Piotr Wojciechowski DTP z elementami HTML. Modelowanie komputerowe

Transkrypt

1 Modelowanie komputerowe W poprzednim opracowaniu przedstawiłem program MDL ISIS/Draw służący do rysowania wzorów kreskowych. Na ogół wzory kreskowe służą nam do opisania charakteru związku poprzez zaznaczenie połączeń pomiędzy poszczególnymi atomami. Mimo, iż na wzorach kreskowych jesteśmy w stanie umownie zaznaczyć, atomy znajdujące się przed i za umowną płaszczyzną związku, trudno we wzorach kreskowych przedstawić pełną strukturę przestrzenną danego związku. Poniżej przedstawiłem wzory strukturalne glukozy (pobrane z sieci Internet). Odzwierciedlają one powiązania atomów w cząsteczce glukozy, lecz nawet we wzór przedstawiający krzesłową strukturę glukozy (w środku) nie oddaje rzeczywistych kątów i długości wiązań pomiędzy atomami. Więcej informacji o wzajemnym ułożeniu atomów niesie obraz (pseudo)trójwymiarowy cząsteczki (rysunek po prawej stronie). Różne sposoby reprezentacji wzoru glukozy. Od lewej: wzór strukturalny kreskowy; wzór krzesełkowej struktury glukozy; obraz (pseudo)przestrzenny glukozy (rys. ze strony DegreeSchemes/csport/ ). Obraz 3D cząsteczki może być utworzony na podstawie danych eksperymentalnych lub na podstawie wyników modelowania komputerowego 3. Ten drugi sposób będę chciał przedstawić na przykładzie programu HyperChem, będącego dobrym wprowadzeniem do modelowania komputerowego. W rzeczywistości trzeci rysunek glukozy, gdy oglądamy go wydrukowany na kartce papieru, dalej wydaje się płaski, ale w specjalnych programach komputerowych, takich jak HyperChem możemy poruszać cząsteczką oglądając ją ze wszystkich stron. Możemy też znacznie więcej! Właśnie o tym będzie niniejszy wykład. Patrząc się na wzór krzesełkowy glukozy możemy zadać sobie pytanie, czy kąt między atomami C C 3 C 4, jest taki sam jak kąt C OC 5? Przedstawiony wzór strukturalny sugeruje nam, że kąty te są takie same, ale to mogłoby oznaczać że węgiel nie tylko ma taką samą hybrydyzację jak tlen, ale i podobny rozkład gęstości elektronowej. Oczywiście wartości kąty i odległości pomiędzy poszczególnymi atomami możemy zaznaczyć na takim rysunku, ale w praktyce stanie się on w tym momencie o wiele mniej czytelny (za dużo informacji na rysunku też przeszkadza w odbiorze). Poza tym pozostaje problem zaznaczenia wszystkich kątów dwuściennych. 3 Często obraz trójwymiarowy cząsteczki uzyskuje się w wyniku połączenia tych dwóch metod, bądź jedną metodę wykorzystuje się do wykorzystania wyników uzyskanych dzięki drugiej metodzie.

