1 Саверчанка, І.В. Пісьмовая спадчына Льва Сапегі / І.В.Саверчанка // Беларускі гістарычны часопіс. 2011. 2. С. 3 12. Іван САВЕРЧАНКА, доктар філалагічных навук ПІСЬМОВАЯ СПАДЧЫНА ЛЬВА САПЕГІ Леў Сапега (1557 1633) зорка першай велічыні на духоўна-культурным і палітычным небасхіле Вялікага Княства Літоўскага. Нарадзіўся Л.Сапега ў магнацкай сям і ў Астроўне, што на Віцебшчыне. Пачатковую адукацыю ён атрымаў у Нясвіжскай пратэстанцкай школе, а ў 13-гадовым веку паступіў у Ляйпцыгскі універсітэт, дзе некалькі гадоў вывучаў права. Па вяртанні на радзіму юнак трапіў на службу да вялікага князя С.Баторыя, а ў 1579 1582 гг. са зброяй у руках адстойваў незалежнасць Бацькаўшчыны, на чале гусарскага аддзела ваяваў пад Вялікімі Лукамі, Псковам і Завалачам. Займаючы на працягу жыцця важныя дзяржаўныя пасады канцлера, ваяводы і найвышэйшага гетмана Л.Сапега адыграў ключавую ролю ў палітычным жацці ВКЛ апошяй трэці XVI пачатку XVII ст. У 1581 г. Л.Сапега дамогся ўтварэння Трыбунала найвышэйшага апеляцыйнага суда Княства і падрыхтаваў юрыдычна-прававое абгрунтаванне з аднайменным назовам Трыбунал (Вільня, 1581). Леў Сапега праявіў сябе як выключна таленавіты дыпламат. Двойчы, у 1584 і 1600 гг., у адказны гістарычны момант, ён ўзначальваў пасольскія місіі у Маскву, якія мелі велізарнае унутрыпалітычнае і міжнароднае значэнне. Да найважнейшых заслуг Л.Сапегі належыць прыняцце Статута ВКЛ 1588 г. Менавіта, дзякуючы неверагодным высілкам Л.Сапегі кароль Жыгімонта III Ваза 28 студзеня 1588 г. паставіў свой подпіс пад Прывілеем, пацвердзіўшы юрыдычную моц Статута. Л.Сапега ахвяраваў уласныя сродкі на выданне Статута 1588 г. Падрыхтаваны Л.Сапегам Статут 1588 г., стаўся гарантам эканамічнай, духоўна-культурнай і дзяржаўнапалітычнай незалежнасці Вялікага Княства Літоўскага. Л.Сапега актыўна ўдзельнічаў у вайсковая кампаніях 1609 1613 і 1617 1618 гг. супраць Маскоўскага княства. Па іх завяршэнні, як кіраўнік дэлегацыі краіны-пераможцы, ён дамогся падпісання Дзявулінскага замірэння (1 снежня 1618 г.). Дагавор аб міры ўключаў артыкулы, паводле якіх ВКЛ вярталіся спадчынныя землі і гарады: Смаленск, Белы, Дарагабуж, Старадуб, Папова Гара, Чарнігаў, Трубчэўск, Сярпейск, Невель, Себеж, Красен, Ноўгарад-Северскі, Манастырскае Гарадзішча, Вяліжская воласць і Манастырскае гарадзішча. Л.Сапега выдатна праявіў сябе як вайскованачальнік. У 1623 г. ён атрымаў булаву вялікага гетмана. У надзвычай складаных умовах вайны з Швецыяй, калі да варожага наступу далучыўся страшэнны мор, што ахапіў Вільню, Гародню, Брэст, Наваградак, Мінск, Слуцк, Л.Сапега фармаваў вайсковыя аддзелы, наймаў валанцёраў. У многім дзякуючы ахвярнасці вялікага гетмана, ВКЛ здолела вытрымаць цяжар ваеннага ліхалецця і падпісаць у Альтмарку (снежань 1629 г.) мір са Швецыяй 1.
