Pytania bez odpowiedzi

Transkrypt

1 Pytania bez odpowiedzi Działania pościgowe za Rumunem prowadzone były co jest oczywiste równolegle z innymi naszymi czynnościami operacyjnymi, zmierzającymi do zebrania jak najwięcej informacji o ofiarach tej zbrodni, rozpoznanie ich osobowości, środowiska w miejscu zamieszkania i nauki, kontaktach koleżeńskich, nietypowych zdarzeniach z przeszłości, drobiazgowego sprawdzenia z kim się spotykali, z kim mieli jakiekolwiek zatargi, z czego się utrzymywali i gdzie byli w lipcu i pierwszej połowie sierpnia 1997 roku. Ponadto, czy nie mieli jakichkolwiek kontaktów z środowiskiem przestępczym. Jednym słowem musieliśmy zebrać tak drobiazgowe informacje, które pozwoliłyby nam na zbudowanie pierwszych wersji motywacyjnych i osobowych. Najpilniejszym jednak zadaniem było odszukanie łusek i pocisków, na co w skrytości ducha bardzo liczyliśmy, bo każdy, kto chociaż trochę ma pojęcie o kryminalistyce wie, że dowody tego rodzaju mogą być bezpośrednią drogą do sprawcy zabójstwa, lub osoby, która bronią palną dysponowała. Dlatego też, już 31 sierpnia, rozpoczęliśmy poszukiwania tych najważniejszych dla sprawy dowodów zbrodni. Jak już wspominałem, miejsce zabójstwa znajdowało się w bardzo niedogodnym dla nas terenie porośniętym starym drzewostanem, na stoku o sporym kącie nachylenia. Na ziemi walało się wiele gałęzi i mniej lub bardziej zmurszałych pni. Miejscami stok ten porośnięty był sporej wielkości krzakami, a od ścieżki, po której biegł szlak niebieski, miejsce to oddzielone było dosyć szeroką ścianą z młodszych drzew i dużych krzewów. Fotografia z

2 Powyższa fotografia przedstawia skałę zwaną Narożnik, widzianą od strony, z której wędrowali Anna i Robert, czyli od strony Dusznik Zdroju. Ich zwłoki znajdowały się po prawej stronie tego szlaku, w odległości 8-9 metrów (zwłoki Roberta) od skały widocznej za rosnącymi po prawej stronie drzewami. Od tego miejsca podłoże ulega wyraźnemu obniżeni pod dosyć ostrym katem. Widać to wyraźnie na fotografii poniżej, wykonanej w pierwszych dniach września 1997 roku, w czasie kręcenia reportażu TVP Wrocław pt. Raport. Morderstwo w górach. Przy drzewie w środkowej części fotografii, z jego lewej strony, leżały zwłoki Roberta Odżgi. Zwłoki Anny Kembrowskiej znajdowały się poniżej, w odległości kilku lub kilkunastu metrów (prawa strona fotografii). Nie wiedzieliśmy z jakiego rodzaju broni studenci zostali zastrzeleni, ale zakładaliśmy, że była to broń krótka, samopowtarzalna, a więc należało wyznaczyć sektory, w których mogły upaść wyrzucone z komory łuski. Aby skutecznie umożliwić odszukanie łusek i pocisków, musieliśmy odtworzyć dokładnie pozycję zabójcy w chwili oddawania poszczególnych strzałów, co ułatwiła nam wiedza o usytuowaniu i ułożeniu zwłok. Na jej podstawie przyjęliśmy, że w chwili oddania pierwszego strzału Robert Odżga stał wyprostowany, z plecakiem na plecach, mając po swej lewej stronie masyw skały Narożnik. Natomiast sprawca znajdował się z jego prawej strony, z tyłu, ale ukośnie do niego. Fakt, że strzał oddano w prawą część podstawy czaszki, a pocisk wyszedł lewym oczodołem, wskazywał, że sprawca musiał być niższy od Roberta Odżgi, który miał 175 cm wzrostu. Biorąc pod uwagę wzrost Roberta, nachylenie stoku i tor wystrzelonego pocisku, należało przyjąć, że strzelający osobnik miał około cm wzrostu, a więc nie był specjalnie wysoki. I to była pierwsza istotna wskazówka, co do wyglądu sprawcy. Drugi strzał został oddany z góry, prosto w czoło, kiedy Robert upadł na plecy. Wskazywały na to plamy krwi na ziemi, a także ujawnione w górnej części znalezionego

