Uran w Polsce historia poszukiwañ i perspektywy odkrycia z³ó

Uran w Polsce historia poszukiwañ i perspektywy odkrycia z³ó Jerzy B. Miecznik 1, Ryszard Strzelecki 1, Stanis³aw Wo³kowicz 1 Uranium in Poland history of prospecting and chances for finding new deposits. Prz. Geol., 59: 688 697. Abstract.Theplans for development of nuclear energy to cover Poland's needs for power raise the question of perspective domestic uranium resources. Prospecting for uranium deposits has been carried out with varying intensity since the end of the 1940s until the 1990s. In the early 1960s these works resulted in discovery of several uranium deposits and occurrences in the Sudetes. Outside of that region, uranium was also found and extracted from the Staszic piryte J.B. Miecznik R. Strzelecki S. Wo³kowicz deposit in Rudki, the Holy Cross Mountains. Total production of uranium in these times in Poland is estimated at about 650 t. A new phase of prospecting was initiated by the Polish Geological Institute in 1956, resulting in discoveries of uranium mineralization in the Ordovician Dictyonema Shales in the Podlasie Depression and the Lower and Middle Triassic sediments in the Peribaltic Syneclise. Moreover, the so-called parallel studies, based on all the available geological and geophysical borehole data from the whole area of Poland, made it possible to analyze distribution of uranium in practically all geological units and formations in the country, especially in the Oligocene Menillite Shales of the Carpathians, the Carboniferous of the Upper Silesian Coal Basin, Zechstein copper-bearing shale and phosphates. The performed analyses, including large-scale geological works aimed at identifying uranium concentrations in the Dictyonema Shale of the Podlasie Depression, Triassic rocks of the Peribaltic Syneclise and Permo- -Carboniferous rocks of the Intra-Sudetic Depression, gave us sufficient knowledge for evaluation of possible occurrences of uranium deposits in Poland. Based on our reanalysis of all available data, it may be stated that the Sudetic deposits are of historical importance only. The uranium concentrations known from Upper Carboniferous and Lower Permian rocks (Grzmi¹ca, Wambierzyce and Okrzeszyn deposits and mineralization shows found in adjacent areas) should be treated as areas with anomalous uranium contents but, unfortunately, without any greater economic significance due to low uranium content, low resources and often observed strong association of uranium with organic matter. The Rajsk deposit and uranium concentrations in the Dictyonema Shale formations (Podlasie Depression) are characterized by low grade uranium mineralization and occurrence at depths of over 400 m and, therefore, can not be considered as a potential source of uranium. The Triassic rocks of Peribaltic Syneclise represent a possible uranium deposit of the sandstone type. However, because of large depth of occurrence (over 800 m), usually very high variability in uranium content and location mainly in areas under legal protectiont, these resources should be hypothetical, that is requiring further studies. It may be stated that the degree of recognition of radioactivity of individual geological formations and structures minimizes chances for discovery of any deposits of industrial importance. Keywords: Poland, uranium deposits Powrót do koncepcji budowy elektrowni j¹drowych w Polsce sprawi³, e aktualne sta³o siê pytanie o mo liwoœci wytwarzania paliwa z wykorzystaniem krajowych zasobów rud uranu. Nale y ustaliæ, jakie iloœci uranu s¹ niezbêdne do zaspokojenia potrzeb elektrowni. W planach rozwoju energetyki j¹drowej przewiduje siê zbudowanie i uruchomienie do 2030 roku dwóch elektrowni o ³¹cznej mocy 6 GWe (6000 MW). Porównajmy to z danymi globalnymi, opublikowanymi w roku 2008 przez NEA (Nuclear Energy Agency) i IAEA ( International Atomic Energy Agency) (OECD Organisation for Economic Co-operation and Development) (NEA & IAEA, 2008), z których wynika, e w 2006 roku moc pracuj¹cych na œwiecie elektrowni j¹drowych wynosi³a 370 GWe, a ich zapotrzebowanie na uran by³o równe 66 500 t. Zatem œrednio na wytworzenie 1 GWe, niezale nie od stosowanej technologii, zu yto 180 t uranu. Mo na przyj¹æ, e elektrownia wytwarzaj¹ca 3 GWe bêdzie potrzebowa³a rocznie ok. 540 t uranu, a w przewidywanym 60-letnim okresie eksploatacji zu yje ok. 32 400 t uranu. Pomijamy tu prognozê rozwoju technologicznego w energetyce j¹drowej, bo nie da siê okreœliæ jego skali i wp³ywu na zmniejszenie zu ycia surowca. Nasuwaj¹ siê nastêpuj¹ce pytania: jak du e s¹ znane zasoby uranu w Polsce? czy s¹ one w stanie choæby czêœciowo zaspokajaæ przewidywane potrzeby? jakie mog¹ byæ koszty finansowe pozyskania uranu z krajowych z³ó? czy uwarunkowania œrodowiskowe i brak akceptacji spo³ecznej nie bêd¹ przeszkod¹ w eksploatacji z³ó? Od ponad 2 lat pojawiaj¹ siê w prasie informacje o polskim uranie i czas ustaliæ racjonalne, oparte na zgromadzonej wiedzy stanowisko w sprawie krajowych mo liwoœci surowcowych. W roku 2009 w Polityce Energetycznej opublikowano artyku³ Marka Niecia (Nieæ, 2009) poœwiêcony perspektywom poszukiwania i ocenie znanych z³ó uranu w Polsce. W 2010 roku na zlecenie Ministerstwa Œrodowiska zespó³ specjalistów pod kierunkiem Andrzeja Soleckiego przygotowa³ obszerne studium pt. Ocena mo liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych. Jeden z autorów niniejszego artyku³u by³ recenzentem tego opracowania (Strzelecki, 2010). Zasadnicze jego tezy ukaza³y siê w Przegl¹dzie Geologicznym (Solecki i in., 2011). Niniejszy artyku³ jest g³osem geologów Pañstwowego Instytutu Geologicznego Pañstwowego Instytutu Badawczego (Pañstwowy Instytut Geologiczny, PIG-PIB), którzy w latach 70. i 80. XX wieku bezpoœrednio zajmowali siê projektowa- 1 Pañstwowy Instytut Geologiczny Pañstwowy Instytut Badawczy, ul. Rakowiecka 4, 00-975 Warszawa; jerzy.miecznik@ pgi.gov.pl, ryszard.strzelecki@pgi.gov.pl, stanislaw.wolkowicz@pgi.gov.pl. 688

