Przygotowanie płyty do instalacji nienadzorowanej

Transkrypt

1 Przygotowanie płyty do instalacji nienadzorowanej Nikogo chyba nie trzeba przekonywać, że "postawienie" systemu operacyjnego wraz ze sterownikami to z reguły długotrwały proces. Pół biedy, gdy instalację przeprowadzamy na jednym komputerze. Co zrobić jednak, gdy musimy powtórzyć tę operację na kilkunastu pecetach? Rys Po uruchomieniu kreator zapyta się, czy utworzyć nowy czy może zmodyfikować istniejący plik odpowiedzi. Wybieramy oczywiście opcję Utwórz nowy 2. Teraz mamy do wyboru kilka odmian instalacji. W tym kroku zaznaczymy pole Instalacja nienadzorowana i naciskamy przycisk Dalej Instalacja systemu Windows XP to wbrew pozorom zadanie dość proste i przyjemne, szczególnie że producent Okien postarał się nam ułatwić zadanie, jak tylko się da. Niestety, podczas "stawiania" OS-u musimy uzbroić się w cierpliwość i siedząc przed monitorem komputera, cierpliwie odpowiadać na kolejne pytania setupu. Taka sytuacja jest jednak do zaakceptowania, jeśli instalujemy system tylko na jednej maszynie. Warto wtedy poświęcić trochę czasu i zająć się naszym "wypieszczonym" domowym pecetem. Co jednak zrobić, gdy mamy zainstalować i skonfigurować Windows na więcej niż jednym komputerze? Z taką sytuacją z pewnością spotkał się niejeden administrator, opiekujący się nawet niewielką pracownią komputerową. Czy można w jakiś sposób usprawnić i ułatwić sobie pracę? Możliwości jest kilka. Po pierwsze, instalujemy system operacyjny na każdym komputerze z osobna. Takie rozwiązanie problemu ma jednak podstawową wadę - każdemu komputerowi musimy indywidualnie poświęcić określony czas. Jeśli chcemy zainstalować i skonfigurować system na większej liczbie pecetów, to jak łatwo się domyślić, poświęcimy jeszcze więcej czasu. Drugą możliwością jest równoległa instalacja na kilku komputerach naraz. Niestety, nie będzie to idealne rozwiązanie, ponieważ zmusza nas do "biegania" od peceta do peceta i panowania nad procesem setupu na kilkunastu komputerach jednocześnie. Chyba nikomu nie trzeba mówić, jakie to trudne i na dłuższą metę męczące. Jest jednak jeszcze zupełnie inna metoda - instalacja nienadzorowana, zwana inaczej bezobsługową.

2 Bez nadzoru Instalacja bezobsługowa jest najłatwiejszym sposobem "postawienia" systemu operacyjnego na wielu komputerach. Oczywiście możemy spróbować zainstalowany na jednym pececie OS przenosić na inne stacje robocze za pomocą narzędzi do tworzenia obrazów. Sposób ten jednak sprawdzi się tylko w przypadku, gdy wszystkie pecety mają takie same komponenty hardware'owe. Pełna automatyzacja setupu Windows XP oferuje znacznie większą elastyczność. Instalacji takiej możemy dokonać na dużej liczbie komputerów-klientów o różnych konfiguracjach sprzętowych. Dodatkowo, sporządzając specjalne skrypty, zaoszczędzimy czas, a także wyeliminujemy potrzebę pracy administratorów lub użytkowników zajmujących się komputerem i odpowiadających na pytania podczas instalacji. Bezobsługowy setup pozwala na podstawowym poziomie na przeprowadzenie w pełni automatycznego wdrożenia Windows XP Professional na wielu komputerach. Dostępne są jednak inne tryby instalacji nienadzorowanej. W zależności od potrzeb możemy również zaprojektować i stworzyć automatyczny setup, tak aby użytkownicy lub administratorzy wprowadzali tylko niektóre opcje podczas procesu instalacji. Niestety, bezobsługowe "postawienie" Okien nie jest pozbawione wad. Po pierwsze, przygotowanie w pełni automatycznej instalacji nienadzorowanej nie jest proste i wymaga poświęcenia czasu na przygotowanie wszystkich niezbędnych plików. Poza tym, aby skorzystać w pełni z zalet instalacji bezobsługowej systemu Windows XP, komputer klienta musi mieć BIOS z możliwością uruchomienia OS-u ze startowego dysku CD-ROM (El-Torino No Emulation). Konieczne będzie też wygenerowanie tak zwanego pliku odpowiedzi winnt.sif. Rys Po uruchomieniu kreator zapyta się, czy utworzyć nowy czy może zmodyfikować istniejący plik odpowiedzi. Wybieramy oczywiście opcję Utwórz nowy 2. Teraz mamy do wyboru kilka odmian instalacji. W tym kroku zaznaczymy pole Instalacja nienadzorowana i naciskamy przycisk Dalej

