Przedmowa Nasza historia jest manipulowana RóŜnica pomiędzy Bogiem a historykiem polega na tym, Ŝe Bóg nie jest w stanie zmienić przeszłości. Samuel Butler (1835 1902) Na naszych oczach rozgrywa się spisek na wielką skalę. Jest skierowany przeciwko naszej historii, temu, co ukształtowało nie zawsze pokojowo nastawioną wspólnotę naszej planety, a nawet przeciwko samej rzeczywistości! Nigdy jeszcze manipulowanie rozgrywającymi się na naszych oczach faktami nie było tak proste i tak często praktykowane jak obecnie. Przebieg wydarzeń i ich sens fałszuje się w takim stopniu, Ŝe zdezorientowani zaczynamy wątpić, czy coś w ogóle widzieliśmy lub słyszeliśmy. Nie dowierzamy swoim zmysłom, a to niesie za sobą niebezpieczeństwo, którego skutków na razie nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Grozi nam ryzyko, Ŝe utracimy punkt odniesienia w systemie wartości, w którym mimo naszego doświadczenia, wiedzy i zdrowego rozsądku i tak poruszamy się wyjątkowo nieudolnie. Dokąd zmierzasz mała niebieska planeto, wiodąc ze sobą ponad 6 miliardów ludzkich istnień? Najcenniejszym i często najbardziej powolnym instrumentem w rękach tych, którzy fałszują nasz obraz historii i rzeczywistości są współczesne media. Dysponują one niemalŝe nieograniczonymi moŝliwościami technicznymi, które jeszcze kilka lat wcześniej uznano by za science fiction. W dzisiejszych czasach albo dla taniego efektu, albo z powodu politycznej poprawności powszechne stało się konstruowanie informacji zgodnie z regułą: byle szybciej, które następnie, poprzez ich upublicznienie, zyskują status quasi-realnych wydarzeń. W niepojęty sposób i na ogromną skalę dochodzi do fałszowania faktów. KaŜdy, kto widział bazujący na nucie tęsknoty za dawnym NRD film Goodbye Lenin wie, co mam na myśli. W pierwszej księdze Historii bez cenzury, której tematem były skazane na zapomnienie fakty, stwierdziłem: Oprócz oficjalnej istnieje takŝe historiografia inna, tajemnicza. Zaledwie ksiąŝka pojawiła się na rynku, wydarzyło się coś, co potwierdziło zacytowane słowa. Mógłby to być materiał na pierwszorzędny hollywoodzki thriller. W dwóch najwaŝniejszych miastach Stanów Zjednoczonych potęŝna grupa spiskowców przygotowała przedstawienie, które kosztowało Ŝycie tysiące statystów, po czym natychmiast ogłoszono nazwiska stojących za zamachami sprawców, rzekomo nieoczekiwanie przyłapanych na gorącym uczynku. Ignoruje się fakt, Ŝe przy bliŝszym przyjrzeniu się tym wydarzeniom zupełnie mijają się one z rozpowszechnianymi interpretacjami i poglądami. Nie zwaŝając na to, niczym mantrę powtarza się oficjalne komunikaty. Z pełną powagą mogę niestety stwierdzić, Ŝe obawiam się, iŝ pewnego dnia zabroni się nawet głoszenia na temat wydarzeń z 11 września 2001 roku innej prawdy niŝ lansowana przez rząd tego światowego supermocarstwa. Nie powinniśmy jednak zapominać o jednym: kłamstwo staje się prawdą nie tylko dlatego, Ŝe jest często i wystarczająco uporczywie powtarzane. Dotyczy to w tym samym stopniu tragicznych wydarzeń z 11 września, jak i wszystkich innych przypadków oficjalnego manipulowania i fałszowania historii. Niektóre z manipulacji przedstawiłem w tej ksiąŝce. Po raz kolejny zataczam łuk od zamierzchłej przeszłości aŝ do współczesnych wydarzeń. To kontynuacja cieszącej się duŝym powodzeniem pierwszej księgi Historii bez cenzury. Na zakończenie chciałbym przytoczyć powiedzenie pisarza, który do śmierci wierny był zasadzie nieulegania kłamstwu: NiewaŜne, Ŝe rzeczy się dzieją. WaŜne, Ŝe o nich wiemy. Egon Friedell (1878 1938) śyczę Wam, drodzy Czytelnicy, fantastycznych i ekscytujących przygód podczas śledzenia tych pogrąŝonych w mrokach zapomnienia, ale przez to wcale nie mniej waŝkich faktów naszej tajemniczej historii. Hartwig Hausdorf Rozdział 1 Anubis w interiorze
