Artykuł 251 - KLASYFIKACJA I DEFINICJE

Artykuł 251 - KLASYFIKACJA I DEFINICJE 1) KLASYFIKACJA 1.1. - KATEGORIE I GRUPY Samochody biorące udział w zawodach są podzielone na następujące kategorie i grupy: Kategoria I: - Grupa N Samochody seryjne - Grupa A Samochody turystyczne - Grupa B Samochody wielkiej turystyki - Grupa SP Samochody superprodukcyjne - Grupa ST Samochody superturystyczne - Grupa CL1 Samochody klasy 1 - Grupa T1 Samochody terenowe seryjne - Grupa T2 Samochody terenowe udoskonalone Kategoria II: - Grupa T3 Samochody terenowe prototypowe - Grupa N-GT Samochody seryjne wielkiej turystyki - Grupa GT Samochody wielkiej turystyki - Grupa C Samochody sportowe - Grupa D Samochody wyścigowe formuły międzynarodowej - Grupa E Samochody wyścigowe formuły wolnej Kategoria III: - Grupa F Ciężarówki wyścigowe - Grupa T4 Ciężarówki terenowe 1.2. - KLASY WEDŁUG POJEMNOŚCI SKOKOWEJ W zależności od pojemności skokowej, samochody dzielą się na następujące klasy: 1. Do 500 cm³ 2. Ponad 500 cm³ do 600 cm³ 3. Ponad 600 cm³ do 700 cm³ 4. Ponad 700 cm³ do 850 cm³ 5. Ponad 850 cm³ do 1.000 cm³ 6. Ponad 1.000 cm³ do 1.150 cm³ 7. Ponad 1.150 cm³ do 1.400 cm³ 8. Ponad 1.400 cm³ do 1.600 cm³ 9. Ponad 1.600 cm³ do 2.000 cm³

2 10. Ponad 2.000 cm³ do 2.500 cm³ 11. Ponad 2.500 cm³ do 3.000 cm³ 12. Ponad 3.000 cm³ do 3.500 cm³ 13. Ponad 3.500 cm³ do 4.000 cm³ 14. Ponad 4.000 cm³ do 4.500 cm³ 15. Ponad 4.500 cm³ do 5.000 cm³ 16. Ponad 5.000 cm³ do 5.500 cm³ 17. Ponad 5.500 cm³ do 6.000 cm³ 18. Ponad 6.000 cm³ Jeżeli nie zostało ustalone inaczej w specjalnych warunkach FIA dla określonej kategorii zawodów, organizatorzy nie są obowiązani do umieszczania wszystkich klas w regulaminach szczegółowych, a ponadto mają prawo łączenia dwóch lub więcej kolejnych klas, w zależności od okoliczności zaistniałych w zawodach. Żadna klasa nie może być podzielona. 2) DEFINICJE 2.1 - OKREŚLENIA OGÓLNE 2.1.1) Samochody produkowane seryjnie (kategoria I): Samochody, odnośnie których stwierdzono na życzenie producenta, że zostały wyprodukowane seryjnie, w określonej ilości identycznych egzemplarzy (patrz definicja tego słowa), w ustalonym okresie czasu i że zostały przeznaczone do normalnej sprzedaży (patrz to sformułowanie). Sprzedawane samochody muszą być zgodne z kartą homologacyjną. 2.1.2) Samochody wyczynowe (kategoria II): Samochody budowane w pojedynczych egzemplarzach i przeznaczone do celów wyczynowych. 2.1.3) Ciężarówki (kategoria III)

