Politechnika Warszawska Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych

Podobne dokumenty
Grawitacja - powtórka

Jaki jest Wszechświat?

Badania Amerykanie prowadzą. została w satelicie Sputnik 2. w NASA (Narodowej Agencji. Amerykańscy naukowcy. kosmicznej.

KOSMICZNY TELESKOP HUBBLE A

Gimnazjum klasy I-III

Analiza spektralna widma gwiezdnego

( W.Ogłoza, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Pracownia Astronomiczna)

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

OPIS MODUŁ KSZTAŁCENIA (SYLABUS)

Odległość mierzy się zerami

Układ Słoneczny. Pokaz

GRAWITACJA MODUŁ 6 SCENARIUSZ TEMATYCZNY LEKCJA NR 2 FIZYKA ZAKRES ROZSZERZONY WIRTUALNE LABORATORIA FIZYCZNE NOWOCZESNĄ METODĄ NAUCZANIA.

Space Transoprtation System

ETAP II. Astronomia to nauka. pochodzeniem i ewolucją. planet i gwiazd. na wydarzenia na Ziemi.

Wszechświat na wyciągnięcie ręki

Dyfrakcja to zdolność fali do uginania się na krawędziach przeszkód. Dyfrakcja światła stanowi dowód na to, że światło ma charakter falowy.

1. Obserwacje nieba 2. Gwiazdozbiór na północnej strefie niebieskiej 3. Gwiazdozbiór na południowej strefie niebieskiej 4. Ruch gwiazd 5.

pobrano z serwisu Fizyka Dla Każdego zadania fizyka, wzory fizyka, matura fizyka

Astronomiczny elementarz

Lot na Księżyc. Misja Apollo 11

Metody badania kosmosu

Kalendarz PKO 13planszowy-fotki.indd :45

Układ słoneczny, jego planety, księżyce i planetoidy

ZAŁĄCZNIK IV. Obliczanie rotacji / translacji obrazów.

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

Spełnienie wymagań poziomu oznacza, że uczeń ponadto:

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

Konkurs Astronomiczny Astrolabium IV Edycja 26 kwietnia 2017 roku Klasy I III Gimnazjum Test Konkursowy

Elementy astronomii w nauczaniu przyrody. dr Krzysztof Rochowicz Zakład Dydaktyki Fizyki UMK 2011

Skala jasności w astronomii. Krzysztof Kamiński

ASTRONOMIA Klasa Ia Rok szkolny 2012/2013

Opis założonych osiągnięć ucznia Fizyka zakres podstawowy:

Szczegółowe wymagania edukacyjne z fizyki do nowej podstawy programowej.

Powtórka 1 - grawitacja, atomowa, jądrowa

STYCZEŃ Mgławica Koński Łeb Barnard 33 wewnątrz IC 434 w Orionie Źródło: NASA

Zderzenie galaktyki Andromedy z Drogą Mleczną

Konkurs Astronomiczny Astrolabium V Edycja 29 kwietnia 2019 roku Klasy IV VI Szkoły Podstawowej Odpowiedzi

Poza przedstawionymi tutaj obserwacjami planet (Jowisza, Saturna) oraz Księżyca, zachęcamy również do obserwowania plam na Słońcu.

Konkurs Astronomiczny Astrolabium III Edycja 25 marca 2015 roku Klasy I III Liceum Ogólnokształcącego Test Konkursowy

Astronomia. Znając przyspieszenie grawitacyjne planety (ciała), obliczyć możemy ciężar ciała drugiego.

SPRAWDZIAN NR Merkury krąży wokół Słońca po orbicie, którą możemy uznać za kołową.

S T Y C Z E Ń. Mgławica Kooski Łeb Barnard 33 wewnątrz IC 434 w Orionie Źródło: NASA

Tytuł: Podróż w kosmos Autor: Aleksandra Fudali

Sprawdzian Na rysunku przedstawiono siłę, którą kula o masie m przyciąga kulę o masie 2m.

