Konspekt katechetyczny

Konspekt katechetyczny Jestem bardzo w rękach Bożych. Piękno duchowe Jana Pawła II.

Konspekt katechetyczny Temat: Jestem bardzo w rękach Bożych. Piękno duchowe Jana Pawła II. 1 1. Cele katechetyczne uczeń opisuje życie duchowe Jana Pawła II; wie, że relacja człowieka do Boga wyraża się w modlitwie, postawie wobec bliźnich i pracy nad sobą; uczeń otwiera się na Boga i relacje z Nim; wskazuje wartość życia duchowego w człowieku, opierając się na przykładzie życia duchowego Jana Pawła II; uczeń chce poznać życie duchowe Jana Pawła II; pragnie rozwijać się duchowo poprzez udział w rekolekcjach, modlitwie osobistej i wspólnotowej. 2. Słowa klucze Życie duchowe, praca nad sobą, rekolekcje, notatki osobiste. 3. Uwagi metodyczne A. pomoce dydaktyczne kartki formatu A-4; małe kolorowe karteczki, klej; arkusz szarego papieru, pisaki; B. metody pogadanka, burza mózgów, praca w grupach, miniwykład, praca z tekstem, ćwiczenie plastyczne; C. literatura i środki audiowizualne Pismo Święte; Karol Wojtyła, Jan Paweł II, Jestem bardzo w rękach Bożych. Notatki osobiste 1962 2003, Kraków 2014; Pieśń Barka.

2 Konspekt katechetyczny 4. Plan katechezy A. Wstęp katechezy Pieśń Barka Ćwiczenie Rekolekcje Pogadanka Notatki osobiste czas: ok. 15 min. B. Rozwinięcie katechezy Pogadanka Życie duchowe Ćwiczenie Słowo czas: ok. 20 min. C. Zakończenie katechezy Ćwiczenie Piękny duchem czas: ok. 10 min. 5. Przebieg katechezy A. Wstęp Proponuje się, aby katechezę rozpocząć wspólnym śpiewem lub wysłuchaniem pieśni Barka, po której przechodzimy do ćwiczenia Rekolekcje. Ma ono przybliżyć uczniom znaczenie rekolekcji, dni skupienia w życiu chrześcijanina i ukazać życie duchowe Jana Pawła II. Pierwsze zadanie polega na tym, że każdy uczeń na otrzymanej kartce pisze definicje pojęcia: rekolekcje. Drugie zadanie wykonuje się, pracując w wyznaczonych zespołach. Młodzież naradza się w małych grupach i zapisuje jak najtrafniejszą definicję obrazującą pojęcie rekolekcje na kolorowych kartkach. Przedstawiciele grup czytają propozycje definicji rekolekcje. Na zakończenie katecheta krótko podsumowuje pracę młodzieży. Można przeczytać następujący kanon dotyczący obowiązku troski o świętość diakonów i kapłanów. Kan. 276 1. Duchowni w swoim życiu ze szczególnej racji obowiązani są dążyć do świętości, zwłaszcza że będąc konsekrowani Bogu z nowego tytułu przez przyjęcie święceń stają się szafarzami Bożych tajemnic dla służenia Jego ludowi. 2. Aby mogli osiągnąć tę doskonałość:

