Wiemy już coraz więcej

Transkrypt

1 1 Wiemy już coraz więcej W poniedziałek rano, jak każdego normalnego dnia, pojawiłem się w wydziale i zaraz po krótkim spotkaniu z Ryszardem Nowakowskim zwołałem odprawę wydziału, aby dokładnie omówić jego funkcjonowanie podczas mojej nieobecności, która zanosiła się na kilka, co najmniej, tygodni. Chodziło mi szczególnie o to, aby fakt, iż w grupie operacyjnej znajduje się prawie połowa jego stanu osobowego wydziału, nie wywoływał przekonania, że tych, którzy pozostali w komendzie sprawa zabójstwa studentów nie obchodzi. Przypomniałam im wszystkim, że wykrycie sprawców tego zabójstwa, jak i wykrycie zabójstwa Magdy Szkutnik ze Szczytnej, pozostają sprawą priorytetową nie tylko wydziału, ale i kierownictwa komendy wojewódzkiej. Z tego też względu będą one zapewne pod jego szczególnym nadzorem, a więc siłą rzeczy i my wszyscy znajdziemy się pod lupą. Tak więc brak aktywności i wyników może zostać poczytany za zwykłe obijanie gruszek i w związku z tym każdy musi wziąć to pod uwagę. Dlatego też, ci którzy pozostają w Wałbrzychu, muszą się bardziej przyłożyć do spraw, jakie wydział do tej pory realizuje, co oznacza, że na każdego z nich przypadnie więcej spraw, bo ci którzy jadą ze mną, zajmować już się nimi przynajmniej przez jakiś czas nie będą. Natomiast ci, którzy będą w grupie Narożnik, siłą rzeczy będą mieli więcej możliwości zbierania też informacji dotyczącej zabójstwa w Szczytnej, a więc będą wspierać tę grupę, która zajmować się będzie zabójstwem Magdy Szkutnik. Wyraziłem przy tym nadzieję, że zastępujący mnie Rysiek Nowakowski całokształt problemów ogarnie, a ja i tak w każdy poniedziałek będę w komendzie na odprawie naczelników wydziałów, a więc będę miał okazję, aby osobiście pomóc w problemach, które zapewne będą się pojawiały. Ponieważ zainteresowanie sytuacją dotyczącą zabójstwa studentów pod Narożnikiem było ogromne, zapoznałem zebranych z dotychczasowymi naszymi ustaleniami, przekazałem im zadania do realizacji, a następnie wysłuchałem informacji o bieżącej pracy wydziału. Pominąłem sprawę ze Szczytna, albowiem byłem o jej przebiegu informowany na bieżąco, a ponadto na wcześniejszym spotkaniu z Ryśkiem, wszystko zostało omówiono i co miałem mu przekazać, zostało przekazane. Po zakończeniu odprawy udałem się do sali konferencyjnej, znajdującej się na parterze, obok pomieszczeń oficera dyżurnego komendy i ku mojemu zadowoleniu dowiedziałem się od H. Tusińskiego, że z uwagi na pilne sprawy w Kudowie, po złożeniu informacji o przebiegu działań, naszych ustaleniach i potrzebach, mogę od razu wracać do naszej bazy w kudowskim komisariacie. Okazało się, że Henryk ma zamiar przyjechać do nas po południu, aby odbyć spotkanie z całą grupą i ustalić na miejscu, jak sobie w terenie radzimy. Wydaje mi się, że było to raczej efektem jego szczególnego zatroskania o stan naszego morale, czyli sprawdzenia, czym się zajmujemy w czasie wolnym od wykonywania obowiązków. Byłem o tym przekonany, bo zapewne wydawało się mu, iż my tam funkcjonujemy tak, jak w komendzie, czyli od ósmej do szesnastej, a później hulaj dusza. A w rzeczywistości każdy z nas harował od rano do zmroku, o czym się Henryk sam później niejednokrotnie przekonał.1 Kiedy tylko pojawiłem się w komisariacie w Kudowie Zdroju, poprosił mnie na rozmowę komendant tej jednostki, który, nie obwijając w bawełnę, wyłuszczył mi w prostych słowach, iż 1. Dowiedziałem się po czasie, że niektórzy moi koledzy skarżyli się, iż strasznie ich pędzę do roboty, że nie mają czasu, aby wypocząć, by zregenerować siły itp., itd. Oczywiście już wcześniej sam zauważyłem, że kilku członkom grupy, nasza obecność w tym miejscu zbyt bardzo zaczęła się kojarzyć z wypadem po przygodę i te moje poganianie bardzo źle znosili. Było to powodem kilkukrotnej zmiany osobowej grupy i radykalnego zmniejszenia jej stanu osobowego.

