Nasza Szkoła DRUGI NUMER SPECJALNY. Realizacja projektu edukacyjnego

Transkrypt

1 KWIECIEŃ CZERWIEC 2013 Nasza Szkoła DRUGI NUMER SPECJALNY GAZETKA WYDANA W SZKOLE PODSTAWOWEJ W BIESNEJ w ramach projektu Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... Realizacja projektu edukacyjnego o nazwie Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci..., którego realizatorem w roku szkolnym 2012/13 była Szkoła Podstawowa w Biesnej, powoli dobiega końca. Przed nami zostało już niewiele zadań (m.in. wydruk drugiej książki), więc nadszedł czas, aby dokonać wstępnego podsumowania podjętych działań. Spis treści Efektywność i oddziaływanie projektu s.1-2 Warsztaty redakcyjne cz. 2. (wywiad) s.3 Koło regionalne (sprawozdanie) s.4-5 Warsztaty koronkarskie (sprawozdanie) s.6-7 Tkactwo (wywiad z panią Jadwigą Korzeń) s.8 9 Wieńce dożynkowe z Biesnej (wywiad z panią Kazimierą Wiejaczką) s Zajęcia w Szymbarku (sprawozdanie) s Warsztaty garncarskie (fotoreportaż) s.14 Warsztaty garncarskie (sprawozdanie) s Efektywność i oddziaływanie projektu Prace wykonane w czasie zajęć koronkarskich W trakcie realizacji projektu odbyło się 129 godzin zajęć, na które uczęszczało 150 dzieci i osób dorosłych z Biesnej, Łużnej, Siedlisk i Sędziszowej. Po zgromadzeniu i uporządkowaniu materiału wydano 2 książki oraz folder Biesnej, a ponadto opracowano zeszyt ćwiczeń do realizacji tematyki regionalnej w szkole. Poza tym zebrano dokumentację fotograficzną i filmową, która zostanie wykorzystana w przyszłości w czasie zajęć. (ciąg dalszy na następnej stronie)

2 Sprawozdanie Efektywność i oddziaływanie projektu ciąg dalszy Cele zakładane w projekcie Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... zostały zrealizowane. W trakcie zajęć podjęto działania, których celem było zachowanie Sprawozdanie i promocja dziedzictwa kulturowego Biesnej i okolic, co wpisywało się w Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata , było zgodne z celami lokalnej strategii rozwoju: Ochrona i promocja dziedzictwa lokalnego przedsięwzięcie Z tradycją w przyszłość. Projekt oddziaływał na społeczność 4 miejscowości w gminie Łużna i Bobowa (Biesna, Łużna, Siedliska, Sędziszowa), gdyż uczniowie ze szkół z tych miejscowości brali udział w zajęciach. Przy realizacji oparto się na produktach lokalnych, a w szczególności na koronkach klockowych oraz na dziedzictwie kulturowym, historycznym Biesnej i okolic. Zrealizowano wszystkie zaplanowane zajęcia i zadania: wydano książkę pt. Ginące zawody i zajęcia mieszkańców Biesnej i okolic (nakład 300 egzemplarzy) i książkę pt. Historia Szkoły Podstawowej w Biesnej (nakład 300 egzemplarzy); wydano folder Biesnej (nakład 500 egzemplarzy); opracowano zeszyt ćwiczeń Historia i kultura naszych przodków; wydano 2 numery specjalne gazetki szkolnej Nasza Szkoła w wersji papierowej i elektronicznej, w której zamieszczono artykuły dotyczące realizacji projektu; opracowano 8 filmów o charakterze edukacyjnym (Ginące zajęcia i zawody Pogórzan plastyka obrzędowa; Ginące zajęcia i zawody Pogórzan garncarstwo; Ginące zajęcia i zawody Pogórzan koronkarstwo; To się nazywa sumak...; W pierwszej klasie tabliczka, rysik i żeby było czysto...; Wspomnień jest tak dużo, że trudno w tej chwili sobie wyszczególnić...; Kiedy przyszłam w osiemdziesiątym czwartym roku do pracy w szkole, byłam mocno zaskoczona...; I tak my się wszyscy rozlecieli, każdy w swoją stronę... oraz krótki film podsumowujący realizację całego projektu (200 sztuk płyt DVD). Podjęte w ramach projektu działania z pewnością pozytywnie wpłynęły na utożsamianie się dzieci ze szkołą, miejscowością, regionem, miały charakter popularyzujący i upowszechniający tradycję, były bardzo dobrą okazją do integracji międzypokoleniowej i wyrabiania szacunku dla dorobku minionych pokoleń. Edward Mazur s.2

