Prawie wszystko o... SPORT Setki ciekawostek o ponad 100 konkurencjach sportowych
HISTORIA SPORTU Początki Walka gladiatorów. sportu Jeśli przez sport rozumiemy wyłącznie ćwiczenia fizyczne wykonywane podczas zawodów, wówczas początków sportu należy szukać w starożytnej Grecji. Od najdawniejszych czasów cywilizacje rozwijały różne typy aktywności i zawodów, które można nazwać sportowymi i które odbywały się z rozmaitych okazji, na przykład żniw lub zakończenia okresu polowania, kiedy zbierała się cała lokalna społeczność. Takie spotkania były częste u licznych tubylczych plemion w Ameryce Północnej i wielu ludów na Środkowym Wschodzie. W starożytnych Chinach obowiązywało nawet rozróżnienie między aktywnością sportową klas panujących (sztuki walki, strzelanie z łuku) i zadaniami przeznaczonymi dla rolników. Jednak dopiero starożytni Grecy wyraźnie rozdzielili zwykłą aktywność fizyczną od zawodów sportowych. To w Grecji narodziły się igrzyska olimpijskie, czyli zawody sportowe odbywające się co cztery lata. Mogli w nich uczestniczyć przedstawiciele państw-miast, które często walczyły ze sobą, igrzyska olimpijskie były
Sport i spektakle w Rzymie jednak okazją do szlachetnej rywalizacji i zaprezentowania wysokiej kultury. W greckim świecie po raz pierwszy pojawiły się elementy, które cechują także współczesny sport, czyli sędziowie, trenerzy i przestrzenie architektoniczne (stadiony i hale gimnastyczne) przeznaczone na aktywność sportową. Szkoły sportowe Pierwsze przestrzenie wykorzystywane specjalnie do treningów sportowych pojawiły się w starożytnej Grecji. Początkowo gimnazja były miejscami, gdzie tylko ćwiczono. Dopiero z czasem stały się one szkołami sportowymi, a raczej miejscami spotkań towarzyskich i uprawiania ćwiczeń fizycznych. Tę samą funkcję pełniły sale gimnastyczne, gdzie ćwiczono zapasy, boks i pankration, dyscyplinę stanowiącą połączenie boksu i zapasów. Poniżej: rozpoczęcie biegu w starożytnej Grecji. Rzym przejął grecką tradycję sportową, dodatkowo zaakcentował jednak aspekty związane z potęgą i spektakularnością zawodów. Terminem ludi Rzymianie określali igrzyska cyrkowe i teatralne. Przyglądała się im zazwyczaj liczna publiczność. Ulubionymi dyscyplinami sportu starożytnych Rzymian były zapasy, boks, sztuki walki i wyścigi konne. Wiele ogromnych budowli powstało właśnie w celu organizacji takich zawodów: amfiteatry (np. Koloseum w Rzymie), stadiony i cyrki (miejsca, w których odbywały się wyścigi konnne). Na lewo: rzeźba Bokser z Term. Na prawo: rysunek na ścianie Uadi Tashiwinat w Akakus. Sportowcy na pustyni: rysunki naskalne w Akakus Na pustyni Sahara na zachodzie Libii znajduje się magiczne miejsce: to Akakus. Jest to nadzwyczajna pinakoteka pod otwartym niebem, zawierająca rysunki naskalne z epoki prehistorycznej, które między innymi przedstawiają łuczników i pływaków. Odkrycia tego dokonał pięćdziesiąt lat temu włoski uczony Fabrizio Mori.
