110 lat Cukrowni Brześć Kujawski

Transkrypt

1 Z dziejó 110 lat Cukrowni Brześć Kujawski 110 years of Brześć Kujawski Sugar Factory Mgr Eugeniusz Brejski - Przewodniczący KZ STC Widok ogólny Cukrowni Brześć Kujawski Początki cukrowni i jej rozwój do wybuchu II wojny światowej Pierwsze plany budowy Cukrowni Brześć Kujawski wykonano w 1893 r., a zbudowana została w 1894 roku przez grono ziemian i przemysłowców na gruntach majątku Falborz graniczącego z miastem Brześć Kujawski. Z chwilą powstania Cukrownia została Spółką Akcyjną. Jej pełna nazwa brzmiała: Towarzystwo Akcyjne Cukrowni Brześć Kujawski. W skład pierwszego Zarządu Spółki wchodziły następujące osoby: W. Wizbek-prezes, H. Haack-wiceprezes, Zygmunt Lubińsłti, Marcin Krzymuski i Bronisław Wemer. Pierwszą kampanię cukrowniczą przeprowadzono w 1894 roku. Nowa Cukrownia zaprojektowana była pierwotnie na przerób 300 ton buraków na dobę. Z danych zachowanych w Cukrowni wiadomo, że podczas kampanii 1895/96 wyprodukowano 2790 ton cukru. Z biegiem lat Cukrownia Brześć Kujawski stała się największym zakładem cukrowniczym na terenie byłego Królestwa Kongresowego a później jednym z większych w Polsce. Bardzo dobry rejon plantacyjny, wysokocukrowe buraki oraz prawdziwie pionierskie kierownictwo, złożone z wysokiej klasy specjalistów gwarantowały znakomity rozwój przemysłowy. Nazwiska związane z działalnością Cukrowni i jej wielkim rozwojem to m.in. inż. Zygmunt Lubiński, inż. Maksymilian Łebkowski, inż. Stanisław Watraszewski, prezes Jan Zagleniczny i dr Leon Nowakowski. W kampanii 1905/06 przerób buraków został podniesiony do 500 ton na dobę. Po zbudowaniu w 1910 roku kolejki wąskotorowej z Brześcia do Włocławka, podczas kampanii 1912/13 nastąpiło dalsze zwiększenie przerobu do 700 ton na dobę. Kolejne powiększanie przerobów dobowych następowało: podczas kampanii 1923/24 - do 1000 ton na dobę, podczas kampanii 1933/34 - do 1400 ton na dobę, na krótko przed II wojną światową- do 1600 ton na dobę. Powyższy rozwój sprawności przerobową fabryki następował równolegle z ciągłą rozbudową sieci jej kolejek dojazdowych. Zasadnicze znaczenie dla wzrostu przerobów dobowych Cukrowni miały przebudowy oraz sukcesywną modernizacja i wymiana urządzeń na wydajniejsze. Pierwsza poważna przebudowa została dokonanawlatach Zainstalowano nową wówczas płuczkę do buraków, koło podnośne i podnośnik kubełkowy oraz zbudowano nowy budynek kotłowni. Druga znacząca przebudowa nastąpiła w ciągu ostatnich czterech lat przed wybuchem II wojny światowej. Została ona przeprowadzoną pod kierunkiem dyrektora inż. Witolda Sokołowskiego, według planów prof. inż. Dąbrowskiego. W okresie tym dokonano całkowitej elektryfikacji fabryki. Usunięto w związku z tym maszynę parową, zastępując ją turbiną l,4 MW produkcji czeskiej wykonanej w Brneńskiej Fabryce Maszyn. Dostawiono także kocioł sekcyjny, o powierzchni ogrzewalnej 620 m 2, ciśnieniu pary 25 atmosfer i wydajności pary 25 ton/h oraz wykonano stację pomp zasilających. Istotną inwestycją w tym okresie była budowa nowego budynku produktowni. W związku z tym zmieniono układ stacji wyparek oraz szczegółowo przebudowano stację warników, wirówek, segregacji i pakowania cukru, montując tu nowe urządzenia. W okresie tym przebudowano też jeden magazyn cukru i zbiorniki melasu. W okresie międzywoj ennym polaryzacja buraków z Cukrowni Brześć Kujawski często osiągała bardzo wysokie wartości. Przechowywane wfabryce dane wykazują, że wynosiła ona wiatach: 1929/30-20,2%, 1931 /32-20,7% i w latach 1933/34-21,2%. Szczytowy okres produkcji cukru w tym okresie przypada na lata 1929/30i 1930/31. Wynosiła ona odpowiednio 9675 toni8182 tony. 2O4 Gazeta Cukrownicza 7/2O04