3 Od czego zacząć? Aby przygotować płytę CD z instalującym się bezobsługowo systemem operacyjnym, musimy zadbać o kilka szczegółów. Pierwszym z nich jest odpowiednie oprogramowanie. Oczywiście podstawowym elementem będzie tutaj oryginalna płyta z systemem operacyjnym. Potrzebujemy także programu setupmanager.exe pochodzącego z pliku deploy.cab, który to z kolei znajduje się na płytce instalacyjnej Windows XP w katalogu Support\tools. Za pomocą dowolnego programu (Windows Commandera, WinRAR-a, WinZipa itp.) musimy rozpakować interesujący nas plik do wcześniej utworzonego katalogu na dysku twardym naszego komputera. Jeśli nie mamy systemu operacyjnego wraz ze zintegrowanym już zestawem poprawek, powinniśmy zadbać o obecność najnowszego SP2 w odpowiedniej wersji językowej. Musimy przy tym pamiętać, że chodzi tutaj o SP2 w tak zwanej wersji dla administratorów, czyli takiej, która zawiera wszystkie poprawki. Oprócz systemu i poprawek koniecznie trzeba się zaopatrzyć w program do tworzenia obrazów płyty ISO, a także w plik z sektorem rozruchowym Windows - boot.ima. Ostatecznie do pakietu narzędzi musimy też dołączyć oprogramowanie służące do wypalania płytek, np. Nero Burning ROM. Przydatny może być także program taki jak VirtualPC lub VMWare do przetestowania, czy przygotowany przez nas obraz płyty jest poprawny i czy wszystko działa jak należy. Po zgromadzeniu potrzebnego oprogramowania musimy zająć się przekopiowaniem zawartości płyty instalacyjnej naszego systemu operacyjnego na dysk twardy do wcześniej założonego katalogu, np. C:\WinXP. Zanim jednak to zrobimy, warto się upewnić, czy w wykorzystanym woluminie (partycji) mamy co najmniej 1,5 GB wolnego miejsca. W kolejnym kroku warto dołączyć do tworzonej instalki najnowszą wersję Service Packa (patrz: ramka "Integracja SP2..."). Gdy dysponujemy instalacyjną wersją Windows XP, już zintegrowaną z najnowszymi poprawkami, pomijamy ten krok, ograniczając się jedynie do przekopiowania zawartości płyty do wybranego katalogu. Tworzenie standardowego pliku odpowiedzi Menedżer instalacji Windows pozwala wygenerować plik odpowiedzi winnt.sif. Sam proces nie jest skomplikowany - wystarczy, że odpowiemy na kilka pytań zadanych nam przez kreator aplikacji instalacji w taki sposób, jak to zaprezentowaliśmy na zrzutach ekranowych. Foldery - twórz! Bardzo ważnym krokiem będzie utworzenie kilku specjalnych podkatalogów z odpowiednimi nazwami. Pierwszy z nich to $OEM$. Warto wiedzieć, że katalog ten powinien być równorzędny z folderem i386, a więc nie może być zapisany bezpośrednio w nim. W katalogu $OEM$ znajdą się wszystkie pliki, które będą następnie skopiowane na dysk twardy podczas procesu instalacji (np. pliki sterowników itp). Kolejnym istotnym katalogiem jest $$ zawierający się w folderze $OEM$. Wszystko to, co znajduje się w folderze $$, zostanie skopiowane do katalogu oznaczonego przez zmienną systemową %systemroot%, czyli do katalogu, w którym będzie zainstalowany system operacyjny - domyślnie jest to C:\Windows lub C:\Winnt (Windows 2000). Jeśli więc w folderze $$ umieścimy katalog \Resources\Themes zawierający nasz ulubiony schemat Pulpitu, wówczas po instalacji pliki będą znajdować się np. w C:\Windows\Resources\Themes. Innymi katalogami specjalnymi są