Kiedy Egipcjanie dotarli do Australii Nauka nie moŝe tylko dlatego odsuwać od siebie faktów, Ŝe wydają się niezwykłe i nie jest w stanie ich wyjaśnić. Alexis Carrel (1873 1944), lekarz, biolog, laureat Nagrody Nobla Znakomity norweski etnolog Thor Heyerdahl (1914 2002) przez całe Ŝycie usiłował udowodnić tezę, Ŝe staroŝytni Egipcjanie w swoich zamorskich wyprawach docierali znacznie dalej, niŝ na to wskazują uznawane przez współczesną historiografię źródła. Do legendy przeszła juŝ jego wyprawa przez Atlantyk, którą odbył w latach 1969 1970 w papirusowej łodzi wykonanej na wzór statków widniejących na przedstawieniach staroegipskiego boga Re. Heyerdahl chciał w ten sposób dowieść, Ŝe na długo przed Kolumbem ludzie znad Nilu najprawdopodobniej dotarli do Nowego Świata. Istnieje więcej dowodów na poparcie tej tezy. W pierwszej księdze Historii bez cenzury wspomniałem na przykład o reliefach na ścianach jaskiń w stanie Illinois w USA. Nie ma wątpliwości, Ŝe przedstawiają one Re, egipskie bóstwo z głową szakala. StaroŜytni Egipcjanie dotarli jednak nie tylko do wybrzeŝy Ameryki. Pasja badawcza zapędziła ich w jeszcze dalsze regiony świata. W tym rozdziale przedstawię historię staroŝytnych odkrywców egipskich, którzy postawili swoją nogę na piątym kontynencie, czyli w Australii. Zaprezentuję najnowsze wyniki badań, które pozwolą w zupełnie inny sposób spojrzeć na tradycyjny przekaz historyczny. Chodzi tu o odkrycie niezwykłych rysunków naskalnych ze staroegipskimi hieroglifami i przedstawieniami bóstw. Znajdują się one w australijskim parku narodowym Hunter Valley, połoŝonym około 100 kilometrów na południe od Sydney. O tych zagadkowych rysunkach po raz pierwszy zaczęto mówić na początku XX stulecia. Znane były wyłącznie niewielu mieszkającym w najbliŝszym sąsiedztwie osobom. AŜ do lat 50. miejsce było potajemnie przeszukiwane przez osoby, które słyszały o hieroglifach, jednak później na długie lata popadło w zapomnienie. Przypadkowe odkrycie Dopiero we wczesnych latach 80. XX wieku rysunki zostały powtórnie odkryte przez męŝczyznę, który szukał w tej okolicy swojego zaginionego psa. Wkrótce do Hunter Valley wybrała się grupa badaczy staroŝytności z uniwersytetu w Sydney. Po zaledwie sześciu miesiącach badań naukowcy zakończyli swoją misję w przekonaniu, Ŝe najprawdopodobniej w grę wchodzi oszustwo. Poznawanie staroŝytności obarczone jest ogromnym błędem. Jeśli jakieś znaleziska nie pasują do tradycyjnego obrazu historii, to bezpardonowo określa się je jako oszustwa i fałszerstwa i odkłada ad acta. Jeszcze częściej po prostu się je przemilcza. W przypadku egipskich hieroglifów z Hunter Valley przejrzystość i klarowność przedstawień wywołały wśród badaczy tak wielkie zaniepokojenie, Ŝe zaczęli podejrzewać fałszerstwo. W trosce o swoją naukową wiarygodność, która mogłaby ucierpieć, gdyby uznali za prawdziwe źródła zmieniające zupełnie obraz historii świata, wybrali jedyną