Litostratygrafia ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich

Litostratygrafia ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich Wies³aw Trela* Lithostratigraphy of the Ordovician in the Holy Cross Mountains. Prz. Geol., 54: 622 631. Summary.ThestudyoftheOrdovician conducted in the Holy Cross Mts. during the last two decades provided new data concerning lithology and stratigraphy of this system. Thus, the revised Ordovician lithostratigaphy of the Holy Cross Mts., presenting a complex temporal stratigraphic and lithofacies pattern is needed. The lithostratigraphic proposal, presented in this paper, includes seventeen formations defined in accordance with formal requirements. They are characterized by macroscopically identified sets of lithologic features, which differentiate one unit from another. Key words: Ordovician, Holy Cross Mts., lithostratigraphy, formation Litostratygrafia jest jedn¹ z podstawowych kategorii stratygraficznych, która porz¹dkuje warstwy i cia³a skalne na podstawie ich cech litologicznych (Birkenmajer, 1975; Szulczewski, 1986; Narkiewicz, 2003, 2005). Odzwierciedla zatem zró nicowanie litologiczne i warunki powstania sukcesji skalnych oraz ich wzajemne relacje czasoprzestrzenne w skorupie ziemskiej (Szulczewski, 1986; Narkiewicz, 2003, 2005). Obecne podzia³y litostratygraficzne ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich (GŒ) nie oddaj¹ w pe³ni z³o onego nastêpstwa stratygraficznego i obrazu litofacjalnego, co w praktyce stwarza niekiedy trudnoœci w ich stosowaniu. W ostatnich dwu dekadach pojawi³o siê wiele nowych informacji dotycz¹cych litologii, stratygrafii i tektoniki ordowiku w GŒ (np., Dzik, 1994, 1999; Tomczykowa & Tomczyk, 2000; Bednarczyk & Stupnicka, 2000; Znosko, 2001; Trela i in., 2001; Wrona, 2002). Fakt ten wymusi³ koniecznoœæ przedstawienia nowej propozycji schematu litostratygraficznego systemu ordowickiego w regionie œwiêtokrzyskim, który prezentowa³by z³o onoœæ architektury stratygraficznej tego systemu. Dotychczasowe podzia³y ordowiku œwiêtokrzyskiego W przesz³oœci pojawi³o siê wiele propozycji podzia³u osadów ordowiku œwiêtokrzyskiego na podstawie kryterium litologiczngo (np. Tomczyk, 1962; Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964; Bednarczyk, 1964; Tomczykowa, 1968). Jednak wiêkszoœæ z wprowadzonych wówczas jednostek okreœlanych przewa nie jako warstwy mia³a mieszany lito- i biostratygraficzny charakter i dzisiaj ma jedynie znaczenie historyczne. W 1981 r. Bednarczyk zaproponowa³ nowy schemat litostratygraficzny ordowiku œwiêtokrzyskiego (ryc. 1), z³o ony z oœmiu formacji i piêciu ogniw. Jednak w œwietle kryteriów zgodnych z Zasadami Polskiej Klasyfikacji, Terminologii i Nomenklatury Stratygraficznej (Birkenmajer, 1975) nie spe³niaj¹ one formalnych wymagañ stawianych jednostkom litostratygraficznym. Wymagania takie spe³nia natomiast podzia³ litostratygraficzny przedstawiony dla czêœci regionu kieleckiego (poza Brzezinami i Zbrz¹) przez Dzika i Piserê (1994). W schemacie tym autorzy zdefiniowali piêæ jednostek w randze formacji, które czêœciowo odpowiadaj¹ *Pañstwowy Instytut Geologiczny, Oddzia³ Œwiêtokrzyski, ul. Zgoda 21, 25-953 Kielce; wieslaw.trela@pgi.gov.pl jednostkom zaproponowanym wczeœniej przez Benarczyka (ryc. 1). Przegl¹d stanu wiedzy na temat stratygrafii ordowiku (w tym litostratygrafii) w GŒ i niecce Nidy mo na znaleÿæ w pracy Modliñskiego i Szymañskiego (2001). Charakterystyka jednostek litostratygraficznych Podzia³ litostratygraficzny prezentowany w niniejszym artykule jest z³o ony z 17 formacji. Dziewiêæ z nich odpowiada w ca³oœci lub czêœciowo jednostkom utworzonym wczeœniej przez Bednarczyka (1981) oraz Dzika i Piterê (1994), pozosta³e osiem to nowe propozycje. Formacja i³owca z Brzezinek (Brzezinki Claystone ) Nazwa: od miejscowoœci Brzezinki w NW czêœci GŒ, gdzie udokumentowano osady najwy szego kambru i dolnego tremadoku (zob. Tomczykowa, 1968) ryc. 2. Dotychczasowe nazewnictwo: warstwy ³ysogórskie (Tomczykowa, 1968); wy sza czêœæ formacji ³upków z Klonówki (Or³owski, 1975) (ryc. 1). Definicja: szare i ciemnoszare, miejscami czarne, i³owce lub ³upki z cienkimi, pojedynczymi wk³adkami mu³owców lub piaskowców, lokalnie soczewkami wapieni. Stratotyp: profil geologiczny otworu wiertniczego Brzezinki 1; hiopstratotypy profil geologiczny otworów wiertniczych Daromin IG 1 (lub Wilków IG 1) i sztuczne ods³oniêcie w Pobroszynie (w skarpie doliny rzeki Opatówki, oko³o 4 km na SE od Opatowa, ryc. 2). Miejsce przechowywania materia³ów wiertniczych archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna ci¹g³e przejœcie do piaskowców kwarcowych i mu³owców (Wilków IG 1 na g³. 891,0; Daromin IG 1 na g³. 385,5 m; zob. Tomczykowa, 1968; Tomczykowa & Tomczyk, 2000); w Pobroszynie kontakt dyslokacyjny z szarymi piaskowcami i mu³owcami górnego kambru (w strefie kontaktu liczny hematyt). Górna erozyjna; w otworze Daromin IG 1 na kontakcie z cienk¹ warstw¹ fosforytu (g³. 340 m; zob. Trela i in., 2006), w Pobroszynie w sp¹gu wapienia syderytycznego z otoczkami (zob. Trela i in., 2001; Trela, 2006). Mi¹ szoœæ: maksymalnie 150 m. Zasiêg i aspekt regionalny: i³owce tworz¹ce formacjê z Brzezinek wystêpuj¹ w regionie ³ysogórskim (ryc. 3). W otworach Jeleniów 2 i Bukowiany 1a, podobnie jak w 622

ODDZIA SERIES ORDOWIK GÓRNY UPPER ORDOVICIAN ORDOWIK ŒRODKOWY MIDDLE ORDOVICIAN ORDOWIK DOLNY LOWER ORDOVICIAN PIÊTRO STAGE aszgil Ashgill karadok Caradoc lanwirn Llanvirn arenig Arenig tremadok Tremadoc Bednarczyk (1981) i³owców z bentonitami z Zalesia ogniwo dolomitów z Mokradla MDM Zalesie Claystone with bentonites piaskowców z Miêdzygórza Miêdzygórz Sandstone ogniwo zlepieñców z Che³ma ChCM wapieni z Mójczy Mójcza Limestone ogniwo piaskowców ortidowych z Dymin Dymindy Orthid Sandstone Member ogniwo piaskowców z Kleczanowa KIELECKI KIELCE KSM ogniwo mu³owców i chalcedonitów ze Zbilutki ZMCM Dzik, Pisera (1994) z Zalesia Zalesie wapieni z Mójczy Mójcza Limestone piaskowców z Bukówki Bukówka Sandstone z Miêdzygórza Miêdzygórz chalcedonitów z Wysoczek Wysoczki Chalcedonite fm. szamozytów z Górek GCF Bednarczyk (1981) mu³owców z Wólki Wólka Mudstone i³owców z Jeleniowa Jeleniów Claystone i³owców z Brzezin Brzeziny Claystone piaskowców