niem oraz realizacj¹ poszukiwañ i badañ z³ó uranu w Polsce. Miniony okres ponad 20 lat sprzyja³ przemyœleniu zdobytych wówczas doœwiadczeñ i nabraniu dystansu do wielu podejmowanych przedsiêwziêæ i dokonywanych ocen. W tym czasie nie prowadzono adnych geologicznych prac poszukiwawczych, które dostarczy³yby nowych danych. W artykule zastosowano typologiê z³ó zaproponowan¹ przez Dahlkampa (1978), omówion¹ w literaturze polskiej przez Paulo i Piestrzyñskiego (1991). Historia poszukiwañ uranu w Polsce Na pocz¹tku chcielibyœmy zwróciæ uwagê na ogromn¹ iloœæ prac poszukiwawczych wykonanych po II wojnie œwiatowej na terenie kraju. Obszerne omówienie przebiegu i zakresu tych prac w pierwszych dwóch dekadach (lata 50. i 60. XX wieku) znalaz³o siê w artykule Soleckiego i in. (2011). Zainteresowanym histori¹ Zak³adów Przemys³owych R-1 w Kowarach polecamy wydan¹ w roku 2010 bogat¹ w informacje ksi¹ kê Roberta Klementowskiego W cieniu sudeckiego uranu. Kopalnictwo uranu w Polsce w latach 1948 1973. Ograniczymy siê zatem do wypunktowania kilku zagadnieñ: Rezygnacja Rosjan w 1956 roku z dalszego udzia³u w poszukiwaniach uranu wynika³a z przes³anek ekonomicznych. Dysponowali oni ju wiedz¹, e obszar Polski nie jest interesuj¹cy z punktu widzenia mo liwoœci wystêpowania du ych i ³atwo dostêpnych z³ó uranu. Œwiadczyæ mo e o tym raport Pieniñskiego (Zdulski, 2000). W niektórych innych tzw. krajach demokracji ludowej, np. w NRD i Czechos³owacji, gdzie odkryto bogate z³o a uranu, udzia³ Rosjan trwa³ jeszcze wiele lat. W latach 50. i 60. XX wieku uznano, e jedyna faktycznie uranonoœna regionalna jednostka geologiczna w Polsce to Sudety, szczególnie krystalinik izersko-karkonoski oraz permokarbon depresji œródsudeckiej (ryc. 1). Odkryto kilka z³ó rud uranu o zasobach od kilkudziesiêciu do 938 t uranu, poœród nich Radoniów, Podgórze, Wolnoœæ (z uranem jako kopalin¹ towarzysz¹c¹), które zosta³y wyeksploatowane, oraz Okrzeszyn i Grzmi¹c¹, gdzie podjêto eksploatacjê próbn¹. Wszystkie wiêksze z³o a (z wyj¹tkiem Grzmi¹cej) odkryto na pocz¹tku lat 50. XX wieku (lub wczeœniej). Zasadniczym celem powo³anego w 1956 roku Zak³adu Pierwiastków Promieniotwórczych w Pañstwowym Instytucie Geologicznym (wówczas Instytucie Geologicznym) by³o rozpoznawanie uranonoœnoœci badanych dopiero wg³êbnych struktur Ni u Polskiego. Stosowano tu tzw. badania równoleg³e, które polega³y na robieniu pomiarów radiometrycznych ska³ i wód w wyrobiskach kopalnianych, analizowaniu karota y geofizycznych ze wszystkich wykonywanych wówczas w kraju otworów wiertniczych, a tak e opróbowywaniu i badaniu ska³ ze stwierdzonych tym sposobem anomalii radiometrycznych. W efekcie bardzo intensywnych wówczas geologicznych prac rozpoznawczych i poszukiwawczych realizowanych z zastosowaniem wierceñ na obszarze ca³ej Polski nap³ywa³y ogromne iloœci materia³ów. Warto wspomnieæ, e na Ni u Polskim do pocz¹tku lat 80. XX wieku na potrzeby przemys³u naftowego wykonano 4,3 mln mb wierceñ (Depowski, 1987), do czego nale y doliczyæ wiercenia parametryczno-strukturalne i poszukiwawczo-rozpoznawcze realizowane w innych celach. Dziêki analizie karota y promieniowania gamma (PG) odkryto koncentracje uranu w ordowickich ³upkach dictyonemowych obni enia podlaskiego (Sa³dan, 1967) oraz w triasie syneklizy peryba³tyckiej (Kanasiewicz i in., 1965) i monokliny przedsudeckiej (Sa³dan, 1973). Uzyskano wiedzê na temat obecnoœci uranu w bardzo ró - nych strukturach i formacjach geologicznych wystêpuj¹cych na ró nych g³êbokoœciach na Ni u Polskim i w innych rejonach kraju (Bareja i in., 1973; Morawski, 1973; Strzelecki, 1976, 1977, 1978; Miecznik, 1976; Bareja, 1977, 1979; Bareja & Kubicki, 1983). W ramach badañ równoleg³ych podejmowano tak e badania uranonoœnoœci wybranych jednostek lub formacji geologicznych, m.in. Gór Œwiêtokrzyskich (Uberna, 1962, 1964, 1970), fosforytów (Borucki, 1962), oligoceñskich ³upków bitumicznych warstw menilitowych Karpat (Kita- -Badak i in., 1965; Bareja i in., 1975), karbonu Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego (Sa³dan, 1965), wêgli kamiennych Polski (Jêczalik, 1970), cechsztyñskich ³upków miedzionoœnych depresji pó³nocnosudeckiej (Kanasiewicz & Uberna, 1961), syluru Gór Kaczawskich i Gór Bardzkich (Miecznik & Strzelecki, 1978) czy kredy sudeckiej (Miecznik i in., 1980). W Sudetach Pañstwowy Instytut Geologiczny wykona³ geochemiczne zdjêcie uranometryczne (Zaj¹czkowski, 1962, 1968) s³u ¹ce celom bezpoœrednio prospekcyjnym, jego wyniki wykorzystano tak e w badaniach geologicznych, geochemicznych i mineralogicznych podjêtych z udzia³em Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, obejmuj¹cych niektóre z³o a i wyst¹pienia uranu, jak równie ca³e masywy skalne (Nielubowicz & Wróblewski, 1963; Banaœ, 1965; Jaskólski, 1965; Jeliñski, 1965; Mochnacka, 1966, 1975; Depciuch, 1968; Przenios³o, 1970; Sylwestrzak, 1972). Badania pozwoli³y pog³êbiæ i uporz¹dkowaæ wiedzê o rozmieszczeniu uranu, paragenezach mineralnych, genezie wyst¹pieñ, a tak e inspirowa³y do poszukiwañ uranu (Lis & Sylwestrzak, 1979; Miecznik & Strzelecki, 1979). Jednak g³ównym kierunkiem dzia³añ by³o poszukiwanie i rozpoznawanie wyst¹pieñ uranu w strukturach i formacjach zakrytych, niedostêpnych podczas stosowania powierzchniowych metod poszukiwawczych. W roku 1968 rozpoczêto wiercenia w celu rozpoznania uranonoœnoœci ³upków dictyonemowych obni enia podlaskiego (ryc. 2). Zachêt¹ do podjêcia prac by³y bardzo obiecuj¹ce wyniki uzyskane w otworze Rajsk IG-1. W ramach kilku projektów robót poszukiwawczych opracowanych przez Mariana Sa³dana odwiercono 62 otwory wiertnicze o ³¹cznym metra u ok. 38 000 mb, w tym otwór pe³nordzeniowy w miejscu projektowanego szybu wydobywczego. Ponadto wykonano profilowania sejsmiczne i badania hydrogeologiczne, analizy warunków górniczych oraz badania technologiczne rud. W wyniku prac poszukiwawczych na obszarze o powierzchni 16 km 2 po³o onym na pó³noc od Bielska Podlaskiego opracowano Dokumentacjê geologiczn¹ z³o a rud uranu Rajsk (Sa³dan i in., 1976), a nastêpnie dokonano podsumowania 10-letniego okresu prac badawczych prowadzonych w pó³nocno-wschodniej czêœci obni enia podlaskiego (Sa³dan i in., 1977). Analiza wyników tych prac wykaza³a obecnoœæ w ³upkach dictyonemowych ubogiej mineralizacji uranowo-wanadowo-molibdenowej nienadaj¹cej siê z ekonomicznego i technologicznego punktu widzenia do podjêcia eksploatacji górniczej. Po roku 1977 prac geologicznych i badawczych ju nie prowadzono. 689

NIEMCY GERMANY Pt /Pz 3 Pzk Pt/Pzgr Pt/Pzgr Pt 3/Pz R Pt /Pz 3 CZECHY CZECH REP. Pzk Pzk Pzk Pzk Z³o a: Pzgr Deposits: KOWARY W R Radoniów Pzds P Podgórze W Wolnoœæ Pt 3/Pz O Okrzeszyn G Grzmi¹ca O Wa Wambierzyce G K Kletno y³owa mineralizacja uranowa uranium vein mineralization mineralizacja uranowa w piaskowcach i zlepieñcach uranium mineralization in sandstones and conglomerates Pzgr mineralizacja uranowa w wêglach i ³upkach uranium mineralization in shales and coals uskoki faults mezozoik Mesozoic Pt 3/Pz wulkanity m³odopaleozoiczne w Upper-Paleozoic volcanites m³odszy paleozoik depresji œródsudeckiej i pó³nocnosudeckiej s Upper Paleozoic o of the Intra-Sudetic Depression and North-Sudetic Depression granitoidy waryscyjskie gr Variscan granitoids paleozoik depresji Œwiebodzic ds Paleozoic of the Œwiebodzice Depression paleozoik struktury bardzkiej bs Paleozoic of the Bardo Structure paleozoik kaczawski k Paleozoic of Kaczawskie Mts. 0 Pt / proterozoik górny/paleozoik masywu Gór Sowich 3 ms Upper Proterozoic/Paleozoic of the Sowie Mts. Massif Pt / proterozoik górny/paleozoik metamorfiku k³odzkiego 3 mk Upper Proterozoic/Paleozoic of the K³odzko metamorphic complex Pt / proterozoik górny/paleozoik bloku izersko-karkonoskiego i kopu³y orlicko-œnie nickiej 3 Upper Proterozoic/Paleozoic of the Karkonosze-Izera Block and Orlica-Œnie nik Dome Pt/ granitoidy kadomskie gr Cadomian granitoids Ryc. 1. Z³o a uranu i punkty mineralizacji uranowej w Sudetach (wg Barei i in., 1982, zmienione) Fig. 1. Uranium deposits and