RECENZJA. 1. Ocena tematu i celów pracy

Transkrypt

1 Prof. dr hab. inż. Zbigniew Mirski, prof. zw. PWr Wrocław, dn r. Politechnika Wrocławska Katedra Materiałoznawstwa, Wytrzymałości i Spawalnictwa Wybrzeże Wyspiańskiego Wrocław Tel.: 71/ , zbigniew.mirski@pwr.edu.pl RECENZJA rozprawy doktorskiej mgra inż. Adama Sudzika pt.: Polerowanie elektrochemiczne wybranych materiałów stosowanych w jubilerstwie, której promotorem jest prof. dr hab. inż. Stanisław Zaborski z Politechniki Wrocławskiej, wykonana na zlecenie Dziekana Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej, pismem nr W10/41d/12/2018 z dn. 22 marca 2018 r. 1. Ocena tematu i celów pracy Polerowanie elektrochemiczne należy do finalnych technologii wywarzania elementów i wyrobów jubilerskich. Efekty polerowania, zależne od metody i parametrów technologicznych mają często decydujący wpływ na jakość wyrobu. W nawiązaniu do tematu rozprawy doktorskiej, badane materiały jubilerskie, a więc stopy złota, srebra i tytanu, zostały dobrane przez Doktoranta właściwie, zgodnie z trendami występującymi na rynku jubilerskim. Doktorant przedstawił cel główny i pomocnicze cele naukowe oraz zakres pracy jasno i przejrzyście, stosownie do możliwości badawczych i dostępnych procesów technologicznych. Jako cel poznawczy w pracy Doktorant wyznaczył sobie poznanie i analizę efektów polerowania elektrochemicznego wybranych materiałów jubilerskich. Doktorant wskazał w części rozpoznawczej rozprawy na zagadnienia dyskusyjne lub ich brak w rozważanym temacie. Koncepcję rozprawy oraz cele badawcze w niej nakreślone mgra inż. Adama Sudzika oceniam bardzo wysoko, zarówno w zakresie poznawczym jak i możliwości praktycznego zastosowania wyników badań na szeroką skalę w przemyśle jubilerskim. Należy stwierdzić,

2 2 że rozprawa doktorska została napisana przez Doktoranta jubilera, o dużym doświadczeniu w branży, bazującego na własnych doświadczeniach zawodowych, które już zostały wykorzystane w produkcji wyrobów jubilerskich. 2. Układ pracy, ocena ogólna rozprawy Rozprawa doktorska mgr inż. Adama Sudzika ma charakter pracy eksperymentalnej, stanowiącej dobre połączenie koncepcji naukowych zweryfikowanych poprzez badania eksperymentalne i ich analizę. Układ rozprawy, podzielony na część teoretyczną i eksperymentalną, jest całkowicie poprawny dla tego rodzaju prac. Rozprawę doktorską Autor podzielił na 10 zasadniczych rozdziałów wraz z wykazem literatury, przy czym zawiera ona jeszcze wstęp i streszczenie w języku polskim i angielskim. Praca składa się z dwóch części, tj.: części teoretycznej, nieco zbyt rozbudowanej, liczącej 63 strony oraz części badawczej. Na usprawiedliwienie Doktoranta należy zaznaczyć, że tego rodzaju prac z analizowaną tematyką badawczą jest niewiele, a dostęp do nich jest utrudniony, natomiast tematyka pracy jest bardzo aktualna. Objętość rozprawy wynosi 136 stron tekstu wraz z 85 rysunkami i 17 tabelami. Na początku rozprawy Autor zamieścił wykaz ważniejszych oznaczeń, które występują w pracy wraz z podaniem jednostek. Zestawienie literatury wraz z normami i stronami internetowymi jest dobrane starannie w porządku alfabetycznym. Zawiera ono w sumie 151 pozycji, stanowiących podstawową literaturę z obszaru rozważanych zagadnień, zarówno starszą literaturę klasyczną jak i aktualną. Dwie pozycje z obszaru internetowego powinny mieć również przedstawione daty pobrania ze stron www. Na podstawie przedstawionej literatury warto podkreślić, że Doktorant jest współautorem 17 publikacji, przedstawianych najczęściej na tradycyjnych Konferencjach Naukowych Obróbki Ściernej i Erozyjnej, ale również publikowanych w renomowanym czasopiśmie Mechanik oraz Archives of Civil and Mechanical Engineering, znajdującym się na liście filadelfijskiej. Liczba publikacji dobrze świadczy o aktywności publikacyjnej Doktoranta, który od lat pracuje w przemyśle i prowadzi swoją firmę. W rozprawie doktorskiej kolejność przedstawienia poszczególnych rozdziałów i zagadnień, poza niewielkimi wyjątkami, jest prawidłowa. Rozdział 1, najbardziej obszerny liczący 63 strony, przedstawia najważniejsze zagadnienia związane z tematem rozprawy doktorskiej. Doktorant przedstawia i charakteryzuje wybrane materiały do polerowania elektrochemicznego, a więc stopy na