moŝliwą drogę z załoŝenia zaprzeczyć hieroglifom, uznając je za nieudolne oszustwo. Nie brano pod uwagę faktu, Ŝe gdyby rzeczywiście tak było, musiałoby to być jedno z najgenialniejszych fałszerstw. Jego nieznany inicjator, posiadający wybitną znajomość staroegipskiego pisma, musiałby przeszło 100 lat temu, na wówczas jeszcze trudno dostępnym terenie, dokonać niesamowitego wysiłku. Po co i w jakim celu? Niepokój budzi fakt, Ŝe zawsze, gdy nowe znaleziska burzą tradycyjną wizję historii, naukowcy szukają wytłumaczenia w istnieniu hipotetycznej, gotowej na wszystkie poświęcenia mafii fałszerzy. Badania hieroglifów kontynuowali niezaleŝnie od siebie dwaj naukowcy. Jednym z nich był David Fitzgerald, który pod koniec lat 80. powtórnie odnalazł to miejsce i usunął zalegające rumowisko. Kompletną zagadkę stanowił dla niego fakt, Ŝe tak niezwykle sensacyjne odkrycia są konsekwentnie ignorowane przez świat nauki. Drugim badaczem był Paul White, który od 1993 roku prowadzi badania na miejscu znalezienia hieroglifów. Do tej pory wyprodukował juŝ kilka filmów o hieroglifach, przedstawiając w nich swoje wnioski na ten temat. StaroŜytne hieroglify z czasów pierwszych dynastii Hieroglify i rysunki znajdują się głównie w rozpadlinie skalnej. Jest to olbrzymi blok roztrzaskanego piaskowca na wystającej z morza skale, która utworzyła pewnego rodzaju komorę o dwóch ścianach skalnych, znajdujących się w odległości od 2 do 4 metrów od siebie. Z węŝszej strony przykrywa ją od góry płaski blok skalny. Według starszych relacji w chwili pierwszego odkrycia ta skalna galeria wypełniona była rumowiskiem. Pierwotnie całą rozpadlinę przykrywały płaskie skały, wiele z nich runęło jednak w wyniku obsunięcia się ziemi ze wspomnianej wyŝej wystającej z wody skały. Rozpadlina jest podobna do jaskini.
MoŜna się do niej dostać jedynie po swego rodzaju pochylni skalnej. Całość jest doskonale ukryta i bez dobrej znajomości miejsca, moŝna przejść obok, nie zauwaŝywszy niczego nadzwyczajnego. KaŜdy, kto zechce się wspiąć po kamiennej pochylni i wejść do galerii, natychmiast zauwaŝy szereg powaŝnie zwietrzałych rysunków skalnych. Nie ma najmniejszej wątpliwości, Ŝe zawierają one staroegipskie symbole. Bardzo wyraźnie róŝnią się od rozpowszechnionych w głębi kontynentu australijskiego rysunków aborygenów. W tym miejscu wywołują zupełnie niesamowite wraŝenie. Znaczna część dotkniętej wyraźnymi śladami erozji skały pokryta jest rzędami głęboko rytych hieroglifów, którym towarzyszą nietrudne do zidentyfikowania staroegipskie symbole, takie jak sfinksy, węŝe czy święty skarabeusz. Na skale widnieje 250 znaków hieroglificznych. Na końcu skalnej komory wzrok przykuwa wyjątkowo wyraźna i dobrze zachowana figura, chroniona przez zachowany w tym miejscu skalny dach. Przedstawia Anubisa, wyobraŝonego z głową psa, egipskiego boga zmarłych. To ostatnia rzecz, jakiej moŝna się spodziewać w tych dzikich ostępach Australii. Paul White i zespół jego współpracowników poświęcili wiele czasu na skopiowanie uwiecznionych na ścianach skalnych znaków. Było to konieczne do dokonania ich przekładu. Wkrótce okazało się, Ŝe hieroglify są bardzo stare i reprezentują najbardziej archaiczny styl, charakterystyczny dla najwcześniejszych dynastii faraonów. To najstarsze pismo jest bardzo mało znane i tylko niewielu egiptologów potrafi je przetłumaczyć. Słowniki