USTAWA z dnia.. 2009 r. o przewozie towarów niebezpiecznych 1) Rozdział 1 Przepisy ogólne

Projekt z dnia 28.08.2009 r. USTAWA z dnia.. 2009 r. o przewozie towarów niebezpiecznych 1) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania działalności w zakresie krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych oraz organy właściwe do sprawowania kontroli tej działalności. Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają: 1) ADR Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 27, poz. 162), wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób; 2) RID Regulamin dla międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID) stanowiący Załącznik C do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U z 2007 r. Nr 100, poz. 674 i 675); 3) ADN Umowę europejską w sprawie międzynarodowych przewozów towarów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi, zawartą w Genewie w dniu 26 maja 2000 r.; 4) towar niebezpieczny - materiał lub przedmiot, który zgodnie z ADR, RID lub ADN nie jest dopuszczony, odpowiednio, do przewozu drogowego, przewozu koleją lub przewozu żeglugą śródlądową albo jest dopuszczony do takiego przewozu na warunkach określonych w tych przepisach; 5) przewóz drogowy towarów niebezpiecznych każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych pojazdem samochodowym po drodze publicznej lub po innych drogach ogólnodostępnych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem; 6) przewóz koleją towarów niebezpiecznych każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych wagonem, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem; 7) przewóz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych - każde przemieszczenie towarów niebezpiecznych statkiem po wodach śródlądowych, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przewozu oraz czynności związanych z tym przewozem; 1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2008/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 2008 r. w sprawie transportu lądowego towarów niebezpiecznych (Dz. U. UE L 260 z 30. 9.2008, str. 13). 1

8) uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych - podmioty wymienione w ADR, RID lub ADN, prowadzące działalność związaną z przewozem towarów niebezpiecznych; 9) osoba wykonująca czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych osoba fizyczna zatrudniona przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych albo wykonujące czynności na jego rzecz; 10) zaświadczenie ADR dokument potwierdzający ukończenie przez kierowcę kursu ADR i zdanie egzaminu dla kierowców wykonujących przewóz drogowy towarów niebezpiecznych; 11) świadectwo eksperta ADN dokument potwierdzający ukończenie kursu i zdanie egzaminu ze znajomości postanowień ADN; 12) pojazd samochodowy pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym; 13) wagon pojazd kolejowy bez własnego układu napędzającego, który porusza się na własnych kołach po torach kolejowych i jest używany do przewozu towarów lub osób; 14) statek urządzenie pływające o napędzie mechanicznym lub bez napędu mechanicznego używane do przewozu towarów; 15) środek transportu pojazd samochodowy, wagon lub statek używany do przewozu towarów niebezpiecznych. Art. 3. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu towarów niebezpiecznych: 1) w przypadkach wskazanych, odpowiednio, w ADR, RID lub ADN; 2) pojazdami, wagonami i statkami należącymi do sił zbrojnych lub pojazdami, wagonami i statkami, za które siły zbrojne są odpowiedzialne; 3) statkami morskimi na morskich wodach wewnętrznych; 4) promami pływającymi po wodach morskich, jedynie przepływającymi po śródlądowej drodze wodnej lub przez port; 5) wykonywanego w całości w granicach wyłączonego obszaru, niebędącego obszarem ogólnodostępnym. 2. Przewóz towarów niebezpiecznych, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, odbywa się na zasadach określonych w ust. 3. 3. Minister Obrony Narodowej określi w drodze rozporządzenia: 1) szczególne zasady przewozu towarów niebezpiecznych, o którym mowa w ust. 1 pkt 2; 2) organy właściwe do sprawowania nadzoru i kontroli przewozu towarów niebezpiecznych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej; 3) obowiązki uczestników przewozu towarów niebezpiecznych i wymagania w stosunku do osób wykonujących czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej; 4) wymagania jakie powinny spełniać opakowania, cysterny, kontenery i inne urządzenia mające zastosowanie w przewozie towarów niebezpiecznych, o którym mowa w ust. 1 pkt 2; 5) szczegółowe warunki i tryb wystawiania oraz przedłużania ważności świadectwa dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych dla pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także wzór i sposób jego wypełniania; - mając na uwadze względy obronności państwa i konieczność zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Art. 4. 1. Przy przewozie koleją towarów niebezpiecznych do i z państw niebędących stronami konwencji COTIF stosuje się przepisy o przewozie koleją towarów niebezpiecznych, ustalone między stronami pod warunkiem, że uczestnicy przewozu zagwarantują poziom 2

bezpieczeństwa zgodny z przepisami międzynarodowymi obowiązującymi w odniesieniu do kolei polskich. 2. Statki żeglugi śródlądowej mogą przewozić towary niebezpieczne na wodach morskich, zgodnie z przepisami kodeksu IMDG - międzynarodowego morskiego kodeksu towarów niebezpiecznych Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), stanowiącego załącznik do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318 i 319) wraz z Protokołem z 1978 r. dotyczącym Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, 1974, sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321 oraz z 1986 r. Nr 35, poz. 177). Art. 5. 1.W sprawach nieuregulowanych ustawą, do przewozu towarów niebezpiecznych stosuje się, odpowiednio, ADR, RID lub ADN. 2. Zezwala się na przewóz towarów niebezpiecznych, określonych odpowiednio w ADR, RID lub ADN jako towary dopuszczone do przewozu, wyłącznie na warunkach określonych w tych umowach. 3. Zabrania się przewozu towarów niebezpiecznych określonych, odpowiednio, w ADR, RID lub ADN jako towary niedopuszczone do przewozu. 4. Przy krajowym przewozie towarów niebezpiecznych nie obowiązują wymagania odpowiednio ADR, RID lub ADN, dotyczące używania języków innych niż język polski. 5. Szczegółowe wymagania w stosunku do opakowań, cystern, wagonów, kontenerów i innych urządzeń mających zastosowanie w przewozie towarów niebezpiecznych określa odpowiednio ADR, RID lub ADN. Art. 6. 1. Jeżeli przepisy odpowiednio ADR, RID lub ADN zobowiązują właściwą władzę lub upoważnione przez nią jednostki do wykonywania odpowiednich czynności administracyjnych, czynności te wykonują: 1) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego - w sprawach kontroli bezpieczeństwa przewozu koleją towarów niebezpiecznych; 2) organy Inspekcji Transportu Drogowego - w sprawach kontroli bezpieczeństwa przewozu drogowego towarów niebezpiecznych; 3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej - w sprawach: a) wydawania świadectwa dopuszczenia statku ADN do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, b) wydawania świadectwa eksperta ADN, świadectw eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectw eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, c) kontroli bezpieczeństwa przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych; 4) Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego - w sprawach: a) warunków technicznych i badań cystern, wagonów-baterii, pojazdówbaterii oraz wieloelementowych kontenerów do gazu (MEGC), przeznaczonych do przewozu drogowego, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, b) warunków technicznych i badań kontenerów do przewozu luzem towarów niebezpiecznych w przewozie drogowym, koleją i żeglugą śródlądową oraz warunków technicznych i badań nadwozi pojazdów do przewozu luzem towarów niebezpiecznych w przewozie drogowym, c) warunków technicznych i badań naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów, 3