z Miêdzygórza Miêdzygórz Sandstone R i ZB R and ZB fm. wapieni z Bukowian BLF ³upków z Klonówki KSF Ryc. 1. Dotychczasowe podzia³y litostratygraficzne ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich, R region ysogórski, ZB Zbrza i Brzeziny Fig. 1. The Ordovician lithostratigraphic units in the Holy Cross Mts by various authors, R ysogóry Region, ZB Zbrza & Brzeziny, KSF Klonówka Shale, ChCM Che³m Conglomerate Member, ZMCM Zbilutka Mudstones with Chalcedonites Member, KSM Kleczanów Sandstone Member, MDM Mokradle Dolomite Member, GCF Górki Chamosite, BLF Bukowiany Limestone Pobroszynie, ta kontaktuje w stropie z wapieniami syderytycznymi (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967). Granicê doln¹ tej jednostki w otworze Bukowiany 1a wyznacza kontakt z piaskowcem kwarcowym na g³. 233,7 m (zob. Tomczykowa, 1968). W Pobroszynie, w obrêbie tej formacji stwierdzono ok. 80 cm mi¹ szoœci pakiet ciemnoszarych piaskowców wapnistych, którego kontakt z i³owcami jest dyslokacyjny (zob. Trela i in., 2001). Przy obecnym stanie rozpoznania profilu pobroszyñskiego trudno jednoznacznie rozstrzygn¹æ, czy piaskowiec ten jest czêœci¹ omawianej formacji czy stanowi odrêbn¹ jednostkê. Wiek: wy sza czêœæ górnego kambru górny tremadok (ryc. 3). Pozycjê stratygraficzn¹ formacji z Brzezinek dokumentuj¹ trylobity górnego kambru poziomy Acerocare sensu lato i Peltura scarabaeoides ( yliñska, 2002). W najwy szej czêœci tej jednostki stwierdzono obecnoœæ fragmentarycznie zachowanych siateczkowatych graptolitów opisanych jako Dictyonema sp. (Rhabdinopora ), które zdaniem Tomczyka i Turnau-Morawskiej (1967) oraz Tomczykowej (1968) pozwalaj¹ zaliczyæ tê czêœæ formacji do dolnego tremadoku. Jednak w otworze Brzezinki 1, poni ej g³êbokoœci, na której znaleziono fragment Dictyonema (g³. 79,0 m), wystêpuj¹ tak e graptolity z rodzaju Bryograptus (g³. 88,9 87,2 m; zob. Tomczykowa, 1968), które wskazuj¹ na mo liwoœæ górnotremadockiego wieku tej czêœci formacji. Ponadto w Pobroszynie, w stropie formacji z Brzezinek stwierdzono akritarchy charakterystyczne dla górnego tremadoku, np., Cyamatiogalea polygonophora Górka oraz formy z rodzaju Caldariola (Trela i in., 2001). 623

Formacja zlepieñca z Kêdziorki (Kêdziorka Conglomerate ) Nazwa: od miejscowoœci Kêdziorka po³o onej ok. 9 km na SE od agowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: brak. Definicja: zielonoszare zlepieñce o rozproszonym lub zwartym szkielecie ziarnowym i spoiwie kwarcowo-glaukonitowym. Wœród otoczaków dominuj¹ ciemne py³owce o spoiwie fosforanowym oraz szare piaskowce kwarcowe, w mniejszej iloœci ziarna bia³ego kwarcu. Otoczaki s¹ na ogó³ dobrze obtoczone, a ich wielkoœæ zmienia siê od 0,5 do 4 cm. Stratotyp: ods³oniêcie naturalne w w¹wozie Chojnów Dó³, w miejscowoœci Kêdziorka, na S od agowa (ryc. 2); hipostratotyp profil geologiczny otworu wiertniczego Lenarczyce PIG 1 po³o onego 4 km na W od Sandomierza (zob. Szczepanik i in., 2004; Trela i in., 2006) (ryc. 2). Materia³ wiertniczy otworu Lenarczyce PIG 1 jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna w Kêdziorce, niezgodnoœæ erozyjno-k¹towa wzd³u której zlepieñce kontaktuj¹ z mu³owcami i piaskowcami kambru dolnego (Chlebowski, 1971; Bednarczyk, 1971), natomiast w otworze Lenarczyce PIG 1 kontakt z ciemnoszarymi i³owcami kambru górnego (g³. 39,3 m; zob. Szczepanik i in., 2004; Trela i in., 2006). Górna kontakt z warstw¹ szarych i³owców wystêpuj¹cych w sp¹gu sukcesji mu³owcowo-chalcedonitowej (Kêdziorka) lub ci¹g³e przejœcie do piaskowców glaukonitowych (Lenarczyce PIG 1, g³. 38, 9 m; zob. Trela i in., 2006). Mi¹ szoœæ: zmienna, od 5 do 40 cm. Zasiêg regionalny: zlepieñce zaliczone do formacji z Kêdziorki stwierdzono tylko w regionie kieleckim (ryc. 3). Poza profilami stratotypowymi, zlepieñce te wystêpuj¹ w kamienio³omie na górze Biesak oraz otworze Bukówka 1 (Bednarczyk, 1971). Wiek: po³o enie poni ej formacji z Wysoczek (zob. wy ej) pozwala przypuszczaæ, e w synklinie bardziañskiej z Kêdziorki odpowiada ni szej czêœci górnego tremadoku (ryc. 3). Formacja mu³owców i chalcedonitów z Wysoczek (Wysoczki Mudstone/Chalcedonie ) Nazwa: od miejscowoœci Wysoczki po³o onej ok. 3 km na E od Bogorii w po³udniowej czêœci Gór Œwiêtokrzyskich (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: ogniwo mu³owców i chalcedonitów ze Zbelutki (zob. Bednarczyk, 1981), chalcedonitów z Wysoczek (Dzik & Pisera, 1994) (ryc. 1). Definicja: cienko- i œrednio³awicowe, zielone i zielonoszare mu³owce glaukonitowe z warstwami i nodulami krzemionkowymi (chalcedonity) oraz wk³adkami piaskowców glaukonitowych. Wa nym sk³adnikiem sk³adu petrograficznego tych osadów jest materia³ piroklastyczny (Chlebowski, 1971). Stratotyp: ods³oniêcie naturalne w miejscowoœci Wysoczki ko³o Bogorii (zob. Dzik & Pisera, 1994); hipostratotypy ods³oniêcie naturalne w w¹wozie Chojnów Dó³ (Kêdziorka) oraz skarpie bezimiennego potoku w Zalesiu na S od agowa (ryc. 2). Granice jednostki: dolna w Zalesiu, niezgodnoœæ erozyjno-k¹towa wzd³u której osady tej formacji spoczywaj¹ na i³owcach dolnego kambru; w Kêdziorce w sp¹gu warstwy i³owców z konkrecjami chalcedonitów powy ej zlepieñców formacji z Kêdziorki (zob. Chlebowski, 1971). Górna w Zalesiu stopniowe przejœcie do zielonych Kielce Bukówka 1 Mójcza Niestachów 1 Biesak Brzeziny 45 Brzeziny 2 Brzeziny 48 Zbrza 1 Zbrza Zbrza 3 Brzezinki 1 KIELECKI YSOGÓRSKI Wilków IG 1 Zarobiny 1 Wólka Koziel Mokradle 1 Bardo Stawy 15km YSOGÓRY Raków Nowa S³upia Dêbniak Jeleniów 2 agów KIELCE Zalesie Kêdziorka - Chojnów Dó³ Szumsko Kolonia 2 Bogoria Bukowiany 1a Opatów Pobroszyn Daromin IG-1 Miêdzygórz Wysoczki Kleczanów 1 LenarczycePIG-1 Warszawa Sandomierz ods³oniêcia outcrops otwory wiertnicze boreholes synklina bardziañska Bardo Syncline Ryc. 2. Lokalizacja ods³oniêæ i otworów wiertniczych z osadami ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich Fig. 2. Location of outcrops and boreholes with the Ordovician deposits in the Holy Cross Mts 624

