terraza Profil tarasowy

Transkrypt

1 Profil tarasowy INSTRUKCJA UKŁADANIA 2010 Data wydania 03/2010 Utrata gwarancji w wypadku nieprzestrzegania wskazówek

2 Zestawienie produktów / Akcesoria Profile Profil tarasowy (długości 4000, 5000 i 6000 mm) Przycięty we własnym zakresie przez klienta na odpowiednią szerokość profil krańcowy i początkowy Konstrukcja nośna Rozpora nośna (długość 4000 mm) Akcesoria (do konstrukcji nośnej) Obejma do krawędziowych rozpór nośnych z blachy stalowej ocynkowanej Elementy maskujące ( do krawędzi przyciętych profili) Podkładka gumowa Osłona maskująca Listwa maskująca długość 2000 mm 168, ,5 5 Inne akcesoria (do maskowania szczelin) Kątownik maskujący, długość 2000 mm Aluminiowy profil łącznikowy, długość 4000 mm 24 Aluminiowy profil maskujący, 2 - częściowy, długość 4000 mm , ,3 55 Wkręty A2 (do rozpór nośnych) Wkręt z łbem półkolistym 4,0 x 40 Wkręt z łbem wpuszczanym 4,0 x 60 Wkręty A2 (do aluminiowego profilu maskującego) Wkręt do blachy z łbem wpuszczanym 4,2 x 60 Pozostały elementy mocujące (do listwy maskującej) Wkręt uniwersalny H 6 x 45, A2 Tulejka dystansowa K7 Zaślepka do wkrętu uniwersalnego H 6 x 45 Sposoby układania Układanie ze szczeliną o szerokości ok. 5 mm = szerokość +0 krycia ok mm Układanie ze szczeliną o szerokości ok. 10 mm = szerokość +0 krycia ok mm Maks. szerokość układania do 6 m!!! Wymagany sposób układania przy szerokości układania ponad 6 m!!! 2

3 1. Ogólne wskazówki 1.1 Zakres obowiązywania / Pytania Wytyczne zawarte w niniejszej instrukcji układania dotyczą standardowego układania profili. Ze względu na nieograniczoną ilość wariantów obrysu oraz rozmiarów tarasu nie jest możliwe uwzględnienie wszystkich wersji w niniejszej instrukcji układania. W przypadku specyficznych obrysów lub odmiennych konstrukcji z przyjemnością przygotujemy dla Państwa szczegółowe wskazówki dotyczące układania profili. Również przy większych projektach o powierzchni przekraczającej na szerokości i długości wymiar 6 m (patrz także strona 9, punkt 7.3) prosimy skontaktować się z naszym działem zarządzania produktem i usług na obiektach (Produktmanagement+Objektservice), wysyłając wiadomość na poniższy adres poczty elektronicznej: objektservice@werzalit.de W związku z postępem technicznym niniejsza instrukcja układania może w każdej chwili zostać zmodyfikowana bez uprzedniego powiadomienia. Na naszej witrynie internetowej ( jest dostępna jej aktualna wersja. Należy przestrzegać niniejszych wskazówek, gdyż w przeciwnym razie skutkuje to utratą gwarancji. 1.2 Zastosowanie Jako pokrycie wierzchnie tarasów, ścieżek w ogrodzie, balkonów betonowych, wiat garażowych itp. W projektach, które wymagają certyfikatu urzędu nadzoru budowlanego, należy wykonać zwarte podłoże nośne o odpowiedniej statyce, na którym zostaną ułożone profile lub rozpory nośne. 1.3 Sposoby układania Profile można układać na wiele sposobów. Podczas układania można dowolnie łączyć ze sobą profile o dwóch różnych powierzchniach (delikatne lub szersze rowkowanie), w wielu różnych kolorach oraz stosować dwie szczeliny o różnych szerokościach (ok. 5 mm lub ok. 10 mm). Ponadto profile można układać w różnych kierunkach, np. po przekątnej. 1.4 Obróbka Profile, rozpory nośne, itp. można ciąć, frezować oraz wykonywać w nich otwory za pomocą wszystkich tradycyjnych narzędzi do obróbki drewna. Do montażu profili konieczny jest drewniany klocek. W związku z ryzykiem popękania profili podczas ich wyrównywania uderzeniami młotka nie należy wykonywać montażu w temperaturze poniżej 5 C. Rysy mogą stać się widoczne dopiero po pewnym czasie oddziaływania czynników atmosferycznych na podłogę tarasu. 