4 $Docs oraz $Progs. Zawartość pierwszego z nich zostanie skopiowana do folderu oznaczonego przez zmienną systemową %userprofile% - zazwyczaj będzie to katalog Documents and Settings. Dane z drugiego będą natomiast przekopiowane do katalogu określanego parametrem %ProgramFilesDir%, czyli w praktyce Program Files. Jeśli w opisanych specjalnych folderach umieścimy dodatkowe pliki, zostaną one skopiowane automatycznie we wskazane miejsca. Gdy już stworzymy odpowiednią strukturę katalogów, warto nieco "odchudzić" instalkę naszego systemu. Jako pierwszych możemy się pozbyć katalogów Valueadd, Support oraz Docs, które w większości przypadków nie są potrzebne podczas "stawiania" Windows, a usunięcie ich pozwoli nam na zaoszczędzenie ponad 20 MB miejsca. Jeśli Okna będziemy instalowali na pustym dysku twardym, tzn. nie będziemy uaktualniali Windows z wcześniejszych wersji systemu, warto dodatkowo usunąć katalogi Win9xmig, Win9xupg oraz Winntupg. Foldery te znajdują się w podkatalogu i386. Ta operacja zmniejszy rozmiar tworzonej płyty instalacyjnej o kolejne 40 MB. W sumie uzyskamy w ten sposób dodatkowe 60 MB przestrzeni (ponad 10% miejsca na krążku). Nie jest to wiele, jednak przyda się nam, aby zawrzeć na płytce instalacyjnej sterowniki i inne oprogramowanie Rys. 1. Ściągniętego Service Packa 2 należy rozpakować do wcześniej utworzonego katalogu Odpowiedzi na trudne pytania Gdy ostatecznie określimy strukturę oraz zawartość katalogów specjalnych, możemy się zabrać za utworzenie tak zwanego pliku odpowiedzi. Bez wątpienia jest to kluczowy moment przygotowywania bezobsługowego krążka z Oknami, ponieważ w trakcie instalacji setup Windows właśnie z tego pliku czerpie wiedzę na temat akcji, które ma wykonać bez zadawania jakichkolwiek pytań. Zanim jednak zaczniemy przygotowywać plik odpowiedzi, warto zastanowić się nad stopniem zautomatyzowania procesu. Najprostszy scenariusz prowadzi tylko do zainstalowania systemu operacyjnego. Ostateczna konfiguracja OS-u odbędzie się wtedy po przegraniu plików na dysk indywidualnie dla każdego komputera. Zupełnie odwrotną sytuacją jest stworzenie w pełni automatycznej instalacji wraz ze wstępną konfiguracją systemu. W najprostszym wypadku wystarczy, że wygenerujemy plik odpowiedzi za pomocą kreatora Menedżera instalacji. W wypadku gdy chcemy automatycznie wgrać sterowniki oraz utworzyć konta użytkowników, musimy samodzielnie dokonać

5 ingerencji w strukturę pliku odpowiedzi. Do jego wygenerowania posłużymy się wcześniej przekopiowanym na dysk twardy plikiem Menedżera Instalacji Windows (plik setupmanager.exe). Typową sesję z aplikacją prezentujemy w ramce "Tworzenie standardowego...". Po zakończeniu pracy kreatora na dysku twardym znajdziemy plik unattended.txt. Ponieważ instalację będziemy przeprowadzali z płyt CD, nazwę zbioru odpowiedzi musimy zmienić na winnt.sif i umieścić w podkatalogu i386 tworzonej instalki. W naszym przypadku będzie to C:\WinXP\i386. Tak przygotowany plik jest podstawą prostej, automatycznej instalacji. Naturalnie możemy jeszcze dostroić wiele parametrów związanych z pracą setupu, proces ten będzie jednak wymagał samodzielnej edycji pliku (patrz: Tajemnice pliku winnt.sif). Rys. 2. Ściągniętego Service Packa 2 należy rozpakować do wcześniej utworzonego katalogu Strojenie systemu Podczas typowej instalacji nienadzorowanej wszystkie inne operacje, takie jak wgranie dodatkowych programów czy zmiany w Rejestrze, będą domyślnie przeprowadzane na koncie Administratora. Może to spowodować pewne problemy. Na przykład aplikacje mogą nie działać na kontach zwykłych użytkowników, które zdefiniujemy po zainstalowaniu Windows. Oczywiście można sobie z tym poradzić, np. zmieniając nazwę konta Administratora na inną. W praktyce nie jest to jednak najlepsze rozwiązanie problemu. Znacznie lepiej wymusić na systemie, aby w czasie instalacji pierwsze logowanie odbyło się na wcześniej przez nas zdefiniowane konto użytkownika. Aby taka operacja przebiegła poprawnie, powinniśmy przygotować plik cmdlines.txt zawierający wpisy: [COMMANDS] "konto.cmd" Następnie tworzymy zbiór konto.cmd z zawartością: net user użytkownik hasło /add net localgroup Administratorzy użytkownik /add