14 POLE GRAWITACYJNE. Włodzimierz Wolczyński. Wzór Newtona. G- stała grawitacji 6, Natężenie pola grawitacyjnego.

Układ Słoneczny Pytania:

Wymagania edukacyjne z fizyki dla klas pierwszych

GRAWITACJA I ELEMENTY ASTRONOMII

Kontrola wiadomości Grawitacja i elementy astronomii

Sztuczny satelita Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym

Egzamin maturalny z fizyki i astronomii 5 Poziom podstawowy

Ciała drobne w Układzie Słonecznym

Ekspansja Wszechświata

Układ Słoneczny. Szkoła Podstawowa Klasy IV VI Doświadczenie konkursowe nr 2

Zdolność rozdzielcza

LXII Olimpiada Astronomiczna 2018/2019 Zadania z zawodów III stopnia. ρ + Λ c2. H 2 = 8 π G 3. = 8 π G ρ 0. 2,, Ω m = 0,308.

ROZKŁAD MATERIAŁU Z FIZYKI - ZAKRES PODSTAWOWY

Wędrówki między układami współrzędnych

LVII Olimpiada Astronomiczna 2013/2014 Zadania zawodów III stopnia

Aktualizacja, maj 2008 rok

Loty kosmiczne. dr inż. Romuald Kędzierski

Wirtualny Hogwart im. Syriusza Croucha

To ciała niebieskie o średnicach większych niż 1000 km, obiegające gwiazdę i nie mające własnych źródeł energii promienistej, widoczne dzięki

Opozycja... astronomiczna...

14R2 POWTÓRKA FIKCYJNY EGZAMIN MATURALNYZ FIZYKI I ASTRONOMII - II POZIOM ROZSZERZONY

Wycieczka po Załęczańskim Niebie

Oszacowywanie możliwości wykrywania śmieci kosmicznych za pomocą teleskopów Pi of the Sky

Zapisy podstawy programowej Uczeń: 2. 1) wyjaśnia cechy budowy i określa położenie różnych ciał niebieskich we Wszechświecie;

Czarna dziura obszar czasoprzestrzeni, którego, z uwagi na wpływ grawitacji, nic, łącznie ze światłem, nie może opuścić.

Grawitacja + Astronomia

Ekosfery. Gimnazjum Klasy I III Doświadczenie konkursowe nr 5

Teleskop Levenhuk Strike 900 PRO (Bez Futerału Na Teleskop)

Analiza danych. 7 th International Olympiad on Astronomy & Astrophysics 27 July 5 August 2013, Volos Greece. Zadanie 1.

Wstęp do astrofizyki I

Udział studentów WFiIS w projekcie ESMO (European Student Moon Orbiter) Łukasz Chmiel Michał Międzobrodzki

W poszukiwaniu nowej Ziemi. Andrzej Udalski Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Warszawskiego

Wszechświat: spis inwentarza. Typy obiektów Rozmieszczenie w przestrzeni Symetrie

Wszechświat w mojej kieszeni. Układ Słoneczny. Gloria Delgado Inglada. 4 No. 4. Instytut Astronomii UNAM, Meksyk

Wszechświat w mojej kieszeni. Układ Słoneczny. Gloria Delgado Inglada. 4 No. 4. Instytut Astronomii UNAM, Meksyk

POLSKA W EUROPEJSKIEJ AGENCJI KOSMICZNEJ. Astronomia z pokładów satelitów Projekt BRITE. Polska w kosmosie za lat 5, 10, 15

Lutowe niebo. Wszechświat Kopernika, De revolutinibus, 1566 r.

REGULAMIN I WOJEWÓDZKIEGO KONKURSU WIEDZY ASTRONOMICZNEJ KASJOPEJA

Dlaczego satelity nie spadają. Krótka historia o tym co krąży po naszej orbicie. Łukasz Płotkowski PTMA Szczecin

Wyznaczanie długości i szerokości geograficznej z obserwacji astronomicznych.

KONKURS ASTRONOMICZNY

NIESKOŃCZONY WSZECHŚWIAT

Sprawdzian 2. Fizyka Świat fizyki. Astronomia. Sprawdziany podsumowujące. sin = 0,0166 cos = 0,9999 tg = 0,01659 ctg = 60,3058


Zorza polarna- zjawisko świetlne obserwowane w górnej atmosferze w pobliżu biegunów

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

Wenus na tle Słońca. Sylwester Kołomański Tomasz Mrozek. Instytut Astronomiczny Uniwersytetu Wrocławskiego

Wszechświat nie cierpi na chorobę Alzheimera...

