Auschwitz- -Birkenau

Auschwitz- -Birkenau

Auschwitz I Obóz Auschwitz, którego zalążek stanowiły 22 murowane budynki przedwojennych koszar wojskowych, w miarę upływu czasu systematycznie rozrastał się przestrzennie i organizacyjnie. W szczytowym okresie swego rozwoju, latem 1944 r. obóz obejmował około 40 km2 terenu w bezpośrednim sąsiedztwie, i ponad 40 obozów filialnych rozrzuconych w promieniu kilkuset kilometrów. W tym czasie w kompleksie obozów Auschwitz przebywało około 135 tys. ludzi (105 tys. zarejestrowanych i około 30 tys. niezarejestrowanych), czyli 25% więźniów wszystkich obozów koncentracyjnych (525 tys.). Biorąc pod uwagę funkcje, jakie pełnił ten obóz, można dojść do wniosku, że przeszedł on w ciągu blisko pięciu lat swego istnienia znamienną ewolucję: od koncepcji obozu kwarantanny, która legła u podstaw decyzji o założeniu obozu w 1940 r. (lecz nigdy nie weszła w stadium realizacji), poprzez obóz koncentracyjny miejsce zagłady przede wszystkim w wyniku pozbawienia ludzi elementarnych warunków egzystencji, do nowego typu obozu stanowiącego połączenie obozu koncentracyjnego typu Dachau, czy Gross-Rosen, z ośrodkiem natychmiastowej zagłady typu Treblinka lub Bełżec. Z uwagi na podstawowe funkcje, jakie pełnił KL Auschwitz, w jego historii można wyróżnić dwa zasadnicze okresy: od założenia obozu w 1940 r. do pierwszych miesięcy 1942 r., kiedy pełnił on wyłącznie funkcję obozu koncentracyjnego, czyli miejsca w przeważającej mierze powolnej zagłady, będącej wynikiem celowo stworzonych warunków nieludzkiej egzystencji, przede wszystkim zaś głodu; od pierwszych miesięcy 1942 r. do października 1944 r., kiedy obóz ten pełniąc nadal funkcję obozu koncentracyjnego dla więźniów różnych narodowości (od połowy 1942 r. głównie Żydów, Polaków, Cyganów), równocześnie pełnił funkcję największego ośrodka natychmiastowej, masowej zagłady Żydów przywożonych tutaj w ramach akcji zagłady ludności żydowskiej z całej Europy. W ostatnich dwóch miesiącach istnienia, po unieruchomieniu w październiku 1944 r. komór gazowych, w związku z krytyczną sytuacją militarną Trzeciej Rzeszy i spodziewaną kolejną ofensywą radziecką, obóz wszedł w stadium ostatecznej likwidacji zakończonej ewakuacją więźniów.

Podział obozu Auschwitz I Z powodu trudności w zarządzaniu tak wielkim kompleksem obozowym 22 listopada 1943 r. Auschwitz został formalnie podzielony na trzy obozy o znacznej autonomii, między którymi istniał wyraźnie zarysowany, chociaż nie w każdym aspekcie, usankcjonowany formalnie podział funkcji: Auschwitz I, obóz macierzysty w Oświęcimiu. W sierpniu 1944 r. przebywało w tym obozie około 16 tys. więźniów (w tym około 10 tys. Żydów, około 4 tys. Polaków i około 3 tys. więźniów innych narodowości). Tu mieściła się siedziba administracji garnizonowej (SS Standortverwaltung), dowódcy miejscowego garnizonu i komendanta KL Auschwitz I z powierzoną formalnie prerogatywą starszego, wobec pozostałych dwóch komendantów ( Der Lagerkommandant des KL Auschwitz I ist dienstältester Lagerkommandant und SS- Standortältester des SS-Standortes Auschwitz ). Auschwitz I był również siedzibą centralnych biur wydziału politycznego i wydziału zatrudnienia, tutaj mieściły się główne magazyny zaopatrzenia, warsztaty oraz przedsiębiorstwa SS (DAW, DEST, Deutsche Lebensmittel GmbH). Praca w wyżej wymienionych placówkach administracyjnych, gospodarczych i firmach była główną formą zatrudnienia więźniów tego obozu.w październiku 1944 r. w nowo zbudowanych blokach tzw. przedłużenia obozu (Schutzhaftlagererweiterung) otwarto obóz dla kilku tysięcy więźniarek zatrudnionych w fabryce zapalników do pocisków artyleryjskich (Union-Werke).