d) warunków technicznych i badań dużych pojemników do przewozu luzem, e) warunków technicznych i badań pojazdów MEMU w przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, f) wydawania na podstawie ADR świadectw dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, g) wydawania świadectw doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu drogowego, przewozu koleją i przewozu żeglugą śródlądową; 5) Prezes Państwowej Agencji Atomistyki - w sprawach warunków przewozu materiałów promieniotwórczych; 6) komendant główny Państwowej Straży Pożarnej w sprawach sporządzania raportów dotyczących wypadków lub awarii w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych; 7) jednostka upoważniona, w drodze zarządzenia, przez ministra właściwego do spraw gospodarki - w sprawach warunków technicznych i badań opakowań towarów niebezpiecznych, niezastrzeżonych do kompetencji innych jednostek lub organów; 8) jednostka upoważniona, w drodze zarządzenia, przez ministra właściwego do spraw gospodarki - w sprawach badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu towarów niebezpiecznych, niezastrzeżonych do kompetencji innych jednostek lub organów; 9) jednostka upoważniona, w drodze zarządzenia, przez ministra właściwego do spraw gospodarki - w sprawach klasyfikacji oraz warunków dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych kl. 1; 10) jednostka upoważniona, w drodze zarządzenia, przez ministra właściwego do spraw zdrowia - w sprawach warunków przewozu materiałów zakaźnych; 11) minister właściwy do spraw transportu lub jednostka upoważniona przez niego, w drodze zarządzenia - w pozostałych sprawach. 2. W sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 4, organem właściwym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego jest Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, a organem wyższego stopnia - minister właściwy do spraw transportu. 3. Właściwy miejscowo komendant główny Państwowej Straży Pożarnej w sytuacji, gdy miał miejsce poważny wypadek lub awaria, o których mowa odpowiednio w ADR, RID lub ADN, sporządza raport i niezwłocznie przekazuje go do ministra właściwego do spraw transportu. Rozdział 2 Obowiązki uczestników przewozu towarów niebezpiecznych i wymagania w stosunku do osób wykonujących czynności związane z tym przewozem Art. 7. 1. Szczegółowe obowiązki uczestników przewozu towarów niebezpiecznych i wymagania w stosunku do osób wykonujących czynności związane z tym przewozem określa odpowiednio ADR, RID lub ADN. 2. Uczestnicy przewozu towarów niebezpiecznych mają obowiązek przedsięwziąć niezbędne środki bezpieczeństwa w celu zapobieżenia zagrożeniom dla osób, mienia i środowiska, w szczególności niezwłocznie powiadomić właściwą miejscowo ze względu na miejsce powstania zdarzenia jednostkę ratowniczo-gaśniczą Państwowej Straży Pożarnej w przypadku zaistnienia wypadku lub awarii. 4

Art. 8. 1. Do kierowania pojazdem przewożącym towary niebezpieczne w przewozie drogowym w stosunku, do którego ADR wymaga ukończenia przez jego kierowcę kursu ADR, jest uprawniona osoba, która: 1) ukończyła 21 lat; 2) spełnia wymogi określone w przepisach prawa o ruchu drogowym i o transporcie drogowym w stosunku do kierowców wykonujących przewóz drogowy; 3) posiada zaświadczenie ADR. 2. Zaświadczenie ADR otrzymuje osoba, która: 1) spełnia wymagania określone w ust. 1 pkt 1 i 2; 2) ukończyła odpowiedni kurs ADR: a) początkowy jeżeli ubiega się o wydanie zaświadczenia ADR po raz pierwszy, b) doskonalący jeżeli ubiega się o przedłużenie zaświadczenia ADR albo o wydanie nowego zaświadczenia ADR, w przypadku, o którym mowa w ust. 10; 3) złożyła z wynikiem pozytywnym przed komisją egzaminacyjną egzamin kończący kurs ADR początkowy albo doskonalący. 3. Komisję egzaminacyjną na egzamin, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, powołuje upoważniona przez ministra właściwego do spraw transportu jednostka podległa i nadzorowana przez tego ministra, zwana dalej jednostką upoważnioną. 4. Egzamin, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, jest przeprowadzany za opłatą. 5. Koszt przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, w tym wynagrodzenie członków komisji egzaminacyjnej ponosi jednostka upoważniona. 6. Zakres egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, obejmuje sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz innych zagadnień objętych ramowym programem szkolenia kursu ADR. 7. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, może za pośrednictwem jednostki upoważnionej zgłaszać do marszałka województwa w terminie 3 dni od dnia egzaminu, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu. 8. W przypadku uznania skargi za zasadną marszałek województwa może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym. 9. Zaświadczenie ADR jest wydawane przez jednostkę upoważnioną na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu kończącego kurs ADR początkowy przed komisją, o której mowa w ust. 3. Za wydanie zaświadczenia ADR pobiera się opłatę. 10. W okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności zaświadczenia ADR, kierowca jest obowiązany ukończyć kurs ADR doskonalący. Po ukończeniu tego kursu i zdaniu egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, jednostka upoważniona przedłuża ważność zaświadczenia ADR na okres kolejnych 5 lat od daty upływu terminu ważności dotychczasowego zaświadczenia ADR, wydając nowe zaświadczenie ADR albo przedłużając ważność dotychczasowego zaświadczenia ADR. Za przedłużenie ważności dotychczasowego zaświadczenia ADR pobiera się opłatę. 11. Osoba, która ukończyła kurs ADR doskonalący i nie złożyła z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie, o którym mowa w ust. 10, może otrzymać zaświadczenie ADR w trybie przewidzianym dla osoby ubiegającej się po raz pierwszy o wydanie zaświadczenia ADR. 12. W przypadku utraty zaświadczenia ADR, na wniosek osoby zainteresowanej, jednostka upoważniona wydaje wtórnik zaświadczenia ADR. Za wydanie wtórnika pobiera się opłatę. 5