Wiek (mln lat) Age (My) 443 450 Oddzia³ Global Series ORDOWIK GÓRNY UPPER ORDOVICIAN Piêtra Stages 6c 6b 6a 5d 5c 5b karadok Caradoc aszgil Ashgill poziomy konodontowe conodont zones ordovicicus superbus tvaerensis poziomy graptolitowe graptolite zones persculptus extraordinarius anceps compalantus linearis clingani multidens (foliacous) YSOGÓRSKI YSOGÓRY z Zalesia z Wólki Wólka z Jeleniowa Jeleniów KIELECKI KIELCE Zbrza Brzeziny Mójcza Zalesie - Szumsko ZF z Zalesia ZF z Mójczy Mójcza z Modrzewiny MF ze Stawów Stawy Lenarczyce Miêdzygórz z Mokradla Mokradle 460 470 ORDOWIK ŒRODKOWY MIDDLE ORDOVICIAN 5a 4c 4b 4a 3b 3a 2c arenig Arenig lanwirn Llanvirn anserinus serra suecicus variabilis norrlandicus originalis navis triangularis evae gracilis teretiusculus murch. artus distichus elegans fasciculatus lentus hirundo elongatus densus z Bukowian BkF z Pobroszyna PF z Brzezin BF z Bukówki Bukówka z Szumska SF Kêdziorka 480 489 ORDOWIK DOLNY LOWER ORDOVICIAN 2b 2a 1d 1c 1b 1a zlepieñce conglomerates tremadok Tremadoc piaskowce i mu³owce sandstones and mudstones elegans proteus balticus phyllograptoides copiosus murrayi z Brzezinek deltifer supremus hunnenbergensis socialis angulatus flabelliformis Brzezinki desmograptoides wapienie, dolomity limestones, dolostones wapienie/dolomity z wk³adkami i³owców i mu³owców marglistych limestones/dolostones with claystone and mudstone interbeds FSG SHF z Miêdzygórza Miêdzygórz z Wysoczek Wysoczki z Kêdziorki KF z Miêdzygórza mu³owce margliste, margle i mu³owce piaszczyste calcareous mudstones, marls and sandy mudstones i³owce i mu³owce ilaste claystones and clayey mudstones Ryc. 3. Schemat litostratygraficzny ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich zaproponowany w niniejszej pracy; wiek, chronostratygrafia oraz poziomy konodontowe i graptolitowe wed³ug Webby i in. (2004); murch. murchisoni, FSG ze Stokowej Góry; nazwy formacji w wersji skróconej (bez okreœlenia litologicznego) Fig. 3. Proposal of the Ordovician lithostratigraphic units in the Holy Cross Mts. in the present paper; age, chronostratigraphy, conodont and graptolite zones after Webby et al. (2004); murch. murchisoni, ZF Zalesie, MF Modrzewina, BkF Bukowiany, PF Pobroszyn, BF Brzeziny, SF Szumsko, SHF Stokowa Hill, KF Kêdziorka ; formation names in shorten version (without lithology) z Wysoczek 625

piaskowców glaukonitowych (zob. Dzik & Pisera, 1994; Dzik, 1999). Mi¹ szoœæ: od kilku do kilkudziesiêciu metrów (maksymalnie 30 m). Zasiêg regionalny: z Wysoczek wystêpuje g³ównie w synklinie bardziañskiej, a tak e czêœciowo wschodniej (Wysoczki) i zachodniej (Zbrza) czêœci regionu kieleckiego (ryc. 2, 3) (Bednarczyk, 1964, 1971, 1981; Dzik & Pisera, 1994). Wiek i korelacja: górny tremadok (ryc. 3). Wiek tej formacji dokumentuj¹ przede wszystkim konodonty poziomu deltifer (Szaniawski, 1980; Bednarczyk, 1999; Dzik & Pisera, 1994), akritarchy (Górka, 1969), a tak e ramienionogi bezzawiasowe, wœród nich Thysanotos siluricus (Eichwald) (Biernat, 1973; Bednarczyk, 1971, 1981, 1999; Holmer & Biernat, 2002). Formacja piaskowca z Miêdzygórza (Miêdzygórz Sandstone ) Nazwa: od miejscowoœci Miêdzygórz po³o onej ok. 12 km na E od Opatowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: ogniwo piaskowców z Kleczanowa (Bednarczyk, 1981), piaskowców z Miêdzygórza (Dzik & Pisera, 1994) (ryc. 1). Definicja: œrednio- i grubo³awicowe, zielone i zielonoszare piaskowce glaukonitowe lub piaskowce kwarcowe z glaukonitem. Lokalnie w obrêbie tych piaskowców wystêpuj¹ warstwy zlepieñców (w Miêdzygórzu pakiet o mi¹ szoœci 5 m), zbudowane z otoczaków piaskowców i py³owców kwarcowych czêsto o spoiwie fosforanowym. Stratotyp: kamienio³om w Miêdzygórzu ko³o Opatowa (zob. Dzik & Pisera, 1994); hipostartotypy naturalne ods³oniêcie w Zalesiu k. agowa oraz profil geologiczny otworu wiertniczego Lenarczyce PIG 1 k. Sandomierza (ryc. 2). Materia³ wiertniczy otworu Lenarczyce PIG 1 jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna w otworze Lenarczyce PIG 1 stopniowe przejœcia od zlepieñca formacji z Kêdziorki (g³. 38,9 m), natomiast w Zalesiu od mu³owców i chalcedonitów formacji z Wysoczek (zob. Dzik & Pisera, 1994; Szczepanik i in., 2004; Trela & Malec, 2006). Górna w otworze Lenarczyce PIG 1 kontakt z brekcj¹ nieznanej genezy (g³. 33,5 m), w Zalesiu natomiast kontakt z szaro ó³tymi piaskowcami z odcieniem zielonym formacji z Bukówki (zob. wy ej; Dzik & Pisera, 1994; Szczepanik i in., 2004). Mi¹ szoœæ: od 2 do 6 m; lokalnie ponad 20 m. Zasiêg regionalny: z Miêdzygórza wystêpuje tylko w regionie kieleckim (ryc. 3). Poza Miêdzygórzem, Zalesiem i Lenarczycami, obecnoœæ piaskowców tej formacji stwierdzono w okolicach Kielc, Brzezinach i otworze Kleczanów 1 (zob. Tomczyk, 1962; Deczkowski, 1963; Bednarczyk, 1964, 1971, 1981; Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964, 1967; Dzik & Pisera, 1994). Wiek górny tremadok najni szy arenig (ryc. 3). Wiek tej formacji dokumentuj¹ ramienionogi bezzawiasowe Thysanotos siluricus (Eichwald) i Rosobolus robertinus (Havlicek) (Bednarczyk, 1971, 1981, 1999; Bednarczyk & Stupnicka, 2000). Obecnoœæ ramienionogów Celdobolus mirandus (Barrande) oraz Pidiobolus cf minimus Mergl (Bednarczyk & Stupnicka, 2000), wskazuje, e zasiêg stratygraficzny formacji miêdzygórskiej rozci¹ga siê a po dolny arenig. Niejasna jest pozycja stratygraficzna zlepieñca, który w Miêdzygórzu przedziela doœæ grube pakiety piaskowców glaukonitowych. Zdaniem Bednarczyka i Stupnickiej (2000) kontaktuje on z tymi piaskowcami wzd³u powierzchni dyslokacyjnych. W klastach ilastych zlepieñca stwierdzono chitinozoa reprezentowane przez Cyathochitina primitiva (Szaniawski), Lagenochitina cf. esthonica Eisenach i Desmochitina minor Eisenach (Chlebowski & Szaniawski, 1974). Ostatnio opublikowany zasiêg stratygraficzny poziomu primitiva, obejmuje interwa³ od górnego tremadoku po górny arenig (zob. Webby i in., 2004), a L. esthonica pojawia siê w osadach tremadoku Estonii i Litwy (Paris i in., 2004), zatem w klastach zlepieñca miêdzygórskiego mog¹ wystêpowaæ formy górnotremadockie. De i na ogó³ s³abe obtoczenie tych klastów (Turnau-Morawska, 1960) wskazuj¹, e pod³o e z którego zosta³y wyrwane by³o s³abo skonsolidowane, a okruchy w momencie depozycji by³y plastyczne. Fakty te pozwalaj¹ przypuszczaæ, e zlepieñce mog¹ byæ tego samego wieku, lub nieznacznie tylko m³odsze, co zidentyfikowane w klastach chitinozoa. Najbardziej prawdopodobna wydaje siê korelacja tych osadów z dolnym arenigiem, na co