2 Strona na temat teorii Czym jest modelowanie struktury cząsteczki? Przyjmijmy, że jest to poszukiwanie takiej geometrii cząsteczki (takiego ułożenia atomów cząsteczki w przestrzeni), dla którego cząsteczka ma najniższą energię. W naszym przypadku będzie to poruszanie się od geometrii startowej molekuły (czyli takiego ułożenia atomów, jakie wprowadzimy na początku) do geometrii, w której cząsteczka osiąga minimum energii. Pociąga to za sobą konieczność obliczenia energii cząsteczki, która związana jest ze strukturą elektronową. Generalnie metody obliczeniowe, które możemy wykorzystać w tym celu trzy klasy: Metody pół-empiryczne (np. metody AM, MINDO/3, PM3). Metody ab initio pozwalają one na wykonanie obliczeń wyłącznie na podstawie praw mechaniki kwantowej oraz znajomości kilku stałych fizycznych (np. MP). Metody funkcjonału gęstości (ang. DFT = density functional methods; np B3LYP). Ja w mojej pracy wykorzystuję głównie metody ab initio i DFT, jednak, że względu na to, iż metody pół-empiryczne dają najszybciej wynik, a obliczenia nawet dla średnich cząsteczek można przeprowadzić tymi metodami nawet na domowym komputerze skupię się jedynie na pierwszej grupie metod obliczeniowych. W najprostszych metodach półempirycznych przyjmuje się, że w cząsteczce łatwiej jest zmieniać kąty, niż długości wiązań. W programie komputerowym można to zrealizować, przyjmując ze długości wiązań wczytywane z tabeli zawierającej wyznaczone eksperymentalnie średnie długości typowych wiązań (np. C-C, C=C lub C C), natomiast program komputerowy rusza wszystkimi kątami, tak by energia cząsteczki była najmniejsza. Proces optymalizacji geometrii cząsteczki odbywa się w sposób iteracyjny i w każdym kroku optymalizacji, program wybiera jeden kąt, którego zmiana spowoduje największy spadek energii cząsteczki. Jeśli procedura przebiega prawidłowo, po jakimś czasie dojdziemy do momentu, w którym zmiana żadnego z kątów w cząsteczce nie spowoduje znaczącego spadku energii, a my otrzymamy geometrię cząsteczki zoptymalizowaną w naszej metodzie. Tu mała uwaga: zmieniając metodę obliczeń nie powinniśmy być zaskoczeni jeśli trochę zmieni się nam geometria cząsteczki 3. Musimy też uważać, czy nie osiągnęliśmy w obliczeniach minimum lokalnego, zamiast minimum globalnego, ale o tym napiszę trochę dalej. Tymi stałymi są: prędkość światła w próżni, masy i ładunki elektronów i nukleonów oraz stała Planka. Szukanie minimum energetycznego cząsteczki (związane z optymalizacją geometrii), często porównywane jest do chodzenia po górach i szukania najniższego punktu na przełęczy. 3 W innej metodzie możemy wszakże dopuścić by zmieniały się długości wiązań i zastosować inne kryteria zbieżności. Nie napisałem też jak liczona jest energia cząsteczki, a to też ma wpływ na geometrię końcową!

3 HyperChem Jednym z szerokiej gamy pakietów przeznaczonych do modelowania jest program HyperChem firm Hypercube, Inc. Zdecydowałem się na wybór tego programu, gdyż umożliwia on modelowanie komputerowe, nawet bez głębszej znajomości zagadnień związanych z chemią kwantową. Nie ma on takich możliwości jak jego więksi konkurenci, ale uznałem, iż dla Państwa, którzy nie mieli do tej pory styczności z modelowaniem, ani z chemią kwantową łatwiej będzie operować mniejszą liczbą funkcji. Dużym atutem jest też przejrzyste menu, oraz możliwość pobrania kilkudniowej wersji testowej programu ze strony Niestety program waży dobrych kilkadziesiąt megabajtów i jeszcze trzeba się trochę naklikać, aby znaleźć wersję testową do pobrania na stronie 3. Za to jeśli przebrniemy męczarnię z pobieraniem programu ze strony, powinien się on bez problemu zainstalować (polecam zainstalowanie też modułu do renderingu, który będzie omówiony na kolejnych stronach) i po uruchomieniu programu powinniśmy ujrzeć okno zbliżone do poniższego 4 : W pierwszym wierszu widzimy pasek narzędzi z rozwijanymi menu, drugi wiersz zawiera ikonki z najbardziej przydatnymi poleceniami. W czarnym polu będziemy rysować, a następnie modyfikować cząsteczkę. Dolna linia zawiera informacje o aktualnym statusie programu 5. Proponuję rozpocząć pracę z programem od razu od narysowania cząsteczki cykloheksanu. W tym celu podświetlmy ikonkę Draw i z menu Build wybierzmy polecenie Default element. Po jego wybraniu na ekranie powinniśmy zobaczyć układ Podobno od przybytku głowa nie boli, ale czasem w dydaktyce lepiej zacząć od prostszego programu, niż od bardziej skomplikowanych (zwłaszcza jeżeli część z Państwa nie ma odpowiednich podstaw teoretycznych). Mam nadzieję, że te 0 dni zmobilizuje Państwa do systematyczności i zdążą Państwo z wykonaniem projektu. 3 Strona bez przerwy ulega modyfikacjom, ale ja wersję demo pobrałem wchodząc na stronie głównej w link Products, Free Software and Demos, a następnie wybrałem Visit the Hypercube Downloads Section. (W razie kłopotów ze ściągnięciem programu zapraszam do mnie z czystą płytką CD.) 4 Ze względu na oszczędność miejsca okienko to bardzo spłaszczyłem na rysunku. 5 Na ten temat wspomnę przy optymalizacji geometrii w dalszej części.

