Fizyczne elementy składające się na sieć komputerową:. Sieć komputerowa grupa komputerów lub/i innych urządzeń połączonych ze sobą w celu wymiany danych lub współdzielenia różnych zasobów, na przykład: korzystania ze wspólnych urządzeń, np. drukarek, skanerów, korzystania ze wspólnego oprogramowania, korzystania z centralnej bazy danych, przesyłania informacji między komputerami (komunikaty, listy, pliki). Historia sieci komputerowej: Arpanet (ang. Advanced Research Projects Agency Network) pierwsza sieć rozległa oparta na rozproszonej architekturze i protokole TCP/IP. Jest bezpośrednim przodkiem Internetu. Istnieje do dzisiaj. Stworzono tą siec aby zapewnić komunikację pomiędzy jednostkami wojskowymi nawet w wypadku wojny atomowej. W 1980 roku, po kilku efektownych włamaniach crackerów o serwerów Arpanetu, ARPA zdecydowała się rozdzielić całkowicie wojskową część Arpanetu od części akademickiej. Część wojskowa nadal ma nazwę Arpanet, zaś część cywilna została już oficjalnie nazwana Internetem i zaczęła się od tej pory rozwijać samodzielnie. Elementy sprzętowe tworzące sieć komputerową. Komputery, Medium transmisyjne, Osprzęt sieciowy, Urządzenia wzmacniające. Podstawowe komponenty sieciowe. Elementy składające się na sieci komputerową możemy podzielić na: pasywne - czyli elementy nie wprowadzające żadnych zmian w przesyłanym sygnale (kable sieciowe, gniazdka, wtyki, szafy dystrybucyjne, krosownice, huby pasywne itp). aktywne emitujące oraz odpowiednio wzmacniające sygnał w sieci (karty sieciowe, HUB-y, wzmacniaki itd.). Medium transmisyjne - jest pasywnym nośnikiem używanym do transmisji sygnałów w telekomunikacji i jest podstawowym elementem systemów telekomunikacyjnych. Możliwości transmisji zależą od parametrów użytego medium. Wyróżnia się media przewodowe i bezprzewodowe. Media przewodowe: kable miedziane: skrętka, kabel koncentryczny, sieć energetyczna, Kable energetyczne kable światłowodowe Media bezprzewodowe. Fale elektromagnetyczne (w zakresie podczerwieni), Fale radiowe Skrętka składa się z ośmiu żył (czterech par żył). Żyły w skrętkach są ze sobą splecione parami. Każda para skrętki posiada jedną żyłę do przenoszenia napięcia, a drugą uziemioną. Jakikolwiek szum pojawiający się w jednej żyle, występuje także w drugiej. Ponieważ żyły w parze są spolaryzowane przeciwnie w stosunku do siebie, szum pojawiający się w jednej żyle jest "znoszony" przez szum z drugiej żyły na końcu kabla dołączonego do odbiornika. Maksymalna prędkość transmisji wynosi 1 Gbit/s. Maksymalna długość kabla do 100 m(przy 100 Mb/s). Wyróżnia się następujące rodzaje skrętek:
nieekranowana UTP (Unshielded Twisted Pair) ekranowana STP (Shielded Twisted Pair) - cały kabel składający się z czterech par żył jest ekranowany metalowym oplotem foliowana FTP (Foiled Twisted Pair) - cały kabel okręcony jest na całej długości metalową tasiemką pozostałe: SFTP, S/STP, FSTP. Sieci pracujące w oparciu o skrętkę pracują najczęściej w protokołach 10Base-T (10 Mb/s), 100Base-T(X) (100 Mb/s nazwa popularna FastEthernet), albo 1000BASE-T (1000 Mb/s), Obecnie sieci oparte na skrętce nie