2 Л.Сапега валодаў выдатным пісьменніцкім талентам, аб чым яскрава сведчаць яго шматлікія лісты, у якіх арганічна спалучаліся белетрызаваныя і эпічныя элементы. Найбольш значнымі творамі, сінкрэтычнымі паводле зместу і формы, з яўляюцца допісы Л.Сапегі да дзяржаўных і царкоўных дзеячаў, якіх да нашага часу дайшло блізу 300. Л.Сапега быў надзвычай таленавітым публіцыстам і аратарам. Яго пісьмовая спадчына ўключае вялікі корпус публіцыстычных твораў, сярод якіх асаблівае месца займаюць: Удзячнасць найяснейшаму пану, пану Жыгімонту Трэцяму, Божай міласцю каралю польскаму, вялікаму князю літоўскаму, рускаму, прускаму, жамойцкаму, мазавецкаму, інфлянцкаму ды інш. Той жа Божай міласцю гаспадару і каралю дзедзічнаму шведскаму, гоцкаму, вандальскаму і вялікаму князю фінляндскаму, пану а пану, пану майму міласціваму 2 і Зварот да ўсіх станаў Вялікага Княства Літоўскага 3. Найбольш значным у літаратурна-мастацкіх адносінах з яўляецца Допіс да Крыштофа Радзівіла, падканцлера і польнага гетмана Л.Сапегі, напісаны ім 26 красавіка 1584 г. у Маскве, дзе ён знаходзіўся ў якасці вялікага пасла. На старонках Допіса Л.Сапега падзеі, што адбываліся на той час у сталіцы Маскоўскага княства, раскрыў характар міжусобнай барацьбы паміж баярскімі групоўкамі. Як пісьменнік, Л.Сапега прадаў уласнае стаўленне да многіх з яў, што асабліва ярка выявілася ў сюжэце пра палонных, якія пакутвалі ў маскоўскіх вязніцах. Тален Л.Сапегі як неардынарнага публіцыста і палеміста выявіўся ў сакавіку 1585 г., калі польскія магнаты пачалі беспадстаўна атрымліваць каралеўскія прывілеі на землі Вялікага Княства Літоўскага, вернутыя беларускім рыцарствам падчас баталіяў з Маскоўскім княствам. Абураны дзеяннямі заходніх суседзяў, Л. Сапега асудзіў эканамічна-маёмасныя прэтэнзіі палякаў. Ён даказваў абсалютнае права беларускага гаспадарства на набытыя тэрыторыі. Ад таго часу як пачалася вайна за Інфлянты, пісаў падканцлер, палякі і гарэлага шэлега не далі нам у дапамогу. А цяпер, калі ўсё ідзе пад канец, дык пан паляк імкнецца авалодаць Вялікімі Лукамі, Завалачам, Холмам... Яны нас хочуць адштурхнуць не толькі ад заваяванага намі цяпер, але і ад таго, што мы трымалі раней 4. Пазіцыя Л. Сапегі была бескампраміснай і выразна патрыятычнай. Значным публіцыстычным творам Л.Сапегі з яўляецца яго ліст да К.Радзівіла ад 22 верасня 1587 г., у якім ён выказваў спадзяванне знайсці падтрымку сярод аўтарытэтных магнатаў у пытанні абрання на вялікакняскі пасад шведскага каралевіча. У лісце Л.Сапега вытлумачваў і эмацыйна абгрунтоўваў уласную пазіцыю: Я перакананы, што мой ліст ні ў вас, ні ў каго іншага не выклікае нічога супраць мяне. Хоць цяпер і з явілася шмат розных меркаванняў пра мяне, але кожны мае права думаць як заўгодна. Я ўсім вам у вочы кажу, што да гэтага ліста мяне схілілі не падарункі ці абяцанні, якіх, Госпад Бог сведка, я не атрымліваў, але пераконанне, што шведскі каралевіч прызначаны нам Богам 5.
