Wydziałowy Zespół ds. Oceny Jakości Kształcenia Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej UAM

Transkrypt

1 1 Wydziałowy Zespół ds. Oceny Jakości Kształcenia Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej UAM RAPORT Z PRAC ZESPOŁU DS. ANALIZY WYNIKÓW EGZAMINÓW I PROCEDUR WERYFIKACJI EFEKTÓW KSZTAŁCENIA Zespół dokonał analizy 387 protokołów, dokumentujących proces weryfikacji efektów kształcenia na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej w roku akademickim Analizą objęto protokoły egzaminów i zaliczeń przedmiotów, nauczanych w ramach trzyletnich dziennych studiów licencjackich i dwuletnich dziennych studiów magisterskich na kierunkach studiów, prowadzonych przez poszczególne jednostki Wydziału, tj.: Instytut Filologii Polskiej (209 protokołów), Instytut Filologii Słowiańskiej (3 protokoły), Instytut Filologii Klasycznej (33 protokoły), Katedrę Filmu, Telewizji i Nowych Mediów (24 protokoły), Katedrę Dramatu, Teatru i Widowisk (18 protokołów). UWAGI OGÓLNE 1. Sposób oceniania egzaminów i weryfikacji efektów kształcenia na WFPiK należy uznać za generalnie poprawny. 2. Przeprowadzone przez Zespół analizy nakazują podtrzymać wiele uwag, sformułowanych w sporządzonym rok temu przez WZOJK analogicznym raporcie, który dotyczył roku akademickiego Rozkład ocen części egzaminów oraz zaliczeń odbiega od rozkładu, który należałoby uznać za pożądany i właściwy z metodycznego punktu widzenia. a) Jako pożądany traktować należy rozkład zrównoważony (w którym poszczególne oceny ze skali ocen mają zbliżony udział procentowy w puli wyników) lub rozkład tzw. normalny (obrazowany krzywą dzwonową Gaussa, w którym największy procentowo udział mają oceny ze środka skali, natomiast liczba ocen poniżej przeciętnej i powyżej przeciętnej jest mniej więcej równa); w obu przypadkach mediana ocen wynosi 3,5 lub 4. b) Wyniki części przeprowadzonych na WFPiK egzaminów odstają od tych reguł (zjawisko to najczęściej obserwować można w odniesieniu do ocen z egzaminów i zaliczeń w IFP). Krzywa ocen zbyt często przebiega spadkowo od najliczniej reprezentowanych ocen bardzo dobrych, poprzez dużą liczbę ocen dobrych plus i dobrych, do nielicznych ocen dostatecznych i niedostatecznych. Mediana ocen w wielu protokołach wynosi nieprawidłowe 4,5 lub 5,0. W niektórych przypadkach wartość 5,0 (lub zbliżającą się do niej) przybiera również średnia ocen.