Auschwitz II Obóz Birkenau był największym z ponad 40 obozów i podobozów wchodzących w skład kompleksu obozów Auschwitz. W czasie 3 lat istnienia pełnił on szereg funkcji: zaczęto go budować w październiku 1941 r. jako obóz dla około 125 000 jeńców wojennych, uruchomiono w marcu 1942 r. jako filię KL Auschwitz, przy czym pełnił równocześnie funkcję ośrodka zagłady Żydów. W ostatniej fazie istnienia, od 1944 r. stał się również miejscem koncentracji więźniów przed przeniesieniem ich do pracy dla niemieckiego przemysłu w głębi Trzeciej Rzeszy. W obozie tym zginęła większość, przypuszczalnie około 90% ofiar KL Auschwitz, a zatem około 1 mln ludzi; w zdecydowanej większości (ponad 90%) byli to Żydzi. Ponadto w obozie tym zginęła znaczna część z około 70 000 Polaków zmarłych i zabitych w kompleksie obozów Auschwitz, około 20 000 Cyganów, oprócz nich jeńcy radzieccy i więźniowie innych narodowości. Pierwsza wzmianka o zamiarze założenia obozu w Brzezince (Birkenau) wsi położonej w sąsiedztwie obozu koncentracyjnego Auschwitz związana jest z pierwszą wizytacją obozu Auschwitz przeprowadzoną przez Heinricha Himmlera w dniu 1 marca 1941 r. Jak zanotował w swojej autobiografii były komendant obozu Auschwitz, Rudolf Höss, w czasie tej wizytacji Himmler wydał szereg dyspozycji odnośnie rozbudowy istniejącego już obozu i zatrudnienia więźniów. Wśród nowo planowanych obiektów, które Himmler wymienił wówczas, znalazł się obóz dla 100 000 jeńców wojennych. Pierwsze projekty i plany obozu przewidywały początkowo umieszczenie w obozie 100-125 000 ludzi. W 1942 roku koncepcja ta uległa kilkakrotnie zmianie przyjęto mianowicie, że obóz ten będzie ostatecznie mieścił dwukrotnie więcej, bo 200 000 osób. Według tych planów obóz miał się dzielić na cztery części zwane odcinkami budowlanymi (Bauabschnitte), oznaczonymi kolejnymi cyframi rzymskimi: pierwszy odcinek budowlany miał mieścić 20 000 ludzi, a pozostałe trzy odcinki po 60 000 ludzi. Cały obóz miał zajmować powierzchnię 175 hektarów. W 1941 r. postanowiono, a w następnym roku uruchomiono w Brzezince, w sąsiedztwie budowanego obozu, urządzenia masowej zagłady komory gazowe przeznaczone do masowego zabijania Żydów przywożonych do Brzezinki w ramach realizowanej przez władze Trzeciej Rzeszy całkowitej zagłady Żydów w Europie.

Auschwitz III Obóz w Monowicach był jednym z pierwszych i jednocześnie największych podobozów KL Auschwitz. Z biegiem czasu uzyskał status centrali podobozów przemysłowych (około 30), a jego komendant skupił w swym ręku zarówno funkcje zarówno kierownicze, administracyjne jak i dowódcze wobec podległych mu załóg SS.