3 3 osnowie złota, srebra i tytanu na tle pozostałych materiałów jubilerskich. Warto tu podkreślić przytoczony ciekawy rys historyczny, związany z rozwojem jubilerstwa. W powszechnie stosowanym polerowaniu mechanicznym, opisanym przez Doktoranta, występuje wiele zjawisk fizykochemicznych, mających wpływ na jakość polerowanego wyrobu, narzędzia i środowisko. Zjawiska te zostały przedstawione schematycznie na rys. 1.11, stanowiącym opracowanie własne Autora, zamieszczone w publikacji [133]. Przedstawione są metody i narzędzia stosowane do polerowania mechanicznego. Następnie Doktorant opisuje mechanizmy, występujące w polerowaniu elektrochemicznym, mające wpływ właściwości warstwy wierzchniej anody, stanowiącej wyrób polerowany elektrochemicznie. Jak zauważa Autor rozprawy, mechanizmy te nie są jeszcze dokładnie poznane, a w tłumaczeniu zjawisk zachodzących w warstwie wierzchniej występuje kilka teorii. Ważnym elementem w polerowaniu elektrochemicznym jest dobór elektrolitu i parametrów mających wpływ na efekty polerowania, które szczegółowo przedstawia Doktorant. Również ważne są dodatkowe czynniki wpływające na wspomaganie procesu polerowania elektrochemicznego, w tym mieszanie elektrolitu i metoda hybrydowa stanowiąca połączenie polerowania elektrochemicznego z polerowaniem mechanicznym. Doktorant przedstawia zjawiska występujące w polerowaniu elektrochemicznym, których efekty będą przedmiotem badań eksperymentalnych, a więc chropowatość powierzchni, zmiany właściwości warstwy wierzchniej, które prowadzą do końcowego efektu polerowanego wyrobu, jakim jest połysk. Osiągnięciem Doktoranta jest przedstawienie zjawisk i efektów polerowania elektrochemicznego na autorskim schemacie (rys. 1.19). Autor opisuje możliwe metody polerowania elektrochemicznego, a także wpływ warunków prądowych, mających olbrzymi wpływ na efekty polerowania elektrochemicznego. Na końcu tego rozdziału pojawia się podsumowanie, w którym Autor przedstawia wnioski z analizy dostępnej literatury i formułuje wnioski dotyczące braków informacji na temat słabo poznanego wpływu prądu przemiennego i impulsowego na efekty polerowania elektrochemicznego, stosowane elektrolity cyjankowe, stanowiące duże niebezpieczeństwo dla człowieka i środowiska naturalnego oraz na szczególny brak informacji dotyczących elektrochemicznego polerowania stopów srebra, które jest zaliczane do najtrudniejszych w polerowaniu materiałów szlachetnych, trudniejsze aniżeli polerowanie stopów złota. Sformułowanie celu i zakresu pracy, Doktorant poprzedza jeszcze genezą pracy. Należy tu stwierdzić, że technologie stosowane w polerowaniu elektrochemicznym są takimi, w których nie należy spodziewać się wielu innowacji.