HISTORIA SPORTU Igrzyska olimpijskie Pierwsze igrzyska olimpijskie odbyły się około VIII wieku p.n.e. (pierwszym udokumentowanym zwycięzcą olimpijskim był Koreb, który zwyciężył w roku 776 p.n.e.) i szybko stały się najważniejszym wydarzeniem sportowym i religijnym w świecie greckim. Odbywały się co cztery lata w Olimpii na Półwyspie Peloponeskim na cześć boga Zeusa, mogli w nich uczestniczyć oraz je oglądać tylko mężczyźni. Z okazji igrzysk w całej Grecji ogłaszano rozejm, nazywany świętym pokojem. Najprawdopodobniej początkowo organizowany był wyłącznie bieg wokół stadionu (podobny do współczesnych biegów), ale z czasem dodano inne konkurencje, jak pięciobój antyczny (pentatlon), boks, wyścigi konne. Olimpiady odbywały się nawet wtedy, kiedy Grecja dostała się pod panowanie Rzymu. W 393 roku Cesarstwo Rzymskie zrezygnowało z organizacji zawodów. Dopiero pod koniec XIX wieku igrzyska olimpijskie zostały znowu zainicjowane przez wyjątkowego człowieka, czyli Pierre a de Coubertina. Był on przekonany, że młodzi ludzie powinni posiadać nie tylko formację kulturową, lecz także sportową, w związku z tym widział potrzebę wznowienia igrzysk olimpijskich, podczas których sportowcy z całego świata mogliby rywalizować ze sobą. W roku 1896 w Atenach odbyły się pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie. Poniżej: stadion olimpijski w Atenach, gdzie odbyły się igrzyska olimpijskie w roku 1896. Na stronie obok: szczegół z obrazu Biegacze Roberta Delaunaya. Znicz olimpijski Znicz był częścią rytuału olimpijskiego już na starożytnych igrzyskach olimpijskich i stał się elementem ceremoniału nowożytnych igrzysk olimpijskich w roku 1928. Kilka miesięcy przed otwarciem igrzysk, tradycyjnie w Olimpii, zostaje zapalony ogień olimpijski: pochodnia zapala się od promieni słonecznych skupionych we wklęsłym lustrze. Następnie sztafeta sportowców, nazywanych tedofori, zanosi ogień do miasta, w którym odbywa się olimpiada. W dniu otwarcia igrzysk olimpijskich na stadionie olimpijskim ostatni zawodnik ze sztafety zapala znicz olimpijski, który zostaje zgaszony podczas ceremonii zakończenia. Ważne etapy nowożytnych igrzysk olimpijskich Ateny (Grecja), 1896: pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie. Sztokholm (Szwecja), 1912: po raz pierwszy fotograf rejestrował wydarzenia na finiszu. 1916, 1940, 1944: igrzyska olimpijskie nie odbyły się z powodu pierwszej i drugiej wojny światowej. Antwerpia (Belgia), 1920: po raz pierwszy wciągnięto na maszt flagę olimpijską z pięcioma złączonymi kołami. Chamonix (Francja), 1924: pierwsze zimowe igrzyska olimpijskie. Amsterdam (Holandia), 1928: zapalenie pierwszego znicza olimpijskiego na nowożytnych igrzyskach olimpijskich. Cortina d Ampezzo (Włochy), 1956: pierwsza bezpośrednia transmisja telewizyjna igrzysk olimpijskich. Tokio (Japonia), 1964: pierwsze igrzyska olimpijskie w Azji. Albertville (Francja), 1992: sportowcy z Niemiec wschodnich i zachodnich występują razem po raz pierwszy od czasu drugiej wojny światowej.
HISTORIA SPORTU Paraolimpiady Mind, body, spirit (umysł, ciało, duch) to oficjalne motto paraolimpiad, czyli igrzysk olimpijskich, w których biorą udział wyłącznie sportowcy z niepełnosprawnościami fizycznymi i umysłowymi. Po raz pierwszy paraolimpiada odbyła się w roku 1960 w Rzymie. Tak naprawdę paraolimpiady są córami międzynarodowych zawodów dla osób niepełnosprawnych znanych pod nazwą Stoke Mandeville Games, które po raz pierwszy odbyły się w roku 1948 z inicjatywy brytyjskiego lekarza Ludwiga Guttmanna. Uczestniczyli w nich weterani drugiej wojny światowej z trwałymi urazami kręgosłupa. Obecnie paraigrzyska olimpijskie odbywają się co cztery lata w tych samych miejscowościach, co igrzyska olimpijskie, i oprócz wielu tradycyjnych konkurencji jak judo, kajakarstwo, pływanie, tenis stołowy, strzelanie czy siatkówka obejmują także specjalne konkurencje np. rugby na wózkach. We wszystkich zawodach biorą udział sportowcy bardzo dobrze przygotowani, kochający sport, a przede wszystkim odważni i zdeterminowani, a są to cechy potrzebne do pokonywania ewidentnych ograniczeń fizycznych. Na prawo: kolarz Günter Brechtem. Poniżej: zwycięstwo niemieckiego zawodnika Wojtka Czyża na dystansie 100 metrów na paraolimpiadzie w Atenach w roku 2004. Pierwsze zimowe igrzyska paraolimpijskie miały miejsce w roku 1976 w Örnsköldsvik w Szwecji.