podają jedynie słownictwo znacznie bardziej rozpowszechnionego pisma z okresu Średniego Państwa. Jednak najstarsze hieroglify zawierają wczesne formy znaków, wspólne ze znakami pisma starofenickiego i sumeryjskiego. Powoli stawało się jasne, dlaczego archeolodzy z uniwersytetu w Sydney popadli w tak wielkie zdziwienie i stwierdzili, Ŝe mają do czynienia z nieudolnie spreparowanym fałszerstwem. Przypuszczenie, Ŝe Egipcjanie w tak wczesnym okresie swojej historii znali juŝ pół świata, okazało się dla naukowców zbyt fantastyczne! Słabym punktem teorii fałszerstwa jest jednak fakt, Ŝe wiele hieroglifów odkrytych w Hunter Valley nie jest zawartych w zwykłych słownikach języka staroegipskiego, a zatem fałszerze nie mogliby ich tam znaleźć. Potrzeba było jeszcze wiele czasu i współpracy z wieloma otwartymi na nowe idee badaczami, by wreszcie po mozolnej pracy powstał logiczny i sensowny przekład. Pierwszego tłumaczenia dokonał sędziwy juŝ egiptolog Ray Johnson, który jako jeden z nielicznych uczonych całe Ŝycie poświęcił badaniu i tłumaczeniu najstarszego pisma egipskiego. Dysponuje on własnymi, ręcznie pisanymi słownikami. Dokonywał juŝ przekładów na angielski niezwykle archaicznych tekstów, znajdujących się w zbiorach Muzeum Egipskiego w Kairze. Po tytanicznej pracy i pogłębianych studiach nad staroegipską myślą i duchowością ekipa Paula White a i Raya Johnsona zanotowała pierwsze sukcesy, jeśli chodzi konserwację i tłumaczenie hieroglifów z Hunter Valley. Pierwszy przekład, dokonany przez tych egiptologów, pozwolił nam poznać dawno minione wydarzenia. Kolejne analizy i badania innych zaangaŝowanych w sprawę ekspertów uzupełniły wiedzę, rozjaśniając nieco mroki historii. Okazało się, Ŝe ponad wszelką wątpliwość w przypadku hieroglifów z Hunter Valley nie mamy do czynienia z fałszerstwem. Jego autorzy musieliby bowiem dysponować dogłębną znajomością archaicznej formy pisma z okresu III dynastii, pozwalającą na bezbłędne oraz logiczne czytanie i pisanie. Nie mogliby przy tym korzystać ze słowników, gdyŝ takowych jeszcze wtedy po prostu nie było. Musieliby natomiast opanować staroegipską budowę zdania i typowe wyraŝenia oraz przyswoić sobie rzadkie modlitwy i rytuały pogrzebowe, co wymagałoby gruntownych studiów na temat tych dawno minionych czasów. Nietrafiona hipoteza o fałszerstwie powinna zostać odrzucona. Opis zatonięcia statku Na ścianach skalnych utrwalone zostały tragiczne losy dawnych odkrywców, którzy w obcym kraju, naraŝeni na kaprysy bezlitosnej natury, przeŝyli katastrofę statku. Przedstawiono tu równieŝ relację o przedwczesnej śmierci księcia DŜeseba, pochodzącego ze szlachetnego rodu przywódcy wyprawy. Sekwencja trzech kartuszy, czyli występujących w staroegipskich inskrypcjach ram zawierających imiona królów, jako panującego władcę Górnego i Dolnego Egiptu wymienia Re-DŜedefa, syna Chufu, który z kolei był synem Snofru. Pozwala to ustalić czas ekspedycji na okres krótko po panowaniu Chufu (Cheopsa), który rządził mniej więcej w latach 2551 2528 p.n.e. Przypisuje mu się wybudowanie Wielkiej Piramidy w Gizie, chociaŝ wydaje się to bardziej niŝ problematyczne. W kaŝdym razie egipska wyprawa do Australii musiała się odbyć ponad 4500 lat temu.