3 Вельмі каштоўны ў мастацка-публіцыстычных адносінах ліст Л.Сапегі да К.Радзівіла ад 31 студзеня 1588 г. 6. Яго аўтар у чарговы раз абураецца паводзінамі палякаў і іх прэтэнзіямі на Інфлянцкія землі: Перамогай над Максімільянам вельмі ўзмацніліся паны-палякі, пачалі пагардліва ставіцца да народа літоўскага, кажучы: калі б гэтая навіна прыйшла перад заканчэннем нашых спраў, то не дазволілі б ані нашых пастулатаў, ані супакою, ані паловы Інфлянцкае зямлі 7. У наступным лісце да К. Радзівіла ад 17 лютага 1588 г. Л.Сапега выступіў з рэзкай крытыкай крывадушніцкай палітыкі Жыгімонта III Вазы. Ён паведамляў аб непрыкрытай непрыязні караля і вялікага князя да грамадзянаў Вялікага Княства Літоўскага. Кароль казаў, пісаў падканцлер, што больш палякам павінны, чымся літве, бо яму нібыта палякі больш, чым літва, паказалі зычлівасці. І ён не толькі гэтак кажа, але і робіць. Ужо палякі ў нас больш дастаюць, чым сама літва. Літвіну адмовяць, а паляку ў той жа час дадуць 8. Вельмі эмацыйны ліст Л.Сапегі да К.Радзівіла ад 15 сакавіка 1588 г. У ім аўтар выступіў супраць неапраўданых прэферэнцый палякам з боку караля: Таму і паведамляю вашай міласці, што як толькі штосьці адкрыецца на Літве, дык усё палякам імкнецца аддаць, з гневам у голасе паведамляў падканцлер 9. Л.Сапега ахарактарызаваў уласнае становішча пры каралеўскім двары ў Кракаве як вельмі няпэўнае: Пачуваюся тут, як кот на лёдзе 10. Ліст Л.Сапегі да К.М.Радзівілу ад 7 чэрвеня 1588 г. сведчыць пра выключную рашучасць падканцлера. Сярод іншага ён пісаў: Не толькі я, але і ўвесь народ наш зняважаны каралём. Жыву тут pro forma (дзеля формы; дзеля прыліку лац.), аўдыенцыі аніяк не магу дамагчыся, таму і не жадаю далей парогаў абіваць... 11. Рарытэтным літаратурным творам з яўляецца ліст Л.Сапегі да тагачаснага віленскага ваяводы К.Радзівіла ад 13 чэрвеня 1588 г. У ім паведамлялася пра жаданне падканцлера падрыхтаваць польскамоўнае выданне Статута на падставе ўжо гатовага беларускамоўнага: Хацеў бы выдрукаваць яго і па-польску, але калі перакладаць слова ў слова, то атрымаецца не надта добра 12. Л.Сапега выказваў намер змясціць разам з артыкуламі Статута шэраг важных прывілеяў, якія мелі агульнадзяржаўнае значэнне: Ахвотна пры гэтым Статуце выдаў бы і прывілеі, але не ўсе іх маю на руках 13. Найважнейшыя творы Л.Сапегі Удзячнасць найяснейшаму пану, пану Жыгімонту Трэцяму, Божай міласцю каралю польскаму, вялікаму князю літоўскаму, рускаму, прускаму, жамойцкаму, мазавецкаму, інфлянцкаму ды інш. Той жа Божай міласцю гаспадару і каралю дзедзічнаму шведскаму, гоцкаму, вандальскаму і вялікаму князю фінляндскаму, пану а пану, пану майму міласціваму 14 [Статут Вялiкага Княства Лiтоўскага 1588: Тэксты. Давед. Камент. Мінск: БелСЭ, 1989. С.44 45.] і Зварот да ўсіх станаў Вялікага Княства Літоўскага 15, што былі надрукаваны ў якасці прадмоваў да Статута 1588 г. У іх Л.Сапега выступіў уабарону канцэпцыі прававой дзяржавы, сутнасць якой у тым, каб у краіне панавалі не сваволя манархаў, а закон, парадак і справядлівасць. Звяртаючыся да жыхароў ВКЛ, ён палымяна пераконваў суайчыннікаў засвойваць права, жыць паводле законаў, бараніць праўду і даваць адпор крыўдзіцелям.
