II SA/Po 656/18 - Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu LEX nr 2603743 Wyrok Skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2018 r. II SA/Po 656/18 UZASADNIENIE Przewodniczący: Sędzia WSA Izabela Paluszyńska (spr.). Sędziowie WSA: Wiesława Batorowicz, Asesor Jan Szuma. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi M. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia (...) 6 marca 2018 r. nr (...) w przedmiocie specjalnego zasiłku opiekuńczego uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza J. z dnia (...) stycznia 2018 r. nr (...) Uzasadnienie faktyczne Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO) decyzją z dnia (...) marca 2018 r. nr (...) działając na podstawie art. 1, art. 17 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. Nr 2015.1659), art. 17 pkt 1, art. 127 2 i art. 138 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, dalej k.p.a.) po rozpoznaniu odwołania M. A. (dalej jako strona lub skarżąca) od decyzji Burmistrza J. z dnia (...) stycznia 2018 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania skarżącej specjalnego zasiłku opiekuńczego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy. Skarżąca wnioskiem z dnia 22 listopada 2017 r. zwróciła się o ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego w związku z opieka nad babcią K. A. legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Po rozpatrzeniu wniosku na podstawie przedłożonych dokumentów stwierdzono, że skarżąca nie spełnia ustawowych przesłanek do przyznania specjalnego zasiłku opiekuńczego zgodnie z art. 16a ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2220). Jak ustalono podczas wywiadu środowiskowego pani K. A. mieszka razem z córką Lidią, wnukiem Adrianem, z którymi prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe oraz wnuczką Mariką i jej synem Oskarem, z którymi prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Posiada mieszkanie własnościowe w bloku składające się z dwóch izb, kuchni i łazienki. Mieszkanie jest zadłużone. Podczas przeprowadzania kontroli stwierdzono, że mieszkanie jest brudne i zaniedbane. Ustalono, także, że pani K. A. pobiera emeryturę z ZUSu i zasiłek pielęgnacyjny. Jest osobą schorowaną, po endoprotezie stawu biodrowego, ma problemy z sercem i cierpi na
zaćmę na prawym oku. W opinii pracowników socjalnych, którzy przeprowadzili wywiad istnieje wątpliwość co do sprawowania stałej i bezpośredniej opieki nad babcią przez skarżącą. Brak dbałości wnuczki o warunki życia w jakich egzystuje babcia jest argumentem wskazującym na brak stałej, bezpośredniej i należycie sprawowanej opieki. W ocenie organu skarżąca jest nieudolna wychowawczo, dlatego wprowadzono do rodziny asystenta, aby przezwyciężyć trudności w wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych. Ponadto przyznano dozór kuratora po linii alkoholowej oraz kuratora zawodowego po linii karnej. W związku z powyższym organ uznał, ze skarżąca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 16a u.ś.r. Burmistrz J. decyzją z dnia (...) stycznia 2018 r. odmówił przyznania skarżącej specjalnego zasiłku opiekuńczego. Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, w którym nie zgodziła się z ustaleniami organu. W jej ocenie opieka nad babcią jest sprawowana w sposób należyty. Podała, że asystent był wprowadzony za jej zgodą kiedy znajdowała się w wyjątkowo trudnej sytuacji życiowej. Wskazała, że jej syn jest otoczony troskliwą opieką. Takiej też opieki udziela babci, pomaga jej w czynnościach osobistych, dba o czystość w domu, pierze i gotuje. Podała, że babcia zajmuje oddzielny pokój i w nim skarżąca sprząta, w pozostałej części mieszkania brudzą osoby w nim zamieszkujące a do jej obowiązków nie należy sprzątanie po nich. Ponadto była prawnym opiekunem babci w latach 2014-2016. Wyjaśniła, że ma ustanowionego kuratora zawodowego, co nie przeszkadza jej w sprawowaniu opieki nad babcią Wniosła o przyznanie jej zasiłku opiekuńczego. Opisaną we wstępie decyzją SKO w K. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie Burmistrza. Uzasadniając swoje stanowisko Kolegium wskazało, że skarżąca nie spełnia warunków do przyznania jej zasiłku celowego z art. 16a) u.ś.r. W świetle powołanego artykułu specjalny zasiłek opiekuńczy przysługuje osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082 oraz z 2016 r. poz. 406 i 1271) ciąży obowiązek alimentacyjny, a także małżonkom, jeżeli: 1) nie podejmują zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej lub 2) rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej - w celu sprawowania stałej opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji (ust. 1). W przeprowadzonym w dniu 20 grudnia 2017 r. wywiadzie środowiskowym wskazano, że podczas wizyty w mieszkaniu zastano ogólny nieporządek, mieszkanie było zaniedbane i brudne. Brak dbałości o warunki w jakich egzystuje babcia wskazuje na brak stałej, bezpośredniej oraz należycie sprawowanej opieki. Nadto skarżąca sama jest niewydolna wychowawczo i ma ustanowionego asystenta w celu przezwyciężenia trudności w
wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych. Również skarżąca ma ustanowionego kuratora społecznego oraz kuratora zawodowego. Stwierdzone, powyższe okoliczności dały w ocenie SKO podstawy do uznania, że skarżąca się nie sprawuje stałej, trwającej bez przerwy opieki nad babcią. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego M. A. podtrzymała argumenty prezentowane w odwołaniu. Podała, że nie zgadza się z tym aby nie sprawowała nad babcią stałej i bezpośredniej opieki. Była opiekunem prawnym babci jednak z uwagi na urodzenie syna musiała to zawiesić. Podała, że mieszkanie nie jest w gorszym stanie niż kiedy otrzymywała zasiłek na babcię w 2014 r. Nie zgodziła się również z opinią, że jest niewydolna wychowawczo, albowiem asystent był przyznany na okres kiedy miała problemy z partnerem. Do skargi załączyła zaświadczenia lekarskie o stanie zdrowia babci. W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej odrzucenie podnosząc, że skarżąca złożyła skargę po upływie 30 dniowego terminu. SKO wskazało, że w związku z tym, ze skarżąca nie odebrała awizowanej przesyłki decyzję zostawiono w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na 23 kwietnia 2018 r. Trzydziestodniowy termin na wniesienie skargi upłynął z dniem 23 maja 2018 r. Natomiast skarga została wniesiona przez skarżącą w dniu 12 czerwca 2018 r. czyli po upływie terminu. Ponadto skarżąca nie złożyła wniosku o przywrócenie terminu. Z ostrożności procesowej SKO podało, że z wywiadu środowiskowego wynikało, że skarżąca nie sprawuje stałej, bezpośredniej oraz należytej opieki nad babcią. Uzasadnienie prawne Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje. Skargę należało uwzględnić. Zgodnie z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2107, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto zgodnie z art. 134 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, dalej: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Pierwszą kwestią wymagającą oceny jest wniosek organu o odrzucenie skargi. Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd wskazuje, że w związku z nieskutecznym doręczeniem decyzji, która awizowana była tylko jeden raz 9 kwietnia 2018 r. nie można skarżącej czynić zarzutu wniesienia skargi po terminie. Należy wskazać, że zgodnie z 44 k.p.a w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43 k.p.a., pismo składa się na okres 14 dni w urzędzie pocztowym lub w urzędzie gminy, a zawiadomienie o tym, wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W przypadku niepodjęcia przesyłki w podanym terminie, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia. Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego
dnia czternastodniowego okresu a pismo pozostawia się w aktach sprawy. W orzecznictwie wyrażany jest pogląd, podzielony przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, że warunkiem przyjęcia, że nastąpiło doręczenie zastępcze jest dysponowanie przez organ niebudzącymi wątpliwości dowodami potwierdzającymi, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 44 k.p.a. Musi istnieć pewność co do tego, że nastąpiło prawidłowe zawiadomienie adresata o pozostawieniu przesyłki w oddawczym urzędzie pocztowym przez określony czas. Adresat musi być zawiadomiony zarówno o pozostawieniu pisma, jak i miejscu gdzie może go odebrać i o terminie odbioru, a zwrotne potwierdzenie odbioru musi być wypełnione czytelnie wraz z podpisem listonosza (por. wyroki NSA z dnia 17 sierpnia 2011 r. sygn. akt II GSK 794/10, z dnia 25 stycznia 2007 r. sygn. akt I OSK 23/07, z dnia 4 grudnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2607/14, postanowienie NSA z dnia 14 czerwca 2011 r., sygn. akt I OSK 935/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Na znajdującym się w aktach administracyjnych sprawy druku zwrotnego potwierdzenia odbioru nie oznaczono daty powtórnego awizowania. Wskazano jedynie, że podjęto próbę doręczenia 9 kwietnia 2018 r. (pierwsze awizo), brak jest jednak adnotacji o drugim awizowaniu. Z tego względu Sąd ocenił, że w rozpoznawanej sprawie nie może być mowy, że decyzja SKO została skutecznie doręczona skarżącej w trybie art. 44 k.p.a. w dniu 23 maja 2018 r. Tym samym nie można skarżącej czynić zarzutu nie dochowania terminu do wniesienia skargi. Sąd uznał wobec tego, iż skarga została złożona w terminie. Przechodząc do merytorycznego rozpoznania skargi należy wskazać, że przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o utrzymaniu w mocy decyzji Burmistrza J. w przedmiocie odmowy przyznania prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego. Materialnoprawną podstawę kontrolowanych rozstrzygnięć stanowiły przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2018.2220, powoływanej dalej jako: u.ś.r.). Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, specjalny zasiłek opiekuńczy przysługuje osobom, na których zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej k.r.o.) ciąży obowiązek alimentacyjny, a także małżonkom, jeżeli nie podejmują zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w celu sprawowania stałej opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Specjalny zasiłek opiekuńczy przysługuje, jeżeli łączny dochód rodziny osoby sprawującej opiekę oraz rodziny osoby wymagającej opieki w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty, o której mowa w art. 5 ust. 2. Przepisy art. 5 ust. 4-9 stosuje się odpowiednio. Należy zauważyć, że ustalenie prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego następuje w drodze decyzji związanej, co oznacza, że w razie spełnienia przez stronę ustawowych przesłanek uprawniających do tego świadczenia, obowiązkiem właściwego organu administracji jest jego przyznanie, a w razie nieziszczenia się tych przesłanek, organ administracji nie może wskazanego świadczenia przyznać. Słusznie ustaliły organy, że skarżąca spełnia kryterium dochodowe. Przy obliczaniu dochodu
decydującego o przyznaniu prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego uwzględnia się legalną definicją dochodu rodziny, zawartą w art. 3 pkt 2 u.ś.r., według której przez dochód rodziny należy rozumieć sumę dochodów członków rodziny. Z kolei dochód członka rodziny oznacza przeciętny dochód członka rodziny uzyskany w roku kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy (art. 3 ust. 2a u.ś.r.). Specjalny zasiłek opiekuńczy przysługuje, jeżeli łączny dochód rodziny osoby sprawującej opiekę oraz rodziny osoby wymagającej opieki w przeliczeniu na osobę nie przekracza kwoty (...) zł (por. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 lipca 2018 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny i specjalny zasiłek opiekuńczy, wysokości świadczeń rodzinnych oraz wysokości zasiłku dla opiekuna). Jak wynika z akt sprawy przeciętny miesięczny dochód rodziny w przeliczeniu na osobę wyniósł w 2017 r. (...) zł (k. 9 akt administracyjnych). Wyjaśnić ponadto należy, że zgodnie z przepisem art. 128 k.r.o. obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Według art. 129 1 k.r.o., obowiązek alimentacyjny obciąża zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi. Z kolei zgodnie z art. 129 2 k.r.o., krewnych w tym samym stopniu obciąża obowiązek alimentacyjny w częściach odpowiadających ich możliwościom zarobkowym i majątkowym. W myśl zaś przepisu art. 132 k.r.o., obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami. Z przytoczonych regulacji istotnie wynika zatem, że uzyskanie uprawnienia do otrzymania specjalnego zasiłku opiekuńczego przez dalszą osobę (np. wnuczkę) - w stosunku bliskości względem osoby wymagającej opieki możliwe jest w sytuacji, gdy brak jest osoby zobowiązanej w bliższej kolejności do alimentacji, to jest, gdy takiej osoby w ogóle nie ma lub gdy osoba taka nie jest w stanie sprawować opieki nad potrzebującym. Taki wniosek został już wyrażony w judykaturze sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 listopada 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 1035/13, LEX 1401762). Podkreślić należy, że przepisy k.r.o. nie wyjaśniają, w jakich przypadkach należy przyjąć, że osoba spokrewniona w pierwszym stopniu z osobą wymagającą opieki "nie jest w stanie" tej opieki świadczyć. Oceny tej okoliczności dokonują zatem organy administracji zgodnie z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu z woli ustawodawcy nie sam fakt opieki na osobą niepełnosprawną, czy też rezygnacja z zatrudnienia dla jej sprawowania, lecz szczególna więź prawna pomiędzy osobą opiekuna a osoba niepełnosprawną, wyróżnia grupę uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego z art. 16a ust. 1 u.ś.r. Ponadto, obowiązek alimentacyjny może polegać albo na świadczeniu określonych sum pieniężnych, albo na dostarczaniu w naturze określonej ilości produktów potrzebnych do życia, bądź też na osobistych staraniach. W przedmiotowej sprawie organy okoliczności tej nie wyjaśniły, stąd sąd nie ma podstaw do odniesienia się do niej, Okolicznością, która doprowadziła do odmowy przyznania skarżącej
specjalnego zasiłku opiekuńczego było stwierdzenie przez organ, że opieka sprawowana nad babcią nie ma charakteru bezpośredniego i stałego. W ocenie Sądu decyzja odmawiająca przyznania specjalnego zasiłku celowego jest przedwczesna. Nie zostały bowiem ustalone wszystkie okoliczności sprawy. Z ustaleń organów wynika, że skarżąca jest wnuczką K. A. Prowadzi z nią wspólne gospodarstwo domowe. Jednak z panią K. A. mieszka również córka i wnuk. Nie zostało ustalone z jakich przyczyn uznano, iż córka babci skarżącej nie jest w stanie wykonywać swojego obowiązku względem matki i czy i kto te obowiązki wypełnia. Niewątpliwie stan zdrowia pani A. jest ciężki i wymaga ona opieki osób trzecich. Ma ona problemy z poruszaniem (porusza się przy pomocy balkoniku), choruje na serce, ma zaćmę na prawym oku. Z decyzji organów nie wynika w jakim stopniu pomagają jej inni członkowie rodziny czy osoby spoza rodziny, skoro uznano, że skarżąca nie wykonuje tej opieki należycie. Z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego nie wynika czy pani K. A. sama przyrządza sobie posiłki, dba o higienę, pierze, ubiera się. Nie zostało ustalone również kto pomaga pani A. przy wizytach u lekarza, załatwianiu spraw życia codziennego. Nie zostało ustalone czy faktycznie wnuczka w latach 2014-2016 sprawowała nad babcią opiekę i co wchodziło w zakres jej obowiązków i uległo pogorszeniu w stopniu uniemożliwiającym obecnie uznanie, iż czyni to należycie. W ocenie Sądu okoliczność, że mieszkanie jest zaniedbane nie przesądza o tym, że opieka nie jest sprawowana należycie. Skarżąca podała bowiem, że babcia zamieszkuje w osobnym pokoju i w nim skarżąca sprząta. Pozostałe pomieszczenia użytkowane również przez innych członków rodziny są przez nich zaniedbywane, na co skarżąca nie ma wpływu. Z wywiadu nie wynika jakie pomieszczenia widzieli pracownicy socjalni, czy faktycznie jest tak jak podaje skarżąca. Ustalenia