wczeœniej wskazywali Znosko i Chlebowski (1976). Identyfikacja stratygraficzna zlepieñców miêdzygórskich wymaga dalszych badañ, które pozwol¹ ustaliæ czy osady te mog¹ stanowiæ odrêbn¹ jednostkê litostratygraficzn¹ (zob. Bednarczyk, 1981). Formacja piaskowca ze Stokowej Góry (Stokowa Hill Sandstone ) Nazwa: od Stokowej Góry w miejscowoœci Brzeziny po³o onej ok. 12 km na S od Kielc (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: szamozytów z Górek (Bednarczyk, 1981) ryc. 1. Definicja: cienko- i œrednio³awicowe piaskowce drobno- i œrednioziarniste, niekiedy wapniste, przewa nie szarobrunatne lub szare z zielonym lub rdzawym odcieniem. Prze³awicane s¹ cienkimi wk³adkami mu³owców i i³owców rdzawobrunatnych lub lokalnie wapieni marglistych. Ponadto pojawiaj¹ siê cienkie warstwy hematytów lub czerwonych piaskowców/py³owców o spoiwie elazistym (przewa nie hematytowym). W spoiwie tych osadów pojawia siê du o szamozytu, który tworzy tak e drobne ziarna i zdeformowane ooidy szamozytowe. Stratotyp: sztuczne ods³oniêcie na sk³onie góry Stokowa w Brzezinach k. Kielc (ryc. 2). Granice jednostki: dolna stopniowe przejœcie od zielonych piaskowców formacji z Miêdzygórza. Górna kontakt z szarozielonymi i³owcami formacji z Brzezin (zob. wy ej). Mi¹ szoœæ: do10m. Zasiêg regionalny: osady tworz¹ce formacjê Stokowej Góry wystêpuj¹ tylko w SW czêœci regionu kieleckiego w Brzezinach (otwory wiertnicze: Brzeziny 2, g³. 0,3 17,6 m; Brzeziny 45, g³. 222,0 236,0 m; Brzeziny 48, g³. 244,6 257,0 m zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964) ryc. 3. Do formacji tej mo na równie zaliczyæ piaskowce wystêpuj¹ce w otworze Bukówka 1 na g³êbokoœci 85,5 95 m (zob. Deczkowski, 1963). Osady ordowi- 626

ku w rejonie Brzezin wype³niaj¹ synklinê, w której osi wystêpuj¹ i³owce górnego arenigu i karadoku (zob. Znosko, 2001). Zapis litologiczny, stratygraficzny i upad warstw w otworze Brzeziny 2 wskazuje, e otwór ten przewierci³ pochylon¹ synklinê, w skrzyd³ach której wystêpuj¹ piaskowce glaukonitowe z przerostami hematytowo-szamozytowymi oraz osady tzw. poziomu szamozytowego (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964). Obecnoœæ ma³ej synkliny, w osi której wystêpuj¹ i³owce górnego arenigu i dolnego lanwirn, a na skrzyd³ach piaskowce glaukonitowe i piaskowce z szamozytem i warstwami hematytów stwierdzono równie w rowie badawczym, wykonanym na wschodnim zboczu Stokowej Góry. Wiek: dolny arenig (ryc. 3). Ci¹g³oœæ sedymentacyjna miêdzy osadami opisywanej formacji a piaskowcami formacji z Miêdzygórza oraz nadleg³ymi i³owcami formacji z Brzezin (zob. wy ej) wskazuje na mo liwoœæ korelacji tej jednostki z dolnym arenigiem. Taka sytuacja geologiczna zosta³a wczeœniej udokumentowana przez Czarnockiego (1950a) i Tomczyka (1962). Brak natomiast dowodów paleontologicznych pozwalaj¹cych korelowaæ osady opisywanej formacji z górnym lanwirnem (poziomem murchisoni; zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964). Formacja mu³owców i wapieni z Szumska (Szumsko Mudstone/Llimestone ) Nazwa: od miejscowoœci Szumsko w S czêœci GŒ (ok. 9 km na S od agowa) ryc. 2. Dotychczasowe nazewnictwo: warstwy z Bukówki (Bednarczyk, 1964). Definicja: jednostkê tê tworz¹ i³owce i mu³owce z wk³adkami wapieni, dolomitów i margli. S¹ to osady szare z zielonym lub rdzawym odcieniem. Lokalnie dominuj¹ wapienie lub dolomity margliste. Stratotyp: profil geologiczny otworu Szumsko Kolonia 2; hipostratotyp kamienio³om Bukówka na przedmieœciach Kielc (ryc. 2). Materia³ wiertniczy otworu Szumsko Kolonia 2 jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna przejœcie od zielonych piaskowców formacji z Miêdzygórza (otw. Szumsko Kol. 2, g³. 55,8 m) lub kontakt z szaro-rdzawymi piaskowcami formacji Stokowej Góry (otw. Bukówka 1, g³. 85,5 m) (zob. Deczkowski, 1963). Górna przejœcie do szaro ó³tych piaskowców z odcieniem zielonawym formacji z Bukówki (otw. Szumsko Kolonia 2, g³. 51,0 m; otw. Bukówka 1, g³. 84,0 m, zob. Deczkowski, 1963). Mi¹ szoœæ: zmienna od 0,5 do kilku metrów. Zasiêg regionalny: osady tworz¹ce formacjê z Szumska wystêpuje tylko w regionie kieleckim: Bukówka, otwory: Mokradle 1, Szumsko Kolonia 2; Lenarczyce 1 i Lenarczyce PIG 1 (Bednarczyk, 1964, 1971; Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967; Trela, 2005) ryc. 2, 3. Wiek: górny arenig (ryc. 3) na podstawie obecnoœci konodontów poziomu navis (Bednarczyk & Biernat,1978; Dzik, 1994). W osadach tych zidentyfikowano trylobity: Nileus armadillo (Dalman), Cybelle bellatula (Dalman) i Cyrtometopus cf. clavifrons (Dalman) 1964). Formacja wapienia z Pobroszyna (Pobroszyn Limestone ) (Bednarczyk, Nazwa: od miejscowoœci Pobroszyn, po³o onej ok. 4 km na SE Opatowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: brak. Definicja: szarozielone wapienie syderytyczne z ró owym, miejscami rdzawym odcieniem, czerwone (laminowane) wapienie oraz wapienie organodetrytyczne. Wapienie tej formacji zawieraj¹ otoczaki py³owców kwarcowych o spoiwie fosforanowym, ziarna kwarcu oraz ooidy i pizoidy szamozytowe. Lokalnie pojawiaj¹ siê cienkie wk³adki zlepieñców zbudowane z intraklastów wêglanowych. Stratotyp: sztuczne ods³oniêcie w Pobroszynie (w skarpie rzeki Opatówki); hipostratotyp profil geologiczny otworu wiertniczego Jeleniów 2 k. Nowej S³upi (ryc. 2). Granice jednostki: dolna w Pobroszynie granica erozyjna z i³owcami formacji z Brzezinek, w Jeleniowie na g³. 183,2 m (zob. ni ej; Tomczykowa, 1968; Trela, 2006). Górna w Pobroszynie, granica erozyjna miêdzy czerwonym (laminowanym) wapieniem a pierwsz¹ warstw¹ ciemnego fosforytu formacji z Bukowian (Trela, 2006), natomiast w otworze Jeleniów 2 kontakt z warstw¹ szarych i³owców na g³. 180,4 m (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967). Mi¹ szoœæ: od 40 cm (Pobroszyn) do ok. 2,6 m (otw. Jeleniów 2). Zasiêg regionalny: wapienie tworz¹ce formacjê z Pobroszyna wystêpuj¹ w regionie ³ysogórskim (ryc. 3). Do jednostki tej mo na równie zaliczyæ wapienie syderytyczne z otoczakami, które rozpoczynaj¹ profil ordowiku w otworze Bukowiany 1a (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967). Wiek: górny arenig () dolny lanwirn (ryc. 3). Pozycjê stratygraficzn¹ tej formacji ustalono na podstawie obecnoœci konodontów poziomu navis (Dzik, 1999). Nie wykluczone, e czerwony wapieñ laminowany w Pobroszynie mo e odpowiadaæ najni szemu lanwirnowi. Formacja i³owca z Brzezin (Brzeziny Claystone ) Nazwa: od miejscowoœci Brzeziny po³o onej ok. 12 km na S od Kielc (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: i³owców z Brzezin (Bednarczyk, 1981) ryc. 1. Definicja: szarozielone i³owce z cienkimi wk³adkami mu³owców i piaskowców, w czêœci sp¹gowej równie piaskowców z szamozytem. Stratotyp: sztuczne ods³oniêcie na zboczu góry Stokowej w Brzezinach k. Kielc (ryc. 2). Granice jednostki: dolna stopniowe ale doœæ szybkie przejœcie od brunatnoszarych piaskowców z warstwami hematytów formacji Stokowej Góry (zob. ni ej). Górna nieznana, przypuszczalnie tektoniczna; opisywane osady 627