4 Новы Статут 1588 года, які быў надрукаваны пад рэдакцыяй Л.Сапегі ў віленскай друкарні Мамонічаў, найважнейшы прававы кодэкс сярэднявечнай беларускай дзяржавы, якому па дасканаласці і лагічнай завершанасці, бадай, не было роўных ва ўсёй тагачаснай еўрапейскай юрыдычнай думцы. У канцы XVI пачатку XVII стагоддзя Статут 1588 г. быў перакладзены на польскую і лацінскую мовы, дзякуючы чаму стаўся даступным для знаўцаў права заходнееўрапейскіх краінаў. Ён гэтаксама паўплываў на змест шэрагу артыкулаў маскоўскага зводу законаў Саборнага Укладання 1649 г. Выданне Статута 1588 г. упрыгожваў партрэт Жыгімонта ІІІ Вазы, а таксама выява герба Льва Сапегі ды панегірык на яго, напісаны беларускім паэтам Андрэем Рымшам. Статут 1588 г. важнейшы інтэлектуальны здабытак юрыдычнай і сацыяльнафіласофскай думмкі Беларусі XVI ст. Унікальны кодэкс законаў, падрыхтаваны Л. Сапегам і яго аднадумцамі, закладваў юрыдычна-прававы падмурак незалежнасці Княства. Згодна з артыкуламі Статута 1588 г., іншаземцам забаранялася набываць (купляць або атрымліваць як узнагароду ад вялікага князя) зямельныя надзелы, замкі і маёнткі, а таксама гаспадарскія і духоўныя пасады на ўсёй тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага. У 12-м артыкуле трэцяга раздзела істотна абмяжоўваліся правы манарха. Таксама мы, гаспадар, абяцаем і клянемся..., гаварылася ў ім, што ў тым гаспадарстве, Вялікім Княстве Літоўскім, і па ўсіх землях, якія належаць яму, не будзем даваць ва ўладанне аніякім чужаземцам і замежнікам духоўных і свецкіх пасадаў, замкаў, маёнткаў, земляў, старастваў, дзяржаваў, урадаў земскіх і прыдворных. Мы і нашчадкі нашыя, вялікія князі літоўскія, абавязаны даваць тое толькі Літве, Жамойці і Русі, родзічам і ўраджэнцам Вялікага Княства Літоўскага і тых земляў, якія яму належаць... Такім чынам, ставіўся заслон ад пранікнення на землі гаспадарства суседзяў, чым стрымліваўся перадусім працэс апалячвання беларусаў, які распачаўся ў другой палове XVI стагоддзя і закрануў ў першую чаргу беларускую арыстакратыю. Адпаведна з новым заканадаўствам, усе важныя пытанні ўнутранага жыцця Вялікага Княства Літоўскага вырашаліся самастойна. Найвышэйшым заканадаўчым органам абвяшчаўся Галоўны з езд Княства, месцам правядзення якога прызначаўся Слонім. У Статуце 1588 года Л. Сапега зафіксаваў, як адно з карэнных патрабаванняў, дзяржаўнасць беларускай мовы на ўсёй тэрыторыі гаспадарства. А пісар земскі, падкрэслівалася ў першым артыкуле чацвёртага раздзела Статута, мае па-руску, літарамі і словамі рускімі ўсе лісты, выпісы і позвы пісаць, а не якой іншаю моваю і словамі. Надзвычай яркім з яўляецца ліст Л.Сапегі да князя К.Астрожскага ад 10 верасня 1595 г., у якім утрымлівалася парада князю ўстрымацца ад публічных пагрозаў на адрас царкоўных іерархаў. Л.Сапега настойліва рэкамендаваў свавольнаму князю выяўляць стрыманасць пры падрыхтоўцы міжцаркоўнага пагаднення, загадваў спыніць пераслед уладзімерскага епіскапа І.Пацея. Л.Сапега пісаў: Стаўленне да царкоўнай лучнасці, гэта твая ўласная справа. Але як можна лаяць папу, называць яго антыхрыстам і непрыяцелем Слова Божага, абражаць усіх каталікоў і святую саборную веру, пагражаць каралю замахам на ягонае жыццё і стратаю каралеўства, прыраўноўваць яго да ерэтыкоў і
