Warsztaty planistyczne 12.04.2011r
Rozwój infrastruktury telekomunikacyjnej nowe podejście do opiniowania planów zagospodarowania przestrzennego
Inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej (np. instalacja radiokomunikacyjna) jeŝeli jest zgodna z przepisami prawa, to w planie miejscowym mogą być ustanawiane, odnoszące się do niej warunki i ograniczenia, o ile są one: uzasadnione wartościami z art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym konieczne dla ochrony wartości, o których mowa wyŝej racjonalne proporcjonalne wymogi wynikające odpowiednio z Konstytucji RP
Ład przestrzenny - interpretacja klauzuli generalnej Oparcie lokalizacji inwestycji celu publicznego na klauzuli generalnej, jaką jest ład przestrzenny, opiera się na duŝej uznaniowości. Charakter większości inwestycji celu publicznego przesądza o tym, Ŝe realizacji kaŝdego takiego zamierzenia musi prowadzić do naruszenia i przekształcenia istniejącego na danym obszarze ładu przestrzennego. Z samej swej istoty inwestycja celu publicznego nie moŝe być organiczna stanem zagospodarowania i zabudowy danego obszaru, zawsze lub prawie zawsze będzie od takiego stanu znacząco odbiegać (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 grudnia 2008r., sygn. Akt II SA/Kr 1065/08).
Postanowienia MPZP winny uwzględniać potrzeby rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności sieci szerokopasmowych.
Kilka wytycznych do postanowień MPZP odnoszących się do infrastruktury telekomunikacyjnej w kontekście nowego podejścia Prezesa UKE: Interpretację MPZP zdecydowanie ułatwi posługiwanie się pojęciami zdefiniowanymi w przepisach prawa, tzn. posiadającymi definicje legalne, np.: uzbrojenie terenu w rozumieniu przepisów ustawy planistycznej, budowle i obiekty liniowe w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Nowelizacja Prawa budowlanego wprowadziła istotną zmianę w odniesieniu do definicji pojęcia inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. W rozumieniu nowych przepisów, mianem budowli nie określa się kabli telekomunikacyjnych w kanale - art. 3 pkt 3a, ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 156, poz. 1118, z poźn. zm).
W słowniczku MPZP określić naleŝy zakres znaczeniowy (stworzyć definicje) dla pojęć, które nie posiadają definicji legalnej. W tej kategorii największe kontrowersje budzą pojęcia uciąŝliwość, nieuciąŝliwość inwestycji często definiowane w słowniczku MPZP jako oddziaływanie inwestycji zamykające się w granicach działki, do której inwestor posiada tytuł prawny. Biorąc pod uwagę fakt, Ŝe trudno jest określić granicę, na której zatrzymuje się emitowane przez urządzenia infrastruktury telekomunikacyjnej promieniowanie elektromagnetyczne, właściwszym będzie definiowanie uciąŝliwości i nieuciąŝliwości inwestycji, jako spełniające bądź przekraczające wyznaczone przepisami prawa standardy. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883) dopuszczalny w Polsce poziom gęstości mocy w miejscach dostępnych dla ludności wynosi 0,1 W/m².
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.) Art. 144 ust. 2 stanowi, iŝ eksploatacja instalacji powodująca wytwarzanie pól elektromagnetycznych nie powinna powodować przekroczenia standardów jakości środowiska poza terenem, do którego prowadzący instalację ma tytuł prawny.
W mpzp pojawiają się zapisy o następującym brzmieniu: uciąŝliwość nie będzie wykraczać poza granice lokalizacji, uciąŝliwość lokalizowanych obiektów i funkcji ma zamykać się w granicach działki budowlanej, do której inwestor posiada tytuł prawny.