wype³niaj¹ ma³¹ synklinê, w osi której zidentyfikowano strefê przesuwcz¹. Mi¹ szoœæ: osady tworz¹ce tê formacjê osi¹gaj¹ mi¹ szoœæ ok. 30 m. Zasiêg regionalny: z Brzezin wystêpuje wy³¹cznie w SW czêœci regionu kieleckiego, w Brzezinach (ryc. 3). Do formacji tej zaliczono równie i³owce szarozielone wystêpuj¹ce w otworze Brzeziny 45 na g³. 217,0 222,0 m (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964). Wiek: œrodkowy arenig dolny lanwirn (ryc. 3). W i³owcach tej formacji stwierdzono graptolity poziomów: deflexus, hirundo i artus (Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964). Formacja piaskowca z Bukówki (Bukówka Sandstone ) Nazwa: od dzielnicy Kielc Bukówki, gdzie jest zlokalizowany kamienio³om (obecnie nieczynny), w którym eksploatowano piaskowce ortidowe (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: ogniwo piaskowców ortidowych z Dymin (Bednarczyk, 1981), piaskowców z Bukówki (Dzik & Pisera, 1994) (ryc. 1). Definicja: œrednio- i grubo³awicowe piaskowce kwarcowe, miejscami z wk³adkami mu³owców i wapieni, charakteryzuj¹ce siê jasnoszar¹ barw¹ z ó³tawym, lokalnie brunatnym, odcieniem. Charakterystyczn¹ cech¹ formacji z Bukówki jest obecnoœæ wk³adek muszlowców ramienionogowych oraz miejscami znaczna bioturbacja. Lokalnie (np. w rejonie Kielc) w górnej czêœci formacji pojawia siê coraz wiêcej prze³awiceñ wêglanowych (najczêœciej wapieni piaszczystych). Stratotyp: w kamienio³omie Bukówka, hipostartotyp ods³oniêcie naturalne na górze Za³aŸnia w Mójczy (ryc. 2). Granice jednostki: dolna stopniowe przejœcie do osadów wêglanowo-ilastych o rdzawym zabarwieniu formacji z Szumska (zob. ni ej). Górna powierzchnia nieci¹g³oœci w Mójczy miêdzy szarymi wapieniami piaszczystymi i piaskowcami wêglanowymi z ramienionogami i trylobitami na powierzchni ³awic a warstw¹ szaro ó³tego wapienia organogenicznego (ok. 3,5 m poni ej cienkiej warstwy bentonitu). Mi¹ szoœæ: od3do45m. Zasiêg regionalny: piaskowce formacji z Bukówki wystêpuj¹ tylko w regionie kieleckim. Znane s¹ z okolic Kielc, synkliny bardziañskiej, Miêdzygórza, Lenarczyc, Kleczanowa (zob. Bednarczyk, 1964, 1971; Bednarczyk & Stupnicka, 2000; Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967; Chlebowski, 1971; Dzik & Pisera, 1994; Szczepanik i in., 2004; Trela i in., 2006) ryc. 2, 3. Wiek: górny arenig dolny lanwirn (ryc. 3). W osadach tych udokumentowano obecnoœæ ramienionogów zawiasowych: Antigonambonites planus (Pander), Orthambonites calligramma (Dalman), Lycophoria nucella (Dalman) i Progonambonites inflexus (Pander) oraz trylobitów Cybelle bellatula (Dalman) (Bednarczyk, 1971, Dzik & Pisera, 1994). Wapienie piaszczyste (poziomu variabilis) wystêpuj¹ce poni ej powierzchni nieci¹g³oœci w Mójczy zosta³y zaliczone przez Dzika i Piserê (1994) do formacji wapieni z Mójczy. Formacja wapienia z Mójczy (Mójcza Limestone ) Nazwa: od miejscowoœci Mójcza po³o onej na przedmieœciach Kielc (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: wapieni z Mójczy (Bednarczyk, 1981; Dzik & Pisera, 1994) ryc. 1. Definicja: w dolnej czêœci dominuj¹ szaro ó³te wapienie organogeniczne typu grainstono-pakstonów bioklastycznych, lokalnie z ooidami fosforanowymi (Trela, 2005). Miejscami zawieraj¹ domieszkê zwi¹zków elaza, które nadaj¹ im charakterystyczny rdzawy lub czerwony odcieñ. W górnej partii przewa aj¹ cienko- i œrednio³awicowe wapienie mikrytowe, ó³toszare z pomarañczowym odcieniem typu wakstono-pakstonów bioklastycznych, lokalnie z licznymi onkoidami cjanoidami (Trela, 2005). Pojawiaj¹ siê równie cienkie wk³adki bentonitów lub i³owców bentonitopodobnych. Stratotyp: ods³oniêcie naturalne na górze Za³aŸnia w Mójczy. Granice jednostki: dolna powierzchnia nieci¹g³oœci rozdzielaj¹ca szaro ó³te wapienie tej formacji od szarych wapieni piaszczystych i piaskowców wapnistych formacji z Bukówki (zob. ni ej). Górna na kontakcie z warstw¹ i³owca bentonitopodobnego, powy ej którego wystêpuj¹ ³upki dolnego syluru. Mi¹ szoœæ: ok. 10 m (por. Dzik & Pisera, 1994; Trela, 2005). Zasiêg regionalny: z Mójczy wystêpuje w zachodniej i czêœciowo centralnej czêœci regionu kieleckiego: Mójcza, otwory: Bukówka 1, Niestachów 1, Zarobiny 1, Zalesie 1 (zob. Bednarczyk, 1971; Chlebowski, 1971; Dzik & Pisera, 1994; Trela, 2005) ryc. 2, 3. Wiek: górny lanwirn aszgil (ryc. 3). Zasiêg stratygraficzny tej formacji okreœlono na podstawie obecnoœci konodontów poziomów: serra, anserinus, tvaerensis, superbus i ordovicicus (zob. Dzik, 1994). Formacja z Mójczy w niniejszej pracy czêœciowo odpowiada jednostkom zaproponowanym wczeœniej przez Bednarczyka (1981) oraz Dzika i Piserê (1994). Formacja dolomitu z Mokradla (Mokradle Dolostone ) Granice jednostki: dolna granica w Zalesiu k. agowa kontakt z szaro ó³tymi piaskowcami formacji z Bukówki (zob. Trela i Malec, 2006), w otworze Szumsko Kolonia 2 kontakt z brekcj¹ nieznanej genezy (g³. 42,4 m). Górna stopniowe przejœcie do szarozielonych i³owców z cienkimi wk³adkami dolomitów marglistych (Zalesie) lub kontakt z szarymi ³upkami dolnego syluru (Miêdzygórz) (zob. Dzik, 1999). Nazwa: od miejscowoœci Mokradle po³o onej ok. 7 km na NE od Rakowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: ogniwo dolomitów z Mokradla w obrêbie formacji wapieni z Mójczy (Bednarczyk, 1981) (ryc. 1). Definicja œrednio- i gubo³awicowe, szare lub ó³toszare dolomity, niekiedy z zielonawym odcieniem. Lokalnie s¹ to dolomity margliste z prze³awiceniami i³owców (zob. Dzik, 1999). 628