2 2 c) Zespół wskazuje, że taki sposób oceniania nie spełnia funkcji kształcącej, świadczyć może o zaniżonych efektach kształcenia zaplanowanych w sylabusie lub/i niewłaściwym skalibrowaniu kryteriów oraz narzędzi oceny lub/i nieadekwatnym oszacowaniu wkładu pracy studenta w proces nauczania. Sygnalizowane zjawisko wymaga analizy i podjęcia działań, zmierzających do jego wyeliminowania. 3. Przeprowadzone przez Zespół analizy wskazują na występowanie na WFPiK tendencji do wyższego (łagodniejszego) oceniania efektów kształcenia na drugim stopniu studiów (magisterskich) w porównaniu z pierwszym stopniem studiów (licencjackich). Rozkład ocen wystawianych w ramach studiów magisterskich różni się od rozkładu ocen wystawianych w ramach studiów licencjackich we wszystkich jednostkach wydziału, jednak z największym natężeniem tendencja ta występuje w IFP (analizy i wykresy obrazujące to zjawisko znajdują się w dalszej części raportu). 4. W odniesieniu do niektórych przedmiotów, obecnych w programie studiów dużych kierunków studiów prowadzonych na WFPiK, zaznacza się odmienność przebiegu krzywej ocen w zależności od osoby prowadzącego zajęcia lub/i egzaminatora. Różnice tego typu sugerują odmienność kryteriów i narzędzi, stosowanych w procesie weryfikacji efektów kształcenia przez poszczególne osoby prowadzące zajęcia i przeprowadzających egzaminy z tego samego przedmiotu. Różnice te należy wyeliminować. Zespół przypomina, że wskazywane tu zjawisko było sygnalizowane w poprzednim raporcie WZOJK, gdzie jako jedną w metod zapobiegawczych sugerowano powołanie koordynatorów, nadzorujących wyniki egzaminów oraz zaliczeń tych przedmiotów, które mają więcej niż jednego egzaminatora i/lub prowadzącego zajęcia. 5. W zeszłorocznym raporcie Zespół wskazywał nieprawidłowy rozkład ocen z niektórych przeprowadzanych na WFPiK egzaminów, kończących wykłady. Przypominamy, że jeżeli przedmiot zakończony jest wpisanym do sylabusa jako metoda weryfikacji efektów kształcenia egzaminem, to również wówczas, gdy przedmiot ten nauczany jest w trybie wykładu, krzywa wyników owego egzaminu powinna dążyć do tzw. rozkładu normalnego lub chociaż spełniać kryteria rozkładu zrównoważonego. Tymczasem nadal powszechną praktyką jest wystawianie na egzaminach kończących wykłady wyłącznie lub niemal wyłącznie ocen bardzo dobrych. Dotyczy to tak IFP (np. 03-ETL-21PDM, 03-DTL-12PDM, 03-TIP-31WDL-E, 03-PFA-12PDL-E, 03-TJ-22PDMJ), jak i IFS (np. 03-HB-11BDL-E), Katedry Filmu, Telewizji i Nowych Mediów (np. 03-AK-22FKMDM-E) oraz Katedry Dramatu, Teatru i Widowisk (np. 03-ASL-22WDL-E, 03-ASLT-22WDL-E, 03-DSW-12MDM-E). Problem ten nie dotyczy IFK (choć wystąpił on tu w wersji à rebour, gdy spośród zapisanych na wykład 25 studentów pozytywną ocenę uzyskało 8 osób, a żadna z nich nie otrzymała oceny wyższej niż dostateczna plus, 03-LG-11SMDL-E). 5. Przypominamy, że już w minionym roku jako niepożądane zjawisko Zespół rozpoznał rozkład ocen z niektórych egzaminów kończących przedmioty fakultatywne (i w nieco mniejszym zakresie przedmioty specjalizacyjne). Podczas egzaminów tych często nie wykorzystuje się pełnej skali ocen, a krzywa ich wyników niejednokrotnie znacznie odbiega od kryteriów rozkładu zrównoważonego lub normalnego. W skrajnych przypadkach wszyscy lub prawie wszyscy studenci, którzy przystąpili do egzaminu z przedmiotu fakultatywnego, otrzymali oceny bardzo dobre lub co najmniej dobre (obserwacja ta dotyczy dużej liczby protokołów).