4 okresowy (Element Table), na którym powinniśmy zaznaczyć węgiel (standardowo jest on wybrany jako element domyślny). Następnie na czarnym polu spróbujmy narysować sześciokąt, techniką naciśnij lewy przycisk myszki i pociągnij do następnego punktu. W rzeczywistości sześcian, który narysowaliśmy to szkielet węglowy cykloheksanu. Następnie powinniśmy dodać atomy wodoru. Możemy dodać je ręcznie wybierając z okienka Element Table Hydrogen, ale znacznie szybciej i wygodniej jest skorzystać z opcji Add H & Model Build dostępnej w pasku narzędzi w menu Build. W tym momencie HyperChem automatycznie doda atomy wodoru i wyrówna nasz rysunek. Uwaga: program w tym momencie nie wykonuje jeszcze żadnych obliczeń, a jedynie przyjmuje wartości domyślne dla poszczególnych kątów i długości wiązań! Jeśli udało się Państwu zastosować do powyższej procedury, na ekranie powinni państwo zobaczyć model cykloheksanu złożony z patyczków. W przeciwieństwie do benzenu, cząsteczka cykloheksanu nie powinna być płaska, o czy możemy się przekonać obracając cząsteczkę po wybraniu narzędzia Rogate out-of-plane (ikonka przyciśniętym lewym klawiszu myszki na rysunku obracając cząsteczką. ) i przy Przy rysowaniu nie musimy zamykać okna Element table może być ono przydatne, gdy rysujemy związek składający się z różnych pierwiastków. Patyczki symbolizują wiązania chemiczne pomagają nam one w przedstawieniu związku chemicznego, lecz powinniśmy w rzeczywistości mówić o chmurze elektronowej lub orbitalach molekularnych (gdy przyjrzymy się rozkładowi gęstości elektronowej na orbitalu wiążącym raczej nie przypomina on patyczka)

5 Modelowanie Ponieważ obiecałem we wstępie, że będziemy wykorzystywać głównie metody pół empiryczne metody obliczeniowe SCF, wybierzmy jedną z nich korzystając z menu Setup Semi-empirical Dla układów zbliżonych do naszego proponuję wybrać metodę AM lub PM3 Zapewniają one względnie dobrą zbieżność przy stosunkowo niskim koszcie obliczeń : Po wybraniu metody, możemy przystąpić do właściwych obliczeń wybierając z menu Compute polecenie Geometry Optimization Po jego wybraniu otwiera nam się okno, w którym możemy określić algorytm obliczeń oraz zdefiniować warunki zakończenia obliczeń. Proponuję nie zmieniać wartości domyślnych i nacisnąć guzik OK w okienku: Proszę nie mylić nazwy metody PM3 [J. J. P. Stewart, J. Comp. Chem., 0 (989).], z kompresją plików muzycznych Wracając do porównania szukania minimum ze spacerem po górach, wybór algorytmu można przyrównać do sposobu w jaki określamy, w którym kierunku mamy schodzić do doliny. Planując taką podróż musimy też określić kiedy mamy przestać iść: albo jeśli znajdziemy się w szukanej dolinie, albo np. po 70 krokach.