13. Opłaty, o których mowa w ust. 4, 9, 10 i 12, stanowią przychód jednostki upoważnionej przeznaczony na pokrycie kosztów związanych z przeprowadzeniem egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, wydawaniem zaświadczeń ADR, ich wtórników oraz wynagrodzeniem członków komisji egzaminacyjnej. 14. Minister właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta blankietów zaświadczeń ADR w trybie określonym przepisami o zamówieniach publicznych. 15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 1) warunki i tryb przeprowadzania egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, w tym zapewnienie odpowiednich warunków lokalowych do przeprowadzenia egzaminu, sposób i tryb wydawania przez jednostkę upoważnioną zaświadczeń ADR, przedłużania ważności dotychczasowych zaświadczeń ADR oraz wydawania ich wtórników, mając na uwadze potrzebę zapewnienia właściwego przeprowadzenia egzaminu oraz prawidłowego trybu wydawania zaświadczeń ADR, przedłużania dotychczasowych zaświadczeń ADR i wydawania ich wtórników; 2) skład komisji egzaminacyjnej, sposób jej działania, tryb jej powoływania przez jednostkę upoważnioną oraz wymagania kwalifikacyjne dla członków komisji egzaminacyjnej, uwzględniając konieczność zapewnienia obiektywnego sprawdzenia przygotowania kierowcy do przewozu towarów niebezpiecznych; 3) wzór zaświadczenia ADR, uwzględniając zakres niezbędnych danych; 4) szczegółowe warunki i formę egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowego przeprowadzenia egzaminu; 5) wysokość opłaty za egzamin, określony w ust. 2 pkt 3, która nie może być wyższa niż 25 % kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych; uwzględniając konieczność pokrycia kosztów przeprowadzenia egzaminu oraz liczbę egzaminowanych osób; 6) wysokości opłat określonych w ust. 9, 10 i 12, które nie mogą być wyższe niż 50,00 złotych dla każdego z tych dokumentów, a także tryb ich wnoszenia, mając na uwadze pokrycie kosztów odpowiednio wydawania zaświadczeń ADR, wydawania wtórników zaświadczeń ADR, przedłużania ważności dotychczasowych zaświadczeń ADR, w tym pokrycie kosztów związanych z drukiem i czynnościami administracyjnymi. Art. 9. 1. Osoby wykonujące czynności związane z przewozem drogowym, koleją i żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, zatrudnione przez uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych lub wykonujące na jego rzecz czynności związane przewozem towarów niebezpiecznych, powinny przed podjęciem tych czynności, zostać przeszkolone przez tego uczestnika lub na jego koszt w zakresie odpowiednim do odpowiedzialności i obowiązków tych osób. 2. Szkolenie, o którym mowa w ust. 1, prowadzi osoba posiadająca świadectwo doradcy. 3. Osoba przeprowadzająca szkolenie potwierdza na piśmie przeszkolenie osób, o których mowa w ust. 1. 6

Art. 10. 1. Na statku żeglugi śródlądowej przewożącym towary niebezpieczne powinien znajdować się ekspert do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych statkami żeglugi śródlądowej, zwany dalej "ekspertem ADN". 2. Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem przeznaczonym do przewozu gazów powinien znajdować się ekspert ADN do spraw przewozu gazów. 3. Na statku, o którym mowa w ust. 1, będącym zbiornikowcem przeznaczonym do przewozu chemikaliów powinien znajdować się ekspert ADN do spraw przewozu chemikaliów. 4. Ekspertem ADN może być osoba, która: 1) ukończyła 21 lat; 2) posiada świadectwo eksperta ADN; 5. Świadectwo eksperta ADN otrzymuje osoba, która: 1) spełnia wymagania określone w ust. 4 pkt 1; 2) ukończyła odpowiedni kurs na eksperta ADN; 3) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs na eksperta ADN przed komisją, o której mowa w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 21grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r., Nr 123, poz. 857, z późn. zm. 2) ). 6. Świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu gazów albo świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów otrzymuje osoba, która posiada świadectwo eksperta ADN oraz odpowiednio: 1) odbyła dodatkowy kurs w zakresie przewozu chemikaliów albo przewozu gazów; 2) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kończący kurs na eksperta ADN do spraw przewozu gazów albo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów przed komisją, o której mowa w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej; 3) posiada wpis w żeglarskiej książeczce pracy potwierdzający przepracowanie co najmniej jednego roku na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu gazów albo na zbiornikowcu przeznaczonym do przewozu chemikaliów, w okresie dwóch lat przed złożeniem z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa w pkt 2. 7. Zakres egzaminu, o którym mowa w ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, obejmuje sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu żeglugą towarów niebezpiecznych oraz innych zagadnień objętych ramowym programem szkolenia kursu na eksperta ADN. 8. Egzaminy, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, są przeprowadzane za opłatą. 9. Członkom komisji, o której mowa w ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2, przysługuje wynagrodzenie określone w przepisach o żegludze śródlądowej. 10. Świadectwo eksperta ADN, świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwo eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów wydaje dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu, o którym mowa odpowiednio w ust. 5 pkt 3 i ust. 6 pkt 2. Za wydanie świadectwa pobiera się opłatę. 11. W przypadku utraty świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa eksperta ADN. Za wydanie wtórnika pobiera się opłatę. 12. Opłaty, o których mowa w ust. 10 i 11, stanowią dochód budżetu państwa. 2 ) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r., Nr 123, poz. 846 i Nr 176, poz. 1238 oraz w Dz. U. z 2008 r., Nr 171, poz. 1057. 7

13. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej niezwłocznie przekazuje do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego informacje dotyczące osób, którym wydał odpowiednie świadectwo ADN, zawierające następujące dane: 1) imię i nazwisko; 2) datę i miejsce urodzenia; 3) numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej tego numeru - nazwę i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument; 4) obywatelstwo; 5) datę i miejsce wydania odpowiedniego świadectwa eksperta ADN; 6) numer odpowiedniego świadectwa eksperta ADN; 7) datę ważności i zakres odpowiedniego świadectwa eksperta ADN. 14. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego prowadzi w systemie elektronicznym ewidencję ekspertów ADN, ekspertów ADN do spraw przewozu gazów i ekspertów ADN do spraw przewozu chemikaliów, zawierającą dane, o których mowa w ust. 12. 15. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 1) szczegółowe warunki i formę egzaminu, o którym mowa w ust. 5 pkt 3 i w ust. 6 pkt 2, mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowego przeprowadzenia egzaminu; 2) wzór świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów oraz tryb ich wydawania, uwzględniając zakres niezbędnych danych; 3) wysokości opłat za egzamin, określonych w ust. 5 pkt 3 i w ust. 6 pkt 2, które nie mogą być wyższe niż 25 % kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mając na uwadze pokrycie kosztów przeprowadzenia egzaminu, w tym liczbę egzaminowanych osób; 4) wysokości opłat, o których mowa w ust. 10 i 11, które nie mogą być wyższe niż 50,00 złotych dla każdego z dokumentów, uwzględniając pokrycie kosztów druku i czynności administracyjnych związanych z wydaniem świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów oraz ich wtórników. Art. 11. Koszt kursów dokształcających dla kierowców, kursu na eksperta ADN, kursu na eksperta ADN do spraw przewozu gazów oraz kursu na eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów, w tym koszt egzaminów, o których mowa odpowiednio w art. 8 ust 2 pkt 3 oraz w art. 10 ust. 5 pkt 3 i w ust. 6 pkt 2, a także koszt wydania odpowiednio zaświadczenia ADR, świadectwa eksperta ADN, świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu gazów i świadectwa eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów ponosi: 1) uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych - w przypadku osoby wykonującej na jego rzecz czynności związane z przewozem towarów niebezpiecznych albo gdy uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych osobiście wykonuje tę działalność; 2) uczestnik kursu lub osoba przystępująca do egzaminu - w innych przypadkach. 8