Zagłada Obóz koncentracyjny Auschwitz (1940-1945) jeden z czterech hitlerowskich obozów koncentracyjnych założonych na okupowanych ziemiach polskich (oprócz tego obozu powstały obozy koncentracyjne na Majdanku, w Warszawie i Płaszowie) wchodzących w skład przedwojennego terytorium państwa polskiego, był największym hitlerowskim obozem koncentracyjnym, czyli miejscem stopniowego wyniszczania więźniów i równocześnie największym ośrodkiem natychmiastowej, bezpośredniej zagłady Żydów. Chociaż obóz ten został założony dla Polaków i w pierwszych dwóch latach jego istnienia Polacy stanowili przeważającą liczbowo grupę narodowościową więźniów, wśród deportowanych do obozu od samego początku znajdowali się również Żydzi. Nieliczni Żydzi przywożeni do obozu w latach 1940-1941 byli osadzani w obozie tak, jak inni więźniowie, czyli na podstawie indywidualnych nakazów, z reguły za jakieś naruszenie niemieckiego ustawodawstwa czy zarządzeń władz policyjnych i administracyjnych.

Los dzieci Na podstawie częściowo zachowanych dokumentów obozowych, oraz danych szacunkowych ustalono, że wśród co najmniej 1,3 mln osób deportowanych do obozu Auschwitz-Birkenau było około 232 tys. dzieci i młodocianych w wieku poniżej18 lat. Liczba ta obejmuje około 216 tys. Żydów, 11 tys. Cyganów, co najmniej 3 tys. Polaków, ponad 1 tys. Białorusinów, Rosjan, Ukraińców i innych. Większość z nich przywieziona była do Auschwitz wraz z rodzinami w ramach różnych akcji skierowanych przeciwko całym grupom narodowościowym lub społecznym. Z tej liczby zarejestrowano w obozie nieco ponad 23,5 tys. dzieci i młodocianych (na ogółem 400 tys. zarejestrowanych).

Życie w obozie cz.1 Obóz koncentracyjny Auschwitz został utworzony w dawnych koszarach wojska polskiego w czerwcu 1940 r. Na jego potrzeby zaadaptowano 20 murowanych bloków, z których 6 było jednopiętrowych i 14 parterowych. W końcu 1940 r. więźniowie rozpoczęli nadbudowę pięter bloków parterowych, a w maju następnego roku budowę 8 nowych bloków. Prace te zostały zakończone w pierwszym półroczu 1942 r. W ich wyniku powstał kompleks 28 piętrowych bloków, z których zdecydowana większość była wykorzystywana jako budynki mieszkalne dla więźniów. Z reguły na piętrze znajdowały się dwie duże sale, na parterze zaś kilka mniejszych pomieszczeń. Bloki po rozbudowie przeznaczone były dla około 700 więźniów, w praktyce jednak ich liczba dochodziła nawet do 1200. W pierwszych kilkunastu miesiącach funkcjonowania obozu w izbach więźniarskich nie było łóżek, ani innych mebli. Więźniowie spali na siennikach rozkładanych na podłodze. Sienniki te rano, po pobudce, zbierali i układali w kącie każdej izby. Z powodu przepełnienia izb więźniowie mogli spać tylko na boku, poukładani w trzech rzędach. Od lutego 1941 r. umieszczano stopniowo w kolejnych blokach trzypiętrowe łóżka. Teoretycznie przeznaczone były dla trzech osób, faktycznie zaś spało na nich więcej więźniów. Oprócz łóżek w każdym bloku umieszczano również kilkanaście drewnianych szaf, kilka stołów i kilkadziesiąt stołków. Izby ogrzewane były piecami kaflowymi opalanymi węglem. W pierwszych miesiącach funkcjonowania obozu więźniowie czerpali wodę z dwóch studni, a potrzeby fizjologiczne załatwiali w prowizorycznej, polowej latrynie. Po rozbudowie obozu, zwykle na parterze każdego budynku, znajdowały się ubikacje z 22 sedesami i pisuarami oraz umywalnie z rynnami odpływowymi, nad którymi zainstalowano 42 krany. Ponieważ ubikacje i umywalnie były wspólne dla więźniów mieszkających na parterze i piętrze, możliwość skorzystania z nich była mocno ograniczona.