occurences in Sudetes (after Bareja et al., 1982, modified) Pt /Pz 3 ms 100km Pzbs Pt /Pz 3 Wis³a WARSZAWA Pzgr Pt /Pz 3 Pt /Pz 3 K 10 20 30km W roku 1975 rozpoczêto prace poszukiwawcze uranu w utworach triasu dolnego i œrodkowego syneklizy peryba³tyckiej na podstawie projektu opracowanego przez Sa³dana i Strzeleckiego. W I etapie wykonano 12 otworów zlokalizowanych w strefie pomiêdzy Krynic¹ Morsk¹ (wieœ Piaski) a Pas³êkiem. W 1977 roku rozszerzono program wierceñ na Mierzei Wiœlanej o kolejne 11 otworów wiertniczych. W sumie w latach 1975 1984 odwiercono 23 otwory o ³¹cznym metra u ok. 25 000 mb. Oprócz ma³o ciekawej mineralizacji zbli onej do typu ³upkowego w œrodkowym pstrym piaskowcu (formacja lidzbarska) w wy szej czêœci profilu górnego pstrego piaskowca (formacja elbl¹ska) stwierdzono obecnoœæ mineralizacji w piaskowcach (sandstone type deposits) (Strzelecki, 1980; Bareja, 1983) o cechach bardzo zbli onych do z³ó w USA, Nigrze czy Kazachstanie. W roku 1978 Pañstwowy Instytut Geologiczny wykona³ wg³êbne rozpoznanie uranonoœnoœci górnego karbonu pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej miêdzy z³o em Grzmi¹ca a okolic¹ Nowej Rudy (ryc. 3). G³ównym celem prac by³o ustalenie pozycji geologicznej mineralizacji i okreœlenie czynników decyduj¹cych o jej wystêpowaniu i rozmieszczeniu w najs³abiej rozpoznanym fragmencie depresji. Odwiercono 10 otworów rozpoznaw- 690

GDAÑSK Zalew Wiœlany BIA YSTOK Wis³a WARSZAWA ZIELONA GÓRA S Legnica WROC AW LUBLIN KRAKÓW RZESZÓW 0 100km obszar poszukiwañ z³ó uranu w triasie syneklizy peryba³tyckiej uranium prospecting area in the Triassic of the Peribaltic Syneclise S obszar rozpoznawania mineralizacji uranu w triasie monokliny przedsudeckiej i perykliny ar studied area of uranium mineralization in the Triassic of the Fore-Sudetic Monocline and ary Pericline obszar wystêpowania ordowickich ³upków dictyonemowych w obni eniu podlaskim distribution of Ordovician Dictyonema shales in the Podlasie Depression Sudety zob. ryc. 1 Sudetes see Fig. 1 z³o e w Rudkach w Górach Œwiêtokrzyskich Rudki deposit in the Holy Cross Mountains rejon Bezmiechowej i Monasterca (Karpaty) ³upki bitumiczne warstw menilitowych Bezmiechowa and Monasterzec area (Carpathians Mountains) bituminous shales of the Menillite Beds utwory czwartorzêdu Quaternary sediments utwory starsze older rocks Ryc. 2. Wybrane obszary poszukiwañ i badañ uranu w Polsce Fig. 2. Selected areas of uranium research in Poland czych, wykorzystuj¹c jednoczeœnie do badañ blisko 30 wierceñ przemys³u wêglowego i wierceñ strukturalnych Oddzia³u Dolnoœl¹skiego PIG-PIB. Innym celem by³o zbadanie rozprzestrzenienia mineralizacji uranowej w z³o u Grzmi¹ca po upadzie. Zasoby z³o a wynosz¹ 792 t uranu (Bojarski & Zamojski, 1960). W latach 70. XX wieku na zlecenie Ministerstwa Energetyki i Energii Atomowej Cuprum dokona³o ekonomicznej analizy, która wykaza³a, e do podjêcia wydobycia minimalna iloœæ uranu w z³o u powinna wynosiæ 2000 t. Wyniki poszukiwañ nale y uznaæ za negatywne. W trzech otworach wiertniczych wykonanych w s¹siedztwie z³o a Grzmi¹ca nie stwierdzono kontynuacji po upadzie mineralizacji spe³niaj¹cej ówczesne kryteria bilansowoœci (Miecznik, 1983). W latach 1981 1987 podjêto tak e szczegó³owe badania geologiczno-poszukiwawcze z³ó uranu w masywie Karkonoszy, opieraj¹c siê na koncepcji mo liwoœci wystêpowania w granicie karkonoskim œródgranitowych z³ó uranu, na co mog³o wskazywaæ jego du e podobieñstwo do uranonoœnych granitów Masywu Centralnego i Wandei we Francji. W pracach zastosowano m.in. zdjêcie uranometryczne (aluwialne i litogeochemiczne), zdjêcie spektrometryczne gamma oraz wiercenia (4 otwory). Poszukiwania zakoñczy³y siê negatywnymi wynikami (Lis & Przenios³o, 1987). 691

WA BRZYCH V-4 Grzêdy IG-1 V-3 STARY LESIENIEC 31 11 14 17 28 20 9 Victoria-1 4 21 2 6 1 KAMIONKA 16 23 3 5 19 10 25 24 15 Unis³aw Œl¹ski IG-1 13 RYBNICA LEŒNA 100km Wis³a WARSZAWA Grzmi¹ca IG-1 Grzmi¹ca IG-2 Grzmi¹ca IG-3 G USZYCA G³uszyca IG-1 G-8 0 1 2 3 4 5km CZECHY czerwony sp¹gowiec Rotliegendes wychodnie formacji z Glinnika (westfal D stefan AB) outcrops of the Glinnik Formation (Westphalian D Stephanian AB) wulkanity karbonu Carboniferous volcanic rocks uskoki faults z³o e Grzmi¹ca Grzmi¹ca deposit CZECH REP. otwory wiertnicze przebijaj¹ce kontakt czerwonego sp¹gowca i karbonu bez g³ównego poziomu uranonoœnego boreholes penetrating the Rotliegendes Carboniferous boundary without U-bearing horizon otwory wiertnicze w których stwierdzono g³ówny poziom uranonoœny nie spe³niaj¹ce kryteriów bilansowoœci boreholes recording the main U-bearing horizon not matching economic criteria Œwierki IG-2 30 ŒWIERKI Ludwikowice K³odzkie IG-1 W-1 39 Œwierki IG-1 W-2 LUDWIKOWICE W-3 K ODZKIE Krajanów IG-1 Jaworów IG-1 W-4 NR B-IV Sokolica IG-1 NR B-I NR B-V NR B-III Rybno S-5 NR B-II NOWA RUDA S-1 S-2 S-7 S-6 S-4 S-3 Ryc. 3. Uran w najwy szym karbonie pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej (wg Miecznika, 1990, zmienione) Fig. 3. Uranium in the uppermost Carboniferous in north-eastern part of Intra-Sudetic Depression (after Miecznik 1990, modified) 45 44 41 43 37 W latach 1985 1987 w depresji œródsudeckiej w rejonie Wambierzyc prowadzono rozpoznanie poziomów uranonoœnych w dolnopermskich ³upkach walchiowych. Jest to uboga syngenetyczna mineralizacja uranowa typu czarnych ³upków (black shale deposits), charakteryzuj¹ca siê stosunkowo ma³¹ zmiennoœci¹. W latach 50. XX wieku Zak³ady Przemys³owe R-1 udokumentowa³y w wybranym fragmencie ³upków walchiowych zasoby 217,5 t uranu, opisane jako z³o e Wambierzyce (Kaczmarek i in., 1959). W pracach PIG-PIB zastosowano m.in. zdjêcie spektrometryczne gamma i wykonano 10 otworów wiertniczych. Nie stwierdzono tutaj rekoncentracji uranu, która mog³aby doprowadziæ do powstania bogatej mineralizacji, jak to mia³o miejsce w przypadku znanego z³o a Lod ve w permie Masywu Centralnego (Wo³kowicz, 1988, 1990, 1992). Równolegle z pracami geologicznymi prowadzono badania technologiczne nad wzbogacaniem i ekstrakcj¹ uranu z rudy. W pocz¹tkowym okresie, tj. w latach 50. XX wieku, kiedy eksploatowano najbogatsze partie z³ó, ca³oœæ rudy by³a wywo ona do Zwi¹zku Radzieckiego. Gdy jednak zawartoœæ uranu w rudzie zaczê³a spadaæ, konieczna sta³a siê produkcja koncentratów. W tym celu powo³ano w Zak³adach Przemys³owych R-1 specjalny zak³ad doœwiadczalny. Jego wyposa enie po likwidacji zak³adów R-1 w 1973 roku przejê³a Politechnika Wroc³awska. W roku 1956 badania technologiczne nad przeróbk¹ rud uranu rozpocz¹³ Instytut Badañ J¹drowych (IBJ), w którym zajmowano siê m.in. piaskowcow¹ rud¹ z rozpoznawanego wówczas z³o a Grzmi¹ca. Zespó³ doc. Pinkasa z IBJ (a po reorganizacji z Instytutu Chemii i Techniki J¹drowej) przez wiele lat prowadzi³ badania technologiczne przeróbki uranonoœnych ³upków dictyonemowych, piaskowców triasowych z syneklizy peryba³tyckiej, piaskowców karboñskich i permskich ³upków walchiowych depresji œródsudeckiej oraz karpackich ³upków menilitowych. W skali laboratoryjnej prowadzono badania równie pod k¹tem eksploatacji uranu metod¹ ³ugowania otworowego. Zaniechanie budowy elektrowni atomowej w arnowcu w roku 1990 i w ogóle odejœcie od koncepcji rozwoju krajowej energetyki j¹drowej spowodowa³y zakoñczenie poszukiwañ z³ó uranu w Polsce i rezygnacjê z badañ w zakresie geologii i technologii uranu. Ocena i perspektyw poszukiwañ z³ó uranu Sudety. Najbogatsze pod wzglêdem zawartoœci uranu z³o a na obszarze krystaliniku karkonosko-izerskiego, o zasobach 692