Art. 12. 1. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany wyznaczyć na swój koszt, co najmniej jednego doradcę do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, właściwego ze względu na zakres wykonywanego przewozu lub czynności z nim związanych, określonych odpowiednio w ADR, RID lub ADN, zwanego dalej doradcą. 2. Obowiązek wyznaczenia doradcy nie dotyczy uczestników wykonujących przewóz towarów niebezpiecznych każdorazowo w ilościach, dla których odpowiednio ADR, RID lub ADN nie wymaga odpowiedniego oznakowania środka transportu. Art. 13. 1. Szczegółowe zadania i obowiązki doradcy określa odpowiednio ADR, RID lub ADN. 2. Do zadań doradcy należy również sporządzanie rocznego sprawozdania z działalności uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych, w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych oraz czynności z nim związanych, zwanego dalej rocznym sprawozdaniem ; w przypadku wyznaczenia więcej niż jednego doradcy, roczne sprawozdanie sporządza jeden z wyznaczonych doradców, wskazany przez uczestnika towarów niebezpiecznych. Art. 14. 1. Doradca przygotowuje roczne sprawozdanie w dwóch egzemplarzach, podpisując je imieniem i nazwiskiem oraz wskazując numer świadectwa doradcy, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3. 2. Uczestnik przewozu towarów niebezpiecznych jest obowiązany: 1) wysłać jeden egzemplarz rocznego sprawozdania, w terminie do dnia 28 lutego każdego roku następującego po roku, którego dotyczy sprawozdanie, odpowiednio: a) wojewódzkiemu inspektorowi transportu drogowego właściwemu ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu drogowego towarów niebezpiecznych, b) Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego w zakresie przewozu koleją towarów niebezpiecznych, c) dyrektorowi urzędu żeglugi śródlądowej właściwemu ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych w zakresie przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych; 2) przechowywać drugi egzemplarz rocznego sprawozdania w swojej siedzibie przez okres 5 lat od dnia jego wysłania. 3. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór formularza rocznego sprawozdania oraz sposób jego wypełniania, mając na uwadze zakres zadań doradcy. Art. 15. 1. Doradcą może być osoba, która: 1) posiada wykształcenie wyższe; 2) nie była skazana za przestępstwo umyślne przeciwko wiarygodności dokumentów, obrotowi gospodarczemu oraz bezpieczeństwu powszechnemu; 3) posiada świadectwo przeszkolenia doradcy do spraw bezpieczeństwa odpowiednio w zakresie przewozu drogowego, przewozu koleją lub przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, zwane dalej świadectwem doradcy. 2. Świadectwo doradcy otrzymuje osoba, która: 1) spełnia wymagania określone w ust. 1 pkt 1-2; 9

2) ukończyła kurs doradcy; 3) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin przed komisją egzaminacyjną działającą przy Dyrektorze Transportowego Dozoru Technicznego. 3. Komisję egzaminacyjną, o której mowa w ust. 2 pkt 3, spośród osób posiadających wiedzę w zakresie bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych, powołuje minister właściwy do spraw transportu. 4. Egzamin, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, obejmujący sprawdzenie wiedzy ze znajomości przepisów krajowych oraz umów międzynarodowych dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych, składa się z dwóch części ogólnej i specjalistycznej dotyczącej odpowiednio przewozu drogowego, przewozu koleją lub żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych. 5. Świadectwo doradcy jest wydawane w drodze decyzji administracyjnej przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego na okres 5 lat, licząc od dnia złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu kończącego kurs doradcy. Za wydanie świadectwa doradcy pobiera się opłatę. 6. Doradca ma prawo przystąpić do części specjalistycznej egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, po ukończeniu kursu doradcy odpowiadającego zakresowi egzaminu. 7. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przedłuża ważność świadectwa doradcy na okres kolejnych 5 lat od daty upływu terminu ważności dotychczasowego świadectwa doradcy, wydając nowe świadectwo doradcy albo przedłużając ważność dotychczasowego świadectwa, jeżeli doradca: 1) nie przestał spełniać wymagania, o którym mowa w ust. 1 pkt 2; 2) nie naruszył rażąco przez okres ostatnich 5 lat przepisów dotyczących przewozu towarów niebezpiecznych; 3) jest posiadaczem ważnego świadectwa doradcy; 4) w okresie 12 miesięcy poprzedzających datę upływu ważności świadectwa doradcy złożył z wynikiem pozytywnym egzamin, o którym mowa w ust. 2 pkt 3. 8. Za przedłużenie ważności świadectwa doradcy pobiera się opłatę. 9. Doradca, który nie złożył z wynikiem pozytywnym egzaminu w terminie, o którym mowa w ust. 7 pkt 4, może otrzymać świadectwo doradcy w trybie określonym w ust. 2. 10. Osoba, która przystąpiła do egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 i w ust. 6, może zgłaszać do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego w terminie 3 dni od dnia egzaminu, w formie pisemnej, skargi co do jego przebiegu. 11. W przypadku uznania skargi za zasadną Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może nakazać powtórzenie egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 i w ust. 6, albo uznać ten egzamin za złożony z wynikiem pozytywnym. 12. Egzaminy, o których mowa w ust. 2 pkt 3 i w ust. 6, są przeprowadzane za opłatą. 13. Koszt przeprowadzenia egzaminu, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, w tym wynagrodzenie członków komisji egzaminacyjnej ponosi Transportowy Dozór Techniczny. 14. W przypadku utraty świadectwa doradcy, na wniosek osoby zainteresowanej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje wtórnik świadectwa doradcy. Za wydanie wtórnika pobiera się opłatę. 15. Opłaty, o których mowa w ust. 5, 8, 12 i 13, stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego. 16. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w drodze decyzji administracyjnej cofa świadectwo doradcy, jeżeli doradca: 1) przestał spełniać wymaganie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2; 2) w sposób rażący naruszył przepisy dotyczące przewozu towarów niebezpiecznych. 10