1.5 Zmiana koloru Profile są barwione i z biegiem czasu płowieją w naturalny sposób, nie tracąc jednakże swej charakterystycznej kolorystyki. Ponieważ są to produkty wykonane na bazie drewna, z biegiem czasu należy się spodziewać naturalnych zmian kolorystycznych wskutek oddziaływania promieniowania UV oraz wilgoci. Przede wszystkim w pierwszych tygodniach i miesiącach używania (w zależności od pogody) w profile mogą wypłowieć w naturalny sposób, co nie stanowi wady. Nieznaczne różnice w zabarwieniu poszczególnych profili lub ich partii są zjawiskiem naturalnym i podkreślają naturalny charakter drewna. Można je jednak wyrównać poprzez spatynowanie profili (naturalny proces szarzenia górnej warstwy drewna przy powierzchni profilu). Na przejściach między zadaszonymi częściami tarasu lub częściami wystawionymi na działanie czynników atmosferycznych mogą powstać tzw. plamy wodne. Za powstanie tego efektu odpowiada lignina, będąca naturalnym składnikiem drewna, która może zostać wypłukana wskutek oddziaływania kropel deszczu. Te plamy wodne można z reguły usunąć za pomocą domowych narzędzi do czyszczenia oraz dużej ilości wody. Efekt ten jest mniejszy w miejscach tarasu, które są bardziej wystawione na oddziaływanie promieni słonecznych lub których cała powierzchnia jest wystawiona na działanie deszczu. Plamy wodne nie mają negatywnego wpływu na jakość profili i również nie stanowią wady. 1.6 Czyszczenie i pielęgnacja Profile nie wymagają żadnej specjalnej pielęgnacji. Aczkolwiek większe zabrudzenia należy usuwać jak najszybciej. W tym celu profile należy wyczyścić wzdłużnie przy użyciu wody, szczotki oraz dostępnych w handlu środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym. Przy uporczywych zabrudzeniach można zastosować wysokociśnieniowe urządzenia czyszczące (ciśnienie maks. 80 bar, przy zachowaniu 20 cm odstępu od powierzchni profilu, bez frezy do usuwania zabrudzeń). Plamy oleju, tłuszczu, musztardy itp. można skutecznie usuwać za pomocą następujących produktów: l Specjalny spray do usuwania plam marki Sil l Środek do czyszczenia zabrudzeń z tłuszczów Meister Proper Express l Uniwersalna soda do czyszczenia marki Frosch Zastosowanie szczotki pozwala na uzyskanie lepszych efektów. Po wyczyszczeniu profile należy przepłukać dużą ilością wody. 1.7 Utylizacja Resztki produktu można usuwać jako normalne odpady domowe lub przemysłowe. Większe ilości należy utylizować w firmach zajmujących się wywozem ponadgabarytowych odpadów lub specjalne punkty zbiórki selektywnej. 2. Właściwości i przygotowanie podłoża Należy przygotować utwardzone podłoże o odpowiedniej nośności z tłucznia, grysu lub analogicznego materiału. Należy zapewnić spadek podłoża wynoszący 1,5-2% w kierunku układanych profili oraz odpowiednie odwodnienie, mające na celu zapobieżenie gromadzeniu się wody; ewentualnie może być konieczne wykonanie drenażu. * patrz rys Podłoże naturalne (gleba) Jeśli podłoże nie jest wystarczająco utwardzone, należy najpierw usunąć odpowiednią warstwę gleby. Następnie powstałe koryto należy wypełnić tłuczniem (lub podobnym materiałem); na tę warstwę należy nanieść warstwę grysu o grubości ok. 5 cm i wyrównać ją, zachowując odpowiedni spadek. Po czym należy ułożyć płyty betonowe jako podstawę rozpór nośnych. * patrz rys. 3 i Podłoże betonowe (wylewane płyty betonowe) Przy układaniu profili na równym oraz twardym podłożu betonowym rozpory nośne należy rozłożyć na płycie betonowej wraz z podkładkami o wymiarach 100 x 100 x 5 mm, aby zapewnić swobodny odpływ wody spod profili. * patrz rys. 4 i Tarasy dachowe lub betonowe balkony z uszczelnioną powierzchnią (papa bitumiczna itp.) W celu rozłożenia obciążenia należy ułożyć płyty betonowe, które służą również jako podkładki pod rozpory nośne. * patrz rys. 3 i 5 W celu ochrony warstwy uszczelniającej przed uszkodzeniami mechanicznymi należy zastosować podkładki gumowe o wymiarach 100 x 100 x 5 mm lub skrawki ochronnej maty budowlanej bądź też analogicznego produktu. Nie ma konieczności rozkładania ochronnej