SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

KOMISJA EUROPEJSKA Strasburg, dnia 19.1.2016 r. COM(2016) 6 final SPRAWOZDANIE KOMISJI DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie wdrożenia decyzji ramowej Rady 2009/315/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestru karnego pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji PL PL

WPROWADZENIE W europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości należy podjąć wszelkie wysiłki, aby zapewnić możliwość skutecznego reagowania na poziomie europejskim na działalność przestępczą, a szczególnie na poważne przestępstwa transgraniczne i terroryzm. W Europejskiej agendzie bezpieczeństwa 1 podkreślono konieczność zmaksymalizowania działań UE w zakresie wymiany informacji i współpracy operacyjnej. Sprawna i skuteczna wymiana informacji pochodzących z rejestrów karnych między właściwymi organami państw członkowskich jest istotna, jeżeli chcemy uniknąć sytuacji, w których sądy krajowe wydawałyby wyroki wyłącznie z uwzględnieniem uprzednich wyroków skazujących odnotowanych w krajowym rejestrze karnym, bez wiedzy na temat wyroków skazujących w innych państwach członkowskich, co umożliwiałoby przestępcom ucieczkę od przeszłości przez przeniesie się z jednego państwa członkowskiego do drugiego. Decyzja ramowa 2008/675/WSiSW 2 nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia uwzględniania uprzednich wyroków skazujących w toku postępowania karnego. Decyzja ramowa Rady 2009/315/WSiSW w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestru karnego pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji 3 ( decyzja ramowa lub DR ) ma zaradzić tym niedoskonałościom i stanowi, że sądy i organy ścigania wszystkich państw członkowskich mają dostęp do informacji o wszelkich uprzednich wyrokach skazujących wydanych wobec każdego obywatela UE przez jakikolwiek sąd karny w UE na użytek postępowania karnego na etapie postępowania przygotowawczego, rozprawy sądowej oraz wykonania wyroku skazującego. Przez nałożenie szeregu obowiązków na skazujące państwo członkowskie oraz państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, decyzja ramowa zapewnia możliwość udzielenia przez każde państwo członkowskie wyczerpujących i pełnych informacji z rejestru karnego swoich obywateli na wniosek innego państwa członkowskiego. Decyzja ramowa opiera się na zasadzie, że każde państwo członkowskie przechowuje informacje o wszystkich wyrokach skazujących wobec swoich obywateli, w tym także o wyrokach wydanych w innych państwach członkowskich. Wymiana informacji odbywa się w sposób zdecentralizowany między organami centralnymi wyznaczonymi przez państwa członkowskie i jest dokonywana na użytek postępowania karnego lub w innych celach zgodnie z prawem krajowym. Wymiana ta przyczynia się zatem do wdrażania zasady wzajemnego uznawania wyroków w sprawach karnych i umożliwia władzom krajowym uzyskanie informacji z rejestru karnego, które mogą mieć znaczenie w przypadku niektórych rodzajów działalności (np. zatrudnienie przy opiece nad dziećmi). Decyzja ramowa zapewniła podstawy do stworzenie skomputeryzowanego systemu umożliwiającego szybsze i łatwiejsze przekazywanie informacji o wyrokach skazujących za przestępstwo. Europejski system przekazywania informacji z rejestrów karnych (ECRIS) utworzono decyzją Rady 2009/316/WSiSW 4 i funkcjonuje on od kwietnia 2012 r. Obecnie 1 2 3 4 COM(2015) 185 final. Decyzja ramowa 2008/675/WSiSW z dnia 24 lipca 2008 r. w sprawie uwzględniania w nowym postępowaniu karnym wyroków skazujących zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 220 z 15.8.2008, s. 32). Dz.U. L 93 z 7.4.2009, s. 23. Decyzja Rady w sprawie ustanowienia europejskiego systemu przekazywania informacji z rejestrów karnych (ECRIS), zgodnie z art. 11 decyzji ramowej 2009/315/WSiSW (2009/316/WSiSW) przyjęta dnia 6 kwietnia 2009 r. (Dz.U. L 93 z 7.4.2009, s. 33). PL 2 PL

wymianę informacji przy użyciu ECRIS 5 prowadzi 25 państw członkowskich. Do końca 2015 r. roczny wolumen wymiany wyniósł ponad 1,8 mln komunikatów (w tym powiadomień, wniosków i odpowiedzi na wnioski). Średnio przekazywano ponad 24 000 wniosków miesięcznie, a w ponad 30 % przypadków otrzymano wynik pozytywny, oznaczający trafienie, czyli istnienie wpisu 6. OCENA WDROŻENIA Zgodnie z art. 13 DR Komisja otrzymała powiadomienia o krajowych przepisach dokonujących transpozycji od 22 państw członkowskich: 7 AT, BE 8, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, PT, SE, SI, SK oraz UK. Niniejsze sprawozdanie opiera się na przepisach w dokonujących transpozycji tych państw członkowskich. W związku z tym termin wszystkie państwa członkowskie użyty w niniejszym sprawozdaniu odnosi się do państw członkowskich, które powiadomiły o krajowych środkach transpozycji. Sześć państw członkowskich (DK, EL, IE, IT, MT i RO) nie zgłosiło jeszcze środków wprowadzających do porządku krajowego obowiązki wynikające z decyzji ramowej, ale pięć z nich (DK, EL, IE, IT i RO) prowadzi wymianę informacji z rejestrami karnymi za pomocą systemu ECRIS. Państwa członkowskie przyjęły różnego rodzaju podejścia do transpozycji decyzji ramowej do ustawodawstwa krajowego. AT, BG, CZ, DE, FR, HU, SE i SK wprowadziły zmiany w szeregu aktów krajowych; EE, NL, PL i PT wprowadziły zmiany w ustawach dotyczących krajowego rejestru karnego. Oprócz tych zmian FI i BE przyjęły lub zaproponowały odrębne akty wykonawcze. ES i LU przyjęły jedynie odrębny akt wykonawczy. HR, LT i LV przyjęły nowe przepisy ustawowe regulujące kwestie dotyczące rejestru karnego w sposób ogólny oraz pewne szczegółowe akty wtórne. Dwa państwa członkowskie przyjęły nowe przepisy ustawowe o szerszym zakresie (SI: ustawa o współpracy międzynarodowej w sprawach karnych; UK: ustawa o prawie karnym i ochronie danych). W przypadku CY tekst decyzji ramowej wprowadzono bezpośrednio do prawa krajowego. Zgodnie z art. 10 ust. 3 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej uprawnienia przysługujące Komisji na mocy art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej mają pełne zastosowanie od dnia 1 grudnia 2014 r. Od tego dnia Komisja może zatem wszcząć postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom wobec państw członkowskich, które nie dokonały prawidłowej transpozycji decyzji ramowej. 1. Definicja wyroku skazującego Definicja wyroku skazującego w art. 2 lit. a) DR obejmuje tylko prawomocne orzeczenia wydane przez sądy karne wobec osoby fizycznej w związku z popełnieniem przestępstwa, o ile orzeczenie to zostało wpisane do rejestru karnego skazującego państwa członkowskiego. 5 6 7 8 W przypadku MT, PT i SI wymiana ta jeszcze nie funkcjonuje. To jest odpowiedź z informacją o co najmniej jednym wyroku skazującym. Kilka państw członkowskich przekazało tekst swoich przepisów krajowych Komisji lub Sekretariatowi Generalnemu Rady. Komisja wysłała dwa pisma do państw członkowskich w tej sprawie dnia 22 kwietnia i 10 października 2014 r. W załączniku do niniejszego sprawozdania zamieszczono wykaz dat przekazania powiadomień przez państwa członkowskie. BE także przekazała Komisji kopię projektu aktu wykonawczego, który będzie stanowił dopełnienie transpozycji. PL 3 PL