3 Konspekt katechetyczny 1 powinni przede wszystkim wiernie i niestrudzenie wypełniać obowiązki pasterskiej posługi; 2 mają posilać swoje duchowe życie z podwójnego stołu: Pisma Świętego i Eucharystii; stąd usilnie zachęca się kapłanów, aby codziennie sprawowali Ofi arę Eucharystyczną, diakonów zaś, by w jej składaniu codziennie uczestniczyli; 3 kapłani, a także diakoni przygotowujący się do prezbiteratu, mają obowiązek odmawiać codziennie Liturgię godzin, zgodnie z własnymi i zatwierdzonymi księgami liturgicznymi, natomiast diakoni stali mają odmawiać jej część, określoną przez Konferencję Episkopatu; 4 obowiązani są również do odprawiania rekolekcji, według przepisów prawa partykularnego; 5 zachęca się, by regularnie oddawali się rozmyślaniu, często przystępowali do sakramentu pokuty, oddawali szczególną cześć Bogurodzicy Dziewicy i praktykowali inne powszechne i partykularne środki uświęcenia. Na zakończenie można wspomnieć o znanych miejscach (ośrodki rekolekcyjne, domy zakonne), w których prowadzone są rekolekcje, dni skupienia (np. Tyniec, Kalwaria Zebrzydowska, Częstochowa, Zakopane ). Proponuje się zwrócić uwagę na wielkie tęsknoty ludzkie, duchowe i religijne młodych: pragnienie przyjaźni, modlitwy, świętości, poznania świata, a jednocześnie to, że ich realizację uniemożliwia współczesna cywilizacja konsumpcyjna: chciwość pieniądza, bezwzględne dążenie do kariery, nałogi. Stąd ważne jest, aby umieć znaleźć czas na skupienie, rekolekcje, modlitwę w ważnych chwilach życia. Następnie przechodzimy do pogadanki Notatki osobiste, która wprowadza bezpośrednio w życie duchowe Jana Pawła II. Proponuje się rozpocząć od odczytania słów kardynała Stanisława Dziwisza ze wstępu: Nie spaliłem notatek Jana Pawła II, gdyż są one kluczem do zrozumienia jego duchowości, czyli tego, co jest najbardziej wewnętrzne w człowieku: jego relacji do Boga, do drugiego człowieka i do siebie. Odsłaniają jakby drugą stronę osoby, którą znaliśmy jako Biskupa w Krakowie i w Rzymie, Piotra naszych czasów, Pasterza Kościoła powszechnego. [ ] Pozwalają wejrzeć w tę intymną, osobistą relację wiary do Boga Stwórcy, Dawcy życia, do Mistrza i Nauczyciela. Pokazują jednocześnie źródła jego duchowości jego siły wewnętrznej i zdecydowanej woli służenia Chrystusowi do ostatniego tchnienia życia. W pogadance można wykorzystać poniższe pytanie: Dlaczego warto poznać życie duchowe Jana Pawła II? B. Rozwinięcie Tę część rozpoczynamy pytaniami: Czym jest życie duchowe (wewnętrzne)? Dlaczego nie zawsze możemy je dostrzec? Podsumowując wypowiedzi młodzieży, nauczyciel stwierdza, że nie tylko kapłani czy osoby duchowne, ale wszyscy chrześcijanie otrzymali na chrzcie życie Boże i są zaproszeni do świę-

4 Konspekt katechetyczny tości, do uczestniczenia przez wiarę w świętym życiu Boga. Albowiem wolą Bożą jest uświęcenie wasze (1Tes 4, 3). Jan Paweł II każdego roku odprawiał rekolekcje i zapisywał swoje przeżycia duchowe, postanowienia, modlitwy, rozmyślania, uwagi dotyczące postępu duchowego. Miłości do Boga, do Kościoła i ludzi uczył się od Maryi, Jej się zawierzał, mówiąc: Totus Tuus. Jestem bardzo w rękach Bożych. Notatki osobiste odsłaniają nam ogromne bogactwo ducha Jana Pawła II, pokazują wierność Bogu i gorliwość w wypełnianiu wszystkich ćwiczeń duchowych. Papież dał nam wzór, jak troszczyć się nie tylko o sprawy doczesne, ale przede wszystkim duchowe. Następnie proponuje się ćwiczenie Słowo. Składa się ono z dwóch etapów. W pierwszej części ćwiczenia każdy uczeń otrzymuje przygotowaną myśl pochodzącą z Notatek Osobistych. Zadaniem jest przeczytanie i podkreślenie jednego najważniejszego słowa lub zwrotu i zapisanie go na małych kartkach. Chętni uczniowie mogą opowiedzieć, dlaczego dokonali wyboru konkretnego słowa. Następnie młodzież ze swoich kartek układa wybraną figurę i nakleja ją na szary papier. Nie wolno dopisywać żadnych słów. Czas na pracę ok. 15 min. Nauczyciel krótko omawia wyniki ćwiczenia. Zwracamy uwagę na wybrane słowa i ułożoną przez uczniów figurę. Plakat umieszczamy w widocznym miejscu, np. na tablicy. C. Zakończenie Podsumowanie katechezy stanowi ćwiczenie Piękny duchem. Uczniowie, opierając się na ćwiczeniu wykonanym w czasie katechezy na podstawie słów kluczy, piszą wiersz lub opowiadanie: Piękny duchem. Zachęcamy młodzież, aby przemyślała głębiej treści prezentowane w czasie katechezy, by zastanowiła się w domu nad swoim życiem duchowym, modlitwą, relacją do Boga i bliźnich. By uczniowie uświadomili sobie, że też są bardzo w rękach Bożych. Katechezę kończymy wspólną modlitwą, np. Chwała Ojcu. 6. Materiały pomocnicze Rekolekcje: odzyskać świadomość wielu swoich niewierności, np. zajmować się bardziej sprawami Bożymi niż Bogiem samym, i inne tym podobne (1989, s. 406). Rekolekcje pozwalają na to, ażeby znaleźć się bliżej samej Prawdy i Miłości (1978, s. 183).