6 net accounts /maxpwage:unlimited REGEDIT /S zaloguj.reg EXIT Integracja SP2 z instalacyjną wersją Windows XP Proces integracji SP2 z instalacyjną płytą systemu Windows XP nie jest trudny. Po pierwsze, powinniśmy skopiować na dysk pełnego Service Packa 2 w odpowiedniej wersji językowej. Jeśli mamy polskojęzyczne wydanie Windows XP, musimy pobrać odpowiednią dla niego wersję dodatku SP2. Kolejnym krokiem będzie przekopiowanie całej zawartości płytki z instalacyjną wersją Windows XP do wcześniej przygotowanego katalogu, np. C:\WinXP. Tworzymy także folder, do którego rozpakujemy naszego Service Packa (np. C:\SP2). Zestaw poprawek wyekstrahujemy, wpisując w linii poleceń: sp2.exe /x:c:\sp2. Następnie musimy przejść do katalogu C:\SP2\i386\, gdzie wydajemy komendę: C:\SP2\I386\Update\Update.exe /S:C:\WinXP. Po zakończeniu procesu integracji w katalogu C:\WinXP znajdziemy pełną instalacyjną wersję Windows XP wraz ze zintegrowanym kompletnym zestawem łatek. Seria powyższych komend dodaje użytkownika użytkownik z hasłem hasło do grupy Administratorzy. Jeśli chcemy, aby jego nazwa składała się z dwóch członów, np. imienia i nazwiska, wówczas należy pamiętać, aby oba wyrazy umieścić w cudzysłowie. Tajemniczo brzmiąca opcja maxpwage:unlimited oznacza, że nasze hasło jest zawsze ważne. Następna linia nakazuje zaimportowanie pliku automatycznie logującego użytkownika - zaloguj.reg. Ten zbiór powinien zawierać wpisy: Windows Registry Editor Version 5.00 [HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\ Microsoft\Windows NT\CurrentVer sion\winlogon] "DefaultUserName"='użytkownik' 'DefaultPassword'='hasło' 'AutoAdminLogon'='1' Rys. 1. Po uruchomieniu Nero korzystamy z szablonu CD-ROM (Boot), gdzie uzupełniamy opcję zakładki Boot, tak jak pokazano na zrzucie.

7 Należy przy tym pamiętać, że jeśli nazwa naszego konta jest taka sama, jaką przydzieliliśmy Administratorowi komputera w sekcji [UserData] w pliku winnt.sif, nasze konto nie będzie miało przywilejów administracyjnych. Dlatego najlepiej, jeśli utworzymy konto o innej nazwie niż ta wygenerowana w pliku odpowiedzi. Gotowe zbiory cmdlines.txt, naszekonto.cmd oraz logowanie.reg należy skopiować do katalogu $OEM$, aby były później użyte przez setup. Ostatecznie warto się jeszcze upewnić, że w naszym pliku odpowiedzi, w sekcji [GuiUnattended], mamy wpisy: AdminPassword= EncryptedAdminPassword= Często, aby zmienić lub dostosować działanie Okienek do naszych potrzeb, musimy zmodyfikować Rejestr systemu. W czasie instalacji Windows standardowo modyfikowana jest gałąź Rejestru HKEY_CURRENT_USER, która odnosi się tylko do obecnie zalogowanego użytkownika. Jeśli chcemy, aby wprowadzane zmian dotyczyły wszystkich użytkowników, musimy nieco zmodyfikować plik cmdlines.txt. Ponieważ jest on uruchamiany, zanim jakikolwiek użytkownik zostanie zalogowany, wszelkie modyfikacje wykonane z jego poziomu dotyczą całego systemu. W sekcji [COMMANDS] dopisujemy REGEDIT /S zmiany.reg. Plik zmiany.reg powinien zawierać modyfikację kluczy Rejestru odpowiadających za interesujące nas właściwości Okienek. Jeśli chcemy zmienić np. szybkość otwierania menu Start oraz wyłączyć kreator oczyszczania Pulpitu, wówczas w pliku zmiany.reg powinniśmy zawrzeć następujące wpisy: Rys. 2. Po uruchomieniu Nero korzystamy z szablonu CD-ROM (Boot), gdzie uzupełniamy opcję zakładki Boot, tak jak pokazano na zrzucie.