Rejestr karny oznacza krajowe rejestry, do których wpisuje się te wyroki skazujące. Państwa członkowskie mogą posiadać kilka rejestrów. Zgodnie z art. 12 ust. 5 DR państwa członkowskie mogą w drodze umów dwustronnych lub wielostronnych uzgodnić szerszy zakres informacji podlegających wymianie. Niektóre państwa członkowskie (AT, CY, CZ, FI, PL, PT, SK i UK) przyjęły definicję z decyzji ramowej; w przypadku BG i HU definicję tę można wywnioskować na podstawie ogólnego kontekstu ustawodawczego. Wydaje się, że w wielu państwach członkowskich (BE, DE, EE, HR, LU, NL, SE i SI) definicja wyroku skazującego wykracza poza wyroki wydawane tylko przez sądy karne. W przypadku NL wymiana obejmowałaby także postanowienia wydawane przez prokuratorów, a w niektórych przypadkach dane sądowe o dochodzeniach lub toczących się sprawach. Kilka państw członkowskich (ES, FR, LT i LV) nie przedstawiło wyraźnej definicji tego, co uważają one za wyrok skazujący do celów decyzji ramowej. 2. Organy centralne W 17 państwach członkowskich (BE, BG, CZ, DE, EE, EL, ES, FI, FR, HR, IT, LU, NL, PL, PT, SI i SK) rejestry karne wchodzą w zakres kompetencji ministerstwa sprawiedliwości, a w 11 (AT, CY, DK, HU, IE, LT, LV, MT, RO, SE i UK) ministerstwa spraw wewnętrznych. Do pełnienia funkcji organów centralnych do celów decyzji ramowej większość państw członkowskich wyznaczyła swoje biura odpowiedzialne za rejestry karne w ministerstwach sprawiedliwości. LU i SK wyznaczyły w tym celu biuro prokuratora generalnego. W ministerstwach spraw wewnętrznych państwa członkowskie wyznaczyły odpowiednie organy policji. Zgodnie z art. 3 ust. 1 DR dwa państwa członkowskie wyznaczyły więcej niż jednej organ centralny na poziomie krajowym: są to cztery organy w przypadku CY i dwa w przypadku CZ 9. 3. Obowiązki skazującego państwa członkowskiego 3.1. Rejestrowanie informacji o obywatelstwie osoby skazanej Art. 4 ust. 1 DR nakłada na państwa członkowskie wymóg zapewnienia, by wszystkie wyroki skazujące wobec obywateli innych państw członkowskich były podczas wpisywania do rejestru karnego opatrzone informacją o obywatelstwie lub obywatelstwach osoby skazanej. W przeciwnym razie skazujące państwo członkowskie nie byłoby w stanie przekazać informacji państwu członkowskiemu, którego obywatelem jest dana osoba, a zasada centralizacji informacji w jednym miejscu nie byłaby przestrzegana. Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, PT, SI, SK i UK) uwzględniły bezpośrednie odniesienie do obywatelstwa w swoich krajowych rejestrach karnych przez dodanie obywatelstwa do wykazu danych umożliwiających identyfikację osoby skazanej, które mają zostać wpisane do rejestru karnego, oraz przez wprowadzenie przepisu wyraźnie nakładającego taki obowiązek. W przypadku CZ i SE obowiązek ten można wywnioskować na podstawie ogólnego kontekstu ustawodawczego. HU, LU i NL także odnotowują informacje o wcześniej posiadanych obywatelstwach. NL posiada przepis, który zapewnia przekazywanie danych między państwami członkowskimi w razie zmiany obywatelstwa przez sprawcę czynu. 9 Szczegółowy wykaz organów centralnych zamieszczono w załączniku. PL 4 PL

3.2. Powiadomienia o wyrokach skazujących Decyzja ramowa nakłada na skazujące państwo członkowskie obowiązek jak najszybszego przesłania informacji o wyrokach skazujących wydanych na jego terytorium ( powiadomienia ) do państwa członkowskiego, którego obywatelem jest sprawca czynu. Jeżeli dana osoba jest posiada obywatelstwo kilku państw, powiadomienie należy przesłać do wszystkich odpowiednich państw członkowskich, nawet jeżeli osoba ta jest także obywatelem skazującego państwa członkowskiego. Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, CZ, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, PT, SE, SI, SK i UK) dokonały pełnej transpozycji obowiązku powiadomienia. Większość państw wskazała, że powiadomienie należy przesłać niezwłocznie, bez zwłoki, możliwie jak najszybciej lub przy dokonywaniu wpisu do rejestru karnego, natomiast trzy państwa wprowadziły konkretny termin przesłania informacji. Zakres tych terminów jest następujący: od najpóźniej następnego dnia roboczego (LT), poprzez 10 dni (CZ) po dwa miesiące po wpisaniu informacji do rejestru karnego (ES). Wydaje się, że DE i PT nie określiły w przepisach krajowych, kiedy takie powiadomienia należy przesłać; w praktyce jednak DE spełnia wymóg zawarty w art. 4 ust. 2 DR. Na mocy art. 11 ust. 1 DR skazujące państwo członkowskie powinno uwzględnić w swoim powiadomieniu skierowanym do państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba, obowiązkowe informacje na jej temat, informacje dotyczące rodzaju wyroku skazującego, informacje dotyczące przestępstwa będącego podstawą wyroku skazującego oraz informacje dotyczące treści wyroku. Powinno także przekazać informacje nieobowiązkowe, jeżeli są one wpisane do rejestru karnego, oraz informacje dodatkowe, jeżeli organ centralny ma do nich dostęp. Zdecydowana większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, DE, EE, ES, FR, HR, HU, LT, LU, NL, PL, PT, SI, SK i UK) rejestruje i przekazuje wszystkie informacje obowiązkowe, ale w czterech przypadkach (CZ, FI, LV i SE) przepisy wykonawcze są bardziej ogólne lub określają pewne szczególne warunki. Na przykład w FI jedynie w razie braku numeru identyfikacji osobowej rejestruje się datę, miejsce i kraj urodzenia, a na LV datę urodzenia rejestruje się jedynie w razie braku takiego numeru 10. Tylko kilka państw członkowskich wprowadziło wyraźne przepisy prawne, które umożliwiają rejestrowanie i przekazywanie informacji nieobowiązkowych i dodatkowych. Aby zapewnić możliwość jak najszybszego przekazania informacji o wyrokach skazujących państwu członkowskiemu, którego obywatelem jest dana osoba, informacje te muszą być szybko dostępne w rejestrze karnym. W tym celu, oprócz obowiązków prawnych wynikających z decyzji ramowej, niektóre państwa członkowskie (np. CZ, DE, EE, LU i LV) nałożyły na sądy dodatkowy obowiązek przekazywania informacji o wyrokach skazujących do rejestru karnego. 3.3. Aktualizacje Aby informacje były wyczerpujące i aktualne, w art. 4 ust. 3 DR nałożono na skazujące państwo członkowskie obowiązek niezwłocznego powiadomienia państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba, o wszelkich późniejszych zmianach lub o usunięciu 10 SE stosuje pewne uogólnienia kategorii informacji, ale posiada przepis, który stanowi, że powiadamianie będzie się odbywać zgodnie z zasadami DR; w przypadku CZ rejestr karny zawiera dane, która maja zagwarantować, że osoby skazanej nie będzie można pomylić z inną osobą. PL 5 PL