Wspomniany w inskrypcjach ksiąŝę DŜeseb był prawdopodobnie synem Re-DŜedefa, który panował po Cheopsie. Wyryty na dwóch ścianach skalnych tekst został z całą pewnością sporządzony według wskazówek przywódcy wyprawy, przy czym na początku umieszczono tytuł jakiejś wysoko postawionej osobistości, prawdopodobnie najwyŝszego kapłana. Autor uwiecznionego w kamieniu tekstu mówi zatem w imieniu Jego Wysokości Księcia o tym nieszczęsnym miejscu, do którego przywiódł nas statek. Jak juŝ wspomniano, dowódca wyprawy nazywany jest księciem, synem faraona, poległym daleko od rodzinnych stron. Hieroglify opisują jego podróŝ, jak równieŝ okoliczności tragicznej śmierci: JuŜ dwa lata zmierzał on swoją drogą na zachód, zmęczony, ale silny aŝ do końca. Zawsze wzywając bogów, pełen otuchy, zabijając owady. On, sługa bogów, powiedział, bóg przyniósł owady ( ). Wędrowaliśmy przez góry, rzeki i pustynie, z wiatrem i w deszcz, a w zasięgu wzroku nie było widać Ŝadnego jeziora ( ), on został zabity, gdy w tym obcym kraju niósł przed sobą sztandar złotego sokoła, góry, rzeki i pustynie na swojej długiej drodze przemierzał. Kolejne hieroglify przedstawiają leŝące na marach zwłoki, dając szczegółowy opis śmierci księcia: On, który zmarł, został tutaj pogrzebany. Niech osiągnie Ŝycie wieczne. Nigdy juŝ nie będzie stał na wodach Świętego Morza. Inskrypcje z drugiej, przeciwległej ściany, która jest bardzo zniszczona w wyniku procesu wietrzenia skał, podają kolejne szczegóły śmierci księcia. Tekst zaczyna się hieroglifem oznaczającym węŝa, po nim następuje symbol szponów śmierci ( gryźć ) i znak liczby dwa. MoŜna to zinterpretować w następujący sposób: WąŜ ugryzł dwa razy. Wierni następcy boskiego władcy Chufu, potęŝnego pana Dolnego Egiptu, pana dwóch toporów* nie powrócą. Wszystkie strumienie i rzeki wyschły. Nasz statek został powaŝnie uszkodzony i naprędce powiązany sznurami. WąŜ przyniósł śmierć. Wyjęliśmy Ŝółtko z medycznej skrzyni i odmówiliśmy modlitwę do Amona-Ukrytego, gdyŝ ugodzono go dwa razy. Bunt fellachów W dalszej części inskrypcji opisane zostały przygotowania do pogrzebu i rytuały pogrzebowe: Zamknęliśmy boczne wejście do komory grobowej kamieniami, które znaleźliśmy dokoła. Komorę grobową zorientowaliśmy według gwiazd zachodniego nieba. Niespodziewanie jednak ciąg rytuałów pogrzebowych został przerwany, jak gdyby prace nagle ustały z powodu problemów spowodowanych przez kilka uczestniczących w uroczystościach osób. Oddzielnie umieszczony wers hieroglifów być moŝe wyjaśni nam przyczyny tej sytuacji: Policzyłem sztylety fellachów, zabrałem je do siebie i zaniosłem w bezpieczne miejsce. Najwidoczniej wśród uczestników wyprawy doszło do buntu. Niektórzy po śmierci swojego przywódcy odmówili dalszego posłuszeństwa. Jednak rytuały pogrzebowe kontynuowano i niebawem ukończono. Po wyliczeniu modlitw, jak równieŝ pozostawionych przy zwłokach darów, tekst kończył się następującym stwierdzeniem: Troje drzwi do wieczności zostało połączonych z tylną częścią królewskiego grobu, a następnie zapieczętowanych. Obok postawiliśmy naczynie z poświęconymi darami ofiarnymi, na wypadek gdyby on zbudził się ze swojej śmierci. Tak daleko od swojej ojczyzny zostało pochowane królewskie ciało i cała jego własność. Tak kończy się niezwykła, licząca sobie ponad 4500 lat relacja o wyprawie, śmierci i pogrzebie najstarszego odkrywcy Australii, księcia DŜeseba. W ciągu ostatnich 150 lat w róŝnych częściach kontynentu australijskiego nieustannie