Zestawienie zmian w przepisach SIERPIEŃ 2014 R.

Transkrypt

1 1 Zestawienie zmian w przepisach SIERPIEŃ 2014 R. PODATEK OD TOWARÓW I USŁUG 1 Wyrok NSA 6 sierpnia 2014 r. I FSK 1288/13 2 Wyrok NSA 7 sierpnia 2014 r. I FSK 1355/13 Nie każde przesunięcie czy rozliczenie pomiędzy dwoma podmiotami jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Spółka chcąc przystąpić do przetargu, zawarła umowę konsorcjum z dwoma podmiotami. Warunkiem udziału w przetargu było wniesienie wadium, np. w formie gwarancji bankowej. Konsorcjum nie było uprawnione do jej uzyskania, dlatego o gwarancję wystąpiła spółka będąca liderem grupy. Bank w zamian za wystawienie gwarancji pobrał od niej prowizję. Spółka podzieliła jej koszt pomiędzy wszystkich członków grupy, proporcjonalnie do ich udziału w zysku z ewentualnego kontraktu. Podział kosztów udokumentowała notą księgową. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że spółka nabyła od banku usługę gwarancji bankowej, a następnie sama wykonała ją na rzecz pozostałych uczestników konsorcjum, a więc podział kosztów stanowił odpłatne świadczenie usług i w związku z tym spółka powinna wystawić fakturę VAT. Warszawski WSA przyznał rację spółce i orzekł, że spółka nie działała wyłącznie we własnym imieniu, lecz w ramach zawartego porozumienia, i nie odsprzedawała usług na rzecz partnerów, a więc doszło jedynie do operacji księgowej polegającej na obciążeniu kosztami. Usługi marketingowe i reklamowe wytworzonego złota inwestycyjnego nie dają pełnego prawa do odliczenia VAT. Spółka zajmuje się wytwarzaniem złota inwestycyjnego, we własnym imieniu i na własny rachunek. Najpierw kupuje złoto nieinwestycyjne, a następnie przetwarza je w inwestycyjne. Potem kruszec trafia do sprzedaży w Polsce i za granicą. Spółka zapytała, czy będzie miała prawo do odliczenia VAT naliczonego przy nabyciu usług marketingowych czy reklamowych wytworzonego złota inwestycyjnego. W jej ocenie zasadnicze znaczenie ma art. 124 ust. 2 ustawy o VAT, który daje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, które są bezpośrednio związane z wytworzeniem (produkcją) złota inwestycyjnego lub przetworzeniem w złoto inwestycyjne. NSA uznał, że bez ograniczeń można odliczać VAT np. od usług poszukiwania złóż, ich kontroli czy kontroli produkcji, natomiast cel dyrektywy 112 i kontekst systemowy przemawiają za tym, że sporne usługi marketingu i reklamy nie podlegają szczególnej procedurze określonej w art. 124 ustawy o VAT. 3 Wyrok NSA Gdyby deweloper skorygował fakturę dokumentującą otrzymanie zaliczki, pomimo braku jej zwrotu, Audyt Podatki Outsourcing Doradztwo Grant Thornton Frąckowiak spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. Podmiot uprawniony do badania sprawozdań finansowych nr Komplementariusz: Grant Thornton Frąckowiak sp. z o.o. Zarząd komplementariusza: Cecylia Pol Prezes Zarządu, Tomasz Wróblewski Wiceprezes Zarządu. Adres siedziby: Poznań, ul. Abpa Antoniego Baraniaka 88 E. NIP: , REGON: Rachunek bankowy: Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, VIII Wydział Gospodarczy, nr KRS

2 2 PODATEK OD TOWARÓW I USŁUG 29 sierpnia 2014 r. I FSK /13 dokumenty byłyby oderwane od rzeczywistych transakcji. NSA orzekł, że przeniesienie przez klienta praw do zawarcia umowy z deweloperem na rzecz osoby trzeciej nie wiąże się dla firmy budującej mieszkania z obowiązkiem dokonywania korekty faktur dokumentujących wpłaconą już część ceny. Rozpatrywane przez NSA łącznie sprawy dotyczyły trzech spółek z grupy kapitałowej dewelopera z Białegostoku. Spółki opisały, że będą zawierały z klientami umowy przedwstępne sprzedaży mieszkań lub umowy deweloperskie i wystawiały im faktury VAT dokumentujące zapłatę zaliczki na poczet przyszłych dostaw, tj. przeniesienia własności tych nieruchomości na nabywcę. Będzie się zdarzać, że własność mieszkania nabędzie od dewelopera nie osoba, która wpłaciła już część ceny, ale ktoś inny, na kogo w okresie między podpisaniem pierwszej umowy i umowy przyrzeczonej klient przeniósł przysługujące mu prawa. Spółki zapytały Izbę Skarbową w Bydgoszczy o konieczność dokonywania korekty faktur. Izba Skarbowa uznała, że w takiej sytuacji spółki powinny korygować faktury zaliczkowe. WSA uznał, że w razie braku korekty w obrocie gospodarczym pozostałaby faktura dokumentująca wpłatę zaliczki przez osobę, która nie jest nabywcą nieruchomości, tj. dokument niezgodny z rzeczywistością. Jednak NSA nie zgodził się z tym stanowiskiem. Wyrok prawomocny 4 Wyrok NSA 29 sierpnia 2014 r. I FSK 1142/13 Z preferencji w VAT nie można skorzystać w przypadku usług medycznych kupowanych od podmiotów leczniczych i odsprzedawanych potem lekarzom. Zwolnienie przysługuje jedynie wtedy, gdy takie świadczenia są refakturowane na rzecz chorych. Sprawa dotyczyła spółki z Gdańska, która zajmowała się sprzedażą produktów leczniczych i wyrobów medycznych. Była także dystrybutorem testu diagnostycznego stosowanego przez stomatologów. Zawarła ona umowę z niemieckim laboratorium analitycznym na wykonanie tego testu, a następnie odsprzedawała dentystom materiały niezbędne do pobrania próbek do badań. Firma była przekonana, że odsprzedaż tej usługi stomatologom będzie podlegała zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19a ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 177, poz ze zm.) Izba Skarbowa w Gdańsku nie zgodziła się ze zdaniem spółki. Wyjaśniła, że niemieckie laboratorium analityczne nie jest wpisane, zgodnie z ustawą o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 217 ze zm.), do rejestru podmiotów leczniczych, a więc nie może być za taki uznane. Spółka złożyła skargę, ale NSA ją oddalił. Wyjaśnił, że podstawowe znaczenie dla zwolnienia, z którego chciała skorzystać firma, ma to, kim jest osoba trzecia, na rzecz której nabywane są usługi medyczne. Preferencja przewidziana w art. 43 ust. 1 pkt 19a obejmuje tylko świadczenia kupowane na rzecz pacjentów. Skoro więc spółka nabywała badania, a potem odsprzedawała je lekarzom dentystom, to nie może skorzystać ze zwolnienia. Wyrok prawomocny