3 2.1.4) Identyczne egzemplarze samochodu: Samochody należące do tej samej serii produkcyjnej, mające to samo nadwozie (zewnątrz i wewnątrz), takie same zespoły mechaniczne i takie samo podwozie (biorąc pod uwagę, że podwozie może być integralną częścią nadwozia w przypadku konstrukcji samonośnej). 2.1.5) Model samochodu: Samochód należący do jednej serii produkcyjnej, która wyróżnia się rozwiązaniem projektowym i zarysem linii zewnętrznej nadwozia oraz ma identyczne wykonanie mechaniczne silnika i przeniesienia napędu na koła. 2.1.6) Normalna sprzedaż: Oznacza rozprowadzanie samochodów do indywidualnych nabywców poprzez sieć handlową producenta. 2.1.7) Homologacja: Jest to oficjalne stwierdzenie, dokonane przez FIA, że w warunkach produkcji seryjnej została wyprodukowana minimalna wymagana ilość egzemplarzy danego modelu, umożliwiająca zaliczenie go do samochodów seryjnych (Grupa N), turystycznych (Grupa A), wielkiej turystyki (Grupa B), samochodów super turystycznych (Grupa ST), Samochodów klasy 1 (Grupa CL1) lub seryjnych terenowych (Grupa T1) według niniejszego regulaminu. Wniosek o homologację musi być złożony w FIA przez ASN (Narodową Władzę Sportową) kraju, w którym samochód jest produkowany i będzie podstawą do wydania karty homologacyjnej (patrz niżej). Karta musi być sporządzona zgodnie ze specjalnymi przepisami, zwanymi "Regulaminem Homologacji", ustanowionymi przez FIA. Homologacja produkowanego seryjnie modelu traci ważność po 7 latach od zaprzestania produkcji seryjnej tego modelu (roczna produkcja niższa niż 10% minimalnej produkcji wymaganej dla danej grupy). Homologacja modelu jest ważna tylko w jednej grupie - samochodów seryjnych (Grupa N) / samochodów turystycznych (Grupa A)/ seryjnych samochodów terenowych (Grupa T1) lub samochodów wielkiej turystyki (Grupa B). Przejście do samochodów seryjnych (Grupa N), turystycznych (Grupa A), seryjnych terenowych (Grupa T1) modelu już homologowanego wśród samochodów wielkiej turystyki (Grupa B), anuluje ważność poprzedniej homologacji. 2.1.8) Karty homologacyjne:

4 Każdy model samochodu homologowanego przez FIA jest przedmiotem opisu, zwanego kartą homologacyjną, w której są podane wszystkie dane pozwalające zidentyfikować dany model. Karta homologacyjna definiuje cechy charakterystyczne serii określone przez producenta. W zależności od grupy, w której startuje zawodnik, granice modyfikacji dozwolonych w zawodach międzynarodowych danej serii są określone w Załączniku J. Przedstawienie karty homologacyjnej przy badaniu kontrolnym i/lub na starcie może być wymagane przez organizatora, który będzie miał prawo nie wyrazić zgody na uczestnictwo zawodnika w przypadku nie przedstawienia karty homologacyjnej. Ponadto korzystanie z samochodu Grupy A wyposażonego w wariant-kit (patrz poniżej) dot. podwozia/nadwozia wymaga przedstawienia oryginalnego zaświadczenia dostarczonego podczas montażu przez upoważniony przez producenta ośrodek. Jeżeli data wejścia w życie ważności karty homologacyjnej wypadnie na czas trwania zawodów, karta taka będzie uważana za ważną dla tych zawodów na cały okres ich trwania. Odnośnie samochodów seryjnych (Gr. N), oprócz właściwej dla tej grupy karty, należy również przedstawić kartę homologacyjną dla samochodów turystycznych (Gr. A). W przypadku, gdy porównanie modelu samochodu z jego kartą homologacyjną nasuwałoby jakiekolwiek wątpliwości, sędziowie techniczni będą mogli oprzeć się na książce obsługowej przeznaczonej na potrzeby serwisu, albo na ogólnym katalogu zawierającym listę części zamiennych. W przypadku braku dostatecznie precyzyjnej dokumentacji, będzie możliwe dokonanie bezpośredniego sprawdzenia przez porównanie z identyczną częścią dostępną u koncesjonowanego sprzedawcy. Do obowiązków zawodnika należy uzyskanie w ASN karty homologacyjnej jego samochodu. Charakterystyka: Karta homologacyjna dzieli się następująco: 1) Karta podstawowa opisująca model podstawowy. 2) W drugiej kolejności dodatkowe karty, opisujące rozszerzenie homologacji: mogą to być "warianty", "erraty" lub "ewolucje". a) Warianty (VF, VP, VO, VK) Są to warianty dotyczące albo dostawy (VF) (2 dostawców dostarcza producentowi tę samą część, a klient nie ma możliwości wyboru), albo warianty produkcyjne (VP) (dostarczane na zamówienie i odstępne u dealerów), albo opcji (VO) (dostarczane na zamówienie), albo kity (VK) dostarczane na zamówienie.