5 Konspekt katechetyczny Jeśli chodzi o walkę z grzechem u siebie i u drugich, to nie wystarczy tylko ganić i niszczyć, ale zawsze wprowadzać pozytywne ideały (1964, s. 51). Mój Adwent (przypomnienie zeszłoroczne) pragnienie gorące wejścia Boga-Chrystusa we wszystkie sprawy (1962, s. 32). [...] Wiele rzeczy musi się jeszcze przepalić i dojrzeć. Opatrzność jest słodka. Bardzo pożyteczne refleksje i stąd pewne uciszenie (1963, s. 37). W Eucharystii Chrystus Pan dopuścił nas najbliżej Siebie zwłaszcza przez kapłaństwo: najbliżej tego, Kim On jest, i tego, Co spełnia (1962, s. 27). Wszystko musi być stale w rękach Bożych i w oparciu o pomoc Bożą. Stąd nie psychologizacja, ale orientacja moralna, a nade wszystko religijna (tj. w rękach Maryi (1962, s. 29). Pan Jezus swą Matkę ukrył w swoim dziele ale ukrył tak, że mogą Ją tam odnaleźć wszyscy, którzy bardzo pragną w nim mieć autentyczny udział (1968, s. 94). Jaki jest mój język, którym przemawiam do ludzi? Czy głoszę Ewangelię z pełnym przekonaniem? [...] Czy głoszę ją po to, aby się Bogu podobać, nie ludziom? Wróg ewangelizacji kryje się w słówku prawie (1974, s. 144). [...] Powołanie jest konsekwencją wołania, głosu Bożego w Chrystusie. Jest to jakaś konsekwencja we wszystkich ludziach, ale w każdym inna szczególna. Rzut oka na moje powołanie. Posiada ono (jak każde) sens społeczny i charyzmatyczny (1966, s. 69). [...] Trzeba czuwać, bo i tu słyszałem o niektórych załamaniach. Musi być żarliwe pragnienie dobra, mężna obrona Kościoła, słuszności i prawdy ale trzeba czuwać, aby to nie przechodziło w jakąś zwyczajną zaciekłość. Matce Bożej (sobota!) szczególnie trzeba powierzać ten trudny punkt w pracy nad sobą (1968, s. 81). Aby odpowiadać z Matką Najświętszą tak Bogu samemu, trzeba być znakiem Chrystusa poprzez modlitwę (brewiarz), sprawowanie Eucharystii, duchowość oczekiwania, powagę władzy, posługę słowa, ducha pokuty (1974, s. 146).... pragnę 1 być do całkowitej dyspozycji Pana Jezusa, gdy chodzi o posługę i sposób oddawania posługi Ludowi Bożemu w Kościele 2 przyjąć wszystkie doświadczenia, które wedle Jego myśli i woli należą do całości mojej ziemskiej drogi 3 prosząc tylko o Łaskę, abym zawsze umiał sprostać: przyjmował, podejmował, służył (1970, s. 103). [...] Jesteśmy w drodze do innego Życia, do innej Ojczyzny. Kościół nie jest fortecą, ale miastem otwartym. Wierzyć znaczy wychodzić z nocy, z chaosu

6 Konspekt katechetyczny tak jak wyszedł Jezus: Wielki Czwartek. Mamy wychodzić z Nim razem w kierunku mysterium paschale [tajemnicy paschalnej] (1983, s. 290). Chrystus przyszedł nauczyć religii nowej, opartej nie na mitach, ale na osobach, faktach: religia Ojca, który miłuje świat. Z takiej właśnie religii wynika [...] duszpasterstwo wrażliwe na wszystkie sprawy życia ludzkiego (1986, s. 350). Piękny czy brzydki? Współczesne oskarżenie Kościoła o brzydotę. A jednak bez względu na wszystko została wybrana przez Boskiego Oblubieńca, który tę Oblubienicę umiłował. A miłość tworzy piękno. Tak więc: z wiary i kontemplacji rodzi się podziw dla piękna Kościoła Oblubienicy... (1989, s. 409). [...] Chrystus zna, co jest w człowieku zna go w głąb i w przeszłość w przyszłość (przykłady: Szymon Piotr, Natanael) (1989, s. 413). Nasi współcześni mają wielką wrażliwość na cierpienie ludzkie. Równocześnie zaś wielką nie-wrażliwość na grzech Stąd pytania: jak pogodzić zło (cierpienie) z istnieniem i dobrocią Boga? Nie-wrażliwość na grzech utrudnia odpowiedź. [ ] Odpowiedź może dać tylko teologia, która się rodzi z modlitwy (1990, s. 429). Stale musimy pytać siebie o istotne motywy naszych postaw (1990, s. 431). [Wierność modlitwie]. Trudności jakie napotykamy w stosunku do modlitwy: czas (brak czasu) pokusa, że modlitwa jest nieużyteczna pogląd, że samo życie jest modlitwą /życie powinno się stawać modlitwą, ale na to nieodzowne jest obcowanie z Bogiem na modlitwie. [...] [Modlitwa czas oczyszczenia] (1993, s. 493). Świat żyje w obsesji swego zniszczenia, swego końca. Życie Kościoła jest zorientowane w stronę Maranatha, w stronę Drugiego Przyjścia ( 1997, s. 563). Autorem konspektu jest o. Krzysztof Bobak OFM, dyrektor męskiego LO Franciszkanów w Wieliczce.