3 Warsztaty redakcyjne cz. 2. wywiad Od kwietnia do czerwca 2013 r. w ramach projektu Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... w naszej Wywiad szkole odbyły się warsztaty redakcyjne cz. 2. Do tych zajęć zostali zakwalifikowani następujący uczniowie naszej szkoły: Karolina Madej, Oliwia Wojna, Sylwia Ziomek, Michał Domin, Magdalena Lasik, Klaudia Gąsior, Grzegorz Smalec, Joanna Szczerba, Magdalena Śmiertka, Joanna Warzecha. Na ich temat przeprowadziłam krótki wywiad z prowadzącym, czyli z panem Edwardem Mazurem. Pani Jadwiga Korzeń i uczestnicy zajęć redakcyjnych cz. 2. (fot. E. Mazur) tepnie Jaki był cel tych zajęć? Przede wszystkim ich celem było uporządkowanie materiału zebranego w czasie wywiadów na temat ginących zawodów i zajęć mieszkańców Biesnej, które już wcześniej zostały przeprowadzone, a także przeprowadzenie wywiadów z przedstawicielkami tkactwa i tzw. plastyki obrzędowej. Poza tym uczniowie mieli doskonalić umiejętność pisania publicystycznych form wypowiedzi, dlatego bacznie przyglądali się działaniom prowadzonym w ramach projektu Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... i napisali z nich sprawozdania. Te wszystkie działania były ważne, gdyż zebrane w czasie wywiadów materiały zostaną wykorzystane w książeczce pt. Ginące zawody i zajęcia mieszkańców Biesnej i okolic. Jak Pan ocenia aktywność uczniów na zajęciach? Wszyscy uczestnicy zajęć byli aktywni, chętnie brali udział w zajęciach i odpowiednio zachowywali się w czasie przeprowadzanych wywiadów. Poza tym część z nich dodatkowo wzięła udział w nakręceniu kilku filmów na temat przebiegu projektu, za co im dziękuję. Dziękuję za udzielenie wywiadu. Joanna Warzecha s.3

4 Sprawozdanie Koło regionalne sprawozdanie Na zajęciach koła regionalnego uczestnicy poznawali historię Ziemi Gorlickiej, Biesnej, szkoły w Biesnej oraz kulturę materialną i duchową Pogórzan. Od stycznia do marca 2013 r. uczniowie ze szkoły w Biesnej brali udział w zajęciach koła regionalnego, które prowadził pan Edward Mazur. Uczestniczyło w nich 14 osób z klas IV VI. Wszyscy uczestnicy otrzymali ćwiczenia Historia i kultura naszych przodków, które uzupełniali w czasie zajęć. Te ćwiczenia pomogły im w przygotowaniu się do konkursu. W czasie zajęć była omawiana historia Biesnej i kultura ludowa Pogórzan, a także działalność wybitnych ludzi związanych z Ziemią Gorlicką, a w zeszytach ćwiczeń uczniowie uzupełniali mapki, tabelki, schematy, rysowali, przeprowadzali wywiady, np. na temat przydrożnych krzyży i kapliczek w Biesnej. Uczestnicy zajęć w trakcie pracy z zeszytem ćwiczeń (fot. E. Mazur) Na zakończenie zajęć koła regionalnego, 14 i 16 marca 2013 r. odbył się dwuetapowy konkurs. Brali w nim udział wszyscy uczestnicy zajęć. Pierwszy etap wyszedł uczniom dobrze. Był to etap pisemny, w którym można było zdobyć 84 punkty i wykazać się nie tylko wiedzą, ale także czytaniem ze zrozumieniem. Do drugiego etapu dostało się 7 osób, które w etapie pisemnym zgromadziły najwięcej punktów. (ciąg dalszy na następnej stronie) s.4.

