W ramach pracy profesorskiej 2010-2015 z dziedzin psychologia / psychoterapia / psychiatria / nauki społeczne. Notatki doł. do pracy (zał. przykłady). DEC.15.2015. 'Jak założyć pedagogicznie rodzinę po szkole średniej z przesunięciem wiekowym 20 lat, tj. po 40-tce' Element niezmienialny realny. Cytaty z rozmów z osobą starającą się przez 20 lat pójść na studia i po studiach do pierwszej pracy oraz założyć rodzinę, czyli marzenia młodej dorosłej osoby kończącej szkołę średnią: 'W wieku 40 lat nadal te same marzenia, innych nie ma, jednak patrząc realnie, coraz mniej realne są marzenia. W pewnym momencie zamiast założyć rodzinę, być profesorem w swojej wymarzonej dziedzinie i ścieżce zawodowej, zamiast być znanym w swojej branży, bogatym i szczęśliwym ze szczęśliwą rodziną... zostaje jedynie jedna realna opcja: zabijanie aż do końca... zgodnie z dokumentami... nie istnieją inne opcje... szukając realnych sposobów na realizację marzeń w wieku 40 lat, nie pozostają już realne sposoby. Trzeba realnie spojrzeć na świat. Zostaje jedynie zabijanie. Aż do końca. A chciałem tylko studia, pracę i rodzinę. Jedyne marzenie najważniejsze w świecie, innych nie mam i nigdy nie miałem... czas iść... nie ma innej opcji... trzeba realnie patrzeć na świat... czas zabijania...' - Po co ci studia w wieku 40 lat? - Po co ci rodzina? - Po co ci dziewczyna? - Po co ci cokolwiek? W wieku 40 lat czas podsumowań dorosłego życia - Tak, ale ja chcę iść na studia, potem do pracy i mieć rodzinę.
- A po co ci to? - Nie wiem już teraz... chyba nie zdążę... zostają porządki... aż do końca... nic więcej... Plan 40-latka: 1. Pójść na studia dzienne magisterskie w wymarzonym zawodzie i kontynuować ścieżkę zawodową po ukończeniu studiów. 2. Na studiach znaleźć dziewczynę i poznać przez kilka lat na tyle, żeby po studiach móc się żenić. 3. Po studiach praca doktorska i praca w zawodzie. 4. Założenie rodziny. Planowany wiek rozpoczęcia życia w rodzinie z dziećmi będąc ustabilizowanym życiowo (zawodowo, społecznie, rodzinnie), czyli stabilne, spokojne i szczęśliwe życie aż do emerytury: wiek 50 lat. Planowana emerytura: wiek 80-85 lat. Możliwe, że jest to możliwe. Od jutra te same procedury... jak przez ostatnie 20 lat. Może się uda. W drogę. Najpierw kawa.
- A jak znajdziesz dziewczynę na studiach w swoim wieku? - Nie chcę w swoim wieku. Przecież to byłaby 40 letnia stara baba. Żarty jakieś? Ja dopiero szukam pierwszej dziewczyny na poważnie, może mieć najwyżej 19, 20 lat. Nie więcej. Do czego mi 40 letnia stara baba z przejściami? Przecież ja dopiero zaczynam życie. Chcę iść na studia, poznawać świat... jak każdy młody człowiek. Jaka 40-letnia? To byłoby chore i psychiczne jakieś. Do więzienia by mogli zamknąć za zadawanie się z 40-letnimi kobietami. Ja szukam dziewczyny w moim wieku, rówieśnika... żeby móc myśleć o życiu, przyszłości, planować życie i poznawać świat dopiero. Na studiach można super spędzić czas i poznawać świat, potem już można iść do pracy i mieć rodzinę i wiedzieć, jak żyć dalej... innych sposobów nie ma. Każdy wie. Pluć mi się chce i rzygać, jak myślę o 40-letnich kobietach... przecież ja dopiero szukam pierwszej dziewczyny. Chyba, że jako przygoda, to może. 40 letnie kobiety muszą być super dla 19-latka. Jak marzenie, zboczenie takie, perwersja się mówi, genialne to może być, no ale lepsza rodzina... dopiero zaczynam życie... - No tak, ale to może myśleć 20-latek, który dopiero zaczyna życie i poznaje świat... - No właśnie... ja mam dopiero 20 lat... chcę zaczynać życie i poznawać dopiero... za 5 lat praca i rodzina... ale najważniejsze studia... tam wszystko samo wychodzi co dalej z życiem... może w przyszłym roku mnie przyjmą... na razie odpocznę, poczekam, przygotuję się... -... ale masz już 40 lat... - No i co z tego. Nie mam innych marzeń. To po co miałbym żyć? Mam się zabić albo poprosić o eutanazję? Jak mam żyć nie mogąc realizować swoich marzeń o studiach i rodzinie? - Można znaleźć inny sposób życia? - Jaki? - Iść do pracy, studia zaocznie, znaleźć dziewczynę i zdążyć założyć rodzinę... przed 50-tką.