5 b) Errata (ER) Zastępuje i anuluje błędną informację, poprzednio umieszczoną w karcie homologacyjnej przez producenta. c) Ewolucja (ET, ES) Charakteryzuje wprowadzenie na stałe modyfikacji do modelu podstawowego (całkowite zaniechanie produkcji samochodu w jego poprzedniej formie - w przypadku ewolucji typu ET) albo ewolucję sportową (ES), mającą na celu lepsze przystosowanie modelu do celów wyczynowych. Zastosowanie 1) Warianty (VF, VO, VK) Zawodnik może dowolnie wykorzystać cały wariant lub jego część, tylko pod warunkiem, że wszystkie dane techniczne zaprojektowanego pojazdu są zgodne z danymi w karcie homologacyjnej tego samochodu, względnie wyraźnie dopuszczone w Załączniku "J". Zabronione jest łączenie kilku VO odnoszące się do następujących elementów: turbosprężarka, hamulce i skrzynia biegów. Na przykład zamontowanie zacisku hamulcowego określonego w karcie wariantu jest możliwe jedynie pod warunkiem, że wymiary okładzin hamulcowych, itd., otrzymane tą drogą są zgodne z kartą homologacyjną danego samochodu. (Dla samochodów seryjnych (Grupa N), patrz także Art.254.2.). Jeżeli chodzi o warianty-kity (VK) dopuszcza się ich stosowanie wyłącznie na warunkach wskazanych przez producenta w karcie homologacyjnej. Dotyczy to w szczególności grup części, które muszą być uznane jako całość przez zawodnika, a ich ewentualne specyfikacje respektowane. 2) Ewolucja Typu (ET) (Dla samochodów seryjnych (Grupa N) patrz także Art.254.2.) Samochód musi odpowiadać określonemu etapowi ewolucji, (niezależnie od rzeczywistej daty opuszczenia fabryki), a zatem ewolucja powinna być zastosowana w całości, względnie wcale. Ponadto, gdy zawodnik wybrał określoną ewolucję, wówczas wszystkie poprzednie ewolucje winny być również zastosowane, chyba że zachodzą sprzeczności między nimi. Przykładowo, jeżeli występują dwie kolejne ewolucje dotyczące hamulców, musi być zastosowana ta, która odpowiada w czasie określonemu etapowi ewolucji samochodu. 3) Ewolucja sportowa (ES)

6 Ponieważ ewolucja sportowa (ES) odnosi się do uprzedniego rozwoju konstrukcji pojazdu, lub do jego wersji wyjściowej, samochód musi odpowiadać właściwemu etapowi ewolucji; ponadto ewolucja sportowa musi być zastosowana w całości. 2.1.9) Zespoły mechaniczne: Wszystkie niezbędne elementy układu napędowego, zawieszenia, układu kierowniczego i hamulcowego, jak również wszelkie części ruchome lub nie, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania tych układów. 2.1.10) Części oryginalne lub seryjne: Część, która została poddana wszystkim przewidzianym fazom produkcji, wykonana przez producenta samochodu, w którą pojazd jest oryginalnie wyposażony. 2.1.11) Kompozyty Materiały powstałe z kilku rozróżnialnych składników, który połączenie stworzyło zespół właściwości, których nie posiada żaden z tworzących go materiałów. 2.2 - WYMIARY Obrys samochodu widziany z góry: samochód na polu startowym w danych zawodach. 2.3 - SILNIK 2.3.1) Pojemność skokowa silnika Objętość utworzona w cylindrze (lub w cylindrach) pomiędzy górnym maksymalnym położeniem i dolnym maksymalnym położeniem tłoka (tłoków). V = 0,7854 x b² x s x n gdzie: b = średnica cylindra s = skok tłoka n = ilość cylindrów 2.3.2) Doładowanie: Zwiększanie masy mieszanki paliwowo-powietrznej w komorze spalania (w porównaniu do masy wprowadzonej pod działaniem normalnego ciśnienia atmosferycznego, zjawiska spiętrzania