informacji przekazanych w poprzednich powiadomieniach. Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, PL, PT, SE, SI, SK i K) dokonały wdrożenia tego przepisu, odnosząc się wyraźnie do przekazywania aktualizacji. W przypadku CZ obowiązek można wywnioskować na podstawie kontekstu. NL wprowadziły przepis dotyczący korygowania i usuwania nieprawidłowych danych w poprzednich powiadomieniach. 3.4. Przekazywanie informacji dodatkowych Na wniosek państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba, oraz w indywidualnych przypadkach skazujące państwo członkowskie ma obowiązek przekazać odpis wyroków skazujących i podjętych dalszych środków oraz wszelkie informacje z nimi związane. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć dodatkowy organ centralny do przekazywania takich informacji. Większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, CZ, FI, HR, LT, LU, LV, NL, SI, SK i UK) dokonała transpozycji art. 4 ust. 4 DR w całości. Wydaje się, że BG będzie przesyłać odpisy wyroków nie na wniosek w indywidualnych przypadkach, ale automatycznie przy wszystkich powiadomieniach. W wielu państwach członkowskich organy centralne nie mają bezpośredniego dostępu do odpisów wyroków ani do rejestrów karnych. Niektóre państwa członkowskie (CZ, LT, LV i SK) nałożyły w związku z tym na swoje sądy lub właściwe organy państwowe wyraźny obowiązek przekazania organowi centralnemu informacji, o których udostępnienie wystąpiono. AT przekazuje wszystkie takie wnioski swoim sądom, aby to one podjęły dalsze działania. CZ i CY wyznaczyły do obsługi wniosków, o których mowa w art. 4 ust. 4, dodatkowe organy centralne, które mają bezpośredni dostęp do odpisów wyroków. PT nie zawarła wyraźnego odniesienia do obowiązku udzielenia odpowiedzi na takie wnioski, ale jej organ centralny może wystąpić o odpisy wyroków do sądów, który je wydały, aby udzielić odpowiedzi na wnioski innych państw członkowskich. Znaczna liczba państw członkowskich (DE, EE, ES, FR, HU, PL i SE) nie przyjęła odpowiednich przepisów. FR i PL poinformowały Komisję, że przekazują takie informacje, korzystając jednak przy tym z kanałów przewidzianych w Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej 11, gdyż ich organy centralne nie mają bezpośredniego dostępu do odpisów wyroków. 4. Obowiązki państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba 4.1. Przechowywanie informacji na użytek dalszego przekazania Art. 5 ust. 1 DR nakłada na państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, obowiązek przechowywania wszelkich informacji przekazanych mu do celów dalszego przekazania, ale decyzję o sposobach przechowywania pozostawia się państwom członkowskim. Ponieważ informacje o wyrokach skazujących wydanych w innych państwach członkowskich przechowuje się wyłącznie na użytek dalszego przekazania, powinny one być przechowywane niezależnie od tego, czy dane przestępstwo podlega także karze na podstawie przepisów państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba. Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CZ, CY, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, PT, SE, SK i UK) wprowadziły do swojego ustawodawstwa wyraźny przepis dotyczący obowiązku przechowywania. W większości przypadków przepis stanowi, że w rejestrach karnych mają być przechowywane wszystkie informacje otrzymane 11 11 Konwencja o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. (Dz.U. C 197 z 12.7.2000, s. 3). PL 6 PL

od innych państw członkowskich, czyli niezależnie od tego, czy dane przestępstwo podlega karze na mocy przepisów danego państwa, czy też nie. AT, LT i PT wprowadziły do swoich regulacji taki wyraźny przepis. Wydaje się, że SI nie wprowadziła do swojego prawa przepisu dotyczącego obowiązków przechowywania. W art. 11 ust. 2 DR określono, które kategorie danych otrzymywanych od skazującego państwa członkowskiego w odniesieniu do osoby skazanej za granicą, powinny być przechowywane przez państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba. Zdecydowana większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, DE, EE, FI, FR, HR, HU, LT, LU, NL, PL, SK i UK) przechowuje wszystkie wymagane informacje, a trzy państwa (CZ, LV i SE) przyjęły przepisy wykonawcze, które nie określają, jakie informacje powinny być przechowywane, ale które mają charakter bardziej ogólny lub zawierają określone warunki 12. ES i PT nie przekazały wykazów przechowywanych informacji, ale wprowadziły ogólny obowiązek przechowywania wszystkich informacji przekazanych przez inne państwa członkowskie. Niemal wszystkie państwa członkowskie rejestrują w swoich istniejących bazach danych rejestrów karnych informacje o wyrokach skazujących wydanych w odniesieniu do swoich obywateli za granicą, otrzymane od innych państw członkowskich. Cztery państwa (BG, FI, HU i PT) zdecydowały się na utworzenie odrębnych rejestrów do przechowywania informacji o takich wyrokach skazujących na użytek dalszego przekazania. W zdecydowanej większości przypadków istnieje jedno biuro rejestru karnego prowadzące co najmniej jeden rejestr karny W niektórych państwach (np. BG) struktura podmiotów odpowiedzialnych za przechowywanie danych jest zdecentralizowana. 4.2. Aktualizacja informacji Zgodnie z art. 5 ust. 2 i 3 DR kiedy państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, otrzymuje powiadomienie o zmianie lub usunięciu informacji, o której wcześniej otrzymało powiadomienie od skazującego państwa członkowskiego, jest ono zobowiązane odpowiednio zmienić lub usunąć tę informację. Nie może to jednak prowadzić do traktowania osób mniej korzystnie, niż gdyby zostały one skazane przez sąd w swoim państwie. Na przykład, gdyby w wyniku zastosowania przepisów krajowych dotyczących zatrzymywania i usuwania informacji doszło do usunięcia informacji o wyroku skazującym, państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, nie może dłużej wykorzystywać takich informacji w postępowaniu krajowym; musi natomiast zawsze być w stanie przekazać takie informacje innemu państwu członkowskiemu na jego wniosek. Decyzja ramowa wprowadza zatem zasadę podwójnego systemu prawnego, w zależności od tego, czy informacje wykorzystuje się wewnętrznie w państwie członkowskim, którego obywatelem jest dana osoba, czy przekazuje się je innemu państwu członkowskiemu. Zdecydowana większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, ES, FI, FR, HR, HU, LV, NL, PL, PT, SK i UK) wdrożyła te przepisy, odnosząc się wyraźnie do rejestracji aktualizacji. Niektóre państwa (np. BE, HR, HU i UK) wprowadziły przepisy, według których dalej przekazywać można tylko zaktualizowane informacje. FR i PT dopracowały zasadę podwójnego systemu prawnego bardziej szczegółowo i wprowadziły przepisy, które stanowią, że skreślenie z ich rejestru karnego, zgodnie z przepisami krajowymi, informacji o wyroku skazującym wydanym za granicą nie uniemożliwia przekazania jej innemu państwu członkowskiemu, chyba że informację tę skreślono w skazującym państwie członkowskim. W 12 SE stosuje pewne uogólnienia kategorii informacji, ale posiada też przepis, który stanowi, że rząd szwedzki może wydać bardziej szczegółowe przepisy w tym względzie. Informacje na temat LV i CZ zob. pkt. 4.2. PL 7 PL