6 Po uruchomieniu procedury optymalizacji, program tak zacznie zmieniać długości wiązań i kąty w cząsteczce, żeby całkowita energia cząsteczki była jak najmniejsza. HyperChem umożliwia śledzenie tych zmian na bieżąco na ekranie widzimy jak zmienia się nasza cząsteczka podczas optymalizacji, natomiast na dole okna mamy informację o energii cząsteczki (powinna ona maleć ) i o gradiencie, czyli jak szybko posuwamy się do naszego minimum. Jeśli optymalizacja przebiegła poprawnie w dolnej linii powinien pojawić się napis Conv=YES, oznaczający, że kryteria zbieżności określone w programie zostały spełnione. Otrzymaliśmy zatem (pseudo)trójwymiarowy obraz naszej cząsteczki. Omawianym wcześniej narzędziem Rotate out-of-plane możemy obracać cząsteczkę oglądając ją ze wszystkich stron, natomiast korzystając z narzędzia Select ( ikonka ) możemy odczytać z rysunku odległości i kąty między atomami (ich wartości liczbowe pokażą się na dolnym pasku stanu). Aby odczytać odległość między atomami, po wybraniu narzędzia Select, klikamy lewym klawiszem myszki na wiązaniu (lub sposób zaznaczamy dwa atomy). Zaznaczając trzy atomy możemy odczytać na dolnym pasku jaki tworzą kąt płaski, a w przypadku zaznaczenia czterech atomów jaki tworzą wzajemnie kąt dwuścienny. Jeśli chcemy odznaczyć wiązanie lub zaznaczony atom klikamy na niego prawym klawiszem myszki. Energia potencjalna powinna być ujemna (zgodnie z umową wolne atomy mają energię równą zeru, natomiast jeśli cząsteczka jest trwała to energia powinna być niższa, czyli ujemna). A ponieważ szukamy takiej geometrii w której cząsteczka osiąga minimum energetyczne, liczba ta powinna maleć podczas procesu optymalizacji.

7 Pasek ikon w programie HyperChem Podstawowe funkcje związane z rysowaniem cząsteczki w programie i jej oglądaniem zawarte są w pasku ikonek przedstawionym poniżej: Pierwsza od lewej strony ikona Draw, służy do rysowania wzorów. Przypominam, że aby zmienić rysowany atom musimy wybrać go z układu okresowego dostępnego po wybraniu polecenia Build Dafalut element Jeśli chcemy narysować podwójne wiązanie C=C musimy dwukrotnie kliknąć na wiązaniu (analogicznie wprowadzamy wiązanie potrójne C C). Jeśli chcemy natomiast wymazać atom lub usunąć wiązanie, klikamy na danym obiekcie prawym przyciskiem myszki. Druga ikona Select, umożliwia nam zaznaczenie atomów i wiązań. Jest to nie tylko użyteczne, gdy chcemy sprawdzić odległość między atomami, ale gdy chcemy np. usunąć kilka elementów wystarczy zaznaczyć je narzędziem Select i nacisnąć klawisz Delete. Kolejne sześć ikonek służy do manipulacji na ekranie narysowaną cząsteczką. Kolejnymi ikonami możemy ją obracać, okręcać, przesuwać, przesuwać wzdłuż osi Z (do przodu i do tyłu), powiększać oraz ustawiać płaszczyznę Z. Cztery zgrupowane ikonki, zaczynające się od obrazku z literą A, służą do nanoszenia na obrazie przestrzennym cząsteczki adnotacji tekstowych, dorysowywania dodatkowych linii, okręgów i prostokątów (kolor ustawiamy poprzez menu Annotation w górnym pasku). Ikonki te są użyteczne, gdy chcemy nanieść na rysunek dodatkowe informacje. Dzięki kolejnym trzem ikonkom możemy na szybko wyczyścić pole na którym pracujemy (stworzyć nowy projekt), otworzyć lub zapisać rysunek. Ikonka z nożyczkami i dwie następne ułatwiają pracę ze schowkiem aby skopiować zawartość ekranu do schowka jako bitmapę w HyperChemie należy użyć polecenia Edit Copy Image (skrót poprzez klawisz F9). Ostatnie trzy ikonki zgrupowane razem pozwalają na szybki wydruk zawartości ekranu oraz skorzystanie z plików pomocy. Jeśli chcemy dodać aromatyczne wiązanie takie jak jest np. w benzenie, należy narysować szkielet węglowy (6 węgli) a następnie szybko kliknąć wewnątrz pierścienia (czasem się to udaje ). Więcej opcji związanych z tworzeniem cząsteczek znajdziemy w menu Build w górnym pasku narzędzi (możemy tam wprowadzić także ładunki oraz ręcznie wpisać długości wiązań i poszczególne kąty). Położenie cząsteczki na ekranie możemy także ustawić korzystając z poleceń Align Viewer i Align Molekules dostępnym w menu Edit.