2 2 nasza nie da się ukryć, bardzo intensywna - obecność w komisariacie wpływa negatywnie na organizację jego pracy. Oczywistsze zdawałem sobie z tego sprawę i rozumiałem te problemy, więc bez zbędnych dyskusji uzgodniliśmy, że obaj będziemy szukać jakiegoś innego miejsca, do którego można będzie przenieść naszą bazę. I chyba już następnego dnia zarządziłem przenosiny do miejscowości Szczytna, której burmistrz udostępnił nam duże pomieszczenie znajdujące się na parterze budynku Urzędu Miasta i Gminy. W tym samym budynku mieścił się również komisariat Policji, więc w razie potrzeby mogliśmy korzystać z ich telefonów, faksu itp. Budynek Urzędu Miasta i Gminy w Szczytnie przy ul. Wolności. Dwa okna na parterze z lewej stromym, to okna pomieszczenia, w którym mieściła się nasza baza.2 Na nasze potrzeby została wydzielona linia telefoniczna, obsługująca bezpośrednie połączenie z KWP i jednostkami Policji w całym kraju (linia wewnętrzna), a ponadto, wielce przychylny dla naszych działań burmistrz, udostępnił nam jedną linię miejską, którą mogliśmy łączyć się bez potrzeby korzystania z centrali telefonicznej tego urzędu. Nie bez znaczenia była również deklaracja pana burmistrza, że w razie potrzeby możemy zwracać się o różne niezbędne nam rzeczy, jak np. papier maszynowy, taśmy drukarskie, obwoluty, dziurkacze, zszywki i spinacze itp. Niby nic wielkiego, ale dla nas była to naprawdę wielka pomoc. Oczywiście Dziadek ponownie zajął się montowaniem anteny naszej radiostacji i udało mu się ją zamontować na takiej wysokości, że zapewniała nam o wiele lepszy kontakt, niż było to w Kudowie. Po rozmowie z komendantem komisariatu, udałem się do naszego pokoju, gdzie z niecierpliwością wielką oczekiwali na mnie Jurek Krzan i Dziadek, chcący jak najszybciej podzielić się z najnowszymi ustaleniami. Okazało się, że do komisariatu w Dusznikach zgłosił się z rodzicami Aleksander R., lat trzynaście zamieszkały w warszawie na Żoliborzu, który opowiadał, że 17 sierpnia, przebywając w okolicach Narożnika, słyszał strzały i przejmujący 2. Fotografia z zasobów własnych

3 3 krzyk kobiety. Oczywiście Heniek Brudnik natychmiast tam pojechał by przesłuchać zarówno jego, jak i towarzyszące mu osoby. Okazało się, że chłopak w dniu zabójstwa, pomiędzy 12:00 14:00, był w pobliżu szczytu Narożnik i usłyszał odgłos strzału z broni palnej, a następnie bardzo przeraźliwy krzyk kobiety. Po około 2-4 sekundach padł następny strzał i znów było słychać ten krzyk, a po kolejnych 2-3 sekundach, padł strzał trzeci i później było już cicho. Początkowo nie bardzo wiedzieliśmy, czy możemy wierzyć 13-letniemu chłopakowi, który być może zechciał stać się obiektem szczególnego zainteresowania, tym bardziej, że nikt inny, nawet towarzyszący chłopcu opiekunowie, nic takiego nie słyszeli. Jednakże wywiad jaki na jego temat przeprowadziliśmy upewnił nas w przekonaniu, że był to chłopiec u którego nie stwierdzono żadnych skłonności do konfabulacji. Ponadto opisana przez niego sytuacja idealnie pasowała do tego, co już z całą pewnością wiedzieliśmy, a mianowicie, że zabójca, lub zabójcy, strzelili właśnie trzy razy. Nasza wiara w prawdziwość jego zeznań potwierdziła się niebawem, albowiem dotarliśmy szybko do innych świadków, którzy słyszeli dokładnie to samo, a z tym chłopakiem nie mieli żadnego wcześniejszego kontaktu. Największe znaczenie miało dla nas ustalenie i przesłuchanie mężczyzny, który 17 sierpnia biwakował w namiocie niedaleko Narożnika. Zeznał, że pomiędzy 12:00 a 13:00 słyszał