przepisach wprowadzonych przez LT obowiązek aktualizacji, mimo że nie jest wyraźny, można wywnioskować z kontekstu. W przypadku SE nie wspomina się o rejestracji zmian, a tylko o skreśleniach. W EE z odniesienia do odpowiednich przepisów ustawowych można wywieść jedynie obowiązek skreślenia, a nie obowiązek zmiany. Dwa państwa członkowskie wprowadziły przepisy, w których przewiduje się obowiązkowe usunięcie informacji o wyrokach skazujących wydanych wobec ich obywateli za granicą, po maksymalnie pięciu latach (DE) lub 20 latach (SE) od daty wydania wyroku, jeżeli w tym czasie nie wpłynie informacja o skreśleniu od skazującego państwa członkowskiego. Wydaje się, że LU i SI nie wprowadziły regulacji dotyczących aktualizacji. Oprócz aktualizacji przechowywanych informacji NL wprowadziły szczególną formę aktualizacji informacji przekazanych wcześniej innemu państwu członkowskiemu w odpowiedzi na wniosek, jeżeli informacje te uległy zmianie w ciągu roku od daty przekazania. 5. Odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji 5.1. Wnioski na użytek postępowania karnego Decyzja ramowa nakłada na państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, obowiązek udzielenia odpowiedzi na wnioski innych państw członkowskich o informacje o swoich obywatelach na użytek postępowania karnego. Postępowanie karne obejmuje etap postępowania przygotowawczego, rozprawy sądowej oraz wykonania wyroku. Odpowiedź obejmuje informacje o wyrokach skazujących wydanych w danym kraju, wyrokach skazujących wydanych w innych państwach członkowskich i obowiązkowo przekazywanych po dniu 27 kwietnia 2012 r. lub przekazanych przez nie przed tą datą i wprowadzonych do rejestru karnego. Obowiązek ten obejmuje również wyroki skazujące wydane w państwach trzecich i wpisane do rejestru karnego państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba. Wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, PT, SE, SI, SK, UK) wprowadziły do swojego porządku prawnego art. 7 ust. 1 DR. Większość przejęła dokładną listę kategorii informacji przewidzianą w tym artykule. Pozostałe państwa wprowadziły obowiązek udzielenia odpowiedzi zawierającej odpowiednie informacje zawarte w rejestrze (DE, EE, FI, HU, LV, NL i PL) lub wypisie krajowym wydawanym na użytek postępowania karnego (FR i LU). W przypadku EE przewiduje się także przesłanie odpisu wyroku skazującego. 5.2. Wnioski do celów innych niż postępowanie karne Art. 7 ust. 2 DR stanowi, że w przypadku wniosku o udzielenie informacji pochodzących z rejestru karnego do celów innych niż postępowanie karne (dotyczy to ok. 20 % wszystkich wniosków) organ centralny może udzielić odpowiedzi zgodnie ze swoim prawem krajowym. Informacje, które można zawrzeć w odpowiedzi, mogą być takie same jak w przypadku wniosków na użytek postępowania karnego, przy czym przepisy prawa krajowego w różnych krajach mogą różnie regulować zakres informacji lub zasady ich przekazywania. Ponadto w decyzji ramowej określono szczególne zasady przekazywania informacji, które skazujące państwo członkowskie uznało za niepodlegające przekazaniu do celów innych niż na użytek postępowania karnego. W takich wypadkach państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, musiałoby zalecić państwu członkowskiemu występującemu z wnioskiem skontaktowanie się bezpośrednio ze skazującym państwem członkowskim. To zapewnia wysoki poziom ochrony danych osobowych przekazywanych przez skazujące państwo członkowskie państwu członkowskiemu, którego obywatelem jest dana osoba. PL 8 PL