szacowanych na ok. 880 t uranu (Borucki i in., 1967), zosta³y ju w przewa aj¹cej czêœci wyeksploatowane. We wschodniej os³onie metamorficznej granitu Karkonoszy (z³o a Wolnoœæ, Miedzianka, Podgórze, Rubezal, Wiktoria, Mniszków) by³y one najliczniejsze. Wiêkszoœæ z³ó i wyst¹pieñ odznacza³o siê prostym sk³adem mineralnym. Obok smó³ki uranowej i wtórnych minera³ów uranu w strefach wietrzenia wystêpowa³y najczêœciej hematyt, piryt, markasyt, rzadziej galena, sfaleryt, chalkopiryt, a ponadto kalcyt, fioletowy fluoryt i kwarc. Jedynie z³o a Wolnoœæ i Miedzianka mia³y charakter polimetaliczny i bogaty sk³ad mineralny. Mineralizacja by³a zwi¹zana z uskokami o przebiegu N W i N E. Koncentracje uranu siêga³y 4%, a œrednia jego zawartoœæ w eksploatowanych rudach wynosi³a 0,2%. Cech¹ charakterystyczn¹ z³ó by³ zanik okruszcowania z g³êbokoœci¹ (od kilkudziesiêciu do 660 m). Pojedyncze wyst¹pienia mineralizacji uranowej w granitach karkonoskich stwierdzone przez Zak³ady Przemys³owe R-1 (Majewo, Bobrów, Jagni¹tków) nie maj¹ znaczenia ekonomicznego. Badania prowadzone przez Pañstwowy Instytut Geologiczny nie potwierdzi³y mo liwoœci wystêpowania œródgranitowych z³ó uranu (Lis & Przenios³o, 1987). W krystaliniku izerskim okruszcowanie uranowe najczêœciej jest obecne w strefach kontaktu pasm ³upków ³yszczykowych z gnejsami, granitognejsami i leukogranitami. W wysuniêtym na pó³noc z³o u Radoniów, najwiêkszym znanym w polskich Sudetach z³o u y³owym (342 t uranu, z czego wydobyto 252 t), mineralizacja jest zwi¹zana z dwoma lokalnymi uskokami (o kierunku 240 245 i stromym upadzie) w gnejsach izerskich i ma formê sztokwerkow¹. Wystêpuje w trzech s³upach rudnych, które wyklinowuj¹ siê w g³êbi i siêgaj¹ maksymalnie do 555 m p.p.t. W strefie utlenienia wystêpuj¹ tlenki elaza, humit i minera³y uranu (uraninit, metauranocyrcyt, autunit, torbernit i inne), zaœ w strefie pierwotnej, poni ej 250 m, pojawia siê prosta parageneza mineralna: fluoryt, nasturan i tlenki elaza. Z³o e to by³o szczegó³owo badane przez Jaskólskiego (1965), który okreœli³ je jako uranowe ascenzyjno- -hydrotermalne. Z³o e Wojcieszyce (o zasobach ok. 16 t uranu, w ca³oœci wyeksploatowanych) by³o zwi¹zane ze strefami zbrekcjowania i wk³adkami ³upków ³yszczykowych w gnejsach z amfibolitami i dajkami lamprofirów, przeciêtych uskokiem o kierunku N W. Mineralizacja sk³ada³a siê ze smó³ki i czerni uranowej, walpurgitu i autunitu z hematytem i siarczkami. Zawartoœci uranu w rudzie waha³y siê w granicach 0,1 0,2%. Mineralizacja zanika³a poni ej 80 m p.p.t. W metamorfiku izerskim znane s¹ inne, drobniejsze wyst¹pienia mineralizacji uranowej. Nieæ (2009) zwraca uwagê na leukogranity wystêpuj¹ce miêdzy Wojcieszycami i Œwieradowem, ich przestrzenny, a tak e mo liwy genetyczny zwi¹zek z przejawami mineralizacji uranowej w strefie Kopaniec Ma³a Kamienica. Autor ten sugeruje, e mamy tu do czynienia z formacj¹ z³ó uranu w metasomatytach albitowych (albitytach). Jako modelowy przyk³ad podaje z³o e Miczurinskoje na Ukrainie. Zak³ady Przemys³owe R-1 prowadzi³y rozpoznanie tej strefy w latach 50. ub. wieku, dokumentuj¹c kilka punktów mineralizacji uranowej. Do prac rozpoznawczych powrócono w latach 60. XX wieku, stwierdzaj¹c wyst¹pienie rud uranu Kopaniec-II w Starej Kamienicy, o zasobach 6,3 t uranu i przejawy mineralizacji w Ma³ej Kamienicy. Wykonane prace, m.in. sztolnie i wiercenia, nie przynios³y pomyœlnych wyników ze wzglêdu na zanikanie mineralizacji ze wzrostem g³êbokoœci (Cwojdziñski i in., 2008). Drugim obszarem po krystaliniku karkonosko-izerskim, w którym stwierdzono znaczniejsze przejawy y³owej mineralizacji uranowej, jest metamorfik L¹dka i Œnie nika K³odzkiego. Odkryto tam kilka punktów mineralizacji uranowej i jedno niewielkie z³o e Kopaliny Kletno, z którego wydobyto 20 t uranu (ca³oœæ zasobów). Okruszcowanie jest zwi¹zane z kontaktem gnejsów œnie nickich i oskarnowanych marmurów. W strefie nasuniêcia Kletna cia³a rudne wystêpuj¹ w formie gniazd lub y³ek z blend¹ smolist¹, siarczkami i selenkami, fluorytem i kwarcem. Istnieje tak e przestrzenny zwi¹zek z mineralizacj¹ magnetytow¹ (Banaœ, 1965). Po stronie czeskiej odkryto i eksploatowano w latach 1959 1968 z³o e Javornik Zálesi. ¹cznie wydobyto tam 400 t uranu (Przegl¹d z³ó..., 2000). Niewielkie przejawy y³owej mineralizacji uranowej znane s¹ te z karboñskich wulkanitów depresji œródsudeckiej (wschodnia czêœæ niecki wa³brzyskiej), zachodniej czêœci Gór Sowich, z Gór Kaczawskich i Gór Bystrzyckich. Przechodz¹c do podsumowania naszej wiedzy o y³owej mineralizacji uranowej w Sudetach i jej perspektywicznoœci, nale y zwróciæ uwagê na prawid³owoœæ polegaj¹c¹ na zanikaniu mineralizacji ze wzrostem g³êbokoœci. Ma ona praktyczne konsekwencje, znacznie bowiem ogranicza mo liwoœci znalezienia nowych z³ó w bardzo silnie spenetrowanym terenie. Dotyczy to szczególnie wschodniej os³ony metamorficznej granitów Karkonoszy. Nie mo na wykluczyæ mo liwoœci odkrycia cia³ rudnych w metamorfiku izerskim i metamorfiku L¹dka i Œnie nika K³odzkiego. Jednak, bior¹c pod uwagê na ogó³ niewielkie zasoby takich cia³ (kilka kilkadziesi¹t t uranu), wymaga³oby to odkrycia przynajmniej kilkunastu stref rudnych o zasobach ³¹cznych powy ej 1000 t uranu, aby eksploatacja by³a rentowna. W œwietle wykonanych poszukiwañ jest to ma³o prawdopodobne. Z³o a uranu znane s¹ tak e z depresji œródsudeckiej. Mineralizacja uranowa jest tu zwi¹zana z formacjami osadowymi górnego karbonu i dolnego permu. Wyró nia siê trzy typy mineralizacji: piaskowcow¹ (z³o e Grzmi¹ca), ³upkow¹ (³upki walchiowe rejonu Radków Wambierzyce) i mineralizacjê w wêglach (z³o e Okrzeszyn). Z³o e Grzmi¹ca zlokalizowane jest w utworach stefanu (ogniwo z omnicy formacji z Glinika). Okruszcowanie w postaci g³ównie tlenków uranu z niewielkimi iloœciami pirytu, galeny, sfalerytu i chalkopirytu wystêpuje w spoiwie nieutlenionych piaskowców i zlepieñców przewarstwianych mu³owcami i i³owcami. Tworzy ono kilka warstw rudnych w strefie o mi¹ szoœci ok. 20 m, z których trzy s¹ szerzej rozprzestrzenione. Œrednia zawartoœæ uranu w z³o u wynosi 0,05%, zaœ zasoby metalu ok. 792 t. Najbogatszy, œrodkowy poziom rudny jest zwi¹zany z dyskordancj¹ oddzielaj¹c¹ nieutlenione na ogó³ ska³y formacji z Glinika od przewa nie utlenionych ska³ wy ejleg³ego czerwonego sp¹gowca (formacja z Ludwikowic). Wa n¹ rolê w powstaniu z³o a odegra³a obecnoœæ w bezpoœrednim s¹siedztwie ryolitów pasma Rusinowa Grzmi¹ca, stanowi¹cych pierwotne Ÿród³o uranu (Miecznik, 1989a, 1990). Mineralizacja ma charakter epigenetyczny. Uran by³ wielokrotnie przemieszczany przez podziemne wody utleniaj¹ce w przepuszczalnych ska³ach klastycznych, obfituj¹cych w materia³ ryolitowy i pierwotnie ju wzbogaconych w metal, i wytr¹cany w sprzyjaj¹cych warunkach geoche- 693