Stratotyp: profil geologiczny otworu wiertniczego Mokradle 1 (zob. Bednarczyk, 1971, 1981); hiopstratotypy kamienio³om w Miêdzygórzu, profil geologiczny otworu wiertniczego Szumsko Kolonia 2 (ryc. 2, 3). Materia³ wiertniczy otworu Szumsko Kolonia 2 jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna granica w Zalesiu k. agowa kontakt z szaro ó³tymi piaskowcami formacji z Bukówki (zob. Trela & Malec, 2006), w otworze Szumsko Kolonia 2 kontakt z brekcj¹ nieznanej genezy (g³. 42,4 m). Górna stopniowe przejœcie do szarozielonych i³owców z cienkimi wk³adkami dolomitów marglistych (Zalesie) lub (Miêdzygórz) kontakt z szarymi ³upkami dolnego syluru (zob. Dzik, 1999). Mi¹ szoœæ: do10m. Zasiêg regionalny: dolomity tworz¹ce formacjê z Mokradla wystêpuj¹ w regionie kieleckim (synklina bardziañska, Miêdzygórz, otw. Lenarczyce 1; Kleczanów 1 zob. Turnau-Morawska, 1967; Bednarczyk, 1971, 1981; Dzik, 1999; Trela, 2005) ryc. 2, 3. Wiek: obecnoœæ konodontów poziomów: serra, anserinus, tvaerensis (Dzik, 1999) wskazuje, e w synklinie bardziañskiej z Mokradla odpowiada górnemu lanwirnowi dolnemu karadokowi (ryc. 3). W Miêdzygórzu natomiast zasiêg tej jednostki rozci¹ga siê a do œrodkowego () aszgilu (poziom ordovicicus zob. Dzik, 1999) ryc. 3. Formacja wapienia z Bukowian (Bukowiany Limestone ) Nazwa: od miejscowoœci Bukowiny, po³o onej ok. 9,5 km na W od Opatowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: wapieni z Bukowian (Bednarczyk, 1981) ryc. 1. Definicja: cienko³awicowe, szarozielone wapienie margliste, miejscami z czerwonawym odcieniem, z cienkimi wk³adami i³owców oraz cienko- i œrednio³awicowymi warstwami ciemnych fosforytów. Stratotyp: profil geologiczny otworu Bukowiany-1a (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967; Bednarczyk, 1981); hipostratotyp sztuczne ods³oniêcie w Pobroszynie, w skarpie doliny rzeki Opatówki (ryc. 2). Granice jednostki: dolna erozyjna w sp¹gu pierwszej warstwy fosforytowej, która w Pobroszynie spoczywa na czerwonym wapieniu formacji z Pobroszyna (S czêœæ skarpy) a w N czêœæ skarpy na i³owcach formacji z Brzezinek (zob. Trela, 2006). Górna na kontakcie warstwy fosforytu z szarymi ³upkami ilastymi (zob. Trela, 2006). Mi¹ szoœæ: od 3,6 do 17,0 m. Zasiêg regionalny: ta wystêpuje w centralnej i wschodniej czêœci regionu ³ysogórskiego: Pobroszyn (Trela i in., 2001), otwory wiertnicze: Jeleniów 2 (g³. 165,4 180,4 m) i Bukowiany 1a (g³. 180,4 198,6 m; zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967) (ryc. 2, 3). Wiek: górny lanwirn dolny karadok (ryc. 3). Wiek tej formacji ustalono dziêki obecnoœci chitinozoa poziomów striata stentor do deunffi dalbyensis (Wrona, 2002) oraz graptolitów poziomów: teretiusculus i gracilis (Tomczyk & Turnau-Morawska, 1967; Tomczykowa, 1968). Formacja i³owca z Jeleniowa (Jeleniów Claystone ) Nazwa: od miejscowoœci Jeleniów, po³o onej ok. 3 km na SE od Nowej S³upi (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: i³owców z Jeleniowa (Bednarczyk, 1981) ryc. 1. Definicja: ciemnoszare, miejscami czarne i³owce, lokalnie szare i³owce z zielonym odcieniem. Pojawiaj¹ siê równie cienkie wk³adki i soczewki szarych wapieni marglistych (zw³aszcza w czêœci sp¹gowej), bentonity oraz niewielkie konkrecje fosforytowe. Stratotyp: profil geologiczny otworu wiertniczego Jelniów 2; hipostratotypy: profile geologiczne otworów wiertniczych Wilków IG 1 oraz Daromin IG 1 (ryc. 2). Materia³ wiertniczy otworów Daromin IG 1 i Wilków IG 1 jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG. Granice jednostki: dolna kontakt z cienk¹ (10 cm) warstw¹ ciemnego fosforytu (Daromin IG 1, g³. 399,9 m) zob. Trela i in. (2006). Górna stopniowe przejœcie do szarozielonych i zielonych, zbioturbowanych i³owców i mu³owców ilastych (Daromin IG 1 na g³. 207,0 m; Wilków IG 1 na g³. 676,0 m zob. Trela, 2003; Trela i in., 2006). Mi¹ szoœæ: do 120 m. Zasiêg regionalny: osady tej formacji wystêpuj¹ w regionie ³ysogórskim i obszarze zbrzañsko-brzeziñskim (zob. Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964, 1967; Tomczykowa, 1968; Deczkowski & Tomczyk, 1969; Bednarczyk, 1971) ryc. 3. Wiek: najwy szy lanwirn karadok (ryc. 3). Zasiêg stratygraficzny tej formacji zdefiniowano na podstawie graptolitów nale ¹cych do poziomów: teretiusculus, gracilis, multidens, clingani i czêœciowo styloides (Tomczyk & Turnau-Morawska, 1964, 1967; Tomczykowa, 1968; Deczkowski & Tomczyk, 1969; Tomczykowa & Tomczyk, 2000). Formacja i³owców i mu³owców z Wólki (Wólka Claystone and Mudstone ) Nazwa: od miejscowoœci Wólka, po³o onej ok. 2,5 km na S od Nowej S³upi (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: mu³owców z Wólki (Bednarczyk, 1981) ryc. 1. Definicja: szare i szarozielone, zbioturbowane i³owce i mu³owce ilaste zastêpowane w stropie przez zielone, mu³owce ilaste o spoiwie wêglanowym z pojedynczymi bioturbacjami. Miejscami s¹ to osady zsylifikowane, lokalnie z wk³adkami i konkrecjami szarych wapieni marglistych. Maksymalna mi¹ szoœæ warstw wapieni wynosi ok. 20 cm, przewa nie jednak 5 10 cm, natomiast œrednica konkrecji zmienia siê od 10 do 50 cm. Stratotyp: sztuczne ods³oniêcie w miejscowoœci Wólka k. Nowej S³upi (zob. Kielan, 1959); hipostratotypy profile geologiczne otworów wiertniczych Wilków IG 1 i Daromin IG 1 (ryc. 2). Materia³ wiertniczy tych otworów jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna kontakt z ciemnoszarymi i³owcami formacji z Jeleniowa (Wilków IG 1 na g³. 676,0 m; 629