Dyrektywa 2011/93/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej 13 zawiera w art. 10 ust. 3 przepisy szczególne, które przewidują obowiązek przekazywania przez państwa członkowskie informacji o wyrokach skazujących za przestępstwa polegające na niegodziwym traktowaniu dzieci w celach seksualnych i wynikającym z tego pozbawieniu praw na wniosek złożony na podstawie art. 6 DR, aby zapewnić pracodawcom możliwość zapoznania się z informacjami o tych wyrokach skazujących przy rekrutowaniu osób na stanowisko wiążące się z bezpośrednim i regularnym kontaktem z dziećmi. Wdrożenie przez państwa członkowskie tych przepisów szczególnych będzie przedmiotem szczegółowego sprawozdania z wdrożenia dyrektywy 2011/93/UE. Wszystkie państwa członkowskie transponowały art. 7 ust. 2 DR do swojego prawa krajowego, ale szczegółowe przepisy są bardzo różne. Większość państw członkowskich (BE, BG, CZ, CY, DE, EE, ES, FR, HR, LT, NL, SE, SI i UK) przewiduje udzielenie odpowiedzi na wnioski do celów innych niż postępowanie karne zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi; w szczególności: BE przewiduje udzielenie odpowiedzi zgodnie z belgijskim kodeksem postępowania karnego; CZ i DE nie przewidują przesyłania informacji o wyrokach skazujących, które zostały wydane w innych państwach członkowskich, a których ich sądy krajowe nie uznałyby także za wyroki skazujące; DE i ES przewidują przesyłanie informacji do tych samych celów i w tym samym zakresie jak w przypadku informacji przesyłanych ich własnym organom krajowym; EE przewiduje udzielenie odpowiedzi, gdy dopuszcza tego ustawa o rejestrze karnym; FR dokonała odniesienia do informacji zawartych w wypisie krajowym wydawanym do celów innych niż postępowanie karne; HR przewiduje udzielenie odpowiedzi w pewnych określonych sytuacjach; LT przewiduje udzielenie odpowiedzi bez zgody osoby skazanej, jeżeli jej ustawodawstwo krajowe ogranicza prawa i wolności danej osoby w konkretnej sytuacji w związku z wydanym w odniesieniu do tej osoby wyrokiem skazującym; w przeciwnym razie konieczna jest zgoda osoby skazanej; NL przewiduje możliwość udzielenia odpowiedzi po dokładnej ocenie każdego przypadku; zakres przekazywanych informacji byłby uzależniony od wyniku tej oceny; w przypadku SE informacje zostałyby udzielone, gdyby SE także miała prawo do uzyskania takich informacji od państwa członkowskiego występującego z wnioskiem; dodatkowo istnieją pewne kategorie informacji, których nie można przekazywać do celów innych niż postępowanie karne; SI przewiduje wymianę tylko tych informacji, które dotyczą krajowych wyroków skazujących za przestępstwa oraz wyroków skazujących za przestępstwa wydane w państwach trzecich, ale nie informacji o wyrokach skazujących za przestępstwa wydanych w innych państwach członkowskich i jej przekazanych; UK wprowadziło przepis, że przekazywane mogą być wyłącznie informacje o wyrokach zatartych zgodnie z definicją zawartą w ustawodawstwie krajowym. 13 Dyrektywa 2011/93/UE Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępująca decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW (Dz.U. L 335 z 17.12.2011, s. 1). PL 9 PL

Trzy państwa członkowskie wymagają dodatkowo zgody danej osoby, jeżeli odpowiedź ma zostać udzielona: w ES ma to miejsce w każdym przypadku, z wyjątkiem sytuacji, gdy obywatel jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa przedstawić wyciąg z rejestr karnego; w przypadku LT zgoda jest wymagana w tych przypadkach, kiedy prawa i wolności osoby nie są ograniczone ustawodawstwem LT z uwagi na wyrok skazujący wydany w odniesieniu do tej osoby; w LU wymiana ma miejsce wyłącznie na potrzeby pracy z dziećmi i zgoda jest zawsze wymagana. W przypadku AT, LV, PL i SK odpowiedzi na wnioski do innych celów nie zawierają odesłania do przepisów krajowych; nie istnieją też żadne inne ograniczenia w przekazywaniu informacji, co umożliwia wymianę podobną do tej, która ma miejsce w przypadku postępowania karnego. Cztery państwa członkowskie nie wymieniają informacji do celów innych niż postępowanie karne, chyba że wniosek jest składany przez osobę fizyczną (FI, HU i PT) lub na użytek pracy z dziećmi (państwa te wykonują tym samym dyrektywę 2011/93/UE) (LU). Dwa spośród tych państw (HU i LU) wraz z SI, która nie przekazuje informacji o wyrokach wydanych w innych państwach członkowskich, nie wprowadziły w swoich przepisach ograniczeń co do dalszego przekazywania informacji zgodnie z zasadami określonymi przez skazujące państwo członkowskie. FI, HU, LU, SI, EE, FR i NL nie wprowadziły obowiązku wskazywania skazującego państwa członkowskiego, od którego można uzyskać informacje podlegające ograniczeniom. Wprawdzie niektóre państwa członkowskie (np. BG, EE, i SE) wprowadziły przepisy, zgodnie z którymi mogą one, przy przesyłaniu powiadomień o wyrokach skazujących wydanych na ich terytorium, ograniczać dalsze przekazywanie tych informacji wyłącznie do celów postępowania karnego, ale powiadomienia przekazywane przez ES i PT będą zawsze zawierały takie ograniczenie. 5.3. Wnioski z państw trzecich Na mocy art. 7 ust. 3 DR przy udzielaniu odpowiedzi na wnioski z państw trzecich (czyli państw niebędących członkami UE) państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, może, z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 7 ust. 1 i 2, przekazać informacje o wyroku skazującym otrzymane z innych państw członkowskich. W ustawodawstwie państw członkowskich przekazywanie informacji z rejestrów karnych państwom trzecim jest uregulowane postanowieniami konwencji o wzajemnej pomocy prawnej, innych umów międzynarodowych lub szczegółowymi przepisami ustaw o rejestrach karnych. Zdecydowana większość państw członkowskich (BE, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, HR, HU, LV, NL, PL, SE, SI, SK i UK) wyraźnie wprowadziła warunek określony w art. 7 ust. 3 do swojego ustawodawstwa. W przypadku LT warunek ten można wywnioskować na podstawie kontekstu. W przypadku PT odpowiedzi na wnioski pochodzące z państw niebędących członkami UE udzielane będą zgodnie z warunkami odpowiednich umów międzynarodowych, z zastrzeżeniem wzajemności. AT, FR i LU nie przyjęły przepisów w tej dziedzinie. 5.4. Wnioski skierowane do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba Może się zdarzyć, że wniosek o informacje jest skierowany do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba. Na przykład skazujące państwo członkowskie może zostać poproszone o informacje o wyrokach PL 10 PL

