Obywatelstwo - cd niewyświetlonej prezentacji

Transkrypt

1 Prof. dr hab. Robert Grzeszczak Katedra Prawa Europejskiego Instytut Prawa Międzynarodowego Wydział Prawa i Administracji Uniwersytet Warszawski Teorie obywatelstwa Obywatelstwo w europejskiej przestrzeni prawnej - perspektywa prawna Obywatelstwo - cd niewyświetlonej prezentacji Obywatelstwo Unii (1) temat: Swobodny przepływ osób Obywatel Unii Wyroki skazujące Decyzja o wydaleniu z terytorium Nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego Wyrok w sprawie C-145/08; Tsakouridis z r.: Pan Tsakouridis, urodzony w 1978 r. w Niemczech, obywatel grecki, mieszkał w Niemczech i tam również zdobył wykształcenie. Od października 2001 r. posiada pozwolenie na pobyt na czas nieokreślony na terytorium Niemiec. W 1998 r. został skazany na grzywny w za posiadanie niedozwolonego przedmiotu, w 1999 r. za ciężkie uszkodzenie ciała oraz w 2000 r. i w 2002 r. za wymuszenie w zbiegu z umyślnym uszkodzeniem ciała. Od marca 2004 r. z przerwami - prowadził na Rodos stoisko gastronomiczne. W 2005 r. sąd rejonowy w Stuttgarcie wydał przeciwko niemu międzynarodowy nakaz aresztowania. W listopadzie 2006 r. P. Tsakouridis został zatrzymany na Rodos, a następnie przewieziony do Niemiec. Wyrok w sprawie C-145/08; Tsakouridis z r. (2): Wyrokiem sądu krajowego w Stuttgarcie z sierpnia 2007 r. P. Tsakouridis został skazany za niedozwolony handel znaczną ilością środków odurzających w grupie przestępczej w ośmiu przypadkach na łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 lat i 6 miesięcy. Aktualnie przebywa on na zwolnieniu warunkowym. Zarząd miasta Stuttgart stwierdził utratę prawa P. Tsakouridisa do wjazdu i pobytu w Niemczech i zapowiedział wydalenie go z terytorium Niemiec do Grecji. Ponieważ wymierzona kara przekroczyła próg minimalnego pięcioletniego wymiaru kary pozbawienia wolności, Regierungspräsidium Stuttgart stwierdził, iż zachodzą nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego uzasadniające decyzję o wydaleniu. Wyrok w sprawie C-145/08; Tsakouridis z r. (3): Verwaltungsgerichtshof Baden-Württemberg rozpoznający apelację landu Baden-Württemberg od wyroku, którym stwierdzono nieważność decyzji Regierungspräsidium Stuttgart zwrócił się do Trybunału o wyjaśnienie warunków przyznania ochrony przed wydaleniem na mocy przepisów dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii

2 i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich. Dyrektywa stanowi m.in., że decyzja o wydaleniu podjęta w stosunku do obywatela Unii, który zamieszkiwał w przyjmującym państwie członkowskim przez poprzednie dziesięć lat, może być uzasadniona wyłącznie nadrzędnymi względami bezpieczeństwa publicznego. obywatelstwo unijne wolność przemieszczania się TSUE z 22 maja 2012 r. (C 348/09) stwierdził, że popełnienie przestępstwa zaliczanego do szczególnie poważnych dziedzin przestępczości wymienionych w Traktacie o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (art. 83 ust. 1) mogą uzasadniać wydalenie obywatela Unii, pomimo, iż mieszkał w przyjmującym państwie członkowskim przez okres dłuższy niż dziesięć lat. Trybunał zaznaczył jednak, że przed podjęciem decyzji o wydaleniu, państwo przyjmujące powinno uwzględnić w szczególności długość pobytu danej osoby na jego terytorium, jej wiek, stan zdrowia, sytuację rodzinną i ekonomiczną, integrację społeczną i kulturalną oraz stopień więzi z krajem pochodzenia (art. 28 ust. 1 Dyrektywy nr 2004/38/WE) Wyrok w sprawie C-208/09; Sayn-Wittgenstein (DE-1); wyrok z Po zakończeniu pierwszej wojny światowej zarówno Niemcy jak i Austria przekształciły się w republiki, w których zniesiono szlachectwo, a także wszelkie przywileje i tytuły z nim związane. Od tamtej pory na mocy przepisów o charakterze konstytucyjnym sprzeczne z prawem stało się używanie przez obywateli austriackich jakichkolwiek tytułów szlacheckich, a zakaz ten rozciągnięty został na stanowiące część nazwiska takie przedimki jak von oraz zu. Z kolei w Niemczech nadane dotychczas tytuły, pomimo pozbawienia ich dotychczasowego znaczenia, stały się częścią nazwiska rodowego przekazywanego wszystkim dzieciom, przy czym w zależności od płci dziecka podlegały wariacjom, przybierając formę męską albo żeńską jak na przykład Fürst (książę) i Fürstin (księżna). Wyrok w sprawie C-208/09; Sayn-Wittgenstein (DE-2) Ilonka Sayn-Wittgenstein jest obywatelką austriacką, urodzoną w 1944 r. we Wiedniu jako Ilonka Kerekes. W październiku 1991 r., kiedy nastąpiło jej formalne przysposobienie przez obywatela niemieckiego, Lothara Fürst von Sayn-Wittgenstein, została ona wpisana do akt pod nazwiskiem Havel, z domu Kerekes. W związku z jej wnioskiem do władz we Wiedniu o zarejestrowanie tej nowej tożsamości, sąd opiekuńczy orzekł, że z chwilą przysposobienia jej nazwisko rodowe otrzymuje brzmienie Fürstin von Sayn-Wittgenstein, będące żeńską formą nazwiska przysposabiającego. Następnie władze wiedeńskie wydały jej świadectwo urodzenia na nazwisko Ilonka Fürstin von Sayn-Wittgenstein. W 2003 r. austriacki trybunał konstytucyjny wydał wyrok w sprawie o podobnych okolicznościach faktycznych do sprawy I. Sayn-Wittgenstein. Orzekł on, że zgodnie z ustawą o zniesieniu szlachectwa niedopuszczalne jest przekazanie obywatelowi austriackiemu, w drodze przysposobienia przez obywatela niemieckiego, nazwiska zawierającego były tytuł szlachecki. Wyrok ten potwierdził również dotychczasową linię orzeczniczą, zgodnie z którą w przeciwieństwie do prawa niemieckiego prawo austriackie nie zezwala na formułowanie nazwisk męskich i żeńskich na podstawie różnych reguł.

3 Wyrok w sprawie C-208/09; Sayn-Wittgenstein (DE-3) Po wydaniu tego wyroku władze prowadzące akta stanu cywilnego we Wiedniu doszły do wniosku, że wpis dotyczący I. Sayn-Wittgenstein w księdze urodzeń jest nieprawidłowy. W 2007 r. poinformowano zainteresowaną o planowanym sprostowaniu zapisu jej nazwiska w księdze urodzeń i nadanie mu formy Sayn-Wittgenstein. Pomimo jej sprzeciwu stanowisko to zostało utrzymane. W ramach rozpoznawania wniesionego przez I. Sayn-Wittgenstein odwołania od decyzji administracyjnych austriacki najwyższy sąd administracyjny, który skierował do Trybunału Sprawiedliwości pytanie prejudycjalne w omawianej sprawie, zmierza do ustalenia czy uregulowanie austriackie, na podstawie którego właściwe organy odmówiły uznania nazwiska (dorosłego) przysposobionego, jest zgodne z przysługującym obywatelom Unii prawem do swobodnego przemieszczania się i pobytu. Orzeczenie: Nerkowska przeciwko ZUS Wydano: ; Sygnatura: C 499/06 c679f8c d32ff1e-c0 Wyrok TSUE z r. w sprawie C 135/08, Janko Rottmann przeciwko Freistaat Bayern Trybunał orzekł, że prawo Unii, a konkretnie art. 17 TWE (obecnie art. 20 TFUE) nie stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie cofnęło obywatelowi UE nabyte przez nadanie obywatelstwo tego państwa, jeżeli zostało ono uzyskane na skutek podstępu, pod warunkiem, że taka decyzja o cofnięciu obywatelstwa przestrzega zasady proporcjonalności. TSUE: zarówno państwo naturalizujące jak i państwo oryginalnego obywatelstwa musi brać pod uwagę (w warunkach członkostwa w UE) prawo unijne!! Wyrok w sprawie Stefan Grunkin z (C 353/06) Prawo rodzinne niemieckie podwójne nazwisko Dania i Niemcy zmiana prawa niemieckiego Wyrok w sprawie C-85/96 Martínez Sala (1) M. Martínez Sala, obywatelka hiszpańska, od 1968 r. zamieszkała w Niemczech, wykonywała tam od 1976 r. do 1986 r. z przerwami pracę najemną, a następnie była zatrudniona przez miesiąc w 1989 r., odtąd korzystała z pomocy społecznej. Do 1984 r., w zasadzie bez dłuższych przerw, M. Sala otrzymywała od właściwych organów kolejne pozwolenia na pobyt. Po tej dacie otrzymywała wyłącznie zaświadczenia, że ubiegała się o przedłużenie pozwolenia na pobyt. M. Sala nie mogła być wydalona ze względu na ochronę Europejskiej konwencji o pomocy społecznej i medycznej z r.