8 Widok cząsteczki Z matematycznego punktu widzenia, standardowo cząsteczka w HyperChemie przedstawiana jest jako graf przestrzenny (składający się z odcinków). Punkty w których stykają się odcinki (węzły sieci) symbolizują atomy, natomiast długości poszczególnych odcinków, odpowiadają odległościom pomiędzy atomami (długościom wiązań). Czasem jednak czytelniej przedstawić cząsteczkę w innej formie. Możemy to zrobić korzystając z menu Display, którego widok przedstawiłem poniżej: Zaczynając od dołu menu, możemy poprzez polecenie Element Color indywidualnie zdefiniować kolory, w jakim będą wyświetlane na ekranie poszczególne pierwiastki. Poprzez polecenie Labels możemy natomiast określić między innymi, czy i w jaki sposób mają być podpisywane poszczególne atomy. Powyżej w menu Display możemy ustawić jakie elementy mają być wyświetlane na ekranie (ja zaznaczyłem że mają być pokazywane atomy wodoru, wiązania wielokrotne, pierścienie aromatyczne mają być przedstawiane w formie okręgów i mają być pokazywane wiązania tworzone przez atomy wodoru). Korzystając z polecenia File Preferences możemy zdefiniować kolory na stałe. Dzięki zakładce Window Color możemy np. zmienić kolor tła w programie na biały należy oczywiście wtedy zmienić kolor atomów, które wyświetlane są w biłbym kolorze na kontrastowy. Rysunki na czarnym tle dobrze ogląda się na ekranie komputera, jednakże w momencie kiedy przenosimy rysunek na papier często lepsze efekty daje przygotowanie rysunku na białym tle.

9 Renderowanie obrazu W menu Display mamy funkcję Rendering, której chciałem poświęcić w omówieniu specjalną uwagę. Umożliwia ona stworzenie w programie trójwymiarowego obrazu cząsteczki, w jednej z kilku konwencji reprezentowania przestrzennego obrazu molekuł. Po wybraniu polecenia Rendering mamy do dyspozycji następujące opcje: Korzystając z zakładki Rendering Method możemy obraz cząsteczki przedstawianej domyślnie jako Sticks ( patyczki ) zmienić na Balls ( kule ), Balls and Cylinders (chyba najbardziej popularny sposób przedstawiania cząsteczki: atomy przedstawiane są jako kule połączone cylindrami symbolizującymi wiązania chemiczne), Overlapping Spheres (nachodzące się sfery ten widok przestawiłem na kolejnej stronie), Dots (punkty) oraz Sticks & Dots ( patyczki i punkty ). Dodatkowo dzięki zakładkom Cylinders, Overllapping Spheres, Stick oraz Balls możemy zdefiniować wygląd każdego z elementów na ekranie. Jak wygląda obraz cząsteczki cykloheksanu po wybraniu opcji renderowania Overlapping Spheres przedstawiłem na następnej stronie. Renderowanie czyli to co tygrysy (w DTP) lubią najbardziej - to właśnie dzięki technice renderowania możemy uzyskać lepsze złudzenie trójwymiarowości i perspektywy.

10 Niestety przedstawiona powyżej na rysunku cząsteczka dalej wydaje się płaska brak jest płynnego przejścia miedzy kolorami na rysunku i brak efektu światłocienia. Na dodatek okręgi na rysunku wydają się kanciaste. Na szczęście w programie mamy możliwość wygładzenia rysunku dzięki zewnętrznemu modułowi do renderingu. Po wybraniu polecenia Raytrace uzyskujemy znacznie przyjemniejszy dla oka widok cząsteczki. Moduł POV-Raytracing for Windows.