odkrywano przedziwne znaleziska, które wskazywały na związki z Egiptem. Jednak inskrypcje z Hunter Valley naleŝą prawdopodobnie do najbardziej sensacyjnych odkryć. Jest to cios zadany jednemu z najwaŝniejszych dogmatów nauki, Ŝe wschodnie wybrzeŝe Australii zostało odkryte i zbadane przez kapitana Jamesa Cooka w 1770 roku. Obecnie grupa badaczy skupionych wokół Paula White a stara się w sposób jak najbardziej wiarygodny określić chronologię znaleziska. Tylko tak moŝna bowiem stawić czoło staroŝytnikom będącym zwolennikami hipotezy zaplanowanego oszustwa. Nie jest to jednak proste zadanie. Największe moŝliwości dałoby znalezienie w okolicy dających się datować pozostałości, gdyŝ wyryte w piaskowcu hieroglify nie zawierają nawet odrobiny węgla, który jest konieczny do przeprowadzenia badań metodą węgla C14. Idealną sytuacją byłoby zatem zdobycie organicznych resztek, czyli odnalezienie grobów. Brak systematycznych badań archeologicznych
Biorąc pod uwagę stopień zwietrzenia skał, hieroglificzne inskrypcje z Hunter Valley muszą liczyć kilka tysięcy lat. Gdy na początku lat 80. XX wieku zostały powtórnie odkryte, teren był niemal całkowicie porośnięty bujną roślinnością i pokryty rumowiskiem skalnym. Wiele próbnych badań wykopaliskowych, przeprowadzonych przez zainteresowanych tajemnicą amatorów, nie przyniosło wprawdzie jak dotychczas efektów w postaci odkrycia mumii czy darów grobowych. O niczym to jednak nie przesądza, nie przeprowadzono bowiem do tej pory systematycznych badań archeologicznych, nie zastosowano równieŝ nowoczesnych metod badawczych w postaci skanowania laserowego i innych wysoko rozwiniętych technologii. Najlepszym z dostępnych obecnie sposobów określenia chronologii inskrypcji jest badanie stylu samych hieroglifów. MoŜna je zaliczyć do najstarszego stylu pisma, uŝywanego za czasów III i IV dynastii. Ponadto wśród hieroglifów są równieŝ kartusze zawierające imiona władców, których czas panowania moŝemy określić dosyć dokładnie na około 2500 rok p.n.e. Nie moŝemy lekcewaŝyć moŝliwości wysoko rozwiniętych cywilizacji staroŝytnych w zakresie dalekich podróŝy morskich. W Ŝadnym okresie historii nie udawało się na dłuŝszą metę powstrzymać pasji badawczej i chęci nawiązania stosunków handlowych. Nie ma wątpliwości, Ŝe w szczególnym stopniu dotyczy to staroŝytnego Egiptu. Dowodzi tego słynny grób w Gizie, mający kształt łodzi. W latach 50. ubiegłego wieku w piaskach pustyni w pobliŝu Wielkiej Piramidy odkopano łódź o opływowym kształcie, mierzącą około 30 metrów długości, której konstrukcja znakomicie nadawała się do Ŝeglugi na pełnym morzu. Natomiast w 1991 roku na pustyni Górnego Egiptu w pobliŝu Abydos odkryto całą flotę jeszcze starszych, podobnie skonstruowanych łodzi. Jeśli pójdziemy śladem tych odkryć, które wyraźnie przeczą obiegowym wyobraŝeniom o historii Egiptu, to przed naszymi oczami pojawi się zupełnie inny obraz dalekiej przeszłości. Z całą pewnością Egipcjanie podjęli jeszcze inne wyprawy na kontynent australijski, zapewne niektóre z nich zakończyły się szczęśliwym powrotem do ojczyzny. Kangury w Egipcie i papirusy z Queensland Niewielka grupa nowatorów wśród badaczy historii staroŝytnej odwaŝyła się nawet na wysunięcie hipotezy, Ŝe właśnie Australia jest tym tajemniczym południowym krajem złota, z którego dawni Egipcjanie czerpali swoje bogactwa i który do