maty budowlanej na całej powierzchni. Jeśli wykonanie konstrukcji spełniającej powyższe wymagania nie jest możliwe, profili stosować nie można. W takiej sytuacji zalecamy zastosowanie naszych kaset jako rozwiązania alternatywnego. * patrz odrębna Instrukcja układania kasety 3. Wentylacja Należy zapewnić dobrą wentylację całej konstrukcji zabudowy tarasu. W celu zapewnienia swobodnej cyrkulacji powietrza nie wolno zlikwidować pustki powietrznej między oraz pod konstrukcją nośną. W przypadku tarasów znajdujących się na poziomie gruntu należy koniecznie zastosować opaskę wykonaną z kamieni lub podobne rozwiązanie w celu odgrodzenia tarasu od trawnika lub gruntu. Należy unikać bezpośredniego łączenia powierzchni tarasu z trawnikiem lub gruntem. W celu zapewnienia odpowiedniej wentylacji z każdej strony należy zapewnić szczelinę wentylacyjną o szerokości 20 mm (alternatywnie można wykonać połączenie profili ze ścianą za pomocą profilu łącznikowego i kątownika maskującego). * patrz rys. 1 * patrz strona 11, Miejsce połączenia ze ścianą Rys. 1 Szczelina wentylacyjna 20 mm 1 Profil 2 Rozpora nośna 3 Betonowa płyta podkładowa 4 Warstwa grysu 5 Rura drenażu, Ø 10 cm 6 Utwardzone podłoże 7 Płyty osłony grządek 8 Gleba / Trawa 3

4 4. Montaż konstrukcji nośnej Rozpory nośne wymagają podparcia punktowego (np. na płytach betonowych, podkładkach gumowych itp. - patrz punkt 2 Właściwości podłoża ). Nie wolno rozkładać rozpór nośnych bezpośrednio na gruncie, warstwie grysu lub betonie. W miejscach łączenia rozpór należy zachować przerwę wynoszącą minimum 20 mm i poprzesuwać je względem siebie. W miejscach połączenia konstrukcji nośnej ze stałymi elementami ograniczającymi należy również zostawić szczelinę wynoszącą przynajmniej 20 mm. 4.1 Montaż pływający Aby zapewnić swobodne wydłużanie powierzchni, należy zastosować pływającą konstrukcję nośną (nie związaną z powierzchnią podłoża). Wyjątek Jedynie krawędziowe rozpory nośne należy umocować w podłożu w płaszczyźnie pionowej za pomocą obejm, pamiętając przy tym o zapewnieniu swobody ruchów w poziomie. * patrz poniżej - Mocowanie krawędziowych rozpór nośnych 4.2 Odprowadzanie wody z powierzchni Należy pamiętać o zachowaniu spadku posadzki wykonanej z profili, wynoszącego 1,5-2% (1,5-2 cm/mb) w kierunku od budynku na zewnątrz bądź w kierunku wzdłużnym profili. * patrz rys. 2 Jeśli na powierzchni tarasu nie można zachować spadku, nie należy stosować profili. W takiej sytuacji zalecamy zastosowanie naszych kaset jako rozwiązania alternatywnego. * patrz Instrukcja układania kasety Rys. 2 1,5-2% 4.3 Odstępy przy rozkładaniu rozpór nośnych Wymiar X między rozporami nośnymi odpowiada odstępowi między punktami montażu profili i wynosi: l maks. 600 mm (odległość między osiami rozpór) Rys. 3 Ułożenie rozpór nośnych na płytach betonowych Wymiar Y między podkładkami (punktami podparcia) wynosi: l maks. 400 mm przy rozporach nośnych ułożonych na płasko l maks. 500 mm przy rozporach nośnych ułożonych na sztorc * patrz rys. 3 i 4 Przy dużych obciążeniach, np. w wiatach garażowych, wymiar X między rozporami nośnymi i Y między punktami podparcia należy zmniejszyć o połowę. Przy układaniu profili po skosie wymiar X między rozporami nośnymi należy zmniejszyć odpowiednio do kąta ułożenia. Przykład: l przy kącie ułożenia 60 - X = 520 mm l przy kącie ułożenia 45 - X = 420 mm Rys. 4 Ułożenie rozpór nośnych na posadzce betonowej z podkładkami gumowymi 5. Mocowanie krawędziowych rozpór nośnych Ważna uwaga! Przy znacznie zróżnicowanym wpływie czynników zewnętrznych (np. profil wilgotny na dole, a suchy na górze, znaczne wahania temperatury w krótkim czasie) może dojść do wybrzuszenia profili po stronie czołowej. Dlatego wszystkie krawędziowe rozpory nośne należy przymocować do podłoża za pomocą obejm. Jako krawędziowe rozpory nośne określane są rozpory