględniające pozytywne wyniki badań przemysłowych, określiły moŝliwości wykorzystania stałych paliw wtórnych w krajach UE (dawna 15-tka) na 27 37 mln Mg/rok [7]. W podziale na główne kierunki ich wykorzystania, przedstawia się to następująco: - przemysł cementowy - 3,5 7 mln Mg/rok (substytucja ~15 30% paliwa kopalnego), - produkcja energii elektrycznej - 6,5 13 mln Mg/rok (substytucja ~ 2 4% paliwa kopalnego), - produkcja energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu - 17 mln Mg/rok (substytucja ~ 12% paliwa kopalnego). Odzysk energii z odpadów prowadzony w instalacjach energetyki zawodowej jest wprawdzie w warunkach krajowych zagadnieniem nowym, jednakŝe w najbliŝszej przyszłości jego skala i znaczenie będą rosły. Podstawowym warunkiem szerszego wykorzystania paliw 1

alternatywnych w innych sektorach gospodarki jest zagwarantowanie stabilności ich właściwości fizykochemicznych oraz zachęty ekonomiczne. Czym są stałe paliwa wtórne? W Europie uŝywane są róŝne ich określenia, co moŝe prowadzić do powstawania wielu nieporozumień, zarówno w kwestiach prawnych, jak i handlowych. I tak np. stałe paliwa wtórne w Niemczech nazywane są: SBS (Sekundärbrennstoffe), EBS (Ersatzbrennstoffe) lub BRAM (Brennstoff aus Müll), we Włoszech - CDR (combustibili derivato di rifiutti) lub CSS (combustibili solido secondario), a w innych krajach europejskich - RDF (refused derived fuel) [4]. RównieŜ w Polsce kwestia nazywania tych paliw nie jest jednoznacznie uregulowana. Funkcjonują tu równolegle nazwy paliwo alternatywne, paliwo zastępcze, PAKOM (paliwo komunalne), czy teŝ paliwo formowane [5]. W ostatnim okresie w UE podjęto szereg działań zmierzających do ustanowienia jednolitych standardów jakościowych dla stałych paliw produkowanych z odpadów, dla których przyjęto nazwę solid recovered fuels (SRF) [8-10]. Na język polski moŝna tę nazwę przetłumaczyć jako stałe paliwa odzyskane, lub lepiej stałe paliwa wtórne. Ta druga propozycja została przyjęta przez Polski Komitet Normalizacyjny [11-12]. Wskazuje ona, przez analogię do surowców wtórnych (złomu, makulatury, czy teŝ szkła), Ŝe mamy do czynienia z materiałem odpadowym, ale o ściśle zdefiniowanych właściwościach. A taka właśnie jest główna koncepcja SRF. Przy pracach normalizacyjnych wykorzystano doświadczenia związane z funkcjonowaniem norm krajowych, m.in. w: Niemczech (RAL GZ 724), Finlandii, (SFS 5875) oraz Włoszech (UNI 9903), jak równieŝ dane pochodzące od europejskich producentów i uŝytkowników paliw wytwarzanych z odpadów [8-10]. NaleŜy w tym miejscu podkreślić, Ŝe według informacji zawartych w podstawowej Specyfikacji Technicznej CEN/TS 15359, stałe paliwo wtórne moŝe być wytwarzane wyłącznie z odpadów innych niŝ niebezpieczne i stosowane tylko w instalacjach spełniających standardy emisyjne, wynikające z Dyrektywy 2000/76/EC, dotyczącej spalania odpadów [8-12]. W skład SRF nie mogą przy tym wchodzić paliwa kopalne. SRF jest, zatem odpadem naleŝącym do kategorii inne niŝ niebezpieczne, a jego miejsce wśród odpadów palnych przedstawiono na rysunku 1. Jak dotąd, procedura przekształcenia odpadów (SRF) w produkt (paliwo wtórne) nie została opracowana i nie funkcjonuje zarówno w krajowym, jak i unijnym systemie prawnym. Wynika z tego, Ŝe współspalanie SRF w skali przemysłowej moŝliwe jest wyłącznie po uzyskaniu stosownych zezwoleń i w zgodzie z przepisami dotyczącymi gospodarki odpadami, ze szczególnym uwzględnieniem procesu termicznego przekształcania odpadów. Warunki dopuszczenia instalacji do współspalania odpadów, a takŝe procedury pomiarów emisji i postępowania z ubocznymi produktami współspalania regulują odpowiednie przepisy prawa ochrony środowiska. 2