3 3 6. Pewne zastrzeżenia budzi niekompletność wielu protokołów, zdeponowanych w systemie USOS. Mimo iż sesja egzaminacyjna (a co za tym idzie, rok akademicki) skończyła się we wrześniu 2014 roku, w dniu w niektórych protokołach nadal występowały puste rubryki, niewypełnione ocenami (w skrajnym wypadku było to nawet ¾ niewypełnionych rubryk, 03-GOL-12SPDL-E). ZADANIA PROPONOWANE JAKO NAJPILNIEJSZE DO ZREALIZOWANIA 1. Należy dążyć, by wyrażające się ocenami wyniki egzaminów i zaliczeń w szerszym zakresie realizowały kryteria rozkładu zrównoważonego (lub tzw. normalnego). 2. Należy poddać analizie sygnalizowane różnice w sposobie oceniania, występujące pomiędzy pierwszym stopniem studiów (licencjackich) a drugim stopniem studiów (magisterskich), a także opracować i wdrożyć metody, umożliwiające redukcję tych różnic. 3. Należy zintensyfikować działania, zmierzające do redukcji różnic w sposobie weryfikacji efektów kształcenia, występujących między egzaminatorami (i prowadzącymi zajęcia) z tego samego przedmiotu na dużych kierunkach studiów. 4. Należy kłaść większy nacisk na stosowanie adekwatnych metod weryfikacji efektów kształcenia w odniesieniu do egzaminów kończących wykłady. 5. Należy z większą stanowczością egzekwować kompletność wpisów w protokołach, deponowanych w systemie USOS. KOMENTARZE I ANALIZY Instytut Filologii Polskiej (sporządził: M. Parkitny): IFP jest największą jednostką WFPiK. Szczegółowa analiza protokołów zajęć i egzaminów przeprowadzonych w IFP była jedną z podstaw do sformułowania uwag, zamieszczonych w pierwszej części raportu. Z racji ogromnej liczby poddanych analizie protokołów kompleksowa prezentacja wszystkich skwantyfikowanych oraz ujętych w wykresy wyników analiz nie wydaje się konieczna. Płynące z nich wnioski zostały uwzględnione w punktach 1-6 uwag oraz punktach 1-5 zadań proponowanych do realizacji. Poniżej zaprezentowane zostaną analizy, dotyczące jedynie wybranych aspektów procesu oceniania w IFP. Jako kryterium owego wyboru przyjęto korzyści płynące z faktu, że prowadzony w IFP kierunek filologia polska jest największym kierunkiem studiów na WFPiK. W programie studiów filologii polskiej znajdują się przedmioty obowiązkowe dla wszystkich studentów, co pozwala formułować wnioski w oparciu o próbę studentów wystarczająco liczną i reprezentatywną, by można było uznać dotyczące jej statystyki za wiarygodne i precyzyjnie udokumentowane. Niektóre przedmioty, wykładane na pierwszym stopniu filologii polskiej, mają zbliżone odpowiedniki w przedmiotach wykładanych na drugim stopniu studiów. Z racji rozmiarów próby (obejmującej wszystkich lub prawie wszystkich studentów kierunku), podobieństw przedmiotowych (występujących mimo oczywistych różnic programowych wynikających z odmienności stopni kształcenia) oraz zbliżonego składu prowadzących zajęcia i egzaminatorów nadają się one dobrze do tego, by na podstawie ich wyników dokonać analizy różnic sposobu oceny i weryfikacji efektów kształcenia na pierwszym oraz na drugim stopniu studiów (licencjackich i magisterskich).

4 4 Są to przedmioty takie jak: Historia literatury staropolskiej i oświecenia na studiach licencjackich i Historia literatury polskiej staropolskiej i oświecenia na studiach magisterskich, Historia literatury polskiej klasycyzm po 1795 r. i romantyzm na studiach licencjackich oraz Historia literatury polskiej romantyzm na studiach magisterskich, Historia literatury polskiej pozytywizm i Młoda Polska na studiach licencjackich oraz Historia literatury polskiej pozytywizm i Młoda Polska na studiach magisterskich, Historia literatury polskiej po 1918 roku na studiach licencjackich i Historia literatury polskiej po 1918 roku na studiach magisterskich. Do grupy przedmiotów tego typu należy również Teoria literatury na studiach licencjackich i Teoria literatury na studiach magisterskich. 1. Rozkład ocen z przedmiotu Historia literatury staropolskiej i oświecenia na pierwszym roku studiów licencjackich jest generalnie poprawny, gdyż realizuje główne kryteria rozkładu zrównoważonego (mimo niewystarczającego wykorzystania pełnej skali ocen, co wyraża się stosunkowo niewielką liczbą ocen dobrych plus i dostatecznych plus). Na studiach magisterskich rozkład ocen z przedmiotu Historia literatury staropolskiej i oświecenia zaczyna już jednak odbiegać od rozkładu zrównoważonego. Charakteryzuje go przewaga ocen bardzo dobrych (53,9% ogólnej puli ocen) oraz dobrych plus i dobrych (które stanowią wraz z ocenami bardzo dobrymi aż 89,8% wszystkich ocen wystawionych na egzaminie). Ocenę niższą niż dobra otrzymał tylko co dziesiąty student. 2. Wskazywane zjawisko pogłębia się w odniesieniu do przedmiotu Historia literatury polskiej klasycyzm po 1795 roku i romantyzm wykładanego na trzyletnich studiach licencjackich, w zestawieniu z przedmiotem Historia literatury polskiej romantyzm, obecnym w programie studiów magisterskich. Rozkład ocen z egzaminu na pierwszym stopniu studiów dąży do zrównoważonego (pomimo drobnych odstępstw), a mediana ocen wynosi bardzo poprawne 3,5. Rozkład ten mocno zmienia się na studiach magisterskich, gdzie mediana ocen wynosi już niewłaściwe 5. Natomiast odsetek studentów, którzy zdaniem egzaminatorów przygotowali się zaledwie poprawnie i zasłużyli na ocenę niższą niż dobra, wynosi już tylko 7,8%. Znaczy to, że aż 12 na 13 studentów otrzymało ocenę co najmniej dobrą