7

8 fotografia: Maciej Musiał FORUM

9 Słowo Metropolity Krakowskiego Nie pozostawiam po sobie własności, którą należałoby zadysponować. Rzeczy codziennego użytku, którymi się posługiwałem, proszę rozdać wedle uznania. Notatki osobiste spalić. Proszę, ażeby nad tymi sprawami czuwał Ks. Stanisław, któremu dziękuję za tyloletnią wyrozumiałą współpracę i pomoc. Wszystkie zaś inne podziękowania zostawiam w sercu przed Bogiem Samym, bo trudno je tu wyrazić (Jan Paweł II, Testament, 6.03.1979). Taką dyspozycję pozostawił Ojciec Święty Jan Paweł II w swoim testamencie. Wiernie wypełniłem wolę Ojca Świętego po jego śmierci w 2005 roku, rozdając wszystkie rzeczy, jakie posiadał, zwłaszcza pamiątki osobiste. Nie miałem jednak odwagi, by spalić te kartki i zeszyty notatek osobistych, jakie zostawił po sobie, ponieważ zawierają one ważne informacje o jego życiu. Widziałem je na biurku Ojca Świętego, ale nigdy do nich nie zaglądałem. Kiedy zobaczyłem testament, wzruszyłem się bardzo tym, że Jan Paweł II, któremu towarzyszyłem przez prawie czterdzieści lat, powierzył mi również swoje osobiste sprawy. Nie spaliłem notatek Jana Pawła II, gdyż są one kluczem do zrozumienia jego duchowości, czyli tego, co jest najbardziej wewnętrzne w człowieku: jego relacji do Boga, do drugiego człowieka i do siebie. Odsłaniają one jakby drugą stronę osoby, którą znaliśmy jako Biskupa w Krakowie i w Rzymie, Piotra naszych czasów, Pasterza Kościoła powszechnego. Pokazują jego życie jeszcze wcześniej, w latach kiedy przyjmował święcenia biskupie i obejmował stolicę biskupią w Krakowie. Pozwalają wejrzeć w tę intymną, osobistą relację wiary do Boga Stwórcy, Dawcy życia, do Mistrza i Nauczyciela. Pokazują jednocześnie źródła jego duchowości jego siły wewnętrznej i zdecydowanej woli służenia Chrystusowi do ostatniego tchnienia życia. Kiedy wracam do notatek Jana Pawła II, staje przede mną postać Ojca Świętego, którego widzę w kaplicy domowej na Franciszkańskiej, kiedy się modli zanurzony w Bogu, trwając przed Najświętszym Sakramentem, i słyszę jego westchnienia z małej kaplicy Pałacu Apostolskiego w Watykanie. Jego rozpromieniona twarz nie zdradzała nigdy tego, co przeżywał. Zawsze odważnie patrzył na krzyż i na ikonę Matki Bożej Częstochowskiej. Od niej się uczył całkowitego oddania Bogu, powtarzając słowa Ludwika Marii Grignion de Montfort: Totus Tuus ego sum, o Maria, et omnia mea Tua sunt Cały jestem Twój, o Maryjo, i wszystko co moje, Twoje jest. Całkowite oddanie się Bogu na wzór Maryi i wypełnienie woli Bożej do końca były charakterystycznymi rysami tego Męża modlitwy, który w relacji z Bogiem odkrył bogaty świat ducha. Niech lektura notatek duchowych Jana Pawła II pomaga wszystkim w odkrywaniu głębi duchowej człowieka XXI wieku i niech prowadzi do jeszcze większej miłości Boga i ludzi. Stanisław kard. Dziwisz Metropolita Krakowski W Święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, Patronki parafii w Wadowicach Kraków, 21 XI 2013