11 Widmo oscylacyjne Program HyperChem pozwala także na obliczenie widma oscylacyjnego cząsteczki. Widmo możemy obliczyć korzystając z polecenia Compute Vibrations (na dole okna programu powinien pojawić się komunikat o postępie obliczeń). Następnie możemy wyświetlić tak obliczone widmo teoretyczne wybierając polecenie Compute Vibrational Spectrum. Dla cykloheksanu widmo teoretyczne policzone metodą PM3 wygląda następująco: Kreski na górze odpowiadają widmu Ramana, natomiast na dole widmu w podczerwieni 3. Każdej linii widma odpowiada określone drganie cząsteczki, które możemy podglądnąć na okienku ze wzorem cząsteczki zaznaczając pole wyboru Animate vibrations i naciskając klawisz Apply (zastosuj) lub OK. Zalecam ostrożność w stosowaniu tak obliczonych widm oscylacyjnych, jednak dla osób interesujących się spektroskopią możliwość podglądnięcia poszczególnych drgań może być ciekawym narzędziem. Widmo oscylacyjne w programie HyperChem, obliczane jest stosunkowo prostymi metodami i może znacznie odbiegać od widma doświadczalnego i dlatego radziłbym stosunkowo dużą ostrożność na opieraniu się w pracy o tak obliczone widmo. Jednak ze względów edukacyjnych postanowiłem napisać stronę na temat widm. Z różnych względów proponuję ograniczyć się tylko do liczenia widma oscylacyjnego tylko od małych układów. Przypominam też, że dla N-atomowej cząsteczki nieliniowej, liczba drgań normalnych wynosi 3 N-6. 3 Linie widma w podczerwieni (na dole) mają określoną wysokość odpowiadającą intensywności danej linii. Intensywność linii w widmie Ramana zależy w widmie doświadczalnym od użytego w pomiarze lasera, dlatego na wykresie (na górze) zaznaczono jedynie położenie poszczególnych linii. Proszę zauważyć, że linie widma teoretycznego są w postaci wąskich pików, podczas gdy w widmie eksperymentalnym linie są o wiele szersze.

12 Inne możliwości programu HyperChem Spośród innych możliwości programu HyperChem ciekawie wygląda modelowanie zachowania się cząsteczki w określonej temperaturze. Zachowanie to możemy prześledzić wybierając opcję Compute Molecular dynamics. Drugą ciekawą opcją, którą chciałem zasygnalizować to możliwość policzenia widma NMR. W tym przypadku po wybraniu polecenia Compute Ivoke NMR uruchamiany jest zewnętrzny program HyperNMR niestety obsługa tego modułu jest już mniej intuicyjna w porównaniu z całością programu. Na pierwszych lekcjach chemii zapewne dowiadują się Państwo jak wyglądają orbitale atomowe s, sp, sp i sp 3. W programie HyperChem, jeśli uprzednio skorzystaliśmy z polecenia Geometry Optimization wybierając polecenie Compute Orbitals możemy też zobaczyć orbitale cząsteczkowe (możemy zobaczyć orbital o określonym numerze lub orbitale HOMO/LUMO ). Korzystając natomiast z narzędzia Compute QSAR Properties możemy policzyć takie wielkości jak ładunek parcjalny, powierzchnia oraz objętość cząsteczki, wyznaczyć energię hydratacji, polaryzowalność oraz masę. Orbitale HOMO/LUMO to nie tylko efektowne rysunki, ale także informacja o najwyższym obsadzonym i najniższym pustym orbitalu molekularnym. Jeśli orbitale HOMO i LUMO (właściwe powinienem napisać poziomy energetyczne orbitali) leżą blisko siebie substancja jest dobrym przewodnikiem, natomiast jeśli daleko to jest izolatorem.