trzy strzały i krzyki kobiety. Potwierdził tym samym kolejność, jaką podał nam ten chłopiec z Warszawy. Zeznania tej osoby były dla nas bardzo ważne, albowiem mieliśmy do czynienia z dorosłym mężczyzną, który był w pełni świadomy tego, co jego zeznanie dla nas oznacza. Oczywiście podjęliśmy trud sprawdzenia, czy zeznania tego mężczyzny i innych kolejnych zgłaszających się świadków nie są efektem samonapędzającej się informacji, że ktoś, gdzieś słyszał strzały. Udało się nam na szczęście taką ewentualność wykluczyć. Wszystkie zeznające osoby podały, że po pierwszym strzale słychać było przejmujący kobiecy krzyk po strzale pierwszym i drugim. Odległości czasowe pomiędzy strzałami a krzykiem były rożnie zapamiętane, ale nas tyle precyzyjne, że mogliśmy przyjąć, że od pierwszego do drugiego strzału upłynęło nie więcej niż ok 4 sekund, natomiast trzeci strzał został oddany po około 2 3 sekundach od drugiego. Dzięki tym wszystkim zeznaniom, a także niebudzącym wątpliwość ustaleniu, że Anna o godz. 10:00 telefonowała do rodziców z Dusznik, mogliśmy przyjąć, że do zabójstwa doszło około 13:00. Przyjmując tę godzinę, jako moment zabójstwa, liczyliśmy się oczywiście z tym, iż mogło ono mieć miejsce zarówno kilkanaście minut przed, jak i po, po tym czasie. Jednakże dla nas możliwość ustalenia nawet tylko przybliżonego czasu zabójstwa miała znaczenie podstawowe, bowiem liczyliśmy się z tym, że w przyszłości godzina ta będzie być może miała newralgiczne znaczenie dla ustalenia lub obalenia czyjegoś alibi. I im prędzej taka konieczność zaistnieje, tym lepiej dla sprawy. Przyjmując godzinę 13-ta za moment zabójstwa, opieraliśmy się też na przekonaniu, że dla tak wytrawnych turystów jak Anna i Robert, droga z Dusznik do Karłowa nie mogła zająć im więcej niż 3-4 godziny marszu, o czym zresztą Anna w rozmowie telefonicznej poinformowała swoją mamę. Zresztą potwierdzaniem naszych założeń był eksperymentalny dla naszych potrzeb wymarsz na szlak niebieski dwóch członków grupy operacyjnej, którzy zadaniem było odtworzenie hipotecznego zachowania się na tym szlaku Anny i Roberta. Podjęliśmy ten eksperyment albowiem udało się natomiast ustalić, że około południa byli oni widziani przez kilka osób w miejscowości Łężyce, w miejscowym barze, gdzie zakupili dwie butelki wody mineralnej. Z tego miejsca do szczytu Narożnika jest już około 4-5 km, a więc jeżeli w Łężycach byli około 12:00, to pod Narożnikiem byli przed godziną 13-tą. Zapoznałem się, też z notatkami kolegów, których zadaniem był przejście całego szlaku od Różanki do Dusznik w celu ustalenia, czy Anna i Robert widziani byli przez okolicznych mieszkańców, oraz chodzących tym szlakiem turystów, a także, aby ustalić miejsce ich biwakowania. Bo nasze przekonanie o tym, że noc z 15 na 16 sierpnia spędzili na tym szlaku, nie podlegało dyskusji, co zresztą niedługo później znalazło swoje dowodowe potwierdzenie. Niestety, bardzo dokładna penetracja tego odcinka nie doprowadziła do uzyskania jakichkolwiek

4 4 informacji, które mogłyby być przez nas wykorzystane. Do końca naszych czynności, a więc do lipca 2003 roku (i w latach następnych) na ten temat nie wpłynęła żadna informacja, a więc dzień 16 sierpnia, który mógł być zaczątkiem wydarzeń z 17-go, pozostaje nadal nieodkrytą kartą. Trasa, jaką szlakiem niebieskim z Dusznik przez Łężyce do szczytu Narożnika (ok.9 km) pokonali w dniu 17 sierpnia 1997 roku Anna Kembrowska i Robert Odżga Zebrane w ciągu kilku pierwszych dni informacje mimo wszystko w dalszym ciągu jednak cząstkowe pozwoliły nam na przyjęcie konkretnych już założeń śledczych, co w znaczny sposób wpłynęło na kierunki i rodzaj naszych dalszych działań. Przyjęliśmy zatem, że:

5 5 1. Anna i Robert dotarli do Dusznik Zdroju w dniu 16 sierpnia, prawdopodobnie w godzinach popołudniowych i w dniu tym, na terenie uzdrowiska, zorganizowali sobie gdzieś nocleg sierpnia rano udają się do miejscowego Parku Zdrojowego, skąd, z budki telefonicznej, Anna o godzinie 10:00 dzwoni do Jastrzębia Zdr. i rozmawia ze swoją mamą, informując ją, że za chwilę ruszają do Karłowa, co nie powinno zabrać im nie więcej jak 4 godziny marszu niebieskim szlakiem. 3. Około godziny 12:00 widziani są na szlaku w okolicy Łężyc, a także przy działającym tam barze turystycznym, z tym, iż pracująca w tym dniu barmanka nie przypomina sobie osób wyglądających tak, jak na okazywanych fotografiach. Nikt im nie towarzyszy. Przy tym barze w Łężycach, około godziny 12:00 17 sierpnia 1997 roku Anna Kembrowska i Robert Odżga widziani byli po raz ostatni3 4. Około 13:00, znajdując się na szczycie Narożnika, podstępnie lub pod przymusem (groźba użycia broni) zostają zmuszeni przez NN osoby do zejścia ze szlaku, a następnie z niewiadomych powodów, zastrzeleni przez te osoby. 5. Sprawców musiało być co najmniej dwóch, na co wskazuje kolejność oddanych strzałów, rozdzielnych krzykiem Anny Kembrowskiej. Przebieg zdarzenia miał najprawdopodobniej przebieg następujący: - jeden ze sprawców strzela do Roberta w prawą podstawę czaszki, na co Anna reaguje przeraźliwym krzykiem. Kiedy Robert upada na plecy, sprawca oddaje kolejny strzał w czoło, na co Anna reaguje kolejnym przeraźliwym krzykiem i zaczyna uciekać po mocno nachylonym stoku. Po przebiegnięciu kilku metrów potyka się o kamień lub leżący w poprzek pień zwalonej sosny i upada na plecy. Wówczas osoba, która ją goniła, dobiega do niej i z bardzo bliska oddaje strzał pomiędzy oczy. Całe zdarzenie, licząc od pierwszego strzału, trwało nie więcej jak 7 sekund, co jednoznacznie wskazuje, że 3 Fotografia z reportażu TVP Wrocław Raport. Morderstwo w górach wyemitowanego we wrześniu 1997 roku.

6 6 sprawców musiało by, co najmniej dwóch. Gdyby Annę goniła osoba strzelająca do Roberta, to odległość czasowa, od drugiego do trzeciego strzału, nie mogłaby wynosić 2-3 sekund. Z pozycji osoby strzelającej do Roberta i miejsca, w którym się znajdowała, a także biorąc pod uwagę drogę ucieczki Anny, należy wysnuć logiczny wniosek, że stała ona w pewnym oddalenia od tej osoby i na pewno bliżej środka lasu niż ściany skalnej, gdzie dokonano egzekucji Roberta. Gdyby więc sprawca był sam, to na odwrócenie się od ciała Roberta i dogonienie Anny - kiedy upadła - musiałoby potrzebować więcej niż 2 3 sekund. Ponadto wydaje się logiczne, że Anny musiał ktoś pilnować, a więc ktoś, kto był na tyle blisko, aby od razy podjąć za nią pościg. 6. Sprawcy (bądź sprawca), z nóg ofiar ściągają obuwie oraz zdejmują plecaki, a także pozorują seksualny motyw zabójstwa, zsuwając do wysokości połowy łydek spodnie oraz bieliznę zarówno Anny, jak i Roberta. Fakt, że sprawcy zabrali plecaki i spenetrowali je w gęstszej części lasu, w sporej odległości od miejsca zabójstwa, wskazywał raczej na chęć szybkiego oddalenia się z tego miejsca. A zatem nie mieli oni czasu na jakiekolwiek czynności o charakterze seksualnym, które zresztą uniemożliwiały blokujące nogi, zsunięte do wysokości kolan spodnie i bielizna. Nie można wykluczyć, że poprzez częściowe obnażenie zwłok, sprawcy