Rys.1. Umiejscowienie SRF na mapie odpadów W myśl obowiązujących zapisów Ustawy o odpadach: - wykorzystanie stałych paliw wtórnych stanowi proces odzysku R1 (wykorzystanie jako paliwo lub inny środek wytwarzania energii wg zał. nr 5 do Ustawy o odpadach), - natomiast wytwarzanie stałych paliw wtórnych stanowi proces odzysku R15 (przetwarzanie odpadów, w celu ich przygotowania do odzysku, w tym do recyklingu). NaleŜy jednak zauwaŝyć, Ŝe część paliw wytwarzanych z odpadów moŝe w procesie odzysku energii być traktowana jako biomasa (rys. 2). Przypadek taki ma miejsce wówczas, gdy do produkcji SRF stosowane są odpady o charakterze biomasowym w sensie definicji zawartej w rozdziale 3 paragraf 16 pt 7. rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji. Rys. 2. Warianty odzysku energii z wykorzystaniem paliw wytwarzanych z odpadów 3

Surowcem do produkcji SRF moŝe być zarówno jednorodny odpad przemysłowy, jak i odpad mieszany (im więcej składników odpadów tym bardziej złoŝony jest proces produkcyjny). Skład i poziom zanieczyszczeń w produkcie zaleŝy od wielu czynników, ale jednym z najwaŝniejszych jest źródło pozyskania odpadów do przerobu. MoŜna wyróŝnić dwa główne typy paliw: rozdrobnione lub pyłopodobne oraz paliwa formowane, w postaci peletów, kostek i brykietów. Paliwo alternatywne moŝe mieć wartość opałową do 30 MJ/kg, zaleŝnie od składu. Dotrzymanie postawionych przez odbiorcę wymagań jakościowych wymaga nieraz bardzo rozbudowanych systemów technologicznych, obejmujących szereg operacji rozdrabniania, separacji, mieszania i kompaktowania odpadów, przy czym ich ilość i kolejność musi być z reguły dostosowywana do rodzaju surowca odpadowego. Przeróbka odpadów na stałe paliwa wtórne ma na celu przede wszystkim: - wytworzenie paliwa z moŝliwie duŝym uzyskiem, - waloryzację parametrów energetycznych odpadów, - redukcję stęŝeń substancji niebezpiecznych w produkcie poprzez ich zatęŝanie w wyprowadzanych z instalacji strumieniach ubocznych. Cele te często nie mogą być realizowane równocześnie (równolegle). Projektowanie i dostosowanie instalacji wytwarzających stałe paliwa wtórne do wymagań jakościowych odbiorcy oraz minimalizacja kosztów przerobu odpadów, stanowią przedmiot wielu prac badawczo-rozwojowych oraz projektowo-wdroŝeniowych [6]. Klasyfikacja SRF i wymagania jakościowe System CEN obejmuje szereg Specyfikacji Technicznych określających: nazewnictwo, zasady klasyfikacji, wymagania dla systemu zarządzania jakością podczas procesu produkcji paliw z odpadów, a takŝe metody poboru i preparacji próbek do badań oraz metodykę wykonywania poszczególnych oznaczeń. Większość Specyfikacji Technicznych zostało wydanych w roku 2006. Po trzech latach funkcjonowania tych dokumentów, w których członkowie CEN (w tym takŝe Polska) mogą wnosić poprawki, zostaną one przekształcone w normy europejskie obowiązujące na obszarze UE. Zaktualizowane zestawienia Specyfikacji Technicznych dotyczących stałych paliw wtórnych moŝna znaleźć na stronie internetowej CEN [www.cen.eu]. NaleŜy podkreślić, Ŝe w lutym roku 2008 ukazały się nakładem Polskiego Komitetu Normalizacyjnego dwie pierwsze polskie wersje tych specyfikacji [11-12]. Podstawowym dokumentem opisującym nowy system klasyfikacyjny stałych paliw wtórnych opracowany przez CEN jest Specyfikacja Techniczna CEN/TS 15359 Solid recovered fuels specifications and classes [7]. Nowy system klasyfikacji oparto na trzech kluczowych