3 3 PODATKI DOCHODOWE (NSA, TK, ETS) 5 Protokół podpisany w Bratysławie dnia 1 sierpnia 2013 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką o zmianie Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 18 sierpnia 1994 r. 6 Ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. o ratyfikacji Protokołu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich zmieniającego Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Abu Zabi Dz.U DATA WEJŚCIA W Obowiązująca dotychczas Umowa między Polską a Słowacją z 1994 r. musiała ulec zmianie, bowiem nie uwzględnia ona zmian w sytuacji ekonomicznej obu Stron umowy a także polskiej polityki dotyczącej umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Protokół aktualizuje umowę, usuwa wątpliwości interpretacyjne oraz wprowadza przepisy pozwalające na usunięcie podwójnego ekonomicznego opodatkowania. Odnosi się on do wszystkich przedsiębiorstw i osób fizycznych uczestniczących w stosunkach bilateralnych między Stronami. Omawiany Protokół wprowadza szereg regulacji wzorowanych na Konwencji Modelowej OECD. I tak, w odniesieniu do dywidend, Protokół wprowadza zapis zwalniający dywidendy z podatku u źródła w ściśle opisanych przypadkach; w pozostałych przypadkach stawki opodatkowania u źródła zostają zredukowane do 5% (poprzednio wynosiły 10%). Odsetki w państwie, w którym powstają, opodatkowane będą również stawką 5%. Protokół modyfikuje definicję należności licencyjnych tak, by objąć nią licencje na użytkowanie programów komputerowych. Zgodnie z Protokołem, generalną zasadą unikania podwójnego opodatkowania będzie metoda wyłączenia z progresją, oprócz zysków firm, zysków ze sprzedaży majątków, dochodów z dywidend, odsetek itp. co do których Polska będzie stosowała metodę zaliczenia proporcjonalnego. Istotną kwestią jest rozszerzenie w Protokole postanowień umownych dotyczących wymiany informacji podatkowej między Stronami. Wprowadzona zostaje pełna klauzula wymiany informacji podatkowych. Ponadto Protokół usuwa postanowienia umowne odnoszące się do odliczeń podatków fikcyjnych a także wprowadza przepisy mające na celu przeciwdziałanie uchylaniu się od podatków poprzez tworzenie sztucznych struktur i transakcji gospodarczych, których wyłącznym celem jest unikanie opodatkowania. Wejście w życie Protokołu nie spowoduje konieczności wprowadzenia zmian w polskim porządku prawnym. Nie pociągnie także za sobą skutków budżetowych, gdyż potencjalny ubytek dochodów związany z obniżeniem stawek podatkowych u źródła dla dywidend i odsetek powinien być zrekompensowany szerszym zastosowaniem metody odliczenia proporcjonalnego oraz opodatkowaniem w Polsce zbycia akcji w spółkach nieruchomościowych. Dz.U września 2014 r. Obowiązująca dotychczas Umowa między Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi (ZEA) z 1993 r. musiała ulec zmianie, bowiem nie uwzględnia ona zmian w sytuacji ekonomicznej obu Stron tej Umowy a także zmian w polskiej polityce dotyczącej umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Omawiany Protokół wprowadza szereg regulacji wzorowanych na Konwencji Modelowej OECD. Proponowane zmiany, oprócz dostosowania postanowień Umowy określających zasady opodatkowania zysków firm i wymiany informacji, regulują także szereg kwestii technicznych. W Protokole zaktualizowano wykaz podatków, których dotyczy Umowa- w Polsce są to podatki dochodowe od osób fizycznych i prawnych, w ZEA podatek dochodowy i podatek od osób prawnych. Zgodnie z Protokołem, w przypadku Polski zmienia się metodę wyłączenia z progresją na metodę odliczenia proporcjonalnego. Ta metoda nie wyłącza określonych dochodów z opodatkowania na terytorium Polski, gdyż takie wyłączenie mogłoby prowadzić, w przypadku nieosiągania przez podatnika