Sporty wodne Pływanie To chwila wielkiego napięcia: pływacy pochylają się nad blokami startowymi i czekają na sygnał startera, żeby rzucić się do basenu. W wodzie szybko wymachują rękami i nogami, płyną w swoim torze, widać tylko ruchy rąk i wreszcie kończą wyścig: wyrzucają ręce do przodu i dotykają ściany basenu, żeby zatrzymać urządzenie mierzące czas. Bez względu na dystans (od 50 do 1500 metrów) i styl pływacy chcą jak najszybciej dopłynąć do końca i dotknąć ściany z aparaturą pomiarową. Tylko w zawodach stylem grzbietowym zawodnicy rozpoczynają wyścig już w wodzie. Żeby zostać dobrym pływakiem, trzeba przede wszystkim płynąć w taki sposób, aby woda stawiała możliwie najmniejszy opór, mieć doskonałą technikę, kontrolować ruchy i wykorzystywać każdą setną sekundy. Poza tym pływak musi być silny, żeby pokonać opór wody. Zawody Oto dyscypliny pływackie rozgrywane w międzynarodowych zawodach: Wyścigi pływackie na 50, 100 i 200 metrów stylem dowolnym, grzbietowym, motylkowym i klasycznym. Stylem dowolnym: 400, 800 i 1500 metrów. Stylem zmiennym: 200 i 400 metrów (kolejno grzbietowym, klasycznym, motylkowym i dowolnym). Sztafety: 4x100 metrów oraz 4x200 metrów stylem dowolnym oraz 4x100 metrów stylem zmiennym.
PRAWIE WSZYSTKO O SPORT W pływaniu nie ma falstartów. Jeśli zawodnik wskoczy do wody przed startem, zostaje zdyskwalifikowany. Pływacy w blokach startowych. Basen Basen olimpijski ma długość 50 metrów, szerokość przynajmniej 21 metrów (na ogół ma 25 metrów) i głębokość przynajmniej 1,8 metra. Jest podzielony na 8 torów o szerokości 2,5 metra. Po bokach pierwszego i ostatniego toru pozostawiono wolną przestrzeń ze względu na bezpieczeństwo. Tory pływackie są oddzielone linami z różnokolorowymi bojami utrzymującymi się na powierzchni wody, co ułatwia zawodnikom utrzymanie się w swoim torze. W zawodach stylem grzbietowym kolorowe festony powieszone są 5 metrów od ścian basenu. W razie falstartu do wody zostaje opuszczona lina, powieszona 5 metrów od ściany, która skutecznie zatrzymuje zawodnika. Temperatura wody w basenie powinna wynosić 25 28 stopni. Kostium W pływackich zawodach sportowych w ostatnich latach kostiumy stają się coraz ważniejsze: są jednoczęściowe i odkrywają tylko ręce, stopy i głowę pływaka. Są produkowane z materiału hi-tech jak nylon lub spandex i zaprojektowano je w taki sposób, aby zmniejszały opór wody na skórze i ułatwiały pływalność oraz krążenie krwi. Jednak w roku 2010 FINA (Światowa Federacja Pływacka) zadecydowała o przywróceniu kostiumów mniej technologicznych, z tradycyjnej tkaniny i w klasycznym kształcie: spodenki dla mężczyzn i body dla kobiet. Oprócz kostiumu pływacy zakładają czepek i okulary ułatwiające widzenie pod wodą.