Daromin IG 1 na g³. 207,0 m, zob. Trela, 2003; Trela i in., 2006). Górna stopniowe przejœcie do szarych mu³owców piaszczystych i piaskowców drobnoziarnistych z cienkimi wk³adkami zielonych i³owców (zob. Trela, 2003). Mi¹ szoœæ: ok. 80 m. Zasiêg regionalny: region ³ysogórski oraz Zbrza () w regionie kieleckim (ryc. 3). Wiek: dolny œrodkowy aszgil (ryc. 3). Wiek ustalono na podstawie obecnoœci trylobitów: Eodindymene pulchra i Staurocephalus clavifrons (Kielan, 1959) oraz graptolita Dicellograptus aff. complanatus Lapworth (Tomczykowa & Tomczyk, 2000). Formacja i³owca ze Stawów (Stawy Claystone ) Nazwa: od miejsca znanej jako Bardo Stawy, po³o onego ok. 8 km na S od agowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: czêœæ formacji i³owców z bentonitami z Zalesia (Bednarczyk, 1981) (ryc. 1). Definicja: szarozielone i rdzawe i³owce z cienkimi wk³adkami margli, mu³owców marglistych, dolomitów i bentonitów. W dolnej czêœci formacji przewa aj¹ szarozielone i³owce, lokalnie z rdzawym odcieniem, prze³awicone cienkimi wk³adkami dolomitów marglistych i margli. W wy szej czêœci pojawiaj¹ siê czerwone i³owce z licznymi wk³adkami bentonitów. Stratotyp: ods³oniêcie naturalne w skarpie doliny bezimiennego potoku na pó³noc od Rembowa k. agowa (znane jako Bardo Stawy) ryc. 2; hiopstratotyp ods³oniêcie naturalne w zboczu doliny bezimiennego potoku w Zalesiu k. agowa (ryc. 2). Granice jednostki: dolna stopniowe przejœcie od szarych dolomitów formacji z Mokradla (zob. ni ej). Górna kontakt z nadleg³ymi ó³toszarymi mu³owcami marglistymi (Bardo Stawy) lub ó³toszarymi dolomitami marglistymi z wk³adkami i³owców (Zalesie zob. Bednarczyk, 1996; Dzik, 1999; Trela & Malec, 2006). Mi¹ szoœæ: ok.3m. Zasiêg regionalny: osady tworz¹ce formacjê ze Stawów wystêpuj¹ tylko w synklinie bardziañskiej: Zalesie, Bardo Stawy, otwory: Mokradle 1, Zalesie 1, Szumsko Kolonia 2 (zob. Czarnocki, 1928; Bednarczyk, 1971, 1981; Chlebowski, 1971; Dzik, 1999; Trela, 2005) ryc. 2, 3. Wiek: brak danych biostratygraficznych utrudnia ustalenie dok³adnej pozycji stratygraficznej tej formacji. Dzik (1999) koreluje osady opisywanej formacji z górnym karadokiem, natomiast Bednarczyk (1971) z dolnym aszgilem (ryc. 3). Formacja dolomitów i wapieni z Modrzewiny (Modrzewina Dolostone and Limestone ) Nazwa: od przysió³ka Modrzewina bêd¹cego czêœci¹ miejscowoœci Zalesie k. agowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: czêœæ formacji i³owców z bentonitami z Zalesia (Bednarczyk, 1981). Definicja: szarozielone i ó³toszare dolomity, dolomity margliste lub szare wapienie, przewa nie œrednio³awicowe z wk³adkami i³owców marglistych. Stratotyp: ods³oniêcie naturalne w skarpie bezimiennego potoku w Zalesiu k. agowa; hipostratotyp profil geologiczny otworu wiertniczego Szumsko Kolonia 2 (ryc. 2). Materia³ wiertniczy tego otworu jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna kontakt z czerwonymi i³owcami wystêpuj¹cymi w stropie formacji ze Stawów (Zalesie, zob. Trela & Malec, 2006). Górna kontakt z zielono-bia³ym bentonitem w sp¹gu szarozielonych mu³owców marglistych (Zalesie zob. Trela & Malec, 2006) lub szarymi mu³owcami piaszczystymi i piaskowcami (Szumsko Kolonia 2). Mi¹ szoœæ: do4m. Zasiêg regionalny: dolomity i wapienie formacji z Modrzewiny wystêpuj¹ tylko w synklinie bardziañskiej: Zalesie, otwory: Mokradle 1 (g³. 180,0 183,0 m), Zalesie 1 (g³. ~205,5 208,0 m), Szumsko Kol. 2 (g³. 28,7 31,5 m; zob. Bednarczyk, 1971; Chlebowski, 1971; Dzik, 1999; Trela, 2005) ryc. 2, 3. Wiek: W Zalesiu, w sp¹gu tej formacji stwierdzono konodonty charakterystyczne dla poziomu superbus (Dzik, 1999) wskazuj¹ce na mo liwoœæ jej korelacji z najwy szym karadokiem (ryc. 3). W otworze Mokradle 1 natomiast, w wapieniach formacji z Modrzewiny, zidentyfikowano ramienionoga Eostropheodonta hirnantensis (M Coy) (Bednarczyk, 1971), którego obecnoœæ wskazuje, e lokalnie zasiêg stratygraficzny tej jednostki mo e siêgaæ po górny aszgil (ryc. 3). Formacja mu³owca z Zalesia (Zalesie Mudstone ) Nazwa: od miejscowoœci Zalesie po³o onej ok. 6,5 km na S od agowa (ryc. 2). Dotychczasowe nazewnictwo: i³owców z bentonitami z Zalesia (Bednarczyk, 1981), z Zalesia (Dzik & Pisera, 1994) ryc. 1. Definicja: ta jest reprezentowana przez szarozielone mu³owce margliste o odcieniu brunatnym, a tak e mu³owce piaszczyste i piaskowce drobnoziarniste z wk³adkami zielonoszarych i³owców lub margli i wapieni marglistych. Stratotyp: ods³oniêcie naturalne w skarpie bezimiennego potoku w Zalesiu k. agowa; hipostratotypy profile geologiczne otworów Szumsko Kolonia 2iWilków IG 1 (ryc. 2). Materia³ wiertniczy tych otworów jest przechowywany w archiwum rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG w Kielcach. Granice jednostki: dolna kontakt z zielono-bia³ym bentonitem w stropie z Modrzewiny (zob. wy ej) lub ci¹g³e przejœcie od zielonych, marglistych mu³owców ilastych formacji z Wólki (Wilków IG 1, g³. 606,5 m, zob. Trela, 2003). Górna kontakt z brunatnoszarymi, laminowanymi ³upkami z graptolitami rodzaju Normalograptus (Dzik, 1999). Mi¹ szoœæ: ok. 6,5 m. Zasiêg regionalny: osady formacji z Zalesia wystêpuj¹ zarówno w regionie kieleckim (Zalesie k. agowa, Bardo Stawy, Zbrza oraz otwory: Szumsko Kolonia 2, Mokradle 1, Zalesie 1), jak i ³ysogórskim (otwory: Dêbniak 20, 22, 23, Wilków IG 1) (Czarnocki, 1928, 630

1950b; Bednarczyk, 1971, 1981; Chlebowski, 1971; Dzik, 1999; Trela, 2003, 2005; Trela i in., 2006) ryc. 2, 3. Wiek: górny aszgil (ryc. 3). W osadach tych (np. w Zalesiu k. agowa, Bardo Stawach i otworze Szumsko Kolonia 2) wystêpuj¹ trylobity: Mucronaspis mucronatus (Brongniart), M. olini (Temple), Brongniartella platynota (Dalman), Leonaspis olini Troedsson (Kielan, 1959; Bednarczyk, 1971) oraz ramienionogi reprezentuj¹ce tzw. faunê Hirnantian (Temple, 1965). Literatura BEDNARCZYK W. 1964 Stratygrafia i fauna tremadoku i arenigu (oelandianu) regionu kieleckiego Gór Œwiêtokrzyskich. Biul. Geol. UW, 4: 3 127. BEDNARCZYK W. 1971 Stratigraphy and paleogeography of the Ordovician in the Holy Cross Mountains. Acta Geol. Pol., 21: 574 616. BEDNARCZYK W. 1981 Stratygrafia ordowiku Gór Œwiêtokrzyskich. Przew. 53 Zjazdu Pol. Tow. Geol., Kielce: 35 41. BEDNARCZYK W. 1996 Miêdzygórz quarry. Zalesie. W: M. Szulczewski, S. Skompski (eds) Sixth European Conodont Symposium Excursion Guide: 12 21. Instytut Paleobiologii PAN, Warszawa. BEDNARCZYK W. 1999 Significance of the genus Tysanotos Mickwitz 1986 for the Ordovician stratigraphy of East Central Europe. Pol. Acad. Sci., Bulletin, 47: 15 25. BEDNARCZYK W. & BIERNAT G. 1978 Inarticulate brachiopods from the Lower Ordovician in the Holy Cross Mts., Poland. Acta Paleont. Pol., 23: 293 316. BEDNARCZYK W. & STUPNICKA E. 2000 Stratigraphy and new data on tectonics of the Ordovician strata in the section at Miêdzygórz quarry (eastern Holy Cross Mountains, Poland). Ann. Soc. Geol. Pol., 70: 283 297. BIERNAT G. 1973 Ordovician inarticulate brachiopods from Poland and Estonia. Palaeont. Pol., 28: 1 116. BIRKENMAJER K. (ed.) 1975 Zasady Polskiej Klasyfikacji, Terminologii i Nomenklatury