7 oraz zjawisk dynamicznych w układzie dolotowym i/lub wylotowym) jakimkolwiek sposobem. Wtryskiwanie paliwa pod ciśnieniem nie jest uważane za doładowanie (patrz Art.3.1 - Przepisów Ogólnych). 2.3.3) Kadłub silnika: Skrzynia korbowa i cylindry. 2.3.4) Kolektor dolotowy: W przypadku zasilania gaźnikowego: - Przestrzeń, do której dopływa mieszanka paliwowo-powietrzna, ograniczona z jednej strony gaźnikiem (lub gaźnikami), a z drugiej płaszczyzną uszczelki głowicy. - W przypadku zasilania wtryskowego i mono wtrysku: Przestrzeń ograniczona z jednej strony zaworem regulującym dopływ powietrza lub mieszanki paliwo-powietrze, a z drugiej, a z drugiej płaszczyzną uszczelki głowicy. W przypadku zasilania wtryskowego i wielo wtrysku: Przestrzeń ograniczona z jednej zaworami regulującymi dopływ powietrza lub mieszanki paliwo-powietrze, a z drugiej płaszczyzną uszczelki głowicy. W przypadku silnika wysokoprężnego: - System zamocowany do głowicy, rozprowadzający powietrze od wlotu powietrza lub pojedynczy przewód do przewężenia w głowicy. 2.3.5) Kolektor wylotowy: Przestrzeń, do której dopływają gazy od kanałów wylotowych w głowicy silnika, ciągnąca się do pierwszej uszczelki oddzielającej kolektor od reszty układu wydechowego. 2.3.6) W samochodach z turbodoładowaniem, układ wydechowy zaczyna się za turbosprężarką. 2.3.7) Miska olejowa: Elementy przykręcone pod kadłubem silnika zawierające olej do smarowania silnika. Elementy te nie mogą zawierać żadnej części służącej do montażu wału korbowego. 2.3.8) Komora silnika:

8 Przestrzeń ograniczona powłoką przestrzenną, położoną najbliżej silnika. 2.3.9) Smarowanie przy pomocy suchej miski olejowej Każdy system wykorzystujący pompę do przemieszczania oleju z jednej komory lub przedziału do innego, z wyłączeniem wykorzystywanej wyłącznie do normalnego smarowania elementów silnika. 2.3.10) Punkt złączenia Punkt złączenia lub połączenia pomiędzy sąsiadującymi elementami, który w niczym nie zmienia ogólnej geometrii tego połączenia. 2.3.11) Wymiennik Element mechaniczny umożliwiający wymianę kalorii pomiędzy 2 płynami. W konkretnych wymiennikach, pierwszy płyn zwany jest płynem do chłodzenia, drugi zaś płynem umożliwiającym chłodzenie. Na przykład: Wymiennik olej/woda (olej jest chłodzony wodą). 2.3.12) Chłodnica Szczególny wymiennik umożliwiający chłodzenie płynu przy użyciu powietrza. Wymiennik płyn/powietrze. 2.3.13) Intercooler lub wymiennik doładowania Jest to wymiennik umieszczony pomiędzy sprężarką i silnikiem, umożliwiający chłodzenie sprężonego powietrza przy użyciu płynu. Wymiennik powietrze/płyn. 2.4 - UKŁAD JEZDNY Układ jezdny zawiera wszystkie części, które są całkowicie lub częściowo nieresorowane. 2.4.1) Koło: Tarcza i obręcz. Pod pojęciem kompletnego koła rozumie się tarczę, obręcz i oponę.