Życie w obozie cz.2 Na terenie drugiej części obozu, Birkenau, dla więźniów zostały przeznaczone dwa rodzaje baraków: murowane i drewniane. Baraki murowane zostały wzniesione w najstarszej części obozu, na tzw. odcinku BI, którego budowę rozpoczęto jesienią 1941 r. We wnętrzu każdego z nich wymurowano 60 przegród, w których znajdowały się trzy poziomy do spania, tworzące 180 legowisk, tzw. buks, na których miało spać po czterech więźniów. Zatem każdy z tych baraków, według planów SS, miał pomieścić ponad 700 więźniów. Budynki te początkowo zamiast podłogi miały klepisko, z czasem zastąpione warstwą płasko ułożonych cegieł lub wylewką z cienkiej warstwy betonu. W zimie baraki nie były dogrzane. Zainstalowano w nich wprawdzie dwa żelazne piecyki, ale nie były one w stanie ogrzać całego dużego pomieszczenia. W barakach brakowało urządzeń sanitarnych. Dopiero w 1944 r. niewielką część każdego z nich adaptowano na umywalnie i ustępy. Początkowo nie miały one również oświetlenia elektrycznego. Baraki drewniane typu stajennego montowane były na odcinku BI, przede wszystkim jednak na odcinkach BII i BIII. W barakach tych nie było okien. Zamiast nich w górnej części, po obu stronach, znajdował się rząd świetlików. Przez prawie całą długość baraku ciągnął się przewód kominowy, który zimą służył do ogrzania pomieszczenia. Wnętrze baraku podzielone było na 18 przegród, które pierwotnie zaprojektowane zostały jako stanowiska dla 52 koni. Dwie przegrody przy wejściu zarezerwowane były dla więźniów funkcyjnych, w dwóch innych z tyłu baraku, ustawione były pojemniki na fekalia. W pozostałych przegrodach umieszczone były trzypiętrowe drewniane łóżka lub trójpoziomowe drewniane prycze, na których miało spać 15 więźniów, czyli łącznie ponad 400 więźniów w baraku. W barakach murowanych więźniowie spali na słomie rozścielanej na deskach buks, w barakach drewnianych na łóżkach lub pryczach rozkładano papierowe sienniki wypchane tzw. wełną drzewną. Podane liczby więźniów, którzy mieli przebywać w barakach, należy traktować orientacyjnie, gdyż faktycznie były one często znacznie większe. Zależały bowiem od wielkości i ilości transportów przywożonych do obozu w danym czasie. Na odcinku BI przez pierwsze kilkanaście miesięcy woda była dostępna tylko w barakach kuchennych i więźniowie nie mogli z niej korzystać. Dlatego też, nie mogąc się umyć, przez długi czas chodzili brudni. Potrzeby fizjologiczne musieli załatwiać w nie osłoniętych latrynach polowych. Ponadto w barakach często panowała wilgoć, a ogromnym problemem dla więźniów były wszy i szczury. Nic więc dziwnego, że w tych warunkach często wybuchały epidemie chorób zakaźnych. Warunki sanitarne uległy pewnej poprawie w 1943 r., gdy w każdej części obozu zostały oddane do użytku łaźnie oraz urządzenia do dezynfekcji odzieży i bielizny. Jednakże ich liczba w stosunku do liczby więźniów powodowała, że możliwość korzystania z nich była ograniczona. Przykładowo na odcinku BI na 62 baraki mieszkalne przypadały 4 baraki umywalnie (90 kranów w baraku), 4 baraki klozetowe (kanał przykryty betonową pokrywą z 58 otworami-sedesami) i 2 baraki, w których mieściły się ustępy i umywalnie. Również możliwość korzystania z łaźni była dla więźniów ograniczona. Poza tym przed kąpielą musieli rozebrać się w swoim baraku i bez względu na warunki pogodowe nago przejść do budynku łaźni. Dla wielu więźniów kończyło się to chorobą i śmiercią.