umieszczone najbardziej na zewnątrz z każdej strony czołowej profilu na każdej powierzchni (także na poszczególnych powierzchniach składowych). Wyjątek stanowią połączenia profili na skos w takiej sytuacji należy umocować poszczególne końce rozpór nośnych (patrz strona 9, rys. 20a i 20b). Rodzaj mocowania zależy od wykonanej konstrukcji (patrz strona 5). Obejmy należy ułożyć w taki sposób, aby po montażu profili krawędziowe rozpory nośne można było swobodnie przesuwać w poziomie. * Patrz szczegóły na rys. 5 i 6 W sytuacji, gdy nie jest możliwe zamocowanie krawędziowych rozpór nośnych w sposób przedstawiony na rys. 5 i 6, profili nie wolno stosować. W takiej sytuacji zalecamy zastosowanie naszych kaset jako rozwiązania alternatywnego. * patrz odrębna Instrukcja układania kasety 4

5 a) Na gruncie i tarasach dachowych: podkładki z płyt betonowych Krawędziowe rozpory nośne należy przymocować w każdym punkcie podparcia (płyty betonowe 500 x 500 x 40 mm ułożone w odległości maks. 400 mm) za pomocą obejm i zapewnionych we własnym zakresie przez klienta kołków rozporowych i wkrętów ze stali nierdzewnej. Ciężar własny płyt betonowych sprawia, iż profile, przymocowane do płyt za pomocą krawędziowych rozpór nośnych i obejm, nie będą się wybrzuszały od strony czołowej. * patrz rys. 5 Wszystkie środkowe rozpory nośne należy luźno ułożyć na płytach betonowych ( 200 x 200 x 40 mm). * patrz rys. 12 i 13 Rys. 5 = Podpora z płyty betonowej 200 x 400 mm maks. 600 mm 8 mm Krawędziowa rozpora nośna Rozszerzenie 500 x 500 x 40 mm Krawędziowa rozpora nośna b) Na posadzkach betonowych: podkładki gumowe Krawędziowe rozpory nośne należy umocować w każdym punkcie podparcia za pomocą zapewnionych we własnym zakresie przez klienta kołków rozporowych i wkrętów ze stali nierdzewnej. W zależności od wysokości konstrukcji z rozpór nośnych należy zastosować pod nimi podkładki gumowe. * patrz rys. 6 Rys. 6 8 mm maks. 600 mm Rozszerzenie Krawędziowa rozpora nośna 2 x Podkładki gumowe Krawędziowa rozpora nośna 5

6 6. Układanie profili Z reguły profile należy przykręcać do każdej rozpory nośnej. Należy przy tym pamiętać, aby profil dokładnie przylegał do rozpory nośnej. Profile należy z reguły podpierać przynajmniej w trzech punktach (na trzech rozporach nośnych). Końce profilu należy przykręcić do krawędziowych rozpór nośnych za pomocą dwóch wkrętów. * patrz rys. 12 i Początek układania Przykręć przycięty we własnym zakresie na wymiar profil początkowy za pomocą wkrętu z łbem półokrągłym 4,0 x 40 mm w przygotowanym wpuście bez jego rozwiercania (połączenie maskowane). Przykręć profil za pomocą wkrętu z łbem wpuszczanym 4,0 x 50 w otworze wpuszczonym w profil o średnicy Ø 4 mm tuż przy użebrowaniu profilu (połączenie widoczne). Pamiętaj przy tym o ułożeniu profilu w linii prostej. * patrz rys. 7 i 12 Uwaga! Przy wkręcaniu wkrętu w przygotowanym wpuście na wkręt nie należy go wkręcać zbyt głęboko, gdyż może to doprowadzić do pęknięcia wpustu. Zbyt mocne wkręcenie wkrętu zmniejsza także jego siłę mocującą i może być przyczyną uszkodzeń. Rys. 7 3 mm/m z każdej strony, lecz ze szczeliną wentylacyjną 20 mm Wkręt umieszczony przy użebrowaniu profilu 6.2 Kontynuacja układania Połącz profile na wtyk przy zachowaniu pożądanej szerokości szczeliny (5 mm przy szerokości układania do maks. 6 m lub 10 mm szerokości układania ponad 6 m). W tym celu koniecznie użyj młotka gumowego i podkładki drewnianej, zaczynając dosuwanie profilu uderzeniami od jego końca (wg tzw. zasady na zamek błyskawiczny ). * patrz rys. 8 i 13 Uwaga! Przed przykręceniem profilu należy go na chwilę podnieść, aby osadzić go prawidłowo w zatrzasku i nie wbić zbyt głęboko. * patrz rys. 13, nr 4 Rys. 8 klik 6.3 Zakończenie układania Przykręć przycięty we własnym zakresie na wymiar profil początkowy tuż przy użebrowaniu w widocznym miejscu