ekranowanej (UTP) są najczęściej stosowanym środkiem transmisji danych. Używa się jej zarówno w zastosowaniach amatorskich jak i w poważnych przedsięwzięciach. Swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim, modularnej budowie, niskiej awaryjności oraz bardzo korzystnemu współczynnikowi możliwości do ceny. Szczególnie ta ostatnia cecha skłania do coraz częstszego stosowania w prywatnych sieciach LAN. Zalety sieci UTP Posiada bardzo korzystny stosunek możliwości do ceny. Jest prosta w montażu. Charakteryzuje się duża przepustowością - do 1000Mb/s. Łatwa diagnoza usterki. Daje duże możliwości rozbudowy (modularna budowa). Awaria kabla w jednym miejscu nie unieruchamia całej sieci. Wady sieci UTP Jest nieco droższa niż sieć BNC. Między innymi dlatego że występuje konieczność zakupu HUB-a. Mała odporność na zakłócenia środowiska (w wersji nie ekranowanej, nie dotyczy FTP i STP). Niska odporność na uszkodzenia mechaniczne. Maksymalna odległość od koncentratora wynosi jedyne 100m. Przydatność skrętki określa się kategoriami obecnie najpopularniejsze są: Kategoria 3 Cat 3: - częstotliwość pracy do 16 MHz. Historycznie używany w sieciach 10 Mbit/s Ethernet. Kategoria 5 Cat 5: częstotliwość pracy do 100 MHz, często używany w 100 Mbit/s Ethernet. Nie może być używany do 1000BASE-T gigabit ethernet. Kategoria 5e Cat 5e: częstotliwość pracy do 100 MHz, często używany w sieciach 100
Mbit/s i 1000BASE-T Gigabit Ethernet. Kategoria 6 Cat 6: częstotliwość pracy do 250 MHz, może pracować w. 10GbaseT Ethernet przy długości kabla do55m, Kategoria 7 Cat 7: częstotliwość pracy do 600 MHz. Standard ten definiuje cztery pary indywidualnie okręcone metalową tasiemką a caość pokryta metalowym oplotem może pracować w. 10GbaseT Ethernet przy długości kabla do 100m, Sieć UTP buduje się w oparciu o topologię gwiazdy. Do przyłączania stacji roboczych do koncentratora stosuje się skrętkę z obu stron zakończoną wtykiem RJ-45, przypominający telefoniczny wtyk RJ-11. W 10Base-T używa się wtyczek RJ-45 w standardzie TIA-568A lub TIA-568B. Wykorzystywana jest tylko druga i trzecia para (pomarańczowa i zielona), ale w każdym ze standardów odmiennie: w TIA-568A para druga (pomarańczowa) łączy wtyki 3 i 6, a para trzecia (zielona) wtyki 1 i 2, natomiast w TIA-568B odwrotnie. Koncentrator lub przełącznik 10Base-T nadaje na wtykach 1 i 2, a odbiera na wtykach 3 i 6, podczas gdy węzły nadają na wtykach 3 i 6, a odbierają na wtykach 1 i 2. Jeśli wtyczki są identyczne po obu stronach kabla, to kabel służy do łączenia koncentratora/przełącznika z węzłami sieci ("patch"). Jeśli są różne, to kabel jest skrosowany i służy do łączenia ze sobą węzłów lub koncentratorów/przełączników. Standardy EIA/TIA 568 wyglądają następująco: Nr Zasilanie 48 V 350 ma przy PoE Standard T568B 10/100BASE-T Standard T568A 10/100BASE-T Skrosowany P568B 10/100BASE-T Skrosowany P568A 1 biało pomar. biało zielony biało zielony biało pomar. 