2 Od 1930 roku dal znać o sobie kryzys gospodarczy, a w związku awlatach szefem biura. W latach buchalterem był W. Hoyer, w latach W. Różycki, a w latach z nim spadek spożycia cukru. W tych warunkach nastąpiło pierwsze umowne, dokładne wyznaczenie dla każdej fabryki produkcji cukru na potrzeby rynku krajowego. W kampanii 1930/31 wynosiła W 1929 roku dyrektorem Cukrowni był J. Dębicki, wicedyrektorem Stefan Bruszewski. ona dla Brześcia Kujawskiego 7656 ton. Znaczne wzmocnienie - A. Rodziewicz, chemikiem - Paweł Pełczyński, kasjerem - L. Nosarzewski, inspektorami plantacyjnymi - J. Wieluński i L. Bryliński, stanowiska przemysłowego fabryki nastąpiło po nabyciu sąsiedniej Cukrowni Choceń, zamknięciu jej i włączeniu przypadającego jej mechanikiem-l. Wosiński, a zmianowymi-j. Hellmann, A. Kostecki kontyngentu cukru do kontyngentu Cukrowni Brześć Kujawski. i S. Miłkowski. Dzięki tej operacji kumulacyjnej kontyngent na lata 1938/39 zwiększono do ton, co stanowiło trzeci z kolei pod względem jącego W. Sokołowskiego był Władysław Kwiatkowski, chemikiem - W 1938 roku zastępcą wcześniej wspomnianego dyrektora zarządza- wysokości kontyngent wśród wszystkich cukrowni w Polsce. Edmund Owidzki, mechanikiem - Jan Garwacki, kierownikiem kolejki - Władysław Jewniewicz, gospodarzem fabrycznym - Michał W okresie międzywojennym w Cukrowni Brześć Kujawski istniał dział rafineryjny i kostkownia cukru. Produkowano tutaj cukier Jędrzejczyk, zmianowym - Aleksander Kostecki i inspektorem plantacji - Stefan Szubert. kryształ rafinerski i kostkę cukrową laną, prasowaną. Moc przerobowa tego działu wynosiła 40 ton cukru na dobę. Wraz z rozwojem Okres okupacji Cukrowni powstawała osada przyfabryczna. Pierwsze budynki osady W czasie działań wojennych 1939 roku Cukrownia Brześć Kujawski powstały wlatach! , kolejne w 1915 i 1925 roku. Od chwili powstania Cukrowni do wybuchu II wojny światowej wybudowa- nie została zniszczona. Po zajęciu terenu przez Niemców skład dyrekcji został obsadzony przez okupanta. W ciągu pięcioletniego okresu no w osadzie fabrycznej 18 budynków mieszkalnych. okupacji Niemcy dokonali kilku zmian w aparaturze fabrycznej, W latach skład Zarządu Spółki był następujący: Władysław Nowca-prezes (do 1922 r.) i członkowie: Maksymilian Łebkow- w celu maksymalnego wykorzystania zakładu na potrzeby własne. W 1942 roku zainstalowano nową turbinę AEG o mocy 3,0 MW, piec ski, Marian Sokołowski, Stefan Henisz i Stanisław Watraszewski. wapienny o pojemności 100 m 3, aparat Micka do lasowania wapna, Dyrektorami zarządzającymi byli: w latach Stanisław wybudowano nową wapniarnię i melaśnik oraz uruchomiono nowy Watraszewski, a wiatach Jan Zagleniczny. Członkowie kocioł parowy o ciśnieniu pary 25 atmosfer i wydajności 32 tony pary Zarządu w 1922 roku to: Stanisław Watraszewski, Marian Sokołowski, Bohdan Broniewski i Stefan Henisz. na godzinę. Kocioł ten został zakupiony przed samą wojną. Nie ominął Cukrowni Brześć Kujawski terror hitlerowski. W latach okupacji Od 1923 roku do wybuchu II wojny światowej prezesem był Stanisław Watraszewski. zostało zamordowanych przez okupanta 27 jej pracowników. W 1923 roku pozostali członkowie Zarządu to: Władysław Nowca, Pierwsze lata powojenne Marian Sokołowski, Stefan Henisz i dr Leon