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

DYNAMIKA dr Mikolaj Szopa

Cairns (Australia): Szerokość: 16º 55' " Długość: 145º 46' " Sapporo (Japonia): Szerokość: 43º 3' " Długość: 141º 21' 15.

Sztuczne Satelity. PDF stworzony przez wersję demonstracyjną pdffactory

Galaktyki i Gwiazdozbiory

ALMA. Atacama Large (sub)millimeter Array

Czym obserwować niebo?

Fizyka i Chemia Ziemi

Transkrypt:

Politechnika Warszawska Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych Mateusz Bednarski nr albumu 228973 1 Teleskop kosmiczny Teleskop wyniesiony w przestrzeń kosmiczną w celu zwiększenia precyzji lub umożliwienia obserwacji w zakresie widma promieniowania zatrzymywanego przez atmosferę Ziemi. Podział teleskopów kosmiczych: orbitalne (zaletą jest bliskość i związana z tym możliwość serwisowania przez załogi promów kosmicznych), słoneczne -orbitujące wokół Słońca, w punkcie Lagrange'a - obracające się wokół Słońca z taką samą prędkością kątową jak Ziemia, na powierzchni niewielkiego ciała niebieskiego pozbawionego atmosfery, np. Księżyca (dotychczas taki teleskop nie powstał). 2

Punkt libracyjny (punkt libracji, punkt Lagrange'a) Miejsce w przestrzeni, w układzie dwóch ciał powiązanych grawitacją, w którym ciało o pomijalnej masie może pozostawać w spoczynku względem ciał układu. Punkt libracyjny nazywany jest także punktem Lagrange'a od nazwiska jego odkrywcy Josepha Lagrange'a 3 Punkt libracyjny (punkt libracji, punkt Lagrange'a) Miejsce w przestrzeni, w układzie dwóch ciał powiązanych grawitacją, w którym ciało o pomijalnej masie może pozostawać w spoczynku względem ciał układu. Punkt libracyjny nazywany jest także punktem Lagrange'a od nazwiska jego odkrywcy Josepha Lagrange'a 4

Teleskopy kosmiczne Confirmed Planets: 966 Planet Candidates: 3,845 Eclipsing Binary Stars: 2,165 5 Kosmiczny Teleskop Hubble a Orbita ziemska 24.04.1990 Zakres widma: światło widzialne i ultrafiolet 6

Teleskop Hubble a - chronologia 1946 Astrofizyk Lyman Spitzer przedstawia pomysł umieszczenia teleskopu na orbicie okołoziemskiej. 1969 Narodowa Akademia Nauk (National Academy of Science) przedkłada ideę projekty NASA. 1971 w NASA powstaje zespół naukowy (Large Space Telescope Science Steering Group) z zadaniem sporządzenia studium wykonalności zadania. 1975 Do projektu włącza się Europejska Agencja Kosmiczna (ESA). Następuje zmiana specyfikacji technicznej. Średnica zwierciadła zostaje zmniejszona z 3 m do 2,4 m. 1977 Kongres Stanów Zjednoczonych podejmuje decyzję o finansowaniu programu. 1981 Zakończenie prac nad nad zwierciadłem teleskopu (które później okaże się wadliwe). Powołano Instytut Naukowy Teleskopu Kosmicznego (STSI) do zarządzania projektem. 1983 Teleskop oficjalnie otrzymuje nazwę, nadaną mu na cześć Edwina Hubble'a. 1984 Zakończenie montażu systemów optycznych. 1985 Zakończenie montażu statku kosmicznego (Kosmicznego Teleskopu Hubble'a). 1986 Zaplanowany na jesień start zostaje odwołany na skutek katastrofy promu Challengera. 1990 24 kwietnia teleskop zostaje wyniesiony na orbitę przez prom Discovery (STS-31). 20 maja pierwszy obraz. W czerwcu naukowcy ustalają, że nieostre obrazy, które otrzymują z teleskopu, to skutek wady zwierciadła. 1993 W grudniu misja serwisowa nr 1 (STS-61) montuje w teleskopie optyczny moduł korekcyjny. 1994 Teleskop obserwuje uderzenia fragmentów komety Shoemaker-Levy 9 w Jowisza. 1997 W lutym druga misja serwisowa (STS-82) wymienia niektóre części teleskopu. 1998 Dzięki teleskopowi stwierdzono, że ekspansja Wszechświata przyspiesza. 1999 W grudniu misja serwisowa 3A (STS-103) dokonuje wymiany wszystkich żyroskopów. 2002 W marcu kolejna misja serwisowa 3B (STS-109) wymienia panele słoneczne (to trzecia wymiana paneli) i instaluje Zaawansowaną Kamerę Przeglądową (ACS). 2004 Katastrofa Columbii w 2003 roku sprawia, że kolejne misje serwisowe wydają się mało realne. 2005 Administrator NASA, Michael Griffin, podejmuje starania, by wznowić serwisowanie teleskopu. 2006 Zapada decyzja o przeprowadzeniu kolejnej misji serwisowej. 2009 W maju kolejna misja serwisowa nr 4 (STS-125). Astronauci instalują Kamerę Szerokokątną 3 (WFC3) I Spektrograf Początków Wszechświata (COS) oraz dokonują napraw Zaawansowanej Kamery Przeglądowej i Spektrometru Obrazującego Teleskopu Kosmicznego (STIS). Usuwają i zabierają na Ziemię zbędny moduł korekcyjny, zamontowany w 1993 roku. Wszystkie te prace mają przedłużyć funkcjonowanie teleskopu co najmniej do 2013 roku 7 8