17. Rażącym naruszeniem, o którym mowa w ust. 7 pkt 2 i ust. 16 pkt 2, jest w szczególności naruszenie art. 13 ust. 2. 18. Osoba, której cofnięto świadectwo doradcy na podstawie ust. 16, nie może być doradcą przez okres 3 lat od dnia uprawomocnienia się decyzji o cofnięciu świadectwa. 19. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego prowadzi w systemie elektronicznym ewidencję doradców, w której umieszcza się dane dotyczące: 1) imienia i nazwiska; 2) daty i miejsca urodzenia; 3) numeru ewidencyjnego PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej tego numeru - nazwę i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument; 4) obywatelstwa; 5) adresu zamieszkania; 6) daty i miejsca wydania świadectwa doradcy; 7) numeru świadectwa doradcy; 8) daty ważności i zakresu świadectwa doradcy. 20. Dane, o których mowa w ust. 19 pkt 1 i 6-8, są ogólnodostępne. 21. Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego prowadzi w systemie elektronicznym ogólnodostępną ewidencję podmiotów prowadzących kursy dla kandydatów na doradców, w której umieszcza się następujące dane: 1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu prowadzącego kursy; 2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej - o ile podmiot taki numer posiada; 3) siedzibę podmiotu prowadzącego kursy lub jego adres; 4) zakres prowadzonych kursów. Art. 16. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 1) warunki i formę egzaminu dla doradców, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3; 2) tryb powoływania, liczbę i skład komisji egzaminacyjnej oraz wymagania kwalifikacyjne dla jej członków, - uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowego przeprowadzenia egzaminu oraz obiektywnego sprawdzenia przygotowania do wykonywania zadań doradcy; 3) wysokość opłaty za egzamin dla doradców z uwzględnieniem poszczególnych części egzaminów, która nie może być wyższa niż 25 % kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym wydanie rozporządzenia, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uwzględniając konieczność pokrycia kosztów przeprowadzenia egzaminów oraz liczbę egzaminowanych osób; 4) wysokość opłat za wydanie świadectwa doradcy, przedłużenie ważności świadectwa doradcy oraz za wydanie wtórnika świadectwa doradcy, które nie mogą być wyższe niż 50,00 złotych dla każdego z tych dokumentów, uwzględniając konieczność pokrycia kosztów za czynności administracyjne związane z wydawaniem świadectw doradcy, przedłużaniem ważności świadectw oraz wydawaniem ich wtórników; 5) wzór świadectwa doradcy, uwzględniając zakres niezbędnych danych. 11

Rozdział 3 Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia kursów ADR, kursów na ekspertów ADN, kursów dla doradców oraz kontrola tej działalności Art. 17. 1. Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia kursów ADR, kursu dla eksperta ADN, eksperta ADN do spraw przewozu gazów, eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów oraz kursów dla doradców, zwanych dalej łącznie kursami, jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm. 3) ) i wymaga wpisu do rejestru podmiotów prowadzących kursy. 2. Działalność, o której mowa w ust. 1, mogą prowadzić: 1) przedsiębiorcy; 2) jednostki badawczo-rozwojowe; 3) wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego. 3. Podmioty wskazane w ust. 2 zwane dalej podmiotami prowadzącymi kursy podlegają wpisowi do rejestru podmiotów prowadzących kursy. 4. Podmiot prowadzący kursy jest obowiązany spełniać następujące warunki: 1) posiadać warunki lokalowe i wyposażenie dydaktyczne gwarantujące przeprowadzenie kursu zgodnie z jego programem; 2) zapewnić prowadzenie zajęć przez wykładowców, którzy: a) posiadają wyższe wykształcenie i co najmniej pięcioletnią praktykę zawodową w zakresie prezentowanych zagadnień objętych kursem, lub b) posiadają świadectwo doradcy, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3; 3) posiadać możliwość przeprowadzania ćwiczeń praktycznych objętych tematyką kursów. 5. Działalność, o której mowa w ust. 1, może wykonywać przedsiębiorca: 1) w stosunku do którego nie została otwarta likwidacja lub nie ogłoszono upadłości; 2) który nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub przestępstwo przeciwko dokumentom, potwierdzone oświadczeniem podmiotu, o którym mowa w ust. 2, o niekaralności - dotyczy osoby fizycznej lub członków organów osoby prawnej. 6. Wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy jest dokonywany na pisemny wniosek podmiotu, o którym mowa w ust. 2, zawierający następujące dane: 1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz jego siedzibę lub adres albo adres zamieszkania; 2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej, o ile podmiot taki numer posiada oraz miejsce prowadzenia ewidencji działalności gospodarczej, do której został wpisany; 3) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile podmiot taki numer posiada; 4) zakres prowadzonych kursów; 5) datę i podpis osoby występującej z wnioskiem. 7. Wraz z wnioskiem, o którym mowa w ust. 6, podmiot wskazany w ust. 2 składa oświadczenie następującej treści: Oświadczam, że: 1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy są kompletne i zgodne z prawdą; 3 ) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r., Nr 127, poz. 880, Nr 180, poz. 1280, Dz. U. z 2008 r., Nr 70, poz. 416, Nr 123, poz. 803, Nr 116, poz. 732, Nr 141, poz. 888, Nr 171, poz. 1056, Nr 216, poz. 1367 oraz w Dz. U. z 2009 r., Nr 3, poz. 11, Nr 18, poz. 97. 12

2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w zakresie prowadzenia kursów, określone w ustawie z dnia 2009 r. o przewozie towarów niebezpiecznych. 8. Oświadczenie powinno również zawierać: 1) imię i nazwisko lub pełną nazwę podmiotu; 2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia; 3) podpis składającego oświadczenie lub osoby uprawnionej do występowania w imieniu podmiotu, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji. Art. 18. 1. Organem prowadzącym rejestr podmiotów prowadzących kursy jest marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę albo miejsce zamieszkania podmiotu prowadzącego kursy. 2. W przypadku, gdy podmiot prowadzący kursy nie posiada siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, organem właściwym do prowadzenia rejestru tych podmiotów jest marszałek województwa mazowieckiego. 3. Wpisowi do rejestru, o którym mowa w ust. 1 i 2, podlegają następujące dane: 1) imię i nazwisko lub nazwa podmiotu prowadzącego kursy; 2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej - o ile podmiot taki numer posiada; 3) numer identyfikacji podatkowej (NIP) przedsiębiorcy - o ile podmiot taki numer posiada; 4) siedziba podmiotu prowadzącego kursy lub jego adres; 5) zakres prowadzonych kursów. 4. Podmioty prowadzące rejestry, o których mowa w ust. 1 i 2, niezwłocznie przekazują do: 1) Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego informację o dokonaniu wpisu albo wykreśleniu z rejestru, podmiotu prowadzącego kursy dla doradców; 2) jednostki upoważnionej, o której mowa w art. 8, informację o dokonaniu wpisu albo wykreśleniu z rejestru, podmiotu prowadzącego kursy ADR. 5. Za wpis do rejestru jest pobierana opłata, która stanowi dochód budżetu państwa. Art. 19. Podmiot prowadzący kursy jest obowiązany: 1) na 10 dni przed rozpoczęciem kursu przedstawić marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu, odpowiednio, kursów ADR, kursów dla eksperta ADN, eksperta ADN do spraw przewozu gazów, eksperta ADN do spraw przewozu chemikaliów oraz kursów dla doradców, informację o terminie, czasie i miejscu kursu oraz harmonogramie rozkładu zajęć; 2) wydać uczestnikowi kursu zaświadczenie o jego ukończeniu; 3) przesłać jednostce upoważnionej, określonej w art. 8, w terminie 7 dni od dnia ukończenia kursu ADR, listę osób które ukończyły kurs; 4) do dnia 31 stycznia każdego roku składać marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia kursu sprawozdanie z informacją o osobach, które ukończyły kursy ADR w roku poprzedzającym, zawierającą następujące dane: a) imię i nazwisko, b) numer ewidencyjny PESEL, a w przypadku osób nie posiadających numeru PESEL serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę kraju, który wydał ten dokument; 5) umożliwić osobie upoważnionej przez marszałka województwa do przeprowadzenie kontroli podmiotu prowadzącego kurs. 13