4 W 1993 r. M. Sala wystąpiła o przyznanie zasiłku wychowawczego. Wniosek został oddalony ze względu na to, że zainteresowana nie posiadała ani niemieckiego obywatelstwa, ani pozwolenia na pobyt. Wyrok w sprawie C-85/96 Martínez Sala (2) Trybunał rozważył najpierw możliwość orzeczenia sprawy na podstawie swobody przepływu pracowników. W kwestii objęcia sprawy zakresem przedmiotowym traktatu, powołując się na swe wcześniejsze wyroki, stwierdził, iż zasiłek wychowawczy wchodzi w zakres stosowania ratione materiae prawa unijnego jako świadczenie rodzinne w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. h) rozporządzenia nr 1408/71 oraz jako przywilej socjalny w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1612/68. Ze względu jednak na niewystarczające informacje co do istotnych elementów stanu faktycznego, Trybunał kwestię stosowania art. 45 TFUE pozostawił sądowi krajowemu. Wyrok w sprawie C-85/96 Martínez Sala (3) Mimo braku możliwości stosowania zakazu dyskryminacji pracowników, Trybunał przeszedł do rozważenia kwestii, czy zaskarżony środek ma charakter dyskryminacyjny, wskutek czego zakazany na mocy ogólnego zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową (art. 18 TFUE). Wg.TS przesłanka okazania karty pobytu nadaje temu dokumentowi charakter konstytutywny, co sprzeczne jest z utrwalonym orzecznictwem traktującym kartę jako dokument o charakterze deklaratoryjnym. Ponieważ obywatele Niemiec nie są zobowiązani do okazania żadnego dokumentu tego rodzaju, wymóg powyższy prowadzi do nierównego traktowania. W rezultacie w zakresie stosowania postanowień traktatowych oraz wobec braku jakiegokolwiek uzasadnienia takie nierówne traktowanie stanowi dyskryminację, zakazaną na podstawie traktatu - np wyrok w sprawie C-357/89 Raulin, pkt 36. Przyszłość obywatelstwa UE i państw członkowskich w UE... Wspólny standard prawny naturalizacji w UE Rozszerzenie praw obywatela UE na stałych rezydentów unijnych obywatelstwo socjalne UE Kształtowanie tożsamości europejskiej co wpisuje się w proces przekształcania się UE od oragnizacji państw do organizacji obywateli! Wyłączność inicjatywy ustawodawczej KE po TL TL potwierdza expressis verbis (nowość) dotychczasową zasadę wyłączności inicjatywy legislacyjnej KE, która była rozproszona w TWE i rekonstruowano ją w oparciu o poszczególne przepisy.

5 Art. 17 ust. 2 TUE: Akty ustawodawcze mogą być przyjęte tylko na wniosek KE, jeśli traktaty nie stanowią inaczej (pozostałe akty przyjmowane na wniosek KE, jeśli traktaty tak stanowią). Inicjatywa obywatelska ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) NR 211/2011z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie inicjatywy obywatelskiej Inicjatywa obywatelska (art. 11 ust. 4 TUE) Rozporządzenie PE i Rady ww sprawie wchodzi wżycie w 2014 r. By wniosek był ważny i w ogóle nadawał się do rozpatrzenia przez KE, będzie musiał uzyskać poparcie co najmniej jednego miliona obywateli z co najmniej jednej trzeciej państw członkowskich. Przy tym nie wystarczą np. dwa podpisy z Polski i dwa z innego kraju, a przytłaczająca większość np. z Wielkiej Brytanii. W przypadku każdego z państw członkowskich wyznaczono konieczną minimalną liczbę podpisów, mnożąc liczbę członków Parlamentu Europejskiego z tego państwa przez współczynnik 750. W przypadku Polski (50 europosłów) jest to więc 37,5 tys. Organizatorzy będą dysponować rokiem na zebranie koniecznych podpisów. Inicjatywa obywatelska Założenie komitetu obywatelskiego Aby wystąpić z europejską inicjatywą obywatelską należy założyć komitet obywatelski liczący przynajmniej 7 obywateli UE zamieszkałych w 7 różnych państwach członkowskich. Rejestracja inicjatywy obywatelskiej w portalu Komisji Komitet przedkłada swoją propozycję Komisji Europejskiej, która ma 2 miesiące na podjęcie decyzji o rejestracji inicjatywy na swoim portalu Inicjatywa obywatelska Certyfikacja systemu gromadzenia deklaracji on-line W tym samym czasie organizatorzy mogą zwrócić się do krajowego organu odpowiedzialnego za certyfikację systemów gromadzenia deklaracji on-line z prośbą o poświadczenie zgodności systemu zwymogami bezpieczeństwa. Organ krajowy ma 1 miesiąc na udzielenie odpowiedzi. Gromadzenie deklaracji poparcia Dopiero po zarejestrowaniu inicjatywy przez Komisję można rozpocząć zbieranie deklaracje poparcia. Deklaracje można zbierać w formie papierowej lub on-line. Komitet obywatelski ma rok czasu na zgromadzenie 1 miliona deklaracji. Inicjatywa obywatelska