5 ачарніцеляў вялікасці Божай! А паколькі кароль каталік, то палохаеш яго тым, што выставіш супраць яго 20 тысяч жаўнераў Усяго гэтага, мой міласцівы спадару, не трэба чыніць. А я сам, хоць і зычлівы слуга і крэўны вашай княжацкай міласці, але таго ўхваліць не магу і сардэчна перажываю, што гэта ад вас зыходзіць 16. Канцлер прасіў, раіў, папярэджваў і тлумачыў: Кароль вярхоўны гаспадар і абаронца ўсіх духоўных асобаў як Рымскае, так і Грэцкае веры не дапусціць, каб хто-небудзь чыніў зло. Ягомасць кароль хоча і будзе бараніць усіх ад любога гвалту, крыўды і ўціскаў 17. Унікальны літаратурна-мастацкі твор Л.Сапегі і адначасна рарытэтны помнік беларускай гістарыяграфіі Прамова на Берасцейскім царкоўным саборы 1596 года. Яна дайшла да нашага часу ў складзе твора П.Скаргі Берасцейскі сабор і абарона яго 18. Л. Сапега выступаў ад імя каралеўскіх камісараў, прысланых на сабор, агучваў пазіцыю ўладных колаў ВКЛ. Выступленне канцлера, як вынікае з тэксту Прамовы, адбывалася перад апанентамі уніі, на адной з іх сустрэч, куды ён прыехаў з праваслаўнымі епіскапамі і каталіцкімі біскупамі. Як сведчыць змест Прамовы Л. Сапега перадусім абураўся пазіцыяй кіеўскага ваяводы Канстанціна Астрожскага, які стаў на бок праціўнікаў уніі і арганізаваў паралельны сабор. Канцлер засцерагаў яго ад агрэсіўных дзеянняў. Ён папярэджваў К.Астрожскага, каб той не ставіў сябе вышэй за караля, бо з яўляецца яго падданым, не імкнуўся сілай вырашаць царкоўныя справы, які знаходзяцца ў кампетэнцыі духоўных асобаў. Л.Сапега ўрэшце зазначаў, што ён, як каралеўскі камісар, дадзенай яму ўладай забяспечыць парадак і спакой на саборы. Канцлер асудзіў раскольніцкую дзейнасць праваслаўных епіскапаў Г.Балабана і З.Капысцінскага, іх непадпарадкаванне мітрапаліту і каралю. Асабліва ён абураўся іх альянсам з пратэстантамі. На думку аўтара Прамовы, выхад з-пад улады канстанцінопальскіх патрыярхаў і прызнанне вяршэнства Папы Рымскага гістарычна цалкам апраўданы крок. Канстанцінопаль трапіў ва ўладу турак, уся Усходняя Царква апынулася ў няволі, а вышэйшыя іерархі сталі цалкам залежныя ад басурманаў. Ва ўмовах турэцкай пагрозы і маскоўскай экспансіі, падкрэсліваў Л.Сапега, адзіны выратавальны крок для Праваслўнай Царквы ВКЛ унія з Каталіцкім Касцёлам, пераход у падпарадкаванне Папы Рымскага, але з захаваннем усіх праваслаўных абрадаў і цэрымоній. Л.Сапега заклікаў праціўнікаў уніі прыслухацца да голасу мітрапаліта і вышэйшых іерархаў, праявіць абачлівасць і разважлівасць, не чыніць анархіі і бунтаў, а наадварот, дапамагчы духоўным асобам дасягнуць згоды і хрысціянскай міласэрнасці. Канцлер асобна звярнуўся да жаўнераў і рыцарства, каб яны не перашкаджалі правядзенню сабора, не ўзводзілі бар еры на шляху да згоды паміж Праваслаўнай Царквой і Каталіцкім Касцёлам. Такім чынам, Прамова Льва Сапегі на Берасцейскім царкоўным саборы 1596 г. адлюстравала тагачасную ідэйную барацьбу, раскрыла логіку паводзінаў і аргументы супрацьлеглых бакоў.
6 У 20-я гг. XVII ст., калі зноў абвастрылася міжканфесійная барацьба ў ВКЛ, Л.Сапега напісаў некалькі значных публіцыстычных твораў, у якіх сфармуляваў дзяржаўны падыход, заклікаў бакі да мірнага, прававога вырашэння спрэчных пытанняў. Л.Сапегі ў гэты час напісаў: Лiст да Я. Руцкага (9 лютага 1621) 19, Адказ на лiст Я.Кунцэвiча (12 сакавiка 1622) 20, Адозву з нагоды непадпарадкавання магілёўцаў уніяцкаму арцыбіскупу А.Сяляву (22 мая 1621) 21. У сваіх пасланнях канцлер ВКЛ засцерагаў іерархаў ад выкарыстання прымусу і сілы пры вырашэнні канфесійных пытанняў. Як паказвае аналіз, у творах Л.