4 4 PODATKI DOCHODOWE (NSA, TK, ETS) dnia 31 stycznia 1993 r., oraz Protokół, sporządzony w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., podpisanego w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. 7 Wyrok NSA 1 sierpnia 2014 II FSK 1924/12 8 Wyrok NSA 8 sierpnia 2014 r. II FSK 3890/13 DATA WEJŚCIA W dochodów z innych źródeł w Polsce, do podwójnego nieopodatkowania określonego dochodu. Metoda ta, chroniąc przed podwójnym opodatkowaniem tego samego dochodu, jednocześnie ogranicza możliwość stosowania postanowień Umowy w celu uniknięcia lub zminimalizowania opodatkowania Istotną kwestią jest rozszerzenie w Protokole postanowień umownych dotyczących wymiany informacji podatkowej między Stronami. Postanowienia te mają być w pełni dostosowane do aktualnego standardu wymiany informacji przewidzianego we wspomnianej Modelowej Konwencji OECD. Ponadto, Protokół usuwa postanowienia umowne odnoszące się do dyskrecjonalnego przyznawania przywilejów podatkowych. W protokole znalazł się także zapis przewidujący stosowanie zwolnienia z podatku u źródła dla dochodów z dywidend, odsetek i zysków majątkowych osiąganych przez fundusze emerytalne. Wejście w życie Protokołu nie spowoduje konieczności wprowadzenia zmian w polskim porządku prawnym. Nie pociągnie także za sobą skutków budżetowych, gdyż zmiany zmierzające do poddania większej kategorii dochodów opodatkowaniu w Polsce oraz do zapobiegania niekorzystnym zjawiskom, takim jak kreowanie struktur zmniejszających wysokość opodatkowania w kraju, mogą przynieść zwiększenie dochodów budżetowych. Do 30 kwietnia małżonek może wycofać się z decyzji o wspólnym rozliczeniu PIT-u. Małżeństwo podatników złożyło w lutym PIT-37 z wnioskiem o łączne opodatkowanie ich dochodów. Kilka dni przed upływem terminu do składania deklaracji żona złożyła jednak wniosek o rezygnacji ze wspólnej formy opodatkowania. Organ wezwał więc męża do skorygowania swojej deklaracji. Ten w odpowiedzi stwierdził, że niepracująca żona nie jest podatnikiem i nie mogła zmienić deklaracji PIT-37. Ostatecznie sprawa trafiła do sądów administracyjnych. Mąż twierdził, że przepisy nie przewidują możliwości wycofania się z decyzji o wspólnym opodatkowaniu dochodów. Sądy poparł jednak stanowisko fiskusa, zgodnie z którym decyzję o wspólnym rozliczeniu bądź o rezygnacji z niego każdy z małżonków może podjąć do 30 kwietnia. Wspólnik spółki komandytowo-akcyjnej powstałej z komandytowej ma szansę na odzyskanie zaliczek, które zapłacił do czasu przekształcenia. Podatnik wyjaśnił, że w 2011 r. był komandytariuszem w spółce komandytowej. Pod koniec grudnia 2011 r. przekształciła się ona w spółkę komandytowo-akcyjną, w której wnioskodawca został akcjonariuszem. W roku powstania SKA nie podjęła uchwały o wypłacie dywidendy. Podatnik przez prawie cały 2011 r. uiszczał zaliczki z tytułu udziału w spółce komandytowej. Uznał, że ponieważ w 2011 r. nie dostał dywidendy, nie uzyskał też przychodu. Z tego powodu wystąpił z wnioskiem o nadpłatę zaliczek uiszczonych od dochodów za rok przekształcenia. Rację podatnikowi przyznał NSA, w ocenie którego istotne było to, że w razie przekształcenia SK w SKA następuje płynne przejście rozliczeń jednej spółki na drugą a nie ma przepisu, który pozwoliłby rozgraniczyć dochód sprzed przekształcenia i po nim. Zdaniem NSA, skoro kontynuatorem działalności była SKA, która nie podjęła w roku przekształcenia uchwały o wypłacie dywidendy, to dochód skarżącego z 2011 r. wyniósł zero zł i zaliczki powinny być zwrócone. 9 Wyrok NSA Podatnik, który dostaje dofinansowanie do środków trwałych, powinien wyłączać odpisy amortyzacyjne z

5 5 PODATKI DOCHODOWE (NSA, TK, ETS) DATA WEJŚCIA W 7 sierpnia 2014 r. II FSK 1978/12 kosztów na bieżąco, a nie wstecz. Chodziło o spółkę, która otrzymuje dopłaty do środków trwałych wprowadzonych już do ewidencji i amortyzowanych na ogólnych zasadach. W momencie otrzymania dopłaty dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne przestają być dla spółki kosztem podatkowym i spółka powinna je skorygować. Spółka uważała, że powinna to robić na bieżąco, w chwili otrzymania dopłaty. Rację spółce przyznał NSA, którego zdaniem do momentu otrzymania dopłaty podatnik ustala odpisy amortyzacyjne od wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego, a skutki ekonomiczne dopłaty występują dopiero od momentu jej otrzymania, a nie od momentu rozpoczęcia amortyzacji. Korygowanie kosztów podatkowych w okresach, w których dokonano odpisów amortyzacyjnych, skutkowałoby powstaniem zaległości podatkowych u podatnika pomimo jego postępowania zgodnego z przepisami. 10 Wyrok NSA 8 sierpnia 2014 r. II FSK 1977/12 Odszkodowanie nie jest zwolnione z PIT-u, jeżeli przepisy KC nie określają jego wysokości. Podatniczka otrzymała od swojego kontrahenta odszkodowanie z tytułu niewykonania przez niego umowy. Była przekonana, że otrzymane przez nią pieniądze są zwolnione z podatku dochodowego. Postanowiła jednak potwierdzić swoje stanowisko występując o wydanie w tej sprawie interpretacji. Fiskus uznał jednak, że powołane przez podatniczkę przepisy KC szczególnie art. 471 KC pozwalają jedynie na dochodzenie odszkodowania, ale nie określają jego wysokości bądź sposobu jej ustalania. Z tego powodu otrzymana kwota nie jest zwolniona z PIT-u. Interpretację organu uchylił wprawdzie WSA, ale jego wyrok uznał za błędny NSA. Sąd kasacyjny przyznał rację fiskusowi, stwierdzając, że przywołane przepisy KC pozwalają jedynie na wystąpienie z żądaniem wypłaty odszkodowania, natomiast jego wysokość wynika z wyroku sądu bądź umowy stron. Z tego względu uzyskane na ich podstawie odszkodowanie nie jest zwolnione z podatku. 11 Wyroki NSA 13 sierpnia 2014 r. II FSK 1893/12 - II FSK1895/12 Dokonanie w ciągu trzech lat 1600 transakcji świadczy o gospodarczym charakterze działalności. Podatniczka sprzedawała za pośrednictwem portalu aukcyjnego odzież dla dzieci i dorosłych oraz zabawki. W ciągu trzech lat dokonała ponad 1600 transakcji. W wyniku przeprowadzonej kontroli organ podatkowy uznał, że sprzedaż była dokonywana w ramach działalności gospodarczej, w związku z czym podatniczka musi zapłacić zaległą daninę od nieopodatkowanych przychodów. Podatniczka podniosła, że sprzedawane przedmioty były prywatnymi rzeczami należącymi do niej i jej bliskich, a w wyniku sprzedaży nie osiągała zysku. Organ II instancji i sąd administracyjny przyznali jej rację tylko częściowo, w odniesieniu do sprzedawanych zabawek. Ich orzeczenia uznał za prawidłowe sąd kasacyjny. NSA podkreślił, że ilość dokonanych transakcji wskazuje na zorganizowany i ciągły charakter prowadzonej działalności. Wyroki są prawomocne. 12 Wyrok NSA 22 sierpnia 2014 r. II FSK 2118/12 Jeśli transakcje zostały wykonane, ale na fakturach widnieją nazwy innych podmiotów niż te, które zrealizowały zlecenie, i inne kwoty, niż zostały wypłacone, to nabywca nie może odliczyć poniesionego wydatku. Spór dotyczył podatnika, który świadczył usługi remontowe jednostek pływających. Dochody z tej