Art. 20. 1. Kontrolę nad prowadzeniem kursów w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych sprawuje marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu. 2. Marszałek województwa ma prawo prowadzić kontrolę w zakresie: 1) spełniania przez podmiot prowadzący kursy warunków i wymagań, o których mowa w art. 17 ust 4 i 5 ; 2) zgodności prowadzenia kursu z: a) przepisami, o których mowa w art. 24, b) informacją, o której mowa w art. 19 pkt 1, 3 i 4; 3) terminowości wykonania obowiązków, o których mowa w art. 19 pkt 1, 3 i 4. 3. Kontrolę wykonuje upoważniona przez marszałka województwa osoba, która ma prawo: 1) żądania od podmiotu prowadzącego kursy i jego pracowników pisemnych lub ustnych wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz udostępnienia wszelkich danych mających związek z przedmiotem kontroli; 2) wstępu na teren podmiotu prowadzącego kursy, w tym do pomieszczeń, gdzie prowadzi on kursy, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być wykonywana przez niego działalność gospodarcza. 4. Czynności kontrolne przeprowadza się w obecności podmiotu prowadzącego kursy lub osoby przez niego wyznaczonej. 5. Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu w przypadku stwierdzenia naruszeń warunków wykonywania działalności, wyznaczy termin ich usunięcia. 6. Marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce prowadzenia kursu, przeprowadzający kontrolę, jest obowiązany w terminie 7 dni od zakończenia postępowania kontrolnego poinformować odpowiednio podmioty, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2, o wynikach przeprowadzonej kontroli. Art. 21. 1. Marszałek województwa prowadzący rejestr podmiotów prowadzących kursy, wydaje decyzję administracyjną o zakazie prowadzenia działalności regulowanej, o której mowa w art. 17 ust. 1, przez podmiot prowadzący kursy, w przypadku wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 71 ust 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. 2. Rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności w zakresie prowadzenia kursów jest: 1) prowadzenie kursów w sposób niezgodny z: a) przepisami, o których mowa w art. 24, b) informacją, o której mowa w art. 19 pkt 1, 3 i 4; 2) niezłożenie informacji, o której mowa w art. 19 pkt 1, 3 i 4; 3) niewydanie uczestnikowi kursu zaświadczenia o jego ukończeniu; 4) uniemożliwienie przeprowadzenia kontroli kursu; 5) nie usunięcia naruszeń w terminie, o którym mowa w art. 20 ust.5. 3. Przepis art. 71 ust. 2 i 3 oraz 72 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej stosuje się odpowiednio. 4. Podmioty, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2, w terminie do dnia 31 marca każdego roku kalendarzowego przekazują do ministra właściwego do spraw transportu następujące informacje: 1) liczbę wpisanych do ewidencji podmiotów prowadzących kursy; 2) liczbę przeprowadzonych kontroli podmiotów prowadzących kursy; 3) wysokość kar nałożonych na podmioty prowadzące kursy w wyniku stwierdzenia nieprawidłowości podczas kontroli. 14

Art. 22. Zadania marszałka województwa, o których mowa w art. 18, 20 i 21 są wykonywane jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej. Art. 23. Jednostka upoważniona, o której mowa w art. 8, w terminie 14 dni od zakończenia kursu ADR, przekazuje do centralnej ewidencji kierowców, o której mowa w przepisach prawa o ruchu drogowym, następujące dane osób, które ukończyły kurs ADR: 1) imię i nazwisko; 2) datę i miejsce urodzenia; 3) numer ewidencyjny PESEL, a w przypadku osób nie posiadających numeru PESEL serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę kraju, który wydał ten dokument; 4) adres zamieszkania; 5) zakres i numer wydanego zaświadczenia ADR; 6) okres ważności zaświadczenia ADR. Art. 24. Minister właściwy do spraw transportu, określi, w drodze rozporządzenia: 1) szczegółowe wymagania w stosunku do podmiotów wykonujących działalność w zakresie prowadzenia kursów; 2) wzór wniosku o wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy oraz wzór zaświadczenia potwierdzającego wpis podmiotu do tego rejestru; 3) wysokość opłaty za wpis do rejestru podmiotów prowadzących kursy, której wysokość nie może być wyższa niż 1 000,00 złotych; 4) rodzaje i zakres kursów, ich ramowy program, minimalny czas trwania kursów, a także warunki wydawania zaświadczenia potwierdzającego ukończenie odpowiedniego kursu, - mając na uwadze wymagania określone odpowiednio w ADR, RID lub ADN oraz konieczność prawidłowego przygotowania kierowców, ekspertów ADN oraz doradców do przeciwdziałania zagrożeniom związanym z przewozem towarów niebezpiecznych, jak również zapewnienie należytego przeprowadzania kursów, a także wysokość rzeczywistych kosztów związanych z prowadzeniem rejestru podmiotów prowadzących kursy oraz wysokość kosztów związanych z weryfikacją dokumentów. Rozdział 4 Środki transportu Art. 25. 1. Środki transportu przewożące towary niebezpieczne powinny być przystosowane, wyposażone i oznakowane, odpowiednio, zgodnie z ADR, RID lub ADN. 2. Podczas przewozu towarów niebezpiecznych, przewożący te towary jest obowiązany mieć przy sobie dokumenty określone, odpowiednio, w ADR, RID lub ADN. 3. Dokumenty, o których mowa w ust. 2, są okazywane na żądanie organów lub osób uprawnionych do przeprowadzania kontroli. Art. 26. 1. Pojazdy, dla których ADR wymaga wystawienia świadectwa dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, zwanego dalej świadectwem dopuszczenia pojazdu ADR, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ADR, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych pojazdów. 2. Sprawdzenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje, w drodze badania technicznego pojazdu, określona przepisami prawa o ruchu drogowym okręgowa stacja 15