połączenia w otworze wpuszczonym w profil o średnicy Ø 4 mm za pomocą wkrętów z łbem wpuszczanym 4,0 x 60 mm. * patrz rys. 9 i 14 Rys. 9 Wkręt przy użebrowaniu profilu maks Wystawanie profilu na zewnątrz Profil może wystawać z boku poza rozporę nośną na maks. 100 mm. * patrz rys. 10 Obejmy należy ułożyć w taki sposób, aby po montażu profili krawędziowe rozpory nośne można było swobodnie przesuwać w każdym kierunku! Rys. 10 maks Demontaż profili Przy ewentualnym demontażu profili weź drewniany klocek i przyłóż go pod kątem do krawędzi profilu. Analogicznie jak ma to miejsce przy montażu stopniowo uderzaj młotkiem gumowym w klocek. * patrz rys. 11 Rys. 11 6

7 Rys. 12 Początek układania Na każdym zakończeniu profilu należy zawsze zastosować 2 wkręty!! Rys. 13 Kontynuacja układania Na każdym zakończeniu profilu należy zawsze zastosować 2 wkręty!! Rys. 14 Zakończenie układania 7

8 7. Szczeliny dylatacyjne 7.1 Ogólne informacje Wskutek wahań temperatury i wilgotności profile rozszerzają się i kurczą w każdym kierunku. * patrz rys. 15 Rys. 15 Maksymalne wydłużenie profilu wynosi do 6 mm/mb na długości lub szerokości profilu. Należy wziąć to pod uwagę przy układaniu profili i zastosować w każdym kierunku szczeliny dylatacyjne o szerokości 3 mm/mb (także w miejscach połączenia poszczególnych powierzchni składowych tarasu patrz punkt 7.3). Przy nieprzestrzeganiu powyższego zalecenia może dojść do naprężeń, które spowodują wybrzuszenia lub uskoki na powierzchni posadzki. * patrz rys. 16 Jeśli obliczona rozdzielająca lub brzegowa szczelina dylatacyjna okazałaby się za szeroka, zalecamy zastosowanie dwuczęściowego aluminiowego profilu maskującego lub wykonanie połączenia ze ścianą za pomocą kątownika maskującego 60 x 45 x 5 mm i profilu łącznikowego. * patrz strona 10 i 11, Maskowanie krawędzi i szczelin 7.2 Powierzchnie o szerokości i długości mniejszej niż 6 m Rys Szczeliny dylatacyjne lub brzegowe przy stałych elementach ograniczających Na powierzchniach, których długość lub szerokość całkowita wynosi mniej niż 6 m, szerokość szczeliny dylatacyjnej przy wszystkich stałych elementach ograniczających (jak np. ściany, kanały, mury ogrodowe, opaski do grządek, balustrady, rynny itp.) wynosi 20 mm. * patrz rys. 16 W celu zamaskowania brzegowej szczeliny dylatacyjnej można zastosować profil łącznikowy i kątownik maskujący. Szerokość brzegowej szczeliny dylatacyjnej zwiększa się o szerokość profilu łącznikowego wynoszącą 38 mm. * patrz Miejsce połączenia ze ścianą, punkt 8.4 Rys mm maks. 6 m Rozpora nośna krawędziowa 20 mm Styk wzdłużny profili przy ułożeniu na zrąb Połączenia wzdłużne profili (połączenia na styk) W miejscach wzdłużnych połączeń profili o łącznej długości nie przekraczającej 6 m zastosowanie szczeliny dylatacyjnej nie jest konieczne (połączenie na styk). W takiej sytuacji profile należy układać na zrąb (z przesunięciem względem siebie o przynajmniej jedno pole). Należy jednak pamiętać o wykonaniu szczelin dylatacyjnych lub brzegowych przy wszystkich stałych elementach ograniczających. * patrz punkt Miejsce połączenia profili musi znajdować się na ułożonej na płasko rozporze nośnej, do której należy przykręcić oba zakończenia profili. Przy rozporach nośnych ułożonych na sztorc, w miejscu połączenia profili należy ułożyć tuż obok siebie dwie rozpory nośne i skręcić je ze sobą. * patrz rys.17 i 18 * patrz także str. 12, Przykład ułożenia profili 4 Rys. 18 Styk wzdłużny profili przy ułożeniu na zrąb 8