Kary i egzekucje KL Auschwitz stosowane były kary regulaminowe na podstawie pisemnych nakazów komendanta lub kierownika obozu, a także meldunków esesmanów i więźniów funkcyjnych. Do najczęstszych wykroczeń podlegających karom należały: wszelkie próby zdobycia dodatkowej żywności, różne formy uchylania się od pracy i uchybień w pracy, wykonywanie różnych czynności (np. palenie papierosów, załatwianie potrzeb fizjologicznych) w nieregulaminowym czasie, noszenie ubrania niezgodnego z regulaminem, usiłowanie popełnienia samobójstwa. W wymierzaniu kar panowała całkowita dowolność. Więzień za to samo wykroczenie mógł być ukarany w różny sposób. Do najczęściej stosowanych kar należały: chłosta, osadzenie w celach bloku 11 w obozie macierzystym, kara słupka, skierowanie do karnej kompanii.

Szpitale obozowe Organizując w 1940 roku obóz w Oświęcimiu władze SS utworzyły w ramach jego zarządu (stosownie do wzoru struktury wcześniej założonych obozów koncentracyjnych) Oddział V do spraw służby medycznej w obozie. Kierownikami tego oddziału byli kolejni lekarze garnizonu (SS-Standortärzte). Do marca 1942 roku podlegali oni Urzędowi Sanitarnemu SS, potem naczelnemu lekarzowi obozów koncentracyjnych, tj. kierownikowi urzędu DIII (do spraw sanitarnych i higieny obozowej) w Głównym Urzędzie Gospodarczo-Administracyjnym SS. Na co dzień kolejni lekarze garnizonu współpracowali ściśle z komendantem obozu, byli jego doradcami w zakresie spraw lekarskich, sanitarnych i higienicznych. Sprawowali ogólny nadzór nad stanem higieny w obozie oraz zarządzali rozległym aparatem służby medycznej, w skład której wchodzili m.in. lekarze obozowi SS. To oni kierowali działalnością szpitali obozowych (tak zwanych rewirów) przy pomocy sanitariuszy SS i więźniów funkcyjnych, na czele których stał Lagerältester HKB.

Eksperymenty Szczególnie drastycznym przykładem sprzeniewierzenia się etyce lekarskiej jest udział wielu lekarzy niemieckich w zbrodniczych eksperymentach pseudomedycznych, przeprowadzanych na więźniach obozów koncentracyjnych. Inicjatorami i organizatorami tych doświadczeń byli Reichsführer SS Heinrich Himmler, wespół z Ernstem Grawitzem, naczelnym lekarzem SS i policji oraz Wolframem Sieversem, sekretarzem generalnym stowarzyszenia Ahnenerbe (Dziedzictwo Przodków) i kierownikiem Instytutu Badań dla Celów Wojskowo-Naukowych Waffen SS. Stroną administracyjno-finansową zajmował się Główny Urząd Gospodarczo-Administracyjny SS (któremu od marca 1942 r. podlegały obozy koncentracyjne), a pomocą w zakresie wszelkich specjalistycznych badań analitycznych służył Instytut Higieny Waffen SS, którym kierował Joachim Mrugowsky, doktor medycyny, profesor bakteriologii na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Berlinie. Eksperymenty, zaplanowane na szczeblu centralnym, miały służyć bądź potrzebom armii (część z nich miała na celu poprawę stanu zdrowotnego żołnierzy), bądź realizacji planów powojennych (np. w zakresie polityki ludnościowej), bądź też podbudowie teorii rasistowskich (m.in. przez głoszenie tez o wyższości rasy nordyckiej). Niezależnie od eksperymentów zaplanowanych na szczeblu centralnym, szereg lekarzy hitlerowskich eksperymentowało na więźniach na zlecenie niemieckich firm farmaceutycznych, instytutów medycznych bądź z pobudek osobistych zainteresowań i naukowej kariery. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom kół rządzących Trzeciej Rzeszy, lekarze hitlerowscy swą działalnością wsparli nazistowską politykę demograficzną, inicjując szereg badań nad metodami masowej sterylizacji, której miały być poddane narody zaliczone do niższego gatunku.