skazujących przed wejściem w życie decyzji ramowej, które to informacje mogły nie zostać przekazane państwu członkowskiemu, którego obywatelem jest dana osoba, lub wniosek może dotyczyć obywatela państwa trzeciego, który nie posiada też obywatelstwa jednego z państw UE. Art. 7 ust. 4 DR nakłada na państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, obowiązek udzielenia odpowiedzi i przekazania informacji o wpisanych do jego rejestru karnego wyrokach skazujących wydanych na jego terytorium oraz o wyrokach skazujących wydanych wobec obywateli państw trzecich i bezpaństwowców. Udzielenie odpowiedzi podlega tym samym warunkom, które są określone w art. 13 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, tzn. jest ono obowiązkowe, a sama odpowiedź musi zawierać wszystkie informacje (w przypadku wniosków na użytek postępowania karnego) lub być zgodna z przepisami krajowymi (w przypadku wniosków do innych celów). Jeżeli chodzi o obywateli państw trzecich, mechanizm ECRIS, w ramach którego w celu stwierdzenia, gdzie dana osoba została skazana, wysyła się wnioski ogólne do wszystkich państwo członkowskich, w połączeniu z obowiązkiem udzielenia odpowiedzi przewidzianym w art. 7 ust. 4 DR stanowi bardzo duże obciążenie administracyjne dla wszystkich państw członkowskich, w tym państw członkowskich, które nie posiadają żądanych informacji (i których jest większość). Z tego powodu Komisja proponuje zmianę dyrektywy w sprawie wymiany informacji z rejestrów karnych dotyczących obywateli państw trzecich skazanych w UE. Zdecydowana większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LV, NL, PL, PT, SE i UK) wdrożyła art. 7 ust. 4 DR w całości. Większość państw członkowskich (AT, CZ, DE, EE, ES, FI, FR, LT, NL, PL i SE) nie dokonała żadnego rozróżnienia odpowiedzi na wnioski dotyczące ich własnych obywateli, obywateli innych państw członkowskich i obywateli państw trzecich na użytek postępowania karnego lub do innych celów; wszystkie podlegają tym samym ogólnym przepisom. Oprócz tych przepisów dwa państwa członkowskie określiły bardziej szczegółowo, że informacje należy dostarczać zgodnie z Konwencją o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej (HU) lub traktatami międzynarodowymi (LV). FI, HU i PT przewidują udzielanie odpowiedzi tylko na wnioski do celów postępowania karnego. BE, BG, CY, HR i UK przyjęły odrębne przepisy, w większości powielając treść art. 7 ust. 4 DR, szczególnie jeżeli chodzi o odpowiedzi na wnioski dotyczące obywateli innych państw członkowskich. Dwa inne państwa członkowskie mają podobny odrębny przepis, ale w przypadku SI odnosi się on tylko do odpowiedzi dotyczących obywateli państw trzecich i bezpaństwowców (a nie obywateli innych państw członkowskich), a w przypadku SK stanowi on, że informacje należy przekazywać w takim zakresie, w jakim jest to wymagane umową międzynarodową. Wydaje się, że LU nie dokonał transpozycji tego przepisu. 5.5. Termin udzielania odpowiedzi Odpowiedzi na wnioski na użytek postępowania karnego oraz innych celów należy udzielać niezwłocznie, a w każdym przypadku nie później niż w terminie dziesięciu dni roboczych lub 20 dni roboczych, jeżeli wniosek złożyła osoba fizyczna zwracająca się o informacje z rejestru karnego na swój temat. Jeżeli państwo członkowskie, do którego skierowany jest wniosek, potrzebuje dodatkowych informacji w celu zidentyfikowania osoby, której wniosek dotyczy, informuje o tym niezwłocznie państwo członkowskie będące wnioskodawcą i udziela odpowiedzi w terminie dziesięciu dni roboczych od otrzymania informacji. PL 11 PL

Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, CY, CZ, BG, EE, ES, FI, FR, HR, HU, LT, LU, LV, NL, PL, SI, SK i UK) dokonały transpozycji przepisów dotyczących terminów. HU i PL nie przyjęły szczegółowych przepisów dotyczących zwrócenia się o dodatkowe informacje. CZ, NL i SK stosują termin dziesięciu dni także do wniosków składanych przez osoby fizyczne. SE wprowadziła przepisy regulujące udzielania odpowiedzi na wnioski na użytek postępowania karnego, ale nie do innych celów. W przypadku DE nie wskazano terminu udzielenia odpowiedzi na wnioski składane zgodnie z art. 6 ust. 1 DR, a tylko na wnioski składane przez osoby fizyczne. Wydaje się, że PT nie określiła terminów w swoim ustawodawstwie. 6. Wnioski o udzielenie informacji W przypadku wniosku na poziomie krajowym o udzielenie informacji pochodzących z rejestru karnego na użytek postępowania karnego lub do innych celów organ centralny państwa członkowskiego może, zgodnie ze swoim prawem krajowym, wystąpić z wnioskiem o udzielenie informacji do organu centralnego innego państwa członkowskiego (art. 6 ust. 1 DR). Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, HR, HU, LU, LV, NL, PL, PT, SE, SI, SK i UK) przyjęły przepisy zezwalające organowi centralnemu na wystąpienie z wnioskiem o udzielenie informacji, gdy są one potrzebne organom krajowym. Niektóre państwa (BG, EE, FI, HR, HU, LV, PL, PT, SE i SI) wskazały dokładnie, kto może wystąpić z wnioskiem o udzielenie informacje i w jakich okolicznościach przez organ centralny na poziomie krajowym. CZ, FI i HU przewidują możliwość występowania z wnioskiem tylko na użytek postępowania karnego. PL występuje o udzielenie informacji zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego skierowany jest wniosek, a nie swoim własnym. FR i LT nie przyjęły wyraźnych przepisów dotyczących zwracania się z wnioskami o informacje na podstawie art. 6 ust. 1. Szczególne względy mają zastosowanie, kiedy obywatel Unii zwraca się do organu centralnego państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, którego jest obywatelem, o udzielenie informacji z rejestru karnego na temat swojej osoby, pochodzących z dnia 27 kwietnia 2012 r. lub późniejszych. Aby zagwarantować, że państwo członkowskie otrzymujące wniosek nie wyda wyciągu, który nie będzie zawierał wyczerpujących informacji o przeszłości karnej danej osoby, w art. 6 ust. 3 DR wprowadzono obowiązek wystąpienia o udzielenie informacji do państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba, oraz uwzględnienia ich w wyciągu. Przepis ten jest szczególnie ważny przy uzyskiwaniu wyciągów z rejestrów karnych do celów związanych z zatrudnieniem w sektorach wrażliwych, takich jak sektor związany z zapewnieniem bezpieczeństwa czy praca z dziećmi (zob. dyrektywa 2011/93/UE). Zdecydowana większość państw członkowskich (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, ES, FI, FR, HR, LT, LU, LV, PL, PT, SE, SI i SK) nałożyła na organ centralny obowiązek zwrócenia się o udzielenie informacji w imieniu obywatela innego państwa członkowskiego, ale kilka państw (BG, FI, LV, SE i SK) nie wprowadziło przepisów, które by wyraźnie stanowiły, że w wyciągu wydawanym obywatelowi należy uwzględnić otrzymane informacje. W HR, zasadniczo, osoby fizyczne nie mogą uzyskać wyciągu z rejestru karnego, lecz mogą zapoznać się z rejestrem w obecności urzędnika. Wyjątkowo może zostać wydane specjalne zaświadczenie do celów działań związanych z regularnymi kontaktami z dziećmi lub w celu wykonania określonego prawa za granicą lub w organizacji międzynarodowej. W DE, HR i NL obywatel otrzymuje specjalne zaświadczenie o niekaralności. EE, HU, NL i UK nie wprowadziły do krajowego porządku prawnego obowiązku przewidzianego w art. 6 ust. 3 DR. W NL, podobnie jak w HR, osoba fizyczna nie może wystąpić z wnioskiem o wyciąg z PL 12 PL