6 6 PODATKI DOCHODOWE (NSA, TK, ETS) DATA WEJŚCIA W działalności rozliczał na zasadach ogólnych, a więc miał obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Spółka poniosła koszty prac remontowych, ale roboty te zostały wykonane przez inne podmioty niż te, które zostały wskazane na fakturach. W ocenie podatnika wady faktur nie dyskwalifikowały wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. Sąd stwierdził, że faktury nie odzwierciedlały faktycznych zdarzeń gospodarczych. Skoro jeden z kontrahentów nie istniał w dacie wystawienia dokumentu i nie można potwierdzić u niego transakcji, to nie można uznać wydatku, który rzekomo został poniesiony. Z kolei usługi świadczone przez innych podwykonawców zostały wykonane, ale ani nazwy tych podmiotów, ani kwoty, które otrzymali, nie zgadzały się z wykazanymi na fakturach. Z sądem I instancji zgodził się też NSA. Orzekł, że skoro organy prawidłowo ustaliły, iż podwykonawcy wystawili puste faktury, to nie mogą być one podstawą rozliczenia kosztów uzyskania przychodów. Nie mogą nawet ich oszacować. 13 Wyroki NSA 27 sierpnia 2014 r. II FSK 657/13 II FSK 3398/13 II FSK 1129/14 Fiskus powinien każdorazowo badać, czy zbywane przez podatnika mieszkania, ujęte w ewidencji środków trwałych, były rzeczywiście wykorzystywane w firmie. Wszystkie wyroki dotyczyły kobiety, która prowadziła działalność w zakresie najmu lokali mieszkalnych. Kobieta w latach 2004, 2006 i 2008 sprzedała kilkanaście z nich. Za każdym razem składała w urzędzie skarbowym oświadczenie, że dochód ze sprzedaży zamierza w ciągu dwóch lat przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe. Robiła to po to, aby skorzystać ze zwolnienia z PIT. Za pieniądze ze sprzedaży podatniczka kupowała kolejne mieszkania, które następnie znów sprzedawała. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zgodził się z urzędem i izbą, że jej działania miały charakter zorganizowany, powtarzalny, zarobkowy, a kwoty uzyskane przez nią ze sprzedaży nieruchomości znacznie przewyższały wydatki poniesione na ich zakup. Ponadto dokonywanie w kolejnych latach dalszych zakupów oraz sprzedaży nieruchomości wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wyroki te uchylił Naczelny Sąd Administracyjny. Uznał, że WSA będzie musiał ponownie rozpatrzyć sprawy, bowiem nie zbadał, czy podatniczka faktycznie wykorzystywała sprzedawane lokale do prowadzenia działalności w zakresie najmu lokali. Jeżeli mieszkania były faktycznie wykorzystywane pod wynajem, wówczas ich sprzedaż nie musi być działalnością gospodarczą. Wyroki są prawomocne.

7 7 INNE PRZEPISY 14 Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 sierpnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy 15 Ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Bermudów (zgodnie z upoważnieniem Rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej) o wymianie informacji w sprawach podatkowych oraz Uzgodnień końcowych dotyczących interpretacji oraz stosowania Umowy, podpisanych w Londynie dnia 25 listopada 2013 r. Dz.U września 2014 r. Zmiany dotyczą m.in. wprowadzenia dodatkowego wzoru samoprzylepnej banderoli na puszki zawierające wyroby spirytusowe i winiarskie. Nowelizacja wprowadza możliwość oznaczania samoprzylepnymi banderolami wyrobów spirytusowych i winiarskich w puszkach bez konieczności składania wniosku o wskazanie sposobu nanoszenia banderol na nietypowe opakowania jednostkowe wyrobów akcyzowych. W związku z powyższym, zmianie ulega również treść szeregu załączników do rozporządzenia. Dz.U września 2014 r. Podlegająca ratyfikacji Umowa jest to pierwszą umową o wymianie informacji w sprawach podatkowych zawartą między Rzecząpospolitą Polską a Bermudami. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Bermudy znajdują się na tej liście. OECD, na skutek zwiększenia aktywności Bermudów w zawieraniu umów dotyczących wymiany informacji w sprawach podatkowych, usunęła to państwo z tzw. szarej listy krajów, które nie stosują międzynarodowych standardów w obszarze opodatkowania i wpisała je na tzw. Białą listę krajów, czyli tych, które owe międzynarodowe standardy dotyczące opodatkowania wdrożyły. Zawarcie umowy o wymianie informacji w sprawach podatkowych stało się możliwe z uwagi na całkowitą zmianę podejścia administracji Bermudów do kwestii wymiany informacji podatkowych. Omawiana Umowa została przygotowana w oparciu o Modelową Umowę OECD o wymianie informacji w sprawach podatkowych. Upoważnienie do zawarcia tej Umowy udzielone przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odnosi się do przyjęcia zobowiązań międzynarodowych wyłącznie przez Bermudy. Bermudy, będąc terytorium zależnym, nie są częścią UE i generalnie nie stosuje się tam prawa unijnego. Przedmiotem Umowy jest zobowiązanie się Stron do udzielenia sobie pomocy w postaci wymiany informacji, które mogą mieć istotne znaczenie dla administracji i stosowania prawa wewnętrznego Umawiających się Stron w odniesieniu do podatków: w Polsce, podatku dochodowego od osób prawnych i od osób fizycznych, zaś w przypadku Bermudów do podatków bezpośrednich, bez względu na ich rodzaj i nazwę. Umowa definiuje zakres wymienianych informacji. Strona proszona o pomoc nie jest zobowiązana do udzielenia informacji, które nie znajdują się w posiadaniu jej organów. Informacje będą wymieniane wyłącznie w celu weryfikacji i prawidłowego wdrażania obowiązków podatkowych w gospodarczych relacjach Polska Bermudy, bez względu na to, czy Strona proszona o pomoc potrzebuje ich dla własnych celów podatkowych, jak również niezależnie od tego, czy czyn podlegający dochodzeniu stanowi przestępstwo na podstawie prawa Strony proszonej o pomoc. Strona proszona o pomoc zobowiązana jest podjąć wszelkie działania mające na celu dostarczenie wnioskowanych informacji, tzn. by nie odmawiała pomocy administracyjnej partnerowi umownemu z uwagi na brak wewnętrznego interesu w posiadaniu danej kategorii informacji. Ma to przede wszystkim znaczenie w odniesieniu do tzw. rajów podatkowych, w których przy braku podatków dochodowych, informacje dotyczące dochodów rezydentów i nierezydentów nie są gromadzone przez właściwe organy państwa. W Umowie zawarto również przepisy dotyczące zwyczajowych powodów odmówienia udzielenia informacji, podobne do tego typu postanowień w innych międzynarodowych aktach dotyczących wymiany informacji. Strona wnioskująca musi podać cel podatkowy dla którego informacja jest poszukiwana oraz