Сапегі дамінавалі публіцыстычныя элементы, у іх гучалі папярэджанні, ацэнкі, прапановы, рэкамендацыі, пратэсты, абскарджанні, указанні, распараджэнні, вытлумачэнні, звароты, заклікі, пажаданні, меркаванні, прэтэнзіі, спадзяванні, засцярогі, абяцанні, клятвы; яны выразна дамінавалі над эпічнымі аповядамі, апісаннямі, паведамленнямі, характарыстыкамі. Многія творы Л.Сапегі ўтрымлівалі заўвагі і вострыя крычныя закіды, вытлумачэнні яго непахіснай грамадзянскай пазіцыі, як напрыклад, знакамітае выказванне: Я каталік і з ласкі Божай каталіком хачу памерці, але спакой Айчыны сваёй да скону дзён сцерагчы буду 22. На старонках твораў Л.Сапегі асвятляліся найважнейшыя грамадска-палітычныя пытанні: дачыненні паміж Вялікім Княствам Літоўскім і Польскім Каралеўствам, паміж ВКЛ і Маскоўскім княствам, праблемы падрыхтоўкі і зацвярджэння Статута 1588 г., прынцыпы міжцаркоўнага пагаднення. Л.Сапега даводзіў набходнасць сацыяльнага сумоўя, заклікаў апанентаў вырашаць канфлікты не зброяй, а праз дыялог і ўзаемныя саступкі. Як паслядоўны гуманіст, ён нязменна выступаў за міжканфесійны мір і рэлігійную талеранцыю. Л.Сапега неаднаразова засцерагаў рэлігійных дзеячаў ад крайніх учынкаў, спробаў шляхам прымусу вырашаць міжцаркоўныя супярэчнасці. Творы Льва Сапегі, яго сацыяльна-палітычная дактрына і гуманістычныя ідэі істотна паўплывалі на грамадскія працэсы, прадвызначылі духоўныя пошукі тагачасных інтэлектуалаў. Пераклад Допісу да Крыштофа Радзівіла, падканцлера і польнага гетмана (26 красавіка 1584) Л.Сапегі ажыццёўлены паводле выд.: Archiwum domu Radziwiłłów. Kraków, 1885. T. 8. S. 174 176. Твор Л.Сапегі Удзячнасць найяснейшаму пану, пану Жыгімонту Трэцяму, Божай міласцю каралю польскаму, вялікаму князю літоўскаму, рускаму, прускаму, жамойцкаму, мазавецкаму, інфлянцкаму ды інш. Той жа Божай міласцю гаспадару і каралю дзедзічнаму шведскаму, гоцкаму, вандальскаму і вялікаму князю фінляндскаму, пану а пану, пану майму міласціваму перакладзены паводле выд.: Статут Вялiкага Княства Лiтоўскага 1588: Тэксты. Давед. Камент. Мн., 1989. С. С.44 45. Зварот да ўсіх станаў Вялікага Княства Літоўскага Л.Сапегі перакладзены паводле выд.: Статут Вялiкага Княства Лiтоўскага 1588: Тэксты. Давед. Камент. Мн., 1989. С. С.47 48.
7 Прамова на Берасцейскім царкоўным саборы 1596 года Льва Сапегі перакладзена паводле публ.: Памятники полемической литературы в Западной Руси. Кн. 3. СПб. 1903. Слп. 196 216. 1 Саверчанка І.В. Канцлер Вялікага Княства: Леў Сапега. Мн., 1992. 63 с. 2 Статут Вялiкага Княства Лiтоўскага 1588: Тэксты. Давед. Камент. Мінск: БелСЭ, 1989. С.44 45. 3 Тамсама. С.47 48. 4 Archiwum domu Radziwiłłów. Kraków, 1885. T. 8. S. 178 179. 5 Archiwum domu Sapiechów. Lwów, 1892. Т.1. S.22. 6 Archiwum domu Radziwiłłów. Kraków, 1885. T. 8. S. 188 190. 7 Тамсама. S. 189. 8 Тамсама. S. 190. 9 Тамсама. S. 191. 10 Тамсама. S. 192. 11 Тамсама. S. 193 194. 12 Тамсама. S. 195. 13 Тамсама. S. 195. 14 Статут Вялiкага Княства Лiтоўскага 1588: Тэксты. Давед. Камент. Мінск: БелСЭ, 1989. С.44 45. 15 Тамсама. С.47 48. 16 Archiwum domu Sapiechów. Lwów, 1892. Т.1. S.113 115. 17 Тамсама. S.113 115 18 Памятники полемической литературы в Западной Руси. Кн. 3. СПб. 1903. Слп. 196 216. 19 Археографичекий сборник документов, относящихся к истории Северо-Западной Руси, издаваемый при Упр. Вилен. учеб. округа. Вильна, 1867. Т. 2. С. 30 31. 20 Вестник Юго-Западной и Западной России. Киев, 1862. Год 1-й. Т. 2. С. 65 80. 21 Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-Западной Руси, издаваемый при Упр. Вилен. учеб. округа. Вильна, 1867. Т. 2. С. 31 34. 22 Archiwum domu Sapiechów. Lwów, 1892. Т.1. S.70.