Konspiracje W KL Auschwitz istniała też zorganizowana działalność konspiracyjna. W pierwszych latach istnienia obozu tworzyli ją przede wszystkim polscy więźniowie polityczni. Jednym z jej założycieli był działacz polskiego ruchu oporu Witold Pilecki (Tomasz Serafiński), nazywany także ochotnikiem do Oświęcimia. Celowo dał się ująć w czasie łapanki w Warszawie we wrześniu 1940 r., aby w ten sposób dostać się do KL Auschwitz i poinformować przełożonych o warunkach panujących w obozie oraz założyć tam tajną organizację.

Informowanie świata Obóz koncentracyjny (po niemiecku Konzentrationslager - KL) Auschwitz został założony przez okupacyjne władze niemieckie na przedmieściach Oświęcimia. W celu izolowania osadzonych tam więźniów okoliczna ludność polska została usunięta ze swych domów w kilku akcjach przeprowadzonych w latach 1940-1941. Wysiedlony obszar, zwany strefą interesów obozu, obejmował około 40 km2 powierzchni, był poddany stałemu nadzorowi i patrolowany przez esesmanów oraz niemiecką policję. Mimo tych zabezpieczeń istniały możliwości nawiązania tajnej łączności pomiędzy więźniami a światem zewnętrznym. Władze KL Auschwitz kierowały część więźniów do pracy poza obozem, co umożliwiało im kontakt mieszkającymi w pobliskich miejscowościach Polakami. Poza tym na terenie obozu zatrudniani byli przymusowo tzw. robotnicy cywilni, którzy pracując dla różnych wyspecjalizowanych firm niemieckich, wykonywali prace budowlane, instalacyjne i montażowe. Część robotników cywilnych oraz osób mieszkających w pobliżu strefy interesów obozowych zaangażowało się w niesienie pomocy więźniom mimo, że groziło to aresztowaniem i okrutnym śledztwem, które najczęściej kończyło się osadzeniem w obozie, a nawet rozstrzelaniem.

Ewakuacja i likwidacja obozu Gdy w lipcu-sierpniu 1944 r. Armia Czerwona dotarła do linii Wisła-Wisłoka i od Oświęcimia dzieliło ją już tylko niecałe 200 kilometrów, w odniesieniu do KL Auschwitz władze niemieckie wzięły pod uwagę dwie ewentualności: likwidację obozu w przypadku dalszych sukcesów Armii Czerwonej, oraz utrzymanie obozu w sprzyjających warunkach w swej dyspozycji. W związku z tym w czasie do połowy stycznia 1945 r. podjęły wobec obozu szereg działań o charakterze ewakuacyjno-likwidacyjnym, nie przejawiły jednakże skłonności do poczynań, które przekreśliłyby jego dalsze funkcjonowanie.

Wyzwolenie W styczniu 1945 r. podczas wyprowadzania i po wyprowadzeniu więźniów z KL Auschwitz na trasy ewakuacyjne, władze SS podjęły ostatnie poczynania mające na celu zatarcie śladów zbrodni dokonanych w obozie. Na ulicach obozowych zapłonęły stosy dokumentów. 20 stycznia 1945 r. wysadzono w powietrze niedawno częściowo rozebrane krematoria II i III, a 26 stycznia krematorium V, do tej pory przydatne do użytku. 23 stycznia podpalono tzw. Kanadę II kompleks baraków-magazynów z mieniem pozostałym po ofiarach eksterminacji.