8 8 INNE PRZEPISY 16 Ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Kajmanami o wymianie informacji w sprawach podatkowych, podpisanej w Londynie dnia 29 listopada 2013 r. oświadczyć, że wniosek o przekazanie informacji jest zgodny z jej ustawodawstwem lub z praktyką administracyjną. Jeśli właściwe organy Stron Umowy nie uzgodnią inaczej, zwykłe koszty poniesione w związku z udzieleniem pomocy będą ponoszone przez Stronę proszoną o pomoc. W celu właściwej interpretacji i stosowania Umowy, Strony zawarły uzgodnienia końcowe, w których, przede wszystkim, wyjaśnia się kwestie ponoszenia kosztów. Dz.U września 2014 r. Do tej pory Rzeczpospolita Polska nie była związana umową z Kajmanami o wymianie informacji w sprawach podatkowych. Zawarcie takiej umowy stało się możliwe z chwilą, gdy zmieniło się podejście administracji Kajmanów do kwestii wymiany informacji podatkowych z innymi krajami. Ze względu na to, że Polska nie miała do tej pory odpowiedniej umowy o wymianie informacji w sprawach podatkowych z Kajmanami, terytorium to znajduje się na liście krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową opublikowanej w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2013 r. Dotychczas Kajmany zawarły umowy o wymianie informacji w sprawach podatkowych z kilkunastoma państwami, w tym z niektórymi państwami-członkami UE. Umowa pomiędzy RP a Kajmanami została przygotowana w oparciu o Modelową Umowę OECD o wymianie informacji w sprawach podatkowych. W Umowie znajdują się szczegółowe definicje i regulacje dotyczące wzajemnej wymiany informacji, zobowiązania Stron Umowy w tej materii, zakres przekazywanych informacji, kwestie kontroli podatkowej i in. W odniesieniu do Polski Umowa dotyczy podatków dochodowych od osób prawnych i od osób fizycznych, w przypadku zaś Kajmanów- podatków, niezależnie od ich rodzajów i nazwy. Ze względu na różnorodność systemów podatkowych i określeń występujących w nich stosowanych, w tej Umowie, jak zresztą we wszystkich innych o podobnym celu, zawarta jest delegacja definiowania większości pojęć do prawa wewnętrznego Stron Umowy. Ma to także związek z długotrwałą procedurą wprowadzania zmian w umowach międzynarodowych, co, przy częstych zmianach systemów podatkowych, nie dawałoby możliwości efektywnego stosowania podobnych umów. Dlatego międzynarodowe umowy podatkowe definiują wyłącznie pojęcia fundamentalne, niezbędne do ich funkcjonowania i zachowania intencji Stron. Obowiązek Strony proszonej o pomoc w dostarczeniu informacji nie jest ograniczony przez miejsce zamieszkania, siedzibę lub obywatelstwo osoby, której informacje dotyczą lub przez miejsce zamieszkania, siedzibę lub obywatelstwo osoby posiadającej bądź sprawującej nadzór nad informacjami będącymi przedmiotem wniosku. Informacje w sprawach podatkowych będą wymieniane bez względu na to, czy Strona proszona o pomoc potrzebuje ich dla własnych celów podatkowych, jak również niezależnie od tego, czy czyn podlegający dochodzeniu stanowi przestępstwo na podstawie prawa Strony proszonej o pomoc, która jest zobowiązana do podjęcia wszelkich starań w celu dostarczenia informacji Stronie wnioskującej. Istotne znaczenie ma obowiązek uchylenia tajemnicy bankowej, co ma znaczenie w procesie weryfikowania przez organ podatkowy prawidłowości deklarowanej podstawy opodatkowania w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych za granicą. W omawianej Umowie znajduje się też zasada, że Strona proszona o pomoc nie jest zobowiązana do udzielenia informacji, które nie znajdują się w posiadaniu jej organów a także w posiadaniu lub pod nadzorem osób nie pozostają pod nadzorem w ich właściwości miejscowej.

