WYROK Z DNIA 28 PAŹDZIERNIKA 2010 R. III AUa 680/10

WYROK Z DNIA 28 PAŹDZIERNIKA 2010 R. III AUa 680/10 Brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, do którego pracownik nabył prawo w czasie pracy na tzw. budowie eksportowej, a za który po zakończeniu pracy za granicą wypłacono ekwiwalent pieniężny stanowi okres składkowy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnorentowej. art. 6 ust. 1 pkt. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Sędzia SA Irena Mazurek (przewodniczący) Sędzia SA Janina Czyż (sprawozdawca) Sędzia SA Urszula Kocyłowska Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w sprawie z wniosku Jerzego M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Rz. o wysokość emerytury, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2010 r. apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 6 lipca 2010 r. z m i e n i ł częściowo pkt. I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że oddalił odwołanie wnioskodawcy Jerzego M. w części dotyczącej uwzględnienia w wymiarze okresów składkowych 26 dni urlopu wypoczynkowego przypadających po dniu 29 sierpnia 1988 r., ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury za rok 1988 w wysokości 138,43 %, podjęcia wypłaty zwiększonej emerytury o okresy opłacania składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu działalności gospodarczej od 13-22.09.1999 r., 1-10.10.1999 r., 20-21.10.1999 r., 2-7.11.1999 r., 13-17.12.1999 r., 28-31.12.1999 r., 27-29.09.2000 r., 2-13.10.2000 r., 19-23.02.2001 r., 12-16.03.2001 r., 23-27.04.2001 r., 25-28.02.2002 r., począwszy od dnia 1.08.2009 r. do 31.01.2010 r. U z a s a d n i e n i e Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.S. decyzją z dnia 9.03.2010 r. przeliczył wnioskodawcy Jerzemu M. wysokość emerytury począwszy od dnia 1.08.2010 r. Organ rentowy wskazał, iż do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 38 lat, 6 miesięcy i 25 dni okresów składkowych oraz 10 miesięcy i 17 dni okresów nieskładkowych, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęto w wysokości 78,34% przy uwzględnieniu 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1967 do 2008 r. W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca domagał się jej zmiany i zaliczenia okresów zatrudnienia w H. na budowie eksportowej na Węgrzech od dnia 13.05.1977 r. do 1

dnia 31.08.1978 r. oraz 26 dni urlopu wypoczynkowego po przyjeździe z budowy eksportowej w Libii w dniu 29.08.1988 r. i uwzględnienia ich przy naliczaniu świadczenia emerytalnego. Zarzucił także brak podstaw do obniżenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia za rok 1988 z 138,43 % do 43,86 %, i nieuwzględnienie skorygowanych i dopłaconych składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu działalności gospodarczej za szczegółowo wymienione dni przypadające na lata 1999 2002 oraz wskazał na wątpliwości, co do zaliczenia zarobków z 20 lat, podczas gdy kapitał początkowy miał wyliczony z kolejnych 10 lat. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i podniósł, iż ze względu na brak wystarczających dowodów niemożliwe jest zaliczenie wnioskowanych okresów zatrudnienia na Węgrzech przy ustalaniu dla wnioskodawcy prawa do emerytury jak również okresu urlopu wypoczynkowego po powrocie z budowy eksportowej, który nie jest wymieniony w katalogu okresów składkowych i nieskładkowych. Odnośnie wskaźnika za rok 1988 Zakład wyjaśnił, że uwzględnione uprzednio wynagrodzenie zastępcze nie może być brane pod uwagę, ponieważ zostało wystawione za niewłaściwy okres. W dalszych pismach procesowych wyjaśniono, że przy ustalaniu kapitału początkowego wzięto pod uwagę okres od 1.01.1982 r. do 31.12.1991 r., który nie mieści się w przedziale określonym w art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który dotyczy ustalenia prawa do emerytury. Wskazano także, że istotnie wnioskodawca uiścił brakujące składki i skorygował dokumentację za okresy od 13-22.09.1999 r., 1-10.10.1999 r., 20-21.10.1999 r., 2-7.11.1999 r., 13-17.12.1999 r., 28-31.12.1999 r., 27-29.09.2000 r., 2-13.10.2000 r., 19-23.02.2001 r., 12-16.03.2001 r., 23-27.04.2001 r. i 25-28.02.2002 r., które to okresy nie były uwzględnione przy ustaleniu wysokości emerytury i podlegałyby uwzględnieniu przez sam organ rentowy. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyrokiem z dnia 6 lipca 2010 r. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Rz. z dnia 9.03.2010 r. w ten sposób, że zaliczył wnioskodawcy Jerzemu M. przy ustaleniu prawa do emerytury jako okresy składkowe okresy: zatrudnienia na budowie eksportowej od dnia 13.05.1977 r. do dnia 30.06.1978 r., oraz od dnia 1.08.1978 r. do dnia 31.08.1978 r., 26 dni urlopu wypoczynkowego przypadającego po dniu 29.08.1988 r., opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu działalności gospodarczej w dniach 13-22.09.1999 r., 1-10.10.1999 r., 20-21.10.1999 r., 13-17.12.1999 r., 28-31.12.1999 r., 27-29.09.2000 r., 2-13.10.2000 r., 19-23.02.2001 r., 12-16.03.2001 r., 23-27.04.2001 r., 25-28.02.2002 r., jak również ustalił, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury za rok 1988 r. wynosi 138,43% i oddalił odwołanie w pozostałej części. Rozpoznając odwołanie Sąd ustalił, że w dniu 25.08.2009 r. wnioskodawca Jerzy M. złożył w ZUS wniosek o przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym i przy uwzględnieniu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Do wniosku dołączył m.in. świadectwo pracy wydane przez Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych i Hydrotechnicznych H w Rz. z dnia 28.08.2003 r. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy od dnia 4.01.1967 r. do dnia 28.08.2003 r. W świadectwie tym wykazano także okresy urlopów bezpłatnych i okresy nieskładkowe, jak również wykazano 2

prace na budowach eksportowych od dnia 13.05.1977 r. do dnia 31.08.1978 r. na Węgrzech i od dnia 3.12.1986 r. do dnia 15.12.1988 r. w Libii. Okresy wyjazdów na budowy eksportowe nie były wykazywane przez zakład pracy jako okresy urlopów bezpłatnych. Sąd ustalił, że z zatrudnienia na budowie na Węgrzech w miejscowości Kaba wnioskodawca posiada jedynie umowę o pracę na czas od dnia 1.07.1978 r. do dnia 31.07.1978 r. zawartą z Przedsiębiorstwem Robót Inżynieryjnych i Hydrotechnicznych H. w Rz. Natomiast okresy pracy na budowie w Libii potwierdza zaświadczenie z daty 27.08.1988 r. z którego wynika, że wnioskodawca świadczył pracę od dnia 3.12.1986 r. do dnia 29.08.1988 r. i po zakończeniu umowy przysługuje mu do wykorzystania w kraju 43 dni wolne w tym 26 dni urlopu wypoczynkowego tj. za 1987 r. 9 dni i za 1988 r. 17 dni. Wnioskodawca złożył także zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na drukach Rp-7. W przypadku przychodu za rok 1988 zakład wskazał kwotę 207.998 zł jako kwotę wynagrodzenia wnioskodawcy oraz kwotę 673. 884 zł jako kwotę wynagrodzenia uzyskanego za okres od 1.01.1988 r. 13.12.1988 r. przez pracownika Leona H. zatrudnionego przez przedsiębiorstwo na stanowisku równorzędnym z wnioskodawcą i wskaźnik przy uwzględnieniu wynagrodzenia zastępczego wynosił 138,43%, a po jego wyłączeniu 43,86%. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że wnioskodawca w okresie od 13.05.1977 31.08.1978 r. wykonywał pracę w ramach stosunku pracy oraz w 1988 r. korzystał z urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni. W okresie bowiem od dnia 3.12.1986 r. 29.08.1988 r. wnioskodawca wykonywał pracę w Libii, a po powrocie do kraju korzystał z 26 dni urlopu wypoczynkowego, których nie wykorzystał w czasie pobytu na budowie eksportowej. Sąd wskazując na 15 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27.12.1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą wskazał na jakich zasadach wnioskodawcy przysługiwał urlop wypoczynkowy z tytułu pracy za granicą oraz, że z tytułu tego urlopu przysługiwało pracownikowi wynagrodzenie walutowe. Zgodnie zaś z 5 w/w rozporządzenia okras zatrudnienia za granicą więc i też okres urlopu wypoczynkowego udzielonego w związku z tym zatrudnieniem był traktowany jak okres zatrudnienia w zakresie uprawnień pracowniczych. W ocenie Sądu okres zatrudnienia wnioskodawcy przez macierzysty zakład pracy H. a w tym i okres urlopu wypoczynkowego udzielonego ze względów organizacyjnych dopiero po powrocie do kraju, za który ustalono wynagrodzenie walutowe jest okresem ubezpieczenia, za który zakład pracy obowiązany był uiścić składki. Jako podstawę prawną tych ustaleń Sąd wskazał na 1 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27.12.1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników ubezpieczonych zakładów pracy ( Dz. U. Nr 73, poz. 332). W ocenie Sądu sporny okres jest okresem składkowym o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno-rentowej i jako taki winien być uwzględniony w stażu wnioskodawcy dla celów obliczenia wysokości emerytury. Jako okresy składkowe winne także być uwzględnione okresy prowadzonej działalności gospodarczej, za które wnioskodawca opłacił składki i dokonał korekty deklaracji i które to okresy nie były kwestionowane przez organ rentowy. Dalej Sąd uznał, że wnioskodawca w okresie od dnia 1.01.1988 r. do 12.12.1988 r. wykonywał pracę za granicą i z tego tytułu zasadne było przyjęcie za ten okres 3