6 Poświadczenie ważności deklaracji poparcia Po zakończeniu gromadzenia podpisów popierających należy zwrócić się do krajowego organu odpowiedzialnego za weryfikację deklaracji poparć z prośbą o stwierdzenie ich ważności. Instytucja krajowa ma 3 miesiące na poświadczenie liczby ważnych deklaracji. Przedłożenie inicjatywy obywatelskiej Komisji Po otrzymaniu certyfikatu potwierdzającego zebranie minimalnej liczby poparć można przedłożyć inicjatywę Komisji Europejskiej do rozpatrzenia. Po dokładnym przeanalizowaniu inicjatywy, Komisja przedstawi oficjalne stanowisko (w ciągu 3 miesięcy), w którym nakreśli wnioski dotyczące danej inicjatywy, ewentualne dalsze działania, jak również zdecyduje czy zamierza podjąć działania w tej kwestii. Cz. II: Zasada niedyskryminacji zakaz zróżnicowanego traktowania podmiotów znajdujących się w takiej samej (czy podobnej) sytuacji, jeśli to zróżnicowanie jest arbitralne i nieuzasadnione zasada nie ma zastosowania w przypadkach, gdy różne (dyskryminujące) traktowanie, jest uzasadnione ze względu na obiektywne kryteria Dyskryminacja jawna (bezpośrednia) akt prawny wyraźnie odwołuje się do zakazanego kryterium zróżnicowania np. 293/83 Gravier Przepisy belgijskie wymagały od zagranicznych studentów wniesienia opłaty rejestracyjnej Dyskryminacja ukryta (pośrednia) akt prawny zawiera kryterium z pozoru neutralne, faktycznie jednak powoduje dyskryminację, również jeśli taki skutek był niezamierzony C-175/88 Biehl luksemburskie przepisy podatkowe przewidują, że osoby zamieszkałe w Luksemburgu tylko przez cześć roku nie mają prawa do zwrotu nadpłaconego podatku dochodowego; dotyka to głównie obywateli innych państw czł.

7 Dyskryminacja odwrotna P.czł. przyznają swoim obywatelom mniej korzystne traktowanie; dopuszczalna w obszarach nie wchodzących w zakres prawa UE w sytuacjach czysto wewnętrznych Obywatel PCz, który nie skorzystał ze swobody przemieszczania się w UE znajduje się w gorszej sytuacji, ponieważ nie może się powołać na prawo Unii, podczas gdy obywatel innego PCz w takich samych okolicznościach może to zrobić C-212/06 Gouvernement de la Communauté française, Gouvernement wallon przeciwko Gouvernement flamand Rząd flamandzki ubezpieczenie zdrowotne dla osób pracujących i zamieszkujących w regionie flamandzkim lub dwujęzycznym regionie Brukseli; TS stanowi to ograniczenie, zniechęca obywateli UE do migrowania, obywatel UE musi mieć takie same prawa bez względu na to gdzie zamieszkuje, z wyj. obywateli belgijskich zamieszkujących w Belgii w regionie francusko lub niemiecko-języcznym, którzy nigdy nie skorzystali ze swobód przepływu W efekcie Obywatel UE, korzystający z praw do swobodnego przepływu, może powoływać się na pełny zakres praw podstawowych chronionych prawem Unii Europejskiej ale Fikcyjne powiązania ze swobodami spr. Carpenter Odwrotna dyskryminacja Przypadkowość rozwiązań Zakaz d. przewidziany w TFUE Prawa podstawowe w UE 44/79 Hauer art. 18 TFUE zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową art. 19 TFUE inne podstawy np. orientacja seksualna, wiek, niepełnosprawność art. 157 TFUE dyskryminacja ze wzgl. na płeć odmiany zawiera np. 110 TFUE (dyskryminacja podatkowa), artykuły TFUE (towary), 45 TFUE (pracownicy), art. 49 TFUE (zakładanie przedsiębiorstw), 56 TFUE (usługi), art. 63 TFUE (kapitał)