4 4 Doktorant formułuje poprawnie główny cel pracy, którym jest poznanie i analiza efektów polerowania elektrochemicznego, które stanowią przecież efekty zjawisk fizykochemicznych, o których wcześniej Doktorant wspominał. W pięciu celach pomocniczych na uwagę zasługują następujące: - opracowanie bezpiecznych elektrolitów bezcyjankowych, - ocena wspomagania polerowania elektrochemicznego ultradźwiękami, - ocena wad i niedomagań występujących w procesie polerowania elektrochemicznego wybranych materiałów jubilerskich. Autor przedstawia zakres pracy, jednakże lepiej należałoby to pokazać w układzie blokowym. W rozdziale 4 Doktorant opisuje jeszcze raz warstwę wierzchnią wyrobu, zarówno po polerowaniu mechanicznym jak i polerowaniu elektrochemicznym. Podaje definicję warstwy wierzchniej wg PN-M :1987, dedykowanej wyrobom jubilerskim. Wydaje się jednak, że tego rodzaju informacje powinny się znaleźć w części teoretycznej, np. w podrozdz , gdzie wcześniej Doktorant już prowadził rozważania na ten temat. W podrozdziale 4.3, dotyczącym warstwy wierzchniej wyrobów jubilerskich, Doktorant pokazuje i opisuje już własne eksperymenty wstępne, przeprowadzone na wyrobie (cukiernicy) ze stopu srebra (0,925 Ag). Autor pokayuje obrazy mikroskopowe warstwy powierzchniowej próbek ze stopów złota i srebra po obróbce cieplnej i trawieniu chemicznym. Ważnym osiągnięciem Autora było opracowanie i wykonanie połyskomierza własnej konstrukcji, przeznaczonego do badanych materiałów jubilerskich. Taka potrzeba wynikała z braku właściwych, dostępnych na rynku połyskomierzy, przeznaczonych zwykle do oceny połysku innych materiałów, głównie powłok lakierniczych. W rozdziale 5 Doktorant przedstawia stanowisko laboratoryjne do polerowania elektrochemicznego, jak również opracowane we własnym zakresie składy chemiczne elektrolitów bezcyjankowych. Podane receptury (8 elektrolitów) stanowią finalne osiągnięcie Doktoranta, ich opracowanie wymagało przeprowadzenia wielu żmudnych eksperymentów. Rozdział 6 stanowi rozpoczęcie części pomiarowej w eksperymentach, stanowiącej pomiary elektrochemiczne. Doktorant przeprowadził w tym obszarze pomiary potencjostatyczne i impedancyjne. Badania elektrochemiczne, zarówno metodą potencjostatyczną jak i spektroskopii impedancyjnej zostały przeprowadzone prawidłowo, za pomocą wysokiej klasy aparatury kontrolno-pomiarowej, a także prawidłowo zinterpretowane. Pomiary impedancyjne wykazały na powierzchni badanych próbek ze złota i srebra zostały zaadsorbowane produkty przejściowe i wydzielanie gazu.

5 5 Rozdział 7 obejmuje zasadnicze badania procesu polerowania elektrochemicznego. Doktorant przygotował próbki o odpowiednim kształcie i wymiarach, ze stopów srebra (próba 0,925), złota (próba 0,585) i tytanu, gat. Ti6Al4V. Na podstawie efektów polerowania elektrochemicznego, przy użyciu opracowanych elektrolitów, przedstawił wyniki chropowatości powierzchni próbek, w postaci parametru Ra i pomiary połysku w %. Próby polerowania przeprowadzał przy wspomaganiu ultradźwiękami. Umożliwiło to prawie 2- krotny wzrost natężenia prądu i tym samym skrócenie czasu elekropolerowania. Jednakże Doktorant słusznie zrezygnował z takiego wspomagania, z powodu przede wszystkim pogorszenia chropowatości powierzchni polerowanych próbek. Natomiast dobre efekty dało zastosowanie prądu impulsowego, w przeciwieństwie do prądu stałego, szczególnie dla próbek złotych. Podobne efekty Doktorant uzyskał przy polerowaniu próbek ze stopu tytanu, tu również ultradźwięki nie wpłynęły pozytywnie na efekty powierzchniowe próbek. Doktorant opracował za pomocą 2 programów Statistica oraz OryginLab funkcje regresji wraz z wyznaczeniem współczynnika korelacji przedstawił zależności parametrów polerowania (czas, temperatura elektrolitu) na chropowatość powierzchni i jej połysk. Rozdział 7 zakończył przedstawieniem efektów polerowania elektrochemicznego na wybranych siedmiu wyrobach, reprezentujących badane materiały jubilerskie. W ostatnim rozdziale 8, poświęconym badaniom, Doktorant przeprowadził pomiary makroskopowe naprężeń własnych i rozmiaru krystalitów w warstwie wierzchniej badanych próbek metodą dyfrakcji rentgenowskiej. Dzięki współpracy badawczej z prof. S. Skrzypkiem z AGH w Krakowie udało się określić rodzaj i wielkość naprężeń własnych a także wpływ parametrów elektropolerowania na ich wielkość. Doktorant zaobserwował podczas badań, ciekawe ale niekorzystne zjawisko pękania próbek z badanego stopu złota po niewielkim zgniocie, występującym podczas poprzedzającej obróbki plastycznej. Jednakże pęknięcia te były wyzwalane w próbkach, dla których nie przeprowadzono zabiegu wyżarzania odprężającego. Rozdział 9 stanowi podsumowanie pracy i wyciągnięcie wniosków poznawczych i utylitarnych a także sformułowanie dalszych celów badawczych. Rozprawa kończy się zestawieniem cytowanej literatury, uporządkowanej alfabetycznie. Doktorant osiągnął zamierzone, zgodnie z postawionym celami badawczymi, zadowalające wyniki badań, oparte na bardzo dobrym przygotowaniu teoretycznym oraz praktycznym wykorzystaniu teorii w trudnych, badawczych technikach pomiarowych. Do szczególnych osiągnięć Doktoranta w ocenianej rozprawie doktorskiej zaliczam:

6 6 - wytypowanie do badań i ich przeprowadzenie na reprezentacyjnej grupie najważniejszych materiałów stosowanych w jubilerstwie, zgodnie z trendami na rynku jubilerskim, - umiejętność i zdolność przygotowania stanowisk laboratoryjnych, ze szczególnym podkreśleniem budowy połyskomierza wg własnego pomysłu, - opracowanie własnych elektrolitów do polerowania elektrochemicznego, stanowiących opracowanie autorskie, ekologicznych dla środowiska naturalnego, szkoda że nie opatentowane, - umiejętność połączenia dużej wiedzy z jej praktycznym wykorzystaniem w eksperymentach ale co jest szczególnie ważne wdrożeniem jej do praktyki jubilerskiej, - zwrócenie uwagi na właściwości warstwy wierzchniej elektropolerowanych materiałów, przy uwzględnieniu odziaływania zjawisk fizykochemicznych jak również uwzględniania wytycznych występujących w normach obowiązujących dla procesów polerowania elektrochemicznego, - odwaga we wprowadzaniu nowych możliwości wspomagania polerowania elektrochemicznego, tj. oddziaływania ultradźwięków, nawet jeżeli tymczasowo nie daje to w pełni oczekiwanych efektów. Doktorant udowodnił, poprzez liczne badania eksperymentalne i umiejętność formułowania właściwych wniosków, że doskonale opanował bogaty warsztat technik doświadczalnych, dotyczących opanowania niełatwej technologii polerowania elektrochemicznego wybranych materiałów jubilerskich. 3. Uwagi ogólne i szczegółowe dotyczące rozprawy W rozprawie doktorskiej mgr inż. Adama Sudzika pojawiło się wiele ciekawych wyników badawczych, z puntu widzenia naukowego i praktycznego. Chciałbym również zwrócić uwagę na niektóre zagadnienia, najczęściej o charakterze dyskusyjnym, a także na drobne uchybienia i usterki zauważone w rozprawie. 1. Doktorant stosuje nieprawidłową terminologię, przykładowo związki mocznikowe, prawidłowo związki na bazie mocznika. Podając parametr Ra, dotyczący chropowatości powierzchni Doktorant ani razu, przynajmniej na początku rozprawy, nie przytoczył jego pełnej nazwy. 2. Doktorant podaje w części teoretycznej rozprawy (s. 46), że występuje roztwarzanie pojemnika, właściwie kielicha, zanurzonego w elektrolicie wraz z polerowanymi przedmiotami, co znacznie zmniejsza jego trwałość. Jednakże bębny lub kielichy