zamanifestowali wobec nich swoją niechęć lub nawet pogardę. W każdym bądź razie, takie zachowanie może nieść w sobie jakiś konkretny przekaz, który również musieliśmy rozszyfrować. Obuwie Anny pozostawiają na miejscu wciśnięte pod załom skalny, a turystyczne buty Roberta, na związanych sznurówkach, zaczepiają o stelaż jednego z plecaków i odchodzą z miejsca zabójstwa. Idąc lasem, kierują się na Łężyce Duszniki. Fakt, że zabrano dwa plecaki, również sugeruje więcej niż jedną osobę, biorącą udział w zabójstwach studentów. 7. W odległość metrów od miejsca dokonania zabójstwa, zatrzymują się (w lesie) i po rozcięciu ostrym narzędziem (nożem) plecaków, dokonują przeglądu znajdujących się w nim rzeczy, a następnie zabierają ze sobą te, które z jakichś powodów uznali, że będą im do czegoś przydatne. Zabierają też dokumenty osobiste ofiar. Jeden, lub kilku sprawców, otwiera butelkę z woda mineralną, a następnie po wypiciu większości jej zawartości odrzuca na trawę, obok odrzuconej wcześniej nakrętki. Nie zauważają, że idąc przez las zgubili buty Roberta Odżgi, albo po zauważeniu, nie ryzykowali powrotu, aby je odnaleźć. Następnie odchodzą w nieustalonym kierunku. W wyniku przesłuchania rodziców Anny Kembrowskiej i Roberta Odżgi, ustaliliśmy, że z plecaków zginęły na pewno następujące przedmioty będące własnością Anny Kembrowskiej: zegarek naręczny, aparat fotograficzny, dowody osobiste, paszporty, spodnie dresowe koloru zielonego, dwie czapeczki z daszkiem (tzw. bejsbolówki) koloru białego z logo firmy Baritol w postaci czerwonego jabłka z przodu, bluzka podkoszulka koloru pomarańczowego i prawdopodobnie depilator do włosów4 W drugiej pozycji zestawiliśmy to, czego na razie nie wiemy i co musimy jak najszybciej ustalić: 1. Gdzie nocowali i z kim się ewentualnie kontaktowali od czasu rozstania się z ojcem Roberta w Różance. 2. Gdzie nocowali i z kim się kontaktowali po przybyciu do Dusznik Zdroju. 3. Jakie życie prowadzili w miejscu nauki i zamieszkania (Wrocław) i w miejscowościach rodzinnych. 4. Czy mogli wejść w jakieś kontakty z środowiskiem przestępczym, np., dotyczące handlem amfetaminą (narkotyk modny w środowisku studenckim, zwłaszcza w okresie sesji egzaminacyjnej), lub rozprowadzaniem fałszywych banknotów, co w tamtym czasie, w środowisku przestępczym, było działaniem zorganizowanych grup fałszerzy. 5. Czy z jakichś powodów, Anna lub Robert, mieli tak zaciekłych wrogów, którzy gotowi byli 4. W lutym 1998 roku ustaliliśmy w czasie ponownych czynności w mieszkaniu Anny Kembrowskiej w Jastrzębiu, że depilator ten Anna pozostawiła w domu.

7 7 zabić przy użyciu pistoletu, lub wynajmując do tego zawodowego zabójce z środowiska przestępczego. Czy zaistniało w ich życiu jakieś zdarzenie, dla którego jedynym rozwiązaniem był śmierć Anny lub Roberta, a śmierć drugiej osoby, była tylko konsekwencją zabójstwa pierwszej. 6. Czy powód zabójstwa szukać należy we Wrocławiu, w Międzylesiu, czy w Jastrzębiu Zdroju lub na mazurach, gdzie przebywali we dwoje przed wyruszeniem na obóz naukowy w Karlowie. Stawiając sobie te pytania wiedzieliśmy dokładnie, że ich lista w miarę upływu czasu będzie się rozszerzać i tylko od naszej determinacji i dokładności zależeć będzie, czy znajdując na nie odpowiedź, dopadniemy bandytów. Janusz Bartek Bartkiewicz Wszelkie prawa zastrzeżone. Jakikolwiek sposób wykorzystania bez zgody autora całości lub fragmentów niniejszego tekstu, będzie traktowane jako naruszenie praw autorskich, ze wszystkimi tego konsekwencjami.