rejestru karnego na temat swojej osoby, ale posiada prawo wglądu do rejestru. Istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o niekaralności, na przykład do celów związanych z weryfikacją przy rekrutacji, ale kwestię tę regulują odrębne przepisy, których nie zgłoszono Komisji. UK transponowało jedynie art. 6 ust. 2 DR, bez obowiązku występowania o udzielenie informacji. 7. Warunki wykorzystywania danych osobowych Decyzja ramowa zawiera kilka przepisów, które mają zapewnić wysoki poziom ochrony danych osobowych (art. 7 i 9 DR). Dane osobowe przekazywane w odpowiedzi na wnioski mogą być wykorzystywane jedynie do celów, w których się o nie zwrócono. Dodatkowo, dane osobowe przekazane do celów innych niż postępowanie karne mogą być wykorzystywane zgodnie z prawem krajowym państwa członkowskiego występującego z wnioskiem w graniach określonych przez państwo członkowskie, do którego skierowany jest wniosek. Podobnie dane osobowe przekazane państwu trzeciemu podlegają ograniczeniom co do celu i wykorzystania, wskazanym przez skazujące państwo członkowskie. Niemal wszystkie państwa członkowskie (AT, BE, BG, CY, CZ, DE, EE, ES, FI, HR, HU, LT, LV, NL, PL, PT, SE, SI, SK i UK) wdrożyły zabezpieczenia dotyczące danych osobowych. Wszystkie rozwiązania odzwierciedlają w pewnym zakresie przepisy decyzji ramowej, ale BG, FI i LT dodały wyraźne odniesienie do przetwarzania danych osobowych zgodnie z krajowymi przepisami w dziedzinie ochrony danych osobowych. FI, LU, LT i PT bezpośrednio wprowadziły przepisy dotyczące ochrony praw osoby, której dane dotyczą; w FI, na przykład, osoba fizyczna ma prawo zapytać, komu i w jakim celu jego/jej dane osobowe zostały ujawnione w poprzednim roku. W każdym razie ustawodawstwo w zakresie ochrony danych osobowych ma zastosowanie do przetwarzania danych osobowych w bazach danych rejestrów karnych oraz do wymiany takich danych z innymi państwami członkowskimi. Wydaje się, że FR i LU nie przyjęły stosownych przepisów w tej dziedzinie, mimo że FR złożyła oświadczenie, że informacje mogą być ujawniane tylko w przypadkach przewidzianych prawem. 8. Przyjęcie znormalizowanego formatu przekazywania informacji System ECRIS, umożliwiający elektroniczną wymianę informacji zgodnie ze znormalizowanym formatem europejskim został stworzony na podstawie decyzji ramowej. Począwszy od dnia 27 kwietnia 2012 r. państwo członkowskie mają obowiązek z niego korzystać we wszystkich przypadkach przekazywania danych na podstawie art. 11 ust. 3 DR. Obecnie państwa członkowskie z wyjątkiem SI, PT i MT 14 wymieniają informacje za pośrednictwem ECRIS. Większość państw członkowskich (BE, BG, CY, CZ, EE, ES, FR, FI, HR, LT, LV, NL, PL, PT, SI i SK) wprowadziła do prawa krajowego obowiązek elektronicznej wymiany informacji z wykorzystaniem znormalizowanego formatu. Wiele państw (BE, BG, EE, HR, LT, PL, SI, SK i UK) zawarło wyraźnie odniesienie do systemu ECRIS jako elektronicznego kanału wymiany informacji z rejestrów karnych. W przypadku SI minister sprawiedliwości wyda zarządzenie, w którymi określi datę, od której rozpocznie się elektroniczna wymiana informacji za pośrednictwem ECRIS. W AT wykorzystanie formatu elektronicznego można wywnioskować z kontekstu. W przypadku DE, HU, LU, SE i UK w przepisach krajowych nie wspomina się o formacie elektronicznym, ale w praktyce wymiana informacji odbywa się przy użyciu ECRIS. 14 Do końca 2014 r. poziom połączeń wynosił 66 % wszystkich połączeń, jakie są możliwe między wszystkimi państwami członkowskimi. MT poinformowała, że zaczęła korzystać z połączeń w 2015 r. PL 13 PL

PODSUMOWANIE Transpozycja decyzji ramowej przez 22 państwa członkowskie znacznie poprawiła wymianę informacji z rejestrów karnych na terenie Unii. Okazała się ona niezbędnym narzędziem, które jest wykorzystywane na co dzień w 25 państwach członkowskich i które dla organów wymiaru sprawiedliwości stanowi w praktyce rzeczywistą wartość dodaną. W pewnych obszarach wskazanych w niniejszym sprawozdaniu transpozycja poszczególnych przepisów jest niepełna i w związku z tym zdaniem Komisji istotne jest, aby państwa członkowskie dokonały pełnej transpozycji decyzji ramowej oraz w trybie pilnym podjęły wszelkie niezbędne środki. W tym względzie Komisja będzie ściśle śledzić rozwój sytuacji oraz podejmować odpowiednie działania. PL 14 PL

AT BE BG CY ZAŁĄCZNIK PRZEGLĄD POWIADOMIEŃ PRZEKAZANYCH PRZEZ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE Czy powiadomion o o środkach transpozycji? Data powiadomien ia 20.8.2013 30.1.2015 18.7.2014 30.7.2014 20.3.2013 23.4.2012 Środki wykonawcze Zmiana ustawy federalnej o współpracy sądowej w sprawach karnych z państwami członkowskimi UE z 27.12.2011; zmiana ustawy o rejestrze karnym z 20.4.2012; zmiana ustawy o wyrokach zatartych z 20.4.2012; Art. 589 597 kodeksu postępowania karnego zmienionego ustawą z dnia 25 kwietnia 2014 r. w sprawie różnych kwestii w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości; projekt okólnika na temat wymiany informacji z rejestrów karnych między państwami członkowskimi UE Zmiany ustawy o systemie sądownictwa oraz rozporządzenia nr 8 z dnia 26 lutego 2008 r. w sprawie funkcjonowania i organizacji biur rejestru karnego Decyzja nr 71.068 z dnia 8 października 2010 r., przyjmująca decyzję ramową 2009/315/WSiSW Data transpozycji/w ejścia w życie 27.4.2012 okólnik: koniec marca 2015 poprzednie środki: 24.5.2014 15.2.2013 1.9.2012 Powiadomienie dotyczące właściwych organów (art. 3 ust. 2) Policja Biuro Rejestru Karnego Dyrekcji Policji Federalnej w Wiedniu Ministerstwo Centralne Biuro Rejestru Karnego (Casier Judiciaire Central), Bruksela Ministerstwo Centralne Biuro Rejestru Karnego, Sofia Policja Komendant Główny Policji; Biuro ds. Wcześniejszych Wyroków Skazujących (Departament C); Biuro ds. Wcześniejszych Wyroków Skazujących: Komenda Główna Policji, Przestępstwa Drogowe (Departament B); Komenda Główna Policji, Dyrekcja ds. Unijnej i Międzynarodowej Współpracy PL 15 PL