Liczba ofiar Obóz koncentracyjny Auschwitz został zorganizowany dla Polaków i oni też byli pierwszymi jego więźniami politycznymi. W wyniku ciągłego napływu nowych transportów systematycznie wzrastała liczebność więźniów. W 1940 r. osadzono w obozie blisko 8 tys. ludzi. Byli to prawie wyłącznie Polacy. Oprócz nich znalazła się w obozie niewielka liczba Żydów oraz Niemców. Niemcy pełnili w tym czasie z reguły funkcje w nadzorze obozowym jako kapowie i blokowi. W 1941 roku osadzono w obozie ponad 26 tys. ludzi. (około 15 tys. Polaków, 10 tys. jeńców radzieckich i ponad 1 tys. Żydów). Od 1942 r. w wyniku włączenia KL Auschwitz do procesu masowej zagłady Żydów, liczba deportowanych do obozu zaczęła gwałtownie wzrastać. W 1942 r. przywieziono około 197 tys. Żydów, w 1943 r. około 270 tys., a w 1944 r. ponad 600 tys. łącznie blisko 1,1 mln. Spośród nich wybrano jako zdolnych do pracy około 200 tys. osób i osadzono w obozie. W tym samym czasie, tj. w latach 1942-1944, osadzono w obozie około 160 tys. ujętych w ewidencji numerowej Polaków, Cyganów, Białorusinów, Ukraińców, Czechów, Francuzów i innych, oraz kilkanaście tysięcy, głównie Polaków, jeńców radzieckich i Cyganów, nie ujętych w ewidencji numerowej. Rozpoczęta w 1942 r. masowa deportacja Żydów do KL Auschwitz zmieniła w sposób istotny strukturę narodowościową więźniów. Już po trzech miesiącach deportacji, w połowie 1942 r. Żydzi stali się najliczniejszą grupą narodowościową, a ich udział w strukturze narodowościowej więźniów systematycznie wzrastał od około 46% w czerwcu 1942 r. do około 68% w okresie szczytowego rozwoju liczbowego obozu w sierpniu 1944 r. Łącznie zarejestrowano w obozie około 400 tys. osób: 195 tys. nie-żydów i około 205 tys. Żydów.

Załoga SS Na podstawie różnych szacunków można ustalić, że w 1941 r. załoga SS w KL Auschwitz liczyła około 700 członków, w czerwcu 1942 r. około 2 tys., w kwietniu 1944 około 3 tys., natomiast w sierpniu 1944 r. około 3,3 tys. esesmanów i nadzorczyń SS. Najwyższy stan został osiągnięty w połowie stycznia 1945 r. w związku z ostateczną ewakuacją KL Auschwitz i wyniósł on 4480 esesmanów i 71 nadzorczyń SS. Natomiast przez cały okres istnienia KL Auschwitz przewinęło się przezeń jako członkowie załogi około 7000-7200 osób. Wykształcenie Dostępne dane na temat wykształcenia 1209 esesmanów z załogi KL Auschwitz pozwalają stwierdzić, że poziom ich wykształcenia był stosunkowo niski. Aż 70% z nich posiadało wykształcenie podstawowe, 21,5% średnie, a 5,5% wyższe. Spośród posiadających wykształcenie wyższe większość stanowili lekarze oraz architekci zatrudnieni w biurze budowlanym SS. Spośród 556 ustalonych przypadków zadeklarowanego przez esesmanów z załogi KL Auschwitz wyznania religijnego najliczniej reprezentowani byli katolicy, a następnie ewangelicy. Na trzecim miejscu znajdowali się wierzący bez sprecyzowanego wyznania (kategoria Gottgläubig). Wśród esesmanów należących do NSDAP najwięcej deklarowało przynależność do kościoła ewangelickiego. Załoga KL Auschwitz w większości składała się z Niemców posiadających obywatelstwo niemieckie (tzw. Reichsdeutsche). Ponadto służbę w KL Auschwitz pełnili też esesmani pochodzenia niemieckiego (tzw. Volksdeutsche), będący uprzednio obywatelami państw okupowanych lub państw satelickich Trzeciej Rzeszy, jak Rumunia, Słowacja i Węgry. Ich udział procentowy stopniowo wzrastał, lecz w 1944 r. spadł w związku ze skierowaniem do służby w KL Auschwitz starszych wiekiem żołnierzy Wehrmachtu i Luftwaffe. Od 1942 r. do służby w KL Auschwitz zaczęto kierować kobiety. Miało to związek głównie z utworzeniem obozu kobiecego, ale także z brakami kadrowymi wśród samych esesmanów, których coraz częściej kierowano do służby na froncie wschodnim. Nadzorczynie obozowe nie były członkami SS, ponieważ do formacji tej nie przyjmowano kobiet. Kandydatki podpisywały kontrakt służbowo-zawodowy ze stacjonującą na terenie danego obozu jednostką SS-Totenkopf. Po zawarciu umowy, nadzorczynię zaliczano do członków załogi SS (SS-Gefolge), z obowiązkiem służbowego i dyscyplinarnego podporządkowania się komendantowi obozu. Kobiety pełniły ponadto służbę w KL Auschwitz jako radiotelegrafistki w obozowych węzłach łączności. Określano je jako pomocniczki SS (SS-Hilferinnen). Była to grupa stosunkowo nieliczna. Inną grupę stanowiły siostry Niemieckiego Czerwonego Krzyża, zatrudnione w placówkach medycznych dla esesmanów.