10 Książka jest unikalną okazją obcowania z Janem Pawłem II. Z zapisków powstających przez ponad czterdzieści lat wyłania się obraz Autora, jakiego nie znaliśmy do końca. Oto biskup Krakowa, a później Rzymu, który w sposób autentyczny zaświadcza o osobistym dążeniu do świętości. W codziennym wysiłku podejmuje trud miłości bliźniego, odpowiedzialną troskę za powierzony mu Kościół łączy z medytacyjną głębią teologicznego myślenia. Odważna decyzja osobistego sekretarza Jana Pawła II o ocaleniu tych notatek stanowi wyzwanie dla każdego czytelnika, który staje się zobowiązany do odkrywania tajemnicy, jaką jest najbardziej intymny dialog prowadzony we wnętrzu samego siebie. Przesłanie wyłaniające się z kart zapisanych papieską ręką nakazuje skupienie i namysł nad tym, co w życiu każdego z nas jest najważniejsze: pytania o Boga, o osobistą odpowiedzialność za zło wokół mnie, o relacje z drugim człowiekiem. Problemy postawione przez Jana Pawła II nie pozostawiają obojętnym nikogo, kto dba o swój rozwój duchowy i stara się kształtować swoje życie na podstawie wiary. Świadectwo przezwyciężania własnych trudności i odnajdywania sił do przekraczania ograniczeń dostarcza niepowtarzalnych wzruszeń, stających się udziałem czytelnika. Ta książka to nie tylko okazja do prywatnych rekolekcji z Janem Pawłem II, nie tylko odpowiedź na pytanie, jak modlił się przyszły święty, ale przede wszystkim klucz do zrozumienia duchowości papieża Polaka. Spośród wszystkich dotychczasowych wydawnictw papieskich Jestem bardzo w rękach Bożych wyróżnia się w sposób szczególny. To nigdy dotąd nie publikowane notatki Jana Pawła II, powstające podczas rekolekcji, które odbywał samotnie bądź w gronie innych członków episkopatu; w późniejszym okresie także wraz ze swoimi współpracownikami z kurii rzymskiej. Wśród zapisków nie brak również odniesień do modlitw i ćwiczeń duchownych, jakie były stałą codzienną praktyką Autora. Z pewnością zaskoczeniem dla papieskich rodaków będzie odkrycie, jak silnie papież Polak czuł się związany ze swoją Ojczyzną i jak często się za nią modlił, odmawiając przy wielu okazjach choćby pełną historycznych odniesień Litanię narodu polskiego. Powstające w ciągu tak wielu lat zapiski są zwierciadłem problemów i trosk, jakimi żył Jan Paweł II, oraz spotkań, w jakich uczestniczył. Ta duchowa kronika wydarzeń ma charakter bardzo osobisty, niemal intymny, zwłaszcza tam, gdzie dotyczy osób i miejsc szczególnie bliskich Ojcu Świętemu. Odrębnym zagadnieniem okazuje się wybitny zmysł teologiczny Jana Pawła II, który nieustannie porusza tok jego myślenia, wpływając na przechodzenie od codziennych i prozaicznych spraw do rozważań głęboko wewnętrznych i duchowych, nierzadko na granicy stanów mistycznych. Czytelnik staje się zatem uczniem w szkole myślenia, modlitwy i duchowości Jana Pawła II.

11 fotografia: Jan Skarżyński REPORTER

12 12.09.1968 Medytacja 1. 10 lat minie od sakry i od rekolekcji przed sakrą w Tyńcu. Czas odsuwa mnie bardzo szybko od tego centralnego faktu w moim życiu. Faktu, który będzie miał decydujące znaczenie dla mojej śmierci i dla wieczności. Czas a wieczność nie jako abstrakt, ale jako udział jednej i tej samej osoby. Perspektywa uczestnictwa w wieczności czyli w Bogu. Oparciem dla niej jest rzeczywistość Osoby po stronie Boga i po stronie człowieka. Rzeczywistość osoby ludzkiej jako jedności obdarzonej swoistą transcendencją a nieśmiertelność duszy (ta sprawa czeka na głębsze przemyślenie): doświadczenie ujawnia mi nie tylko jedność egzystencji, ale też i złożoność. Transcendentne = duchowe; podstawą transcendencji jest duch. Świadomość istotowej niezniszczalności tego, co duchowe i transcendentne w osobie (= z istoty jest takie, że nie może być zniszczone), np. wartość moralna lub intelektualna. Stąd wniosek 1º o istnieniu przyczyny immanentnej w człowieku, która również jest niezniszczalna. Równocześnie zaś oczywistość zniszczalności ciała: własne ja jako ciało zniszczalne, jako duch niezniszczalne. 07.07.1975 Adoracja Najświętszego Sakramentu: stwierdzenie radosne i podziękowanie za to, że Chrystus jest, a zarazem gorąca prośba, aby był ze mną we wszystkim, co pragnę w Nim niejako zakorzenić i z Niego wyprowadzić pomimo całej mojej słabości, i choć conscientia metuit [ sumienie niepokoi (się) ]: ażeby On sam wyprowadzał właściwe dobro ponad moją słabością i nieudolnością.