CZ DE 25.3.2015 9.7.2014 1.2.2013 25.6.2014 16.3.2012 12.2.2015 Ustawa nr 357/2011 zmieniająca ustawę nr 269/1994 w sprawie rejestru karnego, ze zmianami, oraz niektóre inne ustawy Ustawa o poprawie wymiany danych z rejestrów karnych między państwami członkowskimi Unii Europejskiej i zmianie przepisów na mocy ustawy regulującej rejestr z dnia 15 grudnia 2011 r. Policyjnej 27.4.2012 Ministerstwo Biuro Rejestru Karnego w Pradze; Ministerstwo Sprawiedliwości 27.4.2012 Ministerstwo Centralny Rejestr Federalny, Bonn DK Nie Policja Ośrodek Łączności Duńskiej Policji Krajowej, Kopenhaga EE Ustawa o rejestrze karnym z dnia 17 lutego 2011 r. 1.1.2012 Ministerstwo Centrum Rejestrów i Systemów Informatycznych, Tallinn EL Nie Ministerstwo Departament ES FI FR 14.11.2014 7.7.2014 26.6.2014 29.5.2012 10.3.2015 20.1.2015 22.1.2013 Ustawa organiczna 7/2014 z dnia 12 listopada 2014 r. o wymianie informacji na temat wcześniejszych wyroków skazujących i uwzględnianiu informacji o wyrokach skazujących za przestępstwa w Unii Europejskiej Ustawa o przechowywaniu i ujawnianiu informacji z rejestrów karnych między Finlandią a innymi państwami członkowskimi Unii Europejskiej (214/2012) z dnia 11 maja 2012 r.; ustawa zmieniająca ustawę o rejestrze karnym (215/2012) z wyjątkiem zmiany sekcji 4a z dnia 11 maja 2012 r.; ustawa zmieniająca sekcję 24 ustawy o międzynarodowej pomocy prawnej w sprawach karnych (217/2012) z dnia 11 maja 2012 r. Ustawa 2012-409 z dnia 27 marca 2012 r. dotycząca wykonywania wyroków skazujących; dekret nr 214 z dnia 28 listopada 2014 r. dotyczący krajowego rejestru Rejestru Karnego, Ateny 1.12.2014 Ministerstwo Centralny Rejestr Osób Skazanych, Madryt 15.5.2012 Ministerstwo Centrum Rejestru Prawnego, Hameenlinna 1.12.2014 Ministerstwo Krajowy Rejestr Karny, Nantes PL 16 PL

HR HU 18.6.2014 28.6.2013 30.12.2014 28.11.2014 IE Nie otrzymano projekt ustawy karnego oraz wymiany z innymi państwami członkowskimi UE Ustawa nr 143/12 w sprawie prawnych konsekwencji wyroków skazujących, rejestru karnego i resocjalizacji; zmiany Regulaminu Rejestru Karnego (NN, nr 66/2013) Ustawa XLVII z 2009 r. o systemie rejestru karnego, rejestrze wyroków skazujących wydanych w odniesieniu do obywateli węgierskich przez sądy państw członkowskich Unii Europejskiej oraz rejestrowaniu danych biometrycznych na użytek postępowania karnego i na potrzeby organów ścigania; ustawa LXXVIII z 2013 r. zmieniająca niektóre ustawy w sprawach karnych; ustawa CLXXXVI z 2013 r. zmieniająca niektóre ustawy w sprawach z zakresu prawa karnego oraz inne ustawy z nimi związane; ustawa XIX z 1998 r. w sprawie postępowania karnego; dekret rządowy nr 276 z dnia 23 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia, zakresu zadań i kompetencji Centralnego Biura Administracji i Elektronicznych Usług Publicznych; ustawa CXII z 2011 r. w sprawie samostanowienia w dziedzinie informacji i wolności informacji 1.7.2013 Ministerstwo Sprawiedliwości, Zagrzeb Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Centralny Instytut Administracji i Elektronicznych Usług Publicznych, Budapeszt Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Komendant Główny Policji (Policja Krajowa), Tipperary IT Nie Ministerstwo Biuro Rejestru Karnego, Rzym LT Ustawa o rejestrze podejrzanych, 1.7.2012 Ministerstwo Spraw oskarżonych i skazanych nr XI-1503, Wewnętrznych 27.5.2014 przyjęta dnia 22 czerwca 2011 r.; Departament rozporządzenia dotyczące rejestru Technologii podejrzanych, oskarżonych i Informacyjnych i skazanych, zatwierdzone uchwałą Komunikacji, Wilno 435 rządu Republiki Litewskiej z dnia 18 kwietnia 2012 r.; Zasady rejestracji osób i ujawniania PL 17 PL

LU LV 3.7.2014 24.5.2013 27.1.2015 24.7.2014 danych z rejestru podejrzanych, oskarżonych i skazanych z dnia 10 sierpnia 2012 r. Ustawa z dnia 29 marca 2013 r. o organizacji i wymianie informacji pochodzących z rejestru karnego pomiędzy państwami członkowskimi UE Ustawa o rejestrze karnym z dnia 10 października 2013 r.; rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2013 r. nr 1427 dotyczące treści i układu formularza wniosku o udzielenie informacji o wyrokach skazujących oraz do przekazywania takich informacji; rozporządzenie Rady Ministrów dotyczące przekazywania i przyjmowania informacji z rejestru karnego, kwoty opłaty skarbowej oraz przygotowania wyciągu 1.8.2013 Biuro Prokuratora Generalnego, Luksemburg 1.1.2014 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Centrum Informacji, Ryga MT Nie Policja Wydział Dochodzeń Kryminalnych, Floriana NL PL PT 12.4.2012 31.7.2013 15.6.2015 5.5.2015 Dekret z dnia 23 marca 2012 r. zmieniający dekret o danych sądowych i rejestrze karnym Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Karnym Ustawa nr 37/2015 z dnia 5 maja 2015 r. określająca ogólne zasady organizacji i funkcjonowania identyfikacji karnej i wprowadzającą do krajowego porządku prawnego decyzję ramową 2009/315/WSiSW. 1.4.2012 Ministerstwo Służba Informacji Sądowej, Almelo 27.4.2012 Ministerstwo Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego, Warszawa 22.7.2015 Ministerstwo Usługi Identyfikacji Karnej, Lizbona RO Nie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Generalny SE 21.5.2013 Ustawa zmieniająca ustawę o rejestrze karnym (1998:620); ustawa zmieniająca ustawę o danych policyjnych (2010:361); ustawa zmieniająca ustawę o Inspektorat Policji: Dyrekcja ds. Rejestru Karnego, Statystyk i Rejestru Operacyjnego, Bukareszt 1.1.2013 Policja Krajowa Rada Policyjna, Kiruna PL 18 PL