kontroli pojazdów, która następnie wystawia zaświadczenie o wyniku przeprowadzonego badania. 3. Transportowy Dozór Techniczny dokonuje na zasadach określonych w ustawie sprawdzenia, czy cysterny spełniają postanowienia ADR, oraz wystawia protokół z przeprowadzonego badania. 4. Na podstawie pozytywnych wyników badań, stwierdzonych w zaświadczeniu i protokole, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w drodze decyzji administracyjnej wystawia świadectwo dopuszczenia pojazdu ADR na okres nie dłuższy niż 1 rok albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa. 5. W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, na wniosek osoby zainteresowanej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje wtórnik świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR. 6. Za wystawienie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, za przedłużanie ważności świadectwa oraz za wydanie wtórnika pobiera się opłatę. 7. Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego. Art. 27. 1. Statki, dla których ADN wymaga wystawienia odpowiedniego świadectwa dopuszczenia do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, zwanego dalej świadectwem dopuszczenia statku ADN, podlegają sprawdzeniu w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, określonych w ustawie, dotyczących wyposażenia lub przystosowania tych statków. 2. Sprawdzenia w zakresie spełniania dodatkowych wymagań technicznych, o których mowa w ust. 1, wykonuje Transportowy Dozór Techniczny na zasadach określonych w ustawie i wystawia protokół z przeprowadzonego badania. 3. Statek przeznaczony do przewozu towarów niebezpiecznych podlega inspekcji w zakresie wyposażenia oraz dokumentów związanych z przewozem towarów niebezpiecznych. 4. Inspekcję, o której mowa w ust. 3, przeprowadza dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej, na wniosek armatora, z której to następnie inspektor żeglugi śródlądowej wystawia protokół z inspekcji. 5. Na podstawie dokumentów, o których mowa odpowiednio w ust. 2 i 3, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej w drodze decyzji administracyjnej wystawia odpowiednie świadectwo dopuszczenia statku ADN na okres nie dłuższy niż 5 lat albo przedłuża ważność dotychczasowego świadectwa. 6. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej prowadzi rejestr wydanych świadectw dopuszczenia statku ADN. 7. Dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej może wydać tymczasowe świadectwo dopuszczenia statku do przewozu towarów niebezpiecznych, zwane dalej tymczasowym świadectwem, jeżeli statek w wyniku doznanych uszkodzeń nie spełnia wszystkich wymagań dotyczących budowy instalacji elektrycznej statku. W takim przypadku tymczasowe świadectwo jest wydawane tylko na określoną podróż i dla określonego ładunku. 8. W przypadku, o którym mowa w ust. 7, dyrektor urzędu może określić warunki dodatkowe dotyczące podniesienia poziomu bezpieczeństwa żeglugi statku przewożącego towary niebezpieczne. 9. W przypadku utraty świadectwa dopuszczenia statku ADN lub tymczasowego świadectwa, na wniosek osoby zainteresowanej, dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wydaje wtórnik odpowiedniego świadectwa dopuszczenia statku ADN. 10. Za wystawienie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wystawienie tymczasowego świadectwa, przedłużenie ważności świadectwa oraz wydanie wtórnika pobiera się opłaty, które stanowią dochód budżetu państwa. Art. 28. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 16

1) szczegółowe warunki, tryb wystawiania i przedłużania świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych mając na uwadze konieczność określenia czynności wykonywanych w ramach badań technicznych pojazdów; 2) wzór świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR oraz sposób jego wypełniania, mając na uwadze zakres niezbędnych danych; 3) wysokość opłat za wystawienie świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, przedłużanie ważności świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR oraz wydanie wtórnika świadectwa dopuszczenia pojazdu ADR, które nie mogą być wyższe niż 200,00 zł dla każdego z tych dokumentów, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów odpowiednio wykonywanych czynności w ramach badań technicznych pojazdu oraz kosztów za czynności administracyjne związane z wydawaniem tych dokumentów. 2. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 1) dodatkowe wymagania techniczne dotyczące wyposażenia lub przystosowania statków przewożących towary niebezpieczne, w tym również zakres wymagań dotyczących budowy i instalacji elektrycznej oraz wyposażenia statku, kierując się potrzebą zachowania wymogów bezpieczeństwa; 2) szczegółowy sposób przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych, uwzględniając zakres inspekcji, o której mowa w art. 27 ust. 3, kierując się potrzebą zachowania wymogów bezpieczeństwa; 3) wzór świadectwa dopuszczenia statku ADN, świadectwa tymczasowego szczegółowe warunki i tryb ich uzyskiwania oraz sposób ich wypełniania, mając na uwadze zakres niezbędnych danych dotyczących statku wykonującego przewóz towarów niebezpiecznych oraz rodzaj przewożonych towarów niebezpiecznych oraz sposób ich przewozu; 4) wysokość opłaty za wystawienie świadectwa dopuszczenia statku ADN, wystawienie tymczasowego świadectwa, przedłużanie ważności świadectwa oraz wydanie wtórnika, które nie mogą być wyższe niż 400,00 zł dla każdego z tych dokumentów, mając na uwadze konieczność pokrycia kosztów odpowiednio przeprowadzanych inspekcji i czynności kontrolnych w celu ich wystawienia, a także kosztów za czynności administracyjne związane z wydawaniem tych dokumentów. Rozdział 5 Kontrola przewozu towarów niebezpiecznych Art. 29.1. Kontrolę przewozu towarów niebezpiecznych sprawują: 1) organy Inspekcji Transportu Drogowego w zakresie przewozu drogowego; 2) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego w zakresie przewozu koleją; 3) dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej - w zakresie przewozu żeglugą śródlądową. 2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, sprawują kontrolę poprzez osoby lub służby uprawnione do przeprowadzania kontroli towarów niebezpiecznych oraz wymagań związanych z tym przewozem. 3. Kontrolę przewozu towarów niebezpiecznych przeprowadzają: 1) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego - na drogach, parkingach oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych 17

wykonującego przewóz drogowy towarów niebezpiecznych oraz czynności związane z tym przewozem; 2) upoważnieni pracownicy Urzędu Transportu Kolejowego na obszarze kolejowym, bocznicach kolejowych oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych wykonującego przewóz koleją towarów niebezpiecznych oraz czynności związane z tym przewozem; 3) upoważnieni pracownicy urzędu żeglugi śródlądowej na statkach żeglugi śródlądowej, w portach i przystaniach oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych wykonującego przewóz żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych oraz czynności związane z tym przewozem; 4) policjanci - na drogach i parkingach; 6) funkcjonariusze Straży Granicznej - na drogach i parkingach; 7) inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy - na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych; 8) funkcjonariusze służby celnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 9) inspektorzy dozoru jądrowego - na parkingach, stacjach kolejowych, w portach, przystaniach oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych wykonującego przewóz materiałów promieniotwórczych oraz czynności związane z tym przewozem; 10) uprawnieni pracownicy Transportowego Dozoru Technicznego - na parkingach oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych; 11) uprawnieni pracownicy Inspekcji Ochrony Środowiska - na parkingach oraz na terenie uczestnika przewozu towarów niebezpiecznych; 12) uprawnieni pracownicy zarządów dróg i infrastruktury kolejowej - w miejscach określonych w ich uprawnieniach; 13) upoważnieni funkcjonariusze Straży Ochrony Kolei na obszarze kolejowym. 4. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w ust. 3, nie mogą wykonywać czynności doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych. 5. Osoby, o których mowa w ust. 3, dokonują kontroli w ramach swoich właściwości. 6. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w ust. 3 pkt 1-6, współdziałają w niezbędnym zakresie z przedstawicielami. 1) Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki - w sprawach warunków przewozu materiałów promieniotwórczych; 2) Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego - w sprawach warunków technicznych cystern, pojazdów-baterii, wagonów-baterii, wieloelementowych kontenerów do gazu (MEGC) i kontenerów do przewozu luzem towarów niebezpiecznych w przewozie drogowym, koleją i żeglugą śródlądową, wydawania na podstawie ADR świadectw dopuszczenia pojazdów do przewozu niektórych towarów niebezpiecznych, warunków technicznych, naczyń ciśnieniowych przeznaczonych do przewozu gazów i dużych pojemników do przewozu luzem; 3) jednostki, o której mowa w art. 6 pkt 5 w zakresie warunków technicznych i badań opakowań towarów niebezpiecznych, niezastrzeżonych do kompetencji innych jednostek lub organów; 4) jednostki, o której mowa w art. 6 pkt 6 w zakresie badań, klasyfikacji oraz warunków dopuszczania do przewozu towarów niebezpiecznych, niezastrzeżonych do kompetencji innych jednostek lub organów; 5) jednostki, o której mowa w art. 6 pkt 7 w zakresie klasyfikacji oraz warunków dopuszczenia do przewozu towarów niebezpiecznych kl. 1; 18