13

14 [X 1978] Dnia 13 X 1978 mój drogi przyjaciel bp Andrzej Deskur doznał nieoczekiwanego ataku, który sprowadził na Niego częściowy paraliż. Pomimo kuracji w Poliklinice Gemelli, a z kolei w Szwajcarii, paraliż nie cofnął się. Dnia 14 X odwiedziłem Andrzeja w szpitalu, udając się na konklawe, które miało dokonać wyboru następcy po śmierci Jana Pawła I (26 VIII 28 IX 1978). Trudno mi nie wiązać faktu, że w dniu 16 X zostałem wybrany owym następcą, z wydarzeniem, które o 3 dni poprzedziło ten wybór. Ofiara mojego Brata w biskupstwie Andrzeja wydaje mi się jakby przygotowaniem do tego faktu. Wszystko zostało wpisane poprzez Jego cierpienie w tajemnicę Krzyża i Odkupienia dokonanego przez Chrystusa. Pewną analogię znajduję w wydarzeniu sprzed 11 lat, kiedy w czasie mojego pobytu na konsystorzu w Rzymie, gdy zostałem powołany do kolegium kardynalskiego, mój przyjaciel ks. Marian Jaworski stracił rękę w katastrofie kolejowej pod Nidzicą. Andrzej, pracując od lat pięćdziesiątych w Komisji Środków Przekazu (ostatnio jako jej przewodniczący), wprowadził mnie w wiele spraw istotnych Stolicy Apostolskiej. Ostatnim słowem tej inicjacji stał się Jego krzyż. Debitor factus sum [Stałem się dłużnikiem ]

15

16 Tajemnica notatek duchowych ks. Karola Wojtyły Jana Pawła II Zachowane notatki osobiste ks. Karola Wojtyły Jana Pawła II już w chwili śmierci wzbudziły ogromne zainteresowanie. W testamencie Papież napisał, że ks. Stanisław Dziwisz, sekretarz osobisty i najbliższy współpracownik Ojca Świętego, który towarzyszył mu w ciągu prawie 40 lat jego posługi biskupiej w Krakowie i Piotrowej w Rzymie, powinien je spalić. Ze względu na szacunek do Autora dzisiejszy Metropolita Krakowski nie zniszczył ich, lecz przedstawił Kongregacji do Spraw Świętych badającej życie Ojca Świętego w procesie beatyfikacyjnym. Już pobieżne przyjrzenie się notatkom potwierdziło, że ich Autor prowadził bogate życie wewnętrzne obejmujące wszystkie wymiary jego działalności. Notatki duchowe odsłaniają głębię życia z Bogiem Karola Wojtyły biskupa pomocniczego, arcybiskupa krakowskiego, kardynała i papieża na przestrzeni kilkudziesięciu lat (1962 2003). Ukazują tajemnicę serca Piotra naszych czasów, który w trudnym okresie komunizmu był biskupem w Krakowie, a potem przez prawie 27 lat prowadził Łódź Piotrową po wzburzonych falach XX i XXI wieku. Zapiski duchowe zawierają refleksje na temat przeżyć wewnętrznych, postanowienia, modlitwy, rozmyślania i uwagi dotyczące postępu duchowego. Wyrażają przede wszystkim osobistą relację ich Autora do Boga, który był w centrum jego życia wewnętrznego.