Nowakowski, który 19 stycznia 1945 roku do Brześcia Kujawskiego wkroczyła Armia pełnił jednocześnie funkcję administratora. Radziecka. Okupant niemiecki szybko ustępował, dzięki czemu W 1925 roku ze składu Zarządu odeszli Władysław Nowca i Stefan Cukrownia nie poniosła szkód wojennych. Władze polskie przejęły Henisz, a ich miejsce zajęli Henryk Krzymuski i Witold Sokołowski. Dr Leon Nowakowski w latach pełnił funkcję dyrektora zarządzającego. W 1928 roku ze składu Zarządu odszedł Marian Sokołowski, a jego miejsce zajął Tadeusz Karszo-Siedlewski. Taki skład Zarządu dotrwał do wybuchu II wojny światowej. W 1938 roku dyrektorem zarządzającym został Witold Sokołowski. Z dokumentów archiwalnych Cukrowni znane są także inne nazwiska pracowników Cukrowni Brześć Kujawski, pracujących w niej do wybuchu II wojny światowej. Długoletnim pracownikiem Cukrowni Brześć Kujawski był Józef Lutomski. Od chwili jej powstania w 1894 roku do 1924 roku był jej Biuro Techniczne i Remiza Ochotnicznej Zakładowej Straży Pożarnej, która w tym roku także obchodzi buchalterem czyli głównym księgowym, 110-lecie swego istnienia Gazeta Cukrownicza 7/

3 Zakład 20 stycznia 1945 roku. W czasie remontu nowe władze Cukrowni przygotowały Zakład do produkcji nie wprowadzając żadnych zmian w aparaturze. Przeprowadzono jedynie zwykły remont. Pierwsza kampania po okupacji trwała od 3 listopada do 14 grudnia. Przerobiono podczas niej ton buraków i uzyskano 8400 ton cukru. Całe lata czterdzieste ograniczały się do remontu urządzeń fabrycznych. Nie prowadzono w tym czasie żadnych zadań inwestycyjnych. Okres od 1950 do chwili obecnej Pierwszą poważną inwestycją po wojnie była budowa typowego magazynu na 6000 ton cukru. Realizowano ją wiatach W latach pięćdziesiątych wprowadzono poza tym kilka istotnych zmian w aparaturze fabrycznej. Zainstalowano w tym okresie talerzową suszarkę do cukru, zastosowano hydromechaniczny rozładunek buraków z wagonów, wprowadzono zawracanie wód poprasowych, zainstalowano 14 wirówek szybkoobrotowych, wymieniono błotniarki ramowe na błotniarki systemu inż. Szarejki, zainstalowano dwie krajalnice RK-13 i cedzidła systemu inż. Szarejki. W tych latach kampanie cukrownicze były stosunkowo krótkie. Wynikało to z małych jeszcze obszarów plantacyjnych. Wysoka była natomiast polaryzacj a buraków i wydatek cukru. W 1952 roku przerobiono najwięcej buraków, tj tony i wyprodukowano ton cukru. W 1951 roku średnia polaryzacja za kampanię wynosiła 20,6%, a wydatek cukru 17,9% nb. Podobnie wysokie wartości tych parametrów osiągnięto w innych latach tego okresu. Od początku lat sześćdziesiątych następował stopniowy wzrost obszaru plantacji i jednocześnie wzrost plonów buraków z hektara. Rozwijała się też sieć rejonowych punktów odbioru buraka. W szczytowym okresie, w latach siedemdziesiątych, Cukrownia miała 14 punktów odbioru. Wraz ze wzrostem ilości surowca nie zwiększały się przeroby dobowe, a rym samym przedłużał się okres trwania kampanii. Często kampania kończyła się w styczniu lub lutym. Bywały też lata kiedy odsprzedawano surowiec innym cukrowniom. W latach siedemdziesiątych każdego roku przerobiono co najmniej ton buraków. Średnia za te lata wynosiła tony. Najwięcej buraków przerobiono podczas kampanii 1976/ tony.uzyskano wówczas ton cukru. Kampania trwała 134 dni, a średni przerób dobowy wynosił 1922 tony. Przeciągające się kampanię wpływały niekorzystnie na jakość przechowywanego surowca. W związku z tym trudno było osiągnąć