8 Windows Registry Editor Version 5.00 ;Zmień szybkość otwierania Start ;Menu [HKEY_CURRENT_USER\Control Panel\Desktop] 'MenuShowDelay'='150' ;Wyłącza kreator czyszczenia Pul;pitu Windows [HKEY_CURRENT_USER\Software\ Microsoft\Windows\CurrentVer sion\explorer\desktop\cleanupwiz] 'NoRun'=dword: Oczywiście oba pliki - cmdlines.txt i zmiany.reg - muszą się znaleźć w katalogu $OEM$. Czas na drivery Tworząc zautomatyzowaną instalkę, możemy od razu wgrać do niej właściwe sterowniki, które zostaną zainstalowane podczas "stawiania" OS-u. Po pierwsze, skompletujmy wszystkie drivery, które chcemy dodać do przygotowywanego krążka. Następnie w folderze $OEM$\ $1\Drivers\ musimy utworzyć podkatalogi dla każdego ze sterowników, np.: 01_Chipset, 02_Siec, 03_Grafika. Numeracja katalogów nie jest bez znaczenia. Foldery są ponumerowane, aby wskazać kolejność instalowania driverów. Rozpakowane sterowniki przenosimy teraz do odpowiednich katalogów i edytujemy wpisy w pliku odpowiedzi winnt.sif. Wystarczy, że w sekcji [Unattended] w linijce OemPnPDriversPath dopiszemy ścieżki dostępu do każdego z podkatalogów, oddzielając je średnikami: [Unattended] OemPnPDriversPath='Drivers\ 01_Chipset;Drivers\02_Siec;...;Drivers\07_Mysz...' Dodajemy też wpis DriverSigningPolicy=Ignore, żeby system nie żądał certyfikatów zgodności sterowników z Windows. Wypalanie Ostatnim etapem całego procesu będzie nagranie zawartości katalogu C:\WinXP na krążku CD. Możemy się tutaj posłużyć doskonale znanym Nero Burning ROM-em. Wypalanie płyty jest dość proste - prezentujmy więc tylko wybrane kroki w ramce "Nagrywanie instalki...". Warto wspomnieć, że plik boot.ima zawierający obraz sektora rozruchowego płyty startowej sporządzimy samodzielnie używając zaawansowanego narzędzia do obróbki obrazów ISO (np. UltraISO). W praktyce korzystanie z tego rodzaju aplikacji może być dość skomplikowane. Dlatego znacznie szybciej i łatwej będzie znaleźć w Internecie gotowy zbiór z obszarem rozruchowym.

9 Ostatecznie na nośniku CD-R mamy gotową wersję nienadzorowanej instalki Windows XP. Zanim jednak przystąpimy do "stawiania" systemu na kilkudziesięciu komputerach, warto wypróbować płytę na testowym pececie lub emulatorze PC, np. VMWare. (W ostatnim wypadku nie musimy wypalać instalki na nośniku - możemy posłużyć się jej obrazem ISO). Źle sporządzony krążek instalacyjny może skasować całą zawartość dysków twardych i narazić nas na duże straty, prawidłowo przygotowana płyta pozwoli natomiast zaoszczędzić mnóstwo czasu. Nagrywanie instalki w Nero Burining ROM Końcowym etapem tworzenia nienadzorowanej wersji instalacyjnej systemu jest sporządzenie startowej płyty CD z zawartością katalogów, do których wcześniej skopiowaliśmy Windows i wszystkie potrzebne pliki. Tajemnice pliku winnt.sif Plik winnt.sif jest "filarem" całego procesu instalacji nienadzorowanej. W jego sekcjach zgromadzone są odpowiedzi na pytania instalatora Windows, które padają podczas "stawiania" systemu. Modyfikując poszczególne opcje, możemy w niemal dowolny sposób sterować tym procesem. Cały plik winnt.sif składa się z kilku sekcji. W ramach każdej z nich zawarte są parametry dotyczące poszczególnych etapów instalacji. Poniżej zostały omówione jedynie te najważniejsze: [Unattended] UnattendMode=FullUnattended Instalacja w pełni nienadzorowana, wszystkie odpowiedzi są pobierane z pliku winnt.sif. OemSkipEula=Yes lub No Parametr ustawiony na Yes, pozwala na pominięcie wyświetlania umowy EULA, na którą standardowo zgadzmy się, naciskając klawisz [F8]. OemPreinstall=Yes lub No Opcja ta, ustawiona domyślnie jako No, informuje setup o obecności katalogu $OEM$ i kopiuje jego zawartość na dysk (odbywa się to na końcu instalacji w trybie tekstowym). TargetPath=\WINDOWS Parametr ten określa ścieżkę do katalogu, w którym będzie zainstalowany Windows (%SystemRoot%). Repartition=No Opcja ustawiona na Yes spowoduje automatyczne sformatowanie pierwszego dysku na komputerze w systemie plików NTFS. FileSystem=*