5 5 3. Kontrast pomiędzy wynikami egzaminów, przeprowadzanych na pierwszym i drugim stopniu studiów filologii polskiej, jeszcze wyraźniej zaznacza się w odniesieniu do przedmiotu Historia literatury polskiej pozytywizm i Młoda Polska. Na studiach licencjackich egzaminatorzy są bardzo wymagający, co uwidacznia się nieco zaburzonym przebiegiem krzywej wyników, która przybiera kształt odwróconej krzywej Gaussa (najmniej licznie reprezentowane są oceny ze środka skali, natomiast oceny skrajne są nadreprezentowane). Wyraźne jest jednak dążenie do uzyskania rozkładu zrównoważonego, a mediana ocen wynosi pożądane 3,5. Na studiach magisterskich sytuacja zmienia się jednak radykalnie. Aż połowa studentów zasłużyła na ocenę bardzo dobrą (mediana wynosi 5, co jest już bardzo niepoprawne). Zaledwie co piąty student uzyskał na egzaminie ocenę niższą niż dobra.

6 6 4. Różnica w rozkładzie ocen egzaminów z Historii literatury polskiej po 1918 roku na studiach licencjackich i magisterskich nie jest tak duża, jak w przypadkach przedstawionych wcześniej. Już bowiem na studiach licencjackich rozkład ocen z tego przedmiotu był nie dość poprawny. Na pierwszym stopniu studiów ocenę bardzo dobrą otrzymało 49% zdających. Tylko co dziesiąty nie zdał egzaminu, natomiast spośród tych studentów, którzy zdali, jedynie co szósty przygotował się ledwie poprawnie, otrzymując ocenę dostateczną plus lub dostateczną. Ocenę dobrą lub wyższą uzyskało trzech na czterech przystępujących do egzaminu. Na drugim stopniu studiów aż 71,3% zdających otrzymało ocenę bardzo dobrą i aż 90,8% ocenę dobrą lub lepszą niż dobra (czyli dziewięciu na dziesięciu studentów uznanych zostało przez egzaminatorów za przygotowanych w stopniu ponadprzeciętnym). Ocenę dostateczną uzyskała zaledwie jedna przystępująca do egzaminu osoba. 5. W celu zobrazowania różnic w sposobie oceniania na pierwszym i drugim stopniu studiów zostanie przedstawiony wykres, wyrażający rozkład ocen z wszystkich charakteryzowanych wyżej egzaminów, potraktowanych łącznie (tzn. taki, na którym zliczone zostały wyniki wszystkich egzaminów z historii literatury na pierwszym stopniu studiów oraz wszystkich egzaminów z historii literatury na studiach magisterskich). Wykres ocen uzyskiwanych przez studentów licencjackiej filologii polskiej przypomina odwróconą krzywą Gaussa, gdyż najliczniej reprezentowane są na nim oceny ze skrajów skali ocen. Nadreprezentacja ocen bardzo dobrych oraz dostatecznych i niedostatecznych kosztem ocen dobrych plus, dobrych i dostatecznych plus zdaje się świadczyć o nadmiernej skłonności do radykalizacji ocen i wymaga osobnej analizy. Mimo to mediana wynosi 4, co uznać należy za korzystne. Krzywa ocen, uzyskanych na egzaminach z historii literatury przez uczestników studiów magisterskich, przypomina hiperbolę, osiągającą wysokie maksimum w zakresie oceny bardzo dobrej, a następnie gwałtownie opadającą w kierunku wszystkich pozostałych. Aż 9 na studentów filologii polskiej wykazało się dobrym lub bardzo dobrym zatem ponadprzeciętnym przygotowaniem do egzaminu. Przeciętnie przygotowanych studentów, którzy uzyskali ocenę dostateczną oraz dostateczną plus, było tylko 6%. Takie rozumienie kategorii przeciętności trudno uznać za właściwe.