5 W etapie ustnym każdy musiał odpowiedzieć na trzy pytania. Pierwsze było dłuższe, najwyżej oceniane. W drugim trzeba było opisać przedmiot, który używano dawniej, a w trzecim trzeba było opisać, skąd pochodzi nazwisko zawodnika lub nazwa przysiółka Biesnej. W skład jury wchodzili: pani Janina Śliwa (dyrektor szkoły, koordynatorka projektu), pan Aleksander Wietrzyk (były nauczyciel i dyrektor szkoły, autor książek o kulturze Pogórzan) i pan Edward Mazur (prowadzący zajęcia). Wyniki po etapie pisemnym i ustnym są następujące: Joanna Szczerba I miejsce; Sylwia Ziomek II miejsce; Klaudia Gąsior III miejsce. Kolejne miejsca z niewielką stratą punktową zajęli: Magdalena Lasik IV miejsce; Karolina Madej V miejsce; Michał Domin VI miejsce; Małgorzata Szczerba VII miejsce. Poza tym trzeba dodać, że różnice między uczestnikami były niewielkie, a poziom konkursu bardzo wysoki i wyrównany. Janina Śliwa (koordynatorka projektu), Aleksander Wietrzyk (autor książek o kulturze Pogórzan) i uczniowie w dniu podsumowania konkursu (fot. E. Mazur) Każdy z uczestników zajęć otrzymał ciekawą książkę, która dotyczyła Pogórzan, np. za sam udział w konkursie uczniowie otrzymali Słownik gwary Pogórzan, który napisał pan Aleksander Wietrzyk, z jego autografem. Bardzo ciekawe były też albumy pt. Na pogórzańskiej wsi. Wszyscy uczestnicy zajęć i konkursu byli zadowoleni, że mogli brać w nich udział. Michał Domin, Grzegorz Smalec s.5

6 Sprawozdanie Warsztaty koronkarskie sprawozdanie Warsztaty koronkarskie w szkole w Biesnej zorganizowano w styczniu i lutym 2013 r., a większość zajęć odbyła się w czasie ferii zimowych. W ramach projektu Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... w naszej szkole odbyły się zajęcia koronkarskie. Pierwsze spotkanie miało miejsce 17 stycznia. Zajęcia prowadziła pani Monika Madej, która należy do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Na warsztaty koronkarskie uczęszczali Karolina Madej, Magdalena Śmiertka, Klaudia Gąsior, Małgorzata Szczerba, Michał Juruś, Michał Olszewski, Michał Domin, Joanna Szczerba z Biesnej, Dominika Szczerba z Sędziszowej, pani Maria Tomasik i pani Marta Habaj z Łużnej. Pani Monika Madej udziela uczniom instrukcji (fot. E. Mazur) Na pierwszym spotkaniu wszystkich przywitała pani Janina Śliwa, która jest koordynatorką projektu. Następnie głos zabrała pani Monika Madej, od której dowiedzieliśmy się, co jest potrzebne do zrobienia koronki klockowej oraz jakie kroki kolejno należy podjąć, aby taka koronka powstała. Po tym wstępie każdy mógł sobie wybrać kolor nici, które musiał nawinąć ręcznie na klocki. Kolejnym krokiem był wybór wzoru i przypięcie go do bębna. Każdy z uczestników miał swoje stanowisko pracy, tzn. na jednym krzesełku czekał na niego bęben, a drugie miał do siedzenia. Poza tym przygotowano dla niego szpilki i wzory koronek. (ciąg dalszy na następnej stronie) s.6.

7 Najtrudniejszy był początek pracy, gdyż pani Monika Madej musiała każdemu pokazać, jak rozpocząć koronkę. Czasem musieliśmy rozplątywać nici, bo nie mieliśmy wprawy, ale później było już łatwiej, ponieważ znaliśmy najważniejsze sploty. Instruktorka zaproponowała nam różne wzory, ale największą popularnością cieszyły się serca, gwiazdki, koniki, słonie, koty, gruszki, jabłka i motyle. Prace wszystkich uczestników zostały zawieszone na gazetce szkolnej i wzięły udział w konkursie koronkarskim. W skład jury weszła pani Monika Madej jako prowadząca, pani Anna Kuś jako członek zarządu Stowarzyszenia Miłośników Wsi Biesna i pani Iwona Papciak jako nauczycielka plastyki. W dniu rozdania nagród na tle wystawy prac uczestników zajęć (fot. E. Mazur) Przy ocenie prac przede wszystkim brano pod uwagę nawiązanie do tradycji, oraz technikę i staranność wykonania. Wyniki konkursu przedstawiają się tak: I miejsce Joanna Szczerba; II miejsce Klaudia Gąsior i Karolina Madej; III miejsce Małgorzata Szczerba. Każdy z uczestników zajęć (nie tylko ci, którzy zajęli 3 pierwsze miejsca) otrzymał ciekawą nagrodę, a wszystkie prace zostały umieszczone na wystawie. Mogli je zobaczyć nie tylko uczniowie i rodzice uczniów naszej szkoły, ale także goście, którzy odwiedzili nas z okazji obchodów 100-lecia Szkoły Podstawowej w Biesnej. Warsztaty koronkarskie były ciekawe, a koronkarstwo spodobało się wszystkim uczestnikom zajęć i dlatego niektórzy z nich próbują robić koronki samodzielnie w domu. Magdalena Śmiertka, Joanna Szczerba s.7