Hubble wyniki -Do końca 2011 roku na podstawie danych z Hubble'a napisano ponad 10 000 prac naukowych, -Określenie odległości do Cefeid prowadzące do lepszego oszacowania stałej Hubble a, - Udowodnienie licznego istnienia czarnych dziur, - Udowodnienie istnienia planet pozasłonecznych krążących wokół gwiazd podobnych do słońca, - wykrycie atmosfery na planecie nienależącej do Układu Słonecznego 9 Głębokie Pola Hubble a Fotografie niewielkich obszarów nieba, które są najdalej sięgającymi astronomicznie zdjęciami jakie kiedykolwiek wykonano w świetle widzialnym. Głębokie Pole Hubble'a Głębokie Południowe Pole Hubble'a Ultragłębokie Pole Hubble'a Ekstremalnie Głębokie Pole Hubble'a 10

Głębokie Pole Hubble'a Głębokie Pole Hubble'a (HDF) obraz niewielkiego, z pozoru pustego, obszaru w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy, bazujący na serii obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble'a. Zdjęcie jest złożeniem 342 osobnych ekspozycji wykonywanych przy pomocy Wide Field and Planetary Camera 2 przez dziesięć kolejnych dni, pomiędzy 18 grudnia, a 28 grudnia 1995 r. Sfotografowany obszar ma rozmiary kątowe zaledwie 144" - mniej więcej tyle, ile średnica piłki tenisowej widziana z odległości stu metrów. 11 Głębokie Pole Hubble'a Głębokie Pole Hubble'a (HDF) obraz niewielkiego, z pozoru pustego, obszaru w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy, bazujący na serii obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble'a. Zdjęcie jest złożeniem 342 osobnych ekspozycji wykonywanych przy pomocy Wide Field and Planetary Camera 2 przez dziesięć kolejnych dni, pomiędzy 18 grudnia, a 28 grudnia 1995 r. Sfotografowany obszar ma rozmiary kątowe zaledwie 144" - mniej więcej tyle, ile średnica piłki tenisowej widziana z odległości stu metrów. 12

Głębokie Południowe Pole Hubble'a Głębokie Południowe Pole Hubble'a (HDF- S) jest obrazem niewielkiego obszaru nieba południowego w gwiazdozbiorze Tukana, bazującym na serii obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble'a. Wykonane zdjęcie jest złożeniem kilkuset osobnych ekspozycji wykonywanych przy pomocy Wide Field and Planetary Camera 2 w ciągu 10 dni we wrześniu i październiku 1998. 13 Głębokie Południowe Pole Hubble'a Głębokie Południowe Pole Hubble'a (HDF- S) jest obrazem niewielkiego obszaru nieba południowego w gwiazdozbiorze Tukana, bazującym na serii obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble'a. Wykonane zdjęcie jest złożeniem kilkuset osobnych ekspozycji wykonywanych przy pomocy Wide Field and Planetary Camera 2 w ciągu 10 dni we wrześniu i październiku 1998. 14