7 7 6. Analogiczne zjawisko obserwować można w odniesieniu do ocen, uzyskanych przez słuchaczy studiów licencjackich i magisterskich na egzaminie z przedmiotu Teoria literatury. Również i w tym przypadku próbę można uznać za reprezentatywną, gdyż obejmuje ona wszystkich studentów drugiego roku licencjackiej filologii polskiej oraz dużą część słuchaczy studiów magisterskich (odpowiednio 145 oraz 69 osób). Przedstawione wykresy i analizy są komentarzem do pkt. 3 Uwag ogólnych niniejszego raportu oraz uzasadnieniem pkt. 2 Zadań.

8 Instytut Filologii Słowiańskiej (sporządził M. Balowski): 8 1. Statystyka protokołów* (ogółem 3 protokoły) Wielkość grupy Studia licencjackie Studia magisterskie Semestr zimowy Semestr letni Semestr zimowy Semestr letni do 6 osób osób powyżej osób * Podział do 6 osób uwzględnia ilość osób, które zapisały się na zajęcia w danym semestrze. Jednak do zaliczenia przystąpiło mniej osób. Pod uwagę wzięto jedynie oceny wpisane do protokołu. W kilkunastu protokołach brakuje po kilka ocen (maksymalnie 4). Te puste miejsca wprawdzie powinny być oceną tzw. dwóją dziekańską, ale nie można tego stwierdzić do momentu rozliczenia się przez niektóre osoby z pobytu erasmusowskiego (brak w tym zakresie danych). 2. Statystyka ocen ogółem*: Ocena 3. Krzywa Gaussa dla IFS (stylizowana): Liczba bezwzględna Procent ndst dst dst. plus db db plus bdb RAZEM ,0 * Kolor czerwony oznacza medianę.

9 4. Wykaz ocen wyrażony w liczbach bezwzględnych: Ocena 9 Semestr zimowy Semestr letni Studia licencjackie Studia magisterskie Studia licencjackie Studia magisterskie , , RAZEM Wykaz ocen wyrażony w procentach*: Ocena Semestr zimowy Semestr letni Studia licencjackie Studia magisterskie Studia licencjackie Studia magisterskie 2 0 2,7 5,4 3,5 6,7 8,3 13,3 15,4 7, ,5 3,5,9 13,3 20,7 6,7 11,1 13,3 29,7 15,5 12,5 6,5 5 3,5 5,3 18,9 12,9 0 5,3 0 6,7 7,7 13,9 3,1 6,5 7,5 4,5 27,0 31,3 24,1 25,3 27,8 13,3 15,4 23, ,2 40 4,5 31,6 5,4 20,4 17,2 21,3 16,7 26,7,9 11,0 12,5 6, ,1 35,1 16,7 34,5 34,7 36,1 26,7 20,9 28,5 21,9 41,3 35 RAZEM * Kolor czerwony oznacza medianę. 6. Wykaz ocen bez uwzględniania semestru, w którym przebiegł egzamin*: Ocena Dane wyrażone w liczbach bezwzględnych Dane wyrażone w procentach Studia licencjackie Studia magisterskie Studia licencjackie Studia magisterskie ,9 11,8 7,1 1,6 4,1 7, ,8 24,2 14,8 16,4 6,6 7,9 3, ,9,9 13,5 1,6 5,8 3, ,8 18,7 25,9 37,7 30,6 34,3 4, ,4 9,4 14,1 14,8 15,7, , ,6 27,9 37,2 35,5 RAZEM * Kolor czerwony oznacza medianę.