Sporty wodne Style pływackie W każdym stylu najważniejsze jest utrzymanie ciała w pozycji równoległej do lustra wody, co zmniejsza jej opór. W zawodach sportowych dopuszczalne są cztery style. Legendy Federica Pellegrini jest pierwszą włoską pływaczką, która ustanowiła rekord świata w dwóch konkurencjach na mistrzostwach świata w roku 2009, kiedy to osiągnęła rekordowy wynik 3 59 15 na 400 metrów stylem dowolnym oraz 1 52 98 na 200 metrów stylem dowolnym. Styl dowolny (nazywany również kraulem): zawodnik płynie z zanurzoną głową, rusza naprzemiennie rękami, którymi macha w dół, a następnie w stronę nóg, aż wykona pełny obrót, nogami zaś kopie pod wodą. Żeby zaczerpnąć powietrza, pływak wynurza głowę bocznie co 2 3 wymachy rękami. Styl grzbietowy: pływak rusza, uderzając z tyłu, po czym kładzie się na wodzie, robi wymachy rękami w dół i następnie wzdłuż ciała, zataczając łuk, nogami zaś kopie w wodzie, tak jak w stylu dowolnym. Styl klasyczny (żabka): pływak wykonuje szerokie okrężne ruchy rękami, zataczając pełny obrót, przy czym wnętrze dłoni jest skierowane na zewnątrz. Później krzyżuje ramiona pod piersią i wynurza twarz, żeby zaczerpnąć powietrza. Znowu zanurza twarz w wodzie i kopie wyprostowanymi nogami. Styl motylkowy (nazywany również delfinem ): pływak porusza równocześnie i w ten sam sposób zarówno prawą, jak i lewą stroną ciała: zanurza ręce w wodzie i wypycha je do tyłu w kierunku nóg w ruchu podobnym do kraula, natomiast połączone nogi kopią razem, wykonując faliste ruchy z góry na dół. Poniżej: styl motylkowy. Na stronie obok od góry: styl klasyczny (żabka), dowolny, motylkowy, dowolny, skok startowy i styl grzbietowy.
Sporty wodne Skoki do wody Zawody w skokach do wody bywają organizowane także w naturalnej scenerii. Pływacy skaczą ze skał do jeziora, rzeki lub morza. Pływak porusza się z niesłychaną elegancją: ze złączonymi nogami obraca się wokół własnej osi raz lub kilka razy, po czym w ostatniej chwili przyjmuje ostateczną pozycję i niemal bezszelestnie wpada do wody. Dzieje się to z taką prędkością, że trudno zauważyć poszczególne ruchy skoczka. Czystość wejścia w wodę i zanurzenia są głównymi elementami ocenianymi przez sędziów. Natomiast zwykły widz widzi tylko elegancki lot, sekwencję ruchów, niesłychaną prędkość spadania w powietrzu i wreszcie zanurzenie w wodzie. W zawodach międzynarodowych istnieje 91 typów skoków z wieży i 70 z trampoliny, dzielą się one dodatkowo na poszczególne kategorie (skok w przód, skok w tył, delfin, auerbach, śruba). Oceniana jest perfekcja wykonania skoku oraz współczynnik jego trudności, ponieważ dyscyplina ta jest zarazem niezwykłym widowiskiem.