Ukrywanie i zacieranie zbrodni przez sprawców Mimo że Auschwitz przeżyło kilkadziesiąt tysięcy więźniów, którzy byli świadkami popełnionych tu zbrodni, mimo że pozostawili oni po sobie tysiące zeznań, relacji i wspomnień, mimo zachowania się znacznej ilości dokumentów, zdjęć i materialnych pozostałości po byłym obozie, są ludzie, organizacje, które zaprzeczają temu, że w obozie tym zamordowano setki tysięcy istnień ludzkich, że funkcjonowały tu komory gazowe, a krematoria mogły spalić dziennie kilka tysięcy zwłok. Innymi słowy negują fakt, ze Auschwitz był miejscem ludobójstwa. Auschwitz jest wprawdzie z wielu względów głównym celem ataków negacjonistów, lecz zaprzeczanie ludobójstwu, istnieniu komór gazowych, masowej zbrodni dotyczy wszystkich obozów i miejsc masowej zagłady oraz generalnie masowej zagłady Żydów. Skala tego zjawiska i jego szkodliwość społeczna w wielu krajach została uznana za zagrożenie dla ładu społecznego, objęta klauzulą prawnej karalności, a wytaczane co pewien czas negacjonistom ludobójstwa procesy sądowe świadczą o tym, iż proceder ten istnieje i stanowi problem nie tylko dla organów ścigania, lecz również stanowi wyzwanie dla badaczy historyków i instytucji edukacyjnych. Negowanie zbrodni ludobójstwa, czy jego ukrywanie lub przemilczanie, nie jest zjawiskiem nowym. Można powiedzieć, że od początku wojny hitlerowcy przede wszystkim ze względów politycznych, czynili wszystko, by zataić przed opinią publiczną świata, przede wszystkim krajów sojuszniczych i neutralnych, a także potencjalnymi ofiarami, prawdę o eksterminacji ludzi w krajach okupowanych. Nie zatajano natomiast tych zbrodniczych poczynań w wąskim gronie nazistowskiej elity władzy. W dniu 4 października 1943 r. Himmler, szef niemieckiej policji i oddziałów SS, przemawiając w Poznaniu do wyższych oficerów powiedział: Większość z was wie, co to znaczy, kiedy sto, pięćset lub tysiąc trupów leży jeden przy drugim...jest to karta chwały w naszej historii, która nigdy nie była i nie będzie napisana.... Co czynili hitlerowcy, by zataić popełniane zbrodnie, co czynili, by ta karta chwały czytaj hańby - nigdy nie mogła być napisana? Po pierwsze: ograniczali do minimum pisemną dokumentację swych zbrodni; Po drugie: fałszowali tę dokumentacje, która z przyczyn technicznych i organizacyjnych musiała powstać; Po trzecie: niszczyli po wykorzystaniu, w ostatniej fazie istnienia Trzeciej Rzeszy, dokumentację zbędną i najbardziej kompromitującą. Niszczono nie tylko dokumenty: likwidowano instalacje masowej zagłady i zabijano świadków.

Jeden z tych którzy przeżyli piekło " Więzień obozu: Józef Paczyński http://www.pielgrzymka.konin.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=302:ocalaem-z-auschwitz-dzisiaj-broni-dziecipocztych&catid=37:wiadectwo&itemid=61

Źródła: http://pl.auschwitz.org.pl/m/index.php?option=com_content&task=view&id=530&it emid=50