13 Uwagi do modelowania W niniejszym kursie przedstawiłem wybrane przeze mnie możliwości programu HyperChem. Moim celem było zainteresowanie Państwa modelowaniem komputerowym. Kurs ten starałem się pisać, tak aby był zrozumiały, zarówno dla studentów drugiego roku, którzy może już nigdy nie będą mieli styczności z modelowaniem komputerowym, jak i dla studentów piątego roku z informatyki chemicznej, którzy zjedli zęby przy zabawie z podobnymi programami. Zdecydowanie odradzam stosowanie modelowania w pracy, bez odpowiednich podstaw i zrozumienia jak program liczy. Dla osób zainteresowanych tymi zagadnieniami gorąco polecam specjalne kursy oferowane na Wydziale Chemicznym oraz najlepszą moim zdaniem książkę zawierającą wszechstronne informacje z chemii kwantowej napisaną w ostatnich latach w języku polskim Idee Chemii Kwantowej prof. Lucjana Pieli 3. Wykonując obliczenia musimy też pamiętać, że standardowo liczona jest cząsteczka w układzie izolowanym (w próżni). Natomiast właściwości cząsteczki oddziaływującej z innymi cząsteczkami (np. w krysztale lub rozpuszczalniku) mogą być diametralnie różne. Przykładem są tu białka, które w wodzie odwracają się grupami hydrofilowymi w kierunku rozpuszczalnika, a grupy hydrofobowe chowane są do środka 4. Jako przestrogę przed ślepym stosowaniem metod obliczeniowych podam przykład iż stosunkowo prosta cząsteczka jaką jest anilina, przy optymalizowaniu geometrii, zarówno metodami półemiprycznymi jak i metodami ab initio i DFT przy zastosowaniu małych baz funkcyjnych jest płaska. Tymczasem dopiero odpowiednie rozbudowanie funkcji bazy 5 pozwala trafnie przewidzieć geometrię cząsteczki, w której atom azotu jest nieznacznie podniesiony ponad powierzchnię pierścienia benzenowego, co znalazło potwierdzenie w danych eksperymentalnych. Na rysunku jest to tylko drobne przesunięcie grupy NH, Tych drugich przepraszam za wszystkie uproszczenia i użycie kilku żargonowych określeń, o których serdecznie radzę zapomnieć podczas obrony pracy magisterskiej Fundamentalne będzie tu zrozumienie takich pojęć jak funkcja falowa, równanie Schrödingera, metoda Hartree-Focka. 3 Lucjan Piela, Idee Chemii Kwantowej, Wydawnictwo Państwowe PWN, Warszawa Wpływ cząsteczek rozpuszczalnika możemy w zaawansowanych programach uwzględnić np. dodając do układu dodatkowe cząsteczki wody lub wprowadzając średnie pole rozpuszczalnika. 5 Przy wykonywaniu obliczeń metodami ab initio i funkcjonału gęstości bardzo istotnym zagadnieniem jest właściwy wybór metody obliczeń i bazy funkcyjnej. Powszechnie panuje przekonanie, wyrażane jako: weźmy najlepszą metodę i największą bazę funkcyjną to otrzymamy najlepsze wyniki. Praktyka pokazuje jednak, że nie zawsze twierdzenie takie jest prawdziwe, a wybór maksymalnej bazy jest często nieopłacalny ze względu na ekonomię obliczeń. Zbytnie rozbudowywanie bazy, może doprowadzić do tego, że wyniki przestaną być zbieżne. Na dodatek wybór zbyt dobrej metody może także spowodować utratę zbieżności, co widać na przykładzie rachunku zaburzeń Møllera-Plesseta w wysokich rzędach [Lucjan Piela, Idee Chemii Kwantowej, rozdział 0.3.4