8 Wywiad Tkactwo wywiad Uczestnicy zajęć redakcyjnych cz. 2. przygotowali pytania i zaprosili 4 czerwca br. na zajęcia panią Jadwigę Korzeń z Siedlisk, która pracowała w spółdzielni Koronka w Bobowej jako tkaczka. Od kiedy do kiedy zajmowała się Pani tkactwem? Tkactwem zajmowałam się od 1975 do 2002 roku. Czy była to praca zawodowa, czy rodzaj hobby? No, to była praca zawodowa. Kto Panią nauczył tkactwa i czy ktoś z Pani rodziny się tym zajmował? Nie, po prostu zostałam przyjęta do spółdzielni Koronka w Bobowej i tam mnie starsze panie, które już parę lat wcześniej pracowały, nauczyły tego rzemiosła. Pani Jadwiga Korzeń na zajęciach redakcyjnych cz. 2. omawia budowę warsztatu tkackiego (fot. E. Mazur) Jak długo uczyła się Pani tkactwa? Proszę nam opowiedzieć, jak wyglądała ta nauka. Tkactwo to ciężka praca, ciężka nauka. Trzeba było trochę cierpliwości, właściwie to dużo cierpliwości, można powiedzieć, żeby zrozumieć, jak to się robi. Trzeba było dobrze liczyć, żeby się nie pomylić w liczeniu właśnie tych niteczek na osnowie. Według tych rozliczeń robiło się dopiero wzór. Co Pani tkała na tym warsztacie? To jest warsztat sumakowy i na nim się tkało sumaki, a jakie, to pokażę taki zabytkowy jeden sumaczek, który się robiło na tym krośnie [...]. Czy tkanie to było czasochłonne zajęcie? (ciąg dalszy na następnej stronie) s.8

9 Tkanie to było bardzo czasochłonne zajęcie. W zależności od tego, jaki był wzór, to przez 8 godzin, ale to tak dobrze trzeba było siedzieć te 8 godzin, zrobiło się tylko cm, w zależności od tego, jaka była szerokość i długość wzoru. Proszę opisać, z jakich elementów jest zbudowany ten warsztat tkacki. Jaką ma budowę? Tu jest wał, na którym się nawija tzw. przędzę, a to się nazywa osnowa. Potem są nicielnice z takimi oczkami, co nici przechodzą. Każda nitka oddzielnie musi przechodzić przez to oczko. Dalej jest grzebień, którym się rozczesuje te nici, a całość tego nazywa się bidło. Tu jest drugi wał, do którego w tej chwili jest przymocowane płótno, a do tego płótna były przymocowane nici osnowy. Były przywiązane i jak się robiło, to się przesuwało je pod spód. Proszę nam opowiedzieć i pokazać, jak się na tym warsztacie tkało. No cóż. Trzeba było sobie usiąść (na desce zainstalowanej przy warsztacie) [...] i trzeba było wszystko rozliczyć (według danych na narysowanym wzorze) na tych nitkach, żeby było 35 cm (szerokość dla sumaka Chryzantema). [...] Jak się dobrze policzy te nici, to wtedy wychodzi dobrze rozmiar. Za każdym razem, w zależności jaki jest wzór, trzeba było te nitki przeliczyć. Gdy mamy Sumak wykonany przez panią Jadwigę Korzeń te wszystkie nici przywiązane, potrzebny jest taki suro- (fot. E. Mazur) wiec jak wełna [...]. Z niej musiał być robiony wiec splot [...], tzn. co dwie nitki się przeplatało wełnę, owijając nią osnowę. Potem tzw. bidłem to się zbijało. Jak się przerobiło [...] cały ten wzór przez krosno, to zmieniało się podnóżkę, żeby to powiązać, a na końcu się zawracało i robiło w drugą stronę [...]. Dziękujemy za udzielenie wywiadu. Sylwia Ziomek s.9