2 pomarańczowy zielony zielony pomarańczowy 3 biało zielony biało pomar. biało pomar. biało zielony 4 + niebieski niebieski biało brąz. biało brąz. 5 + biało nieb. biało nieb. brązowy brązowy 6 zielony pomarańczowy pomarańczowy zielony 7 - biało brąz. biało brąz. niebieski niebieski 8 - brązowy brązowy biało nieb. biało nieb. PoE Power over Ethernet technologia przesyłu energii z pomocą skrętki do przenośnych urządzeń peryferyjnych będących elementami sieci Ethernet: punktów dostępu, kamer internetowych, hub'ów itp.. Rodzaje połączeń w sieciach UTP: Karta sieciowa - HUB - Jest to najważniejsze połączenie. Za jego pomocą przyłącza się komputer do centralnie położonego urządzenia sieciowego, które to umożliwia przesył pakietów do innych stacji roboczych. Stosuje się tu połączenie proste. Maksymalna odległość pomiędzy HUB-em a komputerem wynosi podobnie jak we wszystkich innych połączeniach z wykorzystaniem skrętki 100 metrów. Karta sieciowa - Karta sieciowa - Specyfikacja UTP pozwalają podłączyć ze sobą dwa i tylko dwa komputery bez użycia HUB-a. Do tego połączenia stosuje się (podobnie jak przy łączeniu HUBów) kabelek krzyżowy (cross-over)
HUB - HUB - HUB'y można łączyć w celu zwiększenia liczby dostępnych portów przyłączeniowych lub aby poszerzyć zasięg sieci. Należy pamiętać iż max odległość pomiędzy koncentratorami wynosi również 100m. Użyć tu można kabla cross-over wpiętego do dowolnego portu HUB-a lub zwykłego zgodnego przewodu pod warunkiem iż HUB posiada stosowny port uplink, umożliwiający wewnętrzne krzyżowanie. Wtedy wystarczy umieścić zgodny kabel w owym porcie i nacisnąć przycisk X - cross Kabel koncentryczny inaczej nazywany BNC składa się z dwóch przewodników - zewnętrznego i wewnętrznego, które są oddzielone ochronną warstwą izolacyjną. Zewnętrzny przewodnik pełni rolę ekranu chroniąc wewnętrzny przed zakłóceniami i zapewniając jego dobre właściwości. Maksymalna prędkość transmisji w kablu koncentrycznym wynosi 10 Mbit/s. Maksymalna długość kabla do 200m. Sieci pracujące w oparciu o kabel koncentryczny pracują najczęściej w protokole 10Base 2 (10Mb/s) Światłowód składa się z cienkiego włókna szklanego, które przenosi informację w postaci światła w zakresie widma światła widzialnego i poniżej. Połączenia bezprzewodowe: Fale elektromagnetyczne w zakresie podczerwieni IR (InfraRed) są stosowane na otwartym terenie, bądź wewnątrz budynków. Jako źródła promieniowania fal elektromagnetycznych wykorzystuje się diody elektroluminescencyjne LED (Light Emitting Diode) lub diody laserowe. Przy używaniu łącz bezprzewodowych w podczerwieni nie jest wymagane uzyskiwanie licencji na ich stosowanie w przeciwieństwie do fal radiowych. Największym ograniczeniem tego medium transmisyjnego jest niewielki zasięg wynoszący do kilkudziesięciu metrów. Fale radiowe do transmisji wymagają planowania przydziału częstotliwości, z uwzględnieniem maksymalnej dopuszczalnej mocy nadajników, rodzaju modulacji oraz innych zaleceń Międzynarodowej Unii Telekomunikacji (ITU). Obecnie najpopularniejszymi częstotliwościami używanymi do transmisji bezprzewodowej są 2,4 GHz i wyższe (zakres mikrofali). Odległości na jakich stosuje się fale radiowe wynoszą do kilkudziesięciu kilometrów przy zastosowaniu specjalnych anten nadawczo-odbiorczych.