9 2.4.2) Powierzchnia cierna hamulców: Powierzchnia obejmowana przez okładziny cierne szczęk hamulcowych na bębnie lub przez klocki po obu stronach tarczy hamulcowej, w czasie pełnego obrotu koła. 2.4.3) Zawieszenie Mac Phersona: Każdy system zawieszenia, w którym kolumna teleskopowa, niekoniecznie o działaniu sprężynującym i/lub tłumiącym, ale zawierająca zwrotnicę, jest zamocowana do nadwozia lub podwozia jednopunktowo w swej górnej części, w dolnej natomiast albo do wahacza trójkątnego ustalającego ją poprzecznie i podłużnie, albo do pojedynczego wahacza prowadzonego podłużnie przez stabilizator lub drążek kierowniczy. 2.5 - PODWOZIE - NADWOZIE 2.5.1) Podwozie: Konstrukcja pojazdu wraz z zespołami mechanicznymi zamocowanymi do niej, na której jest zamontowane nadwozie. 2.5.2) Nadwozie: - na zewnątrz: wszystkie całkowicie resorowane części samochodu, omywane strumieniem powietrza; - wewnątrz: kabina i bagażnik. Należy rozróżnić następujące rodzaje nadwozia: 1) nadwozie całkowicie zamknięte; 2) nadwozie całkowicie otwarte; 3) nadwozie ze składanym dachem, miękkim lub sztywnym. 2.5.3) Fotel: Dwie powierzchnie utworzone z poduszki siedzenia oraz oparcia pleców. Oparcie: Powierzchnia mierzona od dołu kręgosłupa osoby normalnie siedzącej w górę. Poduszka fotela: Powierzchnia mierzona od dołu kręgosłupa osoby w tej samej pozycji - do przodu.

10 2.5.4) Bagażnik: Cała przestrzeń poza kabiną oraz pomieszczeniem silnika, znajdująca się we wnętrzu konstrukcji samochodu. Przestrzenie te mają ograniczoną długość przez przewidzianą(e) przez producenta przymocowaną konstrukcję i/lub przez tylną powierzchnię siedzenia w położeniu najbardziej odsuniętym do tyłu, i/lub - jeżeli to możliwe, z oparciem odchylonym do tyłu o maksymalny kąt 15 o. Przestrzenie te mają ograniczoną wysokość przez przymocowaną konstrukcję i/lub przez przewidziane przez konstruktora ruchome przegrody albo gdy ich nie ma, poprzez płaszczyznę poziomą przechodzącą przez najniższy punkt przedniej szyby. 2.5.5) Kabina: Przestrzeń wewnętrzna będąca pomieszczeniem dla kierowcy i pasażerów. 2.5.6) Pokrywa silnika: Zewnętrzna część nadwozia otwierana w celu umożliwienia dostępu do silnika. 2.5.7) Błotnik: Błotnik jest to powierzchnia zdefiniowana według rysunku nr 251-1. Błotnik przedni: powierzchnia ograniczona przez wewnętrzną płaszczyznę kompletnego koła standardowego samochodu (C1-C1) oraz dolną krawędź bocznego okna (A1-A1) i przednią krawędź przednich drzwi (B1-B1). Błotnik tylny: powierzchnia ograniczona przez wewnętrzną płaszczyznę kompletnego koła standardowego samochodu (C2-C2) oraz dolną krawędź bocznego okna (A2-A2) i tylną krawędź tylnych drzwi (B2-B2). W przypadku samochodu dwudrzwiowego przekroje (B1-B1) oraz (B2-B2) będą definiowane jako przednia i tylna krawędź tych samych drzwi. 2.5.8) Żaluzje: Połączenie nachylonych lameli umożliwiające zakrycie jakiegoś przedmiotu umieszczonego za nimi, z pozostawianiem cyrkulacji powietrza poprzez nie. 2.6 - UKŁAD ELEKTRYCZNY

11 Reflektor: każdy układ optyczny, którego ognisko wytwarza skupioną wiązkę promieni skierowanych do przodu. 2.7 - ZBIORNIK PALIWA Każdy pojemnik zawierający paliwo, które może przepływać jakąkolwiek drogą do głównego zbiornika lub do silnika. 2.8 - AUTOMATYCZNA SKRZYNIA BIEGÓW - Składa się z przekładni hydrodynamicznej, ze skrzyni z przekładniami planetarnymi ze sprzęgłami i hamulcami wielotarczowymi posiadającymi określoną ilość przełożeń oraz ze sterownika zmiany przełożeń. Zmiana przełożeń może odbywać się automatycznie bez wysprzęglania silnika i skrzyni biegów, a więc bez przerwy przenoszenia momentu obrotowego. - Skrzynie biegów o zmiennym ciągłym przełożeniu są uważane jako skrzynie automatyczne posiadające szczególną charakterystykę nieskończonej ilości przełożeń. *Tekst w kolorze czerwonym - zmiany w stosunku do 2001 Tekst na tle żółtym - zmiany wprowadzone w 2002 /przypis tłumacza/