10

11 11 Wnioski: 1. Liczebność grup ma wpływ na medianę ocen stawianych studentom na egzaminie. 2. Należy rozdzielić analizę w zależności od wielkości grupy (1 5 osób, 6 osób i osób), co ma wpływ na udział w zajęciach poszczególnych studentów (stan przygotowania do zajęć, ilość czasu poświęconą poszczególnym studentom w trakcie zajęć, udział w wykładach itp.). 3. Ze względu na różną liczebność grup oraz (przede wszystkim) ilość ocen wystawionych w ramach jednego przedmiotu możliwymi do analizy i do wyciągnięcia z niej w miarę pewnych wniosków są oceny uzyskane na studiach licencjackich w semestrze zimowym oraz letnim w grupach powyżej osób, oceny uzyskane na studiach licencjackich w semestrze letnim w grupach od 6 osób, oceny uzyskane na studiach magisterskich w semestrze zimowym w grupach od 6 osób. Ich ilość przedstawia się następująco: , przy czym należy uwzględnić uwagi ujęte w punkcie poprzednim. 4. Żaden z wykresów nie odwzorowuje krzywej Gaussa. GRUPY MAŁE 1. Grupy małe podzielono na: 1 5 osób i 6 osób (dwukrotnie mniejsze lub dwukrotnie większe). Ilość studentów w grupie jest zależna przede wszystkim od ilości studentów, przebywających na wyjazdach w ramach programu Erasmus (por. np. Historia Serbii), oraz od ilości studentów, którzy nie zrezygnowali ze studiów. 2. Podział na semestry i wartości średnie w poszczególnych semestrach wskazują m.in. na zależność ocen przede wszystkim od materiału nauczania. Warto w tym przypadku dokładniej przeanalizować zależność wystawianych ocen od stopnia trudności materiału (np. Gramatyka scs. na tle kulturowy czy Praktyczna nauka języka wybranego kraju słowiańskiego versus Teorie bałkanistyki czy Zagadnienia poprawności językowej) oraz zależność wystawianych ocen od ilości materiału nauczania. 3. Mediana dla poszczególnych grup i semestrów wynosi 4 i oscyluje w kierunku 4,5. Jest to prawidłowość dobra, biorąc pod uwagę, że wartość podwyższoną kształtują oceny uzyskane w grupach małych (prawie że wszystkie w grupach do 5 osób). 4. Należy przeanalizować oceny wystawiane z przedmiotów, w których prawie nie ma zróżnicowania ocen (są prawie wyłącznie oceny bardzo dobre czy dobre), np.: w grupach do 5 osób: Teoria bałkanistyki (Agata Jaworek) semestr zimowy 4 oceny bdb, Teoria kultury (Agnieszka Kaczmarek) semestr zimowy 5 ocen bdb, Wschodnie i zachowanie kontekstu kultury bałkańskiej (Izabela Lis-Wielgosz) 5 ocen db w grupach od 6 osób: Historia Bułgarii (Zdzisław Pentek) ocen bdb, Tendencje rozwojowe języków słowiańskich (Mieczysław Balowski) 7 ocen bdb, Historia literatury polskiej (Sylwia Panek) 5 ocen bdb, 2 ocen db, Podstawy nauczania języka czeskiego (Jan Pešina) 4 ocen bdb, 4 ocen db, Należy zastanowić się nad przyczynami tego stanu: mała liczebność grup i w związku z tym wyższy poziom nauczania w tych grupach, nieadekwatność kryteriów i narzędzi służących ocenie efektów kształcenia, zaniżone kryteria oceny realizacji efektów kształcenia czy jeszcze inne przyczyny. W każdym przypadku konieczna wydaje się weryfikacji treści kształcenia i kryteriów oceny realizacji efektów kształcenia.