Zalety medium bezprzewodowego: mogą przenieść duże ilości danych przy odpowiednio wysokich częstotliwościach pracy, niski koszt instalacji anten nadawczych (nie zajmują dużych powierzchni), dla dużych częstotliwości (krótkich fal) wystarczają małe anteny, Wady medium bezprzewodowego: tłumienie i dyfrakcja sygnału powodowane przez różne przedmioty znajdujące się na drodze fali niosącej sygnał (np. ptaki) oraz warunki atmosferyczne (np. deszcz, śnieg, mgła), odbicie sygnału od płaskich powierzchni (np. woda, metal), każdy może "podsłuchiwać" transmisję sygnału, Urządzenia sieciowe: Modem (od ang. MOdulator-DEModulator) - urządzenie elektroniczne, którego zadaniem jest zamiana danych cyfrowych na analogowe sygnały elektryczne (modulacja) i na odwrót (demodulacja) tak, aby mogły być przesyłane i odbierane poprzez linię telefoniczną (a także łącze telewizji kablowej lub fale radiowe). Punkt dostępu (skr. AP) lub punkt dostępowy (skr. PD) (ang. access point) urządzenie zapewniające stacjom bezprzewodowym dostęp do zasobów sieci za pomocą bezprzewodowego medium transmisyjnego (częstotliwości radiowe). Karta sieciowa (ang. NIC - Network Interface Card) - karta rozszerzenia, która służy do przekształcania pakietów danych w sygnały, które są przesyłane w sieci komputerowej. Karty NIC pracują w określonym standardzie, np. Ethernet, Token Ring, FDDI, ArcNet, 100VGAnylan. Obecnie najpopularniejsze są sieci a co za tym idzie karty pracujące w standardzie Ethernet Regenerator (repeater) znany także jako wzmacniak, jest prostym urządzeniem pracującym w najniższej warstwie modelu ISO. Stosuje się go głównie w sieciach 10Base-2 w celu (jak sama nazwa wskazuje) wzmocnienia sygnału użytecznego (niwelując zakłócenia i szumy) i regeneracji ramek. Urządzenie pozwala na przedłużenie sieci i osiągnięcie w wypadku zastosowania jednego repeater-a teoretycznej rozpiętości 370 m. Optymalnym miejscem do jego instalacji jest więc sam środek sieci. Konstrukcja wzmacniaka nie pozwala na filtrację pakietów oraz łączenie sieci o różnej architekturze i protokołach. Z tego to powodu regenerator nie tworzy 2 logicznych segmentów a jedynie zezwala na przedłużenie już istniejącej magistrali. Zalety repeater'a Pozwala na przedłużenie sieci. Wzmacnia tylko sygnał użyteczny. Niska cena. Wady repeater'a Nie potrafi dzielić sieci na segmenty i filtrować pakietów. Nie potrafi trasować pakietów. Praktycznie nie do kupienia (sieci wykorzystujące repeatery już prawie nie występują). Koncentrator inaczej HUB pracuje w warstwie pierwszej modelu ISO/OSI (warstwie fizycznej), przesyłając sygnał z jednego portu na wszystkie pozostałe. Nie analizuje ramki pod kątem adresu MAC oraz IP. Ponieważ koncentrator powtarza każdy sygnał elektroniczny, tworzy jedną domenę kolizyjną. Każdy hub posiada określoną liczbę portów przyłączeniowych. Pozwalają one na podłączenie do nich komputerów za pomocą przewodów zakończonych wtykami RJ-45. Wykorzystując te same porty, huby można łączyć ze sobą, zwiększając przy tym potencjalną rozległość sieci oraz umożliwiając podłączenie większej liczby urządzeń. Istnieją także bardziej finezyjne sposoby łączenia hub'ów. Sposoby łączenia hubów: Pierwszy najczęściej stosowany sposób, polega na zastosowaniu zwykłej skrętki łączącej koncentratory. Jeśli urządzenie posiada port UP-link, wystarczy zgodny kabel, w innym przypadku należy sporządzić przewód cross-over, przyłączany do zwykłych portów. W przypadku gdy koncentratory leżą na sobie, można wykorzystać port umiejscowiony z tyłu urządzeń. Złącze umożliwia komunikację hub-ów za pomocą specjalnego kabla o który