parametrach określających właściwości stałych paliw wtórnych: wartości opałowej, zawartości chloru oraz zawartości rtęci. Wybór tych parametrów podyktowany był trzema zasadniczymi aspektami uŝytkowej oceny paliwa: ekonomicznym, technologicznym oraz środowiskowym (emisyjnym). Dla kaŝdego z trzech parametrów jakościowych stałego paliwa wtórnego wyznaczono 5 klas, określając dla kaŝdej z nich wartości graniczne. Kombinacja numerów klas dla grupy trzech parametrów klasyfikacyjnych, daje w wyniku kod klasyfikacyjny paliwa. Wszystkie trzy parametry mają znaczenie równorzędne, a więc Ŝadna z cyfr pojedynczo nie określa kodu paliwa. W specyfikacji określono ponadto, Ŝe wartości poszczególnych parametrów naleŝy prezentować przy zastosowaniu reguł statystycznych i z uwzględnieniem ściśle zdefiniowanych częstości badań, jako: 4

dla wartości opałowej (NCV [MJ/kg], stan roboczy) - średnią arytmetyczną, dla zawartości chloru (Cl [%], stan suchy) - średnią arytmetyczną, dla zawartości rtęci (Hg [mg/mj], stan roboczy) - medianę i 80-ty percentyl. W tabeli 1 przedstawiono zakresy poszczególnych parametrów klasyfikacyjnych dla stałych paliw wtórnych. Tab. 1. Wartości parametrów klasyfikacyjnych dla stałych paliw wtórnych wg CEN Parametr klasyfikacyjny Wartość opałowa (NCV) Zawartość chloru (Cl) Statystyka średnia średnia Jednostka MJ/kg, w st. robocz. %, w st. suchym Klasa 1 2 3 4 5 25 20 15 10 3 0,2 0,6 1,0 1,5 3 Zawartość rtęci (Hg) mediana 80-ty percentyl mg/mj, w st. rob. mg/mj, w st. robocz. 0,02 0,04 0,03 0,06 0,08 0,16 0,15 0,30 0,50 1,00 Opracowany przez CEN system klasyfikacji i jakości stałych paliw wtórnych pozwala na jednoznaczne zaklasyfikowanie paliwa do konkretnej klasy oraz bardzo szczegółowe wyspecyfikowanie jego właściwości fizyko-chemicznych. System ten wymaga bardzo szczegółowego scharakteryzowania stałego paliwa wtórnego, co daje gwarancję uniknięcia naduŝyć mających czasem miejsce przy wprowadzaniu paliw wytwarzanych z odpadów do obrotu rynkowego. Jednocześnie umoŝliwia on operatorom instalacji energetycznych, w których stałe paliwa wtórne mogą być wykorzystywane, uzyskanie wiarygodnej informacji dotyczącej jakości tego materiału a przede wszystkim wybór paliwa o gwarantowanej jakości spełniającej wymagania techniczne konkretnej instalacji. Szczególnie interesujące dla operatorów instalacji energetyki zawodowej jest wprowadzenie oznaczenia zawartości frakcji biodegradowalnej w SRF, ze względu na zagadnienia związane z wypełnieniem obowiązku produkcji energii elektrycznej w oparciu o nośniki energii odnawialnej. Specyfikacje Techniczne opracowane przez CEN, stwarzają podwaliny dla ujednolicenia (na poziomie europejskim) systemu klasyfikacji, kontroli jakości oraz kwalifikowania energii wytworzonej z biomasy (w tym frakcji biodegradowalnej odpadów) jako energii odnawialnej. Instytut Chemicznej Przeróbki Węgla w Zabrzu przedstawił propozycje w zakresie bilansowania energii odnawialnej wytworzonej z wykorzystaniem SRF, przy załoŝeniu, Ŝe udział energii pochodzącej z frakcji biomasy zawartej w SRF byłby wyznaczany zgodnie z algorytmem przyjętym dla energii odnawialnej ze współspalania biomasy. Propozycje te opierają się na wykorzystaniu metody selektywnego roztwarzania opisanej w CEN/TS 15440 do oznaczania zawartości frakcji biodegradowalnej w SRF i wykorzystaniu tej wartości w istniejącej metodyce rozliczeniowej. PowyŜsza procedura badawcza jest stosowana od początku 2002 r. dla odpadów (SRF) w akredytowanym Laboratorium Karbochemii IChPW. 5