6) jednostki, o której mowa w art. 6 pkt 8 - w zakresie warunków przewozu materiałów zakaźnych. Art. 30. 1. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1-6, są obowiązane do sprawdzenia: 1) zgodności wykonywanego przewozu towarów niebezpiecznych z wymaganiami określonymi odpowiednio w ADR, RID lub ADN; 2) stanu technicznego naczyń, opakowań, cystern, kontenerów i innych urządzeń służących do przewozu towarów niebezpiecznych; 3) stanu technicznego środka transportu użytego do przewozu, jego oznakowania i wyposażenia; 4) przeszkolenia osób wykonujących przewóz towarów niebezpiecznych oraz czynności związane z tym przewozem, a także wyznaczenia właściwego doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu towarów niebezpiecznych; 5) dokumentów wymaganych przy przewozie towarów niebezpiecznych. 2. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1-3 i 6, są obowiązane do sprawdzenia wywiązywania się doradcy z obowiązków określonych w ustawie oraz odpowiednio w ADR, RID lub ADN. 3. W przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązków, określonych w ust. 2, osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1-3 i 6, przekazują niezwłocznie informację o stwierdzonych naruszeniach do Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego. Art. 31. 1. Osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1-6, są obowiązane podczas każdej kontroli wypełnić listę kontrolną oraz sporządzić protokół kontroli. 2. Lista kontrolna i protokół kontroli sporządzane są w trzech egzemplarzach, z czego: 1) jeden egzemplarz przekazują kontrolowanemu; 2) drugi egzemplarz zachowują osoby przeprowadzające kontrolę, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1-6; 3) trzeci egzemplarz jest przechowywany przez okres 5 lat od dnia sporządzenia protokołu w dokumentacji prowadzonej przez organy i jednostki, w których imieniu osoby, wskazane w art. 29 ust. 3 pkt 1-6, przeprowadzają kontrolę. 3. W przypadku kontroli drogowego przewozu towarów niebezpiecznych protokół kontroli jest sporządzany według wzoru określonego na podstawie przepisów o transporcie drogowym. 4. W przypadku kontroli przewozu towarów niebezpiecznych dokonywanej podczas odprawy granicznej protokół kontroli jest sporządzany tylko w sytuacji stwierdzenia naruszeń uzasadniających nałożenie kary pieniężnej. Art. 32. 1. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości związanych z przewozem towarów niebezpiecznych, mających wpływ na bezpieczeństwo tego przewozu, osoba przeprowadzająca kontrolę ma prawo: 1) uniemożliwić przekroczenie granicy środkiem transportu i jego wjazd na terytorium RP, jeżeli środek transportu znajduje się w zasięgu terytorialnym przejścia granicznego; 2) spowodować, aby na koszt właściciela lub posiadacza środka transportu został on wraz z ładunkiem usunięty i zdeponowany w miejscu postojowym umożliwiającym bezpieczne jego pozostawienie. 2. Środek transportu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, może być zwrócony uprawnionej osobie po usunięciu nieprawidłowości i wniesieniu opłaty pokrywającej koszty związane z jego usunięciem, postojem i czynnościami zabezpieczającymi. 19

3. Do usuwania środka transportu, o którym mowa odpowiednio w ADR, RID lub ADN, w zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą stosuje się odpowiednio zasady i warunki określone w odrębnych przepisach. 4. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do przewozu koleją towarów niebezpiecznych oraz przewozu żeglugą śródlądową towarów niebezpiecznych. Art. 33. 1. Przewóz towarów niebezpiecznych, o których mowa odpowiednio w ADR, RID lub ADN, wraz z trasą przewozu podlega obowiązkowi zgłoszenia do komendanta wojewódzkiego Policji oraz do komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, właściwych ze względu na miejsce rozpoczęcia przewozu towarów niebezpiecznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Zgłoszenia towarów, o których mowa w ust. 1, są obowiązani dokonać: 1) nadawca towaru niebezpiecznego - jeżeli przewóz rozpoczyna się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest wykonywany przez przewoźnika będącego przedsiębiorcą zagranicznym w rozumieniu art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej; 2) właściwa placówka Straży Granicznej - jeżeli przewóz rozpoczyna się poza granicami Unii Europejskiej; 3) przewoźnik w innych przypadkach niż określone w pkt 1 i 2. 3. Zgłoszenia należy dokonać: 1) w terminie nie krótszym niż 5 dni przed rozpoczęciem przewozu - w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2; 2) przed wjazdem pojazdu z towarem niebezpiecznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3. 4. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: 1) wykaz towarów niebezpiecznych, których przewóz podlega obowiązkowi zgłoszenia; 2) formę zgłoszenia; 3) wzór formularza zgłoszenia - mając na uwadze szczególne zagrożenie związane z przewozem niektórych towarów niebezpiecznych. 5. Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się w przypadku przewozu koleją towarów niebezpiecznych. Art. 34. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi w drodze rozporządzenia, wzór formularza listy kontrolnej oraz formularza protokołu kontroli, o których mowa w art. 31 ust. 1, a także sposób i zakres ich wypełniania, uwzględniając konieczność ujednolicenia zakresu kontroli oraz uprawnienia osób jej dokonujących. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia: 1) dodatkowe warunki techniczne parkingów, na które są usuwane pojazdy przewożące towary niebezpieczne wraz z miejscami przeładunkowymi towarów niebezpiecznych; 2) tryb wniesienia opłaty, o której mowa w art. 32 ust. 2 - uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa publicznego. 20