micznych (Depciuch, 1968). Barier¹ migracji, na której dochodzi³o do koncentracji uranu, by³a wspomniana wczeœniej dyskordancja. Przejawy mineralizacji uranowej typu piaskowcowego znane s¹ równie z innych czêœci depresji œródsudeckiej. W Kamionce, Rybnicy Leœnej i Starym Lesieñcu s¹ one zwi¹zane, tak jak w z³o u Grzmi¹ca, z dyskordantnym kontaktem utlenionych ska³ czerwonego sp¹gowca z nieutlenionymi seriami ska³ wy szego silezu. Na podstawie analizy zakresu prac poszukiwawczych wykonanych po zachodniej stronie pasma Rusinowa Grzmi¹ca, obejmuj¹cych m.in. zdjêcia emanacyjne i gamma spektrometryczne oraz wiercenia (ryc. 3), które nie przynios³y pomyœlnych rezultatów, trudno znaleÿæ miejsce dla z³o a analogicznego do Grzmi¹cej. W rejonie Nowej Rudy koncentracje uranu wystêpuj¹ w ni szych partiach formacji z Glinika i wykazuj¹ zwi¹zek z okruchami wêgla i rozproszon¹ w osadzie substancj¹ wêglist¹ pochodz¹c¹ z redepozycji wêglonoœnych utworów formacji aclerskiej (Miecznik, 1989a, b, 1990). Rejon ten rozpoznano szczegó³owo w zwi¹zku z eksploatacj¹ z³ó wêgla i mo na go uznaæ za nieperspektywiczny z punktu widzenia poszukiwañ uranu. Wyra one ostatnio sugestie o mo liwoœci eksploatowania z³o a Grzmi¹ca metod¹ ³ugowania podziemnego (Solecki i in., 2010) s¹ nieuzasadnione. Wœród czynników niesprzyjaj¹cych stosowaniu tej metody mo na wymieniæ m.in.: wysoki stopieñ zdiagenezowania ska³ uranonoœnych, sprawiaj¹cy, e s¹ one nieprzepuszczalne lub prawie nieprzepuszczalne, wystêpowanie licznych uskoków w serii z³o owej i znaczne nachylenie warstw rzêdu 20 30 (Miecznik, 1983). W dolnopermskich ³upkach walchiowych rejonu Radkowa i Wambierzyc wystêpuje 12 poziomów o podwy - szonej zawartoœci uranu. Mi¹ szoœci poziomów wahaj¹ siê w granicach od 0,2 do 1,5 m, a œrednie wa one zawartoœci U 3 O 8 wynosz¹ od 40 do 200 ppm (Wo³kowicz, 1990, 1992). Niskie zawartoœci uranu, jego silny zwi¹zek z substancj¹ organiczn¹, który stwarza utrudnienia technologiczne, oraz du e odleg³oœci miêdzy poziomami uranonoœnymi powoduj¹, e mineralizacja nie ma wartoœci gospodarczej. Dodaæ jeszcze nale y, e obszar ten posiada du e walory przyrodnicze oraz turystyczne i jest po³o ony w bezpoœrednim s¹siedztwie Parku Narodowego Gór Sto³owych. Mineralizacja uranowa w wêglach znana jest z formacji aclerskiej (westfal A C) w niecce wa³brzyskiej i w rejonie Nowej Rudy, przede wszystkim jednak ze z³o a Okrzeszyn. Z³o e to znajduje siê w po³udniowo-zachodnim skrzydle depresji œródsudeckiej w stefañskich pok³adach radwanickich i autuñskich ³upkach antrakozjowych. Okruszcowanie jest zwi¹zane z kilkoma pok³adami wêgla i ³upków wêglowych, które s¹ oddzielone grubymi pakietami ska³ p³onnych. Czêœciowo tkwi równie w otaczaj¹cych je piaskowcach i zlepieñcach. Mineralizacja uranowa wystêpuje w postaci smug i warstw zgodnych z uwarstwieniem wêgli, w formie nieregularnych skupieñ zwi¹zanych z konkrecjami markasytowymi i wzd³u szczelin przecinaj¹cych wêgle (Nielubowicz & Wróblewski, 1963). Zawartoœci uranu dochodz¹ do 0,2% (œrednio 0,13%), a jego zasoby wynosz¹ 938 t (Kaczmarek i in., 1959). Z³o e rozpoznano do g³êbokoœci 300 m wierceniami i do 500 m po upadzie wyrobiskami górniczymi. Ma³a mi¹ szoœæ cia³ rudnych (œrednio 0,2 m) i bardzo du a nieregularnoœæ rozmieszczenia mineralizacji w pok³adach wêgla mog³yby stanowiæ powa ny problem podczas eksploatacji, a niekompletnoœæ danych o z³o u i zasobach uranu ka ¹ podchodziæ do Okrzeszyna z du ym sceptycyzmem. Przebieg granicy pañstwowej uniemo liwia powiêkszenie zasobów. Trzeba wspomnieæ, e w latach 50. XX wieku uran by³ eksploatowany wpo³o onych bezpoœrednio po drugiej stronie granicy z³o ach Radvanice i Rybnièek stanowi¹cych naturaln¹ kontynuacjê z³o a Okrzeszyn (Przegl¹d z³ó..., 2000). Reasumuj¹c, nale y stwierdziæ, e mo liwoœci odkrycia nowych z³ó lub zwiêkszenia znanych zasobów uranu w formacjach osadowych permokarbonu depresji œródsudeckiej s¹ bardzo ograniczone. Nie ma szans na poszerzenie zasobów z³o a Grzmi¹ca, ani warunków geologicznych do jego eksploatacji metod¹ ³ugowania podziemnego. Unikatowy charakter z³o a, polegaj¹cy na przestrzennym i genetycznym zwi¹zku ze ska³ami ryolitowymi pasma Rusinowa Grzmi¹ca, Ÿle wró y podejmowaniu prób odkrycia podobnych z³ó w depresji œródsudeckiej, a tym bardziej w depresji pó³nocnosudeckiej, co sugeruje Nieæ (2009). O nieperspektywicznoœci górnego karbonu i permu, a tak e triasu depresji pó³nocnosudeckiej œwiadcz¹ ca³kowicie negatywne wyniki poszukiwañ prowadzonych przez Zak³ady Przemys³owe R-1, potwierdzone póÿniejszymi badaniami równoleg³ymi Pañstwowego Instytutu Geologicznego. Opinia Niecia (2009) o perspektywicznoœci kredy Sudetów nie znajduje potwierdzenia w znanych nam faktach. Z porównania uranonoœnych utworów czeskiej p³yty kredowej z kred¹ sudeck¹ wynika, e uranonoœne w Czechach litofacje cenomanu l¹dowego i dolnej czêœci wy ejleg³ego cenomanu morskiego s¹ na obszarze Sudetów rozwiniête w postaci szcz¹tkowej jedynie w okolicy Krzeszowa (Miecznik i in., 1980). Wszystkie z³o a uranu w czeskiej p³ycie kredowej (Bøevništì, Hamr, Oseèná Kotel Stra i inne) znajduj¹ siê w pó³nocnej czêœci struktury, wyró nianej jako kreda ³u ycka (Bernard, 1991), zaœ kreda sudecka uwa ana jest za nieperspektywiczn¹ (Vavøin, 1974). Pomiary radiometryczne wykonane na wychodniach ska³ i w wierceniach oraz oznaczenia zawartoœci uranu w ska³ach kredy depresji œródsudeckiej i pó³nocnosudeckiej w pe³ni potwierdzaj¹ tê negatywn¹ ocenê (Miecznik i in. 1980). Góry Œwiêtokrzyskie. Jedynym poza Sudetami miejscem w Polsce, gdzie pozyskiwano uran, by³a kopalnia siarczków elaza Staszic w Rudkach w Górach Œwiêtokrzyskich (Uberna, 1970). Jak wynika z raportu Pieniñskiego (Zdulski, 2000), mineralizacjê uranow¹ odkryli geolodzy radzieccy w roku 1952, a zasoby w roku 1958 wynosi³y ok. 40 t uranu. Rudê uranu wydobywano jako kopalinê towarzysz¹c¹ do roku 1968. W zwi¹zku z rozpoczêciem wydobycia siarki rodzimej w rejonie tarnobrzeskim kopalniê Staszic zlikwidowano w 1973 roku, pozostawiaj¹c ok. 10 t uranu w nieekonomicznym ju z³o u (Zdulski op. cit.). Omawiane z³o e jest zwi¹zane ze stref¹ uskokow¹ o przebiegu N S. Ma formê soczewy o zmiennej mi¹ szoœci (do 40 m), wype³niaj¹cej szczelinê uskokow¹ miêdzy piaskowcowo-ilastymi ska³ami syluru i dewonu dolnego a ska³ami wêglanowymi dewonu œrodkowego. G³ówny sk³adnik rudy stanowi markasyt, ponadto wystêpuj¹ syderyt i hematyt. Okruszcowanie przeœledzono na d³ugoœci ok. 600 m (Rubinowski, 1987). Mineralizacja uranowa znajduje siê g³ównie w pó³nocnej czêœci z³o a w formie gniazd w strefach zbrekcjowania, gdzie tworzy z markasytem spoiwo brekcji, oraz w otaczaj¹cych czarnych i³ach z markasytem. Stwierdzono obecnoœæ czerni uranowej, blendy smolistej i mik uranowych. Zawartoœæ uranu w brekcjach tektonicznych dochodzi³a do 4%, zaœ w czarnych i³ach waha³a siê od 694