10 Wpis w tej formie daje pełną kontrolę nad wyborem sytemu plików i partycji, na której umieścimy Windows odbywa się to w trybie tekstowym instalacji). UnattendSwitch="yes" Opcja ta, ustawiona jako Yes, inicjuje instalację w trybie nienadzorowanym. WaitForReboot="No" Parametr ten ustawiony na No spowoduje, że setup nie będzie czekał 15 sekund po zakończeniu instalacji, aby ponownie uruchomić komputer. OemPnPDriversPath="Drivers\..." Opcja ta informuje instalator, gdzie ma szukać dodatkowych sterowników. Jeśli wskazane drivery są nowsze od standardowych systemowych, to Windows zainstaluje je od razu podczas pierwszego wykrywania urządzeń. (Uwaga! Katalogi muszą być oddzielone średnikami). DriverSigningPolicy=Ignore Wyłącza mechanizm sprawdzania, czy sterowniki są podpisane cyfrowo (WHQL) przez system zgodności z Windows. AutoActivate = Yes Tak ustawiony parametr spowoduje automatyczną aktywację systemu. Wymagane jest wcześniejsze ustawienie połączenia internetowego (pamiętajmy o wpisaniu prawidłowego klucza w [UserData]). ProgramFilesDir="C:\My Program Files" Wpis ten umożliwia zmianę domyślnej lokalizacji folderu Program Files (%ProgramFilesDir%). KeyboardLayout="Polski (programisty)" Ten wpis ustawia układ klawiatury. Dzięki umieszczeniu tej komendy zapobiegniemy wyświetlaniu ikony Wybór języka w Polu systemowym na Pasku zadań. Jeżeli instalujemy XP PL, śmiało możemy pominąć tę opcję. [Data] AutoPartition=1 or 0 Jeżeli opcja ma ustawioną wartość 1, system zainstaluje się na pierwszej wolnej partycji. Z parametrem ustawionym na 0 mamy możliwość wyboru partycji w czasie nienadzorowanej instalacji. MsDosInitiated = "0" or "1" Gdy parametr ma wartość ustawioną na 0, oznacza to, że system instalujemy z CD. W przypadku wartości 1 - do bootowania OS-u używamy tylko dyskietek startowych.

11 AutomaticUpdates=yes Wpis ten pozwoli pominąć wyświetlanie okna Centrum Zabezpieczeń po zakończonej instalacji. [GuiUnattended] AdminPassword=Twoje hasło lub * Parametr ten ustawia hasło administratora, znak * oznacza brak hasła. EncryptedAdminPassword=Yes lub No Jeżeli uruchamiając setupmgr.exe, podaliśmy hasło i zaznaczyliśmy jego kodowanie, trzeba wtedy ustawić powyższą zmienną na Yes. W przeciwnych przypadkach musi zostać wartość No. TimeZone=100 Tak ustawiony parametr określa strefę czasową dla Polski. ProfilesDir="C:\Documents and Settings\" Opcja ta wyznacza położenie domyślnego katalogu użytkowników (%userprofile%). [UserData] ProductKey=xxxxx-xxxxx-xxxxx-xxxxx-xxxxx Wpis z kluczem rejestracyjnym Windows. FullName="Insert Name" Opcja ta pozwala określić nazwę użytkownika, dla którego będzie zarejestrowany Windows. OrgName="Insert Organisation Name" Ta opcja definiuje nazwę firmy, na którą zarejestrujemy Okna. ComputerName=Insert Name Parametr ten definiuje nazwę komputera, która wyświetlana będzie we Właściwościach systemu jako Nazwa komputera. [Networking] InstallDefaultComponents=Yes or No Zmiana tej opcji na Yes nakazuje zainstalować domyślne komponenty sieciowe, ustawienie na No wymaga zaś ich definicji.