10 Wywiad Wieńce dożynkowe z Biesnej wywiad Pytania do wywiadu ułożyli uczestnicy zajęć redakcyjnych cz. 2., a wywiad w domu pani Kazimiery Wiejaczki przeprowadziła jedna z uczestniczek zajęć Joanna Szczerba i pan Edward Mazur, który te zajęcia prowadził. Od kiedy robi Pani wieńce dożynkowe? W roku 1959 wyszłam za mąż i zamieszkałam w Biesnej. W 1960 roku robiliśmy pierwszy wieniec dożynkowy i do tego czasu co roku się utrzymuje tradycja, a tradycja jest już trzech pokoleń: babcie, córki i wnuczki, co chodzą z wieńcem. Grupa dożynkowa z Biesnej z 2008 roku. Pierwsza z prawej pani Kazimiera Wiejaczka (fot. pochodzi z jej zbiorów) Proszę powiedzieć, kto dawniej, a kto dziś należy do grupy dożynkowej? Teraz są co roku jedni i ci sami, ale wcześniej było różnie. Najwcześniej, przy pierwszym wieńcu pomagała Zofia Wojtas. Później to był Wojna Eugeniusz z żoną Zofią, Olimpia i Jan Wiejaczkowie, Anna i Tadeusz Barowie, Felicja i Tadeusz Dominowie, Julian Ziomek, Józef Ziomek, mój mąż Józef i ja. Później z grupą, z wieńcem chodzili: Teodor Ziomek, Antoni Juruś, Barbara Smalec, Tomasz Rymek, Halina i Jan Krzysztoniowie, Anna i Jacek Wiejaczkowie, Małgorzata i Mieczysław Gąsiorowie, Genowefa Śliwa, Ignacy Szczerba, Bernadetta i Marek Szczerbowie, Anna i Ireneusz Jurusiowie, Jolanta i Kazimierz Barowie, Stanisława i Stanisław Barowie, Bożena Bara, Józef Bogusz, a po jednym czy po dwa razy także inni. (ciąg dalszy na następnej stronie) s.10

11 Jakie zespoły towarzyszyły grupie w czasie dożynek? Na samym początku [...] zespoły z Biesnej, w których grali Stanisław Święch, Jan Kotowicz, Tadeusz Pater, Jan Zych i Stanisław Wojtaszek. Skąd biorą się pomysły na wieńce? To my tak razem, jak [...] się schodzimy, to medytujemy. Ta powie to, tamta coś innego i tak powstaje pomysł. Poza tym zboże na wieniec trzeba wcześniej zebrać i przesuszyć. W poprzednim roku, gdybyśmy nie uzbierały wcześniej, to byłoby po wieńcu. Były czasem takie lata, gdy jeszcze gazu nie było, że na kuchni suszyłyśmy zboże, bo tak codziennie padało i nie było innego sposobu. Mokrego zboża nie można było dać, bo jakby wieniec stał rok, a czasem dłużej, to by zapleśniał. Wieniec makieta kościoła w Siedliskach (fot. ze zbiorów pani Kazimiery Wiejaczki) Jakie kształty miały wieńce, które Pani robiła? A to było różnie. Były w kształcie kopy, serca, domu, wiatraka, kielicha i ryb. Parę razy były z figurką papieża, którą wyrzeźbił Bartoszek z Sędziszowej. Był też taki wieniec z papieżem w papamobile i w łodzi [...]. Który z wieńców zapamiętała Pani szczególnie? Proszę nam o nim opowiedzieć. To chyba będzie makieta kościoła w Siedliskach. Akurat ten wieniec kościoła szerokości miał ponad metr, a wysokości [...] 1 metr 70 centymetrów. Jak wzięli go do Łużnej, nie wszedł na tę salę w Domu Kultury, gdzie była wystawa wieńców i długi czas stał na korytarzu. Jego szkielet zrobili Stefan i Tomasz Rymek, a przy robieniu konstrukcji wieńców najczęściej pomagał Tomasz Rymek i trzeba powiedzieć, że potrafi to robić. Np. wspawany przez niego szkielet w kształcie monstrancji spodobał się i wieniec zajął drugie miejsce w konkursie na pielgrzymce w Częstochowie. Dziękujemy za udzielenie wywiadu. Joanna Szczerba s.11

