Nadprzewodniki
Nadprzewodnictwo Nadprzewodnictwo stan materiału polegający na zerowej rezystancji, jest osiągany w niektórych materiałach w niskiej temperaturze. Nadprzewodnictwo zostało wykryte w 1911 przez Kamerlingha Onnesa. Jest to zjawisko kwantowe, niemożliwe do wyjaśnienia na gruncie fizyki klasycznej. Poza zerową rezystancją inną ważną cechą nadprzewodników jest wypychanie pola magnetycznego Nadprzewodnictwo jest obserwowane w różnorodnych materiałach: niektórych pierwiastkach (na przykład w cynie, rteci i ołowiu), stopach, ceramikach tlenkowych czy materiałach organicznych.
Zamiast przewodnika z miedzi o bardzo dużych rozmiarach możemy zastosowad niewielki nadprzewodnik niobowo-tytanowy
Właściwości fizyczne nadprzewodników Podstawową cechą charakteryzującą nadprzewodniki jest spadek do zera ich oporu elektrycznego (rezystancji) poniżej pewnej temperatury, nazywanej temperaturą krytyczną. Temperatura ta zależy od rodzaju (składu chemicznego i struktury) materiału, a także od czynników zewnętrznych ciśnienia i pola magnetycznego. Drugim charakterystycznym dla nadprzewodników efektem jest wypychanie z materiału pola magnetycznego, zwane efektem Meissnera (w nadprzewodnikach pierwszego rodzaju), lub skupianie pola magnetycznego w "wiry" (w nadprzewodnikach drugiego rodzaju).
Lewitujące magnesy
Rodzaje nadprzewodników Na podstawie różnych kryteriów można wydzielid różne grupy nadprzewodników: Ze względu na właściwości fizyczne: nadprzewodniki I rodzaju, w których przy określonym krytycznym polu magnetycznym B C dochodzi do zniszczenia stanu nadprzewodzącego, nadprzewodniki II rodzaju, w których przy określonym polu magnetycznym B C1 dochodzi do wnikania pola magnetycznego do nadprzewodnika i utworzenia stanu mieszanego, a powyżej pola B C2 zachodzi zniszczenie stanu nadprzewodzącego. Ze względu na skład chemiczny i budowę: niektóre pierwiastki (na przykład rtęd, kadm, ołów, cynk, cyna, glin, iryd, platyna), inne przechodzą w stan nadprzewodnictwa tylko pod bardzo wysokim ciśnieniem (na przykład tlen, fosfor, siarka, german, żelazo, lit) lub w postaci cienkich warstw (wolfram, beryl, chrom); jeszcze innych nie dało się jak dotychczas przeprowadzid w stan nadprzewodnictwa (na przykład srebro, miedź, złoto, gazy szlachetne, wodór), stopy i związki międzymetaliczne, takie jak na przykład NbTi, związki organiczne, w tym odmiany alotropowe węgla tlenkowe związki miedzi i żelaza o strukturze perowskitu zarówno w postaci ceramik, jak i monokrysztalół.
Ze względu na stosowaną metodę opisu: nadprzewodniki konwencjonalne, które dają się dobrze opisad teorią BCS, nadprzewodniki niekonwencjonalne, które jeszcze nie posiadają ogólnie akceptowanej teorii tłumaczącej w zadowalający sposób ich właściwości. Ze względu na temperaturę przejścia w stan nadprzewodnictwa: nadprzewodniki niskotemperaturowe, o temperaturze przejścia w stan nadprzewodnictwa poniżej temperatury ciekłego azotu (77 K), Nadprzewodniki wysokotemperaturowe, o temperaturze przejścia w stan nadprzewodnictwa powyżej temperatury ciekłego azotu. Niegdyś nazywano tak ceramiczne półprzewodniki tlenkowe, ale wobec odkrywania nowych grup materiałów nadprzewodzących taka konwencja przestała byd używana. Istnieje grupa nadprzewodników ferromagnetycznych, na przykład UGe 2, URhGe.
Historia Zjawisko nadprzewodnictwa zostało wykryte w 1911 przez Heike Kamerlingha Onnesa podczas szeroko zakrojonych badao właściwości materiałów w niskich temperaturach w zorganizowanym przez niego laboratorium kriogenicznym w Lejdzie. Do badao wykorzystano rtęd, gdyż stosunkowo łatwo było ją otrzymywad w stanie o bardzo dużej czystości. W trakcie pomiarów jej oporu elektrycznego w temperaturze 4,2 K zaobserwowano jego spadek o wiele rzędów wielkości. Za to odkrycie otrzymał nagrodę Nobla w 1913. W 1913 w laboratorium w Lejdzie skonstruowano magnes nadprzewodzący, wytwarzający duże pola magnetyczne. Wykryto przy tym czułośd zjawiska nadprzewodnictwa na pole magnetyczne. W 1933 niemieccy fizycy Fritz Meissner i Robert Ochsenfeld odkryli efekt wypychania pola magnetycznego z nadprzewodnika. W 1935 roku bracia Fritz i Heinz Londonowie zaproponowali fenomenologiczny model nadprzewodnika opisujący zanik oporu elektrycznego oraz zjawiska Meissnera.
W 1950 roku dwie niezależne grupy wykryły efekt izotopowy - zależnośd temperatury przejścia w stan nadprzewodnictwa od liczby masowej izotopu. Nasunęło to wniosek, że efekt nadprzewodnictwa zależy nie tylko od nośników ładunku, ale także od właściwości jonów sieci krystalicznej. W 1952 Witalij Ginsburg zaproponował do wyjaśnienia procesu nadprzewodnictwa koncepcję łączenia się elektronów w grupy o parzystej liczbie. W 1957 John Berden, Leon Cooper i John Shrieffer stworzyli teorię BCS, wyjaśniającą mechanizm powstania zjawiska nadprzewodnictwa. W 1972 otrzymali za to osiągnięcie nagrodę Nobla. W 1973 Leo Esaki, Ivar Giaever, Brian D. Josephson otrzymali nagrodę Nobla za prace dotyczące zjawisk tunelowych w nadprzewodnikach. W 1986 Georg Bednorz i Alex Muller odkryli w tlenkowym związku Ba-La-Cu-O nadprzewodnictwo w temperaturze krytycznej 35 K. Otrzymali za to nagrodę Nobla w 1987. W 2003 Alexei A. Abrikosov, Vitaly L. Ginzburg, Anthony J. Leggett otrzymali nagrodę Nobla za pionierski wkład w teorię nadprzewodnictwa i nadściekłości.
Nadprzewodniki wykorzystane w LHC
Wykonali: Tomasz Antosiak Krzysztof Szufa