Stratygraficznej. Instrukcje i Metody Badañ Geologicznych, 33: 1 63. Wyd. Geol. CHLEBOWSKI R. 1971 Petrografia utworów ordowiku rejonu synkliny bardziañskiej w po³udniowej czêœci Gór Œwiêtokrzyskich. Arch. Miner., 29: 193 304. CHLEBOWSKI R. & SZANIAWSKI H. 1974 Chitinozoa from the Ordovician conglomerate at Miêdzygórz in the Holy Cross Mountains. Acta Geol. Pol., 24: 221 230. CZARNOCKI J. 1928 Profil dolnego i górnego ordowiku w Zalesiu pod agowem w porównaniu z ordowikiem innych miejscowoœci œrodkowej czêœci Gór Œwiêtokrzyskich. Spraw. Pañstw. Inst. Geol., 4: 555 568. CZARNOCKI J. 1950a O odkryciu facji graptolitowej w dolnym ordowiku Gór Œwiêtokrzyskich. Acta Geol. Pol., 1: 3 7. CZARNOCKI J. 1950b Geologia regionu ³ysogórskiego w zwi¹zku z zagadnieniem z³o a rud elaza w Rudkach. Pr. Pañstw. Inst. Geol., 1: 1 404. DECZKOWKI Z. 1963 Wyniki badañ przeprowadzonych w latach 1961 1963 w utworach starszego paleozoiku Gór Œwiêtokrzyskich. Centralne Archiwum Geologiczne, Kielce. DECZKOWKI Z. & TOMCZYK H. 1969 Budowa geologiczna antykliny zbrzañskiej w p³d. zach. czêœci Gór Œwiêtokrzyskich. Biul. Inst. Geol., 236: 143 175. DZIK J. 1994 Conodonts of the Mójcza Limestone. Paleont. Pol., 53: 43 128. DZIK J. 1999 The Ordovician in the Holy Cross Mountains. [W:] J. Dzik, U. Linnemann, T. Heuse (eds) International Symposium on the Ordovician System, ISOS Prague 1999, Pre-Conference Fieldtrip, Excursion guide Poland and Germany: 3 7. DZIK J. & PISERA A. 1994 Sedimentation and fossils of the Mójcza Limestones. Paleont. Pol., 53: 5 41. GÓRKA H. 1969 Mikroorganismes de l Ordovician de Pologne. Paleont. Pol., 22: 1 102. HOLMER L.E. & BIERNAT G. 2002 Lingulate brachiopods from Lower Ordovician (Tremadoc) chalcedonites, Holy Cross Mountains, Poland. Acta Paleont. Pol., 47: 141 156. KIELAN Z. 1959 Upper Ordovician trilobites from Poland and some related forms Bohemia and Scandinavia. Paleont. Pol., 11: 1 198. MODLIÑSKI Z. & SZYMAÑSKI B. 2001 The Ordovician stratigraphy and palaeogeography of the Nida Holy Cross Mts. Area, Poland a review. Geol. Quart., 45: 417 433. NARKIEWICZ M. 2003 Zasady polskiej klasyfikacji, terminologii i nomenklatury stratygraficznej czy zmieniaæ i co zmieniaæ Prz. Geol., 51: 1023 1026. NARKIEWICZ M. 2005 Litostratygrafia. [W:] G. Racki, M. Narkiewicz (eds) Polskie zasady stratygrafii, dostêpne on-line. OR OWSKI S. 1975 Jednostki litostratygraficzne kambru i górnego prekambru Gór Œwiêtokrzyskich, Acta Geol. Pol., 25: 431 448. PARIS F., ACHAB A., ASSELIN E., XIAO-HONG C., GRAHAM Y., NÕLVAK J., OBUT O., SAMUELSSON J., SENNIKOV N., VECOLI M., VERNIERS J., XIAO-FENG W. & WINCHESTER-SEETO T. 2004 Chitinozoans. [W:] B.D. Webby, F. Paris, M.L. Drosser, I.G., Persival (eds) The Great Ordovician Biodiversification Event, Columbia University Press, New York: 294 311. SZANIAWSKI H. 1980 Conodonts from the Tremadocian chalcedony beds, Holy Cross Mountains (Poland). Acta Geol. Pol., 25: 101 121. SZCZEPANIK Z., TRELA W. & SALWA S. 2004 Kambr górny we wschodniej czêœci regionu kieleckiego Gór Œwiêtokrzyskich komunikat wstêpny. Prz. Geol., 52: 895 898. SZULCZEWSKI M. 1986 Koncepcje i rzeczywistoœæ klasyfikacji stratygraficznej. Prz. Geol., 34: 233 237. TEMPLE J.T., 1965 Upper Ordovician brachiopods from Poland and Britain. Acta Paleont. Pol., 10: 379 450. TOMCZYK H. 1962 Problem stratygrafii ordowiku i syluru w Polsce w œwietle ostatnich badañ. Pr. Inst.. Geol., 35: 1 134. TOMCZYK H. & TURNAU-MORAWSKA M. 1964 Stratygrafia i petrografia ordowiku Brzezin ko³o Morawicy w Gór Œwiêtokrzyskich. Acta Geol. Pol., 14: 501 546. TOMCZYK H. & TURNAU-MORAWSKA M. 1967 Zagadnienia stratygrafii i sedymentacji ordowiku ysogór w nawi¹zaniu do niektórych profilów obszaru po³udniowego. Acta Geol. Pol., 17: 1 46. TOMCZYKOWA E. 1968 Stratygrafia osadów najwy szego kambru w Gór Œwiêtokrzyskich. Pr. Inst. Geol., 54: 1 85. TOMCZYKOWA E. & TOMCZYK H. 2000 Starszy paleozoik z otworu Daromin IG 1 potwierdzenie budowy terranowej bloku ³ysogórskiego i ma³opolskiego (Gór Œwiêtokrzyskich). Biul. Pañstw. Inst. Geol., 393: 167 203. TRELA W. 2003 Sedimentological record of oxygen-depleted conditions in Upper Ordovician of central Poland (Holy Cross Mts.). [W:] G.L. Albanesi, M.S. Beresi, S.H. Perlata (eds ) Proceedings of the 9th International Symposium on the Ordovician System INSUGEO Serie Correlatión Geológica, 17: 449 455. TRELA W. 2005 Œrodowiska sedymentacji ordowiku górnego w regionie kieleckim Gór Œwiêtokrzyskich. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 417: 109 154. TRELA W. 2006 Fosfatogeneza w zapisie facjalnym œrodkowego/górnego ordowiku w Górach Œwiêtokrzyskich: wskaÿnik warunków sedymentacyjnych i paleoekologicznych. Przew. 77 Zjazdu. TRELA W. & MALEC J. 2006 (w druku) Stanowisko4. Zalesie ko³o agowa ods³oniêcie ska³ dolnego paleozoiku w regionie kieleckim. Przew. 77 Zjazdu Pol. Tow. Geol. TRELA W., SZCZEPANIK Z. & SALWA S. 2001 The Ordovician rocks of Pobroszyn in ysogóry region of the Holy Cross Mountains, Poland. Geol. Quart., 45: 29 40. TRELA W., SZCZEPANIK Z., YLIÑSKA A., SALWA S. & MALEC J. 2006 Stanowisko 3. Kielce magazyn rdzeni wiertniczych Oddzia³u Œwiêtokrzyskiego PIG, otwory wiertnicze: Lenarczyce PIG 1 i Daromin IG 1. Przew. 77 Zjazdu Pol. Tow. Geol. TURNAU-MORAWSKA M. 1960 Zlepieniec glaukonitowy dolnego ordowiku okolic Miêdzygórza w Gór Œwiêtokrzyskich. Acta Geol. Pol., 10: 123 142. WEBBY B.D., COOPER R.A., BERGSTRÖM S.M., PARIS F. 2004 Stratigraphic framework and time slices. [W:] B.D., Webby F., Paris M.L., Drosser I.G., Persival (eds) The Great Ordovician Biodiversification Event, Columbia University Press, New York: 41 47. WRONA R. 2002 Ordowickie Chitinozoa jako wskaÿnik pochodzenia paleogeograficznego terranu ³ysogórskiego. Prz. Geol., 50: 1225. ZNOSKO J. 2001 New data on Caledonian, Alpine style folding in the Holy Cross Mts., Poland. Geol. Quart., 45: 155 163. ZNOSKO J. & CHLEBOWSKI R. 1976 Rewizja stratygrafii dolnego ordowiku w Gór Œwiêtokrzyskich. Rocz. Pol. Tow. Geol., 46: 135 157. YLIÑSKA A. 2002 Stratigraphic and biogenic significance of Late Cambrian trilobites from ysogóry (Holy Cross Mountains, central Poland). Acta Geol. Pol., 52: 217 238. Praca wp³ynê³a do redakcji 04.05.2006 r. Akceptowano do druku 08.05.2006 r. 631