17 Dwa zeszyty Notatki duchowe zostały sporządzone w dwóch zeszytach: w kalendarzach Agenda 1962 i 1985. Oba kalendarze zostały wydane we Włoszech przez archidiecezję mediolańską. W pierwszym zeszycie Autor wprowadził własną numerację stron od 1 do 220. Notatki jednak nie są prowadzone chronologicznie: pierwsze informacje dotyczą rekolekcji, jakie przeżywał abp Karol Wojtyła od 1 do 4 września 1971 razem z Episkopatem Polski na Jasnej Górze. Dopiero na kolejnych stronach pojawiają się zapiski z lat wcześniejszych począwszy od 1962 roku które przeplatają się z rekolekcjami odprawianymi później. Autor wpisywał uwagi według własnej kolejności i dokonywał konfrontacji osobistych przeżyć duchowych z różnych lat. Notatki w tym zeszycie, obejmującym przede wszystkim lata posługi ks. Karola Wojtyły jako biskupa pomocniczego i metropolity krakowskiego, zawierają refleksje z dni skupienia i rekolekcji prywatnych, odprawianych w Kalwarii Zebrzydowskiej, u benedyktynów w Tyńcu, w Zakopanem na Jaszczurówce u Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, u paulinów na Bachledówce, w Krakowie na Prądniku u albertynek w tzw. chatce (budynku stojącym w ogrodzie przy Domu Generalnym Sióstr Albertynek na ul. Woronicza 10), również u albertynek w Rząsce, oraz z rekolekcji rocznych przeżywanych wspólnie z Episkopatem Polski na Jasnej Górze i w Gnieźnie. W pierwszym zeszycie pojawiają się też zapiski z pierwszych sześciu lat pontyfikatu. Notatki kończą się uwagami z rekolekcji prowadzonych przez kard. Aleksandre a do Nascimento w dniach od 11 do 17 marca 1984 roku w Watykanie. Drugi zeszyt należał pierwotnie do sekretarza papieskiego ks. prał. Emeryka Kabongo, o czym świadczy zamazany napis na pierwszej stronie i odciśnięta sucha pieczęć. W środku pieczęci znajduje się skrót EK, na okręgu Library of Emery Kabongo Biblioteka Emeryka Kabongo. Notatki te dotyczą lat 1985 2003. Rozpoczynają się one na stronie z datą 5 stycznia i zajmują kolejnych 315 stron, z których nie wszystkie zostały zapisane. ( ) Notatki z rekolekcji zarówno w pierwszym, jak i w drugim zeszycie były prowadzone w języku polskim. Często jednak ich Autor wprowadzał wyrażenia w języku łacińskim i włoskim, szczególnie w czasie rekolekcji watykańskich. Rekolekcje w Watykanie dla Ojca Świętego i Kurii rzymskiej zawsze były prowadzone w języku włoskim.

18 Porządek dnia rekolekcyjnego ( ) Ks. abp Karol Wojtyła przeżywał rekolekcje według metody ignacjańskiej. Metody tej nauczył się w seminarium duchownym pod czujnym okiem swojego ojca duchownego ks. Stanisława Smoleńskiego, późniejszego biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej. Metoda ta wymagała zawsze dokładnego określenia tematu rozważań i lektury duchownej. W czasie posługi biskupiej w Krakowie dni skupienia i rekolekcje prowadził sam ks. abp Karol Wojtyła, konsultując sprawy duchowe z bp. Stanisławem Smoleńskim lub ks. Aleksandrem Fedorowiczem, który w latach 60. XX wieku był ojcem duchownym Lwowskiego Seminarium Duchownego w Kalwarii Zebrzydowskiej, a potem opiekunem duchowym w Laskach pod Warszawą. Przyjeżdżał on również do Rzymu i służył radą Ojcu Świętemu. Metoda rozważania pozwalała ks. Karolowi Wojtyle uporządkować cały dzień skupienia czy rekolekcji według charakterystycznego planu. Rytm dnia rekolekcyjnego wyznaczał brewiarz, odmawiany najpierw według metody przedsoborowej z Matutinum, Laudesami (modlitwami pochwalnymi), tercją, sekstą i noną. Niemal każdy dzień obejmował: Laudes Laudesy (Jutrznia) Meditatio ante Sacrum rozmyślanie przed Mszą św. Sacrum Msza św. Gratiarum actio dziękczynienie Lectio S. Scripturae czytanie Pisma Świętego Meditatio medytacja Via crucis Droga krzyżowa Vesperae Nieszpory Adoratio adoracja Rosarium Różaniec Lectio spiritualis czytanie duchowne Meditatio medytacja Matutinum antcipatum Matutinum antycypowane Lectio S. Scripturae czytanie duchowne z Pisma Świętego Rosarium Różaniec Completa Hora Sancta (Sacra) Godzina święta Lectio czytanie duchowne Ks. bp Karol Wojtyła pozostał wierny takiemu porządkowi dni skupienia i rekolekcji przez całe życie, czego dowodem są późniejsze notatki, a szczególnie te z czasów, kiedy został papieżem.