0,03 do 0,15% (Uberna, 1970). Z³o e w Rudkach jest uwa- ane za hydrotermalne (Rubinowski, 1969) lub osadowe (Gruszczyk, 1972). Pozosta³e, nieliczne i drobne wyst¹pienia uranu w Górach Œwiêtokrzyskich s¹ zwi¹zane z czarnymi i³ami utworów przejœciowych pomiêdzy dolnym a œrodkowym dewonem, tzw. kuwinem, i wystêpuj¹ zwykle w pobli u stref tektonicznych. By³y one rozpoznawane przez Zak³ady Przemys³owe R-1, a potem przez Pañstwowy Instytut Geologiczny i zosta³y uznane za nieperspektywiczne (Uberna, 1970). Wêgle Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego. Przejawy mineralizacji uranowej w wêglach Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego stwierdzono podczas radiometrycznych rewizji kopalñ w latach bezpoœrednio powojennych, a po roku 1956 by³y badane przez Pañstwowy Instytut Geologiczny. Wystêpuj¹ g³ównie w górnych poziomach karbonu produktywnego (warstwy orzeskie, ³aziskie i libi¹skie), we wschodniej czêœci zag³êbia (kopalnia Sobieski dawniej Bierut i Siersza). Uran znajduje siê w wêglu, czêsto w strefach uskokowych, w strefach czêœciowego wymycia pok³adów i w stropowych partiach pok³adów na kontakcie z piaskowcami (Sa³dan, 1965). Maksymalnie zawartoœæ uranu siêga 0,26%. Nie stwierdzono wiêkszych cia³ rudnych i nie wskazano znaczenia ekonomicznego. upki bitumiczne warstw menilitowych Karpat. Solecki i in. (2011) formu³uj¹ tezê o perspektywicznoœci czarnych ³upków serii menilitowej rejonu Bezmiechowej Monasterca (powiat Lesko) w Karpatach. Oligoceñskie warstwy menilitowe Karpat ze wzglêdu na wystêpuj¹ce w ich obrêbie czarne ³upki bitumiczne stanowi³y przedmiot zainteresowania Zak³adów Przemys³owych R-1. Regionalne prace geofizyczne (m.in. radiometria lotnicza i samochodowa) i oznaczenia zawartoœci uranu w wybranych strefach wykaza³y ich nieperspektywicznoœæ. Mimo to badania uranonoœnoœci ³upków podjêto potem w Pañstwowym Instytucie Geologicznym w ramach badañ równoleg³ych (Sa³dan, 1961). Okresowo ³upki te stanowi³y tak e przedmiot zainteresowania jako ewentualne Ÿród³o pozyskiwania oleju ³upkowego. Zawartoœci uranu we wzbogaconych partiach wahaj¹ siê w granicach 30 100 ppm, ich t³o geochemiczne zosta³o okreœlone na ok. 12 ppm. Jedynie w rejonie Bezmiechowej Monasterca napotkano na koncentracje uranu dochodz¹ce do 620 ppm (œrednio 110 ppm) (Kita-Badak i in., 1965). Ponowne badania ³upków z rejonu Bezmiechowej i Monasterca, wykonane w latach 70. XX wieku, nie potwierdzi³y wysokich zawartoœci uranu, a badania technologiczne wykaza³y, e mineralizacja nie ma wartoœci przemys³owej (Bareja i in., 1975). upki dictyonemowe obni enia podlaskiego. Mineralizacja uranowa zwi¹zana jest z warstw¹ silnie zdiagenezowanych ciemnych ³upków dictyonemowych dolnego ordowiku (tremadoku) o mi¹ szoœci od kilkunastu cm do 4 m (œrednio ok. 2,7 m). W profilu litologicznym tej serii wystêpuj¹ ³upki czarne (1,0 1,5 m) przechodz¹ce ku górze w ³upki brunatne, w stropie których znajduj¹ siê jasnobe- owe ³upki z fosforanami (ok. 5 cm) (Bareja, 1978). W sp¹gu serii ³upkowej znajduj¹ siê kruche, silnie porowate piaskowce obolusowe, a powy ej rozmytego stropu ³upków glaukonityt i wapienie arenigu. Utwory te le ¹ niemal p³asko i s¹ s³abo zaburzone uskokami. Uran wystêpuje przede wszystkim w ³upkach czarnych, w których jego t³o geochemiczne wynosi 70 ppm. Wysoka koncentracja uranu w otworze Rajsk 1, siêgaj¹ca 2,4%, oraz w po³o onym w odleg³oœci 50 m otworze Rajsk IG-2 jest zwi¹zana ze stref¹ uskokow¹, w której dosz³o do redepozycji uranu. Na podstawie ca³oœci wykonanych prac rozpoznawczych mo na stwierdziæ, e ma ona raczej unikatowy charakter. Oprócz uranu w ³upkach czarnych stwierdzono relatywnie wysokie koncentracje wanadu (1100 2000 ppm) oraz molibdenu (od kilkunastu do 500 ppm). W ³upkach brunatnych t³o uranu jest ni sze dwukrotnie, a wanadu nawet trzykrotnie. G³êbokoœæ zalegania ³upków wynosi od 400 m w czêœci pó³nocno-wschodniej obni enia podlaskiego przez 550 650 m w rejonie z³o a Rajsk do ponad 1000 1200 m w zachodniej i po³udniowej czêœci tego obni- enia (Sa³dan i in., 1977). Na podstawie danych z kilkudziesiêciu otworów okreœlono, e na powierzchni 840 km 2 i g³êbokoœci do 800 m zasoby prognostyczne uranu wynosz¹ 88 850 t. Jest to mineralizacja typu black shale, znana ze Szwecji (³upki a³unowe górnego kambru), Estonii i okolic Sankt Petersburga (³upki dictyonemowe), USA (³upki Chattanooga), Chin (³upki z³o a Chanziping) i wielu innych krajów. Z powodu niskiej zawartoœci uranu oraz wysokich kosztów technologicznych i œrodowiskowych eksploatacji z³o a tego typu uznawane s¹ za nieekonomiczne i w prognozach nie przewiduje siê ich eksploatacji w bliskiej przysz³oœci (Strzelecki & Wo³kowicz, 2011). Trias syneklizy peryba³tyckiej. W utworach triasu praktycznie wszêdzie na Ni u Polskim obecne s¹ poziomy uranonoœne. Najbardziej rozprzestrzeniony jest poziom wystêpuj¹cy w œrodkowym pstrym piaskowcu, znany z monokliny przedsudeckiej, perykliny ar, niecki szczeciñskiej, niecki brze nej i syneklizy peryba³tyckiej (2 3 warstwy) (Sa³dan & Strzelecki, 1980). Jest on zwi¹zany ze ska³ami ilasto-mu³owcowymi, w mniejszym stopniu z drobnoziarnistymi piaskowcami i ska³ami wêglanowymi. Zawartoœæ uranu w tym poziomie jest niska i tylko w pojedynczych próbkach siêga do 300 ppm, a œrednie zawartoœci wa one sporadycznie osi¹gaj¹ granicê 100 ppm przy mi¹ szoœci poni ej 0,5 m. Poziom ten nie ma znaczenia przemys³owego. W œrodkowej czêœci syneklizy peryba³tyckiej w utworach górnego pstrego piaskowca (formacja elbl¹ska) wystêpuje mineralizacja uranowa typu piaskowcowego. Najbogatsza mineralizacja, zwi¹zana z drobnoziarnistymi, szarymi i szarozielonymi, s³abo zwiêz³ymi piaskowcami, znajduje siê na Mierzei Wiœlanej. W otworze wiertniczym Ptaszkowo IG-1 stwierdzono zawartoœæ uranu o œredniej wa onej 0,26% w warstwie o mi¹ szoœci 4,43 m. Uranowi towarzysz¹ wysokie zawartoœci wanadu, selenu, molibdenu, o³owiu i arsenu. Badania minera³ów wykaza³y obecnoœæ coffinitu i nasturanu oraz siarczków: galeny, pirytu i selenku o³owiu clausthalitu. Na Mierzei Wiœlanej zidentyfikowano dwa cia³a rudne, Ptaszkowo i Krynica Morska, które prawdopodobnie maj¹ formê zbli on¹ do typu tabliczkowo-soczewkowatego, zwan¹ w literaturze tabular (Strzelecki, 1988). G³êbokoœæ zalegania cia³ rudnych na Mierzei Wiœlanej wynosi od 750 do 800 m. Na po³udnie od Zalewu Wiœlanego obecnoœæ uranu stwierdzono w kilku otworach wiertniczych w rejonie Fromborka, M³ynar i Pas³êka, na g³êbokoœci od ok. 950 m do 1170 m. Koncentracje uranu s¹ wielokrotnie ni sze i tylko w pojedynczych próbkach piaskowców przekraczaj¹ 1000 ppm. Tak e asocjacja geochemiczna jest zdecydowa- 695