Sporty wodne Surfing i windsurfing Surfing jest bardzo starym sportem: mieszkańcy wysp na Pacyfiku uprawiali podobną aktywność na wiele lat wcześniej, zanim odkryli ją Europejczycy. To właśnie na Pacyfiku wiatry są silne, a fale wysokie i długie i to tam znajdują się najważniejsze na świecie ośrodki tej dyscypliny sportu. Jest to sport dla osób szukających silnych emocji, które zapewnia mierzenie się z coraz wyższymi falami i spektakularne akrobacje na desce. Z tego samego powodu tak fascynującą dyscypliną jest windsurfing, który narodził się kilkadziesiąt lat temu: do deski surfingowej dodano żagiel wykorzystujący siłę wiatru. W pewnym sensie oba sporty są ekstremalne, ponieważ walka człowieka z żywiołem wymaga siły fizycznej, sprawności i skoordynowanych, eleganckich ruchów. W tow-in surfingu (surfing z przyczepą) surferzy są ciągnięci przez skutery wodne i używają mniejszych desek ze strzemionami. Ślizgają się po gigantycznych falach. Jak wymyślono windsurfing? W roku 1970 Amerykanie James Drake i Hoyle Schweitzer opatentowali windsurfing. Jako pierwsi wpadli na pomysł, żeby na desce surfingowej zamocować żagiel oraz bom (boczne drzewce) ułatwiający kierowanie deską. Windsurfing bardzo szybko zdobył niezwykłą popularność i już w roku 1984 został dyscypliną olimpijską.
PRAWIE WSZYSTKO O SPORT Legendy Absolutnie wyjątkową więź z morzem posiadał hawajski pływak Duke Kahanamoku urodzony w Honolulu. Już jako dziecko wszystkie godziny po szkole spędzał w wodzie, pływał i surfował. Na igrzyskach olimpijskich w roku 1912 i 1920 wygrał złoty medal na 100 metrów stylem dowolnym. Jego nazwisko łączy się jednak z jego największą pasją, czyli surfingiem, który rozpropagował poza Hawajami, występując w pokazach na amerykańskich i australijskich wybrzeżach. Techniki W surfingu sportowiec wyciąga się na desce, wiosłuje rękami, podpływa do fali i staje na nogach dopiero wtedy, gdy jest już na ścianie wody. Kiedy dopływa do punktu, w którym fala się kończy, może wykonać zwrot lub przepłynąć grzbiet fali. Istnieją różne rodzaje zwrotów. Najbardziej akrobatyczny z nich nosi nazwę cut-back : zawodnik wykonuje prawdziwy skok, obraca się wokół siebie i robi zwrot, gdy tylko deska uderza w pianę. Sprzęt Deski windsurfingowe mają różny kształt i wielkość. Na ogół dzieli się je według wyporności liczonej w litrach (ciężar, jaki deski wytrzymują bez zatonięcia). Na desce są zamocowane przyczepy dla stóp, co zapewnia większą stabilność. Żagiel z poliestru jest wzmocniony listewkami, na których jest naciągnięty. Bom jest przymocowany do masztu i ułatwia manewrowanie deską windsurfingową. Istnieją dwa rodzaje desek: dłuższe są bardziej stabilne, ale trudno nimi manewrować. Zawodowcy na ogół wybierają krótsze modele. Oba z nich mają płetwy w części stykającej się z wodą, co zwiększa stabilność. Deska jest przywiązana do kostki windsurfera. Obecnie bardzo popularny jest kitesurfing, który przypomina windsurfing. Polega na wykorzystaniu siły wiatru przy użyciu specjalnego latawca, do którego przypięty jest kitesurfer. Na stronie obok: żeglowanie na desce do windsurfingu. Duże zdjęcie: surfer na szczycie fali. U góry: pomnik surfera Duke a Kahanamoku.