8 Prawa zasadnicze stanowią cześć składową ogólnych zasad prawa, których przestrzeganie zapewnia Trybunał. Gwarantując te prawa, Trybunał ma obowiązek czerpać inspiracje z tradycji konstytucyjnej wspólnej wszystkim państwom członkowskim, a tym samym środki, które są niezgodne z prawami zasadniczymi uznanymi przez konstytucje tych państw, nie mogą być zaakceptowane we Wspólnocie. Kontekst historyczny KPP Przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji po raz pierwszy uroczyście ogłosili Kartę w przeddzień szczytu Rady Europejskiej w Nicei 7 grudnia 2000 r. Ogłoszenie tej karty w roku 2000 było jednak zobowiązaniem politycznym Podczas prac Konwentu europejskiego i konferencji międzyrządowej ( ) Kartę zmieniono w szczególności przepisy ogólne w celu nadania jej prawnie wiążącego charakteru. Zmiany te potwierdzono na szczycie Rady Europejskiej w czerwcu 2007 r. podczas negocjacji mandatu konferencji międzyrządowej (TL) Traktat z Lizbony Zakres stosowania KPP jest obwarowany trzema zastrzeżeniami wskazanymi w art. 6 ust. 1 TUE: Karta nie rozszerza kompetencji UE określonych w traktatach (patrz również deklaracja nr 1), - prawa podstawowe zawarte w Karcie muszą być interpretowane zgodnie z postanowieniami jej Tytułu VII (patrz dalej), interpretacja postanowień KPP musi być zgodna z postanowieniami EKPCz (służą temu przede wszystkim załączone do Karty Wyjaśnienia). Artykuł 51 KPP Zakres 1. Postanowienia niniejszej Karty mają zastosowanie do instytucji i organów Unii z właściwym uwzględnieniem zasady pomocniczości oraz do Państw Członkowskich wyłącznie w zakresie, w jakim stosują one prawo Unii. Państwa te zatem szanują prawa, przestrzegają zasad i popierają ich stosowanie zgodnie ze swymi kompetencjami. 2. Niniejsza Karta nie ustanawia żadnej nowej kompetencji ani zadania dla WspUnii, ani nie zmienia kompetencji i zadań określonych w Traktatach. Art. 51 (a wcześniej o tym ETS) ETS potwierdził zapis art. 51 KPP m.in. w orzeczeniu z 2000 r. w następujący sposób: Ponadto należy pamiętać, że wymogi wynikające z ochrony praw podstawowych w ramach wspólnotowego porządku prawnego są wiążące także dla Państw Członkowskich, gdy