nie ubo sza i tylko w otworze Krzy ewo IG1 (gm. Frombork) uranowi towarzysz¹ selen, wanad, o³ów i miedÿ, natomiast w rejonie M³ynar i Pas³êka z uranem wspó³wystêpuje jedynie o³ów (Strzelecki, 1988). Z uzyskanych dotychczas danych wynika, e mineralizacja piaskowcowa w triasie syneklizy peryba³tyckiej obecna jest w strefie o przebiegu po³udnikowym pocz¹wszy od Mierzei Wiœlanej do Pas³êka i nawet dalej, do Prabut. Szerokoœæ pasa zmineralizowanego waha siê od ok. 2 3 km na Mierzei Wiœlanej do ok. 40 km na równole niku Pas³êka. Szczegó³owe rozpoznanie wielkoœci zasobów cia³ rudnych, jak to wynika z doœwiadczeñ krajów eksploatuj¹cych z³o a typu piaskowcowego, wymaga³oby zastosowania gêstych siatek wierceñ (50 50 m i gêœciej). Potwierdzaj¹ to wyniki wierceñ na Mierzei Wiœlanej. Bior¹c pod uwagê koszty wierceñ przy tak du ych g³êbokoœciach oraz walory przyrodnicze i rekreacyjne obszaru Mierzei Wiœlanej i Zalewu Wiœlnego (obszar Natura 2000), a tak e ochronê ekosystemu Ba³tyku, realizacja dalszych prac poszukiwawczych w tej najbardziej perspektywicznej pó³nocnej czêœci strefy uranonoœnej wydaje siê nierealna (Strzelecki & Wo³kowicz, 2011). Wnioski 1. Z przedstawionych danych wynika, e Polska nie ma mo liwoœci zaspokojenia potrzeb paliwowych projektowanych elektrowni j¹drowych z krajowych zasobów, jeœli za³o yæ, e dla 1 elektrowni zapotrzebowanie wyniesie ok. 540 t uranu. 2. Du ymi i jednoczeœnie ³atwo dostêpnymi z³o ami uranu nigdy nie dysponowaliœmy, a najbogatsze, w wiêkszoœci wyeksploatowane z³o a sudeckie mia³y ³¹czne zasoby zaledwie ok. 880 t uranu. 3. Zasoby geologiczne z³o a Grzmi¹ca w Sudetach wyliczono na niespe³na 800 t uranu, ale nie wiadomo ile z nich mo na by faktycznie pozyskaæ. Czy istniej¹ ekonomiczne podstawy do podjêcia eksploatacji tak niewielkiego pojedynczego z³o a? 4. Mo liwoœci odkrycia nowych z³ó w Sudetach s¹ bardzo ograniczone, a ewentualne odkrycia nie zmieni¹ w znacz¹cym stopniu sytuacji zasobowej. 5. Jest mo liwe, e na terenie syneklizy peryba³tyckiej w rejonie Mierzei Wiœlanej i Zalewu Wiœlanego wystêpuj¹ zasobniejsze z³o a uranu typu piaskowcowego, jednak du a g³êbokoœæ ich zalegania (co najmniej 800 m), koniecznoœæ rozpoznania gêst¹ siatk¹ wierceñ rozpoznawczych (50 50 m) oraz lokalizacja w obszarach prawnie chronionych sprawiaj¹, e obszary te mo na uznaæ za hipotetyczne dla wystêpowania z³ó rud uranu. W rejonie tym wskazane jest wykonanie szczegó³owych badañ sejsmicznych, których celem bêdzie okreœlenie mo liwoœci okonturowania uranowych cia³ rudnych metodami geofizycznymi z powierzchni terenu. 6. Du e zasoby uranu tkwi¹ w ³upkach dictyonemowych, jednak bardzo niska zawartoœæ tego pierwiastka, brak zadowalaj¹cej technologii odzysku i do tego znaczna g³êbokoœæ wystêpowania sprawiaj¹, e eksploatacja jest nieop³acalna. 7. Budowa geologiczna Polski nie daje nadziei na odkrycie dostêpnych do eksploatacji z³ó uranu o znacz¹cych zasobach. Dobry stopieñ rozpoznania radioaktywnoœci ró nych formacji i struktur geologicznych, uzyskany na podstawie analizy karota y geofizycznych wierceñ badawczych i dokumentacyjnych, zmniejsza do minimum prawdopodobieñstwo odkrycia z³o a przemys³owego. 8. Szanse pozyskania uranu na potrzeby polskiej energetyki j¹drowej le ¹ poza granicami kraju. Wzorem innych pañstw europejskich nale y ich szukaæ poza Europ¹, np. w Afryce. Pañstwowy Instytut Geologiczny jest przygotowany do podjêcia takiego zadania i dysponuje informacjami o mo liwych kierunkach dzia³añ. Autorzy dziêkuj¹ Panu prof. dr. hab. in. Andrzejowi Paulo i anonimowemu Recenzentowi za cenne uwagi zg³oszone do rêkopisu. Artyku³ zosta³ przygotowany w ramach realizacji zadania Analiza mo liwoœci pozyskiwania uranu dla energetyki j¹drowej z zasobów krajowych (POIG.01.01.02-14-094/09-00). Literatura BANAŒ M. 1965 Przejawy mineralizacji w metamorfiku Œnie nika K³odzkiego. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 27: 7 82. BAREJA E. 1977 Wyniki badañ geochemicznych i mineralogicznych uranu w cechsztyñskich utworach miedzionoœnych Lubin Polkowice. Kwart. Geol., 21: 37 46. BAREJA E. 1978 Metalonoœnoœæ ³upków dictyonemowych w NE czêœci obni enia podlaskiego. Kwart. Geol., 22: 431 432. BAREJA E. 1979 Wstêpne wyniki badañ mineralizacji U-Th-TR-Nb w e³ckim masywie syenitowym. Kwart. Geol. 23: 898 899. BAREJA E. 1983 Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych z³ó rud uranu w utworach triasu syneklizy peryba³tyckiej, woj. elbl¹skie. BAREJA E., JÊCZMYK M., KANASIEWICZ J., LIS J., MIECZNIK J.B. & SA DAN M. 1982 Pierwiastki promieniotwórcze w Sudetach. Biul. Inst. Geol., 341: 259 272. BAREJA E. & KUBICKI S. 1983 Mineralizacja syenitów e³ckich w strefach przeobra eñ metasomatyczno-hydrotermalnych (NE Polska). Kwart. Geol., 27: 215 223. BAREJA E., MORAWSKI W. & SA DAN M. 1973 Mineralizacja uranowa w utworach cechsztyñskich na monoklinie przedsudeckiej. Kwart. Geol., 17: 910 911. BAREJA E., SA DAN M. & STRZELECKI R. 1975 Ocena wykorzystania ³upków menilitowych z rejonu Bezmiechowej i Monasterca. BERNARD J.H. 1991 Empirical types of ore mineralizations in the Bohemian Massif. Geol. Survey, Prague. BOJARSKI R. & ZAMOJSKI J. 1960 Dokumentacja geologiczna z³o a rud uranowych w Grzmi¹cej. BORUCKI J. 1962 Uran w fosforytach polskich. Pr. Inst. Geol., 30: 239 285. BORUCKI J., G OWACKI Z., MAS OWSKI W., SA DAN M., UBERNA J. & ZAJ CZKOWSKI W. 1967 Ocena perspektyw poszukiwawczych z³ó rud uranu w Polsce. Pr. Spec. Inst. Geol. CWOJDZIÑSKI S., NIEÆ M., BOSSOWSKI A., MICHNIEWICZ M., MIKULSKI S., MOCHNACKA K., MYD OWSKI A., OSZCZEPALSKI S., PACU A J., PAULO A., PETECKI Z., SROGA C., STACHOWIAK A., WOJCIECHOWSKI A., BIEL A. & IWANIEC E. 2008 Ocena perspektyw wystêpowania z³ó rud metali w Sudetach i na bloku przedsudeckim w nawi¹zaniu do aktualnych modeli geotektonicznych. DAHLKAMP F.J. 1978 Classification of uranium deposits. Mineral. Deposita, 13: 83 104. DEPCIUCH T. 1968 Geochemia i geneza koncentracji uranu w górnokarboñskich osadach klastycznych niecki œródsudeckiej. Biul. Inst. Geol., 214: 75 180. DEPOWSKI S. 1987 Ropa naftowa i gaz ziemny. [W:] Osika R. (red.) Budowa geologiczna Polski, Tom VI, Z³o a surowców mineralnych. Wydaw. Geol., Warszawa. GRUSZCZYK H. 1972 Nauka o z³o ach. Wydaw. Geol., Warszawa. JASKÓLSKI S. 1965 Polimetaliczna mineralizacja tlenkowo-siarczkowa w granitognejsach Gór Izerskich ( Dolny Œl¹sk ) i jej pochodzenie. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 43: 7 78. JELIÑSKI A. 1965 Geochemia uranu w granitowym masywie Karkonoszy z uwzglêdnieniem innych masywów granitoidowych Dolnego Œl¹ska. Biul. Inst. Geol., 193: 5 110. JÊCZALIK A. 1970 Geochemia uranu w uranonoœnych wêglach kamiennych w Polsce. Biul. Inst. Geol., 224: 103 204. 696