Wykorzystanie SRF, a spalarnie odpadów Jak juŝ wspomniano wcześniej - produkcja i wykorzystanie stałych paliw wtórnych jest szansą na wykorzystanie energii zawartej w odpadach nie tylko w instalacjach specjalnie do tego celu przeznaczonych, ale takŝe w takich gałęziach przemysłu, jak produkcja cementu i energetyka. Potencjalne wykorzystanie stałych paliw wtórnych wykracza jednak daleko poza te sektory, obejmując między innymi metalurgię, przemysł chemiczny oraz przemysł materiałów budowlanych. Paliwa wytwarzane z odpadów są znacznie tańsze na rynku (a czasem wręcz oferuje się je z dopłatą) niŝ paliwa pierwotne i z tego powodu są one chętnie wykorzystywane w energochłonnych gałęziach przemysłu, takich jak np. produkcja klinkieru czy przemysł celulozowo-papierniczy. Wytwarzanie i wykorzystanie SRF zwiększa poziom odzysku odpadów (co korzystnie wpływa na wypełnienie zaleceń UE w zakresie gospodarki odpadami). Wzrost zainteresowania stymuluje równieŝ wprowadzony w ostatnim okresie system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (w tym CO 2 ). Stosowanie paliw wytwarzanych z odpadów w procesach współspalania przyczynia się bowiem do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, powstających w wyniku spalania paliw kopalnych (w tym głównie ditlenku węgla CO 2 ), a takŝe pozwala oszczędzać ich zasoby. Pozwala równieŝ zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych (w tym głównie metanu - CH 4 ) ze składowania odpadów zawierających frakcje biodegradowalnej. Udział tych frakcji w SRF moŝe nieraz przekraczać 50% wag. NaleŜy zauwaŝyć, Ŝe w niektórych krajach UE, frakcje odpadów ulegające biodegradacji uznano juŝ zarówno jako nośniki energii odnawialnej jak i materiał neutralny wobec CO 2. Wśród procesów termicznego przekształcania odpadów komunalnych realizowanych w skali przemysłowej zdecydowanie dominują metody spalania. Jednocześnie jednak w skali światowej obserwowany jest rozwój technologii alternatywnych do spalania, takich jak zgazowanie i piroliza oraz technologii kombinowanych, który ma miejsce szczególnie w Japonii, Ameryce Północnej oraz w Europie w krajach skandynawskich [11-13]. Technologie te, pomimo konieczności spełniania identycznych wymagań w zakresie bezpieczeństwa ekologicznego, mają znacznie większą akceptację społeczną w stosunku do tradycyjnych spalarni odpadów. NaleŜy podkreślić, Ŝe w technologiach tych zdecydowanie lepiej sprawdzają się jako surowiec segregowane odpady, w tym równieŝ SRF. Czy wytwarzanie paliw z odpadów ma sens w sytuacji istnienia na rynku spalarni niesegregowanych odpadów komunalnych? Przykłady z obszaru wysokorozwiniętych krajów UE wskazują, Ŝe moŝliwe, a nawet celowe jest istnienie obydwu tych rozwiązań w systemie gospodarki odpadami. Największymi producentami tych paliw w Europie są takie kraje jak Niemcy czy Włochy, z których kaŝdy posiada moce produkcyjne przekraczające 1 mln Mg/rok. Jednocześnie w krajach tych działa bardzo wiele spalarni odpadów komunalnych. NaleŜy przy tym zauwaŝyć, Ŝe w krajach europejskich, w których występuje wysoki wskaźnik odzysku energii z odpadów komunalnych, jednocześnie obserwuje się dotrzymanie bardzo wysokich poziomów recyklingu. Tak więc w praktyce nie obserwuje się niekorzystnych tendencji zagraŝających pięciostopniowej hierarchii postępowania z odpadami, zapisanych w nowej dyrektywie ramowej o odpadach 2008/98/WE. Hierarchia postępowania z odpadami wskazuje, Ŝe termicznej utylizacji naleŝy poddawać tylko te odpady, które straciły własności uŝytkowe, a reprezentują jedynie walory energetyczne. Przy wyborze metod postępowania naleŝy 6