9 7.3 Powierzchnie o szerokości i długości większej niż 6 m Przy układaniu profili na powierzchniach, których długość i szerokość przekracza 6 m, prosimy o kontakt z naszym działem zarządzania produktem i usług na obiektach (Produktmanagement + Objektservice), wysyłając wiadomość na poniższy adres poczty elektronicznej: objektservice@werzalit.de Szczeliny dylatacyjne na zakończeniach wzdłużnych profili na powierzchniach składowych Tarasy o długości łącznej (mierzonej na długości profilu) przekraczającej 6 m należy podzielić na mniejsze powierzchnie składowe o długości maks. 4 m, rozgraniczone ciągłą szczeliną dylatacyjną. W miejscach połączeń do stałych elementów ograniczających należy wykonać dylatacyjne szczeliny brzegowe ( 20 mm). Przy wykonywaniu węższych szczelin dylatacyjnych należy zwiększyć ich ilość lub zastosować krótsze profile. Należy zaplanować przynajmniej 12 mm na odprowadzenie wody. Określenie szerokości rozdzielającej szczeliny dylatacyjnej a = (A + B) x 3,0 mm/mb + 12 mm na odprowadzenie wody b = (B + C) x 3,0 mm/mb + 12 mm na odprowadzenie wody itp. Rys mm A (maks. 4 m) a B (maks. 4 m) b c C D (maks. 4 m) (maks. 4 m) Krawędziowa rozpora nośna Do zamaskowania szczeliny dylatacyjnej można zastosować dwuczęściowy aluminiowy profil maskujący. W tym wypadku szerokość rozdzielającej szczeliny dylatacyjnej wynosi 55 mm. * patrz Maskowanie szczelin, punkt Szczeliny dylatacyjne na zakończeniach profili wszerz na powierzchniach składowych Tarasy o szerokości łącznej (szerokość krycia profili) przekraczającej 6 m należy podzielić na mniejsze powierzchnie składowe, rozgraniczone ciągłą szczeliną dylatacyjną (obliczenie wymiaru rozdzielających szczelin dylatacyjnych patrz punkt ) lub układać profile na wtyk przy zachowaniu szczeliny dylatacyjnej o szerokości 10 mm (w takim przypadku konieczne jest tylko wykonanie dylatacyjnych szczelin brzegowych o szerokości 20 mm przy każdym stałym elemencie ograniczającym). Do zamaskowania rozdzielającej szczeliny dylatacyjnej można zastosować dwuczęściowy aluminiowy profil maskujący. W tym wypadku szerokość szczeliny dylatacyjnej wynosi 55 mm. * patrz Maskowanie szczelin, punkt 8.3. Przy tarasach znajdujących się wokół budynku (obrys w kształcie litery L i U) należy również wykonać dylatacyjne szczeliny rozdzielające na narożniku budynku. * patrz także str. 12, Przykład ułożenia profili 2 * patrz rys Szczeliny dylatacyjne przy układaniu profili na skos Przy układaniu profili na skos szczelinę dylatacyjną o szerokości minimum 2,0 mm/mb należy wykonać także na złączu profili. Rozdzielające szczeliny dylatacyjne należy wykonać na zakończeniu profilu leżącym naprzeciw połączenia profili na skos. Należy zaplanować dodatkowo przynajmniej 12 mm na odprowadzenie wody. * patrz rys. 20 a Do obliczenia szerokości szczeliny dylatacyjnej w miejscu połączenia profili na skos (a) oraz dylatacyjnej szczeliny rozdzielającej (b) służą poniższe wzory: a = (A + B) x 2,0 mm/mb + 12 mm na odprowadzenie wody b = (B + C) x 3,0 mm/mb + 12 mm na odprowadzenie wody itp. * patrz także punkt W miejscu połączenia profili na skos zakończenia profili tworzących poszczególne powierzchnie składowe należy ułożyć na odrębnych rozporach (ułożonych równolegle do szczeliny dylatacyjnej). W obszarze szczeliny dylatacyjnej rozpory nośne należy umocować na ich zakończeniach. * patrz rys. 20 b * patrz strona 4, Mocowanie krawędziowych rozpór nośnych Szczeliny dylatacyjne należy zawsze maskować za pomocą dwuczęściowego aluminiowego profilu maskującego, gdyż poszczególne profile o różnej długości mogą się wydłużać w różnym stopniu i krawędź w miejscu połączenia będzie nierówna (zygzakowata). * patrz strona 10, Maskowanie szczeliny w miejscu styku profili Rys. 20a A (maks. 4 m) Szczelina dylatacyjna a Rys. 20b Rozpora nośna krawędziowa B C Dylatacyjna szczelina rozdzielająca b (maks. 4 m) (maks. 4 m) 9