9 wykonują one regulacje wspólnotowe... (wyrok z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie C-292/97, Rec. 2000, s. I-2737, pkt 37). Artykuł 52 KPP Zakres praw gwarantowanych 1. Wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw i wolności uznanych w niniejszej Karcie muszą być przewidziane ustawą i szanować istotę tych praw i wolności. Z zastrzeżeniem zasady proporcjonalności, ograniczenia mogą być wprowadzone wyłącznie wtedy, gdy są konieczne i rzeczywiście realizują cele interesu ogólnego uznawane przez Unię lub wynikają z potrzeby ochrony praw i wolności innych osób. 2. Prawa uznane w niniejszej Karcie, których podstawą są Traktaty, są wykonywane na warunkach i w granicach określonych w tych Traktatach. 3. W zakresie, w jakim niniejsza Karta zawiera prawa, które odpowiadają prawom zagwarantowanym w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, ich znaczenie i zakres są takie same jak praw ustanowionych przez tę Konwencję. Niniejsze postanowienie nie stanowi przeszkody, aby prawo Unii zapewniało szerszą ochronę. Artykuł 53 KPP Poziom ochrony Żadne z postanowień niniejszej Karty nie będzie interpretowane jako ograniczające lub podważające prawa człowieka i podstawowe wolności uznane, we właściwych im obszarach zastosowania, przez prawo Unii i prawo międzynarodowe oraz umowy międzynarodowe, których Unia lub wszystkie Państwa Członkowskie są stronami, łącznie z europejską Konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz przez konstytucje Państw Członkowskich. Artykuł 54 KPP Zakaz nadużycia praw Żadne z postanowień niniejszej Karty nie będzie interpretowane jako przyznające prawo do podejmowania jakiejkolwiek działalności lub dokonywania jakichkolwiek aktu zmierzającego do zniweczenia któregokolwiek z praw i którejkolwiek z wolności uznanych w niniejszej Karcie lub ich ograniczenia w większym stopniu, aniżeli jest to w niej przewidziane. Postanowienia art. 6 ust. 1 TUE, Deklaracji nr 1 oraz postanowienia Tytułu VII Karty określają zatem zakres jej stosowania Niezależnie jednak od tego, niektóre państwa członkowskie, ze względu na wrażliwość niektórych dziedzin, do których odnoszą się prawa podstawowe, dodatkowo odniosły się do zakresu stosowania KPP: Polska zgłosiła (już podczas uzgadniania mandatu Konferencji Międzyrządowej) Deklarację nr 61, zastrzegającą kompetencję państw członkowskich do stanowienia prawa w zakresie

10 moralności publicznej, prawa rodzinnego, a także ochrony godności ludzkiej i poszanowania fizycznej i moralnej integralności człowieka, Czechy bezpośrednio przed podpisaniem TL dołączyły do Aktu Końcowego Konferencji Międzyrządowej Deklarację nr 53, w której CZ. przedstawiają swoje rozumienie zasad obowiązywania KPP. Jest to w znacznej mierze przypomnienie końcowych postanowień tekstu samej KPP. Dodatkowo szefowie państw i rządów uzgodnili, że w przyszłości prot. UK-PL obejmie również Czechy: tak w konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 29 i 30 października 2009 r. wskazano, że protokół nr 30 ma zastosowanie do Republiki Czeskiej. Dodatkowo: Ponadto trzy inne teksty przyjęte na konferencji międzyrządowej w 2007 r. odnoszące się do karty, to: protokół nr 7 w sprawie stosowania karty do Polski i UK deklaracja Polski nr 51 w sprawie karty deklaracja Polski dotycząca Protokołu w sprawie stosowania karty w odniesieniu do Polski i UK. Szczególne zasady uzgodnione ze Zjednoczonym Królestwem i z Polską pozwoliły zachować prawnie wiążący charakter karty oraz zapewnić jej pełne stosowanie w pozostałych 25 (de facto 24) państwach członkowskich UK i Polska zastrzeżenia Wielkiej Brytanii wobec KPP, wynikające ze specyfiki jej systemu prawnego, znalazły wyraz w specjalnym protokole, którego moc została rozciągnięta także na Polskę, przy czym Polska złożyła jednostronną Deklarację nr 62 odnoszącą się do art. 1 ust. 2 protokołu (który ogranicza stosowanie Tytułu IV Karty), w której stwierdzono, że Polska ze względu na tradycję ruchu społecznego Solidarność i jego znaczący wkład w walkę o prawa społeczne i pracownicze, w pełni szanuje prawa społeczne i pracownicze ustanowione prawem Unii Europejskiej, w szczególności prawa potwierdzone w tytule IV KPP. Protokół Artykuł 1 1. Karta nie rozszerza możliwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ani żadnego sądu lub trybunału Polski lub Zjedn. Królestwa do uznania, że przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne, praktyki lub działania administracyjne Polski lub Zjedn. Królestwa są niezgodne z podstawowymi prawami, wolnościami i zasadami, które są w niej potwierdzone. 2. W szczególności i w celu uniknięcia wątpliwości nic, co zawarte jest w tytule IV Karty nie stwarza praw, które mogą być dochodzone na drodze sądowej, mających

11 zastosowanie do Polski lub Zjednoczonego Królestwa, z wyjątkiem przypadków gdy Polska lub Zjednoczone Królestwo przewidziały takie prawa w swoim prawie krajowym. Art. 2 Jeśli dane postanowienie Karty odnosi się do krajowych praktyk i praw krajowych, ma ono zastosowanie do Polski lub Zjednoczonego Królestwa wyłącznie w zakresie, w jakim prawa i zasady zawarte w tym postanowieniu są uznawane przez prawo lub praktyki Polski lub UK.