zakładać konieczność jak największego wykorzystania odpadów w postaci surowców wtórnych i kompostu. Niestety, z wieloletnich doświadczeń w tej dziedzinie w krajach zachodnich wynika, Ŝe recykling materiałowy i kompostowanie nie pokrywają całkowitych potrzeb w zakresie zagospodarowanie całej masy odpadów. Z tego względu metody termicznej przeróbki odpadów odgrywają znaczącą rolę podczas wyboru ostatecznej metody ich zagospodarowania. Spalarnie odpadów komunalnych mają uzasadniony status powodzenia w duŝych aglomeracjach miejskich, gdzie występuje duŝa podaŝ odpadów w niewielkiej odległości od instalacji. Natomiast w środowiskach rozproszonych, gdzie budowa spalarni odpadów jest ekonomicznie nieopłacalna, a takŝe gdy występuje potrzeba produkcji nośnika energii o znacznie wyŝszych wymaganiach w stosunku do parametrów energetyczno-emisyjnych (np. dla sektora przemysłu cementowego i energetyki), wytwarzanie stałych paliw wtórnych ma pełne uzasadnienie technologiczne oraz kosztowe. Produkcja SRF moŝe być jednym z podstawowych elementów zintegrowanego systemu gospodarki odpadami, w którym harmonijnie współistnieją recykling (ukierunkowany na odzysk materiałowy), odzysk energii i unieszkodliwiania odpadów (rys. 3). Rys. 3. Produkcja SRF w zintegrowanym systemie gospodarki odpadami Bariery wykorzystania stałych paliw wtórnych Pomimo opisanych powyŝej niewątpliwych zalet, wykorzystanie stałych paliw wtórnych do produkcji energii elektrycznej i ciepła jest w Polsce dotychczas znikome. Powodem takiego stanu rzeczy jest szereg utrudnień stanowiących bariery zarówno natury formalno-prawnej, jak i technicznej - przed którymi staje producent energii zamierzający realizować energetyczny odzysk odpadów. Do najwaŝniejszych z nich naleŝą: formalno-prawne traktowanie paliw wytwarzanych z odpadów nadal jako odpadów, bardzo wysokie wymagania dla spalania paliw wtórnych w zakresie standardów emisyjnych, 7

problemy z dotrzymaniem przez instalacje kotłowe parametrów technologicznych wymaganych dla termicznego przekształcania odpadów, problemy techniczno-eksploatacyjne w istniejących instalacjach energetycznych (zwiększona korozja, zwiększona ilość popiołu i trudności z jego zagospodarowaniem, konieczność zmian konstrukcyjnych w obrębie instalacji kotłowej, a takŝe w układzie oczyszczania spalin), opór społeczności lokalnych przy uzyskiwaniu zezwoleń na odzysk energii z odpadów. PowyŜsze utrudnienia nie stanowią jednak bariery uniemoŝliwiającej całkowicie prowadzenia odzysku energii z odpadów w tych instalacjach [16]. Podsumowanie Produkcja stałych paliw wtórnych jest szansą na wykorzystanie energii zawartej w odpadach nie tylko w instalacjach specjalnie do tego celu przeznaczonych, ale takŝe w takich gałęziach przemysłu, jak produkcja cementu, energetyka i ciepłownictwo. Jako surowce do ich wytwarzania powinny być stosowane wyłącznie odpady inne niŝ niebezpieczne, co znacznie poprawia bezpieczeństwo ekologiczne zarówno na etapie produkcji paliw, jak i ich wykorzystania. Potencjał produkcyjny i wykorzystanie stałych paliw wtórnych w Europie szybko rośnie, co przynosi wymierne efekty ekonomiczne i ekologiczne. Wytwarzanie stałych paliw wtórnych z odpadów powinno być jednym z podstawowych elementów zintegrowanego systemu gospodarki odpadami. Aktualnie produkowane z odpadów paliwo alternatywne, nawet przy spełnianiu ostrych standardów jakościowych, nadal traktowane jest jako odpad. Sytuacja taka istotnie ogranicza zainteresowanie energetyki wykorzystaniem tych paliw. MoŜna ją jednak poprawić