dzisiaj nie został bezspornie zlokalizowany. Nie jest to pewna hipoteza, ale na kaŝdym kroku napotykamy archaizmy kulturowe, które trudno wyjaśnić, jeśli nie potraktuje się powaŝnie tezy o wczesnych kontaktach pomiędzy Egiptem i kontynentem australijskim. Na początku lat 80. ubiegłego wieku archeolodzy z British Museum odkryli, Ŝe do balsamowania mumii uŝywano między innymi Ŝywicy drzewa eukaliptusowego. Jak wiadomo, w tamtych czasach ten gatunek drzewa rósł tylko w Australii. Według informacji Cairo Times w 1982 roku niedaleko oazy Siwa archeolodzy odkryli szkielety kangurów i innych znanych torbaczy wyłącznie z Australii. Nadal nie wiemy, jaki związek ma to odkrycie z kolekcją złotych bumerangów, którą archeolog Howard Carter (1873 1939) znalazł w grobie faraona Tutanchamona. Czy równieŝ one pochodzą z piątego kontynentu? I na odwrót, na rysunkach skalnych aborygenów moŝna znaleźć staroegipskie hieroglify oznaczające boga słońca Re, a poza tym symbol udŝat wszystkowidzącego boskiego oka. Staroegipskie słowa oznaczające węŝa, słońce czy śmierć, aby wymienić tylko kilka przykładów, pojawiają się w niektórych dialektach aborygenów. Paul White spotkał nawet na południu Australii kilku starszych plemienia, którzy na określenie słońca uŝywali terminu Re. Kilka lat temu w Muzeum Historii Ojczystej wschodnioaustralijskiej gminy Gympie, połoŝonej na północ od Brisbane, nad Gold Coast, natknąłem się na niewielką rzeźbę o głowie podobnej do małpy. Zdaniem archeologa Reksa Gilroya wykazuje ona wyraźne analogie do przedstawień staroegipskiego boga Tota. Ten bóg mądrości i pisarz bogów za czasów starszych dynastii, aŝ do około 1000 roku p.n.e. przedstawiany był jako małpa. Figurka, nazywana dzisiaj Gympie Ape, znaleziona została w 1966 roku przez farmera Dala Berry ego na polu podczas orki. W kopalniach miedzi w Mareeba wykopana została figurka boga Atona, którą na podstawie stylu moŝna datować na okres Starego Państwa (około 2620 2100 p.n.e.). Na północ od Cooktown odkryto przedstawienia tarczy słonecznej i wozu bojowego. W 1912 roku niedaleko Gordenvale robotnicy natknęli się na ostrokrawędziasty monolit z wyobraŝeniem staroegipskiej łodzi z taranem.
Wreszcie w okolicy Cairns, w północnej części stanu Queensland, rosną dzikie lotosy i papirusy. W tym miejscu odkryte zostały dopiero w XIX stuleciu przez białych osadników. Rośliny te nie wchodzą w skład naturalnej flory kontynentu australijskiego. Wspomnieć naleŝy jeszcze o ciekawym zjawisku, będącym odpowiednikiem stosowania Ŝywicy drzewa eukaliptusowego w staroŝytnym Egipcie. Mianowicie aborygeni w Central Kimberley Distrikt podczas mumifikacji ciał zmarłych posługują się osobliwymi rytami. Są one zaskakująco podobne do zwyczajów egipskich, rozpowszechnionych w czasach XXI dynastii (około 900 roku p.n.e.). Przedstawiciele nauki wolą jednak patrzeć na historię świata z bardziej ograniczonej perspektywy. W czasie panowania w Egipcie XXVI dynastii faraonów, w VI wieku p.n.e., biblijny prorok Ezechiel popadł wraz z całym ludem Izraela w babilońską niewolę, mieszkał wówczas nad rzeką Kebar. Tam doznał objawienia, podczas którego zwiastowano mu następującą prawdę: Synu człowieczy! Mieszkasz pośród domu przekory, który ma oczy, aby widzieć, a jednak nie widzi, ma uszy, aby słyszeć, a jednak nie słyszy, gdyŝ to dom przekory. Księga Ezechiela 12,1 2*