14 ale nawet nieznaczne wysunięcie grupy aminowej poza płaszczyznę pierścienia, wypływa nie tylko na zmianę grupy symetrii cząsteczki (i hybrydyzacje atomu azotu), ale na cały szereg właściwości fizyko-chemicznych aniliny. Pamiętajmy też o tym, że geometria, którą otrzymujemy w programie nie zawsze musi się okazać geometrią o najniższej energii. W pewnych sytuacjach związek może występować też w kilku trwałych formach: przykładowo cząsteczka glukozy, może ona mieć formę krzesełkową (taką jak na środkowym rysunku na pierwszej stronie) lub formę łódkową (oba rogi skierowane ku górze). Suplement Podobnie jak w programie MDL ISIS/Draw możemy przy rysowaniu cząsteczki skorzystać z szablonów dostępnych w menu Databases 3. Możemy na jeden ekran wczytać z pliku kilka struktur korzystając z polecenia File Merge. Wykorzystując polecenie File Save as możemy zapisać projekt jako plik ISIS Sketch co eksport rysunku do programu MDL ISIS/Draw, omawianego na poprzednich zajęciach. Dokładniejsze wyniki możemy uzyskać stosując w obliczeniach metody ab initio i DFT. Niestety nakład obliczeniowy w tym przypadku będzie znacznie większy niż dla metod pół-empirycznych. W przypadku tych metod musimy dodatkowo określić jakie orbitale będziemy stosowali w obliczeniach (formalnie nazywanych bazą orbitali, np. 6-3G 4 ). Niestety, jak pokazuje praktyka nawet geometria prostych układów, może okazać się nie być zbieżna (istnieje cała masa różnych sztuczek, co należy wtedy zrobić). Musimy być przygotowani, że niektórymi metodami nie da się policzyć układów zawierających ciężkie atomy 5. Piotr Wojciechowski, Wiktor Zierkiewicz, Danuta Michalska; Electronic structures, vibrational spectra, and revised assignment of aniline and its radical cation: Theoretical study; Journal of Chemical Physics, 8, 4 ( June 003). Istnieje np. duże niebezpieczeństwo, że znajdziemy się w minimum lokalnym, zamiast w minimum globalnym. To tak jakbyśmy chodzili po górach i zeszli do jednej doliny. Może się ona wydawać nam najniżej położonym miejscem, ale jak przekonać się, czy jesteśmy w najniższym miejscu w naszych górach bez zaglądania za kolejne szczyty? 3 Korzystając z bazy białek pod adresem i wykorzystując polecenie Databases Invoke Databases możemy wczytać do programu profesjonalnie opracowaną strukturę białka. Jest to znacznie lepszy i bezpieczniejszy sposób niż liczenie samemu tak dużych układów. 4 Zapis 6-3G określa bazę, w której będą wykonywane obliczenia w tym przypadku określamy, iż używamy bazy orbitali gaussowskich (litera G), a do opisu orbitali wewnątrz powłokowych będziemy używać 6 orbitali gaussowskich, natomiast elektrony zewnątrz powłokowe zostaną opisane przez dwa skontaktowane orbitale przypisane każdemu orbitalowi walencyjnemu (jeden zawierający 3, a drugi orbital gaussowski GTO) [Lucjan Piela, Idee Chemii Kwantowej, rozdział oraz przykład str. 43]. To jest właśnie język chemii kwantowej - jeśli nie zrozumieli Państwo powyższego przypisu, proponuję nie używać metod ab initio ani DFT chyba że dla zabawy patrzymy, czy się policzy Należy tu też sobie zadać pytanie, czy poprawa danego parametru na czwartym miejscu znaczącym warta jest czasem dziesięciokrotnego wydłużenia czasu obliczeń? 5 Ściśle dotyczy to sposobu w jaki mamy opisać elektrony na wyższych orbitach. Tu jako ciekawostkę dodam, że gdybyśmy złoto jako metal opisali bez uwzględnienia oprawki relatywistycznej (którą jest zaniedbywana dla atomów lekkich pierwiastków) to miałoby ono kolor srebrny!

15 Zadanie Mam nadzieję, że po przeczytaniu niniejszego opracowania będą Państwo potrafili narysować cząsteczkę w programie HyperChem (przypominam o wybraniu ikonki Draw i skorzystaniu z poleceń Default element oraz Add H & Model Build znajdujących się w menu Build). Na poprzednich zajęciach prosiłem Państwa o narysowanie związku w programie MDL ISIS/Draw, którego nazwa zaczynałaby się na te same litery co Państwa imię i nazwisko. Jako zadanie z tych zajęć proszę o narysowanie tego związku w programie HyperChem (proszę nie rysować całej reakcji jak poprzednio, a jedynie sam związek). Jeśli związek nie jest zbyt duży i jest to możliwe proszę przed wysłaniem mi zadania spróbować zoptymalizować jego geometrię korzystając z polecenia (Compute Geometry Optimization). Projekt proszę zapisać i odesłać mi jako plik HyperChem *.HIN lub Brookheaven PDB *.ENT (polecenie File Save as ). Jeśli zajmują się Państwo modelowaniem mogą oczywiście Państwo wykonać projekt w innym programie. Proszę tylko zapisać go w takim formacie, abym mógł go importować do HyperChema, względnie proszę wysłać Państwa projekt jako rysunek w formacie JPG. Proszę nie załamywać się gdy geometria cząsteczki się nie zbiega. Oznacza to, że algorytm w programie szukając minimum postanowił rozsunąć atomy. Niestety, trudno podać uniwersalny sposób, co należy wtedy zrobić by uzyskać szukaną geometrię. (Właśnie w takich przypadkach przydaje się doświadczenie chemika teoretyka, gdy trzeba zdecydować jaką metodę zastosować do obliczeń i co zrobić kiedy program od razu nie potrafi znaleźć optymalnej geometrii cząsteczki.) Problemy obliczeniowe możemy też mieć, gdy liczymy cząsteczkę zawierającą ciężkie atomy.