9 9 INNE PRZEPISY Informacje będą wymieniane między Stronami Umowy wyłącznie w celu weryfikacji i prawidłowego wdrażania obowiązków podatkowych w relacjach gospodarczych miedzy Polską i Kajmanami. 17 Wyrok NSA 1 sierpnia 2014 r. II FSK 1999/12 Stawka PCC od hipoteki zabezpieczającej tylko kwotę główną należności wynosi 0,1 proc. Spółka zaciągnęła pożyczkę w wysokości 7,5 mln zł, którą zabezpieczyła hipoteką. Notariusz pobrał od niej PCC według stawki 0,1 proc. Spółka uznała jednak, że powinna zapłacić zryczałtowany podatek w wysokości 19 zł, ponieważ hipoteka zabezpiecza wierzytelność o nieustalonej wysokości składa się na nią zarówno kwota główna należności (określona), jak i odsetki (nieokreślone). Organ podatkowy stwierdził, że gdyby hipoteka miała zabezpieczać także odsetki, to powinno to zostać wyraźnie zaznaczone w akcie notarialnym. Brak takiego postanowienia wyklucza możliwość uznania, że wierzytelność ma nieustaloną wysokość. Stanowisko organu poparł WSA, na następnie NSA. Sąd kasacyjny podkreślił, że w przypadku wierzytelności o nieustalonej wartości, wysokość ustanowionej hipoteki powinna być wyższa od należności głównej. 18 Wyrok NSA 5 sierpnia 2014 r. II FSK 3549/13 Ustanowienie siedziby firmy w wirtualnym biurze nie stanowi przeszkody do uzyskania NIP-u. Sprawa dotyczyła spółki, której organy podatkowe odmówiły nadania NIP-u ze względu na skorzystanie z usług tzw. wirtualnego biura. Fiskus tłumaczył, że siedzibą powinno być miejsce, w którym faktycznie zarządza się przedsiębiorstwem. Tymczasem wirtualne biura użyczają firmom adresów jedynie na potrzeby rejestracji w sądzie i do odbioru korespondencji. Sądy administracyjne przyznały jednak rację spółce. WSA podkreślił, że postępowanie w sprawie nadania numeru jest ograniczone do sprawdzenia, czy wnioskodawca spełnia wymagania formalne z ustawy. NSA podkreślił, że postępowanie to ma charakter rejestrowy, a nie kontrolny organy nie mogą więc sprawdzać, czy w danym miejscu można faktycznie prowadzić działalność gospodarczą. 19 Wyrok NSA 7 sierpnia II FSK 1980/12 SKA na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych ma być traktowana tak, jak spółki kapitałowe. W przedstawionym stanie przyszłym, wnioskodawca planuje założyć spółkę komandytowo-akcyjną, w której zostanie komplementariuszem. Statut nowopowstałej firmy będzie przewidywał dopłaty wnoszone przez akcjonariuszy, co wzbudziło wątpliwość, co do podlegania takiej operacji pod PCC. Na gruncie polskiego prawa, kwalifikowało się to jako zmiana umowy spółki, ale dyrektywy unijne zakazywały pobierania podatku kapitałowego od takich zdarzeń. Fiskus nie widział powodu, aby potraktować SKA jako spółkę kapitałową, więc regulacje UE nie znalazłyby zastosowania w tej sprawie. Sądy administracyjne obu instancji przyznały jednak rację podatnikowi i wskazały na wyższość przepisów unijnych. Mimo iż SKA została uznana na podstawie KSH za spółkę osobową, to jednak nie można ignorować dyrektywy 2008/7/WE, która uznaje ją za spółkę kapitałową. 20 Wyrok NSA 12 sierpnia 2014 r. II FSK 1993/12 Opodatkowanie wkładów w postaci przedsiębiorstwa lub oddziału samodzielnie sporządzającego bilans w latach było zgodne z dyrektywa kapitałową. Chodziło o jednoosobową spółkę z o.o., której jedyny wspólnik podwyższył kapitał, wnosząc aport w postaci przedsiębiorstwa w grudniu 2007 r. Mężczyzna zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych, który uważał za niezależny. Sąd administracyjny poparł Fiskusa, iż opłata skarbowa według generalnej zasady opodatkowania

10 10 INNE PRZEPISY wszystkich spółek i wszystkich umów wynikającej z ustawy o opłacie skarbowej, powinna być pobierana także od aktu założycielskiego. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną mężczyzny i orzekł, że opłata skarbowa obejmowała każdą umowę spółki, którą jest także akt założycielski sporządzony przez jedynego wspólnika. 21 Wyrok NSA 19 sierpnia 2014 r. II FSK 2166/12 Urzędnik, który udostępnia błędne formularze, narusza zasadę zaufania do organów podatkowych, a negatywne skutki wynikające z działania organu podatkowego nie mogą obciążać podatnika. Wyrok dotyczy mężczyzny, który we wrześniu 2008 r. sprzedał mieszkanie. Dostał je od rodziców w marcu 2007 r. Tydzień po sprzedaży jego matka, z jego upoważnienia, złożyła w urzędzie skarbowym oświadczenie, że w ciągu dwóch lat syn wyda przychód ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe, Było to błędem, bo wobec mieszkań nabytych w 2008 r. obowiązywała ulga meldunkowa. Należało być co najmniej rok zameldowanym na pobyt stały w mieszkaniu, które następnie miało być sprzedane, by nie płacić podatku. Urząd nakazał więc podatnikowi uiścić daninę. Stwierdził, że nie przedłożył on odpowiedniego oświadczenia, a pismo złożone przez matkę podatnika nie mogło być uznane za oświadczenie o spełnieniu warunków do ulgi meldunkowej. Jednak Naczelny Sąd Administracyjny przyznał rację podatnikowi. Orzekł, że urząd skarbowy naruszył zasadę zaufania obywatela do organów podatkowych, bo wprowadził podatnika w błąd. Gdyby jego matka została należycie pouczona przez pracownika urzędu i otrzymała właściwy formularz, to złożyłaby oświadczenie pozwalające na skorzystanie z ulgi. Tym bardziej, że podatnik spełniał kryteria. 22 Wyrok NSA 20 sierpnia 2014 r. II FSK 2108/12 Rolą podatnika jest wyczerpująco przedstawić stan faktyczny. Rolą organów wyeliminować wątpliwości podatnika poprzez wydanie interpretacji Chodziło o spółkę, której izba skarbowa odmówiła interpretacji. Pytanie dotyczyło tego, czy poniesione przez nią wydatki należy uznać za specjalistyczną usługę doradczą, czy za wartości niematerialne i prawne. Izba uznała, że problem wymagał odwołania się do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W związku z tym wykraczał poza zakres prawa podatkowego uznał dyrektor izby. Nie zgodził się z tym WSA w Warszawie. Orzekł, że prawo podatkowe należy rozumieć szerzej niż art. 3 Ordynacji podatkowej. Jest ono bowiem powiązane z innymi przepisami. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w tej sprawie żaden z podmiotów nie wypełnił swoich obowiązków. 23 Wyrok NSA 20 sierpnia 2014 r. II FSK 2103/12 Jeśli podatnik nie zgłosi do urzędu skarbowego darowizny lub spadku, musi liczyć się z tym, że niezależnie od upływu czasu będzie musiał zapłacić podatek Sprawa dotyczyła małżonków, którzy w latach otrzymali od teściów darowizny. Po kilku latach urząd wszczął wobec nich postępowanie w sprawie nieujawnionych dochodów. Dopiero wówczas małżonkowie przyznali, że dostali pieniądze od rodziców. W związku z tym naczelnik urzędu wymierzył im podatek. Podatnicy uważali, że danina przedawniła się już w 2009 r. wraz z upływem 5 lat. Innego zdania były organy podatkowe. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wyjaśnił, że z art. 6 ust. 4 wyraźnie wynika, iż bieg terminu przedawnienia jest liczony od nowa od momentu powołania się na nabycie