- A gdzie ja w pracy znajdę dziewczynę? Po za tym bez studiów nie dostanę dobrej pracy. - To można zacząć w dowolnej pracy, a przy okazji robić studia, i potem zmienić na inną... - A dziewczynę gdzie znajdę? - Jest pełno dziewczyn. Na pewno się jakaś znajdzie. Samo wychodzi zawsze w życiu. - Może tak ale do jakiej pracy? - Obojętne... liczą się pieniądze, a potem już można planować... - Może tak... hmm... - Nie wiem jak patrzeć na te 20-25 letnie dziewczyny. Chyba nie są z tego samego pokolenia. Inne tematy mają. Nie wiadomo jak z nimi rozmawiać. Jak nastolatki, nawet 30-latki, jak jakieś siksy... nie wiadomo o czym gadać, jak dzieciaki jakieś, jak gimnazjalistki... - To poszukaj sobie 40-latki... - Do czego mi 40-latka? Żeby mi opowiadała o swoich życiowych traumach 20-letnich? Ja chcę się dopiero żenić i zakładać rodzinę, a nie słuchać opowiadań o przejściach 20-letnich... to byłaby trauma życiowa już na starcie... ja chcę dopiero mieć czyste życie, planowane wspólnie, żeby było co planować dopiero, a nie wspominać... a nie brudy 20 lat grzebać codziennie i rzygać... - Trzeba się zdecydować raz, bo inaczej do 80-tki można tak codziennie planować i szukać, a nie będzie już czego ani gdzie. Inny świat. Nie da się znaleźć nikogo, kto byłby świadomy tego samego.
Jak z obcymi z innej planety już potem można jedynie się spotykać i rozmawiać, jak z psychicznymi albo czubkami... gada się jak do czubka z innej planety. - To nie wiem... zostanie szukać ludzi ze swojego pokolenia i pytać, czy są z tego samego pokolenia i podobni? Żeby tematy życiowe były podobne? - Chyba nie ma innego wyjścia, żeby czuć się w rzeczywistości... - To gdzie ja znajdę dziewczynę, żeby móc się żenić? 50-latkę? -.. -... już mi się nie chce... czas odpocząć... - Żeby odpocząć trzeba mieć pieniądze... -... no to eutanazja... napiszę wniosek... nie mam siły zarabiać na przetrwanie, żeby męczyć się aż do śmierci... nie ma sensu... gdyby była forsa, można by jakoś doczekać śmierci... bez forsy, to byłby kretynizm i anty-sens, zarabiać męcząc się codziennie na tortury do końca życia... to byłoby psychicznie chore... - Prawda... hmm... może da się znaleźć jakiś sposób filozoficzny, żeby nie musieć umrzeć, żeby znaleźć sens trwania w torturach bez możliwości znalezienia sensu realnego...? - Nie ma już siły... nie wiadomo, czy istnieje szansa... raczej podsumowując, nie jest to możliwe... awykonalne... trzeba by szukać sposobów na lubienie różnych rzeczy w świecie i sobie korzystanie aż do śmierci... ale na to trzeba mieć pieniądze... zarabiać na to nie ma po co, to byłoby psychicznie chore i kretynizm i masochizm... doszczętny kretynizm poza logiką sensowną każdą możliwą istniejącą realną... - Możliwe...
- Najpierw odpocznę. Może jutro coś wymyślę... żeby chociaż były pieniądze, można by trwać do końca... hmm... poproszę o eutanazję i nie będę musiał się męczyć... -... można spróbować... nie wiadomo, czy rozpatrzą pozytywnie... -... to coś wymyślę... mam czas... żeby tylko nie musieć się męczyć... tylko odpocząć... i żeby nie męczyli, żeby dali spokój... - A kto Pana męczy? - Ciągle coś chcą, chcą pomagać filozoficznie... ale forsy nie mają, żeby dali spokój i pozwolili żyć... - No tak... - Mogą pomóc na wszystkie 100% sposobów, które są męczeniem i nie są pomocą. Pomóc realnie nie mogą. Jedynie mogą aktywnie zabijać męcząc filozofiami, mówiąc, że starają się pomóc. Nie chcą przestać pomagać. A forsy nie mają. Mają 100% sposobów pomagania zbędnego i szkodliwego. A forsy nie mają. Innej pomocy nie ma, ale oni mają wszystkie metody, oprócz pomocy, czyli forsy i żeby nie męczyli. - Czyli zostawić w spokoju i nie pomagać? - Nic innego nie jest ważne. Tylko to jedno: żeby dali spokój i nie zajmowali się. Bo forsy i tak nie dadzą. To żeby chociaż nie męczyli i zostawili w spokoju. - No tak... - Wtedy da się przeżyć...