wynagrodzenia zastępczego uzyskanego przez pracownika Leona H. w kwocie 673.884 zł i za okres od 13.12.1988 r. do dnia 31.12.1988 r. wynagrodzenia uzyskanego w kraju w kwocie 207.998 zł i ustalenia wskaźnika za rok 1998 wynoszącego 138,43%. Takie wyliczenie wskaźnika w ocenie Sądu znajduje uzasadnienie w 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1.04.1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent ( Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63). Sąd ustalił również, że organ rentowy w sposób prawidłowy ustalił wskaźnik wysokości emerytury tj. w najkorzystniejszy sposób wg art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i brak było podstaw aby w tym zakresie zmieniać zaskarżoną decyzję i w tym zakresie oddalił odwołanie. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia Sąd wskazał również przepis art. 477 14 1 i 2 kpc. Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6.07.2010 r. pozwany organ rentowy zaskarżył apelacją do Sądu II instancji w zakresie pkt 1 w związku z: 1. zaliczeniem jako okresu składkowego do stażu zatrudnienia 26 dni wolnych przysługujących wnioskodawcy po powrocie z budowy eksportowej w Libii w dniu 29.08.1988 r. z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, zarzucając wyrokowi naruszenie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) gdyż okres ten nie jest okresem zatrudnienia, za który wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie za pracę lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego, a o którym mowa w pkt 1 tego artykułu, jak też nie jest innym okresem składkowym wymienionym w art. 6 w/w ustawy, 2. ustaleniem, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury za rok 1988 wynosi 138,43%, zarzucając naruszenie 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1.04.1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze zm.) w zw. z art. 15 ust. 4 i ust. 6 ustawy o emeryturach, gdyż wnioskodawca faktycznie pracował na kontrakcie eksportowym za granicą jedynie do 29.08.1988 r., 3. co do uwzględnienia okresów pozarolniczej działalności, za które wnioskodawca opłacił składki wymienionych w pkt. 1 wyroku tak jak gdyby wnioskodawca udowodnił opłacenie tych składek już w dniu złożenia wniosku o emeryturę, podczas, gdy składki za te okresy zastały faktycznie opłacone w lutym 2010 r. wobec czego okresy te powinny być uwzględnione w wysokości emerytury najwcześniej od 1.02.2010 r. stosownie do art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i wniósł o oddalenie odwołania w zaskarżonej części a także zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części co do pkt 3 poprzez uwzględnienie okresów opłacania składek z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności do wysokości emerytury począwszy od dnia 1.02.2010 r. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że przedsiębiorstwa posiadające uprawnienia do kierowania pracowników za granicę, mogły wysyłać tych pracowników na warunkach określonych w rozporządzeniu RM z dn. 27.12.1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (t. jedn. Dz. U. z 1990 r. Nr 44, poz. 259). 4

Wg apelującego w związku z pracą zagraniczną pracownik uzyskiwał na czas tej pracy urlop bezpłatny nawet w sytuacji, kiedy macierzysty zakład pracy, wbrew treści wskazanego rozporządzenia nie dokumentował formalnie przerwy w krajowym zatrudnieniu jako urlopu bezpłatnego pracownika. Apelujący podniósł też, że w czasie pracy na kontrakcie do 29.08.1988 r. wnioskodawca nie świadczył pracy w ramach krajowego zatrudnienia i urlop, którego nie wykorzystał w czasie pracy za granicą w trakcie kontraktu podlegał rozliczeniu na zasadach określonych w w/w rozporządzeniu tj. jako wyliczone dni wolne po powrocie do kraju z wypłatą za ten czas ekwiwalentu pieniężnego w walucie obcej i nie jest to okres składkowy zaliczany do uprawnień emerytalnych na podstawie art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach, gdyż okres pobierania ekwiwalentu pieniężnego wypłaconego w