12 Sprawozdanie Zajęcia w Szymbarku Dnia 6 czerwca br. wszyscy uczniowie klas I VI naszej szkoły pojechali do skansenu w Szymbarku, gdzie brali udział w zajęciach, które dotyczyły kultury Pogórzan. Spod szkoły wyjechaliśmy o 7.30 i gdy po około godzinie jazdy dotarliśmy do Szymbarku, podeszła do nas pani, która później nas oprowadzała po skansenie. Na początku dowiedzieliśmy się, że jest to Skansen Wsi Pogórzańskiej. Zostaliśmy podzieleni na 2 grupy (uczniowie klas I II i III VI). Najpierw byliśmy w chałupie, w której ludzie mieszkali lat temu. Tu dowiedzieliśmy się, kim byli Pogórzanie oraz Łemkowie i mogliśmy obejrzeć pogórzańskie stroje mężczyzny, panny i mężatki. Strój Pogórzan był zróżnicowany i bardzo ciekawy (fot. E. Mazur) Potem podchodziliśmy kolejno do budynków, w których przygotowano dla nas zajęcia z obróbki lnu. Na początku zobaczyliśmy wysuszony len z zeszłego roku. Najpierw międliliśmy go, a same główki z ziarnem młóciliśmy, uderzając w zawinięte w płachtę główki deseczką. Po przesianiu otrzymaliśmy nasiona, czyli siemię lniane. Następnie pani zaprowadziła nas do budynku, w którym czesaliśmy łodygi na specjalnej szczotce. Był tam też kołowrotek do przędzenia nici i motowidło do ich nawijania. Dopiero wtedy poszliśmy do chałupy, gdzie stały drewniane krosna tkackie, na których dawniej gospodyni tkała płótno. Mogliśmy także zobaczyć pomieszczenie i sprzęt, który służył do wyrabiania oleju z nasion lnu. (ciąg dalszy na następnej stronie) s.12

13 Poza tym odwiedziliśmy warsztat i piec garncarski, w którym wypalano naczynia, kuźnię, w której pracował kowal, i wiatraki, w których mielono zboże. Na zakończenie pobytu w skansenie robiliśmy prawdziwe, wiejskie masło, które potem jedliśmy z chlebem. Było bardzo smaczne. Gdy zwiedziliśmy skansen, poszliśmy do kasztelu, czyli zamku, w którym mieszkali właściciele Szymbarku i okolicznych wsi. W nim oglądaliśmy stare przedmioty w salach, a wszystkim szczególnie spodobały się średniowieczne stroje. Przewodniczka opowiedziała nam, do czego służyły, kto je nosił i jak się nazywały. Poza tym mogliśmy przymierzyć rękawicę rycerską. Uczniowie mogli przymierzyć rycerską rękawicę (fot. E. Mazur) Następnie pojechaliśmy do miejscowości Łosie, gdzie w łemkowskim domu zwanym chyżą znajduje się Zagroda Maziarska. Nasza przewodniczka opisała nam wnętrze takiej zagrody oraz sposoby wyrobu mazi i smarów, czym trudnili się mieszkańcy Łosia i sąsiednich wsi. Później ta ludność zajmowała się wyrobem i handlem produktami, które powstają z ropy naftowej. W tym czasie, gdy grupa uczniów młodszych klas zwiedzała tę zagrodę, my w stajni, w której były stoły i krzesła, zajmowaliśmy się pisaniem gęsim piórem, co wcale nie było łatwe. Na zakończenie wstąpiliśmy jeszcze do pięknej, drewnianej cerkwi w Łosiu, a następnie pełni wrażeń wróciliśmy do Biesnej. Wycieczka była udana. Karolina Madej, Oliwia Wojna s.13

14 Warsztaty garncarskie - fotoreportaż Czyż garncarz nie ma władzy potrzebnej do tego, by z tej samej gliny ulepić jedno naczynie mające być w poważaniu, a drugie do mało wzniosłego użytku? (Biblia) Biesna Łużna nr 2 Sędziszowa Siedliska Prace uczniów z Siedlisk Prace uczniów z Sędziszowej s.14