należy spytać w sklepie lub u dystrybutora sprzętu. W ten sposób tworzy się tandem a koncentratory pracują jak jedno urządzenie, z większą liczbą portów. Wiele hubów wyposażonych jest w gniazda, dostosowane do łączenia ich z innym typem okablowania niż skrętka. Pełnią wtedy one funkcje transceivera. Koncentrator najczęściej podłączany jest do routera jako rozgałęziacz, do niego zaś dopiero podłączane są pozostałe urządzenia sieciowe: komputery pełniące rolę stacji roboczych, serwerów, drukarki sieciowe i inne. Konwerter nośników Urządzenie to stosuje się do konwersji sygnału pomiędzy systemami używającymi różnego typu okablowania. Przydaje się gdy chcemy niskim kosztem połączyć ze sobą dwa niekompatybilne media np. światłowód ze skrętką. la przykładu : przyłączamy do karty sieciowej skrętkę, następnie do końca kabla skręcanego konwerter nośników, dalej do konwertera kabel światłowodowy. Transceiver (urządzenie bardzo podobne do konwertera) pozwala połączyć port AUI dostępny w wielu kartach sieciowych oraz HUB-ach z używanym przez nas rodzajem okablowania. Oczywiście wszystkie nowsze karty sieciowe posiadają już wbudowany transceiver, będący swoistym łącznikiem pomiędzy kartą sieciową a medium transmisyjnym (np. BNC czy UTP). Jednak w niektórych przypadkach producenci dają wybór, umiejscawiając, podobne do portu drukarki, złącze AUI. Most (z ang. bridge). Podobnie jak regenerator stosuje się go najczęściej w sieciach BNC, spełnia też podobną funkcję pozwalając przedłużyć sieć. Cechą odróżniającą go od wzmacniaka jest praca w warstwie 2 modelu OSI/ISO umożliwiająca odczyt adresów kart sieciowych MAC (zawartych w docierających do niego pakietach) a w konsekwencji na ich filtrację, co jak się później okaże jest bardzo pożądane. Istotną zaletą, oferowaną przez Mosty, jest możliwość łączenia sieci różnych typów, dzięki zainstalowanemu modułowi konwersji ramek z jednego standardu (np. Ethernet) do drugiego (np. Token Ring). Switch (przełącznik) stosowany jest głównie w sieciach UTP, opartych o topologię gwiazdy. Na pierwszy rzut oka urządzenie wygląda jak zwykły HUB. Przełącznik oferuje dokładnie te same funkcje co koncentrator z tą różnicą, iż pozwala podzielić sieć na segmenty. Sprzęt pracuje, podobnie jak most, w drugiej warstwie modelu ISO/OSI, co umożliwia filtrację pakietów. Nowsze przełączniki, pracujące w trybie Layer 3 Switching, potrafią odczytywać informacje przekazywane przez protokół TCP/IP, co pozytywnie wpływa na wydajność. Ponadto znakomita ich większość posiada rozbudowane funkcje zarządzania oraz monitoringu sieci. Urządzenie jest wyposażone w określoną ilość portów przyłączeniowych, wykorzystywanych w większości do łączenia ze sobą HUB-ów oraz switchy. Router (po polsku ruter, trasownik) urządzenie sieciowe pracujące w trzeciej warstwie modelu OSI. Służy do łączenia różnych sieci komputerowych (różnych w sensie informatycznym, czyli np. o różnych klasach, maskach itd.), pełni więc rolę węzła komunikacyjnego. Na podstawie informacji zawartych w pakietach TCP/IP jest w stanie przekazać pakiety z dołączonej do siebie sieci źródłowej do docelowej, rozróżniając ją spośród wielu dołączonych do siebie sieci. Proces kierowania ruchem nosi nazwę trasowania, routingu lub rutowania. Brama sieciowa (ang. gateway) maszyna podłączona do sieci komputerowej, za pośrednictwem której komputery z sieci lokalnej komunikują się z komputerami w innych sieciach. Brama sieciowa może trasować pakiety między sieciami TCP/IP lub innych protokołów trasowanych jest wtedy routerem. W sieci TCP/IP domyślna brama (sieciowa) (ang. default gateway) oznacza router, do którego komputery sieci lokalnej mają wysyłać pakiety o ile nie powinny być one kierowane w sieć lokalną lub do innych, znanych im routerów. W typowej konfiguracji sieci lokalnej TCP/IP wszystkie komputery korzystają z jednej domyślnej bramy, która zapewnia im łączność z innymi podsieciami lub z Internetem. Elementy sieci komputerowej można łączyć na różne sposoby: Metody fizycznego łączenia elementów sieci komputerowej za pomocą kabli czyli sposób