11 11 INNE PRZEPISY rzeczy. W tym wypadku jak podkreślił WSA obowiązek podatkowy nie wygasł, bo małżonkowie nie zgłosili darowizny. W związku z tym wraz z momentem powołania się na nią przed organami obowiązek podatkowy się odnowił i organ ma nadal prawo wymierzyć podatek. Naczelny Sąd Administracyjny w całości zgodził się z wyrokiem sądu I instancji. 24 Wyrok NSA 20 sierpnia 2014 r. II FSK 2136/12 Izba skarbowa nie może odmówić wydania interpretacji, tłumacząc to potrzebą przeprowadzenia postępowania dowodowego w sprawie, o którą podatnik wcale nie pytał. Chodziło o spółkę będącą polskim oddziałem greckiego banku. Interesowało ją, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione przez bank na uruchomienie jej działalności w Polsce. Spółka uważała, że skoro wydatki związane z doradztwem, rekrutacją czy podróżami służbowymi zostały poniesione w celu zorganizowania jej struktury i dalszego funkcjonowania, to powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodu. Dyrektor izby skarbowej odmówił jednak wydania interpretacji. Uznał, że wykroczyłby poza swoje kompetencje, bo najpierw należałoby zbadać prawidłowość stosowania cen transakcyjnych między spółką a macierzystym bankiem. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że Dyrektor izby niesłusznie odmówił udzielenia informacji. Zwrócił uwagę na to, że spółka nie pytała o metodę ustalania cen transakcyjnych, tylko o możliwość zakwalifikowania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Także Naczelny Sąd Administracyjny przyznał rację spółce. Orzekł, że izba nie powinna była odmówić wydania interpretacji. 25 Wyrok NSA 22 sierpnia 2014 r. II FSK 2106/12 Ten, na kogo przeniesiono odpowiedzialność za długi spółki jako płatnika, może wystąpić o umorzenie zaległości podatkowej. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną fiskusa, który odmówił podatniczce prawa do wystąpienia o umorzenie zaległości podatkowej. W październiku 2009 r. fiskus orzekł o odpowiedzialności podatkowej podatniczki za zaległość spółki z o.o. Chodziło o nieuiszczone przez spółkę należności w PIT, odsetki i koszty egzekucyjne. W styczniu 2011 r. kobieta wystąpiła o umorzenie zaległości. Argumentowała, że z powodu długotrwałej choroby swojej i męża nie zdoła uregulować długu bez zagrożenia podstawowej egzystencji rodziny. Fiskus odmówił wszczęcia postępowania w sprawie umorzenia zobowiązania podatkowego i wskazał że zgodnie z art. 67c 1 Ordynacji podatkowej w stosunku do płatnika, w tym także do osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości płatnika, zastosowanie mają jedynie ulgi w postaci rozłożenia na raty lub odroczenia zapłaty zaległości. WSA zauważył, że skarżąca nie jest płatnikiem, a możliwość umorzenia wyłączona została bowiem jedynie w odniesieniu do należności przypadających od płatnika, to znaczy tych, które dany podmiot obowiązany jest zapłacić jako płatnik. Podatniczka jest osobą trzecią i z jej punktu widzenia podatnikiem", za którego zaległości podatkowe (także płatnicze) odpowiada, jest spółka. Sąd podkreślił, że osoba trzecia i płatnik to całkowicie różne kategorie podmiotów ponoszących odpowiedzialność podatkową. NSA potwierdził, że w sprawie nie ma podstaw do utożsamiania pozycji płatnika i osoby trzeciej.

12 12 INNE PRZEPISY 26 Wyrok NSA 26 sierpnia 2014 r. II FSK 2260/12 Brak dostępu do informacji, co się dzieje w spółce, nie zwalnia z odpowiedzialności członka zarządu za jej długi podatkowe. Wyrok dotyczy mężczyzny, który figurował w rejestrze sądowym ale faktycznie nie prowadził spraw spółki z powodu choroby oraz uniemożliwionego dostępu do informacji przez innego członka zarządu. Urząd skarbowy wszczął wobec niego postępowanie z tytułu odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w odniesieniu do nieodprowadzanych do urzędu skarbowego zaliczek na PIT od wynagrodzeń pracowniczych. Mężczyzna uważał, że odpowiedzialnością powinni być obarczeni członkowie zarządu, którzy faktycznie prowadzili sprawy spółki. Organy podatkowe, WSA i NSA były w swojej opinii jednomyślne i uznały, że do obarczenia odpowiedzialnością za zaległości spółki członka zarządu wystarczy, aby pełnił on swoją funkcję choćby tylko formalnie. Jeśli mężczyzna nie mógł sprawować tej funkcji, powinien był z niej zrezygnować. 27 Wyrok NSA 26 sierpnia 2014 r. II FSK 2202/12 Fiskus może odmówić potwierdzenia, że podatnik nie zalega z daninami, jeśli toczy się jeszcze postępowanie podatkowe. Sprawa dotyczyła mężczyzny, który złożył do naczelnika urzędu skarbowego wniosek o zaświadczenie o niezaleganiu z podatkami. W dacie złożenia wniosku toczyło się postępowanie wobec mężczyzny w sprawie dochodów z nieujawnionych źródeł. Urząd skarbowy wydał decyzję ustalającą podatek według 75-proc. stawki. Podatnik uznał, że skoro sprawa nie jest jeszcze rozstrzygnięta, to nie można mówić o żadnej zaległości i w związku z tym zaświadczenie powinno zostać wydane. NSA stwierdził, że nawet jeśli decyzja naczelnika urzędu skarbowego w sprawie dochodów nieujawnionych nie jest jeszcze ostateczna, funkcjonuje już w obrocie prawnym i może być powodem do odmowy wydania zaświadczenia. 28 Wyrok NSA 26 sierpnia 2014 r. II FSK 2188/12 Jeżeli po rozwiązaniu spółki cywilnej nie doszło do podziału jej majątku, to do schedy po byłym wspólniku wchodzi wierzytelność z tytułu spłaty udziału, a nie on sam. Chodziło o spadek odziedziczony w połowie przez córkę byłego wspólnika spółki cywilnej. Krótko przed jego śmiercią spółka została rozwiązana. Dziedzicząc połowę majątku ojca, córka myślała, że przejmuje połowę wkładu wniesionego przez niego do spółki. Wkładem tym było gospodarstwo rolne, w związku z tym córka liczyła na zwolnienie podatkowe. Uważała, że z chwilą rozwiązania spółki cywilnej (jeszcze za życia jej ojca) dotychczasowa współwłasność majątkowa, która łączyła jej wspólników, przekształciła się w ułamkową. W związku z tym po rozstaniu wspólnicy uzyskali prawo do dysponowania swoimi udziałami. Naczelny Sąd Administracyjny przyznał, że istnieją rozbieżne poglądy w doktrynie, jednak w orzecznictwie NSA przyjmuje się, że jeśli nie została zakończona likwidacja spółki cywilnej, to do spadku wchodzi wierzytelność, a nie udział jako prawo majątkowe. Zwolnienie nie może mieć w tej sprawie zastosowania i trzeba zapłacić podatek. 29 Wyrok NSA 27 sierpnia 2014 r. Jeśli spółka nie została prawidłowo powiadomiona o wszczętym postępowaniu karnoskarbowym, to zobowiązanie podatkowe mogło się przedawnić.