wysoki średni wydatek cukru. Bywały kampanie, w których osiągano średni wydatek cukru 10% nb. i niżej. W latach sukcesywnie oddawano terenowe punkty odbioru innym cukrowniom, W latach Cukrownia dysponowała 6 punktami zlokalizowanymi niedaleko placu fabrycznego. Najbliższy punkt oddalony był od placu o 11 kilometrów, a najdalszy o 27 kilometrów. Od 1968 roku systematycznie likwidowano linie kolejki wąskotorowej. Od 1988 roku dowóz buraków z punktów odbioru odbywał się tylko samochodami ciężarowymi. Od 1969 roku kupowano systema- 206 tycznie na potrzeby fabryki i terenowych punktów odbioru urządzenia wyładowcze typu Kompleks". W chwili obecnej Cukrownia ma 9 takich urządzeń. Od 1999 roku rozpoczęto likwidację terenowych punktów odbioru. Od kampanii 2003/2004 Cukrownia przyjmuje buraki tylko na przyfabryczny plac składowy. Wiatach istniała w Cukrowni linia produkująca krysztai raiłnerski w ilości 4000 ton w ciągu całej kampanii. Od połowy lat sześćdziesiątych następowała coraz intensywniejsza wymiana starych urządzeń. Często zastępowano je urządzeniami o działaniu ciągłym. Następowała też stopniowa automatyzacja procesów technologicznych. W latach zainstalowano dwie kolejne nowe krajalnice RK-13, dyfuzor ciągły DC-8, a w 1964 roku saturację I i II oraz 3 warniki o pój. 50 ton. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zbudowano 2 melaśnild i magazyn do składowania 6000 ton cukru. Sporo zmian nastąpiło na produktowni. Zainstalowano automatyczne wirówki (CWC- 600) do wirowania II i (ACW-1000) do III cukrzycy oraz zamontowano 6 nowych warników o pojemności 50 ton. Kolejna modernizacja wirowni nastąpiła w latach osiemdziesiątych. W 1981 roku zainstalowano 4 wirówki AWO-1000 do wirowania cukrzycy I, a w 1986 roku 3 wirówki ACWW-1000 do wirowania cukrzycy II i klarownicę do maczek z automatyczną regulacją gęstości i temperatury. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych duży nacisk położono na gospodarkę wodno-ściekową. Zainstalowano 4 nowe skraplacze barometryczne, oddano do eksploatacji stację wstępnego oczyszczania wód spławiakowych, pompownie wód brudnych, gorących i spławiakowych oraz wentylatorową chłodnię wód barometrycznych. W 1978 roku zamknięto obieg wód spławiakowych, a w 1987 roku obieg wód barometrycznych. W latach prowadzono systematyczną modernizację przestarzałych kotłów parowych i całej kotłowni przemysłowej. W latach dokonano gruntownej przebudowy stacji wyparnej, filtracji i oczyszczania soków. Na stacji filtracji zamontowano między innymi 4 filtry próżniowe i dekantator pospieszny, a na stacji oczyszczania soków defekację wstępną leżącą, zbiornik defekacji głównej zimnej, zbiornik saturacji II i rekrystalizator soku po II saturacji. Na stacji wyparnej poprzez wymianę aparatów wyparnych zwiększono jej ogólną powierzchnię grzejną. Dostawiono również kilka nowych ogrzewaczy. W latach wybudowano pompownię buraków, estakadę z łapaczami kamieni, piasku, słomy i chwastów, nową buraczarnię oraz linię transportu buraków z taśmociągiem buraków do krajalnic. Wiatach oddano do użytku nową linię 15kVodługości 14,5 km oraz wykonano nową rozdzielnię średniego napięcia i dwie stację transformatorowe 15/0,4 kv. W 1992 roku wybudowano i oddano do użytku stację odpylania spalin z kotłowni. W 1993 zakupiono i uruchomiono wysokowydajną krajalnicę bębnową typu Putsch. W 1994 roku zainstalowano nowy turbozespół, w którego skład wchodzą turbinatp 6/4 i generator prądu GT Umożliwiło to produkcję większej ilości prądu w okresie kampanii cukrowniczej i insta- Gazeta Cukrownicza 7/2004