15 Zajęcia garncarskie Dla uczniów ze szkół podstawowych z Biesnej, Łużnej nr 2, Sędziszowej i Siedlisk w kwietniu 2013 r. zorganizowano Sprawozdanie kilkugodzinne warsztaty garncarskie. Dnia 17 kwietnia 2013 r. w szkole w Biesnej w ramach projektu Organizacja cyklu zajęć edukacyjnych dla dzieci... odbyły się zajęcia garncarskie. Prowadził je pan Jan Wilusz, czyli garncarz, który ma warsztat w Starym Sączu i należy do Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Zajęcia zaczęły się o godzinie 9.00, a zakończyły o Najpierw pan Jan Wilusz pokazał nam, jak się wykonuje naczynia na warsztacie. Później wszyscy dostali po kawałku gliny i lepili prace na konkurs. W trakcie tych zajęć garncarz prosił po jednej osobie do siebie i wspólnie wykonywali naczynia na warsztacie. Pan Jan Wilusz w czasie zajęć z najmłodszymi uczniami szkoły w Biesnej (fot. E. Mazur) Następnie młodsi uczniowie naszej szkoły przyszli zobaczyć i posłuchać, jak wykonuje się naczynia. Gdy zajęcia dobiegały końca, każdy uczestnik posprzątał swoje stanowisko pracy. Wszystkie prace uczniów po wysuszeniu zostały przez pana Jana Wilusza wypalone i przywiezione do szkół. Te, które uczestnicy wykonali ręcznie (m.in. rzeźby i płaskorzeźby), wzięły udział w szkolnym konkursie garncarskim. Tego samego dnia takie same zajęcia odbyły się w Szkole Podstawowej numer 2 w Łużnej, a dla uczniów z Sędziszowej i Siedlisk przeprowadzono je 19 kwietnia. (ciąg dalszy na następnej stronie) s.15

16 Sprawozdanie Zajęcia garncarskie ciąg dalszy Wszyscy uczestnicy zajęć garncarskich wzięli udział w konkursie, który polegał na wykonaniu np. rzeźby lub płaskorzeźby z gliny. W zajęciach w szkole w Biesnej wzięli udział następujący uczniowie: Joanna Szczerba, Magdalena Śmiertka, Kamil Lasik, Przemysław Ziomek, Karolina Madej, Michał Juruś, Michał Olszewski, Paulina Ligęza, Karolina Ziomek, Szymon Derza, Małgorzata Szczerba, Kacper Ziomek, Grzegorz Smalec, Michał Domin, Sylwia Ziomek, Klaudia Gąsior, Magdalena Lasik. W czasie zajęć garncarskich powstał film na temat historii garncarstwa, sposobów lepienia, zdobienia i wypalania naczyń oraz o przebiegu zajęć w Biesnej, Łużnej, Sędziszowej i Siedliskach, który nosi tytuł Ginące zajęcia i zawody Pogórzan garncarstwo. Każdy uczestnik otrzymał go podczas rozdania dyplomów i nagród, które wręczała koordynatorka projektu pani Janina Śliwa. Prace uczniów z Biesnej Garncarstwo to ciekawe zajęcie, więc warsztaty Uczniowie garncarskie mogli przymierzyć wszystkim uczestnikom z Biesnej bardzo się podobały. Dzięki rycerską nim dowiedzieli rękawicę (fot. się, E. na czym polegała praca garncarza. Mazur) Klaudia Gąsior, Magdalena Lasik, Sylwia Ziomek Składamy serdeczne podziękowania wszystkim, którzy udzielili nam wywiadów i zgodzili się na ich wykorzystanie w projekcie. Uczestnicy i prowadzący warsztaty redakcyjne cz. 2. Redakcja numeru specjalnego: Karolina Madej, Oliwia Wojna, Sylwia Ziomek, Michał Domin, Magdalena Lasik, Klaudia Gąsior, Grzegorz Smalec, Joanna Szczerba, Magdalena Śmiertka, Joanna Warzecha. Rysunki: Sylwia Ziomek. Prowadzący zajęcia, skład komputerowy, zdjęcia: Edward Mazur. Nasz adres naszaszkola70@wp.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone. Copyright 2013 by redakcja Naszej Szkoły Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie/projekt współfinansowany ze środków UE w ramach Osi 4 LEADER Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata /Projekt złożony za pośrednictwem Lokalnej Grupy Działania Beskid Gorlicki /Projekt współfinansowany przez gminę Łużna s.16