10 8. Maskowanie krawędzi i szczelin 8.1 Maskowanie krawędzi osłoną maskującą Krawędzie profili przyciętych pod kątem prostym można w razie potrzeby zakończyć osłonami maskującymi. W takim przypadku, w odległości ok cm od zakończenia profilu należy wykonać we wszystkich komorach profilu od dołu otwory Ø 12 mm. * patrz rys. 21 Rys Maskowanie krawędzi za pomocą zapewnionego we własnym zakresie przez klienta aluminiowego kątownika maskującego Do maskowania krawędzi uciętych pod kątem można zastosować jako rozwiązanie alternatywne do osłon maskujących (patrz pkt. 8.1) zapewniony we własnym zakresie przez klienta kątownik maskujący (np. o wymiarach 60 x 30 x 2 mm), który należy przymocować do profili za pomocą wkrętów z łbem wpuszczanym ze stali nierdzewnej 3,5 x 30 mm dostępnych w ofercie firmy WERZALIT przy zachowaniu odległości między nimi ok. 50 cm. W miejscach połączenia profil na skos i wzdłużnego połączenia profili należy zastosować szczelinę dylatacyjną wynoszącą 8 mm. Maksymalna długość nie powinna przekraczać 2 m. * patrz rys. 22 i 23 Rys Maskowanie szczelin za pomocą aluminiowego profilu maskującego Szczeliny dylatacyjne bądź rozdzielające szczeliny dylatacyjne przy długości profili nie przekraczającej 4 m lub szerokości powierzchni składowej tarasu nie przekraczającej 6 m można zamaskować za pomocą dwuczęściowych aluminiowych profili maskujących. Szerokość szczeliny dylatacyjnej musi w tym wypadku wynosić odpowiednio do szerokości profilu dolnego minimum 55 mm. * patrz rys. 25 i 26 * patrz także strona 9, punkt 7.3 Wykonanie montażu Profili dolny musi znajdować się pośrodku szczeliny, aby umożliwić równomierne rozszerzanie obu powierzchni składowych tarasu. Pod profil dolny należy podłożyć podkładki gumowe celem wyrównania wysokości w odległości ok. 50 cm. Ilość wymaganych podkładek w punkcie podparcia zależy od rodzaju podłoża. * patrz tabela * patrz także str. 4, rys. 3 i 4 Rodzaj podłoża Ilość podkładek gumowych na punkt podparcia lub grubość w mm Profil dolny należy przymocować do podłoża (płyty betonowe, wylewka betonowa itp.) w każdym punkcie podparcia za pomocą zapewnionych we własnym zakresie przez klienta kołków rozporowych i wkrętów ze stali nierdzewnej. Wkręty mocujące należy wkręcać naprzemiennie to z lewej to z prawej strony rowka prowadnicy w profilu dolnym. Następnie należy włożyć profil wierzchni do rowka prowadnicy profilu dolnego i przykręcić za pomocą wkrętów do blachy z łbem wpuszczanym ze stali nierdzewnej 4,2 x 60 mm z oferty firmy WERZALIT. Rysunek szczegółowy Płyty betonowe na warstwie grysu (jak na rys. 3 na str. 4) 2 szt. lub 10 mm Płyty betonowe na uszczelnieniu dachu (jak w punkcie 2.3 na str. 3) 2 szt. lub 10 mm Zwarte podłoże betonowe z podkładkami gumowymi (jak na rys. 4 na str. 4) 3 szt. lub 15 mm * patrz rys. 24 i 25 oraz rysunek szczegółowy Rys. 23 Rys. 24 Rys. 25 Rys. 26 Szczelina dylatacyjna 8 mm 10 mm 55 mm 55 mm 10

11 8.4 Miejsce połączenia ze ścianą W celu estetycznego wykonania miejsca połączenia profili za ścianą można zastosować profil łącznikowy i kątownik maskujący 60 x 45 x 5 mm. Wykonanie takiego połączenia za ścianą umożliwia wydłużanie profili i jednocześnie maskuje szczelinę. Perforacja profilu łącznikowego zapewnia wentylację konstrukcji nośnej. * patrz rys. 27 i 28 Sposób postępowania przy mocowaniu 1. Po rozłożeniu rozpór nośnych, na ścianie budynku można zaznaczyć wysokość profili (oznaczenie górna krawędź gotowej powierzchni podłogi). Profil łącznikowy należy zamontować ok. 3 mm poniżej tego oznaczenia. Odpowiednie środki mocujące należy dobrać w zależności od materiału ściany. Uwaga! Przed montażem należy sprawdzić, czy w ścianie budynku można zastosować wkręty. 