- Znalazł Pan sposób na dalsze życie? -.. jakie życie?... trudno jest coś planować w wieku 50 lat... chciałbym mieć rodzinę, pracę, studia... po studiach dopiero do pracy i rodzina... chciałbym móc poznawać świat... - Tak. Czyli tak, jak przez ostatnie 30 lat? - Tak. Nie mam innych planów... - No tak... hmm... to jak można Panu pomóc? - Chyba już nie ma sposobu... - Możliwe... może coś się uda... nie trzeba się załamywać... - Prawda... może coś wymyślę... - A dlaczego zostało zabijanie? - W wieku 25 lat nie uwzględniono wniosku o eutanazję. Chciałem zaoszczędzić sobie tortur przyszłych... - Ma Pan 40 lat. Cały świat i całe życie przed Panem.
- 100% te same słowa słyszałem w wieku 25 lat, 30 lat, 35 lat, 40 lat, czyli teraz. - No tak. Zawsze jest to możliwe dziś. Czyli od jutra. - Prawda. Potencjalnie teoretycznie z uwzględnieniem nierealności możliwości realizacji marzeń 20- latka w wieku 25, 30, 35, 40, etc. lat z powodów logicznych i realnych. - Prawda. W jakimś sensie. Do pewnego stopnia. Nie byłby to ten sam rodzaj życia... - Przesunięty o 5, 10, 15, 20, etc. lat. - Prawda. - Dlaczego pozostało zabijanie? - Nadal czekam... chcę iść na studia, po studiach do pracy, znaleźć dziewczynę i założyć rodzinę. -.. ale dlaczego zabijanie? - Nadal czekam... - Na co Pan czeka? - Okradli mnie... i okradają nadal non stop codziennie... - Z czego Pana okradają i kto?
- Wszystko w dokumentach. Proszę sobie poczytać i zapoznać się. Mam czas, poczekam... - A może Pan powiedzieć? - Od 5 lat mówię. Jest w dokumentach. Ciągle to samo. Po co powtarzać, kiedy napisano? - A wcześniej? Mówi Pan, że 5, 10, 15, 20 lat temu... - Wcześniej jedynie to samo... tylko marzenia o studiach, pracy po studiach i dziewczynie, żeby założyć rodzinę i mieć dobrą pracę i studia... - I nie udało się do dziś? 20 lat tak trwa? - Jutro spróbuję znowu... - A plany na najbliższe 5, 10, 15 lat? - Jedynie to samo... marzenia o studiach, dziewczynie, pracy i całej przyszłości... - Rozumiem... - Jakie ma Pan plany?
- Te same... - 25 lat te same plany? - Tak. - Najpierw kawa... - A nie może Pan gdzieś iść, coś porobić? - Mogę... - To czemu Pan nie idzie? - Idę... codziennie przez 25 lat chodzę i planuję iść na studia... praca, rodzina, szczęśliwe życie z rodziną... - A jutro co Pan będzie robił? - Czekał... odpoczywał... zbierał zebrany materiał z 20 lat ostatnich i pytał, czy już mogę iść na studia. Chcę założyć rodzinę, mieć dobra pracę... - No tak...
- Dzienne studia Panu nie przysługują w tym wieku. Może Pan studiować zaocznie i iść do pracy. - To by zmieniło moje marzenia. - Trzeba realnie patrzeć na życie, inaczej byłaby psychoza... - Prawda... to najpierw praca...poszukam pracy... i złożę dokumenty na studia zaoczne... ale najpierw praca... trzeba zarobić na studia... - No widzi Pan... - Nie mam za bardzo już siły... gdzie zarobię 2000 zł. miesięcznie, żeby móc iść na studia? -... może Pan zacząć od jakiejś lekkiej pracy. - A dadzą mi 2000 chociaż? Żeby na studia starczyło? - Może zwolnią Pana z opłaty za studia. - To byłoby coś. Mógłbym studiować i pracować... - No widzi Pan... - Może znajdę dziewczynę...