7 7 wykonywane są z tworzyw sztucznych lub ceramiki wbudowanym elementem, umożliwiającym kontakt prądowy. W takim przypadku nie dochodzi do szybkiego zniszczenia omawianych bębnów (kielichów). 3. W rozważaniach nt. oddziaływania związków powierzchniowo czynnych (s ) Autor nie wskazuje na usuwanie tlenu, co jest ważnym wspomaganiem procesu polerowania elektrochemicznego przez tego rodzaju środki, jednak najważniejszym aspektem stosowania tych środków jest usuwanie wodoru. 4. Doktorant pisząc o polerowaniu elektrochemicznym złota (s. 58), podaje że w kąpielach opartych na cyjankach, o odczynie zasadowym, wydzielają się podczas pracy trujące opary kwasu pruskiego. W przypadku odczynu zasadowego kąpieli nie ma możliwości wydzielania kwasu pruskiego, kłóci się to z podstawowymi prawami dysocjacji i hydrolizy. 5. Autor wskazuje na niebezpieczeństwo wydzielania wodoru w procesie elektrolitycznego roztwarzania i jego wydzielanie oraz dyfuzję do warstwy wierzchniej tytanu. Jednakże, przy intensywnym mieszaniu elektrolitu, wspomaganiu środkami powierzchniowo czynnymi i oddziaływaniu ultradźwiękowym, odległości między anodą, a katodą i wysokiej temperaturze jest mało prawdopodobne, aby wodór dostał się do roztwarzanej anody stanowiącej elektropolerowany tytan. 6. W podrozdziale 4.3, dotyczącym warstwy wierzchniej wyrobów jubilerskich Doktorant opisuje oddziaływanie wysokiej temperatury, w zakresie ºC, podczas procesu lutowania twardego, w zależności od rodzaju użytego lutu twardego. Wskazał również na używanie jako topnika najczęściej czteroboranu sodowego (boraksu). Należy tu jednak zaznaczyć, że temperatura topnienia boraksu wynosi 741 ºC i używanie lutów twardych poniżej temperatury topnienia tego związku, stosowanego jako topnika, przeczy zasadom poprawnego procesu lutowania. Lut powinien wykazywać temperaturę topnienia przynajmniej o ºC większą od temperatury rozkładu topnika, który przygotowuje powierzchnię lutowanego wyrobu pod zwilżanie, rozpływanie i wnikanie kapilarne lutu w szczelinie. Jednakże, mimo tego zakłócenia, połączenia lutowane powstają. Należy tu zaznaczyć, że topniki na bazie związków boru, takich jak boraks i kwas borowy, z uwagi na podrażnienia oczu i układu oddechowego człowieka oraz niekorzystny wpływ na rozrodczość mogą być stosowane przejściowo tylko do końca października 2018 roku, zgodnie z wytycznym i rozporządzeniami Unii Europejskiej. Uwaga ta jednakże nie dotyczy bezpośrednio eksperymentów Doktoranta, przedstawianych w rozprawie.

8 8 7. Impedancji nie mierzy się, tak jak to wynika z rys. 6.6 (s. 90), lecz wyznacza na podstawie szeregu innych pomiarów i po specjalistycznej obróbce komputerowej. Stąd wyrażenie miernik impedancji nie jest terminem najwłaściwszym. 8. Doktorant stosuje w swoich eksperymentach wspomaganie ultradźwiękowe procesu polerowania elektrochemicznego badanych próbek (np. s. 102), jednak nie podaje żadnych parametrów tego procesu. Doktorant podaje np. w opisie rysunków 4.9, 4.10 czy 4.11 powierzchnie srebra lub złota odpowiedniej próby, właściwie należałoby opisywać to wskazując na powierzchnie elementów lub próbek badanych materiałów. Przedstawia badane materiały na bazie srebra, złota i tytanu, poprawnie powinno być na osnowie srebra, złota i tytanu. Autor rozprawy często formułuje myśli, stosując formę czasownikową w liczbie mnogiej a nie jak powszechnie przyjęto w formie bezosobowej, tak jak to się pojawia w przeważającej objętości ocenianej rozprawy. Pojawiają się więc wyrażenia: otrzymujemy (s. 20), mamy (s. 21), otrzymamy, tracimy (s. 27), możemy (s. 52), uzyskujemy (s. 127), itp. Doktorant podaje podziałki na rysunkach , ale są one mało widoczne na kolorowym tle. W pracy znalazły się ponadto usterki redakcyjne i inne nieścisłości, takie jak: s. 8, jest o dodatnim potencjale w szeregu napięciowym, powinno być: o dodatnim potencjale w normalnym szeregu napięciowym, s. 8 jest miedź, która jest najczęściej używanym w złotnictwie metalem nieszlachetnym. Źle to koresponduje ze stwierdzeniem w pierwszym zdaniu na tej stronie, że metale szlachetne to metale o dodatniej wartości potencjału w szeregu napięciowym. A przecież miedź ma również dodatnią wartość potencjału i wg tego stwierdzenia nie jest metalem nieszlachetnym, s. 10 jest w cyjankach, powinno być: w natlenionych cyjankach, s. 20 podana twardość tytanu 716 HBW jest zbyt duża, powinno być 73 HBW, s. 46, jest: polerowane masowo w bębnach lub pojemnikach galwanicznych, powinno być: polerowane masowo w bębnach lub kielichach galwanicznych, s. 51 jest: silnych kwasów i zasad, powinno być: silnych kwasów i silnych zasad, s. 52 pomyłka we wzorze azotanu sodowego, jest NaNo 3, powinno być: NaNO 3, s. 76 jest podane w podpisie rys powiększenie 400x, właściwie należałoby, podobnie jak na innych rysunkach umieścić odpowiednią podziałkę, zabezpieczając się przed zmianami wymiarów, podczas reprodukcji rysunku,