4 lowanie dodatkowych urządzeń pozwalających na podnoszenie zdolności produkcyjnej. W 1995 roku przeprowadzono kolejną modernizację gospodarki cieplnej. W ramach tych prac między innymi zakupiono nowy płytowy aparat wyparny firmy Alfą-Ląval o powierzchni grzejnej 600 m 2 i zainstalowano go jako piąty dział wyparki. Wszystkie prace wykonane w tym roku, związane z modernizacją gospodarki cieplnej, przyczyniły się do wyraźnego obniżenia zużycia węgla. W 1996 roku zakupiono nową wysokowydajną fluidalną suszarko-chłodziarkę do cukru. Przyczyniło się to do obniżenia wilgotności cukru - ą tym samym do podniesienia j ego j akości. W 1997 roku zainstalowano nowy ekstrąktor DC-12 o większej nominalnej zdolności przerobowej, wynoszącej 3000 ton buraków na dobę. W tym samym roku zainstalowano też nową wysokowydajną wagopąkowaczkę do cukru, produkcji niemieckiej firmy "LIBRA". W 1998 roku zainstalowano drugą taką samą wagopąkowaczkę. Instalacja nowego ekstraktorą umożliwiła duże zwiększenie przerobów dobowych, a nowe pakowaczki zapewniły pakowanie dużo większej ilości cukru. W 2001 roku nastąpiła dalszą modernizacja linii do pakowania cukru. W linii tej wykorzystano wcześniej zakupione dwie wagi firmy LIBRA" i jedną nową, z tej samej firmy oraz zainstalowano cztery nowe maszyny pakujące w worki wentylowe, tej samej firmy. Wzrosła tym samym wydajność pakowania cukru w pakowni. Podczas kampanii 2002/ 2003 i 2003/2004 wynosiła ona często ponad 600 ton cukru na dobę. W 2001 roku wykonano także kilka innych prac modernizacyjnych. Były to między innymi: montaż nowej wirówki ciągłej do cukrzycy III typ K C 1350 z firmy Krupp Industries Indią, montaż nowego, większego od dotychczasowego dekantatora pospiesznego D P 40 o pojemności roboczej 62 m 3, instalacja układu komputerowego FREELANCE 2000 do regulacji parametrów stacji oczyszczania soków oraz montaż przepływomierzy firmy ABB umożliwiających pracę tęgo układu. W 2002 roku zainstalowano 3 filtry workowe do filtracji soku gęstego, ą w 2003 roku stację tę powiększono o kolejne 2 takie same filtry. W 2003 roku wprowadzono układ do przygotowywania syropu standard". W tym celu uruchomiono 2 nieczynne dotychczas zbiorniki (montując w nich mieszadła) i zwiększając tym samym całą pojemność do przygotowywania syropu standard o 22 m 3 oraz zainstalowano ogrzewacz płytowy do ogrzewania syropu i mikrofalowy miernik pracujący w układzie regulacji gęstości syropu. Wszystkie zainstalowane filtry workowe służą od tej pory do filtracji syropu standard. W 2003 roku wykonano także kilka innych istotnych prac modernizacyjnych: zakupiono i zamontowano nowy warnik z mieszadłem mechanicznym o pojemności 50 ton wrązz automatyką, do gotowania cukrzycy I, zmodernizowano układ uciągu wapna palonego z pieca wapiennego i zainstalowano automatykę tego układu, zwiększono pojemność aparatu defekacji głównej gorącej do 40 m 3, zakupiono i zamontowano 2 ogrzewacze płytowe firmy GEA do ogrzewania odcieku I ciemnego i odcieku II wodą amoniakalną oraz dwie pompy rotacyjne do pompowania tych odcięków. W latach zamontowano 3 nowe elektroniczne wagi samochodowe o nośności 60 ton do ważenia buraków i wysłodków. Średni przerób dobowy Cukrowni Brześć Kujawski w 1990 roku wynosił 2360 ton buraków. W kolejnych latach następował systematyczny jego wzrost. W 1994 roku wyniósł 2749 ton, w ton, a po zainstalowaniu