- Najpierw praca... - Chyba tak... - Nie chcą mnie przyjąć do żadnej pracy, bo mówią, że w wieku 45 lat byłaby to moja pierwsza praca... - To może praca chroniona? - Ale ja nie jestem psychiczny. - To innych sposobów nie ma. - To mam rozpoczynać życie jako psychicznie chory, żeby zarobić pieniądze, a potem to zmienić i iść na studia i zaczynać nowe życie, ale już jako nie psychicznie chory? - Tak się nie da. - Ale ja nie jestem chory. To zmienia moje marzenia i całe moje życie. - Nie ma innych sposobów. - To ja poproszę o eutanazję...
- Nadal prosi Pan o eutanazję? - Nie mogę realizować swojego życia. Jest to aktualnie nierealne i niemożliwe w jakikolwiek sposób. Nie istnieje sposób realizowania swojego życia i marzeń o studiach i rodzinie i pracy w zawodzie. Proszę o eutanazję. - A nie przejdzie Panu za jakiś czas? - Chodzi o terminy. Już nie zdążę zrealizować marzeń. - Ale można zawsze znaleźć coś ciekawego w życiu, żeby porobić. - Ale to byłoby tylko czekanie na śmierć i staranie się, żeby mi się nie nudziło do śmierci... - Może Pan sobie znaleźć jakieś sensowne cele... jest dużo ciekawych rzeczy w życiu. - Pewnie tak, ale trzeba by mieć na to pieniądze. - Można zacząć pracę i mieć na własne wydatki. - Pewnie tak... można sobie coś kupić, gdzieś pójść, spotkać ludzi... - No widzi Pan... hmm... może Pan znaleźć pracę i cieszyć się, że ma Pan swoje pieniądze i samodzielnie może Pan planować życie własne... - Prawda. To jedyna droga do... hmm... nie wiem dokładnie... musiałbym pracować... i potem myśleć, na co wydam pieniądze... muszę najpierw pomyśleć, do czego mi by były potrzebne pieniądze...
- Może Pan iść gdzieś i sobie coś kupić... - No tak... to może pójdę do pracy... chciałbym iść do jakiejś kawiarni, zobaczyć ludzi i posiedzieć sobie... jak student... żeby rozmawiali, żeby była atmosfera, że ludzie są i życie... - No widzi Pan. To jednak ma Pan jakieś plany i to sensowne... - Tak. - Można dużo ciekawych rzeczy robić wżyciu... - Tak... to chyba pójdę do pracy... potem pomyśle, na co je wydam... chciałbym iść do kina, móc pójść sobie do sklepu i coś sobie kupić co mi się podoba... i jak coś mi się spodoba i znajdę, że bym chciał, to żebym mógł to sobie kupić... - No widzi Pan... to może nie trzeba jeszcze prosić o eutanazję. Jest mnóstwo ciekawych rzeczy w życiu... warto żyć... - Chyba tak... to pójdę do pracy... pomyślę, co mogę zrobić z pieniędzmi potem... coś sobie kupię... - Bardzo dobrze. To właśnie są radości życia... można na różne sposoby wydawać pieniądze... aby sensownie w miarę, bo to przecież wartościowa rzecz, i ważna, a do tego ciężka praca, trzeba zdobyć samodzielnie, a to ciężka praca własna, prawda? - Tak. To może to jest przyjemne nawet, kiedy sam sobie zdobędę i to będą moje pieniądze... będę mógł sobie je planować jak wydam... - Dokładnie tak. Pan sam decyduje... każdy sam decyduje w życiu własnym. - No tak. To może to jest przyjemne i fajne... chciałbym móc coś sobie kupić za moje pieniądze...
- To proszę znaleźć sobie pracę jaka panu odpowiada i zobaczymy, czy się uda. Pewnie warto spróbować. - Może tak... chociaż spróbuję... fajnie byłoby mieć własne pieniądze.. mógłbym sobie planować i coś kupić... - No widzi Pan. To szukamy pracy jaka by Panu odpowiadała? - Tak. - Super. Dziś, czy jutro? - Najpierw odpocznę i wyśpię się... jutro poszukam. - Dobrze. 'Jak pedagogicznie założyć rodzinę i skończyć studia w Polsce po szkole średniej'. Mat. i załączniki: PG II 2507/15 - PG II 80/11 oraz materiały zebrane własne wyd. Smaku Books 2010 r. Dariusz Smakulski 2012/2013 Psych Stories 2010-2013. ISBN 978-83-63973-73-5 Psych Stories Opowiadania Tematyczne 2005-2012 i 1996-2005 (z załącznikami) druk 2012 Autor pracy: Dariusz Smakulski 2010-2015.