Ultragłębokie Pole Hubble a Ultragłębokie Pole Hubble a (HUDF) jest obrazem niewielkiego obszaru nieba w gwiazdozbiorze Pieca. Zdjęcie to powstało dzięki serii 800 obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble a, w ciągu których okrążył on Ziemię 400 razy w okresie od 24 września 2003 do 16 stycznia 2004. Całkowity czas obserwacji wyniósł 11,3 dnia za pomocą ACS i 4,5 dnia dla NICMOS (w zakresie podczerwieni) 15 Ultragłębokie Pole Hubble a Ultragłębokie Pole Hubble a (HUDF) jest obrazem niewielkiego obszaru nieba w gwiazdozbiorze Pieca. Zdjęcie to powstało dzięki serii 800 obserwacji Kosmicznym Teleskopem Hubble a, w ciągu których okrążył on Ziemię 400 razy w okresie od 24 września 2003 do 16 stycznia 2004. Całkowity czas obserwacji wyniósł 11,3 dnia za pomocą ACS i 4,5 dnia dla NICMOS (w zakresie podczerwieni) 16

Ekstremalnie Głębokie Pole Hubble'a Ekstremalnie Głębokie Pole Hubble'a (XDF) obraz niewielkiego obszaru nieba w gwiazdozbiorze Pieca stanowiącego centralną część Ultragłębokiego Pola Hubble'a. Obraz powstał na podstawie ponad 2 tysięcy zdjęć wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a w okresie od czerwca 2002 do marca 2012 za pomocą urządzeń Advanced Camera for Surveys i Wide Field Camera 3 w zakresie światła widzialnego i bliskiej podczerwieni. Łączny czas ekspozycji wyniósł ponad 2 miliony sekund (ok. 23 dni). Na zdjęciu widocznych jest ok. 5,5 tys. galaktyk, z których najodleglejsze znajdują się w odległości 13,2 mld lat świetlnych. Zdjęcie opublikowano 25 września 2012 roku w serwisie hubblesite.org. Jest to najdalej sięgające zdjęcie astronomiczne, jakie do tej pory wykonano w świetle widzialnym. 17 Ekstremalnie Głębokie Pole Hubble'a Ekstremalnie Głębokie Pole Hubble'a (XDF) obraz niewielkiego obszaru nieba w gwiazdozbiorze Pieca stanowiącego centralną część Ultragłębokiego Pola Hubble'a. Obraz powstał na podstawie ponad 2 tysięcy zdjęć wykonanych przez Kosmiczny Teleskop Hubble'a w okresie od czerwca 2002 do marca 2012 za pomocą urządzeń Advanced Camera for Surveys i Wide Field Camera 3 w zakresie światła widzialnego i bliskiej podczerwieni. Łączny czas ekspozycji wyniósł ponad 2 miliony sekund (ok. 23 dni). Na zdjęciu widocznych jest ok. 5,5 tys. galaktyk, z których najodleglejsze znajdują się w odległości 13,2 mld lat świetlnych. Zdjęcie opublikowano 25 września 2012 roku w serwisie hubblesite.org. Jest to najdalej sięgające zdjęcie astronomiczne, jakie do tej pory wykonano w świetle widzialnym. 18

Oficjalna strona projektu i źródła http://www.nasa.gov/mission_pages/kepler/main/index.ht mhttp://pl.wikipedia.org/wiki/teleskop_kosmiczny http://www.asc.rssi.ru/radioastron/rus/index.html http://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/cgro/index.html http://asd.gsfc.nasa.gov/archive/hubble/ http://chandra.harvard.edu/ http://www.spitzer.caltech.edu/ http://sci.esa.int/planck/ http://sci.esa.int/herschel/ 19 Pytania kontrolne Zakres widm obserwowanych i lokalizacje największych teleskopów kosmicznych, Cele stosowania teleskopów kosmiczych (zalety/wady). 20