Sporty wodne Wioślarstwo, kanu i kajakarstwo Napięte ciało, przyspieszony oddech, zmęczenie narasta z każdym ruchem wioseł, ale wioślarze chcą wytrzymać i zachować pełną koncentrację, ponieważ Podczas jednego treningu zawodnik na poziomie olimpijskim spala 600 kalorii! utrata rytmu (nawet chwilowa) oznacza przegraną w zawodach i rozczarowanie dla reszty drużyny. Wszyscy są skupieni na celu, myślą o końcowym sprincie i wiosłują zgodnie ze wskazówkami sternika siedzącego na rufie. Oto istota wioślarstwa: pchnięcie, które przekazuje siłę mięśni wiosłom i sprawia, że długie wąskie łodzie ślizgają się po wodzie. To wyczerpujący sport, zapewnia jednak niezwykłe emocje, takie same, jakie odczuwają sportowcy pływający kanu i kajakiem te dwie dyscypliny różnią się kształtem łodzi oraz techniką wiosłowania, która wynika z innych wioseł oraz z innego ułożenia ciała w łodzi. Sprzęt wioślarski Łodzie wiosłowe są wąskie, a ich dzioby są wyposażone w gumowe osłony na wypadek ewentualnych zderzeń. Wewnątrz znajdują się suwane siodełka oraz rodzaj pedałów przytrzymujących buty zawodników. Po bokach znajdują się dulki, czyli trzony z rękojeściami pokrytymi gumą pełniące funkcję podpórek na wiosła. Wioślarze zakładają stroje w kolorach swojej drużyny. Ich buty zapinają się na rzepy, żeby w razie wywrotki wioślarze mogli szybko zrzucić je ze stóp. Poniżej: łódź wiosłowa; obok: wiosła. Na sąsiedniej stronie u góry: kajakarz biorący udział w zawodach kajakowych w Henley w Anglii.
PRAWIE WSZYSTKO O SPORT W slalomie kajakowym i w kanu trzeba opłynąć pod prąd określoną liczbę bramek. Kwestia wagi W wioślarstwie duże znaczenie ma waga zawodników, nie tylko ze względu na siłę potrzebną do wiosłowania (w dużej mierze zależy ona bowiem od budowy ciała), lecz także ze względu na ułożenie łodzi. Z tego powodu zawody dzielą się na różne kategorie wagowe. Techniki Całe ciało wioślarza jest w ruchu: wioślarz wypycha korpus do przodu przy ugiętych kolanach, wyciąga ramiona przed siebie, po czym wyciąga nogi, cofa ramiona, żeby wiosło zatoczyło szeroki ruch, i wreszcie opuszcza dłonie, aby wiosło wynurzyło się z wody. Kajakarz wpycha pagaj do wody naprzemiennie górną i dolną częścią ciała. Wydaje się, że górna część ciała ciężej pracuje, ale również dolna ma swój udział w sile uderzenia. W kanu sportowiec klęczy, nie siedzi. W regatach na wodach stojących zawodnik klęczy na jednym kolanie, druga zaś noga jest wysunięta do przodu. W slalomie zawodnik klęczy na obu kolanach. Pagaj jest wpychany do wody pionowo i następnie wypychany do tyłu.
Sporty wodne Sprzęt: kanu i kajak Istnieją dwa typy kajaka: do zawodów na wodach stojących wykorzystywane są łodzie dłuższe i węższe, natomiast do slalomu krótsze i szersze. W obu przypadkach są one zrobione z bardzo lekkich materiałów. Pagaj o dwóch piórach jest wykonany z metalu lub z włókien syntetycznych. Kształt kanu również zmienia się w zależności od tego, czy jest to slalom, czy zawody na wodach stojących. Pagaj ma jedno pióro oraz rękojeść w kształcie litery T, co ułatwia manewrowanie. Sportowcy pływający kajakiem i kanoe zakładają wytrzymały kask z plastiku i kamizelkę ratunkową. Z przodu jest zamocowana osłona zatrzymująca wodę. Kanu polo jest rodzajem piłki wodnej. Zawodnicy poruszają się po wodzie w kanoe.
PRAWIE WSZYSTKO O SPORT Na lewo: kajak na wolnym odcinku rzeki Kolorado. Na dużym zdjęciu: pokonywanie szybkiego odcinka. Na prawo: wioślarki. Dziwne skróty 1x, 4+, 2- Co to znaczy? To nie matematyka, ale zawody wioślarskie! Cyfry wskazują numer zawodnika, litera x oznacza, że zawodnik wiosłuje dwoma wiosłami, znak - oraz znak + sygnalizują obecność lub brak sternika. Następnie przechodzimy do alfabetu: litery L i LT oznaczają zawody dla lekkiej wagi, litera J oznacza zawody dla sportowców poniżej 19 lat, litera B zawody dla sportowców poniżej 23 lat, M zawody dla mężczyzn i W dla kobiet. Regaty wioślarskie organizowane są również na dystansie wynoszącym 6,84 km. Zawody między uniwersytetami Tradycyjne zawody między Oxfordem i Cambridge obejmują również wioślarstwo. Od roku 1929 między obiema renomowanymi uczelniami angielskimi rozgrywane są regaty wioślarskie na Tamizie na dystansie 6779 metrów. Trochę później, bo od roku 1952, takie same regaty wioślarskie zaczęły przeprowadzać amerykańskie uniwersytety Yale i Harvard, najpierw na jeziorze Winnipesaukee w stanie New Hampshire, natomiast obecnie w New London w stanie Connecticut na rzece Thames.