12 12 GRUPY WIĘKSZE 1. Również w grupach większych (średnio osób) podział na semestry i wartości średnie w poszczególnych semestrach wskazują m.in. na zależność ocen od materiału nauczania. Warto w tym przypadku dokładniej przeanalizować zależność stopnia trudności materiału od wystawianych ocen. 2. W grupach powyżej osób średnia mediana dla całego Instytutu wynosi 4. Rozkład pozostałych ocen zaś jest prawie podobny z odchyleniem ku ocenom bardzo dobrym (lewa strona: 33, prawa: 41). Nie ma jednak zachowanej krzywej Gaussa, oceny dobre są stawiane prawie na równi z ocenami bardzo dobrymi. Przyczynom zachwiania krzywej należy się przyjrzeć z bliska. Należy zastanowić się nad przyczynami takiego stanu. 3. Rozkład ocen z kilku egzaminów odbiega od rozkładu, który znać można za pożądany z metodycznego punktu widzenia. W tej sytuacji konieczne wydaje się przeanalizowanie ocen wystawianych z przedmiotów, w których prawie nie ma zróżnicowania ocen (są prawie wyłącznie oceny bardzo dobre czy dobre), np.: Podstawy teorii przekładu (Galina Simeonova) 7 ocen bdb, 6 ocen db, Wprowadzenie do prawosławia (Izabela Lis-Wielgosz) 3 ocen bdb, ocen db, Wschodnie i zachodnie konteksty kultury bałkańskiej (Izabela Lis-Wielgosz) ocen db, 1 ocena dst plus, Praktyczna nauka języka chorwackiego (Ivana Prokaturović) 6 ocen bdb, 3 ocen db plus. Należy zastanowić się nad przyczynami tego stanu: nieadekwatność kryteriów i narzędzi służących ocenie efektów kształcenia, zaniżone kryteria oceny realizacji efektów kształcenia, nieadekwatność wkładu pracy studenta w proces nauczania czy jeszcze inne przyczyny. W każdym przypadku konieczna wydaje się weryfikacji treści kształcenia oraz kryteriów i narzędzi oceny realizacji efektów kształcenia. 4. Wprawdzie wykresy ocen na studiach drugiego stopnia charakteryzują się dążeniem do rozkładu zrównoważonego, to jednak nie oddają prawidłowego kształtu krzywej Gaussa. Należy przeanalizować przyczyny tego stanu. Katedra Filmu, Telewizji i Nowych Mediów (sporządziła K. Mąka-Malatyńska): Spośród 24 protokołów poddanych weryfikacji, 15 nie wykazuje nieprawidłowości. Odchylenia od właściwego rozkładu ocen zaobserwowano w 9 protokołach. Dotyczą one przede wszystkim przedmiotów fakultatywnych i specjalizacyjnych na obu stopniach kształcenia. Dominują w nich oceny dobre i bardzo dobre. Rażące odstępstwo od prawidłowego rozkładu ocen odnotowano w protokole 03-FK-318-E, w którym widnieją wyłącznie oceny bardzo dobre. Pewne nieprawidłowości można również zauważyć w protokołach na drugim stopniu kształcenia, w których oceny niedostateczne nie pojawiają się (03-KSF-21FKMDM-E, 03-TF-21FKMDM-E oraz 03-AK-22FKMDM-E) lub stanowią margines wystawionych ocen (03-TF-21FKMDM-E). W przypadku dwóch przedmiotów obowiązkowych na pierwszym stopniu (03-HFP-21FKMDL-E, 03-HFS-22FKMDL-E) wystawiono znaczną liczbę ocen niedostatecznych, których tylko część została poprawiona w drugim terminie. W pierwszym przypadku 12 osób na 32 zdające otrzymało ocenę niedostateczną, w drugim natomiast ocenę niedostateczną uzyskało aż 15 osób na 25 zdających. Na tę sytuację wpływ mógł mieć fakt, że oba przedmioty to wykłady trwające więcej niż dwa semestry (pierwszy: 3 semestry, drugi: 4 semestry), obudowane obszerną listą lektur i lektur filmowych. Być może wyznaczenie egzaminów cząstkowych po semestrze lub dwóch ułatwiłoby studentom opanowanie materiału i uczyniło proces ewaluacji efektywniejszym.

13 13 Raport opracował Zespół w składzie: prof. dr hab. Mieczysław Balowski prof. UAM dr hab. Aneta Grodecka dr Tomasz Kowalski dr hab. Katarzyna Mąka-Malatyńska dr Maciej Parkitny (przewodniczący) dr hab. Michał Szczyszek prof. UAM dr hab. Piotr Urbański