nowego ekstraktorą, w 1997 roku tony, w 1999 roku tony i podczas ostatniej kampanii cukrowniczej 2003/ tony buraków na dobę. Produkcja cukru w latach dziewięćdziesiątych często przekraczała ton. W 1996 roku wyniosła ona ton, w tony, w tony i podczas ostatniej kampanii cukrowniczej ton. Lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte to najintensywniejszy okres inwestowania w Cukrowni. Przyczyniło się to do mniejszej awaryjności urządzeń oraz do wzrostu przerobu dobowego. Modernizacja Cukrowni trwa nadal. Zmierza się do osiągnięcia średnich przerobów dobowych 4500 ton, do podniesienia wydatku cukru powyżej 15% nb. i podniesienia produkcji cukru do ton oraz do zmniejszenia zużycia energii na przerób buraków. W planie jest też budowa biologicznej oczyszczalni ścieków. Aby podnieść produkcję cukru, konieczny jest większy skup surowca, a tym samym odnowienie wielkości plantacji i uzyskanie z nich wyższych plonów. W latach powojennych uległą dalszej rozbudowie osada fabryczna. W 1960 roku wybudowano hotel robotniczy, a wiatach oddano do użytku 9 nowych bloków mieszkalnych, łącznie dla 152 rodzin i kotłownię osiedlową. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych prawie wszystkie mieszkania zostały sprzedane ich dotychczasowym lokatorom, w większości pracownikom i emerytom Cukrowni. Po II wojnie światowej Cukrownia Brześć Kujawski wchodziła początkowo w skład Okręgu Pomorskiego Zjednoczenia Przemysłu Cukrowniczego, a następnie należała do P.P. Cukrownie Kujawskie i P.P. Cukrownie Toruńskie, l lipca 1990 roku została wpisana do rejestru przedsiębiorstw państwowych, uzyskała osobowość prawną i stała się przedsiębiorstwem samodzielnym. Z dniem 29 sierpnia 1995 roku Przedsiębiorstwo Państwowe Cukrownia Brześć Kujawski zostało przekształcone wjednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Nazwa Zakładu brzmiała wówczas - Cukrownia Brześć Kujawski Spółka Akcyjną. Z początkiem 1996 roku weszła ona w skład holdingu o nazwie Mazowiecko-Kujawska Spółką Cukrowa S. A. wtoruniu. Holding stał się właścicielem części akcji. Cukrownia pozostała Spółką na własnym rozrachunku i zachowała osobowość prawną. Od września 2002 roku Cukrownią weszła w skład Krajowej Spółki Cukrowej S.A., która przejęła akcje holdingu, a od roku została inkorporowana i stałą się jej oddziałem. Pełną nazwa Zakładu brzmi obecnie: Gazeta Cukrownicza 7/

5 Krajowa Spółka Cukrowa S.A. w Toruniu Oddział Cukrownia Bardzo cenionym i lubianym dyrektorem technicznym Cukrowni Brześć Brześć Kujawski" w Brześciu Kujawskim. Kujawski był pracujący w latach siedemdziesiątych inż. Aleksander Goc. W okresie największego, powojennego rozwoju Cukrowni, Kierownictwo i załoga Cukrowni Brześć Kujawski w okresie w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, sprawami technicznymi kierowali kolejno: inż. Ludwik Magnowski, mgr Bogumiła Grusz- powojennym W 1945 roku po ustaniu działań wojennych Kierownictwo Zakładu czyńska i pracujący na tym stanowisku od 1987 roku do dzisiaj powierzono inżynierowi Józefowi Kiełbasce. W tym samym roku pierwszym dyrektorem naczelnym okresu powojennego został inż. Henryk inż. Leszek Jarecki. Dyrektorem do spraw administracyjno-handlowych w okresie powojennym najdłużej, bo aż 33 lata był Jerzy Kwiatkowski. W latach Tyszka. W 1947 roku jego miejsce zajął inż. Leon Prawdzie Lejman, a w 1950 Stanisław Markiewicz. Od 1953 roku przez 15 lat Cukrownią kierował dyrektor Tadeusz Romel, a po jego śmierci przez 12 lat