walucie obcej nie został przewidziany tym przepisem. Niezależnie od powyższego organ rentowy wskazał, że przepisy dotyczące podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie, w tym powoływane przez Sąd przepisy rozporządzenia MPiPS z 27.12.1983 r. i uchwały Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25.03.1983 r. o klasyfikacji wynagrodzeń nie przewidywały opłaty składek od świadczeń wypłaconych w walucie obcej. Co do wskaźnika wysokości podstawy wymiaru za 1988 r. organ rentowy zarzucił, że wynagrodzenie zastępcze może być tylko przyjęte za okres od 1.01.1988 r. do 29.08.1988 r. tj. za czas kontraktu i nie ma podstaw do przyjęcia tego wynagrodzenia za okres do 13.12.1988 r. i dlatego wskaźnik obecnie ustalony przez ZUS wynosi 43,86% i jest prawidłowy. Składki zaś z tytułu działalności gospodarczej w okresach wymienionych w pkt. I wyroku zostały opłacone dopiero w lutym 2010 r. i najwcześniej od tego miesiąca powinny zostać doliczone do wysokości emerytury. Powyższe uzasadnia wnioski apelacji. Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę, co następuje: Apelacja pozwanego organu rentowego jest w pełni uzasadniona, co skutkuje wydaniem przez tut. Sąd orzeczenia reformatoryjnego. Wyrok bowiem Sądu Okręgowego z dnia 6 lipca 2010 r. w części zaskarżonej przez apelującego wydany został z naruszeniem prawa materialnego. Powyższa przesłanka zaskarżenia polega w okolicznościach przedmiotowej sprawy na: błędnym zastosowaniu prawa przez nieuzasadnione uznanie za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.1227 ze zm.) okresu 26 dni urlopu wypoczynkowego, błędnej wykładni 10 pkt. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1.04.1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 ze zm.) przez nieuzasadnione przyjęcie, iż przewidziane w tym przepisie wynagrodzenie zastępcze obejmować może również okres po powrocie zatrudnionego za granicą w kraju, odmowie zastosowania art. 133 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej, co skutkowało bezpodstawnym zobowiązaniem ZUS do podjęcia wypłaty zwiększonego świadczenia 5

przy uwzględnieniu okresów opłacenia przez wnioskodawcę składek z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej już od dnia 1.08.2009 r. tj. od dnia złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia w sytuacji opłacenia tych składek dopiero w lutym 2010 r. Przystępując do bliższego uzasadnienia podniesionych wyżej zarzutów zaskarżenia należy w pierwszym rzędzie i z całą stanowczością stwierdzić, że w ocenie tut. Sądu Apelacyjnego w składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie, tak jak wnosi skarżący, brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, do którego pracownik nabył prawo w czasie pracy na tzw. budowie eksportowej, a za który po zakończeniu pracy za granicą wypłacony został ekwiwalent pieniężny stanowi okres składkowy w rozumieniu przepisów ustawy emerytalno-rentowej. Tak określony okres nie został bowiem wymieniony w żadnym z punktów w/w ustawy emerytalnej, przy czym już w tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że przywołany przez Sąd I instancji art. 6 ust.1 pkt 1 odnoszący się do składkowych okresów ubezpieczenia jest okresem rozumianym zgodnie z art. 4 ust. 5 omawianej wyżej ustawy jako okres opłacania składek przewidziany w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. czyli są to okresy przypadające po 1.01.1999 r. Jedynie więc w ustępie 2 art. 6 w pkt. 1 lit. b przewidziano, iż okresem składkowym jest okres zatrudnienia obywateli polskich za granicą co dotyczy również pracowników wykonujących pracę na tzw. budowach eksportowych niemniej jednak jest to tylko i wyłącznie okres świadczenia przez nich pracy poza granicami kraju w ramach terminowych umów o pracę, a więc okres ten nie może ulec przedłużeniu czy to o okresy niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, do którego pracownik nabył prawo z tytułu pracy eksportowej czy to z tytułu różnic w czasie pracy z tytułu których zgodnie z 9 i 14 rozporządzenia Rady Ministrów z 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (Dz. U. 86.19.101) pracownikowi przysługiwały od jednostki kierującej jedynie ekwiwalenty pieniężne, które ze swej natury nie mogły przecież stanowić o przedłużeniu tej terminowej umowy o pracę. Okresy te zgodnie z powołanym wyżej rozporządzeniem skutkowały jedynie przedłużeniem urlopu bezpłatnego u macierzystego pracodawcy, co jednak nie zmieniało istoty tego okresu jako okresu, w którym zawieszone są podstawowe prawa i obowiązki stron stosunku pracy stanowiąc tym samym, że okresu tego nie można zaliczyć nawet do okresów nieskładkowych z art. 7 ustawy emerytalnej (takie też stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 20 marca 2007 r. III AUa 2537/05 jak i tut. Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 12.02.2009 r. sygn. akt III AUa 53/09). Podkreślić też należy, że odróżnienia wymaga stosunek pracy od stosunku ubezpieczenia społecznego. W przypadku bowiem o ile powyższe okresy mogły być uwzględnione do uprawnień do świadczeń pracowniczych przy uwzględnieniu ciągłości pracy o tyle brak jest przełożenia na stosunek ubezpieczeniowy z uwagi na brak podstaw do wykładni rozszerzającej. W tym kontekście pozostaje więc bez znaczenia kwestia oskładkowania czy też nieoskładkowania omawianych ekwiwalentów pieniężnych, przy czym jedynie marginalnie należy zauważyć, że jakkolwiek zgodzić się należy ze stanowiskiem skarżącego co do zasady, iż od wynagrodzeń walutowych taki obowiązek nie istniał, o tyle 6

w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy gdy zważy się nadto na przedłożoną przez wnioskodawcę umowę o pracę w postępowaniu apelacyjnym (k. 49 a.s.) pobierał on wynagrodzenie w złotych polskich a więc stosownie do 14 ust. 8 i 9 rozporządzenia z 1974 r. ta część przypadająca w złotych mogła podlegać oskładkowaniu. Nawiązując też do ujawnionej w postępowaniu odwoławczym umowy o pracę należy stwierdzić, iż ustalenie Sądu I instancji jakoby macierzysty zakład pracy był jednocześnie jednostką kierującą było ustaleniem błędnym, nie mniej jednak w takim przypadku macierzysty zakład pracy pracownika, stosując zapisy rozporządzenia z 1974 r. zobligowany był do udzielania pracownikowi urlopu bezpłatnego za okres wykonywania pracy zagranicznej (uchwała SN z 13.01.1994 r., I PZP 44/93, OSNC 1994/ 7-8/140). Z tych wszystkich wyżej naprowadzonych względów należało uznać za nieuzasadnione żądanie wnioskodawcy uwzględnienia w rozmiarze okresów składkowych niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego nabytego za pracę eksportową a za który wypłacono mu ekwiwalent pieniężny (nie jest to jak błędnie określił Sąd I instancji okres 26 dni urlopu wypoczynkowego). Konsekwencją powyższego poglądu o braku podstaw do swoistego przedłużania umowy o pracę za granicą o okresy, za które wypłacono ekwiwalenty pieniężne musi być także wyrażone stanowisko tut. Sądu Apelacyjnego, co do błędnej wykładni Sądu I instancji 10 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1.04.1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent. W świetle bowiem tego przepisu nie może budzić wątpliwości, że dla zatrudnionych za granicą do końca 1990 r. do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjmuje się wynagrodzenie zastępcze (por. wyrok SN z dnia 4.03.2010 r. I UK 306/09 Lex Nr 585733), przy czym dotyczyć ono może wyłącznie okresu, w którym pracownik był zatrudniony za granicą, a więc okresu, w którym trwała terminowa umowa o pracę świadczoną poza granicami kraju. Tym samym w odniesieniu do odwołującego okres ten musiał tyczyć okresu od 1.01.1988 r. do 29.08.1988 r., co w konsekwencji, przy braku wykazania przez wnioskodawcę wynagrodzenia zastępczego z tego okresu skutkować musi ustaleniem cząstkowego wskaźnika za ten okres przyjętego przez ZUS w wysokości 43,86%. Przystępując z kolei do ostatniej z podniesionych na wstępie przesłanek zaskarżenia odniesionej do niezastosowania przez Sąd I instancji art. 133 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalnej Sąd Apelacyjny chciałby stwierdzić, że zgodnie z tym przepisem zasadą jest, że świadczenie wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tego świadczenia, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Takie rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie mogło się ostać w świetle zaskarżonej decyzji, którą przeliczył emeryturę już od 1.08.2009 r., w sytuacji gdy składki zastały uiszczone w lutym 2010 r. Stąd też korekta tut. Sądu w zakresie oddalenia żądania co oznacza, iż organ rentowy winien podjąć wypłatę zwiększonej emerytury o okres opłacania składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu działalności gospodarczej od 1.02.2010 r. Z wyżej przytoczonych względów Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 386 1 kpc orzekł jak w wyroku. 7