utworzenia sieci nazywamy topologią (ficzyczną). Topologia logiczna jest to część topologii sieci komputerowej, która opisuje sposoby komunikowania się hostów za pomocą urządzeń topologii fizycznej. Topologie fizyczne: Topologia magistrali (szyny, liniowa) (ang. Bus) wszystkie elementy sieci podłączone do jednej magistrali (zazwyczaj jest to kabel koncentryczny). Jedyną topologią logiczną używającą nadal topologi magistrali jest 10Base-2. małe użycie kabla brak dodatkowych urządzeń (koncentratorów, switchów) niska cena sieci łatwość instalacji awaria pojedynczego komputera nie powoduje unieruchomienia całej sieci trudna lokalizacja usterek tylko jedna możliwa transmisja w danym momencie (wyjątek: 10Broad36) potencjalnie duża ilość kolizji awaria głównego kabla powoduje unieruchomienie całej domeny kolizji słaba skalowalność niskie bezpieczeństwo Topologia pierścienia (ang. Ring) poszczególne elementy są połączone pomiędzy sobą odcinkami kabla tworząc zamknięty pierścień. Metoda transmisji danych w pierścieniu nazywana jest przekazywaniem żetonu dostępu. Żeton dostępu jest określoną sekwencją bitów zawierających informację kontrolną. Przejęcie żetonu zezwala urządzeniu w sieci na transmisję danych w sieci. Każda sieć posiada tylko jeden żeton dostępu. Ta topologia była wykorzystywana w sieciach Token ring opracowanych przez firmę IBM w latach 70., dziś wypierana przez technologię Ethernetu. Szybkość przesyłania informacji w sieciach Token Ring wynosi 4 lub 16 Mb/s. małe zużycie przewodów możliwość zastosowania łącz optoelektronicznych, które wymagają bezpośredniego nadawania i odbierania transmitowanych sygnałów możliwe wysokie osiągi, ponieważ każdy przewód łączy dwa konkretne komputery awaria pojedynczego przewodu lub komputera powoduje przerwanie pracy całej sieci jeśli nie jest zainstalowany dodatkowy sprzęt złożona diagnostyka sieci trudna lokalizacja uszkodzenia pracochłonna rekonfiguracja sieci wymagane specjalne procedury transmisyjne dołączenie nowych stacji jest utrudnione, jeśli w pierścieniu jest wiele stacji Topologia podwójnego pierścienia poszczególne elementy są połączone pomiędzy sobą odcinkami tworząc dwa zamknięte pierścienie. Topologia ta jest tym samym co topologia pierścienia, z tym wyjątkiem, że drugi zapasowy pierścień łączy te same urządzenia. Posiada ona ta same zalety i wady co topologia pierścienia poza małym zużyciem przewodów ;-). Ta topologia jest wykorzystywana w sieciach FDDI (ang. Fiber Distributed Data Interface) to standard transmisji danych, jest oparty na technologii światłowodowej. Transfer w tych sieciach wynosi 100 Mb/s. Sieć ta zbudowana jest z dwóch pierścieni - pierścień pierwotny i pierścień zapasowy (wtórny). Transmisja prowadzona jest z użyciem jednego pierścienia.
Topologia gwiazdy (ang. Star) komputery są podłączone do jednego punktu centralnego, koncentratora (koncentrator tworzy fizyczną topologię gwiazdy, ale logiczną magistralę) lub przełącznika. Sieć o topologii gwiazdy zawiera hub (koncentrator) lub switch łączący pozostałe elementy sieci. Większa przepustowość. Gdy przestaje działać jeden komputer, cała sieć funkcjonuje dalej. Łatwa lokalizacja uszkodzeń ze względu na centralne sterowanie. Wydajność. Łatwa rozbudowa. Duża liczba połączeń (duże zużycie kabli). Gdy awarii ulegnie centralny punkt (koncentrator lub przełącznik), to nie działa cała sieć. Topologia gwiazdy rozszerzonej posiada punkt centralny (podobnie do topologii gwiazdy) i punkty poboczne (jedna z częstszych topologii fizycznych Ethernetu). Punkty poboczne połączone są przy użyciu koncentratorów lub przełączników. Jest to topologia o charakterze hierarchicznym