13 13 INNE PRZEPISY II FSK 2807/13 Sprawa dotyczyła spółki, której urząd kontroli skarbowej nakazał zapłacić zaległy podatek. Spółka nie odprowadziła zaliczki na PIT od przychodu wspólnika powstałego na skutek umorzenia jego udziałów. Spółka odwołała się od tej decyzji, twierdząc, że zobowiązanie uległo już przedawnieniu. Nie zgodziła się z tym jednak Izba Skarbowa w Krakowie. Stwierdziła, że w grudniu 2011 r., jeszcze przed upływem terminu przedawnienia, urząd wydał postanowienie o wszczęciu śledztwa w sprawie o przestępstwo skarbowe. W tym samym dniu postawiono zarzuty głównemu księgowemu. Natomiast w tej sprawie podatnikiem był wspólnik, którego udziały umorzono. Nigdy nie został on jednak poinformowany o wszczęciu śledztwa. Wprawdzie zawiadomiono o tym głównego księgowego, ale był on pełnomocnikiem spółki, czyli płatnika, a nie samego podatnika. Krakowski WSA nie zgodził się ze spółką. Orzekł, że w tej sprawie nie było potrzeby powiadamiania wspólnika, bo wszczęte postępowanie nie dotyczyło podatnika, tylko odpowiedzialności spółki jako płatnika za niepobranie i nieodprowadzenie zaliczki na PIT. Sąd zgodził się więc z izbą, że w momencie postawienia zarzutów głównemu księgowemu spółka dowiedziała się o wszczęciu postępowania karnoskarbowego. NSA uchylił zarówno wyrok WSA, jak i decyzję organu. Orzekł, że w tej sprawie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, bo główny księgowy nie był ani organem spółki, ani jej pełnomocnikiem. Wyrok prawomocny. 30 Wyrok NSA 28 sierpnia 2014 r. II FSK 2176/12 II FSK 2205/12 II FSK 2278/12 II FSK 2301/12 II FSK 2545/12 II FSK 1905/12 Podwyższenie kapitału zakładowego na skutek wniesienia przedsiębiorstwa do spółki było zgodne z dyrektywą kapitałową. Sąd potwierdził również, że wkłady wnoszone przez akcjonariuszy także podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych (PCC). W pierwszej sprawie chodziło o pięć spółek, które uważały, że notariusze nienależnie pobierali w latach podatek od podwyższenia kapitału zakładowego w związku z aportem przedsiębiorstwa. Twierdziły, że Polska z dniem akcesji do UE miała obowiązek zwolnić wszystkie wkłady z podatku kapitałowego. WSA w Warszawie oddalił skargę, uznając, że kwestię tę przesądza wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-372/10 (Park Holdco). Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że w tej kwestii jest już ugruntowana linia orzecznicza. Przypomniał, że po przystąpieniu do UE Polskę obowiązywała dyrektywa w brzmieniu nadanym przez dyrektywę nr 85/303. W drugiej sprawie skargę kasacyjną złożył dyrektor rzeszowskiej izby skarbowej. Chodziło o spółkę akcyjną, która zapłaciła PCC od wkładu wniesionego przez akcjonariusza. Spółka wygrała przed WSA w Rzeszowie. Sąd orzekł, że 1 lipca 1984 r. opodatkowane były wyłącznie wkłady wspólników, a akcjonariusz nie jest wspólnikiem. NSA uchylił wczoraj ten wyrok. Sędzia Tomasz Kołakowski wyjaśnił, że w tej kwestii także jest już ustalona linia orzecznicza. Wyroki są prawomocne. Niniejsze zestawienie nie stanowi porady prawno-podatkowej.

14 14 Treść poniższych aktów prawnych, które uległy zmianie, jest zamieszczona w formacie pdf na stronie Ich numeracja odpowiada numeracji w tabeli. Podatek od towarów i usług 1 I FSK 1288/13 2 I FSK 1355/13 3 I FSK /13 4 I FSK 1142/13 Podatki dochodowe 5 Dz.U Dz.U II FSK 1924/12 8 II FSK 3890/13 9 II FSK 1978/12 10 II FSK 1977/12 11 II FSK /12 12 II FSK 2118/12 13 II FSK 657/13 II FSK II FSK 1129/14 Inne przepisy 14 Dz.U Dz.U Dz.U II FSK 1999/12 18 II FSK 3549/13 19 II FSK 1980/12 20 II FSK 1993/12 21 II FSK 2166/12 22 II FSK 2108/12 23 II FSK 2103/12

15 15 24 II FSK 2136/12 25 II FSK 2106/12 26 II FSK 2260/12 27 II FSK 2202/12 28 II FSK 2188/12 29 II FSK 2807/13 30 II FSK 2176/12 II FSK 2205/12 II FSK 2278/12 II FSK 2301/12 II FSK 2545/12 II FSK 1905/12