19 Treść notatek Notatki sporządzane w czasie rekolekcji odzwierciedlają stan ducha bp. Karola Wojtyły i papieża Jana Pawła II. Pokazują jego wrażliwość duchową na problemy, którymi żył Kościół w Polsce i Kościół powszechny. Ich Autor starał się sam przygotować temat dnia skupienia lub rekolekcji odprawianych prywatnie. W czasie rekolekcji przeżywanych z Episkopatem Polski korzystał z myśli rekolekcjonisty, by snuć własną refleksję na temat swojej relacji do Boga i sposobu wypełniania obowiązków biskupa, które stanowiły treść jego życia. Autor notatek jawi się jako osoba niezwykle regularna i bardzo dobrze zorganizowana oraz skupiona na problematyce duchowej. Nie rozprasza się opisywaniem stanów emocjonalnych czy szczegółów dotyczących bieżących wydarzeń lub osób w nich uczestniczących. Całą uwagę koncentruje na tym, w jakim stopniu odzwierciedla w swoim życiu Chrystusa Najwyższego Kapłana. Na końcu Papież często umieszcza skrót: AMDG / UIOGD Ad maiorem Dei gloriam / Ut in omnibus glorificetur Deus (Na większą chwałę Bożą / Oby we wszystkim był uwielbiony Bóg). Rysem charakterystycznym notatek jest ich chrystocentryzm. Ks. Karol Wojtyła odnosił wszystkie swoje przeżycia do Chrystusa, Najwyższego Kapłana. Z Nim starał się nawiązać osobisty kontakt przez regularną modlitwę, rozważanie Słowa Bożego i posługiwanie pasterskie. Do Chrystusa odnosił wszystkie swoje osobiste sprawy oraz problemy, jakimi żył jako biskup diecezji, kardynał i papież. W centrum każdego dnia Autora notatek była Msza św. Przygotowywał się do niej przez medytację poranną, dziękczynienie po Mszy św. i w ciągu dnia, Godzinę świętą wieczorem przed Najświętszym Sakramentem. Eucharystia była dla Wojtyły miejscem doświadczania ofiary Chrystusa i jednocześnie składania swojego życia Bogu w ofierze. Była stylem życia polegającym na traceniu siebie, tak jak Chrystus wyniszczył samego siebie na krzyżu. Przez codzienne sprawowanie Mszy św. jednoczył się z jedyną Ofiarą Chrystusa i wchodził w osobistą relację z Bogiem w Trójcy jedynym: Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Ważną cechą notatek jest też ich rys maryjny, rozwijany wokół teologii i duchowości św. Ludwika Marii Grignion de Monfort (O doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny). Maryja jawi się w tych modlitwach i rozmyślaniach jako Ta, która w doskonały sposób przyjęła i wypełniła wolę Bożą. Autor notatek podkreśla Jej wielkość, która wyraziła się w wielkim obdarowaniu łaską Bożą ze względu na wybranie na Matkę Słowa Wcielonego. Jednocześnie Maryja była dla Ojca Świętego osobą dojrzałą w wierze, która podejmując decyzję fiat niech mi się stanie według słowa Twego stała się uczestniczką Bożego planu zbawienia.

20 Wierność do końca W ostatnich latach notatki z rekolekcji stawały się coraz skromniejsze. Ojciec Święty zapisywał temat rekolekcji i program dnia. Mniej jest uwag własnych. Widać, że pisanie sprawiało mu coraz większą trudność. Zmieniał się również charakter pisma, stając się mniej regularny. W 2005 roku rekolekcje watykańskie prowadził bp Renato Corti z Novary, w dniach od 13 do 19 lutego wygłaszając nauki, zgodnie ze zwyczajem, w kaplicy Redemptoris Mater. Temat rekolekcji brzmiał: Kościół na służbie nowego i wiecznego przymierza ( La Chiesa a servizio della nuova ed eterna alleanza ). Ojciec Święty Jan Paweł II uczestniczył w nich, łącząc się z kaplicą drogą radiową. Słuchał wszystkich konferencji i odprawiał ćwiczenia duchowne, które praktykował prywatnie w czasie rekolekcji. W ćwiczeniach towarzyszył mu jego osobisty sekretarz ks. abp Stanisław Dziwisz i pozostali domownicy. W notatkach zachował się tylko program rekolekcji, który Ojciec Święty trzymał w ręku, słuchając nauk bpa Cortiego. Jan Paweł II pozostał wierny tradycji rekolekcji odprawianych co roku. Te ostatnie dopełnił swoim cierpieniem, które stało się szczególnym znakiem w jego dzienniku duchowym. Ks. Jan Machniak

Tajemnice duszy Jana Pawła II Notatki osobiste to zapis czterdziestu lat niezwykłej duchowej drogi. Od pierwszego decydującego stwierdzenia Jestem bardzo w rękach Bożych po rozważanie Czas się wypełnił i ostatnie Deo gratias (Bogu niech będą dzięki) towarzyszymy Karolowi Wojtyle Janowi Pawłowi II w kluczowych momentach jego życia i posługi. W dwóch skromnych zeszytach znajdujemy jego najważniejsze, osobiste pytania, głębokie, poruszające medytacje i modlitwy wyznaczające rytm każdego dnia. Ale pojawiają się w nich również zapiski będące świadectwem troski o najbliższych przyjaciół, współpracowników oraz powierzony mu Kościół. Te notatki, choć są zapisem chwil, wykraczają poza granice życia Jana Pawła II, przenosząc nas tam, gdzie to co ludzkie i to co Boże łączy się w wymiarze świętości.