3 plecaka. Kształt śladów krwi na plecaku wskazywał, że mogły one powstać jedynie w czasie, kiedy ciało Roberta przez jakiś czas znajdowało się w pozycji na wznak. Uprzedzę zdarzenia i powiem od razu, że miejsca odnalezionych łusek wskazywało, iż w celu oddania drugiego strzału, bandyta lekko się obrócił w lewo, co jednoznacznie dowodziło, że był to osobnik praworęczny. I to była kolejna wskazówka dotycząca osoby sprawcy. Kolejną informację o sprawcy wyprowadziliśmy z faktu oddania drugiego strzału, który był właściwy dla kogoś, kto już do ludzi strzelał, albo był w tym szkolony. Tak bowiem strzelają z reguły zawodowcy, którzy muszą mieć pewność, że ich ofiara nie żyje. Ponadto ta okoliczność dowodziła jednego, a mianowicie, że zabójstwo Roberta nie mogło mieć przypadkowego charakteru, nie mogło być wynikiem zdenerwowania, czy strachu. Nie dokonano go pod wpływem jakiegoś psychicznego impulsu. Było realizacją z góry powziętego zamiaru, a więc mieliśmy do czynienia z kimś, kto chciał zabójstwa dokonać i uczynił to z właściwą sobie precyzją. Konstatacja ta stanowiła dla nas kolejną cenną informację, która stała się przewodnim motywem naszych poszukiwań. Pierwszym konkretnym śladem, a jednocześnie materialnym dowodem, był pocisk, który znaleźliśmy w ziemi, w miejscu gdzie znajdowała się spora plama krwi. Ślad ten pozwolił na precyzyjne ustalenie, w którym miejscu upadł Robert, a więc także, w którym miejscu stał przed oddaniem pierwszego strzału. Miejsce gdzie znaleziono ciało Roberta Odżgi. Z prawej strony widoczna część skalnej krawędzi o wysokości ok. 2 metrów Kolejnym ujawnionym i zabezpieczonym dowodem był pocisk znaleziony w ziemi w miejscu, w którym spoczywały zwłoki Anny Kembrowskiej, co również pozwoliło na

4 precyzyjne odtworzenie pozycji jej ciała, kiedy padł zabójczy strzał. Anna została zabita, kiedy leżała na wznak i co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Wynika to nie tylko z faktu, iż strzał był jeden, rana wlotowa była na czole, a pocisk znajdował się w ziemi. Na taką jej pozycję wskazywały bowiem również i inne ślady ujawnione na jej ubraniu. Jest jeszcze jedna rzecz warta podkreślenia, a mianowicie, że w momencie śmierci nie miała na plecach swojego plecaka, co przyjęliśmy za pewnik, wobec braku na nim śladów krwi. Również i ta informacja miała dla nas olbrzymie znaczenie dla odtworzenia przebiegu całości tego zdarzenia. Tu znajdowały się zwłoki Anny Kembrowskiej, a miejsce oznaczone palikiem, to miejsca wydobycia pocisku Wszystkie przyjęte przez nas możliwe warianty dotyczące pozycji zabójcy, pozwoliły nam na wytyczenie poszczególnych sektorów, w których powinny upaść łuski. Sektory te, rozdzielone widocznymi na fotografiach linami, przez wiele godzin były dokładnie badane urządzeniem, które udostępnił nam wspomniany mieszkaniec Nowej Rudy i który osobiście, pod ścisłym nadzorem Dziadka prowadził poszukiwania. Metr po metrze wzdłuż linii prostej, następnie powrót i ponowne sprawdzanie kolejnej wyznaczonej linii, z której każda miała szerokość talerza tego urządzenia. Poszukiwania zakończyły się połowicznym sukcesem, bo udało się nam odnaleźć odnaleźliśmy jedną łuskę od jednego z wystrzelonych pocisków, a miejsce znalezienia wskazywało, że pochodziła ona od pocisku wystrzelonego jako pierwszy. Szukając dalej po przypuszczalnym torze (trajektorii) pierwszego z wystrzelonych pocisków udało się nam odnaleźć sam pocisk, a więc jeżeli chodzi o pierwszy strzał, to mieliśmy komplet, co początkowo napawało nas wielkim optymizmem. Jednakże, mimo naprawdę mrówczej pracy naszego pomocnika i Jurka Konarzewskiego, drugiej i trzeciej łuski nie udało się nam znaleźć, co dla mnie, który

5 obserwował z bliska cały przebieg poszukiwań, stanowiło przykrą niespodziankę. Zresztą nie tylko dla mnie, bo wszyscy członkowie naszego zespołu czuli się mocno tym zawiedzeni. Na tej fotografii widać drogę ucieczki Anny Kembrowskiej z miejsca gdzie zabity został Robert Odżga (górna lewa część zdjęcia) do miejsca, gdzie została zastrzelona przez drugiego sprawcę (prawy dolny róg).1 Ta łuska i trzy pociski zostały fachowo zabezpieczone przez biorącego udział w poszukiwaniach technika z sekcji kryminalistyki z KRP w Nowej Rudzie. Został on przeze mnie zobowiązany do ekspresowego opisania dowodów (metryczki), a następnie dostarczenia wraz z protokołem przeszukania miejsca ujawnienia zwłok do Wydziału Kryminalistyki KWP w Wałbrzychu. Tu już sprawy dopilnował Heniek Tusiński i te nasze cenne dowody, w tempie również ekspresowym, zostały wysłane do Zakładu Badania Broni i Balistyki Centralnego Laboratorium Kryminalistyki KGP w Warszawie. Teraz pozostało nam czekać na to, co eksperci z CLKP zdołają z tych dowodów wyciągnąć. Liczyliśmy, że będą one stanowiły dla nas kopalnię wiedzy o sprawcach, lub przynajmniej osobach, które będą nas mogły do nich doprowadzić. Na razie pozostawaliśmy jedynie z pytaniami bez odpowiedzi. Janusz Bartek Bartkiewicz Wszelkie prawa zastrzeżone. Jakikolwiek sposób wykorzystania bez zgody autora całości lub fragmentów niniejszego tekstu, będzie traktowane jako naruszenie praw autorskich, ze wszystkimi tego konsekwencjami. 1. Wszystkie wykorzystane tu fotografie pochodzą z reportażu TVP Wrocław Raport. Morderstwo w górach z września 1997 r.