siedemdziesiątych bardzo cenionym i lubianym przez załogę głównym księgowym był Kazimierz Siemaszko. inż. Julian Domagała. W 1981 roku następnym dyrektorem został Bardzo dużo pracy i zaangażowania w rozwój Cukrowni włożyło wielu Romuald Sokołowicz, a w 1984 r. inż. Ludwik Magnowski, który kierował Cukrownią przez 9 lat. W 1993 roku w drodze konkursu powo- pracowników ze średniego personelu kierowniczego - kierownicy działów, brygadziści i inni długoletni pracownicy. łano na dyrektora mgr inż. Michała Mroczkowskiego, który przez Do grona zasłużonych osób średniego personelu kierowniczego należy zaliczyć: długoletniego głównego mechanika w latach sześćdzie- 16 łat kierował w Cukrowni Brześć Kujawski sprawami surowcowymi, pracując na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw surowcowych. siątych i siedemdziesiątych Stanisława Kubczaka, głównego mecha - Od 1995 roku w związku z wspomnianym już przekształceniem nika w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych Jerzego Zakładu w Spółkę Akcyjną, został powołany Zarząd Spółki. Pierwszym prezesem Zarządu był mgr inż. Michał Mroczkowski. Pełnił on Czerwińskiego, zmianowych - braci Leona i Tadeusza Orlińskich, zmianowych Henryka Jeziersłdego i Witolda Radomskiego, obecnie tę funkcję do 1999 roku. pracującego zmianowego Zbigniewa Zielińskiego, który pracuje na Od 1999 do 2003 roku dyrektorem naczelnym był inż. Marek Sadowski. tym stanowisku już 30 lat, Jerzego Stefańsktego - przez 40 lat pracującego na stanowisku kierownika zaopatrzenia, Dionizego Kona- W tym czasie skład Zarządu był następujący: Marek Sadowski - Prezes Zarządu, rzewskiego - długoletniego kierownika kolejki, Reginę Kamińskazastępcę głównego księgowego wiatach siedemdziesiątych i osiem- Elżbieta Jaranowska - Członek Zarządu, Leszek Jarecki - Członek Zarządu. dziesiątych, Dobiesława Dąbrowskiego - przez 30 lat pracującego na Od 1997 do 2003 roku Radzie Nadzorczej przewodniczył inż. Jan Glemb. stanowisku kierownika magazynu wyrobów gotowych i mgr Henryka Obecnie Oddziałem Cukrownia Brześć Kujawski" kieruje dyrekcja Hofmana, głównego technologa w latach oraz obecnego w składzie: głównego technologa mgr. Eugeniusza Brejskiego pracującego na tym Marek Sadowski - dyrektor Oddziału, stanowisku od 1987 roku. Zaangażowani w rozwój Cukrowni zasłużeni robotnicy to: Władysław Gulczyński, Michał Grzelak, Adolf Ka- Leszek Jarecki - zastępca dyrektora ds. technicznych, Alfred Koprowski- zastępca dyrektora ds. surowcowych, miński, Mateusz Jankowski, Władysław Filarski, Bronisław Kowalski, Jan Bielecki, Antoni Banecki, Adam Kobus, Wacław Myśliwiec, Krystyna Michalska - główna księgowa. Szczepan Chlebicki, Władysław Stefański, Ryszard Smoliński, Bogdan Binczarski, Zygmunt Kruszyńsłd, Wojciech Gliszczyński, Henryk Kraszewski, Zygmunt Lewandowski, Stanisław Goździecki i inni. Istotną rolę w polityce kadrowej Cukrowni odegrało popieranie tradycji rodzinnych, a tym samym dążenie do stabilizacji załogi. Młode pokolenie bardzo często szło w ślady ojców i starało się godnie ich zastępować. Tradycje rodzinne często sięgają do początków budowy Cukrowni. Do tych rodzin z tradycjami należy zaliczyć przede wszystkim: Czerwińskich, Woźniaków, Grzeszczaków, Gliszczyńskich, Mogiłków, Pawłowskich, Stefańsktch i Orlińskich. Obecnie załoga Oddziału Cukrownia Brześć Biuro Główne-siedziba Dyrekcji Oddziału Cukrownia Brześć Kujawski" w Brześciu Kujawskim Kujawski" liczy 157 osób. 208 Gazeta Cukrownicza 7/2004