przez zastosowanie odpowiednich bodźców ekonomicznych. Dla sektora energetycznego taką szansą moŝe być moŝliwość zaliczania energii pozyskanej z paliw alternatywnych do tzw. energii zielonej (odnawialnej) oraz obniŝenie raportowanej emisji CO 2. Wprowadzenie w krajach UE jednolitych zasad klasyfikacji stałych paliw wtórnych oraz metodyki badawczej dla określania ich jakości, winno wpłynąć na powszechniejszą obecność na rynku tych nośników energii, a takŝe ułatwić międzynarodowy obrót tym towarem. Nowy system klasyfikacji i jakości stałych paliw wtórnych pozwoli na wyeliminowanie zagroŝeń środowiskowych związanych z niekontrolowanym obrotem i energetycznym wykorzystaniem części odpadów. NaleŜy podkreślić, Ŝe stanowi on pierwszy krok na drodze przekształcenia paliw otrzymywanych odpadów w pełnowartościowe produkty o dobrze zdefiniowanych wymaganiach jakościowych. Działania podjęte przez CEN winny doprowadzić takŝe do zmiany społecznego odbioru dla procesów produkcji energii i ciepła z przekształconych odpadów. Trzeba jednocześnie powiedzieć, Ŝe system opracowany przez CEN formalnie dopiero zaczyna funkcjonować. Dopiero po jego praktycznym zweryfikowaniu moŝliwe będzie dokonanie oceny, czy spełnił on oczekiwania zarówno wytwórców stałych paliw wtórnych, jak i ich finalnych uŝytkowników. 8

Literatura: 1. Pająk T.: Instalacje termicznego przekształcania odpadów komunalnych w Polsce uwarunkowania, plany, realizacja, Nowa Energia, 1, 2008, s. 2-10. 2. Sobolewski A., Wasielewski R.: Wykorzystanie stałych paliw wtórnych w instalacjach energetycznych, Ochrona Powietrza i Problemy Odpadów, 2008, 3-4, s. 69-76. 3. Wielgosiński G.: Oddziaływanie na środowisko spalarni odpadów, Nowa Energia,1, 2008, s. 26-37. 4. Refuse derived fuel, current practice and perspectives - Final Report, European Commission Directorate General Environment, 2003. 5. Wandrasz J.W., Wandrasz A.J., Paliwa formowane. Biopaliwa i paliwa z odpadów w procesach termicznych, Wyd. Seidel-Przywecki Sp. z o. o., Warszawa, 2006. 6. Sobolewski A., Wasielewski R., Dreszer K., Stelmach S.: Technologie otrzymywania i kierunki zastosowań paliw alternatywnych otrzymywanych z odpadów, Przemysł Chemiczny, 8-9, 2006, s.1080-1084. 7. Van Tubergen J. (ERFO) - "SRF: an important contribution to achieving environmental and energy-related goals". Waste Management and Solid Recovered Fuels Potential in the Enlarged European Union, Workshop Proceedings, Larnaca (Cyprus), June 20-23, 2006. 8. Van Tubergen J., Glorius T., Waeyenbergh E.: Classification of Solid Recovered Fuels, ERFO, 2005. 9. Wasielewski R., Stelmach S.: Stałe paliwa wtórne. Część I Klasyfikacja i charakterystyka, KARBO, 3, 2007, s. 164-170. 10. Specyfikacja Techniczna CEN/TS 15359 Solid recovered fuels specifications and classes.(2006). 11. PKN-CEN/TS 15357:2008 Stałe paliwa wtórne - Terminologia, definicje i określenia. 12. PKN-CEN/TS 15359:2008 Stałe paliwa wtórne - Wymagania techniczne i klasy. 13. Malkow T.: Novell and innovative pyrolysis and gasification technologies for energy efficient and environmentally sound MSW disposal, Waste Management, 24, 2004, s. 53-79. 14. Heermann C., Schwager, F. J., and Whiting K. J.: Pyrolysis & Gasification of Waste: A worldwide technology and business review, Juniper Consultancy Services, 2001. 15. Stengler E.: Where is waste-to-energy, and where is it going?, Waste Management World, November, 2005. 16. Współspalanie biomasy i paliw alternatywnych w energetyce. Praca zbior. pod red. ŚciąŜko M., Zuwała J., Pronobis M., Wyd. IChPW Zabrze, 2007. 9