Unikać naleŝy wprowadzania w MPZP formułowanych wprost zakazów, ograniczeń odnoszących się do inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej np.: zakazów lokalizacji sieci i urządzeń telekomunikacyjnych. Jeśli jednak takowe się pojawią, w piśmie przewodnim umieścić naleŝy zwięzłe ich uzasadnienie, które przekona Prezesa UKE do pozytywnego ich zaopiniowania. Zakazy i ograniczenia, wprowadzane niezaleŝnie od zakazów wynikających z przepisów odrębnych, powinny opierać się na zasadach proporcjonalności, racjonalności, konieczności i celowości.
Nie naleŝy dyskryminować lokalizacji sieci i urządzeń telekomunikacyjnych poprzez, np. wprowadzenie jednakowej wysokości zabudowy dla budynków i urządzeń telekomunikacyjnych.
Nadawcze urządzenia telekomunikacyjne aby prawidłowo spełniać swoją funkcję muszą mieć wysokość odpowiednio wyŝszą od sąsiadującej zabudowy. Wynika to z faktu, iŝ emitowane przez te urządzenia fale elektromagnetyczne w celu pełnego pokrycia terenu nie mogą napotykać na swej drodze przeszkód wysokościowych zakłócających ich pracę. Uznać zatem naleŝy, iŝ uŝycie w miejscowym planie pojęcia maksymalna wysokość zabudowy, bez zdefiniowania w nim pojęcia zabudowa, ograniczy moŝliwość rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej. Tym samym takie ukształtowanie postanowień miejscowego planu skutkować będzie wydaniem przez Prezesa UKE negatywnej opinii.
> 0,1 W/m 2 min. 2 m Anteny powinny być tak rozmieszczone, aby obszar o gęstości mocy powyŝej 0,1 W/m 2 był minimum 2 m nad dachem.
Rozkład PEM - PION
Złe usytuowanie anten Poprawne usytuowanie anten
W MPZP winno uŝywać się zwrotu dopuszcza się lokalizowanie w pasach drogowych, infrastruktury technicznej niezwiązanej z drogą, jeŝeli warunki techniczne i wymogi bezpieczeństwa na to pozwalają. Takie stanowisko znajduje uzasadnienie w zmienionym przez ustawę z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675) art. 39 ust. 1a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.).
W zasadach zabudowy i zagospodarowania terenu moŝe zostać wskazany wymóg: a) kształtowania stosownej formy architektonicznej urządzeń telekomunikacyjnych, czy teŝ ich maskowania b) lokalizacji urządzeń telekomunikacyjnych: na terenach zabudowy śródmiejskiej przestrzeni publicznych stref ochrony konserwatorskiej czy teŝ na budynkach Warunki techniczne i wizualne inwestycji mogą zostać określone przez właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków. Art. 39 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane stanowi, Ŝe prowadzenie robót budowlanych przy obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków lub na obszarze wpisanym do rejestru zabytków wymaga, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, uzyskania pozwolenia na prowadzenie tych robót, wydanego przez właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków.
Konserwator zabytków nie moŝe jednak w celu ochrony znajdujących się na danym obszarze zabytków, dowolnie kształtować ograniczeń, zakazów i nakazów. Powinny być one bezwzględnie zgodne z zasadą proporcjonalności oraz niezbędne dla osiągnięcia zamierzonego celu w postaci ochrony zabytków. Na powyŝsze wskazuje stylizacja art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.), a w szczególności uŝyte w nim sformułowanie: "w miarę potrzeby". O ile zatem ograniczenie prawa własności przez wzgląd na potrzebę ochrony zabytków jest prawnie dopuszczalne, o tyle zawsze powinno być ono naleŝycie uzasadnione - zob. wyrok SN z dnia 18 listopada 1993 r. (III ARN 49/93, OSN 1994, nr 9, poz. 181).
Dziękuję za uwagę Jakub Porczyński Departament Rozwoju Infrastruktury Urząd Komunikacji Elektronicznej ul. Kasprzaka 18/20 01-211 Warszawa tel. 22/ 53 49 479, fax. 22/ 53 49 396