Sporty wodne Narciarstwo wodne i sport motorowodny Sportowcy trzymają się drążka, pod ich stopami fale uciekają tak szybko, że można mieć wrażenie, że zawodnicy unoszą się w powietrzu Narciarstwo wodne jest jeszcze czymś więcej! To pozornie bardzo łatwy sport, w rzeczywistości jest jednak inaczej i samo utrzymywanie się na wodzie jest już ogromnym wyczynem. Najbardziej doświadczeni narciarze wodni demonstrują mrożące krew w żyłach akrobacje. Slalom jest to szybki, zygzakowy ślizg między bojami. Podczas skoków na odległość sportowcy osiągają zawrotną prędkość (do 100 kilometrów na godzinę), kiedy spadają z pochylonej platformy wystającej z wody. Jazda figurowa to prawdziwy spektakl na falach z ewolucjami zapierającymi dech w piersiach. Inne dyscypliny pokrewne to narciarstwo wodne boso i wyścig na nartach wodnych, przeprowadzany na długich dystansach, podczas których narciarze wodni są ciągnięci przez bardzo silne motorówki; wakeboarding podobny do nart wodnych, z tym że narciarze płyną na krótszej i szerszej desce wakeboardingowej podobnej do deski snowboardowej. I na koniec sport motorowodny, czyli na przykład wyścigi skuterów wodnych! Narciarz wodny Andrea Alessi. Ze skrzydłami u nóg W przeszłości narty wodne były wykonywane z drewna. Obecnie produkowane są z włókna szklanego lub z innych tworzyw sztucznych. W zależności od dyscypliny sportowej używa się różnych modeli: z płetwą ułatwiającą zmianę kierunków w slalomie, krótkiej, szerokiej deski z podniesionymi końcami do skoków oraz szerokich, płaskich nart do wykonywania figur. Narciarstwo wodne nie jest jeszcze sportem olimpijskim. W roku 1972 na olimpiadzie w Monachium było dyscypliną pokazową.
PRAWIE WSZYSTKO O SPORT Konieczne zabezpieczenia Narciarze wodni zakładają ochronny kask wzmocniony na uszach ze względu na dużą prędkość i możliwość upadku. Poza tym zakładają kamizelkę ratunkową dobrze wypchaną zwłaszcza z przodu, chroniącą żołądek i żebra. Ostatnim elementem są zamocowane na kostkach buty z nieprzemakalnej gumy, które łatwo zrzucić w razie upadku. Sport motorowodny Dla miłośników skuterów wodnych odbywają się wyścigi podzielone na kategorie w zależności od pojemności silnika. Rozgrywane są wyścigi oraz zawody na czas: ze startem z lądu przy zgaszonym silniku i ze startem przy silniku uruchomionym: na trasach trójkątnych (3 boje), prostokątnych (4 boje) lub wielokątnych (5 lub więcej boi). Za każdym razem są to fascynujące spektakle. Sport motorowodny był dyscypliną olimpijską w roku 1900 i w 1908.
Spis treści 5 Historia sportu 19 Lekkoatletyka 37 Sporty wodne 63 Sporty zespołowe 101 Sporty rakietowe 113 Sporty walki 127 Sport na kółkach 149 Sporty ze zwierzętami 165 Sporty zimowe 187 Sporty ekstremalne 203 Sporty precyzyjne 219 Między sztuką i sportem 235 Inne sporty