organu są lakoniczne i nie pozwalają na ocenę rzeczywistej sytuacji życiowo-bytowej pani K. A..i ocenę przez sąd formułowanych przez skarżącą zarzutów. W aktach sprawy brakuje również danych dotyczących przyznania asystenta rodziny i ustanowienia kuratora. Nie jest możliwe przez Sąd zweryfikowanie czy twierdzenia skarżącej odnośnie tego, że asystent już nie przychodzi są prawdziwe. Ponownie rozpoznając sprawę organ rozważy celowość zasięgnięcia opinii od ustanowionych kuratorów i asystenta rodziny czy uzyskania informacji od pani K. A. w zakresie jej aktualnego funkcjonowania i tego kto i w jaki sposób sprawuje nad nią opiekę. Organ winien również odnieść się do kwestii rezygnacji z zatrudnienia przez skarżącą, podać czy faktycznie wcześniej otrzymywała zasiłek z tytułu opieki nad babcią i co obecnie się zmieniło w zakresie sprawowanej opieki. Organ ustali również czy syn skarżącej uczęszcza do placówki oświatowo-wychowawczej (żłobek/ przedszkole) a jeżeli nie to czy skarżąca jest w stanie pogodzić opiekę nad dzieckiem z opieką nad babcią. W przypadku specjalnego zasiłku opiekuńczego ustawodawca wymaga, aby konieczność sprawowania stałej opieki nad osobą niepełnosprawną w każdym przypadku wiązała się z rezygnacją z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Inaczej zatem niż w art. 17 ust. 1 u.ś.r. nie wystarcza samo niepodejmowanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Implikuje to konieczność wykazania przez osobę ubiegającą się o zasiłek bezpośredniego związku - tak funkcjonalnego, jak i czasowego - pomiędzy zaprzestaniem pracy zarobkowej, a podjęciem się sprawowania stałej opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu
niepełnosprawności. W sytuacji braku wystąpienia zbieżności czasowej pomiędzy obu zdarzeniami można, co do zasady, mówić jedynie o niepodejmowaniu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki, a nie o rezygnacji z pracy zarobkowej w rozumieniu art. 16a ust. 1 cyt. ustawy. Zarówno świadczenie pielęgnacyjne, jak i specjalny zasiłek opiekuńczy ma na celu zrekompensować w części utratę wynagrodzenia za pracę dla osób, które podejmują się opieki nad znacznie niepełnosprawnym członkiem rodziny, również w przypadku specjalnego zasiłku opiekuńczego. Opieka sprawowana przez osoby najbliższe stanowi odciążenie budżetu Państwa, zwolnienie go z ponoszenia kosztów zinstytucjonalizowanej opieki nad osobami o znacznym stopniu niepełnosprawności o ile taka opieka faktycznie przez tych członków rodziny jest sprawowana i to w sposób należyty. Należy mieć na uwadze, że specjalny zasiłek opiekuńczy nie przysługuje osobom, które pomagają czy wyręczają niepełnosprawnego w jego czynnościach. Nie może również stanowić swoistego dochodu dla osoby, która jedynie zamieszkuje w niepełnosprawnym, nie pracuje i nie pełni stałej i należytej opieki. Nie można jednak uznać, że nie przysługuje osobie, która faktycznie nie może podjąć zatrudnienia z uwagi na rzeczywistą pomoc, którą udziela w pełnym i stałym zakresie niepełnosprawnemu członkowi rodziny. Dane zawarte w wywiadzie środowiskowym i w uzasadnieniach decyzji są zbyt skąpe na odpowiedź na pytanie, która sytuacja w przedmiotowej sprawie występuje. W przedmiotowej sprawie Sąd nie przesądza czy skarżąca spełnia warunki do przyznania jej zasiłku. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala jednak na jednoznaczne rozstrzygniecie, że skarżąca nie spełnia warunków do przyznania jej specjalnego zasiłku celowego, jak uznały organy. Uniemożliwia również odniesienie się do zgłoszonych zarzutów. Zaskarżone decyzje naruszają dyspozycję art. 7, 77 1, 80 i 107 3 k.p.a. Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 145 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza J. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy wezmą pod uwagę zalecenia zawarte w niniejszym wyroku. W szczególności w sposób rzetelny i wnikliwy uzupełnią materiał dowodowy, odpowiednio uzasadniając decyzję, kierując się wymogami stawianymi przez art. 107 k.p.a.