i może być konfigurowana w taki sposób, aby ruch pozostawał lokalny. Topologia ta stosowana jest głównie w przypadku rozbudowanych sieci lokalnych, gdy obszar, który ma być pokryty siecią, jest większy niż pozwala na to topologia gwiazdy. pozwala na stosowanie krótszych przewodów ogranicza liczbę urządzeń, które muszą być podłączone z centralnym węzłem. Duży koszt urządzeń Topologia hierarchiczna zwana także topologią drzewa, jest kombinacją topologii gwiazdy i magistrali, budowa podobna do drzewa binarnego. Jest utworzona z wielu magistrali liniowych połączonych łańcuchowo. Zasada jej działania polega na dublowaniu poszczególnych magistrali. Początkowa pierwszą magistralę liniową dołącza się do koncentratora, dzieląc ją na dwie lub więcej magistral za pomocą kabli koncentrycznych - w ten sposób powstają kolejne magistrale. Proces dzielenia można kontynuować, tworząc dodatkowe magistrale liniowe wychodzące z magistral odchodzących od pierwszej magistrali, co nadaje topologii cechy topologii gwiazdy. Na końcu tego drzewa zawsze znajdują się pojedyncze terminale (urządzenia) podłączane do magistral. łatwa konfiguracja sieć zazwyczaj nie jest czuła na uszkodzenie danego komputera czy kabla łatwa rozbudowa sieci komputerowej poprzez dodawanie kolejnych rozgałęzień duża ilość kabli trudności w odnajdywaniu błędów Topologia siatki oprócz koniecznych połączeń sieć zawiera połączenia nadmiarowe; rozwiązanie często stosowane w sieciach, w których jest wymagana wysoka bezawaryjność. W topologii siatki każdy host ma własne połączenia z wszystkimi pozostałymi hostami. Siatka częściowa jest zastosowana w schemacie internetu, gdzie istnieje wiele ścieżek do dowolnego miejsca, chociaż nie ma tu połączeń między wszystkimi hostami. niezawodna brak kolizji uszkodzony komputer zostaje odłączony od sieci
przesył danych wieloma ścieżkami wysoki koszt skomplikowana budowa Ze względu na rozmiar sieci możemy podzielić na: LAN, sieć lokalna (angielskie Local Area Network), rodzaj sieci komputerowej. Sieć LAN zlokalizowana jest w stosunkowo niewielkim obszarze o zasięgu od kilkudziesięciu metrów do kilku km, przenosząca komunikaty z dość dużą szybkością za pomocą skrętki, kabla koncentrycznego lub światłowodu poprowadzonego w obrębie budynku lub grupy zabudowań. Każdy komputer w sieci LAN jest wyposażony w kartę sieciową, Użytkownicy z sieci LAN mogą się ze sobą komunikować za pomocą specjalnych programów, wspólnie użytkować drukarki czy pliki na dyskach wszystkich lub wybranych komputerów. Szybkości przesyłania sieci lokalnych wynoszą od 0, 2 do 100 Mb/s, przy bardzo małych opóźnieniach (nie ma konieczności wytyczania tras). Jedna sieć lokalna może zawierać od kilkudziesięciu do kilkuset komputerów. MAN Sieć miejska, sieć metropolitalna, (angielskie Metropolitan Area Network, Municipal Area Network ) sieć okablowana za pomocą światłowodów używana w osiedlu lub mieście do transmisji wideoprojekcji, głosu i innych danych na odległości do 50 km. Szybkość przesyłania danych w sieci miejskiej jest rzędu od 150 Mb/s do kilku Gb/s. Wytyczanie tras w sieci miejskiej trwa krócej niż 1 ms i jest szybsze niż w sieci rozległej. Sieć miejska, spełniając wymagania sieci lokalnej, umożliwia większy zasięg. WAN, sieć rozległa, sieć globalna, sieć dalekosiężna (angielskie Wide Area Network, long haul network), sieć komputerowa o dużym zasięgu. Sieć rozległą łączą miliony komputerów na całej Ziemi, przesyłając informacje z szybkościami przeciętnymi 64 Kb/s (20-500 Kb/s, w sieciach eksperymentalnych nawet rzędu kilku Gb/s). Informacje w WAN są przekazywane za pośrednictwem zbioru linii komunikacyjnych, łączących przełączniki pakietów, do których są podłączone komputery macierzyste. Sieci rozlegeł mają duże opóźnienia: od 0, 1 do 0, 5 s.