2. Odległość między układanymi profilami a ścianą wynosi ok. 38 mm + (a) mm. Wymiar (a) określa obliczoną szerokość dylatacyjnej szczeliny brzegowej. W miejscu połączenia ze ścianą można zastosować dylatacyjną szczelinę brzegową o maks. szerokości 35 mm. * patrz strona 8, Szczeliny dylatacyjne 3. Po ułożeniu profili należy zamontować w profilu łącznikowym na wtyk krótsze ramię kątownika maskującego, rozpoczynając od końca profilu. W razie potrzeby montaż kątownika można sobie ułatwić poprzez zastosowanie środka zwiększającego poślizg (np. oliwki, płynu do mycia naczyń itp.). Maksymalna długość kątownika maskującego nie powinna przekraczać 2 m. W miejscu wzdłużnego połączenia profili należy zastosować szczelinę dylatacyjną o szerokości 8 mm. Rys. 27 Rys mm 38 Rys. 29 maks. 35 mm Górna krawędź gotowej powierzchni podłogi Rozwiązanie alternatywne - narożnik wewnętrzny Kątownik maskujący można również przykręcić bezpośrednio do ściany budynku. Należy przy tym pamiętać o zapewnieniu odpowiedniej wentylacji konstrukcji nośnej na pozostałych krawędziach powierzchni. * patrz rys Maskowanie krawędzi na łukach Do wykończenia krawędzi na łukach zewnętrznych i wewnętrznych o promieniu większym niż 0,5 m można zastosować listy maskujące o wymiarach 76 x 5 mm. * patrz rys. 30 Rys. 30 Sposób postępowania przy mocowaniu a) Otwory do mocowania Otwór do mocowania profili należy wykonać pod kątem prostym do istniejącego zaokrąglenia/wpustu przy kanale na wkręt w piórze profilu za pomocą wiertła o średnicy 4 mm. Średnica otworu w listwie maskującej musi być większa o 4 mm niż średnica wkrętu. Należy koniecznie przykręcić każdy profil. * patrz rys. 31a Maksymalna długość listwy maskującej nie powinna przekraczać 2 m. W miejscu wzdłużnego połączenia profili należy zastosować szczelinę dylatacyjną o szerokości minimum 8 mm. Rys. 31 a) i b) b) Przykręcenie listwy Do przymocowania listwy maskującej należy zastosować wkręt uniwersalny H 6 x 45 mm. Między listwą maskującą a krawędzią przyciętego profilu należy umieścić tulejkę dystansową K7. Na łbach wkrętów można ewentualnie założyć dobrane kolorystycznie zaślepki. * patrz rys. 31b 1 Zaślepka 2 Wkręt uniwersalny H 6 x 45 3 Listwa maskująca 5 x 76 4 Tulejka dystansowa K7 11

12 Przykład ułożenia profili Przykład ułożenia profili 1 Przy takim ułożeniu profili poszczególne powierzchnie składowe są nachylone przeciwnie do siebie. Dlatego takie ułożenie profili nie zdaje egzaminu w praktyce. Przykład 1 Budynek Przykład ułożenia profili 2 Na tarasach z obrysem w kształcie litery L i U, na których zastosowano profile o różnej długości, należy oddzielić od siebie poszczególne powierzchnie składowe (profile oraz rozpory nośne). Przykład 2 Krawędziowa rozpora nośna Rozpora nośna ze szczeliną na złączu profili 20 mm Ciągła otwarta dylatacyjna szczelina rozdzielająca 20 mm Budynek 5m 20 mm 2 m 5 m 2 m Przykład ułożenia profili 3 Szczelina dylatacyjna a a = (A + B/2) x 2,0 mm/m = (4 m + 5 m) x 2,0 mm/m = 18 mm* Dylatacyjna szczelina rozdzielająca b B = 10 m > 6 m 1 Konieczna jest jedna b = (B/2 + B/2) x 3,0 mm/m = (5 m + 5 m) x 3,0 mm/m = 30 mm** Dylatacyjna szczelina brzegowa c c = C x 3,0 mm/m = 2 m x 3 mm/m = 6 mm c = 20 mm * Zamaskowanie szczelina za pomocą dwuczęściowego aluminiowego profilu maskującego ** Szczelina zakryta za pomocą dwuczęściowego aluminiowego profilu maskującego lub montaż na wtyk wszystkich profili na powierzchni składowej B ze szczeliną 10 mm Przykład 3 Szczelina dylatacyjna a = 18 mm A = 4 m B/2 20 mm B = 10 m Budynek Dylatacyjna szczelina rozdzielająca b = 30 mm 600 mm 2x rozpory nośne C = 2 m 20 mm 600 mm Dylatacyjna szczelina brzegowa c Przykład ułożenia profili 4 Na powierzchniach nie przekraczających 4 m połączenia wzdłużne profili można wykonywać bez szczeliny dylatacyjnej (na styk). Jednakże na krawędziach zewnętrznych powierzchni należy zastosować szczeliny dylatacyjne (dylatacyjne szczeliny brzegowe oraz ciągłe dylatacyjne szczeliny rozdzielające). Przykład 4 Połączenie na styk przy ułożeniu profili na zrąb Ciągła dylatacyjna szczelina rozdzielająca maks. 600 mm Polska. WERZALIT GmbH + Co. KG ul. Przemian Warszawa Tel./Faks +48 (0) 22/ Kom. +48 (0) m.porowski@werzalit.com.pl. Powierzchnia składowa A, maks. 4 m Powierzchnia składowa B, maks. 4 m Krawędziowa rozpora nośna / 2010