KACZMAREK A., ADAMSKI W., BAREJA J. & G OWACKI Z. 1959 Ocena uranonoœnoœci Sudetów w oparciu o wyniki dotychczasowych prac poszukiwawczych prowadzonych przez Zak³ady Przemys³owe R-1. Tom I III. KANASIEWICZ J., SA DAN M. & UBERNA J. 1965 Uranonoœnoœæ pstrego piaskowca okolic Pas³êka. Biul. Inst. Geol., 193: 171 205. KANASIEWICZ J. & UBERNA J. 1961 Nowe przejawy mineralizacji uranowej na tle budowy niecki leszczynieckiej. Prz. Geol., 8: 433 434. KITA-BADAK M., BADAK J. & SA DAN M. 1965 Charakterystyka ³upków uranonoœnych serii menilitowej w Karpatach Œrodkowych. Kwart. Geol., 9: 137 156. KLEMENTOWSKI R. 2010 W cieniu sudeckiego uranu. Kopalnictwo uranu w Polsce w latach 1948 1973. IPN, Wroc³aw. LIS J. & PRZENIOS O S. 1987 Badania geologiczno-poszukiwawcze z³ó rud uranu w masywie Karkonoszy. LIS J. & SYLWESTRZAK H. 1979 Episjenity i perspektywy wystêpowania œródgranitowych z³ó uranu w masywie Karkonoszy. Prz. Geol., 4: 223 228. MIECZNIK J.B. 1976 Promieniotwórczoœæ naturalna utworów prekambryjskich i paleozoicznych NE obrze enia GZW. Kwart. Geol., 20: 932 933. MIECZNIK J.B. 1983 Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych mineralizacji uranowej w utworach górnokarboñskich rejonu G³uszyca Nowa Ruda (depresja œródsudecka) woj. wa³brzyskie. CAG Pañstw. Inst. Geol. MIECZNIK J.B. 1989a O mineralizacji uranowej w permo-karbonie depresji œródsudeckiej. Prz. Geol., 10: 485 488. MIECZNIK J.B. 1989b Utwory wy szego silezu i autunu dolnego pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 363: 5 39. MIECZNIK J.B. 1990 Koncentracje uranu w utworach karbonu górnego i permu depresji œródsudeckiej. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 364: 61 95. MIECZNIK J.B., SA DAN M. & STRZELECKI R. 1980 Uranonoœnoœæ utworów kredowych Sudetów. Kwart. Geol., 24: 651 662. MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1978 Badanie uranonoœnoœci dolnego syluru na obszarze Gór Kaczawskich i Gór Bardzkich. CAG Pañstw. Inst. Geol. MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1979 Mo liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w niektórych formacjach osadowych Sudetów. Prz. Geol., 6: 314 318. MOCHNACKA K. 1966 Minera³y kruszcowe z³o a polimetalicznego w Kowarach (Dolny Œl¹sk). Pr. Min. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 4: 7 71. MOCHNACKA K. 1975 Mineralizacja ska³ metamorficznych czêœci Pogórza Izerskiego. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 89: 7 87. MORAWSKI W. 1973 Przejawy uranonoœnoœci w osadach górnego kambru na tle promieniotwórczoœci naturalnej pokrywy osadowej wyniesienia eby. Kwart. Geol., 17: 713 725. NEA & IAEA 2008 Uranium 2007. Resources, production and demand. OECD Publishing, Paris, France. NIEÆ M. 2009 Wystêpowanie rud uranu i perspektywy ich poszukiwañ w Polsce. Polityka Energetyczna, 12: 435 451. NIELUBOWICZ B. & WRÓBLEWSKI T. 1963 Przyczynek do rozpoznania okruszcowania uranowego w wêglach warstw radwanickich na Dolnym Œl¹sku. Kwart. Geol. 7: 114 130. PAULO A. & PIESTRZYÑSKI A. 1991 Materia³y do æwiczeñ z nauki o z³o ach i geologii gospodarczej, Czêœæ I, Surowce energetyczne. Wydaw. AGH., Kraków Przegl¹d z³ó i wyst¹pieñ rud uranu na obszarze Republiki Czeskiej wraz z iloœciami pozyskanego metalu wiêkszymi ni 0,1 t U (stan 31 12 2000) [http://mineraly.pg.gda.pl/promieniotworczosc/zloze_ javornik_zalesi/tabela.html]. PRZENIOS O S. 1970 Geochemia uranu w aluwiach wschodniej czêœci obszaru metamorfiku L¹dka i Œnie nika K³odzkiego. Biul. Inst. Geol., 224: 205 298. RUBINOWSKI Z. 1969 Pozycja mineralizacji syderytowo-pirytowej w metalogenezie trzonu paleozoicznego Gór Œwiêtokrzyskich. Rocz. Pol. Tow. Geol., 39: 721. RUBINOWSKI Z. 1987 z³o e pirytu w Rudkach i Wieœciszowicach. [W:] Osika R. (red.) Budowa geologiczna Polski, Tom VI, Z³o a surowców mineralnych. Wydaw. Geol., Warszawa. SA DAN M. 1961 Przejawy mineralizacji uranowej w ³upkach menilitowych opracowane na podstawie wskazañ badañ równoleg³ych. SA DAN M. 1965 Metalogeneza uranu w utworach karboñskich Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego. Biul. Inst. Geol., 193: 111 169. SA DAN M. 1967 Komunikat o odkryciu bogatej mineralizacji uranowej w ³upkach dolnego ordowiku w pó³nocnej czêœci obni enia podlaskiego. SA DAN M. 1973 Mineralizacja uranowa w utworach pstrego piaskowca œrodkowego monokliny przedsudeckiej na tle ich wykszta³cenia litologicznego. Pr. Inst. Geol. SA DAN M., BAREJA E., LIS B., MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1977 Wyniki poszukiwañ geologicznych z³ó rud uranu w ³upkach dictyonemowych na obszarze pó³nocno-wschodniej czêœci obni enia podlaskiego. SA DAN M., BAREJA E. & STRZELECKI R. 1976 Dokumentacja geologiczna z³o a rud uranu Rajsk. SA DAN M. & STRZELECKI R. 1980 Uranium in the Bunter Sediments in the Polish Area. Biul. Inst. Geol., 328: 95 104. SOLECKI A., ŒLIWIÑSKI W., WOJCIECHOWSKA I., TCHÓRZ- -TRZECIAKIEWICZ D., SYRYCZYÑSKI P., SADOWSKA M. & MAKOWSKI B. 2011 Ocena mo liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych. Prz. Geol., 59: 98 110. SOLECKI A., WOJCIECHOWSKA I., TCHÓRZ-TRZECIAKIEWICZ D.E., ŒLIWIÑSKI W.R., SYRYCZYÑSKI P., SADOWSKA M. & MAKOWSKI B. 2010 Ocena mo liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno- -poszukiwawczych. STRZELECKI R. 1976 Poziomy promieniotwórcze w profilu pokrywy osadowej syneklizy peryba³tyckiej. Kwart. Geol., 20: 414 416. STRZELECKI R. 1977 Uran i tor w utworach allitowych dolnego karbonu NE czêœci LZW. STRZELECKI R. 1978 Promieniotwórczoœæ naturalna utworów triasu dolnego na obszarze perykliny ar i N czêœci niecki pó³nocnosudeckiej. STRZELECKI R. 1980 Wyniki badañ mineralizacji uranowej w triasie syneklizy peryba³tyckiej. Kwart. Geol., 24: 933 934. STRZELECKI R. 1988 Mineralizacja uranowa utworów œrodkowego pstrego piaskowca na obszarze syneklizy peryba³tyckiej (praca doktorska). STRZELECKI R. 2010 Koreferat do opracowania Ocena mo liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych. STRZELECKI R. & WO KOWICZ S. 2011 Uran. [W:] Wo³kowicz S., Smakowski T. & Speczik S. (red.) Bilans perspektywicznych zasobów kopalin Polski wg stanu na 31 XII 2009 r. PIG-PIB Warszawa: 71 75. SYLWESTRZAK H. 1972 Geochemia uranu w m³odopaleozoicznych wulkanitach Dolnego Œl¹ska na tle ogólnego zró nicowania geochemicznego tych ska³. Biul. Inst. Geol., 259: 5 92. UBERNA J. 1962 Perspektywy wystêpowania uranu w Górach Œwiêtokrzyskich. UBERNA J. 1964 Uranometryczne zdjêcie glebowe wybranych stref tektonicznych w Górach Œwiêtokrzyskich. UBERNA J. 1970 Wystêpowanie uranu w Górach Œwiêtokrzyskich. VAVØÍN I. 1974 Uranová mineralizace. [W:] Geologie èeské køídové pánve a jejího podlo í. Ústøední ústav geologický, Praha. WO KOWICZ S. 1988 Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych z³ó rud uranu w ³upkach walchiowych w depresji œródsudeckiej, rejon Wambierzyc, woj. wa³brzyskie. WO KOWICZ S. 1990 Uranium enrichment in the Permian organic- -rich Walchia shale, Intra-Sudetic Depression, southwestern Poland. Spec. Publ. Inter. Assoc. Sediment., 11: 217 224. WO KOWICZ S. 1992 Geneza mineralizacji uranowej w dolnopermskich ³upkach walchiowych (depresja œródsudecka) na tle wykszta³cenia litofacjalnego. Prz. Geol., 4: 212 216. ZAJ CZKOWSKI W. 1962 Metodyka prospekcji geochemicznej. Prz. Geol., 6: 478 479. ZAJ CZKOWSKI W. 1968 Poszukiwania z³ó uranu metodami geochemicznymi na wybranych obszarach Sudetów. Biul. Inst. Geol., 214: 5 74. ZDULSKI M. 2000 ród³a do dziejów kopalnictwa uranowego w Polsce. Wydaw. DiG, Warszawa. Praca wp³ynê³a do redakcji 27.05.2011 r. Po recenzji akceptowano do druku 1.08.2011 r. 697