9 9 s. 100 tytuł w rozdz. 7 jest: Badania polerowania elektrochemicznego, powinien być uzupełniony: Badania procesu polerowania elektrochemicznego, s. 130 jest brak kontynuacji zdania w pierwszym wniosku do dalszych badań, należy to uzupełnić, s. 133 w literaturze rosyjskiej [77], [81] nie użyto właściwej transkrypcji. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że są to drobne i niezbyt liczne usterki. Rozprawa napisana jest starannie, zwraca uwagę również szata graficzna pracy z przedstawieniem autorskiego wkładu Doktoranta w rozprawie. Mimo przedstawionych uwag, w znacznej mierze o charakterze dyskusyjnym, chciałbym podkreślić nowatorski charakter pracy a zauważone usterki w żadnym przypadku nie wpłynęły na zrealizowane eksperymenty badawcze i nie umniejszają wartości merytorycznych i poznawczych recenzowanej rozprawy doktorskiej mgra inż. Adama Sudzika. Miałem możliwość prowadzenia dyskusji z Doktorantem odnośnie zagadnień naukowo-badawczych przedstawionych w rozprawie doktorskiej i stwierdzam, że dysponuje on szeroką wiedzą teoretyczną, popartą wieloletnią praktyką w omawianym temacie, co sprawia że jest pasjonatem w trudnej technologii elektropolerowania materiałów jubilerskich. 4. Wniosek końcowy Po zapoznaniu się z rozprawą i ocenie recenzowanej rozprawy doktorskiej stwierdzam, że mgr inż. Adam Sudzik wykazał się dużymi umiejętnościami samodzielnego rozwiązywania niełatwych problemów badawczych. W części poprzedzającej badania eksperymentalne, przedstawił kompleksową wiedzę w zakresie polerowania wyrobów jubilerskich różnymi metodami, wykonanych z najbardziej reprezentatywnych materiałów stosowanych w jubilerstwie. Zwrócił uwagę na zjawiska fizykochemiczne, występujące podczas polerowania elektrochemicznego i zajął się badaniem efektów tych zjawisk. Aby to przeprowadzić, musiał opracować nowe bezcyjankowe elektrolity, zbudować stanowiska badawcze, również o innowacyjnym charakterze. Uważam, że niniejsza rozprawa doktorska stanowi oryginalny i ważny wkład w rozwój inżynierii powierzchni uzyskiwanych po polerowaniu elektrochemicznym wybranych materiałów jubilerskich na osnowie złota, srebra i tytanu. Doktorant zrealizował postawione cele badawcze na podstawie szeregu badań o charakterze interdyscyplinarnym. Uzyskane wyniki badań potrafił wykorzystać w praktyce jubilerskiej, pokazując i opisując walory estetyczne polerowanych przez siebie wyrobów jubilerskich. Tematyka ocenianej rozprawy mieści się w obszarze dyscypliny budowa

10 10 i eksploatacja maszyn, a osiągnięte wyniki są zadowalające, o dużym znaczeniu naukowym i praktycznym. Stwierdzam, że rozprawa doktorska mgr inż. Adama Sudzika pt.: Polerowanie elektrochemiczne wybranych materiałów stosowanych w jubilerstwie spełnia wymagania Ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. nr 65, poz. 595 z późniejszymi zmianami) i stawiam wniosek o dopuszczenie jej do publicznej obrony.